Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 1

Sygnatura akt

III K 422/23

1.  USTALENIE FAKTÓW

0.1.Fakty uznane za udowodnione

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

M. G.

1.został oskarżony o to, że

I.  w dniu 09 sierpnia 2022 roku w W. prowadził po drodze publicznej w ruchu lądowym pojazd mechaniczny marki O. (...) nr rej. (...), naruszając orzeczony przez Sąd Rejonowy dla Warszawy-Mokotowa w W. zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres trzech lat w uprawomocnionym wyroku w dniu 11.05.2022r. sygn. akt III K333/21,

tj. o czyn z art. 244 kk

II.  w dniu 09 sierpnia 2022 roku w W. przy ul. (...), w ruchu lądowym, pomimo wydania przez uprawnionego do kontroli drogowej umundurowanego funkcjonariusza Policji z Komisariatu Policji W. W., sierż. H. S., poruszającego się oznakowanym pojazdem służbowym, przy użyciu sygnałów dźwiękowych i świetlnych, polecenia do zatrzymania samochodu marki O. (...) nr rej. (...), nie zatrzymał niezwłocznie pojazdu i kontynuował jazdę,

tj. o czyn z art. 178b kk

III.  w dniu 09 sierpnia 2022 roku w W. przy ul. (...) wbrew obowiązującym przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii posiadał w samochodzie marki O. (...) nr rej. (...) środek odurzający w postaci marihuany o wadze 1,45 grama netto, przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za przestępstwo umyślne podobne,

tj. o czyn z art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29.07.2055 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 64 §1 kk

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Wyrokiem z dn.11.05.2022r. o sygn. 333/21 Sąd Rejonowy dla Warszawy M. orzekł wobec oskarżonego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres lat 3. Wyrok uprawomocnił się w dn. 19.05.2022r., oskarżony był obecny na rozprawie, osobiście wysłuchał wyroku.

W dn. 09.08.2022r. oskarżony poruszał się jako kierowca samochodem marki O. (...) nr rej. (...). Na pl. (...) samochód ten zauważył funkcjonariusz Policji H. S.; na jego widok oskarżony odjechał. Radiowóz z H. S. ruszył wówczas za oskarżonym, używając sygnałów dźwiękowych i świetlnych w celu przekazania polecenia do zatrzymania samochodu. Oskarżony przejechał ulicą (...) do ul. (...). Gdzie skręcił i zatrzymał pojazd na przystanku autobusowym. W samochodzie pod siedzeniem kierowcy oskarżony przewoził dwie torebki z zawartością marihuany o łącznej wadze 1,45 grama netto.

- protokół zatrzymania osoby (k. 2-3

- protokół badania trzeźwości z zał. (k. 5-6)

- protokół przeszukania (k. 7-9, 11-13, 30-31)

- protokół oględzin (k 19-20, 22-23)

- odpis wyroku (k. 60, 65)

- protokół rozprawy (k. 66-67)

- opinia chemiczna (k. 50-51, 57-58)

- opinia toksykologiczna (k. 70-80

- wydruk (k. 125)

- zeznania H. S. (k. 26)

- częściowo wyjaśnienia oskarżonego (k. 43, 127)

2.  OCena DOWOdów

0.1.Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

dowody jw. za wyjątkiem wyjaśnień oskarżonego

Sąd obdarzył całość wskazanych dowodów wiarą - korespondują one ze sobą wzajemnie, co nie miałby miejsca, gdyby każdorazowo nie odnosiły się do prawdziwych okoliczności faktycznych. W odniesieniu do opinii biegłych Sąd miał na uwadze, że każda z nich pozostaje pełna, jasna i pozbawiona sprzeczności, a zawarte w niej wnioski zrozumiałe. Sąd nie stwierdził błędów w zakresie przeprowadzonych przez biegłych badań ani dowolności w zakresie sformułowanych na tej podstawie wniosków, które Sąd uznał za wypływające w sposób logiczny z poczynionych przez biegłych ustaleń badawczych i znajdujące oparcie w aktualnych wskazaniach wiedzy. W odniesieniu do dowodów z dokumentów Sąd miał na uwadze, że zostały one zgromadzone w sposób zgodny z prawem, sporządzone przez osoby do tego uprawnione, stosownie do regulacji, określających och formę i treść, stanowiąc tym samym wierne odzwierciedlenie okoliczności w nich opisanych.

wyjaśnienia oskarżonego

Wyjaśnienia oskarżonego Sąd obdarzył wiarą za wyjątkiem tej ich części, w której oskarżony wskazał, że nie zatrzymał się do kontroli niezwłocznie, bowiem chciał to uczynić w bezpiecznym miejscu – powyższemu przeczy z jednej strony fakt, że pomiędzy miejscem, w którym funkcjonariusze Policji podjęli pościg za oskarżonym, a miejscem, w którym w efekcie zatrzymał on pojazd, jest odległość 400 m (k. 125), z drugiej zaś okoliczność, że w trakcie kontroli radiowóz, nadając sygnały świetlne, zatrzymuje się za kontrolowanym pojazdem, chroniąc go w ten sposób przed ewentualnym uderzeniem przez pojazd jadący po tym samym pasie ruchu. Wyjaśnienia oskarżonego w zakresie, w jakim Sąd odmówił im wiary, Sąd przyjął za realizowaną przez oskarżonego linię obrony.

3.  PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięciaz wyroku

Oskarżony

☐

3.1.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Przedmiotem ochrony przepisu art. 244 kk jest respektowanie orzeczeń sądowych, statuujących określony rodzaj zakazu lub nakazu. Przedmiotem ochrony jest orzeczenie każdego sądu (cywilnego, administracyjnego lub karnego), zawierające zakaz określonej w nim działalności, także innej niż gospodarcza (vide postanowienie Sądu Najwyższego z dn. 26.02.2004r. o sygn. I KZP 47/03, OSNKW 2004, nr 3, poz. 35).

Ze względu na to, że orzeczony przez sąd zakaz prowadzenia pojazdów obowiązuje od uprawomocnienia się orzeczenia (art. 43 §2 kk i art. 29 §3 kw) do przypisania oskarżonemu przestępstwa określonego w art. 244 kk, a polegającego na umyślnym niezastosowaniu się do tego zakazu, niezbędne jest przede wszystkim ustalenie, iż w chwili czynu miał on świadomość faktu uprawomocnienia się orzeczenia skazującego (vide wyrok Sądu Najwyższego z dn. 17.01.2003r. o sygn. WA 75/02, OSNKW 2003, nr 5-6, poz. 44).

Sąd w pełni podzielił stanowisko, wyrażone w przeszłości w orzecznictwie Sądu Najwyższego, zgodnie z którym przestępstwo określone w art. 244 kk może być popełnione zarówno w zamiarze bezpośrednim, jak i ewentualnym (vide postanowienie Sądu Najwyższego z dn. 05.02.2009r. o sygn. II KK 254/08, LEX nr 486550). Pogląd powyższy reprezentowany jest również w doktrynie, albowiem treść znamion zawartych w art. 244 kk nie daje podstawy do twierdzenia, że umyślność została ograniczona do zamiaru bezpośredniego - do popełnienia tego przestępstwa w zamiarze ewentualnym może dojść wówczas, gdy osoba, co do której orzeczono taki zakaz, nie jest pewna, czy jeszcze trwa zakaz, lecz podejmuje się prowadzenia pojazdu, godząc się, że jeszcze dotyczy jej zakaz. Skoro żadne ze znamion nie daje podstaw do przyjęcia, że ich realizacja może nastąpić tylko wówczas, gdy sprawca chce naruszyć zakaz, to przemawia za tym, że możliwe jest popełnienie tego przestępstwa zarówno w formie zamiaru bezpośredniego (dolus directus), jak i zamiaru ewentualnego (dolus eventualis) (vide Stefański R.A., Glosa do postanowienia Sądu Najwyższego z dn. 05.02.2009r. o sygn. II KK 254/08, Prok.i Pr. 2009/7-8/237-242). Podzielając w całości powołane stanowisko wraz z przytoczonymi na ich poparcie argumentami Sąd opowiedział się przeciwko uznaniu, że czyn z art. 244 kk może zostać popełniony wyłączenie w zamiarze bezpośrednim.

W realiach niniejszej sprawy Sąd uznał, że oskarżony dopuścił się popełnienia zarzuconego mu czynu.

Zarówno z wyjaśnień oskarżonego, który przyznał się do popełnienia zarzuconych mu czynów, jak i zapisów protokołu w sprawie III K 333/21 wynika jasno, że oskarżony miał świadomość, iż został wobec niego orzeczony środek karny w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych, a tym samym miał on świadomość zarówno wskazanego faktu, jak i tego, w jakim okresie zakaz ten obowiązuje. W tym stanie rzeczy brak jest podstaw do sformułowania wniosków innych, jak tylko takie, że oskarżony miał świadomość, że w dn. 09.08.2022r. orzeczony wobec niego środek karny w dalszym ciągu obowiązuje, a tym samym – że zarzuconego mu czynu dopuścił się, działając w zamiarze bezpośrednim.

Zgodnie z przepisem art. 178b kk kto pomimo wydania przez osobę uprawnioną do kontroli ruchu drogowego, poruszającą się pojazdem lub znajdującą się na statku wodnym albo powietrznym, przy użyciu sygnałów dźwiękowych i świetlnych, polecenia zatrzymania pojazdu mechanicznego nie zatrzymuje niezwłocznie pojazdu i kontynuuje jazdę, podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.

Polecenie musi być wydane przez podmiot uprawniony do kontroli ruchu drogowego, chodzi zatem przede wszystkim o funkcjonariuszy Policji, a wydający polecenie musi poruszać się pojazdem (jakimkolwiek, nawet niemechanicznym; lub na statku wodnym bądź powietrznym, a polecenie zatrzymania powinno być wydane przy użyciu sygnałów dźwiękowych i świetlnych. Penalizowane jest zachowanie, polegające na niezatrzymaniu niezwłocznie pojazdu mechanicznego i kontynuowaniu jazdę. Nietrafny jest wyrażany w doktrynie pogląd, że te znamiona nie będą wyczerpane, jeśli polecenie zatrzymania zostało wydane w miejscu, w którym obowiązuje zakaz zatrzymania, ewentualnie gdzie zatrzymanie nie jest możliwe ze względów bezpieczeństwa - przeczy temu treść przepisu art. 5 ust. 1 p.r.d., zgodnie z którym uczestnik ruchu i inna osoba znajdująca się na drodze są obowiązani stosować się do poleceń i sygnałów dawanych przez osoby kierujące ruchem lub uprawnione do jego kontroli, sygnałów świetlnych oraz znaków drogowych, nawet wówczas gdy z przepisów ustawy wynika inny sposób zachowania niż nakazany przez te osoby, sygnały świetlne lub znaki drogowe. Wyczerpuje też wskazane znamiona sprawca, który po wydaniu polecenia, o którym mowa w art. 178b kk, zatrzymuje się na chwilę, a następnie rusza i kontynuuje ucieczkę. Zatrzymanie, o którym mowa w rzeczonym przepisie, to zatrzymanie w celu poddania się kontroli przez uprawnione służby, a nie stworzenie jedynie pozorów zatrzymania.

Przestępstwo ma charakter umyślny i może być popełnione w zamiarze zarówno bezpośrednim, jak i ewentualnym (vide Konarska-Wrzosek V., Komentarz, WKP 2023).

W realiach niniejszej sprawy Sąd nie powziął wątpliwości, że oskarżony zachowaniem swoim zrealizował znamiona zarzuconego mu przestępstwa – jak sam wskazał w złożonych wyjaśnieniach, oskarżony na widok funkcjonariuszy Policji „spanikował” – co zrozumiałe, gdy zważyć, że został zauważony w samochodzie w okresie obowiązywania orzeczonego wobec niego zakazu prowadzenia pojazdów – i zaczął uciekać, pomimo że widział jadący za nim radiowóz, nadający sygnały wyrażające polecenie zatrzymania się. Oceny działania oskarżonego nie zmienia, iż twierdzi on, że w efekcie chciał zatrzymać się w bezpiecznym miejscu – z jednej strony Sąd odmówił wiary powołanemu twierdzeniu, o czym była mowa powyżej, z drugiej zaś, jak również była o tym mowa, przepis art. 178 kk penalizuje niezatrzymanie się do kontroli niezwłoczne, a zatem niezależnie od miejsca. W końcu zaś Sąd stanął na stanowisku, że 3-pasmowa jezdnia ulicy (...) na przestrzeni 400 metrów dawała w każdym miejscu możliwość zatrzymania pojazdu.

Przepis art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii penalizuje posiadanie, wbrew przepisom ustawy, środków odurzających lub substancji psychotropowych. Sąd Najwyższy w uchwale 7 sędziów z dn. 27.01.2011r. wskazał, że posiadaniem środka odurzającego lub substancji psychotropowej w rozumieniu art. 62 ustawy z dnia 21 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz.U. Nr 179, poz. 1485 ze zm.) jest każde władanie takim środkiem lub substancją, a więc także związane z jego użyciem lub zamiarem użycia (I KZP 24/10, OSNKW 2011/1/2...). Jednocześnie Sąd Najwyższy wskazał, że narkotyk będący przedmiotem przestępstwa z art. 62 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii musi spełniać nie tylko kryterium przynależności grupowej do związków wymienionych w załącznikach do tego aktu prawnego, ale również kryterium ilościowe, pozwalające na jednorazowe użycie w celu osiągnięcia choćby potencjalnego efektu odurzenia lub innego charakterystycznego dla działania substancji psychotropowej (vide wyrok Sądu Najwyższego z dn. 11.03.2010r. o sygn. IV KK 432/09, LEX nr 583908).

Przestępstwo z art. 62 ust.1 można popełnić tylko umyślnie, z zamiarem bezpośrednim lub z zamiarem ewentualnym; zamiar ewentualny wystąpi np. wówczas, gdy sprawca, nie mając pewności co do rodzaju posiadanych środków, przyjmuje, że może to być środek odurzający, liczy się z możliwością popełnienia przestępstwa i na to się godzi (vide Łucarz K., op. cit.)

W realiach niniejszej sprawy Sąd – na podstawie opinii biegłego z zakresu badań chemicznych – uznał, że posiadana przez oskarżonego marihuana spełniała obydwa wskazane powyżej kryteria, tj. zarówno ilościowe, jak i jakościowe, pozwalając na osiągnięcie efektu odurzenia. Sąd nie powziął też wątpliwości, że oskarżony miał świadomość, iż posiadana przez niego substancja stanowi środek odurzający, skoro przewoził ją pod siedzeniem swojego samochodu, nadto zaś – jak przyznał – okresowo palił wówczas marihuanę, dodatkowo przyznając się też i do popełnienia zarzuconego mu czynu,

4.  KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Punkt wyroku

Przytoczyć okoliczności

I-III

Sąd przyjął stopień społecznej szkodliwości wszystkich zarzuconych oskarżonemu czynów za znaczny. W odniesieniu do czynów z art. 244 kk i 178b kk Sąd miał na uwadze, że oskarżony nie zastosował się zarówno do orzeczenia Sądu, jak i do polecenia funkcjonariuszy Policji, okazując w ten sposób lekceważenie porządku prawnego i instytucji powołanych do zapewnienia jego przestrzegania. Dodatkowo Sąd miał na uwadze, że poruszanie się oskarżonego samochodem wbrew orzeczonemu zakazowi oraz sygnałowi do zatrzymania się nie było wynikiem jakichkolwiek szczególnych okoliczności, lecz wygodną oskarżonego.

Analogicznie jako znaczny Sąd ocenił stopień społecznej szkodliwości czynu z art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. Sąd miał na uwadze, że przedmiotem cyt. ustawy jest swoista ochrona zdrowia publicznego, a podstawowym argumentem na rzecz polityki prohibicji wobec narkotyków jest okoliczność, iż są to substancje o wyjątkowo szkodliwym charakterze, którą to szkodliwość określa się często mianem negatywnych konsekwencji pierwotnych narkotyków, tj. takich, które wynikają przede wszystkim z ich szczególnych właściwości farmakologicznych, i sposobu, w jaki oddziałują one na organizm człowieka. Narkotyki, takie jak kokaina czy amfetamina, nie wywołują wprawdzie przyzwyczajenia tkankowego, jednak wywołują bardzo niekiedy silne uzależnienie czy też przyzwyczajenie psychiczne, wyrażające się w silnym czy też nawet nie dającym się opanować pragnieniu danego środka. Zjawisko uzależnienia, tak fizycznego, jak i psychicznego, uważa się powszechnie za zjawiska o niezwykle negatywnych konsekwencjach indywidualnych i społecznych, o ile bowiem bezpośredni wpływ środków odurzających jest stanem chwilowym i przemijającym, to uzależnienie jest już konsekwencją o charakterze długofalowym, trwale zakłócającym zdolność jednostki do wchodzenia w normalne interakcje społeczne w sferze rodzinnej, zawodowej oraz towarzyskiej i trwale zakłócającym jej zdolność do normalnego pełnienia ról społecznych, a w wielu wypadkach prowadzącym do całkowitej jej utraty. W efekcie aktywność życiowa osoby uzależnionej od narkotyków koncentruje się w coraz to większym stopniu na jednym podstawowym zagadnieniu, a mianowicie na zdobywaniu substancji, od której jest ona uzależniona, to zaś prowadzi do postępującego zaniedbywania i porzucania wszystkich innych ról społecznych, poza rolą konsumenta narkotyków (vide Krajewski K., Sens i bezsens prohibicji. Prawo karne wobec narkotyków i narkomanii, Zakamycze 2001). W odniesieniu do czynu z art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii Sąd uwzględnił powołaną już powyżej, a powszechnie znaną, okoliczność, iż używanie środków odurzających skrajnie negatywnie wpływa na życie człowieka, nawet jeśli dana substancja wywołuje jedynie tzw. uzależnienie psychiczne. Konsekwencją powyższego jest pogorszenie się stanu tzw. zdrowia publicznego, stanowiącego przedmiot ochrony ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, w dalszej kolejności zaś – konieczność ponoszenia kosztów leczenia osób uzależnionych przez ogół społeczeństwa. Sąd uwzględnił w powyższym kontekście również, iż – jak wynika z opinii biegłego z zakresu badań chemicznych – posiadana przez oskarżonego ilości narkotyków pozwalała łącznie na utworzenie od 2 do 5 działek dilerskich.

Analogicznie jako znaczny Sąd ocenił stopień winy oskarżonego. Oskarżony działał każdorazowo umyślnie, mając na każdym etapie możliwość odstąpienia od popełnienia przestępstwa, czego nie uczynił. Sąd nie stwierdził jakichkolwiek okoliczności, wyłączających winę lub bezprawność działania oskarżonego. W tym stanie rzeczy Sąd nie znalazł podstaw, by stopień winy oskarżonego ocenić odmiennie od stopnia społecznej szkodliwości zarzuconych mu czynów.

Znaczny stopień winy i znaczny stopień społecznej szkodliwości zarzuconych oskarżonemu czynów Sąd poczytał za okoliczności obciążające oskarżonego. Podobnie za okoliczność taką Sąd przyjął dotychczasową 11-krotną karalność oskarżonego, na którą złożyły się również dwa wyroki łączne. Sąd nie mógł też pominąć, że oskarżony był w przeszłości karany za każdy z czynów, zarzuconych mu w sprawie niniejszej, czynu z art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii dodatkowo dopuścił się w warunkach art. 64 §1 kk.

Jako okoliczność łagodzącą Sąd przyjął przyznanie się oskarżonego do popełnienia zarzuconych mu czynów i okazaną na rozprawie skruchę.

Całość powołanych okoliczności obciążających skłoniła Sąd do uznania, iż oskarżonemu winna zostać każdorazowo wymierzona kara znacznie powyżej dolnej granicy ustawowego zagrożenia. Jednocześnie powołane powyżej okoliczności łagodzące skłoniły Sąd do przyjęcia, iż wymiar kary winien każdorazowo także kształtować się znacznie poniżej górnej granicy ustawowego zagrożenia. W tym stanie rzeczy Sąd stanął na stanowisku, że oskarżonemu za czyn z art. 244 kk winna zostać wymierzona kara 10 miesięcy pozbawienia wolności oraz zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres lat 3, za czyn z art. 178b kk - kara 4 miesięcy pozbawienia wolności i zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres lat 2 (dwóch), a za czyn z art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 64 §1 kk – kara 3 miesięcy pozbawienia wolności. Sąd stanął na stanowisku, że wskazany każdorazowo powyżej wymiar kary będzie dla oskarżonego z jednej strony realnie odczuwalny, a tym samym uświadomi oskarżonemu, że czyn jego spotkał się z wymiernym potępieniem ze strony wymiaru sprawiedliwości, osiągając w ten sposób wobec oskarżonego cele wychowawcze i zapobiegawcze, a w efekcie powstrzyma oskarżonego od naruszenia prawa w przyszłości, z drugiej zaś strony nie przekroczy stopnia zawinienia oskarżonej i stopnia społecznej szkodliwości zarzuconego mu czynu. Sąd stanął też na stanowisku, że orzeczona każdorazowo w powyższym wymiarze kara będzie stanowiła również czytelny sygnał dla innych potencjalnych sprawców przestępstw, że działania sprzeczne z prawem pozostają nieopłacalne i każdorazowo spotkają się z wymierną reakcją ze strony wymiaru sprawiedliwości, osiągając tym samym cele stawiane wymiarowi kary w zakresie prewencji ogólnej i wpływając na kształtowanie świadomości prawnej społeczeństwa.

IV

Sąd miał na uwadze, iż jakkolwiek przy wymiarze kary łącznej dopuszczalne jest stosowanie zarówno zasady pełnej absorpcji, jak i zasady pełnej kumulacji, to jednak są to rozstrzygnięcia skrajne, które znajdują zastosowanie w zupełnie wyjątkowych nietypowych sytuacjach. O ile na wymiar kary łącznej nie ma już wpływu stopień zawinienia ani stopień społecznej szkodliwości poszczególnych przestępstw, o tyle popełnienie wielu przestępstw, za które orzeczono kary podlegające obecnie łączeniu, ma duże znaczenie przy wymiarze kary łącznej (vide wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dn. 20.05.2008r. o sygn. II AKa 129/08, LEX nr 466456).

Sąd stanął na stanowisku, że w sprawie niniejszej brak jest jakichkolwiek tego typu okoliczności, które uzasadniałyby wymierzenie kary łącznej w oparciu o zasadę absorpcji. Podobnie wymiar kary tej w oparciu o zasadę kumulacji Sąd uznał za nieuzasadnienie surowy. Dlatego też Sąd doszedł do przekonania, że orzeczona wobec oskarżonego kara łączna winna zostać ukształtowana w oparciu o zasadę asperacji. W tym stanie rzeczy Sąd uznał, że oskarżonemu winna zostać wymierzona kara łączna 1 roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności. Sąd miał w sposób szczególny na uwadze, że przy wymiarze kary łącznej pod uwagę należy brać przede wszystkim względy prewencji indywidualnej i ogólnej. Wymierzając karę łączną Sąd musi także każdorazowo uwzględnić potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Kara, także orzeczona jako kara łączna, powinna wpływać na przekonanie, że popełnianie przestępstw nie może ujść bezkarnie i spotyka się ze sprawiedliwą karą. W tym stanie rzeczy Sąd uznał, że kara łączna, orzeczona w wymiarze niższym, nie dałaby gwarancji spełnienia celów stawianych wymiarowi kary w zakresie prewencji zarówno indywidualnej, jak i generalnej. Z analogicznych względów Sąd uznał za zasadne orzeczenie wobec oskarżonego zakazu prowadzenia pojazdów na łączny okres lat 4.

Sąd stanął na stanowisku, że całość orzeczenia karze łącznej i takimże środku karnym będzie z jednej strony wystarczająca dla wdrożenia oskarżonego na przyszłość do przestrzegania porządku prawnego, z drugiej zaś strony - iż kara w orzeczonym wymiarze pozostaje zgodna ze społecznym odczuciem sprawiedliwości, czyniąc zadość dyrektywom wymiaru kary, formułowanym w stosunku do orzekania w ramach kary łącznej. Przywołane okoliczności upoważniają zdaniem Sądu do stwierdzenia, że wymierzona kara łączna stanowić będzie prawidłową z punktu widzenia prewencyjnego reakcję na popełnione przez oskarżonego czyny

1.6. inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionychw innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosowałokreślonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

Sąd nie znalazł podstaw do poddania oskarżonemu badaniu sądowo-psychiatrycznemu, o co wnosił obrońca. Oskarżony podał co do swojej osoby najpierw, że w latach 2012-2013 leczył się uzależnienia od narkotyków, jednak bez przyjmowania leków, następnie – że w 2022r. czasami przyjmował narkotyki, od 2017r. nie miał „ciągów” i w „ciągu” takim nie znajdował się w dacie zarzuconych mu czynów. Tymczasem dowód z opinii biegłych psychiatrów na podstawie art. 202 §1 kpk dopuszcza się tylko wtedy, gdy zaistnieją uzasadnione wątpliwości co do stanu zdrowia psychicznego oskarżonego (vide wyrok Sądu Najwyższego z dn. 28.04.2023r. o sygn. I KS 7/23, LEX nr 3569506), a sam fakt, że w aktach znajduje się informacja, iż oskarżony leczył się psychiatrycznie, nie obliguje organu procesowego do badania jego poczytalności - dopiero zaistnienie uzasadnionych wątpliwości co do stanu zdrowia psychicznego oskarżonego kazałoby je zweryfikować w sposób wskazany w art. 202 §1 kpk (vide postanowienie Sądu Najwyższego z dn.12.04.2022r. o sygn. V KK 99/22, LEX nr 3424093). Również ewentualny fakt występowania u oskarżonego zespołu zależności alkoholowej w żadnym razie nie determinuje uznania, że w sprawie wystąpiły uzasadnione wątpliwości co do jego poczytalności (vide postanowienie Sądu Najwyższego z dn. 15.02.2022r. o sygn. V KK 693/21, LEX nr 3348359). W konsekwencji dowód z opinii biegłych psychiatrów co do stanu psychicznego oskarżonego przeprowadza się jedynie w sytuacji, gdy sąd poweźmie wątpliwości co do tego stanu tempore criminis. Wątpliwości te winny być jednak przynajmniej uprawdopodobnione, muszą zatem mieć oparcie w konkretnych okolicznościach ustalonych w sprawie i wynikać z nich w sposób obiektywny. Nie mogą one wynikać jedynie z subiektywnego przekonania strony czy obrońcy, ale muszą być powzięte przez organ procesowy, w tym przypadku przez sąd. Tego rodzaju okoliczności należy upatrywać zwłaszcza w danych dotyczących osoby oskarżonego, jego zachowania, stanu zdrowia, podejmowanego przez niego leczenia oraz w faktach związanych z zarzucanym mu czynem (vide postanowienie Sądu Najwyższego z dn. 09.03.2021r. o sygn. IV KK 71/21, LEX nr 3147638).

Oskarżony – jak było o tym mowa – zaprzeczył, by w dacie zarzuconych mu czynów znajdował się w „ciągu” narkotykowym. Oskarżony podczas rozprawy wypowiadał się składanie, Sąd nie stwierdził, by miał on problem czy to z wyrażeniem myśli, czy to z orientacją co do sytuacji, w jakiej się znalazł, czy to ze rozumieniem kierowanych do niego wypowiedzi. W tym stanie rzeczy Sąd nie powziął wątpliwości co do okoliczności, opisanych w art. 201 §1 kpk.

7.  KOszty procesu

Punkt wyroku

Przytoczyć okoliczności

Wobec orzeczenia podlegającej wykonaniu kary pozbawienia wolności Sąd zwolnił oskarżonego od kosztów sądowych.

5.  1Podpis