Pełny tekst orzeczenia

Przewodniczący

SSA Leszek Kulik (spr.)

Sędziowie

SSA Jacek Dunikowski

SSA Halina Czaban

Protokolant

Agnieszka Wądołkowska

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 144/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Ostrołęce z dnia 20 kwietnia 2022 r., sygn. akt II K 62/21.

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

- art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia;

- art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia , który miał wpływy na jego treść.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Na uwzględnienie, jednak w ograniczonym zakresie, a mianowicie w części dotyczącej rozstrzygnięcia w przedmiocie zadośćuczynienia, zasługiwała jedynie apelacja pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej.

W pozostałej części apelacja pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej, jak też w całości apelacje wniesione przez prokuratora i obrońcę oskarżonego, jako bezzasadne, nie zasługiwały na uwzględnienie.

Odnosząc się w pierwszej kolejności do apelacji wniesionej przez prokuratora i pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej, nie sposób zgodzić się z zarzutami skarżących, jakoby zaskarżone orzeczenie naruszało którykolwiek ze wskazanych przez nich przepisów postępowania karnego i było obarczone błędem w ustaleniach faktycznych. Przeprowadzona kontrola odwoławcza wyroku nie potwierdziła zasadności zarzutów stawianych w tym zakresie.

Z części motywacyjnej zaskarżonego wyroku wynika, że Sąd I instancji z należytą starannością przeprowadził postępowanie dowodowe i w sposób wyczerpujący odniósł się do wszystkich kwestii wymagających rozstrzygnięcia. W szczególności w sposób wnikliwy przeanalizował i właściwie ocenił dowody, które legły u podstaw ustaleń w zakresie przypisanego oskarżonemu czynu i jego przyjętej kwalifikacji prawnej.

Jako całkowicie bezpodstawny należy ocenić podniesiony w apelacji prokuratora zarzut, iż Sąd I instancji przy ocenie materiału dowodowego, dopuścił się obrazy przepisów postępowania tj. art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k.

Sąd Okręgowy oparł swoje ustalenia faktyczne na całokształcie istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej zgodnie z dyspozycją art. 410 k.p.k. i dokonał prawidłowej oceny zebranych w sprawie dowodów, w tym wyjaśnień oskarżonego oraz zeznań przesłuchanych w sprawie świadków.

Sąd Apelacyjny w pełni aprobuje przyjęte w judykaturze stanowisko, iż kontrola instancyjna oceny dowodów nie obejmuje sfery przekonania sędziowskiego, jaka wiąże się z bezpośredniością przesłuchania, sprowadza się natomiast do sprawdzenia, czy ocena ta nie wykazuje błędów natury faktycznej (niezgodności z treścią dowodu, pominięcia pewnych dowodów) lub logicznej (błędności rozumowania i wnioskowania) albo czy nie jest sprzeczna z doświadczeniem życiowym lub wskazaniami wiedzy. Tak więc dokonanie przez sąd odwoławczy nowej, odmiennej oceny dowodów jest uzasadnione tylko wówczas, gdy w wyniku kontroli odwoławczej stwierdzona zostanie dowolność oceny poczynionej przez Sąd I instancji (pomijając kwestię nowych dowodów). Jeżeli natomiast ocena dokonana przez sąd pierwszej instancji pozostaje pod ochroną art. 7 k.p.k., nie ma podstaw do zmieniania jej w postępowaniu odwoławczym.

W realiach niniejszej sprawy nie sposób dopatrzeć się przekroczenia przez Sąd I instancji granic swobodnej oceny dowodów. Wniesione apelacje stanowią jedynie polemikę z dokonaną przez Sąd Okręgowy oceną dowodów. Mianowicie skarżący domagają się ich odmiennej oceny, jednak nie wskazuje żadnych rzeczowych argumentów, które podważałyby ocenę przedstawioną w tym zakresie w części motywacyjnej wyroku. Jednak dokonanie oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego w sposób odmienny od oczekiwań stron procesowych nie stanowi naruszenia przepisów art. 7 k.p.k. (Postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 19 lutego 2014 r., II KK 17/14). Dlatego też zawartej w apelacjach argumentacji w tym zakresie nie sposób podzielić.

Bezpodstawny jest też podniesiony w apelacji pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej zarzut błędu w ustaleniach faktycznych. Dla skuteczności zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, niezbędnym jest wykazanie przez skarżącego nie tylko ogólnej wadliwości ocen i wniosków wyprowadzonych przez sąd orzekający z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego, ale wykazanie konkretnych uchybień w ocenie materiału dowodowego, jakich dopuścił się tenże sąd w świetle zasad logicznego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Pełnomocnik oskarżycielki posiłkowej nie wykazał w sposób skuteczny tego rodzaju uchybień natury faktycznej lub logicznej. Nie sposób również dopatrzeć się w dokonanej ocenie materiału dowodowego niezgodności ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego.

Odnosząc się w tym miejscu bezpośrednio do zarzutów podniesionych w apelacjach, nie można zgodzić się ze stanowiskiem skarżących, że Sąd I instancji dokonał niewłaściwej oceny zamiaru oskarżonego.

Ocenę, czy sprawca miał zamiar pozbawienia życia ofiary, należy oprzeć na rekonstrukcji jego przeżyć psychicznych, przy czym ich treść powinna być ustalana na podstawie wszystkich związanych z popełnianym czynem okoliczności, dotyczących nie tylko jego strony przedmiotowej, a więc nie tylko takich jak sposób działania i rodzaj użytego narzędzia, ale również okoliczności strony podmiotowej, wśród których istotne znaczenie ma także osobowość oskarżonego, jego usposobienie, poziom umysłowy, reakcje emocjonalne, zachowanie w stosunku do otoczenia, tło i powody zajścia, a także stosunek do osoby pokrzywdzonej (wyrok SA w Krakowie z 13.08.2013 r., II AKa 80/13, KZS 2013/9, poz. 77). O zamiarze zabójstwa – zwłaszcza w sytuacji, gdy sprawca zaprzecza chęci lub godzeniu się na śmierć ofiary – należy bowiem wnioskować nie tylko z okoliczności przedmiotowych czynu, ale także z okoliczności podmiotowych, odnoszących się m.in. do pobudek i motywów jego działania (wyrok SA we Wrocławiu z 14.02.2013 r., II AKa 5/13, LEX nr 1289609).

Sąd Okręgowy w swoich ustaleniach uwzględnił te wszystkie okoliczności i właściwie oceniał zasadnie przyjmując, że rzeczywistym zamiarem oskarżonego nie było pozbawienie życia pokrzywdzonej, a jedynie wzbudzenie w niej lęku poprzez wypowiadane wobec niej groźby, dla urealnienia których posłużył się trzymaną w ręku butelkę z łatwopalny płynem, którym oblał jej spodnie.

Zachowanie oskarżonego nie wskazuje na to, aby usiłował pozbawić życia pokrzywdzoną w sytuacji, gdy z materiału dowodowego wynika, że nie podpalił rozlanej cieczy, a nawet nie podjął próby jej podpalenia. Przyznał, że wprawdzie jako osoba paląca papierosy posiadał przy sobie zapalniczkę, jednak jej wówczas nie wyjmował (k. 217).

Sąd I instancji zasadnie przyjął, że zeznania pokrzywdzonej w tej kwestii nie są stanowcze i jako takie nie mogą stanowić podstawy do ustalenia nie budzącego wątpliwości stanu faktycznego. Mianowicie pokrzywdzona na rozprawie sądowej stwierdziła, że najpierw widziała w rękach oskarżonego tylko papierosa i zapalniczkę, a następnie miał trzymać w obu rękach butelkę z płynem, po czym widziała już w jego rękach butelkę i zapalniczkę, która nie była zapalona (k.234). Podczas, gdy przesłuchana w dniu zdarzenia zeznała, że widziała wówczas w ręku oskarżonego jedynie butelkę (412v). W zeznaniach tych pokrzywdzona nie twierdziła, aby oskarżony w momencie, kiedy wepchnął ją do pokoju kierownika noclegowni, posiadał w ręku zapalniczkę. Co, więcej podała, że w momencie, kiedy oskarżony był wypychany z budynku, również nie widziała, aby posiadał zapałki lub zapalniczkę (k. 14).

Wydaje się zatem, że gdyby oskarżony posiadał wówczas w ręku zapalniczkę to tak istotnej okoliczności w opisie zdarzenia pokrzywdzona nie powinna pominąć, tym bardziej, że zapalniczka miała być narzędziem służącym do podpalenia rozlanej cieczy, a więc narzędziem zbrodni. Na rozprawie pokrzywdzona wprawdzie twierdziła, że podczas tych pierwszych zeznań podała, że oskarżony posiadał w ręku zapalniczkę (k. 234), jednak w protokole zeznań brak jest jakiejkolwiek wzmianki na ten temat, zaś pod zeznaniami znajduje się adnotacja sporządzona przez pokrzywdzoną, że treść protokołu jest zgodna z treścią złożonych przez nią zeznań (14). Dodać należy, że zapalniczki w rękach oskarżonego nie widział również naoczny świadek zdarzenia T. D.. Widział jedynie, że trzymał w ręku butelkę (k. 35, 218). Wskazać też należy, że przy oskarżonym zatrzymano zapalniczkę koloru białego (k. 55 - 58), zaś pokrzywdzona twierdziła, że widziała w ręku oskarżonego czarną zapalniczkę (k. 234).

Wobec zatem zaistnienia istotnych wątpliwości co do tej okoliczności, której nie udało się usunąć w toku procesu, Sąd I instancji kierując się dyrektywą określoną w art. 5 § 2 k.p.k. wątpliwość tę zasadnie rozstrzygnął na korzyść oskarżonego. W tym stanie rzeczy podzielić należy stanowisko Sądu Okręgowego, że swoim zachowaniem oskarżony nie uzewnętrznił w sposób jednoznaczny zamiaru pozbawienia życia pokrzywdzonej. Nie wskazują na to również inne zebrane w sprawie dowody.

Natomiast oskarżony twierdził konsekwentnie, że jego zamiarem nie było pozbawienie życia pokrzywdzonej, ponieważ nie miał żadnego ważnego powodu do dokonania zabójstwa. Przyznał, że zdenerwował się, gdy się dowiedział o planach jego przeniesienia do innego pokoju w noclegowni za spożywanie alkoholu, ale nie był to żaden istotny powód, aby pozbawiać opiekunki życia. Twierdził, że jedynie chciał „nastraszyć” pokrzywdzoną (k. 217). Pokrzywdzona również przyznała, że oskarżony „nie miał żadnego powodu, aby zachować się w ten sposób”, albowiem pomiędzy nią i oskarżonym nigdy wcześniej nie było żadnego konfliktu (k.13).

Wersja oskarżonego, że jego zamiarem było jedynie „nastraszenie” pokrzywdzonej nie została skutecznie podważona. Nie podważają jej również zeznania świadków, którzy zeznają o groźbach kierowanych przez oskarżonego do personelu noclegowni, gdzie przebywał. Istotną okolicznością jest również fakt, że podczas wypowiadania tych gróźb oskarżony znajdował się pod wpływem alkoholu. Zatrudniona na stanowisku kierownika noclegowni świadek M. S. stwierdziła nawet, że tych gróźb nie potraktowała poważnie. Oceniła, że to były tylko takie „pijackie gatki” (k. 218). Wynikało to również z faktu, że oskarżony był postrzegany jako osoba spokojna, koleżeńska, która nigdy nie przejawiała wcześniej jakichkolwiek zachowań agresywnych, co potwierdzają również inni świadkowie (k. 218). Nie był też dotychczas karany (k. 276). Miał jedynie skłonności do nadużywania alkoholu. Dodać należy, że w dniu zdarzenia oskarżony znajdował się również w znacznym stanie nietrzeźwości wynoszącym 0,97 mg/L (k. 11). W tym stanie rzeczy treść jego rozmowy z uczestniczącym w interwencji funkcjonariuszem Policji P. K. również nie może stanowić podstawy do czynienia prawidłowych ustaleń faktycznych w tym zakresie.

Na marginesie należy dodać, że prokurator w swojej apelacji w sposób nieuprawniony powołuje się na zeznania siostry oskarżonego – B. S., które nie stanowią dowodu w sprawie. Świadek jako osoba bliska dla oskarżonego przed Sądem skorzystała z przysługującego jej prawa do odmowy złożenia zeznań (k. 217).

Reasumując, wyniki przeprowadzonego przewodu sądowego wskazują, że Sąd I instancji ustalił prawidłowy stan faktyczny w sprawie i na tej podstawie zajął trafne stanowisko w przedmiocie sprawstwa i winy oskarżonego oraz kwalifikacji prawnej przypisanego mu czynu.

Na uwzględnienie, jednak w ograniczonym zakresie, zasługuje natomiast apelacja pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej w części dotyczącej rozstrzygnięcia w przedmiocie zadośćuczynienia. Nie ulega wątpliwości, że wobec złożenia wniosku w tym przedmiocie w toku procesu przez pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej, Sąd winien zasądzić takie zadośćuczynienie do czego obliguje dyspozycja art. 46 § 1 k.k. Z tego obowiązku mógł zwolnić się tylko w sytuacji znacznego utrudnienia przy określeniu tego obowiązku o jakim mowa w art. 46 § 2 k.k. Z części motywacyjnej zaskarżonego orzeczenia nie wynika, aby tego rodzaju utrudnienia zaistniały. Mimo tego Sąd Okręgowy zamiast obowiązku określonego w art. 46 § 1 k.k. orzekł na rzecz pokrzywdzonej nawiązkę w wysokości symbolicznej tj. w kwocie 300 zł, która nie jest adekwatna do doznanej przez pokrzywdzoną krzywdy. Z zeznań pokrzywdzonej wynika natomiast, że czyn oskarżonego był dla niej zdarzeniem wyjątkowo traumatycznym, co spowodowało, że zmuszona była korzystać z pomocy psychologa (k. 234v). Dlatego też Sąd Apelacyjny zmienił zaskarżony wyrok w tej części, uchylił rozstrzygnięcie o nawiązce i na podstawie art. 46 § 1 k.k. orzekł od oskarżonego na rzecz oskarżycielki posiłkowej J. M. kwotę 4.000 złotych tytułem zadośćuczynienia, która jest adekwatna do doznanej przez pokrzywdzoną krzywdy. Brak było natomiast podstaw do zasądzenia zadośćuczynienia w wyższej kwocie zawnioskowanej przez pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej mając na uwadze zarówno rozmiar doznanej przez pokrzywdzoną krzywdy jak też charakter przypisanego oskarżonemu czynu.

Zastrzeżeń nie budzi również orzeczona wobec oskarżonego kara, która spełnia wszystkie ustawowe wymogi określone w art. 53 k.k. i nie jest z pewnością rażąco surowa jak zarzuca jego obrońca.

Orzekając w tym przedmiocie Sąd I instancji uwzględnił całokształt okoliczności ujawnionych na rozprawie, a więc zarówno okoliczności obciążające i przemawiające na korzyć oskarżonego, w tym okoliczności podniesione w apelacji obrońcy, a więc społeczną szkodliwość czynu oskarżonego, jego właściwości i warunki osobiste oraz zachowanie po popełnieniu czynu, w tym wyrażony żal i skruchę. Obrońca przecenia natomiast współpracę oskarżonego z wymiarem sprawiedliwości poprzez złożenie konsekwentnych i logicznych wyjaśnień bez umniejszania swojej winy. Oskarżony w złożonych wyjaśnieniach nie przedstawił bowiem żadnych nowych istotnych okoliczności oprócz tych, które organom ścigania znane były już na podstawie innych dowodów.

W tych okolicznościach wymierzonej oskarżonemu kary w wymiarze 8 miesięcy pozbawienia wolności, a więc w wymiarze oscylującym bliżej dolnej granicy ustawowego zagrożenia, nie można postrzegać jako rażąco surowej.

Z uwagi na właściwości i warunki osobiste oskarżonego, w tym skłonności do nadużywania alkoholu, na co wskazuje treść wywiadu środowiskowego, brak było też podstaw do warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności.

Wniosek

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Zarzuty podniesione w apelacjach prokuratora i obrońcy oskarżonego są bezzasadne. W ograniczonym zakresie, a mianowicie w części dotyczącej rozstrzygnięcia w przedmiocie zadośćuczynienia, na uwzględnienie zasługiwała apelacja pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Rozstrzygnięcie o winie i karze, o zaliczeniu na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okresu rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie, o dowodach rzeczowych oraz o kosztach procesu.

Zwi ęź le o powodach utrzymania w mocy

Zarzuty podniesione w apelacjach w tej części są bezzasadne.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

I.

Przedmiot i zakres zmiany

Rozstrzygnięcie w przedmiocie zadośćuczynienia.

Zwi ęź le o powodach zmiany

Wobec złożenia wniosku o zadośćuczynienie w toku procesu przez pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej, Sąd winien zasądzić takiego zadośćuczynienie do czego obliguje dyspozycja art. 46 § 1 k.k. Z tego obowiązku mógł zwolnić się tylko w sytuacji znacznego utrudnienia przy określeniu tego obowiązku o jakim mowa w art. 46 § 2 k.k. Z części motywacyjnej zaskarżonego orzeczenia nie wynika, aby tego rodzaju utrudnienia zaistniały. Mimo tego Sąd Okręgowy zamiast obowiązku określonego w art. 46 § 1 k.k. orzekł na rzecz pokrzywdzonej nawiązkę w wysokości symbolicznej tj. w kwocie 300 zł, która nie jest adekwatna do doznanej przez pokrzywdzoną krzywdy. Z zeznań pokrzywdzonej wynika natomiast, że czyn oskarżonego był dla niej zdarzeniem wyjątkowo traumatycznym, co spowodowało, że zmuszona była korzystać z pomocy psychologa (k. 234v). Dlatego też Sąd Apelacyjny zmienił zaskarżony wyrok w tej części , uchylił rozstrzygnięcie o nawiązce i na podstawie art. 46 § 1 k.k. orzekł od oskarżonego na rzecz oskarżycielki posiłkowej J. M. kwotę 4.000 złotych tytułem zadośćuczynienia, która jest adekwatna do doznanej przez pokrzywdzoną krzywdy.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

pkt III, IV, V

O kosztach procesu za postępowanie odwoławcze rozstrzygnięto stosownie do treści art. 636 § 2 k.p.k. w zw. z art. 633 k.p.k., art. 634 k.p.k. w zw. z art. 627 k.p.k. i art. 624 § 1 k.p.k., w tym o kosztach zastępstwa procesowego oskarżycielki posiłkowej za postępowanie odwoławcze na podstawie § 11 ust. 2 pkt 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22.10.2015 r. (Dz. U. 2015, poz. 1800), zaś o kosztach nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu za postępowanie przed sądem drugiej instancji na podstawie § 4 ust. 1 i 4 , § 17 ust. 1 pkt 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3.10.2016 r. (Dz.U.2019.18 z dnia 2019.01.04).

7.  PODPIS