Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 października 2023 roku

Sąd Rejonowy w Grudziądzu Wydział I Cywilny
w składzie następującym:

Przewodniczący: asesor sądowy Wojciech Frela
Protokolant: starszy sekretarz sądowy Klaudia Schoen

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 15 września 2023 roku w G.
sprawy z powództwa N. K.
przeciwko (...)
o zapłatę

I. zasądza od pozwanego (...) na rzecz powoda
N. K. kwotę 25.512,43 zł (dwadzieścia pięć tysięcy pięćset dwanaście złotych 43/100) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 19 maja 2021 roku do dnia zapłaty;

II. oddala powództwo w pozostałej części;

III. zasądza od pozwanego (...) na rzecz powoda
N. K. kwotę 4.869,49 zł (cztery tysiące osiemset sześćdziesiąt dziewięć złotych 49/100) wraz odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty;

IV. nakazuje pobrać na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Grudziądzu tytułem wydatków postępowania od:

a) pozwanego (...) kwotę 1014,85 zł (tysiąc czternaście złotych 85/100),

b) powoda N. K. kwotę 43,72 zł (czterdzieści trzy złote 72/100).

Sygn. akt I C 868/21

UZASADNIENIE

Wyroku z dnia 4 października 2023 roku

Powódka N. K. reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika wniosła
o zasądzenie od pozwanego (...) na swoją rzecz kwoty 26.612,43 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 19 maja 2021 roku
do dnia zapłaty oraz zasądzenie na rzecz powódki kosztów procesu według norm przepisanych,
w tym kosztów zastępstwa procesowego i opłaty skarbowej od pełnomocnictwa. W uzasadnieniu pozwu powódka wskazała, że w dniu 6 lipca 2018 roku w miejscowości B. powódka uczestniczyła w zdarzeniu drogowym, w którego sprawca posiadał ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej w pozwanym zakładzie ubezpieczeń. Po zdarzeniu powódka została przetransportowana
do szpitala w G.. Na szpitalnym oddziale ratunkowym powódka wskazywała na bolesność
i ograniczoną ruchomość kończyny górnej lewej, mrowienie i drętwienie palców oraz ból podczas ruchu w stawie kolanowym lewym. Powódce wykonano szereg badań. Zasadniczym rozpoznaniem były powierzchowne urazy innych części szyi. Powódce zalecono miękki kołnierz szyjny.
Powódka kontynuowała leczenie w poradni ortopedycznej. Lekarz ortopeda doprecyzował uraz jako stłuczenie i skręcenie kręgosłupa szyjnego i stawu barkowego. Z uwagi na ból kolana lewego powódka ponownie zgłosiła się do poradni ortopedycznej. Rozpoznaniem była niestabilność lewego kolana. Powódka została skierowana celem artroskopii kolana i (...). W dniach (...) stycznia 2020 roku do 15 stycznia 2020 roku powódka była hospitalizowana z rozpoznaniem przewlekłej niestabilności kolana lewego oraz kompletnego uszkodzenia więzadła krzyżowego przedniego.
Po leczeniu powódka została skierowana do poradni rehabilitacyjnej. Po zgłoszeniu roszczeń odszkodowawczych pozwany przyjął odpowiedzialność za zdarzenie i wypłacił kwotę 1500 zł tytułem zadośćuczynienia. Podczas szacowania wysokości zadośćuczynienia pozwany nie uwzględnił uszkodzenia kolana i związanych z tym leczeniem. Po zdarzeniu powódka odczuwała ból kręgosłupa szyjnego, ból w klatce piersiowej, ból głowy oraz ból lewego kolana. Po czasie dolegliwości bólowe minęły, lecz pozostał ból w kolanie. Podczas leczenie kolana w poradni ortopedycznej rozpoznano
u powódki zerwanie więzadła krzyżowego. W związku z diagnozą powódka poddana była hospitalizacji i leczeniu ortopedycznemu. W okresie oczekiwania na operację powódka musiała oszczędzać kolano, uważać na styl chodzenia, zachować szczególna ostrożność podczas zginania kolana. Po operacji powódka nie była w pełni samodzielna, chodziła o kulach, miała wiele trudności podczas wykonywania czynności życiowych i wymagała pomocy osób trzecich. Powódka poniosła koszty wizyt lekarskich w kwocie 1432,43 zł. Na koszty te złożyły się koszty prywatnych konsultacji lekarskich w kwocie 730 zł, koszt prywatnej rehabilitacji w wysokości 500 zł, koszt zakupu leków
w wysokości 202,43 zł. Powódka wymagała pomocy osób trzecich przez co najmniej 4 tygodnie
po hospitalizacji i operacji w zakresie po 6 godzin dziennie. Powódka dochodziła kosztów opieki obliczonych w następujący sposób - 28 dni po 6 godzin pomnożone po 10 zł co dało łącznie kwotę 1680 zł.

W odpowiedzi na pozew pozwany (...) reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika wniósł o oddalenie powództwa oraz zasądzenie od powódki na rzecz pozwanego kosztów procesu według norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa procesowego oraz opłaty skarbowej wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty. W uzasadnieniu pozwany uznał swoją odpowiedzialność co do zasady i wskazał, że wypłacił powódce kwotę 1500 zł tytułem zadośćuczynienia oraz 300 zł tytułem kosztów leczenia. W ocenie pozwanego wypłacone kwoty
w całości wyczerpują roszczenia powódki. Lekarz orzecznik określił uszczerbek powódki na 0%.
Uraz nie spowodował żadnych dolegliwości o trwałym charakterze. Leczenie powódki zakończyło się w październiku 2018 roku. W ocenie pozwanego uraz kolana nie ma związku z zdarzeniem drogowym z dnia 6 lipca 2018 roku. Bezpośrednio o wypadku brakowało oznak dolegliwości bólowych lewego kolana. Badania (...) stawu kolanowego z listopada 2018 roku nie opisywało żadnych zmian pourazowych.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 6 lipca 2018 roku o godz. 19:00 miało miejsce zdarzenie drogowe, w którym uczestniczyła powódka N. K.. Sprawcą zdarzenia była R. L.. Sprawca posiadał ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej w pozwanym towarzystwie ubezpieczeń. Pozwany uznał swoją odpowiedzialność co do zasady oraz wypłacił kwotę 1500 zł tytułem zadośćuczynienia oraz kwotę 300 zł tytułem konsultacji medycznych w miesiącach lipcu i sierpnia 2023 roku.

Dowód: okoliczność bezsporne, a nadto zaświadczenie k. 14, pismo pozwanego z dnia 21 lipca 2020 roku k. 39-41, pismo pozwanego z dnia 18 maja 2021 roku k. 42-44

Po zdarzeniu N. K. została przyjęta w Szpitalnym Oddziale Ratunkowym (...) (...) im dr. W. B.. N. K. była wydolna krążeniowo i oddechowa z zachowaniem kontaktu słowno-logicznego. Poszkodowana zgłaszała ból czaszki po prawej stronie w okolicy skroniowej, ból klatki piersiowej po stronie lewej, ból całości lewej kończyny górnej, mrowienie i drętwienie palców, ból podczas ruchu w lewym stawie kolanowym. Poszkodowanej zalecono noszenie miękkiego kołnierza przez 5 dni, odpoczynek, doraźne leki przeciwbólowe, kontrole w POZ. Powódka nie wymagała leczenia chirurgicznego w trybie doraźnym oraz pilnej hospitalizacji. Po wypadku powódka nosiła kołnierz ortopedyczny przez około
2 tygodnie. Ponad tydzień po zdarzeniu N. K. zażywała leki przeciwbólwe
i przeciwzakrzepowe. Dolegliwości były dość silne. Po wypadku matka poszkodowanej pomagała
jej w czynnościach życia codziennego. Przez około pół roku od zdarzenia drogowego powódka nie jeździła samochodem z uwagi na ograniczenia fizyczne i traumę psychiczną. N. K. do tej pory odczuwa dolegliwości bólowe kręgosłupa szyjnego. Powódka kontynuowała w (...). W trakcie leczenia rozpoznano stłuczenie i skręcenie kręgosłupa szyjnego i stawu barkowego lewego. Do 27 sierpnia 2018 roku powódka była niezdolna do pracy. Po wypadku powódka cierpiała na bóle kolana. W dniu 15 październiku 2018 roku powódka zgłosiła się do (...) z powodu bólów kolana i ograniczeń wyprostu lewego kolana. Stwierdzono bólowe ograniczenia pełnego wyprostu, objaw szuflady przedniej, zalecono rezonans magnetyczny kolana. W czasie kolejnych wizyt nadal obecny był objaw szuflady przedniej. W dniu 29 października 2019 roku coś przeskoczyło w kolanie lewym N. K.. Podczas wizyty na (...) w badaniu stwierdzono objaw szuflady przedniej.
W dniu 13 lutego 2019 roku powódka otrzymała skierowanie na artroskopie kolana oraz rekonstrukcje więzadła krzyżowego. W dniu 18 grudnia 2019 roku skierowano do zabiegu operacyjnego z powodu uszkodzenia więzadła krzyżowego lewego kolana. W okresie od (...) stycznia 2020 roku do 15 stycznia 2020 roku N. K. przebywała w szpitalu w związku z rekonstrukcją więzadła krzyżowego przedniego, częściową synowektomią i hoffektomią. W okresie po operacji zalecano powódce chodzenie 4 tygodnie o kulach. Następnie powódka leczyła się w poradni ortopedycznej.
W dniu 4 czerwca 2020 roku zakończono leczenie i rehabilitację. Powódka korzystała z prywatnych wizyt lekarskich i rehabilitacji. W związku z leczeniem po wypadku oraz przebytą operacją powódka poniosła koszt lekarstw i materiałów opatrunkowych. Po wypadku powódka wycofała się z życia towarzyskiego, przestała się spotykać ze znajomymi. Przed wypadkiem poszkodowana jeździła na rowerze, chodziła na spacery. Po zakończonym leczeniu powódka jeździła na rowerze, aby wzmocnić mięśnie. Po wypadku poszkodowana nie leczyła się psychiatrycznie i psychologicznie. Przez kilka miesięcy po wypadku N. K. bała się prowadzić samochód, straciła zaufania do innych kierowców. Po zdarzeniu drogowym z dnia 6 lipca 2018 roku powódka czuła się rozdrażniona, wymaga więcej uwagi i zainteresowania ze strony najbliższych, co objawiało się rozmowami
z najbliższymi.

Dowód: karta informacyjna k. 15-16, dokumentacja medyczna k. 17-34, zeznania świadka B. K. protokół skrócony k. 71v, przesłuchanie powódki N. K. protokół skrócony
k. 72-73v

W chwili wypadku N. K. miała 22 lat. Powódka studiowała zaocznie i pracowała w biurze rachunkowym. W związku z wypadkiem powódka pozostawał niezdolna do pracy przez okres prawie dwóch miesięcy. Po wypadku utrzymywał się ból kolana w związku z czym zgłosiła się do poradni ortopedycznej. W trakcie leczenie rozpoznano zerwanie więzadła krzyżowego w lewym kolanie. Powódka poddała się operacji rekonstrukcji więzadła krzyżowego w lewym kolanie,
w związku z czym przebywała w szpitalu od (...) stycznia 2020 roku do 15 stycznia 2020 roku. Operacja była przeprowadzona w znieczuleniu miejscowym. Po operacji rekonstrukcji więzadła krzyżowego powódka korzystała z kul przez okres około kilku tygodni. W trakcie rekonwalescencji po operacji powódka korzystała z zabiegów rehabilitacyjnych takie jak pole magnetyczne i krioterapia. Zabiegi odbywały się prywatnie oraz w ramach NFZ. Leczenie po operacji kolana trwało około pół roku i zakończyło się w czerwcu 2020 roku. Po operacji rodzice pomagali poszkodowanej
w czynnościach życia codziennego takich jak ubieranie, mycie się, przygotowanie posiłku. N. K. studiowała w związku z czym jej matka B. K. zawoziła ją na zajęcia do W.. Matka poszkodowanej zawoziła ją również do na wizyty lekarskie i na zabiegi rehabilitacyjne. Aktualnie powódka ma ograniczone zgięcie i wyprost w nodze. Po przesileniu nogi pojawiają się dolegliwości bólowe kolana. Po operacji pozostała blizna na kolanie.

Dowód: przesłuchanie powódki N. K. protokół skrócony k. 72-73v

Uszkodzenie więzadła krzyżowego w lewym kolanie pozostaje w związku z zdarzenie drogowym z dnia 6 lipca 2018 roku. Powódka w związku z uczestnictwem w zdarzeniu drogowym
z dnia 6 lipca 2018 roku doznała stałego uszczerbku na zdrowiu w wysokości 6%. Uszkodzone więzadło krzyżowe uzyskało dobrą stabilność stawu kolanowego. U powódki występuje niewielkie ograniczenie zgięcia kolana – deficyt około 15 %. Utrzymują się niewielkie zaniki mięśnia lewego uda. Blizna pooperacyjna w okolicy kolana zaburza funkcje estetyczną. Powódka w związku
z dysfunkcją lewego kolana miała ograniczone możliwości lokomocji, mogły występować bóle przy chodzeniu, niemożliwe było bieganie. Ograniczenia te utrzymywał się do zakończenia leczenia w dniu 4 czerwca 2020 roku. Obecnie mogą występować bóle przy większym wysiłku fizycznym. Po leczeniu operacyjnym powódka wymagała miała zalecone przez 4 tygodnie chodzenie o kulach z odciążeniem lewej kończyny. W tym czasie występowały ograniczenia w wykonywaniu podstawowych czynności codziennych. Powódka wymagała średnio pomocy w wymiarze 3,5 godziny dziennie. Powódka wymagała łącznie opieki i pomocy w wymiarze 98 godzin (28 dni po 3,5 godziny). Po przyjęciu stawki 10 zł za godzinę koszt opieki i pomocy osób trzecich wyniósł 980 zł.

Dowód: opinia biegłego z zakresu chirurgii urazowej i ortopedii R. P. k. 104-107 oraz opinii uzupełniająca k. 126-127

W związku leczeniem po wypadku powódka poniosła koszty wizyt lekarskich w następującej wysokości: 200 zł wizyta w dniu 15 października 2018 r., 130 zł wizyta lekarska z dnia
3 grudnia 2018 r.. Poszkodowana poniosła koszt rehabilitacji w kwocie 500 zł. Powódka poniosła koszty lekarstw w kwocie 168,98 zł i 33,45 zł. Łącznie koszty leczenia i rehabilitacji wyniosły 1032,43 zł.

Dowód: paragon k. 46, paragon k. 47, faktura VAT k. 48, faktura VAT k.49-50, opinia biegłego z zakresu chirurgii urazowej i ortopedii R. P. k. 104-107

Sąd zważył, co następuje:

Sąd ustalił stan faktyczny w oparciu o dowody z dokumentów załączonych do akt sprawy, zeznania świadka B. K., przesłuchanie powódki N. K. oraz dowód
z opinii biegłego z zakresu chirurgii urazowej i ortopedii lek. R. P..

Sąd dał wiarę zeznaniom świadka B. K. co do okoliczności związanych
z przebiegiem leczenia powódki oraz dolegliwości odczuwanymi przez powódkę po wypadku
i po operacji lewego kolana.

Sąd dał wiarę zeznaniom powódki N. K. co do jej stanu zdrowia po wypadku
i po operacji, przebiegu leczenia, dolegliwości bólowych odczuwanych po obu zdarzeniach.
Dowód z przesłuchania stron z uwagi na subiektywny charakter dochodzonego roszczenia był istotnym źródłem dowodowym w sprawie.

Sąd dał wiarę i oparł swoje ustalenia faktyczne na opinii biegłego sądowego z zakresu chirurgii urazowej i ortopedii lek. R. P. oraz na opinii uzupełniającej. W ocenie sądu opinia jest jasna i rzetelna. Biegły sporządził opinie po analizie dokumentacji medycznej załączonej do akt sprawy oraz badaniu powódki. Podkreślić należy, że żadna ze stron nie wnosiła o uzupełnienie dokumentacji medycznej, a zatem opinia została sporządzona w oparciu o zupełny materiał źródłowy. Zdaniem sądu biegły w sposób jasny i przekonujący uzasadnił swoje zdanie oraz odparł argumenty sformułowane w zarzutach pozwanego. Na podstawie opinii sąd przyjął, że uraz kolana w postaci zerwania więzadła krzyżowego w lewym kolanie jest następstwem wypadku z dnia 6 lipca 2018 roku. W ocenie sądu wywód biegłego w tym zakresie jest jasny pomimo użycia terminologii medycznej. Sąd dostrzega, że biegły wskazał, że w przypadku leczenia w pierwszym ośrodku nie przeprowadzono diagnostyki w kierunku uszkodzenia kolana, jednak biegły wskazał na szereg przesłanek, które stoją za tezą postawioną przez biegłego. Sąd miał na uwadze, że w karcie informacyjnej z przyjęcia do szpitala powódka zgłaszała ból podczas ruchu w stawie kolanowym lewym. Sąd przyjął również ustalenia biegłego w zakresie ustalenia wymiaru czasu w jakim powódka potrzebowała pomocy osób trzecich. W tym zakresie żadna ze stron nie kwestionowała opinii biegłego. Sąd uznał opinie biegłego
za pełnowartościowy dowód w zakresie weryfikacji kosztów leczenia co doprowadziło
do nieuwzględnienia żądania powódki w zakresie wizyt, które nie znalazły odzwierciedlenia
w dokumentacji medycznej. W dokumentacji medycznej brak było potwierdzenia wizyt w dniach
11 września 2018 roku oraz 9 grudnia 2019 roku.

Zgodnie z art. 444 § 1 kc w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Na żądanie poszkodowanego zobowiązany do naprawienia szkody powinien wyłożyć z góry sumę potrzebną na koszty leczenia,
a jeżeli poszkodowany stał się inwalidą, także sumę potrzebną na koszty przygotowania do innego zawodu. Zgodnie z art. 445 § 1 kc w wypadkach przewidzianych w artykule poprzedzającym sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

Nie budziła wątpliwości zasadność żądania powódki w zakresie kosztów opieki sprawowanych przez osoby trzecie. Możliwość rekompensaty z tego tytułu jest bezsporna
w orzecznictwie (np. Wyrok SN z 4.03.1969 r., I PR 28/69, OSNC 1969, nr (...), poz. 229., Wyrok SA w Łodzi z 17.01.2022 r., I ACa 1178/21, LEX nr (...).) Powódka dochodziła z tego tytułu kwoty 1680 zł. W ocenie sądu roszczenie w tym zakresie zasługiwało na uwzględnienie co do kwoty 980 zł. Sąd uznał za zasadne koszty opieki w wymiarze wskazanym w opinii biegłego. W ocenie biegłego sądowego powódka wymagała opieki i pomocy osób trzech przez okres 4 tygodni w wymiarze 3,5 godzin dziennie. Oznacza to, ze powódka wymagała łącznie opieki i pomocy w wymiarze 98 godzin
(28 dni x 3,5 godziny). Stawka za godzinę opieki w wysokości 10 zł nie była sporna pomiędzy stronami. Iloczyn godzin wymiaru opieki i stawki godzinowej dał wyżej wskazaną kwotę.
W ocenie sądu żądanie powódki z tytułu opieki i pomocy osób trzecich nie zasługiwało na uwzględnienie w pozostałym zakresie. Powódka nie kwestionowała ustaleń biegłego w tej części jak również nie podjęła próby dowodzenia, iż wymagała ona opieki w wymiarze wyższym niż wskazany przez biegłego.

Sąd uznał żądanie powódki w zakresie kosztów leczenia tj. kosztów wizyt lekarskich, kosztów rehabilitacji, koszty leków i materiałów opatrunkowych co do kwoty 1032,43 zł. Na koszty te złożyły się koszty wizyt lekarskich w dniu 15 października 2018 r. oraz 3 grudnia 2018 r. w łącznej kwocie
330 zł (k. 46 i 47). Poszkodowana wykazała koszty rehabilitacji w kwocie 500 zł (k.48). Powódka poniosła koszty lekarstw w kwocie 168,98 zł i 33,45 zł. Za niewykazane sąd uznał żądanie powódki
co do kwoty 400 zł, która stanowi koszt wizyty z dnia 11 września 2018 roku i 9 grudnia 2019 roku.
Jak wskazał biegły wizyty te nie znajdują odzwierciedlenia w dokumentacji medycznej załączonej
do akt sprawy.

W orzecznictwie wskazuje się, że zadośćuczynienie przyznawane na podstawie
art. 445 § 1 k.c. ma charakter kompensacyjny, stanowi sposób naprawienia szkody niemajątkowej wyrażającej się krzywdą w postaci doznanych cierpień fizycznych i psychicznych. O rozmiarze należnego zadośćuczynienia pieniężnego powinien zatem decydować w zasadzie rozmiar doznanej krzywdy: stopień cierpień (ich intensywność, czas trwania, nieodwracalność następstw i inne podobne okoliczności). Niewymierny w pełni charakter tych okoliczności sprawia, że sąd przy ustalaniu rozmiaru krzywdy i tym samym sumy zadośćuczynienia ma pewną swobodę. (por. Postanowienie SN z 30.08.2023 r., I CSK 5221/22, LEX nr (...).) Cel kompensacyjny powoduje, że zadośćuczynienie nie może przedstawiać wartości symbolicznej, lecz musi przedstawiać ekonomicznie odczuwalną wartość. Stąd też przy ustalaniu jego wysokości sąd może posiłkować się kryterium stopy życiowej społeczeństwa, które w sposób pośredni może rzutować na jego wysokość, bez względu na status społeczny i materialny pokrzywdzonego. Niemniej przesłanka ta ma wyłącznie uzupełniający charakter i ogranicza wielkość zadośćuczynienia tak, by jego przyznanie nie prowadziło do nieuzasadnionego wzbogacenia osoby uprawnionej, aczkolwiek nie może ona pozbawić zadośćuczynienia jego zasadniczej roli, jaką jest funkcja kompensacyjna i zmierzać do wyeliminowania innych czynników kształtujących jego wymiar (por. Wyrok SA w Łodzi z 17.01.2022 r., I ACa 1178/21, LEX nr (...)).

W ocenie powódki kwota 25.000 zł stanowi odpowiednie zadośćuczynienie za krzywdę doznaną w wyniku zdarzenia drogowego z dnia 6 lipca 2018 roku. Uwzględniając wcześniejsza wypłatę powódka dochodziła dopłaty w wysokości 23.500 zł. W ocenie sądu kwota żądanego zadośćuczynienia jest adekwatna, a powództwo w części zadośćuczynienia zasługiwało w całości na uwzględnienie. Sąd miał na uwadze młody wiek poszkodowanej w chwili zdarzenia.
W dniu 6 lipca 2018 roku powódka miała 22 lata. Jak wskazał biegły powódka w wyniku zdarzenia doznała uszczerbku na zdrowiu w wysokości 6 %. Powódka może w dalszym ciągu odczuwać skutki wypadku poprzez dolegliwości bólowe, które mogą nasilać się po obciążeniu operowanej kończyny. Jak zeznała powódka aktualnie ma ona ograniczony wyprost i zgięcie w kolanie, ma problemy
z kucaniem. Jak wyjaśnił biegły powódka w okresie od 6 lipca 2018 roku do zakończenia leczenia
w dniu 4 czerwca 2020 roku miała ograniczone możliwości lokomocji, mogły występować bóle przy chodzeniu niemożliwe było bieganie. Sąd dostrzegł, że ograniczenia w funkcjonowaniu powódki trwały prawie dwa lata, co dla osoby w młodym wieku może stanowić istotne utrudnienie
w funkcjonowaniu. Jak wskazała powódka po wypadku i operacji wycofała się z życia towarzyskiego. W wyniku zdarzenia drogowego powódka doznała zerwania więzadła krzyżowego w lewym kolanie, urazu szyi i barku. Po zdarzeniu dolegliwości bólowe były silne i powódka zażywała leki przeciwbólowe. Jak wskazał powódka jeszcze po zdarzeniu odczuwa ona dolegliwości bólowe szyi. Podobnie do tej pory utrzymują się dolegliwości bólowe ze strony lewego kolana.
W związku z koniecznością operacji kolana N. K. przebywała w szpitalu od (...) stycznia 2020 roku do 15 stycznia 2020 roku, a leczenie zakończyło się 4 czerwca 2020 roku. Po operacji powódka przez kilka tygodni poruszała się o kulach. W tym czasie powódka była ograniczona
w wykonywaniu podstawowych czynności codziennych i wymagała z pomocy ze strony osób najbliższych. Rodzice musieli wozić powódkę na wizyty lekarskie oraz rehabilitacje.
Powódka studiowała zaocznie i w związku z tym rodzice wozili ją do W. na zajęcia. Podobnie bezpośrednio po wypadku powódka wymagała pomocy osób najbliższych przez kilka dni. Powódka nie prowadziła samochodu przez okres kilku miesięcy od wypadku z uwagi na ograniczenia fizyczne oraz barierę psychiczną. Powódka nie korzystała z pomocy psychologa i psychiatry.
W związku z operacją powódce pozostała blizna na kolanie, która zaburza estetykę. Ustalając wysokość zadośćuczynienia sąd miał również na uwadze, że w przypadku podobnego urazu i przy takim samym uszczerbku na zdrowiu Sąd Rejonowy dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi w wyroku z dnia 16 lipca 2017 roku, sygn. akt I C 1211/17 również przyjął zadośćuczynienie w wysokości 25.000 zł. Mając na uwadze spadek siły nabywczej pieniądza od dnia orzeczenia (...) sądu do chwili wyrokowania w niniejszej sprawie, w ocenie sądu kwota 25.000 zł stanowi realną rekompensatę
za doznaną przez powódkę krzywdę.

Mając na uwadze powyższe na podstawie art. 445 § 1 kc w związku z art. 446 § 1 kc orzeczono jak w punktach I i II sentencji wyroku.

O odsetkach ustawowych za opóźnienie orzeczono zgodnie z żądaniem pozwu. Pozwany pismem z dnia 18 maja 2021 roku odmówił wypłaty dalszej części zadośćuczynienia nie uznając uszkodzenia więzadła krzyżowego za następstwo wypadku z dnia 6 lipca 2018 roku.
W ocenie sądu od dnia 19 maja 2021 roku roszczenie powódki stało się wymagalne. W tym zakresie sąd podziela stanowisko powoda wyrażone w pozwie i bezcelowym jest jego powtarzanie.

O kosztach orzeczono na podstawie art. 100 kpc. Strona powoda poniosła koszty procesu
w łącznej kwocie 5248 zł. Na koszty powódki złożyły się: 1331 zł opłaty od pozwu, 17 zł opłaty
od pełnomocnictwo, 3600 zł kosztów zastępstwa procesowego, + 300 zł zaliczki na poczet dowodu
z opinii biegłego. Na koszty pozwanego w łącznej wysokości 3917 zł złożyły się: 300 zł zaliczki
na poczet dowodu z opinii biegłego, 3600 zł kosztów zastępstwa procesowego, 17 zł opłaty
od pełnomocnictwa. Łącznie koszty procesu wyniosły 9165 zł. Pozwany przegrał sprawę w 95,87 %,
a powód przegrał sprawę w 4,13 %. Pozwany powinien ponieść koszty procesu w kwocie 8.786,49 zł, a powódka powinna ponieść koszty procesu w kwocie 378,51 zł. Zatem od pozwanego na rzecz powódki należało zasądzić zwrot kosztów procesu w wysokości 4869,49 zł. O odsetkach ustawowych
za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty orzeczono na podstawie art. 98 § 1 (1) kpc.

Skarb Państwa poniósł wydatki na poczet opinii biegłego w łącznej kwocie 1058,57 zł.
Na podstawie art. 83 ust. 2 uksc w zw. z art. 113 ust 1 uksc pobrano od stron postępowania na rzecz Skarbu Państwa wydatki postępowania w proporcji jakiej strony przegrały sprawę.