Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 września 2021 r.

Sąd Apelacyjny w Katowicach V Wydział Cywilny

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 3 września 2021 r. w Katowicach

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) w L. (Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej)

przeciwko (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w Z.

przy udziale interwenienta ubocznego T. B.

o uchylenie uchwały

na skutek apelacji pozwanej

od wyroku Sądu Okręgowego w Częstochowie

z dnia 19 czerwca 2020 r., sygn. akt V GC 179/18

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od poznanej na rzecz powódki kwotę 810 (osiemset dziesięć) złotych tytułem kosztów postępowania apelacyjnego.

Sygn. akt A VGa 125/21

UZASADNIENIE

Powódka (...) Ltd w L. wnosiła o stwierdzenie nieważności uchwały nr (...) Nadzwyczajnego Zgromadzenia Wspólników z dnia 10 stycznia 2017 r. i zasądzenie kosztów procesu.

W uzasadnieniu pozwu wskazała, że powódka w pozwanej (...) Sp. z o.o. posiada 100 udziałów, natomiast drugi wspólnik T. B. posiada 110 udziałów. Na Zgromadzeniu wspólników z 10 stycznia 2017 r. podjęto uchwałę o podwyższeniu kapitału zakładowego. W uchwale znalazł się zapis, że dotychczasowym wspólnikom przysługuje prawo pierwszeństwa objęcia udziałów w stosunku do dotychczasowych udziałów. Uprawnienie z prawa pierwszeństwa udziałów miało być wykonane w terminie 1 miesiąca, po jego upływie zarząd był uprawniony do zaoferowania objęcia udziałów innemu wspólnikowi lub innej osobie. Powyższa uchwała została podjęta przez T. B.. Powódka nie brała udziału na Zgromadzeniu Wspólników, albowiem nie została prawidłowo zawiadomiona o terminie i miejscu zgromadzenia i w konsekwencji nie miała wiedzy o podjętej uchwale. W wyniku podjętej uchwały udziały objął T. B. , stając się większościowym wspólnikiem. W ocenie powoda działanie wspólnika T. B. miało na celu pokrzywdzenie powódki. Adres wskazany w akcie notarialnym (...), (...) nie był adresem wspólnika, adresem dla doręczeń był adres(...), i ten adres wskazano w liście wspólników. Zdaniem powoda doszło do celowego zawiadomienia wspólnika na adres inny niż wskazany w akcie założycielskim oraz w dokumentach rejestrowych, co skutkowało brakiem możliwości uczestnictwa powódki w Zgromadzeniu Wspólników. Powódka w okresie od dnia 2 listopada 2016 r. do dnia 18 kwietnia 2018 r. była w fazie reaktywacji, tym samym nie mogła występować z roszczeniem do sądu. Dopiero od 18 kwietnia 2018 r. po przywróceniu wpisu w rejestrze, miała możliwość występowania w charakterze strony postępowania sądowego.

Pozwana wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów procesu.

Pozwana podniosła, że pozew jest spóźniony z mocy art. 252 § 3 k.s.h., albowiem zaskarżona uchwała została ogłoszona w Monitorze Sądowym i Gospodarczym z dnia (...) pod poz. (...) i od tej daty biegł 6 miesięczny termin przewidziany we wskazanym przepisie. Nadto wskazała, że zawiadomienie zostało wysłane na adres wskazany w angielskim rejestrze. Adres (...) jest nie wiążący z uwagi na wykreślenie powódki z rejestru. Zawiadomienia zawsze były wysyłane powódce na adres wskazany w rejestrze i przedstawiciel powódki stawiał się na zgromadzeniach. Skoro na dzień 10 stycznia 2017 r. powód nie istniał w rejestrach to i tak nie mógłby być dopuszczony do udziału w Zgromadzeniu Wspólników. Brak powoda na zgromadzeniu w dniu 10 stycznia 2017 r. nie ma więc wpływu na treść uchwały, bowiem w tym dniu w sensie prawnym nie istniał.

Zaskarżonym wyrokiem Sąd Okręgowy w Częstochowie uwzględnił powództwo stwierdzając nieważność uchwały nr (...) z dnia 10 stycznia 2017 r. i zasądzając od pozwanej na rzecz powódki koszty postępowania w kwocie 3.097 zł.

Sąd Okręgowy wskazał, że powódka jest wspólnikiem pozwanej spółki, a jej udziały stanowią 50% wartości kapitału zakładowego. Również takiej samej wartości udziały posiada drugi wspólnik – T. B. – 50%. Jako adres powódki wpisano w księgach pozwanej (lista wspólników): (...). Na dzień 10 stycznia 2017 roku zarząd pozwanej zwołał Nadzwyczajne Zgromadzenie Wspólników, a zawiadomienie o nim zostało wystosowane do powódki na jej adres powódki wynikający z wpisu w rejestrze tj. na adres (...). Na tym zgromadzeniu obecny na nim wspólnik T. B. reprezentujący połowę kapitału zakładowego podjął uchwałę nr (...), zgodnie z którą na mocy art. 257 k.s.h. poprzez zmianę umowy spółki podwyższa się kapitał zakładowy o kwotę 10.000,00 zł tj. do kwoty 210.000,00 zł poprzez ustanowienie 10 udziałów o wartości nominalnej 1.000,00 zł każdy. W § 2 postanowiono, że dotychczasowym wspólnikom spółki przysługuje prawo pierwszeństwa do objęcia nowych udziałów w stosunku do swoich dotychczasowych udziałów tj. po 5 udziałów na każdego wspólnika. Zgodnie z § 3 uchwały zarząd wezwie wszystkich wspólników jednocześnie listami poleconymi do wykonania prawa pierwszeństwa. W § 4 uchwały postanowiono, że jeżeli którykolwiek ze wspólników nie wykona prawa pierwszeństwa w terminie miesiąca, zarząd uprawniony jest zaoferować objęcie udziałów innemu wspólnikowi albo innej osobie. Uchwała została podjęta jednogłośnie. Pismem z dnia 10 stycznia 2017 r. zarząd powódki został zawiadomiony, na adres rejestrowy spółki, o podwyższeniu kapitału zakładowego i prawie dotychczasowego wspólnika do objęcia udziałów w podwyższonym kapitale zakładowym. W dniu 17 lutego 2017 r. T. B. złożył oświadczenie o objęciu udziałów w podwyższonym kapitale zakładowym powodowej spółki. Powódka w okresie od dnia 2 listopada 2016 r. była w fazie reaktywacji, działalność wznowiła z dniem 18 kwietnia 2018 r.

Odnosząc się do zachowania przez powódkę terminu do zaskarżenia uchwały Sąd Okręgowy wskazał, że zgodnie bowiem z treścią art. 252 § 3 k.s.h prawo do wytoczenia powództwa o stwierdzenie nieważności uchwały wspólników sprzecznej z ustawą wygasa z upływem 6 miesięcy od dnia otrzymania wiadomości o uchwale, jednakże nie później niż z upływem 3 lat od dnia powzięcia uchwały. Terminy o których mowa w tym przepisie mają charakter zawity, co oznacza, iż po jego upływie uprawnienie osób legitymowanych do wystąpienia z takim powództwem wygasa, co sąd rozpoznający sprawę bierze pod uwagę z urzędu. Powodowa spółka w czasie zwołania Nadzwyczajnego Zgromadzenia Wspólników została wykreślona z rejestru spółek , zatem do czasu jej ponownego wpisu nie mogła podejmować czynności prawnych, jakimi było wytoczenie powództwa. Wprawdzie art. 1032 Ustawy o spółkach z 2006 roku wskazuje, iż ogólnym skutkiem sądowego nakazu przywrócenia do rejestru jest uznanie, że spółka kontynuowała istnienie jak gdyby nigdy nie została rozwiązana ani wykreślona z rejestru, nie mniej jednak w dacie powzięcia uchwały, powodowa spółka nie miała możliwości działania poprzez swoje organy i zaskarżania uchwał. W świetle art. 1012 Ustawy o spółkach z chwilą rozwiązania spółki , wszelkie mienie i prawa do niej należące zostaje uznane za bona vacatia oraz przechodzi tymczasowo na własność odpowiednio Korony lub Księstwa Lancaster lub Księcia Kornwalii lub zostaje przez nie nabyte. Korona ma prawo zrzeczenia się praw do mienia w terminie 3 lat. (art. 1014). Powodowa spółka została wykreślona z rejestru z dniem 1 listopada 2016 r. i przywrócona do rejestru z dniem (...)., zatem w dacie powzięcia uchwały, jak i w dacie publikacji wpisu w Monitorze Sądowym i Gospodarczym powodowa spółka jako podmiot wykreślony z rejestru spółek nie miała zdolności do czynności prawnych.

Sąd Okręgowy nie podzielił stanowiska pozwanej, iż termin do zaskarżenia uchwały przez powódkę biegł od dnia publikacji w dzienniku urzędowym. Powódka po ponownym wpisaniu do rejestru w dniu (...). w terminie ustawowym wywiodła powództwo o stwierdzenie nieważności uchwały, wiedzę zaś o treści zaskarżonej uchwały powzięła zapoznając się z dokumentacją pozwanej spółki znajdującą się w Krajowym Rejestrze Sądowym. Wniesienie powództwa w dniu 18 października 2018 r. nastąpiło z zachowaniem ustawowego terminu, o którym mowa w art. 252 § 3 k.s.h.

W ocenie Sądu pierwszej instancji powódka jako wspólnik pozwanej spółki, zgodnie z brzmieniem art. 250 ust. 4 k.s.h w zw. z art. 252 § 1 k.s.h. jest legitymowana czynnie do zaskarżenia uchwały, bowiem nie była obecna na zgromadzeniu wspólników w dniu 10 stycznia 2017 roku, wobec wadliwego jego zwołania. Odnosząc się do naruszenia art. 238 k.s.h. Sąd Okręgowy stwierdził, że wskazuje on na obowiązek wysłania listu poleconego lub przesyłki kurierskiej na co najmniej dwa tygodnie przed terminem zgromadzenia, a nie na doręczenie korespondencji. Zarząd pozwanej spółki wysłał zawiadomienie o zwołaniu zgromadzenia wspólników w dniu 10 stycznia 2017 r. jednakże wysłanie zawiadomienia nastąpiło na adres nie wynikający z danych adresowych wskazywanych przez pozwaną, lecz na adres wynikający z wpisu w rejestrze powódki tj. (...). Art. 188 § 1 k.s.h. zobowiązuje zarząd do prowadzenia księgi udziałów, do której należy wpisać dane i adres wspólnika, na zarządzie spółki ciąży więc obowiązek zadbania, aby księga udziałów takie dane zawierała, jeżeli jednak w księdze był podany adres wspólnika, który w trakcie jego udziału w spółce uległ zmianie, to obowiązek jego aktualizacji przez spółkę wystąpiłby jedynie wówczas, gdyby z wiarygodnego źródła , przede wszystkim od wspólnika, uzyskała informacje o jego zmianie. Zadbanie o wpis aktualnego adresu do księgi udziałów, leży przede wszystkim w interesie wspólnika, który powinien zapewnić sobie skuteczny kontakt ze spółką. Powódka nie zmieniła adresu do doręczeń od chwili zawiązania pozwanej spółki, co więcej w księdze udziałów wpisany był adres powódki: (...), a zatem nie jest to adres rejestrowy powodowej spółki- (...) NP, adresem wpisanym w księdze udziałów powódka posługiwała się przez cały czas, o czym świadczą przedłożone do akt sprawy akty notarialne, pieczęcie powodowej spółki zawierające jej adres używany w korespondencji z pozwaną i dane powódki jako wspólnika na liście wspólników. Strona pozwana znała zatem adres korespondencyjny dla strony powodowej i winna na tenże adres wysyłać korespondencję. Wysłanie zawiadomienia o zwołaniu zgromadzenia wspólników na adres rejestrowy spółki, a nie na adres wskazany jako adres do doręczeń, nie spełnia zadość wymogów art. 238 k.s.h. Pod adresem rejestrowym mieściła się bowiem spółka księgowa, która odbierała korespondencję i przekazywała ją powódce, na podstawie umowy. Jednakże w czasie doręczenia wezwania powodowa spółka na mocy przepisów prawa angielskiego została wykreślona z rejestru i na ten moment utraciła byt prawny, który odzyskała z chwilą ponownego wpisu, zatem nie posiadała wiedzy o zwołaniu zgromadzenia wspólników w dniu 10 stycznia 2017 r. Zatem doręczenie zawiadomienia o terminie i porządku obrad zgromadzenia wspólników powódce było niemożliwym. Pozwana powzięła informacje o wykreśleniu powodowej spółki i pełnomocnik pozwanej poinformował o tym dyrektora powódki A. W., zatem brak wiedzy o rozwiązaniu spółki skutkował brakiem zawiadomienia o adresie organu uprawnionego do reprezentacji powódki. Bezprzedmiotowe są argumenty, iż w sprawie VGC 118/18 tutejszego sądu, zarząd powódki mimo nieprawidłowego doręczenia wiedział o terminie zgromadzenia wspólników i brał w nim udział. W przypadku bowiem stawiennictwa wspólnika na zgromadzeniu wspólników, sąd nie bada prawidłowości wysłania zawiadomienia ani źródła informacji o zgromadzeniu. Taka sytuacja nie zachodziła na zgromadzeniu wspólników w dniu 10 stycznia 2017 r. W niniejszej sprawie bezspornym bowiem było, iż zarząd spółki nie stawił się, nie został prawidłowo zawiadomiony o terminie zgromadzenia wspólników, a o treści uchwały powziął wiedzę z akt rejestrowych wiele miesięcy później.

Sąd Okręgowy nie podzielił stanowiska pozwanej, iż termin do wywiedzenia powództwa biegnie od dnia opublikowania w Monitorze Sądowym i Gospodarczym uchwały o podwyższeniu kapitału zakładowego tj. od dnia (...), (...), bowiem w tym terminie spółka utraciła byt prawny i brak było podmiotu uprawnionego do zaskarżenia uchwały. Zawiadomienie o zwołaniu zgromadzenia wspólników wysyłane zostało zaś na adres rejestrowy a nie na adres dla doręczeń wskazany przez powódkę, uniemożliwiając zawiadomienie o zwołaniu właściwego urzędu reprezentującego majątek spółki powodowej, jakim są jej udziały w pozwanej spółce.

Sąd Okręgowy uznał, że zaskarżona uchwała jest nieważna z uwagi naruszenie art. 238 k.s.h. Zawiadomienie o terminie zgromadzenia wspólników wysłane zostało na adres rejestrowy powodowej spółki, a nie na adres do korespondencji widniejący na liście wspólników, pozbawiło powodową spółkę reprezentowania przez właściwy urząd, możliwości udziału w zgromadzeniu wspólników w dniu 10 stycznia 2017 r., a tym samym głosowania nad uchwałą nr (...) o podwyższeniu kapitału zakładowego z prawem pierwszeństwa objęcia w niej udziałów przez dotychczasowych wspólników, w sytuacji gdy udziały w pozwanej spółce w dniu 10 stycznia 2017 r. posiadali wspólnicy po 50%, zatem brak zgody jednego ze wspólników uniemożliwiał podjęcie uchwały o podwyższeniu kapitału zakładowego, albowiem uchwała nie uzyskałaby wymaganej większości głosów. Brak prawidłowego zawiadomienia o terminie zgromadzenia wspólników uniemożliwiał udział strony powodowej, tym samym skutkował podjęciem spornej uchwały i uzyskaniem większości udziałów przez T. B., co skutkowało zwiększeniem wpływu wspólnika na sprawy spółki.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c.

W apelacji pozwana zarzuciła naruszenie:

1.  prawa procesowego:

-

art. 130 § 1 i 2 oraz art. 126 § pkt 6 k.p.c. poprzez zaniechanie wezwania do uzupełnienia braku formalnego pozwu w postaci niepodpisania pozwu przez drugą osobę uprawnioną do reprezentacji spółki, w sytuacji gdy oświadczenia w jej imieniu wymagają reprezentacji łącznej;

-

art. 233 § 1 k.p.c. poprzez pominięcie zeznań A. W., z których wynika, że o zaskarżonej uchwale dowiedział się w lutym lub marcu 2018 r. oraz, że pod adresem rejestrowym powódki dokonywano odbioru korespondencji;

2.  prawa materialnego:

-

art. 252 § 3 k.s.h. i art. 15 ustawy o Krajowym Rejestrze Sądowym poprzez przyjęcie, że początku biegu terminu do zaskarżenia uchwały należy upatrywać w dacie ponownego wpisu powódki do rejestru;

-

art. 238 k.s.h. i art. 61 § 1 k.c. poprzez ich błędną wykładnię i przyjęcie, że wysłanie zawiadomienie wspólnika na adres rejestrowy nie ma skutku prawnego oraz poprzez przyjęcie, że istniał obowiązek zawiadomienia o zgromadzeniu w dniu 10 stycznia 2017 r. w sytuacji, gdy powódka była podmiotem nieistniejącym od dnia 2 listopada 2016 r. do dnia 18 kwietnia 2018 r., a zatem i tak nie mogła być reprezentowana na tym zgromadzeniu.

Wskazując na te zarzuty pozwana wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa oraz zasądzenie kosztów procesu.

Powódka wniosła o oddalenie apelacji i zasądzenie kosztów postępowania odwoławczego.

Sąd Apelacyjny ustalił i zważył, co następuje:

Apelacja nie mogła zostać uwzględniona z następujących przyczyn.

Sąd Apelacyjny nie podziela pierwszego zarzutu apelacyjnego. Zarządzeniem przewodniczącego z dnia 6 kwietnia 2021 r. wydanym w toku postępowania apelacyjnego wezwano pełnomocnika powódki do przedłożenia oryginału bądź uwierzytelnionego odpisu z rejestru powódki przetłumaczonego na język polski, obejmującego aktualne oraz poprzednie na dzień wniesienia pozwu dane powodowej spółki w zakresie jej reprezentacji oraz siedziby oraz do przedłożenia oryginału bądź uwierzytelnionego odpisu pełnomocnictwa udzielonego dyrektorowi A. W. z dnia 2 stycznia 2013 r. Strona powodowa wykonała to zarządzenie, załączając stosowne dokumenty do pisma procesowego z dnia 19 kwietnia 2021 r. W połączeniu z dokumentami rejestrowymi złożonymi w postępowaniu przed Sądem pierwszej instancji można przyjąć, że powodowa spółka przy wnoszeniu pozwu była należycie reprezentowana.

Nie jest słuszny drugi zarzut naruszenia procedury cywilnej – art. 233 § 1 k.p.c. Sąd Apelacyjny podziela ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd Okręgowy, gdyż te wynikają ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, który został oceniony zgodnie z dyrektywami art. 233 § 1 k.p.c. Wbrew twierdzeniom apelacji odnośnie do przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów, okoliczności faktyczne sprawy są bezsporne. Jest faktem, że o zaskarżonej uchwale A. W. dowiedział się z akt innej sprawy sądowej na przestrzeni lutego – marca 2018 r., tyle że ta okoliczność nie ma wpływu na słuszność twierdzenia o naruszeniu zasady oceny dowodów. Chodzi tutaj jedynie o to, czy od tej daty winno się liczyć termin do zaskarżenia uchwały. Jest to jednak zagadnienie związane z oceną materialnoprawną stanu faktycznego sprawy, a nie z wadliwością oceny dowodów. Podobnie rzecz przedstawia się co do podniesionej w apelacji kwestii związanej z adresem powodowej spółki. Nie jest sporne przecież jaki jej adres został wpisany do rejestru, a jaki – odmienny od niego – został ujawniony w liście wspólników, zalegającej w dokumentach pozwanej. Leży również poza sporem, że pod ten drugi adres pozwana kierowała do powódki korespondencję, w tym także związaną z zawiadomieniami o terminach zgromadzeń wspólników. Ocena w takiej sytuacji, czy zawiadomienie o terminie zgromadzenia wspólników skierowana na adres rejestrowy czyni zadość wymogom wynikającym z art. 238 k.s.h. związana jest również z zastosowaniem prawa materialnego, a nie oceną dowodów zgromadzonych w trakcie przewodu sądowego.

Ocenę zarzutu naruszenia prawa materialnego rozpocząć wypada od najdalej idącego zarzutu – naruszenia art. 252 § 3 k.s.h. Jego uwzględnienie i przyjęcie, że powódka naruszyła termin zaskarżenia uchwały prowadziłoby a limine do zmiany zaskarżonego wyroku i oddalenia powództwa bez potrzeby analizy pozostałych zarzutów apelacyjnych. Wynikający bowiem z tego przepisu termin ma charakter prekluzyjny (zawity) w ujęciu prawa materialnego, a jego naruszenie skutkuje wygaśnięciem prawa do zaskarżenia uchwały, a to prowadzi do oddalenia powództwa w razie jej procesowego zaskarżenia. Zgodnie z jego brzmieniem prawo do wniesienia powództwa wygasa z upływem sześciu miesięcy od dnia otrzymania wiadomości o uchwale, jednakże nie później niż z upływem trzech lat od dnia powzięcia uchwały. Wbrew intencjom apelacji termin ten nie może być liczony od dnia zapoznania się przez przedstawiciela powódki z aktami innej sprawy sądowej lub od dnia obwieszczenia w MSiG zmian w umowie spółki dokonanych na zgromadzeniu wspólników w dniu 10 stycznia 2017 r. W tamtym bowiem czasie spółka była wykreślona z rejestru i nie posiadała zdolności prawnej. Innymi słowy, wiadomość o zaskarżonej uchwale nie mogła do niej dotrzeć w taki sposób, że mogła zapoznać się z jej treścią (art. 61 § 1 k.c.). Okoliczność, że wiedzę o uchwale powzięli członkowie jej władz statutowych nie ma znaczenia, gdyż w tamtym czasie spółka w sensie prawnym nie istniała. Nie mogła zatem przyjmować żadnych skierowanych do niej świadczeń, jak również podejmować czynności poprzez właściwy organ. Sytuacja uległa w tym zakresie zmianie z dniem ponownego wpisania spółki do rejestru w dniu 18 kwietnia 2018 r. To zdarzenie prawne – przy założeniu istnienia wiedzy członków organów statutowych spółki o treści uchwały – otwierało bieg sześciomiesięcznego terminu do jej zaskarżenia. Mając na względzie te okoliczności przyjąć należało, że powódka zachowała wynikający z art. 252 § 3 k.s.h. termin do wniesienia powództwa o stwierdzenie nieważności uchwały, a to czyni zarzut naruszenia tego przepisu – niezasadnym.

Nie można także uwzględnić twierdzenia, że doszło do naruszenia art. 238 § 1 k.s.h. Przepis ten nie wymienia adresu, pod który spółka winna skierować do wspólnika zawiadomienia o zgromadzeniu wspólników. Kwestia ta należy do regulacji korporacyjnych spółki, w szczególności pomiędzy nią a danym wspólnikiem. Adres może taki wskazać przede wszystkim wspólnik i wtedy to, spółka ma obowiązek kierowania nań zawiadomień o poszczególnych zgromadzeniach. W realiach niniejszej sprawy ustalono, że pozwana zawiadamia powódkę o zgromadzeniach na adres wskazany w liście wspólników. Jedynie w przypadku zgromadzenia z dnia 10 stycznia 2017 r. pozwana odstąpiła od przyjętej uprzednio praktyki. Co więcej w aktach korporacyjnych pozwanej spółki (np. umowa spółki i akty zmieniające) powódka jako adres do doręczeń wskazywano inny niż rejestrowy adres do doręczeń: (...). Dlatego też zawiadomienie na adres rejestrowy powódki nie wypełniało znamion wykonania przez pozwaną obowiązku, o jakim mowa w art. 238 § 1 k.s.h. Tak stałoby się, gdyby powódka została zawiadomiona o terminie zgromadzenia, lecz taki fakt nie miał miejsca ( por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 26 marca 2009 r., I CSK 253/08).

Druga cześć zarzutu naruszenia art. 238 § 1 k.s.h. dotyka znaczenia nieprawidłowego zawiadomienia w sytuacji, gdy i tak powódka – jako podmiot wykreślony z rejestru – nie mogła uczestniczyć poprzez swoje organy w zgromadzeniu z dnia 10 stycznia 2017 r. Rozpocząć tutaj wypada od zaakcentowania utrwalonego w orzecznictwie stanowiska, że przesłanki stwierdzenia nieważności uchwały mogą mieć charakter formalny lub materialny, to jednak uchybienia formalne (np. wadliwość zwołania zgromadzenia), także w stadium poprzedzającym podjęcie uchwały, mogą być skuteczną podstawą żądania stwierdzenia nieważności uchwały tylko wówczas, jeśli wywarły wpływ na jej treść ( por. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 16 lutego 2005 r., II CK 296/04, OSNC 2006, nr 2, poz. 31; z dnia 12 października 2012 r., IV CSK 186/12; z dnia 9 września 2010 r., I CSK 530/09 ). W tym kontekście trzeba powiedzieć, że brak zawiadomienia o terminie zgromadzenia mógł mieć wpływ na treść uchwały, gdyż w okresie wykreślenia powódki z rejestru jej majątek został przejęty przez następcę prawnego (art. 1012 ustawy o spółkach z 2006 r.), który mógł się ubiegać o dopuszczenie go do udziału w zgromadzeniu jako wspólnik spółki, a potencjalne głosowanie mogło by nie doprowadzić do powzięcia uchwały o treści przyjętej na zgromadzeniu w dniu 10 stycznia 2017 r. Wymagało to jednakże prawidłowego powiadomienia wspólnika ujętego na liście wspólników o terminie zgromadzenia wspólników. To jednakże nie miało miejsca w sprawie. W rezultacie zatem naruszenie przez pozwaną art. 238 § 1 k.s.h. mogło mieć wpływ na treść uchwały. Oznacza to, że naruszenie tego przepisu skutkowało stwierdzeniem nieważności uchwały zgromadzenia wspólników nr 1 z dnia 10 stycznia 2017 r.

Mając na względzie przywołane powyżej okoliczności apelacja pozwanej podlegała oddaleniu na podstawie art. 385 k.p.c.

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i 3 oraz art. 99 k.p.c., zasądzając od pozwanej na rzecz powódki koszty zastępstwa radcowskiego w wysokości 810 zł (§ 8 ust. 1 pkt 22 w zw. z § 10 ust. 1 pkt 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych, Tj. Dz. U. z 2018 r., poz. 265).