Pełny tekst orzeczenia

Przewodniczący:

SSO Karol Troć

Protokolant:

st. sekr. sąd. Agnieszka Walerczak

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 860/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

4

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Garwolinie z dnia 12 września 2023 r. w sprawie II K 794/21

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☒ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ inny - pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

------------

---------------

----------------------------------------------------------------------

------------------------

--------

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

----------

-----------------

---------------------------------------------------------------------

------------------------

---------

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

------------------

-------------------------------

-------------------------------------------------------------------------------

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

-----------------------

----------------------------------------

---------------------------------------------------------------------------------

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.

Zarzuty z apelacji oskarżonych W. K. i M. Ć.:

Skarżący ci złożyli środki odwoławcze o jednakowej treści i oparli zawarte w nich zarzuty na braku ich zgody co do treści rozstrzygnięcia Sądu Rejonowego, która wynika z tego, iż według ich twierdzenia czyn za który zostali skazani nie jest przestępstwem.

Zarzuty zostały sformułowane przez skarżących jedynie ogólnikowo, przy czym Sąd Odwoławczy miał na względzie to, iż nie są oni podmiotami fachowymi.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacje oskarżonych W. K. i M. Ć. są o tożsamej treści, jak również meritum niniejszych środków odwoławczych zostało zawarte w apelacji obrońcy oskarżonej A. M. w rubryce 3.2. i wyczerpująco tam zostanie przeanalizowane, dlatego też celowym było łączne ich rozważenie by nie powielać elementów uzasadnienia i tym samym nie ograniczać jego czytelności. Ponadto, zgodnie z treścią zarzuconego oskarżonym czynu – działali wspólnie i w porozumieniu, a wszystkie istotne okoliczności sprawy są dla nich jednakowe.

Wniosek

Wniosek o uniewinnienie

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek został uwzględniony – ale nie tyle z uwagi na zasadność podniesionych zarzutów, co z uwagi na brak procesowych podstaw do wydania odmiennego rozstrzygnięcia, co zostanie szczegółowo omówione w rubryce 3.2 i 3.3.

Lp.

Zarzut

2.

Zarzuty z apelacji obrońcy oskarżonej A. M.:

I. Naruszenie prawa materialnego, a to art. 272 k.k. poprzez jego błędne zastosowanie i stwierdzenie, iż samo poświadczenie nieprawdy w dokumencie mającym znaczenie prawne realizuje znamię „podstępnego wprowadzenia w błąd", podczas gdy działanie to musi mieć charakter wyjątkowo przebiegłych i przemyślanych zabiegów.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Po zapoznaniu się z aktami sprawy w świetle złożonych apelacji, Sąd Okręgowy uznał podniesiony zarzut za zasadny.

W pierwszej kolejności należy zaznaczyć, iż zarzut obrazy prawa materialnego ma rację bytu, gdy nie są kwestionowane poczynione w sprawie ustalenia faktyczne (Postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 31 marca 2022 r., V KK 61/22). W niniejszym przypadku wymóg ten został zachowany, albowiem skarżąca nie neguje poczynionych ustaleń stanu faktycznego, z czym też zgodził się Sąd Okręgowy, przy czym doszło do wadliwej subsumpcji normy prawnej określonej w art. 272 k.k. Zagadnienia związane ze stanem faktycznym sprawy zostały również poruszone w rubryce 3.3., gdzie Sąd II instancji odniósł się do zarzutów apelacji pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego S. W. (1), a które dotyczyły przede wszystkim tego aspektu.

Przypisany oskarżonym czyn został spenalizowany w art. 272 k.k., zgodnie z treścią którego podlega karze, kto wyłudza poświadczenie nieprawdy przez podstępne wprowadzenie w błąd funkcjonariusza publicznego lub innej osoby upoważnionej do wystawienia dokumentu. Jak niewątpliwie można zauważyć, aby móc uznać taką kwalifikację prawną zachowania oskarżonych za prawidłową, pomiędzy podstępnym ich działaniem a wydaniem dokumentu poświadczającego nieprawdę, musi zachodzić związek przyczynowo – skutkowy. Ponadto, co wielokrotnie podkreślane jest w orzecznictwie - podstępne wprowadzenie w błąd w rozumieniu art. 272 k.k. oznacza szczególną, a nie zwykłą formę wprowadzenia w błąd i nie wystarcza więc dla wypełnienia znamion tego czynu samo złożenia oświadczenia nieprawdziwej treści, ale konieczne jest podjęcie pewnych działań, przebiegłych, pozorujących jego zgodność z rzeczywistością i utrudniających wykrycie prawdy (por. np. Wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 29 września 2022 r., II AKa 85/22). Podobnie wypowiedział się Sąd Apelacyjny w Katowicach, który wprost wskazał, iż nie stanowi realizacji znamion występku z art. 272 k.k. złożenie przed notariuszem oświadczeń woli odbiegających od rzeczywistej treści umowy czy też własnych oświadczeń odbiegających od rzeczywistego stanu rzeczy (wyrok z dnia 3 marca 2022 r., II AKa 37/21).

Przekładając powyższe rozważania na kanwę niniejszego postępowania, jednoznacznie należy stwierdzić, iż nie doszło do realizacji przez oskarżonych znamion przypisanego im czynu. Nie można zaaprobować stanowiska pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego S. W. (1), który w swoim środku odwoławczym, jak również w odpowiedzi na apelacje, w takich czynnościach jak założenie księgi wieczystej czy skompletowanie potrzebnej do sprzedaży nieruchomości dokumentacji dopatrzył się działań podstępnych - przebiegłych, pozorujących. Niewątpliwie inaczej rzecz by się miała, gdyby np. posłużono się w tym celu nieautentyczną dokumentacją. Nietrafnym wnioskowaniem pełnomocnika jest także wywodzenie działań podstępnych z faktu zmiany notariusza po wcześniejszej bezskutecznej próbie sprzedaży nieruchomości J. P., która to miała mieć miejsce w kancelarii notarialnej J. I.. J. P. w swojej depozycji w tym zakresie wskazał m.in. na to, że po wizycie w kancelarii notarialnej J. I., z powodu spornej sytuacji prawnej związanej z nieruchomością, po dodatkowej konsultacji z adw. K. zrezygnował z zawarcia umowy. Natomiast notariusz J. I. zeznał, że nie pamięta w ogóle okoliczności wizyty w jego kancelarii, nie kojarzy osób, które miałyby się u niego stawić, przy czym jednocześnie też takiej sytuacji nie wykluczył. Ponadto, użycie przez pełnomocnika stwierdzenia, że notariusz w trakcie przesłuchania na rozprawie „zasłaniał się niepamięcią”, sugeruje świadome działanie zeznającego na korzyść oskarżonych, jego wiedzę o przedsiębranych przez nich zarzuconych przestępczych czynnościach, a nawet chęć pomocy w ich ukryciu, co jest znaczną nadinterpretacją, nie mającą żadnych podstaw w materiale dowodowym. Powyższe okoliczności, choć dotyczą ściślej apelacji pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego S. W. (1), należało rozważyć w tym miejscu w kontekście zagadnienia działań podstępnych w odniesieniu do czynu z art. 272 k.k.

Następnie, pozostając przy analizie znamion przestępstwa wyłudzenia podstępem poświadczenia nieprawdy zauważyć należy, że zgodnie z poglądem aprobowanym przez orzecznictwo i doktrynę, umowa notarialna nie stanowi poświadczenia prawdziwości składanych przez strony oświadczeń, ale wyłącznie poświadczenie faktu, że strony umowy dane oświadczenia przed notariuszem złożyły. Ponadto przyjmuje się, że na podstawie tego można wręcz sformułować bardziej ogólną tezę, że nie stanowi realizacji znamion czynu zabronionego z art. 272 złożenie przez sprawcę własnych, niezgodnych z rzeczywistym stanem rzeczy oświadczeń przed określoną instytucją lub funkcjonariuszem publicznym uprawnionym do przyjmowania takich oświadczeń, po to by uzyskać dokument potwierdzający fakt ich złożenia. Nie dochodzi bowiem wówczas do poświadczenia przez tę osobę nieprawdy, gdyż oświadczenie o określonej treści w rzeczywistości zostaje przez określoną osobę złożone (W. Wróbel, T. Sroka [w:] Kodeks karny. Część szczególna. Tom II. Część II. Komentarz do art. art. 212-277d, red. A. Zoll, Warszawa 2017, art. 272).

Zważając na powyższe jednoznacznie należało przyjąć, że w niniejszym stanie faktycznym znamiona czynu zabronionego wskazane w art. 272 k.k. nie zostały zrealizowane, toteż nie można było przypisać oskarżonym winy za popełnienie tak kwalifikowanego czynu.

Wniosek

Wniosek o uniewinnienie oskarżonej

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Zarzut skarżącej okazał się zasadny, ale jak w pkt 3.1. nie tylko ze względu na zasadność apelacji obrońcy – o czym poniżej

Lp.

Zarzut

3.

Zarzuty z apelacji pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego S. W. (1):

I. Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia, mający wpływ na jego treść, poprzez:

- błędne uznanie, iż S. W. (1) nie ponosi szkody wskutek popełnionego przez oskarżonych przestępstwa, podczas gdy przez bezprawne działanie oskarżony został on całkowicie pozbawiony majątku, którego jest właścicielem, a którego wartość jest szacowana na 400.000 złotych;

- błędne uznanie, iż brak jest znamion przestępstwa określonego w art. 284 § 1 k.k., podczas gdy przywłaszczone zostało prawo własności S. W. (1), oskarżeni działali w ściśle określonym celu przywłaszczenia cudzego prawa i pozbawienia S. W. (1) prawa własności i uniemożliwili tym samym osobie uprawnionej skorzystanie z tego prawa.

II. Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia, mający wpływ na jego treść, poprzez błędne uznanie, iż M. L. i B. L. nie ponieśli szkody, że działanie oskarżonych nie wyczerpało znamion czynu zabronionego stypizowanego w art. 286 § 1 k.k. bowiem kupili działkę za cenę odpowiadającą jej wartości rynkowej, podczas gdy kupili nieruchomość z wadą prawną co już stanowi o istnieniu szkody i istnieniu wszystkich przesłanek przestępstwa oszustwa.

III. Rażąca niewspółmierność kary, poprzez warunkowe umorzenie postępowania wobec wszystkich oskarżonych za czyn z art. 272 k.k., podczas gdy adekwatna byłaby kara surowsza, ze względu na to, iż czyn oskarżonych był dokonany z zamiarem bezpośrednim, wartość poniesionej szkody jak i społeczna szkodliwość czynu jest znaczna, a w efekcie celowe działanie oskarżonych doprowadziło do faktycznej utraty przez S. W. (1) prawa własności a M. L. i B. L. do kupna nieruchomości z istotną wadą prawną.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd Okręgowy dokonał rozważań związanych z dwoma pierwszymi zarzutami skarżącego, których istota odwołuje się do błędu w ustaleniach faktycznych, wskutek czego Sąd Rejonowy zdaniem skarżącego, nie dopatrzył się popełnienia przez oskarżonych czynów zabronionych z art. 286 § 1 k.k. ani 284 § 1 k.k. Taki ograniczony zakres rozpoznania apelacji i tym samym uzasadnienia, tylko do poszczególnych uchybień podniesionych przez stronę lub podlegających uwzględnieniu z urzędu, jeżeli rozpoznanie w tym zakresie jest wystarczające do wydania orzeczenia, a rozpoznanie pozostałych uchybień byłoby przedwczesne lub bezprzedmiotowe dla dalszego toku postępowania, przewiduje art. 436 k.p.k. W niniejszym postępowaniu bezprzedmiotowymi byłyby rozważania w zakresie orzeczonej kary, w sytuacji gdy wydano wyrok uniewinniający.

W pierwszej kolejności zasadnym jest odniesienie się do kwestii prawnej dopuszczalności tak występowania przez S. W. w charakterze pokrzywdzonego/oskarżyciela posiłkowego, jak i dopuszczalności wniesienia przez niego apelacji. Jest to kwestia istotna zwłaszcza dlatego, że nie wpłynęła żadna inna apelacja na niekorzyść oskarżonych i w przypadku stwierdzenia jej niedopuszczalności, na tym należałoby zakończyć jakiekolwiek dalsze rozważania prawne w sprawie.

Oskarżyciel publiczny sformułował zarzut aktu oskarżenia w sposób nietypowy. Do znamion występku oszustwa należy bowiem doprowadzenie innej osoby do niekorzystnego rozporządzenia mieniem własnym lub cudzym - za pomocą oszukańczych działań lub zaniechań. Oskarżeni zawierając umowę sprzedaży, będącą istotą zarzutu aktu oskarżenia, przenosili własność nieruchomości, doprowadzając nabywców do rozporządzenia ich mieniem w zakresie świadczenia wzajemnego – zapłaty ceny. Żaden aspekt tej umowy nie prowadził do tego, że S. W. (1) rozporządzał jakimkolwiek mieniem. Inne osoby zawierały umowę, dotykającą jego majątku, ale znamię „doprowadzenia innej osoby do rozporządzenia mieniem” nie było spełniane, jako że notariusz, działający wyłącznie jako kwalifikowany świadek zawieranej przez strony umowy, autor jej szczególnej formy, nie przenosi na nikogo prawa własności, bo nie jest mu ono przynależne. Tymczasem oskarżyciel publiczny, zawierając w opisie czynu wszystkie typowe znamiona występku oszustwa, wskazał akcesoryjnie, ale w całkowitym oderwaniu od tychże znamion, że oskarżeni doprowadzając p. L. do niekorzystnego rozporządzenia swoim mieniem, działali również (w nieopisany sposób) na szkodę S. W.. Wskutek tego zabiegu redakcyjnego S. W. został (skądinąd słusznie) wskazany jako osoba, której dobro prawnie chronione (co najmniej posiadanie) zostało co najmniej zagrożone. Otwierało to drogę tak do formalnego uznania go za osobę pokrzywdzoną, jak i do ewentualnych późniejszych zmian w zakresie opisu czynu i jego kwalifikacji prawnej w kierunku, uznającym go ostatecznie za osobę nie tylko procesowo, ale i materialnie pokrzywdzoną. Czynności Sądu Rejonowego poszły jednak w kierunku czynu przeciwko wiarygodności dokumentów, przy którym w ogóle brak jest co do zasady osób pokrzywdzonych. Taka zmiana nie pozbawiła jednak S. W. procesowej roli pokrzywdzonego/oskarżyciela posiłkowego, bowiem do uprawomocnienia się wyroku ma on prawo wykazywać, że rozstrzygnięcie Sądu, pozbawiające go tego przymiotu, nie jest prawidłowe. Dlatego co do zasady jego uprawnienie do wniesienia apelacji na niekorzyść oskarżonych nie mogło zostać skutecznie zakwestionowane.

Sąd II instancji zgodził się z Sądem meriti co do rozstrzygnięcia w części, w jakiej nie przypisał oskarżonym sprawstwa z art. 284 § 1 kk. Aby móc przypisać oskarżonym winę, ich czyn musi zrealizować wszystkie znamiona właściwe dla danej kwalifikacji prawnej. Nie wchodząc bliżej w zbędne rozważania, czy jedno zachowanie oskarżonych mogło stanowić dwa odrębne przestępstwa na szkodę różnych pokrzywdzonych – z art. 284 § 1 kk i z art. 286 § 1 kk – ale też w kompleksowe zagadnienia ściśle związane z problematyką prawa cywilnego - skuteczności przedmiotowej umowy sprzedaży spornej nieruchomości i konfliktu co do prawa jej własności w ogóle, kluczowymi dla niniejszej sprawy w kontekście podniesionych zarzutów był fakt, czy oskarżeni w chwili zawierania umowy sprzedaży nieruchomości, tj. 29 października 2020 r., byli uprawnieni do dysponowania tymże prawem majątkowym, czy też nie. Jak wynika z akt sprawy, oskarżeni byli świadomi roszczeń, które posiadał w stosunku do przedmiotowej działki S. W. (1), albowiem taką wiedzę pozyskali m.in. od jego pełnomocnika, który poinformował oskarżonych o tym fakcie pismem z dnia 16 kwietnia 2020 r., z odpisów postanowień w przedmiocie odrzucenia poprzednich wniosków S. W. (1) o zasiedzenie własności nieruchomości, przesłanych przez Sąd Rejonowy w Garwolinie, czy chociażby bezpośrednio od państwa W.. Taki stan rzeczy nie zmienia faktu, że w chwili spisania aktu notarialnego w żaden sposób nie byli pozbawieni prawa dysponowania swoim prawem majątkowym. Pomimo kolejnego, tym razem skutecznie złożonego wniosku o zasiedzenie w dniu 18 września 2020 r., Sąd nie wydał postanowienia zabezpieczającego w tym zakresie. Ponadto, samo posiadanie roszczenia przez oskarżyciela posiłkowego nie przesądzało jeszcze o uznaniu go za zasadne i tym samym o wydaniu korzystnego dla niego orzeczenia. Powyższe bezsprzeczne fakty nie pozwalają na uznanie, iż zachowanie oskarżonych zrealizowało znamiona przestępstw z art. 284 § 1 k.k. Podkreślić należy, że istota przestępstwa przywłaszczenia polega na bezprawnym potraktowaniu uzyskanej wcześniej cudzej rzeczy (prawa majątkowego) jak swojej własnej, czego przejawem jest takie zachowanie, które jednoznacznie wskazuje na traktowanie tej cudzej rzeczy lub prawa majątkowego jak swojego własnego. Chodzi tu o jakikolwiek uzewnętrzniony przejaw traktowania danej rzeczy jak swojej własnej - przy świadomości braku tytułu prawnego ku temu (Wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 1 lutego 2022 r. II AKa 246/20). Zważając na te przesłanki nie można przyjąć, że oskarżeni dysponowali cudzym prawem majątkowym, że nie mieli tytułu prawnego, skoro orzeczenie w tej kwestii nie zostało jeszcze wtedy wydane, a roszczenia oskarżyciela posiłkowego mogli oceniać jako niezasadne. Nie mając wówczas świadomości zasadności roszczeń S. W. (a wobec procesowego odrzucania jego wcześniejszych wniosków mieli prawo mieć uzasadnione wątpliwości co do ich zasadności), nie mogli mieć wymaganej przez art. 284 § 1 kk świadomości (umyślności) bezprawności swego działania.

W zakresie możliwości przypisania oskarżonym sprawstwa występku z art. 286 § 1 kk stwierdzić należy, że nie było to możliwe wyłącznie ze względów procesowych. Oskarżeni niewątpliwie nie tylko zataili, ale wręcz bezpośrednio oszukali p. L. twierdząc, że nikt nie rości sobie żadnych pretensji względem przedmiotu umowy sprzedaży – bo doskonale wiedzieli, że takie roszczenia cywilnoprawne są zgłaszane. Niezależnie nawet od tego, jak (i czy zasadnie) roszczenia te oceniali, niezależnie od tego, czy roszczenia te miały wówczas wpływ na ich prawo własności – oszukali nabywców, że nieruchomość jest wolna od jakichkolwiek, w tym potencjalnych, obciążeń. Takie zachowanie uderzało jednak bezpośrednio wyłącznie w nabywców, bowiem to oni, wprowadzeni w błąd co do ewentualnych obciążeń i wad prawnych nieruchomości, zdecydowali się zawrzeć umowę jej nabycia i zapłacić za nią cenę jak za nieruchomość wolną od wszelkich wad. Tylko pośrednio (w dalszym następstwie) działanie oskarżonych godziło w prawnie chronione dobra S. W. (1) (bo dopiero prawna skuteczność tej umowy mogła sprawić, że mimo ewentualnego zasiedzenia prawa własności, mógł on przedmiot tego prawa stracić), dlatego też w tym zakresie materialnie za pokrzywdzonego uznany on być nie mógł (art. 49 § 1 kpk). Tylko pokrzywdzeni w znaczeniu materialnym (i oskarżyciel publiczny) mają uprawnienie do tego, by skutecznie zaskarżyć niekorzystny dla nich wyrok (patrz art. 425 § 3 kpk). Tylko p. L. (oraz oskarżyciel publiczny) mieli więc prawo domagać się zmiany wyroku - na swoją korzyść, a na niekorzyść oskarżonych – ale nie na korzyść innych osób, bo to wynika z ograniczenia uprawnienia do działania w zakresie naruszenia własnych praw czy szkodzenia własnym interesom. Tym samym S. W. (1) procesowo nie mógł domagać się uznania, że oskarżeni działali na szkodę p. L., bowiem takie rozstrzygnięcie nie mieściłoby się w kategoriach uznania go za pokrzywdzonego w sprawie. W konsekwencji powyższego, apelacja pełnomocnika S. W. w tym zakresie nie mogła prowadzić do zmiany wyroku na niekorzyść oskarżonych ze wskazaniem p. L. jako pokrzywdzonych, bo pochodziła od osoby materialnie nieuprawnionej, jednakże z uwagi na niepodzielność środka odwoławczego nie została w tej części pozostawiona bez rozpoznania, a jedynie nie mogła zostać uwzględniona.

Reasumując powyższe rozważania, należało uznać zarzuty apelacji pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego S. W. za bezzasadne.

Wniosek

Wniosek o uchylenie zaskarżonego wyroku i uznanie oskarżonych za winnych popełnienia zarzucanego im czynu, przestępstw:

- z art. 272 k.k. w zw. z art. 284 § 1 k.k. i za ten czyn wymierzenie każdemu z oskarżonych kary 10 miesięcy pozbawienia wolności,

- z art. 286 § 1 k.k. i za ten czyn wymierzenie każdemu z oskarżonych kary 10 miesięcy pozbawienia wolności oraz wymierzenie kary łącznej w wymiarze 1 roku pozbawienia wolności.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Bezpodstawność podniesionych zarzutów i uwarunkowania proceduralne skutkowały nieuwzględnieniem wniosku o zmianę wyroku, co uzasadniono powyżej.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Sąd Okręgowy zmienił wyrok Sądu Rejonowego w Garwolinie z dnia 12 września 2023 r. w sprawie II K 794/21 w ten sposób, że uniewinnił oskarżonych od popełnienia zarzucanego im czynu.

Zwięźle o powodach zmiany

Wskazano w rubrykach 3.1.-3.3.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

--------------------------------------------------------------------------------------------------

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

4.1.

-----------------------------------------------------------------------------------------------

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

----------------------

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II

Zgodnie z treścią art. 632 pkt 2 k.p.k. koszty procesu ponosi Skarb Państwa.

7.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca A. M.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok w całości

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Oskarżony M. Ć.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok w całości

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

3

Podmiot wnoszący apelację

Oskarżona W. K.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok w całości

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

4

Podmiot wnoszący apelację

Pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego S. W. (1)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok w całości

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana