Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 2 grudnia 2021 r. S. B. (1) – reprezentowany przez pełnomocnika z urzędu – wniósł pozew przeciwko Zespołowi (...) w S. żądając ustalenia istnienia stosunku pracy powoda z pozwanym i dopuszczenia do poprzednio wykonywanej pracy, ewentualnie o uznanie za bezskuteczne oświadczenia o rozwiązaniu stosunku pracy powoda z pozwanym i przywrócenie powoda do pracy na poprzednich warunkach.

Z uwagi na braki formalne Przewodniczący zarządzeniem z dnia 22 marca 2022 r. zwrócił pozew.

Uzupełniając braki formalne pozwu w terminie podano w uzasadnieniu powództwa, że powód nie miał zamiaru podpisywać wniosku o rozwiązanie umowy o pracę za porozumieniem stron i myślał, że podpisuje wniosek o tak zwane wczasy pod gruszą. Mimo złożenia następnie przez powoda wniosku o przedłużenie umowy i jej nierozwiązywanie, pracodawca nie wyraził na to zgody, wobec czego powód zgłosił sprawę do Państwowej Inspekcji Pracy. W piśmie uzupełniającym braki formalne pozwu sprecyzowano również, że powód domaga się od pracodawcy wypłaty świadczenia chorobowego, gdyż w okresie do 30 listopada 2021 r. przebywał na zwolnieniu lekarskim, a w jego ocenie pozostawał on dalej w stosunku zatrudnienia. Nie wskazano kwoty świadczeń w związku z niezdolnością do pracy powoda.

Pozwany w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów sądowych w tym kosztów zastępstwa radcowskiego. W uzasadnieniu swojego stanowiska procesowego pozwany podał, że okoliczności rozwiązania umowy podawane przez powoda nie polegają na prawdzie, a nadto, że już od dłuższego czasu były zgłaszane zastrzeżenia co do nieprawidłowego podejścia powoda do wykonywania obowiązków służbowych. Zdaniem pozwanego powód zgodził się na rozwiązanie umowy o pracę za porozumieniem stron bez żadnej perswazji oraz przymuszenia. Co więcej, pozwany podkreślił, że Państwowa Inspekcja Pracy nie dopatrzyła się w tym zakresie nieprawidłowości oraz że przyczyną wniosku o przedłużenie jednak umowy pracę była chęć uzyskania przez powoda wyższych świadczeń emerytalnych, dlatego też nie znaleziono podstaw do przychylenia się do prośby powoda. Pozwany zakwestionował również zasadność wypłaty powodowi świadczenia chorobowego kwestionując nie tylko podstawę ich wypłaty jaką miałoby być pozostawanie w stosunku pracy przez powoda, ale także i wiarygodność dwóch zwolnień lekarskich.

Na rozprawie w dniu 24 stycznia 2023 r. pełnomocnik powoda sprecyzował, że powód wnosi o dopuszczenie do pracy twierdząc, że jego stosunek pracy nie ustał, następnie na rozprawie w dniu 13 kwietnia 2023 r. złożył wniosek o przyznanie mu kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu, gdyż nie zostały one pokryte.

Pismem z dnia 15 maja 2023 r. pełnomocnik powoda wniósł o zwrot wydatków w kwocie 24,80 złotych oraz o przyznanie kosztów zastępstwa procesowego w wysokości dwukrotności stawki minimalnej z uwagi na nakład pracy pełnomocnika, a także o uwzględnienie przy orzekaniu w przedmiocie kosztów pomocy prawnej wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 23 kwietnia 2020 r. (sygn. akt SK 66/19).

Odrębnym pismem wniesionym tego samego dnia pełnomocnik powoda sprecyzował żądanie pozwu i wniósł w pierwszej kolejności o dopuszczenie powoda do pracy i zapłatę wynagrodzenia za okres niedopuszczenia pracownika do pracy, a w razie, gdyby Sąd nie uwzględnił tego roszczenia, z ostrożności procesowej, o przywrócenie powoda do pracy na poprzednich warunkach zatrudnienia albo o zasądzenie na rzecz powoda od pozwanego odszkodowania w wysokości wynagrodzenia za okres wypowiedzenia. W ocenie pełnomocnika powoda złożone przez niego pismo miało na celu powołanie się na błąd przy składaniu oświadczenia o rozwiązaniu stosunku pracy za porozumieniem stron.

Pozwany podtrzymał dotychczasowe stanowisko w sprawie.

Pismem procesowym z 22 września 2023 r. pełnomocnik powoda wskazał, że powód domaga się wynagrodzenia za miesiące od lipca 2021 r. do września 2023 r., przy czym ogranicza żądanie do kwoty 49 000 zł, zaś roszczeniem ewentualnym wobec roszczenia o odpuszczenie do pracy jest roszczenie o odszkodowanie w kwocie 6 128,01 zł stanowiąca trzymiesięczne wynagrodzenie powoda.

Kolejnym pismem z dnia 22 listopada 2023 r. pełnomocnik powoda wskazał, że poza dotychczas zgłoszonymi żądaniami wnosi o zapłatę na rzecz powoda kwoty 644,30 zł tytułem zasiłku chorobowego za okres zwolnienia lekarskiego od 10 do 30 czerwca 2021 r., zapłatę kwoty 20 000 zł tytułem kosztu zakupu przez powoda aparatu słuchowego oraz zapłatę na rzecz stowarzyszenia Polskiego Związku Głuchych Oddziału (...) kwoty 5 000 zł. Podniósł, że pracodawca nie zapewniał w miejscu pracy środków ochrony słuchu, co doprowadziło u powoda do głuchoty przewodzeniowej i czuciowo-nerwowej. Pełnomocnik podkreślał, że pismo zostało złożone na wyraźne żądanie powoda natomiast i wskazał, że podtrzymuje stanowisko sprecyzowane pismem z dnia 22 września 2023 r.

Zarządzeniem z dnia 10 stycznia 2024 r. przewodniczący zwrócił pismo procesowe pełnomocnika powoda wniesione w dniu 22 września 2023 r. w części dotyczącej roszczenia o wynagrodzenie z uwagi na nieprzytoczenie okoliczności faktycznych, na których strona powodowa opiera rozszerzenie powództwa, niewskazanie jakie wynagrodzenia przysługiwałyby powodowi za poszczególne miesiące przy przyjęciu, że stosunek pracy powoda trwał do września 2023 r., ponadto zwrócił pismo procesowe pełnomocnika powoda wniesione w dniu 15 maja 2023 r. w części dotyczącej rozszerzenia powództwa o żądanie o wynagrodzenie z uwagi na niesprecyzowanie roszczenia i nieprzytoczenie okoliczności faktycznych, na których strona powodowa opiera powództwo oraz pismo procesowe pełnomocnika powoda wniesione w dniu 23 listopada 2023 r. z uwagi na nieprzytoczenie okoliczności faktycznych, na których strona powodowa opiera rozszerzenie bądź zmianę przedmiotową powództwa.

Niezależnie od przyczyn prawomocnego zwrotu wyszczególnionych powyżej pism procesowych pełnomocnika powoda Sąd zauważył, że formułując na życzenie powoda nowe wnioski i żądania pełnomocnik procesowy powoda przekroczył umocowanie wynikające z postanowienia Sądu Rejonowego (...) w S. z dnia 2 listopada 2021 r. wydanego w sprawie (...). Radczyni prawna A. P. pozostawała umocowana jedynie w zakresie wniesienia na rzecz S. B. (1) powództwa w związku z rozwiązaniem stosunku pracy z Zespołem (...) w S. a ewentualnie w zakresie uchylenia się od skutków prawnych oświadczenia dotyczącego rozwiązania umowy o prace z tym podmiotem. W tym zakresie toczyło się postępowanie dowodowe i adekwatny do okoliczności układ roszczeń pełnomocnik powoda ujmował w piśmie procesowym wniesionym w dniu 15 maja 2023 r. (k. 144). W rezultacie przedmiotem rozpoznania Sądu pozostawało w pierwszej kolejności żądanie dopuszczenia powoda do pracy (w zakresie żądania wynagrodzenia pismo zwrócono) zaś ewentualnie żądanie zasądzenia odszkodowania za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę (wskazane spośród roszczeń alternatywnych w piśmie z dnia 22 września 2023 r. – k. 155).

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

S. B. (1) z dniem 1 stycznia 2016 r. został zatrudniony na swój wniosek w ramach umowy o pracę na czas nieokreślony w Ż. Miejskich w S. na stanowisku robotnik gospodarczy na 1/2 etatu. Od 1 stycznia 2021 r. jego wynagrodzenie miesięczne wynosiło 1400 złotych brutto.

Bezsporne, nadto:



umowa o pracę z dnia 28 października 2015 r. (k. 12, 72)



wniosek o zatrudnienie (k. 29)



porozumienie zmieniające z dnia 1 stycznia 2021 r. (k. 40)



świadectwo pracy z dnia 30 czerwca 2021 r. (k. 90)

Do obowiązków S. B. (1) należały prace porządkowe i drobne prace naprawcze na terenie i budynku Ż. nr 6 w S.. Z uwagi na wiek praca zaczęła sprawiać mu problemy, miał trudności z wykonywaniem swoich bieżących zadań. Pracował wolno i niedokładnie. Wykonane czynności wymagały poprawek. Zastrzeżenia do pracy S. B. (1) były zgłaszane kilka razy w tygodniu. Kierownik do spraw techniczno-eksploatacyjnych A. K. starał się rozmawiać z S. B. (1) na temat zgłaszanych mu zastrzeżeń do pracy S. B. (1). Kierował do niego polecenia i notatki, jednak podwładny reagował na to nerwowo. S. B. (1) tłumaczył, że wykonuje prace zgodnie z wymogami, nie powoływał się na dolegliwości zdrowotne ani swój wiek.

W pracy S. B. (1) pomagał niejednokrotnie Z. D., który dokonywał także zakupów narzędzi w celu zapewnienia służbowych narzędzi pracy S. B. (1). Poprawiał on często prace nieprawidłowo wykonane przez S. B. (1).

Zdarzało się, że konserwatorzy byli oddelegowywani z innych żłobków aby pomagali S. B. (1) prawidłowo i na czas wykonać obowiązki.

Dowód:



zeznania E. L. (k. 122 v-123 v)



zeznania A. K. (k. 123 v-124 v)



zeznania A. B. (k. 123 v-124 v)



zeznania Z. D. (k. 125 v-126)



przesłuchanie A. R. w charakterze strony (k. 131-132)

W dniu 13 maja 2021 r. S. B. (1) został zaproszony na spotkanie z dyrektorką Zespołu (...) w S. A. R., jej zastępczynią A. B. oraz kierownikiem do spraw techniczno-eksploatacyjnych A. K.. Celem spotkania miał być poinformowanie S. B. (2) przez przełożonych o zgłaszanych licznych zastrzeżeniach zgłaszanych do jego pracy oraz o braku perspektyw co do jego dalszego zatrudnienia.

Na spotkanie S. B. (1) powiózł ze Ż. nr 6 Z. D. samochodem służbowym.

W trakcie spotkania S. B. (1) został zapoznany z zastrzeżeniami dotyczącymi wykonywania przez niego obowiązków i przyznał, że powinien już odejść z pracy. Wówczas dyrektorka A. R. poprosiła go, ze by poszedł do kadr i złożył wniosek o rozwiązanie umowy o pracę.

S. B. (1) nie był w trakcie spotkania przymuszany do rozwiązania umowy o pracę. S. B. (1) zgodził się na rozwiązanie umowy o pracę za porozumieniem stron. Zachowywał się spokojnie i deklarował chęć zajęcia się renowacją mebli po zakończeniu współpracy z Zespołem (...). Po wyjściu ze spotkania z A. R., A. B. oraz A. K. S. B. (1) w dniu 13 maja 2021 r. złożył wniosek o rozwiązanie umowy o pracę na stanowisku robotnika gospodarczego w Zespole (...) w S. za porozumieniem stron z dniem 30 czerwca 2021 r. S. B. (1) dobrowolnie udał się do działu kadr z A. K. w celu podpisania dokumentów związanych z zakończeniem współpracy. Pracownica działu kadr R. S. przygotowała wtedy dla S. B. (1) wniosek o rozwiązanie umowy za porozumieniem stron, który po przeczytaniu dokumentu podpisał go. W trakcie wizyty w dziale kadr objaśniono S. B. (1) kwestie wykorzystania urlopu oraz możliwości uzyskania jeszcze dofinansowania do tak zwanych wczasów pod gruszą. S. B. (1) samodzielnie wyszedł z działu kadr i siedziby Zespołu (...).

Uczestnicy spotkania z dnia 13 maja 2021 r. nie mieli gotowego wypowiedzenia umowy dla S. B. (1), gdyż nie było to celem spotkania, choć jednocześnie liczyli na porozumienie w zakresie zakończenia współpracy z uwagi na zastrzeżenia co do jakości pracy S. B. (1).

Dowód:



wniosek z dnia 13 maja 2021 r. (k. 10, 91)



zeznania E. L. (k. 122 v-123 v)



zeznania A. K. (k. 123 v-124 v)



zeznania A. B. (k. 123 v-124 v)



zeznania Z. D. (k. 125 v-126)



zeznania R. S. (k. 129-130)



przesłuchanie S. B. (1) w charakterze strony (k. 131)



przesłuchanie A. R. w charakterze strony (k. 131-132)

S. B. (1) pismem z dnia 21 maja 2021 r. wniósł o przedłużenie umowy o pracę do października 2021 r. W uzasadnieniu prośby podał, że brakuje mu okresu składkowego do ZUS. Dyrektorka Zespołu (...) w S. nie wyraziła zgody na przedłużenie umowy o pracę z S. B. (1).

Dowód:



pismo dyrektora Zespołu (...) w S. z dnia 25 maja 2021 r. (k. 11)



pismo S. B. (1) z dnia 21 maja 2021 r. (k. 92)



przesłuchanie A. R. w charakterze strony (k. 131-132)

S. B. (1) zawiadomił Państwową Inspekcję Pracy o nieprawidłowości rozwiązania z nim umowy o pracę. Państwowa Inspekcja Pracy nie dopatrzyła się w tej sprawie żadnych nieprawidłowości, nakazała jednak pracodawcy drożenie pewnych dodatkowych gwarancji BHP oraz wystąpiła o wprowadzenie określonych zmian a także dokumentowanie przydziału odzieży i środków ochrony indywidualnej oraz zapewnienie niezwłocznego zgłaszania zaistniały zdarzeń wypadkowych, na co Zespół (...) zagregował podejmując stosowne działania.

Dowód:



nakaz PIP z dnia 29 lipca 2021 r. (k. 96-97)



odpowiedź na nakaz wraz z potwierdzeniem nadania (k. 98-99)



wystąpienie PIP z dnia 29 lipca 2021 r. (k. 100-101)



odpowiedź na wystąpienie wraz z potwierdzeniem nadania (k. 102-103)



przesłuchanie S. B. (1) w charakterze strony (k. 131)

S. B. (1) w okresach od 10 czerwca 2021 r. do 30 czerwca 2021 r. oraz od 11 listopada 2021 r. do 30 listopada 2021 r. pozostawał niezdolny do pracy.

Dowód:



zaświadczenie lekarskie z dnia 9 czerwca 2021 r. (k. 93)



zaświadczenie lekarskie z dnia 15 czerwca 2021 r. (k. 94)



zaświadczenie lekarskie z dnia 10 listopada 2021 r. (k. 95)

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo S. B. (1) nie było zasadne w żadnym zakresie, wobec czego należało je oddalić, co Sąd uczynił w punkcie pierwszym wyroku z dalej opisanych względów.

Na przedpolu dalszych rozważań wyjaśnić należy, że Sąd dokonując ustaleń relewantnego stanu faktycznego, niezbędnych do rozstrzygnięcia sprawy, przeprowadził ocenę zgromadzonych w sprawie dowodów z uwzględnieniem dyspozycji art. 233 § 1 k.p.c. Sąd dał wiarę wszelkim zgromadzonym w sprawie dowodom, czy to ze źródeł osobowych, czy też nieosobowych dostrzegając ich wzajemną spójność za wyjątkiem zeznań samego powoda, które w zasadniczy sposób odbiegały od ustaleń możliwych do poczynienia w oparciu o wszelkie pozostałe przedłożone Sądowi dowody a także pozostawały w kolizji z zasadami logicznego rozumowania oraz doświadczenia życiowego. Jedyne co Sąd mógł ustalić w oparciu o zeznania powoda, to fakt dowiezienia go przez Z. D. do siedziby Zespołu (...) w dniu 13 maja 2021 r., gdyż wydarzeniu takiemu Z. D. wyraźnie nie zaprzeczył (k. 125 v), a także to iż S. B. (1) złożył zawiadomienie do Państwowej Inspekcji Pracy. Odnośnie do dowodów ze źródeł osobowych zasadnym jest także wyjaśnienie, że to R. S. Sąd dał wiarę, iż do działu kadr S. B. (1) udał się z A. K., który poinformował ją o wyniku spotkania z S. B. (1). Sąd omówił więc wiary pozostałym świadkom w tym zakresie w jakim wynikało z nich, że S. B. (1) do działu kadr udał się sam. Zeznania R. S. cechują się w tym zakresie zarówno odpowiednią spontanicznością, jak i szczegółowością. W zakresie dowodów z dokumentów Sąd nie znalazł powodów do kwestionowania ich rzetelności i autentyczności, zaś nade wszystko należy podkreślić, że na rozprawie w dniu 24 stycznia 2023 r. powód potwierdził (k. 121 v) prawdziwość jego podpisu złożonego na piśmie z dnia 13 maja 2021 r. (k. 91). Odnośnie złożonych do akt sprawy dokumentów Sąd musi jednak dodać, że w dużej mierze nie były one przydatne do ustalenia istotnego dla merytorycznego rozstrzygnięcia sprawy stanu faktycznego. Dotyczy to większości dokumentów z akt osobowych powoda dokumentujących szczegółowo przebieg jego kariery zawodowej, które w konsekwencji nie zostały wymienione powyżej, to jest w tej części uzasadnienia, w której Sąd czynił ustalenia faktyczne. Mimo, iż dla końcowego rozstrzygnięcia sprawy kwestia rzetelności zwolnień lekarskich nie miała żadnego znaczenia, to zaznaczyć należy, że pozwany nie sprostał ich podważeniu, gdyż nie przytoczył w związku ze swoimi twierdzeniami żadnych dowodów.

Przechodząc do oceny prawnej wskazać należy, że przy uwzględnieniu końcowego sprecyzowania żądań (k. 144) ich podstawę prawną stanowiły przepisy art. 22 § 1 k.p., art. 81 § 1 k.p., art. 56 § 1 i 2 k.p., art. 45 § 2 k.p., art. 57 § 1 k.p. oraz art. 58 k.p.

Zgodnie z art. 22 § 1 k.p. przez nawiązanie stosunku pracy pracownik zobowiązuje się do wykonywania pracy określonego rodzaju na rzecz pracodawcy i pod jego kierownictwem oraz w miejscu i czasie wyznaczonym przez pracodawcę, a pracodawca – do zatrudniania pracownika za wynagrodzeniem. W myśl zaś art. 81 § 1 k.p. pracownikowi za czas niewykonywania pracy, jeżeli był gotów do jej wykonywania, a doznał przeszkód z przyczyn dotyczących pracodawcy, przysługuje wynagrodzenie wynikające z jego osobistego zaszeregowania, określonego stawką godzinową lub miesięczną, a jeżeli taki składnik wynagrodzenia nie został wyodrębniony przy określaniu warunków wynagradzania - 60% wynagrodzenia. W każdym przypadku wynagrodzenie to nie może być jednak niższe od wysokości minimalnego wynagrodzenia za pracę, ustalanego na podstawie odrębnych przepisów.

Kwestia roszczeń związanych z nieprawidłowym rozwiązaniu umowy regulowana jest w art. 56 § 1 k.p., który stanowi, że pracownikowi, z którym rozwiązano umowę o pracę bez wypowiedzenia z naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu umów o pracę w tym trybie, przysługuje roszczenie o przywrócenie do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowanie. O przywróceniu do pracy lub odszkodowaniu orzeka sąd pracy. Odpowiednie zastosowanie znajduje w takiej sytuacji (art. 56 § 2 k.p.) także art. 45 § 2 k.p., wedle którego Sąd pracy może nie uwzględnić żądania pracownika uznania wypowiedzenia za bezskuteczne lub przywrócenia do pracy, jeżeli ustali, że uwzględnienie takiego żądania jest niemożliwe lub niecelowe; w takim przypadku sąd pracy orzeka o odszkodowaniu. Jeżeli przed wydaniem orzeczenia upłynął termin, do którego umowa o pracę zawarta na czas określony miała trwać, lub jeżeli przywrócenie do pracy byłoby niewskazane ze względu na krótki okres, jaki pozostał do upływu tego terminu, pracownikowi przysługuje wyłącznie odszkodowanie.

Pracownikowi, który podjął pracę w wyniku przywrócenia do pracy, przysługuje wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy, nie więcej jednak niż za 3 miesiące i nie mniej niż za 1 miesiąc (art. 57 § 1 k.p.). Zaś odszkodowanie, o którym mowa w art. 56, przysługuje w wysokości wynagrodzenia za okres wypowiedzenia (art. 58 zd. 1 k.p.).

Rozwiązanie umowy o pracę za porozumieniem stron regulowane jest w art. 30 § 1 pkt 1 k.p. W świetle okoliczności tej sprawy należy stwierdzić, że obie strony złożyły oświadczenie (k. 91) na piśmie (art. 30 § 3 k.p.) o porozumieniu w zakresie rozwiązania umowy o pracę. Na wniosku S. B. (1) znajduje się także odręczny zapisek o wyrażeniu zgody na rozwiązanie umowy przez dyrektora. Strona powodowa kwestionowała jednak skuteczność swojego oświadczenia woli.

W istocie kluczowe znaczenie mają więc w sprawie także przepisy Kodeksu cywilnego dotyczące błędów oświadczeń woli, które mają odpowiednie zastosowanie na zasadzie art. 300 k.p.

Jak stanowi art. 84 § 1 k.c. w razie błędu co do treści czynności prawnej można uchylić się od skutków prawnych swego oświadczenia woli. Jeżeli jednak oświadczenie woli było złożone innej osobie, uchylenie się od jego skutków prawnych dopuszczalne jest tylko wtedy, gdy błąd został wywołany przez tę osobę, chociażby bez jej winy, albo gdy wiedziała ona o błędzie lub mogła z łatwością błąd zauważyć; ograniczenie to nie dotyczy czynności prawnej nieodpłatnej. Można powoływać się tylko na błąd istotny, czyli uzasadniający przypuszczenie, że gdyby składający oświadczenie woli nie działał pod wpływem błędu i oceniał sprawę rozsądnie, nie złożyłby oświadczenia tej treści (art. 84 § 2 k.c.).

Zgodnie zaś z art. 86 § 1 k.c. jeżeli błąd wywołała druga strona podstępnie, uchylenie się od skutków prawnych oświadczenia woli złożonego pod wpływem błędu może nastąpić także wtedy, gdy błąd nie był istotny, jak również wtedy, gdy nie dotyczył treści czynności prawnej.

Odnośnie do uchylenia się od skutków prawnych oświadczenia złożonego pod wpływem błędu regulacja kodeksowa przewiduje, iż oświadczenie woli, które zostało złożone innej osobie pod wpływem błędu lub groźby, następuje przez oświadczenie złożone tej osobie na piśmie (art. 88 § 1 k.c.). Oświadczenie takie może zostać złożone jedynie w nieprzywracalnym terminie rocznym, o którym mowa w art. 88 § 2 k.c.

Przenosząc powyższe na realia niniejszej sprawy należy podkreślić, że Sąd nie znalazł podstaw do uznania, że oświadczenie woli S. B. (1) w zakresie rozwiązania umowy o pracę za porozumieniem stron nastąpiło pod wpływem błędu, a tym bardziej błędu powodowanego podstępem pracodawcy. Sąd nie znajdując podstaw do dokonania ustaleń faktycznych zgodnych z twierdzeniami strony powodowej, iż S. B. (1) nie był świadomy znaczenia podpisywanego dokumentu, a także nie dając całkowicie wiary jego zeznaniom dotyczącym okoliczności sporządzenia tego dokumentu, nie mógł przyjąć, że w sprawie mamy do czynienia z błędem oświadczenia woli przez co powoda i pozwanego dalej miałaby wiązać umowa o pracę zawarta w 2015 r. na czas nieokreślony. Co szczególnie istotne, S. B. (3) nigdy nie złożył oświadczenia o uchyleniu się od skutków prawnych swojego oświadczenia woli złożonego na piśmie w dniu 13 maja 2021 r., a nadto termin na jego złożenie nieprzywracalnie upłynął. Jako oświadczenia takiego – wbrew stanowisku pełnomocnika powoda – nie można poczytywać wniosku S. B. (3) z dnia 21 maja 2021 r., gdyż wyraźnie wskazano w nim zupełnie inną motywację powoda do jego złożenia (k. 92). Przez to wniosku z dnia 21 maja 2021 r. Sąd nie oceniał też w kategorii odwołania oświadczenia woli (art. 61 § 1 k.c.), choć na marginesie wskazać można, że w sprawie nie byłoby możliwe uznanie skutecznego cofnięcia z uwagi na to, że odwołanie takie jest skuteczne, jeżeli doszło jednocześnie z danym oświadczeniem lub wcześniej (art. 61 § 1 in. fine k.c.) a wiadomym jest, że wniosek powoda datowany na dzień 13 maja 2021 r. już w tym dniu został złożony pracodawcy.

Mając na względzie powyższe brak było podstaw do uznania, że w sprawie doszło do bezskutecznego rozwiązania umowy o pracę, wobec czego stosunek pracy miałby dalej trwać. Skoro tak, to brak jest podstawowej przesłanki uwzględnienia żądania nakazania dopuszczenia powoda do pracy i zasądzenia zaległego wynagrodzenia jaką jest istnienie stosunku pracy. Roszczenie o nakazanie dopuszczenia do pracy (które w myśl judykatury Sądu Najwyższego – zob. wyrok SN z dnia 10.09.1997 r., I PKN 233/97, OSNP 1998, nr 12, poz. 355 – oparte jest na art. 22 § 1 k.p.) było więc niezasadne.

Zgłoszone jako ewentualne roszczenie o odszkodowanie, alternatywne wobec żądania przywrócenia do pracy, nie mogło również zostać uznane za zasadne. W sytuacji, gdy Sąd ustalił, że w sprawie doszło do skutecznego i ważnego rozwiązania umowy o pracę za porozumieniem stron, S. B. (1) nie jest pracownikiem, z którym rozwiązano umowę o pracę bez wypowiedzenia bądź za wypowiedzeniem z naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu umów o pracę w tym trybie.

W przedmiocie kosztów procesu Sąd orzekł w punkcie wyroku na podstawie art. 102 k.p.c. odstępując od obciążania nimi przegrywającego postępowanie powoda. Sąd uwzględnił przy tym specyfikę tego postępowania, trudną sytuację majątkową S. B. (1) oraz fakt, iż brak pokrycia kosztów zastępstwa strony pozwanej z pewnością nie doprowadzi do szczególnego pokrzywdzenia finansowego pracodawcy.

O kosztach pomocy prawnej udzielonej z urzędu Sąd orzekł w punkcie drugim wyroku biorąc pod uwagę wyrok TK z dnia 23.04.2020 r., SK 66/19 (OTK-A 2020, nr 13) na podstawie § 9 ust. § pkt. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (t.j. Dz. U. z 2018 r. poz. 265 z późn. zm.). Sąd nie znalazł jednak żadnych powodów dla przyznania pełnomocnikowi powoda kosztów zastępstwa w wysokości podwójnej stawki. Nie można nie podkreślić w tym kontekście – wobec zgłoszenia takiego wniosku – że Sąd zmuszany był wzywać pełnomocnika z urzędu do precyzowania żądań pozwu, co nie następowało w sposób w pełni odpowiedni i adekwatny do przytaczanych okoliczności faktycznych sprawy ( vide uwagi w części wstępnej uzasadnienia). W ocenie Sądu nakład pracy pełnomocnika w tej sprawie odpowiadał standardowemu nakładowi pracy w tego rodzaju postępowaniach oraz nie przyczynił się na tyle do sprawności rozpoznania sprawy by zasadnym było zwiększanie stawki należnych mu kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu. Sąd w pełni uwzględnił na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. (zob. np. postanowienie SN z 5.09.2012 r., IV CZ 47/12, LEX nr 1227194) wniosek o przyznanie zwrotu uzasadnionych wydatków pełnomocnika z urzędu w kwocie 24,80 złotych, które odpowiednio udokumentowano (k. 142-143).

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)

(...)