Pełny tekst orzeczenia

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 maja 2024 roku

Sąd Rejonowy w Człuchowie I Wydział Cywilny w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 15 maja 2024 roku w Człuchowie

na rozprawie

sprawy

z powództwa B. (...) Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego Aktywów Niepublicznych z siedzibą w G.

przeciwko W. S.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego W. S. na rzecz powoda B. (...) Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego Aktywów Niepublicznych z siedzibą w G. kwotę 399,18 zł ( słownie: trzysta dziewięćdziesiąt dziewięć złotych osiemnaście groszy) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 16 czerwca 2023 roku do dnia zapłaty,

2.  oddala powództwo w pozostałym zakresie,

3.  oddala wniosek w przedmiocie zwrotu kosztów procesu,

4.  nadaje wyrokowi rygor natychmiastowej wykonalności.

Sygn. akt I C 270/23

UZASADNIENIE

Powód – B. (...) Fundusz Inwestycyjny Zamknięty Aktywów Niepublicznych z siedzibą w G., reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika w osobie radcy prawnego złożył pozew przeciwko W. S. o zapłatę kwoty 2.565,27 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu wskazał, że pozwany zawarł z (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. operatorem sieci komórkowej (...) umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych oraz umowy sprzedaży ratalnej na zasadach w niej określonych: umowa związana z indywidualnym numerem klienta (...) dla zakupu sprzętu (...) B. (...) w całkowitej cenie stwierdzonej fakturą nr (...).

Powód zaznaczył, że w związku z dokonaniem sprzedaży ratalnej został wystawiony dokument księgowy w postaci faktury, a płatność poszczególnych rat odbywała się na podstawie comiesięcznych dokumentów księgowych uwzględniających obok innych roszczeń (w tym np. kwoty abonamentu) wysokość kolejnych rat wynikających z faktury pierwotnej ze wskazaniem jej numeru.

Powód podkreślił, że (...) sp. z o.o. wykonała należycie swoje zobowiązanie wynikające z umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych i sprzedaży ratalnej, a następnie na podstawie zawartej z pozwanym umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych i w oparciu o art. 57 ust. 6 ustawy z dnia 16 lipca 2004 roku Prawo Telekomunikacyjne, a także w związku z dokonaniem sprzedaży ratalnej wystawiła dokumenty księgowe dla przypisanego pozwanemu konta abonenckiego o numerze ewidencyjnym (...). Pozwany niewykonał umowy o świadczenie usług i dlatego też została ona rozwiązana.

Powód podniósł, że w dniu 17 grudnia 2021 roku zawarł z (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. umowę przelewu wierzytelności, na podstawie której wierzytelności przysługujące wobec pozwanego zostały scedowane na rzecz powoda. W związku z tym powód dokonał naliczenia odsetek ustawowych za opóźnienie przysługujących mu od należności głównej wynikającej z w/w dokumentów księgowych (oprócz not odsetkowych) począwszy od dnia wymagalności określonego w petitum pozwu do dnia 2 czerwca 2023 roku. Łączna wysokość roszczenia dochodzonego pozwem na dzień 2 czerwca 2023 roku została stwierdzona dokumentem księgowym w postaci wyciągu z ksiąg rachunkowych powoda i wynosi 2.035,38 złotych tytułem kapitału i 529,89 złotych tytułem odsetek.

Postanowieniem z dnia 13 listopada 2023 roku Sąd Rejonowy w Człuchowie, w sprawie I C 270/23, na mocy art. 177 § 1 pkt 6 kpc zawiesił postępowanie w sprawie, a następnie postanowieniem z dnia 3 kwietnia 2024 roku podjął zawieszone postępowanie.

Pozwany – W. S. prawidłowo wezwany na termin rozprawy, nie zajął stanowiska w sprawie, nie stawił się na termin rozprawy oraz nie wniósł o przeprowadzenie rozprawy pod jego nieobecność.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 24 września 2019 roku pozwany W. S. zawarł z (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych, który zobowiązał się świadczyć usługi w ramach usługi w ruchomej publicznej sieci telekomunikacyjnej. Umowa dotyczyła pakietu taryfowego PLUS Internet 60. Na podstawie tej umowy pozwany zakupił również urządzenie telekomunikacyjne – H. (...) B. za cenę promocyjną 433,00 złotych, której spłata miała nastąpić w 37 miesięcznych ratach, płatnych do dnia 21 każdego miesiąca począwszy od dnia 21 października 2019 roku do dnia 21 września 2022 roku. Wysokość każdej raty wynosiła 12,00 złotych.

Umowa została zawarta na czas oznaczony, a mianowicie na 24 miesiące. Jednakże po upływie czasu oznaczonego umowa mogła ulec przedłużeniu na czas nieoznaczony, o ile abonament nie złożył przeciwnego oświadczenia nie później niż 30 dni przed upływem czasu oznaczonego umowy.

(...) sp. z o.o. z siedzibą w W. przyznał pozwanemu ulgę w wysokości 1.500,00 złotych.

przyznane, nadto dowód z innych wniosków dowodowych: kserokopia umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych z dnia 24 września 2019 roku k. 31 – 32, dowód wydania k. 34, faktura VAT nr (...) k. 34v, załącznik numer 1 do faktury – harmonogram spłaty rat k. 35.

W dniu 12 listopada 2019 roku poprzednik prawny powoda – (...) sp. z o.o. z siedzibą w W., na podstawie rozliczenia konta, wystawił fakturę na kwotę 338,04 złotych, która obejmowała okres od dnia 9 października 2019 roku do dnia 8 listopada 2019 roku. Płatność należności ustalono do dnia 26 listopada 2019 roku.

Rozliczenie konta obejmowało kwotę bieżącej faktury w wysokości 119,84 złotych oraz dodatkowe uznania i obciążenia, w tym ratę nr 3 za zestaw za zestaw z faktury (...) w wysokości 12,00 złotych.

Następnie w dniu 10 grudnia 2019 roku (...) sp. z o.o. z siedzibą w W., na podstawie rozliczenia konta, wystawił fakturę na kwotę 517,99 złotych, która obejmowała okres od dnia 9 listopada 2019 roku do dnia 8 grudnia 2019 roku. Płatność należności ustalono do dnia 24 grudnia 2019 roku.

Rozliczenie konta obejmowało niedopłatę przed wystawieniem bieżącego rachunku w wysokości 260,04 złotych, kwotę bieżącej faktury w wysokości 98,77 złotych oraz dodatkowe uznania i obciążenia w wysokości 159,18 złotych, która to kwota obejmowała również ratę nr 4 za zestaw za zestaw z faktury (...) w wysokości 12,00 złotych.

W dniu 10 stycznia 2020 roku (...) sp. z o.o. z siedzibą w W., wystawił fakturę korygującą do faktury VAT (...) z dnia 10 grudnia 2019 roku za okres od dnia 9 listopada 2019 roku do dnia 8 grudnia 2019 roku. Przyczyną korekty była błędnie wyliczona wartość usługi. Należność miała zostać uiszczona do dnia 24 stycznia 2020 roku.

W dniu 20 stycznia 2020 roku (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. wystawił fakturę korygującą do faktury z dnia 10 stycznia 2020 roku. Przyczyną korekty była błędnie wyliczona wartość rabatu. W konsekwencji rozliczenia, faktura po korekcie opiewała na kwotę 87,44 złotych, albowiem korekty została ustalona na kwotę 8,71 złotych. Należność po korekcie miała zostać uiszczona do dnia 3 lutego 2020 roku.

W dniu 10 stycznia 2020 roku (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. poinformował pozwanego, że łączna kwota do zapłaty na koniec okresu rozliczeniowego wynosi 410,69 złotych.

W dniu 10 lutego 2020 roku (...) sp. z o.o. z siedzibą w W., na podstawie rozliczenia konta, wystawił fakturę na kwotę 1.677,91 złotych, która obejmowała okres od dnia 9 stycznia 2020 roku do dnia 8 lutego 2020 roku, a płatność należności ustalono do dnia 24 lutego 2020 roku.

Rozliczenie konta obejmowało niedopłatę przed wystawieniem bieżącego rachunku w wysokości 419,40 złotych. Kwota ta obejmowała również należność z faktury korygującej w wysokości 8,71 złotych i kwotę z poprzedniego rachunku w wysokości 40,69 złotych, a nadto dodatkowe uznania i obciążenia w łącznej wysokości 1.258,51 złotych, na którą składała się rata nr 6 za zestaw za zestaw z faktury (...) w wysokości 12,00 złotych, nota obciążeniowa nr (...). (...) w wysokości 1.245,00 złotych, nota odsetkowa nr (...) w wysokości 1,41 złotych oraz nota ratalna odsetkowa nr (...).

W dniu 10 marca 2020 roku (...) sp. z o.o. z siedzibą w W., dokonał rozliczenia konta. Obejmowało ono niedopłatę przed wystawieniem bieżącego rachunku w wysokości 1.694,44 złotych, która stanowiła sumę należności z poprzedniego rachunku w wysokości 1.677,91 złotych oraz dodatkowych uznań i obciążeń w łącznej wysokości 16,44 złotych, na którą składała się rata nr 7 za zestaw z faktury (...) w wysokości 12,00 złotych, nota odsetkowa nr (...) w wysokości 4,27 złotych oraz nota ratalna odsetkowa nr (...) w wysokości 0,17 złotych.

Kwota bieżącego rachunku wynosiła 16,44 złotych, a termin jej uiszczenia ustalono do dnia 24 marca 2020 roku.

W dniu 10 kwietnia 2020 roku (...) sp. z o.o. z siedzibą w W., dokonał ponownego rozliczenia konta ustalając, że łączna kwota do zapłaty po wystawieniu bieżącego rachunku wyniosła sumę 1.706,35 złotych, która obejmowała niedopłatę przed wystawieniem bieżącego rachunku w wysokości 1.694,35 złotych oraz dodatkowe uznania i obciążenia w postaci raty nr 8 za zestaw za zestaw z faktury (...) w wysokości 12,00 złotych.

Kwota bieżącego rachunku wynosiła 12,00 złotych, a jej płatność miała nastąpić do dnia 24 kwietnia 2020 roku.

W dniu 11 maja 2020 roku (...) sp. z o.o. z siedzibą w W., dokonał rozliczenia konta ustalając, że łączna kwota do zapłaty po wystawieniu bieżącego rachunku wyniosła 1.734,22 złotych.. Obejmowało ona niedopłatę przed wystawieniem bieżącego rachunku w wysokości 1.706,35 złotych oraz dodatkowe uznania i obciążenia w łącznej wysokości 27,87 złotych, na które składały się rata nr 9 za zestaw z faktury (...) w wysokości 12,00 złotych, nota odsetkowa nr (...) w wysokości 15,36 złotych oraz nota ratalna odsetkowa nr (...) w wysokości 0,51 złotych.

Kwota bieżącego rachunku wynosiła 27,87 złotych, a termin jej uiszczenia ustalono do dnia 25 maja 2020 roku.

W dniu 10 czerwca 2020 roku (...) sp. z o.o. z siedzibą w W., dokonał rozliczenia konta ustalając, że łączna kwota do zapłaty po wystawieniu bieżącego rachunku wynosiła 1.746,22 złotych i obejmowało niedopłatę przed wystawieniem bieżącego rachunku w wysokości 1.734,22 złotych oraz dodatkowe uznania i obciążenia w postaci raty nr 10 za zestaw z faktury (...) w wysokości 12,00 złotych.

Kwota bieżącego rachunku wynosiła 12,00 złotych, a termin jej uiszczenia ustalono do dnia 24 czerwca 2020 roku.

W dniu 10 lipca 2020 roku (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. dokonał rozliczenia konta ustalając, że łączna kwota do zapłaty po wystawieniu bieżącego rachunku wyniosła 1.758,22 złotych i obejmowała niedopłatę przed wystawieniem bieżącego rachunku w wysokości 1.746,22 złotych oraz dodatkowe uznania i obciążenia w postaci raty nr 11 za zestaw z faktury (...) w wysokości 12,00 złotych.

Kwota bieżącego rachunku wynosiła 12,00 złotych, a termin jej uiszczenia ustalono do dnia 24 lipca 2020 roku.

W dniu 10 sierpnia 2020 roku (...) sp. z o.o. z siedzibą w W., dokonał rozliczenia konta ustalając, że łączna kwota do zapłaty po wystawieniu bieżącego rachunku wyniosła 2.092,19 złotych i obejmowało niedopłatę przed wystawieniem bieżącego rachunku w wysokości 1.758,22 złotych oraz dodatkowe uznania i obciążenia w łącznej wysokości 333,97 złotych, na które składały się należne raty nr 12 – 37 za zestaw z faktury (...) w wysokości 312,00 złotych, nota odsetkowa nr (...) w wysokości 20,80 złotych oraz nota ratalna odsetkowa nr (...) w wysokości 1,17 złotych.

Kwota bieżącego rachunku wynosiła 333,97 złotych, a termin jej uiszczenia ustalono do dnia 24 sierpnia 2020 roku.

dowód z innych wniosków dowodowych: rozliczenie konta k. 38, faktura Vat nr (...) k. 37v, rozliczenie konta k. 40, faktura VAT nr (...) k. 39v, faktura korygująca z dnia 10 stycznia 2020 roku k. 43v, rozliczenie faktury korygującej k. 46v, rozliczenie konta k. 44v, faktura VAT nr (...) k. 45, rozliczenie k. 46v, faktura korygująca nr (...) k. 47 – 47v, informacja k. 48, rozliczenie konta k. 48v, informacja k. 49, rozliczenie konta k. 49v, informacja k. 50, rozliczenie konta k. 49v, informacja k. 51, rozliczenie k. 51v, informacja k. 52, rozliczenie k. 52v, informacja k. 53, rozliczenie konta k. 53v, informacja k. 54.

W dniu 10 lutego 2020 roku poprzednik prawny powoda wystawił notę obciążeniową na kwotę 1.245,00 złotych z tytułu kary za niedotrzymanie warunków promocji.

Płatność należności miała nastąpić do dnia 24 lutego 2020 roku.

dowód z innych wniosków dowodowych: nota obciążeniowa nr (...) k. 55.

(...) sp. z o.o. z siedzibą w W. wystawił noty odsetkowe w dniu 10 grudnia 2019 roku na kwotę 0,28 złotych, płatną do dnia 24 grudnia 2019 roku, w dniu 10 stycznia 2020 roku na kwotę 0,91 złotych, płatną do dnia 24 stycznia 2020 roku, w dniu 10 lutego 2020 roku na kwotę 2,40 złotych, płatną do dnia 24 lutego 2020 roku, w dniu 10 marca 2020 roku na kwotę 6,67 złotych, płatną do dnia 25 marca 2020 roku, w dniu 11 maja 2020 roku na kwotę 22,03 złotych, płatną do dnia 25 maja 2020 roku, w dniu 10 sierpnia 2020 roku na kwotę 42,83 złotych, płatną do dnia 24 sierpnia 2020 roku, w dniu 10 września 2020 roku na kwotę 49,73 złotych, płatną do dnia 24 września 2020 roku.

Natomiast w związku z nieregulowaniem przez pozwanego rat za sprzęt (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. wystawił noty odsetkowe w dniu 10 stycznia 2020 roku na kwotę 0,03 złotych, płatną do dnia 24 stycznia 2020 roku, w dniu 10 lutego 2020 roku na kwotę 0,13 złotych, płatną do dnia 24 lutego 2020 roku, w dniu 10 marca 2020 roku na kwotę 0,30 złotych, płatną do dnia 24 marca 2020 roku, w dniu 11 maja 2020 roku na kwotę 0,81 złotych, płatna do dnia 25 maja 2020 roku, w dniu 10 sierpnia 2020 roku na kwotę 1,98 złotych, płatna do dnia 24 sierpnia 2020 roku i w dniu 10 września 2020 roku na kwotę 3,18 złotych, płatną do dnia 24 września 2020 roku.

dowód z innych wniosków dowodowych: wydruki not odsetkowych k. 56 - 63.

W dniu 12 lutego 2020 roku poprzednik prawny powoda – (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. - sporządził oświadczenie o rozwiązaniu umowy i wezwanie do zapłaty zadłużenia, które na datę sporządzenia pisma wynosiło kwotę 1.677,91 złotych. Pismo zawierało również zestawienie wystawionych faktur i zarejestrowanych wpłat w ciągu ostatnich 12 miesięcy.

dowód z innych wniosków dowodowych: oświadczenie i zestawienie k. 30 – 30v.

W dniu 17 grudnia 2021 roku powód zawarł z (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. umowę przelewu wierzytelności i na jej podstawie nabył wobec pozwanego W. S. wierzytelności w wysokości 2.100,29 złotych.

Pozwany - W. S. został zawiadomiony o cesji wierzytelności.

dowód: umowa przelewu wierzytelności z dnia 17 grudnia 2021 roku k. 15 – 16v, aneks nr (...) do umowy przelewu wierzytelności z dnia 17 grudnia 2021 roku k. 17 – 18v, zawiadomienie k. 29, załączniki k. 67 – 94v.

W dniu 2 czerwca 2023 roku powód wystawił wyciąg z ksiąg rachunkowych, z którego wynikało, że wartość wierzytelności w dacie operacji wynosiła kwotę 2.251,10 złotych, natomiast kwota wymagalnej wierzytelności obejmowała kapitał w wysokości 2.035,38 złotych oraz odsetki w wysokości 529,89 złotych.

dowód: wyciąg z ksiąg rachunkowych k. 65.

Sąd zważył co następuje:

Roszczenie strony powodowej zasługiwało na uwzględnienie jedynie w części, mimo że pozwany – W. S. nie stawił się na termin rozprawy, nie zajął stanowiska w sprawie i nie wniósł o przeprowadzenie rozprawy pod jej nieobecność.

Uzasadniało to zatem, stosownie do treści art. 339§2 kpc, uwzględnienie podstawy faktycznej powoda i w konsekwencji wydanie wyroku zaocznego. Podkreślić przy tym jednak należy, że wydanie wyroku zaocznego może nastąpić tylko wówczas, gdy Sąd rozpoznający sprawę, nie ma żadnych uzasadnionych wątpliwości co do prawdziwości twierdzeń powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie. Niezależnie bowiem od ustalenia podstawy faktycznej Sąd jest zawsze zobowiązany rozważyć, czy żądanie pozwu jest zasadne w świetle norm prawa materialnego. Negatywny natomiast wynik takiej analizy powoduje wydanie wyroku zaocznego oddalającego powództwa, gdyż w tym zakresie nie obowiązuje domniemanie z art. 339 § 2 kpc (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 czerwca 1972 roku, III CRN 30/72, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 kwietnia 1973, III CRN 59/73). Przepis art. 339 § 2 k.p.c. ustanawia bowiem domniemanie prawdziwości twierdzeń powoda dotyczących okoliczności faktycznych w wypadku bezczynności pozwanego, chyba że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa. Domniemanie to dotyczy wyłącznie strony faktycznej wyroku i nie obowiązuje w zakresie prawa materialnego. Domniemanie to zastępuje jedynie postępowanie dowodowe. Podkreślić przy tym należy, że ten wyjątkowy przepis nie może być wykładany rozszerzająco (por. uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 18 lutego 1972 r., III CRN 539/71, Legalis). Zatem sąd zawsze jest zobowiązany rozważyć, czy w świetle przepisów obowiązującego prawa materialnego, twierdzenia powoda uzasadniają uwzględnienie żądań pozwu, w zakresie tym bowiem nie obowiązuje domniemanie z art. 339 § 2 k.p.c., negatywny zaś wynik takich rozważań powoduje wydanie wyroku zaocznego oddalającego powództwo (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia: 07 czerwca 1972 r. III CRN 30/72, 31 marca 1999 r., I CKU 176/97, 06 czerwca 1997 r., I CKU 87/97, 15 marca 1996 r., I CRN 26/96, 15 września 1967 r., III CRN 175/67).

Treść przepisu art. 339 § 2 k.p.c. wskazuje, iż domniemanie prawdziwości twierdzeń powoda nie obowiązuje, jeżeli budzą one uzasadnione wątpliwości lub zostały przytoczone w celu obejścia prawa. Z brzmienia przepisu wynika, że chodzi tu o kwalifikowaną postać wątpliwości, a mianowicie muszą być one uzasadnione. Te uzasadnione wątpliwości mogą powstać np. gdy podane w pozwie okoliczności stają w sprzeczności z faktami powszechnie znanymi (art. 228 § 1 k.p.c.) lub faktami znanymi sądowi urzędowo (art. 228 § 2 k.p.c.) Uzasadnione wątpliwości mogą też powstać w wypadku, kiedy twierdzenia powoda zawarte w pozwie odnośnie do stanu faktycznego sprawy są ze sobą sprzeczne, nie zawierają pełnego stanu faktycznego pozwalającego na rozstrzygnięcie sprawy, wskazują na brak legitymacji procesowej powoda lub pozwanego itp. (por. komentarz do art. 339 k.p.c. pod redakcją Zieliński - system Legalis).

Dlatego też w przypadku, gdy sąd poweźmie wątpliwości co do zgodności twierdzeń powoda z rzeczywistym stanem rzeczy, nie może wydać wyroku zaocznego, opierając się tylko na twierdzeniach powoda o okolicznościach faktycznych. Wówczas należy przeprowadzić postępowanie dowodowe w celu wyjaśnienia powstałych wątpliwości co do faktów bądź ustalenia, czy powód zmierza do obejścia prawa (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 czerwca 1972r. III CRN 30/72, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 kwietnia 1973r. III CRN 59/73, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 31 marca 1999r. I CKU 176/97, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 marca 1996r. I CRN 26/96).

Z powyższych przyczyn obowiązkiem strony powodowej jest dołączenie do pozwu dowodów, które umożliwią Sądowi weryfikacje twierdzeń pozwu pod kątem spełnienia przesłanek z art. 339 kpc. Brak jakichkolwiek dokumentów powoduje, że przytoczone okoliczności budzą wątpliwości co skutkuje oddaleniem powództwa - nawet przy biernej postawnie strony pozwanej - gdyż nie jest możliwym przyjęcie za prawdziwych twierdzeń pozwu. Tym bardziej, że z treści art. 3 k.p.c. wynika obowiązek stron i ich pełnomocników do przedstawiania dowodów istotnych w sprawie.

W przedmiotowej sprawie, zdaniem Sądu, brak było podstaw do ustalenia stanu faktycznego jedynie w oparciu o twierdzenia, które zostały zawarte w uzasadnieniu pozwu, tym bardziej, że powód wywodził swoje roszczenie z umowy cesji wierzytelności.

Zgodnie zaś z treścią art. 509 k.c. przelew wierzytelności należy do czynności prawnych rozporządzających, albowiem przenosi na nabywcę wierzytelność przysługującą zbywcy, to jest prawo podmiotowe wierzyciela do żądania od dłużnika świadczenia. Dlatego też warunkiem skutecznej cesji wierzytelności jest istnienie tego prawa. Należy również podkreślić, że aby wierzytelność mogła być przedmiotem przelewu, musi być w dostateczny sposób zindywidualizowana poprzez dokładne określenie stosunku zobowiązaniowego, z którego wynika. Oznaczenie wierzytelności to wskazanie stron tego stosunku, świadczenia oraz przedmiotu świadczenia. Zatem elementy te w momencie zawierania umowy przelewu powinny być oznaczone lub przynajmniej oznaczalne. Natomiast do chwili przejścia wierzytelności z majątku zbywcy do majątku nabywcy winno nastąpić dokładne sprecyzowanie pozostałych elementów stosunku zobowiązaniowego, w ramach którego istnieje zbywana wierzytelność (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 maja 1999 roku, III CKN 423/99, Biul. SN 2000/1/1).

Oznacza to, że w procesie o zapłatę należności, opartym na twierdzeniu o nabyciu wierzytelności wskutek przelewu, kognicja Sądu obejmuje zarówno istnienie, jak i treść stosunku zobowiązaniowego, jaki wiązał dotychczasowego wierzyciela z dłużnikiem. Warunkiem więc otrzymania należności przez nabywcę długu jest udowodnienie, że takie prawo przysługiwało pierwotnemu wierzycielowi (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 lipca 2006 roku, V CSK 187/06, LEX nr 402304).

Zgodnie bowiem z treścią art. 6 kc ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi określone dla siebie skutki prawne, tym bardziej, że ciężar dowodu pozostaje w ścisłym związku z problematyką procesową dowodów i spełnia przy tym dwie zasadnicze funkcje. Po pierwsze dynamizuje postępowanie dowodowe w systemie obowiązywania zasady sporności (kontradyktoryjności) w procesie, po drugie określa wynik merytoryczny sporu (sprawy) w sytuacji krytycznej, gdy strona nie udowodni faktów istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (por. K. Piasecki, Kodeks cywilny. Księga pierwsza. Część ogólna. Komentarz, Zakamycze, 2003 r.). Oznacza to zatem, że Sąd tylko wyjątkowo winien ingerować w przebieg postępowania dowodowego dopuszczając dowody z urzędu, które to uprawnienie wynika z treści przepisu art. 232 k.p.c. Zgodnie bowiem z przyjętą linią orzecznictwa obowiązek wskazania dowodów, potrzebnych dla rozstrzygnięcia sprawy, obciąża przede wszystkim strony (por. wyrok Sądu Najwyższego z 24 października 1996 r., III CKN 6/96, OSNC 1997/3/29), ponieważ Sąd został wyposażony jedynie w uprawnienie, a nie obowiązek, dopuszczenia dalszych jeszcze, nie wskazanych przez żadną ze stron, dowodów, kierując się przy tym własną oceną, czy zebrany w sprawie materiał jest - czy też nie jest - dostateczny do jej rozstrzygnięcia (art. 316 § 1 in principio k.p.c.). Dlatego też Sąd powinien korzystać z przewidzianego w art. 232 zd. 2 k.p.c. uprawnienia powściągliwie i z umiarem, pamiętając, że taka inicjatywa należy przede wszystkim do samych stron i że cały rozpoznawany spór jest ich sprawą, a nie sądu. Podkreślić również należy, że zasada kontradyktoryjności winna być całkowicie zachowana zwłaszcza wówczas, gdy strony korzystają z pomocy profesjonalnych pełnomocników.

W przedmiotowej sprawie powód celem wykazania zasadności i wysokości dochodzonego roszczenia przedłożył umowę przelewu wierzytelności zawartą w dniu 17 grudnia 2021 roku, aneks nr (...) do umowy, załącznik nr 1 stanowiący wykaz wierzytelności w wersji papierowej, umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych z dnia 24 września 2019 roku wraz z dowodem wydania sprzętu oraz fakturą i załącznik do faktury stanowiący harmonogram spłaty rat za sprzęt, a nadto faktury, noty odsetkowe i rozliczenia konta. Powód przedłożył również oświadczenie o rozwiązaniu umowy i wezwanie do zapłaty, a także zawiadomienie o cesji wierzytelności i wyciąg z ksiąg rachunkowych wystawiony na dzień 2 czerwca 2023 roku.

W ocenie Sądu zaoferowany w sprawie materiał dowodowy przesądza w sposób nie budzący wątpliwości, że pozwany – W. S. zawarł z poprzednikiem prawnym powoda – (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych, przy czym umowa ta została zawarta na czas oznaczony, a mianowicie na 24 miesiące, jak również, że w ramach tej umowy pozwanemu została przyznana ulga w wysokości 1.500,00 złotych oraz, że pozwany nabył urządzenia telekomunikacyjne, a zapłata ceny za ten sprzęt miała nastąpić w systemie ratalnym, w wysokości i terminach określonych w harmonogramie spłat. Niewątpliwym jest również, że pomiędzy powodem a operatorem doszło do zawarcie umowy cesji wierzytelności, na podstawie której powód nabył wobec pozwanego wierzytelność w wysokości 2.100,29 złotych.

Celem wykazania natomiast wysokości dochodzonego roszczenia powód przedłożył wydruki not odsetkowych, faktury oraz informacje zawierające rozliczenie konta, a nadto wyciąg z ksiąg rachunkowych z dnia 2 czerwca 2023 roku.

Analiza powyższego materiału dowodowego w postaci faktur i not odsetkowych, w ocenie Sądu, pozwala na uwzględnienie roszczenia powoda jedynie w części, a mianowicie w zakresie kwoty 396,00 złotych z tytułu braku spłaty rat od 5 – 37 wynikających z załącznika nr 1 do faktury VAT nr (...) i kwoty 3,18 złotych z tytułu odsetek od wymienionych rat, wskazanych w nocie odsetkowej z dnia 10 września 2020 roku.

W pozostałej części powództwo nie było zasadne i nie zasługiwało na uwzględnienie, z uwagi na przedawnienie dochodzonych roszczeń, a mianowicie z uwagi na wymagalność poszczególnych rat oraz not odsetkowych naliczanych od przedawnionych kwot.

Zgodnie bowiem z treścią art. 117 § 1 i 2 kc z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, roszczenia majątkowe ulegają przedawnieniu. Przy czym po upływie terminu przedawnienia ten, przeciwko komu przysługuje roszczenie, może uchylić się od jego zaspokojenia, chyba że zrzeka się korzystania z zarzutu przedawnienia. Jednakże zrzeczenie się zarzutu przedawnienia przed upływem terminu jest nieważne.

Należy jednocześnie pamiętać, iż od wejścia w życie ustawy nowelizującej Kodeks cywilny ( ustawa z dnia 28 lipca 1990 roku o zmianie ustawy Kodeks cywilny, Dz.U. Nr 55, poz. 321) do dnia 9 lipca 2018 roku (do dnia wejścia w życie ustawy z dnia 13 kwietnia 2018 roku o zmianie ustawy – Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw, Dz.U. 2018, poz. 1104) Sąd badał zarzut przedawnienia tylko wówczas, jeżeli został zgłoszony przez stronę. Natomiast od dnia 9 lipca 2018 roku obowiązuje przepis art. 117 § 2 ¹ k.c., zgodnie z którym, po upływie terminu przedawnienia nie można domagać się zaspokojenia roszczenia przysługującego przeciwko konsumentowi, a ponadto zgodnie z przepisem art. 5 ust. 4 ustawy z dnia 13 kwietnia 2018 roku o zmianie ustawy – Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. 2018, poz. 1104) roszczenia przedawnione przysługujące przeciwko konsumentowi, co do których do dnia wejścia w życie niniejszej ustawy nie podniesiono zarzutu przedawnienia, podlegają z tym dniem skutkom przedawnienia określonym w ustawie zmienianej (to jest Kodeksie cywilnym), w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą (to jest w znowelizowanym brzmieniu). Oznacza to, że Sąd ma obowiązek wziąć pod rozwagę z urzędu przedawnienie roszczenia przy orzekaniu od dnia 9 lipca 2018 roku, także w sprawach wszczętych przed tym dniem, a dotyczących roszczeń przysługujących przeciwko konsumentom.

Niewątpliwym jest, że roszczenie dochodzone niniejszym powództwem bez wątpienia jest roszczeniem majątkowym przysługującym przeciwko konsumentowi, a zgodnie z zasadą ogólną z upływem trzech lat przedawniają się roszczenia – jak w przedmiotowej sprawie – związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, jako że pierwotny wierzyciel takową działalność niewątpliwie prowadził (art. 118 k.c.).

Jednocześnie w sprawie ma zastosowania zdanie drugie cytowanego przepisu, w myśl którego koniec terminu przedawnienia przypada na ostatni dzień roku kalendarzowego, chyba że termin przedawnienia jest krótszy niż dwa lata. Wyjaśnić bowiem należy, że zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 przywoływanej już ustawy z dnia 13 kwietnia 2018 roku, którą to ustawą zmieniono przepisy Kodeksu cywilnego dotyczące instytucji przedawnienia, w tym art. 118 k.c., do roszczeń powstałych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy i w tym dniu jeszcze nieprzedawnionych stosuje się od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy przepisy ustawy zmienianej w art. 1 (tj. ustawy Kodeks cywilny), w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą.

Zatem, skoro roszczenia dochodzone przez powoda na podstawie harmonogramu spłat stanowiącego załącznik nr 1 do faktury VAT nr (...) w zakresie raty 4 wymagalne były odpowiednio 21 grudnia 2019 roku oraz w zakresie kwoty 338,04 złotych wynikającej z faktury VAT numer (...) wymagalne były od dnia 27 listopada 2019 roku i kwoty 257,95 złotych wynikającej z faktury VAT nr (...) wymagalne były od dnia 24 grudnia 2019 roku, to na chwilę składania pozwu, a mianowicie 16 czerwca 2023 roku były one już przedawnione, albowiem termin do dochodzenia tych roszczeń, przy przyjęciu wydłużonego terminu, upłynął odpowiednio 31 grudnia 2022 roku. W konsekwencji tego Sąd nie miał również możliwości uwzględnienia świadczeń ubocznych w postaci odsetek naliczanych od tej kwoty, wskazanej w notach odsetkowych, albowiem roszczenia główne, od których powód czy też poprzednik prawny naliczał odsetki, były już przedawnione.

W myśl art. 120 § 1 k.c. bieg terminu przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne. Przy czym bieg przedawnienia przerywa się m.in. przez każdą czynność przed sądem lub innym organem powołanym do rozpoznawania spraw lub egzekwowania roszczeń danego rodzaju albo przed sądem polubownym, przedsięwziętą bezpośrednio w celu dochodzenia, ustalenia albo zaspokojenia lub zabezpieczenia roszczenia (art. 123 § pkt 1 k.c.) oraz przez uznanie roszczenia przez osobę, przeciwko której przysługuje (art. 123 § 1 pkt 2 k.c.). Po każdym przerwaniu przedawnienia biegnie ono na nowo, przy czym w razie przerwania przedawnienia w sposób wskazany w art. 123 § 1 pkt 1 k.c., biegnie ono na nowo dopiero po zakończeniu postępowania (art. 124 k.c.). Bieg terminu przedawnienia ulega zawieszeniu w przypadkach wskazanych w art. 121 k.c.

Wprawdzie powód, celem wykazania przerwy biegu przedawnienia, przedłożył dokumenty w postaci pozwu złożonego do Sądu Rejonowego L. (...) celem rozpoznania w elektronicznym postępowaniu upominawczym oraz postanowienie z dnia 26 kwietnia 2023 roku, wydane w sprawie VI Nc-e (...), którym Sąd Rejonowy L. (...) umorzył postępowanie wobec braku podstaw do wydania nakazu zapłaty.

W ocenie Sądu dowód ten absolutnie nie świadczy o tym aby pozwany skutecznie podjął czynności powodujące przerwę biegu przedawnienia.

Zgodnie bowiem z przyjętą linią orzecznictwa, którą Sąd w niniejszym składzie w pełni podziela, umorzenie postępowania na podstawie art. 505 ³⁷ § 1 kpc nie prowadzi do przerwania biegu przedawnienia roszczenia. Przerwanie biegu przedawnienia bowiem nie następuje, jeżeli powodująca je czynność procesowa w myśl przepisów postępowania utraciła skuteczność. Efekt taki wywołuje, między innymi, wydanie zarządzenia o zwrocie pisma procesowego (art. 130 § 2 kpc), umorzenie postępowania zawieszonego w pierwszej instancji (art. 182 § 2 kpc), cofnięcie pozwu, czy innej czynności procesowej przerywającej bieg przedawnienia oraz zmiana powództwa obejmująca rezygnację z dochodzonego pierwotnie roszczenia (art. 203 § 2 kpc), upadek zabezpieczenia z powodu niewniesienia pozwu w wyznaczonym przez sąd terminie (art. 744 § 2 kpc). Zasadą zatem jest, iż samo wniesienie powództwa nie jest wystarczające do przerwania biegu przedawnienia, wymagane jest, by pozew został wniesiony skutecznie, co nie następuje w sytuacji, gdy powód nie uzupełni braków formalnych pozwu, w konsekwencji czego pozew zostanie zwrócony lub jak w przypadku EPU - postępowanie umorzone (por. wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu - I Wydział Cywilny z dnia 8 maja 2018 roku, I ACa 205/18).

Z treści uzasadnienia postanowienia o umorzeniu postępowania w sprawie VI Nc-e (...), bezsprzecznie wynika, że pozew złożony przez powoda nie był starannie zredagowany, w konsekwencji czego Sąd Rejonowy – L. Zachód w L. stwierdził brak podstaw do wydania nakazu zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym i umorzył postępowanie w sprawie.

Wobec powyższego, skoro część roszczenia powoda była przedawniona, to tym samym Sąd nie mógł uwzględnić również pozostałych kwot wskazanych w fakturach albowiem zostały one ustalona z uwzględnieniem również tych przedawnionych należności.

Sąd nie znalazł także podstaw do uwzględniania roszczenia strony powodowej w zakresie kwoty 1.245,00 złotych z tytułu niedotrzymania warunków promocji.

Przede wszystkim z treści umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych absolutnie nie wynika aby poprzednik prawny powoda w przypadku niedotrzymania warunków promocji miał możliwość obciążania pozwanego jakąkolwiek karą umowną, a w szczególności aby wysokość tej kary opiewała na kwotę wskazaną w nocie obciążeniowej nr (...) z dnia 10 lutego 2020 roku.

Ponadto Sąd, w tym zakresie, powziął wątpliwości co do zasadności i wysokości dochodzonego roszczenia. Niewątpliwym natomiast jest, że Sąd zawsze jest zobowiązany rozważyć, czy w świetle przepisów obowiązującego prawa materialnego, twierdzenia powoda uzasadniają uwzględnienie żądań pozwu.

Zgodnie bowiem z treścią art. 483 § 1 k.c. można zastrzec w umowie, że naprawienie szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania niepieniężnego nastąpi przez zapłatę określonej sumy (kara umowna). Cytowany przepis, z uwagi na zawartą w nim normę prawną, jest przepisem bezwzględnie obowiązującym (ius cogens). Wskazać przy tym należy, że jak wynika z utrwalonego orzecznictwa Sądu Najwyższego, które sąd orzekający w przedmiotowej sprawie w pełni podziela, przy ocenie charakteru zastrzeżonej kary należy brać pod uwagę charakter prawny zobowiązań, które należą do essentialia negotii, a nie obowiązki pochodne (dodatkowe) – (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 grudnia 2000 roku, V CKN 171/00, Lex nr 52662).

W przedmiotowej sprawie pierwotny wierzyciel zobowiązał się do świadczenia na rzecz pozwanego określonych usług telekomunikacyjnych, natomiast pozwany zobowiązany był do uiszczania z tego tytułu opłat. Zobowiązanie pozwanego było zatem od początku zobowiązaniem stricte pieniężnym, do którego nie może mieć zastosowania przepis o karze umownej.

W konsekwencji, dochodzenie od pozwanego kary umownej naliczanej z przyczyny wskazanych w nocie obciążeniowej, a mianowicie jako kara za niedotrzymanie warunków promocji, czyli niewykonania zobowiązania pieniężnego, należy uznać za niedopuszczalne.

Dlatego też powództwo w zakresie kary umownej z tytułu niedotrzymania warunków promocji w wysokości 1.245,00 złotych nie zasługiwało na uwzględnienie i podlegało oddaleniu.

W ocenie Sądu również przedłożony przez powoda wyciąg z ksiąg rachunkowych z dnia 2 czerwca 2023 roku nie stanowi dowodu wykazującego wysokość dochodzonego roszczenia. Przede wszystkim z dokumentu tego absolutnie nie wynika jakie kwoty składają się na kapitał, a zatem można domniemywać, ze kwota kapitału zawiera zarówno kare umowną za z tytułu niedotrzymania warunków promocji, jak również należności, które Sąd uznał za przedawnione.

Ponadto należy pamiętać, że dołączony do akt wyciąg z ksiąg funduszu w świetle orzecznictwa Trybunału Konstytucyjnego nie posiada mocy prawnej dokumentu urzędowego w stosunkach umownych z konsumentem, nie korzysta zatem z domniemania, że jego treść jest prawdziwa. W takiej sytuacji powód winien wykazać w oparciu o stosowne dokumenty oraz inne środki dowodowe, iż należności we wskazanej w wyciągu z ksiąg funduszu wysokości mu się należą. Powyższe potwierdza również dokonana w związku z orzeczeniem Trybunału Konstytucyjnego nowelizacja art. 194 ustawy o funduszach inwestycyjnych (Dz. U. z 2004r., nr 146 poz. 1546 ze zmianami), do którego ustawodawca dodał ust. 2. Zgodnie z dyspozycją art. 194 ust. 1 ustawy, księgi rachunkowe funduszu sekurytyzacyjnego, wyciągi z tych ksiąg podpisane przez osoby upoważnione do składania oświadczeń w zakresie praw i obowiązków majątkowych funduszu i opatrzone pieczęcią towarzystwa zarządzającego funduszem sekurytyzacyjnym oraz wszelkie wystawione w ten sposób oświadczenia zawierające zobowiązanie, zwolnienie z zobowiązań, zrzeczenie się praw lub pokwitowania odbioru należności mają moc prawną dokumentów urzędowych oraz stanowią podstawę do dokonania wpisów w księgach wieczystych i rejestrach publicznych. Moc prawna dokumentów urzędowych, o której mowa w ust. 1, nie obowiązuje w odniesieniu do dokumentów wymienionych w tym przepisie w postępowaniu cywilnym (ust. 2 art. 194 ustawy). Zatem księgi rachunkowe funduszu sekurytyzacyjnego i sporządzone na ich podstawie wyciągi oraz inne oświadczenia podpisane przez osoby upoważnione do składania oświadczeń w zakresie praw i obowiązków majątkowych funduszu i opatrzone pieczęcią towarzystwa zarządzającego funduszem sekurytyzacyjnym mają moc prawną dokumentów urzędowych w odniesieniu do praw i obowiązków wynikających z czynności funduszu poza postępowaniem cywilnym, jakim jest przedmiotowe postępowanie. Wyciąg z ksiąg funduszu sekurytyzacyjnego nie jest też żadnym szczególnego rodzaju dokumentem prywatnym. Jest jedynie oświadczeniem procesowym strony, że roszczenie w takiej wysokości jej przysługuje. W takiej sytuacji powód winien wykazać w oparciu o stosowne dokumenty oraz inne środki dowodowe, iż należności we wskazanej w wyciągu z ksiąg funduszu wysokości mu się należą. Tylko bowiem dokument urzędowy ma walor domniemania, że zawarte w nim dane są prawdziwe, dokument prywatny takiego domniema nie posiada.

Wobec powyższego Sąd orzekł jak w punkcie 1 i 2 sentencji wyroku.

O kosztach procesu Sąd orzekł na mocy art. 102 kpc, który stanowi, że w wypadkach szczególnie uzasadnionych sąd może zasądzić od strony przegrywającej tylko część kosztów albo nie obciążać jej w ogóle kosztami.

Powyższy przepis statuujący zasadę słuszności jest przejawem tzw. prawa sędziowskiego i może być stosowany wówczas, kiedy okoliczności konkretnej sprawy dają po temu podstawy. Jego celem jest zapobieżenie wydaniu orzeczenia o kosztach procesu, które byłoby niesprawiedliwe, jednak ocena w tym zakresie jest możliwa i dopuszczalna jedynie w toku postępowania, nie zaś po jego zakończeniu (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 11 października 2022 roku, I CSK 2205/22, Legalis). Skorzystanie przez sąd z uprawnienia wynikającego z art. 102 kcp należy bowiem do dyskrecjonalnego uznania sędziowskiego, stąd też podlega ono ograniczonej kontroli instancyjnej. Zatem tylko zupełnie dowolne odwołanie się do tej zasady, ewentualnie wywołanie w ten sposób skutków niemożliwych do zaakceptowania z punktu widzenia zasad słuszności, mogłoby uzasadniać ingerencję sądu odwoławczego (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 8 kwietnia 2022 roku, VII AGa 709/21, Legalis).

W ocenie Sądu, w przedmiotowej sprawie, szczególnymi okolicznościami uzasadniającymi zastosowanie regulacji art. 102 kpc były przede wszystkim zasady współżycia społecznego albowiem roszczenie strony powodowej w znacznej części było przedawnione, a nadto strona powodowa wygrała przedmiotowy proces jedynie w 15%.

Dlatego też Sąd orzekł jak w punkcie 3 sentencji i oddalił wniosek powoda w zakresie zwrotu kosztów procesu.

Na mocy art. 333 § 1 pkt 3 kpc Sąd z urzędu nadał wyrokowi rygor natychmiastowej wykonalności, o czym orzekł w punkcie 4 sentencji wyroku.