Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Pozwem wniesionym przeciwko Skarbowi Państwa – Dyrektorowi Zakładu Karnego w B.- F. powód D. D. wniósł o zasądzenie od pozwanego na jego rzecz kwoty 150.000 zł tytułem zadośćuczynienia oraz o zwolnienie go od ponoszenia kosztów sądowych i o ustanowienie mu pełnomocnika prawnego z urzędu. Ponadto wniósł również o zasądzenie kosztów udzielonej i nieopłaconej pomocy prawnej z urzędu wg norm przepisanych.

W uzasadnieniu powód podał, że odbywa karę pozbawienia wolności w Zakładzie Karnym B.- F.. W październiku 2017 r. podczas wykonywania pracy na terenie wskazanego zakładu doszło do wypadku, w którym doznał urazu kręgosłupa. Zdaniem powoda wypadek wydarzył się przy pracy. W jego konsekwencji doznał urazu kręgosłupa, a ambulatorium Zakładu Karnego przyczyniło się do zwiększenia urazu. Od tego czasu porusza się o kulach oraz funkcjonuje tylko dzięki silnym lekom przeciwbólowym (k. 4, 70).

Postanowieniem z dnia 10.06.2019 r. Sąd zwolnił powoda od kosztów sądowych w całości oraz ustanowił adwokata z urzędu (k. 87).

W odpowiedzi na pozew pozwany Skarb Państwa – Dyrektor Zakładu Karnego w B.- F. wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powoda na jego rzecz kosztów postępowania według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwany zaznaczył, że zaprzecza wszelkim twierdzeniom powoda, których wprost nie przyznał. Pozwany wskazał, że podczas zdarzenia powód miał być sam na klatce schodowej. Nikt zatem nie widział tego zdarzenia i nie może go potwierdzić. Powód twierdzi, że zgłosił zdarzenie oddziałowemu. Jednakże oddziałowy, który tego dnia był odpowiedzialny za grupę osadzonych noszących posiłki, A. S., nie zarejestrował żadnego zdarzenia o charakterze wypadku i nikt takiego zdarzenia mu nie zgłosił.

Ponadto, pozwany podkreślił, że powód w pozwie nie podał w jakim dniu zdarzenie miało mieć miejsce. Daty ewentualnego zdarzenia nie udało się także ustalić komisji powypadkowej. Pozwany wskazał, że z karty medycznych czynności ratunkowych z tego dnia wynika, że od października powód uskarżał się na bóle kręgosłupa okolicy LS z promieniowaniem do lewej kończyny dolnej. Dolegliwości te miały nasilić się po dźwignięciu garnka z zupą. Powód już wówczas przyjmował K.. Powód zanegował wtedy wystąpienie urazu. Zatem według tego opisu datą wypadku mógł być dzień 21.11.2017 r. Jednak wg dokumentów z ZK w dniu 21.11.2017 r. powód nie pracował (k. 110-112). Nie jest również prawdopodobne, żeby do zdarzenia miało dojść 24.11.2017 r., tak jak wskazał powód.

Pismem z dnia 31.10.2019 r. Prokuratoria Generalna Rzeczypospolitej Polskiej zawiadomiła o przekazaniu sprawy do prowadzenia podmiotowi reprezentującemu Skarb Państwa- Dyrektorowi Zakładu Karnego w B.- F. (k. 113).

W dalszym toku postępowania strony podtrzymały stanowiska dotychczas zajęte w sprawie.

Sąd ustalił, co następuje:

Powód D. D. jest osadzony w Zakładzie Karnym B.- F.. W listopadzie 2017 r. pracował w Zakładzie Karnym jako osoba roznosząca posiłki.

Okoliczności bezsporne

Jeszcze podczas pobytu w innej jednostce penitencjarnej, w lipcu 2017 r. powód zgłaszał dolegliwości bólowe kręgosłupa i od tego czasu był leczony farmakologicznie. Po przybyciu do Zakładu Karnego w B.- F. nadal zgłaszał te dolegliwości. 24.10.2017 r. była pierwsza adnotacja w książeczce zdrowia osadzonego. Powód znajdował się pod stałą opieką specjalisty neurologa, otrzymywał leki przeciwbólowe. Specjalista neurolog rozpoznał u powoda zespół korzeniowy kręgosłupa lędźwiowo-krzyżowego. Powód otrzymał stosowne leczenie farmakologiczne zgodne z zaleceniem specjalisty neurologa lub kontynuację leczenia przeciwbólowego w przypadku zakończenia zleconej terapii i dalszego utrzymywania dolegliwości bólowych odnotowanego przez lekarza pierwszego kontaktu. Początkowo powód otrzymywał leki przeciwbólowe w krótkich seriach, tj. po 14 dni, przez co nie miał zleconych leków z grupy antagonistów receptora H2. W związku z kontynuacją leczenia przeciwbólowego wspominane leki włączono i ich dystrybucja była kontynuowana. Powód nie zgłaszał żadnych dolegliwości w związku z przebytą chorobą wrzodową.

dowód: historia Choroby z Centrum Onkologii w B. k. 10, 14, karta medycznych czynności ratunkowych z dnia 24.11.2017 r. k. 21, książka zdrowia osadzonego z dnia 24.11. 2017 r. 15-20, 22-27, h istoria choroby powoda k. 34-36

Dnia 19.02.2018 r. sporządzono kartę wypadku, do której powód zgłosił uwagi. Powołana Komisja powypadkowa dnia 26.02.2018 r. złożyła drugie sprawozdanie. Komisja nie była w stanie ustalić daty zdarzenia opisanego przez poszkodowanego. Wyjaśniono, że z karty medycznych czynności ratunkowych nie można wysnuć jednoznacznego wniosku, bowiem tam z opisu powoda wynika, że do zdarzenia miało dojść 21.11.2017 r., jednak tego dnia powód nie pracował, co zostało ustalone na podstawie karty pracy osadzonego. Również data bezpośrednio wskazana przez powoda- 24.11.2017 r. nie jest wiarygodna i w związku z tym jego wyjaśnienia się wykluczają. Komisja jednoznacznie ustaliła, że nie doszło do wypadku przy pracy, określonego w art. 3 ustawy z dnia 30.10.2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (Dz.U. Nr 199, poz. 1673).

dowód: karta wypadku z dnia 26.02.2018 r. wraz z załącznikami k. 37-66

Dnia 28.06.2018 r. w odpowiedzi na pismo powoda, Sąd Okręgowy w Bydgoszczy V Wydział Penitencjarny i Nadzoru nad Wykonywaniem Orzeczeń Karnych określił zarzuty powoda jako nieuzasadnione. W związku z tym uznał za prawidłowe postępowanie administracji Zakładu Karnego w B.- F. odmawiające uznania kwalifikacji zdarzenia wskazanego przez powoda jako wypadek przy pracy.

dowód: akta sprawy V Pen 351/18 k. 8,9

Na podstawie wpisu neurologa w karcie medycznej pacjenta można wywnioskować, że konsultowała go już przed listopadem 2017 r., bowiem opisała tam, że nadal trwają jego bóle kręgosłupa powoda. Nie pamiętała żadnych okoliczności dotyczących wypadku przy pracy powoda, podczas którego miało dojść do uszkodzenia kręgosłupa.

dowód: zeznania świadka E. R. k. 163-163v (00:03:31-00:09:25),

Świadczenia medyczne w ZK F. były wykonywane w określonych godzinach, jeżeli nie było lekarza, to wzywano pogotowie. Powód często zgłaszał dolegliwości. Bóle kręgosłupa, problemy neurologiczne występowały już na początku listopada 2017 r. Już 7.11.2017 r. powód zgłaszał takie dolegliwości, później 21.11.2017 r. i 24.11.2017 r. W konsekwencji zalecono leki i zwolnienie lekarskie.

dowód: zeznania świadka J. S. (1) k. 256-256v (00:03:14-00:08:21)

W ZK B.- F. i w pozawięziennych placówkach medycznych powód leczony był z powodu dolegliwości bólowych kręgosłupa. Już przed zdarzeniem powód skarżył się na ból kręgosłupa. W dokumentacji medycznej wskazane były leki, które przyjmował pacjent.

dowód: Zeznania świadka J. S. (2) k. 258

Powód, podczas pobytu w ZK B.- F. składał liczne skargi, w związki z którymi przeprowadzano czynności wyjaśniające. Wykluczono możliwość zakwalifikowania wypadku, który wskazuje powód, jako wypadek przy pracy.

dowód: zeznania świadka M. K. k. 293-293v (00:04:24-00:07:56)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny na podstawie dokumentów znajdujących się w aktach sprawy, które nie budziły wątpliwości Sądu, a które to nie były kwestionowane przez żadną ze stron pod względem ich autentyczności jak i prawdziwości zawartych w nich informacji oraz na podstawie zeznań świadków.

Sąd uznał za wiarygodne zeznania świadków E. R., J. S. (1), J. S. (2), M. K., albowiem były jasne, logiczne i korespondowały z pozostałym materiałem dowodowym zebranym w sprawie. Świadkowie zgodnie stwierdzili, że powód przez długi czas skarżył się na dolegliwości związane z bólem kręgosłupa, które występowały już przed wypadkiem. Ponadto z zeznań świadków wynika, że zdarzenie, które wskazuje powód, nigdy nie zostało zakwalifikowane jako wypadek przy pracy.

Sąd nie dał wiary zeznaniom D. W., ponieważ nie były one spójne z zeznaniami pozostałych świadków oraz dokumentacją medyczną. Z dowodów tych bowiem wynika jednoznacznie, że powód, przeciwnie do treści zeznań tego świadka, od wielu lat skarżył się na dolegliwości kręgosłupa.

Sąd postanowił pominąć dowód z zeznań świadków K. G., P. G., M. J. i J. S. (3), a także dowód z przesłuchania stron, bowiem powód w terminach zakreślonych przez Sąd nie wskazał adresów tych świadków w sposób umożliwiający ich wezwanie lub doprowadzenie, sam zaś wniósł o zaniechania doprowadzania go do sądu i przesłuchania w charakterze strony.

Dokumenty w postaci protokołu z rozprawy z dnia 26.10.2020 r. w sprawie o sygn. akt I C 254/18, akt sprawy toczącej się w V Wydziale Penitencjarnym i Nadzoru nad Wykonywaniem Orzeczeń Karnych o sygn. V Pen 479/19, notatek urzędowych odnośnie skargi na niedobór leków, odpowiedzi Okręgowego Inspektoratu Służby Więziennej w B. na skargi powoda, aczkolwiek nie ma podstaw do kwestionowania ich wiarygodności, co do zasady nie miały istotnego znaczenia dla rozstrzygnięcia. Dowody te zostały powołane na okoliczność ustalenia warunków, jakie panują w ZK B.- F., rozmieszczenia więźniów, niedoboru leków i działań pracowników zakładu. W ocenie Sądu, dowody te nie miały związku z niniejszą sprawą w tym znaczeniu, że nie miały wpływu na ustalenie czy doszło do zdarzenia wywołującego szkodę, tj. wypadku przy pracy.

Sąd zważył, co następuje:

W świetle ustalonego w sprawie stanu faktycznego powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Istotę sporu stanowiło rozstrzygnięcie, czy słuszny jest zarzut, że rozstrój zdrowia powoda w postaci występujących dolegliwości bólowych kręgosłupa, jest wynikiem zdarzenia mającego miejsce podczas pracy powoda w Zakładzie Karnym w B.- F.. Jeżeli pracownicy Zakładu Karnego byliby odpowiedzialni za niezachowanie należytej staranności skutkujące zaistnieniem wypadku przy pracy, wskutek którego doszłoby do urazu kręgosłupa powoda, to Skarb Państwa ponosiłby odpowiedzialność w tej sprawie. Na podstawie art. 417 § 1 k.c. za szkodę wyrządzoną przez niezgodne z prawem działanie lub zaniechanie przy wykonywaniu władzy publicznej ponosi odpowiedzialność Skarb Państwa lub jednostka samorządu terytorialnego lub inna osoba prawna wykonująca tę władzę z mocy prawa. Nie ulega wątpliwości, że Dyrektor Zakładu Karnego w B.- F. i pracownicy tego zakładu są funkcjonariuszami państwowymi w rozumieniu art. 417 k.c. Powstaje w tej sytuacji problem odpowiedzialności Skarbu Państwa za szkodę wyrządzoną działaniem (lub zaniechaniem) funkcjonariusza państwowego przy wykonywaniu powierzonej mu czynności, o jakiej mowa w przytoczonym przepisie.

Przesłanką odpowiedzialności Skarbu Państwa na podstawie art. 417 § 1 k.c. jest tylko bezprawność rozumiana jako działanie funkcjonariusza niezgodne z prawem, a nie wina funkcjonariusza państwowego. Jeżeli zaistnieje bezprawność działania władzy państwowej, Skarb Państwa może też odpowiadać za szkody w mieniu i na osobie w postaci spowodowania rozstroju zdrowia. W myśl przepisu art. 444 § 1 k.c. w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Wedle przepisu art. 445 § 1 k.c. w wypadkach przewidzianych w artykule poprzedzającym sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

Ponadto, na podstawie art. 417 § 1 k.c. przesłankami odpowiedzialności Skarbu Państwa, na gruncie tego przepisu są: szkoda wyrządzona przy niezgodnym z prawem wykonywaniu czynności z zakresu władzy publicznej oraz adekwatny związek przyczynowy pomiędzy niezgodnym z prawem wykonywaniem takich czynności, a powstaniem szkody.

Zwracając uwagę na przesłankę odpowiedzialności odszkodowawczej przewidzianej w art. 417 k.c. w postaci szkody wskazać należy, że jest ona rozumiana szeroko - jest nią każdy uszczerbek w prawnie chronionych dobrach danego podmiotu, zarówno o charakterze majątkowym, jak i niemajątkowym. Art. 417 k.c. dotyczy zatem również odpowiedzialności Skarbu Państwa z tytułu spowodowania rozstroju zdrowia, co oznacza możliwość wystąpienia przez pokrzywdzonego z roszczeniem o zadośćuczynienie pieniężne za doznaną krzywdę niemajątkową, jeżeli uważa, że zachowanie pozwanego po pierwsze było bezprawne, po drugie doprowadziło do pogorszenia jego stanu zdrowia. Doprecyzowaniem tych przepisów, wskazującym na zakres odpowiedzialności jest przepis art. 361 § 1 k.c., który stanowi, że odpowiedzialność ograniczona jest jedynie do negatywnych skutków w interesie majątkowym i niemajątkowym poszkodowanego, będących normalnym następstwem czynu, z którego szkoda wynikła.

Pozwany, ustosunkowując się do żądania pozwu zaprzeczył twierdzeniom strony powodowej, w związku z tym, na podstawie art. 6 k.c. to na stronie powodowej spoczywa ciężar wskazania zdarzenia, które wywołało szkodę. Ponadto wskazania na bezprawność zachowania pozwanego, udowodnienia winy oraz wykazania istnienia adekwatnego związku przyczynowego pomiędzy zdarzeniem, a naruszeniem interesów majątkowych lub niemajątkowych powoda. Spełnienie tych przesłanek powoduje powstanie odpowiedzialności po stronie pozwanego i jest podstawą do zasądzenia zadośćuczynienia. Zatem przepis art. 417 k.c. oparty jest o zasadę domniemania bezprawności, natomiast udowodnienie wystąpienia pozostałych przesłanek odpowiedzialności Skarbu Państwa, zgodnie z określoną w art. 6 k.c. regułą dowodową, jest rzeczą powoda.

W niniejszej sprawie odpowiedzialność Skarbu Państwa miałaby wynikać z niezgodnego z prawem zachowania Dyrektora Zakładu Karnego w B.- F. i pracowników tego zakładu, co miałoby doprowadzić do wypadku przy pracy w rozumieniu przepisów prawa pracy, a następnie do powstania obrażeń ciała lub rozstroju zdrowia.

Sytuacja prawna osób pozbawionych wolności uregulowana jest w sposób ogólny w ustawie z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks karny wykonawczy (Dz.U. z 2021 r. poz. 53 t.j.), a w szczególności w art. 110. Realizacja spoczywających na administracji zakładu karnego obowiązków w zakresie organizowania miejsc, w których przebywają osoby pozbawione wolności należy do działań władczych państwa i mieści się w pojęciu wykonywania zadań z zakresu władzy publicznej. Ocena, czy obowiązki te zostały zrealizowane, winna być dokonana z uwzględnieniem uprawnień skazanego, szczegółowo uregulowanych przepisach ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks karny wykonawczy, a także z uwzględnieniem treści przepisów wykonawczych: Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 21 grudnia 2016 r. w sprawie regulaminu organizacyjno-porządkowego wykonywania kary pozbawienia wolności oraz Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 19 grudnia 2016 r. w sprawie warunków bytowych osób osadzonych w zakładach karnych i aresztach śledczych. Powód w żaden sposób nie wykazał, by w pozwanej jednostce penitencjarnej nie zapewniano mu odpowiedniej opieki medycznej i leków w związku ze zgłoszonymi dolegliwościami bólowymi kręgosłupa. Nie negując faktu występowania u powoda tych dolegliwości, nie ma żadnych dowodów na to, by podczas pobytu powoda w pozwanym zakładzie karnym w ogóle doszło do wypadku przy wykonywaniu pracy zleconej powodowi, a w konsekwencji do pogorszenia jego stanu zdrowia. Z zebranego materiału dowodowego wynika natomiast, że w pozwanym zakładzie karnym miał on dostęp do opieki medycznej. Niezadowolenie powoda z opieki medycznej w zakładzie karnym nie może determinować uznania, że pozwany dopuścił się jakichkolwiek zaniedbań w zakresie zapewnienia powodowi opieki lekarskiej, zwłaszcza wobec ustalenia, że do takiej konsultacji lekarskiej doszło. Odnosząc się natomiast do czasu oczekiwania na wizytę, podkreślić należy, że podobny czas oczekiwania na wizytę obowiązuje w usługach świadczonych przez publiczną służbę zdrowia.

Wskazać również należy, że sąd penitencjarny sprawujący nadzór nad wykonywaniem kary pozbawienia wolności przez powoda nie uwzględnił jego skargi dotyczącej wystąpienia urazu w trakcie wykonywania pracy. Sąd Okręgowy w Bydgoszczy V Wydział Penitencjarny i Nadzoru nad Wykonywaniem Orzeczeń Karnych uznał, że zarzuty powoda były bezzasadne. W świetle informacji zawartych w Karcie Wypadku i załączonych do niej dokumentów oraz zapisów w książce zdrowia osadzonego żadne źródła i dokumenty nie potwierdzają doznania przez powoda urazu podczas pracy przy wydawaniu posiłków.

W ocenie Sądu najistotniejszą kwestią było bowiem ustalenie czy w ogóle doszło do zdarzenia, które wskazuje powód. Powód zasadniczo cierpi na chorobę kręgosłupa, więc to nie wypadek determinuje jego problemy zdrowotne. Analiza materiału dowodowego zebranego w sprawie oraz zeznań świadków nic nie wskazuje, aby uległ wypadkowi przy pracy przy roznoszeniu zupy. W dniu 24.11.2017 r. wezwano do powoda karetkę pogotowia- w swych wyjaśnieniach powód przekazał lekarzowi w drodze, iż doznał wypadku. Z karty medycznych czynności ratunkowych wynika, iż skarżył się na bóle kręgosłupa od października 2017 r., przy czym bóle nasiliły się 3 dni wcześniej po dźwignięciu garnka z zupą. Ponadto wskazano, że powód neguje urazy. Z oświadczenia złożonego do tej karty wynika więc, że data zdarzenia, to 21.11.2017 r. Jednakże z karty pracy osadzonego zatrudnionego nieodpłatnie wynika, że nie pracował on od 18.11.2017 r. Również funkcjonariusze służby więziennej przesłuchiwane w charakterze świadków nie potwierdzili zdarzeń nadzwyczajnych związanych z pracą. Natomiast zdaniem powoda, do wypadku doszło 24.11.2017 r. Ponadto, jak wynika z karty medycznych czynności ratunkowych, rozpoznano u powoda rwę kulszową z bólem lędźwiowo-krzyżowym i zastosowano leki przeciwbólowe. Należy wskazać, że rozpoznanie takie figurowało w książce zdrowia już wcześniej, bóle kręgosłupa zgłaszał bowiem od lipca 2017 r. Było z tym związane wydawanie leków przeciwbólowych, np. K.. Zatem powód już przez długi czas przed rzekomym zdarzeniem cierpiał na dolegliwości bólowe. Zapis w książce zdrowia z października 2017 r. dotyczy dnia 2.10.2017 r. kiedy to wydano środki przeciwbólowe w Areszcie Śledczym w T., 4.10.2017 r. przekazano do depozytu preparat (...) oraz 24.10.2017 r. kiedy powód zgłaszał ból kręgosłupa odcinka L z promieniowaniem do kończyny dolnej lewej, w wyniku czego zlecono konsultację neurologiczną. Konsultacja miała miejsce 3.11.2017 r. i potwierdziła ból kręgosłupa z promieniowaniem do kończyny oraz rwę kulszową, dlatego zapisano środki przeciwbólowe. Następnie bóle kręgosłupa powód zgłaszał w listopadzie 2017 r. w dniach 7.11, 21.11, 24.11 i później w kolejnych miesiącach. W żadnej z opisanych wizyt lekarskich nie występował element urazu czy wypadku. Natomiast jak wskazano, od lipca 2017 r. powód uskarżał się na bóle kręgosłupa, które leczono środkami przeciwbólowymi. Obiektywne dowody nie potwierdzają w tym stanie rzeczy doznania urazu w trakcie świadczenia pracy, zaś jak już wyżej wskazano, zarówno 21.11.2017 r., jak i 24.11.2017 r. powód nie wykonywał pracy. Zatem podstawowa przesłanka odpowiedzialności- zaistnienie zdarzenia wywołującego szkodę, nie została spełniona.

Odnosząc się do przesłanki wystąpienia szkody, zgromadzony w sprawie materiał dowodowy pozwalał na ustalenie, że pozwany zapewnił powodowi warunki odbywania kary pozbawienia wolności zgodne z prawem. Jak już zostało wskazane, powód od długiego czasu miał problemy z kręgosłupem i nie było w tym bezprawnego działania pozwanego. Przeprowadzone postępowanie dowodowe nie wykazało, aby przebywanie w pozwanym zakładzie karnym, w warunkach bytowych wyznaczonych okolicznościami towarzyszącymi izolacji penitencjarnej, wywołało u powoda negatywne skutki zdrowotne, fizyczne bądź psychiczne powodujące poczucie krzywdy, inne niż wynikająca z samego faktu pozbawienia wolności i związanej z tym izolacji od świata zewnętrznego, ograniczenia swobody i wolnej woli decydowania o samym sobie. Mając na względzie fakt możliwości konsultacji lekarskich, wezwanie karetki w momencie, gdy była taka potrzeba oraz dostęp powoda do niezbędnych lekarstw stwierdzić należy, że pozwany nie dopuścił się żadnych naruszeń w zakresie zapewnienia powodowi należytej opieki medycznej, zatem nie wystąpiła szkoda.

Sąd rozważył przesłankę bezprawności, natomiast nie było podstaw, aby uznać, że zachowanie funkcjonariuszy pracujących w zakładzie karnym było niezgodne z prawem. Zdaniem powoda doszło do wypadku przy pracy, w którego konsekwencji doznał on urazu kręgosłupa, a ambulatorium Zakładu Karnego przyczyniło się do zwiększenia urazu. Jednak jak wynika z materiału dowodowego, czynności medyczne były prowadzone prawidłowo, powód przez cały czas osadzenia miał dostęp do opieki medycznej, zatem nie mowy o bezprawności. Poza tym, należy jeszcze zauważyć, że ta przesłanka nie mogła być spełniona, skoro nie spełniona została podstawowa przesłanka odpowiedzialności- zaistnienie zdarzenia wywołującego szkodę.

Mając powyższe na uwadze, Sąd na podstawie art. 445 k.c. w zw. z art. 444 §1 k.c. oraz na podstawie art. 417 k.c. a contrario powództwo oddalił (pkt 1 wyroku).

Zgodnie z treścią art. 98 § 1 k.p.c., strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Powód przegrał przedmiotową sprawę w całości. Dlatego też mając na względzie treść § 2 pkt 6 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2018 r., poz. 265 t.j.), Sąd zasądził od powoda na rzecz pozwanego kwotę 5400 zł tytułem zwrotu kosztów procesu- pkt 2 wyroku. Sąd nie dopatrzył się po stronie powoda żadnych szczególnych okoliczności uprawniających do nieobciążania go kosztami na rzecz strony przeciwnej. Za taką podstawę trudno uznać sam fakt osadzenia w zakładzie karnym.

Powód był reprezentowany przez pełnomocnika z urzędu będącego adwokatem, który złożył oświadczenie, że koszty udzielonej pomocy prawnej nie zostały zapłacone w żadnej części. Dlatego na podstawie przepisu § 8 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego w urzędu Sąd przyznał pełnomocnikowi powoda wynagrodzenie za udzieloną pomoc prawną w stawce minimalnej, czyli w kwocie 3600 zł, powiększonej o należny podatek VAT– punkt 3 wyroku.

W oparciu o treść art. 113 ust. 4 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r.
o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, kosztami sądowymi, od obowiązku uiszczenia których powód został zwolniony, Sąd obciążył Skarb Państwa- pkt 4 wyroku.

SSO Joanna Cyganek

Zarządzenia:

1.  Odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć pełn. powoda;

2.  Z wpływem albo za 14 dni.