Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 stycznia 2024 r.

Sąd Rejonowy w Ciechanowie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: sędzia Lidia Grzelak

Protokolant st. sekr. sąd. Edyta Wojciechowska

po rozpoznaniu w dniu 18 stycznia 2024 r. w Ciechanowie

na rozprawie

sprawy z powództwa E. K. (1)

przeciwko (...) Bank Spółka Akcyjna w W.

o zapłatę 3500,49 zł

I uchyla wyrok zaoczny z dnia 15 lutego 2023 r. w całości;

II zasądza od pozwanego (...) Bank Spółka Akcyjna w W. na rzecz powódki E. K. (1) kwotę 3451,26 zł ( trzy tysiące czterysta pięćdziesiąt jeden złotych dwadzieścia sześć groszy z tym, że:

- kwotę 3004,31 zł ( trzy tysiące cztery złote trzydzieści jeden groszy ) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 30 listopada 2021 r. do dnia zapłaty;

- kwotę 431,61 zł ( czterysta trzydzieści jeden złotych sześćdziesiąt jeden groszy ) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 30 listopada 2021 r. do dnia zapłaty;

- 10,80 zł ( dziesięć złotych osiemdziesiąt groszy ) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 19 stycznia 2023 r. do dnia zapłaty;

- 4,54 zł ( cztery złote pięćdziesiąt cztery grosze ) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 19 stycznia 2023 r. do dnia zapłaty;

III w pozostałym zakresie powództwo oddala;

IV zasądza od pozwanego (...) Bank Spółka Akcyjna w W. na rzecz adw. E. K. (2) kwotę 900,00 zł ( dziewięćset złotych ) tytułem wynagrodzenie za pełnienie obowiązków pełnomocnika z urzędu powódki E. K. (1);

V nakazuje ściągnąć na rzecz Skarbu Państwa od pozwanego (...) Bank Spółka Akcyjna w W. kwotę 200,00 zł ( dwieście złotych ) tytułem opłaty sądowej od pozwu;

VI nakazuje Skarbowi Państwa wypłacić powódce E. K. (1) kwotę 800,00 zł ( osiemset złotych ) tytułem zwrotu zaliczki zaksięgowanej pod pozycją U11- (...) KU (...).

Sędzia Lidia Grzelak

Sygn. akt I C 342/22

UZASADNIENIE

W dniu 20 lipca 2022 r. powódka E. K. (1) wystąpiła do Sądu Rejonowego w Ciechanowie z pozwem przeciwko (...) Bank S.A. w W., wnosząc o:

1.  ustalenie, że umowa kredytu nr (...) z dnia 28 czerwca 2018 r. zawarta pomiędzy E. K. (1) a (...) Bank S.A. w W. wygasła z dniem 23 maja 2019 r. wskutek spłaty zobowiązania przez E. K. (1);

2.  zasądzenie od (...) Bank S.A. w W. na rzecz E. K. (1) kwoty 3500,49 zł, w tym kwoty 3004,31 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 24 maja 2019 r. do dnia zapłaty, kwoty 431,61 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 28 lutego 2020 r. do dnia zapłaty, kwoty 31,46 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 24 maja 2019 r. do dnia zapłaty, kwoty 10,80 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 18 lipca 2019 r. do dnia zapłaty, kwoty 17,77 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 9 sierpnia 2018 r. do dnia zapłaty oraz kwoty 4,54 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 9 stycznia 2020 r. do dnia zapłaty.

Postanowieniem z dnia 28 marca 2022 r. wydanym w sprawie I Co 683/22 Sąd zwolnił powódkę E. K. (1) od obowiązku uiszczenia opłaty sądowej od pozwu oraz ustanowił dla niej pełnomocnika z urzędu w osobie adw. E. K. (2) wskazanej przez Okręgową Radę Adwokacką w P..

Prawomocnym zarządzeniem z dnia 28 lipca 2022 r. zwrócono pozew w zakresie roszczenia opisanego w pkt 1. pozwu.

Pełnomocnik powódki E. K. (1) wnosił ponadto o przyznanie wynagrodzenia za pełnienie obowiązków pełnomocnika z urzędu ustanowionego dla strony.

Pozwany (...) Bank S.A. w W., po otrzymaniu odpisu pozwu, nie zajął stanowiska w sprawie.

Wyrokiem zaocznym z dnia 15 lutego 2023 r. Sąd uwzględni powództwo w całości.

Pozwany (...) Bank S.A. w W. w ustawowym terminie wniósł sprzeciw od powyższego wyroku zaocznego, wnosząc o oddalenie powództwa i zasądzenie od powódki na jej rzecz zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego. Wnosił ponadto o zawieszenie rygoru natychmiastowej wykonalności orzeczonego w pkt IV wyroku zaocznego. Przedmiotowy wniosek Sąd oddalił prawomocnym postanowieniem z dnia 17 kwietnia 2023 r.

W toku procesu przed Sądem Rejonowym w Ciechanowie strony podtrzymały swoje dotychczasowe stanowiska.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 28 czerwca 2018 r. E. K. (1) zawarła z (...) Bank S.A. w W. umowę o kredyt konsolidacyjny nr (...), na mocy której bank udzielił jej kredytu w kwocie 33579,18 zł. Spłata zobowiązania z tytułu tej umowy miała nastąpić w 60 równych ratach zgodnie z harmonogramem spłaty. Wysokość poszczególnych rat wynosiła 706,76 zł. E. K. (1) dokonywała spłat w terminach zgodnych z harmonogramem i dokonała na poczet przedmiotowego zadłużenia następujących wpłat:

- kwota 707,00 zł w dniu 3 sierpnia 2018 r.,

- kwota 708,00 zł w dniu 5 września 2018 r. ( rozliczona przez bank dnia 9 września 2018 r. ),

- kwota 707,61 zł w dniu 8 października 2018 r.,

- kwota 708,00 zł w dniu 5 listopada 2018 r. ( rozliczona przez bank dnia 11 listopada 2018 r. ),

- kwota 708,00 zł w dniu 5 grudnia 2018 r. ( rozliczona przez bank 9 grudnia 2018 r. ),

- kwota 710,00 zł w dniu 7 stycznia 2019 r. ( rozliczona przez bank dnia 9 stycznia 2019 r. ),

- kwota 710,00 zł w dniu 5 lutego 2019 r. ( rozliczona przez bank dnia 10 lutego 2019 r. ),

- kwota 710,00 zł w dniu 6 marca 2019 r. ( rozliczona przez bank dnia 10 marca 2019 r.,

- kwota 30055,00 zł w dniu 23 maja 2019 r.,

- kwota 10,80 zł w dniu 17 lipca 2019 r. – adnotacja banku „spłata kredytu”;

- kwota 4,54 zł w dniu 8 stycznia 2020 r. – adnotacja banku „zamknięcie kredytu”,

- kwota 431,62 zł w dniu 27 lutego 2020 r. – adnotacja banku „zamknięcie kredytu” ( bezsporne ).

W dniu 23 marca 2019 r. strony zawarły aneks do umowy kredytowej, zgodnie z którym w okresie od kwietnia 2019 r. do czerwca 2019 r. raty kapitałowo - odsetkowe zostały zawieszone, a okres kredytowania został wydłużony o 3 miesiące ( bezsporne ).

Pismem z dnia 31 lipca 2019 r. bank wezwał E. K. (1) do zapłaty kwoty 561,12 zł tytułem uregulowania zadłużenia z tytułu umowy kredytu konsolidacyjnego numer (...) ( bezsporne ).

W dniu 27 lutego 2020 r. E. K. (1) złożyła reklamację, wnosząc o zwrot pieniędzy przez bank, który pobrał z jej rachunku bankowego w dniu 27 lutego 2020 r. kwotę 431,62 zł tytułem spłaty kredytu. Pismem z dnia 23 kwietnia 2020 r. bank odmówił zwrotu wskazanej kwoty wskazując, że jej pobranie nastąpiło ze względu na brak spłaty zadłużenia wynikającego umowy kredytowej ( bezsporne ).

Prawomocnym wyrokiem z dnia 5 lutego 2021 r. wydanym w sprawie I C 1818/19, zmienionym po rozpoznaniu apelacji pozwanej wyrokiem Sądu Okręgowego w Płocku z dnia 14 października 2021 r. w sprawie IV Ca375/21, Sąd Rejonowy w Ciechanowie w sprawie z powództwa (...) Bank S.A. w W. przeciwko E. K. (1) o zapłatę 561,12 zł powództwo oddalił. W uzasadnieniu wyroku wskazano, że (...) Bank S.A. w W. jako profesjonalista na runku usług kredytowych dopuścił się nieprawidłowości w stosunku do E. K. (1) jako konsumenta w zakresie należytej informacji m. in. co do skutków prawnych zawieszenia płatności rat kapitałowo – odsetkowych, jak również w zakresie zarachowania dokonywanych przez nią wpłat, uzasadniających uznanie, że jednorazowa spłata zadłużenia w kwocie 30055,00 zł w całości pokryła zadłużenie E. K. (1) ( akta I C 1818/19 ).

Pismem z dnia 25 listopada 2021 r. E. K. (1) wezwała (...) Bank S.A. w W. do zwrotu kwoty 4210,16 zł, w tym kwoty 3127,00 zł tytułem zwrotu części prowizji wraz z kwotą 488,10 zł tytułem skapitalizowanych odsetek od tej należności, kwoty 431,62 zł tytułem zwrotu pobranej w dniu 27 lutego 2020 r. kwoty z jej rachunku bankowego wraz z kwotą 43,25 zł tytułem skapitalizowanych odsetek od tej należności, kwoty 31,46 zł tytułem nadpłaty z dnia 23 maja 2019 r. wraz z kwotą 4,83 zł tytułem skapitalizowanych odsetek od tej należności. Odpis wezwania bank otrzymał dnia 30 listopada 2021 r. Na wezwanie bank pismem z dnia 8 grudnia 2021 r. odmówił zwrotu należności zgodnie z żądaniem E. K. (1) ( korespondencja stron k. 5, 6 ).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dołączonych do akt sprawy I C 1818/19, korespondencji stron ( k. 5, 6 ), historii rachunku bankowego ( k. 66 – 69 v ) oraz zeznań świadka W. B. ( k. 53 – 54 ).

Powyższe dowody są, w ocenie Sądu, w pełni wiarygodne. Zeznania świadka W. B. mają znaczenie o tyle, że potwierdzają okoliczności i sposób, w jaki powódka E. K. (1) uzyskała informację o wysokości kredytu pozostałego do spłaty, co znajduje również potwierdzenie w ustaleniach sądu dokonanych w sprawie I C 1818/19.

Sąd pominął ocenę dokumentu w postaci pisma powódki adresowanego do banku z dnia 22 grudnia 2021 r. ( k. 7 – 8 ). Wskazać należy, że powódka nie przedstawiła dowodu doręczenia tego pisma, a bank nie przyznał faktu otrzymania tego dokumentu.

Przedstawiony przez pozwany bank harmonogram spłaty kredytu nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy. Harmonogram opatrzony jest adnotacją „prognozowany”. Sąd podziela pogląd Sądu Okręgowego w Płocku wyrażony w uzasadnieniu wyroku z dnia 14 października 2021 r. w sprawie IV Ca 375/21, że nie jest to harmonogram ostateczny i nie uwzględnia „wakacji kredytowych”.

Odnosząc się do kwestii wysokości roszczenia z tytułu zwrotu prowizji w kwocie 3004,31 zł wskazać należy, że wysokość tak wyliczonego roszczenia nie budzi wątpliwości Sądu. Wskazać należy, że powódka E. K. (1) w uzasadnieniu pozwu wskazała matematyczny sposób wyliczenia prowizji w części podlegającej zwrotowi, czego pozwany bank nie kwestionował. W związku z powyższym Sąd przyjął, że wysokość roszczenia w tym zakresie ( tj. co do prowizji ) nie jest sporna, a spór dotyczy jedynie podstawy żądania jej zwrotu. Z tych względów Sąd na podstawie art. 235(2) § 1 pkt 2 i 5 kpc pominął dowód z opinii biegłego sądowego w zakresie rachunkowości zgłoszony przez pełnomocnika powódki z dnia 18 lipca 2023 r. ( k. 54 ) jako zgłoszony na fakt bezsporny i zmierzający jedynie do przedłużenia postępowania.

Jak wynika z historii rachunku bankowego prowadzonego przez pozwany bank dla powódki E. K. (1), bank pobrał z tego rachunku na poczet jej zobowiązania z tytułu umowy kredytu konsolidacyjnego nr (...) z dnia 28 czerwca 2018 r., po dokonaniu przez nią wpłaty kwoty 30055,00 zł:

- kwotę 10,80 zł w dniu 17 lipca 2019 r.,

- kwotę 4,54 zł w dniu 8 stycznia 2020 r. oraz

- kwotę 431,62 zł w dniu 27 lutego 2020 r.

Sąd zważył, co następuje:

Roszczenie powódki E. K. (1) zasługuje na uwzględnienie co do zasady.

W pierwszej kolejności wskazać należy, że powódka E. K. (1) swoje roszczenie o zapłatę kwoty 3500,39 zł wywodzi z dwóch różnych tytułów:

- co do kwoty 3004,31 zł podstawą roszczenia są przepisy dotyczące uprawnienia konsumenta do obniżenia całkowitego koszty kredytu w przypadku jego spłaty w całości przed terminem określonym w umowie;

- co do pozostałej części należności podstawą roszczenia są przepisy dotyczące świadczenia nienależnego.

Odnosząc się do kwestii zwrotu części prowizji wskazać należy, że do umowy łączącej strony mają zastosowanie przepisy, zarówno ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Prawo bankowe, jak i ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim. Zgodnie z art. 49 cyt. ustawy, w przypadku spłaty całości kredytu przed terminem określonym w umowie, całkowity koszt kredytu ulega obniżeniu o te koszty, które dotyczą okresu, o który skrócono czas obowiązywania umowy, chociażby konsument poniósł je przed tą spłatą ( ust. 1 ). W przypadku spłaty części kredytu przed terminem określonym w umowie, ust. 1 stosuje się odpowiednio ( ust. 2 ). Wskazany przepis wprowadza zatem szczególne zasady dotyczące rozliczeń między stronami w przypadku, gdy kredytobiorca dokonał przedterminowej spłaty kredytu. Przepis ten – w interesie kredytobiorcy – przewiduje mechanizm automatycznego obniżenia jego świadczeń z tytułu umowy o kredyt konsumencki albo świadczeń związanych z taką umową. Jego celem jest m. in. proporcjonalne rozdzielenie ciężaru kosztów między kredytodawcę oraz kredytobiorcę. Przepis ten implementuje art. 16 ust. 1 zd. 2 dyrektywy 2008/48/WE z dnia 23 kwietnia 2008 r. w sprawie umów i kredyt konsumencki do prawa polskiego. Podkreślić należy, że przepis art. 49 z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim dotyczy wszelkich należności wchodzących w skład całkowitego kosztu kredytu. Obejmuje koszty zależne od okresu kredytowania oraz koszty naliczane jednorazowo, w tym prowizję za udzielenie kredytu ( prowizję przygotowawczą ). Przepis ten należy rozumieć w ten sposób, że w przypadku wcześniejszej spłaty kredytu konsumenckiego następuje obniżenie wszystkich możliwych kosztów takiego kredytu, niezależnie od ich charakteru i niezależnie od tego, kiedy koszty te zostały faktycznie poniesione przez kredytobiorcę, z tymże wyjątkiem, iż redukcja ta ma charakter proporcjonalny, tj. odnosi się do okresu od dnia faktycznej spłaty kredytu do dnia ostatecznej spłaty określonej w umowie. Kwestie sporne w tym zakresie zostały definitywnie rozstrzygnięte w wyroku Trybunału z dnia 11 września (...). w sprawie C-383/18 (...) sp. z o.o. przeciwko Spółdzielczej Kasie Oszczędnościowo-Kredytowej im. F. S. i in., w któryum podkreślono, że „artykuł 16 ust. 1 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/48/WE z dnia 23 kwietnia 2008 r. w sprawie umów o kredyt konsumencki oraz uchylającej dyrektywę Rady 87/102/EWG należy interpretować w ten sposób, że prawo konsumenta do obniżki całkowitego kosztu kredytu w przypadku wcześniejszej spłaty kredytu obejmuje wszystkie koszty, które zostały nałożone na konsumenta”. W ślad za powołanym wyrokiem Sąd Najwyższy wydał uchwałę z dnia 12 grudnia 2019 r. wskazując, że przewidziane w art. 49 ust.1 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim uprawnienie konsumenta do obniżenia całkowitego kosztu kredytu w przypadku jego spłaty w całości przed terminem określonym w umowie obejmuje także prowizję za udzielenie kredytu” ( III CZP 45/19 ). Zgodnie z art. 49 ust. 1 wskazanej ustawy – po dokonaniu przedterminowej spłaty – świadczenia kredytobiorcy ulegają proporcjonalnej redukcji. Proporcję oblicza się jako stosunek: 1) czasu, o jaki skrócono okres naliczania danego świadczenia, do 2) okresu, w którym naliczono dane świadczenie zgodnie z umową o kredyt konsumencki. Następnie proporcję tę odnosi się do wysokości umówionego świadczenia pieniężnego.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy w pierwszej kolejności wskazać należy, że – w ocenie Sądu – powódka E. K. (1) – dokonała w dniu 23 maja 2019 r. całkowitej spłaty kredytu, wpłacając wskazaną przez pozwany bank kwotę zadłużenia wynikającą z łączącej strony umowy według stanu na dzień dokonania wpłaty. Podkreślić należy, że E. K. (1) nie miała możliwości weryfikacji wysokości swojego zobowiązania, a kwota została jej przedstawiona przez pracownika oddziału banku. Okoliczność ta była już przedmiotem analizy sądów obu instancji orzekających w sprawie I C 1818/19 ( IV Ca 375/21 ). Skutkiem tego było wygaśnięcie zobowiązania E. K. (1) względem banku, a w konsekwencji oddalenie powództwa. Uznać zatem należy, że powódce E. K. (1) przysługuje roszczenie o zwrot części prowizji stosownie do art. 49 ust. 1 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim. Wysokość prowizji podlegającej zwrotowi wynosi 3004,31 zł. Należy wskazać, że powódka E. K. (1) dokonała w uzasadnieniu pozwu wyliczenia wysokości kwoty podlegającej zwrotowi z tytułu prowizji, zaś pozwany (...) Bank S.A. w W. nie zakwestionował tego wyliczenia. Z tych względów Sąd uznał, że wysokość kwoty podlegającej zwrotowi z tytułu całkowitej spłaty kredytu przed terminem nie jest sporna. Spór dotyczył bowiem uznania, czy istotnie nastąpiła w dniu 23 maja 2019 r. tj. przed terminem na jaki umowa została zwarta, całkowita spłata kredytu czy też nie. Jak wskazano powyżej, kwestia ta została przesądzona przez Sąd Okręgowy w Płocku orzekający w sprawie IV Ca 375/21. Odsetki ustawowe za opóźnienie od kwoty 3004,31 zł Sąd zasądził od dnia 30 listopada 2021 r. tj. od wezwania pozwanego banku do zwrotu prowizji. Sąd miał na uwadze, że zgodnie z art. 52 cyt. ustawy, kredytodawca jest zobowiązany do rozliczenia z konsumentem kredytu w terminie 14 dni od dnia dokonania wcześniejszej spłaty kredytu w całości. Wskazać jednak należy, że kwestia ta była sporna, a wezwanie do zapłaty nastąpiło po sporządzeniu uzasadnienia wyroku z dnia 14 października 2021 r. przez Sąd Okręgowy w Płocku w sprawie IV Ca 375/21.

Ponadto Sąd uwzględnił powództwo co do kwot:

- 431,61 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 30 listopada 2021 r. do dnia zapłaty,

- 10,80 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 19 stycznia 2023 r. do dnia zapłaty

- 4,54 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 19 stycznia 2023 r. do dnia zapłaty.

Zdaniem Sądu, podstawą prawną roszczenia powódki E. K. (1) w tym zakresie są przepisy art. 405 kc w zw. z art. 410 kc. Zgodnie z art. 405 kc, kto bez podstawy prawnej uzyskał korzyść majątkową kosztem innej osoby, obowiązany jest do wydania korzyści w naturze, a gdyby to nie było możliwe, do zwrotu jej wartości. Stosownie zaś do art. 410 kc, przepisy artykułów poprzedzających stosuje się w szczególności do świadczenia nienależnego ( § 1 ). Świadczenie jest nienależne, jeżeli ten, kto je spełnił, nie był w ogóle zobowiązany lub nie był zobowiązany względem osoby, której świadczył, albo jeżeli podstawa świadczenia odpadła lub zamierzony cel świadczenia nie został osiągnięty, albo jeżeli czynność prawna zobowiązująca do świadczenia była nieważna i nie stała się ważna po spełnieniu świadczenia ( § 2 ). W ocenie Sądu, w niniejszej sprawie zachodzi podstawa zwana condictio indebiti, która ma zastosowanie przede wszystkim wówczas, gdy zaspokajane zobowiązanie w ogóle nie istniało. Jak wskazano powyżej, bank te kwoty, których zwrotu żąda powódka E. K. (1), pobrał z jej rachunku bankowego bez jej zgody. Pobranie tych należności nastąpiło po dokonaniu przez nią spłaty całkowitej kredytu, a zatem w dacie pobierania tych należności, które bank traktował jako związane ze spłatą kredytu, nie była już zobowiązana wobec banku z tytułu kredytu. Pobranie należności przez pozwany bank nastąpiło zatem bez podstawy prawnej. W sprawie nie zachodzą okoliczności uzasadniające wyłączenie zwrotu świadczenia w rozumieniu art. 411 kc.

Roszczenie restytucyjne ma charakter bezterminowy ( art. 455 kc ). W związku z powyższym Sąd zasądził odsetki ustawowe za opóźnienie od poszczególnych kwot od wezwania banku do ich zwrotu: w stosunku od kwoty 431,61 zł zgodnie z wezwaniem tj. od dnia 30 listopada 2021 r., zaś w stosunku do kwoty 10,80 zł oraz 4, 54 zł od dnia doręczenia odpisu pozwu.

W pozostałym zakresie Sąd powództwo oddalił, uznając je za niezasadne, częściowo co do żądania odsetek ustawowych za opóźnienie z motywów wskazanych powyżej, zaś co do kwoty 31,46 zł oraz 17,77 zł uznając je za nieudowodnione. Brak jest dowodów potwierdzających, że należności te zostały przez bank pobrane po dacie 23 maja 2019 r. lub wskazujących, że w dniu 23 maja 2019 r. powódka E. K. (1) wpłacając kwotę 30055,00 zł dokonała nadpłaty z tytułu spłaty kredytu.

Zgodnie z art. 347 kpc, po ponownym rozpoznaniu sprawy sąd wydaje wyrok, którym wyrok zaoczny w całości lub części utrzymuje w mocy albo uchyla go i orzeka o żądaniu pozwu, bądź też pozew odrzuca lub postępowanie umarza. Przepis art. 332 § 2 stosuje się odpowiednio.

W ocenie Sądu, w związku z ilością roszczeń powódki, zasadnym było uchylenie wyroku zaocznego z dnia 15 lutego 2023 r. w całości i ponowne orzeczenie o żądaniu pozwu. W związku z ty Sąd orzekł jak w pkt I i II wyroku.

Orzekając w zakresie kosztów Sąd miał na względzie, że postanowieniem z dnia 28 marca 2022 r. wydanym w sprawie I Co 683/22 Sąd zwolnił powódkę od opłaty sądowej od pozwu i ustanowił dla niej pełnomocnika z urzędu w osobie adw. E. K. (2) wskazanej przez (...) w P..

Sąd obciążył zatem pozwanego (...) Bank S.A. w W. kosztami procesu w całości stosownie do art. 100 kpc, mając na uwadze, że powództwo zostało oddalone jedynie w nieznacznej części.

Sąd nakazał zatem ściągnąć od pozwanego banku kwotę 200,00 zł tytułem opłaty sądowej od uwzględnionej części powództwa ( art. 113 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych ).

Jednocześnie Sad przyznał na rzecz adw. E. K. (2) od pozwanego banku kwotę 900,00 zł tytułem wynagrodzenia za pełnienie obowiązków pełnomocnika z urzędu powódki E. K. (1). Wysokość wynagrodzenia pełnomocnika z urzędu Sąd ustalił od wartości przedmiotu sporu stosownie do przepisów rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie. W ocenie Sądu, zasadnym jest zastosowanie regulacji wynikającej z przepisów tego rozporządzenia. Wprawdzie wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 20 grudnia 2022 r. w sprawie SK 78/21 nie odnosi się wprost do stawek wynagrodzenia za pełnienie obowiązków pełnomocnika z urzędu w sprawach o świadczenie pieniężne, jednakże w wyroku wskazano, że stawki rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokat z urzędu są niższe od stawek w tych samych sprawach dla adwokatów ustanowionych obrońcami z urzędu. W postanowieniu z dnia 13 września 2023 r. wydanym w sprawie I CSK 4563/22 Sąd Najwyższy podkreślił, podstawą prawną do określenia wprost wysokości kosztów nieopłaconej pomocy prawnej należnych pełnomocnikowi z urzędu powinny być per analogiam przepisy rozporządzenia o stawkach z wyboru. W wyroku z dnia 26 kwietnia 2023 r. wydanym w sprawie II AKa 161/22 Sąd Apelacyjny we Wrocławiu natomiast wyraził pogląd, który Sąd orzekający w sprawie niniejszej podziela, że brak jest podstaw do podwyższenia kwoty wynikającej z rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie o podatek VAT, gdyż w takim przypadku sytuacja obrońcy z urzędu ( tu: pełnomocnika z urzędu ) byłaby zdecydowanie lepsza niż obrońców ( pełnomocników ) z wyboru, którzy do świadczonych usług doliczają VAT. Przyznane pełnomocnikowi z urzędu wynagrodzenie w stawkach wynikających z przepisów rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie zawiera zatem należy podatek od towarów i usług.

O zwrocie niewykorzystanej zaliczki na rzecz powódki Sąd orzekł stosownie do art. 84 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych w zw. z art. 80 cyt. ustawy.