Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 347/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1.

1CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

B. G. została oskarżona o to, że:

w dniu 1 grudnia 2021 roku około godziny 21:50 w mieszkaniu nr (...) przy ul.(...) w T., działając w zamiarze bezpośrednim pozbawienia życia M. S., to jest chcąc popełnić zarzucany jej czyn, zadała pokrzywdzonemu jeden cios nożem o długości jest ostrza około 19 cm w okolice żeber, w następstwie czego spowodowała u pokrzywdzonego obrażenia ciała w postaci rany kłutej klatki piersiowej po stronie lewej zlokalizowanej w linii pachowej środkowej, o długości kanału 8-9 cm penetrującego do jamy opłucnowej i miąższu płuc prostopadle do ściany klatki piersiowej, odmy i krwiaka jamy opłucnowej lewej oraz odmy podskórnej po stronie lewej z obrzękiem okolicy rany, co naruszyło czynności narządów ciała pokrzywdzonego - układu oddechowego - na okres nieprzekraczający 7 dni, lecz zamierzonego celu nie osiągnęła z uwagi na wezwanie przez pokrzywdzonego służb ratunkowych i udzielenie mu pomocy medycznej, czym naraziła M. S. na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu w postaci choroby realnie zagrażającej życiu to jest o czyn z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 148 § 1 kk.

Sąd Apelacyjny w Toruniu wyrokiem z 3 kwietnia 2023r. w sprawie II K 63/22

1.  uznał oskarżoną B. G. za winną popełnienia czynu zarzucanego jej w akcie oskarżenia, z tym ustaleniem, iż należało go opisać w następujący sposób:

w dniu 1 grudnia 2021 roku około godziny 21:50 w mieszkaniu nr (...) przy ul. (...) w T., działając z zamiarem ewentualnym przewidując możliwość spowodowania u pokrzywdzonego M. S. ciężkiego uszczerbku na zdrowiu w postaci choroby realnie zagrażającej życiu i godząc się na to bezpośrednio zmierzała do wystąpienia tego skutku w ten sposób, że zadała pokrzywdzonemu z siłą średnią jeden cios nożem o długości ostrza 19 cm w okolice żeber, w następstwie czego spowodowała u pokrzywdzonego obrażenia ciała w postaci rany kłutej klatki piersiowej po stronie lewej zlokalizowanej w linii pachowej środkowej, o długości kanału 8-9 cm penetrującego do jamy opłucnowej i miąższu płuc prostopadle do ściany klatki piersiowej, odmy i krwiaka jamy opłucnowej lewej oraz odmy podskórnej po stronie lewej z obrzękiem okolicy rany, co naruszyło czynności narządów ciała pokrzywdzonego - układu oddechowego - na okres nieprzekraczający 7 dni, lecz zamierzonego celu nie osiągnęła z uwagi na wezwanie przez pokrzywdzonego służb ratunkowych i udzielenie mu pomocy medycznej, to jest przestępstwa art. 13 § 1 kk w zw. z art. 156 § 1 pkt.2 kk w zw. z art. 157 § 2 kk w zw. z art. 11 § 2 kk i za to po myśli art. 11 § 3 kk na podstawie art. 14 § 1 kk w zw. art. 156 § 1 pkt.2 kk po zastosowaniu art. 60 § 2 pkt 1 i § 6 pkt. 2 kk wymierzył jej karę 2 (dwóch) lat i 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności,

2.  2. na podstawie art. 63 § 1 kk zaliczył wobec oskarżonej B. G. na rzecz orzeczonej kary pozbawienia wolności okres tymczasowego aresztowania od 1 grudnia 2021 roku od godziny 22.05 do dnia 20 marca 2023 roku do godziny 12.35,

3.  3. na podstawie art. 62 kk orzekł wykonanie orzeczonej wobec oskarżonej kary pozbawienia wolności w systemie terapeutycznym,

4.  4. na podstawie art. 93a § 1 pkt 3 kk w zw. z art. 93 c pkt 5 kk i w zw. z art.93 b § 1 i § 3 kk orzekł w stosunku do B. G. środek zabezpieczający w postaci terapii ambulatoryjnej dla osób uzależnionych od alkoholu,

5.  5. na podstawie art. 44 § 2 kk w związku ze skazaniem B. G. za czyn przypisany jej w punkcie 1 wyroku orzekł przepadek na rzecz Skarbu Państwa noża kuchennego z rękojeścią koloru czarnego ze śladami substancji koloru brunatnego jako przedmiotu służącego do popełnienia tego czynu,

6.  6. zasądził od Skarbu Państwa (Kasy Sądu Okręgowego w Toruniu) na rzecz adwokata P. J. kwotę 1920 (jeden tysiąc dziewięćset dwadzieścia złotych), tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej pokrzywdzonemu z urzędu,

7.  7. zasądził od Skarbu Państwa (Kasy Sądu Okręgowego w Toruniu) na rzecz adwokata M. K. kwotę 2520 (dwa tysiące pięćset dwadzieścia złotych), tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonej z urzędu,

8. zwolnił oskarżoną od obowiązku uiszczenia kosztów sądowych a wydatkami poniesionymi w toku postępowania obciążył Skarb Państwa.

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżona

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

B. G.

Sąd nie przeprowadzał postępowania dowodowego.

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżona

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

B. G.

Sąd nie przeprowadzał postępowania dowodowego.

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

Sąd nie przeprowadzał postępowania dowodowego.

Sąd nie przeprowadzał postępowania dowodowego.

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

Sąd nie przeprowadzał postępowania dowodowego.

Sąd nie przeprowadzał postępowania dowodowego.

1STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp

Zarzuty

Apelacja oskarżyciela publicznego

I.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść i rzutujący w konsekwencji na błędnie przyjętą kwalifikację prawną czynu przypisanego oskarżonej, a polegający na uznaniu, że oskarżona B. G. działając z zamiarem ewentualnym, przewidując możliwość spowodowania u M. S. ciężkiego uszczerbku na zdrowiu w postaci choroby realnie zagrażającej życiu i godząc się na to, zadała pokrzywdzonemu ze średnią siłą jeden cios nożem o długości ostrza 19 centymetrów w okolice żeber, podczas gdy prawidłowa i wnikliwa analiza dowodów zgromadzonych w przedmiotowej sprawie oraz zachowania oskarżonej zarówno przed, jak i po dokonaniu zarzucanego jej czynu, a zwłaszcza charakter użytego narzędzia w postaci noża o długości ostrza 19 centymetrów, rodzaj, siła i umiejscowienie zadanego ciosu, tj. okolice klatki piersiowej, a także fakt, że zminimalizowanie skutków działania oskarżonej było wynikiem opuszczenia miejsca zamieszkania przez pokrzywdzonego i samodzielnego wezwania służb ratunkowych, prowadzi do wniosku, iż oskarżona B. G. miała zamiar bezpośredni zabójstwa pokrzywdzonego M. S. i swoim zachowaniem bezpośrednio zmierzała do jego dokonania, a zamierzonego celu nie osiągnęła z uwagi na opuszczenie miejsca zamieszkania przez pokrzywdzonego oraz niezwłoczne udzielenie mu pomocy medycznej;

II.  obrazę prawa materialnego w innym zakresie niż kwalifikacja prawna czynu, tj. art. 46 § 1 k.k. poprzez jego niezastosowanie i brak orzeczenia na rzecz pokrzywdzonego środka kompensacyjnego w postaci zadośćuczynienia za doznaną krzywdę, mimo skierowania wniosku w tym przedmiocie przez prokuratora.

Apelacja obrońcy

błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu, że oskarżona B. G. działała z zamiarem ewentualnym spowodowania u pokrzywdzonego M. S. ciężkiego uszczerbku na zdrowiu w postaci choroby realnie zagrażającej życiu i godząc się na to bezpośrednio zmierzała do wystąpienia tego skutku, w sytuacji, gdy z analizy materiału dowodowego wynika, że oskarżonej takiego zamiaru przypisać nie można z uwagi na okoliczności sprawy, takie jak chociażby jeden cios zadany nożem kuchennym, co najwyżej ze średnią siłą, w przypadkowo wybrane miejsce, co skutkować powinno uznaniem, że oskarżonej przypisać można, co najwyżej dokonanie przestępstwa z art. 157 § 1 pkt 2 k.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutów za zasadne, częściowo zasadne albo niezasadne

Apelacja oskarżyciela publicznego

Skarżący nie złożył wniosku o sporządzenie uzasadnienia wyroku Sądu II instancji co, w związku z treścią art.423 § 1a kpk w zw. z art.458 kpk, zwalnia Sąd Apelacyjny od czynienia rozważań odnośnie tego środka odwoławczego.

Apelacja obrońcy

Zarzut nie jest trafny. Zgodnie z art. 9 § 1 kk czyn zabroniony popełniony jest umyślnie jeżeli sprawca działał z zamiarem bezpośrednim ( douls directus) lub z zamiarem ewentualnym ( dolus eventualis). O zamiarze ewentualnym, który przypisano oskarżonej w przedmiotowej sprawie można mówić wówczas, gdy skutek jest uświadamiany sobie przez sprawcę jedynie jako możliwy i na jego nastąpienie sprawca ten godzi się. Niewątpliwie w niniejszej sprawie najbardziej istotne znaczenie odgrywało, jakiego rodzaju skutek podejmując zachowanie oskarżona obejmowała swoją świadomością. Odtworzenie rzeczywistych przeżyć psychicznych sprawcy nie jest rzeczą łatwą, zwłaszcza jeśli tak, jak w przypadku oskarżonej B. G., zaprzecza ona zamiarowi spowodowania u pokrzywdzonego ciężkiego uszczerbku na zdrowiu. W takiej sytuacji istnienie takiego zamiaru lub jego brak, może być ustalone przede wszystkim na podstawie analizy najbardziej uchwytnych, widocznych elementów zachowania sprawcy. Ustalenia dotyczące zamiaru ewentualnego muszą mieć charakter całościowy, wynikać z analizy całokształtu okoliczności przedmiotowych i podmiotowych. Do tych zaś należą okoliczności przedmiotowe czynu. Nie oznacza to oczywiście lekceważenia innych okoliczności takich jak np.: charakter i usposobienie sprawcy, jego poziom umysłowy, refleksje emocjonalne, zachowanie się w stosunku do otoczenia, nietrzeźwość, tło i powód zajścia, stosunek do pokrzywdzonego (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z 10 marca 2008r. w sprawie II AKa 20/08). Przepis art.9 § 1 kk określa zarówno stronę intelektualną (przewidywanie możliwości popełnienia czynu zabronionego), jak i woluntatywną (godzenie się na popełnienie czynu zabronionego) zamiaru wynikowego (ewentualnego). Elementem wyróżniającym tę formę zamiaru jest strona woluntatywna, „godzenie się”, które musi treściowo różnić się od chęci (zamiar bezpośredni) (tak A. Zoll [w:] Kodeks karny. Część ogólna. Tom I. Cześć I. Komentarz do art. 1-52, wyd. V, red. W. Wróbel, Warszawa 2016, art. 9.). Zatem istota zamiaru wynikowego (ewentualnego) sprowadza się do tego, że sprawca, przewidując możliwość popełnienia czynu zabronionego, nie chce go popełnić, ale na jego popełnienie się godzi. „Godzenie się” dotyczy skutku ubocznego, realnego, lecz w rozumieniu sprawcy jedynie prawdopodobnego w stosunku do podstawowego celu jego działania (A. Zoll, tamże, z powołaniem się na wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z 18 grudnia 2012r. w sprawie II AKa 159/12). W przypadku zamiaru ewentualnego sprawca zdając sobie sprawę z prawdopodobieństwa popełnienia czynu zabronionego na pytanie czy gdyby miał istotną „prawie pewność”, znamionowaną wysokim stopniem prawdopodobieństwa, że jednak czyn zabroniony nastąpi, odpowiada, iż wówczas taka okoliczność mimo wszystko nie powstrzyma go przed podjęciem działania lub zaniechania, mimo że od strony woluntatywnej popełnienia czynu zabronionego w chwili jego dokonania de facto nie chciał (tak: Sąd Apelacyjny w Gdańsku w wyroku z 20 września 2022r. w sprawie II AKa 188/22). Sąd odwoławczy w niniejszym składzie podziela również pogląd Sądu Apelacyjnego w Gdańsku wyrażony w wyroku z 8 grudnia 2022r. w sprawie II AKa 303/22, że istotą zamiaru ewentualnego jest to, że sprawca dąży do osiągnięcia określonego, istotnego dla siebie celu, który może być zarówno karalny, jak i niekaralny, zaś skutek przestępny jest mu obojętny. Sprawca dążąc do osiągnięcia tego pierwszego celu akceptuje wszelkie skutki, jakie się wiążą z jego realizacją. Przenosząc poczynione powyżej rozważania na grunt rozpoznawanej sprawy wskazać należy, że – jak prawidłowo ustalił Sąd Okręgowy – oskarżona nie działała z zamiarem zabójstwa pokrzywdzonego (tak przyjął oskarżyciel publiczny w akcie oskarżenia), nie działała również z zamiarem bezpośrednim spowodowania u pokrzywdzonego ciężkiego uszczerbku na zdrowiu. Zachowaniem swoim wyczerpała jednak znamiona usiłowania w zamiarze ewentualnym spowodowania u niego takiego uszczerbku. B. G. - jak ocenił Sąd I instancji (str.24 uzasadnienia wyroku), czego skarżący nie kwestionuje (str.3 apelacji) - chciała „ukarać” syna, „dać mu nauczkę” aby zmienił swoje życie i stosunek do własnego syna; była to kolejna kłótnia między nimi. Dążąc do osiągnięcia tego celu zadała pokrzywdzonemu, wprawdzie ze średnią siłą ale jednak cios nożem o długości ostrza 19 cm. w okolice żeber powodując ranę długości 8-9 cm. penetrującą do jamy opłucnowej i miąższu płuc. Podkreślenia w tym miejscu wymaga, że dla przypisania sprawcy popełnienia przestępstwa ciężkiego uszczerbku na zdrowiu nie jest wymagane wykazanie, że godził się na wystąpienie określonego skutku stanowiącego ów ciężki uszczerbek na zdrowiu. Jak bowiem trafnie wskazał Sąd Apelacyjny w Szczecinie w wyroku z 21 lipca 2022r. w sprawie II AKa 68/22 „Zamiar spowodowania ciężkiego uszczerbku na zdrowiu przyjąć może postać zamiaru ogólnego. Sprawca nie ma na ogół świadomości dokładnego obrazu wszystkich następstw swojego działania, ale działa ze świadomością możliwości spowodowania daleko idącej krzywdy.” Jest to stanowisko utrwalone w orzecznictwie (patrz: wyroki: Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 12 stycznia 2022r. w sprawie II AKa 296/21, Sądu Najwyższego z 17 listopada 2021r. w sprawie IV KK 55/20, Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 22 października 2019r. w sprawie II AKa 174/19; postanowienie Sądu Najwyższego z 27 lutego 2020r. w sprawie III KK 377/19). Wprawdzie oskarżona w inkryminowanym czasie znajdowała się pod wpływem alkoholu (0,73 mg/l w wydychanym powietrzu), to jednak miała w pełni zachowaną poczytalność. Nie jest również upośledzona umysłowo i nie cierpi na chorobę psychiczną, co stwierdzili biegli po przeprowadzonej obserwacji sądowo – psychiatrycznej. Jest zatem osobą poczytalną, która choćby z racji wieku (w chwili czynu miała 62 lata) posiada takie doświadczenie życiowe, które pozwala jej na przewidywanie, że uderzając, choćby ze średnią siłą, człowieka nożem o ostrzu 19 cm. w okolice żeber musi liczyć się (godzić) ze spowodowaniem u pokrzywdzonego skutków w postaci ciężkiego uszczerbku na zdrowiu. Biorąc pod uwagę poczynione wyżej rozważania o charakterze ogólnym jak i szczegółowo odnoszące się do realiów rozpoznawanej sprawy, argumentacja skarżącego, choć zawarta na dwóch stronach apelacji, to w sumie sprowadzająca się do konstatacji, że oskarżona nie godziła się na spowodowanie u pokrzywdzonego ciężkiego uszczerbku na zdrowiu nie może zostać uznana za trafną. Podobnie jak dostrzeżona również przez Sąd Okręgowy (str. 3 uzasadnienia apelacji) okoliczność swego rodzaju prowokowania oskarżonej przez pokrzywdzonego wyrażającego się w słowach „to niech mama weźmie jeszcze nóż”. Nawet bowiem prowokowanie (tym bardziej jedynie słowne) sprawcy przez pokrzywdzonego nie zwalnia samo w sobie od odpowiedzialności za przypisane oskarżonej przestępstwo. Całkowicie chybioną jest argumentacja, że skoro nie doszło do powstania skutku w postaci ciężkiego uszczerbku na zdrowiu pokrzywdzonego, to oskarżonej nie można przypisać popełnienia przestępstwa działania z zamiarem ewentualnym jego popełnienia. Wszak oskarżonej przypisano usiłowanie popełnienia przestępstwa z art.156 § 1 pkt 2 kk; zatrzymanie się natomiast pochodu przestępstwa na etapie usiłowania nie skutkuje uniewinnieniem sprawcy.

Nadto, na marginesie podnieść należy, że wskazany w zarzucie apelacyjnym przepis, którego znamiona w ocenie skarżącego oskarżona swoim zachowaniem wyczerpała, tj. art.157 § 1 pkt 2 kk nie istnieje w Kodeksie karnym. Kodeks ten natomiast zawiera natomiast art.156 § 1 pkt 2 kk, którego popełnienie w formie stadialnej usiłowania przypisano oskarżonej w zaskarżonym orzeczeniu.

Wnioski

Apelacja oskarżyciela publicznego

zmiana zaskarżonego wyroku:

- w punkcie I poprzez przyjęcie, że oskarżona B. G. działała z zamiarem bezpośrednim pozbawienia życia M. S. i swoim zachowaniem zmierzała bezpośrednio do jego dokonania, w ten sposób, że zadała pokrzywdzonemu z siłą średnią jeden cios nożem o długości ostrza około 19 centymetrów w okolice żeber, w następstwie czego spowodowała u pokrzywdzonego obrażenia ciała w postaci rany kłutej klatki piersiowej po stronie lewej zlokalizowanej w linii pachowej środkowej, o długości kanału 8-9 cm penetrującego do jamy opłucnowej i miąższu płuc prostopadle do ściany klatki piersiowej, odmy i krwiaka jamy opłucnowej lewej oraz odmy podskórnej po stronie lewej z obrzękiem okolicy rany, co naruszyło czynności narządów ciała pokrzywdzonego - układu oddechowego - na okres nieprzekraczający 7 dni, lecz zamierzonego celu nie osiągnęła z uwagi na wezwanie przez pokrzywdzonego służb ratunkowych i udzielenie mu pomocy medycznej, czym naraziła M. S. na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu w postaci choroby realnie zagrażającej życiu, tj. przestępstwa z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 148 § 1 k.k. i wymierzenie jej za ten czyn kary 10 lat pozbawienia wolności,

- orzeczenie względem oskarżonej na podstawie art. 46 § 1 k.k. środka kompensacyjnego w postaci zadośćuczynienia za krzywdę wyrządzoną przestępstwem, poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego M. S. kwoty 10.000 złotych,

oraz utrzymanie pozostałych rozstrzygnięć w mocy.

Apelacja obrońcy

- zmiana zaskarżonego wyroku poprzez przyjęcie, że oskarżona popełniła jedynie przestępstwo z art.157 § 1 pkt 2 k.k.

- zasądzenie kosztów obrony udzielonej oskarżonej z urzędu nieopłaco­nych w całości ani żadnej części.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosków za zasadne, częściowo zasadne albo niezasadne.

Apelacja oskarżyciela publicznego

Skarżący nie złożył wniosku o sporządzenie uzasadnienia wyroku Sądu II instancji co, w związku z treścią art.423 § 1a kpk w zw. z art.458 kpk, zwalnia Sąd Apelacyjny od czynienia rozważań odnośnie tego środka odwoławczego.

Apelacja obrońcy

Ad. tiret pierwsze. Niezasadność zarzutu apelacyjnego. Podkreślenia również ponownie wymaga, że art.157 § 1 pkt 2 kk nie istnieje w Kodeksie karnym. Kodeks ten natomiast zawiera art.156 § 1 pkt 2 kk, którego popełnienie w formie stadialnej usiłowania przypisano oskarżonej w zaskarżonym orzeczeniu. Sprzecznym z kierunkiem zaskarżenia byłoby również wnioskowanie o przypisane oskarżonej czynu z art.157 § 1 kk (zakładając, że „pkt 2” został tam wskazany na skutek oczywistej omyłki pisarskiej), gdyż zbiegowo z usiłowaniem spowodowania ciężkiego uszczerbku na zdrowiu (13 § 1 kk w zw. z art.156 § 1 pkt 2 kk) przypisano oskarżonej popełnienie czynu z art.157 § 2 kk, nie zaś z art.157 § 1 kk.

Ad. tiret drugie. Wniosek jest zasadny. Sąd odwoławczy odniesie się do niego w rubryce 5.4.

1OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Nie dotyczy

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Nie dotyczy

1ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11.

Przedmiot utrzymania w mocy

0.1Zaskarżony wyrok poza częścią zmienioną.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Niezasadność zarzutów apelacyjnych poza jednym, który był trafny i skutkował zmianą zaskarżonego orzeczenia.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.11.

Przedmiot i zakres zmiany

0.0.1Orzeczenie w przedmiocie art.46 § 1 kk.

Zwięźle o powodach zmiany

Jak w rubryce 3.

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

Nie dotyczy

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Nie dotyczy

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Nie dotyczy

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

Nie dotyczy

4.1.

Nie dotyczy

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Nie dotyczy

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

Nie dotyczy

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III.

IV.

Na mocy przepisów § 2 pkt 1), § 4 ust.1 i 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 3.10.2016r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu przy uwzględnieniu § 11 ust.2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności adwokackie orzeczono o kosztach obrony z urzędu udzielonej oskarżonej w postępowaniu odwoławczym.

Na mocy przepisów § 2 pkt 1), § 4 ust.1, § 17 ust.2 pkt.5 i ust. 7 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 3.10.2016r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu przy uwzględnieniu § 11 ust.2 pkt 5 i ust.7 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności adwokackie orzeczono o kosztach reprezentowania z urzędu oskarżyciela posiłkowego w postępowaniu odwoławczym.

1Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

V.

Na mocy przepisu art.626 § 1 kpk, art. 1, art.2 ust. 1 pkt 5 ustawy z 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawcach karnych Sąd Apelacyjny wymierzył oskarżonej opłatę za drugą instancję w wysokości 400 zł. oraz zwolnił ją od wydatków postępowania odwoławczego. Uznał bowiem, że brak jest podstaw do zwolnienia jej od obowiązku ich ponoszenia w zakresie opłaty. Wydatkami postępowania odwoławczego obciążono Skarb Państwa.

1PODPISy

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1.

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonej

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wina

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

Uchylenie

☒

zmiana