Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 164/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Kamiennej Górze z dnia 31 grudnia 2020r. w sprawie

sygn. akt II K 528/19

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca oskarżonego

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

------------------

--------------------------------------------------

-------------

------------

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

------------------

--------------------------------------------------

-------------

------------

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

---------------

------------------------------

--------------------------------------------------------------

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

---------------

------------------------------

--------------------------------------------------------------

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

Obraza przepisów postępowania mająca pływ na jego treść, a to:

1.  art. 7 k.p.k. poprzez przyjęcie, że zachowania przedsiębrane przez oskarżonego inkryminowane mu w pkt. 1 części dyspozytywnej wyroku Sądu I instancji, podejmowane były od strony wolicjonalnej w warunkach tzw. incydentalnych, pojawiających się niejako przy okazji zamiarów, a nie z góry powziętym zamiarem, podczas gdy, za przyjęciem w zaistniałych faktycznych stanu ciągłości przestępstwa w odniesieniu do trzech zachowań opisanych w pkt. 1 części dyspozytywnej wyroku, przemawiały nie tylko daty popełnienia przypisanych podsądnemu występków tj. prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego II Wydział Karny w Kamiennej Górze z dnia 18 stycznia 2019r., sygn. akt II K 35/18, w ramach którego przypisano podsądnemu popełnienie w grudniu 2016r. czynu z art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. oraz trzech występków przypisanych mu kwestionowanym niniejszą apelacją wyrokiem, w pkt. 1 jego części dyspozytywnej, zakwalifikowanych z art. 58 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii, a popełnionych w dniach 19.12.2016r., 24.12.2016r. i 26.12.2016r. oraz zachowania składającego się na czyn ciągły opisanego w pkt. 2 części dyspozytywnej wyroku, przedsiębranego w dniu 20.12.2016r. i kwalifikowanego z art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii, ale także to, iż ujawnione w toku postępowania okoliczności przedmiotowe penalizowanych podsądnemu występków jednoznacznie przemawiały za przyjęciem, że oskarżony ustalonym w ten sposób zachowaniem, co najmniej godził się na popełnienie czynu ciągłego, wykorzystując niejako każdą nadążającą się okazję i sposobność dla stałego zajmowania się sprzedażą i udzielaniem środków narkotycznych innym osobom.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

2.  art. 17§1 pkt 7 k.p.k. stanowiące bezwzględną przyczynę odwoławczą określoną w art. 439§1 pkt 8 k.p.k., polegające na skazaniu R. U. (1) za wchodzące w skład czynu ciągłego występki, opisane w pkt. 1 części dyspozytywnej wyroku, z art. 58 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii, popełnione w dniach 19.12.2016r., 24.12.2016r. o 26.12.2016r., w wyniku wadliwego przyjęcia, iż zostały zrealizowane w warunkach art. 91§1 k.k., oraz występku, składającego się na czyn ciągły, opisanego w pkt. 2 części dyspozytywnej wyroku, popełnionego w dniu 20.12.2016r., pomimo tego, że wszystkie w/w występki stanowiły element czynu ciągłego z art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii, popełnionego w grudniu 2016r., za dokonanie którego R. U. (1) skazany został prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego II Wydział w Kamiennej Górze z dnia 18 stycznia 2019r., sygn. akt II K 35/18, który uprawomocnił się w dniu 7 października 2019r.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

3.  art. 7 k.p.k. poprzez dowolne i arbitralne przyjęcie, iż kierowane do oskarżonego w dniu 7 sierpnia 2016 r. oraz w dniu 31 października 2016 r. przez świadka R. W. wiadomości tekstowe, jak też sposób reakcji na nie oskarżonego, są wystarczające do przyjęcia, iż dowód ten w powiązaniu z ustaleniem, że wiadomości te dotyczyły propozycji nabycia od podsądnego środków narkotycznych, jest wystarczający do przyjęcia dokonania przez oskarżonego czynu z art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ad.3

Chociaż podniesione w pkt. 1 i 2 apelacji adw. M. M. zarzuty były najdalej idące, to w pierwszej kolejności należało jednak odnieść się do tego wyartykułowanego w pkt. 3 środka odwoławczego. Gdyby bowiem zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie dał podstaw do przypisania oskarżonemu R. U. (1) sprawstwa i zawinienia w zakresie zachowań tworzących przedmiotową strukturę przypisanego mu w pkt. 2 części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku czynu ciągłego, to należałoby go od tego czynu uniewinnić. W takiej sytuacji postulowane przez skarżącego umorzenie postępowania w zakresie zachowania tworzącego tenże czyn ciągły, a datowanego na 20 grudnia 2016r., byłoby postąpieniem nieuzasadnionym.

Oceniając materiał dowodowy odnoszący się do zachowań polegających na trzykrotnym odpłatnym udzieleniu R. W. przez R. U. (1) środków odurzających, należało wskazać, że Sąd I instancji doszedł do trafnego przekonania, że był on wystarczający do przypisania oskarżonemu w tym zakresie sprawstwa i zawinienia. Bezsprzecznie bowiem wiadomości tekstowe sms, które były w dniach 7 sierpnia 2016r., 31 października 2016r. oraz 12 grudnia 2016r. wysyłane pomiędzy tymi osobami dotyczyły transakcji narkotykowych. Trafne było przy tym zastrzeżenie poczynione przez Sąd meriti, że korespondencja pomiędzy tymi osobami była bogata i rozciągnięta w czasie. Z treści tych wiadomości, ale również zeznań świadka R. W. wynikało przy tym, że jego i oskarżonego kontakty miały charakter trwały i powtarzalny, oskarżony był dostawcą, a świadek nabywcą i dłużnikiem. Sama treść tych wiadomości sms-owych, ich ilość, jak też godziny ich wysyłania, świadczyły dobitnie o tym, że do spotkań między oskarżonym i tym świadkiem dochodziło dniach 7 sierpnia 2016r., 31 października 2016r., jak również 12 grudnia 2016r.

Wysłana przez świadka R. W. w dniu 7 sierpnia 2016r. o godz. 16:30 /k. 132/ wiadomość tekstowa, w której zadeklarował wobec R. U. (1), że załatwił transport, jak i poprosił go o przywiezienie trzech książek do P., była zupełnie jednoznaczna w swojej wymowie. Przypomnienia wszakże wymagało to, że ani R. U. (1), ani R. W. nie byli w stanie spójnie podać, jakie książki miały być wówczas przedmiotem sprzedaży. Również zaangażowanie R. W. w zorganizowanie transportu zamówionych rzekomo książek nie przystawało zupełnie do sytuacji, w której przedmiotem dostawy byłaby literatura.

Na tym jednak świadek ten nie poprzestał, bowiem jeszcze tego samego dnia o godz. 20:51 wysłał do oskarżonego wiadomość sms-ową, w treści której poprosił go o to, że jeżeli będzie już blisko P., to ma puścić sygnał. R. W. zadeklarował jednocześnie, że wyjdzie wówczas do drogi na spotkanie z R. U. (1) /k. 132/. Świadek musiał mieć zatem wiedzę co do tego, że do tego spotkania dojdzie, skoro oczekiwał tylko na to, kiedy oskarżony zbliżając się do P. o tym fakcie go powiadomi. To zaś oznaczało, że w dniu 7 sierpnia 2016r. bezsprzecznie doszło do przekazania R. W. przez R. U. (1) narkotyków za stosowną opłatą, a wskazywany przez apelującego brak reakcji oskarżonego na wiadomości otrzymywane tego dnia od świadka, powyższego przekonania nie tylko nie wykluczał, ale wręcz ten fakt uwiarygadniał. Oskarżony, który był już uprzednio karany za obrót narkotykami, nie miał przecież absolutnie żadnego interesu w tym, aby na kierowane do niego wiadomości tekstowe dotyczące narkotyków odpisywać.

Te same względy przemawiały za tym, że do spotkania i przekazania narkotyków doszło także w dniu 31 października 2016r., kiedy to R. W. napisał do R. U. (1) o godz. 16:51 wiadomość sms-ową, w treści której wskazał, że czeka na niego koło drogi /k. 125/. W kolejnej wiadomości z tego dnia, która została wysłana przez świadka do oskarżonego o godz. 16:55 R. W. napisał zaś, że załatwił dla niego pieniądze /k. 125/, aby o godz. 17:21 wysłać do oskarżonego kolejną wiadomość tekstową z prośbą, żeby dał znać, gdy będzie pod P. /k. 125/. Z treści tych wiadomości wynikało zatem niezbicie, że wyżej wymienieni pozostawali ze sobą w kontakcie, a do transakcji doszło w tej samej miejscowości co poprzednio, w ustalonym wcześniej miejscu.

Sąd Okręgowy miał na względzie, że również te wiadomości te nie zawierały precyzyjnego określenia czasu spotkania, jak i miejsca, a to z uwagi na charakter omawianej transakcji, jak i ryzyko z nią związane. R. U. (1), co już podniesiono, był już uprzednio karany za czyny związane z obrotem narkotykami. Musiał zatem zdawać sobie sprawę, że tego typu spotkanie nie powinno zostać ujawnione. Ta właśnie okoliczność tłumaczyła ostrożność świadka w formułowaniu wiadomości sms-owych kierowanych do oskarżonego, w tym także to, że oskarżony na te wiadomości nie odpisywał.

Znamienna w swojej wymowie pozostawała przy tym korespondencja sms-owa dotycząca transakcji, jaka została zrealizowana w dniu 20 grudnia 2016r., do której w swojej apelacji skarżący nie odniósł się. W wiadomościach z dnia 19 grudnia 2016r. R. W. prosił R. U. (1) o dostarczenie narkotyków za opłatą, na co R. U. (1) odpisał, że przyjedzie w następnym dniu /k. 119 i 118/. W kolejnych wiadomościach oskarżony i świadek umówili się w domu tego ostatniego na przekazanie pieniędzy i dostarczenie narkotyków /k. 118/. Treść tych wiadomości w powiązaniu z zeznaniami R. W. odnośnie częstotliwości spotkań z R. U. (1), łączących ich relacji, nie pozostawiała zatem żadnych wątpliwości co do faktu podjęcia przez R. U. (1) inkryminowanych zachowań przypisanych mu w pkt. 2 części dyspozytywnej wyroku.

Także pozostałe przypisane zaskarżonym wyrokiem zachowania R. U. (1) polegające na bezpłatnym udzieleniu narkotyku Ł. S., R. D. i W. S. zostały prawidłowo ocenione przez Sąd I instancji. Skarżący jedynie hasłowo kwestionując ustalenia odnoszące się do tych czynów zabronionych, oparł apelację w tym zakresie na podobnych argumentach do tych, którymi atakował te, w oparciu o które Sąd meriti przyjął, że R. U. (1) udzielał narkotyków R. W.. Sąd Okręgowy nie dostrzegł zatem potrzeby powielenia tożsamych argumentów, jako że podzielał w tej mierze ocenę dowodów dokonaną przez Sąd I instancji w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. Charakter substancji, jakich udzielał oskarżony został ustalony w opinii biegłego z zakresu kryminologii i przestępczości narkotykowej J. W.. Opinia ta była jasna, spójna i niesprzeczna, została sporządzona przez podmiot fachowy, a zatem brak było podstaw do zakwestionowania zawartych w niej stwierdzeń.

Z podanych wyżej przyczyn Sąd Okręgowy uznał, że Sąd I instancji dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych co do sprawstwa i winy R. U. (1) w zakresie czynów przypisanych mu w pkt. 1 i 2 części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku. Sąd odwoławczy nie dostrzegł błędów logicznych i rzeczowych w rozumowaniu Sądu I instancji odtwarzającego stan faktyczny w oparciu o przeprowadzoną ocenę dowodów. Podniesiony w apelacji zarzut obrazy przepisu art. 7 k.p.k. okazał się zatem bezzasadny.

Ad.1 i 2.

Zarzuty zgłoszone w apelacji obrońcy oskarżonego adw. M. M. korespondowały ze sobą; pierwszy z nich był bowiem konsekwencją drugiego. Z tego powodu zostały one omówione łącznie.

Istota tych zarzutów zawartych w środku odwoławczym sprowadzała się do przekonania, że zachowania podjęte przez R. U. (2), a przypisane mu w pkt. 1 części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku, jak również zachowanie datowane na 20 grudnia 2016r., które tworzyło element przedmiotowej struktury przypisanego mu pkt. 2 tej części wyroku czynu ciągłego, zostały popełnione w warunkach opisanych w art. 12§1 k.k. i przez to stanowiły element czynu ciągłego popełnionego przez oskarżonego w grudniu 2016r., który to został mu uprzednio prawomocnie przypisany w pkt. 2 części dyspozytywnej wyroku Sądu Rejonowego w Kamiennej Górze z dnia 18 stycznia 2019r. w sprawie sygn. akt II K 35/18. Przemawiać za tym miała, zdaniem skarżącego, m. in. bliskość czasowa, jak i przedmiotowa tychże zachowań oraz ten sam zamiar ich popełnienia. Przypisanie zatem oskarżonemu tymże prawomocnym wyrokiem skazującym tego rodzaju zachowań, w ocenie apelującego, zrodziło stan powagi rzeczy osądzonej z art. 17§1 pkt. 7 k.p.k., co wykluczało możliwość przypisania R. U. (1) zaskarżonym wyrokiem kolejnych zachowań zakwalifikowanych z art. 58 ust. 1 i art. 59 ust. 1 tej ustawy, których dopuścił się w również w grudniu 2016r., a to w dniach 19, 20, 24 i 26 grudnia 2016r. W przypisaniu zatem oskarżonemu tychże zachowań skarżący dopatrzył się wystąpienia bezwzględnej przyczyny odwoławczej z art. 439§1 pkt. 8 k.p.k.

Odnosząc się do podniesionych zarzutów i przedstawionej na ich poparcie argumentacji, na początku rozważań wskazać należało, że niewątpliwie podstawową kwestią, która rzutowała na ocenę, czy w niniejszej sprawie rzeczywiście wystąpiła negatywna przesłanka procesowa z art. 17§1 pkt. 7 k.p.k., było zagadnienie tożsamości porównywanych zachowań na kanwie przesłanek czynu ciągłego opisanych w art. 12§1 k.k. Tymczasem na gruncie tego unormowania, aby można było szereg ontologicznie odrębnych zachowań potraktować jako jeden czyn ciągły, to w odniesieniu do nich wszystkich towarzyszyć musi sprawcy „z góry powzięty zamiar”. To zaś oznaczało, że przyjęcie konstrukcji z art. 12§1 k.k. musi zostać poprzedzone ustaleniem, że sprawca obejmował tymże zamiarem wszystkie mające zostać zrealizowane w przyszłości zachowania przestępcze. Poza sporem pozostawić należało przecież to, że skoro sprawca ma działać ze z góry powziętym zamiarem, to najpóźniej w chwili podejmowania pierwszego zachowania musi mieć on również zamiar zrealizowania zachowania ostatniego - postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 9 marca 2006r., V KK 271/05, OSNKW 2006/5/50; wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 26 października 2016r., II AKa 252/16, LEX nr 2179375. Z powyższego wypływała zatem konstatacja, że nie można kwalifikować według art. 12§1 k.k. zbioru zachowań, w odniesieniu do których zamiar sprawcy odnawiał się przy okazji realizowania każdego z tychże zachowań - postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 17 grudnia 2014r., II KK 325/14, LEX nr 1566721. Opierając się zatem na tych teoretycznych uwarunkowaniach Sąd Okręgowy miał na względzie, że dla przyjęcia konstrukcji czynu ciągłego stwierdzone musi zostać w oparciu o zgromadzone dowody, że tego rodzaju zamiar sprawcy istniał co do nich wszystkich albo przed przystąpieniem do przestępczego działania, albo co najmniej w chwili podjęcia pierwszego zachowania tworzącego przedmiotową strukturę czynu ciągłego.

Podkreślić również należało, że zagadnienia dotyczące strony podmiotowej sprawcy, jako zjawisk psychicznych, podlegają takim samym regułom dowodowym, jak ustalenia faktyczne dotyczące strony przedmiotowej czynu zabronionego - postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 22 grudnia 2006r., II KK 92/06, LEX nr 324669. Oceniając zatem motywację towarzyszącą R. U. (1) w trakcie realizowania przestępczych aktywności, które przypisano mu zaskarżonym wyrokiem, godziło się w pierwszej kolejności zauważyć, że Sąd Rejonowy, z przyczyn najzupełniej oczywistych, nie dysponował instrumentami, które pozwoliłyby mu na odczytanie przemyśleń oskarżonego w trakcie realizowania znamion ustawowych tych czynów. Z tego właśnie powodu stronę podmiotową towarzyszącą R. U. (1) w czasie ich popełniania należało dekodować w oparciu o wymowę okoliczności przedmiotowych poprzedzających jego inkryminowane aktywności oraz występujących w czasie realizowania ustawowych znamion tychże czynów zabronionych, i poprzez analizę tychże okoliczności dążyć do ustalenia, czy w grudniu 2016r. towarzyszył mu z góry powzięty zamiar udzielania innym osobom narkotyków – wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 kwietnia 2005r., WA 8/05, OSNwSK 2005/1/794; wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 20 lutego 1997r., II AKa 254/96, OSA 1998/6/29; postanowienie Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 13 grudnia 1995r., II AKz 328/95, OSA 1998/2/15.

W realiach niniejszej sprawy prawidłowo przeprowadzone i w sposób swobodny ocenione przez Sąd Rejonowy dowody uzasadniały przyjęcie, że R. U. (1) – wbrew odmiennym zapatrywaniom wyrażonym we wniesionym środku odwoławczym – podejmując zachowania przypisane mu w pkt. 1 części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku, jak i datowane na 20 grudnia 2016r. zachowanie przypisane mu w pkt. 2 tej części owego orzeczenia, nie działał ze z góry powziętym zamiarem. Brak było bowiem podstaw dowodowych do przyjęcia, że z góry powzięty zamiar udzielania narkotyków towarzyszył mu już przy pierwszej tego rodzaju jego aktywności podjętej w grudniu 2016r. Szereg natomiast dowodów uzasadniał twierdzenie przeciwne, że zamiar oskarżonego związany z udzielaniem narkotyków odnawiał się każdorazowo przy każdej nadarzającej się okazji i nie obejmował wszystkich dalszych jego tożsamych rodzajowo zachowań.

W analizowanym kontekście zwrócić należało przede wszystkim uwagę na to, że R. U. (1) udzielał narkotyków swoim bliższym lub dalszym znajomym w zależności od ich zapotrzebowania na konsumpcję, o czym dobitnie przekonywała treść zabezpieczonych w sprawie wiadomości tekstowych. Wynikało z nich wszakże, że poszczególnych czynów opisanych w akcie oskarżenia dopuścił się on w różnorodzajowych okolicznościach i dopiero wtedy, gdy osoby zainteresowane pytały go o dostępność narkotyków, a zatem gdy nadarzała się ku temu okazja.

R. U. (1) mógł bez narażania się na odpowiedzialność karną złożyć dowolne wyjaśnienia. W. przez niego depozycje podlegały jednak ocenie, jak każdy inny dowód zgromadzony w sprawie. Dość stwierdzić, że w wyjaśnieniach oskarżony stanowczo kwestionując swoje sprawstwo w zakresie udzielania narkotyków, nie dał żadnych podstaw do przyjęcia, że działał w tym zakresie w warunkach tożsamego zamiaru. Podnoszona przez apelującego okoliczność, a mianowicie fakt posiadania przez oskarżonego w dniu 12 stycznia 2017r. znacznej ilości środka odurzającego w postaci ziela konopi innych niż włókniste, za co został prawomocnie skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Kamiennej Górze z dnia 19 stycznia 2019r. w sprawie sygn. akt II K 35/18, nie mogła żadną miarą dowodzić tego, że towarzyszył R. U. (1) z góry powzięty zamiar udzielania innym osobom narkotyków. Dość stwierdzić, że oskarżony był uzależniony od używania tego środka odurzającego, a więc miał interes, aby pozostawał w jego stałej dyspozycji w ilości, która zabezpieczała jego zapotrzebowanie na okres niespełna 2 miesięcy. Te właśnie okoliczności oskarżony bezpośrednio wyeksponował w złożonych w dniu 13 stycznia 2017r. wyjaśnieniach podając ”Ja od 10 lat zażywam marihuanę i jestem tak mi się wydaje uzależniony od niej ja palę zazwyczaj codziennie (...). Te zabezpieczone narkotyki były na mój użytek miały mi wystarczyć na dłuższy czas w/z z tym że palę marihuanę”.

Także żadne inne zgromadzone dowody nie dostarczyły podstaw do przyjęcia, że R. U. (1) kwestionowanych przez adw. M. M. postąpień dopuścił się warunkach z góry powziętego zamiaru. Żaden z licznie w tym zakresie przesłuchanych świadków nie wskazał przecież, że oskarżony niejako zawodowo trudnił się udzielaniem narkotyków, co dałoby podstawę do rozważań, czy nie było czasem jego zamiarem takie intensyfikowanie tego rodzaju działań, które mogłoby świadczyć, że dążył z góry do ich udzielania. Tego rodzaju ustaleń nie można było również oprzeć na nieosobowym materiale dowodowym, skoro treść zabezpieczonych procesowo wiadomości tekstowych dowodzących jego przestępczej działalności w zakresie udzielania narkotyków, nie pozwoliła na przyjęcie, że towarzyszył mu w tej kwestii tożsamy zamiar. Wymowa wszystkich tych dowodów, na co słusznie zwrócił uwagę Sąd Rejonowy, pozwoliła natomiast na przyjęcie, że oskarżony zupełnie incydentalnie udzielał narkotyków osobom ze swojego otoczenia.

O tym, że R. U. (1) nie obejmował tożsamą motywacją działalności związanej z udzielaniem narkotyków świadczyło też to, że na przestrzeni przeszło 4 miesięcy podjął stosunkowo niewiele tego rodzaju aktywności. Zważywszy zaś na to, że zapotrzebowanie na narkotyki wzrosło wśród jego znajomych w okresie wolnym od pracy, a to w trakcie trwania Świąt Bożego Narodzenia i następującej po nich przerwy noworocznej, toteż głównie w tym czasie konsumenci zgłaszali się do niego po narkotyki. Oskarżony zaś, dysponując nimi, odstępował znajomym narkotyki w ramach koleżeńskich przysług. Działania te z pewnością nie zostały zatem zrealizowane w ramach tożsamego zamiaru, który został oskarżonemu przypisany w pkt. 2 prawomocnego wyroku w sprawie sygn. akt II K 35/18.

Należało też podnieść, że zachowań przypisanych R. U. (1) w pkt. 1 części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku dopuścił się on w warunkach ciągu przestępstw z art. 91§1 k.k. Działał w tych przypadkach w odstępie kilku dni, w sposób niezaplanowany, korzystając ze sposobności, że istniało zapotrzebowanie na posiadane przez niego narkotyki. Całkowicie zasadnie zatem Sąd Rejonowy ustalił, że oskarżony udzielał amfetaminę, ziele konopi innych niż włókniste oraz żywicę konopi innym osobom i podejmował kolejne zamiary dokonania poszczególnych czynów zabronionych. Tego rodzaju sposób postępowania odpowiadał w istocie definicji ciągu przestępstw stanowiącego odmianę rzeczywistego zbiegu przestępstw, kiedy to sprawca dopuszcza się poszczególnych przestępstw zanim zapadł wyrok, choćby nieprawomocny, co do któregokolwiek z nich. Dodatkowymi przesłankami warunkującymi istnienie ciągu przestępstw są tożsamość przepisu stanowiącego podstawę wymiaru kary każdego ze zbiegających się przestępstw, krótkie odstępy czasu i wykorzystanie tej samej sposobności przy popełnianiu przestępstw (uprzednio podobny sposób popełnienia przestępstw).

W realiach przedmiotowej sprawy powyższe przesłanki zostały spełnione. R. U. (1) dopuścił się przypisanych mu w pkt. 1 części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku przestępstw w krótkich odstępach czasu, wykorzystując taką samą sposobność, jako że mechanizm bezpłatnego udzielenia narkotyków był podobny. Oskarżony w zależności od otrzymania wiadomości tekstowej wykorzystywał okazję do popełnienia przestępstwa, jako że każdorazowo potwierdzał, że narkotyki pozostawały w jego dyspozycji, po czym przekazywał je osobom, które wyrażały wolę ich uzyskania. Sąd Rejonowy miał zatem pełne podstawy ku temu, a przez to obowiązek, by w odniesieniu do tych zachowań przyjąć działanie R. U. (1) w warunkach art. 91§1 k.k.

Co się zaś tyczyło czynu przypisanego R. U. (1) w pkt. 2 części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku, to adw. M. M. co do zasady nie kwestionował przyjętej przez Sąd Rejonowy kwalifikacji prawnej, a jedynie zarzucił temu rozstrzygnięciu nieuwzględnienie tego, że składające się na ten czyn zachowanie polegające na odpłatnym udzieleniu R. W. narkotyków w dniu 20 grudnia 2016r., stanowiło element czynu ciągłego z art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005r., a popełnionego przezeń w grudniu 2016r. Sąd Okręgowy, co już nadmieniono, w pełni podzielił argumentację zawartą w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku odnoszącą się do tego zagadnienia. Słusznie Sąd meriti wskazał bowiem, że materiał dowodowy nie potwierdzał działania oskarżonego ze z góry powziętym zamiarem w odniesieniu do czynów obecnie mu przypisanych, jak i czynu już prawomocnie osądzonego. Zestawiając czyn ciągły przypisany oskarżonemu w pkt. 2 części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku, jak i czyn ciągły prawomocnie osądzony w pkt. 2 części dyspozytywnej wyroku w sprawie sygn. akt II K 35/18, zwrócić należało uwagę przede wszystkim na brak korelacji czasowej pomiędzy podjętymi przez oskarżonego zachowaniami stanowiącymi elementy poszczególnych czynów ciągłych. Nie można było zatem w oparciu o zgromadzone dowody na płaszczyźnie tożsamości zamiaru wytłumaczyć tego, że w sprawie niniejszej dwa zachowania miały miejsce w dniu 7 sierpnia 2016 r. i 31 października 2016r., a tylko jedno zachowanie miało miejsce w dniu 20 grudnia 2016r., podczas gdy w sprawie II K 35/18 wszystkie podjęte zachowania miały zostały zrealizowane w grudniu 2016r. Zauważyć przy tym należało, że choć w rozpatrywanej sprawie jedno zachowanie polegające na odpłatnym udzieleniu środka odurzającego miało miejsce w dniu 20 grudnia 2016r. – co w istocie pokrywało się czasowo z działaniem oskarżonego w sprawie rozpoznawanej poprzednio – to okoliczność ta nie była jednak wystarczająca do zdekodowania w odniesieniu do sumy tych działań tego samego zamiaru popełnienia przestępstwa. Odpłatne udzielenie narkotyków w jednym i drugim przypadku dotyczyło różnych osób, które były znajomymi oskarżonego, miało też incydentalny charakter i zawsze było poprzedzone uzgodnieniami. Nie można było zatem przyjąć, by oskarżony podejmując pierwsze chronologicznie zachowanie w dniu 7 sierpnia 2016r., polegające na odpłatnym udzieleniu R. W. nieokreślonych środków odurzających lub środków psychotropowych, objął swoim zamiarem także odpłatne udzielenie owych środków G. J. w grudniu 2016r. W świetle tych okoliczności zasadnym było zatem stwierdzenie wysłowione w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, że działanie oskarżonego w zakresie czynów przypisanych mu obecnie, zostało przezeń podjęte w ramach incydentalnych zamiarów, bez związku z działaniami przypisanymi mu prawomocnie wyrokiem w sprawie sygn. akt II K 35/18.

Sąd Okręgowy podzielił zatem zapatrywanie Sądu Rejonowego, że zgromadzony w przedmiotowej sprawie materiał dowodowy nie dostarczał podstaw do ustalenia, iż oskarżony R. U. (1) analizowanych czynów dopuścił się działając ze z góry powziętym zamiarem tożsamym z tym, który został już prawomocnie mu przypisany. Jako zatem że w formule czynu ciągłego opisanego w art. 12§1 k.k. nie mieściły się zachowania podjęte z tzw. zamiarem odnawialnym, a jedynie zamiarem, który z góry obejmuje całość antycypowanych zachowań, jakie składają się na dany czyn zabroniony, toteż zarzuty opisane w pkt. 1 i 2 apelacji nie mogły zostać uwzględnione.

Wniosek

1. O umorzenie postępowania w zakresie dot. czynów opisanych w pkt. 1 części dyspozytywnej wyroku oraz czynu popełnionego w dniu 20 grudnia 2016r., a opisanego jako jedno z zachowań składających się na czyn ciągły z pkt. 2 części dyspozytywnej wyroku.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

2. O uniewinnienie oskarżonego od popełnienia występków z dnia 7 sierpnia 2016r. oraz z dnia 31 października 2016r., a stanowiących zachowania składające się na czyn ciągły przypisany oskarżonemu w pkt. 2 części dyspozytywnej.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

3. O uchylenie rozstrzygnięcia zawartego w pkt. 3 i 4 wyroku Sądu Rejonowego oraz zmianę rozstrzygnięcia z pkt. 5 części dyspozytywnej wyroku i obciążanie kosztami skarbu państwa.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Ad.1

W konsekwencji uznania zarzutów apelacji z pkt. 1 - 2 za bezzasadne, nie mógł zostać uwzględniony wniosek apelacji o umorzenie postępowania w zakresie dot. czynów opisanych w pkt. 1 części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku., jak również czynu datowanego na 20 grudnia 2016r., a przypisanego R. U. (1) w pkt. 2 tej części wyroku. Jak już wskazano, nie wystąpiła w niniejszej sprawie negatywna przesłanka prowadzenia postępowania karnego w postaci powagi rzeczy osądzonej z art. 17§1 pkt. 7 k.p.k.

Ad.2

Wniosek o uniewinnienie oskarżonego od czynu ciągłego składającego się z zachowań zrealizowanych w dniu 7 sierpnia 2016r. oraz w dniu 31 października 2016r. również nie zasługiwał na uwzględnienie. Sąd Rejonowy dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych w zakresie sprawstwa i winy oskarżonego w zakresie tychże zachowań przyjmując, że R. U. (1) dopuścił się ich, podobnie jak i zachowania datowanego na 20 grudnia 2016r., czemu dał jednoznaczny wyraz w pkt. 2 części dyspozytywnej zaskarżonego orzeczenia.

Ad.3

W konsekwencji nieuwzględnienia zarzutów apelacji nie mógł zostać uwzględniony wniosek skarżącego o uchylenie rozstrzygnięć zawartych w pkt. 3 i 4 części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku Sądu Rejonowego. Nie zasługiwał też na aprobatę wniosek apelacji o zmianę rozstrzygnięcia z pkt. 5 części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku i obciążanie kosztami Skarb Państwa.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11.

Przedmiot utrzymania w mocy

0.1Wyrok został wobec oskarżonego utrzymany w mocy w całości.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Wyrok wydany przez Sąd Rejonowy w Kamiennej Górze był prawidłowy, a samo postępowanie nie zostało obarczone żadną wadą, która winna skutkować jej uwzględnieniem z urzędu. Wymierzone oskarżonemu kary jednostkowe i kara łączna były adekwatne do stopnia winy i społecznej szkodliwości przypisanych R. U. (1) czynów, w sposób prawidłowy uwzględniały wszystkie kryteria określone w art. 53§1 k.k. W konsekwencji powyższego zaskarżony wyrok utrzymano w mocy.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot i zakres zmiany

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach zmiany

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

-------------------------------------------------------------------

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

4.1.

---------------------------------------------------------------------

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

--------------------------------------------------------------------------------------------

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II.

Na podstawie art. 636§1 k.p.k. Sąd Okręgowy zasądził od R. U. (1) na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe za postępowanie odwoławcze w kwocie 320zł, w tym kwotę 300 zł tytułem opłaty.

7.  PODPIS

K. K. D. A. T.

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

sprawstwo i wina oskarżonego

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana