Pełny tekst orzeczenia

WYROK

1  W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 lutego 2022 r.

Sąd Rejonowy w Tczewie I Wydział Cywilny

Przewodniczący Sędzia Anna Ściepuro

Protokolant starszy sekretarz sądowy Anna Kordecka

po rozpoznaniu w dniu 25 lutego 2022 r. w Tczewie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) z siedzibą w T. (E. (...)

przeciwko J. L. (1)

o zapłatę

oddala powództwo.

Sygn. akt I C 445/21

UZASADNIENIE

W dniu 10 maja 2021 r. powód (...) z siedzibą w T. (...) wniósł pozew przeciwko J. L. (2) o zapłatę kwoty 2.020,95 zł wraz z odsetkami maksymalnymi za opóźnienie nie wyższymi jednak niż dwukrotność wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w skali roku od kwoty 1.300 zł od dnia 09 grudnia 2017 r. do dnia zapłaty wraz z kosztami procesu.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że pozwana po uprzednim złożeniu wniosku i uzyskaniu pozytywnej weryfikacji, zawarła w dniu 14 października 2016 r. z pierwotnym wierzycielem (...) Sp. z o.o. (właścicielem marki (...).PL) umowę pożyczki nr (...) w kwocie 1.300 zł, której termin spłaty przypadał na dzień 13 listopada 2016 r. Po upływie terminu spłaty zobowiązania strony zawarły porozumienie, umożliwiające spłatę zadłużenia przez pozwaną w ustalonych okresach rozliczeniowych kwoty 2.020,95 zł w terminie do 8 grudnia 2017 r.

Następnie wierzytelność została zbyta na rzecz powoda.

W dniu 30 czerwca 2020 r. powód skierował pozew o zapłatę przeciwko J. L. (1) do Sądu Rejonowego Lublin- Zachód w Lublinie. Postanowieniem z dnia 08 lutego 2021 r. wydanym w sprawie o sygn. akt VI Nc-e 976706/20 wobec skutecznego wniesienia sprzeciwu i utraty mocy nakazu zapłaty z dnia 10 sierpnia 2020 r. Sąd Rejonowego Lublin- Zachód w Lublinie orzekł o umorzeniu postępowania.

Pozwana J. L. (2) w odpowiedzi na pozew wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego postępowania według norm przepisanych. W uzasadnieniu swojego stanowiska pozwana podniosła, iż roszczenie uległo przedawnieniu.

S ąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 14 października 2016 r. pozwana J. L. (1), będąca konsumentem, po uprzednim złożeniu wniosku i pozytywnej weryfikacji, która wymagała m. in. przelewu opłaty w wysokości 0,01 zł, zawarła z (...) Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. umowę pożyczki nr (...). Strony ustaliły następujące warunki umowy pożyczki:

- całkowita kwota pożyczki- 1.300 zł;

- okres trwania pożyczki- 30 dni;

- termin spłaty pożyczki- 13 listopada 2016 r.;

- odsetki kapitałowe- 10,66 zł;

- prowizja- 354,75 zł;

- całkowity koszt pożyczki - 365,41 zł;

- całkowita kwota do zapłaty- 1.665,41 zł;

- (...) 1953,3%.

W dniu 14 października 2016 r. pożyczkodawca przelał na rzecz pozwanej kwotę pożyczki w kwocie 1.300 zł.

(dowody: potwierdzenie przelewu op łaty- k. 26, umowa pożyczki nr (...) wraz z załącznikiem- k. 21-23v, potwierdzenie przelewu- k. 27)

W dniu 08 grudnia 2016 r. pozwana J. L. (1) zawarła z (...) Sp. z o.o. porozumienie do umowy pożyczki F..pl nr (...) z dnia 14 października 2016 r. Na mocy porozumienia strony ustaliły, iż pozwana zobowiązana jest do spłaty kwoty kapitału wynoszącej 1.300 zł oraz kosztów związanych z umową i porozumieniem na rzecz pierwotnego wierzyciela. Łącznie pozwana zobowiązała się do zapłaty kwoty 2.023,56 zł w 12 ratach w okresie od 08 stycznia 2017 r. do 08 grudnia 2017 r.

(dow ód: porozumienie z dnia 8 grudnia 2016 r. do umowy pożyczki F..pl nr (...) z dnia 14 października 2016 r.- k. 24-25)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy (wyżej wymienionych), których prawdziwości ani autentyczności treści w nich zawartych nie kwestionowała żadna ze stron i które nie budziły wątpliwości Sądu.

S ąd zważył, co następuje:

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

W ocenie Sądu przedstawione przez powoda dokumenty potwierdzają fakt zawarcia przez pierwotnego wierzyciela i pozwaną umowy pożyczki oraz porozumienia. Powód nie wykazał jednakże w sposób należyty, że uprawnienie do dochodzenia tej wierzytelności rzeczywiście i skutecznie przeszło na niego oraz kiedy to nastąpiło. Samo lakoniczne oświadczenie prokurenta powodowej spółki w tym zakresie w ocenie Sądu nie jest wystarczające do zweryfikowania, czy i na jakich warunkach doszło do zwarcia umowy przelewu wierzytelności oraz czy umowa ta obejmowała roszczenie względem pozwanej. Wskazać trzeba, że oświadczenie to nie wskazuje daty dokonania umowy cesji, jej warunków ani wysokości kwoty objętej umową. Powód nie wykazał tym samym ciągłości prawnej do dochodzenia przez siebie roszczenia objętego pozwem.

Należy pamiętać, że proces cywilny jest procesem kontradyktoryjnym. Oznacza to, że w jego ramach toczy się spór między stronami, który rozstrzyga Sąd. Kontradyktoryjny model postępowania cechuje się tym, iż co do zasady wykrycie prawdy przez Sąd ogranicza się do przeprowadzenia dowodów zgłoszonych przez strony, bowiem to na nich spoczywa ciężar dowodu (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 grudnia 2010 r., sygn. I BU 8/10; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 listopada 2010 r., sygn. II CSK 297/10).

Art. 6kK.c. stanowi, że ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Przepis ten formułuje podstawową zasadę rozkładu ciężaru dowodu w sporze cywilnym. Strona, która podnosi w procesie pewne okoliczności lub fakty, powodujące powstanie określonych skutków prawnych, zobowiązana jest te okoliczności lub fakty przed Sądem udowodnić. Odmienna regulacja powodowałaby bowiem powstanie niedopuszczalnej łatwości wywodzenia skutków prawnych z prostego powołania się na fakt bez potrzeby jego udowodnienia (zob. też T. Sokołowski, Komentarz do art. 6 Kodeksu cywilnego [w:] A. Kidyba (red.), Kodeks cywilny. Komentarz. Tom I. Część ogólna, Lex 2009).

Jeżeli stronie nie uda się udowodnić okoliczności lub faktów przez nią powołanych, ponosi ona negatywne skutki procesowe, gdyż Sąd nie będzie opierał się na tych okolicznościach lub faktach w swoim rozstrzygnięciu (zob. też wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 lipca 2010 r., sygn. IV CSK 25/10; wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 8 marca 2011 r., sygn. VI ACa 966/10).

Sąd podziela w pełni pogląd Sądu Najwyższego wyrażony w wyroku z dnia 06 listopada 2002 r. (sygn. I CKN 1280/00) i stoi na stanowisku, że z dokumentem prywatnym nie wiąże się domniemanie prawne, iż jego treść przedstawia rzeczywisty stan rzeczy. Dokumenty te z reguły mają dużą wartość dowodową przeciwko osobie, od której pochodzą, natomiast dowód ten ma znacznie mniejszą moc dowodową, jeżeli miałby przemawiać na rzecz strony, która go sporządziła. Z tą ostatnią sytuacją mamy do czynienia w niniejszej sprawie. Powód sporządził oświadczenie i przedstawił je jako dowód dochodzonego przez siebie roszczenia – jest to zatem dokument prywatny. Dodatkowo jest on na tyle lakoniczny, że nie sposób zweryfikować, kiedy ewentualne roszczenie względem pozwanej przeszło na rzecz powoda. W treści pozwu skierowanego do sądu w elektronicznym postępowaniu upominawczym powód wskazał datę (domniemanej) umowy cesji - była to data, która nastawiła po dacie zawarcia porozumienia z pierwotnym wierzycielem. Tym samym, opierając się wyłącznie na treści pozwu – istniały podstawy do wydania nakazu zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym – ponieważ jest to postępowanie uproszczone, w którym sąd opiera się jedynie na treści pozwu i nie weryfikuje poszczególnych dowodów w sprawie. Podkreślenia tu wymaga jednak, że w treści pozwu skierowanego do Sądu Rejonowego w Tczewie powód nie zawarł już żadnych twierdzeń o cesji wierzytelności i dacie jej dokonania, co stawia w wątpliwość twierdzenia powoda, który odmiennie w obu pozwach przedstawił ten sam stan faktyczny sprawy.

Dowód przedstawiony przez powoda - oświadczenie o przeniesieniu wierzytelności – ma jedynie moc dowodową dokumentu prywatnego, do tego jest bardzo ogólnikowa, brakuje też umowy cesji, która mogłaby stanowić pełnowartościowy dowód w sprawie. Cesja jest umową kauzalną. Z treści oświadczenia causa nie wynika. Nie sposób wywnioskować z niego, czy w ogóle doszło do skutecznego nabycia prawa do wierzytelności – w ocenie Sądu samo twierdzenie powoda nie jest wystarczające, by ten fakt wykazać.

Biorąc pod uwagę powyższe Sąd zważył, że twierdzenia powoda pozostają gołosłowne, a dochodzone przez niego roszczenie nie zostało właściwie wykazane, tak samo jak ciągłość prawna pomiędzy pierwotnym wierzycielem a powodem w niniejszej sprawie. W tym stanie rzeczy nie zasługuje ono na uwzględnienie.