Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 października 2021 roku

Sąd Okręgowy w Sieradzu Wydział I Cywilny, w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Robert Pabin

Protokolant: sek. sąd. Agnieszka Sobolczyk

po rozpoznaniu w dniu 21 września 2021 roku w Sieradzu na rozprawie

sprawy z powództwa Z. D. (1)

przeciwko D. D. (1) i T. D. (1)

o zapłatę

1.  zasądza od D. D. (1) i T. D. (1) solidarnie na rzecz Z. D. (1) 37.882 zł (trzydzieści siedem tysięcy osiemset osiemdziesiąt dwa złote);

2.  w pozostałym zakresie powództwo oddala;

3.  znosi między stronami koszty procesu;

4.  nakazuje wypłacić z sum budżetowych Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Sieradzu:

a)  adw. B. M. 4.428 zł (cztery tysiące czterysta dwadzieścia osiem złotych) tytułem zwrotu kosztów pomocy prawnej udzielonej Z. D. (1) z urzędu;

b)  r.pr. Z. S. 4.428 zł (cztery tysiące czterysta dwadzieścia osiem złotych) tytułem zwrotu kosztów pomocy prawnej udzielonej T. i D. D. (1) z urzędu;

5.  nakazuje pobrać na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Sieradzu tytułem zwrotu kosztów sądowych od:

a)  Z. D. (1) 7.030,03 zł (siedem tysięcy trzydzieści złotych trzy grosze) które ściągnąć z roszczenia zasądzonego na jego rzecz w pkt 1;

b)  D. D. (1) i T. D. (1) solidarnie 3.621 zł (trzy tysiące sześćset dwadzieścia jeden złotych);

Sygn. akt IC 267/19

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 12 września 2019 roku Z. D. (1) zażądał zasądzenia od pozwanych D. D. (1) i T. D. (1) solidarnie kwoty 110.500 zł tytułem wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z zabudowanej nieruchomości położonej (...) dla której Sąd Rejonowy w Zduńskiej Woli prowadzi księgę wieczystą (...) za okres od 4 listopada 2013r. do 28 stycznia 2019 roku. Uzasadniając swoje roszczenie powód wyjaśnił, że we wskazanym czasie był właścicielem nieruchomości z której bez tytułu prawnego i wbrew jego woli korzystali pozwani, użytkując część domu mieszkalnego a także warsztat, magazyn na drewno i zboże, suszarnię ziół i drewniany budynek inwentarski na drób. Z. D. (2) podniósł, że wyrokami Sądu Rejonowego w Zduńskiej Woli z dnia 7 maja 2015r. w sprawie IC 104/09 oraz Sądu Okręgowego w Sieradzu z dnia 28 października 2016r. w sprawie ICa 303/15 D. i T. D. (1) zostali zobowiązani do opuszczenia i wydania powodowi nieruchomości położonej w (...) a także zobowiązani do zapłaty kwoty 13.870 zł z odsetkami tytułem bezumownego korzystania z nieruchomości. Pomimo zapadłego wyroku nakazującego zwrot i opróżnienie nieruchomości, pozwani nigdy tego nie uczynili i zamieszkują tan do chwili obecnej.

W odpowiedzi na pozew pozwani reprezentowani przez r.pr. Z. S. wnieśli o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie zwrotu kosztów postępowania według norm przepisanych. Uzasadniając swoje stanowisko pozwani podnieśli zarzut nieudowodnienia roszczenia oraz dochodzenia roszczenia za okres który był już przedmiotem rozstrzygnięcia Sądu Okręgowego w Sieradzu w sprawie ICa 303/15 tj. za okres do 31 grudnia 2015r. Ponadto, pozwani zarzucili powodowi dochodzenie roszczenia w sposób sprzeczny z zasadami współżycia społecznego (art.5 kc).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny

Z. i T. D. (2) to bracia, którzy pod koniec lat 60-tych wspólnie z rodzicami T. (seniorem) i A. sprowadzili się do zakupionego przez nich gospodarstwa rolnego położonego w (...) gm. S.. W toku kolejnych lat gospodarstwo było sukcesywnie powiększane i rozbudowywane. W jego rozwój aktywnie angażował się T. D. (2), który szykowany był przez rodziców na ich następcę. W efekcie, pozwany całe swoje życie związał z gospodarstwem w którym pracował oraz w którego rozwój angażował własne środki finansowe. Z początkiem lat 80-tych do H. sprowadziła się żona pozwanego – D. D. (1) a po narodzinach zamieszały tam także ich dzieci. W połowie lat 80-tych Z. D. (2) za zgodą rodziców wybudował na działce siedliskowej za własne środki warsztat i wiatę w których prowadził warsztat naprawczy maszyn rolniczych i pojazdów. Na części gruntów przylegających do siedliska rozpoczął uprawę ziół, które suszył w wybudowanej za zgodą rodziców suszarni. W połowie lat 80-tych pozwani przeprowadzili się na piętro domu w którym mieszkali, uprzednio adaptując na ten cel istniejący strych. Adaptację strychu wykonali z własnych środków. W tym czasie relacje pomiędzy pozwanym i jego żoną oraz jego rodzicami były jeszcze poprawne. Na początku lat 90-tych rodzice stron przeszli na emeryturę. Tym nie mniej wbrew wcześniejszym uzgodnieniom wycofali się z obietnicy darowania całego gospodarstwa (...) oferując pozwanemu wyłącznie grunty rolne i zastrzegając, że działkę siedliskową otrzymają dopiero po ich śmierci. Obawiali się bowiem, że po przepisaniu działki z domem na pozwanych, będą narażeni na utratę „dachu nad głową”. Pozwany nie wyraził na to zgody. Czuł się gospodarzem całości i oczekiwał od rodziców wypełnienia obietnicy i przeniesienia na jego rzecz również zabudowanej części nieruchomości, wywodząc że jest ona mu niezbędna do normalnego prowadzenia gospodarstwa rolnego. Na tym tle pomiędzy rodzicami a T. D. (1) zaczął narastać konflikt, który doprowadził do tego, że w 1990 roku darowali oni 11 ha gruntów rolnych K. D. – ich córce a siostrze stron. Wspólne zamieszkiwanie było coraz trudniejsze. W sytuacji narastającego konfliktu pomiędzy rodzicami a pozwanym pomocy rodzicom zaczął udzielać Z. D. (1), który wyprowadził się z domu rodzinnego wiele lat wcześniej. Ze strony A. D. zaczęły się natomiast pojawiać żądania aby D. D. (1) wraz z mężem opuściła nieruchomość w S.. Na tym tle dochodziło pomiędzy pozwanym i jego matką do awantur. W dniu 28 lutego 2003 r. A. i T. D. (2) darowali Z. D. (1) działkę siedliskową położną w S. nr(...) dla której SR w Zd. Woli przewidzi księgę wieczystą nr (...). Jakiś czas później pozwany postawił na siedlisku, za zgodą Z., z własnych środków drewniany budynek inwentarski. W listopadzie 2004 Z. D. (2) jako właściciel nieruchomości pisemnie wypowiedział bratu i bratowej prawo do zajmowania nieruchomości, wzywając do poprawnego traktowania rodziców. W pismach z maja i czerwca 2006r. ponownie próbował wymóc na pozwanych zmianę nastawiania do rodziców. W piśmie z lutego 2007r. zezwolił im na korzystanie z nieruchomości, pod warunkiem poprawnego traktowania rodziców. Ostatecznie jednak, z uwagi na utrzymujące się nadal nieporozumienia, w piśmie z kwietnia 2007r. zażądał od pozwanych opuszczenia do dnia 31 maja 2007r. zajmowanej nieruchomości. Pozwani nie zastosowali się do tego żądania, a po śmierci ojca stron w 2007r. relacje pomiędzy A. D. a pozwanym i jego rodziną uległy dalszemu pogorszeniu.

Dowód: pisma powoda do pozwanych (k.42-46 akt sprawy IC 104/09 SR w Zd. Woli); ustalenia zawarte w uzasadnieniu wyroku Sądu Rejonowego w Zduńskiej Woli w sprawie IC 104/09 (k.6-20) oraz Sądu Okręgowego w Sieradzu w sprawie ICa 303/15 (k.23-51);

W efekcie, w pozwie z dnia 10 sierpnia 2009r. wniesionym do Sądu Rejonowego w Zduńskiej Woli a ostatecznie skonkretyzowanym przez jego pełnomocnika w piśmie procesowym z dnia 24 marca 2014r. Z. D. (2) zażądał nakazania pozwanym opróżnienia i wydania mu części domu mieszkalnego a także warsztatu, suszarni oraz drewnianego budynku inwentarskiego położonych w (...) na nieruchomości dla której Sąd Rejonowy w Zduńskiej Woli prowadzi księgę wieczystą (...). Ponadto Z. D. (2) zażądał zasądzenia od pozwanych na swoją rzecz solidarnie kwoty 56.489 zł tytułem wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z nieruchomości w okresie od 12 listopada 2004r. do 30 listopada 2013r. (k. 670v akt IC 104/09 SR w Zd. Woli).

Dowód: pozew oraz pismo procesowe pełnomocnika powoda z dnia 24 marca 2014r. (k. 2-3 oraz 670-671 akt IC 104/09 SR w Zd. Woli)

Prawomocnymi wyrokami Sądu Rejonowego w Zduńskiej Woli z dnia 7 maja 2015r. w sprawie IC 104/09 oraz Sądu Okręgowego w Sieradzu z dnia 28 października 2016r. w sprawie ICa 303/15 T. i D. D. (1) zostali wraz z dziećmi zobowiązani do opuszczenia, opróżnienia i wydania Z. D. (1) części domu mieszkalnego wraz z wszelkimi budynkami gospodarczymi znajdującymi się na nieruchomości położonej we wsi (...) dla której Sąd Rejonowy w Zduńskiej Woli prowadzi księgę wieczystą nr (...). Ponadto sąd zasądził od pozwanych solidarnie na rzecz powoda 13.870 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie jako różnicę pomiędzy należnym powodowi wynagrodzeniem za bezumowne korzystanie przez pozwanych z jego nieruchomości w okresie od 12 listopada 2004r. do 30 listopada 2013r. a wartością nakładów poczynionych przez powodów na jego nieruchomości do dnia wytoczenia powództwa.

Dowód: wyrok Sądu Rejonowego w Zduńskiej Woli w sprawie IC 104/09 z uzasadnieniem (k. 6-20); wyrok Sądu Okręgowego w Sieradzu w sprawie ICa 303/15 z uzasadnieniem (k.23-51);

Pomimo zapadłego orzeczenia eksmisyjnego, pozwani nie opuścili nieruchomości i nie wydali powodowi żadnej z jej części. Do dnia 28 stycznia 2019r. stanowiła ona własność powoda, a obecnie stanowi własność pozwanej D. D. (1) – jako nabywcy licytacyjnego w egzekucji komorniczej.

Bezsporne

W okresie od 1 grudnia 2013r. do 28 stycznia 2019r. pozwani korzystali z poddasza domu o powierzchni 44,5 m kw oraz wspólnie z matką i powodem zajmującymi parter - współkorzystali ze znajdujących się tam sieni i łazienki. Ponadto pozwani użytkowali warsztat, gdzie T. D. (2) trzymał narzędzia i trochę złomu oraz drewniany budynek gospodarski na końcu działki, w którym pozwani hodowali drób. W posiadaniu pozwanych znajdowały się także przylegające do warsztatu i połączone z nim w jedną całość - magazyn na zboże i drewno oraz suszarnia ziół. Warsztat, magazyn i suszarnia nie były zamknięte i pozostawały ogólnodostępne. Pozwani nie korzystali natomiast ze stodoły i obory.

Dowód: zeznania Z. D. (1) (ReCourt z 21.09.2021r od 00:04:28 do 00:09:41); zeznania T. D. (1) (ReCourt z 21.09.2021r. od 00:09:41 do 00:21:37);

Procentowy udział poszczególnych naniesień na nieruchomości z których korzystali powodowie w ogólnej wartości odtworzeniowej nieruchomości wynosił: dla budynku mieszkalnego 54,113 %, dla budynku warsztatu, magazynu i suszarni ziół 13 % a dla drewnianego budynku inwentarskiego 0,808% (tabela nr7 k. 153). Z uwagi na fakt, że powodowie korzystali z części budynku mieszkalnego tj. z poddasza oraz łazienki i sieni znajdujących się na parterze, współczynnik korzystania przez nich z budynku mieszkalnego był większy aniżeli 17,078% (tabela nr 8 k. 153) i wynosił 19,881 % (obliczenia i tabela nr 8 k. 197). Z tych względów współczynnik korzystania przez nich z całej nieruchomości nie wynosił 30,886% lecz 33,689 % ( 19,881 + 13% + 0,808% tabela nr 8 k. 153 skorygowana o dane z tabeli nr 8 k. 197). Biorąc pod uwagę współczynniki korzystania przez pozwanych z poszczególnych części nieruchomości w okresie od 1 grudnia 2013 r. do 28 stycznia 2019r. a także uwzględniając w przypadku budynku mieszkalnego współczynnik korekcyjny 0,95 ze względu na gorsze warunki bytowe na poddaszu (k.225), wysokość wynagrodzenia za korzystanie z nieruchomości obliczona metodą nominalnych dochodów brutto (z uwagi na brak danych rynkowych w zakresie czynszu za najem podobnych nieruchomości k. 147) wynosi: 15.062 zł w przypadku budynku warsztatu, magazynu i suszarni (tabela nr 3 k. 191): 939 zł w przypadku drewnianego budynku inwentarskiego (tabela nr 4 k. 191) oraz 21.883 zł w przypadku budynku mieszkalnego (tabela nr 2 k. 225 skorygowana przez sąd o współczynnik korzystania 0,19881 wynikający z tabeli nr 8 k. 197 oraz współczynnik korekcyjny 0,95 z k. 225 według nowego obliczenia dla tabeli nr 2 k. 225 : 248.250 zł x 0,19881 = 49.354,58 zł; 49.354,58 zł x 0,95 = 46.886,85 zł). W konsekwencji wysokość wynagrodzenia za bezumowne korzystanie przez pozwanych z nieruchomości w udziale wynoszącym 33,689 % w okresie od 1 grudnia 2013 r. do 28 stycznia 2019r. wynosi 37.883 zł z zaokrągleniem do pełnych złotych (21.883 zł + 15.062 zł + 936 zł).

Dowód: opinie biegłej J. S. (1) zasadnicza i uzupełniające (135-164, 189-199, 224-225);

Powyższy stan faktyczny został ustalony w oparciu o zgromadzony w aktach sprawy nieosobowy oraz osobowy materiał dowodowy w postaci dokumentów prywatnych i urzędowych oraz zeznań stron. Sąd nie dał wiary zeznaniom T. D. (1) w części w jakiej twierdził, że od 2014r. wspólnie z żoną nie korzystał z budynku warsztatu, magazynu i suszarni ziół. Po pierwsze, okoliczności tej przeczą zeznania Z. D. (1). Po drugie, przeczy temu fakt wydania w dniu 28 października 2016r. przez Sąd Okręgowy w Sieradzu wyroku nakazującego pozwanym opuszczenie i wydanie powodowi w/w budynków gospodarczych co dowodzi, że we wskazanej dacie byli oni w ich posiadaniu. Po trzecie, jak wynika z zeznań T. D. (1) po orzeczeniu eksmisji nie wydali oni powodowi żadnej części nieruchomości. Po czwarte wreszcie, jak przyznał sam pozwany - w budynku warsztatu przechowywał swoje narzędzia i złom. W tym stanie rzeczy nie sposób przyjąć za nim, że od 2014r. wraz z żoną przestał korzystać z warsztatu, magazynu i suszarni. Być może, z uwagi na ograniczenie prowadzonej przez T. D. działalności związanej z naprawą maszyn i pojazdów oraz zaniechanie uprawy ziół zakres korzystania przez niego z w/w budynków był po 2014r. zdecydowanie mniejszy aniżeli wcześniej i ograniczał się do przechowywania w warsztacie narzędzi i złomu, tym nie mniej wyrokiem z dnia 28 października 2016r. wspólnie z żoną został zobowiązany do wydania zajmowanych budynków powodowi, czego nigdy nie uczynił. Należy również pamiętać, że budowa warsztatu, magazynu i suszarni ziół została sfinansowana przez pozwanych, dlatego od początku w sensie faktycznym czuli się jego posiadaczami samoistnymi i dysponowali nimi tylko dla siebie. Z. D. (2) nigdy z tych budynków nie korzystał. Tak więc, z uwagi na fakt, że pozwani nigdy nie dokonali z powodem czynności faktycznych lub prawnych skutkujących zgodnie z treścią art. 348 k.c. przeniesieniem posiadania w/w budynków na rzecz powoda, brak podstaw do przyjęcia, że kiedykolwiek przestali nimi władać i wyzbyli się tego władztwa na rzecz powoda. Sytuacji tej nie zmienia fakt, że budynki te były od pewnego czasu ogólnodostępne. Pozwani nie przestali przecież z nich korzystać czego dowodem jest fakt przechowywania w warsztacie rzeczy należących do T. D. (1). W żaden widoczny dla Z. D. (2) sposób, nie zamanifestowali także woli wyzbycia się władztwa budynków na jego rzecz.

Jako w pełni prawidłowe i przydatne do rozstrzygnięcia Sąd uznał opinie biegłej J. S.. W ocenie Sądu są one kategoryczne, logiczne, spójne i w pełni odpowiadają na pytania Sądu sformułowane w postanowieniu dowodowym. Specyfika dowodu z opinii biegłego polega m.in. na tym, że jeżeli taki dowód już został przez sąd dopuszczony, to stosownie do treści art. 286 k.p.c. opinii kolejnego biegłego można żądać jedynie "w razie potrzeby". Potrzeba taka nie może być jedynie wynikiem niezadowolenia strony z niekorzystnego dla niej wydźwięku konkluzji opinii. W innym wypadku bowiem sąd byłby zobligowany do uwzględniania kolejnych wniosków strony dopóty, dopóki nie złożona zostałaby opinia w pełni ją zadowalająca, co jest niedopuszczalne (por. wyrok SA w Katowicach z dnia 23 kwietnia 2014r w sprawie I ACa 71/14). Samo niezadowolenie strony z niekorzystnej dlań opinii biegłego, nie jest wystarczającą przesłanką uwzględnienia wniosku o przeprowadzenie dowodu z kolejnej opinii biegłych (por. por. wyrok SA w Katowicach z dnia 10 grudnia 2014r w sprawie I ACa 803/14). Sąd ocenia opinie biegłych pod kątem ich logiki, spójności oraz tego, czy odpowiadają na postawione tezy dowodowe (por. wyrok SA w Szczecinie z dnia 23 lipca 2014r w sprawie III Aua 462/13). Dopiero w sytuacji gdy według oceny sądu opinia biegłego opiera się na błędnych założeniach metodologicznych, sprzecznych z mającymi zastosowanie do jej wydania przepisami prawa, niekompletnych bądź wadliwych założeniach faktycznych, jest niespójna, bądź zawiera błędy logiczne, względnie zawiera niepoddające się ocenie wnioski, co prowadzi do konkluzji, że opinia ta jest nieprzydatna dla rozstrzygnięcia sprawy, sąd powinien dopuścić dowód z opinii innego biegłego (por. wyrok SN z dnia 16 stycznia 2014r wydany w sprawie IV CSK 219/13). Analizując opinie J. S. Sąd tego rodzaju wadliwości nie zauważył. Jak wynika z treści opinii zasadniczej (k. 147) niemożliwe było zastosowanie metody porównawczej do wyliczenia wysokości odszkodowania z tytułu bezumownego korzystania z nieruchomości przez pozwanych, jako wysokości potencjalnego czynszu najmu który zobligowani byliby zapłacić. Biegła nie dysponuje bowiem wystarczającą ilości transakcji porównawczych tj. umów najmu obiektów zagrodowych na terenie wiejskim. Wiedzą powszechnie wiadomą jest bowiem to, że tego rodzaju rynek (tj. najmu części obiektów zagrodowych) na terenie apelacji (...) nie istnieje a ewentualne umowy w tym zakresie mają charakter incydentalny i nie mogłyby stanowić podstawy opinii w sprawie. Z drugiej strony dane zawarte w opiniach pozwoliły sądowi samodzielnie wyliczyć wysokość wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z budynku mieszkalnego poprzez skorygowanie danych zawartych w tabeli nr 2 na stronie 2 opinii uzupełniającej z 20.08.2021r. (k.225). Korekta ta polegała na przyjęciu wyższego od wskazanego w tabeli współczynnika korzystania przez pozwanych z budynku mieszkalnego – tj. 19,881% w miejsce 17,078% tj. zgodnie z wyliczeniami zawartymi w opinii uzupełniającej z dnia 16.06.2021r. (k.197) albowiem współczynnik 17,078% nie uwzględniał faktu współkorzystania przez pozwanych z sieni i łazienki znajdujących się na parterze budynku. Zdaniem sądu w celu uzyskania rzeczywistej wartości zajętej części nieruchomości (46.886,85 zł) zasadnym było również w ślad za biegłą przemnożenie przez współczynnik korekcyjny K wynoszący 0,95 - wartości zajętej części nieruchomości (49.354,58 zł) stanowiącej iloczyn jej wartości (248.250 zł) i współczynnika korzystania (19,881%). Zastosowanie współczynnika korekcyjnego uzasadnione było niższym standardem warunków bytowych na poddaszu względem warunków na parterze (opinia biegłej k. 225). Ostatecznie po korektach dotyczących tabeli nr 2 z k. 225 sąd wyliczył wysokość wynagrodzenia za korzystanie z budynku mieszkalnego na kwotę 21.883 zł (w zaokrągleniu do pełnych złotych) w tym 450 zł za 2013r, 4829 zł za 214r, 3845 zł za 2015r, 4079zł za 2016r, 4267 zł za 2017r.; 4079 zł za 2017r oraz 334 zł za 2019r.

Sąd zważył co następuje:

Powództwo jest częściowo zasadnie i zasługuje na częściowe uwzględnienie. Zgodnie z treścią art. 224 § 2 k.c. i 225 k.c. samoistny posiadacz nieruchomości w złej wierze, a także samoistny posiadacz w dobrej wierze od chwili w której dowiedział się o wytoczeniu przeciwko niemu powództwa o wydanie rzeczy, obowiązany jest do zapłaty na rzecz właściciela wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy. Obowiązek ten obciąża także posiadacza zależnego o ile nic innego nie wynika z przepisów regulujących stosunek prawny stanowiący podstawę posiadania zależnego (art. 230 k.c.).

Niezależnie zatem czy pozwani byli w okresie od 1 grudnia 2013r. do 28 stycznia 2019r. posiadaczami samoistnymi czy też zależnymi części nieruchomości stanowiącej własność powoda, nie ulega wątpliwości, że z chwilą wytoczenia przeciwko nim przez Z. D. (1) powództwa o wydanie nieruchomości tj. co najmniej od 10 sierpnia 2009r. byli oni posiadaczami w złej wierze.

W tym stanie rzeczy powód może na podstawie art. 225 k.c. w zw. z art. 224 § 2 k.c. w i art. 230 k.c. żądać od pozwanych solidarne zapłaty wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy za okres od 1 grudnia 2013r. do 28 stycznia 2019r. którego wysokość zgodnie z wyliczeniami biegłej i sądu wynosi 37.882 zł. Tak więc żądanie pozwu w zakresie wskazanej kwoty jest w pełni zasadne, a w zakresie ją przekraczającym podlega oddaleniu.

Sąd nie znalazł podstaw do waloryzacji należnej powodowi kwoty. Należy podkreślić, że w okresie od 2013 do 2021r nie zaistniały żadne szczególne zdarzenia gospodarcze lub społeczne, które skutkowałyby radykalną zmianą siły nabywczej pieniądza a w konsekwencji w sposób znaczący deprecjonowały nominalną wysokość należnego mu świadczenia. Sukcesywne obniżanie, wraz z upływem czasu, wartości świadczenia pieniężnego, będące następstwem naturalnych w gospodarce procesów inflacyjnych jest faktem notoryjnie znanym z którym musi liczyć się każdy wierzyciel zwlekający z bezzwłocznym dochodzeniem swoich należności. W tym stanie rzeczy waloryzacja świadczenia pieniężnego nie może kompensować uszczerbku majątkowego powoda wynikającego li tylko z jego opieszałości w dochodzeniu swoich należności.

Jako chybiony należało uznać zarzut powagi rzeczy osądzonej polegający na żądaniu zapłaty wynagrodzenia za okres który był już przedmiotem rozstrzygnięcia Sądu Okręgowego w Sieradzu w sprawie ICa 303/15 tj. za okres do 31 grudnia 2015r. Jak wynika bowiem z treści poczynionych przez Sąd Rejonowy w Zduńskiej Woli w sprawie IC 104/09 ustaleń faktycznych (k.13) przyjętych następnie za podstawę rozstrzygnięcia przez Sąd Okręgowy w Sieradzu w sprawie ICa 303/15 (k.28,51), zasądzone na rzecz powoda wynagrodzenie za bezumowne korzystanie z nieruchomości obejmowało okres od 12 listopada 2004r. do 30 listopada 2013r. co było zgodnie z ostatecznym żądaniem pozwu (pismo procesowe pełnomocnika powoda z dnia 24 marca 2014r. k. 670-671 akt IC 104/09 SR w Zd. Woli) sformułowanym po opinii biegłej J. S. (1). W tym stanie rzeczy, kwestia wynagrodzenia za korzystanie z nieruchomości powoda w okresie od 1 grudnia 2013r. do 31 grudnia 2015r. nie była, wbrew zarzutom pozwanych, przedmiotem rozstrzygnięcia sądu.

Jako chybiony i nieudowodniony Sąd uznał zarzut nadużycia przez powoda prawa podmiotowego (art. 5 k.c.). Pozwani korzystali z nieruchomości wbrew obowiązkowi jej wydania wynikającym z prawomocnego wyroku eksmisyjnego. W tym stanie rzeczy domaganie się przez właściciela od pozwanych bezprawnie zajmujących nieruchomość, wynagrodzenia za bezumowne z niej korzystanie nie stanowi z jego strony nadużycia prawa, lecz realizację własnych słusznych praw.

Z tych względów sąd orzekł jak w pkt. 1 i 2 zasądzając na rzecz powoda 37.882 zł. Sąd nie orzekł o odsetkach albowiem takie żądanie nie zostało sformułowane w pozwie ani w żadnym dalszym piśmie procesowym.

O kosztach postępowania między stronami Sąd rozstrzygnął w pkt 3 na podstawie art. 100 k.p.c. Ponieważ żadna ze stron nie poniosła jakichkolwiek kosztów, sąd zniósł je wzajemnie przyznając zarazem w pkt 4 pełnomocnikom z urzędu stosowne wynagrodzenie od Skarbu Państwa.

O kosztach należnych Skarbowi Państwa Sąd orzekł stosując zasadę odpowiedzialności za wynik procesu, rozdzielając je w proporcji 66 % (powód) : 34% (pozwani). Ponieważ powód zwolniony były z kosztów sądowych jedynie częściowo (k.65) a pozwani w ogóle nie byli z nich zwolnieni (k.95) sąd nakazał pobrać od powoda 7.030,03 zł stanowiące 66 % z sumy kosztów opinii biegłego i opłaty od pozwu (10.651,03 zł) a od pozwanych 3.621 zł stanowiące 34% kosztów sądowych tymczasowo pokrytych z sum budżetowych. W tym stanie rzeczy Sąd orzekł jak w pkt. 5 wyroku.