Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 163/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Nakle nad Notecią z dnia 18 listopada 2021 roku sygn.. akt II K 508/21

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☒ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1) obrazę prawa materialnego, a mianowicie art. 300§ 2 kk, poprzez jego błędne zastosowanie:

a) i przyjęcie że w dacie przypisanych oskarżonej zachowań istniało orzeczenie sądu w postaci wyroku zaocznego Sądu Okręgowego w Bydgoszczy z dnia 27 marca 2015 za sygn. IC 735/14, którego czynnościami sprawczymi przypisanymi oskarżonej wykonanie udaremniono, podczas gdy orzeczenie to nie miało takiego charakteru i mieściło się w dyspozycji naruszonego przepisu;

b) brak wskazania, że mienie, którym rozporządziła oskarżona było zajęte bądź zagrożone zajęciem, podczas gdy w czynie brak takich ustaleń;

2) obrazę przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie art. 7 i 424 § 1 pkt 1 kpk, poprzez dokonanie ustaleń faktycznych i sporządzenie uzasadnienia w sposób uniemożliwiający poddanie orzeczenia kontroli instancyjnej, z pominięciem dokonania krytycznych dla przyjęcia sprawstwa oskarżonej okoliczności, w szczególności co do kierunkowego zamiaru, jaki miał towarzyszyć oskarżonej, analizy możliwości zaspokojenia przez pokrzywdzoną z innych, oprócz poszczególnie zbywanych, składników majątkowych, tego, czy składniki te w ogóle były zagrożone zajęciem i kiedy ten moment nastąpił, przez co treść rozumowania Sądu meriti wyzuta jest z analizy zachowania oskarżonej pod kątem stawianego jej zarzutu, sprowadza się do prześledzenia łańcucha bezspornych okoliczności faktycznych (czynności prawnych) bez odniesienia się do tych elementów wyjaśnień oskarżonej, w której wskazywała ona na brak zamiaru kierunkowego działania, przebiegu prowadzonej działalności gospodarczej i braku możliwości zaspokojenia pokrzywdzonej w czasie, w którym groźba egzekucji rzeczywiście stała się realna w konsekwencji czego zabrakło precyzyjnego ustalenia i oceny kluczowych dla relacji pomiędzy działaniem oskarżonej, a konsekwencjami gospodarczymi dla pokrzywdzonej, tj. analizy tego, jakie działania oskarżonej i z którego momentu doprowadziły do sytuacji braku zaspokojenia pokrzywdzonej oraz jakie były tego przyczyny i jaki towarzyszył im zamiar; co prowadzi do wniosku, że ustalenia faktyczne i uzasadnienie zaskarżonego wyroku, nie są oparte o rzeczową analizę materiałów rozpatrywanej sprawy, mające wybiórczy i jednostronny charakter, poza polem którego pozostają istotne dla przesądzenia winy oskarżonej okoliczności, wskutek czego w ogóle nie rozważono konsekwencji wynikających z braków dowodowych powyższej wskazanych faktów, tj. tego działania oskarżonej mogły mieć zupełnie inne przyczyny i nie towarzyszyć im zamiar;

3) obrazę przepisów postępowania, a mianowicie art. 4, 7 i 410 kpk, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia, a polegającą na błędnym ustaleniu, że oskarżona z kierunkowym zamiarem udaremnienia wykonania orzeczenia w postaci wyroku zaocznego Sądu Okręgowego w Bydgoszczy z dnia 27 marca 2015 r. i że orzeczenie to funkcjonowało jako tytuł wykonawczy;

podczas gdy orzeczenie to, pierwotnie opatrzone rygorem natychmiastowej wykonalności, zapadło z naruszeniem przepisów o jego wydaniu i na wniosek oskarżonej (pozwanej) postanowieniem Sądu Okręgowego w ydgoszczy z dnia 1 czerwca 2015 roku w sprawie I C 735/14 zawieszono rygor natychmiastowej wykonalności tego orzeczenia, a prawomocne orzeczenie podlegające wykonaniu w drodze egzekucji (tytuł wykonawczy) zapadło dopiero 15 marca 2018 r.;

1)  obrazę przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie art. 4, 7, 410 oraz 424 § 1 pkt 1 kpk, poprzez brak włączenia w podstawę faktyczną rozstrzygnięcia i ocenę dowodów w postaci:

a)  postanowienia Sądu Okręgowego w Bydgoszczy z dnia 1 czerwca 2015 roku w sprawie I C 735/14;

b)  akt postępowania cywilnego w sprawie IC 735/14;

c)  kompletnej historii rachunku firmowego oskarżonej;

z których wynika, że:

d)  tytuł wykonawczy wskazujący na realność egzekucji powstał dopiero 15 marca 2018 (uprawomocnienie się orzeczenia w sprawie IC 735/14), a nie jak przyjęto 27 marca 2015 r.;

e)  oskarżona do zapadnięcia prawomocnego wyroku w sprawie IC 735/14 miała prawo sądzić, że roszczenie powódki zostanie oddalone, a obrona procesowa pozwanej w postępowaniu cywilnym (oskarżonej) była przytomna, rzeczowa i rozsądna, opierając się o treść dokumentów;

f)  oskarżona aż do końca 2017 roku prowadziła działalność gospodarczą i dysponowała środkami finansowymi także w okresie przyjętym jako koniec jej przestępczej działalności (zamiaru), tj. po 21 kwietnia 2017 r.; a tym samym należy uznać, że oskarżona już w 2016 nie mogła podejmować działań na rzecz udaremnienia przyszłej egzekucji, skoro prowadziła w tym zakresie działalność gospodarczą i zachowywała na rachunkach bankowych kwoty przewyższające potencjalne pretensje pokrzywdzonej;

2)  obrazę przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie art. 14 § 1 pkt 1 kpk, 332 § 1 pkt 2 kpk oraz art. 413 § 2 pkt 1 kpk, poprzez wykroczenie Sądu meriti poza granice oskarżenia i tożsamości czynu, wskutek poddania ocenie karnoprawnej zdarzeń, które nie mieściły się w akcie oskarżenia i wykraczały poza zainteresowanie oskarżyciela, a tym samym przypisanie oskarżonej w wyroku zachowania wykraczającego, czasowo i przedmiotowo, poza granice czynu zarzucanego aktem oskarżenia;

3)  obrazę przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie art. 7 kpk poprzez sprzeczną ze wskazaniami logiki i zasadami doświadczenia życiowego ocenę wyjaśnień oskarżonej, która opisywała przyczyny i moment w którym pogorszył się jej status majątkowy, które to wyjaśnienia nie zostały w żaden sposób zaprzeczone, a nadto, wyjaśnienia te zyskiwały wsparcie w zgromadzonych dokumentach, którym przyznano walor wiarygodności, co powoduje, że brak zaprzeczenia wersji podawanej przez oskarżoną uniemożliwia przypisanie jej sprawstwa co do zarzucanych czynów,

4)  błąd w ustaleniach faktycznych (błąd braku), przyjętych za podstawę orzeczenia, mogący mieć wpływ na jego treść, a polegający na nieustaleniu:

a.  zamiaru, jaki miał towarzyszyć oskarżonej;

b.  skutków poszczególnych przesunięć (rozporządzeń) majątkowych (z uzasadnienia wydaje się wynikać, jakoby szeregiem czynności, następujących jedna po drugiej, oskarżona wyzbyła się majątku, podczas gdy część składników majątkowych stanowiła surogat innych;

c.  stanu majątkowego (kondycji finansowej) oskarżonej na moment dokonywania poszczególnych czynności;

d.  możliwości uzyskania zaspokojenia przez pokrzywdzoną w poszczególnych momentach, w których oskarżona dysponowała własnym majątkiem;

e.  możliwości przewidywania przez oskarżoną konieczności zaspokojenia roszczenia pokrzywdzonej (realności roszczenia);

f.  możliwości i konieczności zachowania majątku przez oskarżoną celem zaspokojenia roszczenia pokrzywdzonej;

podczas gdy ustalenia te miały kluczowe znaczenie dla oceny zasadności stawianego oskarżonej zarzutu.

Oskarżona W. Ł. w apelacji osobistej nie sformułowała Zadnych zarzutów stwierdzając, że nie zgadza się z wyrokiem albowiem materiał dowodowy nie został prawidłowo przeanalizowany a sąd wyciagnął błędne wnioski.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzuty podnoszone w apelacji obrońcy oskarżonej niezasadne. Na wstępie jednak należy zauważyć, że z utrwalonego orzecznictwa i poglądów doktryny wynika jednoznacznie, że „podniesienie w jednym środku zaskarżenia zarzutu obrazy prawa materialnego oraz zarzutu obrazy przepisów postępowania powoduje tak daleko idącą sprzeczność tego środka, że uniemożliwia wręcz łączne rozpoznanie stawianych w nim zarzutów. Oczywiste jest, bowiem, że zarzut obrazy prawa materialnego może być skutecznie postawiony w wypadku niekwestionowania ustaleń faktycznych; w przeciwnym razie niewłaściwie ustalone fakty nie mogą stanowić podstawy subsumcji. Nie oznacza to jednak niemożności rozpoznania środka odwoławczego w ogóle, powoduje jednak konieczność rozważania w pierwszej kolejności zarzutu obrazy przepisów prawa procesowego, który, w wypadku trafności, wyklucza możliwość rozpoznania zarzutu obrazy prawa materialnego, zaś w wypadku nieskuteczności - otwiera drogę do rozpoznania tego zarzutu (postanowienie SN z 14.05 2003r.,II KK 26/03 LEX nr 78385)

Przechodząc zatem w pierwszej kolejności do stawianego w apelacji obrońcy oskarżonej zarzutu obrazy przepisów art. 7 k.p.k. w zw. z art. 424 k.p.k. podkreślić trzeba, że zarzut naruszenia art. 7 k.p.k. nie może ograniczać się do wskazania wadliwości sędziowskiego przekonania o wiarygodności jednych, a niewiarygodności innych źródeł czy środków dowodowych, lecz powinien wykazywać konkretne błędy w samym sposobie dochodzenia do określonych ocen, przemawiające w zasadniczy sposób przeciwko dokonanemu rozstrzygnięciu. W grę może wchodzić np. pominięcie istotnych środków dowodowych, niedostrzeżenie ważnych rozbieżności, uchylenie się od oceny wewnętrznych czy wzajemnych sprzeczności (postanowienie SN z dnia 14 lutego 2007 r., II KK 397/06,niepubl.). Sąd orzekający, rozstrzygając o winie lub niewinności oskarżonego ( ej), kieruje się własnym wewnętrznym przekonaniem, nieskrępowanym żadnymi ustawowymi regułami dowodowymi, a przekonanie to pozostaje pod ochroną art. 7 k.p.k. dopóki nie zostanie wykazane, że sąd I instancji oparł swoje przekonanie o winie oskarżonego(ych) bądź na okolicznościach nieujawnionych w toku przewodu sądowego, bądź ujawnionych, ale ocenionych w sposób sprzeczny ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego. Ustalenia faktyczne poczynione w niniejszej sprawie przez Sąd Rejonowy, a skutkujące koniecznością uznania, iż oskarżona dopuściła się popełnienia zarzucanego i ostatecznie przypisanego czynu, stanowiącego przestępstwo z art. 300 § 2 k.k. sąd odwoławczy uznaje za prawidłowe. Z wymowy całości środka odwoławczego wynika, iż skarżący wadliwość rozstrzygnięcia upatruje w dokonaniu przez sąd I instancji nieprawidłowej oceny zgromadzonych w sprawie dowodów. Wbrew twierdzeniom obrońcy ocena ujawnionych dowodów w realiach niniejszej sprawy pozostaje pod ochroną prawa procesowego (co wynika z normy art. 7 k.p.k.) zostało poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy całokształtu okoliczności sprawy (zgodnie z art. 410 k.p.k.) i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy (art. 2 § 2 k.p.k.). Lektura uzasadnienia wskazuje także, że zaskarżone orzeczenie stanowi wynik rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonej (art. 4 k.p.k.); jest wyczerpująco i logicznie – z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego – szczegółowo uargumentowane zgodnie z wymogami art. 424 § 1 pkt. 1 k.p.k. Ocena dowodów dokonana przez sąd I instancji i zaprezentowana w uzasadnieniu wyroku nie budzi zastrzeżeń sadu odwoławczego. Sposób jego sporządzenia nie tylko umożliwia przeprowadzenie kontroli odwoławczej, ale daje jednoznaczne wskazanie powodów wydania zaskarżonego rozstrzygnięcia, zarówno odnośnie przypisania W. Ł. sprawstwa i zawinienia zarzuconego występku, jak i sposobu rozstrzygnięcia o karze. Apelacja jest wybitnie polemiczna wobec prawidłowych ustaleń dokonanych przez sąd. Nie budzi wątpliwości, że oskarżona w ramach podjętych ustaleń, wyczerpała znamiona czynu z art. 300 § 2 kk. Sąd dokonał prawidłowej oceny kluczowych w tej sprawie zeznań pokrzywdzonej oraz świadków tudzież ujawnionych pozostałych dowodów, w tym dokumentów związanych ze sprzedażą nieruchomości, chronologią poszczególnych podejmowanych przez oskarżoną czynności sprawczych których wymowa w kontekście stawianego zarzutu w całości potwierdza, że swoim zachowaniem oskarżona wyczerpała znamiona zarzucanego czynu. Na podstawie tych dowodów na które wskazano w uzasadnieniu Sąd doszedł do słusznego wniosku co do sprawstwa oskarżonej. Nie budzą zastrzeżeń sądu odwoławczego ustalenia i ocena prawna zachowania oskarżonej co do realizacji znamion w odniesieniu do przypisanego czynu. Apelacja obrońcy jawi się jako wybitnie polemiczna i jednostronna oparta na wersji oskarżonej nie przyznającej się do winy. Apelacja nie dostarczyła jednak żadnych nowych argumentów, nie znanych wcześniej sądowi meritii, które podważyłyby zasadność ocen i wniosków, które legły u podstaw zaskarżonego wyroku. Odmienna i uproszczona a wręcz jednostronna ocena materiału dowodowego zaprezentowana w apelacji bez uwzględnienia całokształtu dowodów ujawnionych dowodów nie mogła skutecznie podważyć prawidłowości i zasadności zapadłego rozstrzygnięcia. W konsekwencji niezasadne były zarzuty związane z obrazą prawa procesowego i błędu w ustaleniach faktycznych. Sąd bowiem precyzyjnie ustalił ramy czasowe popełnionego przez oskarżoną czynu jak i na czym polegało jej działanie, jaka była jej motywacja w konfrontacji do składanych przez nią wyjaśnień i działań prawnych podejmowanych przez pokrzywdzoną na drodze postępowania cywilnego, o których oskarżona wiedziała. Sąd i instancji prawidłowo uznał, że warunkiem odpowiedzialności karnej za dopuszczenie się występku z art. 300 § 2 k.k. jest istnienie roszczenia wierzyciela oraz świadomość sprawcy, że wierzyciel przystąpił lub ma poważny zamiar, w ten czy inny sposób ujawniony, przystąpić do egzekucji tego roszczenia (aprobująco SA w Katowicach w wyroku z 27.12.2018 r., II AKa 370/18, LEX nr 2690772). Nie jest natomiast takim warunkiem istnienie samego orzeczenia sądu lub innego organu państwowego, którego wykonanie dłużnik zamierza udaremnić. Przedmiotem przestępnych zabiegów dłużnika może być zarówno orzeczenie już zapadłe, jak i orzeczenie, które ma dopiero zapaść (zob. orzeczenia SN: wydany pod rządem art. 282 k.k. z 1932 r. wyrok z 14.03.1935 r., III K 43/35, OSN(K) 1935/11, poz. 456; wydana pod rządem art. 258 k.k. z 1969 r. uchwała z 22.06.1998 r., I KZP 9/98, OSNKW 1998/7-8, poz. 31; L. Peiper, Komentarz do kodeksu karnego..., s. 785; J. Makarewicz, Kodeks karny z komentarzem..., Lwów 1938, s. 640-641; aprobująco SN w wyrokach: z 17.11.2011 r., V KK 226/11, OSNKW 2012/2, poz. 21, oraz z 4.03.2015 r., III KK 371/14, OSNKW 2015/7, poz. 63; SA w Warszawie w wyroku z 16.03.2020 r., II AKa 225/19, LEX nr 3069825; por. też glosa do pierwszego z wymienionych orzeczeń SN opracowana przez R. Zawłockiego, OSP 2012/9; zob. ponadto wyrok SA w Białymstoku z 30.03.2016 r., II AKa 27/16, LEX nr 2039695). Kolejno, składniki majątku dłużnika są zagrożone zajęciem, jeśli istnieje konkretne, realne niebezpieczeństwo ich zajęcia, a więc takie niebezpieczeństwo, z którym należy się liczyć (zob. aprobująco m.in. J. Skorupka, Karnoprawna ochrona..., s. 283; R. Zawłocki, Przestępstwa..., s. 76; SN w wyrokach: z 15.05.2018 r„ IV KK 308/17, LEX nr 2556100; z 8.02.2019 r., IV KK 546/17, LEX nr 2620268, oraz z 26.03.2019 r., V KK 1 09/18, LEX m 2647175; SA w Katowicach w wyroku z 27.12.2018 r., II AKa 370/18, LEX nr 2690772; SA w Warszawie z 16.03.2020 r., II AKa 225/19, LEX nr 3069825).Jak też wskazał w swoim uzasadnieniu Sąd I instancji, nie jest konieczne, by sprawca zmierzał do całkowitego udaremnienia egzekucji, wystarczy, by działał w celu jej udaremnienia w odniesieniu do niektórych składników majątku lub tylko w określonym czasie i miejscu (Gómiok [w:] Górniok i in., t. 2, s. 463-464). Pokrzywdzona miała prawo samodzielnie zadecydować, kiedy oraz z jakich składników majątkowych chce dochodzić przysługujących jej roszczeń. Chronologia zdarzeń ustalona w niniejszej sprawie wbrew twierdzeniom obrońcy podważa linię obrony przyjętą przez oskarżoną i świadczy o jej celowym działaniu zmierzającym do udaremnienia egzekucji. Oskarżona miała bowiem pełną świadomość tego, że pokrzywdzona wystąpiła na drogę postępowania sądowego. Wyrokiem z dnia 31 marca 2016 roku Sąd Okręgowy w Bydgoszczy I Wydział Cywilny, w sprawie I C 735/14, zasądził od W. Ł. na rzecz W. K. (1) kwotę 124 200 zł tytułem zwrotu tej kwoty jako bezpodstawnego wzbogacenia W. Ł. kosztem W. K. (1) z umowy przedwstępnej zawartej w dniu 17 marca 2013 roku na sprzedaż lokalu mieszkalnego położonego w N. przy ul. (...) z uwagi na niedojście do skutku umowy przyrzeczonej oraz kwotę 745 zł tytułem zwrotu bezzasadnie pobranych kosztów powyższego lokalu mieszkalnego. Mając świadomość istnienia tego wyroku w dniu 1 października 2016 roku W. K. (2) darowała nieruchomość położoną w I. przy ul. (...) pod numerem 20, dla której Sąd Rejonowy w Inowrocławiu V Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą Kw numer(...) (...) na rzecz B. Ł. oraz J. Ł., a w dniu 27 października 2016 roku ww. sprzedała spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu w I. przy ul. (...), dla którego Sąd Rejonowy w Inowrocławiu V Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą Kw (...), na rzecz J. Z. oraz E. Z.. Następnie - jak ustalił sad meritii - zawierała kolejne transakcje, których przedmiotem również były stanowiące jej własność nieruchomości, które sprzedała, mając pełną świadomość istniejącego po jej stronie zobowiązania względem pokrzywdzonej przez co chciała udaremnić zaspokojenie swojego dłużnika w osobie pokrzywdzonej, a także uniemożliwić wykonanie orzeczenia sądu w tym względzie. W realiach niniejszej sprawy ustalenia sądu I instancji nie budzą żadnych wątpliwości. Sąd prawidłowo odkodował i zastosował normę art. 300 § 2 kk w odniesieniu do ustalonego zachowania oskarżonej. Uwzględniając powyższe sąd odwoławczy nie znalazł podstaw by zakwestionować ocenę prawną zachowania oskarżonej i uznać, że doszło do tego z obrazą prawa materialnego jak postulował obrońca. Nie podzielono też zarzutu naruszenia zasady skargowości i tożsamości czynu. Sąd meritii w ramach stawianego oskarżonej zarzutu dokładnie ustalił ramy czasowe czynu i poszczególne elementy zachowania oskarżonej mieszczące się w granicach czynu zarzucanego oskarżonej. Rozszerzenie zakresu rozpoznawania o nowy element jednorodnego czynu mieści się bowiem w granicach tożsamości czynu i stanowi wyłącznie dopuszczalną, a jednocześnie konieczną modyfikację ram czasowych popełnionego przestępstwa. Sąd nie naruszył w tym zakresie prawa do obrony, bowiem zgodnie z wymogami procedury uprzedził strony o modyfikacji zarzutu przyjmując też zasadnie, że oskarżona w inkryminowanym czasie działała w warunkach czynu ciągłego, a jej zachowania opisane w wyroku były działaniem z góry powziętym zamiarem. Reasumując nie budzi zastrzeżeń sądu odwoławczego ani faktyczna ani prawna podstawa skazania oskarżonej, a w konsekwencji należało uznać, że podnoszone przez obrońcę zarzuty nie były zasadne i podkreślić, iż proces wyrokowania w przedmiotowej sprawie w pełni odpowiada przepisom procedury karnej.

Powyższe uwagi odnoszą się także do apelacji oskarżonej kwestionującej zapadły wobec niej wyrok i nie ma konieczności by powtarzać tę sama argumentację.

Wniosek

O zmianę wyroku i uniewinnienie oskarżonej

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Apelacje obrońcy i oskarżonej mają polemiczny charakter z prawidłowymi ustaleniami sądu meritii. Sąd a quo w sposób jednoznaczny wskazał, które dowody, w jakim zakresie i z jakich przyczyn uznał za wiarygodne. Przedstawione wywody są logiczne i nie zawierają wbrew twierdzeniom obrońcy błędów faktycznych. Zaprezentowaną argumentację i ocenę prawną Sąd Okręgowy w pełni aprobuje i do niej się odwołuje, nie widząc potrzeby ponownego szczegółowego jej przytaczania, odwołując się także do wywodów przytoczonych wyżej przy ocenie zarzutów. Wniosek o uniewinnienie oskarżonej niezasadny, bowiem wyrok skazujący ma swoje oparcie w ujawnionych i prawidłowo ocenionych dowodach oraz przepisach prawa.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok Sądu Rejonowego w Nakle nad Notecią z dnia 18 listopada 2021 roku sygn. akt II K 508/21

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Uwzględniając powyższe uwagi, apelacje obrońcy i oskarżonej nie były zasadne. Brak jest podstaw do postawienia Sądowi meriti zarzutu dokonania obrazy przepisów postępowania, które mogły mieć wpływ na treść wyroku. Nie ma żadnych podstaw do przyjęcia iż sąd naruszył przepisy prawa procesowego a ustalenia faktyczne są błędne. Nie doszło też do obrazy prawa materialnego. Sąd I instancji na podstawie dokonanych ustaleń faktycznych prawidłowo zastosował normę prawna art. 300 § 2 kk W konsekwencji uznać należy, iż rozstrzygnięcie uznające taki jak ustalony w wyroku przebieg zdarzeń, zasługuje na pełną akceptację. Skoro apelacje uznano za niezasadne, a wyrok Sądu Rejonowego w Nakle nad Notecią za prawidłowy i odpowiadający prawu nie znaleziono podstaw do ingerencji w jego treść w kierunku postulowanym przez apelujących, a zatem brak było podstaw do zmiany wyroku sądu I instancji i należało zaskarżony wyrok utrzymać w mocy. Nie znaleziono też podstaw do ingerencji w treść rozstrzygnięcia o karze, która została ukształtowana prawidłowo w ramach sędziowskiego wymiaru kary. Kara jest sprawiedliwą odpłatą za popełniony przez oskarżoną czyn, jest adekwatna do winy i społecznej szkodliwości.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Pkt 2 i 3

Zasądzono od oskarżonej na rzecz oskarżycielki posiłkowej W. K. (1) kwotę 840,00 (osiemset czterdzieści) złotych tytułem kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym oraz po myśli stosownych przepisów ( art. 636 § 1 kpk) wymierzono oskarżonej opłatę 120 (sto dwadzieścia) złotych za II instancję i obciąża ją wydatkami poniesionymi przez Skarb Państwa w postępowaniu odwoławczym w kwocie 50 (pięćdziesiąt) złotych

7.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

oskarżona

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok SR w Nakle nad Notecią z 18 listopada 2021r. sygn. akt II K 508/21 utrzymano w mocy

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☒

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

Uchylenie

☒

Zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok SR w Nakle nad Notecią z 18 listopada 2021r. sygn. akt II K 508/21 utrzymano w mocy

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

Uchylenie

☒

Zmiana