Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 2 marca 2016 r., powód R. P. wniósł o zasądzenie od pozwanej (...) kwoty 19118,45 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 14 listopada 2015 r. do dnia zapłaty. Nadto powód wniósł o zasądzenie od pozwanej kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego według norm przepisanych. Nakazem zapłaty w postępowaniu nakazowym z dnia 29 marca 2016 r., sygn. akt VIII GNc 1045/16, Sąd Rejonowy w Bydgoszczy orzekł zgodnie z żądaniem pozwu. Zarzuty od powyższego orzeczenia złożyła pozwana, która zaskarżyła nakaz zapłaty w całości. Pozwana wniosła o uchylenie nakazu zapłaty i oddalenie powództwa oraz zasądzanie kosztów postępowania według norm przepisanych.

Sąd Rejonowy ustalił, iż powód w ramach prowadzonego gospodarstwa rolnego sprzedał pozwanej płody rolne, za które pozwana wystawiła m.in. faktury VAT RR na kwoty: 14299,48 zł, z 14 dniowym terminem płatności, 14558,74 zł, z 14 dniowym terminem płatności, 14417,39 zł, z 14 dniowym terminem płatności, skorygowaną do kwoty 14558,74 zł, 7905,37 zł, z 14 dniowym terminem płatności, 13965,64zł, z 14 dniowym terminem płatności, 35662,76 zł, z 14 dniowym terminem płatności, 18868,81 zł, z 14 dniowym terminem płatności, 17146,11 zł, z 14 dniowym terminem płatności , 14299,48 zł, z 14dnowym terminem płatności. Powyższe kwoty zostały uregulowane w pełnej wysokości.

Powód w ramach prowadzonego gospodarstwa rolnego sprzedał pozwanej rzepak, za który pozwana wystawiła fakturę VAT (...) z dnia 29 października 2015 r. na łączą kwotę 34118,45 zł z 14 dniowym terminem płatności. Faktura VAT zawierała informację, że powód jest rolnikiem ryczałtowym zwolnionym od podatku od towaru i usług. Faktura została podpisana przez żonę powoda na podstawie pisemnego upoważnienia. Towar został odebrany przez pozwaną bez zastrzeżeń co do jego ilości i jakości.

Gospodarstwo stanowi majątek wspólny powoda i jego żony K. P.. Nie są oni płatnikami podatku VAT z gospodarstwa rolnego. K. P. prowadzi odrębna działalność gospodarczą, z której płaci podatek VAT. Pozwana uregulowała należność wynikająca z powyższej faktury do kwoty 15000 zł.

Powód wezwał pozwaną do zapłaty kwoty 19118,45 zł tytułem nieuregulowanej w całości faktury VAT (...). Pozwana wezwała powoda do przesłania w terminie 3 dni od otrzymania wezwania podpisanej faktury VAT RR 01/06/2015 za którą powód otrzymał zapłatę.

W piśmie z dnia 4 stycznia 2017 r. pozwana skierowała do powoda oświadczenie o potrąceniu wierzytelności z tytułu zwrotu nienależnie naliczonego i zapłaconego podatku VAT za skorygowane faktury VAT RR o numerach: (...) (...), (...), (...), (...), (...) (...),(...), (...) i (...) z fakturą korygująca VAT RR nr (...) na łączną kwotę 12520,01 zł. Oświadczenie dotyczyło wierzytelności powoda z tytułu sprzedaży rzepaku z dnia 1 czerwca 2015 r. w wysokości 16886,40 zł. Powód nie był zarejestrowany jako czynny podatnik VAT z tytułu prowadzonego gospodarstwa rolnego.

Sąd Rejonowy zważył, iż w przedmiotowej sprawie nie było sporu co do charakteru prawnego umowy będącej podstawą roszczenia powoda. Była to umowy sprzedaży towaru oferowanego przez powoda, a dokładnie rzepaku. Zgodnie z art. 535 k.c. przez umowę sprzedaży sprzedawca zobowiązuje się przenieść na kupującego własność rzeczy i wydać mu rzecz, a kupujący zobowiązuje się rzecz odebrać i zapłacić sprzedawcy cenę. W sprawie bezsporna był wysokość roszczenia co do kwoty netto, jak również fakt, iż towar został pozwanemu dostarczony bez zastrzeżeń co do jego ilości i jakości. Podnoszone przez pozwaną zarzuty ostatecznie ograniczyły się do rozważenia czy powód mógł jako rolnik ryczałtowy występować w kontraktach gospodarczych w związku z prowadzoną przez jego żonę działalnością gospodarczą.

Podkreślić należy, że powód nie był podatnikiem VAT w zakresie produktów rolnych, nie prowadził też innej aniżeli pozarolniczej działalności gospodarczej. Nadto przedmiotowa umowa została zawarta pomiędzy pozwaną, a R. P., a nie jego żoną. Nadmienia się przy tym, że umowa co prawda nie została podpisana przez R. P. jako sprzedającego, ale nie budzi wątpliwości, że doszło do jej faktycznej realizacji.

Sąd zważył, że system opodatkowania rolnictwa oparty jest na zasadzie wyboru, tj. rolnicy mogą wybrać zryczałtowany sposób opodatkowania działalności rolniczej (art. 115-118 u.p.t.u.), bądź opodatkować się na zasadach ogólnych. Odwołując się do definicji "działalności rolniczej" (art. 2 pkt 15 u.p.t.u.) oraz wskazując na elementy składające się na zryczałtowany sposób opodatkowania takiej działalności, sąd pierwszej instancji zaznacza, że to, iż dana osoba jest rolnikiem ryczałtowym, nie oznacza, że w stosunku do niej zastosowanie ma wyłącznie system zryczałtowanego opodatkowania rolnictwa, niezależnie od rodzaju działalności, którą prowadzi. Systemem tym objęte są wyłącznie czynności polegające na "dokonywaniu dostaw produktów rolnych pochodzących z własnej działalności rolniczej lub świadczeniu usług rolniczych". Chodzi przy tym o usługi, które rolnik ryczałtowy jest w stanie świadczyć przy użyciu siły roboczej i sprzętu, jakich z reguły używa w celach uprawy swojego gospodarstwa rolnego. O tym, czy rolnik działa w systemie zryczałtowanego opodatkowania decyduje więc rodzaj świadczonej usługi - świadczenie innych usług niż rolnicze podlega ogólnym zasadom opodatkowania VAT. Analizując zwolnienie z art. 43 ust. 1 pkt 3 u.p.t.u. wskazać należy, że ma ono charakter przedmiotowo-podmiotowy - od podatku są zwolnieni tylko rolnicy ryczałtowi i tylko w wyraźnie wskazanym zakresie. Za kluczową w związku z tym sąd uznał definicję "rolnika ryczałtowego" z art. 2 pkt 19 u.p.t.u., zgodnie z którą rolnikiem ryczałtowym jest "rolnik dokonujący dostawy produktów rolnych pochodzących z własnej działalności rolniczej lub świadczący usługi rolnicze, korzystający ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 3, z wyjątkiem rolnika obowiązanego na podstawie odrębnych przepisów do prowadzenia ksiąg rachunkowych". Rolnik "według swego zamiaru nie może modyfikować ani wykazu produktów rolnych (art. 2 pkt 20 u.p.t.u.), ani usług rolniczych (art. 2 pkt 21 u.p.t.u.), natomiast jego wpływ na zakres przedmiotowego zwolnienia podatkowego (i opodatkowania dostaw produktów rolnych oraz świadczenia usług rolniczych) odbywać się może jedynie w wyniku zmiany statusu rolnika ryczałtowego, to jest rezygnacji ze zwolnienia podatkowego, o której mowa w art. 43 ust. 3 u.p.t.u., bądź powstania obowiązku prowadzenia ksiąg rachunkowych (art. 2 pkt 19 u.p.t.u.)". (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 10 października 2018 r, sygn. I FSK 1740/16)

Powód R. P. nie był zarejestrowany jako podatnik VAT czynny z tytułu prowadzonego gospodarstwa rolnego. Dokonywana przez powoda jako rolnika ryczałtowego sprzedaż artykułów rolnych pochodzących z prowadzonego gospodarstwa rolnego korzystała ze zwolnienia na mocy art. 43 ust. 1 pkt 3 powyższej ustawy. Podkreślić należy, że zakup dokumentowany sporną fakturą VAT-RR był transakcją pomiędzy rolnikiem ryczałtowym, a spółką, (czynnym podatnikiem VAT). Powyższe świadczyło o tym, że pozwana zobowiązana jest do zapłaty należności objętych pozwem.

W piśmie z dnia 4 stycznia 2017 r. pozwana skierowała do powoda oświadczenie o potrąceniu wierzytelności z tytułu zwrotu nienależnie naliczonego i zapłaconego podatku VAT za skorygowane faktury VAT RR o numerach: (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...) i (...), oraz faktura korygująca VAT (...) na łączna kwotę 12520,01 zł. Oświadczenie dotyczyło wierzytelności powoda z tytułu sprzedaży rzepaku z dnia 1 czerwca 2015 r. w wysokości 16886,40 zł.

W tym miejscu wskazuje się, że zgodnie z art. 498 § 1 k.p.c. gdy dwie osoby są jednocześnie względem siebie dłużnikami i wierzycielami, każda z nich może potrącić swoją wierzytelność z wierzytelności drugiej strony, jeżeli przedmiotem obu wierzytelności są pieniądze lub rzeczy tej samej jakości oznaczone tylko co do gatunku, a obie wierzytelności są wymagalne i mogą być dochodzone przed sądem lub przed innym organem państwowym. Jednakże, dla uznania, że potrącenie wywołało skutek prawny w postaci umorzenia wzajemnych wierzytelności, nie wystarczy samo powołanie się przez składającego oświadczenie o potrąceniu na fakt przysługiwania mu wierzytelności przeznaczonej do potrącenia; istnienie tej wierzytelności należy udowodnić (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 10 lipca 2009 r., sygn. ACa 416/09, Lex nr 756580). Potrącenie jest instytucją prawa materialnego. Wskutek potrącenia obie wierzytelności umarzają się nawzajem do wysokości wierzytelności niższej. Potrącenie następuje drogą jednostronnego oświadczenia materialnoprawnego wywołującego skutek prawny niezależnie od woli uprawnionego do wierzytelności objętej potrąceniem i od chwili złożenia go w taki sposób, ażeby druga strona mogła zapoznać się z jego treścią (art. 499 k.c. i 61 k.c.).

Skuteczność oświadczenia o potrąceniu zależy zatem od spełnienia czterech przesłanek: wzajemność wierzytelności, jednorodzajowość świadczeń, wymagalność oraz zaskarżalność (możliwość dochodzenia przed sądem lub przed innym organem państwowym). Podkreślenia wymaga, że oświadczenie o potrąceniu powinno jednoznacznie precyzować wolę potrącenia, a w swej treści konkretyzować własną wierzytelność i jej zakres przedstawiony do potrącenia z wierzytelnością powoda, wskazywać również przesłanki jej powstania, wymagalności i wysokości (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 5 lipca 2013 r., sygn. ACa 395/12, Lex nr 1353893). Tymczasem pozwana w niniejszym postępowaniu nie udowodniła, że przysługiwało jej jakiekolwiek roszczenie wobec powoda. Pozwana nie wykazała, że podatek został naliczony błędnie. Co więcej, potrącenie dotyczyło umowy sprzedaży z dnia 1 czerwca 2015 r., która nie jest objęta powództwem.

Reasumując, zarzuty pozwanej były nie tylko niezasadne, ale również całkowicie niezrozumiałe. Mając powyższe na uwadze Sąd Rejonowy na podstawie art. 496 k.p.c. utrzymał w mocy w całości nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym z 29 marca 2016 r., sygn. akt VIII GNc 1045/16.

Z kolei w pkt 2 sentencji wyroku na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. zasądzono od pozwanej na rzecz powoda kwotę 1200 zł tytułem zwrotu dalszych kosztów procesu, stanowiącą różnicę pomiędzy kosztami procesu zasądzonymi w nakazie zapłaty, a kosztami wynikającymi z przepisu § 2 pkt 5 (w brzmieniu obowiązującym do dnia 26 października 2016 r., który ma zastosowanie w niniejszej sprawie) rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2015 r., poz. 1800 ze zm.).

Apelację od powyższego wyroku złożyła pozwana , zaskarżając go w całości. Pozwana zarzuciła : nieważność postępowania ( art.379 pkt 2 KPC ) poprzez pozbawienie pozwanej spółki możliwości obrony swoich praw wskutek niezawieszenia postępowania z urzędu na podsta­wie art. 174 § 1 ust. 2 KPC i prowadzenie rozprawy i wydanie wyroku po zamknięciu tej rozprawy, mimo braku organu powołanego do reprezentowania pozwanej spółki (brak zarządu) i mimo niewyznaczenia kuratora, sprzeczność istotnych ustaleń z zebranym w sprawie materiałem dowodowym poprzez przyjęcie, że pozwana spółka nie udowodniła zasadności potrącenia z tytułu korekty Faktur VAT (...) i korekty Faktury (...) z dn. 29.10.2015 r. o podatek VAT przysługujący rolnikowi zryczałtowanemu oraz ustalenia, że powód jest uprawniony do zapłaty na jego rzecz VAT jako rolnik zryczałtowany, naruszenie art. 15 ust. 4 i 5, art. 43 ust. 1 pkt 3, ust. 2, ust. 3, art. 96 ust. 1, ust. 2, ust. 4, art. 116 ust. 1 i art. 117 Ustawy z dn. 11.03.2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016r poz. 710 ze zm.) , poprzez błędną interpretację tych przepisów polegającą na ustaleniu, że powód jest „rolnikiem zryczałtowanym” w rozumieniu tych przepisów. Pozwana wniosła o dopuszczenie dowodu z Interpretacji Indywidualnej z dnia 24.02.2017 r. (...) wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w B. na okoliczność zasadności dokonania korekty Faktur VAT (...), którego pozwana spółka nie mogła przedłożyć w czasie postępowania wywołanego złożeniem zarzutów od Nakazu zapłaty ze względu na brak możliwości działania spowodowanej brakiem Zarządu w spółce. Apelację podpisał prokurent pozwanej.

Pozwana domagała się : uchylenia nakazu zapłaty w postępowaniu nakazowym Sądu Rejonowego w Bydgoszczy z dn. 29 marca 2016 r. sygn. akt: 1045/16 w całości, uchylenia wyroku z dnia 29.05.2019 r. w całości, oddalenie roszczeń powoda i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej kosztów procesowych według norm przepisanych.

Dnia 19 września 2019 r. postępowanie zawieszono na podstawie art. 174 § 1 pkt 2 kpc z uwagi na braki w składzie organów pozwanej spółki. Dnia 3 marca 2021 r. ustanowiono dla pozwanego kuratora w trybie art. 69 § 1 kpc a dnia 9 marca 2021 r. podjęto zawieszone postępowanie. Kurator pozwanego podtrzymał apelację złożoną przez prokurenta pozwanej.

Powód , w odpowiedzi na apelację , wniósł o jej oddalenie i zasądzenie kosztów postępowania apelacyjnego od pozwanego.

Sąd Okręgowy zważył co następuje :

Apelacja okazała się o tyle zasadna , iż doprowadziła do uchylenia zaskarżonego wyroku , częściowego zniesienia postępowania i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania , gdyż zaskarżony wyrok wydano w warunkach nieważności postępowania.

Stosownie do treści art. 379 pkt 5 k.p.c., do nieważności postępowania dochodzi, jeżeli strona została pozbawiona możności obrony swych praw. Ustalenie, czy taki stan nastąpił wiąże się z rozważeniem przez pryzmat konkretnych okoliczności sprawy, czy sąd naruszył przepisy prawa procesowego, ponadto stwierdzeniem, czy uchybienie to miało wpływ na możność działania strony, wreszcie analizą, czy pomimo zaistnienia tych dwóch przesłanek strona mogła bronić swoich praw. Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 4 sierpnia 2020 r. (III CSK 298/19) wskazał, iż pozbawienie możności obrony praw (art. 379 pkt 5 k.p.c.) ma miejsce wówczas, gdy strona na skutek wadliwości procesowych sądu lub strony przeciwnej nie mogła brać udziału w postępowaniu lub w jego istotnej części. Pozbawienie to musi w sposób bezwzględny wyłączać możność obrony, chociaż nie można go utożsamiać z całkowitym wyłączeniem strony od udziału w postępowaniu (por. wyroki SN z dnia 17 lutego 2004 r., III CK 226/02, niepubl., z dnia 4 marca 2009 r., IV CSK 468/08, niepubl., i z dnia 12 stycznia 2010 r., III CSK 87/09, niepubl.).

W judykaturze wskazuje się, iż pozbawienie strony możności obrony swych praw w postępowaniu sądowym oznacza sytuację, w której Sąd nie powinien w ogóle przystępować do merytorycznego rozstrzygnięcia sprawy. Chodzi tu jednak tylko o takie wypadki, gdy strona rzeczywiście obiektywnie była pozbawiona możności działania i obrony swych praw i w następstwie tego nie brała udziału w postępowaniu sądowym (zob. wyrok SN z dnia 13 czerwca 2002 r., sygn. V CKN 1057/00, LEX nr 55517).

Przyczyny nieważności, w odróżnieniu od przyczyn innych uchybień procesowych, mają charakter bezwzględny. Nie może mieć przy tym żadnego znaczenia subiektywne zapatrywanie strony, że nie doszło do nieważności, skoro sąd bierze z urzędu pod uwagę tę okoliczność bez względu na to, którą ze stron dotknęły skutki nieważności postępowania. Ustanowione w postępowaniu cywilnym rygory służą bowiem nie tylko interesom stron, ale chronią także interes wymiaru sprawiedliwości (por. uzasadnienie uchwały składu 7 sędziów SN z dnia 8 lipca 2008 r., III CZP 154/07, OSNC 2008, Nr 12, poz. 133 oraz postanowienia tego Sądu z dnia 31 stycznia 2018 r., I CZ 3/18, LEX nr 2449301).

W niniejszej sprawie doszło do nieważności postepowania , gdyż pozwana spółka , począwszy od dnia 7 kwietnia 2018 r. nie była należycie reprezentowana z uwagi złożenie tego dnia skutecznej rezygnacji ze stanowiska prezesa zarządu przez jedynego członka zarządu D. R. (1). Kopia tej rezygnacji została złożona dnia 17 kwietnia 2018 r. do sądu wykonującego odezwę i sąd I instancji dysponował ją od maja 2018 r. , kiedy zwrócono akta z odezwą. Na posiedzeniu dnia 17 października 2018 r. sąd I instancji zwrócił się do SR Gdańsk-Północ o wskazanie czy został złożony wniosek o wykreślenie z rejestru prezesa pozwanej a jeśli go oddalono , to o podanie przyczyn oddalenia. Z postanowienia SR Gdańsk-Północ z dnia 1 sierpnia 2018 r. wynikało , iż brak było podstaw do wykreślenia D. R. (1) z zarządu pozwanej spółki , gdyż nie złożyła tego oświadczenia w oryginale bądź urzędowo poświadczonym odpisie. W związku z powyższym sąd I instancji wyznaczył posiedzenie na dzień 15 maja 2019 r. a dnia 29 maja 2019 r. wydał zaskarżony wyrok.

Sąd Rejonowy błędnie jednak uznał, iż członek zarządu D. R. (1) nie złożyła skutecznie rezygnacji z pełnienia tej funkcji w kwietniu 2018 r. Należy zważyć , iż do apelacji zostało dołączone oświadczenie o rezygnacji D. R. (1) z datą 7 kwietnia 2018 r. , wraz z adnotacją o przyjęciu go przez M. R. (1) oraz M. R. (2) , poświadczone za zgodność z oryginałem przez notariusza.

W chwili obecnej ugruntowane jest stanowisko, zgodnie z którym oświadczenie członka zarządu spółki kapitałowej o rezygnacji z tej funkcji jest składane – z wyjątkiem przewidzianym w art. 210 § 2 i art. 379 § 2 k.s.h – spółce reprezentowanej w tym zakresie zgodnie z art. 205 § 2 lub 373 § 2 k.s.h, a więc wobec jednego członka zarządu lub prokurenta (zob. m.in. uchwałę 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 31 marca 2016 roku, sygn. akt III CZP 89/15; uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 7 kwietnia 2016 r., III CZP 84/15; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 marca 2017 r., III CSK 100/16; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 listopada 2017 r., III CSK 320/16; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 lutego 2018 r., II CSK 280/17). Stanowisko to dotyczy sytuacji przed zmianą art. 202 k.s h, która weszła w życie z dniem 1.03.2019 r.

W niniejszej sprawie oświadczenie członka zarządu pozwanej spółki D. R. o rezygnacji z pełnionej funkcji, jak wynika z treści dokumentu zawierającego to oświadczenie, przyjęli do wiadomości wspólnicy M. R. (2) i M. R. (1), który poza tym że jest wspólnikiem spółki, figuruje także w Krajowym Rejestrze Sądowym jako jej prokurent. Tak więc na dzień wydania przez sąd rejestrowy postanowienia z 1.08.2018 r. istniało oświadczenie D. R. (1) z dnia 7.04.2018 r. zawierające adnotację o przyjęciu go do wiadomości m. in. przez prokurenta M. R. (1).

Z kolei z treści uzasadnienia postanowienia sądu rejestrowego z dnia 1 sierpnia 2018 r. nie wynika aby przedłożone oświadczenie D. R. nie zawierało adnotacji o jego przyjęciu przez M. R. (2) i M. R. (1) , gdyż sąd ten stwierdził, że „ Pomimo wezwania do przedłożenia dowodu skutecznie złożonej rezygnacji z funkcji prezesa zarządu w postaci oryginału dokumentu lub uchwały o jego odwołaniu nie przedłożono wymaganego dokumentu”. Tak więc wyłączną przyczyną odmowy wpisu zmian przez sąd rejestrowy był brak przedłożenia wówczas oryginału lub poświadczonej urzędowo kopii tego oświadczenia.

Sąd Najwyższy w uzasadnieniu uchwały z dnia 31 marca 2016 r. III CZP 89/15 , wskazał, że możliwe jest, jeśli tylko istnieją pozwalające na to warunki, złożenie oświadczenia woli skierowanego do osoby prawnej , ustnie lub na piśmie, bezpośrednio osobom pełniącym funkcje organu właściwego do reprezentacji. Możliwość zapoznania się z treścią oświadczenia woli przez te osoby powstaje wtedy na ogół już z chwilą bezpośredniego przekazania im oświadczenia. Z wpisów w rejestrze wynika, że M. R. (1) był wówczas i jest do dzisiaj prokurentem pozwanej spółki. A zatem przyjęcie przez niego oświadczenia członka zarządu o rezygnacji należy uznać za skuteczne. Z analizy odpisu pełnego z KRS wynika zaś , że Sąd Rejonowy Gdańsk–Północ – sąd rejestrowy dla pozwanej spółki w dniu 10 lutego 2020r. wykreślił z KRS informację o pełnieniu przez D. R. (1) funkcji prezesa zarządu pozwanej spółki. Potwierdza to wcześniejsze rozważania o skuteczności złożonej rezygnacji , co zresztą stwierdził także Sąd Rejonowy , zawieszając postępowanie dnia 19 września 2019 r.

Zdaniem Sądu Odwoławczego zaistniała sytuacja procesowa skutkowała niewątpliwie naruszeniem prawa strony do możności obrony swoich praw , gdyż spółka od 7 kwietnia 2018 r. a więc także w dacie ostatniego posiedzenia jak i w dacie wydania wyroku nie posiadała organu uprawnionego do jej reprezentacji , nie mogła zatem wtedy występować w sprawie. Wtedy zaś doszło do wyznaczenia terminu rozprawy oraz wydania wyroku , zaś pozwana – nie mając organu uprawnionego do reprezentacji – nie mogła występować w procesie i bronić swoich praw. Wobec tego, w ocenie Sądu Odwoławczego doszło do nieważności postępowania z przyczyny, o której mowa w art. 379 pkt 5 k.p.c.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy , na podstawie art. 386 § 2 k.p.c. i art. 108 § 2 k.p.c. , uchylił zaskarżony wyrok , zniósł postępowanie począwszy od daty skutecznej rezygnacji D. R. (1) dnia 7 kwietnia 2018 r. i pozostawił sądowi I instancji decyzję o kosztach postępowania apelacyjnego. Zbędne w takiej sytuacji – jako przedwczesne – było odniesienie się do pozostałych zarzutów zawartych w apelacji.

Rzeczą sądu I instancji będzie ponowne rozpoznanie sprawy i rozważenie zebranego materiału dowodowego , przy należytym udziale w postępowaniu pozwanej spółki.