Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 listopada 2021 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi - Widzewa w Łodzi VIII Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Tomasz Kalsztein

Protokolant: st. sekr. sąd. Dorota Piasek

po rozpoznaniu w dniu 28 października 2021 w Łodzi

na rozprawie

sprawy z powództwa P. B.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej w W.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej w W. na rzecz powoda P. B. kwotę 1.039,35 zł (jeden tysiąc trzydzieści dziewięć złotych trzydzieści pięć groszy) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 15 kwietnia 2020 roku do dnia zapłaty;

2.  zasądza od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej w W. na rzecz powoda P. B. kwotę 987 zł (dziewięćset osiemdziesiąt siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu w całości;

3.  nakazuje zwrócić z funduszy Skarbu Państwa Sądu Rejonowego dla Łodzi-Widzewa w Łodzi na rzecz pozwanego (...) Spółki Akcyjnej w W. kwotę 524,83 zł (pięćset dwadzieścia cztery złote osiemdziesiąt trzy grosze) tytułem nadpłaconych kosztów sądowych uiszczonych w dniu 12 kwietnia 2021 roku zaksięgowanych pod pozycją 570001837408.

Sygn. akt VIII C 145/21

UZASADNIENIE

W dniu 17 listopada 2020 roku powód P. B., reprezentowany przez zawodowego pełnomocnika, wytoczył przeciwko (...).U. S.A. w W. powództwo o zasądzenie kwoty 1.039,35 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 15 kwietnia 2020 roku do dnia zapłaty, ponadto wniósł o zasądzenie zwrotu kosztów procesu. W uzasadnieniu pełnomocnik wyjaśnił że w dniu 25 lutego 2020 roku doszło do zdarzenia drogowego w wyniku którego uszkodzeniu uległ należący do powoda samochód marki R. (...). Sprawca zdarzenia był ubezpieczony w zakresie OC u pozwanego. Dzień po zdarzeniu powód zawarł umowę najmu pojazdu zastępczego, który użytkował w okresie 34 dni (tj. do dnia 30 marca 2020 roku) w taki sam sposób, co pojazd uszkodzony. Czas najmu był uzależniony m.in. od daty wypłaty odszkodowania (25 marca 2020 roku), dopiero bowiem z tym dniem powód zyskał realną możliwość rozpoczęcia naprawy auta. Z tytułu najmu została wystawiona faktura na kwotę 2.638,55 zł. Decyzją z dnia 14 kwietnia 2020 roku pozwany wypłacił świadczenie z powyższego tytułu zaniżając je jednak do kwoty 1.599 zł uznając, że najem był zasadny przez 20 dni.

(pozew k. 4-8)

W odpowiedzi na pozew strona pozwana, reprezentowana przez zawodowego pełnomocnika, wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda zwrotu kosztów procesu. W uzasadnieniu pełnomocnik nie kwestionując okoliczności faktycznych przytoczonych w pozwie, wskazał, że między stronami sporny pozostaje jedynie czas najmu pojazdu. Na tę okoliczność wyjaśnił, że pozwany uznał za zasadny okres 20 dni obejmujący: 13 dni oczekiwania na kalkulację, 1 dzień organizacyjny, 4 dni technologicznego czasu naprawy oraz 2 dni weekendowe. Podniósł przy tym, że samochód powoda po zdarzeniu był jezdny, a zatem mógł on w taki sposób zorganizować naprawę, aby wyeliminować konieczność korzystania z auta zastępczego w czasie oczekiwania na części.

(odpowiedź na pozew k. 31-33)

W toku procesu stanowiska stron nie uległy zmianie. Po wydaniu opinii przez biegłego sądowego pełnomocnik powoda podniósł, że za uzasadniony uznać należy 37-dniowy okres najmu, z kolei według pełnomocnika pozwanego zastosowanie winien znaleźć wariant przewidujący 23 dni najmu.

(pismo procesowe k. 41-44v., k. 76, k. 79-79v., protokół rozprawy k. 101-103)

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 25 lutego 2020 roku doszło do zdarzenia drogowego, w wyniku którego uszkodzeniu uległ należący do powoda samochód marki R. (...) o nr rej. (...). W pojeździe tym uszkodzeniu uległy tylny zderzak, tylny pas oraz klapa bagażnika, której nie można było zamknąć.

Sprawca kolizji posiadał ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych u pozwanego ubezpieczyciela.

(z płyty CD na k. 19: oświadczenie dotyczące szkody, oświadczenie sprawcy szkody, dokumentacja fotograficzna; z akt szkody: polisa OC, dokumentacja fotograficzna; okoliczności bezsporne)

Zaistniała szkoda została zgłoszona pozwanemu, który wdrożył postępowanie likwidacyjne. W rozmowie z ubezpieczycielem powód stwierdził, że pojazd jest jezdny, nie wie jednak, czy powinien się nim poruszać.

W piśmie z dnia 25 lutego 2020 roku pozwany poinformował powoda o zasadach organizacji najmu pojazdu zastępczego. W szczególności wskazał, że w przypadku szkody częściowej, jeśli uszkodzenia eliminują samochód z ruchu, zwrócony zostanie koszt wynajmu za czas niezbędny do jego naprawy – czyli technologiczny czas naprawy. Dodatkowo może zostać uznany czas do dokonania oględzin, otrzymania kalkulacji kosztów naprawy, dodatkowego ustalenia zakresu naprawy, udokumentowanego oczekiwania na części. Stawka za najem dla klasy B została ustalona na kwotę 65 zł netto (najem powyżej 7 dni).

(z akt szkody: pismo z dnia 25.02.2020, zapis rozmowy)

W dniu 26 lutego 2020 roku P. B. podpisał z firmą (...) z siedzibą w Ł. umowę najmu pojazdu zastępczego marki P. (...). Stawka dobowa za najem została ustalona na kwotę 65 zł netto.

Powód wynajmował auto zastępcze do momentu zakończenia naprawy pojazdu, co nastąpiło w dniu 30 marca 2020 roku.

(dowód z przesłuchania powoda – elektroniczny protokół rozprawy z dnia 28 października 2021 roku, umowa najmu pojazdu k. 16)

W dniu 10 marca 2020 roku pozwany przesłał powodowi wycenę kosztów naprawy. W wiadomości email z dnia 13 marca 2020 roku powód zwrócił się do pozwanego o podanie statusu szkody zaznaczając, że nie otrzymał jeszcze odszkodowania. Poprosił również o wskazanie firmy, od której może zakupić podane w kosztorysie części zamienne, ponadto zapytał, w jaki sposób ma rozliczyć auto zastępcze, które musiał wynająć 26 lutego 2020 roku. Następnie w wiadomości z dnia 17 marca 2020 roku P. B. ponownie zapytał o status szkody.

W wiadomości z dnia 23 marca 2020 roku pozwany poinformował powoda, że w sprawie cen części zamiennych udzieli odpowiedzi w najbliższym czasie. Odnośnie rozliczenia najmu poprosił o przesłanie faktury, umowy najmu oraz protokołu zdawczo-odbiorczego. W wiadomości z dnia następnego ubezpieczyciel wskazał, że dostawcą części będzie współpracująca z nim firma oraz przesłał stosowny formularz zamówienia. Tego samego dnia powód powiadomił pozwanego, że nie otrzymał jeszcze przelewu.

(z płyty CD na k. 19: korespondencja email)

Decyzją z dnia 23 marca 2020 roku pozwany poinformował powoda o przyznaniu odszkodowania w kwocie 5.718,73 zł z tytułu szkody w samochodzie marki R.. W dniu 25 marca 2020 roku rzeczona kwota została zaksięgowana na rachunku bankowym poszkodowanego. Z dniem otrzymania przedmiotowych środków pieniężnych powód rozpoczął naprawę uszkodzonego pojazdu. Wcześniej powód nie dysponował odpowiednimi funduszami, które pozwoliłyby mu na przeprowadzenie naprawy.

(dowód z przesłuchania powoda – elektroniczny protokół rozprawy z dnia 28 października 2021 roku, potwierdzenie transakcji k. 18, z płyty CD na k. 19: decyzja ubezpieczeniowa)

W dniu 6 kwietnia 2020 roku wynajmujący wystawił fakturę nr (...) z tytułu najmu pojazdu zastępczego marki P., obejmującą okres 33 dni najmu i stawkę 65 zł netto za dobę, opiewającą na kwotę 2.638,35 zł brutto.

Decyzją z dnia 14 kwietnia 2020 roku pozwany poinformował powoda o wypłacie kwoty 1.599 zł z tytułu najmu samochodu zastępczego. Pomimo złożenia odwołania ubezpieczyciel podtrzymał swoje stanowisko. Wyjaśnił, że zweryfikował czas najmu do 20 dni, który to okres był wystarczający do przeprowadzenia naprawy i przywrócenia auta do stanu sprzed szkody.

(decyzja k. 14-14v., pismo k. 15-15v., faktura k. 17, z płyty CD na k. 19: odwołanie; okoliczności bezsporne)

Uszkodzenia pojazdu marki R. w postaci połamanego zderzaka tylnego i jego wspornika, jak również przełamania pokrywy bagażnika i pasa tylnego, skutkujące brakiem funkcjonalności bagażnika, skutecznie eliminowały pojazd z ruchu drogowego. Usterki te są kwalifikowane w badaniu technicznym, jako istotne, powoduję jego negatywny wynik, mogą być także zakwalifikowane, jako usterki stwarzające zagrożenie. W ich następstwie pojazd powoda nie był jezdny po szkodzie.

Naprawa przedmiotowego pojazdu nie powinna przekraczać 7 dni roboczych, na który to okres składają się: 1 dzień organizacyjny na przyjęcie pojazdu i zamówienie części, 1 dzień na odbiór części, 4 dni technologicznego czasu naprawy, 1 dzień organizacyjny na wydanie pojazdu.

W przypadku rozpoczęcia naprawy w dniu po dacie otrzymania wyliczenia wartości szkody od pozwanego, naprawa pojazdu winna zakończyć się w dniu 19 marca 2020 roku, a najem auta zastępczego trwałby 23 dni. Rozpoczęcie naprawy w dniu otrzymania przez powoda środków pieniężnych skutkowałby zakończeniem naprawy w dniu 2 kwietnia 2020 roku. W takim przypadku czas najmu trwałby 37 dni.

(pisemna opinia biegłego sądowego k. 54-62)

Do dnia wyrokowania pozwany nie zapłacił powodowi kwoty dochodzonej pozwem.

(okoliczności bezsporne)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił bądź jako bezsporny, bądź na podstawie dowodów z dokumentów znajdujących się w aktach sprawy, których prawdziwości ani rzetelności ich sporządzenia nie kwestionowała żadna ze stron. Za podstawę ustaleń faktycznych Sąd przyjął ponadto dowód z przesłuchania powoda, a także dowód z opinii biegłego sądowego K. K.. Oceniając opinię biegłego Sąd nie znalazł podstaw do kwestionowania zawartych w jej treści wniosków, opinia ta była bowiem rzetelna, jasna, logiczna oraz w sposób wyczerpujący objaśniająca budzące wątpliwości kwestie. Opinia ta w pełni odnosiła się do zagadnień będących jej przedmiotem, wnioski biegłego nie budzą przy tym wątpliwości w świetle zasad wiedzy oraz doświadczenia życiowego, a jednocześnie opinia została sporządzona w sposób umożliwiający prześledzenie - z punktu widzenia zasad wiedzy, doświadczenia życiowego i logicznego rozumowania - analizy przez biegłego zagadnień będących jej przedmiotem. Opinia biegłego nie była kwestionowana przez strony procesu, nie wnosiły one również o jej uzupełnienie.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo było zasadne w całości.

W niniejszej sprawie znajdują zastosowanie zasady odpowiedzialności samoistnego posiadacza mechanicznego środka komunikacji poruszanego za pomocą sił przyrody statuowane w przepisie art. 436 k.c., oraz – w związku z objęciem odpowiedzialności posiadacza pojazdu obowiązkowym ubezpieczeniem odpowiedzialności cywilnej – przepisy ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (t.j Dz.U. 2013, poz. 392 ze zm.). W kwestii zakresu szkody i odszkodowania obowiązują reguły wyrażone w przepisach ogólnych księgi III Kodeksu cywilnego, tj. przepisy art. 361 § 2 k.c. oraz art. 363 k.c. Zastosowanie w przedmiotowej sprawie znajdują także przepisy Kodeksu cywilnego dotyczące ubezpieczeń majątkowych.

W myśl przepisu art. 822 § 1 k.c., przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Zaś zgodnie z art. 34 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, zakład ubezpieczeń zobowiązany jest do wypłaty odszkodowania z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia. Ubezpieczyciel odpowiada w granicach odpowiedzialności sprawcy szkody – odpowiada za normalne następstwa działania bądź zaniechania, z którego szkoda wynikła. Wysokość odszkodowania winna odpowiadać rzeczywistym, uzasadnionym kosztom usunięcia skutków wypadku, ograniczona jest jedynie kwotą określoną w umowie ubezpieczenia (art. 824 § 1 k.c., art. 36 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych).

Ubezpieczeniem OC posiadaczy pojazdów mechanicznych jest objęta odpowiedzialność cywilna każdej osoby, która kierując pojazdem mechanicznym w okresie trwania odpowiedzialności ubezpieczeniowej, wyrządziła szkodę w związku z ruchem tego pojazdu (art. 35 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych).

Zakład ubezpieczeń w ramach odpowiedzialności gwarancyjnej wynikającej z umowy ubezpieczenia przejmuje obowiązki sprawcy wypadku. Odpowiedzialność zakładu ubezpieczeń nie może wykraczać poza granice odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem, ale również nie może być mniejsza niż wynikła na skutek ruchu pojazdu mechanicznego szkoda.

Poszkodowany w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczeń bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń (art. 19 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, art. 822 § 4 k.c.).

W przedmiotowej sprawie bezspornym między stronami był fakt zaistnienia zdarzenia komunikacyjnego z dnia 25 lutego 2020 roku, w wyniku którego samochód marki R. uległ uszkodzeniu. Do zdarzenia drogowego doszło z winy osoby ubezpieczonej w zakresie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w pozwanym Towarzystwie (...). Przedmiotem sporu nie była zatem zasada odpowiedzialności pozwanego za przedmiotową szkodę. Pozwany nie kwestionował także uprawnienia poszkodowanego do wynajęcia pojazdu zastępczego na czas likwidacji szkody, jak również dobowej stawki najmu.

Oś sporu w niniejszej sprawie stanowił wyłącznie uzasadniony czas najmu najmu.

Odnosząc się do zarzutów pozwanego godzi się przypomnieć, że odpowiedzialność ubezpieczyciela z tytułu umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych obejmuje celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki na najem pojazdu zastępczego. Jednakże, jak trafnie wskazał Sąd Najwyższy w uzasadnieniu uchwały 7 sędziów z dnia 17 listopada 2011 roku (III CZP 5/11, OSNC 2012/3/28), nie wszystkie wydatki pozostające w związku przyczynowym z wypadkiem komunikacyjnym mogą być refundowane. Istnieje bowiem obowiązek wierzyciela zapobiegania szkodzie i zmniejszania jej rozmiarów ( art. 354 § 2 k.c. , art. 362 k.c. i art. 826 § 1 k.c. ). Na ubezpieczycielu ciąży w związku z tym obowiązek zwrotu wydatków celowych i ekonomicznie uzasadnionych, pozwalających na wyeliminowanie negatywnych dla poszkodowanego następstw, niedających się wyeliminować w inny sposób, z zachowaniem rozsądnej proporcji między korzyścią wierzyciela a obciążeniem dłużnika. Nie jest celowe nadmierne rozszerzanie odpowiedzialności odszkodowawczej i w konsekwencji gwarancyjnej ubezpieczyciela. W tożsamy sposób wypowiedział się Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 15 lutego 2019 roku (III CZP 84/18, OSNC 2020/1/6), akcentując, że w ramach tego obowiązku powinnością poszkodowanego, jako wierzyciela, jest lojalne postępowanie na etapie likwidacji szkody przez ograniczanie zakresu świadczenia odszkodowawczego ubezpieczyciela, a nie zbędne powiększanie wysokości szkody. Brak podjęcia takich działań mimo, że leżały w zakresie możliwości poszkodowanego, nie może zwiększać odszkodowania należnego od ubezpieczyciela zobowiązanego do naprawienia szkody. W tym zakresie należy proporcjonalnie wyważyć interesy poszkodowanego i ubezpieczyciela kierując się standardem rozsądnie myślącej osoby, która określone zachowanie uznałaby za celowe, konieczne i racjonalne ekonomicznie.

Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy przypomnienia wymaga, że powód otrzymał odszkodowanie za szkodę w pojeździe w dniu 25 marca 2020 roku. Wcześniej P. B. kilkukrotnie prosił o podanie statusu szkody, informował, że nie otrzymał jeszcze świadczenia, pytał o podmiot, który dostarczy mu części wymienione w kosztorysie naprawy, wreszcie prosił o podanie sposobu rozliczenia auta zastępczego. Pozwany odpowiadając na powyższe nie informował powoda, że winien on rozpocząć naprawę przed otrzymaniem środków pieniężnych, nie wskazywał także, że działania w tym zakresie winny zostać podjęte już w momencie otrzymania kosztorysu. W orzecznictwie podnosi się, że okres najmu podlegający refundacji odpowiada okresowi koniecznemu i niezbędnemu do naprawy pojazdu (por. m.in. wyrok SN z dnia 5 listopada 2004 roku, II CK 494/03, L.). Jak wyjaśnił Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 8 września 2004 roku (IV CK 672/03, L.), szkodę majątkową stanowi dopiero utrata możliwości korzystania z rzeczy wskutek jej zniszczenia. Termin wydatków koniecznych oznacza zatem wydatek niezbędny dla korzystania z innego pojazdu w takim samym zakresie w jakim poszkodowany korzystałby ze swego środka lokomocji gdyby mu szkodę nie wyrządzono. Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 15 lutego 2019 roku (III CZP 84/18, OSNC 2020/1/6) wskazał z kolei, że odpowiedzialność ubezpieczyciela z tytułu najmu pojazdu zastępczego zmierza do wyeliminowania negatywnych następstw majątkowych doznanych przez poszkodowanego w wyniku uszkodzenia pojazdu i obejmuje rzeczywisty okres pozbawienia poszkodowanego możliwości korzystania ze swojego pojazdu. Odpowiedzialność ta nie ogranicza się do czasu technologicznej naprawy lecz obejmuje wszystkie obiektywne czynniki wpływające na proces naprawy np. możliwości organizacyjne warsztatu naprawczego, obłożenie zamówieniami, dni wolne od pracy, oczekiwanie na części, przekazanie pojazdu do naprawy i jego odbiór, czynności ubezpieczyciela w toku likwidacji szkody. W ocenie Sądu nie sposób podzielić przy tym stanowiska pozwanego, że poszkodowany winien rozpocząć naprawę uszkodzonego pojazdu przed otrzymaniem od ubezpieczyciela informacji o przyjęciu odpowiedzialności za szkody, czy też wypłatą świadczenia. Powyższe wymagałoby bowiem angażowania przez poszkodowanego własnych środków pieniężnych bez gwarancji, że wydatek taki zostanie w przyszłości zrefundowany w całości przez ubezpieczyciela. W sprawie niesporne zaś było, że pozwany poinformował o wypłacie świadczenia dopiero w dniu 23 marca 2020 roku, natomiast same środki wpłynęły na konto powoda dwa dni później. Co oczywiste samo przesłanie kosztorysu przez ubezpieczyciela nie oznacza jeszcze, że przyjął on odpowiedzialność za szkodę, czy też przesądził o wypłacie odszkodowania. W innym przypadku brak byłoby bowiem racjonalnych podstaw, aby pozwany zwlekał z wypłatą świadczenia przez okres 2 tygodni po dacie przesłania kosztorysu, zwłaszcza w sytuacji, w której poszkodowany informował go, że wynajmuje auto zastępcze. Przesłanie kosztorysu należy zatem postrzegać, jako pismo o charakterze informacyjnym. Pozwany zdaje się także pomijać okoliczność, że poszkodowany może nie posiadać środków pieniężnych pozwalających mu na rozpoczęcie naprawy, która to sytuacja miała miejsce na gruncie przedmiotowej sprawy. W złożonych zeznaniach P. B. wyraźnie zaznaczył, że koszty naprawy były dla niego znaczne i nie posiadał funduszy pozwalających na ich pokrycie. W takim stanie rzeczy powód w istocie nie był w stanie zainicjować naprawy w dacie wcześniejszej, aniżeli w dacie otrzymania odszkodowania. Zwrócić należy także uwagę na postawę pozwanego, który pomimo zapytań ze strony powoda nie powiadomił go, że wiąże zasadność początkowej daty naprawy z datą przesłania kosztorysu. Tym samym powód mógł pozostawać w uzasadnionym przekonaniu, że może zlecić naprawę dopiero z dniem otrzymania odszkodowania. Wreszcie wyjaśnienia wymaga, że wbrew stanowisku pozwanego, przedmiotowy pojazd nie był jezdny po szkodzie, na co wprost wskazał biegły w wydanej opinii. Wprawdzie o jezdności auta wspominał powód w rozmowie z ubezpieczycielem, to po pierwsze nie posiada on stosownej wiedzy, która umożliwia fachową ocenę tej kwestii, po drugie zastrzegał, że nie wie, czy auto winno być użytkowane z uwagi na rodzaj uszkodzeń. W świetle poczynionych rozważań Sąd uznał, że okres najmu pojazdu zastępczego do dnia 30 marca 2020 roku był w pełni zasadny i mieścił się w uzasadnionym czasie najmu określonym przez biegłego sądowego.

Mając powyższe na uwadze Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1.039,35 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 15 kwietnia 2020 roku do dnia zapłaty.

Podstawę żądania odsetkowego powoda stanowi przepis art. 481 § 1 k.c. w myśl którego, jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe za opóźnienie.

O kosztach procesu rozstrzygnięto w oparciu o art. 98 k.p.c. zasądzając od pozwanego na rzecz powoda kwotę 987 zł obejmującą: opłatę sądową od pozwu – 100 zł, wynagrodzenie zawodowego pełnomocnika w stawce minimalnej – 270 zł, opłatę skarbową od pełnomocnictwa – 17 zł oraz zaliczkę na biegłego sądowego – 600 zł.

Ponadto Sąd nakazał zwrócić pozwanemu z funduszy Skarbu Państwa kwotę 524,83 zł tytułem nadpłaconych kosztów sądowych.

Z tych względów, orzeczono jak w sentencji.