Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Formularz UK 2

Sygnatura akt

(...)

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1. CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Sąd Okręgowy w Z. G., wyrok z dnia (...)

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2. Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

. STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

I. APELACJA OBROŃCY oskarżonego J. S. (1) – adw. W. M.

1. obraza przepisów postępowania mająca wpływ na treść wydanego orzeczenia, tj. art. 7 k.p.k. poprzez dowolną a nie swobodą ocenę zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, wyrażająca się w sprzecznej z zasadami doświadczenia życiowego i logicznego rozumowania, wybiórczej i jednoznacznie ukierunkowanej na poniesienie odpowiedzialności karnej przez oskarżonego analizie zgromadzonych dowodów, w szczególności polegająca na przyjęciu, wyłącznie w oparciu o dowody pośrednie w postaci analizy połączeń telefonicznych oraz protokołów przeszukań, jak również w oparciu o materiały z kontroli operacyjnej, że oskarżony J. S. (1) w okresie od (...) r. na terenie powiatu (...) i w innych miejscowościach na terenie P., a także poza granicami R., założył i kierował grupą przestępczą zajmującą się nielegalną produkcją i obrotem wyrobów tytoniowych, mimo że brak jest w przedmiotowej sprawie jakiegokolwiek bezpośredniego dowodu, który pozwoliłby na uznanie winy oskarżonego w oparciu o jego treść.

2. błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść, polegający na bezzasadnym przyjęciu przez Sąd I instancji, iż oskarżony J. S. (1) dopuścił się popełnienia zarzucanych mu aktem oskarżenia czynów, podczas gdy prawidłowa i kompleksowa ocena całości materiału dowodowego zgromadzonego w niniejszej sprawie nie daje podstawy do przypisania oskarżonemu winy i sprawstwa w zakresie stawianych mu zarzutów.

3. (z tzw. ostrożności procesowej) rażąca niewspółmierność orzeczonych wobec oskarżonego kar jednostkowych 4 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności (pkt 1 wyroku), 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności (pkt 2 wyroku) i w konsekwencji kary łącznej 6 lat pozbawienia wolności (pkt 3 wyroku), jak i grzywny w wysokości 350 stawek dziennych po 100 zł (pkt 2 wyroku) bez należytego uwzględnienia zasad i dyrektyw wymiaru kary określonych w art. 53 § 1 i 2 k.k. a w szczególności okoliczności, iż przedmiotem przestępstwa były wyroby tytoniowe, które są legalnym i ogólnodostępnym produktem na rynku krajowym.

II. APELACJA OBROŃCY OSKARŻONEGO J. S. (1) – adw. P. S. (1)

I. obraza przepisów postępowania karnego, mająca wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, a mianowicie:

1. pozbawienie oskarżonego J. S. (1) jego prawa do obrony oraz naruszenie zasady jawności procesu, co miało istotne znaczenie dla wydanego w tej sprawie wyroku:

a) oskarżony J. S. (1) został pozbawiony prawa do obrony. Wyrok w tej sprawie został oparty na dowodach jawnych oraz niejawnych, te ostatnie zaś nie zostały aż do wyroku w tej sprawie uznane za jawne, co uniemożliwia oparcie zarzutów apelacji na materiałach niejawnych właśnie z powodu ich niejawności a co za tym idzie niemożliwym jest poddanie ich analizie a także poddanie ich pod wątpliwość czy przedstawienie dowodów przeciwnych, nie sposób też przez zestawienie dowodów jawnych i niejawnych dokonać właściwej analizy wszystkich dowodów, które stały się podstawą wyrokowania w tej sprawie,

b) art. 410 w zw. z art. 4 k.p.k. poprzez oparcie ustaleń faktycznych na dowodach nieujawnionych na rozprawie głównej oraz pominięcie w zakresie tych ustaleń istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy okoliczności i dowodów, które przemawiały na korzyść oskarżonego,

c) w sytuacji, gdy kontrola operacyjna spełniła swój cel i doprowadziła do uzyskania dowodów przestępstwa a podejrzani o te przestępstwa zostali postawieni w stan oskarżenia, bezzasadne utrzymywanie tej klauzuli ogranicza w sposób zasadniczy jawność procesu i zasadę prawa do obrony a okoliczność ta ma istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia,

d) nieodtajnienie załączonych materiałów można było uznać jako istotny brak postępowania przygotowawczego w rozumieniu art. 345 § 1 k.p.k. – z pełnymi tego negatywnymi dla oskarżonego konsekwencjami,

e) naruszona została także zasada opisana w art. 4 k.p.k. a to zasada obiektywizmu, gdyż pominięcie części dowodów w wyrokowaniu narusza tę podstawową zasadę procesową.

II. obraza przepisów postępowania karnego skarbowego, mająca wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia a mianowicie oskarżony nie popełnił przestępstwa określonego w art. 54 k.k.s. albowiem przepis art. 54 k.k.s. nie ma zastosowania do działalności nielegalnej a to się zarzuca oskarżonym w tym postępowaniu.

III. dokonanie błędnych ustaleń faktycznych, gdyż:

1. nie można „z góry” przyjmować jako fakt, iż rzekomo oskarżeni nie zapłacili podatku akcyzowego, a zatem dokonali w ten sposób uszczuplenia Skarbu Państwa albowiem z drugiej strony na etapie zatrzymania wyrobów tytoniowych w magazynach nie sposób udowodnić, że oskarżeni nie mieli zamiaru zapłacenia podatku akcyzowego. Brak złożonej deklaracji podatkowej nie przesądza o tym, skoro nawet z opóźnieniem taka deklaracja mogła powstać i być przekazania Urzędowi Skarbowemu. Podobnie ma się opóźnienie w zapłacie podatku akcyzowego, który mimo nawet opóźnienia mógł być zapłacony. Odpowiedzialność za opóźnienie nie powoduje odpowiedzialności karnej w oparciu o przepis art. 54 k.k.s.,

2. brak banderoli akcyzowej na pudełkach może wiązać się z pewnym etapem produkcji, o ile to zostanie udowodnione, ale nie przesądza o zamiarze uszczuplenia Skarbu Państwa. Inaczej by się przedstawiało zagadnienie, gdyby sprawcy dostarczyli odbiorcy papierosy i inne przedmioty bez banderoli akcyzowej, ale nie na tym etapie. Na etapie produkcji czy przygotowania do przesyłki banderola nie musi być jeszcze naklejona,

3. naruszenie zasad postępowania dowodowego, ich przeprowadzenia oraz wniosków, jakie z tych dowodów zostały wywiedzione i naruszenie art. 7 k.p.k. albowiem Sąd I instancji oparł się na zbyt nikłym materiale dowodowym, aby móc skutecznie oprzeć swoje przekonanie o winie oskarżonego popełnienia przez niego zarzucanych mu aktem oskarżenia czynów, a to:

a) zeznaniach G. F. – świadek koronny, który w zakresie w jakim odnosił się do oskarżonego J. S. opierał się wyłącznie na zasłyszanych od innych informacji, sam nie mając wiedzy bezpośredniej,

b) wyjaśnieniach P. Z. oraz wyjaśnieniach M. J. – obaj współoskarżeni nie obciążali oskarżonego J. S., iż rzekomo popełnił on zarzucane mu przestępstwa,

c) analiza połączeń telefonicznych – to są materiały niejawne, co do których a także łączenia ich z materiałami jawnymi przedstawione zostały zarzuty powyżej,

d) pominięty został dowód na korzyść, mianowicie nie ma jakichkolwiek przedmiotów, które mogłyby powiązać J. S. z zarzucanymi mu aktem oskarżenia przestępstwami. Dowodem tego jest chociażby ta okoliczność, że Sąd I instancji nie orzekł w stosunku do niego przepadku jakichkolwiek przedmiotów pochodzących z przestępstwa, gdyż oskarżony ten ich nie miał

i skutkiem powyższych uchybień nie sposób przypisać oskarżonemu S. popełnienia przestępstw opisanych w akcie oskarżenia a obecnie także w zapadłym wyroku,

4. niezasadnie wyliczono uszczuplenie Skarbu Państwa związanego z zachowaniem oskarżonego,

5. błędnie naliczono ilość papierosów oraz sposób wyliczenia podatku akcyzowego, gdyż ilość papierosów jest znacznie, wielokrotnie zawyżona a sposób wyliczenia akcyzy nieprawidłowy z naruszeniem przepisów, a to art. 99 ust. 9 ustawy o podatku akcyzowym z 6 grudnia 2008 r., jak i obwieszczenia Ministra Finansów z dnia 7 grudnia 2015 r. w sprawie średniej ważonej detalicznej ceny sprzedaży papierosów oraz średniej ważonej detalicznej ceny sprzedaży tytoniu do palenia w roku 2015 a nadto podstawą dla ustalenia ilości kwestionowanych papierosów i suszu może być jedynie to, co zostało w wyroku objęte przepadkiem, gdyż nie ma wystarczających dowodów na przyjęcie na niekorzyść oskarżonych dalej idącej działalności.

IV.

1. dokonanie błędnych ustaleń z uwagi na niezasadność zarzutu istnienia zorganizowanej grupy przestępczej oraz udziału w takiej grupie oskarżonego J. S., w szczególności uznaniu za niewystarczające do stwierdzenia współudziału oskarżonego J. S. w zarzuconym przestępstwie dowodów z zeznań świadka G. F., wyjaśnień współoskarżonych P. Z. i M. J., jak również materiałów niejawnych ze stosowanych w sprawie kontroli operacyjnych, podczas gdy dowody te ocenione kompleksowo i we wzajemnym ze sobą powiązaniu prowadzą do wniosku w tym zakresie przeciwnego, w tym także, że zachowania oskarżonych podejmowane w trakcie postępowania i sposób ich działania przed jego wszczęciem rzekomo prowadzą do stwierdzenia, że działalność oskarżonych przekraczała ramy zwykłego przestępczego porozumienia oraz że działali oni w ramach ścisłego podziału ról i w określonym stopniu hierarchii względem siebie, co dawało podstawę do uznania, że działalność ta nosiła cechy udziału w zorganizowanej grupie przestępczej,

2. ilość i jakość dowodów w tej sprawie nie pozwala na przyjęcie za udowodnioną tezę, iż rzekomo J. S. zorganizował grupę przestępczą, był jej członkiem lub kierował ją, gdyż to, że niektórzy oskarżeni znali się nie daje podstaw do przyjęcia, że się zorganizowali w celu popełniania przestępstw a nawet przy przyjęciu, że mamy do czynienia ze współsprawstwem osób powiązanych porozumieniem, nie przesądza, że przestępstwa, o ile takie były, popełnione zostały w ramach zorganizowanej grupy przestępczej,

3. przy przyjęciu, że oskarżeni nie popełnili przestępstwa określonego w art. 54 k.k.s. a inne są pochodną tego, to nie można przypisywać oskarżonym a w tym J. S. (1) popełnienia przestępstwa z art. 258 k.k.

III. APELACJA OBROŃCY oskarżonego P. Z. – adw. P. S. (1)

I. obraza przepisów postępowania karnego, mająca wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, a mianowicie:

1. pozbawienie oskarżonego P. Z. jego prawa do obrony oraz naruszenie zasady jawności procesu, co miało istotne znaczenie dla wydanego w tej sprawie wyroku:

a) oskarżony P. Z. został pozbawiony prawa do obrony. Wyrok w tej sprawie został oparty na dowodach jawnych oraz niejawnych, te ostatnie zaś nie zostały aż do wyroku w tej sprawie uznane za jawne, co uniemożliwia oparcie zarzutów apelacji na materiałach niejawnych właśnie z powodu ich niejawności a co za tym idzie niemożliwym jest poddanie ich analizie a także poddanie ich pod wątpliwość czy przedstawienie dowodów przeciwnych, nie sposób też przez zestawienie dowodów jawnych i niejawnych dokonać właściwej analizy wszystkich dowodów, które stały się podstawą wyrokowania w tej sprawie,

e) naruszona została także zasada opisana w art. 4 k.p.k. a to zasada obiektywizmu, gdyż pominięcie części dowodów w wyrokowaniu narusza tę podstawową zasadę procesową.

III. dokonanie błędnych ustaleń faktycznych, gdyż:

3. naruszenie zasad postępowania dowodowego, ich przeprowadzenia oraz wniosków, jakie z tych dowodów zostały wywiedzione i naruszenie art. 7 k.p.k. albowiem Sąd I instancji oparł się na zbyt nikłym materiale dowodowym, aby móc skutecznie oprzeć swoje przekonanie o winie oskarżonego P. Z. popełnienia przez niego zarzucanych mu aktem oskarżenia czynów, a to:

a) zeznaniach G. F. – świadek koronny, który w zakresie w jakim odnosił się do oskarżonego „znam P. Z., nie widziałem go tam, nie wiem czy i jaką rolę miał w tym incydencie”,

b) wyjaśnieniach P. Z. zaprzecza on, by był członkiem zorganizowanej grupy przestępczej a także, że popełnił jakiekolwiek przestępstwo zarzucane mu aktem oskarżenia,

c) analiza połączeń telefonicznych – to są materiały niejawne, co do których a także łączenia ich z materiałami jawnymi przedstawione zostały zarzuty powyżej.

Żaden ze współoskarżonych ani świadków nie wspomniał o oskarżonym P. Z. i skutkiem powyższego nie sposób przypisać oskarżonemu P. Z. popełnienia przestępstw opisanych w akcie oskarżenia a obecnie także w zapadłym wyroku,

4. naruszenie przepisu art. 5 § 2 k.p.k. polega w szczególności na tym, że oskarżony w swoich obszernych wyjaśnieniach wskazał, że podjął i to sam próbę wyprodukowania papierosów, ale okazało się, że nie potrafi tego zrobić więc poprzestał „ ja kupiłem papierosy, żeby je sprzedać z zyskiem, ale nie było popytu więc postanowiłem je sprzedać po tej samej cenie, by odzyskać zainwestowane pieniądze”, dodał, że nie łączyła go z innymi oskarżonymi jakakolwiek „ działalność” przestępcza, to, że znał kilku oskarżonych nie oznacza, że wspólnie z nimi dokonywał przestępstw,

5. Sąd I instancji oparł niezasadnie wyrok na wyjaśnieniach oskarżonego, chociaż nie sposób z nich wyprowadzić wniosku o winie oskarżonego w popełnieniu przestępstwa oraz na materiałach niejawnych a zatem na tych materiałach, z którymi na obecnym etapie nie można polemizować a także zweryfikować dowody rzekomej winy oskarżonego.

IV.

1. dokonanie błędnych ustaleń z uwagi na niezasadność zarzutu istnienia zorganizowanej grupy przestępczej oraz udziału w takiej grupie oskarżonego P. Z., w szczególności uznaniu za niewystarczające do stwierdzenia współudziału oskarżonego w zarzuconym przestępstwie dowodów z zeznań świadka G. F., wyjaśnieniach współoskarżonych i M. J., jak również materiałów niejawnych ze stosowanych w sprawie kontroli operacyjnych, podczas gdy dowody te ocenione kompleksowo i we wzajemnym ze sobą powiązaniu prowadzą do wniosku w tym zakresie przeciwnego, w tym także, że zachowania oskarżonych podejmowane w trakcie postępowania i sposób ich działania przed jego wszczęciem rzekomo prowadzą do stwierdzenia, że działalność oskarżonych przekraczała ramy zwykłego przestępczego porozumienia oraz że działali oni w ramach ścisłego podziału ról i w określonym stopniu hierarchii względem siebie, co dawało podstawę do uznania, że działalność ta nosiła cechy udziału w zorganizowanej grupie przestępczej,

2. to, że niektórzy oskarżeni znali się nie daje podstaw do przyjęcia, że się zorganizowali w celu popełniania przestępstw a nawet przy przyjęciu, że mamy do czynienia ze współsprawstwem osób powiązanych porozumieniem, nie przesądza, że przestępstwa, o ile takie były, popełnione zostały w ramach zorganizowanej grupy przestępczej,

3. przy przyjęciu, że oskarżeni nie popełnili przestępstwa określonego w art. 54 k.k.s. a inne są pochodną tego, to nie można przypisywać oskarżonym a w tym P. Z. popełnienia przestępstwa z art. 258 k.k.

IV. APELACJA OBROŃCY oskarżonego P. J. – adw. W. M.

1. obraza przepisów postępowania mająca wpływ na treść wydanego orzeczenia, tj. art. 7 k.p.k., polegająca na przekroczeniu zasady swobodnej oceny dowodów i uwzględnieniu przy wyrokowaniu wyłącznie okoliczności przemawiających na niekorzyść oskarżonego P. J. i tym samym pominięciu dowodów dla niego korzystnych.

2. błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść, polegający na bezzasadnym przyjęciu przez Sąd I instancji, iż oskarżony P. J. dopuścił się popełnienia zarzucanych mu aktem oskarżenia czynów, podczas gdy prawidłowa i kompleksowa ocena całości materiału dowodowego zgromadzonego w niniejszej sprawie nie daje podstawy do przypisania oskarżonemu winy i sprawstwa w zakresie stawianych mu zarzutów.

3. (z tzw. ostrożności procesowej) rażąca niewspółmierność orzeczonych wobec oskarżonego kar jednostkowych 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności (pkt 15 wyroku), 2 lat pozbawienia wolności (pkt 16 wyroku) i w konsekwencji kary łącznej 3 lat pozbawienia wolności (pkt 17 wyroku), jak i grzywny w wysokości 250 stawek dziennych po 70 zł (pkt 16 wyroku) bez należytego uwzględnienia zasad i dyrektyw wymiaru kary określonych w art. 53 § 1 i 2 k.k. a w szczególności okoliczności, iż oskarżony P. J. pełnił podrzędną rolę w zarzucanym procederze oraz podjął się takiego działania tylko z uwagi na trudną sytuację materialną, jak również okoliczności, że przedmiotem przestępstwa były wyroby tytoniowe, które są legalnym i ogólnodostępnym produktem na rynku krajowym.

V. APELACJA OBROŃCY oskarżonego P. J. – adw. T. J.

1. obraza przepisów postępowania, mająca wpływ na treść rozstrzygnięcia, to jest art. 6 k.p.k. poprzez niedoprowadzenie do zdjęcia klauzuli (...) z materiałów niejawnych, które to materiały stanowiły podstawę dokonania ustaleń faktycznych w sprawie, przy czym utrzymanie tejże klauzuli uniemożliwiło oskarżonym zapoznanie się z przedmiotowymi materiałami w sposób umożliwiający zgłoszenie stosownych wniosków dowodowych, zmierzających do weryfikacji oraz przedstawienia rzeczywistego kontekstu zdarzeń będących przedmiotem czynności udokumentowanych materiałami o klauzuli (...), z tym zastrzeżeniem, że w odniesieniu do P. J. naruszenie to jest szczególnie istotne, albowiem zgodnie z treścią uzasadnienia o przypisaniu oskarżonemu P. J. winy i sprawstwa w przedmiotowej sprawie przesądziły przede wszystkim materiały niejawne, co wynika wprost z treści części jawnej uzasadnienia wyroku.

2. obraza przepisów postępowania, tj. art. 4 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k. w zw. z art. 167 k.p.k. poprzez nieprawidłową ocenę dowodów z materiałów niejawnych zgromadzonych na potrzeby przedmiotowego postępowania i uznaniu ich za samodzielny, w pełni wiarygodny materiał dowodowy, podczas gdy prawidłowa ocena zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego w postaci dowodów niejawnych wskazała na konieczność przeprowadzenia postępowania dowodowego w zakresie wytworzenia tychże materiałów a w szczególności kryteriów jakimi kierowano się w ich doborze oraz sposobu weryfikacji przez funkcjonariuszy wytwarzających wskazany w sprawie materiał dowodowy informacji uzyskiwanych w toku czynności podlegających dokumentowaniu poprzez wytworzenie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego.

4. (skarżący w apelacji pominął w numeracji pkt 3 – przyp. SA) obraza przepisów postępowania, to jest art. 4 k.p.k. w zw. z art. 6 k.p.k. w zw. z art. 167 § 1 k.p.k. poprzez zaniechanie przeprowadzenia czynności dowodowych zmierzających do weryfikacji zeznań świadka G. F., między innymi poprzez:

a) uzyskanie informacji od oskarżyciela publicznego co do tego czy w toku realizowanych czynności procesowych na potrzeby innych postępowań doszło do potwierdzenia funkcjonowania fabryki papierosów zlokalizowanej w S., w działalność której zaangażowanym był oskarżony P. J.,

b) przeprowadzenia konfrontacji świadka G. F. z oskarżonym P. J.

w sytuacji, w której treść zeznań G. F. odnosi się do rzekomo istniejącej fabryki papierosów zlokalizowanej w okolicach miasta S., woj. (...) a ponadto z zeznań świadka G. F. wynika, że informacje na temat zdarzeń objętych przedmiotowym postępowaniem mógł on uzyskać ze słyszenia, albowiem sam przyznał, że słyszał, że P. J. został „rozliczony za działalność przez CBŚ z K.”, co nakazywało podejść do zeznań tego świadka z dużą ostrożnością i wymagało przeprowadzenia z urzędu dowodów, zmierzając do wyjaśnienia rozbieżności między wyjaśnieniami oskarżonego P. J. i zeznaniami G. F..

5. obraza przepisów, to jest art. 410 k.p.k. poprzez pominięcie w procesie wyrokowania dowodów przeprowadzonych na potrzeby postępowania prowadzonego przez Sąd Rejonowy w G. w sprawie o sygn. (...), które na dzień wniesienia apelacji jest prowadzone przez Sąd Okręgowy w P. w sprawie o sygn. akt (...) w sytuacji, gdy zdarzenie będące przedmiotem tego postępowania jednoznacznie wskazuje na to, że oskarżony P. J. nie działał w ramach żadnej zorganizowanej grupy przestępczej a jedynie dorywczo i w sposób krótkotrwały brał udział w produkcji papierosów, jednakże bez zamiaru uczestnictwa w strukturze przestępczej, przy czym działalność fabryki objętej postępowaniem Sądu Rejonowego w G. nie była powiązania z grupą, której rzekome funkcjonowanie było przedmiotem rozpoznania Sądu Okręgowego w Z. G..

6. obraza przepisów postępowania mogących mieć wpływ na treść rozstrzygnięcia, to jest art. 374 § 1 k.p.k. w zw. z art. 132 k.p.k. poprzez zawiadamianie P. J. o kolejnych terminach rozprawy poprzez kierowanie pism na adres (...) gm. B. w sytuacji, w której oskarżony P. J. wskazał jako adres do korespondencji w przedmiotowej sprawie adres obrońcy na etapie I instancji adw. W. M., na skutek czego doręczenia dokonane na adres (...) gm. B. uznać należy za bezskuteczne i w konsekwencji pozbawiono oskarżonego P. J. prawa do udziału w rozprawie – zwłaszcza w czynnościach realizowanych ze świadkiem G. F. – a w konsekwencji prawa do obrony.

7. obraza przepisów postępowania, to jest art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej a nie swobodnej oceny materiału dowodowego zgromadzonego w toku postępowania i przyjęcie, że okoliczności ujawnione na rozprawie, a w szczególności: materiał niejawny, zeznania G. F., wyjaśnienia P. Z., wyjaśnienia M. J., analiza połączeń telefonicznych przemawiają za przyjęciem, że P. J. dopuścił się zarzucanych mu czynów, podczas gdy prawidłowo oceniony materiał dowodowy nie daje podstawy do dokonania takich ustaleń i prowadzi do wniosku, że w sprawie istnieją daleko idące wątpliwości wymagające dalszego postępowania dowodowego w zakresie czynów zarzucanych P. J., a w szczególności udziału w zorganizowanej grupie przestępczej (art. 258 § 1 k.k.).

8. (w konsekwencji) błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia, polegający na tym, że Sąd Okręgowy w Z. G. bezpodstawnie przyjął, że P. J. dopuścił się zarzucanych mu przestępstw, a w szczególności dopuścił się on udziału w zorganizowanej grupie przestępczej oraz pozostałych przestępstw opisanych w części dyspozytywnej wyroku, podczas gdy w prawidłowo ustalonym stanie faktycznym należało przyjąć, że nie dopuścił się on zarzucanych mu czynów.

9. (na wypadek nie podzielenia przez Sąd Apelacyjny powyższych zarzutów) rażąca niewspółmierność wymierzonej wyrokiem kary a w szczególności kary łącznej w wysokości 3 lat pozbawienia wolności wymierzonej oskarżonemu P. J., podczas gdy – przy założeniu, że oskarżony dopuścił się zarzucanych mu czynów – nie powinna przekraczać 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności.

VI. APELACJA OBROŃCY oskarżonych P. S. (2), D. P. i M. J. – adw. S. K.

1. obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia a polegająca na:

a) braku zasygnalizowania przez Sąd Orzekający wytwórcy materiałów niejawnych potrzeby zniesienia klauzuli tajności, przez co zasadniczo utrudniona była realizacja zasady prawa do obrony,

b) brak protokolarnego odsłuchania na rozprawie całości zgromadzonego w sprawie materiału niejawnego przez co naruszona została zasada prawa do obrony,

c) brak właściwego wyliczenia przez Sąd orzekający należności publicznoprawnych narażonych na utratę przez Skarb Państwa w następstwie inkryminowanych zachowań P. S. (2), D. P. oraz M. J. i innych oraz s., którą poniosły P. B. S., (...) S.A. i (...) S.A.

2. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia a polegający na przyjęciu, że:

a) oskarżony P. S. (2) dopuścił się czynów opisanych w pkt XI, XII, XIII, XIV oraz XVI części wstępnej wyroku w sytuacji, gdy właściwa analiza materiału dowodowego prowadzi do wniosku przeciwnego,

b) oskarżony D. P. dopuścił się czynów opisanych w pkt VI, VII, VIII, IX i X części wstępnej wyroku w sytuacji, gdy właściwa analiza materiału dowodowego prowadzi do wniosku przeciwnego,

c) oskarżony M. J. dopuścił się czynów opisanych w pkt XXVII, XXVIII, XXIX, XXX oraz XXXI części wstępnej wyroku w sytuacji, gdy właściwa analiza materiału dowodowego prowadzi do wniosku przeciwnego.

3. niewspółmierność orzeczonych kar i środków karnych, poprzez orzeczenie w stosunku do oskarżonego P. S. (2), D. P. oraz M. J. zbyt surowych kar za poszczególne przestępstwa jednostkowe, a także nadmierną surowość orzeczonych kar łącznych pozbawienia wolności.

VII. APELACJA OBROŃCY oskarżonego K. H. – adw. M. M. (dotyczy wyroku w części objętej pkt 21, 22a, 22b, 24, 25g, 27g oraz 40g).

1. obraza przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 7 k.p.k. przez naruszenie standardów swobodnej oceny dowodów, tj. wyjaśnień oskarżonego K. H. w zakresie, w jakim częściowo przyznaje się do popełnionych przestępstw i bezzasadne przyjęcie, iż przyznał się do stawianych mu zarzutów z art. 258 § 1 k.k. w sytuacji, gdy oskarżony przyznał się wyłącznie do czynu opisanego w pkt 23 wyroku, co jednoznacznie wynika z jego wyjaśnień złożonych przed Sądem w dniu (...) r., tym bardziej, że wyroby tytoniowe ujawnione u oskarżonego K. H. nie pochodziły z linii produkcyjnych przypisywanych J. S. (1).

2. błąd w ustaleniach faktycznych, stanowiący podstawę orzeczenia, skutkujący przyjęciem, iż:

a) oskarżony K. H. w okresie od dnia (...)r. w Z., na terenie powiatu (...) i w innych miejscowościach na terenie P., a także poza granicami R., działał w ramach zorganizowanej grupy przestępczej kierowanej przez J. S. (1) i w jej ramach popełniał przestępstwa, w tym przestępstwa skarbowe, czyniąc sobie z tego stałe źródło dochodu w sytuacji, gdy oskarżony nie działał w ramach tej grupy, nie miał świadomości jej istnienia, nie uczestniczył w produkcji i dystrybucji tych wyrobów, bowiem, jak wynika z materiału dowodowego, jedynie kupował nielegalne wyroby tytoniowe od nieznanych mu osób i to nie od oskarżonych, którzy też go nie rozpoznali a nie można należeć do grupy nie mają świadomości jej istnienia,

b) z wyjaśnień oskarżonego K. H. wynika, iż posiadane wyroby nabył od mężczyzn podających się za pochodzących z okolic Z. a materiał dowodowy wskazuje, iż pozostali oskarżeni zajmowali się nielegalną produkcją wyrobów tytoniowych i przyjęcie na tej podstawie, że oskarżony miał stały kontakt z członkami grupy i znał ich w sytuacji, gdy zarówno K. H. nie zna pozostałych oskarżonych, jak i oni nie znają jego.

VIII. APELACJA OBROŃCY oskarżonego J. C. (1) – adw. S. K.

1. obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia a polegająca na:

a) braku zasygnalizowania przez Sąd Orzekający wytwórcy materiałów niejawnych potrzeby zniesienia klauzuli tajności, przez co zasadniczo utrudniona była realizacja zasady prawa do obrony,

b) brak protokolarnego odsłuchania na rozprawie całości zgromadzonego w sprawie materiału niejawnego przez co naruszona została zasada prawa do obrony,

c) brak właściwego wyliczenia przez Sąd orzekający należności publicznoprawnych narażonych na utratę przez Skarb Państwa w następstwie inkryminowanych zachowań oskarżonego J. C. (1) i innych oraz s., którą poniosły P. B. S., (...) S.A. i (...) S.A.

2. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia a polegający na przyjęciu, że oskarżony J. C. (1) dopuścił się czynów opisanych w części wstępnej wyroku w sytuacji, gdy właściwa analiza materiału dowodowego prowadzi do wniosku przeciwnego.

3. niewspółmierność orzeczonej kary i środków karnych, poprzez orzeczenie w stosunku do oskarżonego zbyt surowej kary za poszczególne przestępstwa jednostkowe, a także nadmierną surowość orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

(Uwaga! niezasadność dotyczy wszystkich zarzutów).

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

(Uwaga! niezasadność dotyczy wszystkich zarzutów).

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

(Uwaga! niezasadność dotyczy wszystkich zarzutów).

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

(Uwaga! niezasadność dotyczy wszystkich zarzutów).

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

(Uwaga! niezasadność dotyczy wszystkich zarzutów).

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

(Uwaga! niezasadność dotyczy wszystkich zarzutów).

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

(Uwaga! zasadność dotyczy wszystkich zarzutów).

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

(Uwaga! niezasadność dotyczy wszystkich zarzutów).

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Przed przystąpieniem do omówienia poszczególnych zarzutów apelacyjnych należy wskazać na treść zapadłych wyroków, przyczyny wydania dwóch wyroków oraz należy zawrzeć uwagi ogólne, które odnoszą się do każdej z wywiedzionych apelacji.

Początkowo akt oskarżenia został wniesiony przeciwko dziesięciu oskarżonym: J. S. (1), D. P., P. S. (2), P. Z., P. J., M. J., K. H., P. G., D. G. i J. C. (1) i sprawa ta została zarejestrowana, po jej przekazaniu z Sądu Okręgowego w K., w Sądzie Okręgowym w Z. G. pod sygn. akt (...) (k. 3-4 i n. t. XVII, 188 – t. XVII).

W toku prowadzonego postępowania wyłączono do odrębnego postępowania sprawę D. G. i został on w tym postępowaniu prowadzonym w Sądzie Rejonowym w O., z uwagi na jego wniosek o poddanie się karze, skazany.

W toku prowadzonego postępowania, już po przesłuchaniu oskarżonego J. C. (1) i po przeprowadzeniu szeregu czynności dowodowych sprawę tego oskarżonego wyłączono do odrębnego postępowania (mając na uwadze przyczyny zdrowotne, które spowodowały zawieszenie wobec niego postępowania karnego), w którym to postępowaniu, prowadzonym pod sygnaturą akt (...) Sąd Okręgowy w Z. G. wydał wyrok w dniu (...)r.

Odnosząc się więc do wyroku Sądu Okręgowego (Sądu I instancji) w przypadku oskarżonych J. S. (1), D. P., P. S. (2), P. Z., P. J., M. J. i K. H. Sąd Apelacyjny będzie miał na myśli wyrok Sądu Okręgowego w Z. G. z dnia (...) r. w sprawie (...), natomiast w przypadku oskarżonego J. C. (1) będzie miał na myśli wyrok Sądu Okręgowego w Z. G. z dnia (...) r. w sprawie (...).

Wspomnieć przy tym trzeba, iż ze względu na fakt, iż czyny zarzucane tych wszystkim oskarżonym w obu sprawach dotyczą tożsamych zdarzeń historycznych (co do tych oskarżonych ta sama grupa i te same czyny), to Sąd Apelacyjny na etapie prowadzonych postępowań apelacyjnych w stosunku do oskarżonych J. S. (1), D. P., P. S. (2), P. Z., P. J., M. J. oraz w stosunku do J. C. (1) połączył oba te postępowania i wspólnie te sprawy rozpoznał pod sygnaturą akt (...) (k. 1374).

Sąd Okręgowy w Z. G. wyrokiem z dnia 30 czerwca 2020 r. w sprawie II K 169/17uznał oskarżonych:

w pkt 1 J. S. (1) ,

w pkt 5 D. P. ,

w pkt 8 P. S. (2) ,

w pkt 12 P. Z. ,

w pkt 15 P. J. ,

w pkt 18 M. J. ,

w pkt 22 K. H.

za winnych tego, że w okresie od dnia 15 lipca 2014 r. do dnia 20 maja 2016 r. w Z., na terenie powiatu (...) i w innym miejscowościach na terenie P. a także poza granicami R., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej brali udział w zorganizowanej grupie przestępczej, którą założył i kierował J. S. (1), funkcjonującej według założonego planu działania, zakładającej określony podział ról i korzyści uzyskanych z przestępstwa, w skład której wchodziły także inne nieustalone osoby, jak i inna ustalona osoba (to J. C. (1) – przyp. SA), mającej na celu popełnianie przestępstw skarbowych a także objętych przepisami karnymi ustawy z dnia 2 marca 2001 r. o wyrobie alkoholu etylowego oraz wytwarzaniu wyrobów tytoniowych oraz ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej, polegających na wytwarzaniu i dystrybucji wyrobów akcyzowych w postaci papierosów różnych marek w łącznej ilości co najmniej 35.440.962 szt. o wartości szacunkowej co najmniej 23.538.469,30 zł oraz tytoniu do palenia – krajanki w ilości co najmniej 2.180 kg o wartości szacunkowej co najmniej 1.447.868,80 zł, przy jednoczesnym uchylaniu się od opodatkowania i nie ujawnieniu przedmiotu i podstawy opodatkowania Naczelnikowi Urzędu Celnego w Z., co poskutkowało narażeniem Skarbu Państwa na uszczuplenie z tytułu należności publicznoprawnych wielkiej wartości, a to podatku akcyzowego w łącznej kwocie 31.180.412,00 zł, przy czym J. S. (1) kierował grupą, wydawał polecenia innym członkom, zapewniał finansowanie podejmowanych działań a w wynajętych na jego zlecenie halach zorganizował linie produkcyjne służące do wytwarzania tytoniu do palenia z tytoniu przemysłowego oraz papierosów różnych marek, organizował zbyt gotowych wyrobów, organizował zakup komponentów do linii produkcyjnych, P. Z. odbierał gotowe wyroby tytoniowe od członków zorganizowanej grupy przestępczej i organizował ich dalszą dystrybucję, M. J. odbierał od P. S. (2) środki finansowe i dokonywał płatności związanych z wynajęciem hal, w których wytwarzano wyroby akcyzowe, „ustalona osoba” (J. C. (1) – przyp. SA) koordynowała działanie fabryk, organizowała wysyłki gotowych wyrobów akcyzowych, nabywała samochody dostawcze, którymi następnie przewożono gotowe wyroby akcyzowe oraz wraz z P. J. organizowała ochronę tych transportów i hal produkcyjnych, P. S. (2) na zlecenie J. S. (1) wynajmował hale, w których instalowane były linie produkcyjne służące do wytwarzania tytoniu, nabywał samochody dostawcze, którymi następnie przewożono gotowe wyroby akcyzowe oraz organizował ochronę tych transportów, D. P. przewoził samochodami dostawczymi przygotowane do dystrybucji wyroby akcyzowe, P. J. odbierał od P. S. (2) środki finansowe i dokonywał płatności związanych z wynajęciem hal, w których wytwarzano wyroby akcyzowe, K. H. odbierał od J. S. (1) wyroby tytoniowe i dystrybuował je na terenie (...), a w szczególności powiatu (...), tj. popełnienia, w przypadku oskarżonego J. S. (1) przestępstwa z art. 258 § 3 k.k. a co do pozostałych oskarżonych przestępstwa z art. 258 § 1 k.k. i za przestępstwo to wymierzył oskarżonemu J. S. (1) karę 4 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, oskarżonym D. P., P. S. (2), P. Z., P. J., M. J. i K. H. kary po 2 lata i 6 miesięcy;

uznał oskarżonych:

w pkt 2a J. S. (1) ,

w pkt 6a D. P. ,

w pkt 9a P. S. (2) ,

13a P. Z. ,

16a P. J. ,

19a M. J. ,

22a K. H.

za winnych tego, że w okresie od dnia(...) r. w Z., na terenie powiatu (...) i w innym miejscowościach na terenie P. a także poza granicami R., w ramach w/w zorganizowanej grupy przestępczej, funkcjonującej według założonego planu i zakładającej w/w podział ról i korzyści uzyskanych z przestępstwa, działając w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, a także czyniąc sobie z tego stałe źródło dochodu, bez wymaganego ustawą o podatku akcyzowym zgłoszenia rejestracyjnego i bez przeprowadzenia urzędowego sprawdzenia podjęli czynności podlegające opodatkowaniu akcyzą bezpośrednio związane z produkcją i obrotem wyrobami tytoniowymi w ten sposób, że:

- J. S. (1) kierował grupą, wydawał polecenia innym członkom, zapewniał finansowanie podejmowanych działań a w wynajętych na jego zlecenie przez P. S. (2) halach zorganizował linie produkcyjne służące do wytwarzania tytoniu do palenia z tytoniu przemysłowego oraz papierosów różnych marek, organizował zbyt gotowych wyrobów, organizował zakup komponentów do linii produkcyjnych,

- D. P. przewoził samochodami dostawczymi przygotowane do dystrybucji wyroby akcyzowe,

- P. S. (2) na zlecenie J. S. (1) wynajmował hale, w których instalowane były linie produkcyjne służące do wytwarzania tytoniu, nabywał samochody dostawcze, którym następnie przewożono gotowe wyroby akcyzowe oraz organizował ochronę tych transportów,

- P. Z. odbierał gotowe wyroby tytoniowe od członków zorganizowanej grupy przestępczej i organizował ich dalszą dystrybucję,

- P. J. odbierał gotowe wyroby tytoniowe od członków zorganizowanej grupy przestępczej i organizował ich dalszą dystrybucję,

- M. J. odbierał od P. S. (2) środki finansowe i dokonywał płatności związanych z wynajęciem hal, w których wytwarzano wyroby akcyzowe,

- K. H. odbierał gotowe wyroby tytoniowe od członków zorganizowanej grupy przestępczej i organizował ich dalszą dystrybucję,

poprzez co uczestniczyli w wyprodukowaniu tytoniu do palenia – krajanki w ilości co najmniej 2.180 kg o wartości szacunkowej co najmniej 1.447.868,80 zł oraz papierosów marki (...). (...)” oraz (...) bez znaków akcyzy w łącznej ilości co naj. 35.440.962 szt. o wartości szacunkowej co naj. 23.538.469,30 zł, z których w dniu 26.04.2016 r. w samochodzie dostawczym marki I. prowadzonym przez D. P. zabezpieczono 1.488.400 szt. papierosów marki (...) bez polskich znaków akcyzy o wart. szacunkowej 988.535,74 zł a w dniu (...) r. w magazynach wynajętych przez członków grupy oraz w ich samochodach zabezpieczono 660 kg krajanki oraz 1.172.562 szt. papierosów marki (...), (...) oraz (...) bez polskich znaków akcyzy o wart. szacunkowej 778.768,77 zł, uchylając się jednocześnie od opodatkowania nie ujawnili przedmiotu i podstawy opodatkowania Naczelnikowi Urz. Cel. w Z.G., przez co narazili Skarb Państwa na uszczuplenie z tytułu należności publicznoprawnych wielkiej wartości a to podatku akcyzowego w łącznej kwocie 31.180.412,00 zł, tj. popełnienia przestępstwa skarbowego z art. 54 § 1 k.k.s w zw. z art. 69 § 1 k.k.s. w zw. z art. 37 § 1, 2 i 5 k.k.s. w zw. z art. 6 § 2 k.k.s., art. 7 § 1 k.k.s. i art. 2 § 2 k.k.s. i za przestępstwo to na podstawie art. 54 § 1 k.k.s. przy zastosowaniu art. 7 § 2 k.k.s., art. 38 § 2 pkt 1 k.k.s i art. 2 § 2 k.k.s. wymierzył:

- J. S. (1) kary 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności i grzywny w liczbie 350 stawek dziennych w wysokości po 100 zł każda z nich,

- D. P., P. S. (2), P. Z., P. J., M. J. i K. H. kary pozbawienia wolności w wymiarach po 2 lata i kary grzywny w liczbach po 150 stawek dziennych w wysokości po 70 zł każda z nich;

uznał oskarżonych:

w pkt 2b J. S. (1) (przy przyjęciu, że czyny opisane w punktach III, IV i V części wstępnej wyroku stanowią jedno przestępstwo),

w pkt 6b D. P. (przy przyjęciu, że czyny opisane w punktach VIII, IX i X części wstępnej wyroku stanowią jedno przestępstwo),

w pkt 9b P. S. (2) (przy przyjęciu, że czyny opisane w punktach XIII, XIV i XVI części wstępnej wyroku stanowią jedno przestępstwo),

w pkt 13b P. Z. (przy przyjęciu, że czyny opisane w punktach XIX, XX i XXI części wstępnej wyroku stanowią jedno przestępstwo),

w pkt 16b P. J. (przy przyjęciu, że czyny opisane w punktach XXIV, XXV, XXVI części wstępnej wyroku stanowią jedno przestępstwo),

w pkt 19b M. J. (przy przyjęciu, że czyny opisane w punktach XXIX, XXX i XXXI części wstępnej wyroku stanowią jedno przestępstwo ),

w pkt 22b K. H. (przy przyjęciu, że czyny opisane w punktach XXXIV, XXXV i XXXVII części wstępnej wyroku stanowią jedno przestępstwo)

za winnych tego, że w okresie od dnia (...) r. w Z., na terenie powiatu (...) i w innym miejscowościach na terenie P. a także poza granicami R., w ramach w/w zorganizowanej grupy przestępczej, funkcjonującej według założonego planu i zakładającej w/w podział ról i korzyści uzyskanych z przestępstwa, działając w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, a także czyniąc sobie z tego stałe źródło dochodu, bez wymaganego wpisu do rejestrów producentów wyrobów tytoniowych faktycznie prowadzili działalność gospodarczą polegającą na produkcji wyrobów tytoniowych (uczestniczyli w produkcji wyrobów tytoniowych) w ten sposób, że:

- J. S. (1) w wynajętych na jego zlecenie przez P. S. (2) halach – zorganizował linie produkcyjne służące do wytwarzania tytoniu do palenia z tytoniu przemysłowego oraz papierosów,

- D. P. przewoził samochodami dostawczymi przygotowane do dystrybucji wyroby akcyzowe,

- P. S. (2) na zlecenie J. S. (1) wynajmował hale, w których instalowane były linie produkcyjne służące do wytwarzania tytoniu, nabywał samochody dostawcze, którymi następnie przewożono gotowe wyroby akcyzowe oraz organizował ochronę tych transportów,

- P. Z. odbierał gotowe wyroby tytoniowe od członków zorganizowanej grupy przestępczej i organizował ich dalszą dystrybucję,

- P. J. odbierał od P. S. (2) środki finansowe i dokonywał płatności związanych z wynajęciem hal, w których wytwarzano wyroby akcyzowe,

- M. J. odbierał od P. S. (2) środki finansowe i dokonywał płatności związanych z wynajęciem hal, w których wytwarzano wyroby akcyzowe,

- K. H. odbierał gotowe wyroby tytoniowe od członków zorganizowanej grupy przestępczej i organizował ich dalszą dystrybucję na terenie (...) a w szczególności powiatu (...),

przez co uczestniczyli w wyprodukowaniu tytoniu do palenia – krajanki w ilości co najmniej 2.180 kg o wartości szacunkowej co naj. 1.447.868,80 zł oraz papierosów marki (...), (...) oraz (...) bez znaków akcyzy w łącznej ilości co naj. 35.440.962 szt. o wartości szacunkowej co naj. 23.538.469,30 zł, co stanowi mienie znacznej wartości, z których w dniu (...) r. w samochodzie dostawczym marki I. prowadzonym przez D. P. zabezpieczono 1.488.400 szt. papierosów marki (...) bez polskich znaków akcyzy o wartości szacunkowej 988.535,74 zł a w dniu 20.05.2016 r. w magazynach wynajętych przez członków grupy oraz w ich samochodach zabezpieczono 660 kg krajanki oraz 1.172.562 szt. papierosów marki (...), (...) oraz (...) bez polskich znaków akcyzy o wartości szacunkowej 778.768,77 zł

oraz przez co uczestniczyli w produkcji papierosów w łącznej ilości co najmniej 35.392.544 szt. o wartości szacunkowej co najmniej 23.506.312 zł, co stanowi mienie znacznej wartości a następnie w celu wprowadzenia w/w papierosów do obrotu oznaczyli je podrobionymi znakami towarowymi (...) oraz (...), których nie mieli prawa używać, czym działali w celu osiągnięcia korzyści majątkowej na szkodę (...) S.A., z których w dniu 26.04.2016 r. w samochodzie dostawczym marki I. prowadzonym przez D. P. zabezpieczono 1.488.400 szt. papierosów marki (...) bez polskich znaków akcyzy o wartości szacunkowej 988.535,74 zł a w dniu (...) r. w magazynach wynajętych przez członków grupy oraz w ich samochodach zabezpieczono 660 kg krajanki oraz 1.124.144 szt. papierosów marki (...) oraz (...) bez polskich znaków akcyzy o wartości szacunkowej 746.610,47 zł

a także uczestniczyli w produkcji etykiet imitujących znak towarowy (...) w ilości 24 650 szt., opakowań do tytoniu oznaczonego znakiem towarowym (...) w ilości 16 508 szt. a nadto papierosów w łącznej ilości co najmniej 48.418 szt. o wartości szacunkowej co najmniej 32.157,30 zł a następnie w celu wprowadzenia w/w papierosów do obrotu oznaczyli je podrobionymi znakami towarowymi (...) oraz (...), których nie mieli prawa używać, czym działali w celu osiągnięcia korzyści majątkowej na szkodę (...) S.A., tj. popełnienia przestępstwa z art. 12a ust. 1 i 2 ustawy z dnia 02.03.2001 r. o wyrobie alkoholu etylowego oraz wytwarzaniu wyrobów tytoniowych i art. 305 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 30.06.2000 r. Prawo własności przemysłowej w zw. z art. 11 § 2 k.k., art. 12 k.k., art. 65 § 1 k.k. i art. 4 § 1 k.k. i za przestępstwo to na podstawie art. 305 ust. 3 ustawy z dnia 30.06.2000 r. Prawo własności przemysłowej przy zastosowaniu art. 11 § 3 k.k., art. 65 § 1 k.k. i art. 4 § 1 k.k. oraz art. 33 § 2 k.k. wymierzył:

J. S. (1) kary 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności i grzywny w liczbie 250 stawek dziennych w wysokości po 100 zł każda z nich,

- D. P., P. S. (2), P. Z., P. J., M. J. i K. H. kary pozbawienia wolności w wymiarach po 2 lata i kary grzywny w liczbach po 150 stawek dziennych w wysokości po 70 zł każda z nich, przy czym na mocy art. 8 § 1, 2 i 3 k.k.s. ustalił, iż przestępstwa przypisane oskarżonym w punktach 2a i 2b (dot. J. S. (1)), 6a i 6b (dot. D. P.), 9a i 9b (dot. P. S. (2)), 13a i 13b (dot. P. Z.), 16a i 16b (dot. P. J.), 19a i 19b (dot. M. J.) oraz 22a i 22b (dot. K. H.) stanowią ten sam czyn i wykonaniu w przypadku J. S. (1) podlega kara 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności a w przypadku pozostałych oskarżonych wykonaniu podlegają kary pozbawienia wolności w wymiarach po 2 lata i grzywny w liczbach po 150 stawek dziennych w wysokości po 70 zł każda z nich,

w pkt 23uznał oskarżonego K. H. za winnego tego, że w dniu (...) r. w O., przechowywał przygotowane do dystrybucji wyroby akcyzowe bez polskich znaków akcyzy w postaci tytoniu do palenia w ilości 52,5 kg o wartości szacunkowej 34 868,40 zł oraz papierosów różnych marek sprowadzonych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej bez zgłoszenia celnego m.in. (...), (...), (...), (...) w łącznej ilości 115 200 sztuk o wartości szacunkowej 76 511,23 zł oraz 16 litrów spirytusu o wartości szacunkowej 280 zł, w wyniku czego doszło do uszczuplenia należności publicznoprawnych Skarbu Państwa w łącznej kwocie co najmniej 137.065 zł, tj. popełnienia przestępstwa skarbowego z art. 65 § 1 i 3 k.k.s. w zw. z art. 91 § 1 i 3 k.k.s. i art. 7 § 1 k.k.s. i art. 2 § 2 k.k.s. i za przestępstwo to na mocy art. 65 § 3 k.k.s. przy zastosowaniu art. 7 § 2 k.k.s. i art. 2 § 2 k.k.s. wymierzył mu karę grzywy w liczbie 150 stawek dziennych w wysokości po 70 zł każda;

w pkt 10uznał oskarżonego P. S. (2) za winnego tego, że w okresie od nieustalonego miesiąca i roku do dnia (...) r. w Z. posiadał bez wymaganego zezwolenia gotowe i pełnosprawne, istotne w rozumieniu art. 5 ust. 2 ustawy o broni i amunicji z dnia 21.05.1999 r. (tekst jedn. Dz.U. z 2012 r., poz. 576 z późn. zm.) części broni palnej a to pistoletu maszynowego PPSz wz.41 kal. 7,62 mm nr P-141 produkcji polskiej w postaci zamka oraz komory zamkowej do wymienionej broni, tj. popełnienia przestępstwa z art. 263 § 2 k.k. i za przestępstwo to na podstawie tego przepisu wymierzył mu karę 1 roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności,

na podstawie art. 39 § 1 i 2 k.k.s., art. 85 § 1 i 2 k.k. przy zastosowaniu art. 20 § 2 k.k.s. połączył orzeczone wobec poszczególnych oskarżonych kary jednostkowe pozbawienia wolności i orzekł:

w pkt 3 wobec oskarżonego J. S. (1) karę łączną 6 lat pozbawienia wolności, zaliczając na jej poczet w pkt 39a na podstawie art. 63 § 1 i 5 k.k. okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia (...),

w pkt 7 wobec oskarżonego D. P. karę łączną 3 lat pozbawienia wolności, zaliczając na jej poczet w pkt 39b na podstawie art. 63 § 1 i 5 k.k. okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie w dniu (...)

w pkt 11 wobec oskarżonego P. S. (2) karę łączną 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, na poczet której w pkt 39c na podstawie art. 63 § 1 i 5 k.k. zaliczył okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia (...)

w pkt 14 wobec oskarżonego P. Z. karę łączną 3 lat pozbawienia wolności, zaliczając na jej poczet w pkt 39d na podstawie art. 63 § 1 i 5 k.k. okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia (...)

w pkt 17 wobec oskarżonego P. J. karę łączną 3 lat pozbawienia wolności, zaliczając na jej poczet w pkt 39e na podstawie art. 63 § 1 i 5 k.k. okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia (...)

w pkt 20 wobec oskarżonego M. J. karę łączną 3 lat pozbawienia wolności, zaliczając na jej poczet w pkt 39f na podstawie art. 63 § 1 i 5 k.k. okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia (...)

w pkt 24 na podstawie art. 39 § 1 i 2 k.k.s., art. 85 § 1 i 2 k.k. i art. 86 § 2 k.k. przy zastosowaniu art. 20 § 2 k.k.s. połączył orzeczone wobec oskarżonego K. H. kary jednostkowe pozbawienia wolności i grzywny i orzekł wobec niego kary łączne 3 lat pozbawienia wolności, zaliczając na jej poczet w pkt 39g na podstawie art. 63 § 1 i 5 k.k. okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia (...) i grzywny w liczbie 300 stawek dziennych w wysokości po 70 zł każda z nich;

w pkt 25 na mocy art. 33 § 1 k.k.s. przy zastosowaniu art. 8 § 2 k.k.s. i art. 2 § 2 k.k.s. w związku ze skazaniem za przestępstwo skarbowe oskarżonych J. S. (1) w pkt 2a, D. P. w pkt 6a, P. S. (2) w pkt 9a, P. Z. w pkt 13a, P. J. w pkt 16a, M. J. w pkt 19a i K. H. w pkt 22a orzekł wobec tych oskarżonych środek karny ściągnięcia równowartości pieniężnej przepadku korzyści majątkowej w kwotach po 3.897.551,50 zł;

w pkt 26 na mocy art. 33 § 1 k.k.s. przy zastosowaniu art. 2 § 2 k.k.s. w związku ze skazaniem oskarżonego K. H. za przestępstwo skarbowe przypisane mu w pkt 23 orzekł wobec niego środek karny ściągnięcia równowartości pieniężnej przepadku korzyści majątkowej w kwocie 137.065 zł;

w pkt 27 na mocy art. 46 § 2 k.k. przy zastosowaniu art. 8 § 2 k.k.s. i art. 4 § 1 k.k. w związku ze skazaniem za przestępstwo oskarżonych J. S. (1) w pkt 2b, D. P. w pkt 6b, P. S. (2) w pkt 9b, P. Z. w pkt 13b, P. J. w pkt 16b, M. J. w pkt 19b i K. H. w pkt 22b orzekł wobec tych oskarżonych solidarnie na rzecz pokrzywdzonych P. B. S., (...) S.A. i (...) S.A. środki kompensacyjne w postaci nawiązek płatnych dla każdego z pokrzywdzonych w kwocie po 50.000 zł;

w pkt 30 na mocy art. 30 § 2 i 3 k.k.s. i art. 31 § 5 i 6 k.k.s. w związku ze skazaniem za czyn przypisany w pkt 6a orzekł wobec oskarżonego D. P. przepadek dowodów rzeczowych w postaci papierosów marki (...) bez znaków akcyzy w ilości (...) paczek po 20 sztuk (1 488 400 sztuk) i tekturowego kartonu złożonego w paczkach w ilości 9 paczek po 10 sztuk (90 sztuk), opisanych w postanowieniu w przedmiocie dowodów rzeczowych z dnia (...) r. (t. (...)) zarządzając ich zniszczenie;

w pkt 31 na podstawie art. 44 § 6 k.k. w związku ze skazaniem za czyn przypisany w pkt 10 orzekł wobec oskarżonego P. S. (2) przepadek przedmiotów – istotnych elementów broni, opisanych w wykazie dowodów rzeczowych nr (...) (...) (t. (...)) pod poz. II (18);

w pkt 32 na podstawie art. 30 § 2 i 3 k.k.s. i art. 31 § 5 i 6 k.k.s. oraz art. 306 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 30.06.2000 r. Prawo własności przemysłowej w zw. ze skazaniem za czyn przypisany w pkt 9a i b orzekł wobec oskarżonego P. S. (2) przepadek dowodów rzeczowych wymienionych z nazwy przedmiotów opisanych w podpunktach od a do kkk, opisanych w postanowieniu w przedmiocie dowodów rzeczowych z dnia (...), zarządzając ich zniszczenie;

w pkt 33 na podstawie art. 30 § 2 i 3 k.k.s. w związku ze skazaniem za czyn przypisany w pkt 9a orzekł wobec oskarżonego P. S. (2) przepadek dowodów rzeczowych wymienionych z nazwy przedmiotów opisanych w podpunktach od a do ff, opisanych w postanowieniu w przedmiocie dowodów rzeczowych z dnia (...) r. (t. XIV, k. 187/2 poz. 53-56);

w pkt 34 na podstawie art. 30 § 2 i 3 k.k.s. i art. 31 § 5 i 6 k.k.s. w związku ze skazaniem za czyn przypisany w pkt 13a orzekł wobec oskarżonego P. Z. przepadek dowodów rzeczowych wymienionych z nazwy przedmiotów opisanych w podpunktach od a do m, opisanych w postanowieniu w przedmiocie dowodów rzeczowych z dnia (...) r. (t. (...)), zarządzając ich zniszczenie;

w pkt 35 na postawie art. 306 ust. 1 i 3 ustawy z dnia (...) r. Prawo własności przemysłowej w związku ze skazaniem za czyn przypisany w pkt 16b orzekł wobec oskarżonego P. J. przepadek dowodów rzeczowych w postaci pięciu sztuk tekturowych opakowań na papierosy z napisem M., opisanych w postanowieniu w przedmiocie dowodów rzeczowych z dnia (...) r. (t. XIV, k. 183), zarządzając ich zniszczenie;

w pkt 36 na podstawie art. 30 § 2 i 3 k.k.s., art. 31 § 5 i 6 k.k.s. i art. 306 ust. 1 i 3 ustawy z dnia (...) r. Prawo własności przemysłowej w związku ze skazaniem za czyn przypisany w pkt 19a i b orzekł wobec oskarżonego M. J. przepadek dowodów rzeczowych wymienionych z nazwy przedmiotów opisanych w podpunktach od a do g, opisanych w postanowieniu w przedmiocie dowodów rzeczowych z dnia(...), zarządzając ich zniszczenie;

w pkt 37 na podstawie art. 30 § 2 i 3 k.k.s. i art. 31 § 5 i 6 k.k.s. w związku ze skazaniem za czyn przypisany w pkt 23 orzekł wobec oskarżonego K. H. przepadek przedmiotów opisanych w podpunktach od a do ll, opisanych w postanowieniu w przedmiocie dowodów rzeczowych z dnia (...), zarządzając ich zniszczenie)

oraz w pkt 40 w podpunktach od a do g orzekł w przedmiocie kosztów procesu obciążając nimi wraz z opłatami sądowymi poszczególnych oskarżonych.

Sąd Okręgowy w Z. G. wyrokiem z dnia (...) r. w sprawie (...) uznał oskarżonego J. C. (1) :

w pkt 1 za winnego tego, że w okresie od dnia (...) r. w Z., na terenie powiatu (...) i w innym miejscowościach na terenie P. a także poza granicami R., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej, kierowanej przez J. S. (1), funkcjonującej według założonego planu działania, zakładającej określony podział ról i korzyści uzyskanych z przestępstwa, w skład której nadto wchodzili P. Z., P. S. (2), D. P., M. J., P. J., K. H. a także inne nieustalone osoby, mającej na celu popełnianie przestępstw skarbowych a także objętych przepisami karnymi ustawy z dnia (...) r. o wyrobie alkoholu etylowego oraz wytwarzaniu wyrobów tytoniowych oraz ustawy z dnia (...) r. Prawo własności przemysłowej, polegających na wytwarzaniu i dystrybucji wyrobów akcyzowych w postaci papierosów różnych marek w łącznej ilości co najmniej 35.440.962 szt. o wartości szacunkowej co najmniej 23.538.469,30 zł oraz tytoniu do palenia – krajanki w ilości co najmniej 2.180 kg o wartości szacunkowej co najmniej 1.447.868,80 zł, przy jednoczesnym uchylaniu się od opodatkowania i nie ujawnieniu przedmiotu i podstawy opodatkowania Naczelnikowi Urzędu Celnego w Z., co poskutkowało narażeniem Skarbu Państwa na uszczuplenie z tytułu należności publicznoprawnych wielkiej wartości, a to podatku akcyzowego w łącznej kwocie 31.180.412,00 zł, przy czym J. S. (1) kierował grupą, wydawał polecenia innym członkom, zapewniał finansowanie podejmowanych działań a w wynajętych na jego zlecenie halach zorganizował linie produkcyjne służące do wytwarzania tytoniu do palenia z tytoniu przemysłowego oraz papierosów różnych marek, organizował zbyt gotowych wyrobów, organizował zakup komponentów do linii produkcyjnych, P. Z. odbierał gotowe wyroby tytoniowe od członków zorganizowanej grupy przestępczej i organizował ich dalszą dystrybucję, M. J. odbierał od P. S. (2) środki finansowe i dokonywał płatności związanych z wynajęciem hal, w których wytwarzano wyroby akcyzowe, J. C. (1) koordynował działanie fabryk, organizował wysyłki gotowych wyrobów akcyzowych, nabywał samochody dostawcze, którymi następnie przewożono gotowe wyroby akcyzowe oraz wraz z P. J. organizował ochronę tych transportów i hal produkcyjnych, P. S. (2) na zlecenie J. S. (1) wynajmował hale, w których instalowane były linie produkcyjne służące do wytwarzania tytoniu, nabywał samochody dostawcze, którymi następnie przewożono gotowe wyroby akcyzowe oraz organizował ochronę tych transportów, D. P. przewoził samochodami dostawczymi przygotowane do dystrybucji wyroby akcyzowe, P. J. odbierał od P. S. (2) środki finansowe i dokonywał płatności związanych z wynajęciem hal, w których wytwarzano wyroby akcyzowe, tj. popełnienia przestępstwa z art. 258 § 1 k.k. i za przestępstwo to na podstawie tego przepisu wymierzył mu karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności;

w pkt 2 za winnego tego, że w okresie od dnia (...) r. w Z., na terenie powiatu (...) i w innym miejscowościach na terenie P. a także poza granicami R., działając w ramach w/w zorganizowanej grupy przestępczej, funkcjonującej według założonego planu i zakładającej w/w podział ról i korzyści uzyskanych z przestępstwa, działając w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, a także czyniąc sobie z tego stałe źródło dochodu, bez wymaganego ustawą o podatku akcyzowym zgłoszenia rejestracyjnego i bez przeprowadzenia urzędowego sprawdzenia podjął czynności podlegające opodatkowaniu akcyzą bezpośrednio związane z produkcją i obrotem wyrobami tytoniowymi w ten sposób, że koordynował działanie fabryk, organizował wysyłki gotowych wyrobów akcyzowych, nabywał samochody dostawcze, którymi następnie przewożono gotowe wyroby akcyzowe oraz wraz z P. J. organizował ochronę tych transportów i hal produkcyjnych,

poprzez co uczestniczył w wyprodukowaniu tytoniu do palenia – krajanki w ilości co najmniej 2.180 kg o wartości szacunkowej co najmniej 1.447.868,80 zł oraz papierosów marki (...), (...) oraz (...) bez znaków akcyzy w łącznej ilości co najmniej 35.440.962 szt. o wartości szacunkowej co najmniej 23.538.469,30 zł, z których w dniu (...) r. w samochodzie dostawczym marki I. prowadzonym przez D. P. zabezpieczono 1.488.400 szt. papierosów marki (...) bez polskich znaków akcyzy o wartości szacunkowej 988.535,74 zł a w dniu (...) r. w magazynach wynajętych przez członków grupy oraz w ich samochodach zabezpieczono 660 kg krajanki oraz 1.172.562 szt. papierosów marki (...), (...) oraz (...) bez polskich znaków akcyzy o wartości szacunkowej 778.768,77 zł, uchylając się jednocześnie od opodatkowania nie ujawnił przedmiotu i podstawy opodatkowania Naczelnikowi Urzędu Celnego w Z., przez co naraził Skarb Państwa na uszczuplenie z tytułu należności publicznoprawnych wielkiej wartości a to podatku akcyzowego w łącznej kwocie 31.180.412,00 zł, tj. popełnienia przestępstwa skarbowego z art. 54 § 1 k.k.s. w zw. z art. 69 § 1 k.k.s. w zw. z art. 37 § 1, 2 i 5 k.k.s. w zw. z art. 6 § 2 k.k.s., art. 7 § 1 k.k.s. i za przestępstwo to na podstawie art. 54 § 1 k.k.s. w zw. z art. 7 § 1 k.k.s. i w zw. z art. 38 § 2 pkt 1 k.k.s. wymierzył mu karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności i karę grzywny w liczbie 150 stawek dziennych w wysokości po 200 zł każda z nich;

w pkt 3 za winnego tego (przy przyjęciu, że czyny opisane w punktach III, IV, VII części wstępnej wyroku stanowią jedno przestępstwo), że w okresie od dnia (...) r. w Z., na terenie powiatu (...) i w innym miejscowościach na terenie P. a także poza granicami R., działając w ramach w/w zorganizowanej grupy przestępczej, funkcjonującej według założonego planu i zakładającej w/w podział ról i korzyści uzyskanych z przestępstwa, działając w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, a także czyniąc sobie z tego stałe źródło dochodu, bez wymaganego wpisu do rejestrów producentów wyrobów tytoniowych uczestniczył w produkcji wyrobów tytoniowych w ten sposób, że koordynował działanie fabryk, organizował wysyłki gotowych wyrobów akcyzowych, nabywał samochody dostawcze, którymi następnie przewożono gotowe wyroby akcyzowe oraz wraz z P. J. organizował ochronę tych transportów i hal produkcyjnych, przez co uczestniczył w wyprodukowaniu tytoniu do palenia – krajanki w ilości co najmniej 2.180 kg o wartości szacunkowej co najmniej 1.447.868,80 zł oraz papierosów marki (...), (...) oraz (...) bez znaków akcyzy w łącznej ilości co najmniej 35.440.962 szt. o wartości szacunkowej co najmniej 23.538.469,30 zł, co stanowi mienie znacznej wartości, z których w dniu (...) r. w samochodzie dostawczym marki I. prowadzonym przez D. P. zabezpieczono 1.488.400 szt. papierosów marki (...) bez polskich znaków akcyzy o wartości szacunkowej 988.535,74 zł a nadto w dniu (...) r. w magazynach wynajętych przez członków grupy oraz w ich samochodach zabezpieczono 660 kg krajanki oraz 1.172.562 szt. papierosów marki (...), (...) oraz (...) bez polskich znaków akcyzy o wartości szacunkowej 778.768,77 zł

oraz przez co uczestniczył w produkcji papierosów w łącznej ilości co najmniej 35.392.544 szt. o wartości szacunkowej co najmniej 23.506.312 zł, co stanowi mienie znacznej wartości a następnie w celu wprowadzenia w/w papierosów do obrotu oznaczył je podrobionymi znakami towarowymi (...) oraz (...), których nie miał prawa używać, czym działał w celu osiągnięcia korzyści majątkowej na szkodę (...) S.A., z których w dniu (...) r. w samochodzie dostawczym marki I. prowadzonym przez D. P. zabezpieczono 1.488.400 szt. papierosów marki (...) bez polskich znaków akcyzy o wartości szacunkowej 988.535,74 zł a nadto w dniu (...) r. w magazynach wynajętych przez członków grupy oraz w ich samochodach zabezpieczono 660 kg krajanki oraz 1.124.144 szt. papierosów marki (...) oraz (...) bez polskich znaków akcyzy o wartości szacunkowej 746.610,47 zł

a także uczestniczył w produkcji etykiet imitujących znak towarowy (...) w ilości 24 650 szt., opakowań do tytoniu oznaczonego znakiem towarowym (...) w ilości 16 508 szt. a nadto papierosów w łącznej ilości co najmniej 48.418 szt. o wartości szacunkowej co najmniej 32.157,30 zł a następnie w celu wprowadzenia w/w papierosów do obrotu oznaczył je podrobionymi znakami towarowymi (...) oraz (...), których nie miał prawa używać, czym działał w celu osiągnięcia korzyści majątkowej na szkodę (...) S.A., tj. popełnienia przestępstwa z art. 12a ust. 1 i 2 ustawy z dnia (...) r. o wyrobie alkoholu etylowego orz wytwarzaniu wyrobów tytoniowych i art. 305 ust. 1 i 3 ustawy z dnia (...) r. Prawo własności przemysłowej w zw. z art. 11 § 2 k.k., art. 12 k.k., art. 65 § 1 k.k. i art. 4 § 1 k.k. i za przestępstwo to na podstawie art. 305 ust. 3 ustawy z dnia (...) r. Prawo własności przemysłowej w zw. z art. 11 § 3 k.k. i art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. oraz art. 33 § 2 k.k. wymierzył mu karę 1 roku pozbawienia wolności i karę grzywny w liczbie 200 stawek dziennych w wysokości po 100 zł każda z nich

i w pkt 4 na podstawie art. 8 § 1 , 2 i 3 k.k.s. ustalił, że przestępstwa przypisane oskarżonemu w punktach 2 i 3 części rozstrzygającej stanowią ten sam czyn i wykonaniu podlegają wyłącznie kara pozbawienia wolności i grzywna orzeczone w pkt 2 jako surowsze;

nadto w pkt 5 uznał oskarżonego J. C. (1) za winnego tego, że od nieustalonego dnia, miesiąca i roku do dnia (...) r. w Z. posiadał bez wymaganego zezwolenia broń palną w postaci pistoletu marki C. (...) (9x19) produkcji czeskiej, pistoletu kal. 9 mm marki (...) M. 914 o numerze (...) oraz rewolweru marki M. (...),5 cala o numerze (...) nadto 26 sztuk amunicji kal. 9 mm, tj. popełnienia przestępstwa z art. 263 § 2 k.k. i za przestępstwo to na podstawie tego przepisu wymierzył mu karę 1 roku pozbawienia wolności, orzekając na podstawie art. 44 § 6 k.k. przepadek na rzecz Skarbu Państwa w/w jednostek broni i amunicji;

i nadto w pkt 6 uznał oskarżonego J. C. (1) za winnego tego, że od nieustalonego dnia, miesiąca i roku do dnia (...) r. w Z. wbrew przepisom ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii posiada środki odurzające i substancje psychotropowe w postaci: 6,02 grama netto kokainy, 1,43 grama netto ziela konopi innych niż włókniste, 3,17 grama netto (...) oraz 0,54 grama netto mieszaniny (...) i kokainy, tj. popełnienia przestępstwa z art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii i na podstawie tego przepisu wymierzył mu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności a na podstawie art. 70 ust. 2 tej ustawy orzekł przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodów rzeczowych w postaci w/w środków odurzających i substancji psychotropowych

oraz w pkt 7 na podstawie art. 39 § 1 i 2 k.k.s. połączył oskarżonemu jednostkowe kary pozbawienia wolności i wymierzył mu karę łączną 3 lat pozbawienia wolności, zaliczając na jej poczet w pkt 10 na podstawie art. 63 § 1 k.k. okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia (...) r., godz. 8.55 do dnia 15.11.2016 r.

a także w pkt 9 na mocy art. 46 § 2 k.k. w zw. z art. 8 § 2 k.k.s. i art. 4 § 1 k.k. odnośnie czynu przypisanego w pkt 2 orzekł wobec oskarżonego na rzecz pokrzywdzonych P. B. S., (...) S.A. i (...) S.A. środki kompensacyjne w postaci nawiązek płatnych dla każdego pokrzywdzonego w kwocie po 10.000 zł

a nadto w pkt 11 orzekł o kosztach procesu poprzez obciążenie oskarżonego opłatą w kwocie 6400 zł, zwalniając oskarżonego od uiszczenia kosztów sądowych.

Mając na uwadze treść stawianych zarzutów w zakresie kwestionowania dokonanej oceny dowodów (dot. zarzutów obrazy art. 7 k.p.k., art. 4 k.p.k., art. 6 k.p.k., art. 167 k.p.k., art. 410 k.p.k.), jak i dokonanych ustaleń faktycznych należy przede wszystkim podnieść, iż zarzuty te w istocie swej sprowadzają się do podnoszenia zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych o charakterze „dowolności”. Poza tym skarżący również podnoszą wprost zarzuty obrazy prawa procesowego, przy czym to zarzut obrazy art. 374 § 1 k.p.k. w zw. z art. 132 k.p.k. postawiony w apelacji obrońcy oskarżonego P. J. (w pkt 6), jako klasyczny zarzut podniesiony na podstawie art. 438 pkt 2 k.p.k. wymaga oddzielnego omówienia. Pozostałe zarzuty, poprzez które w rzeczywistości kwestionuje się błędność dokonania prawidłowych ustaleń faktycznych, jako powtarzające się we wszystkich apelacjach wymagają łącznego omówienia. Tym samym Sąd Apelacyjny, mając na uwadze zarówno łączność przedmiotową, jak i podmiotową przypisanych oskarżonym przestępstw, jak również tożsamość zarzutów podnoszonych pod kątem ustaleń odnoszących się do tych przestępstw bądź też ich bliskość, jak i niezasadność, odniesie się do tych zarzutów łącznie. Natomiast, mając na uwadze zasadność zarzutów podnoszonych w apelacji obrońcy oskarżonego K. H. Sąd odwoławczy zarzuty te oceni oddzielnie, przy czym szereg uwag ogólnych dotyczących funkcjonowania zorganizowanej grupy przestępczej, jak i samego współsprawstwa, będzie również odnosić się do sytuacji prawno-procesowej oskarżonego K. H..

Przed przystąpieniem do odniesienia się do realiów niniejszej sprawy trzeba przypomnieć, iż zarzut błędu “dowolności” jest tylko wtedy słuszny, gdy zasadność ocen i wniosków, wyprowadzonych przez sąd orzekający z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego, nie odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania, przy czym dla swej skuteczności wymaga on od apelującego wykazania, jakich konkretnych uchybień w świetle wskazań wiedzy, doświadczenia życiowego i logicznego rozumowania dopuścił się sąd w dokonanej ocenie materiału dowodowego a nie tylko ograniczenia się do własnej oceny tego materiału (por. wyrok SN z 20.02.1975 r., II K 355/74, OSNPG 1975, nr 9, poz. 84; wyrok SN z 22.01.1975 r., I Kr 197/74, OSNKW 1975, nr 5, poz. 58).

Tymczasem Sąd I instancji, rozpoznając zarzuty stawiane w akcie oskarżenia, powinien wszechstronnie w oparciu o konkretne dowody wyjaśnić sprawę poprzez ustalenie czy dany czyn przestępczy został popełniony przez oskarżonego a jeżeli tak to jaka powinna być jego kwalifikacja prawna, jakie były pobudki i motywy działania sprawcy, by w ten sposób przy ustaleniu sprawstwa oskarżonego dokonać odpowiedniego doboru kar i środków karnych, które pozostawałyby w pełnej zgodzie z zasadami wymiaru kary określonymi w art. 53 k.k.

Jednakże, aby takie ustalenia zostały poczynione prawidłowo, niezbędne jest dokładne przeprowadzenie postępowania, zwłaszcza w zakresie dowodów, i oczywiście w zgodzie ze wszelkimi regułami zawartymi w kodeksie postępowania karnego. Przy takim ustalaniu, jeżeli w sprawie pojawiają się sprzeczne wersje tego samego zdarzenia i zgłasza się wnioski o przeprowadzenie dowodów na poparcie każdej z tych wersji, należy tak przeprowadzić postępowanie dowodowe, by w sposób jednoznaczny rozstrzygnąć, która z prezentowanych wersji jest prawdziwa a którą należy odrzucić.

Dopiero poprawnie przeprowadzone postępowanie pozwoli sądowi orzekającemu na właściwe rozpoznanie stawianych w akcie oskarżenia zarzutów przeciwko konkretnemu oskarżonemu, by nie narazić się na zarzuty obrazy prawa procesowego, jak i błędu w ustaleniach faktycznych o charakterze dowolności i braku.

Trzeba przy tym pamiętać, iż poza materiałem jawnym w niniejszej sprawie część materiału dowodowego została uzyskana w ramach prowadzonych kontroli operacyjnych, przy czym z części jawnej akt niniejszego postępowania wynika, iż materiał ten został zgromadzony w ramach prowadzonych kontroli operacyjnych o krypt. (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...) i (...) i materiały te nie zostały „odtajnione”, mimo dwukrotnych wniosków Sądu Okręgowego kierowanych do Komendanta (...) Biura (...) w W. i Komendanta Morskiego Oddziału Straży Granicznej w G. (k. 218-219 i 220-222 oraz k. 677-680). To zaś oznacza, iż ustalenia faktyczne w niniejszym postępowaniu zostały dokonane na podstawie materiału jawnego, jak i niejawnego, przy czym, aby zapoznać się z materiałem niejawnym (poufnym) niezbędne było, od strony technicznej, uczynienie tego na etapie postępowania rozpoznawczego w Kancelarii (...) Sądu Okręgowego w Z. G. (na etapie postępowania apelacyjnego w Kancelarii (...) Sądu Apelacyjnego w P.).

Na wstępie należy podnieść, iż część materiału dowodowego w postaci zarejestrowanych w ramach kontroli operacyjnych rozmów została zebrana w niniejszej sprawie w trybie przepisów ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (obowiązujących w czasie stosowania tych kontroli, jak i w chwili wniesienia aktu oskarżenia, tj. w okresie od początku (...) r.) a więc na podstawie wersji ustawy stanowiącej tekst jednolity ustawy o Policji (tekst jednolity z 16.03.2015 r., Dz.U.1015, poz. 355 z późn. zm.). Nie ulega wątpliwości, iż kontrola ta mogła być prowadzona w celu wykrycia, ustalenia sprawców, a także uzyskania i utrwalenia dowodów ściganych z oskarżenia publicznego, umyślnych przestępstw, m.in. kwalifikowanych z art. 258 k.k., jak i skarbowych, o których mowa w niniejszym postępowaniu (z art. 54 k.k.s.). Poza tym w przypadku osób, co do których nie była stosowana kontrola operacyjna prokurator mógł wydać tzw. „zgodę następczą”, kierując się przepisami art. 19 ust. 15 cyt. ustawy o Policji i art. 168b k.p.k. (obowiązującego od dnia (...) r. na podstawie ustawy z dnia 11 marca 2016 r. o zmianie ustawy – Kodeks postępowania karnego oraz niektórych innych ustaw – Dz.U. 2016.437 – art. 24 i 28), co miało miejsce w niniejszej sprawie. Zresztą, zapoznając się ze złożonymi apelacjami należy stwierdzić, iż żaden z apelujących nie kwestionuje w niniejszej sprawie możliwości oparcia ustaleń faktycznych na podstawie materiału dowodowego w postaci zarejestrowanych rozmów w ramach prowadzonej kontroli operacyjnej na wskazanych w materiałach niejawnych numerach telefonów przypisanych określonym osobom. To więc, iż Sąd I instancji na podstawie tych materiałów poczynił określone ustalenia, o czym wspomniał w treści uzasadnienia formularzowego w sekcji 2 na str. 30, nie budzi w niniejszej sprawie zastrzeżeń. Natomiast, w ocenie skarżących zastrzeżenia budzi fakt, iż Sąd I instancji poczynił ustalenia faktyczne na podstawie częściowo jawnego, jak i częściowo niejawnego materiału dowodowego, co naruszało prawo oskarżonych do obrony.

Przepis art. 6 ust. 3 ustawy z dnia 5 sierpnia 2010 r. o ochronie informacji niejawnych (Dz.U.2019.742 t.j.) stanowi, iż zniesienie lub zmiana klauzuli tajności są możliwe wyłącznie po wyrażeniu pisemnej zgody przez osobę, o której mowa w ust. 1 (czyli osobę nadającą klauzulę tajności, uprawnioną do podpisania dokumentu), albo jej przełożonego w przypadku ustania lub zmiany ustawowych przesłanek ochrony, o których mowa w art. 5, z zastrzeżeniem ust. 5. Przepis ten więc jasno wskazuje, iż wspomniana zgoda jest obligatoryjna, co oznacza, iż przy braku takiej zgody nie jest możliwe „odtajnienie” tych materiałów a więc, na gruncie niniejszej sprawy, uczynienie ich jawnymi. Trzeba przy tym podkreślić, iż Sąd I instancji aż dwukrotnie w toku prowadzonego postępowania, o czym już wyżej wspomniano, zwracał się do właściwych podmiotów o zniesienie z tych materiałów klauzuli tajności, jednak wnioski te, z przyczyn niezależnych od Sądu okazały się bezskuteczne. W takiej zaś sytuacji oczywistym jest, iż w zakresie tych materiałów Sąd Okręgowy nie mógł procedować jawnie i zapoznawanie się z nimi musiało następować na podstawie stosownych przepisów, nie w toku jawnej rozprawy głównej. Powyższe jednak, w ocenie Sądu Apelacyjnego, nie oznacza, iż w jakimkolwiek stopniu zostało poprzez brak „odtajnienia” tych materiałów naruszone prawo do obrony któregokolwiek z oskarżonych. Podkreślić bowiem trzeba wyraźnie, iż każdy z oskarżonych miał pełne prawo zapoznania się z niejawną częścią materiałów dowodowych, znajdujących się w Kancelarii (...) i to nie tylko w toku prowadzonego śledztwa, o czym wspomniano w niejawnej części niniejszego uzasadnienia a nadto nic nie stało na przeszkodzie, by z tym materiałem zapoznać się na etapie prowadzonego przed Sądem I instancji postępowania rozpoznawczego. Inną, odmienną zaś kwestią jest fakt, iż bez wątpienia, ale od strony technicznej, takie procedowanie, częściowe na materiałach jawnych a częściowo niejawnych rodzi pewne komplikacje, gdyż nie pozwala stronom i ich pełnomocnikom procesowym, ale także i Sądom orzekającym, na dysponowanie w jednym miejscu „notatkami” sporządzonymi w różnych formach na podstawie całości tych akt, jednak nie oznacza to, iż takie procedowanie jest niedopuszczalne. Poza tym trudno wręcz zrozumieć, mając na uwadze wskazany wyżej przepis art. 6 ust. 3 ustawy o ochronie materiałów niejawnych dlaczego niedoprowadzenie na etapie śledztwa przez prokuratora do zdjęcia z materiałów niejawnych odpowiedniej klauzuli tajności miałoby stanowić istotny brak postępowania przygotowawczego w rozumieniu art. 344a § 1 k.p.k. (przywołany w apelacjach obrońcy oskarżonych J. S. (1) i P. Z. - adw. P. S. (1) przepis art. 345 § 1 k.p.k. został uchylony z dniem 1.07.2015 r. ustawą z dnia 27 września 2013 r. o zmianie ustawy – Kodeks postępowania karnego oraz niektórych innych ustaw - Dz.U.2013.1247). Sam apelujący przecież stwierdził, iż skoro prokurator nie wystąpił do wytwórcy tych materiałów z odpowiednim wnioskiem, to nic nie stało na przeszkodzie, w świetle art. 6 ust. 3 ustawy o ochronie informacji niejawnych, by z takim wnioskiem o zniesienie klauzuli tajności wystąpił Sąd I instancji ( str. 10 apelacji obrońcy wymienionej wyżej pod pkt II, str. 8 apelacji obrońcy wymienionej wyżej w pkt III). To zaś prowadzi do jednoznacznego wniosku, iż brak jest podstaw do stawiania zaskarżonym wyrokom zarzutów obrazy art. 344a § 1 k.p.k. (dawniej art. 345 k.p.k.). Przepis art. 344a § 1 k.p.k. jasno bowiem stanowi, iż przekazanie sprawy prokuratorowi w celu uzupełnienia śledztwa następuje wtedy, gdy akta sprawy wskazują na istotne braki tego postępowania, zwłaszcza na potrzebę poszukiwania dowodów, zaś dokonanie niezbędnych czynności przez sąd powodowałoby znaczne trudności. Tymczasem prokurator przekazał do Sądu I instancji kompletny materiał dowodowy, tyle, że częściowo stanowiący materiał niejawny, znajdujący się w kancelarii tajnej, przy czym to nie prokurator był wytwórcą tego materiału i to nie prokurator nadawał mu klauzulę tajności, więc to nie od decyzji prokuratora zależało zdjęcie z tych materiałów tejże klauzuli a tym samym załączenie tego materiału, jako jawnego, do akt jawnych niniejszego postępowania karnego. Jak już bowiem wspomniano wyżej, z takim stosownym wnioskiem po wpłynięciu aktu oskarżenia mógł wystąpić do właściwych podmiotów Sąd orzekający w niniejszej sprawie i zresztą to dwukrotnie uczynił, zarówno przed otwarciem przewodu sądowego, jak i w jego toku. To zaś, iż, mimo złożonych wniosków, uprawniona osoba, o której mowa w art. 6 ust. 1 nie ustosunkowała się pozytywnie do złożonych przez Sąd Okręgowy wniosków w rybie art. 6 ust. 3 tej ustawy oznaczało, jedynie, iż Sąd Okręgowy niejako był „zmuszony” do dalszego procedowania z tymi materiałami, jako tymi, którym nadano klauzulę tajności, co w żaden sposób tego Sądu nie obciąża. Sąd Okręgowy bowiem nie miał uprawnień na podstawie cyt. wyżej ustawy ani innych przepisów, by samemu zadecydować o zniesieniu z tych materiałów klauzuli tajności, mimo nawet ziszczenia się przesłanek określonych w art. 6 ust. 3 tej ustawy, tj. ustania ustawowych przesłanek ochrony, o których mowa w art. 5 cyt. ustawy.

Odwołanie się więc przez apelującego obrońcę oskarżonych J. S. (1) i P. Z. (adw. P. S. (1)) do odmiennego poglądu wyrażonego w wyroku Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 17.02.2007 r., sygn. akt II AKa 165/07, OSAB 2007/3-4/45 nie może przekonywać, gdyż zacytowany przez skarżącego wynikający z tego orzeczenia pogląd jest sprzeczny z przedstawionymi wyżej uregulowaniami prawnymi i co najwyżej można jego sprowadzać do postulatu de lege ferenda. Poza tym, co trafnie spostrzegł pełnomocnik oskarżycieli posiłkowych w odpowiedzi na apelacje, orzeczenia przywołane przez apelującego obrońcę oskarżonych J. S. (1) i P. Z. (adw. P. S. (1)), jak i obrońcę oskarżonego P. J. (adw. T. J. – dot. apelacji z pkt V), tj. poza wymienionym wyrokiem Sądu Apel. w B., takie wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie, sygn. akt II AKa 188/14, LEX nr 1668654 zostały wydane w innej sytuacji prawnej i w realiach tej sprawy, mając także na uwadze uwarunkowania faktyczne (żaden z oskarżonych ani żaden z ich obrońców nie domagał się w toku rozprawy odtworzenia zarejestrowanych rozmów na płytach w ramach prowadzonych kontroli operacyjnych i to zarówno w całości, jak i z ograniczeniem się do któregokolwiek numeru telefonu, na który była zarządzona kontrola operacyjna) nie zachodziła żadna konieczność ze strony Sądu I instancji, by w treści protokołu rozprawy wymieniać poszczególne dowody, w tym zarejestrowane rozmowy, wykazując przez to, iż zostały one zaliczone w poczet materiału dowodowego. Słusznie bowiem pełnomocnik oskarżycieli posiłkowych podniósł, iż przepisy kodeksu postępowania karnego takiego już procedowania, do jakiego odnosiły się powyższe judykaty, nie wymagają, o czym przecież świadczy zastosowany przez Sąd I instancji przepis art. 405 § 2 k.p.k. Nie ulega zaś wątpliwości, iż tymi dowodami, ujawnionymi w toku rozprawy we wskazanym trybie, były również wskazane wyraźnie zawnioskowanie w akcie oskarżenia przez prokuratora wszystkie materiały objęte klauzulą tajności (str. 91-95 aktu oskarżenia). Podkreślić więc trzeba, iż w tym zakresie wywody zawarte na k. 1318-1319 pod punktami 1-3 odpowiedzi na apelacje uznać należy za w pełni przekonywujące i świadczące o niezasadności odwołania się przez tych apelujących do wskazanych wyżej judykatów. Dodać trzeba, iż pełnomocnik oskarżycieli posiłkowych w tejże odpowiedzi na apelacje również zawarł celne uwagi, wspierające w/w stanowisko Sądu Apelacyjnego, iż w realiach niniejszej sprawy nie można dopatrywać się żadnego uchybienia obrazy art. 344a § 1 k.p.k. (poprzednio art. 345 k.p.k.), jak również jakiegokolwiek uchybienia ze strony Sądu I instancji, iż nie doprowadził do skutecznego zniesienia z materiałów niejawnych klauzuli tajności i że w związku z tym Sąd I instancji procedował częściowo na materiałach jawnych a częściowo niejawnych (odpowiedź pełnomocnika oskarżycieli posiłkowych na apelacje na k. 1320-1320v pod punktem 6). Dodać przy tym trzeba, iż żaden przepis procedury karnej nie zakazuje opierania ustaleń faktycznych na podstawie niejawnego materiału dowodowego, skoro przecież ten niejawny materiał jest dostępny dla stron postępowania, w tym najbardziej zainteresowanych jego treścią oskarżonych. Mimo zaś pewnych trudności „technicznych” zarówno zapoznanie się z tym materiałem (w tym także niejawnym), jak i dokonanie oceny całościowego materiału dowodowego było w pełni wykonalne, o czym zresztą świadczy całość sporządzonego przez Sąd I instancji uzasadnienia zaskarżonego wyroku, w tym jego część niejawna, znajdująca się w Kancelarii (...), jak i możliwość ustosunkowania się do całościowych ustaleń Sądu I instancji, także opartych na niejawnym materiale dowodowym, którego ten Sąd nie pominął, o czym znów przekonuje apelacja obrońcy oskarżonego J. S. (1) (adw. W. M.), także w zakresie niejawnego materiału dowodowego złożona w Kancelarii (...). To zaś oznacza, iż materiały niejawne zostały ujawnione w toku rozprawy głównej w całości a tym samym stanowią pełnowartościowy materiał dowodowy w niniejszej sprawie oraz oznacza, iż nie zostało naruszone żadne prawo do obrony któregokolwiek oskarżonego w niniejszym postępowaniu.

Powyższe więc przekonuje o niezasadności zarzutów postawionych w apelacji obrońcy oskarżonego J. S. (1) ( opisanej w pkt II) w pkt 1 lit. a, b, c, d, e, apelacji obrońcy oskarżonego P. Z. ( opisanej wyżej w pkt III) w pkt 1 lit. a, b, c, d, e, apelacji obrońcy oskarżonego P. J. (adw. T. J. – opisanej wyżej w pkt V) w pkt 1. Nie może więc tutaj być mowy o obrazie przepisów art. 410 k.p.k. i art. 4 k.p.k., jak i art. 345 § 1 k.p.k. (obecnie art. 344a § 1 k.p.k.) oraz art. 6 k.p.k. i zawarte w apelacji opisanej wyżej w pkt II postulaty dotyczące sposobu przeprowadzenia postępowania po uchyleniu zaskarżonego wyroku nie mogą, z uwagi na brak uchybień, o jakich wyżej wspomniano, zostać w niniejszym postępowaniu uwzględnione. Z tych samych powodów również niezasadne są zarzuty postawione w apelacji obrońcy oskarżonych P. S. (2), D. P. i M. J. (opisanej w pkt VI) w pkt 1 a, b, jak i postawione tożsame zarzuty w apelacji obrońcy oskarżonego J. C. (1) ( opisanej w pkt VIII) w pkt 1 a, b, gdyż, jak wspomniano wyżej, Sąd I instancji dwukrotnie podejmował próby doprowadzenia do zniesienia z materiałów niejawnych klauzuli tajności, natomiast w realiach tej sprawy, przy braku stosownych wniosków dowodowych (nikt w toku rozprawy nie wnosił o odsłuchanie tego zarejestrowanego na płytach materiału dowodowego) Sąd I instancji słusznie nie znajdował podstaw odsłuchania w toku rozprawy całości zarejestrowanych rozmów w ramach prowadzonych wszystkich kontroli operacyjnych, korzystając, przy ujawnieniu tego materiału, z art. 405 § 2 k.p.k., o czym wyżej wspomniano. To zaś znów oznacza, iż nie było żadnych podstaw do uznania, iż sama treść zarejestrowanych rozmów może budzić zastrzeżenia, jak i treść tych rozmów jest niezgodna z wytworzonymi komunikatami, odzwierciedlającymi tę treść.

Nie jest przy tym prawdą, iż oskarżeni J. S. (1), jak i P. Z. nie mieli dostępu do materiałów niejawnych na etapie toczącego się postępowania. Każdy z nich, jak i każdy z pozostałych oskarżonych miał umożliwiony do nich dostęp i każdy z nich mógł żądać, przed wydaniem zaskarżonego wyroku, zapoznania się z tymi materiałami, każdy z nich mógł też żądać umożliwienia im odsłuchania zarejestrowanych rozmów, znajdujących się w aktach niejawnych i każdy z nich mógł, po zapoznaniu się z tym materiałem złożyć odpowiednie wyjaśnienia, w tym zastrzeżenia co do treści tych rozmów, jak i osób w nich uczestniczących. Nie jest też do końca tak, jak podnosi obrońca oskarżonych J. S. (1) i P. Z. (adw. P. S. (1)), jakoby obrońca tylko miał jedną godzinę na przeglądnięcie akt z materiałami niejawnymi, znajdującymi się w 14 tomach ( str. 15 apelacji z pkt II i str. 13 apelacji z pkt III). Trzeba bowiem zauważyć, iż postępowanie rozpoznawcze miało miejsce w niniejszej sprawie już od chwili wpłynięcia aktu oskarżenia (pierwotnie do Sądu Okręgowego w K. w dniu (...) r. a potem, po przekazaniu, do Sądu Okręgowego w Z. G. w dniu (...) r.). Wyrok w stosunku do tych oskarżonych został wydany w dniu (...) r. Trzeba też pamiętać, iż w tym czasie oskarżonym przysługiwało własne uprawnienie przejrzenia materiałów niejawnych w Kancelarii (...), jak również takie uprawnienie przysługiwało obrońcom oskarżonych, którymi nie tylko był (i jest aktualnie) adw. P. S. (1), ale również byli w przypadku oskarżonego J. S. (1) W. M. a w przypadku oskarżonego P. Z. adw. A. M.. To zaś oznacza, mając na uwadze te uwarunkowania, w tym czas występowania w charakterze obrońcy w tej sprawie także adw. P. S. (1), oskarżeni ci osobiście, jak i przez swoich obrońców mieli w pełni zagwarantowaną możliwość zapoznania się w tak długim czasie procedowania przed Sądem I instancji z materiałami niejawnymi znajdującymi się w Kancelarii (...). Tym samym nie może więc skutecznie apelujący odwoływać się do faktu możliwości zapoznania się z tymi materiałami tylko przez 1 godzinę i na tej podstawie wywodzić naruszenie prawa oskarżonych do obrony.

Zresztą, istotnym, patrząc na postawy procesowe oskarżonych jest jednak w tej sprawie fakt, iż w rzeczywistości żaden z oskarżonych nie wyrażał zainteresowania zapoznaniem się z materiałami niejawnymi bądź wyrażał je tylko w stopniu znikomym.

Nie ulega wątpliwości, iż oskarżeni mieli możliwość zapoznania się z materiałami niejawnymi na etapie śledztwa. Jednak abstrahując od tej okoliczności należy podnieść wyraźnie, mając właśnie na uwadze wskazany czas toczącego się postępowania rozpoznawczego, iż każdy z oskarżonych, licząc od daty wpływu sprawy do Sądu I instancji, miał aż nadto czasu, by zapoznać się z tymi materiałami. Tymczasem, analizując tok postępowania rozpoznawczego zauważa się, co następuje:

Pierwsza rozprawa miała miejsce (...) r. (k. 265-269 t. XVII). Z oskarżonych nieobecni P. S. (2) – chory i P. J.. Kolejna rozprawa(...) r. (k. 298-300 t. XVII). Z oskarżonych nie stawili się P. J., M. J. i K. H.. Odroczono rozprawę, gdyż powołano biegłych psychiatrów. Następnie rozprawa miała miejsce (...)r. (k. 409-420 t. XVII). Z oskarżonych nie stawili się P. J. i K. H.. Na tej rozprawie obrońca osk. J. S. (1) (adw. W. M.) podniósł, że z przyczyn obiektywnych J. S. (1) nie zapoznał się z materiałem niejawnym i wniósł o nieprzesłuchanie w dniu dzisiejszym tego oskarżonego. Także obrońca osk. P. S. (2) (adw. S. K.) podniósł, iż z przyczyn obiektywnych oskarżony S. nie zapoznał się z tym materiałem i wniósł o nieprzesłuchanie tego oskarżonego w dniu dzisiejszym (k. 410 t. XXIX).

Po przerwie – w rozmowie z pracownikiem K.. Tajnej ustalono, że istotnie J. S. (1) dwukrotnie zapoznawał się z materiałami w K.. Tajnej, jednak kolejny termin (...) r. został odwołany z powodu choroby pracownika i kolejnego terminu nie ustalono, natomiast osk. P. S. (2) nie skontaktował się z pracownikiem Kancelarii w celu ustalenia terminu zaznajomienia się z materiałami niejawnymi, podobnie obrońca tego oskarżonego nie ustalił takiego terminu. Obrońca oskarżonego S. przyznał, iż od Sądu otrzymał taką informację o konieczności ustalenia terminu, jednak nie zawiadomił o tym oskarżonego.

Po tych ustaleniach oskarżony P. S. (2) oświadczył, iż ma gorączkę, musi iść do lekarza i w dniu dzisiejszym nie zdąży się zapoznać z tymi materiałami.

Oskarżony J. S. (1) oświadczył, że nie ma możliwości zapoznania się w dniu dzisiejszym z tymi materiałami z przyczyn nie leżących po jego stronie z uwagi na fakt, że jest tych materiałów dużo. Jednocześnie oskarżony ten przyznał, iż nie zapoznawał się z tymi materiałami na etapie postępowania przygotowawczego.

W trakcie przerwy ustalono, iż w aktach nie odnotowano faktu zapoznania się oskarżonych S. i S. z materiałami niejawnymi na etapie postępowania przygotowawczego, z protokołu z k. 237 t. IV wynikało, że P. S. (2) zapoznał się z aktami sprawy tomy I-XVI/5 i oświadczył, że innych materiałów, poza tymi, które przeglądał, nie chce czytać ani zapoznawać.

Poinformowano również obecnych, że w dniu dzisiejszym nie będzie możliwości zapoznania się z materiałami niejawnymi z przyczyn leżących po stronie pracownika K.. Tajnej a termin ewentualnego zaznajomienia się z nimi osoby zainteresowane mogą ustalić z tym pracownikiem telefonicznie i zapoznać się mogą z nim w ciągu najbliższych dni.

Oskarżony P. S. (2) oświadczył, iż wyprosił u prokuratora zapoznanie się z aktami, a co do tajnych to prokurator powiedział mu, że może zapoznać się z nimi w sądzie. Na pytanie jednak, dlaczego do tej pory się z nimi nie zapoznał, oświadczył, że, cyt.: „ nie myślałem, wypadło mi to z głowy”.

Na kolejnym terminie rozprawy w dniu (...)r. nie stawili się oskarżeni D. P., P. S. (2), P. J. i M. J. (k. 421-425 t. XXIX).

Natomiast na k. 426 t. XXIX znajduje się notatka urzędowa sporządzona przez kierownika K.. Taj. SO w Z.G. z (...) r., z której wynika, iż w dniu (...)r. na prośbę obrońcy osk. P. S. (3) K. ustalono termin zapoznania się z materiałami niejawnymi w tut. K.. Tajnej przez oskarżonego P. S. (2) na (...), jednak na termin oskarżony S. nie zgłosił się. Obrońca, z którym kierownik K.. Taj. się skontaktował telefonicznie nie potrafił podać przyczyn niestawiennictwa oskarżonego.

Na k. 427 t. XXIX wniosek obrońcy oskarżonego P. S. (2) z (...) r. o odroczenie terminu rozprawy z (...) r., gdyż oskarżony jest chory i od (...). musi przebywać w domu. „ W związku z pobytem P. S. (2) w szpitalu nie mógł on zapoznać się z materiałami tajnymi pomimo tego, iż miał wyznaczony termin w Kancelarii (...). Oskarżony S. przed złożeniem wyjaśnień chciałby zapoznać się z materiałami tajnymi a nadto chce brać czynny udział w rozprawach” i do tego wniosku załączono zaświadczenie lekarskie z (...) r. (k. 428 t. XXIX), że, cyt.: „ pacjent S. P. był hospitalizowany w Szpitalu (...) w Z. na Klinicznym Oddziale Chorób Płuc w dniach (...) r. Ze względu na swój stan zdrowia powinien przebywać w domu oraz ograniczyć wysiłek fizyczny do dnia (...) r.”.

Na podstawie tego dokumentu należy stwierdzić, iż oskarżony S. był w szpitalu od (...) r., gdy tymczasem do Kancelarii (...) był umówiony na (...)r. a więc pobyt w szpitalu nie kolidował w żaden sposób z możliwością zapoznania się w K.. Tajnej z materiałami niejawnymi.

Na k. 431 t. XXIX znajduje się notatka urzędowa z dnia (...) r. sporządzona przez kierownika K.. Tajnej SO w Z.G., iż „ w dniu(...)r. ustalono termin zapoznania się z materiałami niejawnymi do sprawy (...) w tut. K.T. przez oskarżonego J. S. (1) na dzień (...)

W ustalonym dniu – (...) oczekiwano na stawiennictwo, ale oskarżony nie pojawił się bez podania przyczyny nieobecności”.

Na k. 441 t. XXIX znajduje się zwolnienie lekarskie na druku L4 dot. oskarżonego S., z którego wynika, iż był chory od (...) r. i na rozprawie w dniu (...) r. nie stawił się ten oskarżony (jak i P. J. i K. H.) i z powodu choroby osk. S. odroczono rozprawę do(...) r.

Na kolejnym terminie rozprawy w dniu(...)r. nie stawili się oskarżeni J. S. (1), D. P., P. J., K. H. i odroczono do (...) r., ale ten termin zniesiono na wniosek obrońcy J. C. (1) motywowany chorobą oskarżonego (k. 482 t. XXIX).

Na kolejnym terminie rozprawy 29.10.2018 r. (k. 528-530 t. XXIX) nie stawili się oskarżeni J. S. (1), P. Z., P. J., M. J., K. H..

Poza przesłuchaniem na tym terminie oskarżonego P. S. (2), który odmówił złożenia wyjaśnień, odczytano w trybie art. 389 § 1 k.p.k. wyjaśnienia nieobecnych J. S. (1) i P. J., przy czym ten drugi w wyjaśnieniach na k. 120-121 (t. IX) oświadczył, iż nie będzie chciał się zaznajamiać z aktami postępowania.

Na rozprawie w dniu (...) r. (k. 549-560 t. XXIX) nie stawili się oskarżeni J. C. (1), D. P., P. Z., P. J.. Oskarżony J. S. (1) po pouczeniu i poinformowaniu o przebiegu poprzedniej rozprawy oświadczył, że na obecnym etapie nie będzie składał wyjaśnień, złoży je po przesłuchaniu świadków (k. 551 t. XXIX). i wówczas też część świadków przesłuchano.

Na kolejnym terminie rozprawy w dniu(...) r. (k. 557-560 t. XXIX) nie stawili się oskarżeni J. C. (1), D. P., P. Z., P. J., M. J. i K. H.. Po przesłuchaniu części świadków kolejny termin rozprawy miał miejsce (...)r. (k. 580-585 t. XXIX). Tu znów nie stawili się oskarżeni J. C. (1), P. J., K. H. oraz kontynuowano przesłuchiwanie świadków.

Na następnym terminie rozprawy w dniu (...) r. (k. 614-618 – t. XXX) wyłączono do odrębnego rozpoznania sprawę oskarżonego J. C. (1), poza tym nie stawili się oskarżeni D. P., P. J., K. H., przesłuchano „świadka koronnego”. Na kolejnym terminie rozprawy w dniu (...) r. (k. 641-644 t. XXX) nie stawili się oskarżeni D. P., P. J., M. J. i K. H., kontynuowano przesłuchania świadków i podobnie działo się na rozprawie w dniu (...). (k. 671-674 t. XXX) – tu: pod nieobecność oskarżonych P. J., M. J., K. H.. Jednocześnie na tym terminie rozprawy tym razem pełnomocnik oskarżycieli posiłkowych wniósł o ponowne skierowanie wniosku o zdjęcie klauzuli tajności z materiałów niejawnych z kontroli operacyjnej (k. 673) i z takim też wnioskiem wystąpił Sąd Okręgowy w dniu (...) r. (k. 677-680).

Na rozprawie w dniu (...) r. (k. 840-841 t. XXXI) nieobecni są oskarżeni D. P., P. S. (2), P. J., K. H., poinformowano strony, że z materiałów niejawnych nie zdjęto klauzuli oraz dopuszczono nowe dowody.

Po uzyskaniu tej informacji na tym terminie rozprawy (ani też później) nikt już nie wnosił o zwrócenie się do właściwych podmiotów o odtajnienie tych materiałów, ani też nie wnosił o ich odtworzenie i umożliwienie przez to ustosunkowania się do ich treści przez oskarżonych, nawet bez zdjęcia klauzuli tajności.

Na kolejnym terminie rozprawy w dniu (...) r. (k. 861-872 t. XXXI) nie stawili się oskarżeni D. P., P. J., M. J., K. H. i po przesłuchaniu świadków kolejny termin rozprawy miał miejsce 03.12.2019 r. (k. 897-898 t. XXXI). Nie stawili się oskarżeni D. P., P. J., M. J., K. H. i przesłuchano świadka.

Na rozprawie w dniu (...) r. (k. 980-983 t. XXXI) nie stawili się oskarżeni D. P., P. J., M. J., K. H.. Przewodnicząca składu poinformowała obecnych, że żądane pismo kierowane do prokuratora a dotyczące wskazania wyliczenia ilości wyrobów tytoniowych znajduje się w Kancelarii (...), oskarżony P. S. (2) krótko oświadczył, iż nie przyznaje się do udziału w zorganizowanej grupie przestępczej a to, co zostało zatrzymane przy nim na busie i halach to jest jego. Natomiast oskarżony J. S. (1), mimo wcześniejszych zapowiedzi, iż złoży wyjaśnienia po przesłuchaniu świadków takich wyjaśnień nie złożył.

Jednocześnie na tym terminie rozprawy ujawniono w całości dowody bez odczytywania zgodnie z treścią art. 405 § 4 k.p.k. po stwierdzeniu, że strony nie składają wniosków dowodowych (k. 981).

Taki tok postępowania jasno wskazuje, iż w rzeczywistości oskarżeni nie przejawiali żadnego zainteresowania zapoznaniem się z treścią znajdującego się w Kancelarii (...) niejawnego materiału dowodowego. Jedynie oskarżony J. S. (1) początkowo dwukrotnie zapoznawał się z tymi materiałami, jednak, wiedząc, iż nie ze wszystkim się zapoznał, zaniechał dalszych starań, by to uczynić, mimo, iż do zamknięcia przewodu sądowego na rozprawie głównej miał na to bardzo dużo czasu. To samo dotyczy P. S. (2), który, choć werbalnie deklarował chęć zapoznania się z tymi materiałami, to w rzeczywistości nie wyraził żadnej rzeczywistej woli, by to uczynić. Pozostali oskarżeni w ogóle nie przejawiali takiego zainteresowania, zaś oskarżony P. J. jeszcze na etapie śledztwa wprost zapowiedział, iż nie chce zapoznawać się z jakimikolwiek materiałami tej sprawy, czemu zresztą jawny wyraz dał podczas rozprawy głównej, bowiem jako jedyny nie stawił się na żaden termin rozprawy.

Tak samo zresztą należy odnieść się do zaprezentowanej postawy oskarżonego J. C. (1), który nie przejawił żadnego zaangażowania w wyjaśnieniu tej sprawy, zaś w toku rozprawy toczącej się w sprawie (...) na rozprawie w dniu(...)r. odmówił złożenia wyjaśnień (k. 160), w toku rozprawy nie wyrażał zainteresowania niejawnym materiałem dowodowym (k. 276-277, 398-405, 459-462, 504-507, 517-518).

Natomiast w toku rozprawy w dniu (...) r., gdy przewodniczący poinformował, że w Kancelarii (...) znajdują się akta niejawne i strony mają możliwość zapoznania się z nimi, m.in. oskarżony C. wprost oświadczył, iż nie chce się zapoznawać z tymi aktami, przy czym również i w toku tej rozprawy w całości ujawniono te materiały niejawne jako dowód w sprawie (k. 526-527, 534-535).

Tym samym, skoro same strony postępowania (tu: wszyscy oskarżeni) w rzeczywistości nie dbali o realizację własnego interesu procesowego, to nie można żądać skutecznie od Sądu orzekającego w sprawie, by to on był zobowiązany do dbania o interesy procesowe oskarżonych, w tym zwłaszcza w sytuacji, gdy ich obecność w toku rozprawy nie była obowiązkową. Nie może więc powoływać się na naruszenie jego praw ten, kto dobrowolnie sam zrezygnował z ich korzystania (por. postanowienie SN z dnia 8 września 2016 r., III KK, 303/16, LEX nr 2135549), co w niniejszej sprawie związane jest przecież zarówno z rezygnacją z uczestnictwa w rozprawie, jak to ma miejsce w przypadku oskarżonego P. J., jak i związane jest z rezygnacją korzystania ze swoich uprawnień procesowych, w tym zwłaszcza związanych z zapoznaniem się w ogóle z materiałem dowodowym, jak w przypadku P. J., jak i z całością niejawnego materiału dowodowego, łącznie z domaganiem się odtworzenia w całości zarejestrowanych nagrań, jeżeli nie na rozprawie (co rodziłoby konieczność bezwzględnego uzyskania przez Sąd Okręgowy decyzji o zniesieniu z tych materiałów klauzuli tajności – „poufne”), to we właściwych warunkach, pozwalających na niezłamanie zasad postępowania z materiałami niejawnymi. Skoro jednak oskarżeni nie byli zainteresowani zapoznaniem się z tymi materiałami, jak i uczestnictwem w rozprawie, to niezasadne jest odwoływanie się przez apelujących obrońców do naruszenia prawa oskarżonych do obrony. Naruszone bowiem może zostać prawo, z którego oskarżony chciałby skorzystać. W tym zaś przypadku tak przecież nie było.

Mając zaś na uwadze powyższe okoliczności Sąd Apelacyjny nie znalazł podstaw, by zwrócić się do Trybunału Konstytucyjnego z wnioskiem o zadanie pytania prawnego w zakresie zgodności art. 6 i art. 9 ustawy o ochronie informacji niejawnych z art. 42 ust. 2 Konstytucji rzeczypospolitej Polskiej, jak to postulował apelujący obrońca oskarżonego P. J. (adw. T. J.) w apelacji wskazanej wyżej w pkt V, jak i nie znalazł podstaw do uwzględnienia, na etapie postępowania apelacyjnego wniosku tego obrońcy o zwrócenie się do właściwych jednostek o zdjęcie klauzuli tajności z omawianych tu materiałów niejawnych, chronionych klauzulą „poufne” a tym bardziej zwrócenia się do Szefa Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego w trybie art. 9 ustawy o ochronie informacji niejawnych. Tym samym Sąd odwoławczy nie znajdował podstaw, by uwzględnić wnioski zawarte w pkt V-VII na str. 4-5 tej apelacji. Na marginesie zaś wspomnieć też trzeba, iż instytucja pytania prawnego przewidziana w art. 193 ust. 1 Konstytucji R. nie daje stronie postępowania przed sądem uprawnienia do skutecznego domagania się przedłożenia przez sąd pytania prawnego Trybunałowi Konstytucyjnemu. Warunkiem wystąpienia z takim pytaniem prawnym jest wątpliwość powstała w składzie orzekającym sprawę co do zgodności przepisu prawa z Konstytucją R. (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w P. z dnia 19.12.2018 r., II AKa 203/18, LEX nr 3061338). Tu zaś taka sytuacja nie wystąpiła, co dodatkowo wskazuje na niezasadność tego wniosku zawartego w apelacji obrońcy oskarżonego P. J..

Jak już wyżej wskazano, oskarżeni, w tym także P. J. w ogóle nie byli zainteresowani zapoznaniem się z treścią materiałów niejawnych, przy czym P. J. nie był zainteresowany nawet udziałem w rozprawie, jak i złożeniem w toku rozprawy wyjaśnień, czy ustosunkowania się do przeprowadzonego materiału dowodowego. Tym samym za zupełnie nie znajdujący żadnego uzasadnienia należy uznać podniesiony w apelacji obrońcy oskarżonego (...) (adw. T. J.) w pkt 4 lit. b zarzut obrazy przepisów art. 4 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k. w zw. z art. 167 k.p.k. poprzez zaniechanie przez Sąd I instancji przeprowadzenia konfrontacji świadka G. F. z oskarżonym P. J.. Ta sama niezasadność dotyczy zarzutu z pkt 4 lit. a tej apelacji zaniechania przeprowadzenia czynności dowodowych zmierzających do weryfikacji zeznań świadka G. F. odnośnie ustalenia, czy faktycznie funkcjonowała fabryka papierosów zlokalizowana w S.. W toku rozprawy bowiem po pierwsze nie kwestionowano istnienia tejże „fabryki” papierosów, przy czym „fabryka” ta, jak prawidłowo ustalił Sąd I instancji dotyczyła innego przestępstwa, niezwiązanego z niniejszą sprawą, więc domaganie się dokonywania w tym zakresie dodatkowych czynności dowodowych, w tym poszukiwanie jakichś, zupełnie niesprecyzowanych innych postępowań karnych, z których by wynikało funkcjonowanie tej „fabryki” jest zupełnie chybione i bez znaczenia dla niniejszej sprawy. Natomiast już sama ocena zeznań G. F. odnośnie funkcjonowania zorganizowanej grupy przestępczej, będącej przedmiotem zarzutu w niniejszej sprawie, została dokonana w sposób prawidłowy przez Sąd I instancji, o czym jeszcze będzie mowa niżej i to, że z tą oceną nie zgadza się skarżący odnośnie udziału w tej grupie oskarżonego (...) nie oznacza, iż należało na etapie postępowania przed Sądem I instancji prowadzić z urzędu czynności celem wyjaśnienia rozbieżności między wyjaśnieniami oskarżonego P. J. i zeznaniami G. F., zwłaszcza poprzez przeprowadzenie konfrontacji między nimi.

Trzeba też dodać, iż Sąd I instancji w toku rozprawy dysponował aktami sprawy Sądu Rejonowego w G. o sygn. (...), załączając z nich istotne dla sprawy dokumenty i protokoły (patrz: k. 711, 712-804, 805-824). Tym samym za niezasadny uznać należy zarzut apelującego obrońcy oskarżonego P. J. (adw. T. J.) podniesiony w pkt 5 apelacji nieoparcia przez Sąd I instancji ustaleń na podstawie akt tej sprawy Sądu Rejonowego w G., sprowadzający się do naruszenia przepisu art. 410 k.p.k. Należy bowiem podnieść, iż to, że oskarżony (...) podczas produkcji tych papierosów, wynikających z tej sprawy nie działał w ramach zorganizowanej grupy przestępczej nie wyklucza ustalenia, iż oskarżony ten nie przynależał do zorganizowanej grupy przestępczej kierowanej przez oskarżonego J. S. (1). Poza tym, apelujący zapomina, iż ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd Rejonowy w G. w sprawie (...) nie wiążą Sądu orzekającego w niniejszej sprawie (art. 8 § 1 k.p.k.) a tym samym nie mogą one mieć wpływu na dokonane przez Sąd Okręgowy ustalenia w zakresie przynależności oskarżonego (...) do zorganizowanej grupy przestępczej będącej przedmiotem niniejszego postępowania. Podnoszone więc przez skarżącego w uzasadnieniu tej apelacji okoliczności, wynikającej z ustaleń Sądu Rejonowego w G., iż, cyt.: „ wprawdzie P. J. podjął się pracy w wytwórni papierosów, jednakże bez zamiaru uczestnictwa w jakiejkolwiek strukturze przestępczej” (str. 20 apelacji) nie ma znaczenia dla dokonania ustaleń w niniejszym postępowaniu. To samo zresztą dotyczy dywagacji apelującego na temat rzekomej pracy P. J. „pakowacza” w fabryce konkurencyjnej wobec grupy objętej przedmiotowym postępowaniem (str. 20 apelacji). Trzeba bowiem podkreślić, iż już takie ustalenie nie zostało dokonane przez Sąd Rejonowy w G.. Poza tym nie ma żadnego dowodu, by „grupa” (produkująca papierosy w okolicach G.) była „konkurencją” dla grupy (...) z Z. i okolic. Poza tym nie można też zapominać, iż w sprawie (...) P. J. miał brać udział w wytworzeniu wyrobów tytoniowych w okresie od(...) r. a więc już w okresie schyłkowym działalności grupy, będącej przedmiotem niniejszego postępowania. Poza tym trudno racjonalnie zakładać, by działalność przestępcza rozpatrywana w sprawie (...) była konkurencyjna do działalności przestępczej osądzanej w niniejszej sprawie, skoro były one prowadzone w znacznym oddaleniu od siebie. Fakt więc pomocy innym osobom przez P. J. w wytwarzaniu wyrobów tytoniowych nie wyklucza prawidłowości ustalenia Sądu Okręgowego o przynależności tego oskarżonego do grupy przestępczej objętej niniejszym postępowaniem.

Jeszcze większe zdziwienie potęguje postawiony w pkt 2 apelacji tego obrońcy zarzut obrazy przepisów art. 4 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k. w zw. z art. 167 k.p.k., sprowadzający się do prowadzenia czynności dowodowych, mających na celu ustalenie kryteriów, jakimi kierowano się w doborze materiałów niejawnych z treści zarejestrowanych rozmów w ramach kontroli operacyjnej oraz sposobu weryfikacji przez funkcjonariuszy wytwarzających wskazany w sprawie materiał dowodowy informacji uzyskiwanych w toku czynności podlegających dokumentowaniu poprzez wytworzenie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego. Trzeba wyraźnie zauważyć, iż w toku niniejszego postępowania dysponuje się całością zarejestrowanych rozmów telefonicznych w ramach prowadzonych kontroli operacyjnych pod kryptonimami (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...) i (...). (...) te zostały wprowadzone do niniejszego postępowania jako dowód. Jednocześnie ze znajdujących się w materiałach niejawnych analiz przeprowadzonych przez funkcjonariuszy (...) wynika, dlaczego to konkretne rozmowy są istotne w niniejszym postępowaniu dowodowo, gdyż właśnie to z tych rozmów wynikały konkretne okoliczności świadczące o działalności zorganizowanej grupy przestępczej oraz o czynnościach wykonawczych związanych z wytwarzaniem i dystrybucją wyrobów tytoniowych, jak i o ilościach tych wyrobów. Również w tych materiałach niejawnych znajdują się informacje, na jakiej podstawie (na jakich konkretnie treściach) dokonano tych ustaleń. Powyższe zostały zresztą wystarczająco ocenione w treści niejawnej uzasadnienia zaskarżonego wyroku i Sąd Apelacyjny, również w części niejawnej niniejszego uzasadnienia, odniósł się do tych kwestii. Oczywistym zaś jest, w świetle art. 19 ust. 15 ustawy o Policji, iż w kręgu zainteresowania są uzyskane w toku kontroli operacyjnej te materiały (treści zarejestrowanych rozmów), które stanowią dowody pozwalające na wszczęcie postępowania karnego lub mające znaczenie dla toczącego się postępowania karnego. Tym samym, jeżeli materiały te nie zawierałyby informacji stanowiących dowód popełnienia przestępstwa, to zgodnie z art. 19 ust. 17 podlegałyby one zniszczeniu, przy czym w realiach tej sprawy to „fizyczne” zniszczenie nie wchodzi w grę, bowiem zarejestrowane rozmowy na płytach stanowią zarówno informacje dowodowo istotne, jako świadczące o popełnieniu zarzucanych (i przypisanych) oskarżonym czynów, jak i nieistotne, obojętne dla dokonania ustaleń faktycznych. Tym samym więc wykorzystanie dowodowo tych materiałów „nieistotnych” nie ma w niniejszej sprawie żadnego uzasadnienia. Natomiast „gdybanie” przez apelującego obrońcę oskarżonego P. J. (adw. T. J.) jakoby mógłby być też inny kontekst zarejestrowanych rozmów z racji utrzymywania przez oskarżonych relacji towarzyskich (str. 11-12 apelacji) należy rozpatrywać jedynie w kategoriach polemiki z prawidłowymi ustaleniami Sądu I instancji. Należy bowiem dodać, iż apelujący nie podważa w istocie prawidłowości oceny konkretnych zarejestrowanych rozmów a jedynie polemicznie odnosi się do tej oceny, pomijając przy tym fakt, iż oskarżony (...) po prostu nie był zainteresowany zapoznaniem się z tym materiałem niejawnym, więc nie może być mowy o nadużyciu jego prawa do obrony. Zresztą ta konkluzja dotyczy także pozostałych oskarżonych, o czym już wyżej wspomniano.

Nie jest przy tym prawdą, iż zebrany materiał niejawny nie jest materiałem kompletnym, do czego odnosi się skarżący obrońca oskarżonego (...) (adw. T. J.) na str. 13-16 apelacji. Jak już bowiem wskazano selekcja niejawnego materiału dowodowego ma polegać właśnie na wskazaniu tych rozmów, które są dowodem przestępstwa i tak też w tej sprawie nastąpiło. Nie można przy tym zapominać, co w swoich rozważaniach apelujący pomija, iż w niniejszej sprawie to dopiero całość zebranego materiału dowodowego a więc zarówno materiały niejawne, jak i materiały jawne pozwoliły na dokonanie pewnych ustaleń faktycznych odnośnie sprawstwa i winy oskarżonych, w tym P. J. w popełnieniu przypisanych im przestępstw. Ta całość zaś materiału dowodowego właśnie pokazuje, iż te wyselekcjonowane istotne zarejestrowane w ramach kontroli operacyjnych rozmowy prowadzone między oskarżonymi świadczą wyraźnie o przedmiocie tych rozmów, tj. prowadzonej działalności przestępczej a nie tylko o prowadzonych pogawędkach towarzyskich. Tym samym za dowolne uznać należy dywagacje skarżącego obrońcy (adw. T. J.), iż być może pominięto podczas tejże selekcji materiał, z którego może by wynikało, iż P. J. nie należał do zorganizowanej grupy przestępczej, której funkcjonowanie zostało objęte aktem oskarżenia a pojawia się on w materiale niejawnym jedynie poprzez kontakty towarzyskie z jej członkami. Zresztą sam apelujący podnosi, iż to tylko „ co najmniej hipotetyczna możliwość” (str. 14 apelacji), więc odnoszenie się do hipotez w niniejszym postępowaniu nie znajduje uzasadnienia.

Za dowolne uznać należy również dywagacje w/w skarżącego na temat rozumienia przez funkcjonariuszy (...) z K. treści języka, w jakim komunikowali się sprawcy w regionie (...) (str. 14-15 apelacji). Należy bowiem zauważyć, iż treść tych rozmów była znana Sądowi I instancji a interpretacja ich treści pod kątem zdarzeń związanych z wyrobami tytoniowymi, jak i ich rodzajem i ilością tych wyrobów została zrozumiale przedstawiona w treści analiz tych rozmów, co trafnie podnosi Sąd Okręgowy w części niejawnej uzasadnienia wyroku. W tych zaś okolicznościach nie ma znaczenia fakt, iż oskarżeni pochodzą z województwa (...) bądź (...), skoro przyjęty przez nich sposób komunikacji ma być zrozumiały dla osób współpracujących z „grupą” J. S. (1) w całej Polsce. Nie może więc dziwić, iż dla funkcjonariuszy (...) z K. ten język był zrozumiały. Zresztą, również na tę kwestię wskazuje pełnomocnik pokrzywdzonych (oskarżycieli posiłkowych), tkwiący, z racji swoich kompetencji zawodowych, w sprawach dotyczących wyrabiania nielegalnych wyrobów tytoniowych, wskazując na ilości papierosów, jakie znajdują się w poszczególnych, pod względem wielkości, opakowaniach, o czym świadczą podane przez pełnomocnika informacje na k. 673v (t. XXX).

Odnosząc się przy tym do postawionego w apelacji obrońcy oskarżonego P. J. (adw. T. J.) naruszenia art. 374 § 1 k.p.k. w zw. z art. 132 k.p.k. należy zauważyć, co następuje:

Do czasu wniesienia aktu oskarżenia obowiązywał podany przez oskarżonego P. J. adres do doręczeń: (...) gm. B..

Na rozprawie w dniu(...)r. obrońca (adw. W. M.) podał adres dla doręczeń oskarżonego, tj. adres jego Kancelarii Adwokackiej w Z. (ul. (...)), bowiem oskarżony przebywa w N. (k. 265v). To zaś oznacza, iż od tej pory poprzedni adres stał się nieaktualny.

Na posiedzeniu przygotowawczym w dniu (...) r. Sąd I instancji nie wiedział jeszcze o powyższej zmianie adresu i nakazał wezwać oskarżonych na terminy rozprawy na (...) r. i zawiadomić ich o kolejnych terminach na (...) r. Tę korespondencję wysłano oskarżonemu na wówczas znany adres: B. 65B, (...)-(...) B. i korespondencja ta przy podwójnym awizo nie została podjęta przez oskarżonego (k. 254). Oskarżony, pismem z dnia(...) r. poinformował, iż znał termin (...) r., kolejne terminy rozprawy na 9, 10, 30 i 31.01.2018 r. również są mu znane i w piśmie tym wskazał adres dla doręczeń, tj. adres Kancelarii Adwokackiej (...) (k. 282 – pismo wpłynęło do SO(...) r.). Na początkowych terminach rozprawy nie przeprowadzono żadnych czynności dowodowych, gdyż pierwsze takie czynności, poczynając od przesłuchania oskarżonych miały miejsce na rozprawie w dniu (...) r. (k. 409-420 t. XXIX). O tym terminie, jak i następnym z (...) r. zawiadomiono oskarżonego na aktualny adres K.. A.. (k. 298-300, 404). Przerwano rozprawę do (...)r. (k. 485), ale ten termin odwołano i nowy termin wyznaczono na (...) r., nakazując wezwać oskarżonych (k. 429), zawiadomiono oskarżonego na (...). A.. (k. 449), tę rozprawę przerwano do (...) r. (oskarżony prawidłowo zawiadomiony – art. 402 § 1 k.p.k. – k. 454), następnie rozprawę odroczono do (...) r., nakazując zawiadomić oskarżonych (k. 466). Termin ten nie odbył się i nowy termin wyznaczono na(...)r., nakazując zawiadomić oskarżonych (k. 486). Te termin odwołano i nowy termin wyznaczono na (...)r. (k. 496) i wysłano zawiadomienie na (...). A.. (niepodjęte dwukrotne awizo – k. 521) i następnie odroczono rozprawę do (...)r. (k. 529v), nakazując zawiadomić oskarżonych. Zawiadomiono oskarżonego na (...). A.. (niepodjęte dwukrotne awizo – k. 545). Rozprawę w dniu (...) r. (k. 650-560v) i zawiadomiono oskarżonego na (...). A.. o tych dwóch terminach (k. 578). Na obu terminach rozprawy przeprowadzono czynności dowodowe i przerwano rozprawę do (...) r. (oskarżony prawidłowo zawiadomiony – art. 402 § 1 k.p.k. – k. 614-618). Na rozprawie(...) r. odroczono rozprawę do (...) r. i nakazano zawiadomić oskarżonych (k. 643-644). Oskarżony został zawiadomiony o tym terminie na (...). A.. (k. 667). Rozprawę tą odroczono do (...) r. i podano kolejny termin na (...) r. i o tych terminach nakazano zawiadomić oskarżonych (k. 673v-674). Zarządzeniem z dnia (...) r. a aktualny pozostał termin (...) r. (k. 826). Na rozprawie(...)r. nie stawił się oskarżony, odnotowano informację, iż „ dowód doręczenia na adres dla doręczeń w aktach”, czego nie kwestionowano (k. 840). Na tej rozprawie nie przeprowadzono czynności dowodowych (k. 840-841 t. XXXI). Rozprawę odroczono do(...) r., nakazując zawiadomić oskarżonych. Zawiadomiono oskarżonego na (...). A.. (k. 860e) i rozprawę tę przerwano do (...) r. i kolejny termin na (...) r. (w obu przypadkach oskarżony prawidłowo zawiadomiony – art. 402 § 1 k.p.k. – k. 873 i k. 897-898). Jednak ten termin z (...)r. odwołano (k. 909) i nowy termin wyznaczono na (...) r. nakazując zawiadomić oskarżonych (k. 912). Ten termin też odwołano i nowy termin wyznaczono na (...) r., nakazując zawiadomić oskarżonych (k. 971). Oskarżony został zawiadomiony o terminie na (...). A.. (k. 977). Na rozprawie tej zamknięto przewód sądowy a w dniu (...) r. wydano wyrok.

Powyższe więc dowodzi, iż poczynając od rozprawy, na której otwarto przewód sądowy, oskarżony o terminach rozprawy był zawiadamiany prawidłowo na podany przez niego samego, jak i jego obrońcę adres dla doręczeń, tj. adres Kancelarii Adwokackiej adwokata W. M., zaś w przypadku przerwy w rozprawie stosowano przepis art. 402 § 1 k.p.k. Nie jest więc prawdą, iż oskarżony był nieprawidłowo zawiadamiany o terminie rozprawy na nieaktualny już adres (...) gm. B. a tym samym nieprawdziwe są zarzuty, by poprzez niewłaściwe doręczenie zawiadomień oskarżony został pozbawiony prawa do udziału w rozprawie. Jednocześnie oskarżony swoją oczywistą postawą pokazał, iż nie był w ogóle zainteresowany udziałem w rozprawie. Na marginesie zaś nadmienić należy, iż apelujący (adw. T. J.) jest w błędzie, wskazując na str. 21 apelacji, iż na zawiadomieniach z k. 521, 545 wskazano błędne adresy, skoro widnieje tam adres Kancelarii Adwokackiej adw. W. M. w Z. a więc prawidłowy adres dla doręczeń oskarżonego (...).

Powyższe więc wskazuje na niezasadność zarzutu apelacyjnego podniesionego w pkt 6 apelacji wyżej wskazanej w pkt V.

Należy podkreślić, iż żaden z apelujących nie kwestionuje ustaleń faktycznych dokonanych przez Sąd Okręgowy, zawartych w formularzu uzasadnienia zaskarżonego wyroku w sprawie (...) w sekcji 1 na str. 1-17 oraz w formularzu uzasadnienia zaskarżonego wyroku w sprawie (...) w sekcji 1 na str. 1-16.

Tym samym nie budzą wątpliwości następujące fakty:

J. S. (1), J. C. (1), D. P., P. S. (2) i P. Z. znali się wzajemnie i byli powiązani towarzysko, znów M. J. znał się z D. P., J. C. (1) i P. S. (2), zaś P. J. znał się z J. S. (1).

Już na początku 2014 r. P. S. (2) wynajął w D. przy ul. (...) od R. i S. Ł. pierwszą halę magazynową i dwa budynki biurowo-magazynowe i to do tych pomieszczeń (...) r. J. B., znajomy J. S. (1) i M. S. przywiózł maszynę ważącą ok. 2-3 tony, posiadającą skrzynkę sterującą. Samochód, którym przywiózł J. B. tę maszynę pożyczył P. S. (2). W toku przeszukania tych pomieszczeń w (...) r. nie ujawniono żadnych przedmiotów, mogących mieć związek z przedmiotem niniejszej sprawy.

Następnie w dniu (...) r. M. J. wynajął od D. W. magazyn w miejscowości C. (...) w gminie K. o pow. 100 m^{(

2)}, przy czym posiadał do swojej dyspozycji całość hali magazynowej o powierzchni 10000 m^{(

2)}. Ta umowa była przedłużana, ostatnio do (...) r. Czynsz wynosił 3.000 zł i był płatny do 10-go dnia każdego miesiąca do rąk wynajmującego plus płatne były koszy zużycia energii elektrycznej, wody. M. J. dokonywał tych płatności. M. J. deklarował w tych pomieszczeniach prowadzenie produkcji brykietu. Początkowo do maja 2015 r. nie korzystano z tego pomieszczenia, gdyż nie było prądu. Potem zaś prowadzona tam była działalność, zaś poczynając od (...) r. M. J. regulował należności za prąd.

Działalność ta, patrząc z zewnątrz, sprowadzała się do tego, że na teren tej nieruchomości przyjeżdżali z M. J. różni mężczyźni, przyjeżdżały samochody dostawcze, których rozładunek był zawsze w środku hali. Poza tym do tej hali wstawiono dostarczoną samochodem i zestawioną za pomocą dźwigu maszynę.

Okazało się podczas przeszukania tego magazynu w dniu (...)., iż znajdowała się tam maszyna do cięcia liści tytoniu wraz z listwą sterującą i tablicą elektroniczną, podest metalowy, schody metalowe, suszarnia bębnowa wraz z piecem B., taśmociąg z silnikiem elektrycznym a także ujawniono na maszynie rozdrabniającej pozostałości krajalni tytoniowej. Poza tym w magazynie tym znaleziono łóżka, telewizor i odzież oraz ujawniono łazienkę, co świadczyło o zajmowaniu tych pomieszczeń przez inne osoby.

Znów P. S. (2) w dniu (...) r. wynajął od D. Ł. magazyn w Z. przy ul. (...) o łącznej powierzchni 400 m^{(

2 )}na czas do(...) r. Czynsz był ustalony na kwotę 3250 zł płatny z góry do 10-tego dnia każdego miesiąca na rachunek wynajmującego. P. S. (2), wynajmując ten magazyn, deklarował, że będzie tam prowadzić działalność związaną z naprawą maszyn. Do ogrodzenia sporadycznie podjeżdżały samochody. Właściciel magazynu nie przedłużył najmu. Po zakończeniu „działalności” prowadzonej przez P. S. (2), podczas przeszukania tej hali w dniu (...) r. ujawniono 44 sztuki worków foliowych z zawartością tytoniu do palenia w łącznej ilości 660 kg, 800 szt. papierosów (...) i 78 sztuk papierosów (...) bez polskich znaków akcyzy. Zabezpieczono też pudełka po telefonach komórkowych, opakowania po kartach telefonicznych.

Tenże P. S. (2) w dniu (...) r. wynajął od A. S. (zbieżność nazwisk – przyp. SA) nieruchomość z budynkiem gospodarczym o pow. 225 m2, placem manewrowym o pow. 200 m2 i garażem o pow. 50,8 m2 na okres 1 roku .P. S. (2) deklarował wynajęcie tej nieruchomości pod własną działalność biurową i magazynową.

W trakcie trwania tej umowy w garażu były przechowywane samochody, furgonetki, przyjeżdżały samochody dostawcze i przywoziły towar w szarych kartonach. P. S. (2) za marzec 2016 r. nie uregulował czynszu, co ze strony A. S. spowodowało wypowiedzenie umowy najmu. W dniu (...) r. podczas przeszukania tej nieruchomości nie ujawniono żadnych przedmiotów mających związek z niniejszą sprawą.

Jednakże również P. S. (2), po wypowiedzeniu w/w umowy, w dniu (...) r. zawarł na czas nieokreślony z E. C. i P. C. umowę najmu hali magazynowej o pow. 350 m^{(
2)} znajdującej się na nieruchomości położonej w Z. przy ul. (...). Wysokość czynszu została ustalona na kwotę 3200 zł plus VAT płatnego do 10-tego dnia każdego miesiąca plus P. S. (2) był zobowiązany do ponoszenia opłat za energię elektryczną. Wkrótce potem, bo w dniu (...) r. ujawniono podczas przeszukania tego pomieszczenia maszynę pakowaczkę do papierosów, agregat prądotwórczy, 11 kartonów z zawartością filtrów do papierosów po 4 tys. filtrów w każdym kartonie, rozłożone opakowania do papierosów (...) w ilości 24650 szt., dwie paczki papierosów (...) i szereg innych urządzeń i przedmiotów łącznie z metalową szafą sterowniczą a także 16 sztuk telefonów komórkowych. Nadto w hali ujawniono samochód ciężarowy marki M. nr rej. (...) zarejestrowany na E. F., od której samochód nabył formalnie K. S. – brat P. S. (2), i część ładunkowa samochodu była wypełniona europaletami, piecykami gazowymi, butlą gazową i kompresorem a nadto opakowaniami kartonowymi owiniętymi czarną folią a także czarnym foliowym workiem wypełnionym w ok. 1/3 papierosowymi etykietami koloru czerwonego z napisem (...), jak i kartonowym pudełkiem także z takimi etykietami. Poza tym ujawniono tam jeszcze kontener B., urządzenie – maszynę z widocznymi śladami eksploatacji oraz agregat prądotwórczy oraz metalowe stojaki i wózek widłowy a także 9 sztuk rolek foliowych i 9 sztuk taśm klejących, srebrny łańcuch, flamastry, rękawiczki a także w niewielkich ilościach materiały do produkcji i pakowania papierosów w postaci sztabek filtrowych o długości 120 mm, sztabek filtrowych o długości 84 mm służących do rozruchu maszyn pakujących, szpulę z nawiniętą kartonową wkładką usztywniającą służącą do pakowania papierosów w opakowania twarde oraz inne przedmioty do produkcji papierosów oraz świadczące o zamontowanej w tym miejscu linii technologicznej do ich produkcji.

Nadto tenże P. S. (2) w dniu (...) r. wynajął od K- (...) Z. K. halę magazynową w Z. przy ul. (...) na czas nieokreślony, z ustalonym czynszem na kwotę 1800 zł plus VAT a także P. S. (2) był zobowiązany ponosić koszty zużycia prądu, wody i odprowadzania nieczystości. Tu również P. S. (2) deklarował prowadzenie magazynu. Tymczasem podczas przeszukania w dniu (...)r. ujawniono tam idące w tysiące sztuk papierosy marek (...), (...), (...) a także bez nadruków a nadto zabezpieczono 15 rolek papieru koloru żółtego do produkcji filtru papierosowego, 80.000 sztuk paczek nalepek zabezpieczających z napisem F. T., 3 kartony i 2 worki foliowego opakowania na tytoń (...) V. z angielskimi napisami Smoking K. a także tytoń, opakowania na tytoń i papierosy plus inne przedmioty związane z produkcją papierosów.

Tego samego dnia, tyle że na parkingu przy ul. (...) w Z. dokonano przeszukania samochodu marki R. (...) nr rej. (...), który był zarejestrowany na J. C. (1) a w którym ujawniono opakowania kartonowe i 23 sztuki kartonów typu pizza, zawierające papierosy z nadrukiem (...) w łącznej ilości 460.000 zł. Poza tym, tego samego dnia, podczas przeszukania mieszkania J. C. (1), poza bronią palną i narkotykami ujawniono 8 sztuk paczek papierosów bez polskich znaków akcyzy marek (...) i (...). Także tego dnia przeszukano samochód marki M. nr rej. (...) zaparkowany w garażu podziemnym przy ul. (...) w Z., w którym ujawniono łącznie 139 sztuk papierosów (...), 180 sztuk papierosów (...), 300 sztuk papierosów (...) bez polskich znaków akcyzy.

Także tego dnia dokonano przeszukania nieruchomości przy ul. (...) w G. zajmowanej przez P. Z. i ujawniono 416 sztuk papierosów (...), 100 sztuk papierosów (...), 130 sztuk papierosów luzem i 80 sztuk papierosów bez nazwy, oczywiście bez polskich znaków akcyzy a także ujawniono 221 sztuk niezłożonych opakowań kartonowych koloru biało czerwonego z napisami o treści (...), plastikowy pojemnik z zawartością płynu opisany „TM aromat M.” o pojemności 500 ml, 6 sztuk fiolek z płynem, 2 wałki folii przezroczystej a także 8 sztuk telefonów komórkowych. Poza tym w należącym do oskarżonego P. Z. samochodzie marki B. nr rej. (...) ujawniono m.in. 3 sztuki pudełek zafoliowanych z napisem (...), pudełko papierowe z napisem (...) na 10 opakowań.

Nadto znów w dniu (...). podczas przeszukania lokalu mieszkalnego przy ul. (...) w Z. zajmowanego przez P. S. (2) ujawniono liczne telefony komórkowe, dowody rejestracyjne samochodów M. nr rej. (...) oraz OC, samochodu marki C. (...) nr rej. (...) należącego do J. C. (1), urządzenia zagłuszające działanie urządzeń (...), GSM, skaner częstotliwości, dwie sztuki lokalizatorów (...) oraz inne przedmioty. Znów w samochodzie marki M. nr rej. (...) ujawniono m.in. 659 sztuk papierosów marki (...) bez polskich znaków akcyzy a także rolki metalowo gumowe w ilości 13 sztuk, rolkę metalową z podwójnym odzwierciedleniem napisu (...), urządzenie zagłuszające działanie urządzeń (...), GSM oraz telefony komórkowe, zaś podczas przeszukania samochodu marki P. (...) nr rej. (...) ujawniono łącznie 398.000 sztuk papierosów marki (...) i 248.000 sztuk papierosów marki (...) bez polskich znaków akcyzy.

Tego samego dnia,(...) r., podczas przeszukania posesji zajmowanej przez P. J. ujawniono m.in. 5 sztuk tekturowych opakowań na papierosy z napisem (...), międzynarodowy list przewozowy dotyczący przewozu 72 worków tytoniu a także inne przedmioty, łącznie z kamizelką kuloodporną.

Poza tym w dniu (...) r. do kontroli został zatrzymany na drodze krajowej nr (...) w miejscowości E. samochód dostawczy marki I. własności J. C. (1) o nr rej. (...), którym kierował D. P. i okazało się, że wiózł tym samochodem łącznie 1.488.400 sztuk papierosów marki (...) ( (...) paczek po 20 sztuk papierosów) o łącznej wartości rynkowej 988.535,74 zł oraz 90 sztuk tekturowych kartonów złożonych w paczkach.

Sąd I instancji zarówno w sprawie (...), jak i w sprawie (...) wskazał wyraźnie na dowody, z których te fakty wynikają a tym samym nie zachodzi tu potrzeba, by do tych dowodów ponownie się odnosić.

Sąd I instancji w sprawie (...) dowody te ocenił w sposób wystarczający w sekcji 2 formularza uzasadnienia na str. 26-28, 30 i należy z tą oceną zgodzić się w pełni. To samo dotyczy oceny tych dowodów dokonanych przez Sąd Okręgowy w sprawie (...) w sekcji 2 formularza uzasadnienia na str. 18-22. Jak już wspomniano wyżej, dowody te, poprzez pryzmat wskazanych ustaleń faktycznych nie są kwestionowane przez skarżących, więc nie zachodzi tu potrzeba, by szerzej na temat tej oceny wypowiadać się.

Należy jeszcze zwrócić uwagę na inne kwestie związane z tymi ustaleniami, do których odnoszą się sami skarżący.

Apelacje dotyczące oskarżonego J. S. (1) (ad. I i ad. II).

Obrońca oskarżonego (adw. W. M.) zakwestionował w pkt 1 i 2 apelacji ( wskazanej wyżej w pkt I), iż analiza zebranych dowodów nie pozwala na przypisanie oskarżonemu popełnienia przypisanych mu przestępstw, gdyż nie ma żadnego bezpośredniego dowodu, który na takie ustalenia by pozwalał.

Należy zgodzić się z apelującym, iż żaden dowód bezpośredni nie wskazuje, by oskarżony S. uczestniczył osobiście w spotkaniach dotyczących omawianego tu procederu związanego z nielegalną produkcją i dystrybucją wyrobów tytoniowych, jak również nie ujawniono bezpośrednio u oskarżonego dowodów, pozwalających na powiązanie go z tym procederem.

Jednak należy zwrócić tu uwagę na poniższe dowody.

J. S. (1), mając do tego prawo, przyjął w toku niniejszego procesu postawę milczącą, tj. nie przyznał się do zarzucanych mu czynów, twierdząc, że jest niewinny, i odmówił złożenia wyjaśnień, mimo także składanych deklaracji, że takowe złoży (k. 31-33, 100-101, 188-189 t. VIII i k. 63-64 t. VIII/1).

Sąd I instancji zasadnie temu nieprzyznaniu się do winy nie dał wiary, podnosząc, iż stoją tej deklaracji procesowej na przeszkodzie wiarygodne wyjaśnienia P. G. oraz treść materiałów z kontroli operacyjnej (sekcja 2 formularza uzasadnienia na str. 36 w sprawie (...)).

Tymczasem P. G. , właściciel drukarni w m. O., przyznający się do popełnienia zarzucanych mu w tej sprawie przestępstw, wyjaśnił, iż jego drukarnia drukowała arkusze do poskładania różnych marek papierosów. W śledztwie, podczas przesłuchania w dniu (...) r., oskarżony ten wyjaśnił, iż latem (...) r. skontaktował się z nim telefonicznie mężczyzna o imieniu (...), którego nazwiska nie zna, gdyż był zainteresowany współpracą dotyczącą produkcji dla niego pudełek (opakowań) do papierosów oznaczanych markami (...), (...) i (...) i takie pudełka mu wykonywał i dla niego, do dnia jego zatrzymania, tj. (...) r. (przyp. SA) mógł wyprodukować około 200.000 sztuk pudełek. Jak oskarżony wyjaśnił, spotykał się z (...) średnio co 10 dni i wówczas deklarował, iż jest w stanie go rozpoznać. Opisując (...) wskazał, iż jest to mężczyzna w wieku 45-50 lat, wysoki – ok. 190 cm wzrostu, dobrze zbudowany. Przyjeżdżał do niego samochodem marki R. (...) sam, mało mówił o sobie, nie był wylewny w rozmowie, ale wspominał „coś” o Z. i W.. Jednocześnie z wyjaśnień tych wynika, iż (...) był wyjątkowo ostrożny, gdyż przekazał mu telefon komórkowy i kazał z tego tylko telefonu dzwonić do siebie a wbity w nim był właśnie numer do (...). Zazwyczaj to (...) dzwonił do niego (k. 18-19 t. VII).

Podczas drugiego przesłuchania, w dniu(...)r., oskarżony P. G. potwierdził powyższe wyjaśnienia, dodając, iż ten mężczyzna przedstawiał się jako (...), ale też czasami jako (...), zaś na spotkania przyjeżdżał różnymi samochodami. Oskarżony ten z okazywanych mu zdjęć nie rozpoznał wizerunku J. S. (1) (k. 22-23 t. VII).

Powyższe wyjaśnienia oskarżony potwierdził w toku kolejnego przesłuchania w dniu(...) r. t. VII). Na rozprawie zaś, w dniu (...) r., P. G., potwierdzając co do zasady swoje wyjaśnienia ze śledztwa, zaprzeczył jednak, by znał oskarżonych, w tym J. S. (1), twierdząc wręcz, iż, cyt: „ ten J., który się z nim kontaktował w tej sprawie nie jest dziś obecny na sali rozpraw”, (...) często zmieniał swój numer telefonu, nawet raz na trzy miesiące a przy tym przyjeżdżał różnymi samochodami, zarówno osobowymi, jak i dostawczymi (k. 423-425 t. XXIX).

Należy zauważyć, iż P. G. wprost nie wskazał na J. S. (1) w swoich wyjaśnieniach, podczas okazania mu wizerunków osób oświadczył, że nie rozpoznaje żadnej osoby, zaś na rozprawie wprost podał, iż tego (...) nie ma obecnego na sali rozpraw, mimo że J. S. (1) był obecny. Sąd I instancji tejże deklaracji P. G. nie dał wiary, podnosząc, iż może to wynikać z niepamięci lub obawy przed oskarżonym (sekcja 2 formularza uzasadnienia w sprawie (...) na str. 29). Choć można mieć wątpliwości co do takiej oceny, mając na uwadze fakt, iż P. G. nie deklarował, że nie pamięta tego wizerunku lub że obawia się oskarżonego S., jednak nie można zapominać, iż słusznie akurat w tym zakresie Sąd I instancji nie dał wiary tejże deklaracji procesowej. Jak to bowiem trafnie Sąd I instancji zauważył, oskarżony G. opisał wygląd (...) dokładnie tak, jak w rzeczywistości wygląda J. S. (1), przy czym również w tych właśnie okolicznościach zasadnie podniósł, iż nie można tu uznać za przypadkową zbieżność faktu, iż (...) wspominał coś o W. i Z. a więc o okolicach miejsca zamieszkania J. S. (1) a także prowadzenia procederu wytwarzania wyrobów tytoniowych (sekcja 2 str. 29 uzasadnienia wyroku w sprawie (...) na str. 29). Trzeba przy tym dodać, iż na udział oskarżonego J. S. (1) w tym procederze wskazuje treść zarejestrowanych rozmów w ramach kontroli operacyjnej, o czym wypowiedziano się w części niejawnej niniejszego uzasadnienia.

Wreszcie należy wskazać na zeznania „świadka koronnego” G. F., które zasadnie Sąd I instancji uznał za wiarygodne w zakresie, w jakim wskazywał na udział oskarżonych w przestępczym procederze nielegalnej produkcji wyrobów tytoniowych (sekcja 2 formularza uzasadnienia w sprawie (...) na str. 32).

G. F. , zeznając w dniu (...) r. (k. 586-594 t. XXIX) nie miał wątpliwości, iż papierosami zajmowała się też grupa przestępcza J. S. (1) i J. C. (1) – ps. (...).

Wprawdzie świadek w tych zeznaniach wskazał na produkcję papierosów w S., która nie jest objęta w niniejszej sprawie zarzutami, ale zeznania te dowodzą, iż w okresie objętym zarzutami znany mu od lat 90-tych ubiegłego wieku P. J., ps. (...) zaproponował mu robotę przy pakowaniu papierosów w wynajętej hali. Świadek zeznał o przetransportowaniu z S. maszyny do produkcji papierosów, którą przywiózł ciężarówką (...) – prawa ręka (...) (czyli P. S. (2) – przyp. SA). Świadek wskazał na organizację tę produkcji papierosów, z której wynika, iż komponenty do produkcji papierosów, jak i gotowe papierosy wozili (...) lub (...), natomiast on wraz z P. J. byli przy produkcji, pilnowali bezpieczeństwa w grupie a także pilnowali (...) i (...), tj. S.. Raz też odbierał z P. J. opakowania na papierosy z okolic P..

Podczas pierwszego przesłuchania na rozprawie w dniu (...) r. (k. 615-617v t. XXX) G. F. dodał, iż P. J. był jego kolegą, J. S. (1) i J. C. (1) byli jego znajomymi oraz znał też P. Z. i oni wszyscy zajmowali się produkcją papierosów, co miało miejsce w (...) r. Świadek dodał, iż w tym czasie, gdy działała fabryka w S., to spotykał się z C. i S. w Z. w celu odebrania pieniędzy za pracę, które znów przynosił P. J., od którego też słyszał, że w tym czasie była prowadzona produkcja papierosów też w innym miejscu a także, że ta maszyna, którą przywozili spod S. należała do S. i C.. G. F. także dodał, iż wówczas jednym z kierowców był (...) (P. – przyp. SA). Jednocześnie świadek podał, iż (...) nie powiedział mu jaka była rola C. i S., ale wysnuł przypuszczenie, że oni tym dowodzą, skoro (...) się z nimi rozliczał i płacił.

Podkreślić trzeba, iż zeznania te są wiarygodne nie tylko z tego powodu, iż świadek wskazuje na poszczególne osoby, zajmujące się nielegalną działalnością związaną z wytwarzaniem wyrobów tytoniowych, obciążając się jednocześnie udziałem w tej działalności, ale nadto świadek jest w tych zeznaniach konsekwentny, o czym świadczą jego zeznania złożone w dniu (...) r. na rozprawie w sprawie (...) (k. 505-507). Świadek bowiem, potwierdzając powyższe zeznania dodał, iż P. J., dokonując wypłaty mówił, że przywiózł pieniądze od „szefuńcia”, mając na myśli S. i C. a nadto to od P. J. wiedział, że to S. i C. tym zawiadują. Należy podkreślić, iż zeznana tego świadka są wyważone. Świadek ponadto, co konsekwentnie zeznał nie obciąża żadnego z oskarżonych, w tym nie potrafi wskazać, czy osoby te prowadziły tę działalność także w okresie późniejszym, to jest w (...)r. Tym samym również i ocena tych zeznań dokonana przez Sąd Okręgowy w sekcji 2 formularza uzasadnienia w sprawie (...) na str. 23 zasługuje na akceptację.

Wreszcie zeznania te, dotyczące udziału wskazanych osób, tj. P. J., P. S. (2), P. Z. i D. P. znajdują pośrednio odbicie w okolicznościach niniejszej sprawy, skoro, jak to wynika z powyższych ustaleń, P. S. (2) wynajął hale, w których była prowadzona produkcja wyrobów tytoniowych, D. P. woził papierosy i to po załadowaniu ich przez P. S. (2), ujawniono wyroby tytoniowe bez polskich znaków akcyzy, jak i inne służące do produkcji czy konfekcjonowania podczas przeszukań u P. S. (2), P. Z. i P. J., zaś samochody, w których były przewożone takie przedmioty „załatwiał” J. C. (1), wypożyczając je P. S. (2) i którymi z takim towarem jeździł D. P.. Te razem wzięte dowody pozwalają więc w całą pewnością na przyznanie waloru wiarygodności zeznań G. F., którymi także obciążył udziałem w tym procederze, tyle, że w roli kierowniczej J. S. (1). Świadek nie miał bowiem powodów, by fałszywie obciążać akurat J. S. (1) a nadto na taki powód nie wskazuje sam oskarżony S..

Dodatkowo też należy wspomnieć o zeznaniach J. B. , z których wynika, iż już w 2014 r., na prośbę M. S., który znów przebywał w towarzystwie znanego mu z lat szkolnych J. S. (1), przewiózł samochodem ciężarowym ciężką maszynę do hali w D.. Wówczas, mając kontakt z S. i S. również P. S. (2) rozmawiał z S. i S., po czym zabrał od niego tę ciężarówkę i coś nią woził (k. 12-14 t. XIV i k. 584-584v t. XXIX). I choć wprost z tych zeznań nie wynika, by oskarżony S. zajmował się wytwarzaniem papierosów, to jednak wynika z tego ważka okoliczność, iż P. S. (2) m.in. miał wówczas kontakt z J. S. (1) i w tym czasie przewoził ciężką maszynę samochodem ciężarowym do wynajętej przez siebie hali w D.. Nie można zaś, w powiązaniu z pozostałymi okolicznościami wynikającymi z tego postępowania wskazanymi wyżej uznać tej okoliczności za nieistotną i nie mającą związku z nielegalną działalnością prowadzoną przez J. S. (1) i, w tym przypadku, P. S. (2).

Te razem więc wzięte okoliczności w powiązaniu z treścią zarejestrowanych rozmów telefonicznych, o czym wspomniano w części niejawnej niniejszego uzasadnienia, doprowadziły Sąd Okręgowy do logicznego wniosku, iż oskarżony J. S. (1) odpowiadał w ustalonym okresie za całość działalności zorganizowanej grupy przestępczej, w skład której wchodziły ustalone przez Sąd Okręgowy osoby i brał udział w całości czynności, wypełniających znamiona przypisanych mu przestępstw.

Tym samym, podniesione w powyższej apelacji zarzuty w pkt 1 i 2, podważające ocenę zebranych w tej sprawie dowodów uznać należy za polemikę z prawidłowymi ustaleniami Sądu I instancji w przedmiotowym zakresie. Poza tym to, że zarejestrowane rozmowy obejmują okres od (...) r. nie oznacza, iż nie można przypisać oskarżonemu kierowania zorganizowaną grupą przestępczą już od(...) r. Jak już bowiem wspomniano, zebrane dowody jasno wskazują na taką możliwość, natomiast wskazany przez apelującego okres jedynie miał znaczenie dla ustalenia zakresu prowadzonej działalności przestępczej co do uszczuplenia należności publicznoprawnych oraz wyrządzonej pokrzywdzonym szkody, gdyż nie było możliwe ustalenie takiej szkody na podstawie dowodów dotyczących lat (...). Odmienna więc ocena tych samych okoliczności, dokonana przez apelującego nie mogła przynieść szans powodzenia tej apelacji.

To samo należy odnieść do zarzutów z pkt III 3 a, b, c, d oraz IV pkt 1, 2 apelacji obrońcy oskarżonego J. S. (1) (adw. P. S. (1)), wskazanej na wstępie w pkt II.

To, że faktycznie w niniejszej sprawie występują dowody, które praktycznie bezpośrednio nie obciążają oskarżonego J. S. (1), jak w przypadku innych oskarżonych, nie oznacza, iż nie ma podstaw do przypisania oskarżonemu winy i sprawstwa oskarżonego. Na dowody, który właśnie pozwoliły na poczynienie takich jednoznacznych ustaleń faktycznych wypowiedziano się już wyżej przy ustosunkowaniu się do zarzutów podniesionych w apelacji drugiego obrońcy oskarżonego S., więc nie zachodzi tu konieczność powtarzania tej argumentacji. To, że inni oskarżeni, w tym wskazani przez apelującego P. Z. i M. J. nie obciążyli oskarżonego J. S. (1) nie oznacza, że na podstawie wskazanych wyżej dowodów nie jest możliwe przypisanie oskarżonemu S. zarzucanych mu czynów. Trzeba bowiem dodać, iż w tym zakresie wyjaśnienia tych oskarżonych zostały uznane przez Sąd I instancji słusznie za niewiarygodne a tym samym próby czynienia na ich podstawie prawdziwych ustaleń faktycznych nie mogą być skuteczne. Nie jest przy tym również z tych samych powodów zasadny zarzut, że skoro nie ma w sprawie jakichkolwiek przedmiotów, które mogłyby powiązać J. S. (1) z zarzucanymi mu aktem oskarżenia przestępstwami i Sąd I instancji nie orzekł wobec niego żadnego przepadku takich przedmiotów, to nie można wyciągnąć dla oskarżonego niekorzystnych wniosków co do jego sprawstwa i winy. Na temat samej grupy przestępczej, jak i przyjętego współsprawstwa Sąd Apelacyjny wypowie się jeszcze w dalszej części uzasadnienia. Natomiast odmienna interpretacja omówionych już wyżej dowodów przez skarżącego, zwłaszcza zeznań świadka G. F. a także omówionych w części niejawnej uzasadnienia materiałów niejawnych powinna zostać potraktowana jako polemika z prawidłowymi ustaleniami w tym względzie, co świadczy o niezasadności tych zarzutów.

Apelacja dotycząca oskarżonego P. Z. (ad. III).

Należy zauważyć, iż w przypadku tego oskarżonego apelację złożył obrońca (adw. P. S. (1)), powielając w większości zarzuty i argumentację z apelacji złożonej przez tegoż obrońcę na korzyść oskarżonego J. S. (1). W podobny więc sposób, o czym już wspomniano wyżej, odniesiono się do zarzutów z pkt I 1 tej apelacji.

Odnośnie zaś samych ustaleń faktycznych należy wskazać, co następuje:

P. Z. w swoich wyjaśnieniach z (...)r. (k. 41-45 t. II) przyznał się jedynie w części, tj. w zakresie, w jakim ujawniono u niego w mieszkaniu papierosy bez akcyzy. Przyznał też, iż zna J. C. (2) – ps. (...), P. S. (2) – ps. (...) i D. P.. Zaprzeczył jednak, by posiadał wiedzę co do produkcji papierosów. Oskarżony jednak zupełnie nielogicznie podał, iż około rok wcześniej sam raz kupił osobno papierosy a osobno opakowania, które u niego ujawniono w toku przeszukania, gdyż chciał te papierosy popaczkować i dalej sprzedać. Oskarżony jednak nie potrafił powiedzieć od kogo kupił te papierosy, nie pamiętał, jaka firma kurierska przywiozła mu te papierosy a poza tym, jak sam przyznał, nic na tych papierosach nie zarobił, gdyż sprzedawał je po tej samej cenie, co nabywał, bo po wyższej cenie nikt nie chciał od niego nabywać Oskarżony przyznał też, że nabył w internecie aromat do nasączania tytoniu, ale nie wiedział, co z tym zrobić i w ogóle go nie używał.

Zapoznając się z taką treścią tych wyjaśnień uznać je należy z życiowego punktu widzenia za naiwne i pokrętne. Poza tym oskarżony sam przyznał, iż znał i to od dłuższego czasu powyższe osoby, w tym wyjeżdżał z C. na wczasy do M. a także spotykał się ze S. a także C. na dyskotece u S. w Z. i utrzymywał ze S. kontakty telefoniczne, jak również na tej dyskotece spotykał się z D. P., który znów znał się ze S.. Naiwnie więc w tych okolicznościach, mając przy tym na uwadze treść zarejestrowanych rozmów telefonicznych, jak i ujawnione u oskarżonego wyroby tytoniowe, pudełka a także aromat do nasączania tytoniu brzmią zapewnienia oskarżonego, że nie miał pojęcia o działalności nielegalnej tych osób w zakresie wytwarzania wyrobów tytoniowych i że w tym procederze także nie brał udziału.

Tak samo krytycznie należy odnieść się do wyjaśnień oskarżonego złożonych na posiedzeniu aresztowym w dniu (...) r. (k. 49 t. II). Oskarżony przy tym gołosłownie starał się zapewnić, iż zgromadzone w jego mieszkaniu materiały nie są takie, jak znalezione u tej grupy, bo nie pochodzą z tego samego źródła, starając się znów naiwnie wytłumaczyć, iż w G. prawie każdy zajmuje się papierosami, tyle że nie na taką skalę i nie jest to produkcja. Jednocześnie wyjaśnił, iż z C. widział się dwa razy, co przy jego dwukrotnym z nim wyjeździe na wczasy do M. brzmi wyjątkowo naiwnie. Tak samo, z uwagi na tożsamość postawy procesowej należy odnieść się do wyjaśnień oskarżonego złożonych na k. 60 t. II (z (...) r.) i na k. 91-92 t. II (z (...)r.).

Również na rozprawie w dniu (...) r. (k. 416-418 t. XXIX), podtrzymując powyższe wyjaśnienia, oskarżony próbował przekonać do swoich twierdzeń odnośnie zakupu artykułów, jakie znaleziono u niego podczas przeszukania, przy czym, przy zadawaniu konkretnych pytań nie potrafił podać żadnych szczegółów tych transakcji a poza tym wyjątkowo naiwnie brzmią jego zapewnienia na temat zakupu chemikaliów, z którymi nie wiedział, co należy zrobić, sam zresztą przyznając bezsensowność swoich opowiadanych działań. Oskarżony przyznał jednocześnie, iż miał kontakt telefoniczny z J. S. (1).

Na te niezgodne z doświadczeniem życiowym i logicznym rozumowaniem wyjaśnienia oskarżonego Z. zwrócił celnie uwagę Sąd Okręgowy, dając temu wyraz w formularzu uzasadnienia w sprawie (...) w sekcji 2 na str. 33. Dodatkowo wspomnieć należy, iż również opinia biegłego E-Detektywi dotycząca zawartości telefonów i kart SIM zabezpieczonych w mieszkaniu P. Z., jak i protokół oględzin tej opinii, mający na uwadze wyciągnięcie z tej opinii istotnych treści (k. 1-3 i k. 4-225 t. XVI) wskazują na wiadomości SMS dotyczące rozliczeń, ilości towaru, transportu i sprzętu do produkcji, co tylko potwierdza prawidłowość ustaleń faktycznych Sądu I instancji.

Mając zaś na uwadze razem wzięte powyżej wskazane okoliczności, nie mogą być uznane za skuteczne dywagacje apelującego, iż należy w tej sprawie ustalenia oprzeć na wyjaśnieniach oskarżonego, skoro przecież te wyjaśnienia w kluczowych kwestiach nie mogą zostać uznane za wiarygodne. Dodać przy tym trzeba, iż fakt, iż oskarżony nie wiedział, co zrobić z chemikaliami nie oznacza, że nie brał udziału w inkryminowanych zdarzeniach związanych z wytwarzaniem wyrobów tytoniowych. Sąd I instancji nie przypisał temu oskarżonemu roli, polegającej na fizycznym wytwarzaniu papierosów. Współudział zaś w tych działaniach, z punktu widzenia znamion przestępstwa, mając na uwadze istotę współsprawstwa, wcale nie musi oznaczać wykonywania czynności czasownikowych, stanowiących znamiona przestępstwa (tu: wyprodukowania papierosów). Ta sama uwaga dotyczy zeznań G. F.. Na nich bowiem również konkretnie w zakresie sprawstwa i winy oskarżonego P. Z. nie można się oprzeć, gdyż w tym zakresie świadek nie posiadał wiedzy, jednak już zeznania G. F. pozwalały na ustalenie, iż funkcjonowała grupa przestępcza J. S. (1), zajmująca się nielegalnym wytwarzaniem wyrobów tytoniowych, wskazując przy tym także na osoby, które do tej grupy należały. Ta zaś już okoliczność, w powiązaniu z przytoczonymi wyżej faktami dotyczącymi osoby P. Z. pozwalają już łącznie na ustalenie jego udziału w przestępczym procederze zarzucanym aktem oskarżenia a przypisanym zaskarżonym wyrokiem w sprawie (...). Nie przekonują więc końcowe twierdzenia apelującego, iż ocena wyjaśnień oskarżonego dokonana przez Sąd I instancji jest, cyt.: „ zbyt daleko idąca i zdecydowanie wszystkie okoliczności Sąd dopasował do teorii o zorganizowanej grupie przestępczej” (str. 19 apelacji) a tym samym nie przekonuje zapatrywanie skarżącego, iż, cyt.: „ wnioski, jakie przedstawił Sąd I instancji odnośnie udziału P. Z. w przestępstwach są wywiedzione z naruszeniem przepisu art. 5 § 2 k.p.k. ”.

Powyższe więc przekonuje o niezasadności zarzutów omawianej apelacji postawionych w pkt III 3 a, b, c oraz w pkt 4 i 5.

Apelacje dotyczące oskarżonego P. J. (ad. IV i ad. V).

Obrońca oskarżonego (adw. W. M.) zakwestionował w pkt 1 i 2 apelacji ( wskazanej wyżej w pkt IV), iż prawidłowa ocena zebranych dowodów nie pozwala na przypisanie oskarżonemu (...) popełnienia przypisanych mu przestępstw, natomiast Sąd I instancji dokonał takiej oceny wyłącznie przy uwzględnieniu okoliczności przemawiających na niekorzyść oskarżonego, pomijając dla niego dowody korzystne.

Obrońca oskarżonego (adw. T. J.) w pkt 7 i 8 apelacji ( wskazanej wyżej w pkt V) zarzucił znów dowolność oceny zebranych dowodów, kwestionując ustalenia Sądu I instancji, by ujawnione na rozprawie dowody, zwłaszcza materiał niejawny, zeznania G. F., wyjaśnienia P. Z., wyjaśnienia M. J., analiza połączeń telefonicznych przemawiały za przyjęciem, że P. J. dopuścił się zarzucanych mu czynów, gdy tymczasem, w ocenie skarżącego prawidłowo oceniony materiał dowodowy do takich jednoznacznych wniosków nie prowadzi.

Z taką argumentacją apelujących nie można się zgodzić.

Jak już wspominano wcześniej, oskarżony P. J. nie był w ogóle na etapie postępowania sądowego zainteresowany udziałem w rozprawie a tym samym świadomie zrezygnował z odnoszenia się do przeprowadzanych na rozprawie dowodów, w tym także go obciążających, także w postaci zeznań G. F.. Co również istotne, oskarżony taką postawę przyjął w toku postępowania przygotowawczego, gdzie, nie przyznając się do winy, odmówił złożenia wyjaśnień, jak i zadeklarował brak chęci zaznajomienia się z aktami postępowania (k. 56-57 i 120-121 t. IX).

Wyżej już, przy omówieniu apelacji z pkt I i II ustosunkowano się do oceny zeznań G. F. , podnosząc, iż, mimo że świadek zeznaje na temat „fabryki” papierosów w S., to zeznania te w rzeczywistości dotyczą funkcjonowania zorganizowanej grupy przestępczej, której przewodniczył J. S. (1) i której członkiem był m.in. P. J.. Ocena ta znajduje pełne odniesienie również do oskarżonego P. J., więc nie zachodzi tu potrzeba, by ją ponownie przytaczać. Tym samym negowanie w apelacji z pkt IV oparcia ustaleń niekorzystnych dla oskarżonego P. J. właśnie na tych zeznaniach nie mogło przynieść powodzenia temu środkowi odwoławczemu. To samo należy odnieść do zarzutów apelacji drugiego obrońcy (adw. T. J.). Podnoszone bowiem na str. 16-19 tej apelacji własne oceny apelującego w zakresie wiarygodności świadka F. stanowią jedynie polemikę z prawidłowymi ustaleniami w zakresie wiarygodności zeznań tego świadka i ich przydatności do dokonania ustaleń faktycznych na niekorzyść nie tylko przecież P. J., ale i innych osób a tym samym nie mogą skutecznie podważyć tej oceny. Natomiast domaganie się przez apelującego skonfrontowania G. F. z oskarżonym P. J., przy omawianej tu biernej postawie oskarżonego, jest po prostu nieuprawnionym nadużyciem. Trudno bowiem prowadzić konfrontacje z oskarżonym, który po prostu nie chce brać udziału w rozprawie a jak mu umożliwiono wypowiedzenie się na etapie śledztwa, to po prostu odmówił złożenia wyjaśnień. Poza tym również analiza wyjaśnień P. Z. jednoznacznie wskazuje, iż wyjaśnienia te w istotnym aspekcie nie mogą być podstawą ustaleń odnośnie udziału zarówno tego oskarżonego, jak i innych w przedmiotowym nielegalnym procederze, gdyż po prostu nie zasługują one w tym zakresie na wiarę. Powyższe wykazano przy ustosunkowaniu się do apelacji z pkt III, więc również nie zachodzi tu konieczność ponawiania tej argumentacji.

Przywołany przez skarżącego oskarżony M. J. , nie przyznając się do popełnienia zarzucanych mu czynów, podczas pierwszego przesłuchania w śledztwie w dniu(...) r. (k. 22 t. VI) przyznał, iż od wielu lat znał bardzo dobrze D. P. i to do tego stopnia, że się przyjaźnili. Przyznał też, że od wielu lat znał J. C. (1) i P. S. (2). Zaprzeczył natomiast, by znał J. S. (1) i P. Z.. Przyznał również w tych wyjaśnieniach, iż dwukrotnie (około (...) r. – przyp. SA) brał dwa razy od P. S. (2) pieniądze w kwotach po 2000 zł. Z zeznań tych wynika, iż pieniądze te brał z racji swojej trudnej sytuacji materialnej i po prostu korzystał z uprzejmości różnych swoich znajomych.

Podobnie oskarżony ten wyjaśnił podczas przesłuchania na posiedzeniu aresztowym w dniu (...) r. (k. 24 t. VI). Oskarżony przy tym zaprzeczył wówczas, by wynajmował jakieś hale i by chodził do kogoś i płacił za wynajem hal i za prąd. Jednak już podczas kolejnego przesłuchania oskarżony sam sobie zaprzeczył, gdyż stwierdził, iż maszyna zabezpieczona w C. nie była, nie jest i nie będzie sprawna, odmawiając dalszych wyjaśnień (k. 78 t. VI).

Powyższe zaś oznacza, iż oskarżony J. był doskonale zorientowany w sytuacji, gdyż pośrednio w rzeczywistości przyznał się, iż miał związek z tą halą w C.. Podczas kolejnych przesłuchań odmówił złożenia wyjaśnień (k. 118-119, 143 t. VI), zaś na rozprawie, nie przyznając się dalej do popełnienia zarzucanych mu czynów i podtrzymując powyższe sprzeczne w sobie wyjaśnienia ze śledztwa, przyznał, że wynajmował jeden magazyn i to był jego magazyn, w którym on i jego dwóch kolegów chcieli naprawiać maszynę i suszarkę. Jednocześnie zaprzeczył, by właściciele magazynów go znali, gdyż nie woził im żadnych pieniędzy (k. 418-420 t. XXIX). Należy zauważyć, iż wyjaśnienia te trącą wyjątkową naiwnością. Nie dość bowiem, iż oskarżony sam sobie przeczy raz twierdząc, iż nie wynajmował hali, by następnie ten fakt przyznać, to nadto, mimo iż tego nie czynił w śledztwie, na rozprawie wskazał, iż w związku z tą maszyną (niesprawną) chciał zrobić interes z osobami pochodzenia wschodniego (ukraińskiego, białoruskiego lub rosyjskiego), nawet zapewniając, iż zainwestował w to około 20.000 zł, które miał z różnych źródeł. Trafnie Sąd I instancji znacznej części tym wyjaśnieniom nie dał wiary. Oskarżony nie dość bowiem, iż jest sprzeczny w swoich twierdzeniach, to nadto wyjaśnienia te są nielogiczne, skoro oskarżony twierdził, iż był tak biedny, że musiał pożyczać pieniądze od znajomych, w tym od P. S. (2). Skoro tak, to oczywistym jest, iż po prostu nie mógłby zainwestować własnych pieniędzy, bo przecież takowych nie miał, w zakup drogiej maszyny. Poza tym wyjaśnienia te stoją w całkowitej sprzeczności z innymi dowodami. Trzeba bowiem nadmienić, iż D. W., która wynajęła właśnie oskarżonemu J. w dniu (...) r. halę magazynową w C. wiarygodnie podała, iż oskarżony deklarował prowadzenie działalności w zakresie produkcji brykietu, przyjeżdżał co miesiąc i płacił, przy czym do (...) r. nie korzystał z tej hali, natomiast od(...)r. prowadził tam jakieś prace. Z M. J. przyjeżdżali jacyś mężczyźni – dobrze zbudowani, rozładowywali samochody, także typu TIR, wewnątrz hali. Od (...)r. na hali tej już praktycznie nikt nie przebywał, ale z J. widywała się, ostatni raz widziała go (...) r. i oskarżony wówczas deklarował jej, że do końca maja opuści halę. Świadek w tych zeznaniach jest konsekwentna, przy czym na etapie śledztwa rozpoznała oskarżonego J. ze zdjęć, zaś podczas rozprawy nie miała wątpliwości, iż siedzący na ławie oskarżonych M. J. był tym, który od niej wynajmował te halę (k. 53-55, 57-61 t. VI, k. 555-555v t. XXIX). Zeznania te zaś pozwalają na stwierdzenie, iż oskarżony J. po prostu w swoich wyjaśnieniach kłamie, twierdząc raz, że nie wynajmował żadnej hali bądź że nie płacił za wynajem i prąd, bądź też twierdząc na temat przedmiotu prowadzonej w tym miejscu działalności.

Sąd I instancji przy tym wskazał, co zostało ujawnione podczas przeszukania tej hali w dniu (...)., o czym wyżej już wspomniano a co wynika z k. 153-155 (t. I) i ustaleń zawartych w sekcji 1 formularza uzasadnienia w sprawie (...) na str. 6. Poza tym o związku (...) z prowadzoną przez siebie działalnością świadczy efekt przeszukania pomieszczeń mieszkalnych w dniu (...) r. (k. 3-7 t. VI), gdzie ujawniono worek strunowy z krajanką rośliny koloru brązowego oraz oględziny przeszukania jego telefonu, gdzie ujawniono korespondencję tekstową prowadzoną przez oskarżonego J. z D. W., z której wynika, iż oskarżony ten na bieżąco przez okres wynajmowania hali opłacał wszelkie należności i to w niemałej przecież wysokości (k. 30-34 t. VI). To zaś również tylko potwierdza wiarygodność zeznań D. W. oraz wynikający z nich fakt, iż oskarżony J. dysponował znacznymi przez ten długi okres czasu środkami pieniężnymi, co w sposób oczywisty podważa wiarygodność jego wyjaśnień. Na te okoliczności zresztą trafnie zwrócił uwagę Sąd I instancji, nie dając z tych powodów wiary wyjaśnieniom M. J., który zaprzeczał, by uczestniczył w procederze nielegalnej produkcji wyrobów tytoniowych (sekcja 2 formularza uzasadnienia w sprawie (...) na str. 35-36).

Mając przy tym na uwadze treść tych wyjaśnień, jak i wyjaśnień oskarżonego P. J., ocenionych przez Sąd I instancji jako niewiarygodne w sekcji 2 formularza uzasadnienia w sprawie (...) na str. 36 uznać należy za niezasadne podnoszenie przez apelującego obrońcę oskarżonego (...) (adw. T. J.), by Sąd I instancji przyjął, że wyjaśnienia M. J. i P. Z. mają obciążać P. J.. Trzeba przy tym szerzej spojrzeć na aspekt niniejszej sprawy. Wbrew bowiem twierdzeniom tego apelującego Sąd I instancji zasadnie uznał powyższe wyjaśnienia oskarżonych Z. i J. za niewiarygodne, co znów pośrednio, przy szeregu pozostałych okoliczności prawidłowo przytoczonych przez Sąd I instancji pozwala na ustalenie, iż obaj ci oskarżeni należeli do zorganizowanej grupy przestępczej prowadzonej przez J. S. (1) i że ci oskarżeni aktywnie w niej uczestniczyli, biorąc udział w zdarzeniach będących przedmiotem zarzucanych a następnie przypisanych im czynów. Te zaś okoliczności znów rzutują pośrednio na sytuację oskarżonego P. J., który także brał udział w tym samym, w ramach tej samej grupy, procederze, co wynika znów z omawianych wyżej zeznań G. F., z którymi właśnie korespondują ujawnione w dniu (...) r. w miejscu zamieszkania P. J. przedmioty w postaci tekturowych opakowań na papierosy z napisem (...) oraz międzynarodowy list przewozowy dotyczący przewozu hurtowych ilości tytoniu, bo aż 72 worków z tytoniem. Nie można więc w kategoriach przypadku uznawać na kanwie niniejszej sprawy tego „znaleziska”, jeżeli przy tym uwzględni się, jak wspomniano wyżej, treść zeznań G. F. oraz treść zarejestrowanych rozmów w ramach prowadzonych kontroli operacyjnych, o czym zasadnie wypowiedział się Sąd Okręgowy w niejawnej części uzasadnienia w sprawie (...) a co także podkreślił Sąd Apelacyjny w niejawnej części niniejszego uzasadnienia. Dopiero więc całościowe spojrzenie na sprawę, jak i zebrane dowody pozwala na dokonanie prawidłowych ustaleń faktycznych odnośnie udziału poszczególnych oskarżonych, w tym P. J. w przedmiotowym procederze w ramach zorganizowanej grupy przestępczej kierowanej przez J. S. (1) a nie poszczególne tylko okoliczności, w tym przedmioty znalezione podczas przeszukania pomieszczeń mieszkalnych P. J., do których odwołuje się nieskutecznie apelujący obrońca (adw. T. J.) na str. 22-23 apelacji. Trzeba przy tym dodać, iż nieuprawnione są dywagacje apelującego, by te tekturowe opakowania pochodziły z „fabryki” będącej przedmiotem rozpoznania sprawy o sygn. akt (...) przez Sąd Rejonowy w G.. Trzeba bowiem podkreślić, iż w przypadku tej „fabryki” P. J. jedynie w okresie od (...) r. miał zajmować się pomaganiem innym osobom w wytwarzaniu wyrobów tytoniowych w postaci papierosów marki L., M. a także bez nazwy poprzez klejenie kartonów i pakowanie do nich papierosów (k. 711-824). Przy czym należy pamiętać, iż oskarżony mieszkał w B., gdzie znaleziono te kartony, a więc jeszcze na zachód od Z., zaś działania pomocnicze dla innych osób ze strony oskarżonego miały miejsce w C. a więc w odległości ponad 220 km od jego miejsca zamieszkania. Poza tym w dniu (...) r. właśnie w C. zatrzymano P. J., jak i inne osoby, w tym obywateli serbskich, o których wspominał w swoich zeznaniach G. F.. Przy czym, co także istotne, a o czym apelujący w ogóle nie wspomina, P. J. te wszystkie czynności wykonywał na miejscu w okolicach G., przy czym w trakcie tego swojego działania w C. mieszkał w G., skąd był dowożony do C., co zresztą wynika także z jego wyjaśnień złożonych do sprawy (...) (k. 768-785, 792 t. XXX) a to oznacza, iż po prostu te kartony z „fabryki” w C. nie mogły znaleźć się w jego miejscu zamieszkania. To zaś tylko dodatkowo uwypukla słabość podnoszonych w apelacji wymienionej wyżej w pkt V zarzutów, jak i argumentacji na ich uzasadnienie na str. 22-23. Również w tym zakresie niezasadne są twierdzenia apelującego obrońcy (adw. W. M.), by te przedmioty ujawnione w toku przeszukania miejsca zamieszkania oskarżonego miały związek z inną działalnością, sugerując tu proceder prowadzony w S. (str. 11 apelacji z pkt IV). Wprawdzie akurat ta „fabryka” nie została objęta aktem oskarżenia w niniejszej sprawie, ale z przytaczanych już wyżej zeznań G. F. jasno wynika, iż akurat ta produkcja papierosów miała ścisły związek z działalnością ocenianej w niniejszej sprawie zorganizowanej grupy kierowanej przez J. S. (1) i że w tym działaniu brał również udział P. J.. To zaś znów oznacza, iż przedmiotowe kartony i list przewozowy miały bezpośredni związek z działalnością tejże właśnie grupy przestępczej, co tylko podkreśla prawidłowość rozumowania w tym zakresie Sądu I instancji.

Powyższe wywody więc przekonują, iż również omawiane tu zarzuty postawione w obu tych apelacjach nie zasługują na uwzględnienie.

Apelacja dotycząca oskarżonych P. S. (2), D. P. i M. J. (ad. VI).

Apelujący obrońca tych oskarżonych, poza kwestionowaniem kwestii procesowych związanych z brakiem odtajnienia materiałów niejawnych, na których Sąd I instancji oparł swoje ustalenia, do czego się szeroko już wyżej ustosunkowano, nie przytoczył żadnej argumentacji, która uzasadniałaby postawione w pkt 2 pod literami a, b, c zarzuty błędów w ustaleniach faktycznych. To zaś oznacza, iż w rzeczywistości apelujący nie wykazał w żaden sposób, by faktycznie Sąd I instancji dopuścił się dowolności w ocenie zebranego w sprawie materiału dowodowego, ustalając ostatecznie sprawstwo i winę tych trzech oskarżonych w popełnieniu przypisanych im przestępstw w ramach zorganizowanej grupy przestępczej kierowanej przez J. S. (1).

Należy jednak wskazać, iż już wyżej, przy omówieniu apelacji z pkt IV i V wykazano prawidłowość oceny wyjaśnień oskarżonego M. J., dokonanej przez Sąd I instancji.

P. S. (2) znów, nie przyznając się do winy, odmówił złożenia wyjaśnień. Wprawdzie na rozprawie deklarował chęć złożenia takich wyjaśnień po przesłuchaniu świadków, ale ostatecznie nie zdecydował się na to. Jedynie wyjaśnił, iż to, co zostało zatrzymane przy nim w busie i na halach, to wszystko było jego (k. 166 t IV, k. 529 t. XXIX, k. 981 t XXXI).

Tymczasem Sąd I instancji, na podstawie wskazanych przez siebie prawidłowo zeznań świadków, jak i czynności przeszukań dokonał niekwestionowanych przez skarżącego ustaleń odnośnie wynajmowania przez P. S. (2) hal (pomieszczeń magazynowych) w D., w Z. pod adresami ul. (...), ul. (...), ul. (...), ul. (...), jak i ujawnionych pod tymi adresami, jak i podczas przeszukań miejsca zamieszkania oskarżonego (w Z. przy ul. (...)) a także pojazdów, którymi ten oskarżony dysponował, przedmiotów, zwłaszcza wyrobów tytoniowych i przedmiotów służących do wytwarzania takich wyrobów, co znajduje odbicie w treści uzasadnienia w sprawie (...) w sekcji 1 na str. 4, 6-13, 15-16, o czym zresztą również wyżej nadmieniono. Poza tym nie ulega wątpliwości, co też nie jest kwestionowane, iż P. S. (2) znał się dobrze z J. S. (1), J. C. (1), D. P., P. Z. oraz M. J.. Poza tym na udział P. S. (2) w omawianej tu grupie przestępczej wskazują przytaczane wyżej, przy ustosunkowaniu się do apelacji z pkt I i II, wiarygodne zeznania G. F. a także zeznania J. B.. Poza tym, na udział w tym procederze wskazują aż nadto zarejestrowane rozmowy prowadzone przez oskarżonego, stanowiące niejawny materiał dowodowy, do którego prawidłowo odniósł się Sąd Okręgowy w części niejawnej uzasadnienia zaskarżonego wyroku, co znów znalazło aprobatę Sądu Apelacyjnego, wyrażoną w części niejawnej niniejszego uzasadnienia. Sąd I instancji, wykazując niewiarygodność wyjaśnień oskarżonego w tym zakresie wskazał na jeszcze jakże istotną rzecz: ilość i rodzaj zabezpieczonych przedmiotów oraz fakt zawierania przez oskarżonego umów najmu tak wielu hal i pomieszczeń magazynowych, opłacanie czynszu i opłat, przy deklarowanych dość niskich dochodach z prac dorywczych pozwala na przyjęcie udziału oskarżonego S. w szerszej strukturze przestępczej, o czym też świadczy analiza połączeń telefonicznych z k. 4-109 (sekcja 2 uzasadnienia w sprawie (...) na str. 34), przy czym za nieprawdziwe i wręcz naiwne uznać należy jego deklaracje, iż znalezione przedmioty należały do niego.

D. P. znów, obciążając swoimi wyjaśnieniami P. S. (2), ale tylko faktem zlecenia mu wożenia papierosów zaprzeczył, by miał coś wspólnego z zarzucaną mu produkcją papierosów. Oskarżony przyznał także, iż samochody, którymi woził papierosy, wykonując z 8-10 kursów, w tym także w dniu (...) r., kiedy został zatrzymany, pożyczał od S. albo J. C. (1). Przy czym załadowane samochody podstawiał mu S., wskazując mu, gdzie ma z nimi jeździć. Jednocześnie oskarżony przyznał, iż od dawna zna się z J. C. (1) i M. J., choć nie wiedział, że ten drugi też był w to zamieszany. Oskarżony natomiast zaprzeczył, by z tym transportem, z którym został zatrzymany do kontroli, mieli coś wspólnego P. S. (2) i J. C. (1), choć od tego drugiego pożyczył samochód, natomiast wyjaśnił, iż to zlecenie otrzymał od nieznanego mu Rosjanina, którego poznał zupełnie przypadkowo w (...) koło Ś. (k. 24-27, 34 t. V). Będąc słuchanym bezpośrednio po zatrzymaniu w dniu 26.04.2016 r. na gorącym uczynku przewożenia papierosów oskarżony nie przyznał się do zarzucanego mu czynu paserstwa akcyzowego, odmawiając złożenia wyjaśnień (k. 71 t. V). Nie ulega wątpliwości, iż to nieprzyznanie się do winy jest niewiarygodne, bowiem z powyższych wyjaśnień wynika, iż oskarżony wiedział, jaki przewozi towar. Poza tym twierdzenia oskarżonego o jakimś zleceniu przewozu papierosów przez nieznanego mu obcokrajowca brzmi wyjątkowo naiwnie i takim nieżyciowym nonsensom nie da się po prostu dać wiary.

Oskarżony w swojej postawie procesowej zresztą nie potrafi się jednoznacznie oznaczyć. Podczas bowiem przesłuchania w dniu (...)r. odmówił złożenia wyjaśnień i odpowiedzi na pytania (k. 105 t V), w dniu (...) r. przyznał się do zarzucanych mu czynów, odmawiając złożenia wyjaśnień (k. 125-126 t. V), zaś znów w dniu (...) r. nie przyznał się do winy, odmawiając wyjaśnień a jednocześnie nie podtrzymał tego, co dotychczas wyjaśnił, gdyż takie stanowisko zostało mu doradzone przez ówczesnego adwokata (k. 193-194), gdy znów w toku rozprawy, przyznając się jedynie do przewożenia towaru w dniu (...) r. zaprzeczał, by wiedział, co przewoził, nie podtrzymując wyjaśnień z k. 24-26 i 125-126 a podtrzymując wyjaśnienia z k. 34, 71 i 105, dodając znów, iż pierwsze wyjaśnienia zostały złożone pod naciskiem prokuratora, obwiniając przy tym występujących jako jego obrońców aplikantów adwokackich, którzy niewiele mu mówili, zaś jego ostatnia postawa jest już wynikiem obranej linii obrony przez prowadzącego jego obronę adwokata.

Taka chwiejna postawa oskarżonego, który nie chce przy tym składać wyjaśnień, jest z przyczyn życiowych i zasad logiki zupełnie niewiarygodna. Zresztą Sąd I instancji zwraca uwagę na te okoliczności i w sposób logiczny, odwołując się również do innych zdarzeń, wywodzi, dlaczego oskarżony w tych wyjaśnieniach nie może zostać uznany za wiarygodnego (sekcja 2 formularza uzasadnienia w sprawie (...) na str. 34-35). Dodać przy tym należy, iż wskazywany wyżej przy omówieniu apelacji z pkt I i II G. F. wskazuje jasno na świadomy udział oskarżonego P. w przedmiotowej grupie przestępczej, wskazując na jego rolę, jako kierowcy, wożącego wyroby tytoniowe, co tylko dodatkowo potwierdza właśnie fakt zatrzymania oskarżonego P. na gorącym uczynku takiego przewozu a jednocześnie powiązanie tych transportów z osobami P. S. (2) i J. C. (1), co znów tylko uwiarygadnia w/w relacje procesowe świadka F.. Wreszcie ta rola kierowcy oskarżonego P. w ramach zarzucanej mu zorganizowanej grupy przestępczej wynika jasno z treści rozmów zarejestrowanych w ramach prowadzonych kontroli operacyjnych, co słusznie podniósł Sąd I instancji w treści niejawnej uzasadnienia zaskarżonego wyroku i co również podkreślił Sąd Apelacyjny w niejawnej części niniejszego uzasadnienia.

Dokonane więc kompleksowo prawidłowe ustalenia Sądu I instancji na podstawie dowodów, na które również wskazano wyżej prowadzą do jednoznacznego wniosku w zakresie sprawstwa i winy oskarżonych P. S. (2), D. P. i M. J. w popełnieniu przypisanych im przestępstw. Natomiast wartość wyrobów tytoniowych została określona szacunkowo, zaś jej wyliczenie przez podmioty pokrzywdzone słusznie nie zostało przez Sąd I instancji zakwestionowane, przy czym skarżący, poza gołosłownym zarzutem, w rzeczywistości tych ustaleń nie podważa.To więc znów świadczy o niezasadności postawionych w tej apelacji zarzutów błędów w ustaleniach faktycznych.

Apelacja dotycząca oskarżonego J. C. (1) (ad. VIII).

Dokładnie takie same uwagi, jak w przypadku zarzutów apelacyjnych podniesionych w apelacji opisanej wyżej w pkt VI należy odnieść do tej apelacji w zakresie zarzutu z pkt 2, w którym skarżący obrońca podnosi błędne ustalenie, iż oskarżony C. dopuścił się przypisanych mu czynów. Apelujący bowiem, tak jak w poprzednio omówionej apelacji nie przytoczył żadnej argumentacji, która uzasadniałaby postawiony zarzut błędu w ustaleniach faktycznych. To zaś oznacza, iż w rzeczywistości apelujący nie wykazał w żaden sposób, by faktycznie Sąd I instancji, orzekając w sprawie (...) dopuścił się dowolności w ocenie zebranego w sprawie materiału dowodowego, ustalając ostatecznie sprawstwo i winę oskarżonego C. w popełnieniu przypisanych mu przestępstw w ramach zorganizowanej grupy przestępczej kierowanej przez J. S. (1).

J. C. (1) początkowo nie przyznawał się do winy i odmawiał złożenia wyjaśnień (k. 81-82, 174 t. III). Podczas przesłuchania w dniu (...) r. oskarżony, przyznając się do posiadania narkotyków oraz posiadania broni bez pozwolenia nie przyznał się do zarzutów dotyczących czynów będących przedmiotem niniejszego postępowania, choć przyznał, iż posiadał pojazdy, które wynajmował, przedkładając podczas kolejnego przesłuchania trzy takie umowy, w tym dwie zawarte z P. S. (2) (k. 205-206, 237-238 i te umowy na k. 239-240 oraz k. 241-242 – dot. najmu samochodu marki C. (...) o nr rej. (...) P. S. (2) w dniu(...) r. i k. 243-244 – dot. wynajęcia P. S. (2) tego samego samochodu w dniu (...) r. – tom III).

W toku rozprawy oskarżony podtrzymał te wyjaśnienia i odmówił złożenia wyjaśnień (k. 415 t. XXIX). Taką samą postawę oskarżony przyjął na rozprawie w dniu (...) r. w sprawie (...) (k. 160 tych akt).

Sąd I instancji w sprawie (...), dokonując ustaleń faktycznych, w sposób niekwestionowany przez strony wskazał, iż J. S. (1), J. C. (1), D. P., P. S. (2) i P. Z. znają się towarzysko. Poza tym oskarżony C. znał M. J., który także znał się z jego znajomymi, tj. D. P. i P. S. (2). Poza tym G. F. w swoich wiarygodnych zeznaniach, przytaczanych wyżej przy omówieniu apelacji z pkt I i II wprost wskazywał, iż J. C. (1) był bardzo blisko J. S. (1), zaś jego prawą ręką w tym procederze był P. S. (2) ( (...)). Świadek F. zeznania te potwierdził także podczas przesłuchania w sprawie (...) na rozprawie w dniu (...). (k. 505-507). Wprawdzie świadek zeznał, iż nie orientował się, jaka była rola J. C. (1) w tym procederze, ale z zeznań tych wynika, iż C. był bardzo blisko J. S. (1), brał udział w rozliczeniach finansowych, zaś z twierdzeń P. J. wynikało nawet, iż tą grupą zawiadują S. i C.. Abstrahując od tego, iż te zeznania zostały złożone na tle „fabryki” papierosów działającej w S., która nie jest objęta aktem oskarżenia, podkreślić należy, iż te zeznania co do bliskości znajomości J. C. (1) i P. S. (2) wynikają z omawianych już wyżej wyjaśnień P. S. (2), jak i z wyjaśnień D. P., który razem z nimi dwoma współpracował ściśle przy transporcie wyrobów tytoniowych. Istotne przy tym są również fakty dotyczące posiadania w dniu (...) r. przez J. C. (1) w swoim samochodzie marki R. (...) nr rej. (...) opakowań kartonowych i 23 sztuk kartonów typu pizza z zawartością papierosów z nadrukiem M. w łącznej ilości 460.000 sztuk oraz w swoim mieszkaniu (...) sztuk paczek papierosów bez polskich znaków akcyzy marki G. (...) i L. z 800 sztukami papierosów L. a także w samochodzie marki M. nr rej. (...) łącznie 139 sztuk papierosów L., 180 sztuk papierosów (...) i 300 sztuk papierosów M. w opakowaniach bez polskich znaków akcyzy. Fakty te zostały przytoczone w sekcji 1 formularza uzasadnienia w sprawie (...) na str. 13-14 oraz w sekcji 1 formularza uzasadnienia w sprawie (...) na str. 14-16. Dodać przy tym także trzeba o omawianym już wyżej przy apelacji dotyczącej m.in. D. P. ujawnionym podczas zatrzymania do kontroli w dniu (...) r. samochodu marki I. nr rej. (...) należącego do J. C. (1) a kierowanego przez D. P. transporcie papierosów marki L. w łącznej ilości 1.488.400 sztuk bez polskich znaków akcyzy i 90 sztuk złożonych w paczkach tekturowych kartonów (sekcja 1 formularza uzasadnienia w sprawie (...) na str. 16-17 i sekcja 1 uzasadnienia w sprawie (...) na str. 13).

Wreszcie należy także dodać, iż na udział w tym przestępczym procederze J. C. (1) wskazuje treść zarejestrowanych rozmów w ramach prowadzonych kontroli operacyjnych, na co wskazał Sąd Okręgowy w części niejawnej uzasadnienia w sprawie (...) i do czego również ustosunkował się Sąd Apelacyjny w części niejawnej niniejszego uzasadnienia. Wreszcie należy wskazać na kontakty telefoniczne, jakie posiadał oskarżony C.. Oskarżony ten bowiem miał bezpośrednie kontakty z oskarżonym J. S. (1) ps. (...) a także jego rodziną (B. S.) oraz P. S. (2) ( (...)). Także wskazać należy na treść ujawnionych w telefonie korespondencji sms-owej, świadczącej o rozliczeniach dotyczących towarów i transportów (k. 1-4, 5-646 tomy XVI/1 i XVI/2). Powyższe zaś również świadczy o prawidłowości ustaleń Sądu I instancji w obu sprawach odnośnie udziału oskarżonego J. C. (1) w procederze zorganizowanym, kierowanym przez J. S. (1) a odnoszącym się do przestępstw przypisanych mu zaskarżonym wyrokiem w sprawie (...).

Trzeba tylko dodać, iż na powyższe okoliczności zwrócił uwagę Sąd I instancji w sprawie (...), wskazując jeszcze na inne okoliczności (analiza połączeń telefonicznych z k. 4-109) oraz ujawnienie u oskarżonego aż 28 sztuk telefonów i broni palnej (sekcja 2 formularza uzasadnienia na str. 33), co tylko utwierdza w przekonaniu, iż ten oskarżony brał udział, cyt.: „ w szerszej przestępczej strukturze”. Co przy tym istotne, dokładnie tak samo te dowody, łącznie z wyjaśnieniami oskarżonego C. i zeznaniami G. F. ocenia Sąd Okręgowy w sprawie (...), czemu dał wyraz w sekcji 2 formularza uzasadnienia na str. 18 i 23.

Powyższe więc przekonuje o niezasadności postawionego w tej apelacji zarzutu w pkt 2.

Co także istotne, Sąd Okręgowy, rozpoznając sprawę oskarżonego J. C. (1), doszedł do tożsamych wniosków w zakresie funkcjonowania zorganizowanej grupy przestępczej, jej składu osobowego, jak i ról wykonywanych przez poszczególne osoby a także popełnienia wspólnie i w porozumieniu przez J. C. (1) i pozostałe osoby – współoskarżone w niniejszym postępowaniu przestępstw skarbowych oraz pozostałych, czemu wyraz dał w treści zaskarżonego wyroku z dnia(...) r. w sprawie IIK 31/19 i jego pisemnego uzasadnienia. Powyższa okoliczność zaś tylko wzmacnia przekonanie co do prawidłowości ustaleń faktycznych, jak i wyciągniętych na ich podstawie wniosków w zakresie sprawstwa i winy oskarżonych J. S. (1), D. P., P. S. (2), P. Z., P. J. i M. J. w popełnieniu przypisanych im czynów wyrokiem z dnia(...) r. w sprawie (...).

Apelacja dotycząca oskarżonego K. H. (ad. VII).

Powyżej przytoczone ostatnie stwierdzenie nie może w niniejszym postępowaniu dotyczyć oskarżonego K. H.. To zaś oznacza zasadność obu zarzutów ( z pkt 1 i 2 lit. a, b).

Na wstępnie należy wyjaśnić, iż nie ulega najmniejszej wątpliwości, iż K. H. trudnił się w swoim życiu, mieszkając w Polsce (O.) paserstwem wyrobów tytoniowych i alkoholowych. Oskarżony bowiem wielokrotnie nabywał pochodzące z przestępstw, także przestępstw skarbowych (akcyzowych) wyroby, przechowywał jej po nabyciu a następnie je sprzedawał, co było jego źródłem dochodów. Na tę okoliczność wskazuje treść wyroków skazujących oskarżonego z k. 685-693, 703. Również na tę okoliczność wskazują wyniki przeszukania budynku mieszkalnego w O. przy ul. (...) wraz z garażem i samochodu oskarżonego, kiedy to ujawniono wyroby akcyzowe bez polskich znaków akcyzy w postaci tytoniu do palenia w ilości 52,5 kg oraz papierosów różnych marek sprowadzonych na terytorium P. bez zgłoszenia celnego, m.in. (...), (...), (...), (...) w łącznej ilości 115200 sztuk oraz 16 litrów spirytusu, co stanowiło przedmiot przestępstwa zarzuconego oskarżonemu w niniejszej sprawie a opisanego w pkt XXXVI części wstępnej zaskarżonego wyroku, za co został on skazany prawomocnie w pkt 23 tego wyroku. Dodać przy tym trzeba, iż z w/w protokołu wynikało, iż były to różne papierosy z napisami „cyrulicą”, co świadczyłoby o ich pochodzeniu zza wschodniej granicy, ale i były też papierosy z napisami w języku angielskim, w tym (...), (...) i (...). Powyższe więc może świadczyć, iż wyroby te pochodziły z różnych źródeł.

Trzeba jednak od razu zaznaczyć, iż Sąd Okręgowy ustalił, iż wszystkie zabezpieczone papierosy różnych marek zostały sprowadzone na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej bez zgłoszenia celnego (sekcja 1 formularza uzasadnienia na str. 18), podkreślając, iż napisy na tych wyrobach sugerowały, iż pochodzą one za wschodniej granicy oraz z innych krajów, o czym świadczą znajdujące się na nich napisy w języku angielskim i włoskim i fakt braku znaków akcyzy (sekcja 3 formularza uzasadnienia na str. 43-44).

Powyższe więc oznacza jednoznacznie, iż nie jest możliwe na obecnym etapie postępowania, przy braku apelacji na niekorzyść oskarżonego ustalenie, by którekolwiek ze wskazanych wyrobów zostały nabyte przez oskarżonego od grupy J. S. (1).

Tym samym nie ulega więc wątpliwości, iż brak jest jakiegokolwiek dowodu, który pozwalałby przyjąć, iż K. H. w okresie od(...) r. bądź nawet później posiadał jakikolwiek wyrób tytoniowy nabyty od J. S. (1) bądź innych osób oskarżonych w niniejszej sprawie.

Sąd I instancji, ustalając sprawstwo i winę oskarżonego w zakresie przynależności we wspomnianym czasie do zorganizowanej grupy przestępczej kierowanej przez J. S. (1) (czyn przypisany w pkt 21) oraz w zakresie udziału wspólnie i w porozumieniu z tymi współoskarżonymi i w tym czasie w ramach tej grupy w podjęciu czynności podlegających opodatkowaniu akcyzą bezpośrednio związanych z produkcją i obrotem wyrobami tytoniowymi w ten sposób, że odbierał gotowe wyroby tytoniowe od członków zorganizowanej grupy przestępczej i organizował ich dalszą dystrybucję, poprzez co uczestniczył w wyprodukowaniu tytoniu do palenia – krajanki w ilości co najmniej 2.180 kg oraz papierosów marki (...), (...) oraz (...) bez znaków akcyzy w łącznej ilości co najmniej 35.440.962 sztuk, narażając Skarb Państwa na uszczuplenie w podatku akcyzowym (czyn przypisany w pkt 22a) oraz w zakresie uczestniczenia w ramach udziału w tej grupie w produkcji wyrobów tytoniowych w ten sposób, że odbierał gotowe wyroby tytoniowe od członków zorganizowanej grupy przestępczej i organizował ich dalszą dystrybucję, poprzez co uczestniczył w wyprodukowaniu tytoniu do palenia – krajanki w ilości co najmniej 2.180 kg oraz papierosów marki (...), (...) i (...) bez znaków akcyzy w łącznej ilości co najmniej 35.440.962 sztuk, uczestniczenia w ramach tej grupy w produkcji papierosów w ilości co najmniej 35.392.544 sztuk w ten sposób, że odbierał od J. S. (1) wyroby tytoniowe i dystrybuował je na terenie (...) a w szczególności powiatu (...), uczestnicząc jedocześnie w oznaczaniu tych papierosów podrobionymi znakami towarowymi (...) oraz (...), których nie miał prawa używać i w zakresie uczestniczenia w produkcji etykiet imitujących znak towarowy (...) w ilości 24 650 sztuk, opakowań do tytoniu oznaczonego znakiem towarowym (...) V. w ilości 16 508 sztuk a nadto papierosów w łącznej ilości co najmniej 48 418 sztuk a następnie oznaczył je podrobionymi znakami towarowymi (...) i (...), których nie miał prawa używać, poprzez ich odbieranie od J. S. (1) i dystrybuowanie na terenie (...), a w szczególności powiatu (...), czym działał na szkodę P. B. S., (...) S.A. i (...) S.A. (czyn przypisany w pkt 22b) oparł się wyłącznie na wyjaśnieniach oskarżonego złożonych na etapie śledztwa, co wynika z treści uzasadnienia zaskarżonego wyroku w sekcji 2 formularza na str. 29.

Tymczasem z przyczyn zupełnie niezrozumiałych, gdyż nie znajdują one uzasadnienia w żadnym i to dosłownie żadnym materiale dowodowym (na taki nie wskazuje ani prokurator w akcie oskarżenia, ani Sąd Okręgowy w treści uzasadnienia zaskarżonego wyroku) prokurator postawił K. H. zarzuty, które znajdują w treści odzwierciedlenie w akcie oskarżenia (k. 21-23 t. XV). Można jedynie domniemywać, iż jedynie jakieś ustalenia dokonane w ramach czynności operacyjnych przemawiały za przyjęciem jakichś kontaktów oskarżonego H. z grupą J. S. (1), natomiast taka podstawa dokonania ustaleń nie jest dowodem w świetle kodeksu postępowania karnego.

Oskarżony podczas pierwszego przesłuchania w dniu (...)r., wiedząc przy tym o wynikach przeszukania z dnia (...) r., wyjaśnił, iż, cyt.: „ przyznaję się do popełnienia zarzucanych mi przestępstw, to jest głupota to co zrobiłem”. Dodał, iż nie będzie składać wyjaśnień, bo co tu wyjaśniać i wniósł o niestosowanie tymczasowego aresztowania (k. 25-26 t. XV). Przytoczone wyjaśnienia nie podają żadnych okoliczności zdarzeń będących przedmiotem osądu w niniejszym postępowaniu. Sam fakt przyznania się do winy (poza oczywiście posiadaniem w dniu 22.11.2016 r. wyrobów tytoniowych i alkoholowych) niczego w tym przypadku nie dowodzi.

W kolejnych, obszerniejszych wyjaśnieniach z dnia (...) r., oskarżony podał, iż przyznaje się do stawianych mu wcześniej zarzutów i nic nie zmieniło się w tej kwestii. Wyjaśnił, iż nie zna nazwisk osób, które dostarczały mu papierosy. Osoby te bowiem nie przedstawiały mu się a zawsze znajdowały go na placu w O.. Jak oskarżony podał, cyt.: „ przyjeżdżali różnymi samochodami z towarem – jak mówili – Z.. Oni mieli do mnie kontakt na telefon. Zawsze oni do mnie dzwonili i pytali czy chcę papierosy i ile. Były to różne telefony, nie był to jeden numer”. Oskarżony dodał, iż nie posiada już swojego telefonu, gdyż gdzieś mu zaginął. Ostatni kontakt miał chyba w połowie maja 2016 r. Oskarżony także wyjaśnił, iż nie jest w stanie rozpoznać tych osób. Natomiast co do towarów, to były różne ilości papierosów, przeważnie L., M. i (...).

Analizując treść tych wyjaśnień jedynie należy z nich wyciągnąć wniosek, iż oskarżony nabywał od bliżej nieustalonych osób pochodzących z rejonów Z. papierosy wskazanych trzech marek bez znaków akcyzy. Natomiast nie wiadomo już kiedy te nabycia miały miejsce, w jakich ilościach i od kogo. Można jedynie przypuszczać, iż takie nabycie miało miejsce w połowie (...) r., ale bez jakichkolwiek w tym temacie konkretów.

K. H. podczas kolejnego przesłuchania w śledztwie w dniu 13.06.2017 r. jedynie przyznał się do zarzucanych mu czynów, podtrzymał w całości swoje dotychczasowe wyjaśnienia i odmówił dalszych wyjaśnień (k. 45 t. XV).

Mając na uwadze taką postawę procesową, należy te wyjaśnienia ocenić jak powyższe. Dodać przy tym trzeba, iż oskarżony, znając z postanowienia o przedstawieniu zarzutów dane osobowe (imiona i nazwiska) pozostałych współoskarżonych nie potrafił wskazać choćby jednej z tych osób, z jaką miałby mieć kontakt w ramach nabywania tych wyrobów z okolic Z..

Na rozprawie zaś oskarżony tylko częściowo przyznał się do winy, tj. do posiadania zabezpieczonego u niego towaru (dot. czynu opisanego w części wstępnej wyroku w pkt XXXVI), natomiast już do reszty zarzutów nie przyznał się (k. 422-423 t. XXIX). Oskarżony w tych wyjaśnieniach zaprzeczył, by kogokolwiek wcześniej z oskarżonych znał czy widział. Ustosunkowując się zaś do swojego przyznania ze śledztwa podał, iż wówczas podczas przesłuchań był zdenerwowany, zestresowany, nie rozumiał wszystkiego z zarzutów, bał się aresztowania i dlatego się przyznał do wszystkiego (k. 423 t XXIX).

Choć można mieć wątpliwości co do takiego tłumaczenia się oskarżonego, skoro wcześniej nie kwestionował bardzo dobrej znajomości języka polskiego, mimo zamieszkania w Polsce na stałe od 1996 r., to ten fakt nie zmienia w żaden sposób oceny wyjaśnień oskarżonego. Trzeba wyraźnie podkreślić, iż sam fakt przyznania się do winy nie stanowi jeszcze dowodu popełnienia konkretnego zarzucanego przestępstwa. Oskarżony, znając zarzuty, przyznał się do nich, jednak jego wyjaśnienia ze śledztwa w żaden sposób nie potwierdzają tezy o jego przynależności do zorganizowanej grupy przestępczej kierowanej przez J. S. (1) a tym bardziej, by w ramach tej grupy popełnił i to na tak dużą skalę w omawianym okresie czasu przestępstwo skarbowe oraz przestępstwo z ustawy Prawo własności przemysłowej i ustawy o wyrobie alkoholu etylowego oraz wytwarzaniu wyrobów tytoniowych. Oskarżony bowiem nie wskazuje na żadną z osób, od których miałby według zarzutów nabywać wyroby tytoniowe, nie wskazuje, kiedy to było i w jakich ilościach, jak i nie wskazuje na żadną osobę zaopatrująca go w te wyroby. Na jakikolwiek udział oskarżonego w tychże zarzucanych mu czynach nie wskazuje jakikolwiek dowód zebrany w tej sprawie. Trudno wręcz takiego dowodu doszukiwać się w treści jakichkolwiek wyjaśnień oskarżonych czy zeznań świadków, w treści jakiegokolwiek dokumentu, czy też w treści jakiejkolwiek rozmowy zarejestrowanej w ramach prowadzonych w niniejszej sprawie kontroli operacyjnych czy w jakiejkolwiek analizie połączeń telefonicznych, do której odwołuje się Sąd Okręgowy przy ustaleniu sprawstwa innych osób.

Mówiąc krótko: na to sprawstwo, a tym bardziej winę oskarżonego brak jest w tej sprawie jakiegokolwiek dowodu. Nawet przyznanie się oskarżonego do winy, w świetle jego wyjaśnień, nie może być w tej sprawie dowodem na to, iż świadomie miałby uczestniczyć w tym procederze, jaki został ubrany w postawione mu zarzuty, na które wyżej zwrócono uwagę.

Zapoznając się z treścią uzasadnienia zaskarżonego wyroku należy odnieść wrażenie, iż Sąd Okręgowy tylko w tym przyznaniu się do winy i w stwierdzeniu, że oskarżony nabywał wyroby tytoniowe od osób z terenu Z. dopatruje się konieczności przypisania oskarżonemu tych czynów. Przy czym wręcz rażą dywagacje Sądu I instancji, próbującego wykazać niewiarygodność oskarżonego, iż nie potrafił wskazać nazwisk czy telefonów dostawców, jak i ich rozpoznać. Nie jest przecież powiedziane, iż tymi dostawcami była jakakolwiek osoba z oskarżonych. Sąd I instancji przecież przyjmuje, iż w skład tej zorganizowanej grupy przestępczej wchodziły także inne, nieustalone osoby. Może więc to jakaś nieustalona osoba, także z rejonu Z. kontaktowała się z K. H. i dostarczała mu wyroby tytoniowe. Jeżeli zaś znów tak było, to niewiadomym jest, co ta osoba przekazywała oskarżonemu w zakresie pochodzenia tych wyrobów. Z jednej strony ta okoliczność może dowodzić, dlaczego K. H. nikogo z oskarżonych nie rozpoznaje. Z drugiej zaś strony może dowodzić, iż oskarżony po prostu nie znał źródła pochodzenia tych wyrobów i to nawet zakładając już czysto teoretycznie, iż pochodziły one od grupy J. S. (1). Należy więc jednoznacznie w świetle zebranych dowodów przyjąć, iż K. H. nie miał żadnej wiedzy czy nawet świadomości na temat tego, iż oskarżony J. S. (1) i pozostałe oskarżone osoby tworzyli zespół ludzi składający się na zorganizowaną grupę przestępczą i że ta grupa, w ramach podziału ról, od(...) r. produkowała wyroby tytoniowe w sposób opisany w zarzutach. Skoro zaś, przyjmując nawet dla oskarżonego H. najgorsze założenie, iż wiedział, że nabywa te wyroby przez osoby pochodzące z Z. i to nawet bezpośrednio od J. S. (1) i (lub) D. P., i (lub) P. S. (2) i (lub) P. Z. i (lub) P. J. (i (lub) M. J. i (lub) innej nieustalonej osoby związanej z tą grupą osób, to ten fakt nie stanowi dowodu na przynależność oskarżonego do tej grupy, ani na udział w popełnianiu w ramach tej grupy zarzucanych mu przestępstw, nie mając przy tym świadomości, iż taka zorganizowana grupa istnieje

W tym zakresie rozumowanie Sądu I instancji jest typowo dowolne i pełną rację ma apelujący, kwestionując je i wykazując, iż w niniejszej sprawie z przyczyn przywołanych wyżej nie jest po prostu możliwe skazanie oskarżonego H. za te przestępstwa, jakie mu przypisano w pkt 21 i 22 zaskarżonego wyroku.

Należy zauważyć, iż oskarżony K. H. z racji swojego zajęcia był typowym nabywcą takiego „nielegalnego” towaru a więc był paserem, o czym, jak wspomniano wyżej, świadczy treść przywołanych wyżej wyroków skazujących, jak i ujawniony u niego towar w postaci wyrobów tytoniowych i alkoholu bez akcyzy.

Gdyby przyjąć rozumowanie prokuratora a za nim Sądu I instancji, to w przypadku każdego nabywania „nielegalnych” towarów należałoby takiej osobie przypisywać udział w jego „produkcji” i innych czynnościach w ramach współsprawstwa. Tymczasem przecież w rzeczywistości tak się nie dzieje, chyba że rzeczywiście wykaże się działanie takiego sprawcy na zasadzie współsprawstwa. W niniejszym przypadku należy jednak także zauważyć, iż z wyjaśnień oskarżonego, którymi się obciążył, wynika, iż to do niego przyjeżdżały osoby z Z., wiedząc, czym się on trudni, i oferowali mu „towar” do nabycia. To oni zawsze do niego dzwonili i pytali go, czy chce papierosy i ile. Sprawcy więc oferowali oskarżonemu już gotowy „towar” a nie ma dowodu na to, że to oskarżony zamawiał „towar”, czyli wyroby tytoniowe, przed ich wytworzeniem, obiecując po wytworzeniu jego nabycie, co już mogłoby przemawiać za ustaleniem współsprawstwa w tym zakresie. Jak jednak już wspomniano, tak w tej sprawie przyjąć nie wolno, gdyż nie ma na to również żadnego dowodu. Również więc i te okoliczności świadczą o niemożności przyjęcia sprawstwa i winy oskarżonego H. w popełnieniu tych czynów.

Trzeba przy tym podkreślić, przyjmując nawet najgorsze dla oskarżonego założenie, iż w wyroby tytoniowe zaopatrywała go zorganizowana grupa przestępcza kierowana przez J. S. (1), iż przestępstwo z art. 158 § 1 k.k. może być popełnione tylko umyślnie i przy świadomości sprawcy, że do takiej grupy należy, chociażby ta przynależność była krótkotrwała (patrz: wyrok SN z dnia 28 marca 2014 r., III KK 443/13, LEX nr 1458680). Przy czym, jak trafnie to ujął Sąd Apelacyjny w P. w wyroku z dnia 13 marca 2018 r., II AKa 195/17, LEX nr 3008994, „ należy odróżniać osoby "biorące udział" w grupie przestępczej od osób, które jedynie współdziałają z jej członkami przy popełnianiu pewnych przestępstw. Współdziałania takiego nie można bowiem automatycznie traktować jako "brania udziału". Grupa przestępcza niejednokrotnie posługuje się bowiem osobami z poza jego członków, które współdziałając świadczą jej pewne "usługi". Samo współdziałanie oskarżonych z innymi osobami, których działania były ze sobą skoordynowane. nie jest wystarczającym kryterium do przyjęcia, że oskarżeni mieli świadomość, że uczestniczą w zorganizowanej grupie przestępczej”. W realiach tej sprawy, w przypadku uznania, iż faktycznie oskarżony H. współpracował z grupą J. S. (1) w nabywaniu wyrobów tytoniowych bez polskich znaków akcyzy i z podrobionymi znakami towarowymi, to bez wątpienia, kierując się tymi kryteriami i mając na uwadze jego wyjaśnienia, nie jest również możliwe przypisanie mu świadomego uczestniczenia w tej grupie na zasadzie członkostwa a tym samym przypisanie czynu z art. 158 § 1 k.k. Nie mając natomiast żadnego dowodu w sprawie, w tym także chociażby dowodów rzeczowych w postaci wyrobów rzeczywiście wyprodukowanych przez grupę J. S. (1), jakie zostałyby nabyte przez K. H., brak jest jakichkolwiek podstaw do przyjęcia sprawstwa i winy oskarżonego w popełnieniu pozostałych zarzucanych mu przestępstw.

Kierując się więc powyższymi przesłankami i uznając zasadność podniesionych przez apelującego zarzutów Sąd Apelacyjny na podstawie art. 438 pkt 3 k.p.k. w zw. z art. 437 k.p.k. zmienił w tym zakresie zaskarżony wyrok, tj. w punktach 21 i 22 litery a, b, uniewinniając tego oskarżonego od popełnienia zarzucanych mu przestępstw opisanych w punktach XXXII, XXXIII, XXXIV, XXXV i XXXVII części wstępnej tego wyroku, czego też konsekwencją było uchylenie orzeczenia dotyczącego oskarżonego H. o karach łącznych w pkt 24 zaskarżonego wyroku, uchylenie orzeczenia w przedmiocie środka karnego ściągnięcia równowartości pieniężnej przepadku korzyści majątkowej w pkt 25 lit. g i uchylenie orzeczenia w zakresie orzeczonej nawiązki w pkt 27 lit. g. O powyższym Sąd Apelacyjny orzekł w pkt I lit. a wyroku. Znów konsekwencją powyższego orzeczenia była konieczność zmiany zaskarżonego wyroku w zakresie zaliczenia okresu zatrzymania w sprawie oskarżonego H. w okresie od(...), prawidłowo ustalonego przez Sąd I instancji w pkt 39 lit. g i okres ten zaliczono na poczet orzeczonej wobec oskarżonego w pkt 23 kary grzywny w liczbie 150 stawek dziennych w wysokości po 70 zł każda. O tym Sąd Apelacyjny orzekł w pkt I lit. b wyroku. Również konsekwencją tego orzeczenia uniewinniającego była zmiana opisów czynów przypisanych zaskarżonym wyrokiem w sprawie (...) oskarżonym J. S. (1) w punktach 1 i 2, D. P. w punktach 5 i 6, P. S. (2) w puntach 8 i 9, P. Z. w punktach 12 i 13, P. J. w punktach 15 i 16, M. J. w punktach 18 i 19 i P. G. w punkcie 28 litery a, b co do czynu opisanego w punkcie XXXIX części wstępnej wyroku i przypisanego w sprawie (...) oskarżonemu J. C. (1) w punktach 1, 2 i 3 poprzez wyeliminowanie zawartych w tych opisach danych osobowych K. H., jak i wyeliminowanie z tych opisów terenu powiatu (...), jako wiążącego się z osobą oskarżonego H.. O tym Sąd Apelacyjny orzekł w pkt I lit. c wyroku.

Wreszcie konsekwencją częściowego uniewinnienia oskarżonego K. H. była konieczność zmiany zawartego w pkt 40 lit. g zaskarżonego wyroku w sprawie (...) orzeczenia w zakresie wysokości wymierzonej oskarżonemu opłaty, bowiem w tym przypadku, z uwagi na wymierzenie oskarżonemu w pkt 23 kary grzywny w liczbie 150 stawek dziennych w wysokości po 70 zł każda (czyli kwoty 10.500 zł) należało na podstawie art. 3 ust. 1 przywołanej w tym orzeczeniu ustawy o opłatach w sprawach karnych (przy wyeliminowaniu z tej podstawy przepisów art. 2 ust. 1 pkt 5 w zw. z art. 6 ustawy) wymierzyć oskarżonemu opłatę w kwocie 1500 zł (10% kwoty 10.500 zł), któremu to orzeczeniu Sąd Apelacyjny dał wyraz w wyroku w pkt I lit. d.

Przed ustosunkowanie się do pozostałych zarzutów apelacyjnych należy zawrzeć kilka uwag na temat funkcjonowania zorganizowanej grupy przestępczej i na temat współsprawstwa.

Należy zwrócić uwagę na to, że nie każda grupa ludzi ze sobą w jakiś sposób powiązanych, choćby z uwagi na więzi towarzyskie czy rodzinne, a nawet nie każdy zespół współsprawców popełniających przestępstwo, choćby mieli precyzyjnie podzielone role, skoordynowane działania itd., są "zorganizowaną grupą" z art. 258 § 1 k.k., ale te tylko co najmniej trzyosobowe zespoły ludzkie, w których istnieje jakaś struktura wewnętrzna o pewnym stopniu trwałości oraz widoczne przywództwo a nadto trwałość funkcjonowania, istnienie więzów organizacyjnych w ramach wspólnego porozumienia, planowanie przestępstw, akceptacja celów, trwałość zaspokojenia potrzeb grupy, gromadzenie narzędzi do popełniania przestępstw, wyszukiwanie miejsc dla przechowywania łupu, rozprowadzania go, podział ról, skoordynowany sposób działania oraz powiązania socjologiczno-psychologiczne między jej poszczególnymi członkami (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w K. z dnia 5 grudnia 2007 r., II AKa 181/07, KZS 2008/3/34; wyrok Sądu Apelacyjnego w K. z dnia 16 kwietnia 2019 r., II AKa 17/19, LEX nr 3145600). W taki też sposób Sąd Okręgowy rozumuje istnienie i funkcjonowanie zorganizowanej grupy przestępczej, wykazując jednoznacznie na gruncie niniejszej sprawy, iż taka zorganizowana grupa rzeczywiście istniała, kierował nią, jako „przywódca” J. S. (1), podejmując stosowne decyzje i działania mające na celu prowadzenie procederu, stanowiącego stałe źródło dochodów, związanego z nielegalnym wytwarzaniem i handlem wyrobami tytoniowymi z jednoczesnym podrobieniem znaków towarowych, by w ten sposób wyroby te przypominały autentyczne pochodzenie od producentów takich marek, jak (...), (...), (...), (...) i (...), bez uzyskiwania jakichkolwiek pozwoleń, jak i bez oznaczania tych wyrobów polskimi znakami akcyzy. Sąd I instancji w treści uzasadnienia w sprawie (...) wyraźnie i przekonywująco wskazał na funkcjonowanie takiej grupy, przypisując poszczególnym oskarżonym ich role, jakie w tej grupie wykonywali (sekcja 3 formularza uzasadnienia na str. 37-38 i sekcja 1 formularza uzasadnienia na str. 1-3, przy czym dalej przytoczone w tym uzasadnieniu fakty na str. 4-17 obrazują już konkretne czynności podejmowane przez poszczególnych członków tej grupy, jak i ich rozmach, mający na celu wytworzenie jak największych ilości wyrobów tytoniowych, by następnie je sprzedać innym osobom). Do tożsamych wniosków doszedł również Sąd Okręgowy w sprawie (...), o czym świadczą jego wywody w sekcji 3 formularza uzasadnienia na str. 24-26 i ustalenia faktyczne w sekcji 2 uzasadnienia na str. 1-16.

Trzeba podkreślić, iż powyższe ustalenia faktyczne (za wyjątkiem wątku dotyczącego osoby K. H.) zostały w pełni zaakceptowane przez Sąd Apelacyjny, czemu dano wyżej wyraz a także w części niejawnej niniejszego uzasadnienia. Podkreślić przy tym trzeba, iż pełen obraz działalności tej grupy, jak i przypisane role poszczególnym oskarżonym dają wszystkie dowody zgromadzone w niniejszej sprawie, to jest zarówno te jawne, jak i niejawne, które zostały uzyskane w ramach prowadzonych kontroli operacyjnych. Nie ulega przy tym wątpliwości, iż dla realizacji obranych przez tę grupę celów wszyscy oskarżeni ze sobą współpracowali, doprowadzając ostatecznie do „wyprodukowania” wyrobów tytoniowych w postaci tytoniu do palenia i papierosów celem dokonania tymi wyrobami dalszego obrotu poprzez ich zbycie celem uzyskania stosownych korzyści finansowych, uchylając się jednocześnie od powinności opodatkowania tej działalności, czym narazili Skarb Państwa na uszczuplenie z tytułu należności publicznoprawnych w podatku akcyzowym i czym jednocześnie wypełnili znamiona czynu z art. 12a ust. 1 i 2 ustawy z dnia 2 marca 2001 r. o wyrobie alkoholu etylowego oraz wytwarzaniu wyrobów tytoniowych, przy czym, aby efekty ich działalności sprawiały pozory pochodzenia wyrobów tytoniowych od ich producentów, oznaczali je podrobionymi znakami towarowymi (...), (...), (...), (...), (...), biorąc udział również w produkcji odpowiednio oznaczonych etykiet i opakowań tych wyrobów tytoniowych, wyczerpując tym samym znamiona czynu z art. 305 ust. 1 i 3 ustawy z dnia (...) r. Prawo własności przemysłowej. Podkreślić bowiem należy wyraźnie, iż ta zorganizowana grupa przestępcza miała za cel „wyprodukowanie” wyrobów tytoniowych, które w efekcie końcowym będą łudząco podobne do ich oryginalnych odpowiedników i ich zbycie innym osobom, celem ostatecznego uzyskania z tej działalności stałych dochodów, z pominięciem uzyskania do tego jakichkolwiek uprawnień, jak i omijając w ten sposób obowiązek podatkowy.

Jak już wspomniano wyżej, nie ulega wątpliwości, iż oskarżeni ci, by uzyskać powyższe cele, działali wspólnie i w porozumieniu w ramach zorganizowanej grupy przestępczej pod kierownictwem J. S. (1). Nie może bowiem budzić wątpliwości w świetle zasad doświadczenia życiowego, że prowadzenie takiego rozległego procederu przestępczego, w który angażuje się wiele osób, znaczne środki finansowe, wynajmuje się wiele hal magazynowych, nabywa ciężkie maszyny (linie technologiczne) oraz komponenty do produkcji wyrobów tytoniowych, wytwarza się opakowania do tych wyrobów wraz z podrobionymi oznaczeniami znaków towarowych, korzysta z wielu środków transportu oraz proceder, trwający około dwóch lat dotyczy ogromnych ilości wyrobów tytoniowych, wymaga precyzyjnej organizacji, ośrodka decyzyjno-koordynującego oraz osób zarówno wydających dyspozycje, jak i te dyspozycje wykonujących. Taki właśnie schemat działania grupy wynika z przytaczanych już wyżej dowodów i poczynionych na ich podstawie prawidłowych ustaleń faktycznych przez Sąd I instancji w obu przedmiotowych sprawach. To więc, iż którykolwiek z oskarżonych „własnoręcznie” nie wykonywał określonych czynności związanych np. z wytwarzaniem papierosów na linii produkcyjnej czy wytwarzaniem kartonów, opakowań i podrobionych znaków towarowych nie oznacza, iż nie można mu przypisać współsprawstwa w tych działaniach. Każdy bowiem z nich (obojętne czy przez wynajęcie hali magazynowej, czy poprzez wożenie samochodem gotowych wyrobów, czy też ich komponentów bądź opakowań, czy też „tylko” nadzorując produkcję wyrobów tytoniowych, nie mówiąc o podejmowaniu kluczowych decyzji a więc wykonując role, prawidłowo im przypisane zaskarżonymi wyrokami) w pełni świadomie, chcąc osiągnąć wskazane wyżej cele uczestniczył w tym zorganizowanym procederze, co przecież bez tej ich wzajemnej współpracy byłoby niemożliwe do osiągnięcia. Rację ma przy tym Sąd Okręgowy w sekcji 3 uzasadnienia w sprawie (...), przypisując wszystkim oskarżonym współsprawstwo w popełnieniu przypisanych im czynów w rozumieniu art. 18 § 1 k.k. i art. 9 § 1 k.k.s., iż jego istotą było istnienie między oskarżonymi porozumienia wspólnego działania, w ramach którego każda z tych osób obejmuje swoim zamiarem urzeczywistnienie wszystkich przedmiotowych znamion przypisanych im czynów, odwołując się przy tym do słusznych koncepcji samej istoty współsprawstwa wypracowanych w orzecznictwie sądowym (sekcja 3 uzasadnienia w sprawie (...) na str. 40-41 i wskazane tam: wyrok SN z dnia 24 maja 1976 r., Rw 189/76, OSNKW 1976/9/117; wyrok SN z dnia 12 grudnia 2002 r., III KKN 371/00, LEX nr 74395; wyrok Sądu Apel. w Ł. z dnia 11 października 2000 r., II AKa 120/00, Prok. I Pr. – wkł. 2001/5/26; wyrok SN z dnia 19 czerwca 1978 r., I KR 120/78, OSNKW 1978/10/110).

Powyższe zaś poprawne rozumowanie Sądu I instancji, jak i prawidłowo dokonane ustalenia faktyczne co do istnienia zorganizowanej grupy przestępczej, kierowanej przez J. S. (1), jak i co do istoty samego współsprawstwa powodują, iż polemiczne w tym względzie wywody obrońcy oskarżonych J. S. (1) i P. Z. (adw. P. S. (1)) zawarte na str. 19-20 apelacji z pkt II i str. 17-18 apelacji z pkt III nie zasługują na uwzględnienie, co znów świadczy o bezzasadności postawionych w tych apelacjach zarzutów w punktach IV 1, 2, 3.

Dodać trzeba, iż początek funkcjonowania tej grupy przestępczej datuje się na (...) r., kiedy to została wynajęta przez M. J. hala magazynowa w C., w której prowadzono już przestępczą działalność i grupa ta istniała czynnie do dnia zatrzymania oskarżonych i przeszukania wynajętych przez nich hal i innych pomieszczeń, tj. do dnia (...) r. Trzeba wspomnieć, iż już z dowodów omawianych przy ustosunkowywaniu się do zarzutów błędów w ustaleniach faktycznych wynikało, iż w(...)r. zaangażowanymi w ten proceder byli J. S. (1), P. S. (2), który wynajął wcześniej halę w D., do której przywieziono pierwszą maszynę i wspomniany tu M. J.. W zbliżonym okresie, w tym w (...) r., co wynika znów z wiarygodnych zeznań G. F. do grupy tej należeli, poza wspomnianymi, także J. C. (1), P. J. i D. P.. Nie ulega przy tym również wątpliwości, iż przez ten cały czas P. Z. znał się osobiście z J. S. (1), J. C. (1), D. P. i P. S. (2), zaś ujawnione u niego w mieszkaniu znaczna ilość papierosów bez akcyzy, wielu niezłożonych opakowań świadczących o ich przeznaczeniu, aromat do produkcji papierosów M., liczne telefony, jak i treści rozmów zarejestrowanych w ramach zorganizowanej grupy przestępczej w pierwszej (...)r. a także treści ujawnionej korespondencji sms-owej prowadzonej przez P. Z., na co wskazano wyżej przy ustosunkowaniu się do zarzutów błędów w ustaleniach faktycznych dotyczących tego oskarżonego, wskazują jednoznacznie również na przynależność P. Z. do tej grupy. Dodać tylko trzeba, iż działalność tej grupy, choć datowana od (...) r., nie pozwoliła w materiale dowodowym na dokonanie ustaleń w zakresie ilości wyprodukowanych wyrobów tytoniowych w latach (...) i dopiero same treści rozmów telefonicznych prowadzonych między oskarżonymi zarejestrowane w ramach prowadzonych kontroli operacyjnych oraz ujawnione w trakcie przeszukań hal wynajmowanych przez tę grupę, samochodów należących do oskarżonych, jak i ich miejsc zamieszkania, jak i podczas zatrzymania do kontroli D. P. pozwoliły na dokonanie w tym zakresie ustaleń. Przy czym za Sądem I instancji należy wyraźnie zaznaczyć, iż te ilości, jak i wyliczone na ich podstawie stawki podatku akcyzowego są znacznie zaniżone, co przyjęto na korzyść oskarżonych, bowiem nie da się ustalić ile we wcześniejszym okresie grupa ta „wyprodukowała” wyrobów tytoniowych, mimo przecież prowadzenia w tym czasie swojej przestępczej działalności.

Nie są również uzasadnione twierdzenia apelującego obrońcy oskarżonych J. S. (1) i P. Z. (adw. P. S. (1)), by błędnie ustalono w tej sprawie ilość papierosów ( zarzuty III 4 i 5 apelacji z pkt II oraz argumentacja w tym zakresie zaprezentowana na str. 21 apelacji z pkt II i na str. 20-21 apelacji z pkt III). Apelujący w uzasadnieniach apelacji nie uzasadnił tego zarzutu, choć należy go wiązać bez wątpienia z postawionym zarzutem błędu w ustaleniach faktycznych, do którego już się wyżej odniesiono. Dodać jednak trzeba, iż Sąd I instancji w tym zakresie poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne, mając na uwadze całościową ocenę zebranych dowodów a więc również i tę, zaprezentowaną w tym względzie w niejawnej części uzasadnienia w sprawie (...), którą Sąd Apelacyjny zaakceptował również w niejawnej części niniejszego uzasadnienia. Tym samym ta ilość wyrobów tytoniowych została przyjęta na podstawie treści rozmów, o czym szerzej prawidłowo wypowiedział się Sąd I instancji w niejawnej części uzasadnienia oraz na podstawie ujawnionych w toku wskazanych wyżej przeszukań tych wyrobów. Tym samym prawidłowo Sąd Okręgowy przyjął, co dotyczy wyliczeń z pierwszej połowy (...)r. (do (...) r.), iż łącznie w ramach działań grupy przestępczej oskarżeni wyprodukowali tytoń do palenia – krajankę w ilości co najmniej 2.180 kg oraz papierosy marki (...), (...) oraz (...) bez znaków akcyzy w łącznej ilości co najmniej 35.440.962 sztuk (sekcja 1 formularza uzasadnienia w sprawie (...) na str. 17). Do tożsamych wniosków doszedł w sposób uzasadniony Sąd Okręgowy w sprawie (...), czemu dał wyraz w sekcji 1 formularza uzasadnienia na str. 14. Wspomnieć przy tym trzeba, iż na taki sposób wyliczenia tych ilości zasadnie również zwrócił uwagę prokurator w piśmie na k. 196-197 (t. XVII).

Mając zaś na uwadze powyższe wyliczenia nie można mieć również zastrzeżeń co do obliczenia należności publicznoprawnej w postaci podatku akcyzowego. Sąd I instancji prawidłowo bowiem wskazał na dokument na k. 128-129 (t. I), który stanowi o poprawności tego wyliczenia.

Apelujący obrońca obu oskarżonych „podpowiada”, iż zgodnie z treścią ustawy o podatku akcyzowym z (...) r. – do wyliczenia wartości wyrobów tytoniowych wprowadzonych do obrotu bez odpowiedniego oznakowania stosuje się przepisy art. 99 ust. 9 oraz obwieszczenia Ministra Finansów z dnia 7 grudnia 2015 r. w sprawie średniej ważonej detalicznej ceny sprzedaży papierosów na rok (...) oraz obwieszczenia Ministra Finansów z dnia 10 lutego 2016 r. w sprawie średniej ważonej detalicznej ceny sprzedaży papierosów oraz średniej ważonej detalicznej ceny sprzedaży tytoniu do palenia w roku (...). Należy zgodzić się z apelującym, iż w realiach tej sprawy należało przy wyliczeniu stawki podatku akcyzowego posłużyć się obwieszczeniem Ministra Finansów z dnia 7 grudnia 2015 r. (M.P.2015.1258). Zgodnie z obowiązującym wówczas przepisem art. 99 ust. 2 ustawy z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym (t.j. Dz.U. z 2014 r. poz. 752 z późn. zm.) stawki akcyzy na wyroby tytoniowe wynosiły na papierosy - 206,76 zł za każde 1000 sztuk i 31,41% maksymalnej ceny detalicznej a na tytoń do palenia - 141,29 zł za każdy kilogram i 31,41% maksymalnej ceny detalicznej. Na podstawie „uchylonego” z dniem (...)(na podstawie art. 1 pkt 13 ustawy z dnia 12 grudnia 2017 r. zmieniającej tę ustawę (Dz.U.2018.137) art. 99 ust. 13 obwieszczenia Ministra Finansów z dnia 7 grudnia 2015 r. w sprawie średniej ważonej detalicznej sprzedaży papierosów na rok 2016 ogłoszono średnią ważoną cenę sprzedaży papierosów na potrzeby ustalenia minimalnej stawki akcyzy na papierosy na rok 2016, w wysokości 664,16 zł w przeliczeniu na 1000 sztuk papierosów. Obwieszczenie to nie normowało odrębnie średniej ważonej detalicznej ceny sprzedaży tytoniu do palenia w 2016 r. Na marginesie zaś należy stwierdzić, iż wskazane przez apelującego obwieszczenie Ministra Finansów z dnia 10 lutego 2016 r. (M.P.2016.178) nie może mieć w niniejszym postępowaniu zastosowania, gdyż dotyczy ono średniej ważonej detalicznej ceny sprzedaży papierosów i tytoniu do palenia w roku 2015 r.

W trakcie wyliczania należności podatkowej to ostatnie obwieszczenie nie mogło więc mieć zastosowania. Należy jednak również pamiętać, iż wówczas (tj. w pierwszej połowie (...) r.) przy obliczaniu minimalnej stawki akcyzy uwzględniano przepis art. 99 ust. 5d cyt. wyżej ustawy o podatku akcyzowym a zgodnie z nim na potrzeby ustalenia minimalnej stawki akcyzy na papierosy stosowano średnią ważoną detaliczną cenę sprzedaży papierosów obliczaną na podstawie danych za pierwszych 10 miesięcy roku poprzedzającego rok kalendarzowy, na który średnia ważona detaliczna cena sprzedaży papierosów jest obliczana. Trzeba więc pamiętać, iż w trakcie obliczania stawki akcyzy na tytoń w pierwszej połowie 2016 r. a więc na czas popełnienia przypisanego oskarżonym przestępstwa, nie było więc już uregulowanej ustawowo średniej ważonej detalicznej ceny sprzedaży tytoniu do palenia. Jednak wówczas w praktyce zarówno organów administracji skarbowej, jak i na potrzeby postępowań karnych, kierując się art. 99 ust. 5d ustawy o podatku akcyzowym przyjmowano słuszne założenie, że jednostka 1000 sztuk papierosów odpowiada 1 kg tytoniu do palenia, o czym choćby świadczą rozważania poczynione w uzasadnieniu wyroku Sądu Okręgowego we Wrocławiu z dnia 18.10.2018 r., III K 300/17, LEX nr 2593551. Poza tym na takie założenie wskazywał przepis art. 99 ust. 9 cyt. wyżej ustawy o podatku akcyzowym. Przyjmując zaś takie słuszne założenie w toku niniejszego postępowania, przy zastosowaniu kalkulatora do wyliczania należności (k. 128-129), prawidłowo obliczono należności publicznoprawne z tytułu podatku akcyzowego na łączną kwotę 31.180.412,00 zł, na które składa się akcyza na papierosy w kwocie 29.508.073,00 zł i akcyza na tytoń do palenia w kwocie 1.672.339,00 zł. Tym samym podnoszone w obu tych apelacjach zarzuty dotyczące błędnego wyliczenia uszczuplenia Skarbu Państwa związanego z zachowaniem obu oskarżonych nie zasługują na uwzględnienie. Dodać przy tym należy, iż nie można tejże należności korelować z faktem orzeczonego w zaskarżony wyroku przepadku. Nie ulega przecież wątpliwości, iż oskarżeni (zorganizowana grupa J. S. (1)) wytworzyli i sprzedali znacznie więcej wyrobów tytoniowych od tych, jakie zostały objęte przepadkiem, więc nie może zostać objęte podstawą do obliczenia ilości kwestionowanych papierosów i suszu wyłącznie to, co zostało w wyroku objęte przepadkiem.

Wreszcie nie można zgodzić się z zarzutami postawionymi w apelacji obrońcy oskarżonych J. S. (1) i P. Z. (adw. P. S. (1)) w pkt II 1, 2 i 3 oraz III 1 i 2.

Trzeba wyraźnie podkreślić, iż Sąd Okręgowy (w obu postępowaniach) miał na uwadze fakt, iż oskarżony J. S. (1), P. Z., jak i pozostali oskarżeni prowadzili działalność „nielegalną”. Nie oznacza to jednak, iż w zakresie obowiązku podatkowego z tytułu podatku akcyzowego oskarżeni ci powinni zostać bezkarni, zwłaszcza z uwagi na brak możliwości pociągnięcia ich do odpowiedzialności za przestępstwo skarbowe z art. 54 § 1 k.k.s. Sąd Okręgowy w sekcji 3 uzasadnienia w sprawie (...) na str. 38-39 poświęcił tej kwestii wystarczającej uwagi, zauważając występujące w tym zakresie, tj. w rozumieniu charakteru przedmiotu opodatkowania z art. 54 k.k.s. dwa rozbieżne poglądy, odwołując się do przekonywującego poglądu zawartego w wyroku SN z dnia 22.11.2011 r., IV KK 270/11, LEX nr 1095847, według którego opodatkowanie powinno obejmować te czynności, które co prawda były niezgodne z prawem, jednakże mogłyby one być dokonane jako legalne, i bez wątpienia podlegałyby wówczas opodatkowaniu. Wspomnieć należy, iż pogląd ten uzyskał znaczną przewagę w orzecznictwie sądowym, o czym choćby świadczą orzeczenia Sądu Najwyższego (por. postanowienie SN z dnia 4 października 2012 r., IV KK 222/12, LEX nr 1226744; postanowienie SN z dnia 15 stycznia 2015 r., III KK 313/14, LEX nr 1648188; postanowienie SN z dnia 8 września 2021 r., V KK 281/21, LEX nr 3404143). Sąd Apelacyjny w pełni podziela przytoczoną w tych judykatach argumentację, do której także odwołał się Sąd Okręgowy, w tym także krytyczną wobec odmiennych poglądów przywołanych w tych judykatach, zwłaszcza w postanowieniu SN w sprawie III KK 313/14, więc nie znajduje tu potrzeby, by ponownie w taki sam sposób argumentować swoje stanowisko. Jeszcze większej uwagi w tym względzie, z odwołaniem się zarówno do stanowiska orzecznictwa, w tym Trybunału Sprawiedliwości UE, jak i doktryny poświęcił Sąd Okręgowy w sekcji 3 formularza uzasadnienia w sprawie (...) na str. 26-27, logicznie przy tym wywodząc, dlaczego należy w tej sprawie podzielić linię orzecznictwa wywodzącą się przede wszystkim z postanowienia SN z dnia 22 listopada 2011 r. Tym samym odwołanie się przez apelującego do odmiennych zapatrywań w tych kwestiach, w tym zawartych już w „przestarzałych” poglądach SN wyrażonych w zupełnie innej rzeczywistości prawnej i geopolitycznej w postanowieniu SN z dnia 26.09.1996 r, I KZP 36/95, LEX nr 26292 oraz przytoczenie własnych zapatrywań na te kwestie na str. 15-19 apelacji z punktu II i na stronach 13-17 apelacji z punktu III należy rozpatrywać w kategoriach polemiki z prawidłowym rozstrzygnięciem Sądu I instancji, które nie mogą tym polemicznym zarzutom przynieść szans powodzenia.

Również za polemiczne uznać należy dywagacje tego apelującego zawarte w zarzutach w pkt III 1 i 2 apelacji opisanych wyżej w punktach II i III. Trzeba bowiem podkreślić, iż wyżej już wyjaśniono cel działania ustalonej w niniejszej sprawie zorganizowanej grupy przestępczej, którym przecież, mówiąc kolokwialnie, było zarabianie pieniędzy na wyprodukowaniu podrobionych wyrobów tytoniowych, z ominięciem jakiegokolwiek legalnego zgłoszenia tej działalności, a w tym z pominięciem obowiązku podatkowego. Skoro tak, to za naiwne uznać należy zapatrywania skarżącego, iż nie można z góry przyjmować, iż oskarżeni nie mieli zamiaru zapłacenia podatku akcyzowego (notabene takiego nigdy nie zapłacili, mimo prowadzenia takiej działalności od połowy (...) r.). Odwołanie się przy tym przez skarżącego do braku banderoli akcyzowej na pudełkach w żaden sposób nie może zmienić tego zapatrywania z przyczyn już wyżej podanych.

Zarzuty dotyczące orzeczonych kar.

Na wstępie tej części uzasadnienia należy wskazać, iż przy ustaleniu prawidłowych ustaleń faktycznych, o czym wyżej już szeroko się wypowiedziano, jak i przy nieuwzględnieniu apelacji obrońcy oskarżonych J. S. (1) i P. Z. (adw. P. S. (1)) w zakresie kwestionowania przyjęcia do przestępstwa skarbowego kwalifikacji prawnej z art. 54 k.k.s., Sąd Okręgowy w sprawie (...) do czynów przypisanych poszczególnym oskarżonym prawidłowo przyjął ich kwalifikacje prawne: tj. z art. 258 § 3 k.k. w pkt 1 wobec oskarżonego J. S. (1), z art. 258 § 1 k.k. wobec oskarżonych D. P. w pkt 5, P. S. (2) w pkt 8, P. Z. w pkt 12, P. J. w pkt 15, M. J. w pkt 18, z art. 54 §1 k.k.s. w zw. z art. 69 § 1 k.k.s. w zw. z art. 37 § 1 pkt 1, 2 i 5 k.k.s. w zw. z art. 6 § 2 k.k.s., art. 7 § 1 k.k.s. i art. 2 § 2 k.k.s. wobec oskarżonych J. S. (1) w pkt 2 lit. a, D. P. w pkt 6 lit. a, P. S. (2) w pkt 9 lit. a, P. Z. w pkt 13 lit. a, P. J. w pkt 16 lit. a, M. J. w pkt 19 lit. a oraz z art. 12a ust. 1 i 2 ustawy z dnia 2 marca 2001 r. o wyrobie alkoholu etylowego oraz wytwarzaniu wyrobów tytoniowych i art. 305 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej w zw. z art. 11 § 2 k.k., art. 12 k.k., art. 65 § 1 k.k. i art. 4 § 1 k.k. wobec oskarżonych J. S. (1) w pkt 2 lit. b, D. P. w pkt 6 lit. b, P. S. (2) w pkt 9 lit. b, P. Z. w pkt 13 lit. b, P. J. w pkt 16 lit. b, M. J. w pkt 19 lit. b. Sąd I instancji w treści uzasadnienia tego wyroku w sekcji 3 formularza na str. 37-42 wystarczająco uzasadnił przyjęcie tych kwalifikacji prawnych, jak i wykazał wystąpienie znamion przedmiotowych i podmiotowych tych przestępstw, uprawniających do ich przypisania oskarżonym. Sąd Apelacyjny więc, by się nie powtarzać, odwołuje się do tych wywodów Sądu I instancji, czyniąc je własnymi. To samo należy stwierdzić w przypadku tożsamych kwalifikacji prawnych (co do grupy z art. 258 § 1 k.k.) przyjętych do przypisanych oskarżonemu J. C. (1) czynów w sprawie (...), tym bardziej, iż również Sąd Okręgowy w treści uzasadnienia tego wyroku w sekcji 3 formularza na str. 24-28 w sposób należyty te kwestie umotywował.

Sąd I instancji w sprawie (...) wymierzył J. S. (1) za przestępstwo w pkt 1 karę 4 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, za przestępstwo w pkt 2 lit. a kary 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności i grzywny w liczbie 350 stawek dziennych w wysokości po 100 zł każda, w pkt 2 lit. b karę 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności i grzywny w liczbie 250 stawek dziennych w wysokości po 100 zł, stwierdzając w trybie art. 8 § 1, 2 i 3 k.k.s., iż w przypadku kar wymierzonych w punktach 2 a i b wykonaniu podlega kara 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności i grzywna w liczbie 350 stawek dziennych w wysokości po 100 zł. Jednocześnie w pkt 3 orzekł wobec oskarżonego S. karę łączną 6 lat pozbawienia wolności.

Sąd I instancji w sprawie (...) wymierzył D. P. za przestępstwo w pkt 5 karę 2 lat pozbawienia wolności, za przestępstwo w pkt 6 lit. a kary 2 lat pozbawienia wolności i grzywny w liczbie 250 stawek dziennych w wysokości po 70 zł każda, w pkt 6 lit. b kary 2 lat pozbawienia wolności i grzywny w liczbie 150 stawek dziennych w wysokości po 70 zł, stwierdzając w trybie art. 8 § 1, 2 i 3 k.k.s., iż w przypadku kar wymierzonych w punktach 6 a i b wykonaniu podlega kara 2 lat pozbawienia wolności i grzywna w liczbie 250 stawek dziennych w wysokości po 70 zł. Jednocześnie w pkt 7 orzekł wobec oskarżonego P. karę łączną 3 lat pozbawienia wolności.

Sąd I instancji w sprawie (...) wymierzył P. S. (2) za przestępstwo w pkt 8 karę 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, za przestępstwo w pkt 9 lit. a kary 2 lat pozbawienia wolności i grzywny w liczbie 250 stawek dziennych w wysokości po 70 zł każda, w pkt 9 lit. b kary 2 lat pozbawienia wolności i grzywny w liczbie 150 stawek dziennych w wysokości po 70 zł, stwierdzając w trybie art. 8 § 1, 2 i 3 k.k.s., iż w przypadku kar wymierzonych w punktach 9 a i b wykonaniu podlega kara 2 lat pozbawienia wolności i grzywna w liczbie 250 stawek dziennych w wysokości po 70 zł. Jednocześnie w pkt 11 orzekł wobec oskarżonego S. karę łączną 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, obejmującą również orzeczoną w punkcie 10 za przestępstwo z art. 263 § 2 k.k. karę 1 roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności.

Sąd I instancji w sprawie (...) wymierzył P. Z. za przestępstwo w pkt 12 karę 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, za przestępstwo w pkt 13 lit. a kary 2 lat pozbawienia wolności i grzywny w liczbie 250 stawek dziennych w wysokości po 70 zł każda, w pkt 13 lit. b kary 2 lat pozbawienia wolności i grzywny w liczbie 150 stawek dziennych w wysokości po 70 zł, stwierdzając w trybie art. 8 § 1, 2 i 3 k.k.s., iż w przypadku kar wymierzonych w punktach 13 a i b wykonaniu podlega kara 2 lat pozbawienia wolności i grzywna w liczbie 250 stawek dziennych w wysokości po 70 zł. Jednocześnie w pkt 14 orzekł wobec oskarżonego Z. karę łączną 3 lat pozbawienia wolności.

Sąd I instancji w sprawie (...) wymierzył P. J. za przestępstwo w pkt 15 karę 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, za przestępstwo w pkt 16 lit. a kary 2 lat pozbawienia wolności i grzywny w liczbie 250 stawek dziennych w wysokości po 70 zł każda, w pkt 16 lit. b kary 2 lat pozbawienia wolności i grzywny w liczbie 150 stawek dziennych w wysokości po 70 zł, stwierdzając w trybie art. 8 § 1, 2 i 3 k.k.s., iż w przypadku kar wymierzonych w punktach 16 a i b wykonaniu podlega kara 2 lat pozbawienia wolności i grzywna w liczbie 250 stawek dziennych w wysokości po 70 zł. Jednocześnie w pkt 17 orzekł wobec oskarżonego (...) karę łączną 3 lat pozbawienia wolności.

Sąd I instancji w sprawie (...) wymierzył M. J. za przestępstwo w pkt 18 karę 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, za przestępstwo w pkt 19 lit. a kary 2 lat pozbawienia wolności i grzywny w liczbie 250 stawek dziennych w wysokości po 70 zł każda, w pkt 19 lit. b kary 2 lat pozbawienia wolności i grzywny w liczbie 150 stawek dziennych w wysokości po 70 zł, stwierdzając w trybie art. 8 § 1, 2 i 3 k.k.s., iż w przypadku kar wymierzonych w punktach 19 a i b wykonaniu podlega kara 2 lat pozbawienia wolności i grzywna w liczbie 250 stawek dziennych w wysokości po 70 zł. Jednocześnie w pkt 20 orzekł wobec oskarżonego J. karę łączną 3 lat pozbawienia wolności.

Sąd I instancji w sprawie (...) wymierzył J. C. (1) za przestępstwo w pkt 1 (z art. 258 § 1 k.k.) karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności, za przestępstwo w pkt 2 (z art. 54 § 1 k.k.s. i in.) kary 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności i grzywny w liczbie 150 stawek dziennych w wysokości po 200 zł każda, za przestępstwo w pkt 3 (z art. 12a ust. 1 i 2 ustawy z dnia 2 marca 2001 r. o wyrobie alkoholu etylowego oraz wytwarzaniu wyrobów tytoniowych i in,) kary 1 roku pozbawienia wolności i grzywny w liczbie 200 stawek dziennych w wysokości po 100 zł każda, stwierdzając w pkt 4 w trybie art. 8 § 1, 2 i 3 k.k.s., iż w przypadku kar wymierzonych w punktach 2 i 3 wykonaniu podlega kara 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności i grzywna w liczbie 150 stawek dziennych w wysokości po 200 zł. Jednocześnie w pkt 7 orzekł wobec oskarżonego C. karę łączną 3 lat pozbawienia wolności, obejmującą również orzeczone w pkt 5 za przestępstwo z art. 263 § 2 k.k. karę 1 roku pozbawienia wolności i w pkt 6 za przestępstwo z art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii karę 6 miesięcy pozbawienia wolności.

Apelujący obrońca oskarżonych J. S. (1) i P. J. (adw. W. M.) w apelacji opisanej w pkt I i IV stawia zarzuty rażącej niewspółmierności orzeczonych kar jednostkowych pozbawienia wolności i grzywny, jak i orzeczonych kar łącznych pozbawienia wolności, podnosząc, iż kary te są za surowe, jeżeli uwzględni się okoliczność, iż przedmiotem przestępstwa były wyroby tytoniowe, które są legalnym i ogólnie dostępnym produktem na rynku krajowym a dodatkowo P. J. pełnił podrzędną rolę w tym procederze i podjął się takiego działania z uwagi na trudną sytuację majątkową, co podniósł w zarzutach z punktu 3.

Tymczasem należy zauważyć, iż Sąd I instancji wymierzając te kary, na niekorzyść obu oskarżonych wziął po uwagę wysoki stopień społecznej szkodliwości przypisanych każdemu z tych oskarżonych czynów, tym bardziej, że swoimi działaniami godzili w interes państwa w zakresie produkcji wyrobów tytoniowych, prawa własności przemysłowej i interesów fiskalnych Skarbu Państwa, działanie zaplanowane i to szczegółowe, z zamiarem bezpośrednim wyrządzające znaczne szkody, w tym wielkiej wartości w przypadku uszczuplenia należności publicznoprawnych. Dodatkowo na niekorzyść J. S. (1) uwzględnił działanie w długim czasie, jego przewodnią rolę w tym procederze a także uprzednią karalność za podobne przestępstwo i to w ramach zorganizowanej grupy przestępczej. W przypadku znów oskarżonego P. J. Sąd I instancji na niekorzyść dodatkowo uwzględnił także długotrwałość takiego przestępczego działania, uprzednią karalność za przestępstwa innego rodzaju, która to karalność nie przyniosła oczekiwanego celu resocjalizacyjnego. Sąd I instancji omawiając te okoliczności w treści uzasadnienia wyroku w sekcji 4 na str. 45-48 i 58-60 słusznie uznał, iż w przypadku obu oskarżonych nie zachodzą żadne okoliczności łagodzące. Jednocześnie Sąd I instancji przekonywująco wyjaśnił, dlaczego wobec oskarżonych wymierzył grzywny o określonych liczbach stawek dziennych i ich wysokości.

W świetle zaś tych poprawnych ustaleń nie ma żadnych racjonalnych powodów, by te kary skutecznie kwestionować. Sąd I instancji przy tym uwzględnił przy tych karach nie rolę główną oskarżonego (...), skoro wyraźnie zróżnicował kary orzeczone względem niego i oskarżonego S.. Poza tym trudno wręcz skomentować wyjątkowo niefortunny zarzut, by złagodzić karę z tego powodu, iż przedmiotem tego przestępstwa były wyroby tytoniowe będące legalnym i ogólnodostępnym produktem krajowym. Trzeba podkreślić, iż w tym przypadku wytworzone przez oskarżonych wyroby tytoniowe nie były wcale legalnym produktem na rynku krajowym, nie odpowiadały one bowiem normom, jakie spełniają ich oryginalne odpowiedniki, poza tym te działania oskarżonych godziły w interesy prywatne podmiotów pokrzywdzonych oraz godziły w interesy fiskalne Skarbu Państwa, i to w wielkich rozmiarach, godząc przecież pośrednio także w obywateli tego kraju. Nie są to więc okoliczności dające możliwość jakiegokolwiek złagodzenia orzeczonych kar, skoro ustawodawca przewidział penalizowanie i to surowymi karami takich właśnie zachowań sprawców. Natomiast trudna sytuacja majątkowa nie uprawnia nikogo, zwłaszcza w obecnych czasach, gdy praktycznie bezrobocie nie istnieje i poszukiwani są pracownicy na rynku pracy, nie mówiąc też o legalnej pracy za granicą, do podejmowania działalności przestępczej i wzbogacania się na niej bez względu na przedmiot tej działalności. Istnieje wiele legalnych możliwości poprawy swojego, jak i swojej rodziny bytu.

Zarzuty te więc nie zasługują na uwzględnienie.

Apelujący obrońca oskarżonego P. J. (adw. T. J.) w apelacji wskazanej wyżej w pkt V w treści zarzutu z pkt 9 także zakwestionował wymiar orzeczonych wobec oskarżonego kar, w tym zwłaszcza kary łącznej. Skoro bowiem oskarżony dopuścił się jakże ważkich przestępstw, w ramach zorganizowanej grupy przestępczej i o różnorodnych kwalifikacjach prawnych, godzących w różnego rodzaju dobra prawne, to domaganie się wymierzenia mu kary łącznej pozbawienia wolności w wymiarze co najwyżej 1 roku i 6 miesięcy, mając na uwadze argumentację przytoczoną przy omówieniu poprzedniej apelacji, nie wytrzymuje krytyki. Nie jest bowiem argumentem na jakiekolwiek złagodzenie tej kary fakt, iż oskarżony wcześniej nie dopuścił się przestępstw podobnych, natomiast skarżący ten nie przytoczył jakichkolwiek innych okoliczności, które uzasadniałyby postawiony zarzut. Tym samym zarzut ten uznać należy za nieuzasadniony.

Apelujący obrońca oskarżonych P. S. (2), D. P. i M. J. (adw. S. K.) w apelacji wskazanej wyżej w pkt VI w punkcie 3 zarzutów również podniósł, iż orzeczone wobec tych oskarżonych kary i środki karne są zbyt surowe, jak i zbyt nadmierne są wymierzone kary łączne.

Apelujący, motywując ten zarzut w ogóle nie odniósł się do ustaleń Sądu I instancji, które spowodowały wymierzenie takich kar i środków. Sąd I instancji bowiem, tak jak w przypadku J. S. (1) i P. J. wskazał na szereg tożsamych okoliczności, powodujących konieczność wymierzenia dość surowych kar pozbawienia wonności i grzywny. Przemawiają za tym prawidłowo przytoczone okoliczności dotyczące tych oskarżonych w sekcji 4 formularza uzasadnienia na str. 48-51, 51-54, 60-63. W przypadku D. P. Sąd I instancji również na niekorzyść przyjął zasadnie jego uprzednią karalność za podobne przestępstwo, zauważając również jego częściowe przyznanie się, choć z przyczyn tam wskazanych nie mogło ono przyczynić się do znaczącego łagodniejszego potraktowania oskarżonego. W przypadku oskarżonego P. S. (2) Sąd I instancji również zasadnie na jego niekorzyść przyjął jego uprzednią karalność za przestępstwo skarbowe, trafnie nie znajdując w zakresie omawianych tu czynów żadnej okoliczności łagodzącej. W przypadku M. J. Sąd I instancji także przyjął tożsame okoliczności obciążające, słusznie przyjmując, iż wymierzenie kar jednostkowych a następnie kary łącznej w dolnych granicach ustawowych byłoby przy tej jakże szkodliwej zorganizowanej działalności przestępczej po prostu niesprawiedliwe. Sąd Okręgowy również, wymierzając kary finansowe, uwzględnił sytuacje rodzinne i majątkowe tych oskarżonych. Nie ma więc jakichkolwiek podstaw, w świetle wywiedzionych zarzutów, by orzeczone wobec oskarżonych kary uznać za rażąco niewspółmiernie surowe w rozumieniu art. 438 pkt 4 k.p.k.

Apelujący obrońca oskarżonego J. C. (1) w apelacji wskazanej wyżej w pkt VIII w pkt 3 zarzutów również podniósł, iż orzeczone wobec tych oskarżonego kary i środki karne są zbyt surowe, jak i zbyt nadmierne surowa jest orzeczona kara łączna.

Tymczasem Sąd Okręgowy, w sekcji 4 uzasadnienia wyroku w sprawie (...) na str. 30-33 wskazał na szereg okoliczności obciążających, podobnie zresztą jak Sąd Okręgowy w sprawie (...) w stosunku do pozostałych oskarżonych, które po prostu nie pozwalają na jeszcze wydatniejsze złagodzenie orzeczonych kar. Jedyną okolicznością łagodzącą w przypadku tego oskarżonego jest jego niekaralność, co uwidoczniło się w łagodniejszym potraktowaniu tego oskarżonego niż pozostałych oskarżonych. Sąd I instancji przy tym uwzględnił również sytuację rodzinną i majątkową oskarżonego. Apelujący natomiast, odwołując się do przestępstw skarbowych i co do zasady kładzenie w kodeksie karnym skarbowym nacisku na fiskalne karanie sprawców zapomina, iż oskarżony został skazany za przestępstwa o różnorodzajowym charakterze, także z art. 263 § 2 k.k. i z ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, więc przy tych okolicznościach domaganie się złagodzenia kary za przestępstwo skarbowe, która to kara, zwłaszcza pozbawienia wolności przy nagromadzeniu tak wielu okoliczności obciążających nie może zostać uznana za wygórowaną a tym samym i kara łączna, jak i orzeczone środki zasługują na pełną akceptację. To zaś oznacza, że i ten zarzut nie zasługuje na uwzględnienie.

Wreszcie nie ma podstaw, by w jakikolwiek sposób zaingerować w orzeczenie o karach w przypadku oskarżonego P. Z.. Sąd I instancji w uzasadnieniu wyroku w sprawie (...) w sekcji 4 formularza na str. 54-57 wskazał na wyłącznie występujące w jego przypadku okoliczności obciążające, w tym jego uprzednią karalność, które wskazywały właśnie na ukształtowanie kar w taki sposób, jak to nastąpiło w zaskarżonym wyroku i trudno wręcz dopatrywać się jakichkolwiek okoliczności, które uzasadniałyby twierdzenia, iż kara ta jest rażąca niewspółmiernie surowa w rozumieniu art. 438 pkt 4 k.p.k.

Wniosek

I. APELACJA OBROŃCY oskarżonego J. S. (1) – adw. W. M.

1. zmiana zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie J. S. (1) od zarzucanych mu aktem oskarżenia czynów,

2. (ewentualnie) zmiana zaskarżonego wyroku wobec J. S. (1) w punkcie 1 wyroku poprzez przypisanie przestępstwa z art. 258 § 1 k.k. i wymierzenie kary 2 lat pozbawienia wolności w konsekwencji kary łącznej w wymiarze 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności,

3. (ewentualnie, z ostrożności procesowej) zmiana zaskarżonego wyroku poprzez złagodzenie kar jednostkowych i w konsekwencji kar łącznych pozbawienia wolności oraz grzywien wymierzonych wobec oskarżonego J. S. (1).

II. APELACJA OBROŃCY oskarżonego J. S. (1) – adw. P. S. (1)

1. uniewinnienie oskarżonego,

2. uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

III. APELACJA OBROŃCY oskarżonego P. Z. – adw. P. S. (1)

1. uniewinnienie oskarżonego,

2. uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

IV. APELACJA OBROŃCY oskarżonego P. J. – adw. W. M.

1. zmiana zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie P. J. od zarzucanych mu aktem oskarżenia czynów,

2. (ewentualnie, z ostrożności procesowej) zmiana zaskarżonego wyroku poprzez złagodzenie kar jednostkowych i w konsekwencji kar łącznych pozbawienia wolności oraz grzywien wymierzonych wobec oskarżonego P. J..

V. APELACJA OBROŃCY oskarżonego P. J. – adw. T. J.

1. uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania,

2. (względnie) zmiana zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego P. J. od zarzucanych mu czynów,

3. (względnie) zmiana zaskarżonego wyroku poprzez obniżenie poszczególnych kar wymierzonych P. J. i wymierzenie mu kary łącznej 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności.

VI. APELACJA OBROŃCY oskarżonych P. S. (2), D. P. i M. J. – adw. S. K.

1. zmiana zaskarżonego wyrok poprzez:

- uniewinnienie oskarżonego P. S. (2) od czynów opisanych w pkt XI, XII, XIII, XIV oraz XVI części wstępnej wyroku,

- uniewinnienie oskarżonego D. P. od czynów opisanych w pkt VI, VII, VIII oraz X części wstępnej wyroku,

- uniewinnienie oskarżonego M. J. od czynów opisanych w pkt XXVII, XXVIII, XXIX, XXX oraz XXXI części wstępnej wyroku,

2. (ewentualnie) uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu do ponownego rozpoznania.

VII. APELACJA OBROŃCY oskarżonego K. H. – adw. M. M.

1. zmiana pkt 21 zaskarżonego wyroku przez uniewinnienie oskarżonego K. H. od czynów opisanych w pkt XXXII, XXXIII, XXXIV, XXXV i XXXVII części wstępnej wyroku,

2. uchylenie pkt 22a, 22b, 24, 25g i 27 g zaskarżonego wyroku,

3. zmiana pkt 40g przez nieobciążanie oskarżonego kosztami sądowymi.

VIII. APELACJA OBROŃCY oskarżonego J. C. (1) – adw. S. K.

1. zmiana zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego J. C. (1) od zarzucanych mu czynów,

2. (ewentualnie) uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

(Uwaga! – niezasadność dotyczy każdego wniosku każdej apelacji za wyjątkiem apelacji wymienionej w pkt VII)

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

(Uwaga! – zasadność dotyczy dwóch pierwszych wniosków)

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

I. APELACJA OBROŃCY oskarżonego J. S. (1) – adw. W. M.

Ad. 1, 2, 3

Wnioski niezasadne a to z powodu nieuwzględnienia żadnego zarzutu podniesionego w tej apelacji, o czym szerzej była mowa wyżej przy ustosunkowaniu się do zarzutów tej apelacji.

II. APELACJA OBROŃCY oskarżonego J. S. (1) – adw. P. S. (1)

Ad. 1

Wniosek niezasadny z powodu nieuwzględnienia żadnego zarzutu podniesionego w tej apelacji, o czym szerzej była mowa wyżej przy ustosunkowaniu się do zarzutów tej apelacji.

Ad. 2

Wniosek niezasadny z przyczyn jak wyżej. Poza tym brak jest jakichkolwiek podstaw wskazanych w art. 437 § 2 zd. 2 k.p.k., uzasadniających wydanie takiego orzeczenia.

III. APELACJA OBROŃCY oskarżonego P. Z. – adw. P. S. (1)

Ad. 1

Wniosek niezasadny z powodu nieuwzględnienia żadnego zarzutu podniesionego w tej apelacji, o czym szerzej była mowa wyżej przy ustosunkowaniu się do zarzutów tej apelacji.

Ad. 2

Wniosek niezasadny z przyczyn jak wyżej. Poza tym brak jest jakichkolwiek podstaw wskazanych w art. 437 § 2 zd. 2 k.p.k., uzasadniających wydanie takiego orzeczenia.

IV. APELACJA OBROŃCY oskarżonego P. J. – adw. T. J.

Ad. 1

Wniosek niezasadny z uwagi na brak podstaw do uwzględnienia zarzutów apelacyjnych, o czym wypowiedziano się szerzej przy ustosunkowaniu się do tej apelacji. Poza tym brak jest jakichkolwiek podstaw wskazanych w art. 437 § 2 zd. 2 k.p.k., uzasadniających wydanie takiego orzeczenia. Dodatkowo należy nadmienić, iż skarżący wniosek ten próbował umotywować wystąpieniem tzw. „obrony kolizyjnej”, bez jakiegokolwiek umotywowania tego stwierdzenia (str. 24 apelacji). Tymczasem podczas postępowania przed Sądem I instancji ten sam adwokat (W. M.) bronił oskarżonych P. J. i J. S. (1). Żaden z nich w swoich wyjaśnieniach nie obciążył w żaden sposób drugiego. Tym samym nie można w ogóle dopatrywać się wystąpienia sytuacji, o której mowa w art. 85 § 1 k.p.k. Na tę kwestię także celnie zwrócił uwagę pełnomocnik oskarżycieli posiłkowych w odpowiedzi pisemnej na apelacje, trafnie podnosząc, z odwołaniem się do poglądów orzecznictwa, iż w tej sprawie o takiej sytuacji, jaką podnosi skarżący, mowy być nie może.

Ad. 2

Wniosek niezasadny z powodu nieuwzględnienia żadnego zarzutu podniesionego w tej apelacji, o czym szerzej była mowa wyżej przy ustosunkowaniu się do zarzutów tej apelacji.

Ad. 3

Wniosek niezasadny z uwagi na nieuwzględnienie zarzutu odwołującego się do rażącej niewspółmierności orzeczonej kary.

V. APELACJA OBROŃCY oskarżonych P. S. (2), D. P. i M. J. – adw. S. K.

Ad. 1

Wniosek niezasadny z powodu nieuwzględnienia żadnego zarzutu podniesionego w tej apelacji, o czym szerzej była mowa wyżej przy ustosunkowaniu się do zarzutów tej apelacji.

Ad. 2

VI. APELACJA OBROŃCY oskarżonego K. H. – adw. M. M.

Ad. 1, 2

Wnioski okazały się zasadne z przyczyn podanych wyżej przy ustosunkowaniu się do zarzutów tej apelacji.

Ad. 3

Wniosek ten nie znalazł uzasadnienia w niniejszym postępowaniu. Należy bowiem podkreślić, iż K. H. został prawomocnie skazany za przestępstwo, przypisane mu w pkt 23 wyroku wydanego w sprawie (...) i to w rzeczywistości wszystkie wykonane w tej sprawie czynności procesowe przede wszystkim związane były z tym przestępstwem, gdyż żaden przeprowadzony w tej sprawie dowód nadto nie odnosił się do czynów, od których oskarżony został w postępowaniu apelacyjnym uniewinniony, gdyż takich dowodów po prostu nie było. Powyższe zresztą wynika z treści uzasadnienia tego wyroku w sekcji 7 formularza na str. 74, gdzie Sąd I instancji wprost zasadnie wskazał jakie koszty (wydatki) w związku z jakimi czynnościami obciążają poszczególnych oskarżonych, w tym i K. H.. Natomiast w związku z uniewinnieniem oskarżonego od części czynów, zaszła konieczność wymierzenia mu niższej opłaty od wymierzonej kary za czyn, od którego nie było apelacji, na co wskazano przy ustosunkowaniu się do zarzutów apelacji obrońcy oskarżonego.

VII. APELACJA OBROŃCY oskarżonego J. C. (1) – adw. S. K.

Ad. 1

Wniosek niezasadny z powodu nieuwzględnienia żadnego zarzutu podniesionego w tej apelacji, o czym szerzej była mowa wyżej przy ustosunkowaniu się do zarzutów tej apelacji.

Ad. 2

4. OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

W pkt I e wyroku Sąd Apelacyjny zmienił pkt 11 zaskarżonego wyroku w sprawie (...) poprzez obniżenie wymierzonej oskarżonemu J. C. (1) opłaty.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Sąd Okręgowy wymierzył oskarżonemu opłatę od orzeczonej kary w kwocie 6.400 zł. Tymczasem zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 5 cyt. ustawy o opłatach w sprawach karnych w przypadku orzeczenia kary pozbawienia wolności w wymiarze 3 lat opłata ta wynosi 400 zł (art. 2 ust. 5 ustawy), natomiast w przypadku wymierzenia grzywny obok kary pozbawienia wolności opłata ta wynosi 20% od orzeczonej kwoty grzywny (art. 3 ust. 1 ustawy o opłatach). Sąd I instancji orzekł karę łączną 3 lat pozbawienia wolności, więc kwota opłaty 400 zł jest uzasadniona. Natomiast w przypadku kary grzywny niezasadne jest obciążanie oskarżonego w całości opłatą od tej kary w wysokości 6.000 zł (20% od kwoty 30.000 zł grzywny orzeczonej w pkt 2 wyroku). Trzeba bowiem zauważyć, iż Sąd I instancji zróżnicował w przypadku orzeczonych w punktach 2 i 3 wysokość stawki dziennej grzywny, gdyż w pkt 2 ustalił ją na kwotę 200 zł, gdy tymczasem w pkt 3 ustalił ją na kwotę 100 zł. Nie ulega zaś przecież wątpliwości, iż surowszą karą grzywny jest grzywna w liczbie 200 stawek dziennych, niż w liczbie 150 stawek dziennych, choć patrząc kwotowo (pomnożenie liczby stawek przez ich kwotę) grzywna w pkt 2 jest surowsza finansowo dla oskarżonego. Kierując się jednak względami słuszności Sąd Apelacyjny uznał, iż orzeczenie w przedmiocie wymierzonej opłaty jest rażąco w tym konkretnym przypadku niesprawiedliwe, gdyż nie uwzględnia wspomnianego aspektu zróżnicowania wysokości stawek dziennych. Tym samym, kierując się art. 440 k.p.k. i mając na uwadze fakt, iż co do kosztów sądowych Sąd I instancji zastosował przepis art. 624 § 1 k.p.k., zasądzając od oskarżonego tylko w części koszty procesu, to tym bardziej ta reguła (poprzez odpowiednio stosowany przepis art. 17 ust. 1 ustawy o opłatach w sprawach karnych) powinna znaleźć zastosowanie w orzeczeniu o opłacie. Tym samym, z korzyścią dla skazanego Sąd odwoławczy z urzędu obniżył wymierzoną oskarżonemu opłatę do kwoty 4.400 zł (odpowiada ona opłacie od orzeczonej w pkt 3 grzywny w liczbie 200 stawek dziennych po 100 zł, czyli 20% kwoty 20.000 zł, czyli kwoty 4000 zł po dodaniu do niej wspomnianej wyżej kwoty 400 zł), przyjmując, iż w pozostałej części zwolnienie oskarżonego od ponoszenia kosztów procesu, do których także przecież należy opłata, jest jak najbardziej uzasadnione.

5. ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11.

Przedmiot utrzymania w mocy

0.1Rozstrzygnięcia co do winy, przyjętych kwalifikacji prawnych, orzeczonych kar i kar łącznych i środków karnych i kompensacyjnych wobec oskarżonych J. S. (1), D. P., P. S. (2), P. Z., P. J., M. J. i J. C. (1) w punktach 1-3, 5-20, 25 lit. a, b, c, d, e, f, 27 a, b, c, d, e, f, 32, 33, 34, 35, 36, 39 a, b, c, d, e, f wyroku w sprawie (...) i w punktach 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9 i 10 wyroku w sprawie (...) oraz rozstrzygnięcia w przedmiocie kosztów procesu w pkt 40 a, b, c, d, e, f, g wyroku w sprawie II K 169/17 i w pkt 11 wyroku w sprawie II K 31/19.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Rozstrzygnięcia powyższe nie budzą żadnych wątpliwości a to z powodu uznania wniesionych apelacji (poza apelacją obrońcy K. H.) za nieuzasadnione. Sąd odwoławczy przy ich omówieniu wykazał, iż ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd Okręgowy w zakresie sprawstwa, winy oskarżonych w popełnieniu przypisanych im czynów nie budzą wątpliwości, jak również takich wątpliwości nie budzą przyjęte do tych czynów kwalifikacje prawne oraz wymierzone na podstawie właściwych przepisów kary jednostkowe i kary łączne. Poza tym zastrzeżeń nie budzą także orzeczenia w przedmiocie przepadków dowodów rzeczowych, w przedmiocie orzeczonych środków karnych ściągnięcia równowartości pieniężnej przepadku korzyści majątkowej oraz orzeczonych solidarnie nawiązek. W tym zakresie Sąd I instancji zarówno w sprawie (...), jak i w sprawie (...) podał w treści wyroku prawidłowo podstawy prawne tych orzeczeń, zaś w uzasadnieniach tych wyroków (w sekcji 4 formularza uzasadnienia w sprawie (...) na str. 66-68 i 71 oraz w sekcji 4 formularza uzasadnienia w sprawie (...) na str. 31-33) należycie umotywował te rozstrzygnięcia, które zresztą w tym zakresie (co do ich poprawności i zasadności) nie zostały przez apelujących zakwestionowane. Zastrzeżeń nie budzą też orzeczenia o zaliczeniu na poczet orzeczonych kar okresów rzeczywistych pozbawień wolności oskarżonych. Zresztą orzeczenia te znajdują oparcie w przepisie art. 63 § 1 k.k., zaś okresy pozbawienia wolności wynikają z dokumentów na k. 2 i 201 t. VIII (dot. J. S. (1)), k. 2,46, 137 t. V (dot. D. P.), k. 22, 175, 194 t. IV (dot. P. S. (2)), k. 2, 108 t. II (dot. P. J.), k. 34, 39, 87 t. IX, k. 2, 137 t. VI (dot. M. J.) i k. 3, 220 t. III (dot. J. C. (1)).

Wreszcie zastrzeżeń nie budzą orzeczenia w przedmiocie kosztów procesu, które ponoszą oskarżeni z racji ich skazania, a nie są kwestionowane przez skarżących.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.11.

Przedmiot i zakres zmiany

0.0.1Zmiana dotyczy rozstrzygnięć o winie oskarżonego K. H. w pkt 21, 22 podpunkty (litery) a, b, o orzeczonych karach łącznych w pkt 24, o środku karnym w pkt 25 podpunkt g, o orzeczonej nawiązce w pkt 27 podpunkt g, o zaliczeniu na poczet kary grzywny orzeczonej wobec tego oskarżonego okresu rzeczywistego pozbawienia wolności w pkt 39 podpunkt g oraz w konsekwencji zmiany w zakresie opisów czynów nastąpiły w punktach 1, 2, 5, 6, 8, 9, 12, 13, 15, 16, 18, 19, 28 lit. a, b wyroku w sprawie (...) i w punktach 1, 2 i 3 wyroku w sprawie (...). Poza tym zmiana dotyczy także wysokości wymierzonej w pkt 40 lit. g wyroku w sprawie (...) opłaty oskarżonemu K. H. a także wysokości wymierzonej opłaty w pkt 11 wyroku w sprawie (...) oskarżonemu J. C. (1).

Zwięźle o powodach zmiany

O zmianach związanych z uniewinnieniem oskarżonego K. H. i konsekwencjami tego uniewinnienia wypowiedziano się szeroko wyżej przy ustosunkowaniu się do apelacji obrońcy tego oskarżonego. O zmianie w zakresie orzeczenia o opłacie sądowej wymierzonej oskarżonemu J. C. (1) wypowiedziano się wyżej w sekcji 4.

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

Nie dotyczy

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

Nie dotyczy

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

Nie dotyczy

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

Nie dotyczy

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

Nie dotyczy

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Nie dotyczy

6. Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III i IV

W punkcie III wyroku zasądzono od oskarżonych S., P., S., Z., (...), J. i C. na rzecz oskarżycieli posiłkowych (...) S.A. solidarnie kwoty po 1200 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym. Oskarżyciele posiłkowi byli bowiem reprezentowani na rozprawie apelacyjnej przez pełnomocnika – adwokata działającego z wyboru i za jego pośrednictwem wnosili o zasądzenie na ich rzecz kosztów tego zastępstwa według norm przypisanych. Skoro zaś apelacje obrońców tych oskarżonych okazały się nieuzasadnione i oskarżeni ci, którzy solidarnie wyrządzili szkody tymże pokrzywdzonym zostali prawomocnie skazani, to podstawą tego zasądzenia kosztów były przepisy art. 636 § 1 k.p.k. w zw. z art. 627 k.p.k., natomiast wysokość tych kwot (wydatków na rzecz oskarżyciela posiłkowego) została ustalona na podstawie § 11 ust. 1 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22.10.2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. poz. 1800 ze zm.).

W pkt IV obciążono Skarb Państwa w 1/8 kosztami sądowymi za postępowanie odwoławcze w związku z uniewinnieniem oskarżonego K. H. (art. 632 pkt 2 k.p.k.) natomiast w przypadku pozostałych 7 oskarżonych zasądzono od nich te koszty po 1/8 części w kwotach po 32,50 zł tytułem wydatków. Zasądzenie to wynikało z faktu niezasadności wniesionych na ich korzyść apelacji (art. 636 § 1 k.p.k.). Wydatki zaś zostały określone w art. 618 § 1 pkt 1 i 10 k.p.k., tj. w wysokości 20 zł (należało podzielić między oskarżonych po 1/8, co stanowi kwotę 2,50 zł od każdego z oskarżonych), stanowiący ryczałt za doręczenie pism – tu: zawiadomień o terminie rozprawy apelacyjnej, niezależnie od liczby doręczonych pism (§1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym - Dz.U.2013.663 j.t.) oraz w kwocie 30 zł, stanowiącą opłatę za wydanie danych o karalności (art. 24 ust. 3 ustawy z dnia 24 maja 2000 r. o Krajowym Rejestrze Karnym - Dz.U.2012.654 j.t. z późn. zm. - w zw. z §3 ust. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca (...). w sprawie opłat za wydanie informacji z Krajowego Rejestru Karnego - Dz.U.2014.861). Łącznie więc na każdego z oskarżonych przypadała kwota tych wydatków w wysokości 32,50 zł.

Z uwagi na utrzymanie w mocy orzeczeń również w przedmiocie orzeczonych wobec tych oskarżonych kar, Sąd odwoławczy wymierzył poszczególnym oskarżonym opłaty od wymierzonych kar w wysokościach, w jakich to prawidłowo uczynił Sąd I instancji (art. 8 ustawy z dnia 23.06.1973 r. o opłatach w sprawach karnych - tekst jednolity z 1983 r., Dz.U. Nr 49, poz. 223 z późn. zm.), przy czym konsekwentnie, z przyczyn wyżej podanych w sekcji 4 oskarżonemu C. wymierzono opłatę w kwocie 4.400 zł.

7. PODPIS

G. N. K. L. M. K.

II AKa 40/21

Powołane przepisy:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE