Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 31 sierpnia 2021 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w Ł. w Z., w szczególności na podstawie Ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2022 r. poz. 504) odmówił przyznania M. B. rekompensaty, ponieważ nie udowodnił on na dzień l.01.2009r. 15 lat pracy w szczególnych warunkach wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy.

Zakład nie uwzględnił do stażu pracy w szczególnych warunkach okresu:

-od 27.11.1978 r. do 30.09.1988 r.

-od 05.04.1989 r. do 14.07.1994 r. z wyłączeniem okresów przebywania na zasiłku chorobowym:

- od 01.07.1992 r. do 25.07.1992 r.

- od 23.02.1993r. do 02.03.1993r. z tytułu zatrudnienia w Przędzalni (...) S.A. w Ł. z uwagi na wykonywanie pracy na innym stanowisku, niż wymienione w wykazie aktu resortowego.

Według organu rentowego nazwa stanowiska pracy w szczególnych warunkach, na jakim był zatrudniony pracownik wykazaną w świadectwie musi odpowiadać nazwie wymienionej w wykazie aktu resortowego a nie może być niepełna ani podobna. (decyzja k. 24 – 24v akt ZUS)

Odwołanie od w/w decyzji do Sądu Okręgowego w Łodzi złożył ubezpieczony reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika w ustawowym terminie i wniósł o zmianę zaskarżonej decyzji i przyznanie prawa do rekompensaty za utratę możliwości nabycia prawa do emerytury wcześniejszej z tytułu pracy w szczególnych warunkach oraz o zasądzenie od ZUS na rzecz ubezpieczonego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Ubezpieczony wskazał, że w spornych okresach zatrudnienia faktycznie świadczył pracę w warunkach szczególnych w rozumieniu rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 07.02.1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, co potwierdza dokument w postaci świadectwa pracy w szczególnych warunkach. Ubezpieczony podkreślił, że jego czynności zalicza się do prac określonych w Wykazie A, dziale XIV pod poz. 25 punkt 1 tegoż rozporządzenia, to jest stanowiły bieżącą konserwację agregatów i urządzeń oraz prace budowlano-montażowe i budowlano-remontowe na oddziałach będących w ruchu, w których jako podstawowe wykonywane są prace wymienione w wykazie. (odwołanie k. 3 – 4v)

W odpowiedzi na odwołanie Zakład Ubezpieczeń Społecznych wniósł o jego oddalenie wywodząc jak w zaskarżonej decyzji . (odpowiedź na odwołanie - k. 5 - 6)

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

M. B. urodził się w dniu (...) (okoliczność bezsporna)

Uprawnienia spawalnicze wnioskodawca uzyskał w 1991 r. (książka spawacza k. 123- 125)

Wnioskodawca w okresie od 27.11.1978 r. do 30.09.1988 r. oraz od 5.04.1989 r. do 14.07.1994 r. był zatrudniony na umowę o pracę w Przędzalni (...) w Ł. w pełnym wymiarze czasu pracy jako monter aparatów i układów hydraulicznych. (świadectwo pracy k. 5, k. 7 akt ZUS, umowa o pracę k. 46, k. 74, angaże k. 47 – 49, k. 54 – 55, k. 58 – 61, k. 68, k. 71, k. 75 – 81, wniosek k. 70 )

W świadectwach pracy w szczególnych warunkach z dnia 22.07.1994 r. Przędzalnia (...) w Ł. zaświadczyła, że ubezpieczony w okresach od 27.11.1978 r. do 30.09.1988 r. oraz od 5.04.1989 r. do 14.07.1994 r. jako monter aparatów i układów hydraulicznych wykonywał w pełnym wymiarze czasu pracy i stale prace w warunkach szczególnych przy bieżącej konserwacji agregatów i urządzeń oraz prace budowlano-montażowe i budowlano remontowe na oddziałach będących w ruchu, w których jako podstawowe wykonywane są prace wymienione w wykazie, tj. prace określone w Wykazie A, dziale XIV poz. 25 pkt. 1 stanowiącego załącznik Nr 4 do Zarządzenia Ministra Przemysłu Chemicznego i Lekkiego Nr 1 z dnia 07.07.1987 r. w sprawie prac wykonywanych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w zakładach pracy resortu przemysłu chemicznego i lekkiego. ( świadectwa pracy w szczególnych warunkach k. 39 – 40, zeznania wnioskodawcy 00:08:57 i dalej, płyta CD k. 119 w zw. z 00:05:46 i dalej, płyta CD k. 133)

Wnioskodawca w latach 1979-1988 i 1989-1994 pracował w Przędzalni (...) jako monter aparatów i układów hydraulicznych. Stanowisko to się nie zmieniło przez cały okres jego zatrudnienia. Zakład (...) przygotowywał przędzę od podstaw, obrabiał runo owiec. Produkowano przędzę wełnianą. Ubezpieczony należał do brygady, która zajmowała się likwidowaniem awarii na oddziałach szkodliwych typu farbiarnia, pralnia, karbonizacja, czesalnia. Karbonizacja to był proces przygotowania wełny przez pranie w odczynie kwasu solnego. Ubezpieczony należał do służb utrzymania ruchu i pracował w godzinach od 7 do 15, w tym także w soboty i niedziele, bo nie zawsze można było usunąć awarię w ciągu dnia. W większości wypadków pracowano na oddziałach, które były w ruchu. Wnioskodawca pracował na oddziałach, które były w ruchu a wyłączane były jedynie odcinkowo. Wyłączana była tylko konkretna remontowana maszyna. Praca w soboty, czy niedziele była dodatkową pracą.

W ramach swoich zadań ubezpieczony zajmował się bieżącymi remontami, naprawami urządzeń utrzymania ruchu takich jak pralnie, farbiarnie, karbonizacje, oddziały przędzalnicze, czesalnie, skręcalnie, sortownie, lanoliny. W jednej brygadzie było około 6 osób, byli to hydraulicy i hydraulicy spawacze. D. O. zgłaszał awarię, a brygada wnioskodawcy na polecenie przełożonego chodziła je usuwać.

Brygada wnioskodawcy otrzymywała zgłoszenie z oddziału o tym jaka jest potrzeba a mistrzowie danego oddziału wypisywali co jest do wymiany.

Ubezpieczony zajmował się remontami hydraulicznymi. Chodziło o to, żeby zakład był cały czas sprawny. Brygada wnioskodawcy musiała usuwać wszelkiego rodzaju awarie na bieżąco. Awarie pojawiały się wszędzie, na każdym z O.. Nie było reguły ile awarii w ciągu dnia usuwano. Kiedy naprawiano maszynę np. o wielkości 40 metrów, gdzie były do wymiany drobne rzeczy, czyli nawet niewielkie odcinki rur, to czasami tego typu naprawa zajmowała cały dzień. Wstępne przygotowanie pracy odbywało się w warsztacie. Wnioskodawca w warsztacie pracował przeważnie przez godzinę a najwięcej około dwie godziny. Brygada ubezpieczonego robiła rozpoznanie na oddziale co trzeba wymienić lub naprawić, przygotowywano rury, zawory, które trzeba było wymienić, armaturę niezbędną do wykonania naprawy. Potem przywożono je na halę produkcyjną i następował montaż. Urządzenie trzeba było zatrzymać. Trzeba było wymienić rury - wyciąć stare i wstawić nowe. Czasami rury wkręcano, jak były wkręcane, a czasami przyspawano. Kiedy np. powstała dziura w rurze, to trzeba było usunąć kawałek, spawać nową, wyciąć niesprawny zawór albo go uszczelnić. Brygada wnioskodawcy wykonywała wszystkie naprawy oprócz takich jak np. przeczyszczanie ubikacji.

W warsztacie robiono tylko prace niezbędne, takie, których nie można było zrobić na hali produkcyjnej np. pobierano niezbędne materiały typu rury, cięto materiały, brano rurę, odwadniacze, zawory. Na miejscu, tj. na hali produkcyjnej docinano, spawano i dopasowywano to wszystko. Wnioskodawca również wykonywał prace spawalnicze, bo miał uprawnienia spawacza. Przygotowywał dany odcinek do wymiany. Obmiar był na hali produkcyjnej. Dopasowywanie odbywało się na miejscu, czyli na hali produkcyjnej, podobnie malowanie.

W ten sposób pracował on stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Kilka razy w miesiącu zdarzała się praca w godzinach nadliczbowych, tj. około 3 - 4 godziny dłużej. (zeznania świadka G. Ś. 00:28:24 i dalej, płyta CD k.119, zeznania świadka G. B. i dalej, płyta CD k. 119, zeznania wnioskodawcy 00:08:57 i dalej, płyta CD k. 119 w zw. z 00:05:46 i dalej, płyta CD k. 133)

Wnioskodawca w latach 80 – tych został brygadzistą i był nim do końca zatrudnienia u tego pracodawcy. Nie wykonywał wówczas żadnych czynności biurowych a zajmował się rozdzielaniem prac, jak również sam dalej wykonywał te same prace. Brygadzista pracował razem z brygadą. Wnioskodawca odpowiadał za naprawy jako brygadzista, jego przełożonymi byli jeszcze kierownik oddziału i główny energetyk, a na końcu dyrektor ds. technicznych.

Nie zdarzyło się, żeby nie było zleceń dotyczących usunięcia danej awarii od mistrza, bo był to bardzo duży zakład pracy. Ubezpieczony nie był oddelegowywany do innej pracy. Zdarzało się, że Oddział stał i wtedy był robiony remont kompleksowy, co następowało raz w roku i trwało przez 2 tygodnie. Wnioskodawca wtedy pracował i nie miał w tym czasie udzielanych urlopów bezpłatnych. (zeznania świadka G. Ś. 00:28:24 i dalej, płyta CD k.119, zeznania świadka G. B. i dalej, płyta CD k. 119, zeznania wnioskodawcy 00:08:57 i dalej, płyta CD k. 119 w zw. z 00:05:46 i dalej, płyta CD k. 133)

Decyzją z dnia 31 sierpnia 2021 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych przyznał wnioskodawcy z urzędu prawo do emerytury od dnia 31.07.2021 r., tj. od osiągnięcia wieku emerytalnego.

Podstawę obliczenia emerytury stanowiła kwota składek na ubezpieczenie emerytalne z uwzględnieniem ich waloryzacji, zewidencjonowanych na koncie do końca miesiąca poprzedzającego miesiąc, od którego przysługuje wypłata emerytury, kwota zwaloryzowanego kapitału początkowego oraz kwota środków zewidencjonowanych na subkoncie, z uwzględnieniem ich waloryzacji.

Emerytura stanowi równowartość kwoty będącej wynikiem podzielenia podstawy obliczenia emerytury przez średnie dalsze trwanie życia, dla osób w wieku równym wiekowi przejścia na emeryturę.

Kwota składek zewidencjonowanych na koncie z uwzględnieniem waloryzacji wyniosła 304102,54 zł, kwota zwaloryzowanego kapitału początkowego - 622219,86 zł, średnie dalsze trwanie życia - 204,30 miesiące, kwota środków zewidencjonowanych na subkoncie, z uwzględnieniem ich waloryzacji - 134582,37 zł, wyliczona kwota emerytury wyniosła 5192,88 zł.

Wysokość emerytury została obliczona zgodnie z zasadami określonymi w art. 26 ustawy emerytalnej:( (...),54 + (...),86+ (...),37) / 204,30 = 5192,88 zł. (decyzja k. 21 – 23 akt ZUS)

Wnioskodawca nie miał przyznanego prawa do emerytury pomostowej oraz emerytury wcześniejszej. (okoliczność bezsporna)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie powołanych dowodów w postaci dokumentów znajdujących się w aktach niniejszej sprawy, w tym w aktach ZUS oraz aktach osobowych z Przędzalni (...) S.A. w Ł..

Sąd uwzględnił też osobowe źródła dowodowe w postaci wiarygodnych zeznań wnioskodawcy oraz świadków pracujących ze skarżącym u wskazanego wyżej pracodawcy w spornych okresach zatrudnienia w jednej brygadzie na tożsamych oraz bezpośrednio współpracujących stanowiskach.

Zeznania tych osób są logiczne, spójne na istotne okoliczności sprawy i Sąd dał im wiarę w świetle całokształtu materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie a w szczególności świadectw pracy w szczególnych warunkach. Świadkowie i ubezpieczony szczegółowo opisali jakiego rodzaju czynności wykonywał M. B. świadcząc pracę w spornych okresach.

Wymienieni świadkowie mają zatem pełną wiedzę na temat charakteru zatrudnienia ubezpieczonego we wskazanym zakładzie pracy, ponadto świadkowie Ci nie mają żadnego interesu w tym, by zeznawać na jego korzyść, gdyż są dla niego osobami obcymi. Stanowią tym samym wiarygodne źródło dowodowe. Podkreślić należy także, że zeznania tych świadków oraz wnioskodawcy nie zostały zasadnie podważone przez organ rentowy w toku procesu, który nie zgłaszał wniosków dowodowych mających na celu wykazanie okoliczności przeciwnych.

Sąd przypisał przymiot wiarygodności dokumentom w postaci świadectw pracy w szczególnych warunkach z Przędzalni (...) S.A. w Ł. z dnia 22.07.1994 r. Te świadectwa zostały wystawione przez uprawnionego pracodawcę. Podkreślić należy, że zgodnie z przyjętym orzecznictwem w tym min. wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 4 listopada 2008 r. w sprawie o sygn. akt III AUa 3113/08, opubl. w LEX nr 552003, świadectwo pracy w warunkach szczególnych wydane pracownikowi przez pracodawcę stanowi domniemanie i podstawę do przyjęcia, iż okres pracy w nim podany jest okresem pracy w warunkach szczególnych, o którym mowa w art. 32 ust. 2 ustawy z 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS. Domniemanie faktyczne może być obalone, jednak ciężar dowodowy obciąża wtedy organ rentowy.

Dokument taki może wystawić pracodawca, który jest uprawniony do wystawienia świadectwa pracy w warunkach szczególnych. W niniejszym postępowaniu organ rentowy nie wykazał w żaden sposób, aby powyższe dokumenty zostały podrobione, bądź przerobione.

Dodatkowo świadectwa te potwierdzają, że wnioskodawca świadczył pracę w szczególnych warunkach stale i w pełnym wymiarze czasu pracy w spornych okresach i przyporządkowują charakter tej pracy do odpowiedniej pozycji Zarządzenia Ministra Przemysłu Chemicznego i Lekkiego Nr 1 z dnia 07.07.1987 r. w sprawie prac wykonywanych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w zakładach pracy resortu przemysłu chemicznego i lekkiego, co jest zbieżne z pozostałym materiałem dowodowym, tj. zeznaniami świadków i wnioskodawcy.

Natomiast należy odmówić wiarygodności dokumentom w postaci świadectw pracy w szczególnych warunkach ze wskazanego zakładu pracy wystawionych w dniu 14.09.2001 r., gdyż dokumenty te są oczywiście sprzeczne z pierwotnymi świadectwami i innymi dowodami zebranymi w sprawie. Dokumenty te błędnie opisują charakter pracy ubezpieczonego. Sam wnioskodawca M. B. w swych zeznaniach wprost przyznał, że zdecydowanie świadectwa z 1994 r. są bliższe prawdzie, czyli bliższe temu, czym się faktycznie zajmował.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

W świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego odwołanie M. B. zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 19 grudnia 2008 roku o emeryturach pomostowych (Dz. U. z 2023 r., poz. 164) ustawa określa warunki nabywania prawa do emerytur i rekompensat przez niektórych pracowników wykonujących pracę w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze, zwanych „emeryturami pomostowymi”, o których mowa w art. 24 ust. 2 i 3 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

Stosownie do treści art. 2 ust. 5 w/w ustawy, rekompensata to odszkodowanie za utratę możliwości nabycia prawa do wcześniejszej emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze dla osób, które nie nabędą prawa do emerytury pomostowej.

W myśl do treści art. 21 ust. 1 analizowanej ustawy, rekompensata przysługuje ubezpieczonemu, jeżeli ma okres pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w rozumieniu przepisów ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, wynoszący co najmniej 15 lat.

Z kolei, zgodnie z art. 21 ust. 2 powoływanej ustawy, rekompensata nie przysługuje osobie, która nabyła prawo do emerytury na podstawie przepisów ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

Art. 23 ust. 1 w/w ustawy stanowi, że ustalenie rekompensaty następuje na wniosek ubezpieczonego o emeryturę.

Rekompensata przyznawana jest w formie dodatku do kapitału początkowego, o których mowa w przepisach art. 173 i art. 174 ustawy o emeryturach i rentach z FUS (art. 23 ust. 2 w/w ustawy). Jako dodatek do kapitału początkowego, razem z kapitałem początkowym podlega waloryzacjom.

A zatem należy wskazać, że prawo do rekompensaty, zgodnie z w/w ustawą, mają osoby urodzone po 31 grudnia 1948 r., które przed 1 stycznia 2009 r. wykonywały przez co najmniej 15 lat prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w rozumieniu art. 32 i 33 ustawy o emeryturach i rentach z FUS (tzw. przesłanki pozytywne).

Okolicznością sporną w niniejszej sprawie było ustalenie, czy wnioskodawcy przysługuje świadczenie w postaci rekompensaty, której warunki przyznania reguluje art. 21 ustawy o emeryturach pomostowych.

W celu rozstrzygnięcia, czy M. B. jest uprawniony do rekompensaty na podstawie art. 21 ustawy o emeryturach pomostowych konieczne było zatem ustalenie, czy legitymuje się on 15-letnim okresem pracy w szczególnych warunkach lub pracy w szczególnym charakterze w rozumieniu ustawy o emeryturach i rentach z FUS oraz czy nie nabył prawa do emerytury na podstawie przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

Druga z wyżej wymienionych przesłanek nie była przedmiotem kontrowersji między stronami niniejszego postępowania. Bezspornie bowiem ubezpieczony nie pobiera świadczeń emerytalnych przyznanych z tytułu pracy w warunkach szczególnych. Decyzją z dnia 31 sierpnia 2021 r. przyznano ubezpieczonemu prawo do emerytury w powszechnym wieku emerytalnym.

Podkreślić należy, że interpretacji ust. 2 powyższego przepisu, należy dokonywać przy uwzględnieniu uregulowania zawartego w art. 2 ust. 5 ustawy zgodnie, z którym użyte w ustawie określenie rekompensata oznacza odszkodowanie za utratę możliwości nabycia prawa do wcześniejszej emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze dla osób, które nie nabędą prawa do emerytury pomostowej. Rekompensata jest zatem odszkodowaniem za utratę możliwości nabycia prawa do wcześniejszej emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze dla osób, które rozpoczęły pracę przed 1.1.1999 r. i nie nabędą prawa do emerytury pomostowej w zamian za utratę możliwości nabycia prawa do wcześniejszej emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze. Analogiczne stanowisko zajął Trybunał Konstytucyjny w wyroku z 25.11.2010 r. (K 27/09, OTK-A 2010, Nr 9, poz. 109).

Skoro jak wynika z powyższego celem rekompensaty jest łagodzenie skutków utraty możliwości przejścia na emeryturę przed osiągnięciem wieku emerytalnego przez pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze, to przesłanka negatywna, o której mowa w art. 21 ust. 2 ustawy, na co wskazuje wykładnia funkcjonalna tego przepisu, zachodzi jedynie w przypadku pobierania emerytury przyznanej w obniżonym wieku emerytalnym np. na podstawie art. 46 w zw. z art. 32 lub 39 czy tez art. 184 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. (tak wyrok SA w Łodzi z dnia 14 grudnia 2015 r., sygn. akt III AUa 1070/15)

Organ rentowy kwestionował natomiast okoliczność posiadania przez wnioskodawcę 15-letniego stażu pracy w warunkach szczególnych do dnia 1 stycznia 2009 r.

W ocenie Sądu wnioskodawca spełnia jednak również warunek co do posiadania 15 lat pracy w warunkach szczególnych.

W świetle § 2 ust. rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r. Nr 8, poz. 43 z późn. zm) oraz zgodnie z orzecznictwem Sądu Najwyższego okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy, przy czym powyższe okoliczności pracownik jest obowiązany udowodnić (por. wyrok SN z 15.12.1997 r. II UKN 417/97 – (...) i US (...) i wyrok SN z 15.11.2000 r. II UKN 39/00 Prok. i Prawo (...)).

Stosownie do § 2 ust. 2 okresy takiej pracy stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według określonego wzoru, lub świadectwie pracy.

Regulacja § 2, statuująca ograniczenia dowodowe i obowiązująca w postępowaniu przed organem rentowym, nie ma jednak zastosowania w postępowaniu odwoławczym przed sądem pracy i ubezpieczeń społecznych. W konsekwencji okoliczność i okresy zatrudnienia w szczególnych warunkach sąd uprawniony jest ustalać także innymi środkami dowodowymi niż dowód z zaświadczenia zakładu pracy, w tym zeznaniami świadków (por. uchwała Sądu Najwyższego z 27 maja 1985 r. sygn. III UZP 5/85, uchwała Sądu Najwyższego z 10 marca 1984 r. III UZP 6/84).

Podkreślić należy, że istotnym jest jakie prace realnie w toku swojego zatrudnienia wykonywał skarżący oraz czy prace te są wymienione w cytowanym wyżej Rozporządzeniu z dnia 7 lutego 1983 roku, gdyż właśnie to Rozporządzenie jest aktem prawnym, w oparciu o który należy orzekać, czy dana praca była pracą w warunkach szczególnych. Sama natomiast nazwa stanowiska (lub brak tej nazwy) nie może dyskwalifikować faktycznie wykonywanych prac w spornym okresie zatrudnienia jako prac wykonywanych w szczególnych warunkach.

W przeprowadzonym postępowaniu sądowym ubezpieczony udowodnił złożonymi dokumentami w postaci świadectw pracy w szczególnych warunkach popartymi własnymi zeznaniami oraz zeznaniami świadków, że wykonywał prace w szczególnych warunkach w Przędzalni (...) w Ł. w okresach od 27.11.1978 r. do 30.09.1988 r. ( 9 lat, 10 miesięcy i 4 dni) oraz od 5.04.1989 r. do 14.07.1994 r. ( 5 lat, 3 miesiące i 11 dni) – łącznie 15 lat, 1 miesiąc i 15 dni, przy bieżącej konserwacji agregatów i urządzeń oraz prace budowlano – montażowe i budowlano – remontowe urządzeń na oddziałach, będących w ruchu, w których jako podstawowe wykonywane były prace przy obróbce surowców włókienniczych i ich przędzeniu.

Wnioskodawca w latach 1979-1988 i 1989-1994 pracował w Przędzalni (...) jako monter aparatów i układów hydraulicznych. Zakład (...) przygotowywał przędzę od podstaw, obrabiał runo owiec. Produkowano przędzę wełnianą. Ubezpieczony należał do służb utrzymania ruchu i pracował w godzinach od 7 do 15, w tym także w soboty i niedziele, bo nie zawsze można było usunąć awarię w ciągu dnia. W ramach swoich zdań ubezpieczony zajmował się bieżącymi remontami, naprawami urządzeń utrzymania ruchu takich jak pralnie, farbiarnie, karbonizacje, oddziały przędzalnicze, czesalnie, skręcalnie, sortownie, lanoliny. Ubezpieczony należał do brygady, która zajmowała się likwidowaniem awarii na oddziałach szkodliwych typu Farbiarnia, Pralnia, Karbonizacja, Czesalnia. D. O. zgłaszał awarię, a brygada wnioskodawcy na polecenie przełożonego chodziła je usuwać.

Ubezpieczony zajmował się remontami hydraulicznymi. Chodziło o to, żeby zakład był cały czas sprawny. Brygada wnioskodawcy musiała usuwać wszelkiego rodzaju awarie na bieżąco. Awarie pojawiały się wszędzie, na każdym z O.. Przygotowanie pracy odbywało się w warsztacie. Wnioskodawca w warsztacie pracował przeważnie przez godzinę a najwięcej dwie godziny. Brygada ubezpieczonego robiła rozpoznanie na oddziale co trzeba wymienić lub naprawić, przygotowywano rury, zawory, które trzeba było wymienić, armaturę niezbędną do wykonania naprawy. Potem przywożono ją na halę produkcyjną i na tej hali następował montaż. Urządzenie trzeba było zatrzymać. Trzeba było wymienić rury - wyciąć stare i wstawić nowe. Czasami rury wkręcano, jak były wkręcane, a czasami przyspawywano. Kiedy np. powstała dziura w rurze, to trzeba było usunąć kawałek, spawać nową, wyciąć niesprawny zawór albo go uszczelnić. Brygada wnioskodawcy wykonywała wszystkie naprawy oprócz takich jak np. przeczyszczanie ubikacji.

W warsztacie robiono tylko prace niezbędne, takie, których nie można było zrobić na hali produkcyjnej np. pobierano niezbędne materiały typu np. rury, cięto materiały. Brano rurę, odwadniacze, zawory. Na miejscu na hali produkcyjnej zaś docinano, spawano i dopasowywano te wszystkie elementy.

Wnioskodawca również wykonywał prace spawalnicze, bo miał uprawnienia spawacza. Przygotowywał dany odcinek do wymiany. Obmiar był na hali produkcyjnej. Dopasowywanie odbywało się na miejscu, czyli na hali produkcyjnej, podobnie malowanie.

Wnioskodawca w latach 80 – tych został brygadzistą i był nim do końca zatrudnienia u tego pracodawcy. Nie wykonywał wówczas żadnych czynności biurowych a zajmował się rozdzielaniem prac, jak również sam wykonywał te prace. Brygadzista pracował razem z brygadą. Wnioskodawca odpowiadał za naprawy jako brygadzista, jego przełożonymi byli jeszcze kierownik oddziału i główny energetyk, a na końcu dyrektor ds. technicznych.

Analiza zaś treści wykazu A do powołanego rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. wskazuje, że przedmiotowe prace są wymienione w dziale VII poz. 1 (obróbka surowców włókienniczych i ich przędzenie) oraz dziale XIV poz. 25 (przy bieżącej konserwacji agregatów i urządzeń oraz prace budowlano – montażowe i budowlano – remontowe urządzeń na oddziałach, będących w ruchu, w których jako podstawowe wykonywane były prace wymienione w wykazie).

Wykaz wymienia zatem taki rodzaj prac, jaki wedle nie budzących wątpliwości ustaleń, wykonywał ubezpieczony.

Wyżej wymienione prace były wykonywane w sposób stały i w pełnym wymiarze czasu pracy przez wnioskodawcę. Stanowiły podstawowe, zasadnicze zajęcie pracownika w spornych okresach.

Reasumując, w ocenie Sądu Okręgowego w przedmiotowej sprawie zgromadzony materiał dowodowy wskazuje bezsprzecznie, że w okresie co najmniej 15 lat, wnioskodawca stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał czynności zaliczane do pracy w warunkach szczególnych.

W tym stanie rzeczy Sąd Okręgowy, na podstawie art. 477 ¹⁴§ 2 k.p.c., w punkcie 1 sentencji zmienił zaskarżoną decyzję z dnia 31 sierpnia 2021 r., uznając odwołanie wnioskodawcy za zasadne.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 i § 3 kpc w zw. z § 9 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22.10.2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. z 2017 r. poz. 1797 t.j. z późn. zm).

ZARZĄDZENIE

odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi organu rentowego, wypożyczając akta emerytalne.

6 II 2023 roku.