Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

III Ka 240/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Kaliszu z dnia 8 marca 2022 roku w sprawie II K 1571/19.

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☒

Zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

M. G.

Nie uzupełniano przewodu sądowego , podstawą orzeczenia były ustalenia faktyczne dokonane przez sąd I instancji. Prawidłowo on także ocenił wszystkie przeprowadzone przez siebie dowody , wadliwie jednak przyjął , że w realiach niniejszej sprawy doszło do zaistnienia przesłanki powagi rzeczy osądzonej ( res iudicata ) z powodu wcześniejszego prawomocnego umorzenia postępowania tj. PR 1 Ds 336/13 w tym zakresie zarzucanego M. G. czynu dotyczącego okresu od 2010 roku do stycznia 2013 roku. Odmienna interpretacja sądu odwoławczego tego stanu rzeczy doprowadziła jednakże w efekcie do uznania , że także w powyższym czasie oskarżony swoim zachowaniem zrealizował znamiona czynu z art 207§1 kk.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Zarzut rażącego naruszenia prawa karnego procesowego mający wpływ na treść zapadłego orzeczenia poprzez błędne przyjęcie , że w realiach niniejszej sprawy doszło do zaistnienia przesłanki powagi rzeczy osądzonej ( res iudicata ) na skutek podjęcia uprzednio umorzonego postepowania w fazie in rem w sprawie o sygn. akt PR 1 Ds 336/13 dotyczącego znęcania się przez M. G. nad małoletnią A. K. tj. o czyn z art 209§ 1 kk , które to postępowanie co do czasu popełnienia przestępstwa obejmowało okres od 2010 roku do stycznia 2013 roku , stanowiący czas popełnienia przestępstwa zarzucanego M. G. w niniejszej sprawie , albowiem postępowanie w sprawie PR 1 Ds 336/13 zostało podjęte w dniu 3 czerwca 2019 roku postanowieniem prokuratora oraz połączone na podstawie art 327§1 kpk i art 34§1 kpk do przedmiotowej sprawy , w związku czym brak jest podstaw do przyjęcia , iż zaistniała negatywna przesłanka w postaci powagi rzeczy osądzonej.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja oskarżyciela publicznego była trafna i zasługiwała na uwzględnienie. Słusznie Prokurator Rejonowy wskazał , iż wyrok w części dotyczącej umorzenia postępowania zapadł z obrazą przepisów postępowania ,a mianowicie art 17§1 pkt 7 kpk poprzez błędne przyjęcie przez sąd I instancji negatywnej przesłanki powagi rzeczy osądzonej. Sąd Rejonowy w Kaliszu wydając takie rozstrzygnięcie powołał się bowiem na fakt jego wcześniejszego prawomocnego umorzenia w tym zakresie , ale uwadze jego umknęło równocześnie to , iż przedmiotowe postępowanie tj. PR 1 Ds 336/13 w dniu 3 czerwca 2019 roku zostało podjęte i połączone na podstawie art 327§1 kpk i art 34§1 kpk ( patrz k 145 ) do sprawy PR 1 Ds 18.2019 i dalej prowadzone już pod tą sygnaturą. Co istotne jednak i nie dostrzegł też tego sąd meriti , że postępowanie przygotowawcze w sprawie PR 1 Ds 336/13 zakończyło się w fazie in rem o czyn z art 207§1 kk. W toku tego dochodzenia , co podkreślał też w swej apelacji jej autor , nie wydano przeciwko M. G. postanowienia o przedstawieniu zarzutów , ani nie przesłuchano go w charakterze podejrzanego. Tymczasem w świetle dyspozycji art 17 §1 pkt 7 kpk zasadnicze znaczenie - z punktu widzenia ujemnych przesłanek procesowych w postaci powagi rzeczy osądzonej i zawisłości sprawy - ma procesowe pojawienie się w postępowaniu osoby podejrzanego w rozumieniu art 71§1 kpk. To dopiero od tego momentu powstaje również procesowa przeszkoda do wszczęcia i prowadzenia innego postępowania o ten sam czyn i przeciwko temu samemu oskarżonemu. Samo wszczęcie postępowania w sprawie ,a następnie umorzenie go po przeprowadzeniu czynności nie wykraczających poza fazę in rem , których wyniki nie stwarzały jeszcze przesłanek do postawienia zarzutów konkretnej osobie , nie powoduje stanu powagi rzeczy osądzonej. Jak wskazał także Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 9 października 2008 ( VKK 252/08 , OSNwSK 2008; Nr 1 , poz 1992 ) postępowanie umorzone w tym stadium może bowiem zostać podjęte w każdym czasie , co wprost wynika z regulacji art 327§1 kpk. W przypadku zatem czynności procesowych kończących postępowanie przygotowawcze z powagi rzeczy osądzonej korzystają jedynie prawomocne postanowienia o umorzeniu postępowania wydane w fazie in personam. W wymieniona cechę nie są natomiast wyposażone prawomocne postanowienia o umorzeniu postępowania , jeżeli zostały wydane w fazie in rem , jak to miało miejsce w niniejszej sprawie. ( patrz Kodeks postępowania karnego .T. K.. Art. 1-424 . Redaktor dr D. D.. Wydawnictwo C. H. (...) W.

2020 ).

Wniosek

O uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez sąd I instancji.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Okoliczności podniesione przez skarżącego nie zostały rozważone przez sąd I instancji w sposób należyty i pogłębiony co miało istotny wpływ na treść zaskarżonego wyroku , doprowadzając do błędnego wniosku o potrzebie umorzenia postępowania wobec oskarżonego w zakresie zarzucanego mu czynu dotyczącego okresu od 2010 roku do 13 stycznia 2013 roku popełnionego w K. woj. (...) i w B. woj. (...)- (...).

3.2.

Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu , że oskarżony od września 2013 roku do 14 października 2018 roku w K. znęcał się psychicznie i fizycznie nad małoletnią pasierbicą A. K. w ten sposób , że będąc pod wpływem alkoholu bez powodu wszczynał awantury domowe , w trakcie których znieważał małoletnią , ubliżał jej , używał wobec niej słów wulgarnych , krytykował oraz ośmieszał , a także groził pozbawieniem życia ,a nadto stosował przemoc fizyczną w postaci szarpania za odzież , popychania i dawania klapsów w pupę - w sytuacji gdy brak jest jednoznacznych dowodów , aby oskarżony dopuścił się zarzucanego czynu ,a jedynym dowodem mającym świadczyć o popełnieniu przez oskarżonego czynu zabronionego są zeznania pokrzywdzonej , które są dezawuowane przede wszystkim przez jej matkę A. G..

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut chybiony. Istota zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych nie może opierać się tylko na odmiennej ocenie materiału dowodowego i polegać na forsowaniu własnego poglądu na tę kwestię. Stawiając tego rodzaju zarzut , należy wskazać , jakich uchybień w świetle zgodności ( lub niezgodności ) z treścią dowodu , zasad logiki ( błędność rozumowania i wnioskowania ) czy sprzeczności ( bądź nie ) z doświadczeniem życiowym lub wskazaniami wiedzy dopuścił się w dokonanej przez siebie ocenie dowodów sąd I instancji ( wyrok SA w Katowicach z dnia 25 listopada 2016 roku , II AKa 398/16, L. ). Samo zanegowanie trafności ustaleń sądu orzekającego poprzez wyrażenie tylko odmiennego poglądu w tej materii nie jest wystarczające do wnioskowania o dopuszczeniu się przez ten sąd błędu w ustaleniach faktycznych ( wyrok SA w Gdańsku z dnia 28 grudnia 2016 roku ,II AKa 358/16 , L. ).Uchybienie o jakim mowa w art. 438 pkt 3 k.p.k. ma bowiem miejsce wówczas, gdy zasadność ocen i wniosków wyprowadzonych przez sąd orzekający z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego, nie odpowiada zasadom prawidłowego rozumowania. Błąd taki może stanowić wynik niepełności postępowania dowodowego (tzw. błąd braku), bądź określonych nieprawidłowości w zakresie oceny dowodów (tzw. błąd dowolności). Może być on zatem wynikiem nieznajomości określonych dowodów lub braku przestrzegania dyrektyw obowiązujących przy ich ocenie (wyrok SA w Warszawie z dnia 14.06.2017 r., II AKa 83/17, LEX nr 2330649).Powyższe uchybienia w niniejszej sprawie nie wystąpiły. Wbrew twierdzeniom apelacji sąd I instancji trafnie uznał , że oskarżony wyczerpał swoim zachowaniem znamiona występku z art. 207§1 kk. Obrońca oskarżonego nie zgadzając się w apelacji z tym rozstrzygnięciem zakwestionował poczynione ustalenia i po raz kolejny zaprezentował wersję i ocenę zdarzeń relacjonowaną przez oskarżonego. Odnosząc się do podniesionego zarzutu apelacji wskazać należy , że Sąd Rejonowy w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku dokonał szczegółowej analizy wyjaśnień oskarżonego w tym zakresie oraz wspierających je zeznań jego żony A. G. i uznał jednocześnie za wiarygodne i przekonywujące zeznania A. K. . Sąd I instancji swoje stanowisko w tej kwestii przekonywująco i należycie uzasadnił. To samo sąd orzekający uczynił w stosunku do zeznań pozostałych przesłuchanych w sprawie świadków oraz rzeczowego materiału dowodowego, a przedstawiona w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku argumentacja w tym zakresie jest w ocenie sądu odwoławczego logiczna i jasna , nie ma więc potrzeby jej powielania. Należy jedynie dodać , że sąd I instancji wyjaśnił dokładnie i wnikliwie okoliczności popełnienia przez M. G. przypisanego mu czynu ,a zebrany w toku czynności procesowych materiał będący podstawą rozstrzygnięcia w tym zakresie należy uznać za wszechstronny i kompletny. Ocena wyjaśnień oskarżonego i pozostałych dowodów dokonana została także z uwzględnieniem reguł wyrażonych w art 7 kpk ,a wyciągnięte w ten sposób wnioski są logiczne i trafne. Kwestionowanie więc przez obrońcę oskarżonego takiego stanowiska uznać należy jedynie za polemikę opartą na selektywnej i subiektywnej ocenie zgromadzonego materiału dowodowego. Sama bowiem możliwość przeciwstawienia ustaleniom sądu orzekającego odmiennego poglądu w kwestii ustaleń faktycznych, opartego na innych dowodach od tych, na których oparł się sąd I instancji, a zwłaszcza tylko na wyjaśnieniach oskarżonego, nie może prowadzić do wniosku o popełnieniu przez sąd błędu w ustaleniach faktycznych (por. odpowiednio wyrok SA w Krakowie z dnia 29.10.2010 r., II AKa 162/10, LEX nr 852362).Sąd odwoławczy w całości podziela stanowisko , że podstawowe znaczenie dla przypisania oskarżonemu winy mają zeznania pokrzywdzonej , która precyzyjnie i obszernie zrelacjonowała działania i czyny M. G. w stosunku do niej , jakie miały miejsce na przestrzeni lat. Ponadto jak słusznie zauważył to sąd I instancji składała te zeznania w różnym wieku , ale relacje te były stanowcze i konsekwentne. Poza tym przesłuchiwana ona była w obecności psychologa , ale z uwagi na upływ czasu i różne miejsca , w których te czynności procesowe przeprowadzano byli to dwaj różni biegli , a mimo to wnioski końcowe ich ekspertyz były tożsame . Zarówno bowiem E. S. , jak i M. C. stwierdziły zgodnie , iż zeznania pokrzywdzonej posiadały walor wiarygodności i nie ujawniły u w/w skłonności do konfabulacji. Obrońca oskarżonego deprecjonując natomiast w swej apelacji opinię biegłej M. C. instrumentalnie przemilcza w/w okoliczności i nie odnosi się w żaden sposób do tego , iż również druga biegła w ten sam sposób zdiagnozowała relacje A. K.. Zważywszy więc na wymowę w/w dowodów powyższa apelacja mija się w sposób oczywisty z realiami sprawy ,a ich uważna i staranna analiza prowadzi wręcz do zgoła odmiennych wniosków , jakie prawidłowo wywiódł sąd I instancji. Autor apelacji skutecznie także przemilcza przedłożone przez pokrzywdzoną nagranie , które ewidentnie przeczy wersji zdarzenia z dnia 14 października 2018 roku , jakie przed sądem w swych zeznaniach przedstawiała A. G. i jawi je jako niewiarygodne. Całkowicie niezrozumiałe jest więc twierdzenie skarżącego , że zeznania tego świadka winny być ocenione odmiennie przez sąd I instancji. Odnośnie natomiast zeznań A. L. , to po ich uważnej lekturze i analizie można jedynie skonstatować , że obrońca oskarżonego przywoływał w apelacji ich fragmenty dobrane jedynie wybiórczo pod kątem stawianej tam tezy, pomijając jednocześnie te które temu stanowisku nie odpowiadały. Świadek ten natomiast w sposób zbieżny i spójny z pokrzywdzoną relacjonował to co na temat zdarzenia z dnia 14 października mu ona przekazała. Potwierdził także , że oskarżony miał spory problem z alkoholem , o czym świadczyły chociażby liczne butelki po nim , które czasami A. L. sam wynosił do śmieci. Świadek wreszcie opisał jaka napięta atmosfera panowała w tym domu i jak skąpe ,a wręcz śladowe były kontakty między pokrzywdzoną ,a oskarżonym , gdy on tam przebywał. Odnosząc się do podniesionego zarzutu apelacji wskazać więc należy , że nie jest tak, iż sąd I instancji bezkrytycznie przyjął za w pełni wiarygodne zeznania A. K. pomawiającą bezpodstawnie , jak utrzymywał w/w , oskarżonego M. G.. Przeczy temu bowiem treść uzasadnienia, w którym organ orzekający trafnie zweryfikował i przeanalizował wypowiedzi wskazanych świadków ( T. K. (2), A. L. ) oraz ich zbieżność i spójność w powyższym zakresie. Mija się także obrońca oskarżonych z realiami tej sprawy, kiedy w istocie twierdzi , iż zeznań pokrzywdzonej nie da się zweryfikować i nie znajdują one potwierdzenia w innych dowodach, bo takim potwierdzeniem są chociażby przywołane wyżej opinie dwóch różnych biegłych psychologów. Wersję w/w świadków potwierdza również pośrednio rzeczowy materiał dowodowy , wskazany precyzyjnie przez sąd I instancji w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku. Reasumując Sąd Rejonowy prawidłowo ocenił więc wszystkie zebrane w sprawie dowody i na tej podstawie poczynił trafne ustalenia faktyczne. Nie wykraczają one poza granice swobodnej oceny dowodów , która to ocena nie wykazała istotnych błędów natury faktycznej i logicznej , zgodna była ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego. W uzasadnieniu sąd wskazał jakie fakty uznał za ustalone , na czym oparł poszczególne ustalenia ,a następnie wyprowadził z dokonanych ustaleń prawidłowe wnioski w zakresie sprawstwa oskarżonego.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Kontrola instancyjna nie wykazała , aby sąd I instancji dopuścił się uchybień wskazanych w apelacji obrońcy oskarżonego. Wobec bezzasadności więc podniesionego zarzutu apelacyjnego nie zasługiwał też na uwzględnienie wniosek obrońcy oskarżonego o jego uniewinnienie.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

Brak możliwości wydania wyroku skazującego , wobec umorzenia postępowania przez sąd I instancji.

☒ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Możliwość uchylenia wyroku uniewinniającego lub umarzającego i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania , związana z regulacją ne peius określoną w art 454§1 kpk ( art 437§2 zd. II kpk ) zachodzi dopiero wtedy , gdy sąd odwoławczy - wyniku usunięcia stwierdzonych uchybień stanowiących jedną z podstaw odwoławczych określonych w art 438 pkt 1-3 kpk , ( czyli po uzupełnieniu postępowania dowodowego , dokonaniu prawidłowej oceny dowodów , poczynieniu prawidłowych ustaleń faktycznych ) - stwierdza , że zachodzą podstawy do wydania wyroku skazującego , czemu stoi na przeszkodzie zakaz określony w art 454§1 kpk. Sama tylko możliwość wydania takiego wyroku w ponownym postępowaniu przed sądem I instancji jest niewystarczająca dla przyjęcia wystąpienia reguły ne peius określonej w art 454§1 kpk ( patrz uchwała SN z dnia 20 września 2018 r., I KZP 10/18 , OSNKW 2018/11/73 ).W tej sytuacji obowiązkiem Sądu Okręgowego było uprzednie skorygowanie uchybień sądu I instancji oraz wyrażenie własnej oceny faktycznej i prawnej. Sąd odwoławczy dokonał oceny materiału dowodowego w toku procesu apelacyjnego i prowadzi ona do wniosku , że oskarżony wyczerpał swoim zachowaniem znamiona czynu z art.207§1 kk. także w okresie od 2010 roku do stycznia 2013 roku. Ponieważ sąd odwoławczy nie może skazać oskarżonego , co do którego zapadł w tym zakresie wyrok umarzający postępowanie , konieczne było uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu w Kaliszu do ponownego rozpoznania. Sąd odwoławczy uznał mianowicie ( uwzględniając reguły wykładni celowościowej i systemowej art 454§1 kpk ) , że wprowadzenie niejako na nowo do opisu przypisanego M. G. przez sąd I instancji czynu ( przestępstwa wieloczynowego ) zachowań ( co do których umorzono błędnie postępowanie w tym zakresie ) przez Sąd Okręgowy stanowiłoby jednak naruszenie reguły ne peius. Nie sposób bowiem dostrzec , że wówczas skutkiem takiego prawomocnego orzeczenia , byłoby to , iż skazany miałby ograniczone możliwości podważenia takiego wyroku w zakresie tych ustaleń , a należy przypomnieć jeszcze , że wykonanie kary pozbawienia wolności jaką wymierzył mu sąd I instancji zostało mu warunkowo zawieszone , co z kolei wyklucza ( art 523§3 kpk ) wniesienie ewentualnej kasacji. Nie mówiąc już o tym , że pogorszyłoby to także sytuację w/w chociażby w kontekście odpowiedzialności odszkodowawczej z tytułu deliktu ( art 8 § 2 kpk ).

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

Przy ponownym rozpoznaniu sprawy sąd I instancji winien uwzględnić poczynione powyżej w pkt 3 uwagi., mając także na względzie treść art 442§ 2 kpk.

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

7.  PODPIS

SSO Patryk Pietrzak

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Oskarżyciel publiczny

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wyrok Sądu Rejonowego w Kaliszu w sprawie II K 1571/19 z dnia 8 marca 2022 roku.

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

Uchylenie

☐

Zmiana

1.12.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego M. G..

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wyrok Sądu Rejonowego w Kaliszu w sprawie II K 1571/19 z dnia 8 marca 2022 roku.

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

Uchylenie

☒

Zmiana