Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 740/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Wołominie z dnia 20 lutego 2023 r. w sprawie o sygn. akt II K 1166/22.

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

T. R.

Sytuacja majątkowa

Dotychczasowa karalność

Przestrzeganie przepisów ruchu drogowego

Problemy zdrowotne

Informacja e - (...)

Karta karna

Informacja

Dokumentacja medyczna

k.215

k.216-218

k.219-221

k.223-252

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.1.1.1.

Informacja e - (...)

Karta karna

Informacja

Dokumentacja medyczna

Dokumenty zostały sporządzone przez uprawnione osoby i podmioty, nie były kwestionowane i nie budziły żadnych wątpliwości.

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Obrońca oskarżonego zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

1. obrazę przepisów prawa materialnego poprzez przyjęcie niewłaściwej kwalifikacji czynu zarzuconego oskarżonego poprzez nie wykazanie uprzedniego naruszenia przez oskarżonego przepisów wskazanych w art. 178a § 4 kk stanowiących podstawę jego następczego zastosowania;

2. obrazę art. 4, 7 kpk poprzez dowolną a nie swobodną ocenę materiału dowodowego oraz naruszenie art. 424 § 2 kpk i w konsekwencji wskazanie podstaw do niezastosowania art. 69 § 1 kk i nie wskazanie podstaw do zastosowania bądź nie, art. 69 § 4 kk przy wymierzeniu kary, w szczególności poprzez nie odniesienie się do:

- kwestii stanu zdrowia oskarżonego jako okoliczności łagodzącej;

- skazania oskarżonego w warunkach 178a § 4 kk, który z istoty jego znamion zakłada uprzednią karalność.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ilość, rodzaj i wzajemne powiązanie zarzutów przemawiały za ich zbiorczym omówieniem. Tym bardziej, że wszystkie były bezzasadne.

Na wstępie wskazać należy, że by ocena dowodów przeprowadzona przez organ postępowania dokonana została zgodnie z regułami art. 7 kpk konieczne jest: 1) oparcie jej na wszystkich przeprowadzonych dowodach, mając na względzie, że podstawę orzeczenia może stanowić tylko całokształt okoliczności ujawnionych w toku postępowania, mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia danej kwestii; 2) uwzględnienie zasad prawidłowego rozumowania; 3) uwzględnienie wskazań wiedzy; 4) uwzględnienie doświadczenia życiowego. Zasada swobodnej oceny dowodów jest zasadą kontrolowanej oceny dowodów, która wyraża się w dwóch aspektach. Po pierwsze, organ procesowy musi uzasadnić, dlaczego oparł się na jednych, a nie na innych dowodach oraz dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych. Po drugie, organ odwoławczy kontroluje swobodną ocenę dowodów dokonaną przez organ pierwszej instancji. Przy czym zarzut naruszenia art. 7 kpk nie może ograniczać się do wskazania wadliwości sędziowskiego przekonania o wiarygodności jednych, a niewiarygodności innych źródeł czy środków dowodowych, lecz powinien wykazać konkretne błędy w samym sposobie dochodzenia do określonych ocen, przemawiające w zasadniczy sposób przeciwko dokonanemu rozstrzygnięciu. W grę może wchodzić np. pominięcie istotnych środków dowodowych, niedostrzeżenie ważnych rozbieżności, uchylenie się od oceny wewnętrznych czy wzajemnych sprzeczności.

Jak słusznie wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 15 kwietnia 2021 r. w sprawie o sygn. akt III KK 78/21, prezentowanie własnej - możliwej w realiach konkretnej sprawy - oceny dowodów, bez wykazania błędności tej, której dokonał sąd pierwszej instancji, nie upoważnia jeszcze sądu odwoławczego do zajęcia w tej materii stanowiska odmiennego. Sąd odwoławczy, zwłaszcza w sytuacji, gdy nie prowadzi samodzielnie postępowania dowodowego co do istoty sprawy, jest bowiem głównie sądem kontrolującym procedowanie przed sądem pierwszej instancji i stanowisko tego sądu może zakwestionować jedynie wówczas, gdy wykaże, że to postępowanie i jego wynik obrażają prawo. Sąd Okręgowy podziela również pogląd zawarty w wyroku Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 7 listopada 2019 r. w sprawie o sygn. akt II AKa 173/19. Wskazano w nim, że na uzasadnienie błędu ustaleń faktycznych lub naruszenie standardów swobodnej oceny bądź interpretacji dowodów nie wystarczy subiektywne przekonanie skarżącego o niesprawiedliwości orzeczenia, a konieczne jest wykazanie, że w zaskarżonym wyroku poczyniono ustalenie faktycznie nie mające oparcia w przeprowadzonych dowodach, albo że takiego ustalenia nie poczyniono mimo, że z przeprowadzonych dowodów określony fakt jednoznacznie wynikał, względnie wykazanie, iż tok rozumowania sądu I instancji był sprzeczny ze wskazaniami doświadczenia życiowego, prawidłami logiki, czy zasadami wiedzy.

Przechodząc na grunt niniejszej sprawy, wbrew twierdzeniom skarżącego Sąd Rejonowy prawidłowo ocenił zgromadzony materiał dowodowy, a co za tym idzie poczynił trafne ustalenia faktyczne, słusznie stwierdzając winę oskarżonego, prawidłowo kwalifikując popełnione przez niego przestępstwo i wymierzając mu adekwatną karę. To samo tyczyło się pozostałych rozstrzygnięć.

Po pierwsze, wyrokiem Sądu Rejonowego w Wołominie z dnia 5 marca 2020 r. w sprawie o sygn. akt II K 52/20 uznano oskarżonego za winnego popełnienia czynu z art. 244 kk w zb. z art. 180a kk w zw. z art. 11 § 2 kk. W związku z tym wymierzono mu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 2 lat próby oraz karę grzywny w wysokości 100 stawek dziennych po 10 złotych każda, jak również orzeczono wobec niego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 4 lat. Powyższy wyrok uprawomocnił się z dniem 13 marca 2020 r. Do popełnienia czynu będącego przedmiotem niniejszej sprawy doszło w dniu 6 października 2020 r., a więc w okresie obowiązywania w/w zakazu.

Przestępstwo z art. 178a § 1 kk polega na prowadzeniu pojazdu mechanicznego w ruchu lądowym, wodnym lub powietrznym, znajdując się w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środka odrzucającego. Z kolei przestępstwo z art. 178a § 4 kk sprowadza się do popełnienia przez sprawcę czynu z art. 178a § 1 kk w sytuacji, gdy był wcześniej prawomocnie skazany za prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środka odurzającego albo za przestępstwo określone w art. 173, art. 174, art. 177 lub art. 355 § 2 popełnione w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środka odurzającego lub dopuścił się tego czynu w okresie obowiązywania zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych orzeczonego w związku ze skazaniem za przestępstwo. W przypadku oskarżonego miała miejsca ta ostatnia, wy sytuacja. Z tych względów nie sposób zgodzić się ze skarżącym, że Sąd Rejonowy dopuścił się naruszenia prawa materialnego. Wbrew jego twierdzeniom oskarżony nie musiał być uprzednio skazany za czyn z art. 178a § 1 kk. Wystarczyło, że popełnił go w okresie obowiązywania zakazu.

Jak słusznie podnosi się w doktrynie, odpowiedzialności z art. 178a § 4 kk podlega także sprawca przestępstwa z art. 178a § 1 kk, który popełnia je w okresie obowiązywania zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych orzeczonego w związku ze skazaniem za przestępstwo. Nie ma znaczenia tryb jego orzeczenia; może być orzeczony fakultatywnie (art. 42 § 1 kk) lub obligatoryjnie (art. 42 § 1a lub 2 kk), jak też okres, na jaki został wymierzony, a zatem może to być zakaz terminowy (art. 42 § 1, 1a lub 2 kk), jak i orzeczony na zawsze (art. 42 § 3 i 4 kk). Skutku tego - ze względu na wyraźne zaznaczenie, że chodzi o taki zakaz orzeczony za przestępstwo - nie wywołuje orzeczenie takiego zakazu za wykroczenie. Istotne jest, by zakaz obowiązywał w czasie popełnienia przestępstwa, a więc w okresie od uprawomocnienia się wyroku do czasu jego wykonania, czyli upływu terminu, na jaki go orzeczono lub uznania go przez sąd za wykonany (art. 84 § 1 kk) (Komentarz do art. 178a kk, red. Stefański 2023, wyd. 6/Stefański).

Rażąca niewspółmierność kary sprowadza się do znacznej dysproporcji pomiędzy wymierzoną karą, środkiem karnym lub nawiązką a taką represją, która powinna być wymierzona, aby w odczuciu społecznym uznana została za sprawiedliwą. Nie każda więc nietrafność wymiaru środka represji karnej uzasadnia zmianę orzeczenia. Zarzut rażącej niewspółmierności jest zasadny wtedy, gdy kara, środek karny lub nawiązka wprawdzie mieści się w granicach ustawowego zagrożenia, ale nie uwzględnia w sposób właściwy okoliczności dotyczących sądowego ich wymiaru (art. 53–56 kk). Zarzut ten może dotyczyć wyboru rodzaju kary, środka karnego, nawiązki lub innego środka albo ich wysokości, czy też niezastosowania np. instytucji warunkowego zawieszenia wykonania kary.

Jak słusznie wskazał Sąd Apelacyjny w Warszawie w wyroku z dnia 29 stycznia 2021 r. w sprawie o sygn. akt II AKa 143/20, rażąca niewspółmierność, zachodzi tylko wówczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary, można było przyjąć, iż zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez sąd pierwszej instancji a karą, jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej w następstwie prawidłowego zastosowania w sprawie dyrektyw wymiaru kary. Sąd Okręgowy podziela również pogląd Sądu Apelacyjnego w Poznaniu zawarty w wyroku z dnia 3 marca 2021 r. w sprawie o sygn. akt II AKa 211/20. Wskazano w nim, że zarzut niewspółmierności kary, jako zarzut z kategorii ocen, można zasadnie podnosić, gdy kara jakkolwiek mieści się w granicach ustawowego zagrożenia, nie uwzględnia w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia przestępstwa, jak i osobowości sprawcy, innymi słowy - gdy w społecznym odczuciu jest karą niesprawiedliwą.

Niewspółmierność więc zachodzi wówczas, gdy suma zastosowanych kar i innych środków, wymierzona za przypisane przestępstwa, nie odzwierciedla należycie stopnia szkodliwości społecznej czynu i nie uwzględnia w wystarczającej mierze celów kary. Trzeba pamiętać, że zgodnie z art. 438 pkt 4 kpk ta niewspółmierność kary musi być „rażąca”. Chodzi tu więc przy wykazaniu tego zarzutu nie o każdą różnicę co do wymiaru kary, ale o różnicę ocen tak zasadniczej natury, iż karę dotychczas wymierzoną nazwać można byłoby - również w potocznym znaczeniu tego słowa - rażąco niewspółmierną, to jest niewspółmierną w stopniu nie dającym się wręcz zaakceptować. Tym samym dopiero wykazanie rażącej niewspółmierności kary, a więc istnienia wyraźnej dysproporcji między karą wymierzoną przez sąd pierwszej instancji a karą, jaką należałoby wymierzyć w następstwie prawidłowego zastosowania w sprawie dyrektyw wymiaru kary, uzasadnia korektę zaskarżonego wyroku przez sąd odwoławczy.

Po drugie, także wymierzona oskarżonemu kara 8 miesięcy pozbawienia wolności nie budziła żadnych wątpliwości. W chwili popełnienia czynu będącego przedmiotem niniejszej sprawy oskarżony był już skazany na karę pozbawienia wolności w/w wyrokiem Sądu Rejonowego w Wołominie z dnia 5 marca 2020 r. w sprawie o sygn. akt II K 52/20. Takie orzeczenie, zgodnie z dyspozycją art. 69 § 1 kk, wykluczało możliwość warunkowego zawieszenia jej wykonania. Tym bardziej, że oskarżony już poprzednio korzystał z dobrodziejstwa tej instytucji, która nie zmieniła jego postępowania, albowiem ponownie naruszył porządek prawny. Wprawdzie przepis art. 69 § 4 kk przewiduje, że wobec sprawcy przestępstwa określonego w art. 178a § 4 kk sąd może warunkowo zawiesić wykonanie kary jedynie w szczególnie uzasadnionych wypadkach, jednak powyższe może być rozważane tylko wówczas, gdy spełniono warunki, o jakich mowa w art. 69 § 1 kk. Jak już wyżej wskazano, wbrew twierdzeniom skarżącego w przypadku oskarżonego taka sytuacja nie zaistniała.

Powyższe potwierdził Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 10 stycznia 2019 r. w sprawie o sygn. akt III KK 531/17, stwierdzając że art. 69 § 4 kk podkreśla wyjątkowość stosowania instytucji warunkowego zawieszenia wykonania kary wobec sprawców występków o charakterze chuligańskim i ogranicza ją wyłącznie do wypadków szczególnie uzasadnionych. Sięgnięcie po tę instytucję probacji wymaga zatem stwierdzenia wystąpienia obok okoliczności, o których mowa w art. 69 § 1 i 2 kk, także okoliczności szczególnych. Wprawdzie w/w orzeczenie dotyczyło sprawcy występków o charakterze chuligańskim, jednak nie ulega wątpliwości, że ma odpowiednie zastosowanie do sprawcy czynu z art. 178a § 4 kk, który również został wymieniony w tym przepisie.

Po trzecie, wymierzając oskarżonemu karę Sąd Rejonowy wziął pod uwagę wszystkie okoliczności - zarówno łagodzące, jak i obciążające. Wprawdzie oskarżony przejechał niewielki dystans, bo zaledwie kilka metrów i nie miał zamiaru dalej prowadzi samochodu, chcąc jedynie wyjechać z parkingu, jednak ilość alkoholu znajdująca się w wydychanym przez niego powietrzu była znaczna, czterokrotnie przekraczając wartość graniczną pomiędzy przestępstwem a wykroczeniem. Ponadto oskarżony spowodował kolizję, a więc zagrożenie związane ze stanem, w jakim się znajdował nie było w tym przypadku abstrakcyjne, tylko realne. Na jego niekorzyść przemawiała też uprzednia karalność, w tym za przestępstwo podobne, jakim jest czyn z art. 180a kk. Okoliczność przyznania się do popełnienia zarzucanego czynu, choć niewątpliwie łagodząca, nie miała w okolicznościach niniejszej sprawy dużego znaczenia. Fakt popełnienia przez oskarżonego przestępstwa był bowiem oczywisty i jego postawa nie wpłynęła na ilość czy rodzaj czynności dowodowych, jakie podjęto.

Po czwarte, wymierzona oskarżonemu kara jest zbliżona do dolnej granicy ustawowego zagrożenia, która wynosi 3 miesiące, a odległa od górnej granicy, którą ukształtowano na poziomie 5 lat. Wbrew stanowisku skarżącego, który de facto do tego zmierzał nie była więc niewspółmierna, a tym bardziej rażąco niewspółmierna. Wprawdzie oskarżony ma problemy zdrowotne, jednak w przypadku osadzenia w zakładzie karnym zostanie mu udzielona odpowiednia pomoc medyczna. Póki co może ubiegać się o udzielenie zezwolenia na odbycie kary w warunkach dozoru elektronicznego. Zastrzeżeń nie budziły też pozostałe rozstrzygnięcia, to jest zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych dożywotnio i świadczenie pieniężne w wysokości 10.000 złotych, które były obligatoryjne.

Wniosek

Obrońca oskarżonego wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez zmianę kwalifikacji prawnej na art. 178a § 1 kk i/lub wymierzenie oskarżonemu T. R. kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z opisanych wyżej względów zarzuty podniesione przez skarżącego były bezzasadne. To samo tyczyło się skorelowanych z nimi wniosków. Sąd Rejonowy prawidłowo zakwalifikował przestępstwo popełnione przez oskarżonego. Wymierzył mi też adekwatną karę.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok Sądu Rejonowego w Wołominie z dnia 20 lutego 2023 r. w sprawie o sygn. akt II K 1166/22.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Z opisanych wyżej względów brak było podstaw do zmiany zaskarżonego wyroku. W związku z tym utrzymano go w mocy.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II

Z uwagi na bezzasadność apelacji należało, na podstawie art. 627 kpk w zw. z art. 634 kpk w zw. z art. 636 § 1 kpk, obciążyć oskarżonego kosztami sądowymi w postępowaniu odwoławczym, w tym kwotą 180 złotych tytułem opłaty. Wysokość opłaty wynikała z art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych.

7.  PODPIS

0.1.1.3 Granice zaskarżenia

Wpisać kolejny numer załącznika 1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego w Wołominie z dnia 20 lutego 2023 r. w sprawie o sygn. akt II K 1166/22.

0.1.1.3.1 Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2 Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

Uchylenie

☒

Zmiana