Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 lipca 2024 r.

Sąd Apelacyjny we Wrocławiu II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący SSA Jerzy Skorupka

Sędziowie: SA Piotr Kaczmarek (spr.)

SA Bogusław Tocicki

Protokolant: Anna Konieczna

przy udziale Bogdana Wrzesińskiego prokuratora Prokuratury (...) we W.

po rozpoznaniu 10 lipca 2024 r.

sprawy D. S.

oskarżonego z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 156 § 1 pkt 2 k.k. i art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k., art. 157 § 2 k.k., art. 288 § 1 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k., art. 288 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k., art. 244 k.k.

na skutek apelacji wniesionych przez oskarżonego

od wyroku Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze

z 25 marca 2024 r. sygn. akt III K 54/23

przyjmując za podstawę wszelkich rozstrzygnięć kodeks karny w brzmieniu obowiązującym do dnia 1.10.2023r. w zw. z art. 4 § 1 k.k.

I.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

a)  w czynie przypisanym w pkt I w miejsce ustalenia o usiłowaniu spowodowania u pokrzywdzonego ciężkiego uszczerbku na zdrowiu przyjmuje ustalenie o usiłowaniu spowodowania u pokrzywdzonego obrażeń ciała mogących skutkować naruszeniem czynności narządów ciała lub rozstrojem zdrowia na okres powyżej 7 dni, tak przypisany czyn kwalifikuje jako przestępstwo z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 157 § 1 k.k. w zw. z art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i za to na podstawie art. 14 § 1 k.k. w zw. z art. 157 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. wymierza oskarżonemu karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności,

b)  w czynie zarzucanym w pkt III części wstępnej a przypisanym w pkt III pomija ustalenie o działaniu z góry powziętym zamiarem, w krótkich odstępach czasu oraz o dokonaniu zniszczenia pojazdu marki P. (...) o numerze rejestracyjnym (...) poprzez jego podpalenie, wartość szkody ustalając na 8600 złotych, w kwalifikacji prawnej pomijając art. 12 § 1 k.k., zaś orzeczoną karę pozbawienia wolności obniża do roku;

II.  w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

III.  na podstawie art. 91 § 2 k.k. łączy kary pozbawienia wolności z pkt I lit. a i b wyroku Sądu Apelacyjnego oraz w pkt II, IV zaskarżonego wyroku i wymierza oskarżonemu karę łączną 3 (trzech) lat pozbawienia wolności zaliczając okres rzeczywistego pozbawienia wolności od dnia 21 grudnia 2022r., godz. 19:45 do dnia 1 czerwca 2023r., godz. 16:00 oraz od dnia 14 stycznia 2024r., godz. 16:50 do dnia 10 lipca 2024r.;

IV.  zwalnia oskarżonego z obowiązku uiszczenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, poniesionymi wydatkami obciążając Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

D. S. został oskarżony o to, że :

I.  w dniu 18 grudnia 2022 roku w B. działając z zamiarem ewentualnym usiłował spowodować ciężki uszczerbek na zdrowiu D. Z. (1) w postaci choroby realnie zagrażającej życiu w ten sposób, że po uprzednim użyciu gazu pieprzowego zadał mu co najmniej dwa ciosy nożem - jeden w część potyliczną głowy, a drugi w okolice kręgosłupa lędźwiowego, czym spowodował obrażenia ciała w postaci rany ciętej o długości 5 cm powłok głowy w okolicy potylicznej oraz rany kłutej pośladka prawego o długości 3,5 cm i głębokości 3-4 cm z uszkodzeniem mięśni pośladka, które spowodowały naruszenie czynności narządów ciała na okres poniżej siedmiu dni, czym działał na szkodę D. Z. (1),

tj. o czyn z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 156 § 1 pkt 2 k.k. i art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

II.  w dniu 20 grudnia 2022 roku w B., posługując się nieustalonym ostrym narzędziem, najprawdopodobniej nożem, spowodował u J. M. obrażenia ciała w postaci głębokiej rany grzbietowej i przyśrodkowej powierzchni nadgarstka prawego z otwarciem stawu nadgarstkowego, które spowodowały rozstrój zdrowia na okres poniżej 7 dni, czym działał na szkodę J. M.,

tj. o czyn z art. 157 § 2 k.k.

III.  w dniu 21 grudnia 2022 roku w B. działając z góry powziętym zamiarem oraz w krótkich odstępach czasu, przy ul. (...) używając młoto-siekiery, dokonał zniszczenia pojazdu marki V. (...) o numerze rejestracyjnym (...) poprzez wybicie szyby przedniej, szyby tylnej oraz czterech szyb bocznych, uszkodzenie pokrywy silnika, dachu, drzwi, zderzaków, lamp przednich oraz przebicie koła lewego tylnego, a nadto w B. przy ul. (...) dokonał zniszczenia pojazdu marki P. (...) o numerze rejestracyjnym (...) poprzez jego podpalenie, czym spowodował łączne straty w wysokości 12.300 zł na szkodę E. R., przy czym czynu tego dopuścił się będąc uprzednio skazanym wyrokiem łącznym Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze z dnia 10.12.2018 roku sygn. akt III K 124/18, zmienionym wyrokiem Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 27.03.2019 roku sygn. akt II AKa 54/19 między innymi za czyny z art. 279 § 1 k.k. na karę łączną 3 lat i 8 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył między innymi w okresie od dnia 11.03.2018 roku do dnia 30.10.2021 roku,

tj. o czyn z art. 288 § 1 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

IV.  w tym samym czasie i miejscu jak w punkcie III dokonał zniszczenia mienia poprzez podpalenie wózka dziecięcego znajdującego się na klatce schodowej przy ul. (...), czym spowodował straty w wysokości co najmniej 700 zł na szkodę W. K., przy czym czynu tego dopuścił się będąc uprzednio skazanym wyrokiem łącznym Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze z dnia 10.12.2018 roku sygn. akt III K 124/18, zmienionym wyrokiem Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 27.03.2019 roku sygn. akt II AKa 54/19 między innymi za czyny z art. 279 § 1 k.k. na karę łączną 3 lat i 8 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył między innymi w okresie od dnia 11.03.2018 roku do dnia 30.10.2021 roku,

tj. o czyn z art. 288 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

V.  w dniu 25 listopada 2022 roku około godziny 11:30 w B. na ulicy (...) kierował samochodem marki A. o numerze rejestracyjnym (...) wbrew zakazowi orzeczonemu prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Zgorzelcu z dnia 23.08.2022 roku, sygn. akt II W 493/22 obowiązującemu w okresie od dnia 27.09.2022 roku do dnia 26.03.2023 roku,

tj. o czyn z art. 244 k.k.

VI.  w dniu 25 listopada 2022 roku około godziny 15:00 w B. na ulicy (...) kierował samochodem marki A. o numerze rejestracyjnym (...) wbrew zakazowi orzeczonemu prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Zgorzelcu z dnia 23.08.2022 roku, sygn. akt II W 493/22 obowiązującemu w okresie od dnia 27.09.2022 roku do dnia 26.03.2023 roku,

tj. o czyn z art. 244 k.k.

VII.  w dniu 25 listopada 2022 roku około godziny 15:00 w B. na ulicy (...) działając w zamiarze umyślnym kierunkowym zniszczenia mienia, kierując samochodem marki A. o numerze rejestracyjnym (...), dwukrotnie uderzył kierowanym przez siebie pojazdem w bramę wjazdową posesji o numerze 7a, czym spowodował wyrwanie bramy z mocowań oraz połamanie desek ją pokrywających, czym spowodował straty w kwocie 4.000 zł na szkodę J. Z., przy czym czynu tego dopuścił się będąc uprzednio skazanym wyrokiem łącznym Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze z dnia 10.12.2018 roku sygn. akt III K 124/18, zmienionym wyrokiem Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 27.03.2019 roku sygn. akt II AKa 54/19 między innymi za czyny z art. 279 § 1 k.k. na karę łączną 3 lat i 8 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył między innymi w okresie od dnia 11.03.2018 roku do dnia 30.10.2021 roku,

tj. o czyn z art. 288 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze wyrokiem z dnia 25 marca 2024 r., sygn. akt: III K 54/23:

I.  uznał oskarżonego D. S. winnym tego, że w dniu 18 grudnia 2022 roku w B. po uprzednim użyciu gazu pieprzowego wobec D. Z. (1) zadał mu co najmniej dwa ciosy nożem tj. jeden w część potyliczną głowy, a drugi w okolice kręgosłupa lędźwiowego, czym usiłował spowodować u niego ciężki uszczerbek na zdrowiu, godząc się ze spowodowaniem takiego skutku, który to skutek jednak finalnie nie wystąpił, m.in. wskutek ucieczki i obrony przez pokrzywdzonego, a w/w ciosy skutkowały obrażeniami ciała pokrzywdzonego w postaci rany ciętej o długości 5 cm powłok głowy w okolicy potylicznej oraz rany kłutej pośladka prawego o długości 3,5 cm i głębokości 3-4 cm z uszkodzeniem mięśni pośladka, powodując naruszenie czynności narządów ciała na okres poniżej siedmiu dni, czym działał na szkodę D. Z. (1), tj. przestępstwa z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 156 § 1 pkt 2 k.k. w zw. z art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i za to na podstawie art. 156 § 1 pkt 2 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. wymierzył mu karę 3 (trzech) lat pozbawienia wolności,

II.  uznał oskarżonego D. S. winnym popełnienia czynu, opisanego w pkt. II części wstępnej wyroku, stanowiącego przestępstwo z art. 157 § 2 k.k. i za to na podstawie tego przepisu wymierzył mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności,

III.  uznał oskarżonego D. S. winnym popełnienia czynów, opisanych w pkt. III i VII części wstępnej wyroku, przy czym ustalił, że zostały one popełnione w warunkach ciągu przestępstw oraz, że oskarżony dopuścił się ich, będąc uprzednio skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Zgorzelcu z 8 stycznia 2018r. w sprawie o sygn. akt II K 162/17 za czyny z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. na karę łączną 2 lat pozbawienia wolności, którą odbył w ramach wyroku łącznego wydanego przez Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze dnia 10 grudnia 2018r. o sygn. III K 124/18, zmienionym wyrokiem Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 27 marca 2019 roku o sygn. akt II AKa 54/19, którymi wymierzono oskarżonemu karę 3 lat i 8 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył on w okresie od 11 marca 2018r. do 30 października 2021r. tj. przestępstw z art. 288 § 1 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k. i z art. 288 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i w zw. z art. 91 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 288 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. wymierzył mu karę 1 (jednego) roku i 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności,

IV.  uznał oskarżonego D. S. winnym popełnienia czynów, opisanych w pkt. V i VI części wstępnej wyroku, uznając, że zostały one popełnione warunkach ciągu przestępstw tj. przestępstw z art. 244 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 244 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. wymierzył mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności,

V.  uniewinnił oskarżonego D. S. od popełnienia czynu opisanego w pkt. IV części wstępnej wyroku,

VI.  na podstawie art. 91 § 2 k.k. w zw. z art. 86 § 1 k.k. orzeczone w pkt. I-IV części dyspozytywnej wyroku kary pozbawienia wolności połączył i orzekł wobec D. S. karę łączną 4 (czterech) lat i 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności,

VII.  na podstawie art. 63 § 1 k.k. zaliczył oskarżonemu D. S. na poczet kary pozbawienia wolności okresy zatrzymania i tymczasowego aresztowania od dnia 21 grudnia 2022r., godz. 19:45 do dnia 1 czerwca 2023r., godz. 16:00 oraz od dnia 18 lipca 2023r., godz. 16:50 do dnia 25 marca 2024r.

VIII.  na podstawie art. 46 § 1 k.k. w zakresie czynu opisanego w pkt. I części wstępnej wyroku orzekł wobec D. S. obowiązek zapłaty na rzecz pokrzywdzonego D. Z. (1) kwoty 1000,- złotych (tysiąc złotych) tytułem zadośćuczynienia mu za doznaną przestępstwem krzywdę,

IX.  na podstawie art. 46 § 1 k.k. w zakresie czynu opisanego w pkt. III części wstępnej wyroku orzekł wobec D. S. obowiązek naprawienia szkody poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonej E. R. kwoty 3700,- zł (trzy tysiące siedemset złotych),

X.  na podstawie art. 46 § 1 k.k. w zakresie czynu opisanego w pkt. VII części wstępnej wyroku orzekł wobec D. S. obowiązek naprawienia szkody poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonej J. Z. kwoty 4000,- zł (cztery tysiące złotych),

XI.  na podstawie art. 42 § 1a pkt 2 k.k. orzekł wobec oskarżonego D. S. w zakresie czynów z art. 244 k.k. zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 2 (dwóch) lat,

XII.  na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwolnił oskarżonego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych.

Apelację od tego wyroku wniósł obrońca oskarżonego adw.W. W. , zaskarżając wyrok co do pkt I, II, III (w zakresie dotyczącym zarzutu zniszczenia pojazdu P. (...)), VI, VIII, - zarzucając:

1)  dokonanie błędnej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego i bezpodstawne przyjęcie, że oskarżony dopuścił się czynu opisanego w części wstępnej wyroku, w szczególności w zakresie zeznań D. Z. (1) złożonych przed sądem, gdzie zaprzeczył on, aby w sprawie przestępstwa na swoją szkodę rozpoznał oskarżonego D. S., jak również zeznań A. W., J. W., H. W. wskazujących, e w dnu 18.12.2022 r. oskarżony przebywał w ich towarzystwie w J. i S., a także zeznań świadka B. T. relacjonującego rozmowę z pokrzywdzonym D. Z., w której ten miał zaprzeczać, aby sprawcą czynu na jego szkodę był oskarżony.

2)  naruszenie art. 156 § 1 pkt 2 k.k. w zw. z art. 13 § 1 k.k. poprzez bezpodstawne przyjęcie, że zarzucony oskarżonemu czyn opisany w pkt I części wstępnej wyroku wypełniał znamiona usiłowania spowodowania ciężkiego uszczerbku na zdrowiu w postaci choroby realnie zagrażającej życiu, podczas gdy zebrany w sprawie materiał dowodowy, a w szczególności rzeczywisty zakres obrażeń doznanych przez pokrzywdzonego D. Z. (1), potwierdzony opinią sądowo-lekarską, nie stanowił podstawy do przyjęcia takiej kwalifikacji prawnej.

3)  dokonanie błędnej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego, w szczególności wyjaśnień oskarżonego oraz zeznań świadka J. M. poprzez bezpodstawne przyjęcie, że oskarżony dopuścił się czynu opisanego w pkt II części wstępnej wyroku.

4)  dokonanie błędnej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego i bezpodstawne przyjęcie, że oskarżony dopuścił się czynu polegającego na zniszczeniu pojazdu P. (...) nr rej. (...), w sytuacji, gdy w toku postępowania nie przeprowadzono żadnego bezpośredniego dowodu, który wskazywałby na sprawstwo oskarżonego.

Podnosząc powyższe zarzuty, apelujący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez:

- uniewinnienie oskarżonego D. S. od popełnienia czynów opisanych w pkt I, w pkt II, w pkt III (w zakresie zniszczenia pojazdu P. (...) nr rej. (...)) części wstępnej wyroku;

- zmianę rozstrzygnięcia o karze łącznej orzeczonej w pkt VI wyroku poprzez wyeliminowanie z jej składowych kar za wskazane powyżej czyny;

- uchylenie pkt VIII wyroku.

Apelację od wyroku wniósł także drugi obrońca – adw.M. S. zaskarżając wyrok w części tj.:

- w zakresie pkt I o czyn z art. o czyn z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 156 § 1 pkt 2 k.k. i art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

- w zakresie pkt II o czyn z art. 157 § 2 k.k.

- pkt III w zakresie uznania winnym popełnienia czynu z art. 288 § 1 k.k. tj. zniszczenia przez podpalenie samochodu m-ki P. (...) o nr rej. (...) na korzyść oskarżonego.

Zarzucając:

błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia:

- odnośnie pkt I, iż zebrany w sprawie materiał dowodowy w postaci zeznań D. Z. (1) oraz świadków M. O. (1), D. P., M. K. pozwala na przyjęcie, iż sprawcy spowodowania obrażeń ciała u pokrzywdzonego był D. S., w sytuacji gdy D. Z. (1) wskazał, będąc przesłuchiwany przed Sądem, iż to nie oskarżony był sprawcą, jak też. iż w oparciu o zeznania pokrzywdzonego oraz opinię biegłego Sąd ustalił, że oskarżony usiłował dokonać ciężkich obrażeń ciała w postaci choroby realnie zagrażającej życiu, w sytuacji gdy z wymienionych dowodów w żaden sposób nie wynika, że sprawca mógł, a przede wszystkim miał zamiar spowodować wymienioną w zarzucie chorobę,

- odnośnie pkt II poprzez przyjęcie, że sprawca spowodowania obrażeń u J. M. jest D. S., w sytuacji gdy pokrzywdzony na rozprawie konsekwentnie zeznawał, że to nie oskarżony spowodował u niego obrażenia ręki,

- odnośnie pkt III poprzez przyjęcie, w oparciu o poszlakę, iż oskarżony dopuścił się zniszczenia poprzez podpalenie samochodu m-ki P. (...) o nr rej. (...), w sytuacji, gdy z zebranego materiału dowodowego w postaci zeznań pokrzywdzonej oraz wyjaśnień oskarżonego wynika jednoznacznie, iż to nie on dopuścił się zniszczenia samochodu.

Podnosząc powyższe zarzuty, apelujący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez:

- uniewinnienie oskarżonego D. S. od popełnienia zarzutów z pkt I i II oraz uniewinnienie w zakresie zniszczenia mienia w postaci samochodu m-ki P. (...) tj. zarzutu z pkt III i w związku z tym wymierzenie kary za czyny opisane w pkt III w wymiarze 10 miesięcy pozbawienia wolości i w związku z tym, przy aprobacie kar wymierzonych za czyny opisane w pkt IV jako ciągu przestępstw w wymiarze 6 miesięcy i wymierzenie kary łącznej 1 roku pozbawienia wolności, obowiązku naprawienia szkody na rzecz J. Z. w kwocie 4.000 zł oraz zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych na 2 lata, jak też zwolnienie z kosztów i opłat za instancję odwoławczą.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuję.

Kierując się względami wskazanymi w orzecznictwie Sądu Najwyższego (por. m.in. wyrok z 16 listopada 2021 r. IV KK 448/20) odstąpiono od sporządzenia uzasadnienia na formularzu o którym mowa w art.99a §1 k.p.k.).

Prawidłową i mieszczącą się w ramach art. 7 k.p.k. Sąd Apelacyjny ocenił oceny podstawowego dowodu w postaci zeznań pokrzywdzonego D. Z. , którym dano wiarę w zakresie zeznań złożonych w postępowaniu przygotowawczym (wraz z potwierdzającymi je dowodami o charakterze rzeczowym i osobowym , w szczególności zeznań świadka M. O. (1) oraz funkcjonariuszy policji) oraz odmówiono wiary zeznaniom z postępowania sądowego. Odnosząc się w pierwszej kolejności do tych drugich to w uzasadnieniu Sądu przedstawiono przekonujące argumenty, znajdujące wsparcie w realiach dowodowych przedmiotowego postępowania, za trafnością tezy tego Sądu, iż postawa pokrzywdzonego w postępowaniu sądowym, który najpierw zasłonił się niepamięcią, a następnie po odczytaniu mu zeznań podtrzymał je za wyjątkiem wskazań dotyczących sprawstwa oskarżonego, przypisując funkcjonariuszom policji bądź też świadkowi O. ich zniekształcenie czy też wywieranie sugestii, jest wyrazem obawy pokrzywdzonego przed oskarżonym , którego czyny objęte przedmiotowym postępowaniem, wcześniejsze skazania, przedmiot toczącego się innego postępowania karnego, charakter czynu popełnionego na szkodę pokrzywdzonego uprawniały ten Sad i do wniosku , iż przez pokrzywdzonego jak też otoczenie jest on oceniany jako osoba zdolna do gwałtownych, agresywnych zachowań, reagując w ten sposób na wypowiedzi (rzeczywiste lub wyimaginowane ) czy zachowania innych osób , w tym członków rodziny , które w silnie subiektywnym przekonaniu oskarżonego, a niemające w znakomitej większości obiektywnego potwierdzenia, wyrządzają mu szeroko rozumianą krzywdę. Trafnie także wskazano na fakt, iż pokrzywdzony w czasie składania zeznań był osobą pozbawioną wolności, w tożsamej jednostce penitencjarnej co oskarżony, jak też charakter środowiska w którym funkcjonują pokrzywdzonych i oskarżony. W zakresie zeznań z postępowania przygotowawczego analogicznie przedstawiono przekonujące dane argumenty uzasadniające taką ocenę jako swobodną i odpowiadającą wymogom art. 7 k.p.k. nie zaś dowolną czy wadliwą. W tym zakresie ,nie podzielając zastrzeżeń zakresie tej oceny wyrażonych w obu apelacjach, Sąd Apelacyjny miał na uwadze m.in.:

- nie jest wadliwe twierdzenie o braku jakiegokolwiek motywu dla którego pokrzywdzony, jak twierdzi oskarżony, miałby pomówić go o popełnienie przestępstwa na jego szkodę. Z ustalonych realiów dowodowych wynika iż pokrzywdzony z oskarżonym znali się w związku z mającym miejsce w przeszłości relacją oskarżonego z córką pokrzywdzonego , nie ujawniły się okoliczności wskazujące na ewentualne skonfliktowanie, czy inny powód mogący skłonić pokrzywdzonego do tego rodzaju działania. Odmiennie natomiast wygląda sytuacja w przypadku oskarżonego , biorąc pod uwagę przytoczone w zeznaniach postępowania przygotowawczego wypowiedzi jakie w czasie zdarzenia miały pochodzić od oskarżonego, i jednoznacznie wskazujące iż działał on w ramach swoistej odpłaty, czy wręcz zemsty, za mające mieć jakoby wypowiedzi pokrzywdzonego o nim, zaś tego rodzaju sposób działania to jest agresywne reagowanie na wypowiedzi , zachowania lub zaniechania innych osób już na płaszczyźnie czynów zarzuconych w tym postępowaniu rysują się jako typowe dla oskarżonego, niezależnie od czego czy w rzeczywistości pokrzywdzony formułował jakiekolwiek tego rodzaju wypowiedzi.

- trafnie w tym kontekście zwrócono uwagę na to, iż przeciwko tezie o pomówieniu ze strony pokrzywdzonego przemawiają okoliczności wynikające z zeznań funkcjonariuszy policji, zeznań świadka M. O. , samego pokrzywdzonego czy dowodów z dokumentów, z których wynika iż inicjująca postępowanie karne informację o zdarzeniu nie była wynikiem zdecydowanej inicjatywy pokrzywdzonego, która byłaby w takim przypadku zrozumiała skoro chodzić miałoby o celowe, zaplanowane, pomówienie innej osoby cele wszczęcia przeciwko niej postępowania karnego lecz w dużym stopniu działania innych osób. Po wtóre te dowody jasno wskazują iż od samego początku, w kontakcie z każdą z tych osób pokrzywdzony jednoznacznie wskazywał na dane identyfikujące oskarżonego jako sprawcę czynu, także w czasie przed wszczęciem postępowania karnego jako takiego czy złożenia zawiadomienia o przestępstwie. Gdyby zatem hipotetycznie założyć trafność twierdzeń oskarżonego to pokrzywdzony składający tego rodzaju relacje innym osobom zaraz po ujawnieniu dość intensywnie krwawiącej rany musiałby podjąć decyzję o wskazaniu oskarżonego jako sprawcy, jakiego powodu miałby podjąć taką nagłą decyzję, tym bardziej kiedy z racji wcześniejszej znajomości z oskarżonym z pewnością znał jego charakter i postawę wobec innych osób, wreszcie ad hoc nie miałby żadnej wiedzy co do tego gdzie przebywał wówczas oskarżony w kontekście iż mogło to być miejsce lub okoliczności , które już na pierwszy rzut oka wykluczałyby możliwość przebywania oskarżonego na miejscu zdarzenia ,

- nie podważają prawidłowości oceny Sądu I instancji tego dowodu okoliczności związane z dynamicznym przebiegiem zdarzenia , do tego połączonego z użyciem gazu pieprzowego wobec pokrzywdzonego, co z pewnością mogło upośledzać jego wzrok, pokrzywdzony wskazał dlaczego rozpoznał pokrzywdzonego , a więc po zdjęciu mu w trakcie szamotaniny kominiarki, podawany opis noża to jest określenie go jako typu myśliwskiego, koloru przy orientacyjnej długości (nie mniej niż) nie jest wskazaniem cech tak szczegółowych, których spostrzeżenie byłoby in concreto niemożliwe przez pokrzywdzonego. Analogicznie należy ocenić niekwestionowaną okoliczność, iż oskarżony jest młodym, silnym, w pełni sprawnym mężczyzną którymi to cechami nie w pełni cechuje się pokrzywdzony niemniej jednak, nie pomijając pewnych ograniczeń fizycznych towarzyszących pokrzywdzonemu, nie wyklucza to biorąc pod uwagę zasady doświadczenia życiowego i logiki tego, iż zaatakowany bez ostrzeżenia , mający przez to oraz sposób działania napastnika podstawy do silnego strachu, broniąc się przed nim podjąć próby wyrwania się a następnie ucieczki sposób przez siebie opisanych.

Trafność oceny zeznań pokrzywdzonego z postępowania przygotowawczego oraz pozostałych dowodów wskazanych przez Sąd I instancji jako wpierających wiarygodność zeznań pokrzywdzonego uprawniały do oceny jako wiarygodnych wyjaśnień oskarżonego w tym zakresie , dlatego ocena tych wyjaśnień jako mieszcząca się w ramach art.7 k.p.k. zasługuje za aprobatę .

Nie była wadliwa ocena zeznań świadka B. T. w ramach której Sąd I instancji uwzględnił okoliczności, trafne, wpływające na niską wiarygodność tych zeznań kiedy m.in. przypomnieć , iż pokrzywdzony zaprzeczył aby rozmawiał z nim szczegółowo na temat przebiegu zdarzenia , z samych zeznań świadka wynika jego przekonanie , iż pokrzywdzony ma pomawiać oskarżonego o zrobienie jakiejś krzywdy, odwołując się do istniejących jakoby twierdzeń pokrzywdzonego, które nie mogły mieć miejsca biorąc pod uwagę świadomość pokrzywdzonego rzeczywiście spowodowanych obrażeń , mimo zaistnienia których, w tym samym dniu, o własnych siłach, obawiają się kosztów leczenia, opuścił szpital i powrócił do domu, doznania ciężkich obrażeń zagrażających życiu z czym miało nie korespondować wykonywanie pracy przez pokrzywdzonego pracy fizycznej w dniach po zdarzeniu. Podobnie kwestia braku widoczności ran jest o tyle zrozumiała kiedy mieć świadomość lokalizacji tych ran w szczególności głębszej i większej rany ,

Nie była wadliwa ocena zeznań świadków A. J. i H. W. , Sąd I instancji wskazał powody dla których tym zeznaniom odmówił wiary i w ocenie Sądu Apelacyjnego mieszczą się one w granicach wyznaczonych treścią art. 7 k.p.k. wobec niekwestionowanych okoliczności ,że jest to partnerka oskarżonego oraz jej rodzice, informacje przez nich podawane nie znajdują potwierdzenia w innych dowodach, w szczególności o charakterze rzeczowym, w przeciwieństwie do trafny jw. wskazano ocenionej relacji pokrzywdzonego z postępowania przygotowawczego. W tej sytuacji trafnie dając wiarę zeznaniom pokrzywdzonego z postępowania przygotowawczego Sąd I instancji był w pełni uprawniony do oceny zeznań wyżej wymienionych świadków jako niewiarygodnych, skoro wskazują oni na obecność oskarżonego w miejscu i w czasie których nie mógł się wówczas znajdować w zakresie czasu miejsca zdarzenia z udziałem pokrzywdzonego. Nie bez znaczenia jest także okoliczność wskazana przez Sąd I instancji mianowicie, iż oskarżony (mający już bogate doświadczenie z postępowaniami karnymi, świadom postawionego mu zarzutu dotyczącego pokrzywdzonego, najpoważniejszego i możliwych konsekwencji prawnokarnych, w tym także procesowych związanych z możliwością zastosowania tymczasowego aresztowania wobec niego, formalnie korzystając z przysługującego mu prawa do odmowy składania wyjaśnień, czy składania ich w wybranym przez siebie zakresie nie opisuje, wręcz nie podnosi, okoliczności jak się wydaje oczywistej w tym przypadku to jest przebywania w innym miejscu, w towarzystwie innych osób, co w przypadku prawdziwości takiego twierdzenia stanowiłoby podstawowy dowód wykluczający możliwość przypisania oskarżonemu sprawstwa tego poważnego przestępstwa.

Jako trafne oceniono zarzuty kwestionujące prawidłowość ustalenia faktycznego o działaniu oskarżonego z zamiarem ewentualnym spowodowania tzw. ciężkich obrażeń ciała . W praktyce postępowania karnego precyzyjne określenie treści strony podmiotowej napotkać może znaczne trudności, co w kontekście gradacji skutków na zdrowiu, której wyrazem są różne odmiany typów uszczerbku na zdrowiu, a tym samym i zagrożenie karą. W większości zamachów na zdrowie od strony dowodowej utrudnione jest niewątpliwe stwierdzenie granic zamiaru sprawcy i precyzyjne określenie wyobrażonego przez niego rodzaju uszczerbku, innymi słowy ustalenie, czy swoim zachowaniem zmierzał do realizacji skutku opisanego w art. 156 § 1 KK, czy "tylko" w art. 157 § 1 lub 2 KK, zwłaszcza jeżeli czyn sprawcy zakończył się w fazie usiłowania. Z reguły możliwe więc będzie jedynie wskazanie przedziału skutków zbliżonych rodzajowo. Sytuacja taka w praktyce tworzy więc naturalny grunt do posługiwania się konstrukcją tzw. zamiaru ogólnego, nieokreślonego ( dolus generalis), który opiera się na założeniu, iż sprawca musi mieć zamiar spowodowania jakiegokolwiek, choćby niesprecyzowanego skutku na zdrowiu, odpowiadać zaś będzie za taki, który faktycznie zaistnieje, pod warunkiem wszakże, iż okoliczności podmiotowo-przedmiotowe towarzyszące czynowi pozwalają na przypisanie mu takiego skutku – in concreto z art.156 k.k. ( W. Grudziński, Z problematyki, s. 46 i n.; W. Wolter, w: I. Andrejew, W. Świda, W. Wolter, KK. Komentarz, 1973, s. 459–460; B. Michalski, w: SPK, t. 10, 2012, s. 249 i n.; por. wyr. SA w Lublinie z 13.5.2015 r., II AKa 82/15, Legalis; wyr. SA w Białymstoku z 30.12.2016 r., II AKa 180/16, Legalis). Sprawca przestępstwa z art.156 k.k. (usiłowanego lub dokonanego) musi obejmować świadomością przynajmniej możliwość spowodowania swoim zachowaniem ciężkiego uszczerbku na zdrowiu innej osoby i chcieć takiego skutku albo przynajmniej się godzić przy czym postać ciężkiego uszkodzenia ciała nie musi być wyraźnie sprecyzowana w świadomości sprawcy. O zamiarze sprawcy wnioskować można w oparciu o okoliczności towarzyszące zdarzeniu, takie jak rodzaj użytego narzędzia, sposób jego użycia, siła zadanych uderzeń, ich umiejscowienie, zachowanie się sprawcy po zdarzeniu". Przykładowo w wyroku . SN z 13.1.2011 r. (II KK 188/10 , OSNKW 2011, Nr 2, poz. 17) stwierdzono, że " nie budzi wątpliwości, że przyjmowanie tzw. zamiaru ogólnego przy przestępstwach przeciwko życiu i zdrowiu wymaga, gdy chodzi o art. 156 § 1 KK, aby zamiar sprawcy obejmował nie jakiekolwiek naruszenie czynności narządów ciała lub rozstrój zdrowia, ale w aspekcie choćby ewentualnym ciężki uszczerbek na zdrowiu, w tym wynikający np. ze sposobu działania sprawcy. Ponadto między zachowaniem sprawcy a tym skutkiem musi istnieć związek przyczynowy, choć oczywiście nie jest wymagane uświadomienie sobie przez niego dokładnego przebiegu tego związku". Dowodząc istnienia zamiaru spowodowania uszczerbku na zdrowiu odpowiadającego znamionom określonym w art. 156 § 1 KK SA w B. w wyroku z 28.1.2014 r., (II AKa 272/13, L.),wskazał " zadając cios w newralgiczną części ciała, używając do tego specyficznego narzędzia (nóż o długości 33 cm i długości ostrza 20,5 cm) oskarżony musiał obejmować swoją świadomością przynajmniej możliwość spowodowania swoim zachowaniem ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, in concreto w postaci choroby realnie zagrażającej życiu, z tym wszak, że sama postać ciężkiego uszczerbku mogła nie być sprecyzowana w jego świadomości, a zamiar ten miał postać tzw. zamiaru ogólnego. Wskazuje to na zamiar nie tylko obejmujący jakiekolwiek naruszenie czynności narządów ciała u pokrzywdzonego lub rozstroju jego zdrowia, ale choćby ewentualny, spowodowania u niego ciężkiego uszczerbku na zdrowiu".

Uznając za zasadne zarzuty w tym zakresie, co najmniej w takim zakresie w jakim ustalenie takiej postaci zamiaru jak przyjęto w zaskarżonym wyroku jest możliwe w sposób niebudzący wątpliwości w rozumieniu 5 § 2 k.p.k. Sąd Apelacyjny miał na uwadze co następuje:

- trafnym było ustalenie Sądu I instancji o posłużeniu się przez oskarżonego, dwukrotnie, nożem o określonych parametrach, przede wszystkim w zakresie materiału z którego został wykonany to jest metalu oraz długości ostrza, przedmiot o tych cechach bez wątpienia nadaje się do spowodowania skutku w postaci pozbawienia życia czy spowodowania tzw. ciężkich obrażeń ciała. Zgodzić można się także z twierdzeniem , iż zadanie uderzeń tym nożem przez oskarżonego jako takie jest objęte zamiarem to jest było działaniem celowym inaczej natomiast należy ocenić skutek który miał być objęte zamiarem oskarżonego. Niekwestionowanym jest, iż oskarżony zaskoczył pokrzywdzonego na klatce schodowej, ubranie kominiarki , posłużenie się także miotaczem gazu wskazuje na działanie zaplanowane i przygotowane. W tych realiach nie istniała żadna przeszkoda aby oskarżony który miał w dyspozycji przedmiotowy nóż od razu, z zaskoczenia , zadał nim uderzenie lub uderzenia pokrzywdzonemu , mając wówczas wysokie prawdopodobieństwo trafienia w wybraną część ciała pokrzywdzonego bez możliwości skutecznej obrony przed uderzeniem, a z prawidłowych ustaleń Sąd I instancji jasno wynika, iż takie zachowania nie miały miejsce, działania oskarżonego polegało na stosowaniu przemocy fizycznej oraz miotacza gazu, do użycia noża doszło w dalszej fazie zdarzenia,

- nie jest kwestionowane obrażenie zarówno w okolicy głowy - rana cięta oraz przede wszystkim rany kłutej pośladka prawego o głębokości około 3- 4 cm, w tkance miękkiej, a więc wyraźnie płytszej od długości noża. Kiedy uwzględnić do tego iż oskarżony jest osobą w pełni sprawną, silną to nie sposób wykluczyć, iż tego rodzaju głębokość rany nie jest wynikiem obrony przez pokrzywdzonego lecz faktu iż uderzenie zostało zadane z taką siłą, która nie pozwoliła w tkance miękkiej na spowodowanie głębszej rany,

- nie negując wiarygodności zeznań pokrzywdzonego z postępowania przygotowawczego akcentowaną przez Sąd I instancji okoliczność wypowiedzi pokrzywdzonego zawartej w drugim przesłuchaniu (k 12 - 14) „ według mnie on chciał mnie dźgnąć w nerkę bo jego ręka szła właśnie w tym kierunku „do której to subiektywnej oceny pokrzywdzony miał prawo (formułując w trakcie tego samego przesłuchania pogląd , iż oskarżony chciał go zabić) to w czasie 1pierwszego przesłuchania, kiedy tego rodzaju traumatyczne doznanie byłoby najsilniejsze pokrzywdzony wskazał (k.4 - 5 )” następnie tym samym nożem dźgnął mnie w prawe tylne udo „ bez wskazywania iż uderzenie miało być nakierowane w inne miejsce. Pamiętać tym kontekście należy, iż pokrzywdzony, z pewnością silnie przestraszony, znajdował się wówczas w pozycji leżącej na plecach (brak informacji wskazujących na leżenie na brzuchu, która to pozycja istotnie ograniczałoby możliwość obrony przed uderzeniami ze strony oskarżonego) w której nerki w części chronione są podłożem na którym leży człowiek zatem dostęp do nich poprzez uderzenie jest możliwy wyłącznie z boku, uwzględniając przy tym wielkość tego organu. A rana jaką w tym rejonie doznał pokrzywdzony jest zlokalizowana na pograniczu uda i pośladka prawego , a więc niżej niż usytuowanie nerki w organizmie człowieka. Jednocześnie przy takim usytuowaniu leżącego pokrzywdzonego oskarżony miałby łatwiejszy z uwagi na znacznie większą powierzchnię potencjalnego uderzenia przedmiot ataku w postaci klatki piersiowej czy brzucha pokrzywdzonego , w których zlokalizowane są jeszcze istotniejsze dla życia człowieka organy niż nerka, z zebranego materiału dowodowego nie wynika w sposób niebudzący wątpliwości iżby pokrzywdzony, bez wątpienia broniących się , jest robił to w tak intensywny i skuteczny sposób , iż pozbawiłby bądź istotnie ograniczył się oskarżonemu możliwość zadania uderzenia w klatkę piersiową czy brzuch , niejako” zmuszając go „do zadania uderzenia z boku.

Mając powyższe na uwadze , kierując się treścią art.5 § 2 k.p.k. zmieniono zaskarżony wyrok w zakresie tego czynu w ten sposób ,że w miejsce ustalenia o usiłowaniu spowodowania u pokrzywdzonego ciężkiego uszczerbku na zdrowiu przyjęto ustalenie o usiłowaniu spowodowania u pokrzywdzonego obrażeń ciała mogących skutkować naruszeniem czynności narządów ciała lub rozstrojem zdrowia na okres powyżej 7 dni, tak przypisany czyn zakwalifikowano jako przestępstwo z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 157 § 1 k.k. w zw. z art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

Za tak przypisane oskarżonemu przestępstwo wymierzono (obniżono do tego poziomu karę orzeczoną przez Sąd I instancji) karę 2 lat pozbawienia wolności , mając na uwadze z jednej strony nie przyjęcie najdalej idącej kwalifikacji to jest usiłowania zbrodni z art. 156 § 1 pkt. 2 k.k. (a przez to zmniejszenia karygodności zachowania od strony podmiotowej , a więc w zakresie zakresu zamiaru, nie zaś skutku skoro mowa była o formie stadialnej usiłowania), z drugiej zaś istnienia szeregu okoliczności obciążających oskarżonego, a więc działania warunkach wielokrotnej karalności , w sposób planowy , bez dającego się w jakikolwiek sposób zaakceptować powodu. Nagromadzenie tych negatywnych okoliczności zdecydowanie zdaniem Sądu Apelacyjnego sprzeciwiało się dalszemu złagodzeniu kary orzeczonej wobec oskarżonego

Za zasadne uznano zarzuty kwestionujące prawidłowość oceny dowodów ,a w konsekwencji poczynionych na ich podstawie ustaleń faktycznych w zakresie przypisania oskarżonemu, w ramach konstrukcji czynu ciągłego, w punkcie III części rozstrzygającej co do sprawstwa oskarżonego w zakresie zniszczenia pojazdu marki P. (...) poprzez jego podpalenie . Trafnie Sąd I instancji zauważył , iż w zakresie zniszczenia tego samochodu, w przeciwieństwie do 2 to jest V. (...), na szkodę tej samej pokrzywdzonej, postępowanie dowodowe nie doprowadziło do zebrania dowodów o charakterze bezpośrednim wskazującym na sprawstwo oskarżonego (sam fakt spowodowania zniszczenia tego samochodu oraz wykorzystanego mechanizmu to jest podpalenie są objęte tego rodzaju dowodami ,nie będąc okolicznościami kwestionowanymi) stąd przypisanie w zaskarżonym wyroku sprawstwa tego czynu nastąpiło w ramach tak zwanego procesu poszlakowego, ze wskazaniem, iż poszlakami prowadzącymi do ustalenia jak w zaskarżonym wyroku były:
− tożsamość pokrzywdzonej i motywu jakim miał kierować się oskarżony,
− bliskość czasu i miejsca − ten sam dzień i ta sama pora, ta sama miejscowość, odległość nie przekraczająca 1 km ,
− „typowy” dla oskarżonego sposób działania w zakresie podpalenia z powołaniem się, na podstawie wskazanej notatki urzędowej, na mające mieć miejsce w trakcie trwania przedmiotowego postępowania analogicznym zachowania oskarżonego mającego dokonać podpalenia ,jak też grozić wcześniej takim podpaleniem.
Odnosząc się do oceny Sądu I instancji Sąd Apelacyjny w pierwszej kolejności przypomina, w dopuszczalnym uproszczeniu , o istocie procesu poszlakowego, a więc sytuacji w której co do faktu głównego ,przy braku dowodów bezpośrednio wskazujących na jego zaistnienie, ustaleń dokonuje się w oparciu o dowody wskazujące na fakty poboczne ,które ujmowane łącznie (jako swoisty łańcuch) prowadzą do stanowczego wniosku co do faktu głównego przy jednoczesnych podstawach do wnioskowania o praktycznym wykluczeniu możliwości odmiennych wniosków z łącznie ocenianych poszlak. Sąd Apelacyjny na gruncie przedmiotowego postępowania wskazuje, iż wniosek co do sprawstwa oskarżonego co do tego czynu został w poczynionych realiach procesowych uprawdopodobniony i to w stopniu wysokim, można byłoby nawet uznać , iż jest wnioskiem najbardziej prawdopodobnym , natomiast nie osiągnął poziomu koniecznego do przełamania zasady domniemania niewinności (art. 5 § 1 k.p.k.) i utrzymujące się zdaniem Sądu Apelacyjnego, chociażby w niewielkim stopniu , wątpliwości winny być rozstrzygnięte na korzyść oskarżonego (art. 5 § 2 k.p.k.). Podstawą do takiej oceny są następujące okoliczności:
− prawdą jest, iż chodziło tożsamą pokrzywdzoną przy czym nie budzi wątpliwości iż motywem działania oskarżonego w zakresie samochodu V. (...) była zemsta nie na pokrzywdzonej lecz na jej partnerze (szerzej tę kwestię Sąd I instancji to rozwija w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku z odwołaniem się do postępowania karnego w którym oskarżony ma status pokrzywdzonego działaniami osób związanych ze środowiskiem zorganizowanej przestępczości), który miał poruszać się tym samochodem , o których to motywach wyjaśniał oskarżony, nie kwestionujący swojego sprawstwa w tym zakresie. Oceniając wiarygodność wyjaśnień oskarżonego w zakresie w którym kwestionuje on swoje sprawstwo co do samochodu P. prawdą jest , iż biorąc pod uwagę okoliczności zatrzymania oskarżonego w trakcie realizacji przestępstwa zniszczenia samochodu Golf był on w pełni świadom dysponowania przez organy ścigania wiedzą o jego sprawstwie, nie miała żadnej wiedzy co do tego czy i co organy wiedzą o drugim samochodów i w tym zakresie potencjalnie wyjaśnienia mogą być traktowane jako przyjęta linia robię obrony niemniej jednak ocena ta winna uwzględniać także pozostałe okoliczności, niżej wymienione.Dodatkowo w zakresie motywu właściwej uwadze Sądu , zresztą jak całkowitej organom postępowania przygotowawczego uszła okoliczność wynikająca a notatki urzędowej z k.15 , z które wynika ,iż podpalono w tym miejscu (kilkadziesiąt metrów dalej) , w tym samym czasie także inny samochód (A. (...) ) w żaden sposób nie powiązany z pokrzywdzoną i jej partnerem (brak jakichkolwiek informacji na ten temat) czy innymi osobami co do których oskarżony żywił tego rodzaju uczucia , co podważa stanowczość wniosku wyprowadzanej z tej poszlaki (a więc motywu),
− bez wątpienia atak na oba samochody nastąpił w bliskości czasowej , natomiast samochody te dzieliła odległość rzędu od 700 do 1000 metrów , przy czym do ataku miało dojść w biały dzień więc oskarżony, gdyby atakował oba samochody musiał liczyć się z tym , że zostanie zauważony oraz wezwana policja,
− nie budzi wątpliwości mechanizm spowodowania zniszczeń w samochodzie V. (...) to jest użycie specyficznego, dużego a przez to trudnego do ukrycia narzędzia w postaci młotosiekiery, jak też to iż zniszczenie P. nastąpiło w zupełnie innym mechanizmie to jest podpalenia. Przy oskarżonym w trakcie zatrzymania przez funkcjonariuszy policji w trakcie niszczenia samochodu Golf nie znaleziono żadnych pojemników z płynem łatwopalnym , jak też nie stwierdzono aby wyczuwalna była woń od niego tego rodzaju substancji. Oczywiście z logicznego punktu widzenia możliwym jest pozbycie się przez oskarżonego takich przedmiotów w trakcie przemieszczania się z miejsca gdzie był zaparkowany P. od do miejsca zaparkowania drugiego samochodu, natomiast w tym kontekście należy zwrócić uwagę, iż tego rodzaju zróżnicowanie mechanizmów wymagało dodatkowego zaplanowania, zgromadzenia dodatkowych narzędzi i przynajmniej na pewnym etapie przemieszczania się przy sobie wszystkich tych narzędzi , co z perspektywy efektywności uderzeń zadawanych młotoskierą kierował czyniło zbędnymi. Pamiętać przy tym należy , iż oskarżony, niezależnie od jego usposobienia do agresywnych zachowań, w tym ,iż działał w świadomości iż partner pokrzywdzonej w tym dniu w ramach „rewanżu” miał przebić wcześniej ale w tym samym dniu opony w samochodzie oskarżonego (zeznania pokrzywdzonej k 467) co z pewnością radykalnie zwiększyło emocjonalny charakter działania oskarżonego, ograniczając raczej perspektywę zaplanowania 2 zróżnicowanych mechanizmów, a o którym to nastawieniu dobitnie przekonują okoliczności zatrzymania oskarżonego w trakcie niszczenia Golfa kiedy swoim działaniu był tak zapamiętały, iż nie reagował na polecenia funkcjonariuszy policji co zmusiło ich do zastosowania bardzo radykalnych metod przymusu bezpośredniego zarówno co do rodzaju jak intensywności , a więc uderzeń pałką.
− w zakresie odwołania się przez Sąd I instancji do czynów jakich miał się dopuścić oskarżony w trakcie przedmiotowego postępowania a więc m.in. podpalenia pamiętać należy, biorąc pod uwag sytuację procesową tego drugiego postępowania, które nie zostało zakończone prawomocnym wyrokiem oraz stanowisko oskarżonego formułowane na etapie postępowania przygotowawczego w tym postępowaniu, kwestionującego aby był sprawcą tego rodzaju zachowań, iż oskarżony pozostaje w tym zakresie pod ochroną art. 5 § 1 k.p.k. , także w zakresie możliwości przypisania mu popełnienia takich czynów, odpowiadających znamionom przestępstwa, dla potrzeb innego − przedmiotowego postępowania, w zakresie przyjęcia ich jako jednej z przesłanek (poszlak) w zakresie ustalenia faktu pobocznego.

Mając powyższe na uwadze zmieniono zaskarżony wyrok ten sposób ,że w czynie zarzucanym w pkt III części wstępnej a przypisanym w pkt III pominięto ustalenie o działaniu z góry powziętym zamiarem, w krótkich odstępach czasu oraz o dokonaniu zniszczenia pojazdu marki P. (...) o numerze rejestracyjnym (...) poprzez jego podpalenie, wartość szkody ustalając na 8600 złotych, w kwalifikacji prawnej pomijając art. 12 § 1 k.k., zaś orzeczoną karę pozbawienia wolności obniża do roku , mając na uwadze odpadnięcie jednego zachowania odpowiadającego znamionom przestępstwa z art.288 § 1 k.k. m, czyniąc pozostałe nieco mniej karygodnymi .Jednocześnie biorąc pod uwagę okoliczności brane pod uwagę przez Sąd I instancji przy wymiarze kary za ciąg przestępstw brak było podstaw do dalszego łagodzenia kary , szczególnie mając na uwadze determinację oskarżonego i planowy charakter działania .

Nie były zasadne zarzuty kwestionujące prawidłowość oceny dowodów, a w konsekwencji poczynionych na ich podstawie ustaleń faktycznych w zakresie przestępstwa z art. 157 § 2 k.k. przypisanego oskarżonemu w punkcie II a popełnionego na szkodę pokrzywdzonego J. M.. Ocena dowodów którym w tym zakresie dał wiarę Sąd I instancji to jest zeznań pokrzywdzonego oraz częściowo wyjaśnień oskarżonego mieści się w granicach zaznaczonych art. 7 k.p.k. , a tym samym nie może być uznaną za dowolną, prawidłowe są poczynione na podstawie tych dowodów ustalenia faktyczne w zakresie zachowania oskarżonego odpowiadającego na płaszczyźnie znamion podmiotowych i przedmiotowych typowi czynu zabronionego z art. 157 § 2 k.k.. Wbrew twierdzeniom zawartym w apelacji o jakoby konsekwentnym wykluczeniu przez pokrzywdzonego sprawstwa oskarżonego treść tych zeznań została prawidłowo oceniona przez Sąd I instancji który nie pominął tego, iż pokrzywdzony z uwagi na porę i panujące warunki oświetleniowe (grudzień, około godz. 20), jak można także zasadnie wnioskować zaskoczenia przebiegiem zdarzenia, niewykluczone także iż obawą przed oskarżonym , biorąc pod uwagę charakter czynów zarzuconych oskarżonym w przedmiotowym postępowaniu, jego postawę w tym postępowaniu, wreszcie ilość i charakter przestępstw za które został uprzednio prawomocnie skazany, nie był w stanie, jak twierdzi bliżej opisać wyglądu sprawcy ,a w konsekwencji powiedzieć czym był nim oskarżony. Jednocześnie pokrzywdzony jednoznacznie konsekwentnie opisywał przebieg zdarzenia , a więc zachowanie sprawcy ,który naruszając przepisy prawa ruchu drogowym, jak można wnioskować dla własnej wygody, uniemożliwił przejazd drogą jednokierunkową po czym na zwróconą mu uwagę wyszedł samochodu zabierając nóż , podszedł do pokrzywdzonego po czym tym nożem (którego to przedmiotu pokrzywdzony nie był wstanie zidentyfikować ) spowodował u niego obrażenia dłoni . Kiedy zestawić to z wyjaśnieniami oskarżonego złożonymi w charakterze podejrzanego w dniu 22 grudnia 2022 r. , a więc w dużej bliskości czasowej od zdarzenia, (k 37 - 40) kiedy to był on przesłuchiwany pod zarzutem dokonania 2 innych przestępstw, innymi słowy nie przedstawiono mu jeszcze w ogóle zarzutu czynu na szkodę tego pokrzywdzonego, wyjaśnił „ ja byłem zdenerwowany. Ja wtedy chciałem mu zbić w dół ręce a miałem w dłoni nóż i wtedy go skaleczyłem „które trafnie zostały ocenione przez Sąd I instancji jako wiarygodne bowiem w kontekście okoliczności złożenia nie mogło być uznane za wiarygodne późniejsze twierdzenia oskarżonego o jakoby swoistym” wymuszeniu „tego rodzaju wyjaśnień, to nie może budzić wątpliwości trafność ustalenia, iż to oskarżony był osobą której zachowanie precyzyjnie opisał w swoich zeznaniach pokrzywdzony. Biorąc pod uwagę okoliczności zdarzenia, postawę oskarżonego który wydaje się być osobą głęboką przekonaną o własnej racji i nie znoszącą odmiennych stanowisk i uwagi innych osób, wykluczyć należy przypadkowość zabrania noża z samochodu przez wysiadającego oskarżonego a w konsekwencji przypadkowość ruchu wykonanego wobec pokrzywdzonego ręką trzymającą nóż, co czyni zasadnym także ustalenie o zakresie zamiaru spowodowania typowego dla tego rodzaju sytuacji obrażenia w postaci rany grzbietowej i przyśrodkowej powierzchni nadgarstka, odpowiadającego znamieniu przedmiotowemu przestępstwa z art. 157 § 2 k.k. Brak było także podstaw (art.447§ 1 k.p.k.) , biorąc pod uwagę okoliczności powyżej wskazane do zakwestionowania jako rażąco niewspółmiernie surowej orzeczonej kary 6 miesięcy pozbawienia wolności, bowiem w tych okolicznościach, uwzględniając także wielokrotną uprzednią karalność tego rodzaju wymiar kary można ocenić jako łagodny.

Zmiana zaskarżonego wyroku, m.in. w zakresie części orzeczonych kar jednostkowych pozbawienia wolności skutkowała utratą z mocy prawa bytu prawnego orzeczenia o karze łącznej pozbawienia wolności zawartego w pkt. VI zaskarżonego wyroku, obligowała wobec zaistnienia przesłanek orzeczenia o karze łącznej pobawienia wolności do jej orzeczenia na nowo w postępowaniu odwoławczym. Dlatego na podstawie art. 91 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 1.10.2023r. ., a to z uwagi na treść art. 4 § 1 k.k. i dostrzeżenie iż po dniu 1 października 2023r. dyrektywy wymiaru kary , w tym kary łącznej ( art.85a k.k. ) w takim zakresie w jakim ustawodawca daje prymat społecznemu oddziaływaniu kary i to sposób który wydaje się wskazywać na odziaływanie poprzez wywoływanie surową karą wymierzaną oskarżonemu obawy w społeczeństwie przez popełnieniem przestępstw (skoro nie ma już mowy o kształtowaniu świadomości prawnej społeczeństwa ) i rezygnację z celu wychowawczego wobec sprawcy , prowadzić modelowo mogą do wymierzenia surowszych kar niż przedmiotowe dyrektywy wynikające z art.85a k.k. w brzemieniu obowiązującym do 1 października 2023r. Miano przy tym na uwadze ,iż zastosowanie przez Sąd I instancji zasady asperacji przy orzekaniu kary łącznej i jej zakres , które nie zostały zaskarżone na niekorzyść oskarżonego . Kierując się liczbą przypisanych przestępstw , ich zróżnicowaniem przedmiotowym , celami zapobiegawczymi i wychowawczymi wobec oskarżonego , co do którego Sąd I instancji wyprowadził trafne oceny co do tego ,iż jest sprawcą poważnie zdemoralizowanym , na co wskazują okoliczności popełnionych przestępstw, ale także dotychczasowy sposób życia wyrażający się wielokrotną uprzednia karalnością za przestępstwa umyśle, łącząc kary pozbawienia wolności z pkt I lit. a i b wyroku Sądu Apelacyjnego oraz w pkt II, IV zaskarżonego wyroku i wymierzono oskarżonemu karę łączną 3 lat pozbawienia wolności , na podstawie art.63 § 1 k.k. zaliczając na jej poczet okres rzeczywistego pozbawienia wolności od dnia 21 grudnia 2022r., godz. 19:45 do dnia 1 czerwca 2023r., godz. 16:00 oraz od dnia 14 stycznia 2024r., godz. 16:50 do dnia 10 lipca 2024r.;

Oskarżonego zwolniono od kosztów sądowych mając na uwadze ,iż orzeczono wobec niego karę pozbawienia wolności w wymiarze zbliżonym z terminem przedawnienia ściągalności kosztów sądowych, brak istotnych składników majątkowych, co czyni wątpliwym możliwość uiszczenia przez niego, dobrowolnie bądź też przymusowo, tychże kosztów, narażając jednocześnie przez to wysokie ryzyko braku efektywnej egzekucji na kolejne koszty sensu largo ( zaangażowanie organów w nie rolkujące powodzenia czynności ).