Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 lipca 2022 roku.

Sąd Okręgowy w Sieradzu I Wydział Cywilny

w następującym składzie:

Przewodniczący Sędzia Katarzyna Powalska

Protokolant Elwira Kosieniak

po rozpoznaniu w dniu 30 czerwca 2022 roku w Sieradzu

na rozprawie

sprawy z powództwa K. M. (1)

przeciwko Skarbowi Państwa – Sądowi Apelacyjnemu we Wrocławiu i Sądowi Okręgowemu w Jeleniej Górze

o odszkodowanie i zadośćuczynienie

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze

z dnia 18 lutego 2022 roku, sygn. akt I C 1057/17

I.  zmienia zaskarżony wyrok w całości na następujący:

„1. zasądza od pozwanego Skarbu Państwa – Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu i Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze na rzecz powoda K. M. (1) 15 000 ( piętnaście tysięcy ) złotych tytułem zadośćuczynienia wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 13 października 2017 roku do dnia zapłaty;

2. oddala powództwo w pozostałej części;

3. znosi wzajemnie pomiędzy stronami koszty procesu;

4.  przyznaje adwokat M. K. 2 952 ( dwa tysiące dziewięćset pięćdziesiąt dwa ) złote brutto tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej powodowi z urzędu oraz 463,20 ( czterysta sześćdziesiąt trzy 20/100 ) złote jako zwrot poniesionych wydatków i nakazuje wypłacić powyższe należności ze Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze.”

II.  oddala apelację w pozostałej części;

III.  znosi wzajemnie pomiędzy stronami koszty procesu w postępowaniu apelacyjnym;

IV.  przyznaje adwokat M. K. (...) ( jeden tysiąc czterysta siedemdziesiąt sześć) złotych brutto tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej powodowi z urzędu w postępowaniu apelacyjnym, które nakazuje wypłacić ze Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze.

Sygn. akt I Ca 239/22

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 18 lutego 2022 r. wydanym w sprawie z powództwa K. M. (1) przeciwko Skarbowi Państwa – Sądowi Apelacyjnemu we Wrocławiu oraz Skarbowi Państwa – Sądowi Okręgowemu w Jeleniej Górze o odszkodowanie i zadośćuczynienie oddalono powództwo w całości (pkt I. wyroku) oraz zasądzono od powoda na rzecz pozwanego Skarbu Państwa – Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu i Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze po 3.600,00 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego (pkt II, III. wyroku). Ponadto zasądzono od Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze na rzecz adwokata M. K. 2.952,00 zł (w tym podatek VAT w wysokości 522 zł) tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej stronie powodowej przez adwokata z urzędu oraz kwotę 339,00 zł tytułem zwrotu wydatków (pkt IV. wyroku).

Powyższe orzeczenie zapadło w oparciu o następujące ustalenia i wnioski:

K. M. (1) przebywał w Zakładzie Karnym w okresie od 17 czerwca 2013 r. do 10 czerwca 2014 r. na podstawie postanowienia Sądu Penitencjarnego w J. z dnia 10.10.2011 r., sygn. akt IV Kow 1358/11/owz.

Kurator zawodowy pismem z dnia 06.09.2011 r. złożył do Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze wniosek o odwołanie przedterminowego warunkowego zwolnienia z uwagi na nieprzestrzeganie przez skazanego K. M. (1) w okresie próby porządku prawnego (sygn. akt Doz 95/09/wz).

Komenda Miejska Policji w J. poinformowała pismem z dnia 28.07.2011 r., że K. M. (1) przebywa w Zakładzie Karnym w Republice Czeskiej w okresie od dnia 20.06.2011 do 18.02.2013 r.

Postanowieniem z dnia 10.10.2011 r. Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze sygn. akt: IV Kow 1358/111owz w przedmiocie warunkowego zwolnienia, postanowił zarządzić wykonanie reszty nieodbytej kary.

Powód odebrał postanowienie w Zakładzie Karnym w dniu 9.12.2011 r.

Na powyższe postanowienie K. M. (1) złożył zażalenie - data nadania listu 19.12.2011 r., data wpływu do Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze 22.12.2011 r..

Zarządzeniem z dnia 03.01.2012 r. Sąd Okręgowy w Jelenie Górze odmówił przyjęcia zażalenie z uwagi na przekroczenie 7 dniowego terminu na wniesienie zażalenia.

Powód wniósł zażalenie z dnia 22.03.2012 r. na ww. zarządzenie. Zawiadomieniem z dnia 04.04.2012 r. Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze powiadomił, że zażalenie powoda w przedmiocie odmowy przyjęcia zażalenia na postanowienie o odwołaniu warunkowego przedterminowego zwolnienia nie zostało uwzględnione i przesłał je do rozpoznania Sądowi Apelacyjnemu we Wrocławiu.

Pismem z dnia 10.04.2012 r. K. M. (1) uzupełnił zażalenie w zakresie odmowy przyjęcia zażalenia na postanowienie Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze z dnia 10.10.2011 r.

Sąd Apelacyjny we Wrocławiu postanowieniem z dnia 30.04.2012 r. sygn. akt: II AKzw 590/12, po rozpoznaniu zaskarżonego zażalenia wniesionego przez powoda postanowił utrzymać postanowienie w mocy.

Powód złożył do Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze pismo z dnia 29.10.2012 r., w którym na podstawie art. 126 k.p.k. złożył wniosek o przewrócenie możliwości obrony i przywrócenie terminu odwołania. Dalej powód złożył pisma z 7.11.2013 r., 08.11.2013 r., 13.11.2013 r.

Rzecznik Praw Obywatelskich złożył kasację z dnia 25.03.2014 r. od prawomocnego postanowienia Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 30.04.2012 r. utrzymującego w mocy zarządzenie Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze z dnia 03.01.2012 r., zaskarżając orzeczenie w całości na korzyść skazanego.

Sąd Najwyższy postanowieniem z dnia 24.04.2014 r. sygn. akt: V KK 101/14 postanowił uchylić zaskarżone postanowienia i sprawę przekazać Sądowi Apelacyjnemu we Wrocławiu do ponownego rozpoznania.

Sąd Apelacyjny we Wrocławiu sygn. akt: II AKzw 817/14 z dnia 20.05.2014 r. postanowił zmienić zaskarżone zarządzenie w ten sposób, że przyjąć do rozpoznania zażalenie skazanego na postanowienie w przedmiocie odwołania warunkowego zwolnienia.

K. M. (1) złożył zażalenie z dnia 26.05.2014 r. z wnioskiem o umorzenie postępowania w sprawie odwołania warunkowego zwolnienia. Postanowieniem z dnia 09.06.2014 r. Sąd Apelacyjny we Wrocławiu postanowił zmienić zaskarżone postanowienie w ten sposób, że umorzyć postępowanie wykonawcze co do skazanego K. M. (1) w zakresie kary pozbawienia wolności określone w pkt. 2 postanowienia Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze z dnia 10.10.2011 r. w sprawie IV K. (...)/owz. Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze w dniu 10.06.2014. wydał nakaz zwolnienia powoda.

Przyczynami odwołania przedterminowego zwolnienia K. M. (1) było nieprzestrzeganie przez powoda nałożonych na niego obowiązków, w szczególności naruszenie porządku prawnego i uchylanie się od obowiązków dozoru. Powyższe – zdaniem Sądu Rejonowego - wynika jednoznacznie z akt IV Kow 346/09/wz wraz z aktami dozoru D.. 95/09/Wz, gdzie w pierwszym etapie dozoru powód starał się wypełnić nałożone na niego obowiązki, a w później począwszy od marca 2010 r., jego postępowanie uległo znacznej zmianie, w szczególności K. M. (1) zaprzestał pracy, pomimo zobowiązania podjęcia pracy zarobkowej wynikającego z postanowienia z dnia 16 kwietnia 2009 r. IV K. 346/09/wz

Dalej w miesiącach maj i czerwiec 2010 r. powód nadal nie podjął stałej pracy. Ponadto w czerwcu 2010 r. powód został zatrzymany i stwierdzono, że jechał na rowerze po spożyciu alkoholu. Postawa K. M. (1) dotycząca nałożonych na niego obowiązków przedstawiona została także w notatce służbowej z dnia 30 sierpnia 2010 r. ,w której wskazano na to , że powód bagatelizował uwagi kuratora, pomimo obowiązku nadal nie posiadał stałej pracy, narusza porządek prawny .

Także w kolejnych miesiącach wrzesień i październik 2010 r. powód nie podjął stałej pracy, dodatkowo w miesiącu październiku 2010 r. odnotowano, że powód pozostaje w kręgu zainteresowania policji i widywany jest czasem pod wpływem alkoholu, a czas wolny spędza grając na automatach.

W listopadzie 2010 r. powód został ukarany w sprawie II W 414/10 otrzymał grzywnę i zakaz prowadzenia pojazdów niemechanicznych na okres 6 miesięcy, nałożono na powoda dozór policji, ponadto wskazano, że powód nadal nie posiada stałej pracy .

K. M. (1) w grudniu 2010 r. wbrew nałożonym na niego obowiązkom nie poinformował kuratora, że wyjeżdża za granicę, dodatkowo nie stawił się w Komendzie Powiatowej Policji w L..

Powód nie wspierał finansowo swoich rodziców i nie opiekował się nimi

K. M. (1) pomimo zapewnień, nie skontaktował się z kuratorem w marcu 2011 r., dalej z ustaleń Kuratora wynikało, że wobec powoda prowadzone są postępowania o kradzieże z włamaniem i jest on poszukiwany. Dodatkowo kurator został poinformowany, że powód jest zatrzymany i osadzony w Zakładzie Karnym w Czechach.

Jak ustalił kurator w Sądzie Rejonowym w Lwówku Śląskim II Wydział Karny i przedstawił w piśmie z dnia 24 sierpnia 2011 r., Prokuratura Rejonowa w Lwówku Śląskim wystąpiła z wnioskiem w sprawie 1 DS.765/10 o zastosowanie tymczasowego aresztowania na okres 1 m-ca wobec dozorowanego i Sąd postanowieniem z dnia 24 czerwca 2011 r.. zastosował środek zapobiegawczy w postaci tymczasowego aresztowania. Wówczas za K. M. (1) został wydany list gończy. W dniu 10 sierpnia 2011 r. poszukiwania zostały zakończone, ponieważ ustalono, że powód przebywa od kilku miesięcy w Zakładzie Karnym w Czechach.

K. M. (1) po uchyleniu przedterminowego zwolnienia postanowieniem z dnia 10.10.2011 r. Sądu Okręgowy w Jeleniej Górze sygn. akt: IV Kow 1358111/owz w przedmiocie warunkowego zwolnienia, złożył wniosek o udzielenie przerwy w wykonaniu kary pozbawienia wolności, gdzie przedstawił argumenty zbliżone do ujętych w zażaleniu powoda na odwołanie przedterminowego zwolnienia. Sąd Apelacyjny we Wrocławiu sygn . akt: II A Kzw 87/14 z dnia 3 lutego 2014 r. nie przychylił się do wniosku powoda, wskazując, że udzielenie przerwy w wykonaniu kary nie jest uzasadnione ważnymi względami rodziny, gdyż powód przed osadzeniem nie zamieszkiwał z rodzicami, wobec czego nie udzielał im opieki. Ponadto, podkreślono, że poza powodem Rodzice mają jeszcze dwóch synów, którzy także mają obowiązek udzielić im takiej pomocy.

Sąd Rejonowy dokonując oceny tak zgromadzonego materiału dowodowego doszedł do wniosku, iż powództwo strony powodowej nie zasługuje na uwzględnienie w jakimkolwiek zakresie. Według Sądu I instancji, działania pozwanych, które miały doprowadzić do szkody niewątpliwie wiązały się z wykonywaniem imperium państwowego, a zatem odpowiedzialność za szkodę nimi spowodowaną uzależniona była wyłącznie od wykazania bezprawności zachowania bezpośrednich sprawców. W ocenie Sądu Rejonowego, dowód bezprawności obu tych zdarzeń nie powiódł się, a zatem Sąd władny był rozważyć, czy prawo materialne usprawiedliwia naprawienie szkody i krzywdy wynikłych z nich zdarzeń także jeśli okazały się one podjęte legalnie. Sąd I instancji zważył, że oczywisty jest brak podstaw do zasądzenia na rzecz powoda odszkodowania na podstawie przepisów kodeksu postępowania karnego, albowiem przepis art. 552 k.p.k. nie dotyczy niesłusznego wykonania prawidłowego wyroku skazującego, a niesłusznego skazania. Zdaniem tegoż Sądu, powód nie uzyskał we właściwym postępowaniu orzeczenia, które wskazywałoby na bezprawność orzeczenia Sądu Okręgowego z dnia 10.10.2011 r., wydanego w przedmiocie odwołania warunkowego zwolnienia, w związku z niewykonywaniem nałożonych nań obowiązków. Tym samym, Sąd I instancji nie uznał za wymagany prejudykat postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 24 kwietnia 2014 r., w treści którego Sąd Najwyższy wskazuje na rażące uchybienia pozwanych sądów. W konsekwencji Sąd I instancji uznał, że powód nie legitymuje się orzeczeniem, które – stosownie do art. 417 ¹ § 2 k.c. stwierdzałoby niezgodność z prawem orzeczenia o odwołaniu warunkowego przedterminowego zwolnienia. W konsekwencji Sąd Rejonowy wykluczył jako podstawę dochodzonych przez powoda roszczeń art. 417 ¹ § 2 k.c. Pomimo to, Sąd I instancji rozważył również zastosowanie w sprawie podstawy odpowiedzialności pozwanych z art. 417 § 1 k.c., jednak w ocenie Sądu Rejonowego także nieprawidłowości w działaniach kuratora sądowego oraz sądu prowadzącego postępowanie wykonawcze nie uzasadniają przypisania pozwany odpowiedzialności za szkodę, której naprawienia żądał powód.

Zdaniem Sądu Rejonowego, nierozstrzygnięta pozostała ostatecznie kwestia, czy powód w terminie wniósł zażalenie na postanowienie Sądu Okręgowego o odwołaniu mu warunkowego przedterminowego zwolnienia, albowiem ostatecznie postępowanie w tym zakresie prawomocnie umorzono. Sąd I instancji w pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku wyraził nadto pogląd, że nieprawdziwe jest twierdzenie powoda, że do odwołania warunkowego zwolnienia doszło w oparciu o nieistniejące przesłanki faktyczne. Zdaniem Sądu Rejonowego, odwołując warunkowe zwolnienie udzielone K. M. (1), tak sąd jak i kurator działali w granicach swoich kompetencji i działań, których nie można ocenić jako bezprawne w rozumieniu art. 417 § 1 k.c.

Oceniając, że podjęte w stosunku do powoda działania pozwanego Skarbu Państwa nie były bezprawne, Sąd jako podstawę odpowiedzialności pozwanego rozważył także art. 417 ² k.c., jednak w tym zakresie Sąd ten doszedł do przekonania, iż podstawa ta może rodzić odpowiedzialność pozwanego jedynie za doznaną szkodę na osobie, z którą w niniejszej sprawie nie mamy do czynienia.

W zakresie żądania zadośćuczynienia, zdaniem Sądu Rejonowego żądanie to nie zostało podparte dowodami, które wskazywałyby na istnienie dalszej ustawowej przesłanki zastosowania art. 417 ² k.p.c., a mianowicie, ze względu na zasady słuszności.

W zakresie rozstrzygnięcia o kosztach procesu, Sąd Rejonowy oparł swoje rozstrzygnięcie na treści art. 98 k.p.c. przyjmując, że powód przegrał proces w całości. Z kolei o wynagrodzeniu ustanowionego z urzędu powodowi pełnomocnika Sąd Rejonowy orzekł na podstawie § 1 pkt 1 i 2 w zw. z § 8 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 03.10.2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu.

Apelację od tego orzeczenia wywiódł pełnomocnik powoda, zaskarżając wyrok w całości. Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

1.  obrazę przepisów postępowania, a to art. 233 § 1 k.p.c w zw. z art. 417 ¹ § 2 k.c., art. 417 § 1 k.c. oraz w zw. z art. 6 ust. 1 a także art. 13 Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności z dnia 04.11.1950 r. poprzez dokonanie dowolnej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego w szczególności dowodów z dokumentów w postaci m. in. kart czynności dozoru oraz pism kuratora, znajdujących się w aktach IV Kow 346/09/wz wraz z aktami dozoru IV D 169/09 (D. 95/09/wz), a także wniosku powoda o udzielenie przerwy w wykonywaniu kary pozbawienia wolności wraz z postanowieniem Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 03.02.2014r. w sprawie II AKzw 87/14, postanowienia Sądu Rejonowego w Lubaniu z dnia 26.09.2017 r. w sprawie VII K 716/13, postanowienia Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 09.06.2014 r. w sprawie II AKzw 886/14, postanowienia Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 30.04.2012 r.w sprawie II AKzw 590/12, postanowienia Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 20.05.2014 r. w sprawie II AKzw 817/14, dokumentacji medycznej rodziców powoda, załączonej do wniosku dowodowego z dnia 15.01.2020r., a także dowodu z zeznań świadka M. M. oraz zeznań powoda K. M. (1) i przyjęcie, że:

a)  zachodziły podstawy do odwołania warunkowego przedterminowego zwolnienia

K. M. (2) i zarządzenia wykonania orzeczonej wobec niego kary pozbawienia wolności, co de facto podważa zasadność dochodzenia roszczeń objętych pozwem, albowiem powód naruszał w okresie próby porządek prawny, nie przestrzegał nałożonych na niego obowiązków, w tym uchylał się od obowiązku dozoru, wyjeżdżając m. in. za granicę, a zatem decyzja o odwołaniu warunkowego przedterminowego zwolnienia była legalna mimo, że w tym zakresie nie dokonano oceny zasadności stanowiska Sądu karnego, albowiem postanowieniem Sądu Najwyższego z dnia 14.04.2014 r. w sprawie V KK 101/14 uchylono postanowienie Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 30.04.2012 r. w przedmiocie utrzymania w mocy zarządzenia upoważnionego sędziego z dnia 03.01.2012 r., w sprawie IV K. (...)/owz w przedmiocie odmowy przyjęcia do rozpoznania zażalenia powoda na postanowienie Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze z dnia 10.10.2011 r. w przedmiocie odwołania warunkowego przedterminowego zwolnienia, zaś w skutek upływu 6 miesięcznego terminu, postępowanie w sprawie przyjętego do rozpoznania zażalenia powoda na postanowienie Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze w sprawie odwołania warunkowego przedterminowego zwolnienia zostało umorzone i nie ma już prawnej możliwości dokonana rewizji tego orzeczenia, natomiast powód - mimo tej przeciwności - przebywał w okresie od dnia 17.06.2013 r. do dnia 10.06.2014 r. w zakładzie karnym, z czego jedynie połowa tego niesłusznie odbytego w warunkach izolacji okresu tj. od dnia 17.12.2013 r. do dnia 10.06.2014 r., została mu zaliczona na poczet innej kary pozbawienia wolności - kary pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego w Lubaniu z dnia 28.05.201r. w sprawie VII K 716/13, a zatem za dalszy okres winien uzyskać stosowną rekompensatę;

b)  zażalenie powoda na postanowienie w przedmiocie odwołania warunkowego przedterminowego zwolnienia nie zostało wniesione w terminie mimo, że termin ten został zachowany, zgodnie z brzmieniem art. 124 k.p.k., co zostało potwierdzone wprost wydaniem przez Sąd Apelacyjny we Wrocławiu w dniu 20.05.2014 r. w sprawie II AKzw 817/14 postanowienia w przedmiocie zmiany zaskarżonego zarządzenia - poprzez przyjęcie do rozpoznania zażalenia skazanego na postanowienie w przedmiocie odwołania warunkowego zwolnienia;

c)  w niniejszej sprawie cywilnej powód winien legitymować się prejudykatem, o którym mowa w art. 417 ¹ § 2 k.p.c. mimo, że w sprawie powód przed wystąpieniem z roszczeniem odszkodowawczym uzyskał stosowne orzeczenie Sądu Najwyższego - postanowienie z dnia 24.04.2014 r. w sprawie V KK 101/14 wywołane skargą kasacyjną, wniesioną w jego imieniu przez Rzecznika Praw Obywatelskich, z którego to orzeczenia wprost wynika bezprawność działania pozwanych;

d)  powód nie udowodnił ustawowych przesłanek odszkodowawczych mimo, że zebrany w sprawie materiał dowodowy potwierdza fakt wystąpienia w sprawie szkody, bezprawność działania pozwanych oraz normalnego związku przyczynowo-skutkowego między bezprawnym zachowaniem a szkodą.

2.  obrazę przepisów postępowania, a to art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z § 12 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu poprzez zasądzenie na rzecz pełnomocnika powoda z urzędu kosztów nieopłaconej pomocy z urzędu w zakresie niezbędnych i udokumentowanych wydatków kwoty w wysokości 339 zł, zamiast prawidłowej kwoty w wysokości 463,20 zł.

W oparciu o tak sformułowane zarzuty, skarżący wniósł o:

1.  zasądzenie od pozwanych solidarnie na rzecz powoda kwoty 15.000 zł tytułem odszkodowania wraz z odsetkami ustawowymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty,

2.  zasądzenie od pozwanych solidarnie na rzecz powoda kwoty 15.000 zł tytułem zadośćuczynienia wraz z odsetkami ustawowymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty,

3.  zasądzenie od pozwanych solidarnie na rzecz pełnomocnika powoda z urzędu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej powodowi z urzędu w wysokości według norm przewidzianych wraz znaleźnym podatkiem VAT oraz kwoty 463,20 zł tytułem zwrotu wydatków,

4.  zasądzenie od pozwanych solidarnie na rzecz pełnomocnika powoda z urzędu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej powodowi z urzędu w postępowaniu apelacyjnym w wysokości według norm przewidzianych wraz z należnym podatkiem VAT,

5.  obciążenie pozwanych solidarnie kosztami postępowania za obie instancje, w wysokości według norm przewidzianych.

W odpowiedzi na apelację, zarówno pełnomocnik pozwanego Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu jak i pełnomocnik pozwanego Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze wnieśli o jej oddalenie w całości oraz zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja zasługiwała na uwzględnienie, co determinowało zmianę zaskarżonego orzeczenia w części.

Na wstępie trzeba zauważyć, że gros zarzutów wywiedzionych w apelacji, mimo, iż przybiera prima facie formę zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych, w istocie sprowadza się do oceny prawnej ustalonego przez Sąd I instancji stanu faktycznego. Choć lektura pisemnego uzasadnienia Sądu Rejonowego może chwilami być trudna do zrozumienia w zakresie, w jakim Sąd ten przywołuje ustalony przez siebie stan faktyczny, tak jednak zasadniczych błędów w nim odszukać nie sposób. Co więcej, znaczna część ustalonego stanu faktycznego w zakresie sekwencji wydarzeń skutkujących pobytem skazanego powoda w zakładzie karnym, w świetle lektury akt sprawy IV K. (...)/owz Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze, II AKzw 590/12, II AKzw 886/14 i II AKzw 817/14 Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu oraz wreszcie V KK 101/14 Sądu Najwyższego jest bezsporna, wynika bowiem z wydawanych przez te sądy orzeczeń. Prawidłowość zastosowania lub wykładnia prawa materialnego może być właściwie oceniona jedynie na gruncie właśnie niewadliwie ustalonej podstawy faktycznej wyroku. Skuteczne zatem zgłoszenie zarzutu dotyczącego naruszenia prawa materialnego wchodzi zasadniczo w rachubę tylko wówczas, gdy ustalony przez sąd pierwszej instancji stan faktyczny, będący podstawą zaskarżonego wyroku, nie budzi zastrzeżeń (por. wyrok SN z 26 marca 1997 r. , II CKN 60/97, OSNC 1997/9/128). W niniejszej sprawie dokonane przez Sąd Rejonowy ustalenia faktyczne dotyczące okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy znajdują odzwierciedlenie w przytoczonych na ich poparcie dowodach. Stąd ustalenia te Sąd Okręgowy podziela i przyjmuje za własne w myśl art. 387 § 2 ¹ pkt 1 i 2 k.p.c.

Sąd Okręgowy różni jednak od Sądu I instancji ocena prawna stanu faktycznego w niniejszej sprawie. Wnioski w tym zakresie winny być bowiem zgoła inne.

W pierwszej kolejności należy bowiem wyraźnie zauważyć, iż wbrew ocenie Sądu Rejonowego, skazany powód dysponował stosownym prejudykatem, koniecznym do rozważania odpowiedzialności odszkodowawczej Skarbu Państwa w myśl art. 417 ¹ § 2 k.c. Zgodzić się należy bowiem ze skarżącym pełnomocnikiem powoda, że orzeczenie wydane w wyniku wniesienia kasacji spełnia funkcję prejudykatu, a zatem orzeczenia „stwierdzającego we właściwym postępowaniu niezgodności z prawem”. W realiach niniejszej sprawy, postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 24 kwietnia 2014 r. wydane w sprawie V KK 101/14 uchylające zaskarżone postanowienie Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 30 kwietnia 2012 r. w sprawie II AKzw 590/12 jest orzeczeniem stwierdzającym niezgodność z prawem w działania pozwanych. Lektura orzeczenia Sądu Najwyższego (wydanego na skutek kasacji Rzecznika Praw Obywatelskich) wraz z uzasadnieniem nie pozostawia wątpliwości, iż Sąd Najwyższy dobitnie wskazał na rażące naruszenie wymogów stawianych pozwanym przez przepisy postępowania karnego. Sąd Najwyższy wprost wskazał na uchybienia Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu, który „w ogóle nie odniósł się do szeroko podnoszonych przez skazanego w zażaleniu kwestii związanych z jego twierdzeniem o terminowym złożeniu przez niego środka odwoławczego w administracji czeskiego zakładu karnego”. W ocenie Sądu Najwyższego, taki sposób procedowania „nie spełniał minimalnych standardów, jakich wymaga się od instancji odwoławczej”; „w sposób rażący naruszył wymogi rzetelnego procesu, którego podstawą w instancji odwoławczej jest rozważenie zarzutów wniesionego środka odwoławczego, czego zaskarżone kasacją postanowienie nie spełnia nawet w zakresie elementarnym”. Sąd Najwyższy podsumował, iż zaskarżone postanowienie Sądu Apelacyjnego jako dotknięte istotną i rażącą obrazą przepisów, musiało ulec uchyleniu.

W świetle powyższej oceny dokonanej we właściwej (kasacyjnej) procedurze przez Sąd Najwyższy, trudno wyobrazić sobie inne orzeczenie, którym powód K. M. (1) miałby dysponować, ażeby nie wzbudzić wątpliwości Sądu I instancji czy aby na pewno legitymuje się on stosownym prejudykatem.

Mając na uwadze powyższe rozważania, zgodzić należy się z apelującym, iż wbrew stanowisku Sądu Rejonowego powód nie tylko legitymuje się stosownym prejudykatem, o którym mowa w art. 417 ¹ § 2 k.c., ale i zebrany w sprawie materiał dowodowy w postaci przywołanego postanowienia Sądu Najwyższego dostarczył dowód wykazujący bezprawność działania pozwanych.

Wprawdzie postanowienie Sądu Najwyższego odnosiło się wprost jedynie do działalności Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu, tak jednak na dezaprobatę zasługuje również działalność pozwanego Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze, które pozostawało przecież w ścisłym związku z procedowaniem Sądu Apelacyjnego w sprawie II AKzw 590/12. Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze posiadając bowiem wiedzę, że skazany przebywa w zakładzie karnym, przy analizowaniu kwestii dotrzymania terminu do wniesienia środka odwoławczego winien był uzyskać również wiedzę, w jakim dniu nastąpiło faktyczne przekazanie zażalenia przez skazanego administracji zakładu karnego. Zgodnie bowiem z art. 124 k.p.k. Termin jest zachowany, jeżeli przed jego upływem pismo zostało nadane (…) przez osobę pozbawioną wolności w administracji odpowiedniego zakładu. Sąd Okręgowy z kolei ograniczył się jedynie do lakonicznego stwierdzenia, że skazany „odebrał odpis postanowienia 9.12.2011 r., a zażalenie wysłał 19.12.2011 r., co wynika z pieczęci pocztowej”. Uwagi co do współodpowiedzialności Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze są zresztą zbędne wobec jednolitej struktury konstruktu jakim jest Skarb Państwa, o której będzie jeszcze mowa w dalszej części uzasadnienia.

Konsekwencją powyższych zaniedbań – zarówno jednego, jak i drugiego pozwanego – był brak możliwości rozpoznania merytorycznych zarzutów skazanego powoda, który wskazywał na okoliczności mające, w jego ocenie, skutkować brakiem przesłanek do wydania postanowienia o odwołaniu mu przez Sąd warunkowego przedterminowego zwolnienia. Takiej możliwości jednak skazanemu powodowi nie dano, co ostatecznie poskutkowało izolacją w zakładzie karnym. Nie ma zatem wątpliwości, iż po stronie pozwanych występuje odpowiedzialność odszkodowawcza wobec powoda. Celem uporządkowania warto jeszcze zauważyć, że Sąd Okręgowy nie zgadza się z oceną Sądu I instancji, jakoby kwestia daty nadania pisma w administracji czeskiego zakładu karnego pozostała nierozstrzygnięta. Powód przedstawił bowiem na tę okoliczność niebudzący wątpliwości dokument, który potwierdza, że oddał on pismo w przewidzianym na złożenie zażalenia, siedmiodniowym terminie od chwili doręczenia mu postanowienia Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze w przedmiocie warunkowego odwołania przedterminowego zwolnienia.

W tym miejscu przejść należy do dalszych rozważań, dotyczących związku przyczynowo – skutkowego pomiędzy bezprawnym działaniem pozwanych, a powstałą szkodą. Na pierwszy rzut oka można mieć bowiem wątpliwości, czy rozpoznanie merytorycznych argumentów powoda odnoszących się do niezasadności odwołania mu przedterminowego warunkowego zwolnienia, prowadziłoby do niepowstania szkody, tj. do niepozbawienia powoda wolności. Innymi słowy, w procesie należałoby odpowiedzieć na pytanie: czy nawet gdyby Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze i Sąd Apelacyjny we Wrocławiu nie dopuściły się uchybień, to czy aby i tak - wobec tak sformułowanego wniosku kuratora sądowego i zawartych w nim okoliczności – powodowi nie zostałoby odwołane warunkowe przedterminowe zwolnienie.

Kompetencje sądu cywilnego są jednak w tym zakresie wyraźnie ograniczone. Sąd cywilny nie może wchodzić w kognicję sądu penitencjarnego, który w tym przedmiocie winien był orzekać 11 lat temu. To bowiem do kompetencji sądu penitencjarnego należy ocena postawy skazanego przez pryzmat przesłanek do odwołania warunkowego przedterminowego zwolnienia. Sąd cywilny rozpoznający niniejszą sprawę analizuje bowiem jedynie wpływ uchybienia (bezprawnego działania) pozwanych na doznaną szkodę. Takie postawienie sprawy może jednakże prowadzić do niewłaściwego wniosku, iż jedyną szkodą jakiej doznał powód było w istocie „jedynie” niezapewnienie standardu rzetelnego procesu, które poskutkowało wydaniem wadliwych orzeczeń przez pozwanych. Wnioski takie są jednak wyraźnie niezadowalające, oczywistym bowiem pozostaje, iż rzeczywistą konsekwencją (która to przede wszystkim interesowała skazanego) było późniejsze osadzenie go w zakładzie karnym na skutek tychże orzeczeń wydanych w niniejszym procesie. Dokonując zatem oceny związku przyczynowo - skutkowego w kontekście cywilistycznym, nie sposób uniknąć zważenia na okoliczności faktyczne, w jakich orzeczenia te zostały wydane.

Zgodnie z art. 160 k.k.w. w brzmieniu obowiązującym w dniu 10 października 2011 r.:

§ 1. Sąd penitencjarny odwołuje warunkowe zwolnienie, jeżeli zwolniony w okresie próby popełnił przestępstwo umyślne, za które orzeczono prawomocnie karę pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania.

§ 1a. Sąd penitencjarny odwołuje warunkowe zwolnienie, jeżeli zwolniony, skazany za przestępstwo popełnione z użyciem przemocy lub groźby bezprawnej wobec osoby najbliższej lub innej osoby małoletniej zamieszkujących wspólnie ze sprawcą, w okresie próby rażąco narusza porządek prawny, ponownie używając przemocy lub groźby bezprawnej wobec osoby najbliższej lub innej osoby małoletniej zamieszkujących wspólnie ze sprawcą.

§ 2. Sąd penitencjarny może odwołać warunkowe zwolnienie, jeżeli zwolniony w okresie próby rażąco narusza porządek prawny, w szczególności popełnił inne przestępstwo lub została orzeczona kara inna niż określona w § 1 albo gdy uchyla się od dozoru, wykonywania nałożonych obowiązków lub orzeczonych środków karnych. Przed odwołaniem warunkowego zwolnienia sąd penitencjarny, o ile jest to możliwe, wysłuchuje skazanego lub jego obrońcę.

Wyrażenia „Sąd penitencjarny odwołuje” oraz „Sąd penitencjarny może odwołać” wskazują na dwa rodzaje przesłanek do zastosowania powyższej instytucji, tj. obligatoryjnych (§ 1 i § 1a) oraz fakultatywnych (§ 2). Z lektury wniosku oraz zeznań kuratora złożonych na posiedzeniu dnia 10 października 2011 r. wynika, że podstawą odwołania warunkowego przedterminowego zwolnienia miało być uchylanie się od dozoru oraz niewykonywanie w okresie próby nałożonych na skazanego obowiązków. Okoliczności te, nawet prawdziwe – nie obligują jednak jeszcze sądu penitencjarnego do odwołania warunkowego przedterminowego zwolnienia. Zauważyć nadto należy, iż – jak wynika z komparycji postanowienia Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze z dnia 10 października 2011 r., podstawą rozstrzygnięcia był właśnie art. 160 § 2 k.k.w.

W ocenie Sądu Okręgowego rozpoznającego niniejszą sprawę, nie można zatem przyjąć argumentacji pojawiającej się po stronie pozwanej, iż wobec zachowania K. M. (1) w tamtym czasie i tak zostałoby mu odwołane warunkowe przedterminowe zwolnienie, niezależnie od okoliczności na które powoływał się wówczas skazany. W ocenie Sądu Okręgowego takie postawienie sprawy jest absolutnie niedopuszczalne, i w istocie poddawałoby pod wątpliwość sens istnienia jakiejkolwiek procedury, gwarancji dla stron postępowania oraz konstytucyjnej zasady dwuinstancyjności, skoro niezależnie od tego, co podniósłby powód, wiadomym miałoby być, że „i tak zostałby osadzony w zakładzie karnym”. Tego typu rozumowanie godzi w zasadę audiatur et altera pars stanowiącej fundament każdej cywilizowanej procedury prawnej.

Wyraźnie należy podkreślić, że Sąd Okręgowy w niniejszej sprawie w żaden sposób nie przesądza, iż gdyby pozwani rozpoznali argumenty skazanego wówczas powoda, to Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze (a następnie Sąd Apelacyjny we Wrocławiu) nie wydałby orzeczenia o warunkowym przedterminowym zwolnieniu. Taki wniosek jest nieuprawniony. Natomiast pewne jest, w kontekście powyższych uwag i brzmienia przepisów Kodeksu karnego wykonawczego, że w stanie faktycznym w jakim kurator sądowy składał wniosek o odwołanie przedterminowego warunkowego zwolnienia skazanemu, pozwani mogli je swobodnie ocenić, a nadto nie zachodziły okoliczności obligujące sąd do wydania niekorzystnego dla skazanego postanowienia.

Wobec powyższego Sąd Okręgowy nie ma wątpliwości, że pozwani ponoszą odpowiedzialność za wyrządzoną szkodę. Szkodą zaś w niniejszej sprawie było pozbawienie K. M. (1) wolności w okresie od 17 czerwca 2013 r. do dnia 16 grudnia 2013 r. tytułem wykonywania kary pozbawienia wolności orzeczonej w sprawie II K 403/06 Sądu Rejonowego w Szamotułach. O ile bowiem na skutek doprowadzenia skazanego powoda do zakładu karnego w dniu 17 czerwca 2013 r. przebywał on w nim faktycznie do 10 czerwca 2014 r., o tyle okres od 17 grudnia 2013 r. do 10 czerwca 2014 r. został zaliczony na poczet innej kary pozbawienia wolności (orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego w Lubaniu w sprawie VII K 716/13), zatem w tym zakresie o istnieniu szkody po stronie powoda mowy być nie może.

Wobec powyższych uwag, należało dokonać oceny zasadności dochodzonych przez stronę powodową roszczeń tytułem odszkodowania i zadośćuczynienia pod kątem ich wysokości.

W ocenie Sądu Okręgowego, brak było w niniejszej sprawie podstaw do zasądzenia na rzecz powoda odszkodowania, i to w jakimkolwiek zakresie. Strona powodowa wskazywała, że w związku z nieuzasadnionym przebywaniem powoda w zakładzie karnym, utracił on możliwości pracy zarobkowej, którą wykonywał na terenie Czech w firmie (...) plus P (...), a z której uzyskiwał miesięczne wynagrodzenie na poziomie około 18.000 K. czeskich.

Ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego nie wynika jednak, ażeby powód świadczył tę pracę bezpośrednio w okresie poprzedzającym pozbawienie go wolności. Strona powodowa nie dowiodła, czy i w jakiej wysokości powód uzyskiwał wynagrodzenie, oraz czy takowe wynagrodzenie również uzyskiwałby gdyby do pozbawienia go wolności nie doszło. Co więcej, brak jest zeznań i informacji podatkowych o uzyskanych dochodach powoda za 2010 i 2011 rok.

Ponadto, z lektury akt kuratorskich z okresu poprzedzającego wydanie postanowienia o odwołaniu mu warunkowego przedterminowego zwolnienia wynika, że pozostawał on w zainteresowaniu policji, był widywany pod wpływem alkoholu, a czas wolny spędzał grając na automatach. Podzielić również należy ocenę Sądu I instancji, iż nie zostało udowodnione, aby powód niósł pomoc rodzicom. W ocenie Sądu Okręgowego, sposób życia K. M. (1) przed osadzeniem go w zakładzie karnym (które było jednym z wielu osadzeń w ZK w jego życiu) nie uzasadnia przyjęcia, iż powód tym samym doznał jakiejkolwiek szkody majątkowej, w szczególności w postaci utraconego zarobku. Szkoda w postaci utraconych korzyści nie może być bowiem całkowicie hipotetyczna, lecz musi być wykazana przez poszkodowanego z tak dużym prawdopodobieństwem, że w świetle doświadczenia życiowego uzasadnia przyjęcie, iż utrata spodziewanych korzyści rzeczywiście nastąpiła. Ponadto, od szkody w postaci lucrum cessans należy odróżnić pojęcie „szkody ewentualnej”, przez którą rozumie się „utratę szansy uzyskania pewnej korzyści majątkowej”. Różnica wyraża się w tym, że w przypadku lucrum cessans hipoteza utraty korzyści graniczy z pewnością, a w przypadku „szkody ewentualnej” prawdopodobieństwo utraty korzyści jest zdecydowanie mniejsze (wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 23 grudnia (...)., sygn. akt I ACa 705/16). Stąd, skoro szkodą jest różnica pomiędzy majątkiem rzeczywistym, a majątkiem poszkodowanego, który poszkodowany osiągnąłby, gdyby mu szkody nie wyrządzono, to należy podkreślić, że powód nie posiadał stałego zatrudnienia, a sposób życia powoda spowodował wystąpienie przez kuratora z wnioskiem do sądu penitencjarnego o odwołanie warunkowego przedterminowego zwolnienia. Trudno wobec tego, mając powyższe na uwadze, nawet hipotetycznie wyprowadzić wniosek, że szkodą może być ewentualna wysokość wynagrodzenia, które powód mógłby uzyskiwać, skoro jest to sprzeczne tak z materiałem dowodowym, jak i z doświadczeniem życiowym. Nie ma znaczenia dla takiej konstatacji fakt przedstawienia sądowi pierwszej instancji umowy o pracę zawartej z czeskim pracodawcą na czas nieokreślony, skoro brak dowodów na okoliczność świadczenia na jej podstawie pracy i wysokości uzyskiwanych dochodów.

Z tych względów, żądanie zasądzenia na rzecz powoda odszkodowania w jakimkolwiek wymiarze było nieuzasadnione i podlegało oddaleniu.

Na uwzględnienie zasługiwało z kolei żądanie zasądzenia zadośćuczynienia na rzecz powoda. Pozbawienie wolności jest samoistną podstawą przyznania zadośćuczynienia, które ma stanowić formę rekompensaty za negatywne przeżycia psychiczne wiążące się z samym faktem bezpodstawnego pozbawienia wolności, opisywane jako głęboki dyskomfort psychiczny, poczucie utraty autonomii, uczucia bezradności, osamotnienia, niepokoju o sprawy osobiste. Ta krzywda, niepowiązana z doznaniem uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia, i od nich niezależna, podlega naprawieniu na podstawie art. 445 § 2 k.c. Jeżeli natomiast ujemne przeżycia związane z faktem pozbawienia wolności wpłynęły na pogorszenie stanu zdrowia fizycznego lub psychicznego, poszkodowanemu przysługiwałoby roszczenie przewidziane w art. 445 § 1 k.c. (Wyrok SN z 19.11.2015 r., IV CSK 792/14, LEX nr 1938686). Zgodnie z treścią art. 445 § 1 i 2 k.c. przyznane za doznane krzywdy zadośćuczynienia winno stanowić sumę odpowiednią, przy czym przyjęcie takiej sumy z uwagi na niemierzalny charakter zadośćuczynienia należy do sfery swobodnego uznania sędziowskiego przy uwzględnieniu okoliczności zaistniałych w konkretnej sprawie.

Z powyższych względów, Sąd Okręgowy uznał w całości za zasadne żądanie zadośćuczynienia za pozbawienia wolności wskutek bezprawnego działania pozwanych. Kwota 15.000,00 zł jest w ocenie Sądu kwotą odpowiednią, niewygórowaną i w pełni rekompensującą doznaną przez powoda krzywdę. Krzywdą tą – co nie powinno wymagać dalszego uzasadniania – było nieuzasadnione pozbawienie wolności powoda. Wolność człowieka, jako wartość konstytucyjna jest bezcenna. Co oczywiste, nie da wycenić jej się w pieniądzu. Przyznane zadośćuczynienie ma na celu zrekompensować powodowi krzywdę, jakiej doświadczył na skutek pobytu w zakładzie karnym. Jednocześnie, w ocenie Sądu Okręgowego kwota ta wyczerpuje całość roszczeń powoda w tym zakresie.

W powyższych względów, Sąd Okręgowy zmienił zaskarżony wyrok Sądu I instancji na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. w ten sposób, że zasądził od pozwanego Skarbu Państwa – Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu i Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze na rzecz powoda K. M. (1) 15.000 zł tytułem zadośćuczynienia wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 13 października 2017 r. do dnia zapłaty (pkt I.1. wyroku).

Orzeczenie w zakresie odsetek zostało ukształtowane w myśl art. 481 § 1 i 2 k.c. z początkiem naliczania odsetek od 13 października 2017 r., tj. od dnia następującego po doręczeniu pozwanemu Skarbowi Państwa – Sądowi Okręgowemu w Jeleniej Górze odpisu pozwu.

Powyższe orzeczenie nie zakłada solidarności pozwanych dłużników, zaś w zakresie staciones fisci należy zauważyć, że materialnoprawna konstrukcja zakładająca jednolitość Skarbu Państwa, jako osoby prawnej, wywiera w sferze stosunków proceduralnych ten skutek, że niezależnie od wielości wskazanych w pozwie i orzeczeniu sądowym państwowych jednostek organizacyjnych lub ich organów, z których działalnością wiąże się dochodzone roszczenie, stroną pozwana zawsze jest Skarb Państwa, a nie wskazane jednostki. Wymóg określenia w procesie właściwej państwowej jednostki organizacyjnej wynika z konieczności określenia właściwości miejscowej sądu, zapewnienia należytej reprezentacji Skarbu Państwa i skonkretyzowania tej jednostki w orzeczeniu dla celów egzekucji sądowej. W sytuacji, gdy zasądzona od Skarbu Państwa należność wiąże się z działalnością kilku państwowych jednostek organizacyjnych reprezentujących w procesie pozwany Skarb Państwa, ustalenie zakresu odpowiedzialności każdej z tych staciones fisci nie należy do kompetencji Sądu (Wyrok SN z 29.07.1970 r., II CR 301/70, OSNC 1971, nr 3, poz. 55, Wyrok SN z 11.05.1999 r., I CKN 1148/97, OSNC 1999, nr 12, poz. 205).

Wykluczona jest zatem możliwość jednoczesnego uwzględnienia powództwa przeciwko Skarbowi Państwa działającemu przez jedną jednostkę organizacyjną i oddalenie w tej samej sprawie powództwa przeciwko temu samemu Skarbowi Państwa działającemu przez inną jednostkę organizacyjną (Wyrok SN z 23.01.2003 r., II CKN 1398/00, LEX nr 109414).

Dalej idące powództwo, w zakresie dotyczącym odszkodowania podlegało oddaleniu (pkt I.2. wyroku).

Zmiana wyroku Sądu I instancji skutkowała koniecznością modyfikacji rozstrzygnięcia o kosztach postępowania. Ostatecznie bowiem zarówno strona powodowa jak i pozwana wygrała i przegrała proces w takim samym zakresie, co uzasadniania wzajemne zniesienie między stronami kosztów procesu (pkt I.3. wyroku).

Modyfikacji wymagało również rozstrzygnięcie w zakresie przyznanej pełnomocnikowi z urzędu kwoty tytułem wynagrodzenia oraz zwrotu poniesionych i udokumentowanych wydatków. Adwokat M. K. w toku prowadzenia sprawy poniosła bowiem wydatki na poziomie nie 339,00 zł jak zasądził Sąd I instancji, lecz udokumentowała je w kwocie łącznej 463,20 zł (pkt I.4. wyroku).

Uznając apelację strony powodowej jedynie jako zasadną w całości dotyczącej żądanego zadośćuczynienia, w pozostałym zakresie Sąd Okręgowy apelację oddalił, o czym orzeczono w punkcie II. wyroku. Zważywszy na fakt, że apelacja została uwzględniona w połowie, Sąd w punkcie III. wyroku zniósł wzajemnie między stronami koszty procesu w postępowaniu apelacyjnym.

W punkcie IV. wyroku przyznano pełnomocnikowi powoda ustanowionemu z urzędu wynagrodzenie w kwocie łącznej 1.476,00 zł tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej powodowi z urzędu w postępowaniu apelacyjnym. Wysokość wynagrodzenia profesjonalnego pełnomocnika ustalono w oparciu o treść § 8 pkt 5 w zw. z § 16 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu.