Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 15 lipca 2021 roku, znak (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł., po rozpatrzeniu wniosku z dnia 2 lipca 2021 roku, odmówił M. G. przyznania rekompensaty.

Organ rentowy podnosił, iż w dniu 2 lipca 2021 roku M. G. złożył wniosek o ponowne rozpatrzenie uprawnień do rekompensaty przedkładając książeczkę wojskową, jednakże nie przedstawił nowych dowodów oraz nie ujawnił nowych okoliczności, które miałyby wpływ na wysokość przysługującego świadczenia.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych wskazywał, iż decyzją z dnia 22 czerwca 2021 roku odmówiono wnioskodawcy prawa do rekompensaty, ponieważ M. G. nie udowodnił okresu 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

/decyzja z dnia 15 lipca 2021 roku – k. 116 załączonych akt rentowych/

W dniu 18 sierpnia 2021 roku odwołanie od powyższej decyzji złożył M. G. wnosząc o zaliczenie okresu służby wojskowej do okresu pracy w warunkach szczególnych.

/odwołanie – k. 3/

W odpowiedzi na odwołanie złożonej w dniu 10 września 2021 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. wniósł o oddalenie odwołania.

Organ rentowy wskazał, iż M. G. wnosił o uwzględnienie do okresów pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze okresu służby od dnia 24 września 1975 roku do dnia 12 listopada 1984 roku w charakterze żołnierza zawodowego na podstawie Książeczki Wojskowej, jednakże nie przyznano wnioskodawcy rekompensaty za pracę w szczególnych warunkach z powodu braku udokumentowania wykonywania takiej pracy przez 15 lat. W oparciu o załączone dokumenty uznano jedynie 10 lat, 4 miesiące i 29 dni pracy w warunkach szczególnych od dnia 13 lutego 1985 roku do dnia 12 października 1991 roku (aparatowy) oraz od dnia 21 października 1991 roku do dnia 20 lipca 1995 roku (doręczyciel). Nie uwzględniono okresu od dnia 24 września 1975 roku do dnia 12 listopada 1984 roku, bowiem wnioskodawca nie przedstawił świadectwa wykonywania pracy w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze. Z kolei, ze świadectwa pracy wystawionego w dniu 8 lutego 1985 roku przez Jednostkę Wojskową nr (...) w Z. wynika, iż w okresie od dnia 24 września 1975 roku do dnia 12 listopada 1984 roku M. G. zatrudniony był w Jednostce Wojskowej nr (...) w Z. na stanowisku pracownika państwowego. Z dołączonej Książeczki Wojskowej wystawionej w dniu 4 marca 1985 roku wynika natomiast, że w okresie od dnia 24 września 1975 roku do dnia 12 listopada 1984 roku M. G. pełnił czynną służbę wojskową.

/odpowiedź na odwołanie – k. 4-4v/

Na rozprawie w dniu 17 listopada 2022 roku strony podtrzymały prezentowane stanowiska w sprawie.

/oświadczenie wnioskodawcy – e – protokół z dnia 17 listopada 2022 roku – 00:02:48 i dalej, oświadczenie pełnomocnika organu rentowego – e – protokół z dnia 17 listopada 2022 roku – 00:03:07 i dalej/

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca M. G. urodził się w dniu (...).

/bezsporne/

Podaniem z dnia 3 kwietnia 1975 roku M. G. wniósł o przyjęcie go służby wojskowej w charakterze kandydata na żołnierza zawodowego do Szkoły Chorążych Wojsk Pancernych lub Szkoły Chorążych Wojsk Zmechanizowanych w E..

W okresie od dnia 24 września 1975 roku do dnia 12 listopada 1984 roku M. G. pełnił służbę wojskową w Jednostce Wojskowej nr (...) w Z., z kolei od dnia 21 sierpnia 1978 roku do dnia 12 listopada 1984 roku wnioskodawca pełnił zawodową służę wojskową.

/dokumenty znajdujące się w załączonym oryginale akt personalnych żołnierza zawodowego M. G., wyciągi z rozkazów personalnych – (koperta) k. 45, książeczka wojskowa – k. 115 załączonych akt rentowych/

Wnioskodawca M. G. nie pobiera emerytury wojskowej.

/bezsporne/

W dniu 6 listopada 2019 roku zakład pracy (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowo – akcyjna w K. wystawił M. G. świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze, w którym zaświadczył, iż wnioskodawca w okresie od dnia 13 lutego 1985 roku do dnia 12 października 1991 roku był zatrudniony u ww. pracodawcy i w tym okresie stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał prace: produkcja leków, półproduktów, środków kontrastowych, premiksów, nici chirurgicznych i sprzętu medycznego jednorazowego użytku na stanowisku: aparatowego wymienionym w Dziale IV, poz. 23 pkt 1 wykazu A stanowiącego załącznik nr 1 do zarządzenia nr 7 Ministerstwa Przemysłu Chemicznego i Lekkiego z dnia 7 lipca 1987 roku w sprawie prac wykonywanych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w zakładach pracy resortu przemysłu chemicznego i lekkiego.

/świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze – k. 94 załączonych akt rentowych/

W dniu 8 marca 2021 roku zakład pracy Poczta Polska S.A. wystawiła świadectwo wykonywania prac w szczególnych warunkach, w którym zaświadczył, iż M. G. był zatrudniony u ww. pracodawcy w okresie od dnia 21 października 1991 roku do dnia 20 lipca 1995 roku i w tym okresie z wyłączeniem okresów nieskładkowych po dniu 14 listopada 1991 roku podanych w świadectwie pracy, stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał pracę: doręczanie przesyłek pocztowych i przekazów nie używając do pracy samochodu (wg Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku – Dz.U. nr 8, poz. 43) na stanowisku: listonosz wymienionym w Dziale VIII, poz. 22 pkt 1 wykazu A stanowiącego załącznik nr 1 do Zarządzenia nr 33 Ministra Łączności z dnia 16 maja 1983 roku w sprawie prac wykonywanych w szczególnych warunkach w zakładach pracy resortu łączności. W świadectwie wskazano, iż stanowisko doręczyciel i listonosz są stanowiskami równoznacznymi.

/świadectwo wykonywania prac w szczególnych warunkach z dnia 8 marca 2021 roku – k. 95 załączonych akt rentowych/

Decyzją z dnia 22 czerwca 2021 roku, znak: EDUM/15/021046137, Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. z urzędu przyznał M. G. emeryturę od dnia 7 czerwca 2021 roku tj. od osiągnięcia wieku emerytalnego.

/decyzja z dnia 22 czerwca 2021 roku – k. 106-108/

Decyzją z dnia 22 czerwca 2021 roku, znak: (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. odmówił M. G. rekompensaty z tytułu utraty możliwości nabycia prawa do wcześniejszej emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze.

Organ rentowy wskazał, iż odmówił prawa do rekompensaty z uwagi na nieudokumentowanie 15-letniego okresu wykonywania zatrudnienia w szczególnych warunkach do dnia 31 grudnia 2008 roku. Do stażu pracy organ rentowy zaliczył okres zatrudnienia na stanowisku aparatowego od dnia 13 lutego 1985 roku do dnia 12 października 1991 roku oraz na stanowisku doręczyciela od dna 21 października 1991 roku do dnia 20 lipca 1995 roku tj. 10 lat, 4 miesiące i 29 dni.

/decyzja z dnia 22 czerwca 2021 roku – k. 105-105v załączonych akt rentowych/

Decyzją z dnia 14 lipca 2021 roku, znak (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł., po rozpatrzeniu wniosku z dnia 1 lipca 2021 roku, przeliczył emeryturę M. G. z uwzględnieniem dodatku pielęgnacyjnego od dnia 1 lipca 2021 roku.

/decyzja z dnia 14 lipca 2021 roku – k. 111-113/

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie zasługiwało na uwzględnienie i skutkowało zmianą zaskarżonej decyzji.

Kwestią do rozstrzygnięcia w niniejszym postępowaniu okazało się ustalenie prawa wnioskodawcy M. G. do rekompensaty z tytułu pracy w warunkach szczególnych.

Według art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 19 grudnia 2008 r. o emeryturach pomostowych /w brzmieniu obowiązującym na dzień wydania spornej decyzji - t.j. Dz. U. z 2018 r., poz. 1924 ze zm./, ustawa określa warunki nabywania prawa do emerytur i rekompensat przez niektórych pracowników wykonujących pracę w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze, zwanych „emeryturami pomostowymi”, o których mowa w art. 24 ust. 2 i 3 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz.U.2021.291 ze zm.).

Stosownie do treści art. 2 pkt 5 w/w ustawy o emeryturach pomostowych, rekompensata jest to odszkodowanie za utratę możliwości nabycia prawa do wcześniejszej emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze dla osób, które nie nabędą prawa do emerytury pomostowej.

W myśl art. 21 ust. 1 w/w ustawy, rekompensata przysługuje ubezpieczonemu, jeżeli ma okres pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w rozumieniu przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS, wynoszący co najmniej 15 lat.

Przesłanka negatywna została zawarta w art. 21 ust. 2 ustawy o emeryturach pomostowych. Jest nią nabycie prawa do emerytury na podstawie przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

Treść art. 21 ust. 2 w/w ustawy może budzić wątpliwości i jego interpretacji należy dokonywać przy uwzględnieniu uregulowania zawartego w art. 2 ust. 5 ustawy, zgodnie z którym użyte w ustawie określenie rekompensata oznacza odszkodowanie za utratę możliwości nabycia prawa do wcześniejszej emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze dla osób, które nie nabędą prawa do emerytury pomostowej. Rekompensata jest zatem odszkodowaniem za utratę możliwości nabycia prawa do wcześniejszej emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze dla osób, które rozpoczęły pracę przed 1 stycznia 1999 r. i nie nabędą prawa do emerytury pomostowej /analogiczne stanowisko zajął Trybunał Konstytucyjny w wyroku z 25.11.2010 r., K 27/09, OTK-A 2010, Nr 9, poz. 109/.

Skoro, jak wynika z powyższego, celem rekompensaty jest łagodzenie skutków utraty możliwości przejścia na emeryturę przed osiągnięciem wieku emerytalnego przez pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze, to przesłanka negatywna, o której mowa w art. 21 ust. 2 ustawy, na co wskazuje wykładnia funkcjonalna tego przepisu, zachodzi w przypadku pobierania emerytury przyznanej w obniżonym wieku emerytalnym np. na podstawie art. 46 w zw. z art. 32 lub 39, czy też art. 184 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych /por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z 14 grudnia 2015 r., III AUA 1070/15, Lex nr 1979477/.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy o emeryturach pomostowych, prace w szczególnych warunkach to prace związane z czynnikami ryzyka, które z wiekiem mogą z dużym prawdopodobieństwem spowodować trwałe uszkodzenie zdrowia, wykonywane w szczególnych warunkach środowiska pracy, determinowanych siłami natury lub procesami technologicznymi, które mimo zastosowania środków profilaktyki technicznej, organizacyjnej i medycznej stawiają przed pracownikami wymagania przekraczające poziom ich możliwości, ograniczony w wyniku procesu starzenia się jeszcze przed osiągnięciem wieku emerytalnego, w stopniu utrudniającym ich pracę na dotychczasowym stanowisku; wykaz prac w szczególnych warunkach określa załącznik nr 1 do ustawy.

Ponadto zgodnie z art. 3 ust. 7 ww. ustawy, za pracowników wykonujących prace w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze uważa się osoby wykonujące przed dniem wejścia w życie ustawy prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w rozumieniu art. 3 ust. 1 i 3 ustawy lub art. 32 i art. 33 ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

Wskazane odwołanie do art. 32 ustawy z 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych pozwala na stosowanie omawianych przepisów łącznie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r., nr 8, poz. 43 ze zm.) (vide: art. 32 ust. 4).

W świetle § 2 ust. 1 w/w rozporządzenia oraz zgodnie z orzecznictwem Sądu Najwyższego, okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy, przy czym powyższe okoliczności pracownik jest obowiązany udowodnić /por. wyrok Sądu Najwyższego z 15 grudnia 1997 r., II UKN 417/97, (...) i US (...) i wyrok Sądu Najwyższego z 15 listopada 2000 r., II UKN 39/00, Prok. i Prawo (...)/.

Stosownie do treści § 2 ust. 2 w/w rozporządzenia, okresy takiej pracy stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według określonego wzoru, lub świadectwie pracy.

Wskazać zatem należy, że samo posiadanie świadectwa pracy potwierdzającego wykonywanie zatrudnienia w warunkach szczególnych organu rentowego nie wiąże i nie przesądza automatycznie o przyznaniu świadczenia emerytalnego na podstawie art. 32 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Świadectwo to w postępowaniu sądowym traktuje się jako dokument prywatny w rozumieniu art. 245 k.p.c., który stanowi dowód tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie. Dokument taki może być więc weryfikowany pod kątem prawdziwości wskazanych w nim faktów /por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 4 listopada 2008 r., III AUa 3113/08, LEX nr 552003; wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 30 listopada 2006 r., III AUa 466/06, OSA w K. 2007 r., Nr 3, poz. 8; wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z 24 września 2008 r., III AUa 795/08, OSA B. rok 2008, Nr 4, str. 60/.

Jednocześnie należy też podkreślić, że przy ustalaniu pracy w szczególnych warunkach, nie ma znaczenia nazwa zajmowanego stanowiska, lecz rodzaj pracy powierzony i faktycznie wykonywany przez ubezpieczonego. Praca w szczególnych warunkach to praca wykonywana stale (codziennie) i w pełnym wymiarze czasu pracy (obowiązującym w danym systemie czasu pracy i na danym stanowisku) w warunkach pozwalających na uznanie jej za jeden z rodzajów pracy wymienionych w wykazie stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze. Ustalenie zatem, jakie prace faktycznie wykonywał wnioskodawca, nie zaś nazwa zajmowanego stanowiska, przesądza o ewentualnym istnieniu przesłanek do przyznania dochodzonego świadczenia /por. wyrok SN z 21 kwietnia 2004 r., II UK 337/03, OSNP 2004/22/392/.

Ponadto, zgodnie ze stanowiskiem Sądu Najwyższego wyrażonym w wyroku z dnia 9 kwietnia 2009 r., I UK 316/08 /LEX nr 707858/, w postępowaniu przed sądem ubezpieczeń społecznych w sprawach o świadczenia emerytalno-rentowe prowadzenie dowodu z zeznań świadków lub z przesłuchania stron nie podlega żadnym ograniczeniom. Nie może zatem ulegać wątpliwości, że pracownik albo ubezpieczony ubiegający się o świadczenie z ubezpieczenia społecznego może w postępowaniu przed sądem pracy i ubezpieczeń społecznych wszelkimi dowodami wykazywać okoliczności, od których zależą jego uprawnienia z tytułu ubezpieczenia - także wówczas, gdy z dokumentu (np. zaświadczenia o zatrudnieniu) wynika co innego (art. 473 k.p.c.).

Regulacja § 2 rozporządzenia, statuująca ograniczenia dowodowe i obowiązująca w postępowaniu przed organem rentowym, nie ma zastosowania w postępowaniu odwoławczym przed Sądem. W konsekwencji okoliczność i okresy zatrudnienia w szczególnych warunkach Sąd uprawniony jest ustalać także innymi środkami dowodowymi niż dowód z zaświadczenia zakładu pracy, w tym zeznaniami świadków /por. uchwała SN z 27 maja 1985 r., III UZP 5/85, LEX 14635; uchwała SN z 10 marca 1984 r., III UZP 6/84, LEX 14625/.

Art. 23 ust. 1 w/w ustawy o emeryturach pomostowych, stanowi, że ustalenie rekompensaty następuje na wniosek ubezpieczonego o emeryturę.

Rekompensata przyznawana jest w formie dodatku do kapitału początkowego, o których mowa w przepisach art. 173 i art. 174 ustawy o emeryturach i rentach z FUS (art. 23 ust. 2 w/w ustawy). Jako dodatek do kapitału początkowego, razem z kapitałem początkowym podlega waloryzacjom.

W rozpoznawanej sprawie bezspornym jest, iż wnioskodawca nie nabył prawa do emerytury pomostowej, ani prawa do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym w związku z wykonywaniem pracy w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze.

W niniejszej sprawie nie było także wątpliwości, że do okresu pracy w warunkach szczególnych, na podstawie przedstawionych świadectw pracy, powinien zostać zaliczony okres pracy M. G. w zakładzie pracy (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością spółce komandytowo – akcyjnej w K. od dnia 13 lutego 1985 roku do dnia 12 października 1991 roku, w trakcie którego skarżący stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał prace: produkcja leków, półproduktów, środków kontrastowych, premiksów, nici chirurgicznych i sprzętu medycznego jednorazowego użytku (wskazane w dziale IV pod pozycją 23 wykazu A stanowiącego załącznik do Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze) na stanowisku aparatowego (wymienionym w Dziale IV, poz. 23 pkt 1 Wykazu A stanowiącego załącznik nr 1 do Zarządzenia nr 7 Ministerstwa Przemysłu Chemicznego i Lekkiego z dnia 7 lipca 1987 roku w sprawie prac wykonywanych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w zakładach pracy resortu przemysłu chemicznego i lekkiego) oraz okres pracy w zakładzie pracy Poczta Polska S.A. od dnia 21 października 1991 roku do dnia 20 lipca 1995 roku, kiedy to skarżący stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał pracę: doręczanie przesyłek pocztowych i przekazów nie używając do pracy samochodu (wskazaną w dziale VIII pod pozycją 22 wykazu A stanowiącego załącznik do Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze) na stanowisku doręczyciela (wymienionym w Dziale VIII poz. 22 pkt 1 Wykazu A stanowiącego załącznik nr 1 do Zarządzenia nr 33 Ministra Łączności z dnia 16 maja 1983 roku w sprawie prac wykonywanych w szczególnych warunkach w zakładach pracy resortu łączności). Okoliczności te nie stanowiły przedmiotu sporu w przedmiotowym postępowaniu i pozwalały na przyjęcie udowodnionego okresu pracy w warunkach szczególnych w wymiarze 10 lat, 4 miesięcy i 29 dni.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych do stażu pracy w warunkach szczególnych nie uwzględnił natomiast okresu od dnia 24 września 1975 roku do dnia 12 listopada 1984 roku argumentując, iż wnioskodawca nie przedłożył w tych granicach świadectwa wykonywania pracy w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze. Jednocześnie, organ rentowy nie negował, jakoby M. G. od dnia 24 września 1975 roku do dnia 12 listopada 1984 roku pełnił czynną służbę wojskową, w tym w okresie od dnia 21 sierpnia 1978 roku do dnia 12 listopada 1984 roku czyli przez 6 lat, 2 miesiące i 24 dni, wnioskodawca pełnił zawodową służę wojskową.

W związku z powyższym, Sąd został postawiony przed rozstrzygnięciem, czy powołany okres służby wojskowej wnioskodawcy może zostać uwzględniony przy wyliczaniu stażu pracy M. G. w warunkach szczególnych.

Zasady zaliczania okresów pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze określone zostały w cytowanym rozporządzeniu. Winny one zatem znaleźć zastosowanie także do ustalenia okresu pracy w warunkach szczególnych także na potrzeby ustalania prawa do rekompensaty. Jeśli zatem wnioskodawca udowodni 15 lat pracy w warunkach szczególnych w oparciu o przepisy cytowanego rozporządzenia to należeć będzie się mu również prawo do rekompensaty. Rozporządzenie to wyróżnia prace w warunkach szczególnych i pracę w szczególnym charakterze. Co do zasady okresy te nie powinny być sumowane z jednym jednak wyjątkiem przewidzianym w § 4 ust. 3 rozporządzenia.

Zgodnie z treścią § 4 ust. 1 powołanego Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (t.j. Dz.U.1983.8.43), pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki: osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn i ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Przy czym do okresów zatrudnienia w szczególnych warunkach , o których mowa w ust. 1, zalicza się także okresy pracy górniczej w rozumieniu przepisów o zaopatrzeniu emerytalnym górników i ich rodzin oraz okresy zatrudnienia na kolei w rozumieniu przepisów o zaopatrzeniu emerytalnym pracowników kolejowych i ich rodzin, a także okresy pracy lub służby , o których mowa w § 5- 10 (ust. 3).

Stosownie do treści § 10 ust. 1 cytowanego Rozporządzenia, żołnierz zawodowy oraz funkcjonariusz Milicji Obywatelskiej, organów bezpieczeństwa publicznego i Służby Więziennej, zwolniony ze służby, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

1)  osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn w czasie służby wojskowej, w Milicji Obywatelskiej, w organach bezpieczeństwa publicznego, służby więziennej bądź w czasie zatrudnienia wykonywanego po zwolnieniu z tej służby, bądź w ciągu 5 lat po zwolnieniu ze służby lub ustaniu zatrudnienia,

2)  ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat tej służby.

Podobne stanowisko zajął także Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 6 września 2012 roku, II UK 44/12, w którym stwierdził, iż „Do okresów zatrudnienia w szczególnych warunkach zalicza się okresy pracy lub służby, o których mowa w § 5-10 w związku z § 4 ust. 3 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. Nr 8, poz. 43 ze zm.). Nie dolicza się natomiast do okresów pracy w szczególnym charakterze okresów pracy w szczególnych warunkach /wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 września 2012 roku, II UK 44/12, Opublikowano: OSNP 2013/15-16/188/.

Biorąc pod uwagę powyższe regulacje prawne, jak i okoliczność, iż w okresach od dnia 13 lutego 1985 roku do dnia 12 października 1991 roku oraz od dnia 21 października 1991 roku do dnia 20 lipca 1995 roku M. G. wykonywał prace wymienione w wykazie A stanowiącym załącznik do Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku i zaliczone przez organ rentowy do prac w warunkach szczególnych, do okresów tych należało doliczyć także okres zawodowej służby wojskowej skarżącego przypadający od dnia 21 sierpnia 1978 roku do dnia 12 listopada 1984 roku, zgodnie z treścią § 4 ust. 3 w zw. z § 10 ust. 1 ww. Rozporządzenia. Okres służby wojskowej, mimo iż nie był kwestionowany przez organ rentowy, został udokumentowany załączonym do akt sprawy oryginałem akt personalnych żołnierza zawodowego M. G. oraz Książeczką Wojskową znajdującą się w aktach organu rentowego, których to wiarygodność nie została w żaden sposób podważona.

Reasumując, Sąd Okręgowy uznał, że na podstawie niebudzących wątpliwości dowodów, stanowisko Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, iż wnioskodawca nie legitymuje się wymaganym co najmniej 15-letnim okresem pracy w szczególnych warunkach, okazało się niesłuszne.

Uwzględnienie okresu zatrudnienia od dnia 13 lutego 1985 roku do dnia 12 października 1991 roku oraz od dnia 21 października 1991 roku do dnia 20 lipca 1995 roku, jak i okresu służby wojskowej od dnia 21 sierpnia 1978 roku do dnia 12 listopada 1984 roku do dnia 12 listopada 1984 roku pozwala bowiem na przyjęcie, iż wnioskodawca posiada udowodniony co najmniej 15-letni staż pracy w szczególnych warunkach, a zatem spełnia wszystkie warunki do przyznania mu prawa do rekompensaty.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał M. G. prawo do rekompensaty z tytułu pracy w szczególnych warunkach.

ZARZĄDZENIE

Odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi ZUS z aktami rentowymi.

27 XII 2022 roku.