Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 289/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Opolu z 19 maja 2023 roku w sprawie III K 3/23 dotyczący J. P. oskarżonego o to, że:

w dniu 6 sierpnia 2022 r. w O., przy ul. (...) działając w zamiarze ewentualnym pozbawienia życia, przewidując możliwość jego popełnienia i godząc się na to, usiłował pozbawić życia I. J. w ten sposób, że oddał w jej kierunku dwa strzały z broni pneumatycznej na śrut, z czego jeden z pocisków śrutowych trafił I. J. w lewe ucho i utkwił w tkankach miękkich szyi po stronie lewej, powodując obrażenia ciała w postaci rany postrzałowej w obrębie małżowiny usznej, co spowodowało naruszenie czynności narządów ciała i rozstrój zdrowia na okres powyżej dni siedmiu, przy czym zamierzony skutek pozbawienia życia nie nastąpił,

tj. o przestępstwo z art. 13 §1 k.k. w zw. z art. 148 §1 k.k. i art. 157 §1 k.k. w zw. z art. 11 §2 k.k.;

w okresie od 24 października 2018 r. do 31 marca 2019 r. w O., przy ul. (...) znęcał się psychicznie i fizycznie nad swoją partnerką I. J. w ten sposób, że znajdując się pod wpływem alkoholu, wszczynał awantury, w trakcie których ubliżał jej słowami powszechnie uznawanymi za obelżywe, poniżał ją, wzbudzał poczucie zagrożenia, groził spowodowaniem obrażeń ciała i pozbawieniem życia, wymachiwał w kierunku pokrzywdzonej nożem, rzucał przedmiotami, a także w czasie awantur używał wobec niej przemocy w postaci szarpania, popychania, uderzania z płaskiej dłoni, a także z pięści,

tj. o przestępstwo z art. 207 §1 k.k.;

w bliżej nieustalonym dniu, nie wcześniej niż 31 grudnia 2021 r. i nie później niż 8 stycznia 2022 r. w O., spowodował u I. J. naruszenie czynności narządów ciała i rozstrój zdrowia na okres poniżej dni siedmiu w ten sposób, że w czasie prowadzonej awantury pchnął ją małym nożem kuchennym w lewe udo od wewnętrznej strony, powodując jego rozcięcie,

tj. o przestępstwo z art. 157 §2 k.k.

tenże Sąd orzekł:

w miejsce czynu zarzucanego w punkcie I. części wstępnej wyroku uznaje J. P. za winnego tego, że w dniu 6 sierpnia 2022 r. w O., przy ul. (...) oddał w kierunku I. J. dwa strzały z karabinka pneumatycznego na śrut, przy czym jeden z pocisków śrutowych trafił I. J. w lewe ucho i utkwił w tkankach miękkich szyi po stronie lewej, czym spowodował u I. J. obrażenia ciała w postaci rany postrzałowej w obrębie małżowiny usznej, co spowodowało naruszenie czynności narządów ciała i rozstrój zdrowia na okres powyżej dni siedmiu, tj. przestępstwa z art. 157 §1 k.k. i za to na podstawie art. 157 §1 k.k. wymierza J. P. karę 4 (czterech) lat pozbawienia wolności;

w miejsce czynu opisanego w pkt. II części wstępnej wyroku uznaje J. P. za winnego tego, że w okresie od 6 listopada 2018 r. do 25 marca 2019 r. w O., przy ul. (...) znęcał się psychicznie i fizycznie nad swoją partnerką I. J. w ten sposób, że znajdując się pod wpływem alkoholu, wszczynał awantury, w trakcie których ubliżał jej słowami powszechnie uznawanymi za obelżywe, poniżał ją, wzbudzał poczucie zagrożenia, groził spowodowaniem obrażeń ciała i pozbawieniem życia, wymachiwał w kierunku pokrzywdzonej nożem, rzucał przedmiotami, a także w czasie awantur używał wobec niej przemocy w postaci szarpania, popychania, uderzania z płaskiej dłoni, a także z pięści, tj. przestępstwa z art. 207 §1 k.k. i za to na podstawie art. 207 §1 k.k. wymierza J. P. karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;

uznaje J. P. za winnego czynu zarzucanego w punkcie III. części wstępnej wyroku, tj. występku z art. 157 §2 k.k. i za to na podstawie art. 157 §2 k.k. wymierza J. P. karę 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności;

na podstawie art. 85 §1 k.k. i art. 86 §1 k.k. łączy J. P. kary pozbawienia wolności orzeczone w pkt. 1-3 części dyspozytywnej wyroku i wymierza mu karę łączną 5 (pięciu) lat pozbawienia wolności;

na podstawie art. 93a §1 pkt 3 k.k. w zw. z art. 93c pkt 5 k.k. orzeka wobec J. P. środek zabezpieczający w postaci terapii uzależnień;

na podstawie art. 41a §1 k.k. orzeka wobec J. P. środki karne w postaci zakazu kontaktowania się z pokrzywdzoną I. J. oraz zakazu zbliżania się na odległość mniejszą niż 10 metrów do ww. pokrzywdzonej na okres 5 (pięciu) lat;

na podstawie art. 44 §2 k.k. orzeka przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodów rzeczowych z wykazu dowodów rzeczowych nr (...) pod poz. (...) (pojedynczy karabinek pneumatyczny (...) model (...) kal. (...) mm D. ((...)) nr (...) oraz z wykazu dowodów rzeczowych nr (...) pod poz. (...) (śrut), przy czym drugi z wymienionych dowodów poprzez pozostawienie w aktach sprawy;

na podstawie art. 230 §2 k.p.k. zwraca:

• J. P. dowody rzeczowe z wykazu dowodów rzeczowych nr (...) pod poz. (...) oraz nr (...) pod poz. (...);

• pokrzywdzonej I. J. dowody rzeczowe z wykazu dowodów rzeczowych nr (...) pod poz. (...),

przechowywane w magazynie dowodów rzeczowych Komendy (...)Policji w O.

na podstawie art. 63 §1 k.k. zalicza J. P. na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okres tymczasowego aresztowania od dnia 7 sierpnia 2022r. godz. 11:45 do dnia 19 maja 2023 r.;

na podstawie art. 624 §1 k.p.k. zwalnia J. P. od obowiązku ponoszenia kosztów sądowych, obciążając wydatkami Skarb Państwa.

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny prokurator Prokuratury (...)w O.

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca adwokat P. M.

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości prokurator

☐ w części obrońca

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

Zmiana

Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut apelacji prokuratora:

3.1.

błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę wyroku i mający wpływ na jego treść, polegającego na nieustaleniu przez Sąd I instancji, iż oskarżony oddając w dniu 6 sierpnia 2022 r. w kierunku pokrzywdzonej I. J. dwa strzały z broni pneumatycznej na śrut, godził się na powstanie skutku w postaci pozbawienia życia pokrzywdzonej i możliwość taką przewidywał, a tym samym jego zachowanie nie wyczerpało znamion przestępstwa usiłowania zabójstwa z art. 148 § 1 k.k., wypełniając jedynie znamiona występku z art. 157 § 1 k.k., podczas gdy całokształt ujawnionych okoliczności sprawy, w szczególności sposób działania oskarżonego, tj. skierowanie broni w kierunku newralgicznej części ciała pokrzywdzonej – głowy i szyi, dwukrotne oddanie strzałów, jego cechy osobowości, tj. impulsywność, obniżona tolerancja frustracji z zrachowaniami agresywnymi, agresja po spożyciu alkoholu, pod wpływem którego znajdował się w czasie dokonania czynu, skłonność do zachowań nieodpowiedzialnych, jak również wypowiadane w chwili oddania strzałów groźby pozbawienia życia pokrzywdzonej, wykluczają prawidłowość przyjęcia ustalenia, iż zamiar oskarżonego ograniczał się jedynie do naruszenia czynności narządu ciała lub rozstroju zdrowia pokrzywdzonej określonego w art. 157 § 1 k.k., a obejmował możliwość pozbawienia życia.

Obrońca oskarżonego zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

błąd w ustaleniach faktycznych polegający na pominięciu szeregu istotnych okoliczności dla rozstrzygnięcia sprawy takich jak:

zeznań świadków J. Ł., D. M., którzy to w sposób wiarygodny wskazywali na patologiczne relacje wiążące oskarżonego i pokrzywdzoną oraz negatywne jej działania względem samego oskarżonego, a których to zeznania uznane zostały za niewiarygodne, gdyż nie korelowały zdaniem obrony z góry przyjętą tezą organów ścigania oraz Sądu I instancji;

całkowitego pominięcia zachowania pokrzywdzonej w dniu 6 sierpnia 2022 r., kiedy to I. J. fizycznie oraz słownie atakowała oskarżonego oraz jego matkę, konsekwencją czego doszło do zdarzenia objętego aktem oskarżenia;

pominięcia przez Sąd I instancji faktu, iż w przedmiotowej sprawie brak jest znamion znęcania się oskarżonego względem pokrzywdzonej, gdyż strony zamieszkiwały ze sobą jedynie krótko, a wszelkie zachowania negatywne zarówno ze strony oskarżonego jak i pokrzywdzonej wynikały jedynie z awantur powstałych w trakcie spożywania alkoholu.

rażącą niewspółmierność wymierzonej oskarżonemu kary i niewymierzenie wobec oskarżonego kar w niższej wysokości niż kara łączna 5 lat pozbawienia wolności bez uwzględnienia wszystkich okoliczności przemawiających na korzyść skazanego w postaci jego właściwości i warunków osobistych, jego krytyczny stosunek do popełnionych przestępstw, chęci poprawy, świadomości swoich czynów, współpracowania z organami ścigania, brak utrudniania prowadzenia postępowania, a także wielokrotnego szczerego wyrażenia skruchy.

☐ zasadny

☒ niezasadne zarzuty prokuratora.

☒ niezasadne zarzuty apelacji obrońcy.

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Co do apelacji obrońcy oskarżonego.

Apelacja obrońcy J. P. nie może być uznana za trafną.

Należy dostrzec, że w apelacji sformułowano dwa zarzuty, z których pierwszy dotyczący błędnych ustaleń faktycznych skoncentrowany jest głównie na wykazaniu, że nieprawidłowe jest ustalenie Sądu I instancji o popełnieniu przez oskarżonego występku znęcania się nad I. J. (pkt I. a) i c)).

Pkt I. b) jako jedyny odnosi się do głównego zarzutu postawionego w toku śledztwa, a to usiłowania zabójstwa pokrzywdzonej.

Wymownym jest także i to, że choć skarżący postuluje uniewinnienie oskarżonego od wszystkich przypisanych mu czynów, to co do czynu spowodowania obrażeń ciała pokrzywdzonej przez ugodzenie jej nożem nie postawił żadnego zarzutu w tej materii i nie przytoczył żadnej argumentacji podważającej ustalenie Sądu Okręgowego. A przecież skarżący, zmierzając do skutku w postaci zmiany lub uchylenia orzeczenia z powodu zaistnienia względnej przyczyny odwoławczej, powinien zgodnie z jego interesem wskazać w środku odwoławczym takie uchybienia, które wywołają skutek określony w art. 438 ( D. Świecki [w:] B. Augustyniak, K. Eichstaedt, M. Kurowski, D. Świecki, Kodeks postępowania karnego. Tom II. Komentarz aktualizowany, LEX/el. 2023, art. 427). Nie jest rzeczą Sądu Apelacyjnego domyślanie się, zgadywanie czy domniemywanie okoliczności, które winny być wykazane przez stawiającego określony zarzut i które zarzut ten uzasadniają.

Tym samym co do tego przypisanego oskarżonemu czynu Sąd Apelacyjny uznaje, że zwolniony jest z dokonania oceny prawidłowości rozstrzygnięcia w tej sprawie, z perspektywy poczynionych przezeń ustaleń faktycznych.

Sąd Apelacyjny zauważa pewną niekonsekwencję w stanowisku obrońcy oskarżonego. Z jednej strony apelujący podnosi zarzut błędnych ustaleń faktycznych z drugiej zaś w uzasadnieniu zarzutów stwierdza wprost, „(…) materiał dowodowy był spójny i obszerny co dawało podstawy do ustalenia jasnego stanu faktycznego, którego zresztą oskarżony nie negował, ani nie neguje.”

Z uwagi na takie stanowisko obrony podważające ustalenia co do występku znęcania się nad pokrzywdzoną należy zwrócić uwagę na opis przypisanego oskarżonemu czynu. Sąd Okręgowy bardzo uważnie analizował przedstawione mu dowody i wynikiem tej analizy jest ograniczenie czasowe przestępczego działania oskarżonego. Zarzucono mu bowiem popełnienie tego czynu od 24 października 2018 roku, zaś Sąd przyjął, iż było to od 6 listopada 2018 roku, a więc momentu, gdy pokrzywdzona zamieszkała z oskarżonym. Nadto choć zarzucono mu działanie do 31 marca 2019 roku to Sąd ustalił, iż odbywało się to do 25 marca 2019 roku.

Zupełnie nieuprawnione jest twierdzenie, że zeznania J. Ł. i D. M. zostały zdyskredytowane, gdyż nie korelowały z góry przyjętą przez Sąd tezą. Tak postawione twierdzenie zarzuca Sądowi realizację nieobiektywnego, sprzecznego z materiałem dowodowym postępowania i to podjętego wręcz z pominięciem przedstawionych dowodów, a zatem postąpienie sprzecznie z zasadą niezawisłości sędziowskiej i niezależności Sądu. Tymczasem przecież Sąd ten nie tylko wskazał, dlaczego nie daje wiary świadkom obrony, ale przede wszystkim wyjaśnił na jakich dowodach się oparł czyniąc ustalenia w tej sprawie oraz dlaczego dał im wiarę. Dokonując oceny dowodów i to przemawiających przeciwko oskarżonemu jak i tych które przeprowadził, a istotne były one dla jego obrony Sąd ten postąpił zatem zgodnie z dyrektywami wartościowania dowodów, które wymienione są w art. 7 k.p.k. Apelujący poza sformułowanie tej kontrowersyjnej tezy nie odniósł się w żaden sposób do faktu, że podstawą ustaleń o znęcaniu się oskarżonego nad I. J. były nie tylko jej zeznania, ale także zeznania M. D., M. K., N. C., A. S. oraz J. S., a zatem świadków w żaden sposób nie powiązanych z żadną ze stron. Wszystkie te osoby nie miały żadnych racjonalnych ani emocjonalnych powodów, aby opisać swoje wrażania co do podejmowanej interwencji w związku z zachowaniami oskarżonego wobec pokrzywdzonej. Sąd wykorzystał do ustalenia relacji między oskarżonym i matką jego dzieci także dokumentację z akt sprawy przez Sądem rodzinnym, Niebieskiej Karty, Ośrodka Wsparcia dla Ofiar Przemocy w Rodzinie. Jeśli mieć na względzie, iż żadnego z tych dowodów nie kwestionuje skarżący to nasuwa się jednoznaczny wniosek, że to nie uprzedzenia co do oskarżonego, ale rzetelna i krytyczna analiza materiału dowodowego doprowadziła Sąd Okręgowy do określonych ustaleń niekorzystnych dla oskarżonego. Sąd ten zatem dał wiarę jednej grupie dowodów natomiast nie uznał iżby miały taka wartość te które miały ekskulpować czy pomniejszyć odpowiedzialność oskarżonego. Sąd meriti poddał wszechstronnej analizie logicznej zebrane dowody, w sposób w pełni przekonujący oraz zgodny ze wskazaniami wiedzy i życiowego doświadczenia przedstawiając, na jakich przesłankach faktycznych i prawnych oparł swoje własne przekonanie odnośnie do wiarygodności tych dowodów, które włączył do faktycznej podstawy wyroku i dlaczego nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego. Wnioski ocenne Sądu wyprowadzone zostały z całokształtu okoliczności ujawnionych podczas przewodu sądowego (art. 410 k.p.k.), zgodnie z dyrektywami prawdy (art. 2 § 2 k.p.k.) i bezstronności (art. 4 k.p.k.), a tym samym nie wykraczają one poza granice ocen zakreślonych dyspozycją art. 7 k.p.k. ( por. np. wyrok Sądu Najwyższego z 16 grudnia 1974 r., Rw 618/74, OSNKW 1975 r., z. 3-4, poz. 47).

Nieakceptowalne jest także twierdzenie apelującego, że zachowania oskarżonego osoby z przeszłością kryminalną, zwolnionego po odbyciu wieloletniej kary pozbawienia wolności, alkoholizującego się regularnie, która w takim stanie ubliża pokrzywdzonej, grozi jej, ale także używa wobec niej przemocy fizycznej nie noszą w sobie elementów strony przedmiotowej znęcania się na osobą słabszą choćby z racji płci i przewagi fizycznej po stronie oskarżonego. Przez pryzmat upijania się oskarżonego i jego działań pod wpływem alkoholu należy przypomnieć, że także tenże Sąd fakt działania oskarżonego pod wpływem alkoholu dostrzegł i zaakcentował. Ta ostatnia okoliczność jest o tyle istotna, że jest powszechnie wiadomym, że alkohol rozhamowuje emocje, pomniejsza możliwości racjonalnego myślenia, ogranicza refleksję, powoduje rozluźnienie etyczno-moralne i niweluje obawy przed odpowiedzialnością, co powoduje, że sprawca nie kontroluje swych zachowań, w tym i siły jakiej używa. Nie panują nad swym zakłóconym alkoholem zachowaniem, czyniąc działania i podejmowane decyzje bezmyślnymi. Powiązanie tych wszystkich okoliczności uprawniało Sąd Okręgowy do uznania, że zachowania oskarżonego stanowiły znęcanie się nad I. J. i nie podważyła tego ustalenia polemiczna argumentacja obrońcy oskarżonego. Apelujący oparł się na tych dowodach, które odpowiadały przyjętej przez oskarżonego linii obrony i wyprowadził na tej podstawie wniosek, że niezasadnie przyjęto sprawstwo oskarżonego. Wywody apelacji nie przekonały o błędności rozstrzygnięcia Sądu I instancji w odniesieniu do zarzutu naruszenia normy art. 207 § 1 k.k. Nie sposób zaakceptować twierdzenia, że naruszenie czynności narządów ciała było nieznaczne w odniesieniu do pokrzywdzonej, skoro po pierwsze była ona ofiarą ugodzenia nożem w nogę a po drugie została postrzelona z wiatrówki i choć okoliczności te stanowią odrębnie ocenione przez pryzmat norm prawa karnego zachowania, to nie można ich zignorować w świetle ustaleń Sądu Okręgowego o znęcaniu się nad pokrzywdzoną.

B. Co do apelacji prokuratora.

Skarga oskarżyciela publicznego oceniona została jako nietrafna i to w stopniu oczywistym.

Podkreślić trzeba, że skarżący nie podważa ustaleń stanu faktycznego w niniejszej sprawie, czemu dał jednoznaczny wyraz w swej apelacji. Jej istotą jest kwestionowanie oceny materialnoprawnej zachowania oskarżonego z 6 sierpnia 2022 roku, kiedy to oddał dwa strzały w stronę pokrzywdzonej, z których jeden trafił ją w lewe ucho i utkwił w tkankach miękkich szyi, z perspektywy ustaleń o zamiarze oskarżonego. Podnosi się w apelacji, że o działaniu oskarżonego z zamiarem ewentualnym zabójstwa świadczą wymiennie w skardze okoliczności, a wśród nich następujące:

strzał oddany przez oskarżonego, gdyby przyjąć, że pocisk ugodził w gałkę oczną i ją uszkodził to mogło to doprowadzić do ślepoty jednoocznej i być kwalifikowane jako ciężkie kalectwo, uszkodzenie płuc, opłucnej czy serca w zależności od ciężkości mogły generować ciężki uszczerbek w postaci choroby zagrażającej życiu, a następnie zgonu ofiary,

gdyby strzał trafił, nie w lewą małżowinę, a w miejsce, gdzie została znaleziona śrucina mogło dojść do uszkodzenia tętnicy szyjnej, a to byłoby chorobą zagrażającą życiu, która mogłaby doprowadzić do zgonu co oznacza, że dokonanie czynu zabronionego nie było niemożliwe,

szczęśliwy zbieg okoliczności zdecydował, że nie doszło do śmierci pokrzywdzonej,

odległość i miejsce, z którego oskarżony oddawał strzał,

rodzaj użytego narzędzia,

dwa strzały oddane w stronę pokrzywdzonej i celowanie w okolice głowy i szyi,

cechy osobowości oskarżonego,

użycie słów, że zabije pokrzywdzoną w czasie oddawania strzałów.

Odnosząc się do apelacji prokuratora należy wskazać, że ten sformułował zarzut błędu w ustaleniach faktycznych stanowiących podstawę orzeczenia. Chodzi o błąd dowolności, gdyż Sąd - w ocenie skarżącego - dokonał nieprawidłowego ustalenia okoliczności, pomimo, że na podstawie prawidłowo przeprowadzonych i ocenionych dowodów należało dokonać innych ustaleń faktycznych odnośnie zamiaru oskarżonego. Zarzut taki jest trafny tylko wówczas, gdy zasadność ocen i wniosków, wyprowadzonych przez sąd z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego, nie odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania, przy czym zarzut ten nie może polegać na polemice z ustaleniami sądu wyrażonymi w uzasadnieniu wyroku. Sama więc możliwość przeciwstawienia ustaleniom sądu orzekającego odmiennego poglądu nie może prowadzić do wniosku o popełnieniu przez sąd błędu w ustaleniach faktycznych, który mógł mieć wpływ na treść zapadłego rozstrzygnięcia ( tak: Sąd Apelacyjny w Warszawie wyrok z 11 marca 2019 r., II AKa 290/18, Lex 2668873 oraz Sąd Apelacyjny we Wrocławiu wyrok z 13 grudnia 2018 r., II AKa 379/18, Lex 2609637).

Sąd Najwyższy w licznych orzeczeniach prezentuje utrwalone i jednolite stanowisko, iż dla wykazania wypełnienia podmiotowej strony zbrodni zabójstwa, w tym także usiłowania zabójstwa, tak w postaci zamiaru bezpośredniego jak i ewentualnego nie jest wystarczające wskazanie na sposób działania, w tym takie jego elementy jak rodzaj użytego narzędzia, siła ciosu czy skierowanie agresywnych działań przeciwko ośrodkom ważnym dla życia pokrzywdzonego. Są to niewątpliwie bardzo istotne elementy, które jednakże nie mogą automatycznie przesądzić, tak o spełnieniu strony podmiotowej zbrodni zabójstwa, jak i zdecydować o przypisanej sprawcy postaci zamiaru. Zazwyczaj niezbędna jest nadto analiza motywacji sprawcy, stosunków pomiędzy sprawcą a pokrzywdzonym w czasie poprzedzającym agresywne działania sprawcy, tła zajścia itp. (zob. wyrok z dnia 18 czerwca 1974 r., III KR 388/73, OSNKW 1974, z. 9, poz. 190, wyrok z dnia 9 maja 1975 r., III KR 388/73, OSNKW 1974, z. 7-8, poz. 170).

Analizę okoliczności wyliczonych wyżej, na których skarżący opiera swe twierdzenie o błędzie dowolności ustaleń zamiaru oskarżonego rozpocząć warto od ostatniej z zamieszczonych na liście. Wywody apelującego, iż zachowanie takie powiązane z wykrzykiwaniem przez oskarżonego groźby o tym, że zabije pokrzywdzoną to usiłowanie zabójstwa nie przekonały o trafności twierdzeń apelującego i błędności oceny tej sytuacji dokonanej przez Sąd Okręgowy w kontekście zamiaru, który towarzyszył oskarżonemu w czasie czynu.

Przyjmowanie, że owe groźby wypowiadane przez oskarżonego stanowią egzemplifikację prawdziwych intencji wobec pokrzywdzonej, wydaje się być oderwane od realiów funkcjonowania tych osób oraz rzeczywistych intencji oskarżonego. Wszak przecież oskarżonemu zarzucono ale i przypisano znęcanie się nad pokrzywdzoną, a jednym z jego zachowań skierowanych przeciwko I. J. było grożenie jej pozbawieniem życia.

Doświadczenie życiowe nakazuje uznać, iż w wielu wypadkach skonfliktowane strony kierują wobec siebie groźby wyrażane w słowach "zabiję cię" itp., co jednak jest jedynie postacią odreagowania konfliktu i wyrażenia agresji, a nie dowodzi rzeczywistego zamiaru zabójstwa. Ustalenie zamiaru towarzyszącego zachowaniu sprawcy podlega zawsze takim samym regułom dowodzenia, jak pozostałe okoliczności sprawy, a zatem wymaga niespornego udowodnienia i nie może ograniczać się jedynie do domniemań bądź stawiania uprawdopodobnionych, lecz nie udowodnionych bezspornie tez. ( wyrok SA w Katowicach z 20.11.2015 r., II AKa 405/15, LEX nr 2087689; wyrok SA w Gdańsku z 20.10.2015 r., II AKa 326/15, LEX nr 2006014). Takie stanowisko jest także wyrażane przez tutejszy Sąd, który sformułował tezę, że wypowiedzenie do osoby pokrzywdzonej słów o pozbawieniu życia nie musi świadczyć o tym, że towarzyszy im zamiar zabójstwa. ( wyrok SA we Wrocławiu z 12.06.2014 r., II AKa 148/14, LEX nr 1489199). Ma ono także swoje wsparcie w innych jeszcze orzeczeniach sądów apelacyjnych choćby w konsekwentnie prezentowanym poglądzie, że zamiar sprawcy powinien być badany bardziej wnikliwie niż przez wnioskowanie z treści wypowiadanych gróźb. Gdyby takie słowa miały wystarczać do ustalenia zamiaru zabójstwa ("ja was wszystkich pozabijam"), to sale sądowe byłyby pełne sprawców, którym to bezpodstawnie zarzucono. O przesłankach wnioskowania co do zamiaru z okoliczności przedmiotowych zachowania sprawcy Sąd Apelacyjny wypowiadał się wiele razy, począwszy od wyroku spod poz. 13 KZS 2/91. (w yrok SA w Krakowie z 7.03.2002 r., II AKa 3/02, KZS 2002, nr 3, poz. 26; wyrok SA w Krakowie z 29.01.2014 r., II AKa 262/13, LEX nr 1425428)

Samo więc wykrzykiwanie przez oskarżonego w stronę pokrzywdzonej słów, że ją zabije nie może być traktowane jako jednoznacznie określające jego zamiar pozbawienia życia matki jego synów.

Należy zatem poddać analizie dalsze z przywołanych w apelacji okoliczności.

Skarżący podnosi, że znaczenie ma rodzaj narzędzia, którym posłużył się sprawca. Rzecz jednak w tym, że obaj biegli i balistyk, i medyk sądowy jako zasadniczy wniosek dotyczący skutków możliwych do wywołania poprzez oddanie celnego strzału z broni pneumatycznej (wiatrówki) przekazali niemożność spowodowania śmierci przy wykorzystaniu takiej broni.

Teoretyczne rozważania o możliwości spowodowania śmierci poprzez ugodzenie pociskiem z wiatrówki, której moc nie wymagała uzyskania zezwolenia na jej posiadanie nie mogą przesądzić o trafności tezy, że in concreto oskarżony oddając strzał w stronę pokrzywdzonej przewidywał taki skutek, a co więcej, że się z nim godził. Jeśli miał on świadomość, że broń, której użył jest dopuszczona do posiadania bez zezwolenia, to tym samym jako oczywisty wniosek jawi się konieczność stwierdzenia, że taką bronią o takiej sile wyrzucenia pocisku, jakiej użył oskarżony nie może w normalnych, przeciętnych, standardowych warunkach posłużenia się nią spowodować tragicznego skutku w postaci śmierci ugodzonej pociskiem wystrzelonym z tej broni pokrzywdzonej. Normalny następstwem uderzenia człowieka śruciną wystrzeloną z wiatrówki jest spowodowanie obrażeń ciała ofiary, a nie jej śmierć.

Przeciwko uznaniu racji prokuratora przemawia także przywołana przez oskarżyciela okoliczność miejsca oraz odległości, z której oddane zostały strzały. Wypada zauważyć, że odległość ta była dość znaczna, wszak według samego oskarżonego strzelał z odległości 10 metrów, przy czym co ważne strzały oddawane były z otwartego okna budynku, w którym przebywał oskarżony. Jeśli zważyć na skutki spowodowane ugodzeniem pociskiem to nie może być wątpliwości, że były one, przez pryzmat miejsca i odległości, z której oddawał on strzał, o średnim ciężarze. Naruszone zostały funkcje narządów ciała pokrzywdzonej na czas powyżej dni 7. Przypomnieć trzeba, że dla odtworzenia zamiaru z jakim działał sprawca godzący w przedmiot ochrony jakim jest zdrowie i życie relewantny jest skutek, jaki swoim zachowaniem osiągnął, szczególnie wówczas, kiedy miał on swobodną możliwość podjęcia działań, które mogły wywołać dalej idące skutki dla zdrowia i życia pokrzywdzonego. ( wyrok SA w Warszawie z 28.10.2021 r., II AKa 198/21, LEX nr 3259514). Ten zaś w realiach tej sprawy nie był nawet ciężkim, a tym samym nie sposób uznać, że dowodzi on istoty zamiaru przewidywania śmierci pokrzywdzonej oraz godzenia się na tę śmierć.

Skarżący przywołuje także fakt, że oskarżony mierzył w głowę i okolice szyi. Rzecz jednak w tym, że takie stwierdzenie pozostaje w sprzeczności nie tylko z wyjaśnieniami oskarżonego, który co oczywiste broni się przed taką tezą, ale nie przystaje do – niekwestionowanych, a wręcz zaaprobowanych przez prokuratora – ustaleń Sądu Okręgowego. Ten bowiem w żadnym miejscu wyroku ani też uzasadnienia orzeczenia nie ustalił, że oskarżony celował w głowę, a tym bardziej, że celował w szyję. Takie twierdzenie apelacji jest w stopniu oczywistym sprzeczne z ustaleniami Sądu Okręgowego. Jeśli nawet mieć na względzie, że powstały w wyniku strzału skutek w postaci obrażeń małżowiny usznej może dowodzić, że oskarżony celował w głowę to razi dowolnością twierdzenie, że celował w szyję. Oskarżony jak wynika z jego wyjaśnień nie celował w pokrzywdzoną. Mając na uwadze jego stan nietrzeźwości nie sposób zasadnie dowodzić, że miał on możliwość precyzyjnego namierzenia celu, a co więcej trafienia w tenże tak jak to widzi oskarżyciel publiczny.

Uwzględniając, że strzały oddawane były z wiatrówki to nawet to, że oddał on także drugi strzał (niecelny) nie może dowodzić istnienia po jego stronie woli zabójstwa pokrzywdzonej i godzenia się na to. Rodzaj użytego narzędzia sprzeciwia się takiej tezie.

Zauważyć nadto trzeba, w kontekście okoliczności wskazanej w apelacji prokuratora (pkt 7 listy sformułowanej wyżej) i rozwiniętej w uzasadnieniu skargi, a dotyczące cech osobowości oskarżonego, że jest osobą z jej zaburzeniami oraz uzależnioną od alkoholu. To pod jego wpływem staje się agresywny i przestaje panować nad sobą i tak było w tym konkretnym przypadku. Jego agresywne czy impulsywne zachowania to sposób reakcji na niekorzystne czy nieakceptowane przez niego sytuacje. Choć był osobą wielokrotnie karaną, to jednak dominującym typem czynów zabronionych których się dopuszczał były te skierowane przeciwko mieniu, a zatem nie przeciwko życiu i zdrowiu. Uprawniony jest więc wniosek, że te zaburzone elementy jego osobowości nie prowadzą do działań naruszających zdrowie czy zagrażających życiu innych. To działanie w którym spowodował obrażenia pokrzywdzonej oddają strzały z wiatrówki było incydentem w jego życiu i nie uprawnia do generalizowania oraz stwierdzenia, że cechy osobowości oskarżonego świadczą o tym, że gotów był do spowodowania śmierci swej byłej konkubiny a matki jego synów. Jeśli uprzednio w trakcie awantur z pokrzywdzoną uciekał się do gróźb i stosowania przemocy to obecnie tylko dlatego, że była ona poza zasięgiem jego rąk użycie wiatrówki i spowodowanie obrażeń strzałem z niej oraz ugodzenie pociskiem nie świadczy o tym, że godził się na jej śmierć bo przewidywał że strzał z takiej broni może taki skutek spowodować.

Ostatnie okoliczności spośród tych wskazanych w apelacji, które wymagają komentarza to oznaczone jako 1. i 2. Są to hipotetyczne założenia autora apelacji, co by było gdyby strzał ugodził w inne niż ustalone miejsce. Takie tezy nie mają żadnego wsparcia dowodowego i są teoretycznymi przypuszczeniami, które w żadnym razie nie mogą być uznane za argumentację świadczącą o niezasadności ocen ustalonych faktów w tej sprawie z perspektywy zamiaru z jakim miał działać oskarżony.

Podobnie należy skomentować twierdzenie, że tylko szczęśliwy zbieg okoliczności zdecydował, że nie doszło do przebicia tętnicy szyjnej, a w konsekwencji śmierci pokrzywdzonej. Skarżący znów odwołuje się do teoretycznych rozważań biegłych, tymczasem Sąd Okręgowy jednoznacznie stwierdził, że „W realiach sprawy , zważywszy na odległość i miejsce, z którego oskarżony oddawał strzały oraz rodzaj narzędzia, jakim się posłużył, skutek takiego działania w postaci śmierci pokrzywdzonej był niemożliwy.” (podkreślenie SA). I tak właśnie należało sytuację tę ocenić, przez pryzmat realiów tej konkretnej sprawy, a nie hipotetycznych założeń co by było, gdyby.

Ustalenia dotyczące zamiaru ewentualnego zabójstwa nie mogą opierać się wyłącznie na fragmentarycznych faktach wiążących się ze stroną wykonawczą, lecz powinny być wnioskiem koniecznym, wynikającym z analizy całokształtu przedmiotowych i podmiotowych okoliczności zajścia, a w szczególności ze stosunku sprawcy do pokrzywdzonego, jego właściwości osobistych i dotychczasowego trybu życia, pobudek oraz motywów działania, siły ciosu, głębokości, kierunku rany i rozmiarów użytego narzędzia oraz z wszelkich innych przesłanek wskazujących na to, że sprawca, chcąc spowodować uszkodzenie ciała, zgodą swą, stanowiącą realny proces psychiczny, obejmował tak wyjątkowo ciężki skutek, jakim jest śmierć ofiary. ( wyrok SN (7) z 28.06.1977 r., VI KRN 14/77, OSNKW 1978/4–5, poz. 43; wyrok SN z 4.12.2018 r., II KK 104/18, LEX nr 2586256). Nawet jeśli oskarżony w chwili oddawania strzału był zły na pokrzywdzoną, bo sprzeciwiła się jego woli demonstracji broni synowi, czy następnie kłóciła się z jego matką to nie znaczy strzelając do niej i chcąc spowodować obrażenia jej ciała wolą swoją obejmował także tak dalekosiężny skutek jak je śmierć. Nie przedstawiono argumentów podważających ustalenia Sądu meriti, że tak nie było, a tym samym apelacja prokuratora w jej zasadniczej części uznana została za nietrafną.

W żadnym razie nie przekonała apelacja o błędnych ustaleniach faktycznych dotyczących zachowań oskarżonego w krytycznym czasie.

Nie zyskały akceptacji Sądu odwoławczego argumenty apelującego, a zatem i postulaty nie mogły być uwzględnione.

Odnośnie do rozstrzygnięcia o karze.

Obie apelacje skierowane zostały przeciwko całości wyroku, a zatem obowiązkiem Sądu odwoławczego jest odniesienie się do kwestii kar orzeczonych wobec oskarżonego.

Wobec tego, że apelacje obrońcy oskarżonego zwrócona była przeciwko części wyroku, w tym rozstrzygnięciu o karze łącznej konieczne było zbadanie, czy orzeczenie o tej karze wobec oskarżonego jest sprawiedliwe tzn. czy nie jest rażąco surowe, bo tylko w tym zakresie przez pryzmat granic apelacji obrońcy konieczna byłaby zmiana.

Sąd Apelacyjny w pierwszej kolejności odniesie się do kwestii kary z uwagi na treść apelacji prokuratora i jego żądania surowszej kary dla oskarżonego. Sąd odwoławczy nie uwzględnił apelacji oskarżyciela publicznego i tym samym dał wyraz stanowisku, że kary jednostkowa za kwestionowany czyn I. przypisany oskarżonemu oraz wymierzona mu kara pozbawienia wolności w żadnym razie nie może być uznana za rażąco łagodną. W głębokim przekonaniu Sądu odwoławczego nie tylko, że nie można mówić o rażąco łagodnym potraktowaniu oskarżonego, lecz nie może być wątpliwości co do tego, że wymierzona mu kara jednostkowa, ale i kara łączna są właściwą i sprawiedliwą odpłatą za jego przestępcze zachowania. Postulat prokuratora co do wymierzenia surowszej kary jednostkowej za przypisany czyn I. tylko wtedy byłby słuszny, gdyby uznano racje skarżącego o błędach ustaleń faktycznych co do zamiaru z jakim działał oskarżony i przypisano mu usiłowanie zbrodni zabójstwa, skoro tak nie uczyniono i uznano apelację w tym zakresie za nietrafną to konsekwencją takiego stanowiska było uznanie, że nie ma racji skarżący domagający się surowszego potraktowanie oskarżonego.

Przywołane przez Sąd a quo argumenty wykorzystane do określenia wysokości kary mają swoją jednoznaczną wymowę i w pełni zasługują na akceptację. Oskarżony jest osobą wyjątkowo niepoprawną, która nie liczy się z nikim i z niczym. W niedługi czas po opuszczeniu zakładu karnego, gdzie odbywał długoletnią karę pozbawienia wolności dopuszcza się ponownie czynów karalnych i to na szkodę osób bliskich, swojej konkubiny i matki jego dzieci. Jego agresywne zachowania są obserwowane przez synów i nie ma on zahamowań, aby w ich obecności maltretować matkę chłopców. Jeśli nadto powoduje także obrażenia fizyczne pokrzywdzonej to dowodzi, że także atak na zdrowie kobiety nie ma żadnych zasad i gotów jest atakować nawet osobę, która z racji płci i warunków fizycznych jest od niego słabsza.

Taka postawa wymaga surowej kary pozbawienia wolności i długotrwałej izolacji, bo oskarżony stanowi zagrożenie przebywając na wolności. Powinien być poddany także stosownej terapii, o której orzekł Sąd I instancji, a ta wymaga czasu, bo tylko taka terapia daje cień szansy na zmianę postawy oskarżonego i uświadomienie mu skali zła jakie uczynił, nie tylko samej pokrzywdzonej, ale także własnym synom, świadkom jego przestępczych zachowań kierowanych wobec osoby im bliskiej.

Kara wymierzona oskarżonemu jako łączna choć surowa, ale in concreto taką być musi, aby uświadomić oskarżonemu naganność jego postępowania i dać szansę na korektę jego postawy.

Mając natomiast na uwadze apelację obrońcy i jego zarzut oparty o podstawę z art. 438 pkt 3 k.p.k. należy zauważyć, że zmiana kary w instancji odwoławczej nie może następować w każdym wypadku, w którym jest możliwa (…), lecz wtedy tylko, gdy kara orzeczona nie daje się akceptować z powodu różnicy pomiędzy nią a karą sprawiedliwą, różnicy o randze zasadniczej, rażącej, wręcz „bijącej w oczy” (wyrok SN z dnia 2 lutego 1995 roku - KZS 4/96 poz. 42). Tutejszy Sąd Apelacyjny również przyjmuje domniemanie słuszności wyroków I instancji, to jest odmawia im swej aprobaty jedynie w razie stwierdzenia, że są (mogą być) niesprawiedliwe. (Wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 21 września 2000 roku II AKa 154/00, KZS 2000/10/37). Okoliczności mające wpływ na rozstrzygnięcie o sankcji wymierzonej oskarżonemu, wymienione w uzasadnieniu wyroku Sądu I instancji, przekonująco wykazały powody, dla których karę określono na poziomie, jaki wyrażono w zaskarżonym orzeczeniu.

Jeśli więc Sąd I instancji mający kontakt bezpośredni z oskarżonym uznaje, że kara za przypisane mu zachowania winna mieć określony w wyroku wymiar to tylko wtedy konieczne było dokonanie zmiany tychże rozstrzygnięć, gdyby podważono którekolwiek z ustaleń istotnych dla oceny tego orzeczenia. Nie czyni tego apelacja obrońcy i dlatego także i ten zarzut oceniono, jako nietrafny. Trudno bowiem uznać za przekonującą motywację apelacji twierdzenie o przyczynieniu się przez pokrzywdzoną do spowodowania u niej obrażeń, która wszczynała często konflikty, w których uczestniczył oskarżony. Po pierwsze nie ustalił tak Sąd I instancji, po drugie, nie dowiodła zasadności takiej tezy apelacja. Nadto, jeśli mieć na względzie wywód obrońcy oskarżonego odwołującego się do choroby alkoholowej J. P., która, jeśli dobrze odczytano intencje skarżącego, winna być traktowana jako okoliczność łagodząca to podkreślić trzeba, że oskarżony nie jest osobą ubezwłasnowolnioną, a picie alkoholu oraz powodowane przezeń skutki są mu znane, jeśli tak to dla poprawy swego zdrowia i zwalczenia skutków tej choroby wymagał leczenia. On jednak nie zrobił nic w tym zakresie, zatem nie może obecnie domagać się traktowania tego stanu jako okoliczności, która powinna być uwzględniana na jego korzyść i wpływać łagodząco na wymiar kary.

Te powody nakazywały odrzucenie argumentacji obrońcy oskarżonego dowodzącego, że kara wobec J. P. jest rażąco surową. Tak nie jest w tej sprawie, bo uzasadnienie Sądu Okręgowego w pełni przekonuje, że oskarżony na żadne łagodniejsze względy nie zasługuje.

Wnioski prokuratora Prokuratury Rejonowej w Opolu.

Wniosek obrońcy oskarżonego.

Prokurator wniósł o zmianę zaskarżonego orzeczenia poprzez:

uznanie, że oskarżony działał z zamiarem ewentualnym pozbawienia życia I. J., tj. uznanie go za winnego popełnienia czynu zrzuconego w pkt I aktu oskarżenia, stanowiącego przestępstwo z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 148 § 1 k.k. i art. 157 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i wymierzenie oskarżonemu kary 9 lat pozbawienia wolności.

rozwiązanie węzła wymierzonej w pkt 4 sentencji wyroku kary łącznej i orzeczenie za zbiegające się przestępstwa – na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k. – kary łącznej 10 lat pozbawienia wolności.

utrzymanie w mocy zaskarżonego orzeczenia w pozostałych zakresie.

Obrońca oskarżonego wniósł o: zmianę zaskarżonego wyroku w punkcie 1, 2, 3, 4, 5 oraz 6 części dyspozytywnej wyroku oraz odmienne orzeczenie co do istoty sprawy poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów; ewentualnie wymierzenie wobec oskarżonego kar jednostkowych za poszczególne czyny w dolnych granicach ustawowego zagrożenia.

☐ zasadny

☒ niezasadne wnioski prokuratora

☒ niezasadne wnioski obrońcy

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

W sekcji 3.1. podano przyczyny ocen zasadności wniosków stron.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Wniosek

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II.

Orzeczenie o kosztach sądowych oparto na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. i art. 17 ust. 1 i 2 ustawy z 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych tekst jednolity Dz. U z 1983 roku, Nr 49, poz. 223 z p.zm.). Należy bowiem mieć na uwadze sytuację materialną oskarżonego nie mającego stałych dochodów. Dodatkowo ma on zobowiązania alimentacyjne, co skłania do stwierdzenia, że w pierwszej kolejności konieczne jest, aby regulował swoje należności wobec uprawnionych dzieci, zaś obowiązki regulacji wydatków związanych z postępowaniem odwoławczym mają drugorzędne znaczenie w tych okolicznościach. Oskarżony jako osoby pozbawiona wolności, a tym samym pozbawiona możliwości zarobkowania oraz nieposiadająca własnych dochodów nie będzie w stanie ponieść obciążeń materialnych związanych z postępowaniem odwoławczym, a więc wydatków i opłat.

Wszystkie przytoczone wyżej rozważania doprowadziły do rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie Sąd odwoławczy.

PODPIS

SSA Wiesław Pędziwiatr SSA Jerzy Skorupka SSA Artur Tomaszewski

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1.

Podmiot wnoszący apelację

Prokurator (...)w O..

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

uznanie, że oskarżony działał z zamiarem ewentualnym pozbawienia życia I. J., tj. uznanie go za winnego popełnienia czynu zrzuconego w pkt I aktu oskarżenia, stanowiącego przestępstwo z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 148 § 1 k.k. i art. 157 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i wymierzenie oskarżonemu kary 9 lat pozbawienia wolności.

rozwiązanie węzła wymierzonej w pkt 4 sentencji wyroku kary łącznej i orzeczenie za zbiegające się przestępstwa – na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k. – kary łącznej 10 lat pozbawienia wolności.

utrzymanie w mocy zaskarżonego orzeczenia w pozostałych zakresie.

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

Zmianę wyroku przez ………

☒

Niezasadny

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2.

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego, adwokat P. M.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

zmianę zaskarżonego wyroku w punkcie 1, 2, 3, 4, 5 oraz 6 części dyspozytywnej wyroku oraz odmienne orzeczenie co do istoty sprawy poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów; ewentualnie wymierzenie wobec oskarżonego kar jednostkowych za poszczególne czyny w dolnych granicach ustawowego zagrożenia.

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

O zmianę zaskarżonego wyroku przez ……….

☒

Niezasadny.