Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia, 14 kwietnia 2022 r.

Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie III Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: sędzia Sebastian Otto

po rozpoznaniu w dniu 14 kwietnia 2022r. w Szczecinie

na posiedzeniu jawnym w trybie art. 15zzs (2) ustawy z 2.03.2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem (...)19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych

sprawy z powództwa Towarzystwo (...) Spółka Akcyjna w W.

przeciwko Gmina M. S.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanej na rzecz powódki kwotę 2 838,57 zł (dwa tysiące osiemset trzydzieści osiem złotych pięćdziesiąt siedem groszy) wraz z liczonymi w stosunku rocznym ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 27 stycznia 2021 r. do dnia zapłaty,

II.  zasądza od pozwanej na rzecz powódki kwotę 1 117 zł (tysiąc sto siedemnaście złotych) wraz z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego za czas od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt III C 415/21

UZASADNIENIE

wyroku z 14 kwietnia 2022r.

Towarzystwo (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. wniosła o zasądzenie od Gminy M. S. kwoty 2 838,57 złotych wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 27 stycznia 2021 r. do dnia zapłaty i kosztami procesu według norm przepisanych tytułem zwrotu odszkodowania wypłaconego J. W. za szkodę powstałą w należącym do niej pojeździe na skutek oderwania się gałęzi spowodowanego złym stanem fitosanitarnym drzewa. Na wypłacone poszkodowanej odszkodowanie składają się należności z następujących tytułów: koszty naprawy pojazdu w kwocie 1 848,42 złotych, koszty holowania pojazdu w kwocie 190,65 złotych oraz koszty najmu pojazdu zastępczego w kwocie 799,50 złotych.

Gmina M. S. wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie na jej rzecz kosztów procesu według norm przepisanych. Nadto wniosła o zawiadomienie o toczącym się postępowaniu, w trybie przepisu art. 84 k.p.c., (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. i wezwanie tego podmiotu do wzięcia udziału w sprawie. Gmina M. S. przyznała, że teren, na którym doszło do szkody w pojeździe jest przez nią administrowany, zaprzeczyła natomiast, aby przyczyną złamania gałęzi był zły stan fitosanitarny drzewa, brak jego należytej pielęgnacji oraz brak jego należytego zabezpieczenia. Drzewo to nie było i nie jest zakwalifikowane do usunięcia. Nie ponosi zatem odpowiedzialności za powstałą w pojeździe szkodę. (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. udzielało pozwanej ochrony ubezpieczeniowej w zakresie odpowiedzialności cywilnej za szkody związane z posiadanym mieniem.

W dniu 2 czerwca 2021 r. Przewodniczący zarządził zawiadomienie (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. o toczącym się postępowaniu.

(...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. nie zgłosiła przystąpienia do sprawy w charakterze interwenienta ubocznego po stronie pozwanej.

W piśmie przygotowawczym z dnia 14 czerwca 2021 roku powódka podtrzymała żądanie pozwu, podnosząc, że odpowiedzialność Gminy M. S. za szkodę powstałą w pojeździe można również rozpatrywać na podstawie przepisu art. 417 k.c., który przewiduje odpowiedzialność za niezgodne z prawem działanie lub zaniechania na zasadzie ryzyka.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

13 stycznia 2020 r. J. W. zaparkowała należący do niej pojazd marki A. R. o nr rej. (...) na terenie parkingu położonego przy ul. (...) w S.. Pojazd zaparkowała na miejscu do tego wyznaczonym tuż pod drzewem.

Tego dnia pogoda była ładna, było ciepło, słonecznie i bezwietrznie.

Drzewo, pod którym J. W. zaparkowała pojazd nie wyglądało na stare ani zmurszałe. Od góry do dołu było porośnięte gałęziami.

Dowód:

- zeznania świadka J. W. na piśmie k. 102 – 106.

Teren, na którym J. W. zaparkowała pojazd jest własnością Gminy M. S.. Podmiotem świadczącym usługi komunalne należące do zadań własnych gminy między innymi w zakresie zieleni gminnej i zadrzewień jest jednostka budżetowa Gminy M. S. – Zakład Usług (...) w S..

W dniu 13 czerwca 2020 r. Gminę M. S. łączyła umowa odpowiedzialności cywilnej za szkody związane z prowadzoną działalnością lub posiadanym mieniem z (...) Spółką Akcyjną z siedzibą w Ł..

Niesporne, a nadto dowód:

- statut (...) w S. k. 61 – 63,

- polisa k. 66 – 69.

Na zaparkowany pojazd spadł długi konar i przebił przednią szybę, zatrzymał się tuż przed deską rozdzielczą. Konar, który spadł, nie był spróchniały. Jego waga wskazywała, że był zdrowy.

Dowód:

- zdjęcia k. 38, k. 40 - 42

- zeznania świadka J. W. na piśmie k. 102 – 106.

Uszkodzony pojazd został odholowany do warsztatu naprawczego. J. W. poniosła koszty holowania w kwocie 190,65 złotych.

Dowód:

- zlecenie usługi holowania k. 26,

- faktura VAT k. 27,

- zeznania świadka J. W. na piśmie k. 102 – 106.

Pojazd marki A. R. był jedynym pojazdem posiadanym przez J. W.. Był jej niezbędny w pracy zawodowej oraz w życiu prywatnym. Wobec tego na czas jego naprawy wynajęła pojazd zastępczy. Poniosła z tego tytułu koszty w kwocie 799,50 złotych brutto.

Dowód:

- faktura k. 28,

- zeznania świadka J. W. na piśmie k. 102 – 106.

J. W. zgłosiła szkodę Towarzystwu (...) Spółce Akcyjnej w W. na podstawie umowy autocasco.

Ubezpieczyciel wypłacił J. W. odszkodowanie obejmujące koszty naprawy pojazdu w kwocie 1 848,42 złotych oraz zwrócił wydatki na poczet holowania pojazdu i najmu pojazdu zastępczego. Łącznie wypłacił J. W. 2 838,57 zlotych.

Dowód:

- wypis z umowy k. 24 – 25,

- zgłoszenie szkody k. 19, k. 21 – 23,

- kalkulacja naprawy k. 35 verte - 37

- informacja o wysokości szkody częściowej k. 35,

- potwierdzenie transakcji k. 29 – 30,

- faktury k. 31 – 32,

- potwierdzenia realizacji transakcji k. 33 – 34,

- zeznania świadka J. W. na piśmie k. 102 – 106.

Po dniu 13 czerwca 2020 r. gałęzie na drzewie zostały obcięte.

Dowód:

- zdjęcie k. 39,

- zeznania świadka J. W. na piśmie k. 102 – 106.

Towarzystwo (...) Spółka Akcyjna w W. wezwała Zakład Usług (...) w S. do zapłaty kwoty 2 838,57 złotych tytułem zwrotu odszkodowania wypłaconego J. W., w terminie do dnia 26 stycznia 2021 r. Pismo to zostało doręczone w dniu 15 stycznia 2021 r.

Dowód:

- pismo z dnia 12.01.2021 r. k. 43,

- wezwanie do zapłaty wraz ze zwrotnym potwierdzeniem odbioru k. 44 – 47.

Podczas lustracji drzewa w okresie jesiennym 2020 r. stwierdzono, że drzewo zostało poddane cięciom pielęgnacyjnym.

Gminie M. S. nie był znany stan fitosanitarny drzewa w dniu 13 czerwca 2020 r. Podczas oględzin drzewa po zdarzeniu nie stwierdzono oznak chorobowych na drzewie. Korona drzewa bez posuszu, prawidłowo ukształtowana, statyka drzewa była zachowana. W pełnym ulistnieniu korony nie zauważono śladów po wyłamaniach konarów.

Dowód:

- zeznania świadka M. G. na piśmie k. 126 – 127.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo okazało się uzasadnione.

Podstawę prawną żądania pozwu stanowi przepis art. 828 § 1 k.c., zgodnie z treścią którego jeżeli nie umówiono się inaczej, z dniem zapłaty odszkodowania przez ubezpieczyciela roszczenie ubezpieczającego przeciwko osobie trzeciej odpowiedzialnej za szkodę przechodzi z mocy prawa na ubezpieczyciela do wysokości zapłaconego odszkodowania. Jeżeli zakład pokrył tylko część szkody, ubezpieczającemu przysługuje co do pozostałej części pierwszeństwo zaspokojenia przed roszczeniem ubezpieczyciela.

Powód wywodzi roszczenie z faktu wypłacenia odszkodowania za szkodę powstałą w pojeździe na skutek oderwania się gałęzi i jej upadku na pojazd, wskazując, że do oderwania się gałęzi doszło na skutek złego stanu fitosanitarnego drzewa, braku jego przycinania, braku odpowiedniej pielęgnacji oraz zabezpieczenia drzewa.

Pozwana natomiast zaprzeczyła zasadności żądania pozwu, podnosząc, że nie ponosi odpowiedzialności za szkodę, ponieważ prowadzi właściwy nadzór nad stanem zadrzewienia, a drzewo, od którego oderwała się gałąź jest w prawidłowym stanie fitosanitarnym. Nie było podstawy do jego przycięcia ani wycięcia, co stwierdzono na wiosnę 2020 r., a następnie we wrześniu 2020 r.

Zważywszy na przytoczone stanowiska stron, na powódce, stosownie do treści przepisu art. 6 k.c., spoczywał ciężar udowodnienia, że pozwana gmina uchybiła obowiązkom w zakresie utrzymania drzewostanu w należytym stanie i że na skutek uchybienia tym obowiązkom doszło do oderwania się gałęzi, która uderzyła w pojazd poszkodowanej, a także że wypłaciła poszkodowanej należne świadczenie z umowy ubezpieczenia.

Materiał dowody sprawy dał podstawy do ustalenia, że powódka wywiązała się ze spoczywającego na niej obowiązku w zakresie udowodnienia faktów, z których wywodzi roszczenie.

Podstawę prawną odpowiedzialności pozwanej stanowi zatem przepis art. 415 k.c., który stanowi, że kto z winy swej wyrządził drugiemu szkodę, obowiązany jest do jej naprawienia.

W świetle treści cytowanego przepisu art. 415 k.c. przesłanki odpowiedzialności deliktowej są następujące: bezprawność zachowania sprawcy, wina sprawcy, wyrządzenie tym zachowaniem szkody oraz związek przyczynowy pomiędzy tym zachowaniem a zaistniałą szkodą.

Ustalenie bezprawności zachowania polega na zakwalifikowaniu czynu sprawcy jako sprzecznego z normami określonymi przez system prawny. Ustawodawca w przepisie art. 415 k.c. nie wskazuje zakresu tych norm, a zatem za bezprawne należy kwalifikować czyny zakazane lub nakazane przez przepisy prawne obowiązujące w Polsce, bez względu na ich źródła (Konstytucja RP lub inne ustawy, ratyfikowane umowy międzynarodowe, rozporządzenia, akty prawa miejscowego), a także zachowania sprzeczne z zasadami współżycia społecznego albo dobrymi obyczajami, a więc normami moralnymi powszechnie akceptowanymi w całym społeczeństwie lub grupie społecznej, nakazującymi lub zakazującymi określonego zachowania, mimo iż nie jest ono nakazane lub zakazane normą prawną. Z kolei w odniesieniu do winy, przyjmuje się że zawiera dwa elementy składowe: obiektywny i subiektywny. Element obiektywny oznacza niezgodność zachowania się sprawcy szkody z obowiązującymi normami postępowania, czyli sprowadza się do ww. bezprawności. Element subiektywny dotyczy stosunku woli i świadomości działającego do swojego czynu. Stąd też winę można przypisać podmiotowi prawa tylko wtedy, kiedy istnieją podstawy do negatywnej oceny jego zachowania z punktu widzenia obu tych elementów, czyli istnieją podstawy do postawienia sprawcy zarzutu. Szkodą natomiast jest każdy uszczerbek w prawnie chronionych dobrach, z którymi to ustawa wiąże powstanie odpowiedzialności odszkodowawczej. Granice odpowiedzialności odszkodowawczej wyznacza zaś związek przyczynowy. Zgodnie bowiem z treścią przepisu art. 361 § 1 k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. Dla stwierdzenia istnienia związku przyczynowego nie wystarcza więc jakiekolwiek powiązanie przyczynowe między zachowaniem poszkodowanego a powstaniem lub zwiększeniem szkody, gdyż musi to być związek przyczynowy normalny w rozumieniu art. 361 § 1 k.c. ( wyrok Sądu Najwyższego z dnia 3 lipca 2008 r., IV CSK 127/08), a tak rozumiany związek przyczynowy zachodzi wówczas, gdy w danym układzie stosunków i warunków oraz w zwyczajnym biegu rzeczy, bez szczególnego zbiegu okoliczności, szkoda jest typowym następstwem zdarzenia, określanego jako przyczyna ( tak Sąd Najwyższy w wyroku z 29 listopada 2006 r., II CSK 259/06).

Niesporne pomiędzy stronami było, że szkoda w należącym do J. W. pojeździe powstała na skutek tego, że na przednią szybę pojazdu spadła gałąź z drzewa, a także że obowiązki w zakresie utrzymania tego drzewa w należytym stanie spoczywają na pozwanej Gminie M. S..

Zgodnie z treścią przepisu art. 78 ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 roku o ochronie przyrody (tekst jednolity: Dz. U. z 2016 roku, poz. 2134 ze zm.) gmina obowiązana jest zakładać i utrzymywać w należytym stanie tereny zieleni i zadrzewienia. W zakresie obowiązku utrzymania w należytym stanie terenów zieleni i zadrzewienia należy mieć na uwadze, że niezależnie od charakteru obowiązków organizacyjno-porządkowych obciążających gminę, ich celem jest zapewnienie bezpieczeństwa dla ludzi i mienia. Wykonywanie obowiązków w tym zakresie winno być zatem tak zorganizowane aby gmina miała możliwość odpowiednio wczesnego stwierdzenia wystąpienia na terenach zielonych i w stanie drzewostanu zagrożenia i podjęcia działań zmierzających do jego usunięcia. Należy tu oceniać nie tylko, czy gmina opracowała odpowiedni system kontroli stanu drzewostanu, ale również i to, czy system ten zapewniał wczesne stwierdzenie zagrożenia i jego usunięcie.

Strona powodowa w celu wykazania, że pozwana nie wywiązała się z obowiązku utrzymania drzewostanu w należytym stanie wniosła o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego sądowego w zakresie dendrologii. Sprawa niniejsza z mocy przepisu art. 505 ¹ par. 1 k.p.c., podlega rozpoznaniu w postępowaniu uproszczonym. Przepis art. 505 ⁷ par. 1 i 2 k.p.c. stanowi, że ilekroć ustalenie zasadności lub wysokości świadczenia powinno nastąpić przy zastosowaniu wiadomości specjalnych, od uznania sądu zależy powzięcie samodzielnej oceny opartej na rozważeniu wszystkich okoliczności sprawy albo zasięgnięcie opinii biegłego (par. 1). Opinii biegłego nie zasięga się, jeżeli jej przewidywany koszt miałby przekroczyć wartość przedmiotu sporu, chyba że uzasadniają to wyjątkowe okoliczności. Stosownie do reguły wskazanej w par. 1 cytowanego przepisu w przypadkach, w których istnieje konieczność zasięgnięcia wiadomości specjalnych w celu ustalenia zasadności lub wysokości świadczenia, dopuszczenie dowodu z opinii biegłego zależy od uznania sądu, czy zasięgnie opinii biegłego, czy też poweźmie samodzielną ocenę opartą na rozważeniu wszystkich okoliczności sprawy. Oznacza to zatem, że nawet jeżeli w konkretnej sprawie zachodzi potrzeba zasięgnięcia do wiadomości specjalnych, czyli wiedzy, która przekracza zakres wykształcenia prawniczego i wiedzy ogólnej, to decyzja o powołaniu tego dowodu zależy od oceny sędziego. Decyzja w kwestii tego, czy w danym stanie faktycznym prawidłowe rozstrzygnięcie sporu wymaga bezwzględnie przeprowadzenia dowodu z opinii biegłego, czy też własna ocena sądu jest wystarczająca, należy do sądu. Nie może jednak w tym zakresie istnieć dowolność. Ocena sądu powinna być poparta wnioskami wynikającymi z już zebranego materiału dowodowego, gdy przy zastosowaniu reguł wnioskowania z prawdopodobieństwem graniczącym z pewnością można przesądzić o zasadności bądź bezzasadności podstawy odpowiedzialności pozwanego, jak również o wysokości dochodzonego świadczenia. Ocena sędziego nie może opierać się wyłącznie na własnym przekonaniu, ale musi wynikać z zebranego w sprawie materiału procesowego, co skutkuje uznaniem, że przed podjęciem decyzji, o jakiej mowa w komentowanym przepisie, konieczne jest zebranie wystarczającego materiału dowodowego. Zatem przez „wszystkie okoliczności sprawy” należy w pierwszej kolejności rozumieć wynik postępowania dowodowego ustalony na podstawie środków dowodowych, dopuszczonych przez sąd w sprawie, z których sąd może ustalić sporne fakty niezbędne do oceny zasadności lub wysokości dochodzonego pozwem roszczenia.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt rozpoznawanej sprawy wskazać należy, że zaoferowany przez strony materiał dowodowy dał podstawy do ustalenia, że Gmina M. S. uchybiła obowiązkom w zakresie utrzymania drzewostanu w należytym stanie oraz że na skutek tego uchybienia w majątku J. W. powstała szkoda. Wobec powyższego postanowieniem z dnia 1 marca 2022 r. Sąd pominął dowód z opinii biegłego sądowego z zakresu dendrologii na podstawie przepisu art. 235 ² par. 1 pkt 2, 5 k.p.c. w zw. z art. 505 ¹ par. 1 k.p.c.

Na podstawie zeznań świadka J. W., Sąd ustalił, że w dzień pogodny i bezwietrzny na pojazd poszkodowanej spadła gałąź z drzewa. Gałąź nie była sucha ani spróchniała, drzewo miało gałęzie od samego dołu, korona była zielona. Fakty te wynikają nadto z załączonego zdjęcia dokumentującego stan drzewa i pojazdu po upadku gałęzi. Świadek M. G. zeznała natomiast, że stan drzew jest sprawdzany na bieżąco przez osoby posiadające wiedze dendrologiczną, w tym uprawnienia inspektora nadzoru zieleni, szkolenia z zakresu dendrologii oraz wieloletni staż w zakresie utrzymania zieleni wysokiej i niskiej. W okresie wiosennym 2020 roku miano dokonać przeglądu drzew rosnących w pasie drogowym, w tym również drzewa, z którego gałąź spadła na pojazd. Przed dniem 13 czerwca 2020 r. przedmiotowe drzewo nie było wytypowane do cięć w obrębie korony ani do usunięcia. Dokonywano również przeglądu drzewa po zdarzeniu i nie stwierdzono oznak chorobowych - korona bez posuszu, prawidłowo ukształtowana, statyka zachowana, nie zauważono śladów po wyłamaniu konarów. Z zeznań świadka nie wynika, kiedy konkretnie przeprowadzono kontrole stanu drzewostanu, w tym przedmiotowego drzewa, ani też kto wykonywał czynności w tym zakresie – świadek czy inny pracownik właściwej jednostki gminy. Gmina M. S. nie złożyła żadnych dokumentów wskazujących na to, że istotnie na wiosnę 2020 r. przeprowadzono okresową kontrolę drzewa i jaki faktycznie był w tym okresie jego stan fitosanitarny. Nie ulega natomiast wątpliwości, że gałąź z drzewa oderwała się i spadła na przednia szybę zaparkowanego pod nim pojazdu. Powyższe pozwoliło Sądowi na ustalenie, że 13 czerwca 2020 r. drzewo znajdowało się w stanie zagrażającym bezpieczeństwu osób i mienia, a stan ten był wynikiem uchybienia przez Gminę M. S. obowiązkowi utrzymania terenów zieleni w należytym stanie.

Na skutek spadnięcia gałęzi na pojazd poszkodowana J. W. poniosła szkodę, która obejmuje koszty holowania uszkodzonego pojazdu do warsztatu, koszty wynajęcia pojazdu zastępczego oraz koszty naprawy pojazdu. Pomiędzy zaś powstałą w jej majątku szkodą w powyższym zakresie a uchybieniem przez pozwaną obowiązku utrzymania zadrzewień w należytym stanie zachodzi adekwatny związek przyczynowy. Gdyby nie doszło do uszkodzenia pojazdu na skutek oderwania się gałęzi, J. W. nie poniosłaby kosztów z ww. tytułów.

Pozwana nie przeczyła, że powódka wypłaciła poszkodowanej J. W. tytułem naprawienia szkody kwotę 2 838,57 złotych, która obejmowała: koszty naprawy pojazdu w kwocie 1 848,42 złotych, wydatki na poczet holowania pojazdu w kwocie 190, 65 złotych i na poczet najmu pojazdu zastępczego w kwocie 799,50 złotych. Nie podnosiła również żadnych zarzutów co do zasadności pokrycia szkody w powyższym zakresie. Sąd, mając na uwadze, że fakt powstania szkody w pojeździe opiewającej na ww. kwoty nie był kwestionowany, a nadto wynikał z załączonych do pozwu dokumentów, faktur i wydruków z potwierdzeń wykonanych przelewów oraz zeznań świadka J. W., uznał te fakty za udowodnione zgodnie z twierdzeniami strony powodowej.

Mając powyższe na uwadze, Sąd w uwzględnił powództwo w całości i zasadził od pozwanej na rzecz powódki żądaną pozwem kwotę 2 838,57 złotych wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 27 stycznia 2021 r. do dnia zapłaty.

Roszczenie o zapłatę odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego znajduje oparcie w treści art. art. 359 § 1 k.c. i art. 481 § 1 i 2 k.c. Przepis art. 359 § 1 k.c. stanowi, że odsetki od sumy pieniężnej należą się tylko wtedy, gdy to wynika z czynności prawnej albo z ustawy, z orzeczenia sądu lub decyzji innego właściwego organu. Zgodnie z treścią przepisu art. 481 § 1 k.c. jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Dłużnik popada w opóźnienie jeśli nie spełnia świadczenia pieniężnego w terminie, w którym stało się ono wymagalne także wtedy, gdy kwestionuje istnienie lub wysokość świadczenia ( por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 października 2003 r., sygn. II CK 146/02). Termin spełnienia świadczenia z tytułu unormowanego w przepisie art. 828 § 1 k.c. regresu ubezpieczeniowego nie jest oznaczony ani nie wynika z właściwości zobowiązania, a zatem, stosownie do treści przepisu art. 455 k.c. świadczenie winno być spełnione niezwłocznie po wezwaniu. Powódka wezwała pozwaną do zapłaty pismem z dnia 12 stycznia 2021 roku, w którym wskazała termin zapłaty na dzień 26 stycznia 2021 roku. Wezwanie do zapłaty zostało doręczone pozwanej w dniu 15 stycznia 2021 r. Skoro zatem pozwana nie dokonała zapłaty w terminie do dnia 26 stycznia 2021 r. popadła w opóźnienie, co w świetle treści przepisu art. 481 § 1 k.c. , uzasadnia zasądzenie odsetek ustawowych z tego tytułu od dnia 27 stycznia 2021 r.

Stan faktyczny sprawy Sąd ustalił na podstawie dokumentów, wydruków wykonania operacji bankowych złożonych przez stron e powodową oraz zdjęć, co do prawdziwości i wiarygodności których nie powziął zastrzeżeń. Również żadna ze stron nie podnosiła zarzutów co do prawdziwości i wiarygodności tych dokumentów i wydruków. Nadto Sad poczynił ustalenia faktyczne na podstawie zeznań świadków J. W. i M. G., które uznał, za wiarygodne. Zeznania natomiast M. G. okazały się niewystarczające do ustalenia, zgodnie ze stanowiskiem strony pozwanej, że nie uchybiła obowiązkom w zakresie utrzymania drzewa w należytym stanie.

Postanowieniem z dnia 1 marca 2022 r. Sąd pominął dowód z zeznań świadka P. W. na okoliczności wskazane w pozwie, zgodnie z przepisem art. 235 ² par. 1 pkt 5 w zw. z art. 205 ³ par. 2 k.p.c. , ponieważ dowód ten został zgłoszony z uchybieniem terminu zakreślonego stronie powodowej do podania wszystkich twierdzeń i dowodów istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy. Sąd pominął również dowód z opinii biegłego sądowego z zakresu mechaniki i techniki samochodowej zgłoszony przez powódkę na okoliczność wysokości uzasadnionych kosztów naprawy pojazdu i kosztów najmu pojazdu zastępczego, ponieważ faktów tych strona pozwana nie kwestionowała.

O kosztach procesu Sąd orzekł zgodnie z wyrażoną w przepisie art. 98 § 1 k.p.c. zasadą odpowiedzialności za wynik postępowania, zgodnie z którą stroną przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Mając powyższe na uwadze, Sąd zasądził od pozwanej na rzecz powódki koszty procesu w kwocie 1 117 złotych, które stosownie do treści przepisu art. 98 § 3 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c. obejmują: opłatę od pozwu w kwocie 200 złotych, wynagrodzenie pełnomocnika powódki, którego wysokość ustalono na podstawie § 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2015 roku poz. 1804 ze zm.) na kwotę 900 złotych oraz opłatę skarbową od złożonego dokumentu pełnomocnictwa procesowego w kwocie 17 złotych.