Pełny tekst orzeczenia

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 marca 2022 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi-Widzewa w Łodzi, II Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia SR A. Z.

Protokolant: sekretarz sądowy M. M.

po rozpoznaniu w dniu 15 marca 2022 roku, w Ł.

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W.

przeciwko G. Z.

o zapłatę

oddala powództwo.

Sygnatura akt II C 848/21

UZASADNIENIE

W pozwie wniesionym w elektronicznym postępowaniu upominawczym powód (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. wniósł o zasądzenie od G. Z. kwoty 9.539,53 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 16 września 2020 roku do dnia zapłaty oraz zwrotu kosztów sądowych i zwrotu kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu powód wskazał, że w dniu 21 marca 2018 roku zawarł z pozwanym umowę o kredyt numer (...). Pozwany nie dokonał spłaty w łącznej kwocie 9.539,53 zł z tytułu zawartej umowy i w związku z powyższym zobowiązany jest do zapłaty kwoty 9.029,63 zł z tytułu niespłaconej należności głównej, kwoty 355,86 zł z tytułu odsetek umownych od kapitału w wysokości 9.026,63 zł za okres od 27 sierpnia 2019 roku do dnia 17 lipca 2020 roku według stopy procentowej w wysokości 6,95% w skali roku, kwoty 154,04 zł z tytułu niespłaconych odsetek karnych umownych naliczonych za okres od 18 lipca 2020 roku do dnia 15 września 2020 roku i według stopy procentowej 6,95% w skali roku.

(wyciąg z elektronicznego postępowania upominawczego – sprawa numer (...) (...) k.14-15)

Wydany w elektronicznym postępowaniu upominawczym nakaz zapłaty został uchylony postanowieniem Referendarza sądowego Sądu Rejonowego Lublin-Zachód w Lublinie z dnia 4 lutego 2021 roku, z powodu niemożności jego doręczenia pozwanemu i niewskazanie przez powoda adresu pozwanego w zakreślonym terminie, a postępowanie zostało umorzone.

(postanowienie k.16-17)

W pozwie wniesionym do tutejszego Sądu powód reprezentowany przez pełnomocnika z wyboru w osobie radcy prawnego, wniósł o zasądzenie od pozwanego na swoją rzecz kwoty 9.539,53 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 16 września 2020 roku do dnia zapłaty oraz zwrotu kosztów postepowania według norm przepisanych w tym kosztów zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu powód wskazał, że strony zawarły w dniu 21 marca 2018 roku w formie elektronicznej umowę o kredyt numer (...). Z uwagi na niewywiązanie się przez pozwanego z warunków umowy, pozwany został wezwany do zapłaty, a po bezskutecznym upływie terminie zakreślonego w wezwaniu umowa została pozwanemu wypowiedziana.

(pozew k.2-7, pełnomocnictwo k.8)

Odpis pozwu wraz z załącznikami oraz pisma pełnomocnika powoda z dnia 17 maja 2021 roku wraz z załącznikami i pouczeniami zostały doręczone pozwanemu w dniu 29 czerwca 2021 roku. Pozwany, mimo zobowiązania, nie wniósł odpowiedzi na pozew.

(zarządzenie k.39, elektroniczne potwierdzenie odbioru k.40)

Na rozprawie w dniu 15 marca 2022 roku nikt się nie stawił.

(protokół rozprawy k.45)

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 28 grudnia 2019 roku (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. wezwała G. Z. do zapłaty zaległości w wysokości 388,36 zł z tytułu kredytu gotówkowego, ewidencjonowanego na rachunku o numerze (...), w terminie 14 dni roboczych od dnia otrzymania wezwania do zapłaty. Przesyłka została doręczona w dniu 13 stycznia 2020 roku.

(dowód: wezwanie do zapłaty k. 29, dowód doręczenia k.30-32)

W piśmie z dnia 15 maja 2020 roku (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. skierował do pozwanego oświadczenie o wypowiedzeniu umowy kredytu gotówkowego o numerze (...), ewidencjonowanego na rachunku o numerze (...), z zachowaniem 30-dniowego terminu wypowiedzenia. W piśmie wskazano, że kwota zobowiązania do spłaty na dzień 15 maja 2020 roku wynosiła 9.332,90 zł, w tym kwota 9.029,63 zł kapitału i kwota 303,27 zł odsetek.

(dowód: pismo k.33)

W piśmie z dnia 24 lipca 2020 roku powód, działający przez pełnomocnika, skierował do pozwanego wezwanie do bezzwłocznej zapłaty zaległości w kwocie 9.451,13 zł. W treści pisma wskazano, że powód działa jako następca prawny (...) Bank Spółki Akcyjnej w W..

(dowód: pismo k.12-13)

W dniu 15 września 2020 roku Bank Spółka Akcyjna z siedzibą w W. wystawił, na podstawie art. 95 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku Prawo bankowe, wyciąg z ksiąg bankowych, w którym stwierdził, że w jego księgach figuruje wymagalna na dzień 15 września 2020 roku wierzytelność banku wobec dłużnika G. Z. wynikająca z umowy o kredyt z dnia 21 marca 2018 roku. W wyciągu wskazano, że zobowiązanie G. Z. ewidencjonowane na rachunku bankowym prowadzonym w ramach umowy o numerze (...) wynosi 9.539,53 zł i obejmuje: kwotę 9.029,63 zł tytułem należności głównej, kwotę 355,86 zł tytułem odsetek umownych za okres od dnia 27 sierpnia 2019 roku do 17 lipca 2020 roku według stopy procentowej 6,95% w skali roku, kwotę 154,04 zł tytułem odsetek karnych umownych naliczonych za okres od 27 sierpnia 2019 roku do 15 września 2020 roku według stopy procentowej w wysokości 6,95% w skali roku.

(dowód: wyciąg z ksiąg bankowych k.9, pełnomocnictwo k.10-11)

Ustalając powyższy stan faktyczny, Sąd oparł się na powołanych dowodach z dokumentów, które nie były kwestionowane przez strony w toku postępowania.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo podlegało oddaleniu w całości.

W przedmiotowej sprawie, Sąd wydał wyrok zaoczny, z uwagi na spełnienie przesłanek z art.339 § 1 k.p.c. i art. 340 k.p.c. Oczywiście, wydanie wyroku zaocznego nie przesądzało o uwzględnieniu powództwa w całości. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Sądu Najwyższego, przewidziane w art.339 § 2 k.p.c. domniemanie prawdziwości twierdzeń powoda dotyczy wyłącznie strony faktycznej wyroku i nie obowiązuje w zakresie prawa materialnego. Domniemanie to zastępuje jedynie postępowanie dowodowe i to tylko wówczas, gdy twierdzenia powoda nie budzą uzasadnionych wątpliwości (por. uzasadnienie orzeczenia Sądu Najwyższego z dnia 18 lutego 1972 roku, III CRN 539/71, OSNCP 1972/7-8/150). Jak trafnie wskazał Sąd Apelacyjny w Katowicach w wyroku z 10 września 2013 roku (w sprawie o sygn. I ACa 494/13, Lex nr 1378705), sąd zawsze jest zobowiązany rozważyć, czy w świetle przepisów obowiązującego prawa materialnego, twierdzenia powoda uzasadniają uwzględnienie żądań pozwu, w zakresie tym bowiem nie obowiązuje domniemanie z art. 339 § 2 k.p.c., negatywny zaś wynik takich rozważań powoduje wydanie wyroku zaocznego oddalającego powództwo. Przypomnieć należy też, że w myśl art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Reguła ta znajduje również swój procesowy odpowiednik w treści art. 232 k.p.c., w świetle którego to strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Oznacza to, że obecnie sąd nie jest odpowiedzialny za wynik postępowania dowodowego, a ryzyko nieudowodnienia podstawy faktycznej żądania ponosi powód.

Podkreślenia w tym miejscu wymaga, że powód, jako strona inicjująca proces, jest obowiązany do udowodnienia wszystkich twierdzeń pozwu, w oparciu o które sformułował swe roszczenie. Zadaniem sądu nie jest zarządzenie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie, ani też sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 grudnia 1996 roku, I CKU 45/96, opubl. OSNC 1997 rok, 6-7, poz.76). Dowodzenie własnych twierdzeń nie jest obowiązkiem strony ani materialnoprawnym, ani procesowym, a tylko spoczywającym na niej ciężarem procesowym i w konsekwencji sąd nie może nakazać, czy zobowiązać do przeprowadzenia dowodu i tylko od woli strony zależy, jakie dowody sąd będzie prowadził. Jeżeli strona uważa, że do udowodnienia jej twierdzeń wystarczy określony dowód i dlatego nie przytacza innych dowodów, to jej błąd nie jest usprawiedliwiony, sama ponosi winę niezgłoszenia dalszych dowodów i nie może zarzucać nieuzasadnionego uniemożliwienia wykazania jej praw.

Jak trafnie stwierdził Sąd Apelacyjny w Białymstoku w wyroku z dnia 23 kwietnia 2018 roku (w sprawie o sygnaturze I AGa 81/1), zgodnie z zasadami procesu cywilnego ciężar przedstawiania materiału dowodowego spoczywa na stronach, przy czym jest on powiązany z potrzebą osiągnięcia określonych skutków prawnych. Jego istota sprowadza się do ryzyka poniesienia przez stronę ujemnych konsekwencji braku wywiązania się z powinności przedstawienia dowodów. Skutkiem braku wykazania przez stronę prawdziwości twierdzeń o faktach istotnych dla sprawy jest tylko to, że twierdzenia takie zasadniczo nie będą mogły leżeć u podstaw sądowego rozstrzygnięcia. Strona, która nie udowodni przytoczonych twierdzeń, traci więc korzyści, jakie uzyskałaby aktywnym działaniem.

Swoje uprawienia powodowy bank wywodził z wierzytelności mającej powstać w związku z niewywiązaniem się pozwanego ze zobowiązania wynikającego z zawarcia pomiędzy pozwanym a poprzednikiem prawnym powoda ( (...) Bank Spółką Akcyjną w W.) w dniu 21 marca 2018 roku umowy kredytu (...) ewidencjonowanej na rachunku o numerze (...).

W świetle powyższego, stosownie do zasad wynikających z art. 6 k.c. w związku z art. 232 k.p.c., rolą powoda było wykazanie, że pozwany zawarł z jego poprzednikiem prawnym umowę kredytu numer (...) o określonej treści, że środki z kredytu zostały pozwanemu udostępnione, że należność dochodzona w rozpoznawanej sprawie wynika z tej umowy, że zmaterializowało się uprawnienie powoda do wypowiedzenia przedmiotowej umowy oraz że umowa została prawidłowo wypowiedziana.

W ocenie Sądu, do czasu zamknięcia rozprawy powód nie przedstawił dowodów pozwalających na przyjęcie, że roszczenie zostało wykazane tak co do zasady, jak i wysokości oraz wymagalności. Powód przede wszystkim nie wykazał, że doszło do zawarcia przez pozwanego umowy kredytu numer (...) z poprzednikiem prawnym powoda. Choć z twierdzeń pozwu wynika, iż pozwany miał zawrzeć taką umowę w formie elektronicznej, z załączonych do pozwu dokumentów nie można wyprowadzić wniosku, że pozwany w ogóle wnioskował o zawarcie takiej umowy, że została ona w rzeczywistości zawarta, ani że stronami tej umowy pożyczki były wskazywane przez powoda podmioty. Brak umowy uniemożliwiał Sądowi ustalenie, że pozwany był stroną umowy i na jakich warunkach oraz czy umowa ta była umową kredytu w rozumieniu art. 69 ust. 1 ustawy Prawo bankowe, zgodnie z którym przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu, czy też umowa która winna być kwalifikowana jako kredyt konsumencki, o którym mowa w art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 12 maja 2011 roku o kredycie konsumenckim (Dz. U. z 2016 r. poz. 1528 ze zm.). Zgodnie z tym przepisem przez umowę o kredyt konsumencki rozumie się umowę o kredyt w wysokości nie większej niż 255.550 złotych albo równowartość tej kwoty w walucie innej niż waluta polska, który kredytodawca w zakresie swojej działalności udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi. Za umowę o kredyt konsumencki uważa się w szczególności umowę pożyczki (art. 3 ust. 2 pkt 1). Z kolei, stosownie do art. 720 § 1 k.c., pożyczka jest umową na podstawie której dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego przedmiot pożyczki, a biorący zobowiązuje się zwrócić przedmiot pożyczki w pieniądzach o tej samej ilości lub w rzeczach tego samego gatunku i takiej samej jakości.

Umowa o kredyt konsumencki powinna być zawarta w formie pisemnej, chyba że odrębne przepis przewidują inną szczególną formę (art. 29 ust. 1). W przypadku umowy kredytu konsumenckiego zawartej na odległość, ustawodawca na kanwie art. 2 ust. 1 ustawy o prawach konsumenta przewidział, że może być ona zawarta z wyłącznym wykorzystaniem jednego lub większej liczby środków porozumiewania się na odległość. Może być także zawarta na odległość przez co rozumie się umowę o kredyt konsumencki zawieraną z konsumentem bez jednoczesnej obecności obu stron, przy wykorzystaniu środków porozumiewania się na odległość (art. 5 pkt 13). Jak wynika z powyższego, zawarcie umowy kredytu konsumenckiego nie wymaga zachowania formy pisemnej i co do zasady umowa taka może być zawarta również za pomocą środków porozumiewania się na odległość.

Mając na względzie, że umowa między stronami miała zostać zawarta w formie elektronicznej, w ocenie Sądu, prawdopodobnie zawarta przez strony umowa stanowiła umowę kredytu konsumenckiego. Nie jest jednak rolą Sądu czynienie założeń dotyczących charakteru prawnego owej umowy. Brak chociażby samego wydruku treści umowy, powoduje, że weryfikacja wskazanych powyżej okoliczności nie jest możliwa. Niezałączenie przez powoda treści umowy, a także jakiegokolwiek dowodu złożenia przez strony zgodnych oświadczeń woli wskazującego na jej zawarcie oraz dowodu na przeniesienia przez powoda na pozwanego środków pieniężnych na podstawie tej umowy, uniemożliwiło ustalenie wysokości pierwotnego zobowiązania pozwanego oraz weryfikację wysokości roszczenia dochodzonego pozwem, zarówno w zakresie kwoty kapitału, jak i roszczenia powoda o zapłatę odsetek umownych i karnych. W szczególności, brak jest możliwości weryfikacji według jakiej stopy procentowej, za jaki okres, od jakiej podstawy, odsetki zostały przez powoda uwzględnione w żądaniu pozwu. Nie jest możliwe także ustalenie terminu, w jakim kwota z umowy miała zostać przez pozwanego zwrócona, czy spłata zobowiązania miała być jednorazowa czy rozłożona na raty, jaka była wysokość ewentualnych rat oraz czy upłynęły już terminy zapłaty ustalone przez strony umowy. Brak jest również podstaw do ustalenia, czy zostały zachowane wymogi co do umowy kredytu konsumenckiego sformułowane w przepisach powołanej ustawy.

Natomiast, warto przypomnieć, że zgodnie ze stanowiskiem judykatury, w świetle ustawowej definicji pożyczki, to dający pożyczkę winien udowodnić w procesie cywilnym, że wykonał swoje świadczenie. Dopiero wówczas zasadne staje się oczekiwanie od biorącego pożyczkę, że udowodni on spełnienie swego świadczenia umownego tj. zwrot pożyczki (por. wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 17 kwietnia 2012 roku, sygnatura akt I ACa 285/12).

Brak umowy kredytu uniemożliwia Sądowi także dokonanie oceny umowy według kryteriów wskazanych w art. 58 k.c., art. 385 ¹ k.c., art. 385 ² k.c. i art. 385 ³ k.c.

W dalszej kolejności wskazać należy, że bez znajomości treści umowy łączącej strony nieweryfikowalne stają się twierdzenia pozwu, co do wypowiedzenia pozwanemu umowy pożyczki.

Stosownie do przepisu art.75 ust.1 i 2 ustawy Prawo bankowe (Dz. U. z 2017 r. poz. 1876 ze zm.), w przypadku niedotrzymania przez kredytobiorcę warunków udzielenia kredytu, bank może wypowiedzieć umowę kredytu. Termin wypowiedzenia, o ile strony nie określą w umowie dłuższego terminu, wynosi 30 dni, a w razie zagrożenia upadłością kredytobiorcy - 7 dni.

Zgodnie z art.75 c ust. 1 i 2 ustawy Prawo bankowe, jeżeli kredytobiorca opóźnia się ze spłatą zobowiązania z tytułu udzielonego kredytu, bank wzywa go do dokonania spłaty, wyznaczając termin nie krótszy niż 14 dni roboczych. W wezwaniu, bank informuje kredytobiorcę o możliwości złożenia, w terminie 14 dni roboczych od dnia otrzymania wezwania, wniosku o restrukturyzację zadłużenia.

Jak powszechnie przyjmuje się w doktrynie i orzecznictwie, powołany przepis art.75c Prawa bankowego ma charakter semidyspozytywny. Określa niezbędne minimum czynności ze strony banku konieczne dla skutecznego wypowiedzenia umowy kredytu, może jednak zostać zmieniony w umowie kredytu albo osobnym porozumieniu, ale jedynie na korzyść kredytobiorcy np. przez wydłużenie terminu na złożenie wniosku w sprawie restrukturyzacji kredytu, wydłużenie terminu spłaty zadłużenia, wydłużenie postępowania związanego z wysyłaniem wezwań i upomnień (tak między innymi Sąd Apelacyjny w Katowicach w wyroku z dnia 6 czerwca 2019 roku, I ACa 1132/18, opubl. L., Sąd Apelacyjny w Łodzi w sprawie I ACa 1609/17, Sąd Okręgowy w Sieradzu w sprawie I Ca 180/18, Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 8 września 2016 roku, II CSK 750/15, opubl. L.).

Skorzystanie z prawa do wypowiedzenia kredytu przez bank powoduje postawienie kredytu w stan wymagalności. Po upływie terminu wypowiedzenia stosunek prawny kredytu ulega rozwiązaniu, a kredytobiorca ma obowiązek spłaty kredytu, wraz z odsetkami i innymi kosztami (w tym prowizją), w dniu rozwiązania umowy (upływu terminu wypowiedzenia), jeśli kredyt został mu już wypłacony (por. np. W. P., „Prawo bankowe”). Po tej dacie bank może też skorzystać z przyjętych zabezpieczeń i przez wykonanie wynikających z nich uprawnień doprowadzić do zaspokojenia swojej wierzytelności. Jeśli kredytobiorca nie spłaci długu po upływie terminu wypowiedzenia, bank jest też uprawniony do dochodzenia roszczenia, w tym na drodze egzekucyjnej. Wypowiedzenie kredytu należy uznać za uprawnienie kształtujące, zmierza bowiem do rozwiązania stosunku prawnego. Oświadczenie o wypowiedzeniu, aby odnieść zamierzony skutek, musi dojść do adresata w taki sposób, aby mógł się z nim zapoznać (art. 61 k.c.). Możliwość skorzystania przez bank z uprawnienia do rozwiązania umowy za wypowiedzeniem oraz prawidłowość owego wypowiedzenia może podlegać kontroli sądu, zarówno w odrębnym postępowaniu o ustalenie (art. 189 k.c.), jak i w sprawie z powództwa banku o zapłatę.

Należy zatem wskazać, że wskutek nieprzedstawienia przez powoda umowy kredytu numer (...) niemożliwym było ustalenie przez Sąd, czy w umowie nie zastrzeżono korzystniejszych (niż w ustawie Prawo Bankowe) terminów zapłaty i wypowiedzenia umowy, a w konsekwencji czy powodowy bank przeprowadził całą procedurę stosownie do mającego łączyć strony stosunku zobowiązaniowego. Należy także wskazać, że w treści pozwu powód powoływał się na znajdujący zastosowanie do umowy numer (...) Regulamin, który również nie został załączony.

Niezależnie od powyższego, gdyby uznać, że do procedury wypowiedzenia pozwanemu umowy kredytu numer (...) miały zastosowanie terminy określone ustawowo, to nie sposób przyjąć, że umowa ta została skutecznie wypowiedziana i spowodowała postawienie zadłużenia pozwanego w stan wymagalności. Do akt sprawy powód przedłożył dokument, w którym zawarł oświadczenie o wypowiedzeniu umowy pożyczki z dnia 15 maja 2020 roku, jednak bez dowodu jego doręczenia, a nawet nadania. Należy więc stwierdzić, że powód, reprezentowany w toku całego postępowania przez zawodowego pełnomocnika, nie wykazał, aby złożył oświadczenie o wypowiedzeniu umowy w sposób skuteczny, czyli taki, który umożliwiał pozwanemu zapoznanie się ze złożonym oświadczeniem woli.

W zakresie niemal wszystkich okoliczności dotyczących niniejszej sprawy, w tym istnienia wierzytelności wobec pozwanego i jego wysokości, powód oparł się jedynie na treści wyciągu z ksiąg bankowych. Jednakże, wyciąg z ksiąg rachunkowych banku, w świetle art.95 ust.1a ustawy Prawo bankowe, jest na gruncie postępowania cywilnego jedynie dokumentem prywatnym i stanowi jedynie dowód tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie (art. 245 k.p.c.). W ocenie Sądu, w procesie cywilnym udowodnienie istnienia i wysokości wierzytelności powinno polegać na przedstawieniu dokumentów źródłowych, w oparciu o które taki wyciąg został wystawiony. Konieczne jest bowiem sprawdzenie przez Sąd, czy i kiedy zaistniało zadłużenie z umowy objętej wyciągiem oraz czy naliczenie odsetek i innych opłat oraz wypowiedzenie są zgodne z umową. Powód w toku niniejszego postępowania nie przedstawił dowodów na te okoliczności.

Podsumowując należy wskazać, że powód winien wykazać wszystkie okoliczności stanowiące podstawę żądania pozwu. W rozpoznawanej sprawie, strona powodowa jest podmiotem profesjonalnym, reprezentowanym przez zawodowego pełnomocnika, wobec czego winna być świadoma wystąpienia negatywnych konsekwencji procesowych w przypadku, gdy powołuje mniej dowodów, niż tego wymaga materialnoprawna podstawa zgłoszonego roszczenia. Wobec tego, Sąd uznał, iż przytoczone przez powoda w pozwie okoliczności faktyczne i przedłożony materiał dowodowy nie pozwalają na ustalenie istnienia stosunku prawnego pomiędzy pozwanym a poprzednikiem prawnym powoda ( (...) Bank Spółką Akcyjną w W.), a dalej istnienia po stronie pozwanej niespełnionego zobowiązania wobec banku ani jego wysokości oraz terminu wymagalności.

Wobec powyższego, w ocenie Sądu, istniały w sprawie uzasadnione wątpliwości, uniemożliwiające przyjęcie za prawdziwe twierdzeń powoda odnoszących się do istnienia, wysokości oraz wymagalności roszczenia. W tych okolicznościach, pomimo zaistnienia formalnych przesłanek do wydania w sprawie wyroku zaocznego, powództwo nie mogło być uwzględnione. Podlegało zatem oddaleniu w całości.