Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

dnia 18 marca 2021 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi – Widzewa w Łodzi w VIII Wydziale Cywilnym

w składzie: przewodniczący: Sędzia Bartek Męcina

protokolant: st. sekr. sąd. Ewa Ławniczak

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 4 marca 2021 roku w Ł.

sprawy z powództwa J. W.

przeciwko (...) Bank S.A. we W.

o zapłatę

1.  oddala powództwo,

2.  zasądza od powódki J. W. na rzecz powoda (...) Bank S.A. we W. kwotę 1.200 zł (jeden tysiąc dwieście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu, a w pozostałej części nie obciąża powódki kosztami procesu,

3.  przyznaje i zarządza wypłacić ze Skarbu Państwa- Sądu Rejonowego dla Łodzi- Widzewa w Łodzi na rzecz r. pr. P. B. kwotę 2.952 zł (dwa tysiące dziewięćset pięćdziesiąt dwa złote) tytułem zwrotu kosztów pomocy prawnej udzielonej powódce z urzędu.

Sygn. akt VIII C 365/18

UZASADNIENIE

W dniu 18 maja 2017 roku J. W. wniosła w sprawie VIII C 172/17 toczącej się z powództwa (...) Bank S.A. we W. pozew wzajemny, domagając się zasądzenia kwoty 500 zł tytułem kosztów transportu do przychodni przyszpitalnej w Z. w obie strony, kwoty 48.000 zł tytułem uszczerbku oraz zobowiązania do wskazania placówki medycznej, w której przeprowadzono by badanie w celu ustalenia uszczerbku na zdrowiu powódki. W uzasadnieniu J. W. podniosła, że (...) Bank S.A. we W. unika ustalenia procentowego uszczerbku na jej zdrowiu, nie wskazując placówki medycznej, gdzie takie ustalenie mogłoby nastąpić.

(pozew wzajemny k. 2)

Postanowieniem wydanym na rozprawie w dniu 26 lutego 2018 r. w sprawie VIII C 172/17 Sąd Rejonowy dla Łodzi-Widzewa w Łodzi stwierdził, że powyższy pozew wzajemny z uwagi na wysokość żądanej kwoty jest niedopuszczalny w tym postępowaniu, które toczyło się w trybie uproszczonym, w związku z czym wyłączył pozew wzajemny do odrębnego postępowania.

(postanowienie k. 1)

Postanowieniem z dnia 2 listopada 2018 r. referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym dla Łodzi-Widzewa w Łodzi zwolnił powódkę od kosztów sądowych w całości.

(postanowienie k. 15)

W odpowiedzi na pozew (...) Bank S.A. we W., reprezentowany przez pełnomocnika będącego radcą prawnym, wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie od powódki kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego. W uzasadnieniu strona pozwana podniosła, że nie udzielała powódce ochrony ubezpieczeniowej, nie uczestniczy też w procesie rozpatrywania zgłoszenia. Wobec tego brak jest przesłanek do przyjęcia odpowiedzialności pozwanego, czy to na podstawie art. 471 kc, czy też w oparciu o art. 444 kc. Ewentualne roszczenia powódki powinny zostać skierowane do zakładu ubezpieczeń, udzielającego powódce ochrony ubezpieczeniowej, w tym przypadku do MetLife Towarzystwa (...) S.A. w W.. (...) Bank S.A. we W. prowadzi działalność bankową, z powódką łączyły go umowy kredytu gotówkowego i umowy kredytu konsumenckiego na zakup towarów i usług, w związku z czym pozwany stworzył powódce możliwość skorzystania z ochrony ubezpieczeniowej. Na koniec strona pozwana zakwestionowała roszczenie nie tylko co do zasady, ale również co do wysokości.

(odpowiedź na pozew k. 19- 20)

W piśmie z dnia 4 kwietnia 2019 r. J. W. wniosła o przypozwanie MetLife Towarzystwa (...) S.A. w (...) S.A. w W.. Powódka wskazała, że w sprawie VIII C 172/17 (...) Bank S.A. we W. żąda zapłaty kwoty 9.589 zł z tytułu kredytu nr (...) ubezpieczonego polisą (...) nr (...), w związku z czym w przypadku ustalenia przez biegłego trwałego inwalidztwa odpowiedzialnymi za spłatę pozostałej części kredytu będą zakłady ubezpieczeniowe, o których przypozwanie wniosła powódka. Dalej J. W. wyjaśnił, że przy zawarciu umów kredytowych otrzymywała propozycje zawarcia umów ubezpieczenia na życie z czego korzystała, a pracownik pozwanego banku zapewniał ją, że w razie wypadku, który spowodowałby utratę możliwości zarobkowych, zakład ubezpieczeń będzie spłacał pozostałe raty kredytu. W dniu 24 grudnia 2015 r. powódka uległa wypadkowi, z powodu którego nadal ma niesprawną lewą rękę. Po zgłoszeniu szkody zakład ubezpieczeń stwierdził, że nie ma potrzeby badania powódki, gdyż nie doznała trwałego i całkowitego inwalidztwa.

(pismo powódki k. 29- 30)

Postanowieniem z dnia 19 kwietnia 2019 r. Sąd Rejonowy dla Łodzi-Widzewa w Łodzi ustanowił dla powódki pełnomocnika z urzędu w osobie radcy prawnego.

(postanowienie k. 50)

W piśmie z dnia 9 sierpnia 2019 r. pełnomocnik powódki podtrzymał w całości powództwo, przy czym wniósł o zasądzenie kwoty 48.000 zł tytułem spłaty zaległych rat kredytu gotówkowego PLUS (...) oraz kosztów przejazdu ze szpitala do domu, a w pozostałej części tytułem zadośćuczynienia za doznany ból i cierpienia fizyczne spowodowane odmowami skierowania jej na badanie. Poza tym pełnomocnik powódki wniósł dwa pisma procesowe, w których podtrzymał wnioski o przypozwanie MetLife Towarzystwa (...) S.A. w (...) S.A. w W..

(pismo pełn. pozwanej k. 67- 68, wnioski o przypozwanie k. 72 i 74)

W piśmie z dnia 12 listopada 2019 r. powódka wskazała, że zamiast kwoty 48.000 zł tytułem zadośćuczynienia wnosi o zasądzenie kwoty 20.000 zł.

(pismo pozwanej k. 81- 85)

Na rozprawie w dniu 4 marca 2021 roku pełnomocnik powódki poparł powództwo, a w przypadku jego nieuwzględnienia wniósł o nieobciążanie powódki kosztami procesu. Ponadto pełnomocnik powódki wniósł o zasądzenie kosztów pomocy prawnej udzielonej powódce z urzędu oraz wyjaśnił, że cofnięcie powództwa dotyczyło kwoty przewyższającej 20.000 zł z tytułu zadośćuczynienia.

(protokół rozprawy k. 140- 141)

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

J. W. zawarła z A. L. Pierwsze Amerykańsko- (...) Towarzystwo (...) na (...) S.A. w W. szczegółową umowę ubezpieczenia nr (...), Indywidualne ubezpieczenie na życie oraz następstw nieszczęśliwego wypadku Ochrona (...) ( (...)).

( szczegółowa umowa ubezpieczenia k. 70 , okoliczności bezsporne)

W dniu 24 grudnia 2015 r. J. W. doznała urazu lewego barku, złamania II i III żebra i urazu kręgosłupa w części lędźwiowej. Z tego powodu powódka miała problemy z poruszaniem się przez około 2 miesiące, a leczenie zakończyło się we wrześniu 2016 r.

(zaświadczenie o stanie zdrowia k. 3- 4, zeznania powódki k. 140 v., okoliczności bezsporne)

J. W. poniosła w dniu 30 maja 2016 r. koszt 176,40 zł za przejazd taksówką ze Z. do wsi K.. W dniu 17 czerwca 2016 r. powódka zapłaciła kwotę 210,12 zł za przejazd taksówką na tej samej trasie.

(rachunki k. 71)

Pismem z dnia 19 grudnia 2016 r. (...) spółka z o.o. w W. poinformowało powódkę o braku podstaw do refundacji poniesionych kosztów przejazdu taksówką, gdyż w dokumentacji medycznej z dnia 24 grudnia 2015 r. widnieje adnotacja o braku przeciwskazań do korzystania z komunikacji publicznej.

(pismo k. 69, okoliczności bezsporne)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił bądź jako bezsporny, bądź na podstawie dowodów z powołanych dokumentów, których prawdziwości nie kwestionowała żadna ze stron, a także na podstawie zeznań powódki.

Na rozprawie w dniu 4 marca 2021 r. Sąd pominął wnioski pełnomocnika powódki o zwrócenie się do dwóch placówek medycznych w Z. w celu uzyskania dokumentacji medycznej powódki oraz o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego z zakresu następstw nieszczęśliwych wypadków, gdyż okoliczności, na które miałyby zostać przeprowadzone wymienione dowody, nie miały znaczenia dla rozstrzygnięcia powództwa. Dodatkowo można wskazać, że wątpliwości budziła specjalność biegłego wskazanego przez pełnomocnika powódki.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo podlegało oddaleniu w całości.

Rozważania w niniejszej sprawie rozpocząć należy od kwestii cofnięcia powództwa w części dotyczącej roszczenia z tytułu zadośćuczynienia do kwoty 20.000 zł. Zgodnie z art. 203 par 1 kpc pozew może być cofnięty bez zezwolenia pozwanego aż do rozpoczęcia rozprawy, a jeżeli z cofnięciem połączone jest zrzeczenie się roszczenia - aż do wydania wyroku. Ponieważ pozwany pomimo doręczenia mu zobowiązania do zajęcia stanowisko w przedmiocie cofnięcia powództwa w powyższym zakresie bez zrzeczenia się roszczenia, nie udzielił zezwolenia, oświadczenie powódki nie mogło odnieść skutku procesowego w postaci częściowego umorzenia postępowania.

W sprawie bezspornym było, że J. W. zawarła z (...) Bank S.A. we W. umowy kredytu gotówkowego. Przy okazji zawarcia jednej z tych umów powódka zawarła również z A. L. Pierwsze Amerykańsko- (...) Towarzystwo (...) na (...) S.A. w W. szczegółową umowę ubezpieczenia nr (...), Indywidualne ubezpieczenie na życie oraz następstw nieszczęśliwego wypadku Ochrona (...) ( (...)). Strona pozwana nie kwestionowała także, że w dniu 24 grudnia 2015 r. J. W. doznała urazu lewego barku, złamania II i III żebra i urazu kręgosłupa w części lędźwiowej w związku z czym powódka miała problemy z poruszaniem się przez około 2 miesiące, a leczenie zakończyło się we wrześniu 2016 r. Po ustaleniu powyższych zasadniczych okoliczności powództwo skierowane przeciwko (...) Bank S.A. we W. należy ocenić jako oczywiście bezzasadne. Należy zgodzić się z twierdzeniami podniesionymi w odpowiedzi na pozew, że (...) Bank S.A. we W. był wyłącznie stroną umowy kredytu gotówkowego, natomiast nie łączyła pozwanego z powódką umowa ubezpieczenia, która została zawarta przy okazji zawierania umowy kredytu gotówkowego. Pozwany bank jedynie pośredniczył przy zawarciu Indywidualnego ubezpieczenia na życie oraz następstw nieszczęśliwego wypadku Ochrona (...). (...) Bank S.A. we W. nie był stroną umowy ubezpieczenia trudno wymagać od niego odpowiedzialności za przeprowadzenie procesu likwidacji szkody, czy też wskazania placówki medycznej, gdzie miałoby nastąpić badanie powódki w celu ustalenia jej uszczerbku na zdrowiu. Swoje roszczenia powódka powinna skierować do strony umowy ubezpieczenia czyli zakładu ubezpieczeń, obecnie MetLife Towarzystwa (...) S.A. w W.. Przy czym zauważyć należy, że na podstawie Szczegółowej umowy ubezpieczenia nr (...) J. W. była uprawniona do uzyskania świadczenia tylko w przypadku śmierci oraz inwalidztwa w wyniku nieszczęśliwego wypadku.

Można jeszcze przypomnieć, że w myśl art. art. 6 k.c., ciężar udowodnienia twierdzenia faktycznego spoczywa na tej stronie, która z tego twierdzenia wywodzi skutki prawne. Reguła ta znajduje również swój procesowy odpowiednik w treści art. 232 k.p.c., w świetle którego to strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Zgodnie ze stanowiskiem Sądu Najwyższego, zadaniem sądu nie jest zarządzenie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie, ani też sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (por. wyrok SN z dnia 17 grudnia 1996 roku, I CKU 45/96, OSNC 1997/ 6-7/76). Podkreślić jednak należy, że dowodzenie własnych twierdzeń nie jest obowiązkiem strony ani materialnoprawnym, ani procesowym, a tylko spoczywającym na niej ciężarem procesowym i w konsekwencji sąd nie może nakazać, czy zobowiązać do przeprowadzenia dowodu i tylko od woli strony zależy, jakie dowody sąd będzie prowadził. Jeżeli strona uważa, że do udowodnienia jej twierdzeń wystarczy określony dowód i dlatego nie przytacza innych dowodów, to jej błąd nie jest usprawiedliwiony, sama ponosi winę niezgłoszenia dalszych dowodów i nie może zarzucać nieuzasadnionego uniemożliwienia wykazania jej praw. Oznacza to, że obecnie Sąd nie jest odpowiedzialny za wynik postępowania dowodowego, a ryzyko nieudowodnienia podstawy faktycznej żądania ponosi powód. Podkreślenia w tym miejscu wymaga, że powód, jako strona inicjująca proces, jest obowiązany do udowodnienia wszystkich twierdzeń pozwu, w oparciu o które sformułował swe roszczenie.

Mając powyższe na uwadze Sąd oddalił powództwo w całości.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 102 k.p.c., mając na uwadze trudną sytuację życiową powódki, która, zdaniem Sądu, oceniana przez pryzmat zasad współżycia społecznego, uzasadnia odstępstwo od podstawowych zasad decydujących o rozstrzygnięciu w przedmiocie kosztów procesu. Zgodnie z treścią wskazanego przepisu, w wypadkach szczególnie uzasadnionych sąd może zasądzić od strony przegrywającej tylko część kosztów albo nie obciążać jej w ogóle kosztami. Sposób skorzystania z art. 102 k.p.c. jest przy tym suwerennym uprawnieniem sądu orzekającego i od oceny tegoż sądu należy przesądzenie, że taki szczególnie uzasadniony wypadek nastąpił w rozpoznawanej sprawie oraz usprawiedliwia odstąpienie od obowiązku ponoszenia kosztów procesu (por. m.in. postanowienie SN z dnia 25.03.2011 r., IV CZ 136/10, LEX nr 785545; postanowienie SN z dnia 19.01.2012 r., IV CZ 118/11, LEX nr 1169157; postanowienie SN z dnia 26.01.2012 r., III CZ 10/12, OSNC 2012/7-8/98; postanowienie SN z dnia 9.02.2012 r., III CZ 2/12, LEX nr 1162689). W ocenie Sądu taki właśnie szczególny wypadek zachodzi w stosunku do powódki, analiza jej sytuacji życiowej i majątkowej doprowadziła bowiem Sąd orzekający w sprawie do przekonania, że powódka nie posiada wystarczających środków na pokrycie kosztów procesu w pełnej wysokości, co uzasadnia zastosowanie przepisu art. 102 k.p.c. do rozstrzygnięcia w ich przedmiocie (por. m.in. wyrok SA w Białymstoku z dnia 11.04.2014 r., I ACa 9/14, LEX nr 1455540; wyrok SA w Łodzi z dnia 27.11.2013 r., I ACa 725/13, LEX nr 1409197; wyrok SA w Szczecinie z dnia 25.10.2012 r., I ACa 571/12, LEX nr 1237890). Mając na uwadze powyższe, Sąd zasądził od powódki na rzecz pozwanego kwotę 1.200 zł tytułem zwrotu części kosztów procesu, a w pozostałym zakresie nie obciążył powódki kosztami procesu. Należy zauważyć, że zgodnie z § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych, pełne wynagrodzenie pełnomocnika pozwanego będącego radcą prawnym, wynosiło 3.600 zł.

Ponadto Sąd przyznał i nakazał wypłacić ze Skarbu Państwa- Sądu Rejonowego dla Łodzi- Widzewa w Łodzi na rzecz r. pr. P. B. kwotę 2.952 zł tytułem kosztów pomocy prawnej udzielonej powódce z urzędu.