Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 kwietnia 2021 r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Monika Rosłan - Karasińska

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 16 kwietnia 2021 r. w Warszawie

sprawy B. B.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych(...) Oddział w W.

o rentę z tytułu niezdolności do pracy

na skutek odwołania B. B.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W.

z dnia 4 lipca 2018 r. znak:(...)

oddala odwołanie.

SSO Monika Rosłan – Karasińska

Sygn. akt VII U 973/18

UZASADNIENIE

W dniu 25 lipca 2018 r. B. B. złożyła odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych(...) Oddział w W. z dnia 4 lipca 2018r., znak: (...) zaskarżając ją w całości. W uzasadnieniu odwołania ubezpieczona wskazała, że kwestionuje orzeczenie komisji lekarskiej ZUS nr (...) z dnia 3 lipca 2018 r. uznające ją za zdolną do pracy, bowiem pozostaje ono w sprzeczności z treścią zaświadczenia lekarza ortopedy traumatologa z dnia 16 kwietnia 2018 r., z którego wynika, że nie rokuje powrotu do pełni zdrowia. Odwołująca zaznaczyła, że upływ czasu od poprzednich badań przez biegłych lekarzy i pogorszenie się jej stanu zdrowia uzasadnia złożone przez nią zaświadczenie. Ponadto odwołująca podkreśliła, że ma również zastrzeżenia co do prawidłowości dokonanego przez organ rentowy obliczenia okresów składkowych i nieskładkowych (odwołanie, k. 3-4 a.s.).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego odrzucenie na podstawie art. 477 ⁹ § 3 ¹ k.p.c.

W uzasadnieniu odpowiedzi na odwołanie organ rentowy podniósł, że w dniu 16 kwietnia 2018 r. odwołująca złożyła wniosek o rentę z tytułu niezdolności do pracy, wobec tego została skierowana na badanie przez komisję lekarską ZUS, która orzeczeniem z dnia 3 lipca 2018 r. uznała, że B. B. nie jest niezdolna do pracy. Zdaniem organu rentowego ubezpieczona nie spełnia także drugiego warunku, ponieważ w 10-leciu przed dniem zgłoszenia wniosku o rentę z tytułu niezdolności do pracy tj. od 16 kwietnia 2008 r. do 15 kwietnia 2018 r. udowodniła 1 rok, 8 miesięcy i 16 dni okresów składkowych i nieskładkowych (odpowiedź na odwołanie, k. 7-7v. a.s.).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

B. B. ur. (...), w dniu 7 lutego 2018 r. złożyła w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych(...) Oddział w W. wniosek o rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 2 maja 2016 r. W dniu 16 kwietnia 2018 r. złożyła zaświadczenie lekarskie o stanie zdrowia wystawione przez lekarza ortopedę traumatologa, z którego wynika, że nie rokuje powrotu do pełni zdrowia (wniosek z dnia 7 lutego 2018 r. – nieponumerowane karty tom IV a.r., zaświadczenie lekarskie z dnia 16 kwietnia 2018 r., k. 5-6 a.s.).

B. B. była zatrudniona w Towarzystwie (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. w okresie od dnia 1 maja 1993 r. do dnia 30 czerwca 2009 r. jako pracownik produkcji (świadectwo pracy z dnia 30 czerwca 2009 r., k. 7 a. r., tom II, zeznania B. B., k. 47 a.s.).

W okresie od dnia 7 lipca 2009 r. do dnia 5 kwietnia 2010 r. odwołująca była zarejestrowana w Urzędzie Pracy (...) W. jako bezrobotna oraz pobierała z tego tytułu zasiłek od dnia 15 lipca 2009 r. do dnia 14 stycznia 2010r. (zaświadczenie z dnia 12 kwietnia 2010 r., k. 11 a. r., tom II).

B. B. orzeczeniem lekarza orzecznika ZUS z dnia 23 maja 2018 r. została uznana za zdolną do pracy. Następnie sprawa została skierowana do Komisji Lekarskiej ZUS, która orzeczeniem z dnia 3 lipca 2018 r. również uznała odwołującą za osobę zdolną do pracy (orzeczenie lekarza orzecznika ZUS z dnia 23 maja 2018 r. – nieponumerowane karty tom IV a.r., orzeczenie lekarza orzecznika ZUS z dnia 3 lipca 2018 r. – nieponumerowane karty tom IV a.r.).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych na podstawie własnych ustaleń wydał zaskarżoną decyzję z dnia 4 lipca 2018r., znak: (...) zgodnie z którą odmówił odwołującej prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, ponieważ nie spełniła ona przesłanek mieszczących się w dyspozycji art. 57 ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Organ rentowy oparł decyzję na orzeczeniu Komisji Lekarskiej ZUS, która stwierdziła, że ubezpieczona nie jest niezdolna do pracy oraz na okoliczności, że nie udowodniła ona wymaganych łącznie co najmniej 5 lat okresów składkowych i nieskładkowych w dziesięcioleciu przed dniem złożenia wniosku. Organ rentowy uznał, że odwołująca udokumentowała w okresie od dnia 16 kwietnia 2008 r. do dnia 15 kwietnia 2018 r. staż pracy w wymiarze 1 roku, 8 miesięcy i 16 dni. Natomiast łączny okres składkowy ubezpieczonej wyniósł 23 lata, 6 miesięcy i 6 dni, tj. okresy składkowe: od 3 września 1985 r. do 31 grudnia 1988 r., od 2 stycznia 1989 r. do 31 marca 1989 r. od 2 października 1989 r. do 30 listopada 1990 r., od 13 grudnia 1990 r. do 28 lutego 1991 r., od 10 maja 1991 r. do 31 lipca 1991 r., od 19 sierpnia 1991 r. do 30 kwietnia 1992r., od 24 maja 1992 r. do 30 czerwca 1992 r., od 2 lipca 1992 r. do 30 kwietnia 1993 r., od 1 maja 1993 r. do 31 grudnia 1998 r., od 1 stycznia 1999 r. do 30 czerwca 2009 r., od 15 lipca 2009 r. do 14 stycznia 2010 r. oraz okresy nieskładkowe: od 17 października 1994 r. do 14 kwietnia 1995 r., od 17 listopada 1998 r. do 20 listopada 1998 r., od 17 marca 2006 r. do 21 marca 2006 r., od 26 października 2006 r. do 5 listopada 2006 r., od 25 września 2007 r. do 28 września 2007 r., od 16 października 2007 r. do 19 października 2007 r., od 14 października 2008 r. do 17 października 2008 r., od 25 lutego 2009 r. do 6 marca 2009 r., od 1 kwietnia 2009 r. do 3 kwietnia 2009 r. (decyzja ZUS z dnia 4 lipca 2018r. - nieponumerowane karty tom IV a.r.).

B. B. złożyła odwołanie od powyższej decyzji organu rentowego do tut. Sądu, inicjując tym samym niniejsze postępowanie (odwołanie, k. 3 – 4 a.s.).

W toku postępowania Sąd postanowieniem z dnia 29 sierpnia 2018 r. dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego specjalisty ortopedy – traumatologa medycyny pracy celem ustalenia czy odwołująca się jest zdolny czy też całkowicie lub częściowo niezdolna do pracy, ze szczególnym wskazaniem daty powstania tej niezdolności, czy jest to niezdolność trwała czy okresowa, a jeżeli okresowa to na jaki okres, jeżeli nastąpiła zmiana stanu zdrowia (poprawa lub pogorszenie) to na czym ona polegała (postanowienie z dnia 29 sierpnia 2018 r. k. 9 a.s.).

Biegły sądowy ortopeda – traumatolog M. G. (1) rozpoznał u ubezpieczonej stan po operacyjnym leczeniu złamania szyjki kości ramiennej lewej i przykurcz barku lewego, osteoporozę znacznego stopnia po złamaniu trzonu kręgu (...), zmiany zwyrodnieniowo dyskopatyczne kręgosłupa. Odwołująca po przebytym w 2 kwietnia 2011 r. złamaniu utraciła zdolność do pracy i od tego czasu jej nie odzyskała na poziomie kwalifikacji i umiejętności, bowiem wykonywała pracę wymagającą sprawności obu rąk. Od złamania utrzymuje się ograniczenie sprawności ruchomości barku lewego, utrwalenie objawów i czas jaki minął od złamania powoduje, że stan zdrowia odwołującej nie rokuje poprawy. Dodatkowo biegły rozpoznał u odwołującej ostereporozę znacznego stopnia i złamanie patologiczne i przekroczony próg złamania samoistnego, wobec czego nie jest zdolna do wykonywania wcześniejszej pracy, może wykonywać jedynie lekkie prace nie wymagające dźwigania. Biegły ortopeda – traumatolog uznał, że odwołująca jest częściowo niezdolna do pracy trwale od 2 kwietnia 2011 r. (opinia biegłego ortopedy – traumatologa M. G. (1), k. 18-20 a.s.).

Również biegły sądowy ortopeda – traumatolog M. G. (2) uznał, że odwołująca się jest częściowo niezdolna do pracy od 2 kwietnia 2011 r. tj. od urazu lewego barku z wieloodłamowym złamaniem części bliższej kości ramiennej. Biegły wyjaśnił, że pomimo przeprowadzonego leczenia operacyjnego u ubezpieczonej występowała przewlekła niewydolność bólowo – ruchowa lewego barku uniemożliwiająca wykonywanie prac fizycznych wymagających pełnej sprawności kończyn górnych, w tym pracy w charakterze pakowacza. Stan ten utrzymuje się w dalszym ciągu, natomiast po usunięciu materiału zespalającego nastąpiła poprawa ruchomości lewego barku, wobec tego częściowa niezdolność do pracy została stwierdzona do dnia 31 października 2021 r., z kolei dalsze leczenie rokuje poprawę sprawności lewego barku a tym samym lewej kończyny górnej. Przebyte zwichnięcie prawego stawu ramiennego oraz zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa przy stopniu zaawansowania i nasilenia objawów nie powodują ograniczeń do podjęcia pracy (opinia biegłego ortopedy – traumatologa M. G. (2), k. 132-133 a.s.).

Stan faktyczny sprawy Sąd Okręgowy ustalił w oparciu o dokumentację medyczną zawartą w aktach sądowych, dokumentację znajdującą się w aktach rentowych ubezpieczonej oraz w oparciu o dowód z opinii biegłych sądowych specjalistów z zakresu ortopedii – traumatologii. W szczególności Sąd oparł się na opinii biegłego M. G. (1) oraz częściowo na opinii biegłego M. G. (2). Z kolei opinia biegłego G. K. nie stanowiła podstawy oceny stanu faktycznego, ponieważ zawierała istotne rozbieżności z opiniami pozostałych biegłych oraz nieprawidłowe wnioski dotyczące kwalifikacji do pracy odwołującej oraz jej dotychczasowe zatrudnienie. Biegły bowiem stwierdził, że odwołująca wykonywała prace fizyczne wymagające sprawności obu rąk, chodzenia, schylania się, podnoszenia i przenoszenia ciężarów, natomiast w dalszej części opinii zawarł stwierdzenie, że praca pakowacza nie wymaga unoszenia kończyn górnych. Biegły ocenił również, że w przypadku dysfunkcji stwierdzonych u ubezpieczonej mogą być ograniczone ciężkie prace fizyczne wymagające unoszenia obu kończyn górnych. Natomiast jak wynika z akt sprawy odwołująca się była ostatnio zatrudniona jako pracownik produkcji – pakowacz leków, co niewątpliwie wymaga unoszenia rąk. Z uwagi na fakt, że ustalenia stanu faktycznego zostały oparte w całości na podstawie opinii M. G. (1), która szczegółowo wyjaśniała sporne kwestie oraz zawierała klarowne odpowiedzi na wszystkie okoliczność na jakie została dopuszczona, Sąd nie znalazł podstaw do dopuszczenia kolejnego dowodu z opinii łącznej biegłych tej samej specjalności, a zatem wniosek organu rentowego zgłoszony w piśmie procesowym z dnia 16 listopada 2020 r. (k. 142 a.s.) został pominięty na podstawie art. 235 ² § 1 pkt 3 i 5 k.p.c., gdyż nie zachodziła potrzeba dopuszczania kolejnej opinii, a dopuszczenie tego dowodu zmierzałoby jedynie do przedłużenia postępowania. Autentyczność zgromadzonych dokumentów i ich zgodność z rzeczywistym stanem rzeczy nie budziła zastrzeżeń, w związku z tym Sąd uznał dokumenty za pełnowartościowy i bezsporny materiał dowodowy.

W ocenie Sądu Okręgowego zgromadzony materiał dowodowy był wystarczający do wydania orzeczenia.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie B. B. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z dnia 4 lipca 2018r., znak: (...), jest niezasadne i jako takie podlega oddaleniu.

Na wstępie należy zważyć, że zgodnie z art. 148 ¹ § 1 k.p.c. Sąd może rozpoznać sprawę na posiedzeniu niejawnym, gdy pozwany uznał powództwo lub gdy po złożeniu przez strony pism procesowych i dokumentów, w tym również po wniesieniu zarzutów lub sprzeciwu od nakazu zapłaty albo sprzeciwu od wyroku zaocznego, Sąd uzna – mając na względzie całokształt przytoczonych twierdzeń i zgłoszonych wniosków dowodowych – że przeprowadzenie rozprawy nie jest konieczne. Analizując treść złożonych przez strony i zgromadzonych w aktach rentowych dokumentów, Sąd uznał, że okoliczności faktyczne nie były w sprawie sporne. Spór nie dotyczył faktów lecz prawa, wobec czego Sąd na podstawie art. 148 ¹ § 1 k.p.c. uznał, że przeprowadzenie rozprawy nie jest konieczne, co w konsekwencji pozwoliło na rozpoznanie sprawy na posiedzeniu niejawnym.

Na mocy skarżonej decyzji organ rentowy odmówił B. B. prawa do renta z tytułu niezdolności do pracy, wskazując, że komisja lekarska ZUS uznała ubezpieczoną za osobę zdolną do pracy, a ponadto natomiast nie spełniła ona warunku wynikającego z art. 57 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 58 ust. 1 pkt 5 ustawy emerytalnej. Odwołująca nie zgodził się z decyzją organu rentowego, gdyż jej zdaniem stan jej zdrowia pogorszył się, a ponadto wskazała, że organ rentowy nieprawidłowo obliczył jej okresy składkowe i nieskładkowe. Spór w sprawie koncentrował się więc wokół tego, czy odwołująca spełnia wszystkie wymagane przesłanki warunkujące przyznanie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

W myśl art. 57 ust. 1. ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. (Dz. U. z 2021 r. poz. 291) o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki:

1.  jest niezdolny do pracy;

2.  ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy;

3.  niezdolność do pracy powstała w okresach składkowych wymienionych w ustawie, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Przepisu ust. 1 pkt. 3 nie stosuje się do ubezpieczonego, który udowodnił okres składkowy i nieskładkowy wynoszący, co najmniej 20 lat dla kobiety lub 25 lat dla mężczyzny oraz jest całkowicie niezdolny do pracy (ust. 2 art. 57 ustawy).

W treści wskazanej powyżej regulacji zostały zatem określone warunki konieczne do powstania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Warunki te muszą być spełnione łącznie.

Zgodnie z art. 58 ust. 1 pkt. 5 ww. ustawy warunek posiadania wymaganego okresu składkowego i nieskładkowego, w myśl art. 57 ust. 1 pkt. 2, uważa się za spełniony, gdy ubezpieczony osiągnął okres składkowy i nieskładkowy wynoszący łącznie, co najmniej 5 lat - jeżeli niezdolność do pracy powstała w wieku powyżej 30 lat.

Stosownie zaś do treści ust. 2 art. 58, okres o którym mowa w ust. 1 pkt. 5, powinien przypadać w ciągu ostatniego dziesięciolecia przed zgłoszeniem wniosku o rentę lub przed dniem powstania niezdolności do pracy, zaś do tego dziesięcioletniego okresu nie wlicza się okresów pobierania renty z tytułu niezdolności do pracy, renty szkoleniowej lub renty rodzinnej. Przepis art. 58 ust. 4 stanowi natomiast, że przepisu ust. 2 nie stosuje się do ubezpieczonego, który udowodnił okres składkowy, o którym mowa w art. 6, wynoszący co najmniej 25 lat dla kobiety i 30 lat dla mężczyzny oraz jest całkowicie niezdolny do pracy.

W pierwszej kolejności wskazać należy, że niezdolność do pracy jest kategorią ubezpieczenia społecznego łączącą się z całkowitą lub częściową utratą zdolności do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu bez rokowania jej odzyskania po przekwalifikowaniu (art. 12 ustawy). Przy ocenie stopnia i trwałości tej niezdolności oraz rokowania, co do jej odzyskania uwzględnia się zarówno stopień naruszenia sprawności organizmu, możliwość przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, jak i możliwość wykonywania pracy dotychczasowej lub podjęcia innej oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne ubezpieczonego (art. 13 ust. 1 ustawy) (por. wyrok Sądu Najwyższego – Izba Administracyjna, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z 28 stycznia 2004 roku, II UK 222/03). Prawo do świadczenia rentowego z tytułu niezdolności do pracy przysługuje zatem w wypadku wypełnienia wszystkich przesłanek z art. 57 pkt.1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r.

Przepis art. 12 powołanej wyżej ustawy rozróżnia dwa stopnie niezdolności do pracy - całkowitą i częściową. Zgodnie z ust. 3 ww. przepisu częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Z kolei całkowita niezdolność do pracy polega na utracie zdolności do wykonywania jakiejkolwiek pracy. Przesłanka niezdolności do jakiejkolwiek pracy odnosi się do każdego zatrudnienia w innych warunkach niż specjalnie stworzone na stanowiskach pracy odpowiednio przystosowanych do stopnia i charakteru naruszenia sprawności organizmu (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 08 grudnia 2000 roku, II UKN 134/00 i z dnia 07 września 1979 r., II URN 111/79).

Przechodząc do merytorycznej oceny zasadności złożonego przez ubezpieczonego P. M. odwołania wskazać należy, że zaskarżona decyzja organu rentowego jest prawidłowa, albowiem odpowiada rzeczywistemu stanowi rzeczy. W przedmiotowej sprawie, Sąd uwzględnił opinie wydane przez biegłą sądową i uznał je za wyczerpujące, poddające wszechstronnej analizie stan zdrowia ubezpieczonego w odniesieniu do jego możliwości zawodowych. Wnioski zawarte w przedmiotowych opiniach nie nasuwały wątpliwości, co do ich trafności, zatem brak było podstaw do dalszego prowadzenia postępowania dowodowego. Biegła jest bowiem doświadczonym specjalistą z tej dziedziny medycyny, która odpowiada głównym schorzeniom ubezpieczonego. Opinie wydała po zapoznaniu się ze wszystkimi dokumentami leczenia przedłożonymi przez ubezpieczonego oraz po przeprowadzeniu przedmiotowego badania wnioskodawcy. W ocenie Sądu biegła rzeczowo uzasadniła swoje stanowisko odnośnie zdiagnozowanych u wnioskodawcy schorzeń i ich wpływu na jego zdolność do pracy zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami.

Ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, a w szczególności z opinii biegłego sądowego ortopedy – traumatologa M. G. (1), jednoznacznie wynika, że występujące u odwołującej w zakresie powyższej specjalności schorzenia prowadzą do naruszenia sprawności organizmu w stopniu uzasadniającym orzeczenie częściowej niezdolności do pracy. Biegły po dokonaniu badania stwierdził, że odwołująca po przebytym w 2 kwietnia 2011 r. złamaniu utraciła zdolność do pracy i od tego czasu jej nie odzyskała na poziomie kwalifikacji i umiejętności, bowiem wykonywała pracę wymagającą sprawności obu rąk. Zdaniem biegłego od złamania u ubezpieczonej utrzymuje się ograniczenie sprawności ruchomości barku lewego, utrwalenie objawów i czas jaki minął od złamania powoduje, że stan zdrowia odwołującej nie rokuje poprawy. Dodatkowo biegły rozpoznał u odwołującej ostereporozę znacznego stopnia, złamanie patologiczne i przekroczony próg złamania samoistnego, co powoduje, że odwołująca nie jest zdolna do wykonywania wcześniejszej pracy, może wykonywać jedynie lekkie prace nie wymagające dźwigania. W konkluzji opinii biegły ortopeda – traumatolog wskazał, że po analizie przedstawionej dokumentacji medycznej, badaniu i uwzględnieniu posiadanych kwalifikacji ubezpieczonej, istnieją podstawy do stwierdzenia naruszenia stanu zdrowia kwalifikującego do orzeczenia częściowej niezdolności do pracy trwale od 2 kwietnia 2011 r. Sąd wobec zastrzeżeń odwołującej się do opinii biegłego sądowego ortopedy – traumatologa M. G. (1) dopuścił również dowód z opinii innych biegłych specjalistów z zakresu ortopedii – traumatologii, G. K. i M. G. (2). Biegli G. K. i M. G. (2) przeciwnie do opinii biegłego M. G. (1) wskazali, że odwołująca rokuje poprawę, natomiast byli zgodni z oceną dokonaną przez biegłego M. G. (1) co do tego, że wobec stwierdzonych dysfunkcji narządu ruchu odwołująca posiada ograniczenia w wykonywaniu ciężkich prac fizycznych wymagających sprawności obu rąk. Sąd miał na uwadze, że wnioski biegłego G. K., co do tego, że praca odwołującej nie wymaga podnoszenia obu rąk były nieprawidłowe, bowiem niewątpliwie odwołująca jako pracownik produkcji wykonywała prace fizyczne wymagające podnoszenia obu rąk. Dlatego też opinia biegłego sądowego G. K. w tym zakresie oraz w zakresie jakim biegły nie stwierdził jakiekolwiek niezdolności do pracy nie była podstawą ustalenia stanu faktycznego, bowiem stała w sprzeczności z ustaleniami pozostałych biegłych tej samej specjalności oraz nie brała pod uwagę kwalifikacji i możliwości zawodowych odwołującej się, która pracowała jako fizyczny pracownik produkcji. Dlatego też podstawę ustaleń stanowiły opinie biegłych M. G. (1) i M. G. (2), które były spójne co do stwierdzenia częściowej niezdolności do pracy odwołującej. W kwestii okresu na jaki powinna być ustalona częściowa niezdolność do pracy Sąd oparł się na opinii biegłego M. G. (1), który szczegółowo wyjaśnił, z jakich przyczyn odwołująca nie rokuje poprawy – bowiem od momentu złamania u ubezpieczonej utrzymuje się ograniczenie sprawności ruchomości barku lewego, utrwalenie objawów i czas jaki minął od złamania powoduje, że stan zdrowia odwołującej nie rokuje poprawy. Wnioski te są zgodne również z zaświadczeniem lekarskim z dnia 16 kwietnia 2018 r. wystawionym przez lekarza ortopedę traumatologa, z którego wynika, że odwołująca nie rokuje powrotu do pełni zdrowia. Sąd miał również na uwadze, że odwołująca ostatecznie w piśmie z dnia 23 lutego 2021 r. (k. 154) zgodziła się z opinią biegłego M. G. (1).

W tym miejscu wskazać należy, że w wyroku z dnia 3 lutego 2010 r. (II PK 192/09) Sąd Najwyższy stwierdził, że Sąd musi zwrócić się do biegłego, jeśli dojdzie do przekonania, że okoliczność mająca istotne znaczenie dla prawidłowego rozstrzygnięcia sprawy może zostać wyjaśniona tylko w wyniku wykorzystania wiedzy osób mających specjalne wiadomości. W takim przypadku dowód z opinii biegłego z uwagi na składnik wiadomości specjalnych jest dowodem tego rodzaju, że nie może być zastąpiony inną czynnością dowodową ani wnioskowaniem na podstawie innych ustalonych faktów. Natomiast w wyroku z dnia 3 listopada 2009 r. (I UK 138/09) Sąd Najwyższy stwierdził, że Sąd nie może samodzielnie dokonać ustalenia dotyczącego stanu zdrowia i stopnia naruszenia sprawności organizmu pod kątem zachowania lub braku zdolności do pracy. Ponadto w wyroku z dnia 3 września 2009 r. (II UK 30/09) Sąd Najwyższy stwierdził, że gdy sprawa wymaga wiadomości specjalnych, to sąd nie może rozstrzygać wbrew opinii biegłych sądowych.

Sąd Okręgowy zważył, że odwołująca oprócz spełnienia przesłanki niezdolności do pracy, miała obowiązek udowodnić, że posiada wymagany prawem 5-letni okres składkowy i nieskładkowy liczony w dziesięcioleciu przed dniem złożenia wniosku o świadczenie. Z niekwestionowanego stanu faktycznego wynika, że ubezpieczona wystąpiła z wnioskiem do organu rentowego o przyznanie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy w dniu 16 kwietnia 2018 r. Zatem w sposób prawidłowy organ rentowy wyliczył ubezpieczonej staż pracy w okresie od dnia 16 kwietnia 2008 r. do dnia 15 kwietnia 2018 r. Sąd zważył, że ubezpieczona udowodniła staż pracy wynoszący jedynie 1 rok, 8 miesięcy i 16 dni. Zatem odwołująca nie spełniła przesłanki zawartej w art. 57 ust. 1 pkt 2 uprawniającej do pobierania renty z tytułu niezdolności do pracy. Sąd zważył, że odwołująca powinna legitymować się co najmniej 5-letnim okresem składkowym i nieskładkowym liczonym w dziesięcioleciu na dzień złożenia wniosku w dniu 16 kwietnia 2018 r., ponieważ jej niezdolność do pracy powstała w wieku powyżej 30 roku życia. Z ustalonego stanu faktycznego wynika bowiem, że w spornym okresie czasu odwołująca była zatrudniona w Towarzystwie (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. do dnia 30 czerwca 2009 r., a ponadto jako bezrobotna pobierała zasiłek z Urzędu Pracy (...) W. od dnia15 lipca 2009 r. do dnia 14 stycznia 2010 r. W związku z tym ubezpieczona nie udowodniła, aby legitymowała się 5-letnim wymiarem okresów składkowych i nieskładkowych w okresie od dnia 16 kwietnia 2008 r. do dnia 15 kwietnia 2018 r. co powoduje, że nie spełnia warunków z art. 57 ust. 1 pkt 2 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

W tej sytuacji, Sąd Okręgowy, na podstawie wszechstronnej analizy zebranego w sprawie materiału dowodowego oraz w oparciu o obowiązujące przepisy prawa na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. oddalił odwołanie.

ZARZĄDZENIE

(...)

M.P.