Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 03 lipca 2024 roku

Sąd Rejonowy w Gdyni VI Wydział Gospodarczy, w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Sądu Rejonowego Justyna Supińska

Protokolant: sekretarz sądowy Barbara Suwara

po rozpoznaniu w dniu 14 czerwca 2024 roku w Gdyni

na rozprawie

sprawy z powództwa A. B. (1)

przeciwko A. T. i B. T.

o zapłatę

I.  zasądza solidarnie od pozwanych A. T. i B. T. na rzecz powódki A. B. (1) kwotę 6 560,69 złotych (sześć tysięcy pięćset sześćdziesiąt złotych sześćdziesiąt dziewięć groszy) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w transakcjach handlowych liczonymi od kwot:



688,80 złotych za okres od dnia 24 grudnia 2020 roku do dnia zapłaty,



388,80 złotych za okres od dnia 26 stycznia 2021 roku do dnia zapłaty,



688,80 złotych za okres od dnia 24 lutego 2021 roku do dnia zapłaty,



584,25 złotych za okres od dnia 09 marca 2021 roku do dnia zapłaty,



688,80 złotych za okres od dnia 24 marca 2021 roku do dnia zapłaty,



688,80 złotych za okres od dnia 27 kwietnia 2021 roku do dnia zapłaty,



688,80 złotych za okres od dnia 25 maja 2021 roku do dnia zapłaty,



688,80 złotych za okres od dnia 24 czerwca 2021 roku do dnia zapłaty;

II.  zasądza solidarnie od pozwanych A. T. i B. T. na rzecz powódki A. B. (1) kwotę 2 200 złotych (dwa tysiące dwieście złotych) wraz z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie liczonymi za okres od dnia uprawomocnienia się niniejszego orzeczenia do dnia zapłaty , tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt VI GC 963/23

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 21 października 2022 roku powódka A. B. (1) domagała się zasądzenia solidarnie od pozwanych A. T. i B. T. jako wspólników spółki cywilnej kwoty 6 560,69 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w transakcjach handlowych liczonymi od kwot: 688,80 złotych za okres od dnia 24 grudnia 2020 roku do dnia zapłaty, 388,80 złotych za okres od dnia 26 stycznia 2021 roku do dnia zapłaty, 688,80 złotych za okres od dnia 24 lutego 2021 roku do dnia zapłaty, 584,25 złotych za okres od dnia 09 marca 2021 roku do dnia zapłaty, 688,80 złotych za okres od dnia 24 marca 2021 roku do dnia zapłaty, 688,80 złotych za okres od dnia 27 kwietnia 2021 roku do dnia zapłaty, 688,80 złotych za okres od dnia 25 maja 2021 roku do dnia zapłaty i 688,80 złotych za okres od dnia 24 czerwca 2021 roku do dnia zapłaty, a także kosztów procesu – tytułem wynagrodzenia za wykonanie strony internetowej i wykonywanie działań on line w celu zwiększenia ruchu w sklepie internetowym (w zakresie kwoty 5 105,85 złotych) oraz tytułem rekompensaty za koszty odzyskiwania należności (w zakresie kwoty 1 454,84 złotych).

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 08 maja 2023 roku wydanym w sprawie o sygn. akt VI GNc 3920/22 referendarz sądowy Sądu Rejonowego w Gdyni uwzględnił żądanie pozwu w całości.

W sprzeciwie od powyższego orzeczenia pozwani A. T. i B. T. domagali się oddalenia powództwa wskazując, że powódka nie wykonała prawidłowo powierzonego jej zadania, albowiem zainstalowany przez nią sklep internetowy nie działał i miał szereg wad (opis kategorii na stronie internetowej „wchodził” na zdjęcia butów, strona nie działała prawidłowo, jeżeli korzystało się z niej w telefonie komórkowym, brak było możliwości płatności za obuwie w przypadku klienta zza granicy), co przejawiało się w spadku zamówień. Pozwani przed powierzeniem powódce wykonania sklepu internetowego oraz dokonywania cyklicznych działań on line osiągnęli w roku 2018 i 2020 dochód na poziomie odpowiednio 23 675,53 złotych i 22 897,15 złotych. Natomiast w 2021 roku dochód pozwanych spadł o ponad połowę i wyniósł 10 380,71 złotych.

Oświadczeniem złożonym na rozprawie w dniu 14 czerwca 2024 roku pozwani podnieśli zarzut przedawnienia roszczenia objętego pozwem.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

A. B. (1) prowadzi działalność gospodarczą pod nazwą (...), natomiast A. T. i B. T. prowadzą działalność gospodarczą w formie spółki cywilnej pod firmą (...) spółka cywilna Zakład Produkcyjno – Usługowy (...)”.

niesporne, a nadto: wydruk z Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej - k. 42-43, 44-45, 46-49 akt

A. T. i B. T. prowadzili sprzedaż obuwia dziecięcego także poprzez sieć internet. W tym zakresie strona internetowa wraz ze sklepem oparte były na oprogramowaniu S., natomiast A. B. (1) świadczyła na ich rzecz w tym czasie usługi hostingowe udostępniając im łącze internetowe.

zeznania powódki A. B. (1) – protokół rozprawy z dnia 17 maja 2024 roku – k. 274-279 akt (zapis obrazu i dźwięku 00:00:50-00:38:24), zeznania pozwanego B. T. – protokół rozprawy z dnia 17 maja 2024 roku – k. 274-279 akt (zapis obrazu i dźwięku 00:47:45-01:23:51), zeznania świadka Ł. T. – protokół rozprawy z dnia 28 lutego 2024 roku – k. 268-272 akt (zapis obrazu i dźwięku 00:07:42-00:43:22)

Od 2018 roku A. T. i B. T. otrzymywali od licencjodawcy oprogramowania S. informacje, że ich strona internetowa wraz ze sklepem z uwagi na warunki techniczne nie jest aktualizowana. A. T. i B. T. rozważali przejście na opcję abonamentu płaconego na rzecz licencjodawcy, by uzyskiwać niezbędne aktualizacje albo stworzenie sklepu w oparciu o inne oprogramowanie. W tym czasie A. B. (1) zmieniała serwery w swoim przedsiębiorstwie i kiedy w związku z aktualizacją sklep A. T. i B. T. przestał działać, zaproponowała im wykonanie nowego sklepu opartego o inne oprogramowanie oraz rozłożenie płatności na raty. Strony podjęły negocjacje i osiągnęły porozumienie ustalając warunki, jakim miał odpowiadać sklep internetowy jedynie ogólnikowo.

W dniu 22 września 2020 roku pomiędzy A. B. (1) jako wykonawcą oraz A. T. i B. T. jako zleceniodawcami zawarta została na piśmie umowa, której przedmiotem było wykonanie przez wykonawcę na rzecz zleceniodawców sklepu internetowego za wynagrodzeniem w kwocie 4 600 złotych netto (plus vat). Wykonawca zobowiązał się również do podejmowania cyklicznych działań on line w celu zwiększenia ruchu w sklepie internetowym za wynagrodzeniem w kwocie 100 złotych netto za miesiąc.

Strony uzgodniły, że płatności będą dokonywane przelewem według wskazanego harmonogramu w kwotach po 688,80 złotych brutto na podstawie wystawianych faktur.

Integralną częścią umowy był regulamin oraz specyfikacja usług dodatkowych przekazanych w formacie pdf. B. T. pokwitował ich odbiór.

umowa – k. 50 akt, zeznania powódki A. B. (1) – protokół rozprawy z dnia 17 maja 2024 roku – k. 274-279 akt (zapis obrazu i dźwięku 00:00:50-00:38:24), zeznania pozwanego B. T. – protokół rozprawy z dnia 17 maja 2024 roku – k. 274-279 akt (zapis obrazu i dźwięku 00:47:45-01:23:51), wydruk korespondencji mailowej – k. 209-210, 211-212 akt

Cykliczne działania on line podejmowane przez A. B. (1) miały polegać na zmianie grafik na stronie internetowej i w sklepie, by dostosować je do aktualnego sezonu .

zeznania powódki A. B. (1) – protokół rozprawy z dnia 17 maja 2024 roku – k. 274-279 akt (zapis obrazu i dźwięku 00:00:50-00:38:24), zeznania pozwanego B. T. – protokół rozprawy z dnia 17 maja 2024 roku – k. 274-279 akt (zapis obrazu i dźwięku 00:47:45-01:23:51)

Warunki, jakim miał odpowiadać sklep internetowy strony ustaliły jedynie ogólnikowo. Uzgodniono m. in. jakie mają być formy doręczania przesyłek, a także podział asortymentu na rozmiary i kolory. W pozostałym zakresie, w tym odnośnie do warunków technicznych, B. T. pozostawił decyzję A. B. (1).

A. B. (1) zleciła wykonanie strony internetowej i sklepu (...). Po kilku dniach, gdy sklep był już gotowy, A. B. (1) także osobiście przetestowała jego działanie na komputerze, laptopie i telefonie komórkowym.

A. B. (1) udostępniła stronę internetową i sklep B. T. w dniu 30 września 2020 roku.

wydruk korespondencji mailowej – k. 209-212, 221 akt, zeznania powódki A. B. (1) – protokół rozprawy z dnia 17 maja 2024 roku – k. 274-279 akt (zapis obrazu i dźwięku 00:00:50-00:38:24), zeznania pozwanego B. T. – protokół rozprawy z dnia 17 maja 2024 roku – k. 274-279 akt (zapis obrazu i dźwięku 00:47:45-01:23:51),

B. T. od października 2020 roku rozpoczął sprzedaż internetową poprzez udostępniony mu sklep jednocześnie testując jego możliwości. W tym czasie zaszła konieczność wprowadzenia dodatkowych form płatności oraz udostępnienia możliwości uwzględnienia rabatu udzielanego stałym klientom, czy dokonywania transakcji spoza terytorium kraju i wysyłania towaru za granicę. Pojawiały się również bieżące problemy z funkcjonowaniem sklepu zwłaszcza w przypadku korzystania z niego na telefonie komórkowym. Wówczas napisy nakładały się na zdjęcia i zasłaniały część treści.

Uwagi zgłaszane przez B. T. A. B. (1) sprawdzała samodzielnie, jak też przekazywała je B. D., w miarę możliwości były one uwzględniane. Niektóre z nich, np. wprowadzenie płatności przez platformę (...) wymagało przekazania przez B. T. odpowiednich danych, co nie nastąpiło.

B. T. miał samodzielnie umieszczać zdjęcia produktów, jednakże wymagały one właściwego rozmiaru i proporcji. Wprowadzenie zdjęć w niewłaściwym formacie powodowało bowiem nieprawidłowe wyświetlanie treści w sklepie. Przekazano mu także instrukcję korzystania ze sklepu, wskazano w jaki sposób i w jakim miejscu umieszczać towar, gdzie są dane klientów i inne dane niezbędne do obsługi sklepu.

W związku z tym, że początkowo B. T. miał dostęp do sklepu o zakresie administratora i wprowadzone przez niego zmiany powodowały nieprawidłowe jego działanie, dostęp ten został ograniczony.

Pierwsze zamówienie zostało złożone w dniu 02 października 2020 roku.

wydruki – k. 128-139, 169-179 akt, wydruk korespondencji mailowej – k. 109-113, 114-118, 150-154, 155-159, 213-214, 215-217, 218-219, 223-226, 227 akt, zeznania powódki A. B. (1) – protokół rozprawy z dnia 17 maja 2024 roku – k. 274-279 akt (zapis obrazu i dźwięku 00:00:50-00:38:24), zeznania pozwanego B. T. – protokół rozprawy z dnia 17 maja 2024 roku – k. 274-279 akt (zapis obrazu i dźwięku 00:47:45-01:23:51), zeznania świadka Ł. T. – protokół rozprawy z dnia 28 lutego 2024 roku – k. 268-272 akt (zapis obrazu i dźwięku 00:07:42-00:43:22), zeznania świadka B. D. – protokół rozprawy z dnia 28 lutego 2024 roku – k. 268-272 akt (zapis obrazu i dźwięku 00:43:31-01:12:55), zestawienie pobranych prowizji – k. 284-286 akt

A. B. (1) co jakiś czas zmieniała szatę graficzną strony internetowej i sklepu, by dostosować ją do aktualnej pory roku.

wydruk korespondencji mailowej – k. 109-121 akt, zeznania powódki A. B. (1) – protokół rozprawy z dnia 17 maja 2024 roku – k. 274-279 akt (zapis obrazu i dźwięku 00:00:50-00:38:24), zeznania pozwanego B. T. – protokół rozprawy z dnia 17 maja 2024 roku – k. 274-279 akt (zapis obrazu i dźwięku 00:47:45-01:23:51),

Za pośrednictwem sklepu internetowego A. T. i B. T. dokonywali sprzedaży prezentowanego tam asortymentu.

Zdarzały się telefony od klientów, że nie mogą sfinalizować zakupów przez internet.

zeznania powódki A. B. (1) – protokół rozprawy z dnia 17 maja 2024 roku – k. 274-279 akt (zapis obrazu i dźwięku 00:00:50-00:38:24), zeznania pozwanego B. T. – protokół rozprawy z dnia 17 maja 2024 roku – k. 274-279 akt (zapis obrazu i dźwięku 00:47:45-01:23:51), zeznania pozwanej A. T. – protokół rozprawy z dnia 17 maja 2024 roku – k. 274-279 akt (zapis obrazu i dźwięku 00:38:24-00:47:45)

W dniu 02 grudnia 2020 roku A. B. (1) wystawiła na rzecz B. T. i A. T. fakturę numer (...) na kwotę 688,80 złotych brutto, z terminem płatności do dnia 23 grudnia 2020 roku (faktura obejmowała kwotę 460 złotych netto za wykonanie strony oraz kwotę 100 złotych netto za usługę marketingową – wsparcie).

faktura numer (...) – k. 51 akt

W mailu z dnia 31 grudnia 2020 roku A. T. i B. T. zarzucili A. B. (1), że nie wywiązuje się ona z umowy w zakresie zapewnienia wysokich pozycji ich sklepu w wyszukiwarkach internetowych, w rezultacie czego nastąpił spadek zamówień.

W odpowiedzi z dnia 28 stycznia 2021 roku A. B. (1) zaprzeczyła, by zobowiązana była do działań seo, czy pozycjonowania i podjęła się jedynie cyklicznych działań on line w celu wsparcia działania sklepu.

wydruk korespondencji mailowej – k. 215-217 akt

W dniu 02 stycznia 2021 roku A. B. (1) wystawiła na rzecz B. T. i A. T. fakturę numer (...) na kwotę 688,80 złotych brutto, z terminem płatności do dnia 23 stycznia 2021 roku (faktura obejmowała kwotę 460 złotych netto za wykonanie strony oraz kwotę 100 złotych netto za usługę marketingową – wsparcie).

faktura numer (...) – k. 52 akt

W dniu 02 lutego 2021 roku A. B. (1) wystawiła na rzecz B. T. i A. T. fakturę numer (...) na kwotę 688,80 złotych brutto, z terminem płatności do dnia 23 lutego 2021 roku (faktura obejmowała kwotę 460 złotych netto za wykonanie strony oraz kwotę 100 złotych netto za usługę marketingową – wsparcie).

faktura numer (...) – k. 53 akt

W dniu 01 marca 2021 roku A. B. (1) wystawiła na rzecz B. T. i A. T. fakturę numer (...) na kwotę 584,25 złotych brutto, z terminem płatności do dnia 08 marca 2021 roku. Faktura obejmowała: (...) do 07-04-2022 kwota 50 złotych netto, (...) do 07-04-2022 kwota 40 złotych netto, (...) do 30-05-2022 kwota 25 złotych netto, (...) do 01-06-2022 kwota 40 złotych netto, utrzymanie stron i kont (...)- 800mb do 30-10-2022 kwota 400 złotych netto, upust (...) 20% - 80 złotych).

faktura numer (...) – k. 54 akt

W dniu 02 marca 2021 roku A. B. (1) wystawiła na rzecz B. T. i A. T. fakturę numer (...) na kwotę 688,80 złotych brutto, z terminem płatności do dnia 23 marca 2021 roku (faktura obejmowała kwotę 460 złotych netto za wykonanie strony oraz kwotę 100 złotych netto za usługę marketingową – wsparcie).

faktura numer (...) – k. 55 akt

W dniu 02 kwietnia 2021 roku A. B. (1) wystawiła na rzecz B. T. i A. T. fakturę numer (...) na kwotę 688,80 złotych brutto, z terminem płatności do dnia 23 kwietnia 2021 roku (faktura obejmowała kwotę 460 złotych netto za wykonanie strony oraz kwotę 100 złotych netto za usługę marketingową – wsparcie).

faktura numer (...) – k. 56 akt

W dniu 02 maja 2021 roku A. B. (1) wystawiła na rzecz B. T. i A. T. fakturę numer (...) na kwotę 688,80 złotych brutto, z terminem płatności do dnia 23 maja 2021 roku (faktura obejmowała kwotę 460 złotych netto za wykonanie strony oraz kwotę 100 złotych netto za usługę marketingową – wsparcie).

faktura numer (...) – k. 57 akt

W dniu 02 czerwca 2021 roku A. B. (1) wystawiła na rzecz B. T. i A. T. fakturę numer (...) na kwotę 688,80 złotych brutto, z terminem płatności do dnia 23 czerwca 2021 roku (faktura obejmowała kwotę 460 złotych netto za wykonanie strony oraz kwotę 100 złotych netto za usługę marketingową – wsparcie).

faktura numer (...) – k. 58 akt

Mailowo w dniu 23 października 2021 roku oraz pismem z dnia 02 listopada 2021 roku A. B. (1) wezwała B. T. i A. T. do zapłaty kwoty 6 560,69 złotych wynikającej z powyższych faktur, w terminie 7 dni od otrzymania wezwania, jednakże bezskutecznie.

wezwanie do zapłaty wraz z potwierdzeniem nadania – k. 59, 62, 63, 64-66, 76-79 akt, wydruk korespondencji mailowej – k. 67 akt

Z uwagi na zaległości w zapłacie A. B. (1) zablokowała A. T. i B. T. dostęp do strony internetowej.

A. T. i B. T. korzystali ze sklepu internetowego przygotowanego przez A. B. (1) około roku, po tym czasie zakupili nowy produkt.

wydruk korespondencji mailowej – k. 119-121,160-162 akt, zeznania powódki A. B. (1) – protokół rozprawy z dnia 17 maja 2024 roku – k. 274-279 akt (zapis obrazu i dźwięku 00:00:50-00:38:24), zeznania pozwanego B. T. – protokół rozprawy z dnia 17 maja 2024 roku – k. 274-279 akt (zapis obrazu i dźwięku 00:47:45-01:23:51), zeznania świadka Ł. T. – protokół rozprawy z dnia 28 lutego 2024 roku – k. 268-272 akt (zapis obrazu i dźwięku 00:07:42-00:43:22)

A. T. i B. T. w 2018 roku osiągnęli dochód w kwocie 23 675,53 złotych.

A. T. i B. T. w 2020 roku osiągnęli dochód w kwocie 22 897,15 złotych.

A. T. i B. T. w 2021 roku osiągnęli dochód w kwocie 10 380,71 złotych.

PIT/B – k. 122-123, 124-125, 126-127, 163-164, 165-166, 167-168 akt

Sąd zważył, co następuje:

Stan faktyczny w niniejszej sprawie Sąd ustalił na podstawie wyżej wymienionych dowodów z dokumentów, a także korespondencji mailowej (uznając ją za dowody w rozumieniu art. 308 k.p.c. w zw. z art. 243 ¹ k.p.c.) przedłożonych przez strony w toku postępowania, których zarówno autentyczność, jak i prawdziwość w zakresie twierdzeń w nich zawartych, nie budziła wątpliwości Sądu, a zatem brak było podstaw do odmowy dania im wiary.

Sąd nie oparł się na wydruku znajdującym się na karcie 139-140 akt (oraz na karcie 180-181 akt – o tożsamej treści) w zakresie, w jakim miał on stanowić dowód nienależytego wykonania strony internetowej przez powódkę mając na uwadze, że analiza wskazanych tam danych, w szczególności pod kątem związku tych danych z zakresem prac powódki, wymagała wiadomości specjalnych zastrzeżonych dla biegłego sądowego, zaś pozwani reprezentowani przez pełnomocnika w osobie radcy prawnego nie przejawili w tym zakresie inicjatywy dowodowej.

Sąd uwzględnił również oświadczenia stron w zakresie, w jakim nie były one kwestionowane przez stronę przeciwną oraz oparł się na zeznaniach świadka Ł. T. i B. D. oraz stron w poniżej wskazanym zakresie.

Odnosząc się do zeznań świadka B. D. – osoby, która zajmowała się na zlecenie powódki tworzeniem sklepu internetowego dla pozwanych, to Sąd uznał je za wiarygodne i oparł się na nich w szczególności w zakresie, w jakim świadek wskazał, że przed przekazaniem sklepu powódce zostały przeprowadzone testy jego działania zarówno na komputerze, jak i telefonie komórkowym, jak też, że wszystkie uwagi przekazywane mu przez powódkę zostały uwzględnione. Świadek wyjaśnił, że stworzony przez niego sklep internetowy skalował się w zależności od urządzenia, na którym się go wyświetlało, jak też że utworzenie możliwości dokonywania płatności i wysyłki paczek zza granicy wymagało zawarcia przez pozwanych stosownej umowy z operatorem zagranicznym oraz że wprowadzone zdjęcia produktów wymagały odpowiedniej rozdzielczości, gdyż wpływało to na działanie sklepu. Wreszcie świadek potwierdził, że za pośrednictwem przedmiotowego sklepu były dokonywane zakupy, o czym świadczyło pobieranie prowizji przez Krajowy Integrator Płatności.

Odnosząc się do zeznań świadka Ł. T., to Sąd wiarę jego zeznaniom w zakresie, w jakim świadek wskazał, że na polecenie pozwanego testował sklep przekazany przez powódkę, jak też, że były problemy z korzystaniem z niego na telefonie komórkowym, bo wówczas strona „rozjeżdżała się” i nie dostosowywała się do wielkości ekranu, a napisy i zdjęcia nakładały się na siebie, co znajduje potwierdzenie w tzw. zrzutach ekranu przedstawionych przez pozwanych. Jednocześnie Sąd miał na uwadze, że z zeznań świadka B. D. i powódki wynikało, że sklep internetowy skalował się w zależności od urządzenia, na którym się go wyświetlało, zaś wskazywane przez świadka Ł. T. problemy mogły być wynikiem umieszczania przez pozwanych zdjęć w nieprawidłowym formacie, czy wyświetlania sklepu w telefonie komórkowym ze starym oprogramowaniem. Wskazać przy tym należy, że stwierdzenie, czy za powyższe nieprawidłowości odpowiedzialność ponosi powódka wymagało wiadomości specjalnych zastrzeżonych dla biegłego, niemniej jednak pozwani wniosku dowodowego w tym zakresie nie złożyli.

Sąd jako subiektywne stanowisko świadka potraktował tę część jego zeznań, w której wskazał on, że powódka wybrała nieprawidłowy szablon, na bazie którego stworzony został sklep, albowiem świadek nie miał fachowej wiedzy w tym zakresie, jak też, że przyczyną spadku sprzedaży było wykonanie sklepu przez powódkę w sposób powodujący zmniejszenie jego pozycjonowania. Z materiału dowodowego sprawy wynikało przy tym, że to pozwani podjęli decyzję o zmianie działania sklepu z powodu awarii wynikającej z braku aktualizacji dotychczasowego szablonu (S.), zaś powódka wskazywała, że miało miejsce przekierowywanie z poprzedniego adresu.

Dokonując oceny zeznań powyższego świadka Sąd miał na uwadze, że jako osoba bliska dla pozwanych (syn), świadek ten był niewątpliwie zainteresowany w korzystnym dla pozwanych rozstrzygnięciu sprawy, co samo w sobie nie dyskredytuje zeznań takiego świadka, o ile nie budzą one wątpliwości Sądu i znajdują potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym, co w niniejszej sprawie jedynie częściowo miało miejsce.

Sąd dał wiarę zeznaniom powódki A. B. (1) w zakresie, w jakim potwierdziła ona, że współpracowała z pozwanymi od około 2000 roku świadcząc usługi hostingowe oraz że w związku z tym, że w pewnym momencie sklep ten jako nieaktualizowany przestał działać, powódka zaproponowała wykonanie nowego, na co pozwany B. T. się zgodził, strony przy tym uzgodniły warunki jego utworzenia jedynie ogólnikowo. Sąd oparł się na zeznaniach powódki także w zakresie, w jakim wskazała, że po wykonaniu sklepu przez B. D., pod koniec września 2020 roku powódka przekazała go pozwanym, którzy zaczęli go wykorzystywać jednocześnie testując jego działanie oraz że w październiku już były pierwsze zamówienia, co znajduje potwierdzenie w zeznaniach pozwanego, a także korespondencji mailowej prowadzonej przez strony przed procesem. Powódka wskazała przy tym, że wykonane przez nią testy działania sklepu wykonane były na różnych urządzeniach „komputerze, laptopie, telefonie komórkowym z dwoma różnymi systemami i na trzech przeglądarkach”. Powódka zeznała także, że wszelkie zgłaszane przez pozwanych nieprawidłowości lub niedociągnięcia były na bieżąco korygowane, w tym dotyczące nakładających się treści, przy czym wprowadzenie np. druków do przesyłek, systemu płatności (...), czy (...), jak też możliwości wysyłki paczek za granicę wymagało zawarcia przez pozwanych umów ze stosownymi podmiotami, co jednakże nie nastąpiło. Część zgłaszanych nieprawidłowości spowodowana zaś była działaniami podejmowanymi przez samego pozwanego, który dokonywał zmiany ustawień. Powódka zeznała, że umowa nie obejmowała usług pozycjonowania, zaś jej działania marketingowe dotyczyły tylko sezonowej zmiany grafiki wskazując „Na pewno nie było między nami rozmowy na temat pozycjonowania sklepu, a gdyby taka rozmowa była to bym powiedziała, że to nie jest w jego przypadku możliwe, bo to wiązało się z brakiem nakładów na reklamę, z niewielką liczbą wejść i innych aspektów branych pod uwagę. Ja nie zajmuję się pozycjonowaniem. (…) Te cykliczne działania on line, na które umawiałam się z pozwanym, to miała być zmiana grafik w sklepie i na profilu, po to żeby była aktualna szata graficzna (świąteczna, wiosenna itp.), co znajduje potwierdzenie w zeznaniach pozwanego.

Jakkolwiek Sąd dał wiarę zeznaniom pozwanej A. T., to nie miały one większego znaczenia dla rozstrzygnięcia kwestii spornych w sprawie, albowiem pozwana zajmowała się tylko sprzedażą w sklepie stacjonarnym, zaś wiedzę o funkcjonowaniu sklepu internetowego czerpała wyłącznie od pozwanego i syna – świadka Ł. T.. Pozwana wskazała przy tym, że czasami klienci dzwonili do niej z informacją, że nie mogą dokonać zakupu przez internet, niemniej jednak nie była w stanie wskazać, kiedy, jacy klienci, w jakiej liczbie i z jakiej przyczyny, a więc nie sposób uznać, że było to spowodowane nieprawidłowym działaniem sklepu, za które odpowiadała powódka, a nie innymi czynnikami.

Odnosząc się natomiast do zeznań pozwanego B. T., to Sąd oparł się na nich w zakresie, w jakim pozwany potwierdził, że w październiku 2020 roku miał możliwość dokonywania sprzedaży za pośrednictwem sklepu internetowego przekazanego mu przez powódkę i jednocześnie prowadził testy jego działania oraz że powódka współdziałała w dopracowaniu produktu do potrzeb jego i jego klientów, zaś jak sam wskazał – do końca korzystania ze sklepu błędy występowały sporadycznie. Sąd nie dał natomiast wiary zeznaniom pozwanego, że działania marketingowe, jakie miała podejmować powódka obejmowały także świadczenie usług pozycjonowania. Taki wniosek nie wynika ani z zapisów umowy ani nie został potwierdzony przez powódkę A. B. (2), która stanowczo przeczyła tej okoliczności, także w korespondencji przedprocesowej. Sąd nie dał również wiary zeznaniom pozwanego, że przyczyną spadku sprzedaży i dochodów pozwanych był nieprawidłowo wykonany przez powódkę sklep internetowy, z materiału dowodowego sprawy wynikało bowiem, że sklep był dostosowywany do potrzeb klienta, można było poprzez niego dokonać zakupów, a zatem spełniał swoje funkcje, przy czym twierdzenia pozwanego, że powódka zobowiązała się do tego, że sprzedaż za pośrednictwem tego sklepu wzrośnie pozwanym sześcio, czy dziesięciokrotnie pozostały gołosłowne.

W ocenie Sądu powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości.

W niniejszej sprawie powódka A. B. (1) domagała się zasądzenia solidarnie od pozwanych A. T. i B. T. kwoty 6 560,69 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w transakcjach handlowych liczonymi od wskazanych w pozwie kwot i za wskazane tam okresy, a także kosztów procesu – tytułem wynagrodzenia za wykonanie strony internetowej i wykonywanie działań on line w celu zwiększenia ruchu w sklepie internetowym (w zakresie kwoty 5 105,85 złotych) oraz tytułem rekompensaty za koszty odzyskiwania należności (w zakresie kwoty 1 454,84 złotych).

Kierując zarzuty przeciwko żądaniu pozwu pozwani A. T. i B. T. wskazywali, że powódka nie wykonała prawidłowo powierzonego jej zadania, albowiem sklep internetowy nie działał prawidłowo, o czym świadczył chociażby spadek zamówień dokonywanych poprzez sieć internet, jak też podnieśli zarzut przedawnienia roszczenia.

Poza sporem w niniejszej sprawie pozostawało, że strony we wrześniu 2020 roku zawarły umowę, której przedmiotem było wykonanie przez powódkę sklepu internetowego, jak też podejmowanie czynności ukierunkowanych na zwiększenie zainteresowania zakupami w tym sklepie. Ten zakres czynności, który prowadził do osiągnięcia określonego rezultatu, czyli stworzenia sklepu internetowego odpowiadał typowi normatywnemu umowy o dzieło. Treścią umowy nie było bowiem samo podjęcie i wykonywanie określonych czynności programowania, lecz oznaczony w umowie ich wynik przejawiający się w zewnętrznej formie sklepu internetowego. W tym miejscu jedynie wskazać należy, że przedmiotem umowy o dzieło nie musi być żaden unikatowy wytwór, dzieło nie musi być czymś nowatorskim i niewystępującym jeszcze na rynku. Efektem prac powierzonych powódce miało być zaś zakodowanie oprogramowania w taki sposób, aby możliwe było prowadzenie sprzedaży internetowej. Natomiast prace polegające na cyklicznych działaniach on line mających ma celu zwiększenie ruchu w tym sklepie miały charakter prac ukierunkowanych na oznaczony cel, przy czym w ocenie Sądu nie było wątpliwości – wbrew twierdzeniom pozwanego B. T. – że powódka nie zobowiązała się do tego, by w wyniku tychże jej czynności sprzedaż poprzez sklep internetowy pozwanego zwiększyła się pozwanemu kilkukrotnie (w tym zakresie sam pozwany był niespójny – raz wskazywał, że miało być to zwiększenie sprzedaży dziesięciokrotne, raz – że sześciokrotne). Takie bowiem zobowiązanie powódki nie wynika z treści zawartej przez strony umowy, a przyjęciu na siebie takiego zobowiązania powódka kategorycznie przeczyła. Podobnież, jeżeli chodzi o czynności związane z pozycjonowaniem strony pozwanych, o czym szerzej w poniższej części uzasadnienia.

W istocie zatem strony łączyły dwie umowy: umowa o dzieło i umowa o świadczenie usług, które mimo powiązania pozostały niezależnymi kontraktami. Wiążący strony stosunek prawny nie był zatem umową mieszaną. Podkreślić bowiem należy, że umowy mieszane należy odróżnić od takich umów, które składają się wprawdzie z różnych umów, ale w ten sposób, że poszczególne z tych umów zachowują w ramach nowej złożonej umowy swą prawną samodzielność. Są to więc jak gdyby umowy zebrane obok siebie, ale nieprzemieszane. Mówi się wówczas o „wielości umów”, o „łańcuchach umownych”, itd., gdzie samoistne umowy zostają zespolone w zewnętrzny sposób, np. w jednym dokumencie, czy porozumieniu zawartym w jednym czasie, nawet gdy służą jednemu określonemu celowi gospodarczemu. W takich umowach nie występuje jednak przemieszanie typów i świadczeń. Pomimo wzajemnego powiązania dadzą się one od siebie pod względem prawnym oddzielić i poddać odrębnym zespołem norm (tak G. K., M. (...), nr(...)).

Mając powyższe na uwadze i odnosząc się zatem w pierwszej kolejności do zarzutu przedawnienia roszczeń powódki, to wskazać należy, że zgodnie z treścią art. 646 k.c. roszczenia wynikające z umowy o dzieło przedawniają się z upływem lat dwóch od dnia oddania dzieła, a jeżeli dzieło nie zostało oddane – od dnia, w którym zgodnie z treścią umowy miało być oddane. Stosownie zaś do treści art. 750 k.c. do umów o świadczenie usług, które nie są uregulowane innymi przepisami, stosuje się odpowiednio przepisy o zleceniu. Zgodnie zatem z art. 751 pkt 1 k.p.c. z upływem lat dwóch przedawniają się roszczenia o wynagrodzenie za spełnione czynności i o zwrot poniesionych wydatków przysługujące osobom, które stale lub w zakresie działalności przedsiębiorstwa trudnią się czynnościami danego rodzaju; to samo dotyczy roszczeń z tytułu zaliczek udzielonych tych osobom. Natomiast zgodnie z art. 118 k.c. jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi sześć lat, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej – trzy lata. Jednakże koniec terminu przedawnienia przypada na ostatni dzień roku kalendarzowego, chyba że termin przedawnienia jest krótszy niż dwa lata.

Jak wynika z przeprowadzonych w sprawie dowodów, w tym zeznań stron i korespondencji mailowej, prace związane z tworzeniem sklepu internetowego, w tym związane z instalacją oprogramowania i wstępne formy testowania prawidłowości działania strony internetowej i sklepu, zostały zakończone pod koniec września 2020 roku, a produkt wydany pozwanemu B. T., który od października 2020 roku rozpoczął sprzedaż internetową za pośrednictwem tego sklepu równocześnie testując jego możliwości oraz zgłaszając uwagi do jego działania. W tej sytuacji uznać należało, że powódka wydała pozwanemu B. T. dzieło – sklep internetowy (o czym szerzej w poniższej części uzasadnienia) z końcem września 2020 roku, a zatem termin przedawnienia roszczenia o wynagrodzenie za jego wykonanie w świetle art. 646 k.c. w zw. z art. 118 k.c. upływał nie wcześniej niż z dniem 31 grudnia 2022 roku.

Odnośnie zaś do prac związanych z czynnościami marketingowymi, roszczenia powódki stały się wymagalne w terminach płatności określonych w fakturach dokumentujących ich wysokość. Skoro zaś termin płatności najstarszej faktury został określony na dzień 24 grudnia 2020 roku, to dwuletni termin przedawnienia roszczenia powódki o zapłatę wynagrodzenia za te czynności (jako najdalej wymagalnego) upływał nie wcześniej niż z dniem 31 grudnia 2022 roku.

Skoro zaś pozew w niniejszej sprawie został złożony w dniu 21 października 2022 roku, to miało to miejsce jeszcze przed upływem terminu przedawnienia roszczeń powódki.

Powyższe dotyczy także żądania rekompensaty za koszty odzyskiwania należności. Roszczenie o taką rekompensatę, stosownie do przepisów ustawy z dnia 08 marca 2013 roku o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom w transakcjach handlowych (tekst jednolity: Dz. U. z 2023 roku, poz. 1790), powstaje po upływie terminów zapłaty określonych w umowie lub ustalonych zgodnie z art. 7 ust. 3 i art. 8 ust. 4 tej ustawy (tak Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 11 grudnia 2015 roku, sygn. akt III CZP 94/15), tj. wtedy gdy wierzyciel nabywa prawo do odsetek, czyli gdy spełnił swoje świadczenie oraz nie otrzymał zapłaty w terminie określonym w umowie, przy czym obie przesłanki w niniejszej sprawie zaistniały. Jednocześnie podnieść należy, że termin przedawnienia roszczenia o rekompensatę z tytułu kosztów odzyskiwania należności (której źródłem tak co do zasady, jak i wysokości jest ustawa) nie został uregulowany w ustawie o terminach zapłaty w transakcjach handlowych. A skoro tak, to zastosowanie znajdzie art. 118 k.c. określający trzyletni termin przedawnienia dla roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej (tak również Sąd Okręgowy w Łodzi w wyroku z dnia 03 kwietnia 2017 roku, sygn. akt XIII Ga 130/17) liczony od dnia, w którym wierzyciel nabył prawo do odsetek (a więc w niniejszej sprawie – od dnia następnego po upływie terminu płatności wskazanego na fakturach). Kwestię tę jednoznacznie rozstrzygnął Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 30 września 2021 roku (sygn. akt III CZP 37/20) wskazując, że termin przedawnienia roszczenia o rekompensatę za koszty odzyskiwania należności opartego na art. 10 ustawy z dnia 08 marca 2013 roku o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom w transakcjach handlowych (tekst jednolity: Dz. U. z 2023 roku, poz. 1790) określa art. 118 k.c.

Pozwani A. T. i B. T. kwestionując żądanie pozwu podnosi również, że umowa nie została prawidłowo wykonana przez powódkę, albowiem sklep działał wadliwie i pozwani zmuszeni zostali do poniesienia dodatkowych kosztów związanych z zakupem nowego oprogramowania. Nadto na wskutek nienależytego wykonania umowy przez powódkę pozwani ponieśli stratę, ponieważ zanotowali spadek sprzedaży produktów poprzez sieć internet.

Stosownie do treści art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 03 października 1969 roku (sygn. akt II PR 313/69) na powodzie spoczywa ciężar udowodnienia faktów przemawiających za zasadnością jego roszczenia. W razie zaś sprostania przez powoda ciążącemu na nim obowiązkowi, na stronie pozwanej spoczywa wówczas ciężar udowodnienia ekscepcji i faktów uzasadniających jej zdaniem oddalenie powództwa (tak Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 20 kwietnia 1982 roku, sygn. akt I CR 79/82).

W okolicznościach niniejszej sprawy to na powódce ciążył obowiązek udowodnienia istnienia roszczenia stanowiącego podstawę powództwa poprzez wykazanie, że powódka wykonała zamówione dzieło, tj. sklep internetowy o parametrach pozwalających na jego wykorzystanie dla potrzeb sprzedaży produktów z oferty pozwanych oraz podejmowała umówione działania on line, by zwiększyć zainteresowanie zakupami w tym sklepie.

Odnosząc się w pierwszej kolejności do umowy, której przedmiotem – zgodnie z treścią umowy na wykonywanie strony internetowej z dnia 22 września 2020 roku (k. 50 akt) – było podejmowanie przez powódkę „cyklicznych działań on line w celu zwiększenia ruchu w sklepie internetowym”, to w ocenie Sądu pozwani nie zdołali wykazać, że rzeczywistym celem tej aktywności miało być wyższe pozycjonowanie sklepu pozwanych w wyszukiwarkach internetowych oraz gwarancja ze strony powódki kilkukrotnego zwiększenia sprzedaży poprzez ten sklep.

Zgodnie z art. 65 § 1 k.c. oświadczenie woli należy tak tłumaczyć, jak tego wymagają ze względu na okoliczności, w których zostało złożone, zasady współżycia społecznego oraz ustalone zwyczaje. W umowach należy raczej badać, jaki był zgodny zamiar stron i cel umowy, aniżeli opierać się na jej dosłownym brzmieniu.

Zgodnie z powyższym przepisem wykładnia umów dokonywana jest na trzech poziomach. Pierwszy wyznaczany jest przez dosłowne brzmienie umowy, drugi determinowany jest przez treść odczytywaną przy zastosowaniu reguł interpretacyjnych wskazanych w art. 65 § 1 k.c., trzeci zaś polega na ustaleniu znaczenia oświadczeń woli przez odwołanie do zgodnego zamiaru i celu umowy (art. 65 § 2 k.c.). W doktrynie i judykaturze dominuje stanowisko, że na gruncie art. 65 k.c. zastosowanie znajduje kombinowana metoda wykładni oparta na kryteriach obiektywnych i subiektywnych (tak Sąd Najwyższy w uzasadnieniu uchwały z dnia 29 czerwca 1995 roku, sygn. akt III CZP 66/95, czy w uzasadnieniu wyroków z dnia 08 października 2004 roku, sygn. akt V CK 670/03, z dnia 29 kwietnia 2009 roku, sygn. akt II CSK 614/08 i z dnia 15 października 2010 roku, sygn. akt V CSK 36/10). W świetle tej metody sens oświadczenia woli ustala się mając na uwadze rzeczywiste rozumienie jego znaczenia między stronami. Jeżeli natomiast okaże się, że strony nie przyjmowały takiego samego znaczenia oświadczenia woli, jego sens ustala się na podstawie tego, jak w danych warunkach i okolicznościach podpisania umowy adresat sens ten zrozumiał i rozumieć powinien. Natomiast w przypadku oświadczenia woli ujętego w formie pisemnej, czyli wyrażonego w dokumencie, sens tych oświadczeń ustala się przyjmując za podstawę wykładni przede wszystkim tekst dokumentu, czyli w oparciu o wykładnię językową. W procesie jego interpretacji podstawowa rola przypada językowym regułom znaczeniowym. Wykładni poszczególnych postanowień dokonuje się z uwzględnieniem kontekstu, w tym ewentualnie wykładni celowościowej, związków treściowych między zawartymi w tekście postanowieniami, z uwzględnieniem okoliczności, w jakich dane oświadczenie zostało złożone.

Mając na względzie powyższe oraz przeprowadzone w sprawie dowody, w tym z dokumentu umowy, w ocenie Sądu powódka poza wykonaniem sklepu internetowego zobowiązała się do „cyklicznych działań on line w celu zwiększenia ruchu w sklepie internetowym”. Wskazany zapis językowy w umowie literalnie nie odnosił się zatem do usługi pozycjonowania, czy czynności tzw. seo polegających na optymalizacji strony pod kątem wyszukiwarek internetowych, mający na celu zwiększenie jej widoczności w organicznych wynikach wyszukiwania i przyjęciu na siebie zobowiązania w tym zakresie powódka kategorycznie zaprzeczała, w tym już w korespondencji mailowej z dnia 28 stycznia 2021 roku (k. 215 akt). Również kontekst sytuacyjny towarzyszący zawarciu umowy nie ujawnił, aby wolą stron było podjęcie przez powódkę czynności mających za cel doprowadzenie do wyższych pozycji strony pozwanych w wyszukiwarkach internetowych, co jak wynikało z zeznań powódki łączyło się także z koniecznością poniesienia nakładów finansowych na marketing i reklamę. Jak zaś wynikało z treści zeznań powódki „te cykliczne działania on line, na które umawiałam się z pozwanym, to miała być zmiana grafik w sklepie i na profilu, po to żeby była aktualna szata graficzna (świąteczna, wiosenna itp.)”, co znalazło potwierdzenie w zeznaniach pozwanego B. T.. W tej sytuacji oczekiwania pozwanego, by jego nowy sklep internetowy pozycjonowany był jak najwyżej w wyszukiwarkach internetowych, nie miesiły się w zakresie zobowiązania przyjętego przez powódkę w ramach umowy zawartej we wrześniu 2020 roku. Jednocześnie z materiału dowodowego wynikało, że powódka podjęła działania ukierunkowane na zmianę szaty graficznej i współpracowała z pozwanymi w dopracowaniu strony do potrzeb i oczekiwań klienta, co pozwala na przyjęcie, że wykonała zobowiązanie objęte umową w tym zakresie.

Odnosząc się natomiast do zarzutu pozwanych co do nienależytego wykonania przez powódkę umowy o wykonanie sklepu internetowego, wskazać należy, co następuje.

Jak wynikało z treści zeznań stron oraz świadka Ł. T. powódka pod koniec września 2020 roku wydała pozwanym, po przetestowaniu, oprogramowanie sklepu internetowego w stanie umożliwiającym korzystanie z utworzonego sklepu internetowego. Jak bowiem przyznał pozwany i świadek Ł. T. już wówczas była możliwość dokonywania zakupów przy jego wykorzystaniu i faktycznie sprzedaż taka była już realizowana, pierwsze zamówienie złożono bowiem w dniu 02 października 2020 roku (do końca grudnia takich zamówień ze strony klientów było około 30, co wynika z korespondencji mailowej pozwanego). Jednocześnie pozwany oraz świadek testowali także wówczas jego możliwości i funkcjonalność. W tym czasie zaszła więc konieczność wprowadzenia dodatkowych form płatności oraz udostępnienia możliwości uwzględnienia rabatu udzielanego stałym klientom, czy dokonywania transakcji spoza terytorium kraju. Pojawiały się również bieżące problemy z funkcjonowaniem sklepu zwłaszcza w przypadku korzystania z niego na telefonie komórkowym, gdyż wówczas napisy nakładały się na zdjęcia i zasłaniały część treści. Uwagi zgłaszane przez pozwanego powódka sprawdzała samodzielnie, jak też przekazywała je świadkowi B. D., w miarę możliwości były one uwzględniane. Niektóre z nich, np. wprowadzenie płatności przez platformę (...) wymagało jednakże przekazania przez pozwanego odpowiednich danych, co nie nastąpiło, podobnież w przypadku płatności zagranicznych, wymagało to zawarcia stosownych umów przez pozwanego.

Raz jeszcze podkreślić należy, że strony łączyła zawarta w dniu 22 września 2020 roku umowa, której przedmiotem było wykonanie strony www ze sklepem internetowym na warunkach jedynie ogólnikowo określonych przez pozwanych. Zakończenie przez powódkę prac skutkować miało natomiast w świetle postanowień umowy przekazaniem pozwanym efektu tych prac w postaci sklepu internetowego, za pomocą którego mieli realizować sprzedaż obuwia dziecięcego.

O tym, czy efekt prac powódki zostanie uznany za wykonany i funkcjonalny, ale dotknięty wadami podlegającymi usunięciu w trybie przepisów o rękojmi, decydować będzie jego przydatność do założonego przez zamawiającego wykorzystania. Zgodzić się bowiem w tym miejscu należy z utrwalonym poglądem orzeczniczym i komentatorskim mówiącym, że wykonanie umowy o dzieło poprzez zaoferowanie zamawiającemu jej przedmiotu ma miejsce wtedy, gdy nastąpiło wykonanie dzieła oznaczonego w umowie w takim kształcie, że spełnia ono cechy zamówienia, co oznacza taką jego postać, ilość i jakość, że dzieło może być wykorzystane do celów, które przyświecały zamawiającemu. Jeżeli wady dzieła w chwili jego oddania przez wykonawcę są na tyle istotne, że dyskwalifikują przedmiot zamówienia ze względu na jego przeznaczenie określone w umowie, to należy uznać, że nie nastąpiło w ogóle wykonanie umowy przez wykonawcę (tak Sąd Najwyższy m. in. w uzasadnieniu wyroku z dnia 15 marca 2012 roku, sygn. akt I CSK 287/11). Zgłoszenie z kolei do odbioru przez wykonawcę dzieła, które spełnia cechy zamówienia określone w umowie, chociaż zawiera pewne wady lub braki, rodzi po stronie zamawiającego obowiązek odebrania wykonanych prac, może się on uchylić się od tego obowiązku tylko poprzez wskazanie obiektywnie istniejących i osadzonych w treści umowy bądź przepisach prawa przyczyn, które czynią zgłoszenie wykonawcy nieskutecznym (tak Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 23 sierpnia 2012 roku, sygn. akt II CSK 21/12 oraz Sąd Apelacyjny w Białymstoku w uzasadnieniu wyroku z dnia 30 maja 2014 roku, sygn. akt I ACa 124/14). Wskazać należy, iż w świetle utrwalonego podglądu judykatury w przypadku umowy o dzieło decydujące znaczenie dla powstania obowiązku zapłaty wynagrodzenia ma odbiór dzieła (tak Sąd Apelacyjny w Szczecinie w uzasadnieniu wyroku z dnia 14 września 2005 roku , sygn. akt I ACa 222/2005).

W niniejszej sprawie, jak wynikało z przeprowadzonego postępowania dowodowego, zamówiony przez pozwanych sklep został im przekazany przez powódkę w dniu 30 września 2020 roku. W tym dniu, w ocenie Sądu, doszło do wykonania umowy o dzieło – jego oddania i odebrania, jak bowiem wynikało ze zgodnych zeznań stron, sklep ten umożliwiał uruchomienie w domenie i realizację swojej podstawowej funkcji – sprzedaż towarów. Można było bowiem dodawać produkty do koszyka i realizować zamówienie. Funkcjonalność ta została zrealizowana dla niektórych płatności, jej skonfigurowanie dla płatności realizowanych za pomocą innych zewnętrznych systemów płatności wymagało współdziałania ze strony pozwanych. Wykonanie umowy o dzieło ma oczywiście miejsce wtedy, gdy nastąpiło wykonanie dzieła oznaczonego w umowie w takiej postaci, że dzieło to spełnia cechy zamówienia co do postaci, ilości i jakości, przy czym nie chodzi o to, aby dzieło było pozbawione jakichkolwiek wad, lecz by było to takie dzieło, na podstawie którego można osiągnąć zamierzony cel. Jeżeli natomiast wada ujawni się już po odbiorze powstają po stronie zamawiającego ewentualne roszczenia wynikające z rękojmi za wady dzieła, czy odszkodowawcze wynikające z przepisów ogólnych, nie wpływające jednakże na obowiązek zapłaty wynagrodzenia.

A zatem skoro powódka wydała pozwanym sklep internetowy umożliwiający dokonywanie za jego pośrednictwem zakupów, co nie było sporne (jak już wskazano – pierwsze zamówienie internetowe miało miejsce w dniu 02 października 2020 roku), doszło do odbioru dzieła przez pozwanych, którzy rozpoczęli korzystanie z niego i tym samym aktualizacji po ich stronie obowiązku zapłaty. Późniejsze zgłoszone żądania dotyczące prawidłowości działania sklepu, czy dodatkowych opcji, np. uwzględniania rabatów stałych klientów, nie miały na ten obowiązek żadnego wpływu. Jednocześnie pozwani nie zdołali wykazać, że przekazany im sklep internetowy był dotknięty takimi wadami i to z przyczyn leżących po stronie powódki (a nie np. wynikających z nieprawidłowego formatu zdjęć), które powodowałyby, że nie sposób uznać, że dzieło zostało wykonane (wówczas nie byłoby odbioru i obowiązku zapłaty) ani też takimi wadami, które uruchamiałyby odpowiedzialność rękojmianą, czy odszkodowawczą, z tym że w niniejszym procesie pozwani w ogóle roszczeń z tego tytułu nie podnosili. Jeżeli bowiem doszłoby do nienależytego wykonania zobowiązania przez powódkę pozwanym służyłyby, po dokonaniu odbioru, roszczenia z rękojmi, czy z art. 471 k.c. Ich realizacja wymagała jednak w ramach niniejszego procesu podniesienia zarzutu potrącenia (art. 498 § 1 k.c. i art. 499 k.c.), a takiej merytorycznej obrony przed roszczeniem powoda pozwani nie podjęli.

W tym miejscu wskazać również należy, że dowodem na to, że sklep powódki był tak dalece wadliwy, że nie sposób uznać go za wykonanie dzieła, nie były twierdzenia pozwanych o spadku dochodów w stosunku do ubiegłych lat poparte formularzami PIT/B. Trzeba bowiem mieć na uwadze, że okres, w którym pozwani korzystali ze sklepu powódki (wrzesień 2020 roku – październik 2021 roku) był okresem pandemii oraz nauki szkolnej odbywającej się w sposób zdalny, co mogło mieć wpływ na zapotrzebowanie na obuwie dziecięce oferowane przez pozwanych, przy czym ustalenie tej kwestii wymagało zasięgnięcia opinii biegłych z zakresu informatyki i ekonomii, a pozwani reprezentowani w sprawie przez zawodowego pełnomocnika nie przejawili w tym zakresie inicjatywy dowodowej. Jednocześnie porównanie wysokości prowizji z transakcji dokonanych w sklepie internetowym (od lutego 2021 roku do końca 2023 roku) z całą pewnością nie pozwala na przyjęcie, że sprzedaż była na niższym poziomie w przypadku sklepu powódki aniżeli przy korzystaniu z nowego produktu, którym zastąpiono produkt powódki.

W tym miejscu również wskazać należy, że w ocenie Sądu nie było wątpliwości – wbrew twierdzeniom pozwanego B. T. – że powódka nie zobowiązała się do tego, by sprzedaż poprzez sklep internetowy pozwanego zwiększyła się pozwanemu kilkukrotnie (w tym zakresie sam pozwany był niespójny – raz wskazywał, że miało być to zwiększenie sprzedaży dziesięciokrotne, raz – że sześciokrotne). Takie bowiem zobowiązanie powódki nie wynika z treści zawartej przez strony umowy, a przyjęciu na siebie takiego zobowiązania powódka kategorycznie przeczyła.

Raz jeszcze podkreślić należy, że pozwani nie złożyli ani oświadczenia o obniżeniu ceny ani oświadczenia o odstąpieniu od umowy (z powodu wad) ani oświadczenia o potrąceniu ewentualnego odszkodowania. Wpływ więc ewentualnych nieprawidłowości na wysokość świadczenia należnego powódce od pozwanych był zatem wyłączony, skoro – jak Sąd ustalił – doszło do odbioru dzieła, które spełniało swoje funkcje umożliwiając sprzedaż towarów. Oczywiście kwestia wadliwości wykonanego dzieła mieściłaby się w zakresie roszczenia odszkodowawczego związanego z poniesionymi kosztami na nowy sklep, czy utraconymi korzyściami, również jednak i w tym przypadku zestawienie wierzytelności powódki z tytułu wykonanych prac z wierzytelnościami pozwanych wynikających z poniesionych kosztów i strat powstałych wskutek wadliwie wykonanego sklepu wymagałby złożenia oświadczenia o potrąceniu, czego jednakże pozwani nie uczynili. Sam bowiem nawet fakt nienależytego wykonania zobowiązania, nie uprawnia do odmowy zapłaty wynagrodzenia (tak Sąd Okręgowy w Szczecinie w uzasadnieniu wyroku z dnia 25 maja 2014 roku, sygn. akt VII Ga 5/14).

Reasumując, w ocenie Sądu przeprowadzone w sprawie postępowanie dowodowe dało podstawy do uznania, że powódka przekazała pozwanym umówione dzieło – stronę www ze sklepem internetowym, który umożliwiał uruchomienie w domenie i realizację swojej podstawowej funkcji – sprzedaż towarów – można było bowiem dodawać produkty do koszyka i realizować zamówienie płacąc za nie, jak też, że powódka podjęła działania ukierunkowane na zmianę szaty graficznej i współpracowała z pozwanymi w dopracowaniu strony do potrzeb i oczekiwań klienta, co pozwala na przyjęcie, że powódka wykonała zobowiązania objęte umowami z dnia 22 września 2020 roku. Jednocześnie wysokość dochodzonego roszczenia z tego tytułu nie była przez pozwanych kwestionowana w żadnym zakresie. Pozwani natomiast nie zdołali wykazać, że przekazane przez nią dzieło było tak dalece wadliwe, że nie sposób uznać go w ogóle za wykonanie dzieła rodzące obowiązek odbioru i zapłaty wynagrodzenia ani też że wskazywane przez nich wadliwości w działaniu sklepu (zwłaszcza w urządzeniach mobilnych) nie zostały przez powódkę usunięte, jak też nie podnieśli w związku z nimi żadnych roszczeń, czy to z rękojmi (obniżenie ceny, oświadczenie o odstąpieniu od umowy), czy odszkodowawczych (w związku z poniesionymi kosztami, czy utraconymi korzyściami) w ramach procesowego zarzutu potrącenia.

Wobec zaś powyższego zasadne było również żądanie powódki w zakresie kwoty 1 454,84 złotych dochodzone na podstawie art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 08 marca 2013 roku o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniem w transakcjach handlowych (tekst jednolity: Dz. U. z 2023 roku, poz. 1790) od każdej niezapłaconej przez pozwanych faktury, zgodnie z powyższym przepisem wierzycielowi, od dnia nabycia uprawnienia do odsetek, o których mowa w art. 7 ust. 1 lub art. 8 ust. 1, przysługuje od dłużnika, bez wezwania, rekompensata za koszty odzyskiwania należności (przy wskazanej wartości świadczenia pieniężnego) stanowiąca równowartość kwoty 40 euro, a jest ona ustalana przy zastosowaniu średniego kursu euro ogłoszonego przez Narodowy Bank Polski ostatniego dnia roboczego miesiąca poprzedzającego miesiąc, w którym świadczenie pieniężne stało się wymagalne, przy czym uprawnienie wierzyciela (tu: powoda) jest oderwane od spełnienia przez niego dodatkowych warunków poza tym, że spełnił on swoje świadczenie oraz nabył prawo do żądania odsetek, co w niniejszej sprawie zostało wykazane. Jest to przy tym uprawnienie, które nie zależy też od tego, czy wierzyciel poniósł w konkretnej sytuacji jakikolwiek uszczerbek związany ze spełnieniem przez dłużnika jego świadczenia z opóźnieniem.

W świetle powyższego Sąd w punkcie pierwszym wyroku na podstawie 627 k.c. oraz art. 734 k.c. w związku z art. 750 k.c. i art. 6 k.c. oraz art. 751 k.c. i art. 646 k.c. w zw. z art. 118 k.c. stosowanego a contrario oraz art. 1 art. 4 art. 7 i art. 10 ustawy z dnia 08 marca 2013 roku o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom w transakcjach handlowych (tekst jednolity: Dz. U. z 2023 roku, poz. 1790) zasądził solidarnie od pozwanych A. T. i B. T. na rzecz powódki A. B. (1) kwotę 6 560,69 złotych wraz ustawowymi odsetkami za opóźnienie w transakcjach handlowych liczonymi od kwot: 688,80 złotych za okres od dnia 24 grudnia 2020 roku do dnia zapłaty, 388,80 złotych za okres od dnia 26 stycznia 2021 roku do dnia zapłaty, 688,80 złotych za okres od dnia 24 lutego 2021 roku do dnia zapłaty, 584,25 złotych za okres od dnia 09 marca 2021 roku do dnia zapłaty, 688,80 złotych za okres od dnia 24 marca 2021 roku do dnia zapłaty, 688,80 złotych za okres od dnia 27 kwietnia 2021 roku do dnia zapłaty, 688,80 złotych za okres od dnia 25 maja 2021 roku do dnia zapłaty i 688,80 złotych za okres od dnia 24 czerwca 2021 roku do dnia zapłaty.

O kosztach procesu Sąd orzekł natomiast w punkcie drugim wyroku zgodnie z art. 98 § 1 i § 3 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c. w zw. z art. 109 k.p.c. zasądzając od pozwanych solidarnie na rzecz powódki jako strony wygrywającej niniejszą sprawę w całości kwotę 2 200 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu (wraz z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie liczonymi za okres od dnia uprawomocnienia się niniejszego orzeczenia do dnia zapłaty), co obejmowało kwotę 400 złotych tytułem zwrotu opłaty sądowej od pozwu i kwotę 1 800 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego ustalonych na podstawie § 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (tekst jednolity: Dz. U. z 2023 roku, poz. 1964).

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)

4.  (...)

SSR Justyna Supińska

Gdynia, dnia 16 września 2024 roku