Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 340/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 17 maja 2022 r., sygn. akt XVIII Ko 16/22

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Wnioskodawca

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1.

K. A. (1)

Postępowanie karne o czyny zarzucane K. A. (1), związane z przedmiotowym postępowaniem, zostało prawomocnie umorzone ze względu na ich znikomy stopień społecznej szkodliwości.

Akta sprawy Sądu Rejonowego dla Warszawy Śródmieścia o sygn. akt II K 468/21, w tym odpisy wyroków z uzasadnieniami:

1. Sądu Rejonowego dla Warszawy Śródmieścia wydanego w sprawie II K 468/21.

2. Sądu Okręgowego w Warszawie wydanego w sprawie IX Ka 1074/22

Ad.1- k.232-243, t.II.

Ad.2- k.244-250, t.II.

2.

K. A. (1)

Przedmiotowe zdarzenie było następstwem czynności policji, które nie były uzasadnione, rozpoczęło się od dwukrotnego uderzenia w plecy policjanta S. G. (1) przez wnioskodawczynię, a w trakcie późniejszych zdarzeń, osoba ta prezentowała także wobec policjantów postawę agresywną

Zeznania policjantów: S. G., T. P., E. P. i O. U.

k.143-146, 173-179

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

Nie dotyczy

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

j.w.

Brak wątpliwości co do autentyczności akt sprawy Sądu Rejonowego dla Warszawy Śródmieścia o sygn. akt II K 468/21

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

Nie dotyczy

STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzuty

1.Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku i mający wpływ na treść tego orzeczenia polegający na niezasadnym przyjęciu, że zgromadzony materiał dowodowy w postaci zeznań wnioskodawczyni K. A. (1) oraz zapis przebiegu spontanicznego zgromadzenia publicznego o charakterze pokojowym, w którym brała udział ww. wnioskodawczyni w dniu 28 stycznia 2021 r. świadczył o tym, że jej zatrzymanie przez funkcjonariuszy Policji było niewątpliwie niesłuszne, podczas gdy z będącego następstwem tego zatrzymania (wobec złożenia zażalenia na to zatrzymanie) postanowienia Sądu Rejonowego dla Warszawy Śródmieścia z dnia 19 października 2021 r. sygn. akt II Kp 522/21 wynikało wprost, że zatrzymanie ww. było zasadne, legalne i prawidłowe, co pozostaje w sprzeczności z ustaleniami sądu, które dały podstawę do zasądzenia zadośćuczynienia;

2. Obraza przepisów postępowania mająca wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 7 k.p.k., poprzez dowolną ocenę materiału dowodowego dokonaną z pominięciem istotnego dowodu w sprawie - postanowienia Sądu Rejonowego (o którym wyżej mowa).

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadne

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Oba zarzuty sformułowane przez prokuratora w petitum apelacji, mimo dwóch różnych podstaw, na których się opierały, sprowadzały się do pominięcia przez sąd I instancji dowodu z postanowienia Sądu Rejonowego dla Warszawy- Śródmieścia w Warszawie z dnia 19 października 2021r. sygn. akt II Kp 522/21, z którego „ wynikało wprost, że zatrzymanie ww. (czyli K.A. A.- przyp. sądu) było zasadne, legalne i prawidłowe”.

Zarzuty te zostały sformułowane błędnie.

„ Błąd w ustaleniach faktycznych (…; zarzut z punktu 1- przyp. sądu ) ma miejsce wówczas, gdy na podstawie prawidłowo przeprowadzonych i prawidłowo ocenionych dowodów sąd błędnie ustalił fakty. Wówczas ten błąd ma wpływ na treść orzeczenia. Natomiast jeżeli dowód został nieprawidłowo przeprowadzony, to nie może stanowić podstawy ustaleń faktycznych. Jeśli zaś dowód został nieprawidłowo oceniony (zarzut z punktu 2- przyp. sądu) , to następstwem błędnej oceny są błędne ustalenia faktyczne. W takim układzie procesowym uchybieniem pierwotnym, którego powinien dotyczyć zarzut, jest obraza przepisów postępowania, a jego następstwem są błędne ustalenia faktyczne” (Dariusz Świecki, teza 5 Kodeksu postępowania karnego do art. 438 k.p.k. w Tom II. Komentarz aktualizowany”, LEX/el/2022).

Tym samym, wystarczającym w niniejszej sprawie byłoby postawienie zarzutu „ obrazy przepisów postępowania…” ze wskazaniem skutku tego uchybienia, określonego w punkcie 1 zarzutów.

Idąc dalej, to miał rację skarżący wskazując, że sąd I instancji niezasadnie przyjął, że „ Dokument procesowy ze sprawy II Kp 322/21 SR dla W-wy Ś. ” nie miał „znaczenia dla oceny zasadności zatrzymania K. A. w dn. 28.01.2021 r.”. Dokument ten powinien był zostać omówiony w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku w sposób zgodny z przepisem art. 424 § 1 pkt. 1 k.p.k. a „ Pominięcie (…) przez Sąd Okręgowy tak istotnego w sprawie dowodu (…) wskazuje na pobieżną analizę i ocenę dowodów w wyniku czego doszło do niezgodnej z wymogami art. 7 kpk oceny tych dowodów…” (vide uzasadnienie apelacji).

Dodać należy, że analogiczny zarzut należałoby postawić także, uznaniu przez sąd I instancji za „ nie mające znaczenia dla oceny zasadności zatrzymania K. A. w dn. 28.01.2021 r.” dokumenty procesowe „ ze sprawy II K 468/21 SR dla W-wy Ś. ” w postaci „ Akt oskarżenia (k. 129-130), protokół rozprawy głównej (k.140-146, 173-179)”. Ich zakres obejmował m.in. zeznania policjantów uczestniczących w tej czynności, a więc istotne dowody dla ustalenia podstaw, dla których do zatrzymania wnioskodawczyni doszło i przebiegu dalszych, związanych z tych zdarzeń. Zeznania tych osób powinny zostać wprowadzone do przedmiotowego procesu i omówione przy dokonywaniu ustaleń w sprawie.

Pomijając wskazane wyżej dowody, nie doszło więc do zrealizowania przez sąd I instancji dyspozycji przepisu art. 410 k.p.k.

Z drugiej strony, stanowisko skarżącego o kluczowej dla rozstrzygnięcia roli ww. postanowienia sądu z 19 października 2021 roku, również nie zasługiwało na uwzględnienie. Jakkolwiek orzeczenie to, jako ściśle wiążące się z przedmiotem procesu winno zostać omówione, to sąd I instancji nie był nim związany zwłaszcza, o czym będzie mowa niżej, że było ono błędne. Zwrócenia uwagi wymaga przy tym okoliczność, że samodzielność jurysdykcyjna sądu karnego wyrażona w normie gwarancyjnej określonej w art. 8 § 1 k.p.k. nie prowadzi do podporządkowania się poglądom czy rozstrzygnięciom innych sądów czy organów (z wyjątkiem zapytań prawnych i wskazań sądu odwoławczego, które są wiążące dla sądu, któremu sprawę przekazano do ponownego rozpoznania – arg. z art. 442 § 3 k.p.k.). Stąd też, co do zasady, sąd karny samodzielnie rozstrzyga wszystkie kwestie prawne i faktyczne, zaś jedynie poglądy prawne wyrażone w podobnych kwestiach (a nie zapadłe orzeczenia) mogą być wykorzystywane jako materiał uzupełniający rozważania prawne, jednak bez możliwości związania nimi ( vide wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 30 maja 2006 r., sygn. II AKa 84/06).

Przechodząc do przebiegu zdarzeń, stanowiących podstawę przedmiotowego wniosku o zadośćuczynienie, należy zauważyć, że w pewnym momencie trwania protestu, w którym K.A. A. uczestniczyła i co do którego brak było podstaw do kwestionowania jego dotychczasowego, pokojowego charakteru, wnioskodawczyni i inni protestujący zostali otoczeni podwójnym kordonem policji. Czynność ta, jak słusznie zauważył sąd I instancji spowodowała, że „… wówczas już K. A. została pozbawiona wolności poprzez uniemożliwienie jej przemieszczania się”. Następnie, co wynikało z pominiętych przez ten sąd zeznań E. P., miała zostać przeprowadzona czynność legitymowania uczestników tego protestu, stłoczonych wewnątrz tych kordonów. Te czynności policji nie miały prawnych podstaw. Miał rację Sąd Okręgowy w Warszawie stwierdzając w uzasadnieniu wyroku zapadłego w sprawie IX Ka 1074/22 m.in. to, że „ K. A. (1) biorąc udział w pokojowym proteście realizowała konstytucyjnie zagwarantowane jej prawo do wolności wyrażania opinii, w tym prawo do krytykowania wyroku Trybunału Konstytucyjnego” (art. 54 ust. 1 Konstytucji- przyp. sądu), „ Argumentacja co do zagrożenia związanego z pandemią (…) jawi się jako powód iluzoryczny, wykorzystany właśnie do ograniczenia praw protestujących, wszak właśnie zacieśnienie uczestników poprzez objęcie ich kordonem, spowodowało zmniejszenie dystansu między nimi, finalnie zaś stanowić mogło zagrożenie ich bezpieczeństwa” oraz, że „… nie można tracić z pola widzenia sytuacji samej oskarżonej, której podstawowe prawo do wolności zostało z nieuzasadnionych przyczyn ograniczone”.

Opisywane czynności policji, do których nie powinno było dojść, stanowiły powód późniejszych zdarzeń związanych z zatrzymaniem wnioskodawczyni, zapoczątkowanych dwukrotnym uderzeniem K.A. A. w plecy policjanta S. G.. Należy przy tym zauważyć, że w przeciwieństwie do sądu wydającego zaskarżony wyrok, sąd rozpoznający apelację w sprawie IX Ka 1074/22, w pełni zasadnie, uwzględniając zgodność ze sobą i wzajemnie uzupełniający się charakter zeznań interweniujących policjantów, to jest ww. osoby (k.145) oraz T. P. (k.143) i E. P. (k.173), dowodów tych nie pomijał w swoich rozważaniach, a także nie kwestionował ich wiarygodności. To właśnie dwukrotne uderzenie policjanta stanowiło, odnotowaną w protokole zatrzymania wnioskodawczyni (k.51), rzeczywistą i jak należy przyjąć, wyłączną przyczynę przeprowadzenia tej czynności. K.A. A. swoim zachowaniem przyczyniła się więc do zatrzymania. Dalsze zachowania tej osoby, które wskazane zostały w protokole z tej czynności, zgodnie ze stanowiskiem przyjętym przez sąd I instancji, stanowiły konsekwencję późniejszej reakcji wnioskodawczyni na to zatrzymanie i na podejmowane wobec niej działania policji, w której dyspozycji już pozostawała. Nie powinny być one zatem do tego protokołu wpisane. Nie ma przy tym przeszkód, aby za sądem orzekającym w sprawie IX Ka 1074/22 i co do istoty zgodnie z zeznaniem K.A. A. (k.159) przyjąć, że uderzając w plecy funkcjonariusza policji, wnioskodawczyni starała się wyzwolić z kordonu policji i odzyskać swobodę poruszania się, której niesłusznie została pozbawiona. Tym samym, jako nieprawdziwe ocenić należało inne zeznanie tej osoby, że jej zatrzymanie „ było absolutnie nieuzasadnione, oparte na fałszywej przesłance, którą było uderzenie w plecy komisarza G., co nie miało miejsca (…) ja go nawet małym palcem nie dotknęłam” (k.155).

Oparcie przez sąd I instancji swoich ustaleń, kwestionujących jak się wydaje powody tej czynności („ Powodem zatrzymania miało być (…) naruszenie nietykalności cielesnej funkcjonariusza policji… ”), na bezkrytycznie ocenianych depozycjach tej osoby oraz na zapisie „ przebiegu spontanicznego zgromadzenia publicznego (…) dokonanego przez funkcjonariuszy policji”, który to, bez względu na to, czy dowodził pokojowego jego przebiegu czy też wskazywał, że „…w przeważającej większości kobiet, przebiegało bardzo spokojnie” (vide k.198v), miał za swój przedmiot zdarzenia już po podjęciu decyzji o tym zatrzymaniu, nie było więc prawidłowe i nie zasługuje na uwzględnienie. Nadto, ponieważ z protokołu zatrzymania nie wynikało, aby innym jego powodem były trudności z ustaleniem tożsamości K.A. A. (stanowiło go występowanie przesłanek przeprowadzenia przeciwko tej osobie postępowania w trybie przyspieszonym), jako zbędne należało ocenić rozważania tego sądu kwestionujące ich występowanie. Wreszcie, brak jest informacji aby ktokolwiek inny z uczestników tego protestu zareagował na ówczesne naruszenie prawa do wyrażania swoich poglądów w taki sam sposób, jak wnioskodawczyni co oznacza, że podjęcie agresywnych działań wobec policjanta, wyróżniały tę osobę na tle innych protestujących.

Idąc dalej, należy za sądem I instancji przyjąć, że już od samego początku zatrzymania podejmowane wobec wnioskodawczyni działania policyjne, przybrały postać, będącej wyrazem braku szacunku dla tej osoby, reakcji brutalnej i obcesowej, widocznej zwłaszcza w „ zawleczeniu” „ K. A. przez czworo funkcjonariuszy policji do radiowozu i wepchnięcie jej do jego wnętrza” (uzasadnienie sądu I instancji, k.198v) oraz w zdarzeniach podczas kontroli osobistej tej osoby.

Z drugiej strony, co zostało pominięte w rozważaniach sądu I instancji, który niezasadnie także w tym zakresie opierał się wyłącznie na relacji K.A. A., nie sposób nie zauważyć, że osoba ta, wbrew treści złożonych w sprawie zeznań (k.156, 157), że „ Używałam też czasem w obronie mocnych słów (…) mam stały repertuar, bardzo skromny z resztą, brzydkich słów. Przypisano mi słowa, których ja nigdy nie używałam i nie używam. Pani U. i pani P. wymyśliły sobie zwroty, których nigdy nie używałam ani nie będę używać” oraz, że w „ W wypadku obrony żadne słowa nie są obelżywe”, zarówno w trakcie czynności zatrzymania jak i później, w trakcie pobytu w komisariatach policji, również wykazywała daleko idącą agresję słowną oraz fizyczną, która świadczyła nie tylko o podejmowanej przez nią obronie przeciw działaniom policji, które słusznie oceniała jako bezpodstawne ale i o braku jej szacunku do policjantów. Szczególnie naganne były słowa wnioskodawczyni skierowane do E. P. a więc do innej, młodej kobiety w trakcie czynności dokonywania kontroli osobistej, których wypowiedzenia, K.A. A. w istocie potwierdziła („ Jednej z policjantek rzeczywiście życzyłam różnych niedobrych rzeczy, takich dla kobiet niedobrych…”, k.157). Miał rację sąd orzekający w sprawie IX Ka 1074/22, stwierdzając, że „ Oczywistym jest (…) że funkcjonariusze mają prawo do poszanowania ich nietykalności cielesnej i godności, co jest szczególnie istotne podczas wykonywania czynności służbowych przy tak newralgicznych zdarzeniach, jakie miało miejsce w niniejszej sprawie (…) Sprzeciw wobec opresji nie może uzasadniać wulgarnych słów, mających niewątpliwie wydźwięk znieważający, nie może też uzasadniać uderzania policjanta, kopania czy też szarpania” oraz, że nie miała racji obrońca, że „ K. A. (1) miała prawo do znieważania policjantów oraz do naruszenia ich nietykalności cielesnej” (k.247v).

Odnosząc się do podstawowej dla rozstrzygnięcia sprawy kwestii prawidłowości zatrzymania K.A. A. w oparciu o powyższe rozważania należy przyjąć, że jakkolwiek osoba ta, z określonych, w jakiejś mierze usprawiedliwionych przyczyn, naruszyła nietykalność cielesną funkcjonariusza publicznego podczas i w związku z pełnieniem przez niego czynności służbowych, to jednak, w całokształcie oceny wiążących się z tym zdarzeń oraz z perspektywy prawomocnego wyroku wydanego przez Sąd Okręgowy w Warszawie w dniu 8 grudnia 2022r. w sprawie o sygn. akt IX Ka 1074/22, zatrzymanie za ww. czyn oraz także za inne czyny wnioskodawczyni niezasadnie wymienione w protokole z przeprowadzenia tej czynności (przy czym, każdy z tych czynów, z osobna oceniany, z powodu znikomego stopnia społecznej szkodliwości, nie stanowił przestępstwa), ocenić należy jako oczywiście niewspółmierną i tym samym oczywiście nieuzasadnioną reakcję policji, która pociągnęła za sobą wzajemnie agresywne zachowania obu stron, to jest z jednej strony policji a z drugiej wnioskodawczyni. Tak więc, w wyniku kontroli dokonanej ex nunc, jako niewątpliwie niesłuszne należało ocenić przedmiotowe zatrzymanie K.A. A. w dniu 28 stycznia 2021r.

Stanowisko to pozostaje w zgodności z uchwałą Sądu Najwyższego (I KZP 5/06, opublikowaną w OSNKW 2006/6/55; vide też teza 2 wyroku Sądu Apelacyjnego w Szczecinie wydanego w sprawie II AKa 1/09; opublikowanego w LEX nr 508307), że „ Zasada ryzyka, przyświecająca odpowiedzialności odszkodowawczej Skarbu Państwa, o której mowa w art. 552 k.p.k. , oznacza tu, że kwestię bezpodstawności zatrzymania, w kontekście jego niewątpliwej niesłuszności, oceniać należy nie w aspekcie tego, co sądził organ zatrzymujący w momencie zatrzymywania osoby w oparciu o posiadane wówczas informacje, lecz z uwzględnieniem całokształtu materiału dowodowego, jakim dysponuje sąd orzekający w kwestii odszkodowania i zadośćuczynienia za to zatrzymanie, a więc pod kątem tego, co wynika także z dalszych czynności prowadzonych w sprawie, w której doszło do tego zatrzymania z uwzględnieniem prawomocnego orzeczenia kończącego postępowanie w sprawie, w której nastąpiło zatrzymanie, jeżeli takowe już zapadło”.

Powracając do postanowienia Sądu Rejonowego dla Warszawy- Śródmieścia w Warszawie z 19 października 2021 roku wydanego w sprawie II Kp 322/21, którego pominięcie stanowiło główny argument apelacji, przyjąć należy, że orzeczenie to nie uwzględniało okoliczności nieuzasadnionego sformowania przez policjantów dwóch kordonów otaczających protestujących i zamiaru legitymowania tych osób jak i powodu, dla którego K.A. A. uderzyła policjanta w plecy. Nadto, postanowienie to nie uwzględniało, wynikających z późniejszego wyroku wydanego w sprawie IX Ka 1074/22 nieadekwatności decyzji o zatrzymaniu wnioskodawczyni opartej na ww. czynie, który nie stanowił przestępstwa oraz niecelowości i nieprawidłowości przeprowadzenia w tych warunkach kolejnych czynności, będących konsekwencją tego zatrzymania, na których reakcją K.A. A. były kolejne jej zachowania, nie będące przestępstwami. Tym samym, orzeczenie to nie mogło stanowić podstawy przyjęcia, że zatrzymanie tej osoby nie było niewątpliwie niesłuszne.

W konsekwencji całości powyższych ustaleń należy przyjąć, że jakkolwiek sąd I instancji nie ustrzegł się błędów formalnych przy rozpoznawaniu sprawy i dokonywał ustaleń w jakiejś mierze opartych na niepełnych i częściowo nietrafnych rozważaniach, to przyjęcie w zaskarżonym wyroku „ niewątpliwie niesłusznego zatrzymania” wnioskodawczyni, był słusznym rozstrzygnięciem.

Odrębną kwestię stanowi wysokość zadośćuczynienia zasądzonego na rzecz K.A. A.. W tym zakresie sąd wziął pod uwagę okoliczności wskazane przez sąd I instancji w punkcie 6.2. uzasadnienia wyroku z następującymi zmianami, wynikającymi z odmiennych ustaleń wynikających z oceny zebranych w sprawie dowodów, to jest, że wnioskodawczyni:

- uderzając w plecy S. G. i przez cały przebieg zdarzeń prezentując także postawę agresywną, przyczyniła się do swojego zatrzymania a następnie sposobu, w jaki była traktowana przez policję, a w konsekwencji tego, do powstania szkody (art. 362 k.c.),

- o przysługujących uprawnieniach, została pouczona przed godz. 00:50 w dniu 29 stycznia 2021r., kiedy zakończono sporządzanie protokołu zatrzymania (czynność tę rozpoczęto w dniu 28 stycznia 2021r. o godz. 22:25- vide k.51), a więc znaczenie wcześniej, niż do KP w P. przybyła jej obrońca,

- dolegliwości związane z brakiem możliwości niezwłocznego skorzystania przez nią z leków, jedzenia i wody, wynikały też ze stosowanych przez policję procedur,

- została pouczona o przyczynach dokonania kontroli osobistej, co wynikało z zeznań policjantek.

Przy uwzględnieniu tych uwag przyjąć należy, że zasądzona K.A. A. przez sąd I instancji kwota 20.000 zł zadośćuczynienia plus odsetki jest rażąco zawyżona. W istocie, prowadziła ona do nadmiernego wzbogacenia tej osoby, to jest ponad doznaną krzywdę. Pełne zastosowanie w niniejszej sprawie znajduje stanowisko zawarte w tezach uzasadnienia postanowienia Sądu Najwyższego z 23 stycznia 2013 roku, V KK 231/12 to jest, że: „ W myśl art. 445 § 1 k.c. zadośćuczynienie winno być odpowiednie, co oznacza, że z natury rzeczy ma służyć złagodzeniu doznanej krzywdy, a jednocześnie nie być źródłem wzbogacenia. Jego wysokość wyznaczają dwie granice. Z jednej strony zadośćuczynienie powinno przedstawiać wartość ekonomicznie odczuwalną, a z drugiej, nie może być wysokością nadmierną w stosunku do doznanej krzywdy i powinno być utrzymane w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa, gdyż zarówno ocena, czy jest ono realne, czy nie nadmierne, pozostawać musi w związku z poziomem życia”. W tych warunkach należało przyjąć, że funkcję kompensacyjną w zupełności stanowić będzie kwota 8.000 zł zadośćuczynienia dla K.A. A. wraz z ustawowymi odsetkami. W pozostałym zakresie, wniosek tej osoby podlega oddaleniu.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie w całości ww. wniosku o zadośćuczynienie

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

W związku z uznaniem zarzutów apelacji za niezasadne, również wnioski apelacyjne nie zasługiwały na uwzględnienie.

OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Brak

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Nie dotyczy

ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Nie dotyczy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Nie dotyczy

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Pkt I wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 17 maja 2022 r., sygn. akt XVIII Ko 16/22

Zwięźle o powodach zmiany

Powody wskazano w pkt 3 uzasadnienia.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

Nie dotyczy

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Nie dotyczy

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Nie dotyczy

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

Nie dotyczy

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Nie dotyczy

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

Nie dotyczy

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Brak

Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Na podstawie art. 554 § 4 k.p.k., wydatkami za postępowanie odwoławcze obciążono Skarb Państwa.

PODPISY

Sławomir Machnio

Rafał Kaniok Piotr Bojarczuk

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 17 maja 2022 r., sygn. akt XVIII Ko 16/22

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana