Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 lutego 2019 r.

Sąd Apelacyjny w Katowicach V Wydział Cywilny

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 24 stycznia 2019 r. w Katowicach

na rozprawie

sprawy z powództwa K. K.

przeciwko (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w K.

przy udziale interwenienta ubocznego E. B.

o pozbawienie tytułu wykonawczego wykonalności

na skutek apelacji pozwanej

od wyroku Sądu Okręgowego w Gliwicach

z dnia 28 kwietnia 2016 r., sygn. akt I C 189/14,

1.  zmienia zaskarżony wyrok:

a)  w punkcie 1. i 2. w ten sposób, że:

-

pozbawia wykonalności tytuł wykonawczy – wyrok Sądu Okręgowego w Katowicach z dnia 9 sierpnia 2006 r., sygn. II C 93/06, zaopatrzony w sądową klauzulę wykonalności w dniu 25 sierpnia 2008 r., w zakresie należności głównej w wysokości 101.747,66 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 1 sierpnia 2004 r. oraz w zakresie kosztów procesu, a w pozostałym zakresie powództwo oddala (punkt 1),

-

koszty procesu pomiędzy stronami wzajemnie znosi (punkt 2);

b)  w punkcie 3. o tyle, że kwotę 11.440 złotych obniża do kwoty 5.720 (pięć tysięcy siedemset dwadzieścia) złotych;

2.  w pozostałym zakresie apelację oddala;

3.  zasądza od powoda na rzecz pozwanej kwotę 4.131,75 (cztery tysiące sto trzydzieści jeden 75/100) złotych tytułem kosztów postępowania apelacyjnego;

4.  nakazuje pobrać od pozwanej na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Gliwicach kwotę 3.176,50 (trzy tysiące sto siedemdziesiąt sześć 50/100) złotych tytułem części nieuiszczonych kosztów sądowych.

Sygn. akt V ACa 496/16

UZASADNIENIE

Powód K. K. pozwem wniesionym przeciwko pozwanemu (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w K. domagał się pozbawienia w całości wykonalności tytułu wykonawczego w postaci wyroku wydanego przez Sąd Okręgowy w Katowicach w dniu 9 sierpnia 2006 roku w sprawie o sygn. akt
II C 93/06/5 zaopatrzonego w klauzulę wykonalności w dniu 25 sierpnia 2008 roku oraz obciążenia pozwanego kosztami postępowania.

Pozwana w odpowiedzi wniosła o oddalenie powództwa oraz zasądzenie od powoda na jej rzecz kosztów procesu.

Sąd Okręgowy w Katowicach wyrokiem z dnia 28 kwietnia 2016 r. pozbawił wykonalności tytuł wykonawczy – wyrok Sądu Okręgowego w Katowicach z dnia 9 sierpnia 2006 roku w sprawie II C 93/06/5 zaopatrzony w klauzulę wykonalności w dniu 25 sierpnia 2008 roku, w całości (punkt 1) oraz zasądził od pozwanego na rzecz powoda K. K. kwotę 7217 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego (punkt 2), a także nakazał pobrać na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Gliwicach od pozwanego (...) Sp. z o.o. kwotę 11.440 złotych tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych (punkt 3).

Sąd Okręgowy poczynił następujące ustalenia stanu faktycznego :

Powód K. K., działając w imieniu (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością od 1993 roku zawierał z małżeństwem R. oraz E. B. szereg umów pożyczek. Umowami przelewu wierzytelności z 29 sierpnia 2005 roku pozwana Spółka nabyła od E. B. przysługującą jej względem powoda wierzytelność z tytułu pożyczki udzielonej powodowi w dniu 2 listopada 1998 roku na kwotę 50 000 marek niemieckich oraz z tytułu innych udzielonych powodowi pożyczek w łącznej kwocie 1 200 000 zł – w celu ich ściągnięcia. Umowę przelewu wierzytelności na 1 200 000 zł podpisali E. B. oraz R. B.. Umowę przelewu wierzytelności na 50 000 marek podpisała E. B.. Wraz z każdą umową został sporządzony i podpisany przez pożyczkodawców dokument zawierający ogólne warunki umowy przelewu wierzytelności. Zgodnie z postanowieniami tych ogólnych warunków, każdej ze stron przysługiwało prawo do rozwiązania umowy za wcześniejszym, pisemnym 3 – miesięcznym wypowiedzeniem.
W razie rozwiązania umowy przez cedenta był on zobowiązany do pokrycia kosztów realizacji umowy według wystawionego przez cesjonariusza rozliczenia oraz zapłaty na rzecz cesjonariusza kary umownej. Oprócz tego przewidziano możliwość rozwiązania umowy za zgodnym porozumieniem stron.

Pozwana, jako nowy wierzyciel pismem z 2 września 2005 roku wezwała powoda do zapłaty kwoty 1 2000 000 zł. Pozwana, w oparciu o umowę przelewu, legitymując się wierzytelnością w niej opisaną wytoczyła powództwo przeciwko powodowi o zapłatę równowartości 50 000 marek.

Na podstawie wyroku z 9 sierpnia 2006r. wydanego przez Sąd Okręgowy w Katowicach
w sprawie o sygn. akt II C 93/06/5 powód miał zapłacić na rzecz pozwanego kwotę 101 747,06 zł wraz odsetkami ustawowymi oraz kosztami postępowania.

W dniu 25 sierpnia 2008r. podwyższy wyrok został opatrzony został klauzulą wykonalności. Powód o przelewie wierzytelności dowiedział się od nabywcy przy okazji tego postępowania.

W dniu zawarcia umowy przelewu tj. 29 sierpnia 2005 roku E. B. sporządziła oświadczenie, w którym „zabiera wszelkie pełnomocnictwa i zrywa wszelkie umowy zawarte dnia 29.08.2005 roku w (...) (...)
w K., ul. (...)u Dr D. S.”. Oświadczenie to wówczas nie zostało skierowane do pozwanej.

W piśmie do pozwanej z 23 września 2012 roku E. B. wskazała numer rachunku bankowego, na który winny wpływać od pozwanej należności z tytułu umowy przelewu wierzytelności stwierdzonej wyrokiem zapadłym w sprawie II C 93/06/05.

W 2012 roku powód w rozmowie z E. B. został poinformowany przez nią, że nie otrzymała jak dotychczas żadnych należności z tytułu pożyczek. Powód w odpowiedzi oświadczył, iż płaci pieniądze na rzecz pozwanej. Wówczas E. B. wysłała do pozwanej pismo z 29 sierpnia 2005 roku wypowiadające umowy i pełnomocnictwa. Pozwana miała wezwać ją do wskazania o jakie umowy chodzi, przy czym nie jest znana treść wezwania, które miała skierować do E. B. pozwana.

W piśmie z dnia 10 października 2012 roku E. B. „podtrzymała swoje wypowiedzenie umowy przelewu wierzytelności z dnia 29.08.2005 na kwotę 1 200 000 zł należności głównej przypadającej od dłużnika K. K. z tytułu udzielonych mu pożyczek.”

Pozwana przyjęła oświadczenie o wypowiedzeniu, a następnie w dniu 14 grudnia 2012 roku wystawiła rozliczenie oraz oświadczenie o potrąceniu. Rozliczenie obejmowało umowę przelewu wierzytelności na kwotę 50 tysięcy marek jak i umowę przelewu wierzytelności na kwotę 1 200 000 złotych.

W innym, datowanym na dzień 4 lipca 2013 roku, oświadczeniu sporządzonym
w W., skierowanym do R. B. stwierdziła, iż do dnia wystawienia oświadczenia „nie otrzymała żadnej kwoty pieniężnej od Pana Dr D. S.
z (...)w K.”. Jednocześnie umocowała R. B. do odbioru ewentualnych należności od pozwanego.

Powód w dniu 1 czerwca 2006 roku przeniósł w drodze darowizny własność nieruchomości położonej w Ś. przy ul. (...) na rzecz swojej córki B. K.. Sąd Rejonowy w Gliwicach uznał, iż powód działał w celu udaremnienia zaspokojenia pozwanego, za co wyrokiem tego Sądu z dnia 14 października 2011 roku został skazany na karę pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania oraz karę grzywny. Z kolei wyrokiem tutejszego Sądu z 16 lutego 2010 roku umowa darowizny z 1 czerwca 2006 roku została uznana za bezskuteczną w stosunku do pozwanego.

W oparciu o powyższy tytuł wykonawczy pozwana dochodzi od powoda zapłaty wskazanych w nim należności, a postępowanie egzekucyjne prowadzone jest przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Gliwicach M. G. pod sygn.
KM 1554/08. W toku postępowania doszło zajęcia wynagrodzenia powoda za pracę oraz wszczęto egzekucję z nieruchomości, której prawo własności powód przeniósł na córkę B. K.. W toku postępowania egzekucyjnego powód dokonywał szeregu wpłat na rzecz pozwanej.

W sierpniu 2012 roku powód uiścił na rzecz pozwanego kwotę 41.000 zł, we wrześniu 9.000 zł natomiast w październiku 2012 roku wpłacił na rzecz pozwanego 50.000 złotych – łącznie około 100.000 zł.

E. B. nie otrzymała od pozwanego żadnych pieniędzy; w chwili obecnej zamierza dochodzić zwrotu tych pieniędzy od pozwanej. Mimo powzięcia wiadomości
o wypowiedzeniu umów przelewu powód płacił należności do rąk pozwanej z uwagi na prowadzone wobec niego postępowanie egzekucyjne.

W związku z dokonanymi wpłatami pismem z 25 marca 2013 roku wezwał pozwaną do ograniczenia egzekucji. Z kolei, pismem z 3 kwietnia 2014r. powód wezwał pozwaną do odstąpienia od egzekucji w terminie 7 dni od otrzymania wezwania. Pozwana w odpowiedzi odmówił zarówno odstąpienia jak i ograniczenia egzekucji wskazując, iż umowa przelewu wierzytelności nie została wypowiedziana.

Powyższych ustaleń stanu faktycznego dokonał Sąd Okręgowy na podstawie zaoferowanych przez strony dokumentów urzędowych i prywatnych oraz zeznań świadków E. B. i R. B., a także na podstawie zeznań stron.

Odnosząc powyższe ustalenia stanu faktycznego pod obowiązujące normy prawne uznał Sąd Okręgowy, że roszczenie powoda zasługiwało w całości na uwzględnienie
i znajdowała podstawę prawną w przepisie art. 840 1 pkt 2 k.p.c., zgodnie z którym, dłużnik może w drodze powództwa żądać pozbawienia tytułu wykonawczego wykonalności w całości lub części albo ograniczenia, jeżeli: (…) po powstaniu tytułu egzekucyjnego nastąpiło zdarzenie, wskutek którego zobowiązanie wygasło albo nie może być egzekwowane; gdy tytułem jest orzeczenie sądowe, dłużnik może powództwo oprzeć także na zdarzeniach, które nastąpiły po zamknięciu rozprawy, a także zarzucie spełnienia świadczenia, jeżeli zarzut ten nie był przedmiotem rozpoznania w sprawie.

Wskazał, że chodzi tu o wszelkie zdarzenia wywołujące taki skutek na gruncie prawa cywilnego materialnego (np. spełnienie świadczenia, potrącenie, odnowienie, przyjęcie innego świadczenia przez wierzyciela w zamian za objęte tytułem, niemożność świadczenia, zwolnienie z długu). Podkreślił także, że są to wszelkie zdarzenia wywołujące na gruncie prawa cywilnego taki skutek, że zobowiązanie objęte tytułem nie może być egzekwowane (np. przedawnienie, odroczenie terminu spełnienia świadczenia, rozłożenie świadczenia na raty).

Rozważając, że niespornymi pomiędzy stronami było zawarcie umów przelewu wierzytelności na 1 200 000 zł oraz 50 000 marek, natomiast spornymi było, czy po wydaniu wyroku doszło do skutecznego wypowiedzenia tychże umów, a tym samym czy zachodzą przesłanki określone we wskazanym przepisie, z którego powód wywodził roszczenie, wskazano że warunkiem uwzględnienia powództwa na żądanej przez powoda podstawie z art. 840 § 1 pkt 2 k.p.c. jest wykazanie i dowiedzenie zdarzeń niweczących uprawnienia pozwanego wynikające ze zwalczanego tytułu wykonawczego. Ciężar dowodu zgodnie
z ogólnymi regułami ciężaru dowodu spoczywał w tym zakresie na stronie powodowej.

Zdaniem Sądu Okręgowego, ciężar ten został przez powoda udźwignięty, podkreślając
w pierwszej kolejności, iż umowy przelewu miały charakter przelewu powierniczego. Umowy te zostały zawarte w celu jej ściągnięcia co wyraźnie wynika z par. 1 ogólnych warunków umów. W umowach tego rodzaju dopuszczalne jest zamieszczenie warunku rozwiązującego, stwierdzającego, że w razie niedokonania przez cesjonariusza na rzecz cedenta w określonym terminie zapłaty należności ściągniętej od dłużnika, umowa traci moc, a zbywca staje się ponownie wyłącznie uprawnionym do wierzytelności objętej przelewem. Umowy, o których mowa tego warunku nie zawierają toteż niezbędnym dla zwrotnego przeniesienia wierzytelności było sformułowanie oświadczeń o ich wypowiedzeniu.

Akcentowano, że po wydaniu wyroku doszło do wypowiedzenia umów przelewu wierzytelności, na co bezwzględnie wskazuje chronologiczny ciąg zdarzeń ustalony w wyniku przeprowadzonego postępowania dowodowego. Wynika z niego w sposób nie budzący wątpliwości, że w dniu zawarcia obu umów przelewu E. B. sporządziła oświadczenie
o „zerwaniu wszelkich umów i zabraniu pełnomocnictw”, przy czym nie zostało ono wówczas skierowane do pozwanej, która nie mogła się wówczas z treścią tego oświadczenia zapoznać toteż oświadczenie to pozwanej nie wiązało. Ocenił Sąd Okręgowy, że cel sporządzenia takiego pisma w tamtym momencie nie jest jasny, tym niemniej w niniejszym postępowaniu pozostawał on poza zainteresowaniem Sądu.

Dalej wskazano, że z przeprowadzonego postępowania dowodowego, zwłaszcza z zeznań świadków oraz przesłuchania stron wynikało, iż pozwana otrzymała to oświadczenie w roku 2012, a zatem już po wydaniu wyroku przez Sąd Okręgowy w Katowicach a sprawie
II C 93/06/5. Pozwana przyznała, iż otrzymała to pismo jednakże nie pamięta kiedy, wezwała E. B. do sprecyzowania o jakie umowy chodzi, po czym w krótki czas po tym, otrzymała pismo datowane na 10 października 2012 roku, w którym E. B. „podtrzymała swoje wypowiedzenie umowy przelewu wierzytelności z dnia 29.08.2005 na kwotę 1 200 000 zł należności głównej przypadającej od dłużnika K. K. z tytułu udzielonej mu pożyczek.”.

Podkreślono także, że pozwana na żądanie Sądu nie potrafiła wskazać dokładnej daty otrzymania obu pism, nie była w stanie na żądanie Sądu dołączyć koperty w jakiej nadesłano do pozwanej pismo E. B..

Zdaniem Sądu Okręgowego, pozwaną jako profesjonalistę obciążało niekorzystnymi skutkami procesowymi niedochowania należytej staranności w obrocie, a w konsekwencji skutkowało przyjęciem, iż pozwana otrzymała oba pisma w 2012 roku około miesiąca października.

Analizując treść oświadczeń składanych przez E. B. Sąd Okręgowy wskazał na reguły wykładni oświadczeń woli zawarte w art. 65 k.c. oraz podkreślił, że E. B. nie jest osobą zajmującą się zawodowo stosowaniem prawa oraz przebywała przez długi czas poza granicami Polski, co w sposób oczywisty wiąże się z utrudnianiem w posługiwaniu się językiem polskim w piśmie, a także iż cel złożenia oświadczenia ale także wykładnia językowa tych oświadczeń wskazują jednoznacznie na to, iż składająca te oświadczenia pragnie się wycofać z obu umów. Świadczyło o tym użycie wyrażeń takich jak „…wszystkie umowy”, czy „wszelkie pełnomocnictwa”. Podkreślił również, że treść pisma z dnia 29.08.2005r., zgodnie z którym E. B. zrywała wszystkie umowy, nie stoi
w sprzeczności z treścią pisma z dnia 10.10.2012r., w którym podtrzymała wypowiedzenie umowy przelewu wierzytelności na kwotę 1200 000 zł. Pismo to nie zawiera bowiem sformułowania, że wypowiedzenie dotyczyło tylko tej umowy, a nie umowy na kwotę 50 000 marek. Nie jest natomiast znana treść zapytania, które zostało przez pozwanego skierowane do E. B., a które mogłoby wyjaśnić jednoznacznie treść odpowiedzi.

Zdaniem Sądu Okręgowego, fakt rozliczenia obu umów potwierdzał, iż pozwana zinterpretowała oświadczenie woli E. B. w ten sposób, iż wypowiada ona obie umowy. Ponadto uznał, że za tym, iż doszło do wypowiedzenia obu umów oraz że doszło do tego
w wyżej wskazanym czasie przemawia fakt, iż pozwana w grudniu 2012 roku rozliczyła obie umowy dokonując potrąceń. Także względy doświadczenia życiowego przemawiały za przyjęcie, że takie rozliczenie winno zostać dokonane w możliwie krótkim czasie. Październik 2012 roku był zdaniem Sądu adekwatnym momentem na przyjęcie czasu wypowiedzenia obu umów.

Dalej wskazano, że z zeznań świadków oraz stron wynikało, iż w przyjętym wyżej czasie
E. B. dowiaduje się, iż powód płaci pieniądze z tytułu zbytych wierzytelności do rąk pozwanej, podczas gdy jednocześnie ona nie otrzymuje od pozwanej żadnych należności. To wówczas, zdaniem Sądu, następuje utrata zaufania E. B. do pozwanej. E. B. nie chce, by pozwana za nią działała i dlatego wypowiada wobec pozwanej obie umowy. Okoliczność tę potwierdza sama E. B. będąc przesłuchiwana jako świadek
w niniejszej sprawie.

Zważył Sąd Okręgowy, że wypowiedzenie umów powierniczego przelewu wierzytelności jakie nastąpiło po powstaniu tytułu wykonawczego objętego pozwem jest zdarzeniem, na skutek którego zobowiązanie stwierdzone tym tytułem wygasło. Pozwana przyjła do wiadomości to wypowiedzenie i dokonała rozliczenia łączących pozwaną
z E. B. stosunków umownych Wypowiedzenie było zatem skuteczne. Jego konsekwencją jest wyjście tych wierzytelności z aktywów (majątku) pozwanej i jednoczesny ich powrót
w skład aktywów E. B.. Ponieważ pozwana nie jest dysponentem uprawnień związanych z wierzytelnościami, nie jest uprawniona do ich dochodzenia na drodze egzekucyjnej.

W konsekwencji, uznał Sąd Okręgowy, że nie istnieją żadne podstawy, dla których pozwana mogłaby w dalszym ciągu egzekwować wobec powoda wyżej wskazane długi
i dlatego uwzględnił powództwo w całości poprzez pozbawienie w całości wykonalności tytuł objęty pozwem. Zasadność powództwa ustalono na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego w postaci dokumentów których prawdziwość oraz autentyczność w wyżej przyjętym zakresie nie budziła wątpliwości. Okoliczności wynikające z dokumentów zostały potwierdzone oraz uzupełnione zeznaniami świadków oraz stron, które Sąd Okręgowy uznał za spójne, wzajemnie się uzupełniające, a przez to przekonujące. Zastrzeżenia co do autentyczności niektórych podpisów jakie wysuwały zeznające w tej sprawie osoby nie miały wpływu na treść rozstrzygnięcia.

Sąd Okręgowy oddalił wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii prywatnej grafologicznej, opinii biegłego grafologa, zeznań świadków R. B. oraz E. B. na okoliczność ustalenia czy pozwany był uprawniony do dochodzenia należności od powoda, czy została zawarta umowa przelewu wierzytelności i czy została ona podpisana przez
E. B. bowiem ustalanie tych okoliczności było – zważywszy na cel niniejszego procesu oraz przesłanki wniesionego powództwa określone w art. 840 par. 1 pkt 2 kpc – niecelowe, albowiem dotyczyło dokumentów sporządzonych przed powstaniem tytułu egzekucyjnego objętego pozwem. Uwzględnienie tych wniosków powodowałoby przez to nieuzasadnione przedłużenie postępowania i generowało zbędne koszty. Nadto dotyczyły zdarzeń, które były już przedmiotem badania przez Sąd Okręgowy w Katowicach, a zatem objęte są powagą rzeczy osądzonej.

O kosztach procesu orzeczono na zasadzie art. 98 kpc mając na uwadze ostateczny wynik sprawy tj. przegraną pozwanego, a o kosztach sądowych orzeczono na zasadzie art. 113 ust.
1 u.o.k.s.c w zw. z art. 98 k.p.c.

Apelację od powyższego wyroku wniosła powódka, która zaskarżając wyrok w całości podniosła następujące zarzuty :

1)  naruszenie prawa materialnego tj. art. 65 § 1 k.c. polegające na błędnej wykładni oświadczenia woli E. B. zawartego w piśmie z 29 sierpnia 2005 r. i przyjęcie, że wypowiedziała ona w stosunku do pozwanej umowę cesji wierzytelności z dnia 29 sierpnia 2005 r. na kwotę 50.000,00 DM, podczas gdy E. B. nigdy nie złożyła
w stosunku do pozwanej oświadczenia woli o przedmiotowej treści;

2)  naruszenie prawa materialnego tj. art. 6 k.c. poprzez błędną jego wykładnię i przyjęcie, że to na pozwanej spoczywa ciężar wykazania rzekomego faktu oraz chwili odbioru oświadczenia E. B. z dnia 29 sierpnia 2005 r., podczas gdy to strona powodowa z niniejszej okoliczności wywodzi korzystne dla siebie skutki prawne;

3)  naruszenie przepisu postępowania, mające istotny wpływ na wynik sprawy tj. art. 233 § 1 k.p.c. polegające na :

- dokonaniu dowolnej, a nie swobodnej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego w postaci zeznań świadka E. B. oraz strony pozwanej, pisma z dnia
29 sierpnia 2005 r., pisma E. B. z dnia 23 września 2012 r. oraz pisma pozwanej
z dnia 14 grudnia 2012 r. i przyjęcie na ich podstawie, że E. B. wypowiedziała
w stosunku do pozwanej umowę przelewu wierzytelności z dnia 29 sierpnia 2005 r. na kwotę 50.000,00 DM, co spowodowało błąd w ustaleniach faktycznych w przedmiotowym zakresie;

- dokonaniu ustaleń faktycznych w żaden sposób nie wynikających z zebranego w sprawie materiału dowodowego, a tym samym sprzecznych ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym, w postaci ustalenia zarówno faktu jak i chwili wystosowania do pozwanej przez E. B. pisma z dnia 29 sierpnia 2005 r. zawierającego oświadczenie wypowiedzeniu umów i pełnomocnictw oraz chwili odbioru przedmiotowego pisma przez pozwaną, co spowodowało błąd w ustaleniach faktycznych tak co do samego złożenia przez E. B. pozwanej oświadczenia o wypowiedzeniu umowy przelewu wierzytelności, jak
i wystosowania przez nią do pozwanej pisma z dnia 29 sierpnia 2005 r.;

- dowolnej a nie swobodnej ocenie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego,
w postaci zeznań strony pozwanej oraz pisma pozwanej z dnia 14 grudnia 2012 r., w zakresie ustalenia, iż pozwana przyjęła rzekomo złożone przez E. B. oświadczenie
o wypowiedzeniu umowy, podczas gdy z uznanych przez Sąd I instancji za spójne
i przekonywujące zeznań strony pozwanej wynika, że E. B. nigdy nie wypowiedziała umowy przelewu wierzytelności z dnia 29 sierpnia 2005 r. na kwotę 50.000,00 DM, co spowodowało błąd w ustaleniach faktycznych w zakresie wypowiedzenie przez cedenta wskazanej umowy;

- dowolnej a nie swobodnej ocenie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego
w postaci zeznań strony pozwanej, które zostały uznane przez Sąd I instancji za spójne
i przekonujące i ustalenie, że :

a. pozwana otrzymała wypowiedzenie umowy z dnia 29 sierpnia 2005 r. od E. B., podczas gdy pozwana okoliczności tej nie potwierdziła,

b. nie jest znana treść zapytania, jakie pozwana skierowała do E. B. po uzyskaniu informacji o treści oświadczenia z dnia 29 sierpnia 2005 r., podczas gdy pozwana zeznała, iż kontaktowała się ówcześnie z E. B., składając zapytanie o wskazanie którą konkretnie umowę wypowiada;

c. pozwana zinterpretowała oświadczenie woli E. B. w ten sposób, iż wypowiada ona obie umowy interesujące Sąd, co stoi w sprzeczności z zeznaniami pozwanej, która wskazała, że umowa przelewu wierzytelności dotycząca wierzytelności na 50.000,00 DM
z Panią E. B. nigdy nie została wypowiedziana; co spowodowało błąd w ustaleniu faktu wypowiedzenia przez E. B. umowy przelewu wierzytelności z dnia 29 sierpnia 2005 r. na kwotę 50.000,00 DM;

- dowolnej, a nie swobodnej ocenie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego
w postaci dokumentu Ogólnych Warunków Umowy przelewu wierzytelności z dnia
29 sierpnia 2005 r., w związku z treścią pisma pozwanej z dnia 14 grudnia 2012 r. oraz pisma E. B. z dnia 23 września 2012 r., z których wynika, że rozliczenie z cedentem umowy wpłat dokonanych przez dłużnika tytułem umowy przelewu wierzytelności z dnia
29 sierpnia 2005 r. na kwotę 50.000,00 DM, nastąpiło w ramach należytego wykonania umowy, co spowodowało błąd w ustaleniach faktycznych co do faktu wypowiedzenia przez E. B. przedmiotowej umowy;

5) naruszenie przepisów postępowania, mające istotny wpływ na wynik sprawy tj. art. 232 k.p.c. w zw. z art. 233 § 2 k.p.c., polegające na obciążeniu pozwanea niekorzystnymi skutkami procesowego nieprzedstawienia dowodu na żądanie Sądu w postaci koperty w której doręczono pozwanea pismo przez E. B. z dnia 29 sierpnia 2005 r. i na tej podstawie ustalenie daty rzekomego odbioru przez pozwaną wskazanego pisma, podczas gdy przyczyną nieprzedstawienia przez pozwaną wskazanego dowodu był fakt jego nieposiadania, co wpłynęło na błędne ustalenie chwili otrzymania przez pozwaną pisma z dnia 29 sierpnia 2005 r. jak i osoby od której pismo to pozwana otrzymała;

6) naruszenie przepisu postępowania, mające istotny wpływ na wynik sprawy tj. art. 840 § 1 pkt. 2 k.p.c. poprzez jego zastosowanie i przyjęcie, że po powstaniu tytułu egzekucyjnego nastąpiło zdarzenie, wskutek którego zobowiązanie nie może być egzekwowane, co spowodowało uwzględnienie powództwa w całości.

Pozwana wniosła o :

1.dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z dokumentu tj. pisemnego oświadczenia E. B. z dnia 2 czerwca 2016 r. wraz z uwierzytelnioną kopią tłumaczenia, którego powołanie w postępowaniu przed Sądem I instancji nie było możliwe ze względu na fakt jego złożenia przez E. B. po dniu wydania wyroku, a sama potrzeba tak złożenia przedmiotowego oświadczenia w formie pisemnej przez E. B., jak i powołania się na wskazany dowód przez pozwaną wynikła już po wydaniu wyroku przez Sąd I instancji, w wyniku dokonania przez Sąd błędnej wykładni oświadczenia woli E. B. zawartego w piśmie z dnia 29 sierpnia 2005 r. i dokonania błędnych ustaleń faktycznych w zakresie wypowiedzenia umowy przelewu wierzytelności z dnia 29 sierpnia 2005 r. na kwotę 50.000,00 DM, na okoliczność braku wypowiedzenia przez E. B. umowy przelewu wierzytelności z dnia 29 sierpnia 2005 r., na kwotę 50.000,00 zł, zawartej z (...) Sp. z o.o. z siedzibą w K.; braku wystosowania przez E. B. pisma z dnia 29 sierpnia 2005 r. do pozwanej; związania E. B. oraz pozwanej umową przelewu wierzytelności z dnia 29 sierpnia 2005 r., na kwotę 50.000,00 zł; wykładni oświadczenia woli E. B. zawartego w piśmie z dnia 29 sierpnia 2005 r.;

2) dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z zeznań świadka E. B., zam. (...), (...), na okoliczność potwierdzenia treści złożonego przez świadka oświadczenia woli w piśmie z dnia 2 czerwca 2016 r., którego powołanie na wskazaną okoliczność w postępowaniu przed Sądem I instancji nie było możliwe ze względu na fakt złożenia w/w oświadczenia po dniu wydania wyroku, a którego potrzeba powołania wynikła po dniu wydaniu wyroku przez Sąd I instancji, ze względu na dokonaną przez Sąd błędną wykładnię oświadczenia woli E. B. zawartego w piśmie z dnia 29 sierpnia 2005 r. i dokonania błędnych ustaleń faktycznych w zakresie wypowiedzenia umowy przelewu wierzytelności z dnia 29 sierpnia 2005 r. na kwotę 50.000,00 DM.

Pozwana domagała się zmiany zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie na od powoda na rzecz pozwanej kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego za postępowanie przed Sądem I instancji, według norm przepisanych; a także zasądzenia od powoda na rzecz pozwanej kosztów postępowania,
w tym kosztów zastępstwa procesowego za postępowanie przed Sądem II instancji, według norm przepisanych.

Powód K. K. w odpowiedzi na apelację domagał się oddalenia apelacji oraz zasądzenia od pozwanej kosztów postepowania apelacyjnego.

Sąd Apelacyjny zważył co następuje :

Apelacja pozwanej skutkowała wzruszeniem zaskarżonego wyroku w części aczkolwiek
z innych przyczyn aniżeli podniesione w apelacji.

W pierwszej kolejności wskazać należy, iż w postępowaniu apelacyjnym E. B. wniosła interwencję uboczną po stronie pozwanej, wskazując że jej interes prawny
w przystąpieniu do sprawy wyraża się tym, iż jako interwenientka uboczna chce by nadal pozwana Spółka prowadziła egzekucję wobec powoda. Podniosła, że umowa przelewu wierzytelności nie została nigdy wypowiedziana, a wydany w sprawie wyrok jest sprzeczny
z wolą interwenientki, jej interesami prawnymi i finansowymi. Wobec zgłoszonej przez powoda opozycji co do interwencji ubocznej E. B., kwestionującej jakoby interwencja została podpisana przez interwenientkę oraz interes prawny interwenientki
w przystąpieniu do sprawy, postanowieniem z dnia 24 stycznia 2019 r. oddalono opozycję powoda.

Odnosząc się do zarzutów apelującej dotyczących naruszenia prawa procesowego,
a w szczególności przepisu art.233 § 1 k.p.c. przypomnieć należy wskazania utrwalone
w praktyce orzeczniczej na tle art. 233 § 1 k.p.c. Mianowicie, że wykazanie przez stronę, że Sąd naruszył art. 233 § 1 k.p.c. (a w konsekwencji dokonał błędnych ustaleń faktycznych) oraz, że fakt ten mógł mieć istotny wpływ na wynik sprawy, nie może być zastąpione odmienną interpretacją dowodów zebranych w sprawie, chyba że strona jednocześnie wykaże, iż ocena dowodów przyjęta przez Sąd za podstawę rozstrzygnięcia przekracza granice swobodnej oceny dowodów. Przepis bowiem art. 233 § 1 k.p.c. przyznaje sądowi swobodę
w ocenie zebranego w sprawie materiału dowodowego, a zarzut naruszenia tego uprawnienia może być uznany za usprawiedliwiony tylko wtedy gdy sąd zaprezentuje rozumowanie sprzeczne z regułami logiki, z zasadami wiedzy, bądź z doświadczeniem życiowym. Sąd ma obowiązek wyprowadzenia z zebranego w sprawie materiału dowodowego wniosków logicznie prawidłowych. Reguła ta, współokreślająca granice swobodnej oceny dowodów, nie będzie zachowana (a tym samym dokonana przez Sąd ocena zgromadzonego w spawie materiału dowodowego nie zajdzie się pod ochroną zasady swobodnej oceny materiału dowodowego) jedynie wówczas, gdy wnioski wyprowadzone przez Sąd przy ocenie dowodów nie układają się w logiczną całość zgodną z doświadczeniem życiowym, lecz pozostają ze sobą w sprzeczności, a także, gdy nie istnieje logiczne powiązanie wniosków
z zebranym w sprawie materiałem dowodowym (por. przykładowo wyrok Sądu Najwyższego z 9 grudnia 2009 r., IV CSK 290/09).

Na gruncie zasady wynikającej z art.233 § 1 k.p.c. odnoszącej się do uprawnienia sądu meritii w zakresie dokonywania swobodnej oceny dowodów wskazać należy, że w realiach dowodowych sprawy nie sposób przyjąć, by pozwana poza polemiką z oceną dowodów dokonaną przez Sąd pierwszej instancji oraz przedstawieniem własnej oceny dowodów,
w tym zeznań świadka E. B., podważyła ocenę Sądu pierwszej instancji. Skarżąca próbuje przeforsować własną ocenę stanu faktycznego, zgoła odmienną od tej jaka wyłania się z zebranego dotychczas materiału dowodowego, w tym ustaleń wynikających nie tylko
z dokumentów stanowiących oświadczenia woli E. B. ale i z zeznań wymienionej, jako autora tych pisemnych oświadczeń (dokumentów). Uprawnieniem strony jest prezentowanie własnej oceny zaistniałych okoliczności dotyczących współpracy stron na gruncie łączących je umów, co jednak w żadnym razie nie oznacza, że taką ocenę powinien podzielać sąd orzekający.

Wbrew bowiem ocenie apelującej, dokonana przez Sąd pierwszej instancji ocena dowodów zaoferowanych przez strony, była wszechstronna i nie naruszała zasady wyrażonej w art.233 § 1 k.p.c. Podnoszone przez apelującą zarzuty naruszenia przepisu art.233 § 1 k.p.c., jakiego miał dopuścić się Sąd pierwszej instancji koncentrują się na kwestionowaniu oceny dowodów, w świetle której doszło do wypowiedzenia przez E. B. umowy przelewu wierzytelności na kwotę 50.000 marek niemieckich oraz ocenie, iż oświadczenie E. B. dotarło do pozwanej Spółki. Niewątpliwie zgromadzony w sprawie materiał dowodowy
w postaci oświadczenia E. B. z dnia 29 sierpnia 2005 r., pisma wymienionej do pozwanej
z dnia 23 września 2012 r. oraz z 10 października 2012 r. oraz zeznań jakie E. B. złożyła w charakterze świadka słuchana w drodze pomocy prawnej przed właściwym sądem niemieckim, a nadto zeznania słuchanego za pozwaną Prezesa Zarządu, czyniły uprawnionym wnioskowanie Sądu pierwszej instancji zarówno w zakresie oceny zaoferowanych przez strony dowodów, jak i wynikających z tych dowodów wniosków. Z zeznań świadka E. B. wynika ponad wszelką wątpliwość, że pisma sporządzane przez nią w związku
z umową w przedmiocie przelewu wierzytelności na kwotę 50.000 marek niemieckich były związane z jej wolą zaprzestania dalszej współpracy z pozwaną oraz przyczynami złożenia przez nią wypowiedzenia umowy. Wymieniona zeznała nie tylko, że „Oświadczenie
o rozwiązaniu tej umowy przesłałam również do pozwanego” ale i „Moim oświadczeniem
z 10.10.2012 r. czuję się związana” (zeznania wymienionej oraz ich tłumaczenie –k.479). Zeznania wymienionej słuchanej w charakterze świadka nie tylko nie zostały skutecznie podważone przez pozwaną ale przede wszystkim ich ocena dokonana przez Sąd pierwszej instancji nie uchybia w żadnym razie przepisowi art.233 § 1 k.p.c. Odmienna ich ocena przez pozwaną nie jest wystarczająca dla podzielenia stawianego zarzutu naruszenia zasady swobodnej oceny dowodów. Nie znajduje uzasadnienia zarzut apelującej dotyczący kwestii dojścia do pozwanej oświadczenia E. B. w przedmiocie wypowiedzenia umowy przelewu wierzytelności, a to przy uwzględnieniu zarówno zeznań Prezesa Zarządu pozwanej Spółki jak i wystosowanego do E. B. przez pozwaną pisma z dnia 14 grudnia 2012 r. zatytułowanego „Rozliczenie i oświadczenie o potrąceniu” (k.20-21).

Dlatego też Sąd Apelacyjny podziela ustalenia Sądu pierwszej instancji poczynione na podstawie zaoferowanego przez strony materiału dowodowego albowiem jego ocena została dokonana bez naruszenia zasady swobodnej oceny dowodów wyrażonej w art.233 § 1 k.p.c.

Wskazać również należy, że ocena zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego dokonana przez Sąd pierwszej instancji nie doznaje modyfikacji na skutek zaoferowanych w postepowaniu apelacyjnym dowodu w postaci oświadczenia E. B. z dnia 2 czerwca 2016 r. albowiem wskazany dowodów, którego moc dowodowa oceniana jest przez pryzmat art.245 k.p.c. w żadnym razie nie jest wystarczającym dla wzruszenia zeznań wymienionej w złożonych w charakterze świadka oraz ich oceny przeprowadzonej przez Sąd pierwszej instancji. Powyższe oświadczenie podobnie jak zajęte stanowisko procesowe przez E. B. jest wynikiem labilnej postawy wymienionej wobec zapadłego przed Sądem pierwszej instancji niekorzystnego dla pozwanej wyroku, a tym samym stanowi zagrożenie finansowych interesów E. B.. Stąd wniosek pozwanej o ponowne przesłuchanie E. B.
w postępowaniu apelacyjnym, jako nieuzasadniony i zbędny został oddalony.

Podzielając ustalenia stanu faktycznego poczynione przez Sąd pierwszej instancji, będące wynikiem niewadliwej oceny dowodów zaoferowanych przez strony nie znalazł Sąd Apelacyjny podstaw dla uwzględnienia zarzutu naruszenia art.65 § 1 k.c. Stosownie do treści wskazanego przepisu oświadczenie woli należy tak tłumaczyć, jak tego wymagają ze względu na okoliczności, w których złożone zostało, zasady współżycia społecznego oraz ustalone zwyczaje. Zatem, oprócz kontekstu językowego, przy interpretacji oświadczenia woli powinno się brać pod uwagę także okoliczności złożenia oświadczenia woli, czyli tzw. kontekst sytuacyjny, na który składają się w szczególności dotychczasowe doświadczenia stron. Pojęcie okoliczności złożenia oświadczenia woli obejmuje faktyczne okoliczności jego złożenia, okoliczności dotyczące osoby składającego, bądź odbierającego oświadczenie
w aspekcie podmiotowo - prawnym, kontakty stron poprzedzające złożenie interpretowanego oświadczenia. Zakres przedmiotowy wykładni obejmuje zarówno złożenie (istnienie) jak
i treść złożonych oświadczeń. Nie może się ona ograniczać do oceny pojedynczych fragmentów oświadczenia, zawartego w jednym z dokumentów, gdyż wymaga dokonania wszechstronnej oceny treści wszystkich składanych oświadczeń, a także okoliczności pozatekstowych, obejmujących zamierzony cel czynności, całokształt wcześniejszych
i obecnych zachowań stron w aspekcie łączącego je stosunku prawnego. Interpretacja niedostatecznie uwzględniająca, lub pomijająca takie okoliczności narusza art. 65 k.c. (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 listopada 1997 r., I CKN 815/97, OSNC 1999, Nr 2, poz. 38). Zgodnie z utrwalonym stanowiskiem judykatury i piśmiennictwa, opowiadającym się za kombinowaną metodą wykładni, prawnie wiążące jest znaczenie oświadczenia ustalone według obiektywnego wzorca wykładni, dostępne dla adresata przy założeniu starannych
z jego strony zabiegów interpretacyjnych. Na doniosłość przyjęcia takiego znaczenia wskazuje, zawarty w art. 65 k.c., nakaz tłumaczenia oświadczenia woli tak, jak tego wymagają ze względu na okoliczności, w których zostało złożone, zasady współżycia społecznego i ustalone zwyczaje (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 czerwca 2007 r.,
V CSK 63/07, OSNC 2008, Nr 10, poz. 116). Takiej prawidłowej wykładni oświadczenia woli E. B. z dnia 29 sierpnia 2005 r. oraz 10 października 2012 r. dokonał Sąd pierwszej instancji i prawidłowo przyjął, że pisma te stanowiły wypowiedzenie łączącej E. B. i pozwaną umowy przelewu wierzytelności także na kwotę 50.000 marek niemieckich albowiem pozwana w odpowiedzi na to oświadczenie E. B. sporządziła
w dniu 14 grudnia 2012 r. dokument rozliczenia obu umów przelewu wierzytelności oraz zawarła w nim oświadczenie o potrąceniu.

Odnosząc się do zarzutu apelującej dotyczącego naruszenia przepisu art.840 § 1 pkt 2 k.p.c. wyrażającego się bezpodstawnym zdaniem apelującej przyjęciem przez Sąd pierwszej instancji, że po powstaniu tytułu egzekucyjnego nastąpiło zdarzenia, wskutek którego zobowiązanie nie może być egzekwowane, wskazać należy że zarzut naruszenia wskazanego przepisu jest częściowo uzasadniony jednak nie z przyczyn wskazywanych dla uzasadnienia tego zarzutu. Pozwana bowiem kwestionowała, jakoby doszło do wypowiedzenia umowy przelewu wierzytelności, a w konsekwencji negowała zaistnienie owego zdarzenia
w rozumieniu art.840 § 1 pkt 2 k.p.c. Tak postawiony zarzut nie jest zasadny z przyczyn
z których już była mowa niewątpliwie bowiem w procesie wytoczonym na podstawie art. 840 § 1 pkt 2 – opartym na twierdzeniu, że nastąpiła zmiana wierzyciela – dopuszczalne jest powoływanie się przez powoda (dłużnika) na okoliczności, które dotyczą stosunków prawnych zachodzących między cedentem (wierzycielem) a cesjonariuszem wywołującym skutek w postaci cesji wierzytelności oraz utraty przez cesjonariusza pozycji wierzyciela (por. m.in. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 października 1999 r., I CKN 111/99, OSNC 2000, nr 4, poz. 82, z glosą aprobującą A. Szpunara, Rej. 2000, nr 12, s. 104).

Zarzut naruszenia przepisu art.840 § 1 pkt 2 k.p.c. jest natomiast uzasadniony w części, w jakiej doszło do spełnienia przez powoda zobowiązania wynikającego z opisanego tytułu wykonawczego. Przedmiotem sporu w postępowaniu wywołanym takim powództwem jest bowiem wykonalność tytułu wykonawczego. Jego celem natomiast jest pozbawienie tytułu tej wykonalności, jeżeli prowadzenie egzekucji na podstawie tego tytułu narusza prawa podmiotowe dłużnika wynikające z prawa materialnego. W razie uwzględnienia powództwa opozycyjnego, na podstawie danego tytułu wykonawczego, w zakresie określonym w wyroku, nie może już być prowadzona egzekucja. Z tego względu, w myśl zgodnego stanowiska doktryny i orzecznictwa, w razie wyegzekwowania należności objętej tytułem wykonawczym powództwo opozycyjne staje się bezprzedmiotowe. W zakresie judykatów, w których wyrażono pogląd o istnieniu takich ram czasowych realizacji powództwa opozycyjnego wskazać należy na jedno z ostatnich orzeczeń, w którym Sąd Najwyższy wypowiedział się
w tym przedmiocie, a mianowicie w wyroku z dnia 12 lutego 2015 r., w sprawie IV CSK 272/14, wyjaśniając że dłużnik traci prawo wytoczenia powództwa przewidzianego w art. 840 § 1 pkt 2 k.p.c. z chwilą wyegzekwowania przez wierzyciela świadczenia objętego tytułem wykonawczym. Powództwo opozycyjne ma charakter powództwa zmierzającego do wydania orzeczenia konstytutywnego, gdyż wyrok taki przekształca istniejący dotąd między stronami stosunek prawny i działa ex nunc. Celem powództwa opozycyjnego jest udaremnienie możliwości przeprowadzenia jakiejkolwiek egzekucji i powód w pełni osiąga cel związany
z tym powództwem, jeżeli uzyska rozstrzygnięcie stwierdzające, że tytuł został pozbawiony wykonalności. Ponieważ na gruncie dowodów zgromadzonych w aktach postępowania egzekucyjnego prowadzonego przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym
w Gliwicach M. G., a dopuszczonych przez Sąd Apelacyjny na podstawie art.381 k.p.c. wynika, że dotychczas tytuł wykonawczy zrealizowany został do kwoty 111.216,35 zł. zaś obowiązkiem sądu meritii jest ocena zasadności powództwa z art. 840 § 1 pkt 2
o pozbawienie tytułu wykonawczego wykonalności w całości według stanu rzeczy w chwili orzekania (uchwała Sądu Najwyższego z dnia 30 marca 1976 r., III CZP 18/76, OSNCP 1976, nr 9, poz. 195,) przeto zaskarżony wyrok podlegał zmianie w zakresie, w jakim rzeczony tytuł wykonawczy został już wykonany, kwalifikującym żądanie pozwu jako nieuzasadnione. Powództwo opozycyjne może być realizowane tylko pod warunkiem, że istnieje potencjalna możliwość wykonania tytułu wykonawczego. Po zaspokojeniu wierzyciela w toku egzekucji
i odnotowaniu tego faktu w powyższym trybie nie istnieje już podstawa do wszczęcia egzekucji w tym zakresie, a więc nie istnieje też podstawowa przesłanka powództwa z art. 840 § 1 k.p.c. Odpada zatem cel wydania wyroku pozbawiającego tytuł wykonawczy wykonalności.

Ustawowe odsetki od kwot składających się na należność główną zasądzone zostały
w kwestionowanym tytule egzekucyjnym odpowiednio : od kwoty 50.726,51 od dnia 1 lutego 1999 r. natomiast od drugiej kwoty 50.726, 51 zł od dnia 29 lutego 1999 r. Dlatego mając na względzie przepis art.1026 § 2 k.p.c. przyjąć należało, że przedmiotowy tytuł, którego dotyczyło żądanie pozwu został wykonany w zakresie ustawowych odsetek od wymienionych kwot, które wyniosły dla pierwszej kwoty 50.726,51 zł za okres od 1 lutego 1999 r. do dnia 31 lipca 2004 r. 56.073,99 zł, a dla drugiej kwoty 50.726,51 zł za okres od 29 lutego 1999 r. do dnia 31 lipca 2004 r. 55.140,06 zł, łącznie 111.214,05 zł.

Mając na uwadze całość naprowadzonych zważeń Sąd Apelacyjny na podstawie art.386 § 1 k.p.c. zmienił zaskarżony wyrok w punktach 1. i 2. w ten sposób, że pozbawił wykonalności tytuł wykonawczy – wyrok Sądu Okręgowego w Katowicach z dnia 9 sierpnia 2006 r., sygn.. II C 93/06, zaopatrzony w sądową klauzule wykonalności w dniu 25 sierpnia 2008 r. w zakresie należności głównej w wysokości 101.747,66 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 1 sierpnia 2004 r oraz w zakresie kosztów procesu, a w pozostałym zakresie powództwo oddalił (punkt1), zniósł wzajemnie pomiędzy stronami koszty procesu (punkt2), a w punkcie 3 o tyle, że kwotę 11.440 zł obniżył do kwoty 5.7120 zł.

W pozostałym zakresie apelację pozwanej, jako nieuzasadnioną oddalił orzekając po myśli art.385 k.p.c. O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono na podstawie art.100 zd.
1 k.,p.c. stosunkowo je rozdzielając pomiędzy stronami przy uwzględnieniu, że pozwana wygrała postępowanie apelacyjne w ok. 50% albowiem skoro pozwana zaskarżyła wyrok
w całości to wartość przedmiotu zaskarżenia stanowiła kwota 217.303 zł (tożsama z wartością przedmiotu sporu wskazaną w pozwie). Suma kosztów poniesionych przez strony
w postępowaniu apelacyjnym wyniosła 19.063,50 zł, z czego koszty powoda wyrażały się kwotą 5.400 zł z tytułu kosztów zastępstwa procesowego natomiast koszty pozwanej wyrażały się kwotą 11.440 zł tytułem opłaty sądowej od apelacji (w tym brakująca 6.353 zł) oraz 5.400 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego, w odniesieniu do każdej ze stron
w stawkach minimalnych przewidzianych w rozporządzeniach Ministra Sprawiedliwości z dat 22 października 2015 r. odpowiednio: dla powoda w sprawie opłat za czynności radców prawnych zaś w odniesieniu dla pozwanej w sprawie opłat za czynności adwokackie, obowiązujących w dacie wniesienia apelacji. Połowa kosztów, jaką z uwagi na wynik postępowania apelacyjnego winna ponieść każda ze stron wyrażała się zatem kwotą 9.531,75 zł i dlatego powód winien zwrócić na rzecz pozwanej różnicę pomiędzy kwotą przypadających na niego kosztów w postepowaniu apelacyjnym, a kwotą z tego tytułu poniesioną (5.400 zł), tj. 4.131,75 zł. O nieuiszczonej części kosztów sądowych (50%)
w postępowaniu apelacyjnym kosztach sądowych (brakująca opłata od apelacji) orzeczono na podstawie art.113 ust.1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych w związku
z art.100 zd.1 k.p.c.

SSA Grzegorz Stojek SSA Zofia Kołaczyk SSA Wiesława Namirska