Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 lipca 2024 r.

Sąd Rejonowy w Jędrzejowie I Wydział Cywilny w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 5 lipca 2024 roku w Jędrzejowie na posiedzeniu niejawnym

sprawy powództwa (...) Ltd z siedzibą w L.

przeciwko A. B.

o zapłatę

I.  oddala powództwo

II.  zasądza od strony powodowej (...) Ltd z siedzibą w L. na rzecz pozwanej A. B. kwotę 1817 zł (jeden tysiąc osiemset siedemnaście złotych) tytułem kosztów procesu z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty

Sygn. akt I C 20/24

UZASADNIENIE

WYROKU Z DNIA 5 lipca 2024 ROKU

W dniu 8 stycznia 2024 roku do tut. Sądu wpłynął pozew (...) Ltd. przeciwko pozwanej A. B. o zapłatę kwoty 6.273 zł z umownymi odsetkami w wysokości maksymalnych odsetek za opóźnienie od dnia 8 września 2023 roku do dnia zapłaty od kwoty 4500 zł i ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 8 września 2023 roku do dnia zapłaty od kwoty 154,73 zł oraz zwrot kosztów procesu. W uzasadnieniu swego żądania strona powodowa wskazała, że pozwana zawarła z (...) Sp. z o.o. ( (...) Sp. z o.o.) umowę o wirtualną kartę kredytową w dniu 23 grudnia 2022 roku i wykorzystała przyznany jej limit w kwocie 2800 zł, którego nie spłaciła. Nadto strona powodowa wskazała, że wierzytelność ze wskazanej umowy nabyła w drodze cesji wierzytelności.

W odpowiedzi na pozew z dnia 31 stycznia 2024 roku pozwana wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów procesu, wskazując na brak udowodnienia żądania co do zasady i wysokości, stosowania w umowie klauzul niedozwolonych i brak legitymacji strony powodowej, a także podniosła zarzut sankcji kredytu darmowego i przedwczesność żądania z uwagi na brak prawidłowego wypowiedzenia umowy, a także nieważność umowy względnie jej nieistnienie (k. 138 – 147).

Roszczenie strony powodowej było przedmiotem uprzedniego postępowania w ramach elektronicznego postepowania upominawczego przed Sądem Rejonowym w Lublinie sygn. akt Nc- e 1395082/23, który wydał nakaz zapłaty, a następnie postanowieniem z dnia 12 października 2023 roku umorzył postępowanie wobec sprzeciwu pozwanej (k. 12 – 17, 62 - 76).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 23 grudnia 2022 roku sporządzona została umowa o wirtualną kartę kredytową nr (...), a jako strony umowy wpisano w niej pozwaną oraz (...) Sp. z o.o. w W.. W umowie wskazano, że umowa zostaje zawarta na 360 dni licząc od dnia pierwszego wykorzystania limitu i może być odnowiona po tym czasie, a kwota przyznanego pozwanej limitu wyniesie 2800 zł, który pozostawał do dyspozycji pozwanej. W umowie wskazano nadto, że za wykorzystanie limitu będzie pobierana prowizja i inne opłaty, które miały być określone w Taryfie, a od pobranego limitu nie przewidziano odsetek kapitałowych. Wirtualną kartę powiązano z rachunkiem do jej obsługi i spłaty oraz kontem klienta, a w umowie nie określono minimalnej kwoty do spłaty kwotowo, odsyłając w tym zakresie do danych w zestawieniu operacji w poszczególnych okresach rozliczeniowych.

W umowie określono także przypadki wypowiedzenia umowy przez (...) Sp. z o.o. odsyłając w tym zakresie do Regulaminu. Wypowiedzenie mogło być dokonane na piśmie z przesłaniem na ostatni adres pozwanej lub trwałym nośniku i mogło być dokonane z 2 miesięcznym okresem wypowiedzenia m.in. w przypadku nieterminowego regulowania należności. Integralną część umowy stanowił regulamin.

W dniu 26 maja 2023 roku sporządzono aneks do umowy z dnia 23 grudnia 2022 roku zwiększając limit do kwoty 4600 zł.

W dniu 23 grudnia 2022 roku dokonano przelewu na rzecz pozwanej kwoty 2500 zł, w dniu 30 stycznia 2023 roku kwoty 200 zł, a w dniu 26 maja 2023 roku kwoty 1800 zł.

Na koncie klienta - pozwanej naliczono za okres od 22 stycznia do 20 lutego 2023 roku prowizję w kwocie 423,44 zł określając ją jednocześnie jako minimalną kwotę do spłaty, a następnie w okresie od 21 lutego do 22 marca 2023 roku kolejną prowizję w kwocie 432 zł określając ją jednocześnie jako minimalną kwotę do spłaty i ujawniono spłatę 423,44 zł z dnia 24 lutego 2023 roku, okresie od 23 marca do 21 kwietnia 2023 roku naliczono prowizję w kwocie 432 zł, określając ją jednocześnie jako minimalną kwotę do spłaty i ujawniono wpłatę 432 zł, okresie od 22 kwietnia do 21 maja 2023 roku naliczono prowizję w kwocie 432 zł, określając ją jednocześnie jako minimalną kwotę do spłaty i ujawniono wpłatę 432 zł w dniu 25 kwietnia 2023 roku, w okresie od 22 maja do 20 czerwca 2023 roku naliczono prowizję w kwocie 681,60 zł, określając ją jednocześnie jako minimalną kwotę do spłaty i ujawniono wpłatę 432 zł w dniu 25 maja 2023 roku, w okresie od 21 czerwca do 20 lipca 2023 roku naliczono prowizję w kwocie 720 zł, określając minimalną kwotę do spłaty na kwotę 1413,10 zł , a także naliczono odsetki karne w kwocie 11,50 zł, w okresie od 21 lipca do 29 lipca 2023 roku naliczono prowizję w kwocie 216 zł, określając minimalną kwotę do spłaty na kwotę 6135,16 zł i naliczono odsetki karne w kwocie 17,56 zł.

W dniu 29 czerwca 2023 roku sporządzono pismo o wypowiedzeniu pozwanej umowy z dnia 23 grudnia 2022 roku i wezwano do zapłaty kwoty 682,98 zł.

W dniu 21 sierpnia 2023 roku sporządzono pismo z wezwaniem pozwanej do zapłaty kwoty 6198,92 zł w terminie 28 sierpnia 2023 roku.

W dniu 27 października 2022 roku strona powodowa i (...) Sp. z o.o. zawarły ramową umowę przelewu wierzytelności, a w dniu 21 lutego 2023 roku porozumienie nr 48 do tej umowy na podstawie której strona powodowa nabyła wierzytelności określone w załączniku, w tym z umowy nr (...).

Dowód: wydruk umowy z aneksem (k.18 - 27), przelew weryfikacyjny (k. 28), przelewy (k. 29 - 31), zestawienie operacji na koncie (k. 32 - 39), wydruki z konta NetCredit (k. 32 -39), potwierdzenie zawarcia umowy (k. 42, 43), pisma (k. 44, 45), umowa przelewu z porozumieniem i załącznikami (k. 47 -58), formularz informacyjny (k. 90 – 110), regulamin portalu i wydawania, użytkowania wirtualnej karty (k. 111 -135).

Sąd zważył co następuje:

Powództwo jest niezasadne.

Wobec stanowiska pozwanej, to na stronie powodowej ciążył obowiązek udowodnienia, że pozwana i (...) Sp. z o.o. zawarli umowę o wirtualną kartę kredytową z dnia 23 grudnia 2022 roku nr (...) i aneksem z dnia 26 maja 2023 roku.

Umowa ta i aneks były umowami w rozumieniu art. 5 pkt 13 ustawy z dnia 12 maja 2011 roku o kredycie konsumenckim (Dz. U nr 126 z późn. zm.) i miały być zawarte w trybie przepisu art. 15 wskazanej ustawy bez jednoczesnej obecności obu stron umowy przy wykorzystaniu środków porozumiewania się na odległość (tzw. umowa o kredyt konsumencki zawierana na odległość), czyli w drodze elektronicznej.

Do ważności umowy pożyczki (kredytu), zawartej w drodze elektronicznej nie jest wymagana forma pisemna, co wynika z treści przepisu art. 29 ust. 1 wskazanej ustawy, zgodnie z którym umowa o kredyt konsumencki powinna być zawarta w formie pisemnej, chyba że odrębne przepisy przewidują inną szczególną formę. Z przepisu tego nie wynika zatem, aby forma pisemna została zastrzeżona pod rygorem nieważności, a zatem należało przyjąć, że zastrzeżenie formy pisemnej, zgodnie z przepisem art. 73 § 1 kc, zostało zastrzeżone jedynie pod rygorem dowodowym (wyrok Sądu Okręgowego w Krakowie z dnia 12 grudnia 2017 roku II Ca 2448/17 legalis 2052181).

Do przyjęcia, że doszło do zawarcia umowy o kredyt konsumencki, zgodnie z treścią art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 29 września 1997 roku Prawo bankowe, wystarczy przedłożenie umowy na innym trwałym nośniku w postaci elektronicznej (wyrok Sądu Okręgowego w Świdnicy z dnia 14 maja 2019 roku II Ca 180/19 legalis 2159273; komentarz do art. 29 ustawy o kredycie konsumenckim pod red. Osajda) oraz dowodu doręczenia tej umowy konsumentowi stosownie do art. 29 ust. 2 wskazanej ustawy o kredycie konsumenckim. Doręczenie to może nastąpić w dowolny sposób w tym również w drodze elektronicznej, przy czym na wierzycielu ciąży udowodnienie faktu doręczenia konsumentowi takiej umowy (Wyrok Sądu Rejonowego Łódź – Widzew z dnia 15 października 2020 roku II C 516/20 legalis 249501; wyrok Sądu Okręgowego w Poznaniu z dnia 17 września 2020 roku II Ca 771/20 legalis 2494149).

Zdaniem Sądu strona powodowa przedkładając umowę z dnia 23 grudnia 2022 roku nr (...) wraz z elektronicznym potwierdzeniem jej zawarcia wykazała, że doszło do zawarcia umowy w sposób wynikających z powyższych przepisów. Umowa ta została także wykonana, albowiem pozwana wykorzystała limit do kwoty 2700 zł, a następnie do kwoty 1800 zł po dacie aneksu i spłaciła go do kwoty (...),44 co wynika z danych na rachunku klienta i dowodów przelewu.

Jeżeli chodzi o zarzut braku legitymacji procesowej strony powodowej, to należy wskazać, że nie był on zasadny.

Zgodnie z art. 509 §1 kc wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na rzecz osoby trzeciej, chyba, że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania.

Na podstawie wskazanego przepisu przelew wierzytelności jest umową, na podstawie której dotychczasowy wierzyciel przenosi wierzytelność ze swojego majątku do majątku osoby trzeciej, a przedmiotem przelewu jest wierzytelność istniejąca, którą cedent może swobodnie rozporządzać i która jest w dostateczny sposób oznaczona (zindywidualizowana). W tym zakresie konieczne jest wyraźne określenie stosunku zobowiązaniowego, którego elementem jest zbywana wierzytelność. Wymaga się zatem oznaczenia stron tego stosunku zobowiązaniowego oraz przedmiotu świadczenia (wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 15 października 2015 roku sygn. akt I ACa 492/15 LEX nr 184218; wyrok SN z dnia 11 maja 1999 r. III CKN 423/98 Biuletyn Sądu Najwyższego 2000/1 str. 1).

W ocenie Sądu z ramowej umowy przelewu wierzytelności, porozumienia nr 48 i załącznika, wynika że strona powodowa nabyła od (...) Sp. z o.o. prawo do wierzytelności z umowy o wirtualną kartę kredytową z dnia 23 grudnia 2022 roku nr (...) wraz z aneksem wskazanej w pozwie. Z dokumentów tych wynikało, że to strona powodowa wstąpiła co do zasady w prawa pierwotnego wierzyciela, a zatem miała legitymację procesową czynną w niniejszej sprawie.

W ocenie Sądu słuszny był zarzut stosowania przez pierwotnego wierzyciela w umowie o wirtualną kartę kredytowa klauzul niedozwolonych w zakresie określenia prowizji i innych należności pozaodsetkowych kosztów.

Zgodnie z przepisem art. 385 ¹ § kc postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nieuzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (niedozwolone postanowienia umowne), przy czym nie dotyczy to postanowień określających świadczenia główne stron, w tym ceny i wynagrodzenia, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny.

Wskazany przepis ma zastosowane do umów obligacyjnych zawieranych pomiędzy przedsiębiorcami a konsumentami z użyciem wzorca umowy lub też do umów zawieranych bez użycia takiego wzorca (wyrok SN z dnia 7 grudnia 2006 roku III CSK 266/06 lex 238949).

Niewątpliwym jest, że wskazany przepis może mieć zastosowanie w niniejszej sprawie, albowiem umowa z dnia 23 grudnia 2022 roku i aneks do niej zostały zawarta pomiędzy przedsiębiorcą, czyli (...) Sp. z o.o. a konsumentem, czyli pozwaną.

Klauzula generalna wskazana w cytowanym przepisie zawiera dwa kryteria oceny umowy,
a mianowicie dobre obyczaje oraz interesy konsumenta. Uznanie konkretnej klauzuli umownej za niedozwolone postanowienie umowy wymaga stwierdzenia łącznego wystąpienia obu przesłanek, a więc sprzeczności z dobrymi obyczajami oraz rażącego naruszenia interesów konsumenta (wyrok SN z dnia 29 sierpnia 2013 roku I CSK 660/12 lex 1408133).

Dobre obyczaje to w zasadzie pojęcie równoważne dla zasad współżycia społecznego, czyli pozaprawnych reguł postępowania niesprzecznych z etyką, moralnością i aprobowanych społecznie. W szczególności sprzeczne są wszelkie postanowienia umowy, które naruszają uczciwość, zaufanie do kontrahenta, zmierzają do wykorzystania przymusowego położenia drugiej strony umowy, a tym samym naruszają równorzędność stron stosunku prawnego (Adam Olejniczak - komentarz do art. 385 ¹ kc lex; wyrok SN z dnia 3 lutego 2006 roku I CK 297/05 Wokanda 2006 nr 7-8).

Interesy konsumenta to pojęcie szerokie i należy przez nie rozumieć nie tylko interesy ekonomiczne. Z rażącym naruszeniem interesów konsumenta mamy do czynienia
w przypadku, gdy postanowienia umowy znacząco odbiegają od sprawiedliwego wyważenia praw i obowiązków stron, gdy dochodzi do jaskrawej, nieusprawiedliwionej dysproporcji praw i obowiązków stron umowy (wyrok SN z dnia 13 lipca 2005 roku I CK 832/04).

Do naruszenia tej równowagi stron odnosi się także art. 3 ust. 2 Dyrektywy Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 roku w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich (Dz. U. UE l 2011.304.64), zawierający definicję nieuczciwych warunków umowy zawieranej z konsumentem.

Należy wskazać, że nie każde postanowienie umowy podlega ocenie pod kątem uznania go za niedozwoloną klauzulę. Z badania tego wyłączone są postanowienia umowy uzgodnione indywidualnie z konsumentem oraz postanowienia określające jednoznacznie główne świadczenia stron.

Zgodnie z art. 720 § 1 kc przez umowę pożyczki (kredytu) dający pożyczkę (kredyt) zobowiązuje się przenieść na własność biorącego pożyczkę (kredyt) określoną ilość pieniędzy, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy.

Z definicji umowy pożyczki (kredytu) nie wynika zatem, aby wysokość prowizji i innych opłat należały do głównych świadczeń stron umowy, albowiem do świadczeń tych należą jedynie udostępnienie kwoty pożyczki (kredytu oraz zwrot kwoty pożyczki (kredytu) (wyrok Sądu Antymonopolowego z dnia 30 września 2002 roku XVII Amc 47/01 Dz. Urz. UOKiK 2003/1/244; wyrok SN z dnia 6 kwietnia 2004 roku I CK 472/03 Pr. Bank. (...)).

Tym samym postanowienia w zakresie ustalenia wysokości prowizji i innych pozaodsetkowych kosztów podlegają ocenie przy uwzględnieniu art. 385 ¹ kc i mogą być uznane za niedozwolone klauzule umowne.

Zgodnie z art. 385 ¹ § 3 kc nieuzgodnione indywidualnie są te postanowienia umowy, na których treść konsument nie miał rzeczywistego wpływu, w szczególności odnosi się do to wzorca umowy zaproponowanego konsumentowi przez kontrahenta.

Przy ocenie postanowień umowy pod kątem ich indywidualnego uzgodnienia należy także kierować się art. 3 ust. 2 Dyrektywy Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 roku
w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich (Dz. U. UE l 2011.304.64), zgodnie z którym warunki umowy zostaną zawsze uznane za niewynegocjowane indywidualnie, jeżeli zostały sporządzone wcześniej i konsument nie miał wypływu na ich treść, zwłaszcza jeżeli zostały przedstawione konsumentowi w formie sformułowanej uprzednio umowy standardowej (wyrok SN z dnia 3 lutego 2006 roku I CK 297/05 Wokanda 2006 nr 7-8).

W ocenie Sądu umowa o wirtualną kartę kredytową z dnia 23 grudnia 2022 roku z aneksem w części dotyczącej ustalenia wysokości pozaodsetkowych kosztów, a w szczególności dotyczących prowizji nie zostały uzgodnione z pozwaną indywidualnie, co więcej pozwana o wysokości tych kosztów zdaniem Sądu nie była dokładnie poinformowana, albowiem w dacie zawarcia umowy i aneksu nie znała ich wysokości. Wysokość tych kosztów została w ogóle dość skomplikowanie określona w umowie i regulaminie , który został jednostronnie i odgórnie opracowany przez pierwotnego wierzyciela.

Należy także dodać, że strona powodowa przy uwzględnieniu art. 385 ¹ § 4 kc nie udowodniła, że te zapisy umowy zostały uzgodnione indywidualnie z pozwaną.

W ocenie Sądu postanowienia umowy z aneksem w zakresie ustalenia wysokości prowizji i pozaodsetkowych były niedozwolonymi postanowieniami umowy i zmierzały do obejścia przepisów dotyczących wysokości odsetek, rażąco naruszały prawa pozwanej jako konsumenta. Niewątpliwie w umowie nie zastrzeżono żadnych odsetek kapitałowych, ale w zamian zastrzeżono bardzo wysoką prowizję i to w sposób niejasny, jedynie z wydruków z konta pozwanej jako klienta wynika, że co miesiąc od stycznia 2023 roku naliczono jej prowizje w wysokości 423,44 zł, a potem 432 zł, potem 681, 60 zł, potem, 720 i wreszcie 216 zł.

Tylko za okres od 22 stycznia 2023 roku do 20 lutego 2023 roku prowizja w kwocie 423,44 zł była naliczona od kwoty 2500 zł, co stanowiło około 17 % wskazanej udostępnionej kwoty, podczas gdy odsetki maksymalne za opóźnienie za ten okres wyniosłyby tylko 46,99 zł za ten okres, a zatem kwota prowizji tylko za jeden miesiąc stanowiła prawie 10 – krotność dopuszczalnych ustawowo odsetek maksymalnych.

Nadto wpłaty dokonywane za kolejne okresy zaliczano na poczet całej prawie prowizji i kwota prowizji cały czas rosła a tym samym zobowiązanie pozwanej, zamiast maleć. Łącznie za okres od 22 stycznia 2023 roku do 29 lipca 2023 roku naliczono pozwanej prowizję w kwocie 3337,04 zł oraz dodatkowo odsetki karne w kwocie 17,56 zł, a tym czasem za cały okres umowy pozwana otrzymała kwotę 4500 zł, a zatem kwota prowizji wyniosła aż 74 % kwoty udostępnione pozwanej łącznie. Nadto pozwana spłaciła kwotę 1.719,44 zł, a mimo to zgodnie ze stanowiskiem strony powodowej do spłaty pozostała jej jeszcze kwota 6.273 zł (kwota żądania), zatem mimo spłaty zadłużenia głównego w 38 %, zadłużenie rosło i wzrosło za okres od 6 miesięcy o blisko 40 % (1800 zł od kwoty 4500 zł). Gdyby tylko naliczano odsetki ustawowe w wysokości maksymalnej za okres od 23 grudnia 202 roku do 20 lipca 2023 roku od kwoty 4500 zł (takie przedłożono naliczenia), byłaby to kwota 631,29 zł i to przy założeniu braku spłat w ogóle, a przecież pozwana spłaciła część zadłużenia, a zatem należność z tytułu tych odsetek byłaby mniejsza.

Z porównania tych kwot wynika zatem, że kwota prowizji została zastrzeżona w sposób wygórowany i naruszający przepisy dotyczące wysokości dopuszczalnych odsetek ustawowych za opóźnienie.

Niewątpliwym jest, że instytucjom udzielającym pożyczek (kredytów) należy się wynagrodzenie za udzielenie pożyczki (kredytu) w postaci np. prowizji. Zdaniem Sądu koszty te jednak nie mogą być wygórowane i muszą mieć swoje uzasadnienie zarówno w odniesieniu do wysokości samej kwoty pożyczki (kredytu), jaki i okresu spłaty pożyczki (kredytu), oraz faktycznych czynności pożyczkodawcy (kredytu), podjętych przy udzieleniu pożyczki (kredytu), a wyliczenie ich wysokości musi być jasne i zrozumiałe.

Ustalenie wysokości prowizji w przypadku umowy z dnia 23 grudnia 2022 roku z aneksem było nieuzasadnione i rażąco wygórowane, a nadto zmierzało do obejścia przepisów o odsetkach maksymalnych i nie znajdowało uzasadnienia w czynnościach dokonanych przez pierwotnego wierzyciela.

Z tych też względów Sąd uznał postanowienia umowy z dnia 23 grudnia 2022 roku w zakresie ustalenia wysokości prowizji za niedozwolone postanowienia umowy i przez to za niewiążące pozwanej. Tym samym uznano, że pozwana nie była zobowiązana do uiszczenia kwoty 3337,04 zł (łączna kwota prowizji naliczonej).

Oceniając wysokość wskazanych dodatkowo opłat zastrzeżonych w umowie Sąd nie mógł pominąć rozwiązań przyjętych w ustawie z dnia 12 maja 2011 roku o kredycie konsumenckim, która uregulowała wysokość maksymalnych tzw. pozaodsetkowych kosztów, a także wskazała w przepisie art. 36a wzór na ich obliczenie. W ocenie Sądu uregulowanie zawarte we wskazanej ustawie o kredycie konsumenckim znajdzie zastosowanie dopiero wtedy, gdy zostanie ustalone w sposób nie budzący wątpliwości, że postanowienia umowy pożyczki w zakresie tzw. pozaodsetkowych kosztów, zostały ustalone z konsumentem indywidualnie. W przypadku, gdy wysokość tych opłat nie została ustalona indywidualnie, to takie postanowienie umowy jest nieważne i bez znaczenia jest to, że wysokość tych dodatkowych należności mieści się w wyliczeniu zawartym w umowie o kredycie konsumenckim.

W ocenie Sądu zgodnie z umową pozwana zobowiązana była do zapłaty jedynie kwoty 4500 zł, czyli kwoty wykorzystanej w ramach limitu.

Pozwana spłaciła kwotę 1719,44 zł, a zatem jej zaległość wynosi 2780,56 zł.

Sąd także uznał za niezasadne żądanie w zakresie odsetek karnych, albowiem nie przedstawiono w sposób jasny wyliczenia tych odsetek, a także należności wskazanych w pozwie w kwotach 27,94 zł i 126,79 zł.

W ocenie Sądu powództwo podlegało oddaleniu z uwagi na brak wymagalności roszczenia.

Umowa o wirtualną kartę kredytowa nie zawierała konkretnych dat wymagalności całego roszczenia przed dniem wypowiedzenia umowy lub jej rozwiązaniem, a jedynie dość ogólnikowo określała zasady spłaty minimalnej. Zatem wymagalność tego całego roszczenia zdaniem Sądu należy wiązać z wypowiedzeniem umowy i wezwaniem do zapłaty, przy uwzględnieniu umowy, a także paragrafu 16 pkt 23 i paragrafu 23 regulaminu oraz przepisu art. 455 kpc.

Strona powodowa co prawda złożyła dwa pisma z dnia 29 czerwca 2023 roku i z dnia 21 sierpnia 2023 roku, ale bez dowodów ich doręczenia, a zatem nie wykazała, że doszło do skutecznego wypowiedzenia umowy z dnia 23 grudnia 2022 roku zgodnie z pkt XI ppkt 4 i 5 umowy oraz skutecznego wezwania pozwanej do zapłaty zaległości zgodnie z pkt IX ppkt 18 i 19 umowy, a tym samym umowa uległa automatycznemu przedłużeniu.

Z uwagi na powyższe powództwo oddalono w pkt I wyroku.

Z uwagi na powyższe Sąd nie czynił rozważań w zakresie zarzutu co do sankcji kredytu darmowego.

W pk II orzeczono na podstawie art. 98 § 1, §1 ¹ i 3 kpc w zw. z art. 108 kpc.

Pozwana wygrała niniejszy proces, należy jej się zatem zwrot kwoty 1817 zł tytułem kosztów procesu.

Na wskazaną kwotę złożyły się :

- kwota 1800 zł tytułem wynagrodzenia fachowego pełnomocnika ustalona w oparciu o § 2 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych

- opłata skarbowa od udzielonego pełnomocnictwa w kwocie 17 zł.