Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Warszawa, dnia 4 grudnia 2023 roku

Sąd Okręgowy w Warszawie I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący sędzia (del.) Marcin Polit

Protokolant stażysta Dominika Głębocka

po rozpoznaniu w dniu 15 listopada 2023 roku w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa A. J.

przeciwko (...) S.A. Oddział w Polsce w likwidacji i (...) S.A. w W.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego (...) S.A. w W. na rzecz powoda A. J. kwotę 83 787,60 zł (osiemdziesiąt trzy tysiące siedemset osiemdziesiąt siedem złotych i sześćdziesiąt groszy) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 3 listopada 2016 roku do dnia zapłaty;

II.  w pozostałej części oddala powództwo w stosunku do (...) S.A. w W.;

III.  zasądza od pozwanego (...) S.A. w W. na rzecz powoda A. J. kwotę 9 607 (dziewięć tysięcy sześćset siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 5 400 (pięć tysięcy czterysta) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego;

IV.  w całości oddala powództwo w stosunku do (...) S.A. Oddział w Polsce w likwidacji;

V.  odstępuje od obciążenia powoda A. J. obowiązkiem zwrotu kosztów procesu na rzecz (...) S.A. Oddział w Polsce w likwidacji.

Sygn. akt I C 167/21

UZASADNIENIE

Pozwem nadanym w urzędzie pocztowym w dniu 30 czerwca 2017 roku (data stempla pocztowego – k. 86) powód A. J. wniósł o zasądzenie na jego rzecz od pozwanego (...) S.A. Oddział w Polsce z siedzibą w W. (dalej: (...) S.A.) kwoty 83 787,60 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 24 sierpnia 2016 roku do dnia zapłaty „i dalszym odsetkami za opóźnienie” oraz o stwierdzenie, że pozwany „zobowiązany jest do zapłaty na rzecz powoda A. J. kosztów procesu, w tym zastępstwa procesowego wg wysokości 3-krotnej, minimalnej stawki. Powód wnosił o wydanie nakazu zapłaty w postępowaniu nakazowym.

Z uzasadnienia pozwu wynikało, że w dniu 15 stycznia 2016 roku G. T. uszkodził samochód powoda marki (...) klasa (...) o nr rej (...). Było prowadzone postępowanie likwidacyjne, na podstawie którego pozwany najpierw w dniu 22 marca 2016 roku odmówił wypłaty odszkodowania, uznając, że brak jest podstaw do przyjęcia jego odpowiedzialności za skutki zdarzenia, gdyż zdarzenie nie zostało potwierdzone przez sprawcę. Następnie jednak decyzją z dnia 20 lipca 2016 roku pozwany uznał swoją odpowiedzialność i roszczenie w zakresie kwoty 30 933,31 zł z tytułu kosztów naprawy. Kolejno powód wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 96 235,20 zł z tytułu kosztów najmu pojazdów zastępczych – pozwany częściowo uznał to roszczenie pismem z dnia 2 listopada 2016 roku, przyznając powodowi kwotę 12 447,60 zł. Powód na mocy odwołania od tej decyzji wniósł o przyznanie dalszej kwoty z tytułu kosztów najmu pojazdów zastępczych w kwocie 83 787,60 zł. Pozwany odmówił zapłaty tej kwoty. Żądanie powoda z pozwu opiera się zatem na gruncie art. 805§2 pkt 1 k.c. oraz na podstawie polisy OC sprawcy szkody i stanowi rekompensatę kosztów najmu pojazdu zastępczego. Najem trwał 33 dni przy stawce 230 zł za dobę oraz 157 dni przy stawce 450 zł za dobę, co dało łączną kwotę 96 235,20 zł. Pozwany wypłacił kwotę 12 447,60 zł, a zatem kwota dochodzona pozwem stanowi brakującą różnicę (pozew – kk. 4-7).

Sąd stwierdził brak podstaw do wydania nakazu zapłaty zarówno w postępowaniu nakazowym, jak i upominawczym (zarządzenie – k. 87; zarządzenie – k. 94).

W odpowiedzi na pozew wniesionej w dniu 6 października 2017 roku (data stempla pocztowego – k. 122), pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości, zasądzenie zwrotu kosztów procesu, zaś w przypadku uwzględnienia powództwa – o oddalenie wniosku powoda o zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego w potrójnej wysokości stawki minimalnej. Wniósł także o wezwanie do wzięcia udziału w sprawie w charakterze pozwanej (...) S.A. (dalej: (...) S.A.) i zobowiązanie powoda do wskazania, czy wyraża zgodę na wstąpienie tego podmiotu w miejsce pozwanego. Jednocześnie pozwany (...) S.A. wskazał, że w przypadku wyrażenia takiej zgody, odstąpi on od składania wniosku o przyznanie kosztów od strony powodowej.

W uzasadnieniu wniosku o oddalenie powództwa pozwany wskazał m.in., że w umowach najmu nie wskazano wysokości czynszu, zaś sama wysokość dochodzonej kwoty z tytułu tego czynszu jest zawyżona i niezasadna, m.in. z uwagi na nieprawidłowe działanie serwisu naprawczego, zwlekającego z podjęciem czynności do dnia wydania przez pozwanego decyzji co do wypłaty odszkodowania, tj. do dnia 26 lipca 2016 roku. Pozwany ponadto zarzucił, że zastosowane przez powoda stawki są nieadekwatne do najmu pojazdów tej samej klasy co pojazd uszkodzony, oraz że powód wynajął pojazd z wyższego segmentu niż pojazd uszkodzony (odpowiedź na pozew – kk. 98-102).

W piśmie z dnia 24 lutego 2018 roku powód podtrzymał swoje stanowisko oraz nie wyraził zgody na wstąpienie (...) S.A. w miejsce pozwanego (pismo z 24.02.2018 – kk. 129-134).

Postanowieniem z dnia 28 listopada 2018 roku tut. Sąd oddalił wniosek pozwanego o wezwanie do wzięcia udziału w sprawie w charakterze pozwanego (...) S.A. (postanowienie – k. 146).

Pismem z dnia 10 listopada 2021 roku pozwany podniósł brak legitymacji biernej pozwanego (pismo – kk. 262-262v.).

Pismem z dnia 24 listopada 2021 roku, jak również pismem z dnia 4 sierpnia 2023 roku powód wniósł o odrzucenie w całości zarzutu braku legitymacji biernej pozwanego (pismo z 24.11.2021 – kk. 276-277; pismo z 4.08.2022 – kk. 279-280).

Postanowieniem z dnia 24 maja 2023 roku Sąd uchylił postanowienie z dnia 28 listopada 2018 roku w przedmiocie oddalenia wniosku pozwanego o wezwanie (...) S.A. do udziału w sprawie w charakterze pozwanego oraz na podstawie art. 194§1 k.p.c. wezwał do udziału w sprawie w charakterze pozwanego (...) S.A. (postanowienie – k. 313).

Pismem z dnia 10 października 2023 roku stanowiącym wstąpienie do sprawy w charakterze pozwanego (...) S.A. w W. (dalej: (...) S.A.) wskazała, że spółka (...) S.A. przestała istnieć, a jej następcą prawnym jest (...) S.A. Ponadto oświadczyła, że w całości przyjmuje stanowisko procesowe dotychczasowego pozwanego (...) S.A. (pismo – kk. 325-325v.).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W 15 stycznia 2016 roku doszło do kolizji drogowej, w wyniku której uszkodzeniu uległ pojazd marki (...) klasa (...) o nr rej (...), stanowiący własność A. J.. W chwili przedmiotowego zdarzenia sprawca wypadku G. T. posiadał zawartą z (...) S.A. (działającym w ramach (...) S.A. w W., w branży ubezpieczeniowej pod marką handlową A. D., będącym następnie częścią (...) S.A. w związku z przejęciem portfela ubezpieczeń (...) S.A.) umowę ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych. Uszkodzony pojazd trafił do warsztatu celem naprawy (bezsporne; ponadto wydruk z KRS: kk. 116-118; wyciąg z rejestru handlowego i spółek we (...) wraz z tłumaczeniem – kk. 112-115).

W związku z ww. zdarzeniem A. J. zgłosił szkodę do ubezpieczyciela. Następnie w dniu 16 marca 2016 roku pełnomocnik powoda adw. J. S. zgłosił swoje wstąpienie do postępowania (pismo – k. 14).

W dniu 18 stycznia 2016 roku A. J. zawarł z (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. umowę najmu, na mocy której A. J. (jako najemcy) został wynajęty pojazd marki M. (...) o numerze rejestracyjnym (...), na okres od dnia 18 stycznia 2016 roku do dnia 20 lutego 2016 roku (umowa – k. 19, k. 22; protokół przekazania – k. 23).

W dniu 20 lutego 2016 roku A. J. zawarł z (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. kolejną umowę najmu, na mocy której A. J. został wynajęty pojazd marki M. (...) o numerze rejestracyjnym (...) (umowa – kk. 20-21; protokół przekazania – k. 24).

Pismem z dnia 22 marca 2016 roku (...) S.A. odmówił wypłaty odszkodowania, uznając, że brak jest podstaw do przyjęcia odpowiedzialności za skutki przedmiotowego zdarzenia. Wskazał, że G. T. nie potwierdził ani zdarzenia, ani swojej winy (odmowa wypłaty odszkodowania – kk. 15-16).

W odwołaniu z dnia 7 kwietnia 2016 roku pełnomocnik A. J. zarzucił ubezpieczycielowi niedołożenie należytych starań celem podjęcia czynności zmierzających do wyjaśnienia okoliczności dotyczących przedmiotowego zdarzenia. Na skutek odwołania od ww. decyzji, a także przedstawienia dalszych dowodów win sprawcy, w tym przesłania fotografii oraz wskazania miejsca zatrudnienia sprawcy celem umożliwienia skontaktowania się z nim przez ubezpieczyciela, decyzją z dnia 20 lipca 2016 roku (...) S.A. uznał swoją odpowiedzialność za ww. szkodę. Na mocy tej decyzji ustalono odszkodowanie z tytułu ubezpieczenia OC w wysokości 30 933,31 zł z tytułu kosztów naprawy pojazdu (odwołanie z 7.04.2016 – k. 17; pismo z 5.05.2016 – kk. 25-26; korespondencja mailowa – kk. 27-38; pismo A. z 27.04.2016 – k. 39; decyzja z 20.07.2016 – kk. 40-41).

Odwołaniem z dnia 29 lipca 2016 roku A. J. wniósł o pokrycie pełnych kosztów naprawy pojazdu w kwocie 42 282,59 zł, na podstawie przedłożonej faktury nr (...) z dnia 29 lipca 2016 roku (odwołanie – k. 42; faktura – k. 43-45).

Decyzją rzeczoznawcy G. K. z ramienia (...) S.A. faktura nr (...) została zweryfikowana i zatwierdzona na kwotę 40 761,62 zł. Pismem z dnia 18 sierpnia 2016 roku A. J. odwołał się od tej decyzji (faktura po weryfikacji – kk. 48-49; odwołanie – k. 47).

Ponadto pismem z dnia 24 sierpnia 2016 roku A. J. wezwał (...) S.A. do zapłaty kwoty 96 235,20 zł z tytułu najmu pojazdów zastępczych na podstawie faktury nr (...). Zgodnie z pismem oraz fakturą, najem dwóch pojazdów zastępczych trwał w przypadku pierwszego pojazdu – 33 dni przy stawce 230 zł za dobę, oraz w przypadku drugiego pojazdu – 157 dni przy stawce 450 zł za dobę, co dało łączną kwotę 96 235,20 zł za okres od dnia 18 stycznia 2016 roku do dnia 26 lipca 2016 roku, stosownie do odbioru własnego samochodu po dokonanej naprawie. Następnie, na skutek pisma z dnia 8 września 2016 roku stanowiącego wezwanie ubezpieczyciela do udzielenia odpowiedzi na pytania, A. J. wykazał poniesione koszty z tytułu najmu pojazdów zastępczych oraz wyjaśnił, dlaczego najem był konieczny, skoro posiadał on inne pojazdy – wskazał, że dwa z nich są wykorzystywane w jego zakładach pracy, zaś trzeci jest jedynie samochodem kolekcjonerskim (pismo z 24.08.2016 – kk. 55-56; faktura – k. 57; pismo z 8.09.2016 – k. 50).

Pismem z dnia 14 września 2016 roku stanowiącym odpowiedź na reklamację, a następnie decyzją o dopłacie z dnia 23 września 2016 toku (...) S.A. uznał roszczenie powoda w zakresie dochodzonej dodatkowo kwoty z tytułu kosztów naprawy uszkodzonego pojazdu w kwocie 10 128,96 zł, a zatem na łączną kwotę 41 062,27 zł (pismo z 14.09.2016 – kk. 53-54; decyzja – k. 51-52).

Pismem z dnia 28 września 2016 roku powód ponownie wezwał (...) S.A. do zapłaty kwoty 96 235,20 zł z tytułu zwrotu kosztów najmu pojazdów zastępczych za okres od dnia 18 stycznia 2016 roku do dnia 26 lipca 2016 roku w terminie 7 dni od dnia doręczenia niniejszego pisma (wezwanie – kk. 60-61).

Pismem z dnia 2 listopada 2016 roku (...) S.A. uznał roszczenie powoda z tytułu najmu pojazdów zastępczych co do kwoty 12 447,60 zł. Pozwany uznał za zasadny okres 44 dni jako okres celowy i konieczny do dokonania naprawy uszkodzonego pojazdu oraz przy zastosowaniu stawki dziennej czynszu najmu w wysokości 230 zł netto za dobę (pismo – k. 62).

Pismem z dnia 14 listopada 2016 roku stanowiącym odwołanie od decyzji z dnia 2 listopada 2016 roku, powód wniósł o jej zmianę, wnosząc o przyznanie dalszej kwoty z tytułu najmu pojazdów zastępczych w kwocie 83 787,60 zł (pismo – kk. 63-64).

Pismem z dnia 29 listopada 2016 roku (...) S.A. odmówił wypłaty żądanej kwoty 83 787,60 zł (pismo – kk. 65-66).

Powód skierował do Rzecznika (...) wniosek z dnia 12 grudnia 2016 roku o rozpatrzenie jego sprawy odszkodowawczej. Swoje pismo do Rzecznika skierował również (...) S.A./A. (...) (wniosek – kk. 67-68; pismo z 14.03.2017 – kk. 71-73).

Rzecznik (...) skierował do ubezpieczyciela pismo z dnia 8 lutego 2017 roku z jednoczesną prośbą o przedstawienie wyjaśnień i dowodów potwierdzających zasadność jego stanowiska (pismo – kk. 78-82).

(...) S.A. pismem z dnia 3 stycznia 2017 roku, jak również pismem z dnia 14 marca 2017 roku skierowanym do Rzecznika (...), podtrzymał swoje stanowisko wyrażone w piśmie z dnia 29 listopada 2016 roku (pismo z 3.01.2017 – k. 69; pismo z 14.03.2017 – kk. 75-77; pismo Rzecznika (...) z 5.04.2017 – kk. 83-85).

Technologiczny czas naprawy samochodu marki (...) klasy (...) o nr rej. (...) wg systemu A. wynosił 32,2 roboczogodziny. Konieczny czas naprawy tego pojazdu wynosił 53,7 roboczogodziny, tj. 7 dni roboczych, natomiast konieczny i uzasadniony okres przeprowadzenia prac przednaprawczych i naprawy pojazdu od dnia 9 marca 2016 roku, przy zachowaniu należytej staranności i maksymalnej wydajności pracy personelu technicznego zakładu naprawczego, wynosi 14 dni kalendarzowych.

Pojazd powoda ((...) klasy (...)) jest sklasyfikowany w segmencie wyższym niż samochód marki (...) (samochód wynajmowany).

Stawki najmu zastosowane w ramach zawartych przez powoda umów najmu mieszczą się w granicach średnich stawek rynkowych dla pojazdów klasy (...) (tj. równorzędnej do uszkodzonego pojazdu powoda) obowiązujących na terenie W. i okolicach w pierwszej połowie 2016 roku, które to stawki rynkowe wahały się – w zależności od okresu najmu – w przedziale od 189 zł do nawet 908 zł (opinia biegłego – kk. 156-173).

Powszechną praktyką zakładów naprawczych przed przystąpieniem do naprawy pojazdu jest uzyskanie od ubezpieczyciela informacji o przyjęciu odpowiedzialności odszkodowawczej oraz zatwierdzonej przez ubezpieczyciela „warsztatowej” kalkulacji kosztów naprawy pojazdu. Niewątpliwie do dnia rozpoczęcia czynności naprawczych pojazd powoda nie mógł poruszać się po drogach publicznych na skutek kolizji z dnia 15 stycznia 2016 roku (opinia uzupełniająca – k. 209).

Z dniem 26 października 2016 roku nastąpiło przeniesienie portfela ubezpieczeń A. A. z siedzibą w S. działającej przez (...) S.A., w związku z czym prawa i obowiązki (...) S.A. w zakresie zawartych umów ubezpieczeń przeszły na (...) S.A. (decyzja wraz z tłumaczeniem – kk. 120-121; wyciąg z umowy z dnia 26.10.2016 o przeniesieniu portfela wraz z tłumaczeniem – kk. 263-270).

W dniu 9 kwietnia 2021 roku Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy XIII Wydział Gospodarczy Krajowego Rejestru Sądowego dokonał wpisu do KRS połączenia (...) S.A. (spółka przejmowana) i (...) S.A. (spółka przejmująca), wskutek czego spółka przejmowana przestała istnieć i została wykreślona z rejestru, a jej następcą prawnym została spółka przejmująca. Jednocześnie spółka przejmująca zmieniła nazwę i działa obecnie pod firmą (...) S.A. Spółka ta wstąpiła we wszystkie prawa i obowiązki spółki przejmowanej wynikające z zawartych przed tym dniem umów (pismo (...) S.A. z 9.04.2021 – k. 327).

A. J. prowadzi działalność gospodarczą pod nazwą „J. Art. (...) oraz jest wspólnikiem spółek cywilnych: (...), (...) i „J.’s-K.” (wydruk z (...) k. 103).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie przytoczonych wyżej dokumentów, w tym ich odpisów i kopii, które uznał za wiarygodne, nie znajdując podstaw do kwestionowania ich prawdziwości oraz biorąc pod uwagę fakt, że również strony niniejszego postępowania nie podważały ich autentyczności, a także opinii biegłego sądowego z zakresu techniki samochodowej, którą Sąd uznał za w pełni wiarygodną, przy czym wszelkie zarzuty stron zostały wyjaśnione w ramach opinii uzupełniającej (k. 207-212).

Sąd zważył, co następuje.

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie.

Przyjmuje się, że normalnym następstwem działania, z którego wynikła szkoda w rozumieniu art. 361§1 k.c., jest często niemożność korzystania z samochodu przez poszkodowanego, nie tylko w sytuacji jego uszkodzenia, ale również zniszczenia. Jeżeli więc poszkodowany poniósł w związku z tym koszty, które były konieczne, na wynajem pojazdu zastępczego, to mieszczą się one w granicach skutków szkodowych podlegających wyrównaniu. Za normalne następstwo zniszczenia pojazdu służącego poszkodowanemu do prowadzenia działalności gospodarczej należy uznać konieczność czasowego wynajęcia pojazdu zastępczego w celu kontynuowania tej działalności w okresie, gdy szkoda nie została jeszcze naprawiona (tak wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 września 2004 roku, IV CK 672/03, LEX nr 146324). Pogląd ten został podtrzymany i rozwinięty w uchwale składu 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 17 listopada 2011 roku, III CZP 5/11, zgodnie z którą odpowiedzialność ubezpieczyciela z tytułu umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za uszkodzenie albo zniszczenie pojazdu mechanicznego niesłużącego do prowadzenia działalności gospodarczej obejmuje celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki na najem pojazdu zastępczego; nie jest ona uzależniona od niemożności korzystania przez poszkodowanego z komunikacji zbiorowej. Stanowisko Sądu Najwyższego w przytoczonej uchwale potwierdza, że szkodę majątkową stanowią wydatki poniesione przez poszkodowanego na najem pojazdu zastępczego w okresie remontu uszkodzonego pojazdu albo przez okres niezbędny do nabycia nowego pojazdu. Podstawa i zakres roszczenia o zwrot kosztów najmu pojazdu zastępczego nie zależy też od statusu poszkodowanego (czy jest przedsiębiorcą lub nie), jak również od celu wykorzystania pojazdu (prywatnych bądź związanych z działalnością gospodarczą; zob. także uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 24 sierpnia 2017 roku, III CZP 20/17).

W świetle okoliczności przedmiotowej sprawy nie podlegała kwestionowaniu sama odpowiedzialność pozwanego za zaistniałą szkodę w niniejszej sprawie (art. 822 k.c., art. 436§2 k.c. w zw. z art. 415 k.c. i art. 509 k.c.). Kwestią do rozważenia była natomiast wysokość szkody, jaką zobowiązany był naprawić ubezpieczyciel, którego ze sprawcą szkody łączyła umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych (art. 23 i następne ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych /Dz.U.2021.854/). Powód żądał zapłaty kwoty 83 787,60 zł stanowiącej różnicę między kwotą wynikającą z faktury VAT nr (...) (96 235,20 zł) a kwotą uznaną i wypłaconą przez pozwanego (tj. kwotą 12 447,60 zł). Pozwany uznał za zasadny okres 44 dni jako okres celowy i konieczny do dokonania naprawy uszkodzonego pojazdu oraz przy zastosowaniu stawki dziennej czynszu najmu w wysokości 230 zł netto za dobę.

W przekonaniu Sądu, biorąc pod uwagę zastosowane stawki, a także wskazany przez biegłego w wydanej przez siebie opinii przedział stawek rynkowych w odniesieniu do odpowiednich marek pojazdów, kwota czynszu najmu pojazdów w przedmiotowej sprawie mieści się we wskazanym przedziale i nie była wygórowana. Stawka 450 zł jest stawką rynkową dla najmu pojazdów klasy pojazdu powoda, zaś stawka 230 zł została zaakceptowana przez samego pozwanego. Zgodnie z utrwalonym stanowiskiem orzecznictwa, poszkodowany nie ma obowiązku poszukiwania najtańszej oferty (zob. np. uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 13 czerwca 2003 roku w sprawie III CZP 32/03, OSNC 2004/4/51). Poszkodowany niewątpliwie skorzystał z oferty rynkowej, zaś najmowane pojazdy zastępcze mieściły się w segmencie pojazdów odpowiednim dla pojazdu powoda.

Jednocześnie Sąd nie znalazł podstaw do zakwestionowania zawartych umów najmu z uwagi na niewskazanie w nich kwoty czynszu (jako że stawki czynszu najmu zostały ostatecznie wskazane w samej treści faktury VAT oraz, jak wskazano wyżej, są rynkowe) oraz samego okresu najmu pojazdu zastępczego, uznając zarzuty pozwanego za nietrafione. Odnośnie okresu, w którym serwis naprawczy zwlekał z rozpoczęciem naprawy aż do momentu wydania przez ubezpieczyciela decyzji o wypłacie odszkodowania, tj. do dnia 20 lipca 2016 roku, należy wskazać, że do opóźnienia w tym zakresie przyczynił się sam pozwany. W ocenie Sądu w ramach odwołania z dnia 7 kwietnia 2016 roku pełnomocnik A. J. słusznie zarzucił ubezpieczycielowi niedołożenie należytych starań celem podjęcia czynności zmierzających do wyjaśnienia okoliczności dotyczących przedmiotowego zdarzenia. Dopiero na skutek odwołania od ww. decyzji, a także przedstawienia dowodów win sprawcy, w tym przesłania fotografii oraz wskazania miejsca zatrudnienia sprawcy celem umożliwienia skontaktowania się z nim przez ubezpieczyciela, decyzją z dnia 20 lipca 2016 roku (...) S.A. uznał swoją odpowiedzialność za ww. szkodę. Dopiero na skutek tej decyzji serwis mógł następnie przystąpić do naprawy pojazdu powoda. Niewątpliwie zatem korzystanie z pojazdu zastępczego we wskazanym okresie, tj. od dnia 18 stycznia 2016 roku (3 dni po kolizji) aż do dnia wskazanego na fakturze VAT, tj. do dnia 26 lipca 2016 roku, należało uznać za uzasadnione, jako że powód nie mógł w tym okresie korzystać ze swoje pojazdu, który był wówczas w warsztacie.

Powyższe skutkowało uwzględnieniem powództwa w całości w stosunku do (...) S.A. (jako następcy prawnego (...) S.A. i (...) S.A.). O odsetkach orzeczono na podstawie art. 481§1 i §2 k.c., mając na uwadze, że pismem z dnia 2 listopada 2016 roku (...) S.A. ( (...) S.A.) uznał roszczenie powoda z tytułu najmu pojazdów zastępczych co do kwoty 12 447,60 zł (k. 62), a zatem dopiero w dniu następującym po tym dniu należało uznać, że sprawa była już na tyle wyjaśniona, by roszczenie o zapłatę odszkodowania można było uznać za wymagalne. Tym samym roszczenie odsetkowe w pozostałym zakresie podlegało oddaleniu.

W konsekwencji należało orzec jak w pkt I-II sentencji.

O kosztach procesu (pkt III wyroku) orzeczono na podstawie art. 98§1 i §3 k.p.c. Na zasądzone koszty złożyły się kwoty: 4 190 zł tytułem opłaty od pozwu (art. 13 ust. 2 u.k.s.c.), 5 400 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego (§2 pkt 6 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie) oraz opłata skarbowa od złożenia dokumentu potwierdzającego udzielenie pełnomocnictwa w kwocie 17 zł (załącznik do ustawy z dnia 16 listopada 2006 r. o opłacie skarbowej, Dz.U. z 2020 poz. 1546 ze zm.). W ocenie Sądu nie podlegał uwzględnieniu wniosek strony powodowej o zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego w wysokości potrójnej stawki minimalnej – mimo niewątpliwie dużej aktywności pełnomocnika w postępowaniu likwidacyjnych oraz wyjątkowo długiego czasu prowadzenia sprawy sądowej, sama sprawa jednak należy do spraw stosunkowo nieskomplikowanych i powszechnie rozpoznawanych przez sądy polskie, zasadniczo nie wymagających szczególnie zwiększonego nakładu pracy pełnomocnika, zaś fakt, iż sprawa ta zakończyła się dopiero po kilku latach od dnia wniesienia pozwu wynika w dużej mierze z trudnej sytuacji kadrowej Sądu (w tym dwukrotnej zmiany sędziego referenta) oraz pandemii (...)19.

Z dniem 26 października 2016 roku nastąpiło przeniesienie portfela ubezpieczeń A. A. z siedzibą w S. działającej przez (...) S.A., w związku z czym prawa i obowiązki (...) S.A. w zakresie zawartych umów ubezpieczeń przeszły na (...) S.A. Następnie w wyniku przekształceń podmiotowych to (...) S.A. wstąpiła we wszystkie prawa i obowiązki (...) S.A. wynikające z zawartych przed tym dniem umów. Tym samym (...) S.A. nie posiada legitymacji biernej w przedmiotowej sprawie, w konsekwencji powództwo skierowane przeciwko niemu podlegało oddaleniu w całości. W tym zakresie Sąd orzekł jak w punkcie IV wyroku.

Jednocześnie Sąd nie obciążył powoda kosztami procesu poniesionymi przez (...) S.A. z uwagi na fakt, że na etapie postępowania likwidacyjnego brak było jednoznacznej informacji o przejęciu portfela ubezpieczeń przez inny podmiot i wskazania, który podmiot jest właściwy do ubiegania się o odszkodowania – w pismach kierowanych do powoda często bowiem jako nadawca wskazywany był zarówno (...) S.A., jak i (...) S.A. (np. k. 71). W związku z powyższym, na podstawie art. 102 k.p.c. Sąd orzekł jak w punkcie V wyroku.