Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 stycznia 2024 r.

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący SSO Ewa Krakowska

po rozpoznaniu w dniu 10 stycznia 2024r.

w Bydgoszczy

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z odwołania: A. T. (1)

przeciwko: Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B.

o zasiłek chorobowy

na skutek apelacji pozwanego Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B.

od wyroku Sądu Rejonowego VII Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Bydgoszczy

z dnia 17 stycznia 2023r.

sygn. akt VII U 631/22

1.  Oddala apelację;

2.  Zasądza od pozwanego organu rentowego na rzecz A. T. (1) kwotę 120 zł z ustawowymi odsetkami po upływie tygodnia od dnia

doręczenia wyroku, tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego za II instancję.

Sygn. akt VI U 10/23

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 21 września 2022 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. odmówił A. T. (1) prawa do zasiłku chorobowego za okres od dnia 13 sierpnia 2022r. do 6 października 2022r. W uzasadnieniu organ rentowy wskazał, iż tytuł ubezpieczenia chorobowego odwołującej z umowy o pracę ustał w dniu 12 sierpnia 2022 r., natomiast po ustaniu tego tytułu odwołująca posiadała tytuł do objęcia dobrowolnym ubezpieczeniem chorobowym jako osoba prowadząca pozarolniczą działalność. Odwołująca nie zgłosiła się do ubezpieczenia i nie posiada prawa do zasiłku chorobowego po ustaniu zatrudnienia.

Z powyższą decyzją nie zgodziła się ubezpieczona A. T. (1) wnosząc od niej odwołanie. Ubezpieczona oświadczyła, że w okresie zatrudnienia nie prowadziła działalności gospodarczej i nie osiągała z niej dochodów. Gdy zachorowała nie była zdolna ani do pracy zarobkowej ani do prowadzenia działalności gospodarczej. W spornym okresie nie wykonywała żadnych czynności związanych z zarejestrowaną działalnością, ani nie zatrudniała innych osób i nie osiągała z tego tytułu żadnego dochodu.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania podtrzymując swoje stanowisko wyrażone w zaskarżonej decyzji.

Wyrokiem z dnia 17 stycznia 2023 roku w sprawie o sygn. akt VII U 631/22 Sąd Rejonowy w Bydgoszczy VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznał ubezpieczonej prawo do zasiłku chorobowego za okres od 13 sierpnia 2022 roku do 6 października 2022 roku oraz zasądził od organu rentowego na rzecz odwołującej kwotę 180 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

U podstaw tego rozstrzygnięcia legły następujące ustalenia faktyczne:

Ubezpieczona A. T. (1) była zatrudniona na podstawie umowy o pracę w (...) do dnia 12 sierpnia 2022 r. W okresie od dnia 5 sierpnia 2022r. r. do dnia 6 października 2022 r. odwołująca przebywała na zwolnieniu lekarskim. Za okres do ustania zatrudnienia pracodawca wypłacił jej wynagrodzenie za czas choroby.

Ubezpieczona od stycznia 2022r. posiada zarejestrowaną działalność gospodarczą. Działalność ta polega na przystąpieniu do spółki cywilnej prowadzonej przez matkę odwołującej A. T. (2). Przedmiotem działalności spółki jest ocena ryzyka i szacowanie poniesionych strat, działalność agentów i brokerów ubezpieczeniowych, działalność wspomagająca ubezpieczenia i fundusze emerytalne oraz od 1 listopada 2022r. w związku z przystąpieniem do spółki siostry odwołującej- A. K. także działalność księgowo- rachunkowa i doradztwo podatkowe. Początkowym zamysłem odwołującej i jej matki było wprowadzenie odwołującej do spółki w celu zdobycia uprawnień przez odwołującą w zakresie ubezpieczeń i stopniowego przejmowania klientów matki. Plan ten nie był wdrożony do realizacji, ponieważ odwołująca podjęła zatrudnienie na podstawie umowy o pracę. Zakres działalności spółki był zbieżny z przedmiotem działalności pracodawcy odwołującej. Z uwagi na zawartą z pracodawcą umową o zakazie działalności konkurencyjnej odwołująca powstrzymała się z wykonywaniem czynności na rzecz spółki. (...) spółki cywilnej ustalili, że każdy ze wspólników ponosi koszty i ma udział w zyskach spółki do wysokości osiągniętych przychodów będących wynikiem jego osobistych działań. Wszystkie zyski spółki w 2022 roku były wypracowane przez A. T. (2) i A. K.. Odwołująca w związku z niepodjęciem żądnych czynności nie osiągnęła żadnego zysku.

W czasie niezdolności do pracy ubezpieczona nie wykonywała żadnych czynności zarobkowych w ramach zarejestrowanej działalności gospodarczej. W 2022 roku odwołująca nie dokonywała żadnych wpłat zaliczek na podatek dochodowy.

Powyższy stan faktyczny Sąd Rejonowy ustalił w oparciu o wyżej powołane dokumenty, których autentyczności nie kwestionowała żadna ze stron. Nadto Sąd ten oparł się na dowodzie z zeznań świadka A. K. której zeznania były logiczne oraz spójne, a nadto korelowały z pozostałym materiałem dowodowym. Walor wiarygodności, w ocenie sądu I instancji, miały także zeznania odwołującej, ponieważ były zgodne z zebranymi w sprawie dowodami.

W ocenie Sądu Rejonowego odwołanie ubezpieczonej było zasadne i zasługiwało na uwzględnienie.

Sąd I instancji wskazał, że w sprawie strony toczyły spór co do faktu, czy ubezpieczona w okresie stwierdzonej niezdolności do pracy, powstałej po ustaniu tytułu ubezpieczenia, kontynuowała działalność gospodarczą.

W zakresie regulacji prawnych Sąd Rejonowy wskazał, iż zgodnie z art. 7 pkt 1 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (tj. Dz. U. 2017 poz. 1368, ze zm., dalej: ustawa zasiłkowa) zasiłek chorobowy przysługuje osobie, która stała się niezdolna do pracy po ustaniu tytułu ubezpieczenia chorobowego, jeżeli niezdolność do pracy trwała bez przerwy co najmniej 30 dni i powstała nie później niż w ciągu 14 dni od ustania tytułu ubezpieczenia chorobowego.

Natomiast zgodnie z art. 13 ust 1 pkt 2 ustawy zasiłkowej zasiłek chorobowy z tytułu niezdolności do pracy powstałej w czasie trwania ubezpieczenia chorobowego, jak i z tytułu niezdolności do pracy powstałej po ustaniu tytułu ubezpieczenia nie przysługuje za okres po ustaniu tytułu ubezpieczenia chorobowego, jeżeli osoba niezdolna do pracy kontynuuje działalność zarobkową lub podjęła działalność zarobkową stanowiącą tytuł do objęcia obowiązkowo lub dobrowolnie ubezpieczeniem chorobowym albo zapewniającą prawo do świadczeń za okres niezdolności do pracy z powodu choroby.

Ponadto sąd I instancji wskazał, że wyłączenie prawa do zasiłku chorobowego na podstawie art. 13 ust 1 pkt 2 ustawy o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa dotyczy sytuacji, gdy osoba niezdolna do pracy po ustaniu tytułu ubezpieczenia chorobowego nie podlega żadnemu ubezpieczeniu natomiast kontynuuje lub podejmuje działalność zarobkową uprawniającą ją do objęcia dobrowolnym ubezpieczeniem chorobowym (postanowienie SN z dnia 29 października 2003 r., II UK 176/03, Legalis nr 235655).

W ocenie Sądu Rejonowego, w niniejszej sprawie tytuł ubezpieczenia odwołującej wynikający z zatrudnienia pracowniczego ustał w dniu 12 sierpnia 2022 r. Jednocześnie odwołująca jest zarejestrowana jako podmiot prowadzący działalność gospodarczą. Zakład Ubezpieczeń Społecznych na tej podstawie wywiódł, iż ubezpieczona kontynuowała działalność zarobkową a tym samym nie miała prawa do zasiłku chorobowego za okres swojej niezdolności do pracy. Sąd I instancji zważył, że zasiłek chorobowy zastępuje utracony zarobek. Ryzykiem chronionym jest w tym przypadku niemożność wykonywania (kontynuowania lub podjęcia) każdej działalności zarobkowej, zarówno tej, której wykonywanie dawało tytuł do objęcia ubezpieczeniem, jak i wykonywanej równolegle z taką działalnością a ponadto jakiejkolwiek nowej działalności dającej źródło utrzymania. Jeżeli po ustaniu tytułu ubezpieczenia dojdzie do kontynuowania lub podjęcia działalności zostanie ona objęta ubezpieczeniem chorobowym. Wówczas zdarzenie ubezpieczeniowe (choroba) będzie pozostawać w związku z nowym tytułem ubezpieczeniowym (wyrok SN z dnia 4 czerwca 2012 r., I UK 13/12, Lex nr 1218583).

Sąd Rejonowy zaznaczył jednak, iż samo zarejestrowanie działalności gospodarczej, bez jej wykonania czyli podejmowania czynności, nie świadczy jeszcze o kontynuowaniu działalności zarobkowej. Zdaniem sądu I instancji fakt zarejestrowania działalności gospodarczej bez żadnej aktywności odwołującej w tym zakresie, zmierzającej do uzyskania przychodu nie może być traktowany jako kontynuowanie działalności zarobkowej a tym samym stanowić negatywną przesłankę przyznania zasiłku chorobowego. Sąd ten stwierdził, iż z przedstawionego w niniejszej sprawie materiału dowodowego nie wynika, aby odwołująca wykonywała działalność zarobkową, zatrudniała pracowników i osiągała dochód.

W tym stanie rzeczy Sąd Rejonowy uznał, że w sprawie nie zachodzą podstawy do zastosowania art. 13 ust. 1 ustawy zasiłkowej. Wobec powyższego jak i bezspornego faktu, że w okresie spornym odwołująca była niezdolna do pracy, przysługuje jej prawo do zasiłku chorobowego. Z uwagi na powyższe, sąd I instancji, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c., orzekł jak w pkt 1 sentencji.

O kosztach Sąd Rejonowy orzekł w pkt 2 sentencji, wskazując, iż w myśl art. 98 § 1 k.p.c. strona przegrywająca zobowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. W niniejszej sprawie na koszty procesu, które poniosła ubezpieczona składa się wynagrodzenie ustanowionego w sprawie pełnomocnika, przy czym w przypadku niezłożenia przez niego spisu kosztów przyjmuje się z tego tytułu stawki minimalnego wynagrodzenia za czynności podjęte w danej sprawie (art. 98 § 3 k.p.c.). Zgodnie z treścią § 9 ust 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. (t.j. Dz. U. z 2017 r. poz. 1797) w sprawie opłat za czynności adwokackie stawki minimalne w sprawach o świadczenia pieniężne z ubezpieczenia społecznego i zaopatrzenia emerytalnego wynoszą 180 zł.

Z powyższym rozstrzygnięciem nie zgodził się organ rentowy, zaskarżając go w całości. Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

a) Naruszenie przepisów prawa procesowego tj. art. 233 § 1 k.p.c. polegające błędnej ocenie dowodu z zeznań świadka A. K. poprzez pominięcie z jej zeznań okoliczności, że odwołująca jest zgłoszona do obowiązkowych ubezpieczeń społecznych i ubezpieczenia zdrowotnego w tym, do dobrowolnego ubezpieczenia chorobowego z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej. Zasadna jest zatem, w ocenie organu rentowego, odmowa jej zasiłku chorobowego po ustaniu zatrudnienia na podstawie art. 13 ust. 1 pkt 2 ustawy o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego.

b) Naruszenie prawa materialnego, tj. przepisu art. 13 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 25 czerwca 1999r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (Dz. U. z 2021r. poz. 1133, z późn. zm.) dalej jako: ustawa poprzez jego błędne zastosowanie i przyznanie odwołującej prawa do zasiłku chorobowego po ustaniu zatrudnienia u płatnika (...) NIP (...)

Powołując się na podaną podstawę apelacji, pozwany wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie odwołania w całości oraz o zasądzenie od ubezpieczonej kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych na rzecz organu rentowego za obie instancje. W uzasadnieniu apelacji organ rentowy wskazał, że Sąd pominął bardzo istotną kwestię, która wynikała m.in. z zeznań świadka A. K., tj.: Powódka jest zgłoszona do obowiązkowych ubezpieczeń społecznych i ubezpieczenia zdrowotnego w tym, do dobrowolnego ubezpieczenia chorobowego z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej. Powódka jest zgłoszona od 13 sierpnia 2022r. Zgłoszenie wypłynęło do ZUS 30.09.2022 tj. 9 dni po wydaniu przedmiotowej decyzji. W ocenie organu rentowego powyższe oznacza, że zasadna jest odmowa wypłaty zasiłku chorobowego na podstawie art. 13 ust. 1 pkt 2 ustawy o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego. W tym kontekście bez znaczenia pozostaje okoliczność, czy powódka faktycznie prowadziła działalność gospodarczą. ZUS wskazał, że powódka nie tylko miała możliwość podlegania ubezpieczeniu z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej, ale już podlegała.

W odpowiedzi na apelację pełnomocnik odwołującej wniósł o oddalenie apelacji jako oczywiście bezzasadnej oraz o zasądzenie od organu rentowego na rzecz odwołującej się kosztów zastępstwa prawnego w wysokości zgodnej z normami przepisanymi. Podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko, wskazując w uzasadnieniu, że odwołująca nie osiągała i nadal nie osiąga żadnych przychodów, jak i kosztów związanych ze spółką cywilną. Zarówno 100% przychodów, jak i kosztów dotyczy działalności wspólnika – A. T. (2) (działalność agenta ubezpieczeniowego), a od 1 listopada 2022 roku również drugiego wspólnika – A. – T. – K. (działalność księgowa).

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja organu rentowego jako niezasadna podlegała oddaleniu.

Na wstępie Sąd II instancji wskazuje, że w sprawie nie było kwestionowane, iż ubezpieczona była zatrudniona w A. (...) (...) (...) do dnia 12 sierpnia 2022 roku na podstawie umowy o pracę oraz to, że w okresie od dnia 5 sierpnia 2022 roku do dnia 6 października 2022 roku przebywała na zwolnieniu lekarskim. Bezspornym jest również fakt, iż ubezpieczona od stycznia 2022 roku posiada zarejestrowaną działalność gospodarczą, której przedmiotem działalności jest ocena ryzyka i szacowanie poniesionych strat, działalności agentów i brokerów ubezpieczeniowych, działalność wspomagająca ubezpieczenia i fundusze emerytalne, działalność księgowo – rachunkowa i doradztwo podatkowe.

Skarżący w treści apelacji zarzucił naruszenie przepisów zarówno prawa procesowego, jak i materialnego. W pierwszej kolejności dla rozważenia zasadności środka zaskarżenia organu rentowego należało przytoczyć przepisy ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz.U.2023.1230 t.j. z dnia 2023.06.29), zwanej dalej "ustawą systemową".

Zgodnie z art. 6 ust. 1 pkt 5 ustawy systemowej obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym podlegają, z zastrzeżeniem art. 8 i 9, osoby fizyczne, które na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej są osobami prowadzącymi pozarolniczą działalność oraz osobami z nimi współpracującymi.

Zdaniem organu rentowego, Sąd I instancji wydając wyrok zmieniający zaskarżoną decyzję i przyznając ubezpieczonej prawo do zasiłku chorobowego naruszył art. 233 § 1 k.p.c. Apelujący stwierdził, że Sąd błędnie ocenił dowód z zeznań świadka A. K. poprzez pominięcie z jej zeznań okoliczności, że odwołująca jest zgłoszona do obowiązkowych ubezpieczeń społecznych i ubezpieczenia zdrowotnego w tym, do dobrowolnego ubezpieczenia chorobowego z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej.

Powyższy zarzut jest jednak chybiony, ponieważ w utrwalonym orzecznictwie dominują poglądy, że obowiązek ubezpieczenia osoby prowadzącej pozarolniczą działalność gospodarczą wynika każdorazowo z faktycznego prowadzenia tej działalności. Tym samym do powstania obowiązku ubezpieczenia wymagane jest rzeczywiste wykonywanie działalności zarobkowej, realizowanej w sposób zorganizowany i ciągły. Rozpoczęcie działalności gospodarczej polega na podjęciu w celu zarobkowym działań określonych we wpisie do ewidencji działalności gospodarczej (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 czerwca 2001 r., sygn. akt II UK 428/00). Samo zaś wykonywanie działalności gospodarczej obejmuje nie tylko faktyczne wykonywanie w celu zarobkowym czynności należących do zakresu tej działalności, lecz także czynności zmierzające do zaistnienia takich czynności gospodarczych, jak np. poszukiwanie nowych klientów, zamieszczanie ogłoszeń w prasie, załatwianie spraw urzędowych. Wszystkie te czynności pozostają w ścisłym związku z działalnością gospodarczą, zmierzają bowiem do stworzenia właściwych warunków do jej wykonywania (wyroki Sądu Najwyższego z dnia 25 listopada 2005 r., sygn. akt I UK 80/05; z dnia 23 marca 2006 r., sygn. akt I UK 220/05; z dnia 18 października 2011 r., sygn. akt II UK 51/11).

W ocenie Sądu Okręgowego wpis do ewidencji działalności gospodarczej stanowi tylko podstawę rozpoczęcia działalności gospodarczej w rozumieniu jej legalizacji i nie można utożsamiać go z podjęciem takiej działalności. Natomiast podleganie ubezpieczeniom społecznym osób prowadzących pozarolniczą działalność gospodarczą wiąże się nierozerwalnie z faktycznym jej prowadzeniem. O prowadzeniu działalności gospodarczej nie świadczy zarejestrowanie jej, uzyskanie numerów NIP i REGON oraz opłacanie składek. Obowiązkowi ubezpieczeń społecznych podlega osoba faktycznie prowadząca działalność gospodarczą (a więc wykonująca tę działalność), a nie osoba jedynie figurująca w ewidencji działalności gospodarczej na podstawie uzyskanego wpisu, która działalności tej nie prowadzi (nie wykonuje). (Wyrok SA w Gdańsku z 10.03.2015 r., III AUa 1687/14, LEX nr 1711382.)

W niniejszej sprawie należało rozważyć, czy organ rentowy zasadnie odmówił odwołującej prawa do zasiłku chorobowego za okres od dnia 13 sierpnia 2022 roku do dnia 6 października 2022 roku. Orzecznictwo wskazuje jednoznacznie, że zasiłek chorobowy zastępuje utracony zarobek. Ryzykiem chronionym jest w tym przypadku niemożność wykonywania, kontynuowania lub podjęcia każdej działalności zarobkowej. Do tych pojęć zalicza się wykonywanie działalności dającej tytuł do objęcia ubezpieczeniem, czy wykonywanej równolegle z nią, a nadto jakiejkolwiek nowej dającej źródło utrzymania (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 czerwca 2012 r., sygn. akt I UK 13/12).

W ocenie Sądu Okręgowego, Sąd I instancji nie naruszył art. 233 § 1 k.p.c., ponieważ odwołująca faktycznie nie prowadziła działalności gospodarczej po zakończeniu stosunku pracy w A. (...) (...) (...). Sąd Rejonowy prawidłowo ocenił materiał zgromadzony w sprawie i nie dokonał dowolnej oceny dowodów. Ubezpieczona w toku postępowania sądowego należycie wykazała, że w okresie korzystania ze zwolnienia lekarskiego nie prowadziła działalności gospodarczej. Sąd I instancji słusznie wywiódł, iż A. T. (1) w 2022 roku nie dokonywała żadnych wpłat zaliczek na podatek dochodowy.

Należy jednocześnie podkreślić, że organ rentowy nie dysponował żadnym dowodem wskazującym, aby ubezpieczona faktycznie prowadziła działalność gospodarczą w okresie spornym. Do takiego dowodu nie można zaliczyć dokumentu ZUS ZUA, ponieważ samo przystąpienie do ubezpieczeń z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej nie oznacza jeszcze, że ta działalność jest w rzeczywistości wykonywana. Skarżący nie udowodnił, aby A. T. (1) zajmowała się prowadzeniem działalności gospodarczej po ustaniu w dniu 12 sierpnia 2022r. tytułu ubezpieczenia z powodu zakończenia stosunku pracy w A. (...) (...) (...).

Sąd I instancji słusznie stwierdził, że wszystkie zyski spółki w 2022 roku były wypracowane przez A. T. (2) i A. K.. Natomiast ubezpieczona, w związku z niepodjęciem żadnych czynności, nie osiągnęła żadnego zysku. Te wszystkie okoliczności prowadzą do wniosku, że w okresie korzystania ze zwolnienia lekarskiego ubezpieczona nie podejmowała żadnych czynności związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej.

Odnośnie drugiego zarzutu skarżącego, Sąd Okręgowy zważył, że organ rentowy również niezasadnie wskazywał na naruszenie art. 13 ust. 1 pkt 2 ustawy zasiłkowej, zgodnie z którym zasiłek chorobowy z tytułu niezdolności do pracy powstałej w czasie trwania ubezpieczenia chorobowego, jak i z tytułu niezdolności do pracy powstałej po ustaniu tytułu ubezpieczenia nie przysługuje za okres po ustaniu tytułu ubezpieczenia chorobowego, jeżeli osoba niezdolna do pracy kontynuuje działalność zarobkową lub podjęła działalność zarobkową stanowiącą tytuł do objęcia obowiązkowo lub dobrowolnie ubezpieczeniem chorobowym albo zapewniającą prawo do świadczeń za okres niezdolności do pracy z powodu choroby. Sąd I instancji prawidłowo nie zastosował wspomnianego przepisu, gdyż jak już wskazano przy analizowaniu zasadności naruszenia art. 233 § 1 k.p.c., odwołująca nie wykonywała działalności gospodarczej, zatem jest ona osobą uprawnioną do otrzymania zasiłku chorobowego za okres od dnia 13 sierpnia 2022 roku do dnia 6 października 2022 roku.

W art. 13 ust. 1 pkt 2 ustawy zasiłkowej ustawodawca zrezygnował z określenia "podjęcie innej działalności zarobkowej" na rzecz "podjęcia lub kontynuowania działalności zarobkowej". Wynika z tego, że aktualnie ryzykiem chronionym jest niemożność wykonywania (kontynuowania lub podjęcia) każdej działalności zarobkowej, zarówno tej, której wykonywanie dawało tytuł do objęcia ubezpieczeniem, jak i wykonywanej równolegle z taką działalnością, a ponadto jakiejkolwiek nowej działalności dającej źródło utrzymania. Odpowiada temu § 3 pkt 2 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 27 lipca 1999 r. w sprawie określenia dochodów stanowiących podstawę przyznania i wypłaty zasiłków z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa, uznający za dowód przyznania prawa do omawianego zasiłku tylko oświadczenie wnioskodawcy (uchwała Sądu Najwyższego z dnia 30 sierpnia 2001 r., sygn. akt III ZP 11/01).

Sąd II instancji podkreśla, że organ rentowy nie przedstawił dowodów, które w sposób niebudzący wątpliwości świadczyłyby o prowadzeniu działalności gospodarczej przez odwołującą. Zgodnie z wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Warszawie, to organ rentowy w myśl art. 6 k.c. jest obowiązany do przedstawienia dowodów, które będą potwierdzać lub zaprzeczać prowadzeniu działalności gospodarczej przez przedsiębiorcę. "Obowiązek udowodnienia okoliczności, zgodnie z ogólnymi regułami wynikającymi z art. 6 k.c., spoczywa na organie rentowym, który jest uprawniony i jednocześnie zobowiązany do wykazania fikcyjności tytułu ubezpieczenia." (wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 26 sierpnia 2015 r., sygn. akt III AUa 1073/14).

Sąd Okręgowy zważył, że działalność gospodarcza odwołującej w spornym okresie była pozbawiona cech, na które składa się jej faktyczne prowadzenie. Odwołująca w trakcie korzystania ze zwolnienia lekarskiego nie wykonywała żadnych czynności zarobkowych.

Mając na uwadze powyższe, Sąd Okręgowy oddalił apelację na podstawie art. 385 k.p.c. o czym orzekł w punkcie 1 wyroku.

O kosztach zastępstwa procesowego za instancję odwoławczą Sąd Okręgowy orzekł w punkcie 2 wyroku na podstawie art. 98 k.p.c. i zasądził od organu rentowego na rzecz odwołującej kwotę 120 złotych na podstawie § 9 ust. 2 w związku z § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U.2023.1964 t.j. z dnia 2023.09.22).

Sędzia Ewa Krakowska