Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 września 2022 r.

Sąd Apelacyjny we Wrocławiu II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący sędzia: SA Bogusław Tocicki

Sędziowie: SA Piotr Kaczmarek (spr.)

SA Agata Regulska

Protokolant: Daria Machnik

przy udziale B. W. prokuratora Prokuratury (...)

po rozpoznaniu dnia 29 września 2022 r.

sprawy oskarżonej A. S.

o czyny z art. 286 § 1 k.k. i art. 272 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę adw. M. Ś.

od wyroku Sądu Okręgowego w Legnicy

z dnia 19 lipca 2019 r. sygn. akt III K 97/18

I.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że w ramach czynów przypisanych oskarżonej A. S. w pkt. I i II uznaje ją za winną tego , że w okresie od 4 września do 23 października 2015r., w L. działając w krótkich odstępach czasu i w z góry powziętym zamiarem, posługując się udzielonym jej przez H. Z. (1) i wygasłym z powodu jego śmierci pełnomocnictwem z 25 listopada 2014r., zatajając fakt śmierci H. Z. (1), wyłudziła poświadczenie nieprawdy w postaci zawartej w formie aktu notarialnego repertorium (...) numer (...) warunkowej umowy sprzedaży oraz repertorium (...) numer (...) umowy sprzedaży - niezabudowanych nieruchomości rolnych usytuowanych w miejscowościach K. o powierzchni 2,04 ha i Ś. o powierzchni 7,12 ha, poprzez podstępne wprowadzenie w błąd notariusza, co do prawa reprezentowania przed nim interesów H. Z. (1) i wykonywania w jego imieniu czynności prawnych, przy czym w ten sposób, działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, przywłaszczyła prawo majątkowe – własność wyżej wymienionych nieruchomości o łącznej wartości 203.900 zł wchodzących w skład spadku po zmarłym H. Z. (1), poprzez zbycie tych nieruchomości na podstawie w/w umów na rzecz swojego syna S. S., czym działała na szkodę E. Z. (1), G. Z., R. Z. i A. B. tj. przestępstwa z art. 284 §1 k.k. w zw. z art. 294 §1 k.k. w zw. z art. 272 k.k. w zw. z art. 11 §2 k.k. w zw. z art. 12 §1 k.k. w brzmieniu obowiązującym do 23 czerwca 2020 r. w zw. z art. 4 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 294 §1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. i art. 33 § 2 k.k. wymierza oskarżonej karę roku pozbawienia wolności i 100 (sto) stawek dziennych grzywny ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 20 (dwadzieścia) złotych,

II.  w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy,

III.  na podstawie art. 63 §1 k.k. na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zalicza okres wykonywania w systemie dozoru elektronicznego kary pozbawienia wolności od 19 lipca 2020 r. godz. 14.25 do 7 marca 2021 r. godz. 13.55, na poczet kary grzywny 2000 zł uiszczone tytułem kary grzywny, orzeczonych wyrokiem Sądu Okręgowego w Legnicy z 19 lipca 2019 r. sygn. akt III K 97/18 zmienionego wyrokiem Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z 20 grudnia 2019 r. sygn. akt II AKa 361/19,

IV.  zwalnia oskarżoną z obowiązku uiszczenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, poniesionymi wydatkami obciążając Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

A. S. została oskarżona o to, że :

I.  w okresie od 4 września do 23 października 2015r. w L. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadziła E. Z. (1) do niekorzystnego rozporządzenia jej mieniem w postaci wchodzących w skład spadku po zmarłym jej mężu H. Z. (1) dwóch niezabudowanych nieruchomości rolnych położonych w K. o powierzchni 2,04 ha i w Ś. o powierzchni 7,12 ha, o łącznej wartości 203.900 zł w ten sposób, że używając udzielonego jej wcześniej przez H. Z. (1) i wygasłego z powodu jego śmierci pełnomocnictwa, wprowadziła w błąd notariusza co do ważności pełnomocnictwa i zbyła te nieruchomości na rzecz S. S., czym działała na szkodę E. Z. (1)

tj. o czyn z art. 286 § 1 kk

II.  w okresie od 4 września do 23 października 2015r. w L. działając w krótkich odstępach czasu i z góry powziętym zamiarem posługując się udzielonym jej przez H. Z. (1) pełnomocnictwem z dnia 25 listopada 2014roku, zatajając fakt śmierci H. Z. (1) wyłudziła poświadczenie nieprawdy w postaci zawartej w formie aktu notarialnego Repertorium (...) numer (...) warunkowej umowy sprzedaży oraz Repertorium (...) numer (...) umowy sprzedaży - niezabudowanych nieruchomości rolnych usytuowanych w miejscowościach K. i Ś., poprzez podstępne wprowadzenie w błąd notariusza uprawnionego do wystawienia aktu notarialnego co do prawa reprezentowania przed nim interesów H. Z. (1) i wykonywania w jego imieniu czynności prawnych

tj. o czyn z art. 272 kk w zw. z art. 12 kk

Sąd Okręgowy w Legnicy wyrokiem z dnia 19 lipca 2019 r., sygn.. akt: III K 97/18 uznał A. S. za winną:

I.  popełnienia czynu opisanego w pkt I części wstępnej wyroku z tym ustaleniem, iż czyn ten kwalifikuje z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 294 § 1 kk i za to na podstawie art. 294 § 1 kk w zw. z art. 33 § 2 kk wymierzył jej kary jednego roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności oraz grzywny w ilości 200 stawek dziennych każda w wysokości po 20,00 zł;

II.  popełnienia czynu opisanego w pkt II części wstępnej wyroku i za czyn ten na podstawie art. 272 kk wymierzył jej karę 6 miesięcy pozbawienia wolności;

III.  na podstawie art. 85 § 1 kk i art. 86 § 1 kk orzeczone wyżej kary pozbawienia wolności połączył oskarżonej i wymierzył jej karę łączną jednego roku i 6 sześciu miesięcy pozbawienia wolności;

IV.  na podstawie art. 46 par. 2 kk orzekł od oskarżonej na rzecz pokrzywdzonej E. Z. (1) nawiązkę w wysokości 10.000 zł;

V.  na podstawie art. 627 kpk oraz art. 2 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 23.06.1973r. o opłatach w sprawach karnych z późniejszymi zmianami, zasądził od oskarżonej na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe poniesione w sprawie oraz wymierza jej opłatę w kwocie 300 zł.

VI.  zasądził od oskarżonej na rzecz oskarżycielki posiłkowej E. Z. (1) kwotę 1.200 zł tytułem zwrotu kosztów ustanowienia pełnomocnika w sprawie.

Apelację od tego wyroku wniósł obrońca oskarżonej – adw. M. M. zarzucając:

1) błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia przez uznanie, że osk. A. S. wyłudziła od pokrzywdzonej E. Z. (1) kwotę 203.900 zł;

2) obraza przepisów postępowania, które miało wpływ na treść orzeczenia, a w tym w szczególności:

a) art. 4 i 410 kpk nierozważenie wszystkich okoliczności sprawy a w szczególności tych które przemawiały na korzyść oskarżonej;

b) art. 5 § 2 kpk przez uznanie oskarżonej za winną popełnia zarzucanych jej czynów, mimo nie dających się usunąć wątpliwości co do winy, w szczególności w zakresie wiedzy, a w konsekwencji jej świadomości czy o śmierci H. Z. (1) wiedziała w dacie sporządzenia aktu notarialnego w dniu 23.10.2015 roku, co jest istotne w szczególności wobec faktu, że kwota 200.000 złotych została już w całości wypłacona do rąk H. Z. (1) w dniu 25 listopada 2014r. tj. za jego życia;

c) treści art. 424 § 1 kpk przez nienależyte uzasadnienie dlaczego Sąd nie uwzględnił dowodów przemawiających na korzyść oskarżonej

3) obrazę przepisów prawa materialnego tj. art. 286 § 1 kk i art. 272 kk przez uznanie oskarżonej A. S. za winną przypisanych jej czynów, mimo że zachowaniem swoim nie wyczerpała znamion tych przestępstw.

Apelację od tego wyroku wniósł obrońca oskarżonej – adw. M. Ś. zarzucając:

1) naruszenie przepisów prawa procesowego, które miały wpływ na treść zaskarżonego wyroku, a mianowicie:

a) art. 413 kpk, art. 424 kpk, art. 366 § 1 kpk, art. 7 kpk, art. 92 kpk a polegającą na nieustosunkowaniu się w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia do wszelkich przeprowadzonych dowodów, a w szczególności, tych którym sąd odmówił wiary, a ponadto nie ustalenia wysokości szkody, który jako kwantyfikator stopnia społecznej szkodliwości czynu ma istotny wpływ na kształtowanie wymiaru kary,

b) art. 7 kpk polegającą na naruszeniu zasady swobodnej oceny dowodów poprzez:

- uznanie za niewiarygodne wyjaśnień A. S. w części co do okoliczności posiadania przez nią informacji o śmierci H. Z. (1) w czasie zawierania w jego imieniu warunkowej umowy sprzedaży nieruchomości i umowy przeniesienia własności nieruchomości oraz zapłaty na rzecz H. Z. (1) kwoty 200.000 złotych tytułem sprzedaży nieruchomości na rzecz S. S., podczas gdy korespondują one z winnymi dowodami prowadzonymi w sprawie, w tym w szczególności z faktem długotrwałego pobytu oskarżonej poza granicami Polski w dacie śmierci H. Z. (1), notarialnego oświadczenia H. Z. (1) o zapłacie ceny w kwocie 200.000 zł, zeznań świadka M. K. w których stwierdził, w których nie pytał oskarżonej czy mocodawca żyje i czy pełnomocnictwo nie wygasło. Tym samym niezgodnym z zasadami doświadczenia życiowego jest uznanie, że wyjaśnienia te nie są wiarygodne.

- uznanie za wiarygodne zeznań E. Z. (1) i A. B., w szczególności co do okoliczności spotkania i informowania oskarżonej A. S. o śmierci H. Z. (1) w terminie nie późniejszym niż miesiąc od daty zgonu, podczas gdy zeznania te w świetle dowodu z dokumentów - paszportu A. S. są całkowicie niewiarygodne, albowiem z adnotacji z paszportu wprost wynika, że A. S. w okresie od dnia 12 kwietnia 2015r. do 13 maja 2015 r. przebywała w Ameryce Południowej, co powodowało, iż nie mogła osobiście spotkać się w tym czasie z E. Z. (1) i A. B.,

- uznanie za wiarygodne zeznania E. Z. (1) w części co do okoliczności spotkania z oskarżoną A. S. w połowie maja 2015 r., którego świadkiem miała być E. P., podczas gdy zeznania te stoją w sprzeczności z zeznaniami E. P., która kategorycznie zaprzeczyła, że była świadkiem takiego spotkania,

- uznanie za wiarygodne zeznań E. P. w całości co do okoliczności rozmowy telefonicznej z A. S. i L. Z. (1) w dniu zgonu H. Z. (1) tj. 13-04-2015r. podczas gdy zeznania te w świetle dowodu z dokumentu - paszportu A. S. są całkowicie niewiarygodne, choćby ze względu na różnicę czasową między Polską a Brazylią, gdzie przebywała w tym dniu A. S.. Ponadto niemożliwym było, aby oskarżona przekazała słuchawkę aparatu telefonicznego L. Z. (1),

- uznanie za wiarygodne zeznań M. K. w części co do okoliczności uczestnictwa L. Z. (1) (dostarczenie dokumentów potrzebnych do zawarcia przez A. S. umowy w formie aktu notarialnego) w czynnościach notarialnych, podczas gdy całościowa analiza wielokrotnie zmienianych, sprzecznych zeznań tegoż świadka, w połączeniu z z przyznaniem, iż przyjmował leki powodujące problemy z kojarzeniem pewnych faktów, w związku z zabiegiem chirurgicznym był w złej kondycji fizycznej i psychicznej, a ponad wszystko mu się się myli, bo ma tyle spraw w kancelarii, sprawia, iż zeznania M. K. należało ocenić z dużym stopniem ostrożności. Tym samym niezgodnym z zasadami doświadczenia życiowego jest uznanie, że zeznania te są wiarygodne,

c) art. 167 kpk w zw. z art. 170 § 1 pkt. 2, 3 i 4 kpk przez bezpodstawne oddalenie wniosków dowodowych oskarżonej zawartych w piśmie z dnia 28 marca 2019 roku, (oddalenie na rozprawie postanowieniem z dnia 24 maja 2019r.) zmierzających do ustalenie istotnych okoliczności sprawy, w tym m.in. dla ustalenie wiarygodności dowodu w postaci wyjaśnień oskarżonej A. S. oraz pełnomocnictwa z dnia 25 listopada 2014r i płynących z nich ustaleń faktycznych w perspektywie zapłaty kwoty 200.000 zł, posiadania przez S. S. środków do zapłaty ceny sprzedaży nieruchomości oraz złych relacji małżeńskich pomiędzy H. Z. (1) a E. Z. (1), podczas gdy przeprowadzenie tych istotnych dowodów było w pełni prawnie i faktycznie możliwe, zaś ich przeprowadzenie pozwoliłoby na ustalenie okoliczności udzielenia pełnomocnictwa i oświadczenia H. Z. (1) w zakresie zapłaty 200.000 zł (tym bardziej, iż Sąd meriti dopuścił i przeprowadził dowód z przesłuchania notariusza M. K., na okoliczność zawarcia warunkowej umowy sprzedaży i umowy przeniesienia własności), relacji małżeńskich pomiędzy H. Z. (1), a E. Z. (1), a w konsekwencji pozwoliłoby to na weryfikację wersji oskarżonej i pokrzywdzonej,

d) art. 376 § 2 kpk. przez prowadzenie rozprawy w dniu 1 marca 2019r. i 29 marca 2019r. pomimo nieobecności oskarżonej, która oświadczyła, iż nie wyraża zgody na prowadzenie rozprawy pod jej nieobecność oraz należycie usprawiedliwiła przyczynę swojej absencji przedkładając każdorazowo zaświadczenie wydane przez lekarza sądowego, naruszają w ten sposób art. 6 kpk w zw. z art. 401 § 1 kpk przez pozbawienia oskarżonej prawa do obrony,

na wypadek gdyby Sąd ad quem, nie podzielił ww. zarzutów,

e) skarżący zarzucił naruszenie przepisów prawa procesowego, które miały wpływ na treść zaskarżonego wyroku, a mianowicie art. 2 § 2 kpk, art. 4 kpk i art. 5 § 2 kpk wynikającą z nieuwzględnienia okoliczności świadczących na korzyść oskarżonej, nadto istniejących w sprawie wątpliwości na jej niekorzyść,

w wypadku nieuwzględnienia powyższych zarzutów, skarżący zarzucił obrazę przepisów prawa materialnego, a mianowicie:

2) art. 286 § 1 kk, które miało istotny wpływ na treść orzeczenia, a polegało na błędnej wykładni, skutkującej przyjęciem, że zbycie przez pełnomocnika działającego na podstawie wygasłego pełnomocnictwa nieruchomości, w formie aktu notarialnego na rzecz osoby trzeciej wyczerpuje znamiona tego przestępstwa, bowiem to pełnomocnik działając zgodnie z udzielonym umocowaniem w imieniu swojego mocodawcy podejmował czynności w sprawie (rozporządzał mieniem), nie zaś notariusz czy też sama pokrzywdzona, a do przypisania sprawstwa przestępstwa oszustwa wymagana jest tożsamość osoby wprowadzonej w błąd i osoby, która ma być doprowadzona do niekorzystnego rozporządzania mieniem. W ocenie skarżącego taka wykładnia powołanego przepisu jest nieprawidłowa, a Sąd Okręgowy nie dokonał poprawnej oceny tego czynu oskarżonej i nie rozważył wnikliwie podstawy jej odpowiedzialności,

a ewentualnie

3) rażącą niewspółmierność (surowość) kary poprzez orzeczenie wobec oskarżonej A. S. kary w wymiarze 1 roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności oraz 6 miesięcy pozbawienia wolności, za czyny opisane odpowiednio w pkt. I i II części wstępnej wyroku, na skutek zaniechania ustalenia przez Sąd meriti wysokości szkody, która stanowi jeden z element społecznej szkodliwości czynu, który wpływa na kształtowanie kary oraz niewłaściwego ustalenia, iż oskarżona w czasie popełnienia zarzucanego jej czynu była osobą karaną, a w związku z tym nie nie skorzystała z danej jej szansy, otrzymania za pierwszym razem karę wolnościową, co stanowiło w ocenie Sąd I instancji podstawę do zastosowania wobec oskarżonej surowej represji w postaci bezwzględnej kary pozbawienia wolności, podczas gdy ze zgromadzonego materiału wynika, iż w dacie czynu była osobą niekaraną, albowiem prawomocny wyrok Sądu Okręgowego w Legnicy został wydany w dniu 30 października 2017 r. Tym samym Sąd meriti nie dokonał właściwych ustaleń istotnych dla wymiaru kary oraz nie uwzględnił okoliczności łagodzącej w postaci wcześniejszej niekaralności oskarżonej, co wskazuje na możliwość łagodniejszego potraktowania oskarżonej w zakresie wymierzonej kary.

Sąd Apelacyjny we Wrocławiu wyrokiem z dnia 20 grudnia 2019 r., sygn.. akt: II AKa 361/19:

I.  zmienił zaskarżony wyrok:

a)  w pkt. I części dyspozytywnej w ten sposób, że oskarżoną A. S. uznał winną tego, że w okresie od 4 września do 23 października 2015 r. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej przywłaszczyła prawo majątkowe własność nieruchomości rolnych wchodzących w skład spadku po zmarłym H. Z. (1) położonych w K. o powierzchni 2,04 ha i w Ś. o powierzchni 7,12 ha o łącznej wartości 203.900 zł w ten sposób, że używając udzielonego jej przez H. Z. (1) i wygasłego z powodu jego śmierci pełnomocnictwa, zbyła te nieruchomości na rzecz swojego syna S. S., czym działała na szkodę spadkobierców H. Z. (1): E. Z. (1), G. Z., R. Z. i A. B. tj. czynu art. 284 § 1 k.k. i za to na podstawie tego przepisu oraz art. 33 § 2 k.k. wymierza jej karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności i 100 (sto) stawek dziennych grzywny ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 20 (dwadzieścia) złotych;

b)  zmienił zaskarżony wyrok w pkt. II części dyspozytywnej w ten sposób, że uniewinnił A. S. od zarzutu popełnienia czynu opisanego w pkt. II części wstępnej zaskarżonego wyroku i określa, że koszty sądowe w tym zakresie ponosi Skarb Państwa;

c)  stwierdził, że kara łączna orzeczona w pkt. III części dyspozytywnej wyroku utraciła moc;

d)  uchylił orzeczenie o nawiązce zawarte w pkt. IV części dyspozytywnej wyroku;

II.  w pozostałym zakresie zaskarżony wyroku wobec A. S. utrzymał w mocy;

III.  zasądził od oskarżonej A. S. na rzecz Skarbu Państwa 10 zł tytułem zwrotu wydatków w postępowaniu odwoławczym, nadto na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 4 ustawy o opłatach w sprawach karnych wymierza jej 580 złotych tytułem opłaty za obie instancje.

Kasację od wyroku Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 20 grudnia 2019 r., wniósł Prokurator Generalny, zaskarżając wyrok w całości, na niekorzyść oskarżonej A. S..

Sąd Najwyższy wyrokiem z dnia 8 lutego 2022 r., sygn.. akt: V KK 545/20 uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania Sadowi Apelacyjnemu we Wrocławiu.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje.

Kierując się względami wskazanymi w orzecznictwie Sądu Najwyższego (por. m.in. wyrok z 16 listopada 2021 r. IV KK 448/20) odstąpiono od sporządzenia uzasadnienia na formularzu o którym mowa w art.99a §1 k.p.k.).

Przed odniesieniem się do poszczególnych zarzutów , w zakresie zarzutów związanych z naruszeniem art.4,7 i 410 k.p.k. przypomnieć należy ,że zasada swobodnej oceny dowodów, leżąca u podstaw prawidłowego wyrokowania, nie może prowadzić do dowolności ocen i takiego wyboru dowodów, którego prawidłowości nie dałoby się skontrolować w trybie odwoławczym (wyrok SN z 5.09.1974 r., II KR 114/74, OSNKW 1975 /2, poz. 28). Zarzut naruszenia art. 7 k.p.k. wymaga jednak wykazania wad w ocenie konkretnych dowodów dokonanej przez sąd orzekający, prowadzących do wniosku, iż ocena ta przekracza granice swobodnej (wyrok SN z 20.04.2004 r. – V KK 332/03, Prok. i Pr.-wkł. 2004 /7–8, poz. 6; wyrok SA w Poznaniu z 26.11.2012 r., II AKa 149/12, LEX nr 1264421; wyrok SA w Warszawie z 12.10.2012 r., II AKa 272/12, LEX nr 1238289). Konieczne jest wykazanie konkretnych błędów w sposobie dochodzenia do określonych ocen, przemawiających w zasadniczy sposób przeciwko dokonanemu rozstrzygnięciu (wyrok SA w Warszawie z 12.09.2012 r., II AKa 228/12, LEX nr 1238267). W rachubę może wchodzić np. pominięcie istotnych środków dowodowych, niedostrzeżenie ważnych rozbieżności, uchylenia się od oceny wewnętrznych czy wzajemnych sprzeczności (wyrok SA we Wrocławiu z 19.04.2012 r., II AKa 85/12, LEX nr 1162856). Przekonanie sędziowskie, stanowiące podstawę każdego orzeczenia, wtedy tylko nie zasługuje zatem na respektowanie, gdy zostanie wykazane, że jest nietrafne (postanowienie SA w Krakowie z 12.06.2001 r., II AKz 225/01 KZS 2001 /6, poz. 34).Uwiarygodnienie zarzutu dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodów wymaga zatem wykazania w oparciu o fakty i ich pogłębioną logiczną analizę, że rzeczywiście sąd pominął dowody istotne dla rozstrzygnięcia o sprawstwie i winie, że włączył do podstawy ustaleń dowody nieujawnione, że uchybił regułom prawidłowego logicznego rozumowania lub że uchybił wskazaniom wiedzy lub życiowego doświadczenia (postanowienie SN z 18.02.2015 r., II KK 8/15, LEX nr 1654741). Nie może osiągnąć skutku środek odwoławczy, który tego nie czyni, a jedynie przedstawia polemiczne wersje zdarzeń czy rozumowanie odmienne, oparte na innym systemie wartości (postanowienie SA w Krakowie z 27.06.2000 r., II AKz 208/00, KZS 2000 /7–8, poz. 46). O przekroczeniu zasady swobodnej oceny dowodów można mówić wtedy, gdy ocena zebranego w sprawie materiału dowodowego zawiera oczywiste błędy natury faktycznej (np. niedostrzeżenie istotnych dowodów czy okoliczności) bądź logicznej (niezrozumienie implikacji wynikających z treści dowodów) (postanowienie SN z 25.02.2014 r., IV KK 31/14, LEX nr 1441277). Co oczywiste, nie stanowi naruszenia przepisów art. 7 i 410 dokonanie oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego w sposób odmienny od oczekiwań stron procesowych (postanowienie SN z 19.02.2014 r., II KK 17/14, Prok. i Pr.-wkł. (...), poz. 1). Reasumując ,przekonanie sądu o wiarygodności jednych i niewiarygodności innych dowodów pozostaje pod ochroną art. 7 k.p.k. wtedy, gdy jest poprzedzone ujawnieniem na rozprawie głównej całokształtu istotnych okoliczności sprawy (art. 410 k.p.k.) w sposób podyktowany obowiązkiem dociekania prawdy (art. 2 § 2 k.p.k.) i stanowi wyraz rozważenia (art. 7 k.p.k., art. 4 k.p.k.), zgodnie z regułami poprawnego rozumowania, doświadczeniem życiowym i wskazaniami wiedzy, wszystkich ważkich okoliczności przemawiających na korzyść i niekorzyść oskarżonego (por. np. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16.12.1974 r., Rw 618/74, OSNKW 1975 r., z. 3-4, poz. 47). Z kolei wyrażona w art. 5 § 2 zasada nakazu tłumaczenia wątpliwości na korzyść oskarżonego nie oznacza, że wszystkie wyłaniające się w toku postępowania zastrzeżenia faktograficzne należy a priori poczytywać na korzyść oskarżonego – chyba że i w wyniku zastosowania logicznej interpretacji innych dowodów oraz metod empirycznych i tak owych wątpliwości usunąć się nie da (wyrok SA w Łodzi z 30.12.1998 r., II AKa 241/98, Biul. PA w Ł. (...), s. 11). Zatem reguła ta ma zastosowanie dopiero wówczas, gdy zostały wyczerpane wszystkie możliwości poznawcze w postępowaniu, a mimo to nie udało się usunąć zaistniałych wątpliwości (wyrok SN z 31.08.1979 r., IV KR 173/79, OSNPG 1980 /2, poz. 24; postanowienie SN z 16.06.2005 r., II KK 257/05, OSNKW 2005 /9, poz. 86; wyrok SA w Lublinie z 29.05.2002 r., II AKa 66/02, P.. Orz. PA w L. (...), s. 27; wyrok SN z 10.02.2011 r., V KK 281/10, OSNKW 2011 /2, poz. 20; postanowienie SN z 13.12.2013 r., III KK 312/13, Prok. i Pr.-wkł. (...), poz. 9).Dodatkowo , w przepisie tym jest mowa o rozstrzyganiu wątpliwości, co stanowi domenę organu procesowego, tym samym nakaz wynikający z art. 5 § 2 odnosi się jedynie do wątpliwości, jakie powziął organ procesowy. Strony i ich pełnomocnicy mogą wprawdzie podnosić wątpliwości co do okoliczności sprawy, lecz skorzystanie z art. 5 § 2 stanowi wyłączną kompetencję organu procesowego. Stąd też dla oceny, czy nie został naruszony zakaz tłumaczenia wątpliwości na niekorzyść oskarżonego, nie jest istotne zgłaszanie przez stronę coraz to innych wątpliwości, ale to jedynie, czy orzekający sąd rzeczywiście je powziął na tle realiów konkretnej sprawy i mimo to rozstrzygnął je na niekorzyść skazanego, względnie czy takie wątpliwości powinien był powziąć (zob. wyrok SA w Krakowie z 14.10.2004 r., II AKa 149/04, Prok. i Pr.-wkł. (...), poz. 18; postanowienie SN z 16.06.2005 r., II KK 476/04, Biul. PK 2005 /2, poz. 1.02.6; wyrok SN z 20.04.2004 r.,V KK 332/03, Prok. i Pr.-wkł. (...)–8, poz. 6; postanowienie SN z 22.12.2010 r., II KK 308/10, Prok. i Pr.-wkł. (...), poz. 10; postanowienie SN z 14.06.2013 r., II KK 133/13, Prok. i Pr.-wkł. (...), poz. 5; wyrok SN z 9.05.2002 r., V KK 21/02, Prok. i Pr.-wkł. (...), poz. 13; wyrok SN z 6.05.2014 r., V KK 358/13, Prok. i Pr.-wkł. (...), poz. 5).

Niezasadne były zarzuty związane z dokonaną przez Sąd meriti oceną dowodów , przede wszystkim o charakterze osobowym , ale też rzeczowym jak też dotkanych na podstawie tak ocenionych dowodów ustaleń faktycznych .Za taką oceną przemawiają następujące względy :

- nie budzi wątpliwości ,iż zasadnicze znaczenie ma kwestia świadomości oskarżonej i czasu jej powzięcia co do śmierci H. Z. (1) , a w konsekwencji wygaśnięcia udzielonego jej przez niego pełnomocnictwa do zbycia przedmiotowych nieruchomości . Brak jest dowodów pozwalających skutecznie zakwestionować twierdzenie ,że oskarżona nie była obecna w kraju w momencie śmierci H. Z., wyjaśnienia oskarżonej znajdują w tym zakresie wsparcie w kopii paszportu , zwierającego dane wskazujące , że była ona w okresie od 12.04.2015 do 13.05.2015 roku w krajach Ameryki Południowej (dostrzegając przy tym ,iż okoliczność ta sama w sobie , a priori nie wyklucza możliwości powzięcia niezwłocznie o tym fakcie informacji poprzez środki telekomunikacji, biorąc pod uwagę funkcjonujące wzorce kulturowe , zgodnie z którymi zawiadamia się krewnych i znajomych o śmierci, po to, aby umożliwić im udział w pogrzebie, tym bardziej ,iż oskarżona znała się ona ze H. Z. przez przeszło 20 lat , nie pomijając znajomości z L. Z. (1) - byłym mężem oskarżonej , a którym oskarżona pozostawała w bieżącym kontakcie ) , czy nieobecności na pogrzebie . Jednocześnie nawet przyjęcie ,iż informacji tej oskarżona nie powzięła w trakcie pobytu zagranicą to zeznania E. Z. (1) i A. B., potwierdzające świadomość oskarżonej śmierci H. Z. odnoszą się do okresu późniejszego, a więc po powrocie z wyjazdu zagranicznego. Istotnie E. Z. (1) zeznała , że jej osobiste spotkania z oskarżoną miały miejsce w kwietniu i maju 2015 roku ( zeznania z 16 listopada 2018 r. k. 377), a więc ponad 3 lata od zdarzenia, co uzasadnia pojawiające się w tym zakresie nieścisłości. We wcześniejszych zeznaniach świadek ten zeznaje o spotkaniach z oskarżoną już po pogrzebie (k. 63) lub o spotkaniu po pogrzebie wiosną (k. 321). Odmiennie niż czyni to apelujący taka treść zeznań nie podważa jej wiarygodności, jest ona adekwatna do sytuacji w jakiej świadek tą sytuację zapamiętała, opisując okoliczności spotkania z oskarżoną

- wiarygodności zeznań E. Z. nie podważają zeznania świadka E. P. Swiadek ten zeznając na rozprawie stanowczo potwierdzała, że oskarżona wiedziała o śmierci jej brata H. Z. (1). Nie potwierdziła ona natomiast, aby osobiście uczestniczyła w spotkaniach między oskarżoną a E. Z. (1), latem 2015 roku, ale potwierdziła, że takie spotkania miały miejsce, a brała w nich udział z kolei jej matka (k. 408). Nie pozbawia wiarygodności tego świadka także ten fragment relacji, gdzie podaje ona w jaki sposób miała telefonicznie zawiadomić L. Z. (1) o śmierci swojego brata. Zawiadomienie L. Z. (1), przez oskarżoną, musiało się odbyć inaczej niż wskazuje to świadek. Niewątpliwie to nastąpiło, bo ten był na pogrzebie kuzyna. Mieści się w graniach wyznaczonych art.7 k.p.k. uznanie ,że upływ czasu, a emocje związane ze śmiercią brata, nie zaś celowo zniekształcone odtwarzanie rzeczywistości , skutkowały tego rodzaju nieścisłościami czy twierdzeniami , tym bardziej że świadek ten w tamtym czasie nie przywiązywała (bo też nie miała ku temu powodów ) wagi do takich okoliczności.

- nie jest wadliwą ocena dowodu z zeznań świadka M. K.. Świadek przekonująco wyjaśnił powody wyrażenia przez niego początkowo określonych twierdzeń , treść zeznań tego świadka ujmowana całościowo, pozostaje stanowcza i jednoznaczna co do tego, że L. Z. był zaangażowany w doprowadzenie do zawarcia umów sprzedaży nieruchomości we wrześniu i październiku 2015 roku bowiem miał umawiać termin i przynosić dokumenty do kancelarii notarialnej. M. K. z racji wykonywanych z nim wcześniej czynności notarialnych znał go już wcześniej, brak podstaw do uznania że pomylił go z inną osobą.Zeznania te w tym zakresie znajdują wsparcie w zeznaniach E. Z. (1), E. P., A. B., wskazujących , że pomimo rozwodu, utrzymywały się bliskie relacje między oskarżoną, a jej byłym mężem .

Dysponując takimi , prawidłowo ocenionymi dowodami Sąd meriti trafnie odmówił wiary wyjaśnieniom oskarżonej przeczącej swej świadomości zgonu mocodawcy, a w konsekwencji wygaśnięcia udzielonego jej pełnomocnictwa , tym bardziej kiedy uwzględnić więzy powinowactwa i pokrewieństwa , utrzymywanych relacji , tego rodzaju , które biorąc pod uwagę zasady doświadczenia życiowego przekonują o w istocie bieżącym przekazywaniu sobie informacji , w szczególności o tak fundamentalnym znaczeniu jak śmierć jednego z członków tego grona , o charakterze nagłym . Dysponując takimi , prawidłowo ocenionymi dowodami Sąd meriti nie znalazł się w sytuacji o której mowa w art.5 §2 k.p.k. skoro trafnie uznał ,iż okoliczność faktyczna – stanu świadomości oskarżonej w chwili czynu co do wygaśnięcia pełnomocnictwa nie budzi wątpliwości .

Treść literalnie odczytywanych rozważań Sądu meriti na str.4-5 uzasadnienia w

kwestii dokonania przez oskarżoną, bądź inne osoby działające za nabywcę, płatności ceny sprzedaży, zgodnie z oświadczeniem H. Z. zawartym w oświadczeniu o ustanowieniu pełnomocnictwa w akcie notarialnym z dnia 25 listopada 2014 roku mogłaby sugerować ,iż Sąd meriti rozstrzygając swoje wątpliwości co do faktu uiszczenia cen sprzedaży rozstrzygnął je na niekorzyść oskarżonej , co mogłoby teoretycznie uzasadniać zarzut naruszenia art.5 §2 k.p.k. Jednak mając na uwadze całokształt uzasadnienia Sąd Apelacyjny uznaje ,że Sąd meriti nie zakwestionował jednoznacznie takiej okoliczności , przyjmuje zatem Sąd Apelacyjny iż przedmiotowe oświadczenie H. Z. jest zgodne z prawdą . Jak trafnie zauważył Sąd Apelacyjny orzekający w poprzednim postępowaniu odwoławczym (którą to ocenę prawną przyjmuje się za swoją ) również w sytuacji, kiedy cena sprzedaży została zapłacona przed udzieleniem pełnomocnictwa przez zbywcę, to okoliczność ta nie przesądza o braku znamion ustawowych przypisanego oskarżonej przestępstwa z art.284 §1 k.k. , skoro oskarżona , celowo , z pokrzywdzeniem właścicieli przedmiotowych nieruchomości – spadkobierców , postąpiła z nimi zawierając przedmiotowe umowy , tak jakby była uprawniona do ich dokonania , czyniąc to na rzecz swojego syna.

Nie doszło do naruszenia art.2 § 2 k.p.k. i art.4 k.p.k. bowiem niezależnie od tego ,iż formułują one , zwłaszcza art.2 §2 k.p.k. ogólne zasady postępowania . których naruszenie , o ile ma mieć rzeczywiście miejsce , ma postać konkretyzujących je poszczególnych przepisów , do których naruszenia miało dojść, to apelujący (oprócz kwestii – jak można domniemywać z uwagi na nie powiązanie tych zarzutów – oddalenia wniosków dowodowych , o czym w dalszej części uzasadnienia ) oprócz odwołania się ogólnego sformułowania „ nieuwzględnienia okoliczności świadczących na korzyść oskarżonej „ nie wskazuje o jakie okoliczności chodzi.

Częściowo zasadny był zarzut w zakresie niezasadności oddalenia przez Sąd meriti wniosków dowodowych oskarżonej. Sąd Apelacyjny podzielił stanowisko skarżącego co do relewantności dowodu z pełnomocnictwa procesowego udzielonego przez H. Z. do sprawy o rozwód, bowiem ma to znaczenie dla oceny czynności podejmowanych przez.Z. , ale także dla oceny wiedzy jego żony w tym zakresie. (zeznania E. Z. nie wykluczają tezy,że jej relacje z mężem były złe i ten jej nie informował o zamiarze sprzedaży przedmiotowych nieruchomości ) . Inaczej oceniono zarzuty w zakresie prowadzenia dowodów na okoliczność uprzedniej zapłaty ceny sprzedaży nieruchomości, wskazanej w pełnomocnictwie udzielonym oskarżonej .W/w oświadczenie H. Z. potwierdza że taką kwotę przyjął. Jak wyżej wskazano Sąd meriti okoliczności tej stanowczo nie wykluczył , ona sama nie warunkuje sprawstwa oskarżonej. Okoliczność ,że sprzedaż ta została ustalona z H. Z., jak też uiszczenia ceny , ma natomiast znaczenie dla oceny zachowania oskarżonej w kontekście motywów jakie nią kierowały, a przez na ocenę stopnia społecznej szkodliwości .

Sąd meriti nie naruszył art.424 k.p.k. albowiem uzasadnienie zaskarżonego wyroku zawiera ocenę – negatywną – wyjaśnień oskarżonej , jak też w koniecznym zakresie ocenę pozostałych dowodów ( z powodów oczywistych w kontekście art.410 k.p.k. nie mogło dojść do naruszenia art.92 k.p.k. ) .Niezasadny był zarzut naruszenia art.413 k.p.k. bowiem w zaskarżonym wyroku (choć wadliwie prawnie następnie ocenionych ) ustalono relewantne okoliczności – w kwestionowanym zakresie wartość mienia (przywłaszczonego prawa ) gdyż to ono , nie zaś szkoda majątkowa , ma znaczenie z perspektywy znamion (czy to na płaszczyźnie art.286 k.k. czy 284 k.k.) . Przyjmując ,że Sąd meriti w istocie nie wykluczył przekazania – w bliżej nieokreślonych poza wartościami wynikającymi z przedłożonych dokumentów związanych z przelewami na jego rzecz okolicznościach – kwot odpowiadających w sumie kwocie objętej oświadczeniem zawartym w pełnomocnictwie doszło do ustalenia tej okoliczności na płaszczyźnie oceny stopnia społecznej szkodliwości czyny , nie nastąpiło zatem naruszenie art.366 §1 k.p.k. tak rozumianego jak w zarzucie .

Nie był zasadny zarzut naruszenia art.376 §2 k.p.k w zw.z art. 6 §1 k.p.k. bowiem nie uwzględnienie wniosku oskarżonej o przerwanie rozprawy w dniach 1 i 29 marca 2019 roku, w sytuacji gdy przedstawiła ona zaświadczenie lekarza sądowego było uzasadnione , bowiem oskarżona przedstawiła zaświadczenia lekarza sądowego stanowiące usprawiedliwienie, ale z uwagi na potrzebę opieki nad inną osobą – matką w sytuacji gdy choroba może stanowić podstawę przerwy lub odroczenia "z powodu choroby oskarżonego" bądź innego uczestnika postępowania. Nie wykazano aby zapewnienie koniecznej opieki nad matką nie mogło nastąpić w innym sposób niż wyłącznie poprzez osobistą opiekę ze strony oskarżonej nie zaś np. innego członka rodziny czy doraźnej opieki ze strony innej osoby (np. odpłatnie ) .Dodatkowo mieć należy na uwadze liczbę terminów spraw na których rozpoznawano sprawę i zakres korzystania przez oskarżoną z prawa udziału w nich , udział obrońcy , wreszcie iż na terminie rozprawy 29 marca 2019r. nie przeprowadzono żadnych dowodów .

Zasadny był zarzut naruszenia prawa materialnego w zakresie przyjęcia ,że zachowanie oskarżonej wyczerpało znamiona przestępstwa stypizowanego w art.286 §1 k.k. ( w zw.z art.294 §1 k.k. ) .Sąd Apelacyjny w tym zakresie podziela jako swoją ocenę prawną wyrażoną w uprzednim postępowaniu odwoławczym , zgodnie z którym zasadniczym znamieniem przestępstwa z art.286 §1 k.k. ( w zakresie relewantnym dla przedmiotowego postępowania ) jest wprowadzenie w błąd, które staje się podstawą dokonania czynności rozporządzającej (z wymogiem tożsamości osoby wprowadzonej w błąd i rozporządzającej mieniem swoim lub cudzym) . Bez wątpienia oskarżona wprowadziła w błąd notariusza, co do ważności pełnomocnictwa i przez to swojego upoważnienia do dokonania czynności prawnej, to nie można przypisać sporządzeniu aktu notarialnego znaczenia czynności rozporządzającej w znaczeniu jakie nadaje się pojęciu rozporządzenia jako znamieniu przestępstwa z art.286 §1 k.k. Notariusz sporządzający akt notarialny zawierający umowę przenosząca własność czy zobowiązującą do zawarcia takiej umowy nie dokonuje żadnej czynności rozporządzającej a jedynie wiarygodnie i z domniemaniem prawnym poświadcza złożenie przez wskazaną osobę oświadczenia ze skutkiem prawnym,czynności rozporządzającej dokonuje nabywca ( w zakresie ceny) oraz zbywca w zakresie przeniesienia własności przedmiotu umowy . Czyn oskarżonej stanowi natomiast zachowanie gdzie oskarżona nie posiadając prawnie istniejącego umocowania do dokonania rozporządzenia mieniem (prawem majątkowym - własnością nieruchomości), w drodze umowy (najpierw warunkowej a następnie przenoszącej własność ) w formie aktu notarialnego, zbyła przedmiotowe prawa na rzecz innej osoby, czyniąc tak w celu osiągnięcia korzyści majątkowej przez syna oskarżonej - S. S. ( art. 115 § 4 kpk) co odpowiada znamionom przestępstwa przywłaszczenia prawa z art. 284 § 1 kk.

Nie może przy tym budzić żadnych wątpliwości ,że wartość prawa będącego przedmiotem przestępstwa wynosiła 203900 zł , stanowiąc mienie znacznej wartości w rozumieniu art. 115 § 5 kk (co uzasadnia kwalifikację z art.294 §1 k.k. ) . Odnosząc się w tym zakresie do twierdzeń obrońcy wyrażonych w trakcie rozprawy odwoławczej co do znaczenia w tym zakresie zwrotu użytego przez Sąd meriti co do opisu czynu przypisanego a wyrażającego się w sformułowaniu „203.900zł ” mającego oznaczać, z uwagi na użycie kropki pomiędzy zwrotem 203 a 900, dokonanie ustalenia iż wartość tego prawa wynosiła 203 zł 90 gr a tym samym nie tylko że nie odpowiada znamieniu typu kwalifikowanego z art. 294 §1 k.k. ale nawet typu podstawowego z art. 284 § 1 k.k. to nie negując poprawności rozumowania na modelowym poziomie językowym stanowczo wskazać należy ,iż wadliwe na płaszczyźnie językowej opisane ustalenie Sądu meriti obejmuje w sposób niebudzący wątpliwości ustalenie, iż chodzi o wartość 203900 zł o czym przekonują nie tylko zapisy uzasadnienia zaskarżonego wyroku ale przyjęta kwalifikacja prawna, przyjęcie sprawy do rozpoznania przez Sąd Okręgowy jako sąd pierwszej instancji po uprzednim przeprowadzeniu dowodów co do wartości przedmiotowych nieruchomości przez Sąd Rejonowy, efektem których był także wniosek prokuratora złożony przy otwarciu przewodu sądowego na rozprawie w dniu 16 listopada 2018 r. o modyfikację opisu czynu zarzuconego w akcie oskarżenia (k 376 v) w sposób wynikającym z przeprowadzonego dowodu z opinii biegłego, a który to został analogicznie wadliwie zaprotokołowały poprzez użycie zwrotu „203.900 zł” co przeniknęło, jak można zasadnie domniemywać, do zaskarżonego wyroku ale jedynie jako wadliwe językową wysłowienie prawidłowego ustalenia faktycznego.Podobnie nie miał w tym zakresie wątpliwości Sąd Najwyższy o czym przekonują stwierdzenia „ ale zawarto w nim określenie mienia „o łącznej wartości 203.900 zł" co zgodnie z definicją legalną zawartą w ah.115 § 5 k.k. odpowiada znaczeniowo właśnie mieniu znacznej wartości”.

Jako niezasadny oceniono zarzut naruszenia art.272 k.k. .W tym zakresie Sąd Apelacyjny orzekający w ponownym postępowaniu odwoławczym w wyniku wyroku Sądu Najwyższego uwzględniającego kasację prokuratora na niekorzyść oskarżonej , mając na uwadze treść art.442 § 3 k.p.k. w zw. z art.518 k.p.k., in concreto przyjął,iż :

- w zakresie znaczenia czynności podejmowanych przez notariusza przy sporządzaniu aktu notarialnego zawierającego czynność przenoszącą własność nieruchomości z perspektywy znamienia „poświadczenia nieprawdy „ w rozumieniu art.272 k.k. , przyjmując zrealizowanie tego znamienia ,iż rola notariusza przy sporządzaniu aktu notarialnego nie można zostać uznana za bierną i ograniczającą się wyłącznie do spisania treści oświadczeń stron, ponieważ przepisy Prawa o notariacie wprost nakładają na notariusza wymagania przestrzegania prawa zarówno w sensie formalnym (art. 2 § 1), jak i materialnym (art. 81). Akt notarialny dotyczący umowy przeniesienia własności nieruchomości stanowi potwierdzenie faktu dokonania tej czynności, zaś zachowanie formy urzędowej decyduje o ważności umowy oraz stanowi podstawę do podjęcia przez właściwe organy sądowe działań zmierzających do uwidocznienia w zbiorach dokumentów urzędowych (księgach wieczystych) zmian w stosunkach własnościowych, wynikających z treści umowy . Istota tego aktu polega na wyposażeniu czynności prawnej w urzędową formę, przez co nabiera on cech dokumentu stanowiącego dowód tego,co zostało w nim urzędowo zaświadczone. Oświadczenia stron spisane przez notariusza nie są przy tym jedynymi elementami tego rodzaju aktu notarialnego, ponieważ w miarę potrzeby muszą być poparte dokumentami okazanymi przy spisywaniu aktu oraz uzupełnione stwierdzeniami, których potrzeba wynika wprost z przepisów Prawa o notariacie lub przepisów szczególnych.Nadto mieć należało na uwadze art. 92 § 4 Prawa o notariacie, zgodnie z którym w sytuacji, gdy akt notarialny zawiera w swojej treści przeniesienie prawa ujawnionego w księdze wieczystej bądź obejmuje czynność przenosząca własność nieruchomości, obowiązkowe jest zamieszczenie w tym akcje wniosku o dokonanie wpisu w księdze wieczystej, zawierającej wszystkie dane wymagane przepisami kodeksu postępowania cywilnego, a następnie przesłanie go właściwemu sądowi wraz z dokumentami stanowiącymi podstawę wpisu. Zawarty w akcie wniosek o wpis do księgi wieczystej stanowi podstawę rozstrzygnięcia sądu wieczystoksięgowego. Z art. 626 ⁸ § 2 k.p.c. wynika, że rozpoznając wniosek o wpis, sąd bada jedynie treść i formę wniosku, dołączonych do wniosku dokumentów oraz treść księgi wieczystej, a więc bazuje wyłącznie na treści przedłożonego mu aktu notarialnego oraz dołączonych do niego dokumentów. W efekcie treść owego aktu notarialnego, a zwłaszcza zawarte w nim oświadczenia stron, ma z punktu widzenia interesów tych stron zasadnicze znaczenie i może w sposób oczywisty wpływać na ich interesy majątkowe (por. postanowienie SN z dnia 4 stycznia 2005 r., III KK 286/04).In concreto ustalenie przez notariusza braku rzeczywistego prawnego umocowania oskarżonej do reprezentowania H. Z. skutkować by musiało odmową sporządzenia obu aktów notarialnych a w rezultacie nieodnotowaniem w księgach wieczystych przejścia własności obu nieruchomości na rzecz syna oskarżonej .

- w zakresie oceny czy zachowanie oskarżonej odpowiada znamieniu „podstępnego wprowadzenia w błąd „ , to przy nie kwestionowanym stanowisku ,że podstępne wprowadzenie w błąd w rozumieniu art. 272 k.k. oznacza szczególną, a nie zwykłą formę wprowadzenia w błąd i nie wystarcza więc dla wypełnienia znamion tego czynu samo złożenia oświadczenia nieprawdziwej treści, ale konieczne jest podjęcie pewnych działań, przebiegłych , pozorujących jego zgodność z rzeczywistością i utrudniający wykrycie prawdy (por. wyrok SN z dnia 4 czerwca 2003 r., WA 26/03, OSNKW 2003, z. 9-10, poz. 83) przyjęto ,że zachowania oskarżonej , ujmowane łącznie , a polegające na przedstawieniu za pośrednictwem innej osoby pełnomocnictwa które wygasło na skutek śmierci mocodawcy , złożeniu dwukrotnie osobistego zapewnienie, że pełnomocnictwo to nie wygasło, nie zostało zmienione ani odwołane, złożeniu oświadczenie o zobowiązaniu się do spłaty przez niego do dnia 31 grudnia 2016 r. kredytu udzielonego przez Bank (...) oraz przedłożenia S. S. zaświadczenia o całkowitej spłacie tego kredytu celem wykreślenia kredytu z ksiąg wieczystych, złożenia wniosku o dokonanie wpisów w odpowiednich księgach wieczystych o osobie nowego właściciela oraz oświadczeniami zapłacie umówionej ceny i wydaniu przedmiotu umowy , co uprawdopodabniało przed notariuszem działanie przez oskarżoną w ramach ważnego pełnomocnictwa mimo że takowe obiektywnie prawnie wygasło , odpowiada znamieniu „podstępnego wprowadzenia w błąd „ .

Jednocześnie zdaniem Sądu Apelacyjnego wadliwa była ocena Sądu meriti , iż zachowania przypisane oskarżonej w pkt. I i II części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku stanowią 2 odrębne czyny w znaczeniu ontologicznym i prawnym czego konsekwencją było przyjęcie , iż oskarżona dopuściła się 2 przestępstw pozostających w zbiegu realnym. Zachowania przypisane oskarżonej polegały na przywłaszczeniu prawa majątkowego co do określonych nieruchomości poprzez doprowadzenie na podstawie wygasłego po śmierci H. Z. (1) pełnomocnictwa do zawarcia w okresie od 4 września do 23 października 2015 r. (które to daty przyjęto zaskarżonym wyroku jako daty popełnienia obu przestępstw) najpierw ( 4 września 2025r.) umowy warunkowej ( z uwagi na prawo pierwokupu przysługującego Agencji Nieruchomości Rolnych, z czego oskarżona w pełni zdawała sobie sprawę , czego konsekwencją była świadomość zawarcia w formie aktu notarialnego drugiej umowy – przenoszącej własność zwartej w akcie u notarialnym z 23 października 2015 r.,a co uzasadnia przyjęcie działanie w warunkach czynu ciągłego – art.12 k.k. – jak trafnie przyjął Sąd meriti) , które to zachowania jednocześnie realizowały znamiona przestępstwa z art.272 k.k. a więc stanowiły jeden czyn w znaczeniu prawnym (art.12 k.k. ) .Dlatego zmieniono zaskarżony wyrok w ten sposób , że w ramach czynów przypisanych oskarżonej w pkt. I i II uznaną ją za winną tego , że w okresie od 4 września do 23 października 2015r., w L. działając w krótkich odstępach czasu i w z góry powziętym zamiarem, posługując się udzielonym jej przez H. Z. (1) i wygasłym z powodu jego śmierci pełnomocnictwem z 25 listopada 2014r., zatajając fakt śmierci H. Z. (1), wyłudziła poświadczenie nieprawdy w postaci zawartej w formie aktu notarialnego repertorium A numer (...) warunkowej umowy sprzedaży oraz repertorium (...) numer (...) umowy sprzedaży - niezabudowanych nieruchomości rolnych usytuowanych w miejscowościach K. o powierzchni 2,04 ha i Ś. o powierzchni 7,12 ha, poprzez podstępne wprowadzenie w błąd notariusza, co do prawa reprezentowania przed nim interesów H. Z. (1) i wykonywania w jego imieniu czynności prawnych, przy czym w ten sposób, działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, przywłaszczyła prawo majątkowe – własność wyżej wymienionych nieruchomości o łącznej wartości 203.900 zł wchodzących w skład spadku po zmarłym H. Z. (1), poprzez zbycie tych nieruchomości na podstawie w/w umów na rzecz swojego syna S. S., czym działała na szkodę E. Z. (1), G. Z., R. Z. i A. B. tj. przestępstwa z art. 284 §1 k.k. w zw. z art. 294 §1 k.k. w zw. z art. 272 k.k. w zw. z art. 11 §2 k.k. w zw. z art. 12 §1 k.k. w brzmieniu obowiązującym do 23 czerwca 2020 r. w zw. z art. 4 § 1 k.k.

Za tak przypisane przestępstwo za to na podstawie art. 294 §1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. i art. 33 § 2 k.k. wymierzono oskarżonej karę roku pozbawienia wolności i 100 stawek dziennych grzywny ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 20 złotych,kierując się treścią z art.53 §1 i 2 k.k. , w szczególności wymierzając karę pozbawienia wolności w wymiarze minimalnym przewidzianym w treści art.294 §1 k.k. okolicznością związaną z ustaleniem zgodności z rzeczywistością oświadczenia H. Z. zawartego w pełnomocnictwie o otrzymaniu faktycznie kwoty odpowiadającej rzeczywistej wartości przedmiotowych nieruchomości . Wysokość wymierzonej kary pozbawienia wolności z perspektywy przesłanki formalnej z art.69 §1 k.k. nie wykluczała możliwości warunkowego zawieszenia wykonania tej kary , jednak przeciw zastosowaniu tej instytucji przemawia wzgląd ,iż oskarżona przypisanego przestępstwa dopuściła się w trakcie trwania postępowania w sprawie prowadzonej przed Sądem Okręgowym w Legnicy, sygn. akt III K 52/14 , zakończonego wyrokiem z 30 października 2017 roku. a mającego za przedmiot czyny popełnione w latach 2008 - 2010. W ten sposób oskarżona okazała lekceważenie porządku prawnego , co czyni koniecznym aby wymierzona w przedmiotowym postępowaniu kara winna być dolegliwa w stopniu m.in. zapobiegającym ponowieniu tego rodzaju zachowań Celu tego nie spełniłoby warunkowe zawieszenie wykonania kary wobec oskarżonej, stwarzając ryzyko powstania u niej przekonania o rzeczywistej bezkarności. Z tego powodu wymierzono oskarżonej karę bez warunkowego zawieszenia wykonania ale nie o charakterze długoterminowym , mogącą być wykonaną w systemie dozoru elektronicznego .

Mając na uwadze poczynione ustalenia co do wykonania przez oskarżoną uprzednio prawomocnie orzeczonych kar w przedmiotowym postępowaniu karnym na podstawie art. 63 §1 k.k. na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zaliczono okres wykonywania w systemie dozoru elektronicznego kary pozbawienia wolności od 19 lipca 2020 r. godz. 14.25 do 7 marca 2021 r. godz. 13.55, na poczet kary grzywny 2000 zł uiszczone tytułem kary grzywny, orzeczonych wyrokiem Sądu Okręgowego w Legnicy z 19 lipca 2019 r. sygn. akt III K 97/18 zmienionego wyrokiem Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z 20 grudnia 2019 r. sygn. akt II AKa 361/19.

O kosztach sądowych w postępowaniu odwoławczym orzeczono poprzez zwolnienie oskarżonej od obowiązku ich uiszczenia , uznając iż za takim rozstrzygnięciem przemawiają względy słuszności skoro konieczność ponownego postępowania odwoławczego wynikła na skutej kasacji wniesionej z uwagi na wadliwe – zdaniem Sądu Najwyższego – oceny prawne wyrażone uprzednio przez Sąd Apelacyjny .