Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 642/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego Poznań – Nowe Miasto i Wilda w Poznaniu z dnia 20 marca 2023 r., sygn. akt VI K 603/22

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Obraza przepisów postępowania mająca wpływ na treść orzeczenia w postaci:

art. 7 kpk w zw. z art. 410 kpk poprzez dowolną, stronniczą, wybiórczą ocenę dowodów w postaci wyjaśnień oskarżonego, zeznań świadków P. J., L. S., A. Z., K. K., S. R., G. W., świadków – sąsiadów oskarżonego, zeznań świadka M. K. (1), zakwestionowanie części zeznań świadka K. P., błędną ocenę dokumentacji (...), zestawienia licznika energii elektrycznej co do zużycia prądu w częściach wspólnych w okresie objętym aktem oskarżenia i w latach go poprzedzających;

art. 4 kpk, art. 5 § 2 kpk w zw. z art. 7 kpk i art. 410 kpk poprzez założenie a priori sprawstwa i winy oskarżonego, uznawanie jedynie faktów niekorzystnych dla oskarżonego, pominięcie okoliczności przemawiających na jego korzyść i tłumaczenie niedających się usunąć wątpliwości na niekorzyść oskarżonego;

art. 193 § 1 kpk w zw. z art. 5 § 2 kpk poprzez czynienie ustaleń dotyczących okoliczności istotnych dla sprawy, wymagających wiadomości specjalnych z zakresu elektryki i tłumaczenie niedających się usunąć wątpliwości w związku z niemożnością powołania na obecnym etapie biegłego elektryka na niekorzyść oskarżonego;

art. 366 § 1 kpk w zw. z art. 413 § 2 pkt 1 kpk w zw. z art. 5 § 2 kpk poprzez niedokładny opis czynu z art. 164 § 2 kk, niedokładne określenie czasu trwania rzekomego stanu zagrożenia i to w taki sposób, że na podstawie opisu czynu nie da się w żaden sposób ustalić chociażby przybliżonego początkowego okresu, w którym takie zagrożenie miało powstać po raz pierwszy, przyjęcie na niekorzyść oskarżonego niedających się usunąć wątpliwości w powyższym zakresie.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd Okręgowy nie stwierdził aby przy wydawaniu zaskarżonego wyroku doszło do naruszenia reguł procesowych w zakresie oceny zgromadzonych w sprawie dowodów. Przeciwnie, przeprowadzona przez Sąd Rejonowy ocena zebranego w sprawie materiału dowodowego była rzetelna, szczegółowa i uwzględniała w odpowiednim stopniu zasady prawidłowego rozumowania oraz wskazania wiedzy i doświadczenia życiowego. Jak wynika z analizy akt sprawy, Sąd I instancji poddał ocenie wszystkie zgromadzone dowody, wyraźnie zaznaczył, którym dowodom bądź ich częściom przyznał przymiot wiarygodności a którym cechy tej odmówił oraz podał racjonalne powody takiego ich wartościowania. Przeprowadzona w opisany wyżej sposób weryfikacja dowodów czyniła zadość przepisowi art. 7 kpk.

Sąd Rejonowy wartościując dowody zachował pełen obiektywizm i uwzględnił wszystkie okoliczności mające wpływ na tę ocenę. W przypadku zeznań świadków – sąsiadów oraz wyjaśnień oskarżonego organ orzekający słusznie dostrzegł brak konfliktu pomiędzy tymi osobami, który to nakazywałby wzmożoną ostrożność przy wartościowaniu tych dowodów. Obrońca negując słuszność dokonanej weryfikacji osobowego materiału dowodowego zignorował fakt, że zeznania osób zamieszkujących w L. przy ul. (...), tj. P. J., L. S., A. Z., K. K., S. R., korelowały ze sobą w zakresie opisywanych okoliczności niewłaściwego wykorzystywania pomieszczenia piwnicznego przez oskarżonego, zgromadzonych tam przedmiotów, rozprowadzonych przedłużaczy elektrycznych, palenia papierosów przez oskarżonego na terenie piwnicy oraz co do niereagowania przez niego na zastrzeżenia w tym zakresie. Ponadto zeznania tych osób zostały wsparte zeznaniami świadka G. W. – gospodarza domu i osoby zajmującej się sprzątaniem piwnicy. Wiedza tego świadka w przedmiocie sprawy była zatem znacząca i wynikała przede wszystkim z jej bezpośrednich spostrzeżeń. Nie można zatem było zgodzić się z wysoce subiektywnym stanowiskiem apelującego, że ocena zeznań powyższych świadków była bezkrytyczna. Wskazaniom tych świadków odpowiadał także materiał zdjęciowy wykonany po zdarzeniu z dnia 4 grudnia 2021 r., także trafnie oceniony przez Sąd Rejonowy. Dodać także należy, że obraz pomieszczenia piwnicznego nr 6 był przedmiotem opinii biegłego z zakresu pożarnictw. Tenże na podstawie m.in. tego bezwpływowego materiału dowodowego stwierdził, że ujawnione tam przedmioty i materiały miały właściwości palne, urządzenia do prac warsztatowych wymagały zasilania w energię elektryczną, komórka lokatorska była miejscem do takich prac nieprzeznaczonym, a używanie takich narzędzi elektrycznych, po wykonanych samowolnie, niezgłoszonych spółdzielni przeróbkach instalacji elektrycznej było pożarowo niebezpieczne. Nie ma zatem racji skarżący, że Sąd Rejonowy uznał za pełnowartościowe dowody wskazania świadków oparte tylko na plotkach i domysłach. Natomiast faktem jest, że w pomieszczeniu piwnicznym wykorzystywanym przez oskarżonego dwukrotnie w ciągu półtora roku miały miejsce zdarzenia, które ukazały istniejące tam niebezpieczeństwo pożarowe, co apelujący bezzasadnie neguje.

Sąd II instancji za jednostronne i bezzasadne uznał także zastrzeżenia obrońcy odnośnie zeznań świadka M. K. (1) – kierownika działu technicznego w Spółdzielni Mieszkaniowej w L.. Nieudana okazała się przy tym próba zdyskredytowania jego wiarygodności w związku z nieprawidłowościami, jakich miałby się on dopuścić nadzorując budowę gazociągu w J. P., na którą to okoliczność obrońca przedłożył materiał prasowy. Jak słusznie ocenił Sąd Rejonowy informacje te, pomijając ich medialny charakter, nie rzutowały negatywnie na zeznania świadka M. K. (1), które zostały poddane kompleksowej weryfikacji z pozostałymi zgromadzonymi w tej sprawie dowodami, w efekcie czego przeszły ją pozytywnie. Autor apelacji nie przekonał też do swoich racji argumentując, że świadek jako pracownik spółdzielni miał dostęp do materiału dowodowego i znana mu była linii obrony oskarżonego. Podobne puste sugestie były skierowane wobec zeznań osoby sprzątającej świadka G. W.. Twierdzenia sugerujące nierzetelność zeznań M. K. (1) były całkowicie gołosłowne, a przez to nieprzekonujące i dowolne. Materiał dowodowy nie wykazywał też aby w stanie technicznym budynku przy ul. (...) w L. stwierdzono nieprawidłowości, które ciążyłyby na tym pracowniku. Zeznania świadka M. K. nie były zaś podstawą ustaleń co do przyczyny powstania zdarzenia pożarowego w dniu 4 grudnia 2021 r. i na ten temat nawet biegły nie mógł udzielić jednoznacznej odpowiedzi. Jak też słusznie podkreślał Sąd w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku i co wobec niesłusznych wskazań apelującego, należy w tym miejscu przypomnieć, zarzutem prokuratorskim nie został objęty sam ten pożar lecz bezpośrednie zagrożenie powstania pożaru w rozumieniu art. 163 § 1 pkt 1 kk (zagrażające życiu lub zdrowiu wielu osób lub mieniu w wielkich rozmiarach), sprowadzone przez określone zachowania oskarżonego J. C. (1).

Kontrola odwoławcza nie wykazała również żadnych uchybień organu orzekającego w I instancji w analizie i ocenie wyjaśnień oskarżonego J. C. (1). Wbrew stanowisku obrońcy, działania te w pełni odpowiadały regułom procesowym określonym w art. 4 kpk i art. 7 kpk. Apelujący zaś przytaczając twierdzenia oskarżonego a priori założył ich prawdziwość, negując w związku z tym wszystkie dowody treściowo z nimi niezgodne. Skarżący nie jest skłonny do refleksji nad wynikami postępowania dowodowego, gdzie szereg osób, niezwiązanych bliżej ze sobą ani nie pozostających w konflikcie z oskarżonym, podało okoliczności dla niego niekorzystne, będące następnie podstawą do przypisania mu przestępstw z art. 164 § 2 kk oraz z art. 278 § 5 kk. Słusznie przy tym Sąd Rejonowy zwrócił uwagę, że oskarżony nigdy i nikomu nie zgłaszał (organy spółdzielcze, Policja) rzekomych niebezpiecznych sytuacji jakie miały mieć miejsce w obrębie piwnicy budynku gdzie zamieszkuje. Nieskutecznym środkiem do obrony okazały się zeznania jego córki K. P., które podlegały krytycznej ale w pełni zasadnej ocenie Sądu Rejonowego. Apelujący nie przedstawił żadnych rzeczowych argumentów, które podważałyby tak dokonaną ocenę. Na uwagę zasługuje przy tym okoliczność, że świadkowie opisujący postępowanie oskarżonego nie wspominali aby obecna przy tym była córka oskarżonego, która nawet nie zamieszkiwała z nim w inkryminowanym czasie.

Na dokonaną przez Sąd I instancji ocenę zebranych dowodów nie miał żadnego wpływu załączony do apelacji obrońcy dokument w postaci kopii protokołu przesłuchania świadka S. R. na rozprawie przed Sądem Rejonowym Poznań – Nowe Miasto i Wilda w Poznaniu z dnia 9 maja 2023 r. w sprawie cywilnej z powództwa (...) S.A. p-ko J. C. (1) o zapłatę (sygn. akt I C 784/23). Sąd Rejonowy dysponował bowiem dowodem z zeznań tego świadka, z którym zresztą zetknął się bezpośrednio prowadząc jego przesłuchanie na rozprawie w dniu 19 stycznia 2023 r. Z tego protokołu nie wynikały bowiem żadne nowe okoliczności, które mogłyby wpłynąć na inne wartościowanie dowodów ani dodatkowe, istotne w sprawie okoliczności faktyczne. Spostrzeżenia świadka na temat pobytów grupek młodzieży w piwnicy w pobliżu komórki oskarżonego, na korytarzu (raz czy dwa), śmiecenia tam, czy na temat przypadków pozostawiania otwartej piwnicy i kradzieży dotyczyły sporadycznych sytuacji i miały charakter poglądowy. Obrona znów zbyt dużą wagę przywiązywał do zdarzenia pożarowego z dnia 4 grudnia 2021 r., które nie jest objęte żadnym zarzutem. Natomiast wyżej przybliżone zeznania świadka S. R., zgodne w tym zakresie z wyjaśnieniami oskarżonego J. C., nie dawały żadnych podstaw aby zakwestionować zeznania tych wszystkich świadków, którzy opisywali stan pomieszczenia piwnicznego oskarżonego, potwierdzony także fotografiami z grudnia 2021 r., także palenie tam przez oskarżonego papierosów oraz używanie elektronarzędzi, co jak logicznie wywodził Sąd I instancji, było poprzedzone nielegalnym wykonaniem przeróbek instalacji elektrycznej, nieprzygotowanej na dodatkowe obciążenia takimi urządzeniami.

Sąd Okręgowy nie stwierdził przy tym by nienależycie w toku I instancji oceniono dokument (...) z dnia 11 lutego 2022 r postaci protokołu kontroli instalacji elektrycznej w komórce lokatorskiej przydzielonej oskarżonemu. Stwierdzono w nim bowiem określonego rodzaju zagrożenia bezpieczeństwa ludzi i mienia i z tego powodu wstrzymano użytkowanie instalacji elektrycznej w tym pomieszczeniu do czasu wykonania przeglądu tej instalacji. Oczywiście należało przy tym mieć na uwadze fakt, że kontrola odbyła się po upływie ponad dwóch miesięcy po wspomnianym w tym protokole pożarze w komórce lokatorskiej oskarżonego, w tym też czasie podsądny miał do niej dostęp (np. uprzątnął pogorzelisko) jak i do instalacji elektrycznej, o czym zeznawał m.in. świadek K. K.. Nie był to zatem dowód o pierwszoplanowym znaczeniu, zwłaszcza dla ustaleń na temat przyjętego w zaskarżonym wyroku zachowania sprawcy wywołującego w konsekwencji niebezpieczeństwo powstania pożaru w rozumieniu art. 163 § 1 pkt 1 kk. Przeprowadzona z ramienia Spółdzielni Mieszkaniowej wizja lokalna w dniu 6 grudnia 2021 r. dotycząca zastanej instalacji elektrycznej w przedmiotowym pomieszczeniu potwierdzała zasadność zarzutu z art. 278 § 5 kk, nie pozwalała jednak na bardziej szczegółowe ustalenia niż te poczynione przez Sąd Rejonowy wydający zaskarżony wyrok. Apelujący następnie wychodząc z założenia, że nie stwierdzono przeciążenia żył elektrycznych w piwnicy oskarżonego całkowicie dowolnie wywodził, że brak jest w sprawie dowodów na nielegalne podłączanie się przez ww. do prądu. Również powoływanie się przez obrońcę na znajdujące się w aktach sprawy zestawienie licznika energii elektrycznej w częściach wspólnych budynku za okres luty 2019 r. do grudzień 2021 r. nie było przydatne do podważenia stanowiska Sądu w zakresie przypisania oskarżonemu kradzieży energii elektrycznej. W realiach niniejszej sprawy nie wiadomo bowiem od kiedy rzeczywiście oskarżony dokonawszy samowolnych przeróbek instalacji elektrycznej, nielegalnie korzystał z prądu w piwnicy w sposób niezgłoszony spółdzielni, a przyjęta data 30 maja 2020 r. ma charakter umowny (w opisie czynu z art. 278 § 5 kk podano „w bliżej nieokreślonym czasie, nie później niż od dnia 30 maja 2020 r.”). Poza tym owo zestawienie ma charakter zbiorczy, na który wpływ ma szereg nieustalonych w tym postępowaniu czynników (zużycie prądu przez innych lokatorów, liczba mieszkańców w danym okresie itd.), przy czym cała piwnica jest tu traktowana jako część wspólna budynku, a licznik mierzy łącznie dopływ prądu do oświetlenia korytarzy i komórek. I wreszcie, co słusznie uwypuklił Sąd Rejonowy, wartość pobranej bezprawnie energii elektrycznej nie ma znaczenia dla bytu przestępstwa z art. 278 § 5 kk. W nawiązaniu zaś jeszcze do twierdzeń obronnych dla wykazania bezzasadności stanowiska Sądu I instancji w omawianym zakresie warto było wspomnieć, że jedyną dopuszczoną w pomieszczeniu piwnicznym oskarżonego instalacją elektryczną była ta służąca oświetleniu. Wielokrotne zaś używanie instalacji elektrycznej, która nie została przystosowana do większego poboru mocy urządzeń elektrycznych może powodować ich zwiększone nagrzewanie i przyspieszone zużycie, a w konsekwencji przeskok iskry i przepięcie w sieci (vide: opinia biegłego T. W. k. 201).

Zdaniem Sądu odwoławczego niezasadnym było zgłoszenie zarzutu naruszenia art. 193 § 1 kpk odnośnie niepowołania w sprawie biegłego z zakresu elektryki, skoro apelujący przyznawał, że zebrany materiał dowodowy nie dawał podstaw do wydania ekspertyzy z tej dziedziny. Wbrew zaś stanowisku obrońcy wystarczająca okazała się opinia powołanego na etapie dochodzenia biegłego z zakresu pożarnictwa, która spełniała wszelkie wymogi procesowe, została też uzupełniona podczas przesłuchania tegoż biegłego na rozprawie przed Sądem Rejonowym i była w pełni przydatna przy wyrokowaniu.

Również zarzut naruszenia art. 5 § 2 kpk był w całości chybiony. W rozpatrywanej sprawie Sąd Rejonowy dysponował bowiem odpowiednim spektrum dowodów, które po ich prawidłowym ocenieniu, były wystarczające dla poczynienia trafnych i niewątpliwych ustaleń faktycznych. W ocenie Sądu odwoławczego nie wystąpiły żadne takie niedające się usunąć wątpliwości, które należałoby rozstrzygnąć na korzyść J. C. (1) i uwolnić go od odpowiedzialności karnej za oba zarzucane mu przestępstwa. Przypomnieć tutaj warto, że do naruszenia art. 5 § 2 kpk dochodzi wówczas gdy to organ procesowy napotyka wątpliwości na tle przeprowadzonych materiałów dowodowych, których mimo wszelkich dostępnych metod nie dało się usunąć. Wtedy sąd winien rozstrzygnąć je na korzyść oskarżonego. Nie chodzi tu natomiast o wątpliwości stron procesu, które należy rozpatrywać jako zastrzeżenia co do wiarygodności konkretnego dowodu, rozstrzygane jedynie na płaszczyźnie utrzymania się przez sąd w granicach sędziowskiej swobodnej oceny dowodów określonej w art. 7 kpk (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 4 czerwca 2019 r., V KK 167/19, Legalis nr 1967625).

Z kolei analiza zarzutu naruszenia przepisów art. 413 § 2 pkt 1 kpk w zw. z art. 5 § 2 kpk poprzez niedokładny opis czynu z art. 164 § 2 kk doprowadziła Sąd Okręgowy do przekonania, że na podstawie poczynionej przez Sąd I instancji prawidłowej oceny dowodowej, należało jako punkt początkowy tego przestępstwa przyjąć datę 30 maja 2020 r. Przy czym nie było to efektem sięgnięcia po regułę in dubio pro reo, ujętą w art. 5 § 2 kpk, ani nie stanowiło naprawy uchybienia art. 413 § 2 pkt 1 kpk lecz było skutkiem wyciągnięcia odmiennych niż Sąd Rejonowy wniosków wynikających z materiału dowodowego odnośnie momentu powstania stanu zagrożenia pożarem w rozumieniu art. 164 § 2 kk. Mianowicie, bazując na skonkretyzowanych zachowaniach oskarżonego w pomieszczeniu piwnicznym, przyjętych przez Sąd I instancji, należało uznać, że stan ten został dostrzeżony i osadzony w czasie właśnie w dniu pierwszego pożaru i odtąd nie został uchylony, gdyż J. C. swego zachowania nie zmieniał aż do dnia 4 grudnia 2021 r., kiedy znów w komórce oskarżonego pojawił się ogień wymagający akcji gaśniczej. Pogłębione rozważania w tym zakresie zostaną podane w tabeli 5.2. przy omówieniu zmiany opisu czynu przypisanego oskarżonemu w pkt I zaskarżonego wyroku.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego J. C. (1) od popełnienia przypisanych mu w wyroku czynów z art. 164 § 2 kk i art. 278 § 5 kk, ewentualnie uchylenie wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Brak podstaw do uwzględnienia któregokolwiek z powyższych wniosków z uwagi na polemiczny i jednostronny charakter zarzutu. Spostrzeżenia apelującego na temat niedokładnego opisu czynu z art. 164 § 2 kk skutkowały zmianą zaskarżonego wyroku, omówioną poniżej w pkt 5.2. Nie była ona jednak wynikiem zarzucanych przez obrońcę uchybień procesowych po stronie Sądu I instancji i de facto pozostawała bez wpływu na zakres odpowiedzialności karnej w ramach tak przypisanego oskarżonemu przestępstwa.

Lp.

Zarzut

3.2.

Błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść polegający na ustaleniu, że:

a) oskarżony sprowadził bezpośrednie niebezpieczeństwo zdarzenia, które zagrażało życiu lub zdrowiu wielu osób lub mieniu w wielkich rozmiarach w postaci pożaru, podczas gdy prawidłowa analiza materiału dowodowego prowadzi do wniosku, że w sprawie brak jest jakichkolwiek dowodów pozwalających na poczynienie takich ustaleń,

b) palenie papierosów przez oskarżonego w piwnicy spowodowało bezpośrednie niebezpieczeństwo pożaru,

c) oskarżony przechowywał w piwnicy lakiery i farby o wysokich właściwościach palnych,

d) oskarżony używał w piwnicy narzędzi zasilanych na prąd, co bezzasadnie wywiedziono z faktu odnalezienia w tym pomieszczeniu przechowywanie kabli i szlifierki,

e) oskarżony urządził sobie w piwnicy warsztat i przebywał w niej po kilka godzin dziennie,

f) oskarżony dokonał nieuprawnionych przeróbek instalacji elektrycznej oraz przyłączeń przedłużaczy do instalacji elektrycznej w piwnicy powodując przeciążenie tej instalacji i sprowadzając bezpośrednie niebezpieczeństwo pożaru,

g) brak ustaleń odnośnie treści Regulaminu Spółdzielni Mieszkaniowej w L., brak ustaleń co do treści umowy Spółdzielni z mieszkańcami w zakresie zasad rozliczania kosztów zużycia energii elektrycznej w piwnicy, brak ustaleń odnośnie tego, iż oskarżony uiszczał opłatę z tytułu użytkowania części wspólnych, w tym piwnicy, brak ustaleń w temacie prawa mieszkańców do korzystania z gniazdka znajdującego się w suszarni w piwnicy, co miało znaczenie przy ustalaniu odpowiedzialności oskarżonego za czyn z art. 278 § 5 kk.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Przedmiotowy zarzut jest w zasadniczej mierze kontynuacją zarzutu błędnej oceny dowodów, o którym wypowiedziano się przy rozstrzygnięciu zarzutu naruszenia art. 7, 4 i 410 kpk. Jest to ważne, gdyż zarzut odwoławczy błędu w ustaleniach faktycznych nie może polegać wyłącznie na polemice z ustaleniami faktycznymi poczynionymi przez sąd. Może być on słuszny tylko wówczas, gdy zasadność ocen i wniosków, wyprowadzonych przez sąd orzekający z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego, nie odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania. Zarzut ten nie może sprowadzać się do samej polemiki z ustaleniami sądu, wyrażonymi w uzasadnieniu wyroku, lecz do wykazania, jakich mianowicie konkretnie uchybień w zakresie zasad logicznego rozumowania dopuścił się sąd w ocenie zebranego materiału dowodowego, a co więcej, wskazywać musi na merytoryczną niesłuszność wniosków sądu I instancji wyprowadzonych z określonego materiału dowodowego ( uchwała Sądu Najwyższego z dnia 17 września 2019 r., I DO 39/19, Legalis nr 2236775). W konsekwencji, skoro skarżący nie zdołał podważyć owej oceny dowodów, należało wyrazić przekonanie o słuszności ustaleń Sądu Rejonowego ujętych w zarzutach od lit. a) do lit f).

W ramach uzupełnienia, odnosząc się do zakwestionowania, że palenie papierosów przez oskarżonego w piwnicy spowodowało bezpośrednie niebezpieczeństwo pożaru, Sąd II instancji uznał, że to stanowisko nie zasługiwało na akceptację. Przede wszystkim bowiem skarżący bezpodstawnie ograniczył pole rozważań do czynności palenia papierosów i to z niepotwierdzonym dowodowo zachowaniem ostrożności poprzez każdorazowe ich gaszenie w puszce z wodą. Tymczasem należało uwzględnić, że pomieszczenie piwniczne było wypełnione składowanymi tam różnego rodzaju materiałami o właściwościach palnych (elementy drewniane, drewnopodobne, tworzywa sztuczne, lakiery), które wskutek kontaktu z ogniem z papierosa (nawet zapalanego) mogły doprowadzić do powstania pożaru. Aby dostrzec takie niebezpieczeństwo niepotrzebne były żadne szczególne wysiłki. Była widoczna tabliczka z zakazem palenia i dodatkowo, owo niebezpieczeństwo wielokrotnie było oskarżonemu przypominane przez współmieszkańców, na co niestety nie reagował. Ustalenia co do prac warsztatowych prowadzonych przez oskarżonego w piwnicy bez zgłoszenia i z bezprawnym wykorzystaniem instalacji elektrycznej nieprzystosowanej do takich obciążeń, przy pomocy podpiętych przedłużaczy, tylko zwiększały stan zagrożenia pożarowego. Niemiarodajnym w tym zakresie był zatem wskazywany przez obrońcę dokument w postaci protokołu nr (...) z pomiarów instalacji elektrycznej wykonanych dnia 16 lutego 2022 r. i podanym maksymalnym obciążeniem obwodów w piwnicy. Nie uwzględniono w nim bowiem w żadnym razie okoliczności wykorzystywania przez podsądnego nieustalonej liczby urządzeń elektrycznych w piwnicy, a instalacja z założenia służyła głównie do oświetlania znajdujących się tam pomieszczeń. Opiniujący w sprawie biegły zajął fachowe stanowisko w istotnej i z tym związanej kwestii podając, że używanie narzędzi iskrzących (np. szlifierka, piła tarczowa) w miejscu do tego nieprzeznaczonym jest pożarowo niebezpieczne, a takie czynności oskarżonemu zostały w tej sprawie przypisane. Biegły też podkreślił, że zjawiska pożarowe wywoływane przez płynący prąd mogą być różne, np. nagrzewanie przesilonych przewodów, zapalenie obudowy rozdzielacza prądowego – listwy, itd.), czego apelujący zdaje się nie dostrzegać. Wybiórczy charakter miały także twierdzenia obrońcy na temat prawa mieszkańców do korzystania z gniazdka w suszarni usytuowanej w piwnicy. Z góry skazane na niepowodzenie były podjęte w związku z tym rozważania, skoro oskarżony nigdy nie przyłączał się do tego punktu w celu prania odzieży, a stan zagrożenia powstał w użytkowanej przez niego komórce nr 6 z zupełnie innych przyczyn.

Sąd Okręgowy nie zaaprobował także zarzutu ujętego pod lit. g), uznając że postępowanie dowodowe było pełne, nie było celowym dokonywanie ustaleń z treści samego Regulaminu SM w L., z umów co do zasad rozliczania kosztów zużycia energii elektrycznej w piwnicy i dokonywania opłat z tego tytułu przez oskarżonego, gdyż te okoliczności nie wymagały takich dodatkowych zabiegów dla należytego zbadania sprawy. Sąd Rejonowy na podstawie zeznań M. K. (1) – przedstawiciela pokrzywdzonej Spółdzielni poczynił wystarczające ustalenia na temat reguł korzystania z piwnicy oraz opłat za oświetlenie komórek piwnicznych (ryczałt 8 zł na rok), a ograniczone możliwości korzystania z instalacji elektrycznej przez mieszkańców było bezsporne.

Podsumowując, na bazie wniesionej apelacji nie stwierdzono żadnych podstaw by zaaprobować twierdzenia o odmiennych przyczynach powstania stanu zagrożenia, niezależnych od zachowania się oskarżonego oraz korzystania przez niego z energii elektrycznej w piwnicy zgodnie z przeznaczeniem i za przyzwoleniem spółdzielni mieszkaniowej.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego J. C. (1) od popełnienia przypisanych mu w wyroku czynów z art. 164 § 2 kk i art. 278 § 5 kk, ewentualnie uchylenie wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Brak podstaw do uwzględnienia któregokolwiek z tych alternatywnych wniosków z uwagi na niezasadność zarzutu. Wbrew stanowisku obrońcy, zgromadzone w sprawie i poprawnie zweryfikowane przez Sąd Rejonowy pod kątem ich wiarygodności dowody, dawały podstawy do przypisania oskarżonemu odpowiedzialności karnej za oba przypisane w zaskarżonym wyroku występki, popełnione w sposób ujęty w zarzutach aktu oskarżenia. W szczególności ustalenia faktyczne dotyczące osoby odpowiedzialnej za powstały i utrzymujący się stan bezpośredniego zagrożenia zdarzenia pożaru zagrażającego życiu lub zdrowiu wielu ludzi lub mieniu w wielkich rozmiarach, okazały się bezbłędne i oparte na wiarygodnym materiale dowodowym.

Lp.

Zarzut

3.3.

Zarzut podniesiony z daleko posuniętej ostrożności procesowej, w przypadku nieuwzględnienia powyższych zarzutów: Naruszenie prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu, tj.:

art. 164 § 2 kk poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i skazanie oskarżonego za przestępstwo z ww. art. podczas gdy, oskarżony nie wypełnił znamion tego przestępstwa, przede wszystkim nie wypełnił znamienia w postaci sprowadzenia bezpośredniego niebezpieczeństwa pożaru;

art. 278 § 5 kk poprzez jego niewłaściwą wykładnię i przyjęcie, że sprawcą przedmiotowego przestępstwa może być osoba, która ma zawartą umowę na korzystanie z energii i uiszcza z tego tytułu opłatę i w sytuacji, gdy nie było zabronione korzystane z energii elektrycznej w piwnicy (mieszkańcy mogli korzystać z gniazdka w suszarni), ewentualnie art. 278 § 3 kk poprzez jego niezastosowanie, podczas gdy okoliczności podmiotowo-przedmiotowe niniejszej sprawy przemawiały za przyjęciem, iż w sprawie zachodzi wypadek mniejszej wagi.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Przede wszystkim należy wskazać, iż obraza przepisów prawa materialnego dotyczy naruszenia przepisów prawa karnego materialnego przy prawidłowo ustalonym stanie faktycznym. Odwołanie się do zarzutu naruszenia prawa materialnego z art. 438 pkt 1 kpk może mieć miejsce jedynie wówczas, gdy skarżący zarzuca dokonanie błędnej wykładni zastosowanego przepisu, zastosowanie nieodpowiedniego przepisu lub niezastosowanie określonego przepisu w sytuacji, gdy jego zastosowanie jest obowiązkowe, ale pod jednym warunkiem – a mianowicie, że czyni to bez kwestionowania dokonanych przez sąd ustaleń faktycznych ( postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 4 maja 2005 r., II KK 478/04 , OSNwSK 2005, Nr 1, poz. 894). Już z tego zatem powodu, wobec podważania przez apelującego ustaleń faktycznych dokonanych przez Sąd Rejonowy, zarzut ten był bezzasadny.

Zdaniem Sądu odwoławczego na kanwie powyżej przedstawionych rozważań w punktach 3.1. i 3.2., w zakresie czynu zakwalifikowanego z art. 164 § 2 kk zostało zatem właściwie wytypowane znamię bezpośredniości realnie grożącego niebezpieczeństwa pożaru, przez co należy rozumieć, iż w sytuacji przez sprawcę już stworzonej, a więc bez dalszych działań z jego strony, istniało realne prawdopodobieństwo nastąpienia wymienionych w opisie czynu skutków. Odmienne poglądy skarżącego na temat tego zagadnienia były oderwane od całokształtu występujących w niniejszej sprawie okoliczności faktycznych i miały czysto polemiczny charakter.

Przytoczone przez obrońcę opracowania na temat znamion przestępstwa kradzieży energii elektrycznej z art. 278 § 5 kk również nie miały wpływu na prawidłowość zapadłego w sprawie wyroku. Założenie apelującego, że oskarżony nie może odpowiadać za to przestępstwo z racji przysługujących mu uprawnień do korzystania z energii elektrycznej w piwnicy było oczywiście błędne. Istota przestępstwa kradzieży energii elektrycznej, co wynika z bogatego orzecznictwa Sądu Najwyższego, polega bowiem na korzystaniu z tej energii z pominięciem przyjmowanego w stosunkach danego rodzaju sposobu uzyskania lub korzystania z energii. Przy czym techniczne sposoby uzyskania dostępu do źródła energii poprzedzające korzystanie z niej nie należą do znamion tego występku, a zatem nawet brak osobistych czynności technicznych w celu uzyskania owego bezprawnego dostępu nie powodowałby depenalizacji w tym zakresie ( por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 7 sierpnia 2013 r., II AKa 240/13, Legalis nr 740501). Sąd I instancji dowiódł zaś w sposób pewny, że J. C. (1) bezprawnie, bez zgody Spółdzielni Mieszkaniowej uzyskał dostęp do źródła zasilania, które w sposób niebezpieczny wykorzystywał dla swoich celów, nie uiszczając żadnych dodatkowych opłat z tego tytułu.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego J. C. (1) od popełnienia przypisanych mu w wyroku czynów z art. 164 § 2 kk i art. 278 § 5 kk, ewentualnie uchylenie wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek o uniewinnienie oskarżonego od obu zarzutów okazał się całkowicie niezasadny, gdyż apelujący nie wykazał skutecznie żadnych naruszeń prawa procesowego przy dokonanej przez Sąd Rejonowy ocenie dowodów i przyjętych ustaleniach faktycznych. Swoim zachowaniem oskarżony wyczerpał zatem wszystkie znamiona przypisanych mu występków z art. 164 § 2 kk i z art. 278 § 5 kk Nie stwierdzono także żadnych podstaw proceduralnych z art. 437 § 2 zd. 2 kpk aby sprawę przekazać Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania, o co alternatywnie wnosił skarżący.

Lp.

Zarzut

3.4.

Zarzut podniesiony z daleko posuniętej ostrożności procesowej, w przypadku nieuwzględnienia powyższych zarzutów: Rażąca niewspółmierność, surowość wymierzonej oskarżonemu kary pozbawienia wolności w wymiarze 10 miesięcy za czyn z art. 164 § 2 kk oraz kary 5 miesięcy pozbawienia wolności za czyn z art. 278 § 5 kk oraz kary łącznej w wymiarze 1 roku pobawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby 3 lat, jak i rażąca niewspółmierność, surowość wymierzonych oskarżonemu środków karnych, podczas gdy okoliczności sprawy, w tym wiek oskarżonego, jego dotychczasowy sposób życia, niekaralność i szereg okoliczności przedmiotowych, przemawiało za zastosowanie dużo łagodniejszych kar.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd odwoławczy nie znajdując podstaw do zmiany ustaleń faktycznych na korzyść oskarżonego uznał, iż Sąd Rejonowy prawidłowo ocenił, że czyn z art. 164 § 2 kk, który popełnił oskarżony J. C. (1), charakteryzował się dużym stopniem społecznej szkodliwości i zawinienia w formie lekkomyślności, stąd adekwatna jest kara 10 miesięcy pozbawienia wolności. Należycie także wykazał dlaczego za czyn z art. 278 § 5 kk orzekł karę 5 miesięcy pozbawienia wolności. Sąd I instancji uzasadniając wymiar tych kar jednostkowych dokładnie przedstawił wszystkie okoliczności, które wziął przy tym pod uwagę. Organ ten słusznie, poza dotychczasową niekaralnością sprawcy nie dopatrzył się istotnych okoliczności łagodzących. Obrońca skupił się na danych osobopoznawczych o oskarżonym dążąc do złagodzenia wobec niego kary, pomijając istotne kwestie zwłaszcza przedmiotowe, które zaważyły na wymierzeniu kar jednostkowych i kary łącznej w kształcie określonym w zaskarżonym wyroku. Sąd I instancji bardzo szczegółowo wymienił wszystkie te okoliczności obciążające w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, słusznie akcentując ignorowanie przez oskarżonego upomnień innych mieszkańców oraz liczbę i wagę nadużyć z jego strony zasad przeciwpożarowych, a także długi czas nielegalnego dostępu oskarżonego do źródła energii elektrycznej w pomieszczeniu piwnicznym i korzystania z niej ze szkodą dla wspólnoty mieszkaniowej. W takiej sytuacji wymierzenie oskarżonemu kary łącznej 1 roku pozbawienia wolności nie mogło być uznane za nadmiernie surowe ukaranie, a zastosowanie warunkowego zawieszenia wykonania tej kary prawidłowo uwzględniało akcentowaną przez apelującego dotychczasową niekaralność mandanta. Okres próby i orzeczone środki probacyjne mają zaś zapobiec tego typu bezprawnym zachowaniom oskarżonego w przyszłości, przede wszystkim dla zapewnienia bezpieczeństwa mieszkańców, co jest w pełni racjonalne i oczekiwane.

Załączone do apelacji dokumenty o oskarżonym w postaci opinii z zakładu pracy z roku 1993 oraz dyplom uznania z okazji przejścia na emeryturę z 2017 roku (k. 275-276) nie wpływały w żaden sposób na zasadność kwestionowanej kary.

Wniosek

Wnioski zgłoszone formalnie: Zmiana zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od popełnienia przypisanych mu czynów, ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Wniosek wynikający z treści zarzutu: Zmiana zaskarżonego wyroku poprzez złagodzenie kar jednostkowych za przestępstwa z art. 164 § 2 kk oraz z art. 278 § 5 kk, kary łącznej oraz orzeczonych środków karnych, bez konkretnych propozycji obrońcy w tym zakresie.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Brak podstaw do uwzględnienia wniosku z uwagi na niezasadność zarzutu.

OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Poza zmianą opisaną poniżej w pkt 5.2. wyrok Sądu I instancji utrzymano w mocy.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Powodem utrzymania wyroku w mocy była niezasadność zarzutów apelacji obrońcy oskarżonego, jak też brak podstaw wskazanych w art. 439, 440 i 455 kpk, uzasadniających zmianę lub uchylenie wyroku poza granicami zarzutów i wniosków apelacji.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Wyrok Sądu I instancji został zmieniony w punkcie I w ten sposób, że przyjęto jako datę początkową czynu zakwalifikowanego z art. 164 § 2 kk dzień 30 maja 2020 r., w miejsce ustalenia, że stan zagrożenia pożarem trwał od bliżej nieokreślonego czasu.

Zwięźle o powodach zmiany

Powodem dokonanej zmiany było uznanie przez Sąd odwoławczy, że korzystniejszym dla oskarżonego ustaleniem co do daty początkowej przypisanego mu przestępstwa z art. 164 § 2 kk, przy braku możliwości bliższego jej doprecyzowania, będzie data pierwszego zdarzenia pożarowego w komórce piwnicznej oddanej do korzystania J. C. (1), tj. dzień 30 maja 2020 r. Bazując bowiem na zeznaniach świadków – sąsiadów oskarżonego oraz G. W., uznanych przez Sąd I instancji za wiarygodne źródła dowodowe, można było bez wątpliwości przyjąć, że oskarżony co najmniej od dnia pierwszego pożaru nie przestrzegał zasad bezpieczeństwa, naprawiał sobie meble w piwnicy przy użyciu elektronarzędzi, palił tam papierosy (vide: świadek A. Z. - k. 42v i 181v, świadek L. S. - k. 62v i k. 180v, świadek K. J. – k. 177.). Stan zagrożenia pożarem w rozumieniu art. 164 § 2 kk trwał zatem od tego czasu, na co pośrednio wskazywały też wnioski opinii biegłego z zakresu pożarnictwa T. W. (2). W związku z powyższym mylne było przeświadczenie Sądu I instancji o korzystności dokonanej zmiany opisu czynu z art. 164 § 2 kk poprzez przyjęcie, że ww. stan zagrożenia trwał od bliżej nieokreślonego czasu. Takim wyraźnym wyznacznikiem był właśnie pierwszy pożar, którego okoliczności wynikały nie tylko z dowodów osobowych ale również z dokumentów (np. Potwierdzenie wystąpienia szkody i jej przyczyny wystawione przez Spółdzielnię Mieszkaniową dnia 30 maja 2020 r. wraz z adnotacją firmy PHU „El-bar” B. O. dotyczącą oceny niewłaściwego stanu instalacji w pomieszczeniu piwnicznym nr 6, k. 32-33). Dlatego też były podstawy aby oprzeć ustalenia co do początku czynu oskarżonego z art. 164 § 2 kk właśnie o to zdarzenie, zamiast braku oznaczenia na osi czasu jego rozpoczęcia, która to koncepcja w zaskarżonym wyroku, wbrew pozorom, była dla sprawcy mniej korzystna. Poza tym, nie korelowało to z prawidłowo przyjętą w tym wyroku datą rozpoczęcia się występku z art. 278 § 5 kk (nie później niż dnia 30 maja 2020 r.), a oba te czyny oskarżonego były przecież ze sobą przedmiotowo powiązane.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

3.

Zgodnie z art. 616 § 1 pkt 2 kpk do kosztów procesu należą uzasadnione wydatki stron, w tym z tytułu ustanowienia w sprawie jednego obrońcy lub pełnomocnika. Wobec nieuwzględnienia apelacji wniesionej wyłącznie przez obrońcę oskarżonego, podsądny zgodnie z art. 636 § 1 kpk był zobowiązany do poniesienia kosztów procesu, w tym także tych kosztów, o których mowa w art. 616 § 1 pkt 2 kpk. Dodatkowo art. 627 kpk stanowi, że w przypadku skazania w sprawach z oskarżenia publicznego sąd zasądza także od oskarżonego wydatki na rzecz oskarżyciela posiłkowego.

Pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego Spółdzielni Mieszkaniowej w L. – r. pr. U. W. działająca z upoważnienia r.pr. M. Ś., na rozprawie apelacyjnej przed Sądem Okręgowym w Poznaniu 18 września 2023 r. zgłosiła wniosek o zasądzenie od oskarżonego na rzecz oskarżyciela posiłkowego kosztów zastępstwa prawnego w postępowaniu odwoławczym. Przytoczone wyżej przepisy stanowią podstawę prawną orzeczenia uwzględniającego to żądanie co do zasady. Natomiast wysokość kosztów z tytułu ustanowienia w sprawie pełnomocnika została ustalona w oparciu o § 11 ust. 2 pkt 4 w zw. z ust 7 oraz § 15 ust. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2015 r. poz. 1804 z późn. zm).

4.

Zgodnie z art. 636 § 1 kpk w razie nieuwzględnienia środka odwoławczego wniesionego przez oskarżonego ma on obowiązek ponieść koszty procesu. Koszty te zgodnie z art. 616 § 1 kpk obejmują: koszty sądowe na które składają się wydatki poniesione przez Skarb Państwa od chwili wszczęcia postepowania oraz opłaty.

Mając na względzie powyżej przytoczone normy prawne, Sąd Okręgowy zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa zwrot kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze w kwocie 20 zł (tj. ryczałt za doręczenie wezwań i innych pism, co wynika z § 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym (Dz. U. z 2013, poz. 663 ze zm.). Ponadto w oparciu o regulacje art. 8 w zw. z art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych została podsądnemu wymierzona opłata za II instancję w kwocie 180 zł.

PODPIS

Hanna Bartkowiak