Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 1/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

3

CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 12 sierpnia 2021 r., sygn. VIII Ko 16/21

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ inny – pełnomocnik Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Warszawie oraz pełnomocnik wnioskodawców

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

Nie dotyczy – Sąd II instancji nie przeprowadzał postępowania dowodowego

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

Nie dotyczy – Sąd II instancji nie przeprowadzał postępowania dowodowego

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

Nie dotyczy

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

Nie dotyczy

STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp. 3.1.

Zarzut

Pełnomocnika Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Warszawie:

obrazy przepisów prawa materialnego, tj. art. 445 § 1 w zw. z art. 445 § 2 k.c. w zbiegu z art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego (t.j. Dz. U. z 2021 r. poz. 1693, dalej: „ustawa lutowa") poprzez błędne przyjęcie, że kwota zadośćuczynienia w wysokości po 2.085.000,00 złotych dla każdego z Wnioskodawców jest kwotą odpowiednią w przypadku krzywd doznanych na skutek pozbawienia wolności ojca Wnioskodawców - P. O. w związku z działalnością represjonowanego na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego i uznaniu tych kwot jako adekwatnych do doznanych krzywd, a także cierpień fizycznych i moralnych

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Prokuratora:

błędu w ustaleniach faktycznych przyjętego za podstawę orzeczenia i mającego wpływ na jego treść, poprzez niezasadne uznanie, iż kwota 4.170.000 zł. zasądzona tytułem zadośćuczynienia za pozbawienie wolności P. O. w okresie od 1 sierpnia 1945 r. do dnia 30 listopada 1951 r. stanowi właściwą, pełną kompensację krzywd jakich doznał P. O., podczas gdy prawidłowa analiza materiału dowodowego prowadzi do wniosku, iż Sąd meriti ustalił nadmiernie wygórowaną wysokość rekompensacyjną

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Pełnomocnika wnioskodawców:

obrazy prawa materialnego, tj. art. 445 § 1 k.c. w zw. z art. 445 § 1 i § 2 k.c. w zb. z art. 448 k.c. w zb. z art. 8 ust.1 ustawy z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego poprzez zasądzenie niewspółmiernie niskiej kwoty zadośćuczynienia w stosunku do doznanych krzywd, w tym cierpień moralnych i fizycznych represjonowanego P. O. i tym samym niewłaściwe uznanie, że kwota zadośćuczynienia w wysokości czterech milionów stu siedemdziesięciu tysięcy złotych, tj. po dwa miliony osiemdziesiąt pięć tysięcy złotych dla każdego z wnioskodawców - stanowi kwotę wystarczającą i tym samym adekwatną do doznanych krzywd, w tym cierpień moralnych i fizycznych represjonowanego P. O.;

obrazy przepisów postępowania, tj. art. 4 k.p.k. w zw. z art. 366 § 1 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. przez niedostateczne podjęcie przez Sąd Okręgowy działań procesowych zmierzających do należytego ustalenia wszelkich możliwych okoliczności sprawy, w szczególności okoliczności dotyczących obiektywnego ustalenia wysokości zadośćuczynienia należnego P. O. wskutek bezprawnego pozbawienia wolności i represjonowania, w tym brak przyjęcia za miernik zadośćuczynienia za doznaną krzywdę bezspornego faktu, że wyłącznie niesłuszne wieloletnie pozbawienie wolności i równoczesne dotkliwe stosowanie szeroko pojętych represji stalinowskich względem P. O. - w sposób bezpośredni spowodowało nieodwracalne skutki w jego psychice, relacjach rodzinnych i społecznych, a także majątkowych;

błędu w ustaleniach faktycznych przyjętego za podstawę rozstrzygnięcia, a mającego wpływ na treść wyroku, poprzez nieuzasadnione uznanie, iż kwota dwudziestu dwóch milionów pięciuset sześćdziesięciu siedmiu tysięcy i trzystu złotych z tytułu zadośćuczynienia - nie stanowi kwoty adekwatnej do doznanych przez P. O. krzywd i cierpień będących wynikiem bezprawnego pozbawienia wolności i stosowanych względem w/w represji państwa totalitarnego

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Analiza zarzutów - w zakresie żądania zadośćuczynienia - podniesionych we wszystkich wniesionych w sprawie apelacjach, bez względu na to, czy postawiono zarzuty obrazy prawa materialnego (zawarte w środkach odwoławczych pełnomocników Skarbu Państwa i wnioskodawców), czy też obrazy prawa procesowego (w apelacji pełnomocnika wnioskodawców), bądź błędów w ustaleniach faktycznych (jak u prokuratora i pełnomocnika wnioskodawców), sprowadzają się do kwestionowania wysokości jego kwoty, zatem zostaną omówione łącznie. Wszystkie powyższe zarzuty, o ile zostaną prawidłowo zdekodowane, kwestionują bowiem jedynie prawidłowość ustaleń faktycznych.

Pojęcie "sumy odpowiedniej" użyte w art. 445 § 1 k.c. w istocie ma charakter nieokreślony; niemniej jednak w judykaturze wskazane są kryteria, którymi należy się kierować przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia. Zadośćuczynienie ma mieć przede wszystkim charakter kompensacyjny, wobec czego jego wysokość nie może stanowić zapłaty symbolicznej, lecz musi przedstawiać jakąś ekonomicznie odczuwalną wartość. Jednocześnie wysokość ta nie może być nadmierną w stosunku do doznanej krzywdy, ale musi być "odpowiednia" w tym znaczeniu, że powinna być - przy uwzględnieniu krzywdy poszkodowanego, utrzymana w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa; nie może przy tym prowadzić do nadmiernego bogacenia się (por. wyrok SN z dnia 22.04.1985, II CR 94/85, wyrok SN z dnia 10 czerwca 1999 r., II UKN 681/98, OSNAP 2000/16/626, wyrok SN z 14 lutego 2008 r., II CSK 536/07, A. Szpunar: Glosa do orzeczenia SN, II CR 201/65, PiP 1967, nr 8 - 9, s. 419, Kodeks cywilny, komentarz, praca zbiorowa, Warszawa 1972, t. II, s. 1103 - 1109).

Co do zasady rację przyznać należy pełnomocnikowi Skarbu Państwa i prokuratorowi, wskazującym, iż zasądzona zaskarżonym wyrokiem tytułem zadośćuczynienia kwota nie jest adekwatna do stopnia krzywdy P. O.. Jednocześnie nie można podzielić w całości podniesionych przez nich zarzutów. Nie ulega przy tym wątpliwości, że prokurator i pełnomocnik Skarbu Państwa, a szczególnie ten pierwszy, wskazywali, że okoliczności indywidualne mogące wpłynąć na rozmiar krzywd nie były tak doniosłe, by uzasadniały zasądzenie zadośćuczynienia w takiej kwocie, jaką ustalił Sąd I instancji. Z drugiej strony pełnomocnik wnioskodawców rozmiar krzywd wyolbrzymiał, dlatego wniosek o podwyższenie kwoty zadośćuczynienia w proponowanym przez niego zakresie nie zasługiwał na uwzględnienie.

Prokuratorski zarzut przyznania „nadmiernego znaczenia zachowaniu P. O. związanego z jego stanem psychicznym” nie znajduje potwierdzenia w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia. Jakkolwiek istotnie kwestia obawy pokrzywdzonego przed leczeniem została zasygnalizowana, to jednak jest wymieniana niejako na marginesie wielu innych okoliczności, które legły u podstaw rozstrzygnięcia. Z tych względów bez znaczenia pozostaje brak wykazania, czy zachowanie takie wynikało z cech charakteru pokrzywdzonego bądź jego osobowości. Kwestia prześladowania (lub nie) przez władze komunistyczne po zakończeniu kary nie może mieć zasadniczego wpływu na wysokość zadośćuczynienia, próżno szukać jej również w ustaleniach faktycznych dokonanych przez Sąd I instancji. Nieporozumieniem jest również próba wywodzenia jakichkolwiek argumentów z faktu zawarcia związku małżeńskiego po opuszczeniu zakładu karnego. Bez wątpienia bowiem niesłuszne skazanie, dokonane za bohaterskie czyny P. O. na rzecz niepodległości kraju i wiążące się z nim cierpienia fizyczne i psychiczne niosły trudny do przecenienia negatywny skutek dla dalszego życia nie tylko jego, ale i jego rodziny. Z prawdopodobieństwem graniczącym z pewnością można przyjąć, iż gdyby nie pozbawienie go wolności stan jego zdrowia – również psychicznego – nie ograniczałby go tak dalece w życiu zawodowym i rodzinnym, jak to miało miejsce w rzeczywistości. Założenie rodziny było podjętą przez pokrzywdzonego próbą stabilizacji i normalizacji życia młodego wciąż człowieka, nie oznaczało zaś, że bezprawne i długotrwałe pozbawienie go wolności nie wywarło żadnych negatywnych skutków po zakończeniu izolacji.

Powyższe argumenty mają charakter polemiczny i sprowadzają się do zakwestionowania stanowiska zaskarżonego wyroku przez próbę przeforsowania własnego poglądu na ocenę zebranego materiału dowodowego i ustaleń Sądu meriti, zatem nie mogą przynieść oczekiwanego przez skarżących skutku. Jednakże równocześnie nie można odmówić racji prokuratorowi oraz pełnomocnikowi Skarbu Państwa kwestionującym wysokość należnego zadośćuczynienia.

Biorąc pod uwagę rozbieżne poglądy stron w zakresie wysokości zadośćuczynienia oraz uwzględniając okoliczności faktyczne sprawy Sąd Apelacyjny doszedł do przekonania, iż zasądzona przez Sąd I instancji kwota tytułem zadośćuczynienia jest nadmierna, w związku z czym nie może być uznana za "sumę odpowiednią" w rozumieniu art. 445 § 1 k.c.

Co prawda nie budzi wątpliwości, iż P. O. został skazany pierwotnie na karę śmierci, po trwającym ponad 76 miesięcy pozbawieniu wolności powrócił do domu jako człowiek okaleczony fizycznie oraz złamany psychicznie i nie można podważać jego działań wspierających odbudowę niepodległego Państwa Polskiego, to jednak z uwagi na znaczny upływ czasu od tamtych wydarzeń oraz fakt, iż zadośćuczynienia domagają się spadkobiercy pokrzywdzonego, nie zaś on sam, nie można nie odnieść wrażenia, iż zasądzona przez Sąd I instancji kwota wkracza w zakres bezpodstawnego wzbogacenia. Zasadnym zatem było obniżenie łącznej sumy z tego tytułu do 1.330.000 zł na rzecz każdego z wnioskodawców. Kwota w okolicach 35.000 złotych miesięcznie jest kwotą znacznie przekraczającą wyznacznik przeciętnej stopy życiowej i zamożności społeczeństwa. Sąd Apelacyjny zdaje sobie sprawę z tego, że na wysokość zadośćuczynienia ma wpływ długotrwałość bezprawnego pozbawienia wolności i rozmiar skutków rozumianych jako cierpienia fizyczne i psychiczne, w związku z czym nie powinna być ona przeliczana na dni i miesiące. Wskazanie kwoty w powyższy sposób miało wykazać jedynie, że jest to suma przedstawiająca realną wartość. Tak ustalona wysokość, w ocenie Sądu odwoławczego, nie może być uznana za nadmierną w stosunku do doznanej krzywdy, ale jest "odpowiednia" w tym znaczeniu, że - przy uwzględnieniu krzywdy poszkodowanego, utrzymana została w rozsądnych granicach.

Na zmianę powyższych ustaleń nie mają wpływu zarzuty podniesione przez pełnomocnika wnioskodawców. Nie można bowiem zgodzić się z oceną, iż Sąd Okręgowy pominął elementy, które składają się na właściwą „wycenę” krzywd, jakich doznał P. O. lub niewłaściwie ocenił jego patriotyczną postawę. Argumentom tym przeczy wprost lektura uzasadnienia zaskarżonego rozstrzygnięcia. Pozbawienie praw publicznych zostało dostrzeżone przed Sądem I instancji, zaś kwestia ostracyzmu społecznego po zakończeniu odbywania kary nie została należycie wykazana przez wnioskodawców, dlatego słusznie nie legła u podstaw orzeczenia. Niezasadnym jest ponadto odwoływanie się do kwot zadośćuczynienia orzeczonych w innych sprawach tego rodzaju. Każde bowiem postępowanie jest inne i opiera się na niepowtarzalnych okolicznościach, których nie można odnieść bezpośrednio do osoby P. O. i jego działalności. Na marginesie powyższego dodać należy również, iż wysokość zadośćuczynienia w sprawie sygn. XII Ko 35/20, na którą powołuje się skarżący, została znacznie ograniczona w trakcie postępowania odwoławczego przed tut. Sądem (sygn. II AKa 195/21).

Wniosek

Pełnomocnika Skarbu Państwa o zmianę zaskarżonego rozstrzygnięcia w zakresie pkt. 1. wyroku i zasądzenie od Skarbu Państwa na rzecz każdego z Wnioskodawców tytułem zadośćuczynienia odpowiednich kwot, w wysokości odpowiadającej rzeczywistej krzywdzie; w toku rozprawy apelacyjnej pełnomocnik sprecyzował, iż kwota 2.000.000 złotych przyznana wnioskodawcom łącznie byłaby zadośćuczynieniem utrzymanym w rozsądnych granicach

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Prokuratora o zmianę zaskarżonego orzeczenia poprzez zmniejszenie zasądzonego zadośćuczynienia na rzecz wnioskodawców do łącznej kwoty 720.000 zł

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Pełnomocnika wnioskodawców o zasądzenie kwoty 22.567.300 zł od Skarbu Państwa - Prezesa Sądu Okręgowego w Warszawie tytułem zadośćuczynienia za krzywdy doznane przez skazanego P. O. - na rzecz spadkobierców ustawowych w osobach synów: W. O. oraz P. O., tj. po: 11.487.682 zł dla każdego z wnioskodawców,

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec częściowego uznania zarzutów apelacyjnych pełnomocnika Skarbu Państwa i prokuratora – ich wnioski zasługiwały na częściowe uwzględnienie.

Wniosek pełnomocnika wnioskodawców uznany został w całości za niezasadny, wobec faktu, że Sąd Apelacyjny uznał zarzuty apelacyjne za niezasadne.

Lp. 3.2.

Zarzut

Pełnomocnika wnioskodawców:

obrazy przepisów postępowania, tj. art.552 § 4 k.p.k. w zw. z art.4 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. w zw. z art. 322 k.p.c. oraz w zw. z art.361 § 2 k.c., przez odmowę przyznania wnioskodawcom odszkodowania w jakiejkolwiek części pomimo tego, że P. O. wskutek niewątpliwie niesłusznego pozbawienia wolności i stosowanych względem niego represji stalinowskich musiał doznać znacznego uszczuplenia w swoim majątku, a to w wyniku tego, że uniemożliwiono mu w powojennej Polsce świadczenia stałej, systematycznej i godnej zarobkowo pracy,

błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia, mającego wpływ na treść wyroku poprzez nieuzasadnione uznanie, iż kwota trzystu sześćdziesięciu tysięcy złotych z tytułu odszkodowania za utracone zarobki przez bezprawnie represjonowanego P. O. - jest nieuzasadniona albowiem nie została „udowodniona” przez wnioskodawców

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Nie można podzielić poglądu Sądu Okręgowego, iż osadzenie P. O. nie poczyniło w jego majątku jakiejkolwiek szkody i nie przyczyniło się do utracenia zarobków bądź innych dochodów, jakie mógłby osiągnąć, gdyby nie był niesłusznie pozbawiony wolności ( lucrum cessans). Ojciec wnioskodawców był bowiem przez około 76 miesięcy pozbawiony możliwości wykonywania pracy – i osiągania dochodów z tego tytułu, Okoliczność ta dawała zatem podstawę do zasądzenia na rzecz wnioskodawców stosownego odszkodowania, jednakże jego wysokości nie można ustalić na podstawie równowartości średniej płacy w sektorze przedsiębiorstw, czego domaga się ich pełnomocnik. Nie można tracić bowiem z pola widzenia faktu, iż P. O. w momencie zatrzymania był 20-letnim człowiekiem bez jakiegokolwiek doświadczenia zawodowego. Ukończył szkołę techniczną, lecz była to szkoła II stopnia, która równała się jedynie posiadaniu wykształcenia średniego i zamierzał kontynuować naukę, celem ukończenia studiów wyższych. Informacja o takim wykształceniu oraz o posiadaniu statusu ucznia wynika wprost z załączonej do akt sprawy kopii wyroku byłego Sądu Wojskowego Okręgu Warszawskiego z dnia 12 listopada 1945 r. sygn. akt 0.889/45. Z tych względów zasadnym było przyjęcie, iż odpowiednią i adekwatną kwotą odszkodowania będzie kwota około 2.500 złotych za miesiąc pozbawienia wolności, jako blisko połowa sumy uzyskiwanej tytułem dochodu w sektorze przedsiębiorstw w czasie składania wniosku – tj. 5.284,92 zł.

Wniosek

Zasądzenie kwoty 360.000 zł tytułem odszkodowania za utracone zarobki - na rzecz wnioskodawców W. O. oraz P. O., przyjmując wysokość odszkodowania na kwotę 5.000,- zł (pięciu tysięcy złotych) za każdy miesiąc pozbawienia wolności, tj. po: 180.000 zł dla każdego z wnioskodawców.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek pełnomocnika wnioskodawców uznany został częściowo za zasadny, wobec częściowego uznania zasadności zarzutów w tym zakresie.

Lp. 3.3.

Zarzut

Pełnomocnika wnioskodawców:

błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia, mającego wpływ na treść wyroku poprzez nieuzasadnione uznanie, iż kwota czterdziestu ośmiu tysięcy sześćdziesięciu czterech złotych z tytułu skonfiskowanego P. O. mienia przez stalinowskie organy ścigania - jest nienależna

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W powyższym zakresie Sąd Apelacyjny w całości podziela ustalenia Sądu I instancji, iż zarówno w Rozporządzeniu Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Prawo o broni, amunicji i materiałach wybuchowych z dnia 27 października 1932 roku /Dz.U 1932 Nr.94 poz.807/, obowiązującego do 09 lutego 1961 roku, jak i w aktualnym stanie prawnym, orzeczenie o zwrocie skonfiskowanych przedmiotów na żądanie uprawnionego lub ich równowartości nie dotyczy przedmiotów, których posiadanie jest zakazane lub wymaga zezwolenia. Nie budzi zaś wątpliwości, wnioskodawcy nie wykazali, iż P. O. odpowiednie zezwolenie posiadał.

Wniosek

Zasądzenie kwoty 48.064 zł od Skarbu Państwa - Prezesa Sądu Okręgowego w Warszawie tytułem zwrotu równowartości skonfiskowanych przez Skarb Państwa P. O. w dniu 01 sierpnia 1945 r. przedmiotów

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec odmowy uznania zarzutów apelacyjnych pełnomocnika wnioskodawców w tym przedmiocie jego wniosek nie zasługiwał na uwzględnienie.

OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Nie wystąpiły

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Nie dotyczy

ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Nie dotyczy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Nie dotyczy

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Obniżono zadośćuczynienie do łącznej kwoty 2.660.000 złotych.

Zasądzono odszkodowanie w łącznej kwocie 190.000 złotych.

Zwięźle o powodach zmiany

Kwestia ta została szczegółowo omówiona w pkt 3.1 i 3.2.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

Nie dotyczy

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Nie dotyczy

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Nie dotyczy

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

Nie dotyczy

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Nie dotyczy

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

Nie dotyczy

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Brak

Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III.

Kosztami postępowania odwoławczego Sąd obciążył Skarb Państwa na podst. art. 13 ustawy z dnia 23 lutego 1991r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego.

PODPIS

Izabela Szumniak Dorota Radlińska Katarzyna Capałowska

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Pełnomocnik Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Warszawie

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 12 sierpnia 2021 r., sygn. VIII Ko 16/21

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 12 sierpnia 2021 r., sygn. VIII Ko 16/21

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

3

Podmiot wnoszący apelację

Pełnomocnik wnioskodawców

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 12 sierpnia 2021 r., sygn. VIII Ko 16/21

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana