Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 214/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Gorzowie Wlkp. z dnia 27 czerwca 2023 r. sygnatura akt II K 36/23

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Wniosek o uzasadnienie wyroku wydanego w postępowaniu odwoławczym złożył prokurator, ale kontrola instancyjna zaskarżonego wyroku została zainicjowana apelacją wniesioną przez obrońcę oskarżonego.

Autor apelacji zarzucił w środku odwoławczym:

1. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść, polegający na ustaleniu, że Ł. M. dokonał zaboru pieniędzy w kwocie 50,00 zł w celu przywłaszczenia, podczas gdy z dowodów zgromadzonych w sprawie wynika, że nie działał on w celu przywłaszczenia, tylko w celu zwrotu wierzytelności, który to błąd doprowadził do naruszenia prawa materialnego, polegającego na niewłaściwym zastosowaniu art. 280 § 2 k.k. i jednocześnie naruszenia art. 191 § 2 k.k. poprzez jego niezastosowanie;

2. obrazę prawa materialnego w postaci art. 191 § 2 k.k. polegającą na jego błędnej wykładni, zgodnie z którą, nawet jeśli sprawca działa w celu wymuszenia zwrotu wierzytelności, to zaistnienie skutku w postaci zaboru mienia oraz posługiwanie się nożem, wyklucza kwalifikację prawną czynu z art. 191 § 2 k.k., który to błąd (istniejący nawet przy prawidłowo ustalonym stanie faktycznym odnośnie działania sprawcy w celu wymuszenia zwrotu wierzytelności) prowadzi do wadliwej kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzuty podniesione w apelacji obrońcy oskarżonego okazały się w całości niezasadne. Sąd Okręgowy prawidłowo ocenił zgromadzony w tej sprawie materiał dowodowy, nie uchybiając w żadnym stopniu wymogom określonym w art. 7 k.p.k. Na podstawie dowodów poddanych wartościowaniu zgodnie z zasadą swobodnej ich oceny, ustalił stan faktyczny sprawy w sposób niebudzący żadnych zastrzeżeń. Uwzględniając charakter działań podjętych przez Ł. M. w czasie zdarzenia w stosunku do pokrzywdzonego M. W., zasadnie przyjął, iż oskarżony swoim zachowaniem wyczerpał znamiona przestępstwa rozboju określonego w art. 280 § 2 k.k., nie zaś czynu z art. 191 § 2 k.k. Istotny w realiach tej sprawy jest bowiem fakt, że dłużnikiem oskarżonego nie był M. W. lecz R. K. W realiach tej sprawy niewątpliwe było istnienie wierzytelności, a mianowicie fakt nierozliczenia się finansowego przez R. K. z Ł. M., co zaś było związane z tym, że zgodnie z dokonanym wcześniej ustaleniem, na konto R. K. wpływały zarobki Ł. M. i M. W. w okresie, gdy wszyscy trzej wykonywali pracę na terenie Szwajcarii. R. K. nie przekazał żadnemu z wymienionych, zarobionych przez nich pieniędzy lecz wydał je na gry hazardowe w kasynie, jeszcze w trakcie pobytu w Szwajcarii (istnienie tego długu R. K. wobec oskarżonego wynika nie tylko z jego wyjaśnień, lecz również z zeznań świadków M. W. i O. B.). W czasie bezpośrednio poprzedzającym zdarzenie oskarżony dowiedział się, że R. K. przekazał M. W. pieniądze (50 zł) na zakup alkoholu i papierosów. Wprawdzie wiedział, że są to pieniądze przekazane przez R. K., ale żądając wydania mu tej gotówki, posłużył się w stosunku do M. W. posiadanym wówczas nożem, demonstrując ten przedmiot (trzymając go przed sobą) także w momencie, gdy wyjmował wystający z kieszeni pokrzywdzonego banknot 50-złotowy. Adresatem gróźb karalnych w trakcie zdarzenia był więc pokrzywdzony M. W., nie zaś R. K.. Jeśli zatem oskarżony działał w przeświadczeniu, że należą mu się środki pieniężne od R. K., ale jednocześnie całość związanych z tym działań, bowiem nie tylko zabór pieniędzy w kwocie 50 zł, ale także groźby natychmiastowego użycia noża, skierował wobec postronnej osoby, niebędącej jego dłużnikiem, ani też w żaden sposób niemającej wpływu na ich zwrot i zarazem niebędącej współodpowiedzialną za zwrot tej wierzytelności, to postępując w opisany wyżej sposób, niewątpliwie wyczerpał znamiona przestępstwa rozboju z art. 280 § 2 k.k., a nie przestępstwa z art. 191 § 2 k.k. ( por. wyrok SA we Wrocławiu z 13.06.2012 r., II AKa 167/12, legalis, wyrok SA we Wrocławiu z 17.10.2013 r., II AKa 224/13, legalis).

Należało zatem podzielić w całości oceny i wnioski Sądu pierwszej instancji, które w pełni zasadnie doprowadziły do konstatacji, iż Ł. M. popełnił zarzucane mu aktem oskarżenia przestępstwo, kwalifikowane z art. 280 § 2 k.k. Uznanie całości związanej z tym argumentacji Sądu Okręgowego za trafną i przekonującą, powoduje zbędność jej powielania w tym miejscu. Jest to tym bardziej uzasadnione, gdy zważy się na okoliczność, że strona apelująca nie domagała się uzasadnienia wyroku sądu odwoławczego, a przedstawione powyżej spostrzeżenia służą jedynie lepszej czytelności rozważań dotyczących kwestii interesującej oskarżyciela publicznego, dla którego, jak można domniemywać, inspiracją do wystąpienia z wnioskiem o uzasadnienie, było zastosowanie w postępowaniu odwoławczym wobec oskarżonego instytucji nadzwyczajnego złagodzenia kary.

Sąd Apelacyjny, mając na uwadze okoliczności faktyczne ustalone w niniejszej sprawie, doszedł do przekonania, że mamy do czynienia ze szczególną sytuacją, ze względu na którą wymierzenie Ł. M. kary pozbawienia wolności nawet w najniższym ustawowym wymiarze, a więc w tym przypadku kary 3 lat pozbawienia wolności, byłoby niewspółmiernie surowym potraktowaniem tego oskarżonego. Nie można bowiem pomijać faktu, że gdyby nie naganna postawa wobec niego R. K. (utrzymująca się przez kilka miesięcy) oraz pozyskanie przez oskarżonego tuż przed zdarzeniem wiedzy, że M. W. jest w posiadaniu pieniędzy przekazanych mu przez R. K. na zakup alkoholu i papierosów - podczas gdy jednocześnie konsekwentnie odmawiał oskarżonemu zwrotu długu - to z dużym prawdopodobieństwem, graniczącym wręcz z pewnością, można sformułować tezę, że do zdarzenia w ogóle by nie doszło. Faktem jest, że oskarżony jest osobą wielokrotnie karaną sądownie i nie ma pozytywnej opinii w miejscu zamieszkania, jest bowiem uzależniony od alkoholu, bywa agresywny, tym niemniej cały szereg okoliczności związanych ze zdarzeniem, skłania do konkluzji, że mają one charakter szczególny i jako takie czyniły zasadnym zastosowanie wobec Ł. M. instytucji nadzwyczajnego złagodzenia kary określonej w art. 60 § 2 k.k.

Konkretyzując powyższe spostrzeżenie wskazać należy, że zdarzenie jako całość miało w sensie faktycznym, w pewien sposób, ograniczony zasięg, przy czym nie było to spowodowane działaniem jakichkolwiek czynników zewnętrznych, lecz wynikało wyłącznie z określonej postawy Ł. M.. Nie ulega bowiem wątpliwości, że działania wyczerpujące znamiona rozboju z art. 280 § 2 k.k. ograniczył on wyłącznie do osoby M. W.. W żaden sposób nie rozszerzał swojej agresji słownej, nie adresował gróźb karalnych wobec O. B., towarzyszącego wówczas pokrzywdzonemu, ani też nie formułował wobec niego żądania wydania mienia. Taka postawa świadczy o wiarygodności twierdzeń Ł. M., z których wynika, że działania podjęte w stosunku do M. W. były motywowane dążeniem do odzyskania części długu jaki względem niego posiadał R. K., niezależnie od tego, jak bardzo chybiony sposób osiągnięcia tego celu oskarżony zastosował, bo przecież w rezultacie dopuścił się poważnego przestępstwa.

W kontekście poczynań podjętych względem M. W. zwraca uwagę również i ten fakt, że oskarżony w żaden sposób nie zmierzał do tego, aby żądać czegokolwiek, co stanowiłoby własność pokrzywdzonego, nie domagał się bowiem ani większej sumy pieniędzy, ani też jakiegokolwiek mienia innego rodzaju. Przestępcza aktywność Ł. M. ograniczona wyłącznie do pieniędzy, o których uzyskał wiedzę, iż należą do R. K., chociaż skierowana wobec osoby postronnej i z tej racji dowodząca nieracjonalności i naganności również po stronie oskarżonego, czyni jednak zarazem uprawnionym wnioskowanie, że to wcześniejsze naganne zachowanie R. K., było czynnikiem decydującym o powstaniu u oskarżonego przestępczego zamiaru, a następnie jego zrealizowaniu. Należy w tym miejscu zaznaczyć, że w ciągu kilku dni poprzedzających zdarzenie, Ł. M. ponawiał wobec R. K. prośby i żądania zwrotu pieniędzy, na co ten reagował śmiechem, dochodziło ponadto do wymiany zdań między nimi, a w jednej z tego rodzaju sytuacji R. K. uderzył oskarżonego głową w nos (w takich realiach oskarżony kierował wobec R. K. groźby karalne, objęte zakresem sprawy wyłączonym do odrębnego postępowania).

Oczywiste jest, że normalnym i właściwym tokiem postępowania powinno być podjęcie przez Ł. M. odpowiednich kroków prawnych względem dłużnika, ale trzeba mieć na uwadze konkretne realia, w jakich to wszystko się rozgrywało. Opisana sytuacja zaistniała w gronie osób intensywnie nadużywających alkoholu, a przy tym znających się od dawna i pozostających ze sobą w relacjach koleżeńskich, o czym świadczy chociażby wspólny wyjazd do pracy w Szwajcarii. Powstały konflikt zaburzył w określony sposób te relacje - przynajmniej na pewien czas, ale nie okazał się bodźcem mobilizującym do złożenia w sądzie cywilnym pozwu przeciwko R. K.. W świetle wskazań doświadczenia życiowego, taki stan rzeczy nie stanowi jednak niczego osobliwego, bowiem w nacechowanych wskazaną wyżej specyfiką uwarunkowaniach środowiskowych i towarzyskich, nader częstą praktykę stanowi samodzielne egzekwowanie długów i zobowiązań. Ł. M. wielokrotnie ignorowany przez swojego dłużnika, zdecydował się na wykorzystanie sytuacji, aby przynajmniej w niewielkiej części odzyskać pieniądze i podjął desperackie działania, których kwalifikacja prawna jest oczywista, ale które z punktu widzenia ocen pozaprawnych, jakkolwiek również nie jawią się usprawiedliwione, zwłaszcza że zostały skierowane wobec osoby postronnej, tym niemniej jednak w sposób niezaprzeczalny zdeterminowane były postawą R. K. wobec oskarżonego. Nie był to zwykły napad rabunkowy, w którym oskarżonemu chodziłoby o szybkie zdobycie jakichkolwiek pieniędzy i jakiegokolwiek mienia poprzez posłużenie się groźbą użycia noża, bowiem jak powyżej wskazano - zakres zainteresowań Ł. M. ograniczał się do tego, co on w swoim mniemaniu postrzegał jako jemu należne. W ten bardzo szczególny kontekst sytuacyjny wpisuje się także postać działania oskarżonego godzącego w dobra prawne jakimi są wolność i zdrowie człowieka, a mianowicie sposób posłużenia się nożem. Ograniczyło się ono do wytworzenia zagrożenia dla zdrowia, bowiem oskarżony w momencie wysłowienia gróźb karalnych poprzestał jedynie na trzymaniu w ręku noża .

Kwestia konieczności poniesienia przez oskarżonego odpowiedzialności karnej za rozbój określony w art. 280 § 2 k.k. jest tu niewątpliwa. Rzecz jednak w tym, że kara 3 lat pozbawienia wolności, jako odpowiadająca dolnej granicy ustawowego zagrożenia, jawi się w tym przypadku karą rażąco surową. Biorąc pod uwagę nie tylko aspekt indywidualnego oddziaływania kary na sprawcę, ale także płaszczyznę oddziaływania społecznego, nie można w okolicznościach tej sprawy pominąć dokonanego faktycznie pojednania się oskarżonego z pokrzywdzonym.

M. W. w swoich zeznaniach z dnia 24.02.2023 r. wypowiedział się, że nie chce, aby Ł. M. ponosił odpowiedzialność karną za kierowane wobec niego groźby (w tym zakresie cofnął wniosek o ściganie), bowiem faktycznie nie obawia się kolegi i nie chce, aby miał on z tego tytułu problemy. W swoich zeznaniach sygnalizował wystąpienie takiej sytuacji również po stronie R. K., wskazując, iż on również zamierza złożyć procesowe oświadczenie o cofnięciu wniosku o ściganie. Taki stan rzeczy nastąpił i to nawet już wcześniej, a mianowicie w dniu 14.02.2023 r. Stawił się wówczas w Komendzie Powiatowej Policji w S. R. K., informując funkcjonariusza Policji o chęci cofnięcia wniosku o ściganie dotyczącego Ł. M. i zarazem wskazując okoliczności, które skłoniły go do takiego postąpienia. Wyrażając wolę cofnięcia wniosku o ściganie w zakresie czynów z art. 190 § 1 k.k. (materiały dotyczące sytuacji zaistniałych klika dni przed datą zdarzenia wyłączono do odrębnego postępowania), R. K. oświadczył nadto, że nie tylko nie obawia się gróźb ze strony Ł. M., ale chciałby nadal utrzymywać kontakt i współpracować z nim, gdyż jest dobrym fachowcem, a ponadto, że czuje się współodpowiedzialny za zaistniały rozbój, bowiem faktycznie nie rozliczył się z oskarżonym i dlatego nie chciałby, aby był on za ten rozbój ukarany. Miał następnego dnia stawić się ponownie w KPP w S., aby ponadto dostarczyć korespondencję e-mailową z oskarżonym (na temat długu). Do ponownej wizyty wymienionego w KPP w S. jednak nie doszło, bowiem, jak wynika z zeznań M. W., R. K. wpadł w ciąg alkoholowy i w dniu 23 lutego 2023 r. M. W. znalazł go w mieszkaniu już nieżyjącego. Treść oświadczenia jakie R. K. złożył w dniu 14 lutego 2023r. zostało odzwierciedlone w notatce urzędowej asp. T. G. z dnia 21.02.2023 r. Wskazane powyżej okoliczności nie mogą być całkowicie pominięte, bowiem niezależnie od formy ich utrwalenia (wymuszonej po części obiektywnymi i nieusuwalnymi przeszkodami), należy mieć na uwadze, że po części znajdują one potwierdzenie w zeznaniach M. W., któremu znane było ostatecznie nastawienie R. K. do zaistniałych zdarzeń (także wcześniejszych gróźb karalnych) i podłoża udziału w nich oskarżonego. Najistotniejsze w kontekście wskazanych powyżej okoliczności pozostaje jednak to, że w świetle całkowicie obiektywnych ocen, decydujący wpływ na dokonanie przez oskarżonego rozboju na osobie M. W., miała naganna postawa R. K. względem Ł. M., będąca wynikiem przywłaszczenia przez niego zarobków oskarżonego.

Mając na uwadze przedstawione powyżej okoliczności, zarówno obiektywnie dostrzegalne, jak i te, które stanowią rezultat zmiany nastawienia pokrzywdzonego M. W. wobec Ł. M., a także zasygnalizowane przez R. K., który pomimo prezentowanej wcześniej postawy, ostatecznie zdobył się na to, aby dostrzec i potwierdzić wpływ swojego zachowania na działania podjęte przez oskarżonego w stosunku do M. W. - Sąd odwoławczy uznał, iż zasadnym jest uznanie, że Ł. M. popełnił przypisane mu przestępstwo w sytuacji szczególnej, uzasadniającej potraktowanie jego czynu inaczej niż zwykłego, typowego rozboju określonego w art. 280 § 2 k.k. Również z tych względów, byłoby niezasadne i stanowiłoby przejaw rażąco surowego ukarania go, wymierzenie oskarżonemu za ten czyn kary 3 lat pozbawienia wolności, a więc kary w najniższym ustawowym wymiarze. W takiej sytuacji, Sąd Apelacyjny uznał, że wystąpiły uzasadnione podstawy do zastosowania wobec niego nadzwyczajnego złagodzenia kary na podstawie art. 60 § 2 k.k. ( por. wyrok SN z 15.12.2021 r., V KK 316/20, LEX nr 3343327, wyrok SA we Wrocławiu z 19.12.2022 r., II AKa 306/22, LEX nr 3507540, wyrok SA w Katowicach z 01.10.2020r., II AKa 224/20, LEX nr 3270116). W rezultacie wymierzył oskarżonemu karę 1 roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności, wyrażając przekonanie, że w przedstawionych powyżej okolicznościach, charakteryzujących aspekt motywacyjny działania oskarżonego, jak również jego zachowanie w trakcie zdarzenia - kara we wskazanym wyżej wymiarze jest adekwatna do ustalonych faktów i jako kara bezwzględnego pozbawienia wolności będzie w stanie w należyty sposób zrealizować cele wychowawcze i zapobiegawcze wobec sprawcy, jak również jako kara niebędąca wyrazem schematyzmu i nadmiernej powierzchowności ocen - w pożądany sposób wpłynie na kształtowanie świadomości prawnej społeczeństwa.

Wniosek

Obrońca oskarżonego wniósł w apelacji o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez:

1. uchylenie w pkt I części dyspozytywnej rozstrzygnięcia o karze,

2. zmianę opisu czynu przypisanego oskarżonemu w pkt I części dyspozytywnej wyroku w taki sposób, że w miejsce stwierdzenia "dokonał zaboru w celu przywłaszczenia pieniędzy" wpisać, iż "działając z góry powziętym zamiarem w celu wymuszenia zwrotu wierzytelności przysługującej mu od R. K. dokonał zaboru pieniędzy" i zakwalifikowanie czynu przypisanego oskarżonemu z art. 191 § 2 k.k.,

3. wymierzenie oskarżonemu za czyn przypisany w pkt I części dyspozytywnej wyroku kary 1 roku pozbawienia wolności,

4. utrzymanie wyroku w mocy w pozostałej części.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wnioski obrońcy oskarżonego wskazane w pkt 1-3 nie zasługiwały na uwzględnienie. Łączyły się one z potrzebą zakwalifikowania czynu oskarżonego z innego przepisu, a mianowicie z koniecznością uznania, że swoim zachowaniem wobec M. W. wyczerpał on znamiona przestępstwa z art. 191 § 2 k.k., nie zaś rozboju z art. 280 § 2 k.k. Jak dostatecznie jasno wskazano w części 3.1 niniejszego uzasadnienia, na gruncie stanu faktycznego tej sprawy, nie wystąpiły ku temu uzasadnione podstawy. Wobec braku podstaw do zmiany kwalifikacji prawnej czynu przypisanego Ł. M. nie wystąpiły również przesłanki do zmiany zaskarżonego wyroku w sposób postulowany w pkt 1-3. Dokonana przez Sąd Apelacyjny zmiana tego wyroku została spowodowana innymi okolicznościami niż eksponowane w apelacji obrońcy, przy czym poza zastosowaniem instytucji nadzwyczajnego złagodzenia kary i orzeczeniem jej w wymiarze odpowiednio niższym, uzasadnione było w pozostałym zakresie, utrzymanie w mocy zaskarżonego, co zaś korespondowało z wnioskiem obrońcy zawartym w pkt 4.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zaskarżony wyrok został utrzymany w mocy w zakresie rozstrzygnięć zawartych w pkt II - V jego części dyspozytywnej.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Rozstrzygnięcia zawarte w pkt II - V zaskarżonego wyroku dotyczyły zagadnień niekwestionowanych przez apelującego, a poza tym zasadności ich zmiany nie determinowała zmiana wyroku dokonana w postępowaniu odwoławczym, dlatego też w tej części wyrok Sądu Okręgowego został utrzymany w mocy.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zmiana zaskarżonego wyroku polegała na zastosowaniu wobec oskarżonego Ł. M. instytucji nadzwyczajnego złagodzenia kary określonej w art. 60 § 2 k.k. i w następstwie tego, orzeczenie wobec niego kary odpowiednio niższej, a mianowicie kary 1 roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności.

Zwięźle o powodach zmiany

Zastosowanie nadzwyczajnego złagodzenia kary podyktowane było dokonaniem przez oskarżonego przypisanego mu przestępstwa w szczególnej sytuacji motywacyjnej, związanej z postawą wobec niego innej osoby - R. K., co miało na tyle istotny wpływ na zachowanie Ł. M., że w zasadzie w sposób pewny, można twierdzić, iż gdyby nie naganność zachowania R. K., to oskarżony nie dopuściłby się rozboju na osobie M. W..

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III

Na podstawie art. 29 ust. 2 ustawy z dnia 26.05.1982 r. - Prawo o adwokaturze (Dz.U. z 2020r., poz. 1184 i 1268 z późn. zm.) w zw. z § 17 ust. 2 pkt 5 i § 4 ust. 3 rozporządzenia MS z dnia 03.10.2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu, zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz adw. W. S. kwotę 738 zł, w tym 23 % podatku VAT tytułem opłaty za pomoc prawną udzieloną oskarżonemu z urzędu w postępowaniu odwoławczym.

IV

Na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. i art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23.06.1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz.U. Nr 49 poz. 223 z późn. zm.) ze względu na trudną sytuację materialną oskarżonego, zwolniono go od wydatków związanych z postępowaniem odwoławczym oraz od opłaty za to postępowanie.

7.  PODPIS

SSA Dorota Mazurek SSA Małgorzata Jankowska SSA Przemysław Żmuda

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Okręgowego w Gorzowie Wlkp. z dnia 27 czerwca 2023 r., sygnatura akt II K 36/23

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana