Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 1

Sygnatura akt

VI K 6/23

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

USTALENIE FAKTÓW

Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.1.1.

A. S. (1)

I. W okresie od 9 czerwca 2017 r. do 25 lipca 2017 r. w L. i P.,
w wykonaniu tego samego zamiaru i z wykorzystaniem takiej samej sposobności, w ramach prowadzonej działalności gospodarczej pod nazwą (...) A. S. (1), ul. (...), (...)-(...) L. NIP (...) przyjęła nierzetelne faktury VAT, które nie dokumentowały rzeczywistych zdarzeń gospodarczych, to jest faktury VAT wystawione przez:

P.P.H.U. (...), ul. (...), (...)-(...) P.:

TABELA NR 1

a następnie posłużyła się ww. nierzetelnymi fakturami VAT polecając wprowadzenie ich do rejestrów zakupu VAT ww. firmy, dokonując tym samym nierzetelnego prowadzenia ewidencji VAT, do której prowadzenia podatnik zobowiązany był na podstawie art. 109 ust. 3 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2004r. Nr 54 poz.535 z późn. zm.), jak również składając właściwemu miejscowo Naczelnikowi Urzędu Skarbowego deklaracje VAT-7 za właściwy okres rozliczeniowy podał nieprawdę
co do prawa obniżenia podatku należnego o podatek naliczony wynikający
ze wskazanych powyżej nierzetelnych faktur zakupu, co do których zgodnie
z art. 88 ust.3a pkt la i 4a ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2004r. Nr 54 poz.535 z późn. zm.) nie przysługuje podatnikowi prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o podatek naliczony,

tj. czyn z art. 62 § 2a k.k.s. w zb. z art. 61 § 1 k.k.s. w zw. z art. 6 § 2 k.k.s
w zw. z art. 7 § 1 k.k.s. przy zastosowaniu art. 8 § 1 k.k.s.

II. W okresie od 9 czerwca 2017 r. do 25 lipca 2017 r. w L., w wykonaniu tego samego zamiaru i z wykorzystaniem takiej samej sposobności, w ramach prowadzonej działalności gospodarczej pod nazwą (...) A. S. (1), ul. (...), (...)-(...) L. NIP (...) posłużyła się poprzez przyjęcie oraz wprowadzenie
do rejestru zakupu VAT poświadczającymi nieprawdę co do okoliczności mających znacznie prawne, wynikające z ustawy z dnia 11 marca 2004r.
o podatku od towarów i usług ( tekst jednolity Dz.U. z 2011 nr 177 poz. 1054
z późn. zm.) tj. wykonania wskazanych w nich usług, podczas, gdy ww. usługi nie zostały wykonane, fakturami VAT wystawionymi przez:

P.P.H.U. (...), ul. (...), (...)-(...) P.

TABELA NR 2

tj. czyn z art. 273 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k. w zw. z art. 8 § 1 k.k.s.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

Oskarżona A. S. (1):

I. W okresie od 9 czerwca 2017 r. do 25 lipca 2017 r. w L. i P., w wykonaniu tego samego zamiaru
i z wykorzystaniem takiej samej sposobności, w ramach prowadzonej działalności gospodarczej pod nazwą (...) A. S. (1),
ul. (...), (...)-(...) L. NIP (...) przyjęła nierzetelne faktury VAT, które nie dokumentowały rzeczywistych zdarzeń gospodarczych, to jest faktury VAT wystawione przez:

P.P.H.U. (...), ul. (...), (...)-(...) P.

TABELA NR 1

a następnie posłużyła się ww. nierzetelnymi fakturami VAT polecając wprowadzenie ich do rejestrów zakupu VAT
ww. firmy, dokonując tym samym nierzetelnego prowadzenia ewidencji VAT, do której prowadzenia podatnik zobowiązany był na podstawie art. 109 ust. 3 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2004r. Nr 54 poz.535
z późn. zm.), jak również składając właściwemu miejscowo Naczelnikowi Urzędu Skarbowego deklaracje VAT-7
za właściwy okres rozliczeniowy podał nieprawdę
co do prawa obniżenia podatku należnego o podatek naliczony wynikający ze wskazanych powyżej nierzetelnych faktur zakupu, co do których zgodnie z art. 88 ust.3a pkt la
i 4a ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów
i usług (Dz.U. z 2004r. Nr 54 poz.535 z późn. zm.) nie przysługuje podatnikowi prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o podatek naliczony;

II. W okresie od 9 czerwca 2017 r. do 25 lipca 2017 r.
w L., w wykonaniu tego samego zamiaru
i z wykorzystaniem takiej samej sposobności, w ramach prowadzonej działalności gospodarczej pod nazwą (...) A. S. (1),
ul. (...), (...)-(...) L. NIP (...) posłużyła się poprzez przyjęcie oraz wprowadzenie do rejestru zakupu VAT poświadczającymi nieprawdę co do okoliczności mających znacznie prawne, wynikające z ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług ( tekst jednolity Dz.U. z 2011 nr 177 poz. 1054 z późn. zm.) tj. wykonania wskazanych w nich usług, podczas, gdy ww. usługi nie zostały wykonane, fakturami VAT wystawionymi przez:

P.P.H.U. (...), ul. (...), (...)-(...) P.

TABELA NR 2.

(...) ze sprawy Prokuratury Regionalnej w Szczecinie, sygn. RP I Ds. 1.2020

k. 34 - 34a, 35 - 37, 56 - 57, 60, 149 - 152, 153

Protokół zatrzymania rzeczy

k. 4 - 6 załącznika nr 1

Faktury VAT

k. 8 - 9 załącznika nr 1

Protokół oględzin dokumentacji księgowej firmy (...)

k. 10 - 12 załącznika nr 1

Protokół oględzin danych z systemu (...)

k. 13 - 15 załącznika nr 1

Wydruk z (...)

k. 16 - 17 załącznika nr 1

Dane z Urzędu Skarbowego

k. 23 załącznika nr 1

Dane o karalności

k. 37 załącznika nr 1

Zeznania A. S. (2)

k. 39 - 40 załącznika nr 1

Faktura

k. 199

Zeznania R. C.

k. 230 - 232

Zeznania G. S.

k. 200 - 201

Częściowo wyjaśnienia A. S. (1)

k. 28 - 29 załącznika nr 1, k. 191

Częściowo zeznania R. M.

k. 218 - 219

Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.2.1.

-------------------

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

--------------------------------------------------------------------------------------------------

---------------------------------------

-------------------

OCena DOWOdów

Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.1

Zeznania R. C.

Za wiarygodne Sąd uznał zeznania R. C., albowiem były one spójne, logiczne i korespondowały z pozostałym zebranym
w sprawie materiałem dowodowym, w szczególności materiałami
ze sprawy PR w Szczecinie o sygn. RP I Ds. 1.2020.

Świadek zeznał, że współpracował z A. S. (2) w ramach procederu wystawiania tzw. pustych faktur, które nie odzwierciedlały rzeczywistych transakcji. Podał, że A. S. (2) faktycznie nie prowadził żadnej działalności gospodarczej, a jego firma widniała tylko na papierze, tj. w odpowiednich rejestrach i wystawionych fakturach, które nie były rzetelne. Świadek nie zna oskarżonej i nie kojarzy jej firmy, nigdy nie dostarczał do niej żadnego towaru.

Częściowo wyjaśnienia A. S. (1)

Za wiarygodne Sąd uznał wyjaśnienia oskarżonej w części,
tj. w zakresie, w którym A. S. (1) podała, że silnik został jej dostarczony przez R. M., a nie widniejącego na fakturze A. S. (2). Wyjaśnienia te potwierdził jej mąż G. S. oraz świadek R. M..

Wyjaśnienia A. S. (1) w pozostałej części Sąd uznał
za niewiarygodne. Oskarżona nie przyznała się do popełnienia zarzucanych jej czynów. Powyższa relacja nie koreluje z pozostałym zebranym w sprawie materiałem dowodowym. Faktury wystawione zostały przez firmę PPHU (...), który jak wynika z zeznań pozostałych świadków, nie prowadził faktycznie żadnej działalności gospodarczej, w rzeczywistości nie sprzedawał ani nie nabywał żadnych przedmiotów. Zatem wystawiona przez niego faktura była nierzetelna, a oskarżona posłużyła się nią w swoich rozliczeniach jak
i deklaracji złożonej do Naczelnika Urzędu Skarbowego.

Częściowo zeznania R. M.

Za wiarygodne jedynie częściowo Sąd uznał zeznania R. M., tj, w zakresie, w którym świadek podał, że przyjechał do firmy oskarżonej celem przekazania jej silnika.

W pozostałej części zeznania R. M. Sąd uznał
za niewiarygodne. Mężczyzna nie pamiętał ceny ani stanu silnika, który miał przywieźć do oskarżonej. Wskazał ponadto, że był tam tylko towarzysko, a całą transakcję przeprowadzał R. C.. Powyższe stoi w sprzeczności z uznanymi za wiarygodne zeznaniami R. C. a także pozostałym zebranym w sprawie materiałem dowodowym.

Zeznania G. S.

Zeznania G. S. Sąd uznał za wiarygodne. Mężczyzna wskazał, że silnik i drzwi przywiózł do firmy oskarżonej R. M.. Jego relacja była spójna, logiczna i korespondowała
z pozostałym zebranym w sprawie materiałem dowodowym. Mężczyzna nie odniósł się do faktur, którymi posługiwała się jego żona w swojej firmie.

Zeznania A. S. (2)

Zeznania A. S. (2) Sąd uznał za wiarygodne. Jego relacja była spójna, rzeczowa i korespondowała z pozostałym zebranym,
w sprawie materiałem dowodowym. Świadek przyznał, że na fakturach widniejących u oskarżonej podpis i pieczątka są jego, jednak ani oskarżonej ani firmy oskarżonej nie zna i nie kojarzy. Sprzedaży przedmiotów również nie.

(...) ze sprawy Prokuratury Regionalnej w Szczecinie, sygn. RP I Ds. 1.2020, Protokół zatrzymania rzeczy, Faktury VAT, Protokół oględzin dokumentacji księgowej firmy (...) Protokół oględzin danych z systemu (...), Wydruk z (...), Dane z Urzędu Skarbowego, Dane o karalności, Faktura

Sąd dał wiarę dokumentom urzędowym przywołanym w ustaleniach faktycznych, gdyż zostały one sporządzone przez uprawnione do tego podmioty, w zakresie ich kompetencji i w prawem przepisanej formie. Ich autentyczność nie była przez żadną ze stron kwestionowana. Stanowią one obiektywne dowody zaświadczonych nimi okoliczności. Sąd nie znalazł żadnych podstaw dla podważenia ich wartości dowodowej. Na ich podstawie odtworzyć można szczegółowy i spójny obraz nieprawidłowości jakich dopuściła się oskarżona. Są one przejrzyste.

W szczególności przydatne dla sprawy były faktury, z których wynika, że sprzedawcą silnika i drzwi samochodowych jest PPHU (...), a kupującym (...) A. S. (1). O. są podatnikami VAT, którzy mają obowiązek dokonywania rozliczeń podatkowych w oparciu
o obowiązujące przepisy w zakresie podatku VAT. Tymczasem z akt sprawy wynika, że faktycznie taka transakcja pomiędzy tymi podmiotami nie miała miejsca, a więc wystawione faktury uznać należało za nierzetelne.

Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

Zeznania H. C.

Zeznania H. C. Sąd uznał za wiarygodne, aczkolwiek nieprzydatne dla poczynienia ustaleń faktycznych w sprawie. Sąd nie neguje tego, że świadek zakupił silnik od oskarżonej, jednakże nie ma to znaczenia dla prawnokarnej oceny czynu oskarżonej.

PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☒

3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

A. S. (1)

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Oskarżona A. S. (1):

I. w okresie od 9 czerwca 2017 r. do 25 lipca 2017 r. w L. i P., w wykonaniu tego samego zamiaru i z wykorzystaniem takiej samej sposobności, w ramach prowadzonej działalności gospodarczej pod nazwą (...) A. S. (1), ul. (...), (...)-(...) L. NIP (...) przyjęła nierzetelne faktury VAT, które nie dokumentowały rzeczywistych zdarzeń gospodarczych, to jest faktury VAT wystawione przez:

P.P.H.U. (...), ul. (...), (...)-(...) P.

a następnie posłużyła się ww. nierzetelnymi fakturami VAT polecając wprowadzenie ich do rejestrów zakupu VAT ww. firmy, dokonując tym samym nierzetelnego prowadzenia ewidencji VAT, do której prowadzenia podatnik zobowiązany był na podstawie art. 109 ust. 3 ustawy z dnia 11 marca 2004r.
o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2004r. Nr 54 poz.535 z późn. zm.), jak również składając właściwemu miejscowo Naczelnikowi Urzędu Skarbowego deklaracje VAT-7 za właściwy okres rozliczeniowy podał nieprawdę co do prawa obniżenia podatku należnego o podatek naliczony wynikający ze wskazanych powyżej nierzetelnych faktur zakupu, co do których zgodnie z art. 88 ust.3a pkt la i 4a ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2004r. Nr 54 poz.535 z późn. zm.) nie przysługuje podatnikowi prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o podatek naliczony, czym wypełniła znamiona czynu zabronionego z art. 62 § 2a k.k.s. w zb. z art. 61 § 1 k.k.s.
w zw. z art. 6 § 2 k.k.s w zw. z art. 7 § l k.k.s. przy zastosowaniu art. 8 § l k.k.s.;

II. w okresie od 9 czerwca 2017 r. do 25 lipca 2017 r. w L., w wykonaniu tego samego zamiaru
i z wykorzystaniem takiej samej sposobności, w ramach prowadzonej działalności gospodarczej pod nazwą (...) A. S. (1), ul. (...), (...)-(...) L. NIP (...) posłużyła się poprzez przyjęcie oraz wprowadzenie do rejestru zakupu VAT poświadczającymi nieprawdę co do okoliczności mających znacznie prawne, wynikające z ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług ( tekst jednolity Dz.U. z 2011 nr 177 poz. 1054 z późn. zm.) tj. wykonania wskazanych w nich usług, podczas, gdy ww. usługi nie zostały wykonane, fakturami VAT wystawionymi przez:

P.P.H.U. (...), ul. (...), (...)-(...) P.

czym wypełniła znamiona czynu zabronionego z art. 273 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k. w zw. z art. 8 § 1 k.k.s.

Przedmiotem ochrony w art. 62 k.k.s. są określone przez prawo podatkowe obowiązki ewidencyjne
w postaci wystawienia rzetelnej, prawidłowej faktury lub rachunku za wykonanie świadczenia oraz posługiwania się i przechowywania dokumentów podatkowych. W następstwie przepis chroni także wiarygodność dokumentów podatkowych, prawidłowe funkcjonowanie organów administracji, mienie wierzyciela podatkowego, a także bezpieczeństwo obrotu gospodarczego. Innymi słowy,
za pośrednictwem komentowanego przepisu chroni się publiczny interes fiskalny sprowadzający się
do prawidłowego dokumentowania zdarzeń mających znaczenie podatkowe, w sposób określony przez prawo podatkowe.

Przepis art. 62 § 2a k.k.s. ustanawia typ uprzywilejowany dla zachowania polegającego na wystawianiu faktur i rachunków w sposób nierzetelny oraz używania ich, o ile kwota podatku wynikająca z faktury albo suma kwot podatku wynikających z faktur jest małej wartości. Znamię czynnościowe wystawienia faktury lub rachunku z art. 62 § 2 k.k.s. w sposób nierzetelny obejmuje zachowanie polegające
na sporządzeniu dokumentu nieodzwierciedlającego stanu rzeczywistego. Warto odnotować,
że za fakturę wystawioną w sposób nierzetelny uznaje się nie tylko taką fakturę, która nie odzwierciedla jakiejkolwiek dostawy towaru lub usługi (towaru lub usługi w rzeczywistości nie było), ale również taką fakturę, która co prawda odnotowuje, że dostawa miała miejsce, jednak wystawca faktury (rzadziej odbiorca) nie jest podmiotem, który w rzeczywistości owej dostawy dokonał. W praktyce stosowania prawa tego rodzaju faktury zdarzają się równie często, a może nawet częściej niż faktury „klasycznie” nierzetelne (fikcyjne). Jeśli nie tracić z pola widzenia okoliczności, że odpowiedzialność karnoskarbowa z mocy art. 62 § 2 k.k.s. ciąży również na nabywcy towaru lub usługi (jest on bowiem tym, który fakturą posługuje się – odbiera, wprowadza do urządzeń księgowych i ostatecznie do rozliczenia podatkowego), to kwestią pierwszorzędną w tego rodzaju stanach faktycznych jest ustalenie strony podmiotowej takiego nabywcy.

Czyn zabroniony stypizowany w art. 62 § 2 k.k.s. może być popełniony umyślnie, w obu postaciach zamiaru, bezpośrednim oraz ewentualnym. O istnieniu po stronie sprawcy zamiaru ewentualnego będzie decydować zarówno to, iż miał on świadomość, że podejmując określone zachowanie, może popełnić czyn zabroniony, jak i to, że nie podjął żadnych działań zmniejszających stopień prawdopodobieństwa popełnienia tego czynu.

Przedmiotem ochrony w art. 61 k.k.s. są określone przez prawo podatkowe obowiązki ewidencyjne
w postaci rzetelnego i niewadliwego prowadzenia księgi. Przepis chroni także wiarygodność dokumentów podatkowych, prawidłowe funkcjonowanie organów administracji, mienie wierzyciela podatkowego, a także bezpieczeństwo obrotu gospodarczego. Słusznie zauważa T. O.,
że w art. 61 k.k.s. chroni się publiczny interes fiskalny, sprowadzający się do prawidłowego dokumentowania zdarzeń mających znaczenie podatkowe, w sposób określony przez prawo podatkowe ⁶⁰⁴ . Czyny penalizowane w art. 61 k.k.s. związane są z prowadzeniem księgi, lecz nie każdym, ale jedynie nierzetelnym lub wadliwym. Czyny z art. 61 k.k.s. mają charakter formalny, bezskutkowy. Jednocześnie są to czyny abstrakcyjnego narażenia na niebezpieczeństwo. Dla przypisania sprawcy odpowiedzialności nie jest istotne samo powstanie ani wysokość zobowiązania podatkowego, choć niewątpliwie te następstwa rzutują na karno-skarbową kwalifikację nierzetelnego prowadzenia księgi, jako że jest to czyn przepołowiony. Czyny z art. 61 k.k.s. mają charakter indywidualny, popełnić je mogą bowiem wyłącznie obowiązany do prowadzenia księgi podatnik lub osoba, której powierzono prowadzenie księgi. Czyny z art. 61 k.k.s. mają charakter umyślny. Popełnić je można zarówno z zamiarem bezpośrednim, jak i ewentualnym.

W Kodeksie karnym skarbowym czyn ciągły został zdefiniowany w art. 6 § 2. Definicja ta dotyczy zarówno czynów mających status przestępstw skarbowych, jak i wykroczeń skarbowych. Warunkiem podstawowym czynu ciągłego jest tożsamość sprawcy. Warunek drugi to bliskość czasowa zachodząca między poszczególnymi nagannymi zachowaniami. Ustawa generalnie wymaga, aby były to krótkie odstępy czasu. Jednak przy czynach karnych skarbowych polegających na uszczupleniu lub narażeniu na uszczuplenie należności publicznoprawnej (zob. definicje tego typu czynów w art. 53 § 27 i 28 k.k.s.) dodatkowo wskazuje się, że za krótkie odstępy czasu należy uważać okres do 6 miesięcy. Trzeci warunek uznania dwóch lub więcej zachowań za jeden czyn ciągły to podjęcie ich przez danego sprawcę w wykonaniu tego samego zamiaru lub z wykorzystaniem takiej samej sposobności. Podejmowanie dwóch lub więcej zachowań w wykonaniu tego samego zamiaru oznacza w istocie popełnianie przestępstwa „na raty”. Sprawca musi bowiem zachowywać się nagannie, realizując ten sam zamiar, a nie taki sam zamiar. Z taką sytuacją będziemy mieć do czynienia, gdy sprawca miał z góry powzięty zamiar naruszania określonych norm prawa karnego skarbowego i godzenia w to samo dobro prawne więcej razy, a nie tylko jeden raz, jak też wtedy, gdy sprawca dopuszczał się kolejnych czynów z odnawiającym się tym samym zamiarem, który wcześniej porzucał. Wykorzystanie takiej samej sposobności jako warunek ciągłości czynu oznacza powielanie analogicznych zachowań nagannych z wykorzystaniem takiej samej nadarzającej się okazji lub sprzyjających warunków czy okoliczności.

Przedmiotem ochrony przepisu art. 273 k.k. jest wiarygodność dokumentów na płaszczyźnie ich treści. Przestępstwo ma charakter powszechny. Przestępstwo można popełnić w zamiarze zarówno bezpośrednim, jak i ewentualnym. Sąd Najwyższy (w wyroku z 21.08.2012 r., IV KK 76/12, LEX nr 1220933) trafnie przyjął, że: „Pojęcie «używa», o którym mowa w art. 273 k.k., sprowadza się do wykorzystania funkcji, jaką dokument może pełnić i będzie nim np. przedstawienie go osobie uprawnionej w czasie kontroli, ale już nie będzie miało przestępnego charakteru «używania» samo «posiadanie» przy sobie sfałszowanego prawa jazdy”. Użycie nie musi się wiązać z przedstawieniem dokumentu innej osobie lub organowi; wystarczy, że sprawca wykorzystuje jego funkcję, np. ujmuje w deklaracjach podatkowych (zob. wyrok SA w Katowicach z 16.01.2014 r., II AKa 397/13, KZS 2014/4, poz. 63). Czyn z art. 273 k.k. jest przestępstwem formalnym. Dla wyczerpania znamion art. 273 k.k. fałsz dokumentu powinien mieć znaczenie przy późniejszym użyciu go, a więc innymi słowy, nieprawdziwe okoliczności poświadczone w dokumencie powinny mieć związek ze sposobem użycia dokumentu przez sprawcę (por. postanowienie SN z 23.11.2006 r., IV KK 321/06, OSNwSK 2006/1, poz. 2251).

Instytucja idealnego zbiegu czynów zabronionych. Instytucja ta jest znana zarówno prawu karnemu skarbowemu ( art. 8 k.k.s.), jak i powszechnemu prawu wykroczeń ( art. 10 k.w.). Jej istota polega na tym, że jeden czyn zabroniony popełniony przez tego samego sprawcę traktuje się jak dwa lub więcej zachowań nagannych (czynów), jeśli znajduje on odzwierciedlenie prawne w dwóch lub więcej przepisach karnych, ale tylko wtedy, gdy ta wielość prawnokarnych ocen wynika z przepisów karnych należących do różnych działów prawa karnego, tj. do prawa karnego skarbowego i do powszechnego prawa karnego lub do powszechnego prawa wykroczeń albo do powszechnego prawa wykroczeń i do powszechnego prawa karnego. Obowiązek stosowania każdego ze zbiegających się przepisów wyrażony w art. 8 § 1 k.k.s. oznacza postawienie sprawcy tylu zarzutów, pod ile przepisów różnych ustaw jego czyn podpada, i w razie uznania go winnym każdego z nich wymierzenia sprawcy osobno – kary i środków karnych za każdy z tych zmultiplikowanych czynów powstałych na skutek koncepcji idealnego zbiegu.

Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy bez wątpienia pozwolił na przypisanie oskarżonej sprawstwa i winy w zakresie zarzucanych jej czynów. Oskarżona przyjęła, a następnie posłużyła się fakturami dokumentującymi transakcje, które w rzeczywistości nie miały miejsca. A. S. (1) działała przy tym z zamiarem bezpośrednim, opierała złożone deklaracje na dokumentach, co do których wiedziała, że nie dokumentują rzeczywistych zdarzeń gospodarczych. Oskarżona nie sprawdziła w sposób dostateczny swojego kontrahenta, którego dane widniały na fakturze, a pomimo to wprowadziła do obiegu faktury i posłużyła się nimi przed Naczelnikiem Urzędu Skarbowego dokonując nieuprawnionego odliczenia podatku. PPHU (...) nie prowadził działalności gospodarczej, był podmiotem fikcyjnym, który działał jedynie w celu wystawiania faktur VAT mających dokumentować sprzedaż towarów, które jednak nie potwierdzały faktycznie dokonanych transakcji.

W ocenie Sądu zebrany w sprawie materiał dowodowy wykazał, że oskarżona A. S. (1) dopuściła się zarzucanych jej przestępstw karnoskarbowych jak i przestępstwa z art. 273 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k. w zw. z art. 8 § 1 k.k.s.

☐

3.2. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

☐

3.3. Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

☐

3.4. Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

☐

3.5. Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i
środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

A. S. (1)

1

I

Na podstawie art. 62 § 2a k.k.s. w zw. z art. 7 § 2 k.k.s. przy zastosowaniu art. 8 § 1 i 2 k.k.s. Sąd wymierzył A. S. (1) karę grzywny 60 stawek dziennych po 120 złotych każda stawka, która podlega wykonaniu.

Orzekając o karze Sąd kierował się dyrektywami określonymi w art. 13 § 1 k.k.s. Oceniając stopień społecznej szkodliwości czynu oskarżonej Sąd miał na uwadze rodzaj dobra prawnego naruszonego jej zachowaniem w postaci interesów finansowych Skarbu Państwa.

Do okoliczności obciążających Sąd zaliczył:

- wysoką społeczną szkodliwość czynu,

- działanie w formie zamiaru bezpośredniego i osiągnięcie z tego korzyści majątkowej.

Za okoliczności łagodzące:

- krótki czas trwania przestępstwa,

- uprzednią niekaralność.

Wymierzoną oskarżonej karę Sąd uznał za w pełni adekwatną do stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu i w tym zakresie Sąd uwzględnił stanowisko oskarżyciela publicznego. Przestępstwo z art. 62 § 2a k.k.s. zagrożone jest karą grzywny do 720 stawek dziennych albo karą pozbawienia wolności, albo obu tym karom łącznie. W ocenie Sądu wystarczająca dla A. S. (1) będzie kara grzywny. Kara pozbawienia wolności jawi się w tej sytuacji jako zbyt surowa, nieadekwatna do ustalonych okoliczności faktycznych sprawy zważywszy na jej dotychczasowy sposób życia i postawę w toku całego procesu. Pomimo nieprzyznania się do winy, oskarżona nie utrudniała postępowania, stawiała się na wezwania.

Przy ustalaniu liczby stawek, Sąd wziął pod uwagę w/w okoliczności obciążające i łagodzące, natomiast wysokość jednej stawki została określona z uwzględnieniem sytuacji majątkowej oskarżonej, gdyż brak było informacji o tym, aby sytuacja materialna oskarżonej uniemożliwiała określenie wysokości jednej stawki dziennej na kwotę 120 zł.

Tak określony wymiar kar, zdaniem Sądu, należycie realizuje dyrektywy indywidualno- i ogólnoprewencyjne. Zważywszy również na to, że kara wymierzona za ten czyn jest surowsza od kary wymierzonej za czyn drugi, orzec należało w myśl art. 8 § 2 k.k.s. iż właśnie ta kara podlega wykonaniu.

A. S. (1)

2

II

Na podstawie art. 273 k.k. przy zastosowaniu art. 8 § 1 i 2 k.k.s. Sąd wymierzył A. S. (1) karę grzywny 70 stawek dziennych po 100 zł każda stawka.

Do okoliczności obciążających sąd zaliczył:

- wysoką społeczną szkodliwość czynu,

- działanie w formie zamiaru bezpośredniego i osiągnięcie z tego korzyści majątkowej.

Za okoliczności łagodzące

- krótki czas trwania przestępstwa,

- uprzednią niekaralność.

Przy wymiarze kary Sąd kierował się ustawowymi dyrektywami wymiaru kary z art. 53 k.k. a także miał na uwadze ustawowe zagrożenie za czyn z art. 273 k.k. Uwzględniając za równo okoliczności obciążające jak i łagodzące Sąd uznał, że adekwatną do stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu oskarżonej będzie kara grzywny w w/w wymiarze. Podobnie jak w przypadku czynu I tak i w tym wypadku Sąd uznał, że za równo kara ograniczenia wolności jak i pozbawienia wolności jawiłyby się dla A. S. (1) jako zbyt surowe zważywszy na jej dotychczasowy sposób życia i postawę w toku całego procesu. Pomimo nieprzyznania się do winy, oskarżona nie utrudniała postępowania, stawiała się na wezwania.

Przy ustalaniu liczby stawek, Sąd wziął pod uwagę w/w okoliczności obciążające i łagodzące, natomiast wysokość jednej stawki została określona z uwzględnieniem sytuacji majątkowej oskarżonej, gdyż brak było informacji o tym, aby sytuacja materialna oskarżonej uniemożliwiała określenie wysokości jednej stawki dziennej na kwotę 100 zł.

Tak określony wymiar kar, zdaniem Sądu, należycie realizuje dyrektywy indywidualno- i ogólnoprewencyjne.

Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

-------------------

---------------------------------------

-----------------------------

----------------------------------------------------------------

inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

3

Na podstawie art. 627 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s. Sąd obciążył oskarżoną kosztami postępowania i zasądził od niej na rzecz Skarbu Państwa kwotę 70 zł, a na podstawie art. 3 ust. 1 w zw. z art. 21 pkt 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku "O opłatach w sprawach karnych:" wymierzył jej opłaty: za czyn w punkcie 1 w kwocie 720 zł, a za czyn w punkcie 2 w kwocie 700 zł. Sąd nie znalazł żadnych podstaw do zwolnienia oskarżonej od obowiązku uiszczenia kosztów postępowania toczącego się z uwagi na jej przestępcze działanie.

Podpis

/-/ sędzia Monika Małasiak