Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 stycznia 2024 r.

Sąd Okręgowy Warszawa – Praga w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący Sędzia SO Renata Gąsior

Protokolant sekr. sądowy Marta Jachacy

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 24 stycznia 2024 r. w Warszawie

sprawy z powództwa O. C.

przeciwko (...) (...), (...) (...) Spółce jawnej z siedzibą w W.

o wynagrodzenie ze pracę

I. zasądza od pozwanej (...) (...), (...) (...) Spółki jawnej z siedzibą w W. na rzecz powódki O. C. następujące kwoty:

1) 4.200,00 zł (cztery tysiące dwieście złotych) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 11 sierpnia 2017 r. do dnia zapłaty, tytułem wynagrodzenia za lipiec 2017 r.,

2) 4.200,00 zł (cztery tysiące dwieście złotych) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 11 września 2017 r. do dnia zapłaty, tytułem wynagrodzenia za sierpień 2017 r.,

3) 4.200,00 zł (cztery tysiące dwieście złotych) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 11 października 2017 r. do dnia zapłaty, tytułem wynagrodzenia za wrzesień 2017 r.,

4) 4.200,00 zł (cztery tysiące dwieście złotych) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 11 listopada 2017 r. do dnia zapłaty, tytułem wynagrodzenia za październik 2017 r.,

5) 4.200,00 zł (cztery tysiące dwieście złotych) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 11 grudnia 2017 r. do dnia zapłaty, tytułem wynagrodzenia za listopad 2017 r.,

6) 4.200,00 zł (cztery tysiące dwieście złotych) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 11 stycznia 2018 r. do dnia zapłaty, tytułem wynagrodzenia za grudzień 2017 r.,

7) 4.200,00 zł (cztery tysiące dwieście złotych) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 11 lutego 2018 r. do dnia zapłaty, tytułem wynagrodzenia za styczeń 2018 r.,

8) 4.200,00 zł (cztery tysiące dwieście złotych) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 11 marca 2018 r. do dnia zapłaty, tytułem wynagrodzenia za luty 2018 r.,

9) 4.200,00 zł (cztery tysiące dwieście złotych) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 11 kwietnia 2018 r. do dnia zapłaty, tytułem wynagrodzenia za marzec 2018 r.,

10) 4.200,00 zł (cztery tysiące dwieście złotych) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 11 maja 2018 r. do dnia zapłaty, tytułem wynagrodzenia za kwiecień 2018 r.,

11) 4.200,00 zł (cztery tysiące dwieście złotych) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 11 czerwca 2018 r. do dnia zapłaty, tytułem wynagrodzenia za maj 2018 r.,

12) 4.200,00 zł (cztery tysiące dwieście złotych) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 11 lipca 2018 r. do dnia zapłaty, tytułem wynagrodzenia za czerwiec 2018 r.,

13) 4.200,00 zł (cztery tysiące dwieście złotych) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 11 sierpnia 2018 r. do dnia zapłaty, tytułem wynagrodzenia za lipiec 2018 r.,

14) 4.200,00 zł (cztery tysiące dwieście złotych) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 11 września 2018 r. do dnia zapłaty, tytułem wynagrodzenia za sierpień 2018 r.,

15) 4.200,00 zł (cztery tysiące dwieście złotych) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 11 października 2018 r. do dnia zapłaty, tytułem wynagrodzenia za wrzesień 2018 r.,

16) 4.200,00 zł (cztery tysiące dwieście złotych) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 11 listopada 2018 r. do dnia zapłaty, tytułem wynagrodzenia za październik 2018 r.,

17) 4.200,00 zł (cztery tysiące dwieście złotych) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 11 grudnia 2018 r. do dnia zapłaty, tytułem wynagrodzenia za listopad 2018 r.,

18) 4.200,00 zł (cztery tysiące dwieście złotych) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 11 stycznia 2019 r. do dnia zapłaty, tytułem wynagrodzenia za grudzień 2018 r.,

19) 4.200,00 zł (cztery tysiące dwieście złotych) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 11 lutego 2019 r. do dnia zapłaty, tytułem wynagrodzenia za styczeń 2019 r.,

20) 4.200,00 zł (cztery tysiące dwieście złotych) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 11 marca 2019 r. do dnia zapłaty, tytułem wynagrodzenia za luty 2019 r.,

21) 4.200,00 zł (cztery tysiące dwieście złotych) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 11 kwietnia 2019 r. do dnia zapłaty, tytułem wynagrodzenia za marzec 2019 r.,

22) 4.200,00 zł (cztery tysiące dwieście złotych) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 11 maja 2019 r. do dnia zapłaty, tytułem wynagrodzenia za kwiecień 2019 r.,

23) 4.200,00 zł (cztery tysiące dwieście złotych) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 11 czerwca 2019 r. do dnia zapłaty, tytułem wynagrodzenia za maj 2019 r.,

24) 4.200,00 zł (cztery tysiące dwieście złotych) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 11 lipca 2019 r. do dnia zapłaty, tytułem wynagrodzenia za czerwiec 2019 r.,

25) 4.200,00 zł (cztery tysiące dwieście złotych) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 11 sierpnia 2019 r. do dnia zapłaty, tytułem wynagrodzenia za lipiec 2019 r.,

26) 4.200,00 zł (cztery tysiące dwieście złotych) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 11 września 2019 r. do dnia zapłaty, tytułem wynagrodzenia za sierpień 2019 r.,

27) 4.200,00 zł (cztery tysiące dwieście złotych) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 11 października 2019 r. do dnia zapłaty, tytułem wynagrodzenia za wrzesień 2019 r.,

28) 4.200,00 zł (cztery tysiące dwieście złotych) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 11 listopada 2019 r. do dnia zapłaty, tytułem wynagrodzenia za październik 2019 r.,

29) 4.200,00 zł (cztery tysiące dwieście złotych) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 11 grudnia 2019 r. do dnia zapłaty, tytułem wynagrodzenia za listopad 2019 r.,

30) 4.200,00 zł (cztery tysiące dwieście złotych) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 11 stycznia 2020 r. do dnia zapłaty, tytułem wynagrodzenia za grudzień 2019 r.,

31) 4.200,00 zł (cztery tysiące dwieście złotych) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 11 lutego 2020 r. do dnia zapłaty, tytułem wynagrodzenia za styczeń 2020 r.,

32) 4.200,00 zł (cztery tysiące dwieście złotych) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 11 marca 2020 r. do dnia zapłaty, tytułem wynagrodzenia za luty 2020 r.,

33) 4.200,00 zł (cztery tysiące dwieście złotych) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 11 kwietnia 2020 r. do dnia zapłaty, tytułem wynagrodzenia za marzec 2020 r.,

34) 4.200,00 zł (cztery tysiące dwieście złotych) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 11 maja 2020 r. do dnia zapłaty, tytułem wynagrodzenia za kwiecień 2020 r.,

35) 4.200,00 zł (cztery tysiące dwieście złotych) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 11 czerwca 2020 r. do dnia zapłaty, tytułem wynagrodzenia za maj 2020 r.,

36) 4.200,00 zł (cztery tysiące dwieście złotych) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 11 lipca 2020 r. do dnia zapłaty, tytułem wynagrodzenia za czerwiec 2020 r.,

II. wyrokowi w pkt I nadaje rygor natychmiastowej wykonalności do kwoty 4.200,00 zł (cztery tysiące dwieście złotych),

III. zasądza od pozwanej (...) (...), (...) (...) Spółki jawnej z siedzibą w W. na rzecz powódki O. C. kwotę 11.610,00 zł (jedenaście tysięcy sześćset dziesięć złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 4.050,00 zł (cztery tysiące pięćdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego oraz kwotę 7.560,00 zł (siedem tysięcy pięćset sześćdziesiąt złotych) tytułem zwrotu uiszczonej opłaty od pozwu.

Sędzia SO Renata Gąsior

UZASADNIENIE

O. C. w dniu 10 sierpnia 2020 r. wystąpiła z powództwem przeciwko (...) (...), (...) (...) Spółce jawnej z siedzibą w W. o zasądzenie:

1)  3.300 zł brutto wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, o których mowa w art. 481 § 1 i 2 k.c. liczonymi od dnia 11 sierpnia 2017 roku do dnia zapłaty z tytułu niewypłaconego wynagrodzenia za miesiąc lipiec 2017 roku;

2)  3.300 zł brutto wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, o których mowa w art. 481 § 1 i 2 k.c. liczonymi od dnia 11 września 2017 roku do dnia zapłaty z tytułu niewypłaconego wynagrodzenia za miesiąc sierpień 2017 roku;

3)  3.300 zł brutto wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, o których mowa w art. 481 § 1 i 2 k.c. liczonymi od dnia 11 października 2017 roku do dnia zapłaty z tytułu niewypłaconego wynagrodzenia za miesiąc wrzesień 2017 roku;

4)  3.300 zł brutto wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, o których mowa w art. 481 § 1 i 2 k.c. liczonymi od dnia 11 listopada 2017 roku do dnia zapłaty z tytułu niewypłaconego wynagrodzenia za miesiąc październik 2017 roku;

5)  3.300 zł brutto wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, o których mowa w art. 481 § 1 i 2 k.c. liczonymi od dnia 11 grudnia 2017 roku do dnia zapłaty z tytułu niewypłaconego wynagrodzenia za miesiąc listopad 2017 roku;

6)  3.300 zł brutto wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, o których mowa w art. 481 § 1 i 2 k.c. liczonymi od dnia 11 stycznia 2018 roku do dnia zapłaty z tytułu niewypłaconego wynagrodzenia za miesiąc grudzień 2017 roku;

7)  3.300 zł brutto wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, o których mowa w art. 481 § 1 i 2 k.c. liczonymi od dnia 11 lutego 2018 roku do dnia zapłaty z tytułu niewypłaconego wynagrodzenia za miesiąc styczeń 2018 roku;

8)  3.300 zł brutto wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, o których mowa w art. 481 § 1 i 2 k.c. liczonymi od dnia 11 marca 2018 roku do dnia zapłaty z tytułu niewypłaconego wynagrodzenia za miesiąc luty 2018 roku;

9)  3.300 zł brutto wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, o których mowa w art. 481 § 1 i 2 k.c. liczonymi od dnia 11 kwietnia 2018 roku do dnia zapłaty z tytułu niewypłaconego wynagrodzenia za miesiąc marzec 2018 roku;

10)  3.300 zł brutto wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, o których mowa w art. 481 § 1 i 2 k.c. liczonymi od dnia 11 maja 2018 roku do dnia zapłaty z tytułu niewypłaconego wynagrodzenia za miesiąc kwiecień 2018 roku;

11)  3.300 zł brutto wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, o których mowa w art. 481 § 1 i 2 k.c. liczonymi od dnia 11 czerwca 2018 roku do dnia zapłaty z tytułu niewypłaconego wynagrodzenia za miesiąc maj 2018 roku;

12)  3.300 zł brutto wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, o których mowa w art. 481 § 1 i 2 k.c. liczonymi od dnia 11 lipca 2018 roku do dnia zapłaty z tytułu niewypłaconego wynagrodzenia za miesiąc czerwiec 2018 roku;

13)  3.300 zł brutto wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, o których mowa w art. 481 § 1 i 2 k.c. liczonymi od dnia 11 sierpnia 2018 roku do dnia zapłaty z tytułu niewypłaconego wynagrodzenia za miesiąc lipiec 2018;

14)  3.300 zł brutto wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, o których mowa w art. 481 § 1 i 2 k.c. liczonymi od dnia 11 września 2018 roku do dnia zapłaty z tytułu niewypłaconego wynagrodzenia za miesiąc sierpień 2018 roku;

15)  3.300 zł brutto wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, o których mowa w art. 481 § 1 i 2 k.c. liczonymi od dnia 11 października 2018 roku do dnia zapłaty z tytułu niewypłaconego wynagrodzenia za miesiąc wrzesień 2018 roku;

16)  3.300 zł brutto wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, o których mowa w art. 481 § 1 i 2 k.c. liczonymi od dnia 11 listopada 2018 roku do dnia zapłaty z tytułu niewypłaconego wynagrodzenia za miesiąc październik 2018 roku;

17)  3.300 zł brutto wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, o których mowa w art. 481 § 1 i 2 k.c. liczonymi od dnia 11 grudnia 2018 roku do dnia zapłaty z tytułu niewypłaconego wynagrodzenia za miesiąc listopad 2018 roku;

18)  3.300 zł brutto wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, o których mowa w art. 481 § 1 i 2 k.c. liczonymi od dnia 11 stycznia 2019 roku do dnia zapłaty z tytułu niewypłaconego wynagrodzenia za miesiąc grudzień 2018 roku;

19)  3.300 zł brutto wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, o których mowa w art. 481 § 1 i 2 k.c. liczonymi od dnia 11 lutego 2019 roku do dnia zapłaty z tytułu niewypłaconego wynagrodzenia za miesiąc styczeń 2019 roku;

20)  3.300 zł brutto wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, o których mowa w art. 481 § 1 i 2 k.c. liczonymi od dnia 11 marca 2019 roku do dnia zapłaty z tytułu niewypłaconego wynagrodzenia za miesiąc luty 2019 roku;

21)  3.300 zł brutto wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, o których mowa w art. 481 § 1 i 2 k.c. liczonymi od dnia 11 kwietnia 2019 roku do dnia zapłaty z tytułu niewypłaconego wynagrodzenia za miesiąc marzec 2019 roku;

22)  3.300 zł brutto wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, o których mowa w art. 481 § 1 i 2 k.c. liczonymi od dnia 11 maja 2019 roku do dnia zapłaty z tytułu niewypłaconego wynagrodzenia za miesiąc kwiecień 2019 roku;

23)  3.300 zł brutto wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, o których mowa w art. 481 § 1 i 2 k.c. liczonymi od dnia 11 czerwca 2019 roku do dnia zapłaty z tytułu niewypłaconego wynagrodzenia za miesiąc maj 2019 roku;

24)  3.300 zł brutto wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, o których mowa w art. 481 § 1 i 2 k.c. liczonymi od dnia 11 lipca 2019 roku do dnia zapłaty z tytułu niewypłaconego wynagrodzenia za miesiąc czerwiec 2019 roku;

25)  3.300 zł brutto wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, o których mowa w art. 481 § 1 i 2 k.c. liczonymi od dnia 11 sierpnia 2019 roku do dnia zapłaty z tytułu niewypłaconego wynagrodzenia za miesiąc lipiec 2091 roku;

26)  3.300 zł brutto wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, o których mowa w art. 481 § 1 i 2 k.c. liczonymi od dnia 11 września 2019 roku do dnia zapłaty z tytułu niewypłaconego wynagrodzenia za miesiąc sierpień 2019 roku;

27)  3.300 zł brutto wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, o których mowa w art. 481 § 1 i 2 k.c. liczonymi od dnia 11 października 2019 roku do dnia zapłaty z tytułu niewypłaconego wynagrodzenia za miesiąc wrzesień 2019 roku;

28)  3.300 zł brutto wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, o których mowa w art. 481 § 1 i 2 k.c. liczonymi od dnia 11 listopada 2019 roku do dnia zapłaty z tytułu niewypłaconego wynagrodzenia za miesiąc październik 2019 roku;

29)  3.300 zł brutto wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, o których mowa w art. 481 § 1 i 2 k.c. liczonymi od dnia 11 grudnia 2019 roku do dnia zapłaty z tytułu niewypłaconego wynagrodzenia za miesiąc listopad 2019 roku;

30)  3.300 zł brutto wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, o których mowa w art. 481 § 1 i 2 k.c. liczonymi od dnia 11 stycznia 2020 roku do dnia zapłaty z tytułu niewypłaconego wynagrodzenia za miesiąc grudzień 2019 roku;

31)  3.300 zł brutto wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, o których mowa w art. 481 § 1 i 2 k.c. liczonymi od dnia 11 lutego 2020 roku do dnia zapłaty z tytułu niewypłaconego wynagrodzenia za miesiąc styczeń 2020 roku;

32)  3.300 zł brutto wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, o których mowa w art. 481 § 1 i 2 k.c. liczonymi od dnia 11 marca 2020 roku do dnia zapłaty z tytułu niewypłaconego wynagrodzenia za miesiąc luty 2020 roku;

33)  3.300 zł brutto Wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, o których mowa w art. 481 § 1 i 2 k.c. liczonymi od dnia 11 kwietnia 2020 roku do dnia zapłaty z tytułu niewypłaconego wynagrodzenia za miesiąc marzec 2020 roku;

34)  3.300 zł brutto wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, o których mowa w art. 481 § 1 i 2 k.c. liczonymi od dnia 11 maja 2020 roku do dnia zapłaty z tytułu niewypłaconego wynagrodzenia za miesiąc kwiecień 2020 roku;

35)  3.300 zł brutto wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, o których mowa w art. 481 § 1 i 2 k.c. liczonymi od dnia 11 czerwca 2020 roku do dnia zapłaty z tytułu niewypłaconego wynagrodzenia za miesiąc maj 2020 roku;

36)  3.300 zł brutto wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, o których mowa w art. 481 § 1 i 2 k.c. liczonymi od dnia 11 lipca 2020 roku do dnia zapłaty z tytułu niewypłaconego wynagrodzenia za miesiąc czerwiec 2020 roku.

Powódka wniosła również o zasądzenie od pozwanej kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych, wraz z odsetkami, których stanowi art. 98 § 1 k.p.c.

W uzasadnieniu swojego stanowiska powódka podniosła, że w dniu 31 grudnia 2002 roku została zatrudniona przez pozwaną na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony na stanowisku do spraw biurowych w wymiarze całego etatu. Aneksem do umowy o pracę z dnia 31 grudnia 2002 roku zmieniona została płaca zasadnicza powódki na kwotę 3.300 zł. Do aneksu do umowy o pracę została dołączona informacja, która określała między innymi trzy miesięczny okres wypowiedzenia. Pismem z dnia 26 maja 2020 roku, otrzymanym przez powódkę w dniu 15 czerwca 2020 roku, pozwana wypowiedziała powódce umowę o pracę z zachowaniem skróconego okresu wypowiedzenia do jednego miesiąca, który upłynąć ma 31 lipca 2020 roku. Jako przyczynę wypowiedzenia pozwana podała redukcję zatrudnienia w okresie C.-19. W trakcie trwania stosunku pracy pozwana nie wypłacała należnego powódce wynagrodzenia za jej pracę, którą powódka wykonywała z pełnym zaangażowaniem. Pozwana co do zasady rozliczenia finansowe pomiędzy wspólnikami spółki jawnej oraz pozostałą rodziną zaangażowaną w prowadzenie piekarni dokonywała z utargów sobotnich dzieląc ten utarg na kilka rodzin. Pomimo zatrudnienia powódki w firmie rodzinnej przez okres wykonywania swojej pracy, nie otrzymywała ona należnego jej wynagrodzenia. Należne wynagrodzenie nie zostało również wypłacone powódce przez okres wypowiedzenia. Pismem z dnia 23 i 27 lipca powódka wezwała do zapłaty pozwaną w terminie 7 dni kwoty 118.800,00 zł wraz z ustawowymi odsetkami. Powyższe wezwania do zapłaty pozostały bez odpowiedzi ze strony pozwanej (pozew z dnia 10 sierpnia 2020 r., k. 7-22 a.s.).

W odpowiedzi na pozew z dnia 25 listopada 2020 r. (...) (...), (...) (...) Spółka jawna z siedzibą w W. wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powódki na rzecz pozwanej kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu odpowiedzi na pozew pozwana podniosła, że kwestionuje wszystkie twierdzenia powódki zawarte w pozwie, a także twierdzenia dotyczące świadczenia pracy jako pracownik w czasie zatrudnienia u pozwanej. Zdaniem pozwanej pozew został złożony w innym celu niż rzekoma konieczność naruszonych praw powódki jako strony umowy o pracę z pozwanym. Celem tym jest, chęć zapewnienia powódce lepszej sytuacji procesowej w trakcie trwającego postępowania pomiędzy O. C. a M. C.. Pozwana zaprzeczyła, że nie wypłacała powódce wynagrodzenia z tytułu zawartej umowy o pracę. Wynagrodzenie było wypłacane zgodnie z umową oraz od umówionego wynagrodzenia pobierane były przez pozwaną obciążenia z tytułu zaliczki na podatek dochodowy oraz należności z tytułu składek na ubezpieczenia społeczne oraz ubezpieczenie zdrowotne. Przez okres objęty pozwem powódka nie świadczyła pracy w takim wymiarze w jakim była do tego zobowiązana. U pozwanej funkcjonuje elektroniczna ewidencja wejść i wyjść z zakładu pracy. Pracownicy otrzymują indywidualną i imienną kartę elektroniczną, którą otwierają wejścia do zakładu pracy. Każde wejście jest ewidencjonowane, czas przebywania jest również ewidencjonowany. Powódka w roku 2020 r. była w zakładzie pracy jedynie 10 razy, gdzie jedynie w dniu 1 lutego 2020 r. można mówić o pełnym dniu pracy (7 h i 21 min). Pozostałe obecności nie przekraczały 5 h. W roku 2019 zdarzały się pięciotygodniowe okresy, w których w ogóle nie przychodziła do miejsca wykonywania pracy wskazanego w umowie o pracę. W roku 2018 r. od 21 lutego do 9 czerwca przez prawie 4 miesiące nie odwiedzała miejsca pracy. W roku 2017 r. od 1 stycznia do 20 czerwca - pięć i pół miesiąca również nie świadczyła pracy. Nie jest prawdą, że powódka nie otrzymywała umówionego wynagrodzenia. Powódka z racji ustaleń niekiedy sama zgłaszała się po wynagrodzenie, które zgodnie z jej decyzją wypłacane było w gotówce. Z racji tego, że powódka permanentnie nie zjawiała się w pracy jej mąż M. C. lub będący wspólnikiem teść A. C. (2) przekazywali jej wynagrodzenie wynikające z umowy. Taka była kilkunastoletnia praktyka, akceptowana przez powódkę i tolerowania przez pozwaną. Powódka w piśmie procesowym stanowiącym dowód w postępowaniu prowadzonym przed Sądem Rejonowym dla Warszawy Pragi-Południe w W. sygn. VII P 271/20 wskazała, że otrzymywała środki pieniężne od wspólnika A. C. (2) jak i od męża M. C.. Powódka wraz z mężem rozliczali się wspólnie kilkanaście lat przez okres małżeństwa jeszcze do roku podatkowego 2019 r. Powódka deklarowała na podstawie otrzymywanych od pozwanego informacji PIT-11 za lata 2017, 2018 i 2019 swój przychód z tytułu umowy o pracę i przychód ten był brany do rozliczenia rocznego. Wyraźnie wskazywała składając i podpisując zeznanie PIT-37 za lata 2017 i 2018, że otrzymywała należne wynagrodzenia (odpowiedź na pozew z dnia 25 listopada 2020 r., k. 100- 102 a.s.).

Pismem procesowym z dnia 14 czerwca 2023 r. powódka O. C. zmodyfikowała powództwo wnosząc o zasądzenie od pozwanej (...) (...), (...) (...) Spółce jawnej z siedzibą w W.:

1)  4.200 zł brutto wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, o których mowa w art. 481 § 1 i 2 k.c. liczonymi od dnia 11 sierpnia 2017 roku do dnia zapłaty z tytułu niewypłaconego wynagrodzenia za miesiąc lipiec 2017 roku;

2)  4.200 zł brutto wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, o których mowa w art. 481 § 1 i 2 k.c. liczonymi od dnia 11 września 2017 roku do dnia zapłaty z tytułu niewypłaconego wynagrodzenia za miesiąc sierpień 2017 roku;

3)  4.200 zł brutto wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, o których mowa w art. 481 § 1 i 2 k.c. liczonymi od dnia 11 października 2017 roku do dnia zapłaty z tytułu niewypłaconego wynagrodzenia za miesiąc wrzesień 2017 roku;

4)  4.200 zł brutto wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, o których mowa w art. 481 § 1 i 2 k.c. liczonymi od dnia 11 listopada 2017 roku do dnia zapłaty z tytułu niewypłaconego wynagrodzenia za miesiąc październik 2017 roku;

5)  4.200 zł brutto wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, o których mowa w art. 481 § 1 i 2 k.c. liczonymi od dnia 11 grudnia 2017 roku do dnia zapłaty z tytułu niewypłaconego wynagrodzenia za miesiąc listopad 2017 roku;

6)  4.200 zł brutto wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, o których mowa w art. 481 § 1 i 2 k.c. liczonymi od dnia 11 stycznia 2018 roku do dnia zapłaty z tytułu niewypłaconego wynagrodzenia za miesiąc grudzień 2017 roku;

7)  4.200 zł brutto wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, o których mowa w art. 481 § 1 i 2 k.c. liczonymi od dnia 11 lutego 2018 roku do dnia zapłaty z tytułu niewypłaconego wynagrodzenia za miesiąc styczeń 2018 roku;

8)  4.200 zł brutto wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, o których mowa w art. 481 § 1 i 2 k.c. liczonymi od dnia 11 marca 2018 roku do dnia zapłaty z tytułu niewypłaconego wynagrodzenia za miesiąc luty 2018 roku;

9)  4.200 zł brutto wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, o których mowa w art. 481 § 1 i 2 k.c. liczonymi od dnia 11 kwietnia 2018 roku do dnia zapłaty z tytułu niewypłaconego wynagrodzenia za miesiąc marzec 2018 roku;

10)  4.200 zł brutto wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, o których mowa w art. 481 § 1 i 2 k.c. liczonymi od dnia 11 maja 2018 roku do dnia zapłaty z tytułu niewypłaconego wynagrodzenia za miesiąc kwiecień 2018 roku;

11)  4.200 zł brutto wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, o których mowa w art. 481 § 1 i 2 k.c. liczonymi od dnia 11 czerwca 2018 roku do dnia zapłaty z tytułu niewypłaconego wynagrodzenia za miesiąc maj 2018 roku;

12)  4.200 zł brutto wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, o których mowa w art. 481 § 1 i 2 k.c. liczonymi od dnia 11 lipca 2018 roku do dnia zapłaty z tytułu niewypłaconego wynagrodzenia za miesiąc czerwiec 2018 roku;

13)  4.200 zł brutto wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, o których mowa w art. 481 § 1 i 2 k.c. liczonymi od dnia 11 sierpnia 2018 roku do dnia zapłaty z tytułu niewypłaconego wynagrodzenia za miesiąc lipiec 2018;

14)  4.200 zł brutto wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, o których mowa w art. 481 § 1 i 2 k.c. liczonymi od dnia 11 września 2018 roku do dnia zapłaty z tytułu niewypłaconego wynagrodzenia za miesiąc sierpień 2018 roku;

15)  4.200 zł brutto wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, o których mowa w art. 481 § 1 i 2 k.c. liczonymi od dnia 11 października 2018 roku do dnia zapłaty z tytułu niewypłaconego wynagrodzenia za miesiąc wrzesień 2018 roku;

16)  4.200 zł brutto wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, o których mowa w art. 481 § 1 i 2 k.c. liczonymi od dnia 11 listopada 2018 roku do dnia zapłaty z tytułu niewypłaconego wynagrodzenia za miesiąc październik 2018 roku;

17)  4.200 zł brutto wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, o których mowa w art. 481 § 1 i 2 k.c. liczonymi od dnia 11 grudnia 2018 roku do dnia zapłaty z tytułu niewypłaconego wynagrodzenia za miesiąc listopad 2018 roku;

18)  4.200 zł brutto wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, o których mowa w art. 481 § 1 i 2 k.c. liczonymi od dnia 11 stycznia 2019 roku do dnia zapłaty z tytułu niewypłaconego wynagrodzenia za miesiąc grudzień 2018 roku;

19)  4.200 zł brutto wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, o których mowa w art. 481 § 1 i 2 k.c. liczonymi od dnia 11 lutego 2019 roku do dnia zapłaty z tytułu niewypłaconego wynagrodzenia za miesiąc styczeń 2019 roku;

20)  4.200 zł brutto wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, o których mowa w art. 481 § 1 i 2 k.c. liczonymi od dnia 11 marca 2019 roku do dnia zapłaty z tytułu niewypłaconego wynagrodzenia za miesiąc luty 2019 roku;

21)  4.200 zł brutto wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, o których mowa w art. 481 § 1 i 2 k.c. liczonymi od dnia 11 kwietnia 2019 roku do dnia zapłaty z tytułu niewypłaconego wynagrodzenia za miesiąc marzec 2019 roku;

22)  4.200 zł brutto wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, o których mowa w art. 481 § 1 i 2 k.c. liczonymi od dnia 11 maja 2019 roku do dnia zapłaty z tytułu niewypłaconego wynagrodzenia za miesiąc kwiecień 2019 roku;

23)  3.300 zł brutto wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, o których mowa w art. 481 § 1 i 2 k.c. liczonymi od dnia 11 czerwca 2019 roku do dnia zapłaty z tytułu niewypłaconego wynagrodzenia za miesiąc maj 2019 roku;

24)  4.200 zł brutto wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, o których mowa w art. 481 § 1 i 2 k.c. liczonymi od dnia 11 lipca 2019 roku do dnia zapłaty z tytułu niewypłaconego wynagrodzenia za miesiąc czerwiec 2019 roku;

25)  4.200 zł brutto wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, o których mowa w art. 481 § 1 i 2 k.c. liczonymi od dnia 11 sierpnia 2019 roku do dnia zapłaty z tytułu niewypłaconego wynagrodzenia za miesiąc lipiec 2091 roku;

26)  4.200 zł brutto wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, o których mowa w art. 481 § 1 i 2 k.c. liczonymi od dnia 11 września 2019 roku do dnia zapłaty z tytułu niewypłaconego wynagrodzenia za miesiąc sierpień 2019 roku;

27)  4.200 zł brutto wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, o których mowa w art. 481 § 1 i 2 k.c. liczonymi od dnia 11 października 2019 roku do dnia zapłaty z tytułu niewypłaconego wynagrodzenia za miesiąc wrzesień 2019 roku;

28)  4.200 zł brutto wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, o których mowa w art. 481 § 1 i 2 k.c. liczonymi od dnia 11 listopada 2019 roku do dnia zapłaty z tytułu niewypłaconego wynagrodzenia za miesiąc październik 2019 roku;

29)  4.200 zł brutto wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, o których mowa w art. 481 § 1 i 2 k.c. liczonymi od dnia 11 grudnia 2019 roku do dnia zapłaty z tytułu niewypłaconego wynagrodzenia za miesiąc listopad 2019 roku;

30)  4.200 zł brutto wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, o których mowa w art. 481 § 1 i 2 k.c. liczonymi od dnia 11 stycznia 2020 roku do dnia zapłaty z tytułu niewypłaconego wynagrodzenia za miesiąc grudzień 2019 roku;

31)  4.200 zł brutto wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, o których mowa w art. 481 § 1 i 2 k.c. liczonymi od dnia 11 lutego 2020 roku do dnia zapłaty z tytułu niewypłaconego wynagrodzenia za miesiąc styczeń 2020 roku;

32)  4.200 zł brutto wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, o których mowa w art. 481 § 1 i 2 k.c. liczonymi od dnia 11 marca 2020 roku do dnia zapłaty z tytułu niewypłaconego wynagrodzenia za miesiąc luty 2020 roku;

33)  4.200 zł brutto Wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, o których mowa w art. 481 § 1 i 2 k.c. liczonymi od dnia 11 kwietnia 2020 roku do dnia zapłaty z tytułu niewypłaconego wynagrodzenia za miesiąc marzec 2020 roku;

34)  4.200 zł brutto wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, o których mowa w art. 481 § 1 i 2 k.c. liczonymi od dnia 11 maja 2020 roku do dnia zapłaty z tytułu niewypłaconego wynagrodzenia za miesiąc kwiecień 2020 roku;

35)  4.200 zł brutto wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, o których mowa w art. 481 § 1 i 2 k.c. liczonymi od dnia 11 czerwca 2020 roku do dnia zapłaty z tytułu niewypłaconego wynagrodzenia za miesiąc maj 2020 roku;

36)  4.200 zł brutto wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, o których mowa w art. 481 § 1 i 2 k.c. liczonymi od dnia 11 lipca 2020 roku do dnia zapłaty z tytułu niewypłaconego wynagrodzenia za miesiąc czerwiec 2020 roku (pismo procesowe powódki z 14 czerwca 2023 r., k. 349-354 a.s.).

Pismem procesowym z dnia 13 lipca 2023 r. pozwana zakwestionowała zasadność zmodyfikowanego roszczenia powódki w piśmie procesowym z dnia 14 czerwca 2023 r. jako nieudowodnione co do zasady jak i wysokości i wniosła o jego oddalenie. Pozwana podniosła także zarzut przedawnienia roszczenia co do zapłaty łącznej kwoty 31.500 zł, dotyczącej modyfikacji roszczenia poprzez rozszerzenie żądania zasądzenia kwot wynagrodzenia za okres od lipca 2017 r. do maja 2020 r. o kwotę 900 zł miesięcznie na podstawie art. 291 § 1 k.p.c. Alternatywnie pozwana podniosła zarzut przedawnienia w oparciu o art. 118 k.c. co do zapłaty łącznej kwoty 26.100 zł tj. w zakresie modyfikacji roszczenia poprzez rozszerzenie żądania zwrotu kwot wynagrodzenia za okres od lipca 2017 r. do listopada 2019 r. o kwotę 900 zł miesięcznie. W ocenie pozwanej wszystkie roszczenia powódki, których termin przedawnienia upłynął przed dniem 31 grudnia 2022 r. uległy przedawnieniu i nie doszło w stosunku do nich do przerwania biegu przedawnienia (pismo procesowe pozwanej z dnia 13 lipca 2023 r., k. 388-391 a.s.).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Powódka O. C. była zatrudniona w pozwanej (...) (...), (...) (...) Spółka jawna z siedzibą w W. na podstawie umowy o pracę od dnia 1 stycznia 2003 r. do 31 lipca 2020 r. w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku referenta administracyjno – biurowego. Od dnia 1 lutego 2016 r. wynagrodzenie O. C. wynosiło 3.300 zł brutto miesięcznie. W 2017 r. spółka zdecydowała o podwyższeniu wynagrodzenia pracownikom spółki, nie zawierano w tym celu aneksów do umowy o pracę, zwiększone stawki wynagrodzeń zostały wprowadzone w programach płacowo księgowych i od tego czasu powódce przysługiwało wynagrodzenie w wysokości 4.200 zł brutto miesięcznie. Średnie miesięczne wynagrodzenie powódki liczone jak ekwiwalent za urlop wynosiło 4.200 zł brutto. O. C. nie posiadała pisemnego zakresu obowiązków oraz wskazanego miejsca świadczenia pracy, jej czas pracy był zadaniowy (umowa o pracę z 31 grudnia 2002 r., k. 92 a.s., zaświadczenie o wynagrodzeniu, k. 48 a.s., świadectwo pracy z 31 lipca 2020 r., k. 49 a.s., aneks do umowy o pracę zawarty dnia 1 lutego 2016 r., k. 58 a.s., zeznania świadka M. C., k. 371 – 377 a.s.).

(...) (...), (...) (...) Spółka jawna z siedzibą w W., REGON: (...), NIP (...) założona 21 lutego 2002 r. jest rodzinną firmą, wspólnikami są E. F., K. C., A. C. (2), którzy są rodzeństwem. Spółka posiada zakłady produkcyjne i biura przy ul. (...), przy ul. (...) w W.. A. C. (2) jest teściem powódki O. C. i ojcem męża M. C. (odpis KRS, k. 133- 136 a.s., zeznania świadka M. R. k. 324 -326 a.s., zeznania świadka R. S., k. 327-329 a.s., zeznania świadka M. C., k. 371 – 377 a.s.).

(...) (...), (...) (...) Spółka jawna z siedzibą w W. nie prowadzi ewidencji czasu pracy w postaci list obecności w biurze przy ul. (...) w W., karty elektroniczne służące do wejścia i wyjścia z siedziby biura nie służą do ewidencji czasu pracy pracowników (zeznania świadka M. R., k. 324 -326 a.s., zeznania świadka P. Z., k. 330-334 a.s.).

W 2016 r. O. C. otrzymywała wynagrodzenie za pracę przelewem na rachunek bankowy (potwierdzenia przelewów, k. 150 – 156 a.s., zeznania świadka M. C., k. 371 – 377 a.s.).

Do obowiązków O. C. należało rozliczanie kierowców, odbieranie gotówki od kierowców oraz przekazywanie gotówki do banku, rozliczała również ekspedientki i utargi w sklepach. Rozliczenia trwały około 4 godziny. Powódka pracowała zarówno w biurze przy ul. (...), jak i w biurze przy ul. (...), gdzie pracowała po kilka dni w tygodniu na zmiany. Czas pracy O. C. oraz jej męża M. C. nie był rozliczany, pracowali zadaniowo na zmiany z dziećmi (synami i ich żonami) pozostałych wspólników E. F. i K. C. w dwóch biurach przy ul. (...) i przy ul. (...). Jednego dnia O. C. lub M. C. pracowali w biurze przy ul. (...), drugiego dnia przy ul. (...), a trzeciego dnia mieli dzień wolny. Jeżeli praca O. C. wypadała w soboty, rozliczała i dzieliła wypłaty z zysków dla współwłaścicieli, ponieważ miała dostęp do sejfów z pieniędzmi, rozliczenia i podziały pieniędzy zapisywała w specjalnym zeszycie, pieniądze były wypłacane w gotówce. Praca powódki była nieregularna i nie była ewidencjonowana. Powódka przeszkoliła do pracy związanej z rozliczaniem kierowców M. R., R. S. oraz syna S. C.. W 2020 r. obowiązki powódki przejął jej syn S. C. (zeznania świadka M. R., k. 324 -326 a.s., zeznania świadka R. S., k. 327-329 a.s. zeznania świadka M. C., k. 371 – 377 a.s., zeznania O. C., k. 404-411 a.s.).

M. C. otrzymywał od ojca A. C. (2) pieniądze z utargu, nie kwitował nigdzie faktu otrzymywania tych pieniędzy, nie podpisywał list płac. Pieniądze, które M. C. przynosił do domu były przechowywane w sejfie, a O. C. miała do nich dostęp. Były to kwoty rzędu kilkunastu tysięcy miesięcznie, a także dodatkowo nieregularnie kwoty rzędu 500 tys zł lub 1 mln zł które trafiały do ich wspólnego majątku jako darowizna od A. C. (2). Od momentu wyprowadzki z domu w grudniu 2019 r. M. C. nie udostępniał O. C. żadnych pieniędzy (zeznania świadka M. C., k. 371 – 377 a.s.).

O. C. nie otrzymała należnego wynagrodzenia za okres od lipca 2017 roku do czerwca 2020 roku, nie miała również świadomości, że jej wynagrodzenie uległo w tym czasie podwyższeniu z 3.300,00 zł do 4.200,00 zł. Wynagrodzenie nie zostało wypłacone w gotówce ani przelewem, powódka nie upoważniła nikogo do odbioru jej wynagrodzenia. Powódka otrzymała do podpisu paski wynagrodzeń listy płac za miesiące: kwiecień 2018 r., maj 2018 r., lipiec 2018 r., w związku z tym, że podpisywała w firmie wiele dokumentów, nie pamiętała okoliczności ich podpisania, za ww. miesiące powódka również nie otrzymała należnego wynagrodzenia (paski wynagrodzeń, k. 112-114 a.s., zeznania O. C., k. 404-411 a.s.).

(...) (...), (...) (...) Spółka jawna z siedzibą w W. wystawiła O. C. PIT-11, z którego wynika, że w 2017 r. osiągnęła przychód w łącznej wysokości 53.040 zł. Następnie (...) (...), (...) (...) Spółka jawna z siedzibą w W. wystawiła O. C. PIT-11, z którego wynika, że w 2018 r. osiągnęła przychód w łącznej wysokości 53.040 zł. W 2020 r. (...) (...), (...) (...) Spółka jawna z siedzibą w W. wystawiła O. C. PIT-11, z którego wynika, że w 2019 r. osiągnęła przychód w łącznej wysokości 53.557,60 zł. W 2021 r. (...) (...), (...) (...) Spółka jawna z siedzibą w W. wystawiła O. C. PIT-11, z którego wynika, że w 2020 r. osiągnęła przychód w łącznej wysokości 57.708,87 zł (PIT-11 za 2018 r., k. 115-116 a.s., PIT-11 za 2017 r., k. 117-118 a.s., PIT-11 za 2019 r., k.240-242 a.s., PIT-11 za 2020 r., k. 247-249).

PIT-11 za lata 2017 - 2018 wystawione na O. C. pobierał i przekazywał do rozliczenia M. C.. Rozliczeń na formularzu PIT-37 za lata 2017 i 2018 dokonywał mąż O. M. C., który rozliczał się wspólnie z O. C., wykazywał przychody O. C. w łącznej wysokości 53.040 zł w 2017 i 2018 r. W 2019 r. O. C. rozliczyła się na formularzu PIT-37 wskazując przychód w łącznej wysokości 53.557,60 zł. W 2020 r. O. C. rozliczyła się na formularzu PIT-37 wskazując przychód w łącznej wysokości 57.708,87 zł. Rozliczeń PIT za lata 2019 i 2020 dokonywał ojciec O. C., który jest księgowym. O. C. nie sprawdzała otrzymywanych od pracodawcy formularzy PIT-11 za lata 2017 – 2018, ponieważ nie otrzymywała ich do rąk własnych, pozostałe PIT-11 za lata 2019 i 2020 przekazywała od razu do rozliczenia księgowemu (PIT-37 za 2017 r., k. 170-171 a.s., PIT-37 za 2018 r., k. 172-173 a.s., PIT-37 za 2019 r., k. 243-246 a.s., PIT-37 za 2020 r., k. 250-253 a.s.).

Sąd Okręgowy ustalił powyższy stan faktyczny opierając się na powołanych dokumentach zgromadzonych w aktach sprawy. Jako wiarygodne ocenione zostały przede wszystkim te dokumenty dotyczące łączącego strony stosunku pracy, w tym jego rozwiązania (umowa o pracę, aneksy do umowy o pracę, świadectwo pracy, zaświadczenie o wynagrodzeniu), na których widnieją podpisy obu stron, a druga strona wiarygodności dokumentów oraz tego co z nich wynika, nie kwestionowała. Sąd więc w oparciu o wymienione dokumenty, które w pewnym zakresie potwierdziły okoliczności pozostające poza przedmiotem sporu, dokonał ustalenia okoliczności faktycznych.

Jako wiarygodne Sąd ocenił również dokumenty takie jak paski wynagrodzeń listy płac, na których widnieją dane powódki – Sąd uwzględnił te dokumenty jedynie w zakresie jakim potwierdzają one rzeczywistą wysokość wynagrodzenia należnego powódce w spornym okresie – z tym, że Sąd nie uwzględnił tych dokumentów jako mających potwierdzać wypłatę spornych wynagrodzeń, bowiem brak jest na nich adnotacji potwierdzających otrzymanie wynagrodzenia przez powódkę. Owszem podpis powódki widnieje na kilku dokumentach wynagrodzeń listy płac za miesiące kwiecień 2018 r., maj 2018 r., lipiec 2018 r., to jednak oprócz popisu powódki (samym nazwiskiem) brak jest adnotacji, że powódka otrzymała wynagrodzenie, jak również brak jest daty złożenia tego podpisu. Co więcej powódka zakwestionowała okoliczność, że wynagrodzenie za ww. miesiące otrzymała, natomiast pozwana nie udowodniła w żaden sposób, aby tak było, bowiem brak jest świadków na tę okoliczność, czy też potwierdzeń wypłaty wynagrodzenia w innej formie niż gotówkowa. Z tych też względów Sąd nie oparł się na ww. dokumentach jako stanowiących potwierdzenie wypłaty należnego powódce wynagrodzenia.

Sąd nie oparł się na takich dokumentach jak ewidencja wejść i wyjść wydrukowanych z systemu BioSys (k. 119-132), ponieważ jak wynika z zeznań świadków, w spółce nie funkcjonowały zasady odbijania wejść i wyjść celem ewidencji czasu pracy, w spółce nie istniał również regulamin, który nakazywałby pracownikom odbijać się kartami przy każdym wejściu i wyjściu. Powyższe oznacza, że powódka nie była zobowiązana do używania kart elektronicznych i nie prowadzono ewidencji jej pracy w formie odczytów z kart elektronicznych. Ponadto za pominięciem ww. dokumentów przemawiał również okoliczność, że czas pracy powódki był zadaniowy i nie był w żaden sposób ewidencjonowany, co wynika wprost z zeznań świadka M. C..

Kolejnymi dokumentami, którym Sąd dał wiarę, były: PIT-11 za lata 2017-2020 oraz PIT-37 za lata 2017-2020, gdyż nie były one kwestionowane przez żadną ze stron. Sąd oparł się na nich w zakresie ustalenia rzeczywistej wysokości wynagrodzenia należnego powódce w spornym okresie, jednak podobnie jak w przypadku wcześniejszych dokumentów, Sąd nie uwzględnił tych dokumentów jako dowodów mających potwierdzać wypłatę spornych wynagrodzeń, bowiem brak jest dowodów na tę okoliczność, a powyższe dokumenty nie są wystarczające, aby przyjąć, że powódka faktycznie otrzymała należne jej wynagrodzenie w spornym okresie.

Sąd nie oparł się na dowodzie z dokumentu w postaci prywatnej ekspertyzy (k. 355-369) dotyczącej badania dokumentów takich jak rozwiązanie umowy o pracę z zachowaniem okresu wypowiedzenia dotyczącego powódki oraz pozostałych dokumentów, które obejmowała ekspertyza. Sąd miał na uwadze, że przeprowadzenie tego dowodu nie przyczyniłoby się do wyjaśnienia okoliczności spornych w niniejszej sprawie, a tym samym dowód ten był nieprzydatny celem ustalenia tego, czy sporne wynagrodzenie zostało powódce wypłacone. Tym samym nie zachodziła również konieczność dopuszczenia dowodu z opinii grafologa. Sąd miał na względzie, że strona powodowa w toku procesu nie potrzymała tego wniosku, jak również nie wnosiła o uzupełnienie materiału dowodowego.

Podstawę ustaleń faktycznych – poza dokumentami – stanowiły również zeznania świadków: M. R., R. S., P. Z., M. C. i zeznania powódki O. C..

Zeznania świadków M. R. i R. S., w których świadkowie potwierdzili, czynności wykonywane przez O. C. w dwóch siedzibach zakładów produkcyjnych, gdzie również mieściły się biura spółki oraz brak istniejących w spółce zasad dotyczących ewidencji czasu pracy pracowników zostały ocenione jako wiarygodne.

Jeżeli chodzi o zeznania świadka P. Z. Sąd uznał je za wiarygodne w zakresie, w jakim świadek potwierdził zakres obowiązków O. C., okoliczność wykonywania przez nią pracy w dwóch siedzibach zakładów produkcyjnych oraz okoliczność braku ewidencji czasu pracy osób z rodziny szefostwa spółki, które są formalnie w niej zatrudnione. W pozostałym zakresie Sąd nie dał wiary jego zeznaniom, mimo że świadek twierdził, że od kilku lat nie widział powódki w pracy, nie potrafił sprecyzować od jakiego dokładnie momentu miało to miejsce, oraz której z siedzib spółki dotyczyło. Świadek mimo że twierdził, że w aktach osobowych powódki nie było wniosku o wypłatę wynagrodzenia w formie przelewu na konto, to nie potrafił wyjaśnić, dlaczego zasiłek macierzyński był wypłacany na rachunek bankowy. Jego zeznania w tym zakresie są również sprzeczne z tym, co wynika z potwierdzeń przelewów z 2016 r., z dokumentów tych wynika jednoznacznie, że w 2016 r. powódka otrzymywała wynagrodzenie przelewem na rachunek bankowy.

Jako wiarygodne Sąd ocenił zeznania świadka M. C., potwierdził on bowiem, że czas pracy powódki nie był ewidencjonowany, ponieważ pracowała zadaniowo. Z jego zeznań wynika również inna istotna okoliczność, a mianowicie to, że powódka nie otrzymywała ani do rąk własnych ani przelewem wynagrodzenia za pracę świadczoną na rzecz pozwanej spółki. Sąd nie dał wiary jego zeznaniom w zakresie jakim twierdził, że pieniądze z utargu otrzymywane przez niego od ojca A. C. (2) i umieszczane w sejfie, do których miała dostęp powódka stanowiły m.in. wynagrodzenie za pracę powódki. Nie było w tym zakresie żadnego dowodu np. w postaci pokwitowania, okoliczności tych nie potwierdzili inni świadkowie. Poza twierdzeniami świadka w tym zakresie brak jest więc jakichkolwiek dowodów potwierdzających, jakie konkretnie kwoty i w jakim czasie były przekazywane powódce do rąk własnych, bądź przelewem na rachunek bankowy. Z kolei nie sposób wywieść takich wniosków tylko i wyłącznie z faktu, że powódka miała dostęp do sejfu i rozporządzała pieniędzmi, które M. C. otrzymywał od A. C. (2). Skoro wspomniane pieniądze stanowiły majątek wspólny małżonków, to oczywistym jest, że powódka miała do nich dostęp, jednak nie oznacza to, że stanowiły one wynagrodzenie za pracę powódki. Zeznania świadka w tym zakresie nie są wiarygodne również z tego względu, że w niektórych latach powódka otrzymywała wynagrodzenie przelewem na konto, tak jak miało to miejsce w 2016 r., a później nie otrzymywała ich wcale, powyższe budzi wątpliwości i potwierdza brak rzeczywistej wypłaty wynagrodzenia za dalszy, sporny okres.

Jako wiarygodne Sąd ocenił zeznania powódki O. C., jej relacja co do okoliczności istotnych w sprawie w dużej mierze pokrywała się z tym, co przedstawili inni zeznający świadkowie, jak również z tym, co zostało stwierdzone dowodami w postaci dokumentów.

Strony nie wnosiły o uzupełnienie materiału dowodowego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Powództwo O. C. było zasadne i zasługiwało na uwzględnienie.

Ustosunkowując się na wstępie do zarzutu przedawnienia zgłoszonego przez pozwanego, Sąd Okręgowy ocenił go jako niezasadny.

Zgodnie z art. 291 § 1 k.p. roszczenia ze stosunku pracy ulegają przedawnieniu z upływem 3 lat od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne. Przedawnienie jest instytucją dawności, która określa skutki prawne będące następstwem niewykonania uprawnień przez czas określony w ustawie. Ustawowym skutkiem przedawnienia jest powstanie po upływie terminu przedawnienia po stronie tego, przeciw komu przysługuje roszczenie, uprawnienia do uchylenia się od jego zaspokojenia. Przedawnione roszczenie nie wygasa, ale zamienia się w tzw. zobowiązanie niezupełne, którego cechą jest niemożność jego przymusowej realizacji. Procesowym zaś następstwem skutecznego podniesienia zarzutu przedawnienia przez pozwanego jest oddalenie wniesionego powództwa.

Zgodnie z art. 295 § 1 k.p. bieg terminu przedawnienia przerywa się przez każdą czynność przed właściwym organem powołanym do rozstrzygania sporów lub egzekwowania roszczeń przedsięwziętą bezpośrednio w celu dochodzenia lub ustalenia albo zaspokojenia lub zabezpieczenia roszczenia.

Sporna w niniejszym postępowaniu była kwestia, czy pierwotne wtoczenie powództwa przerwało bieg przedawnienia także co do rozszerzonego kwotowo żądania o wynagrodzenie za pracę z kwoty 3.300 zł miesięcznie do kwoty 4.200,00 zł miesięcznie. Jak wynika z orzecznictwa Sądu Najwyższego (wyrok z 10 stycznia 2007 r. III PK 90/06, OSNP 2008, nr 11-12, poz. 155) do czynności, których dokonanie przerywa bieg przedawnienia, należą w szczególności wytoczenie powództwa przed sądem lub rozszerzenie powództwa w toku postępowania, przy czym decyduje data wniesienia pozwu lub data wniesienia do sądu pisma procesowego zawierającego rozszerzenie powództwa. Należy mieć na uwadze, że wniesienie pozwu przerywa bieg przedawnienia tylko co do roszczeń objętych żądaniem pozwu, gdyż sąd nie może wyrokować co do przedmiotu, który nie był objęty żądaniem ani zasądzić ponad żądanie (art. 321 § 1 k.p.c.). Przerwanie biegu przedawnienia następuje poprzez wytoczenie powództwa spełniającego wymagania przewidziane w art. 187 § 1 k.p.c. Na powództwo składa się nie tylko dokładne określenie żądania (np. wskazanie określonej kwoty), ale także przytoczenie okoliczności faktycznych uzasadniających to żądanie (art. 187 1 pkt 2 k.p.c.). Inaczej rzecz ujmując tylko dokładnie określone żądanie wraz z uzasadniającymi je okolicznościami faktycznymi określa granice rozpatrywania sprawy przez sąd. Pozew, w którym powód nie wystąpił z całym przysługującym żądaniem (świadomie lub nieświadomie) nie przerywa biegu przedawnienia co do tej części roszczenia w znaczeniu materialnoprawnym, która pozostała poza żądaniem tego pozwu. Ryzyko związane z dochodzeniem jedynie części przysługującego roszczenia obciążą powoda. Decydując się na dochodzenie części roszczenia wierzyciel musi pamiętać o tym, że wytoczenie powództwa przerywa bieg przedawnienia jedynie w stosunku do tej części wierzytelności, której dochodzi pozwem. W stosunku do pozostałej części roszczenie może ulec przedawnieniu, jeżeli zostanie ono zgłoszone dopiero w toku postępowania. Przerwanie biegu przedawnienia następuje tylko w granicach żądania będącego przedmiotem procesu, przerwaniu ulega bieg przedawnienia roszczenia objętego żądaniem i w takim rozmiarze, jaki został zgłoszony w żądaniu. Taki pogląd prezentuje też m.in. Sąd Najwyższy w wyroku z 16 listopada 2010 r. (I PK 79/10 LEX nr 725007).

W przypadku rozszerzenia powództwa sytuacja jest analogiczna jak przy wniesieniu pozwu, chyba że wysokość roszczenia nie jest możliwa do precyzyjnego określenia w chwili wniesienia pozwu (np. zmiana wysokości cen w toku postępowania, potrzeba specjalistycznych wyliczeń). W takim przypadku nie mamy do czynienia z ograniczeniem roszczeń do kwot oznaczonych w pozwie, pozew przerywa bieg przedawnienia także dla kwoty, o jaką powód ewentualnie podwyższy swoje żądanie w trakcie procesu. Z taką sytuacją mamy do czynienia w niniejszej sprawie. Wysokość dochodzonego wynagrodzenia za pracę była trudna do ustalenia w chwili składania pozwu 10 sierpnia 2020 r., powódka bowiem nie otrzymywała należnego jej wynagrodzenia począwszy od lipca 2017 roku do czerwca 2020 roku, nie miała więc wiedzy ani świadomości, że jej wynagrodzenie w stosunku do tego, które otrzymywała w 2016 r. uległo zmianie, a w tym przypadku podwyższeniu z kwoty 3.300,00 zł miesięcznie do kwoty 4.200,00 zł miesięcznie. Pozwany nie prowadził akt osobowych powódki w należyty sposób, powódka nie otrzymała aneksu do umowy podwyższającego jej wynagrodzenie, nastąpiło to automatycznie, ponieważ w tym czasie podwyższono wynagrodzenie wszystkim pracownikom pozwanej spółki, w tym powódce. Skoro powódka nie otrzymywała żadnego wynagrodzenia, to też nie miała wiedzy, że je podwyższono i od kiedy uległo ono zmianie. Informacje te uzyskała dopiero na etapie postępowania przed Sądem, w trakcie którego przedstawiono paski wynagrodzeń z listy płac, które zostały wygenerowane przez pozwaną spółkę za sporny okres i złożone do akt sprawy. Poza tym informacje te wynikały także z dokumentów takich jak PIT-11 za lata 2017-2020 r., z którymi powódka realnie zapoznała się dopiero na etapie postępowania przed Sądem. Mimo, że powódka za lata 2019-2020 rozliczyła się samodzielnie na formularzu PIT-37, to Sąd dał wiarę temu, że nie zwracała ona uwagi na wskazywane w tym dokumencie kwoty, bowiem nigdy wcześniej nie dokonywała rozliczeń i nie interesowała się tymi kwestiami, przekazywała dokumenty do rozliczenia księgowemu, który robił to w jej imieniu. Reasumując powódka nie miała dostępu do dokumentów, które umożliwiałyby dokładne określenie wysokości roszczenia. Powódka zarówno w pozwie jak i piśmie procesowym z dnia 14 czerwca 2023 r. dała wyraz temu, że domaga się całości należnego, a nie wypłaconego jej wynagrodzenia za pracę, za sporny okres od lipca 2017 roku do czerwca 2020 roku. Co do tego zdaniem Sądu nie powinno być żadnych wątpliwości. Natomiast fakt, że pierwotnie domagała się niepełnej kwoty wynagrodzenia, zamiast 4.200,00 zł miesięcznie, wynikał nie z błędnie obliczonej wysokości należnego wynagrodzenia za pracę, a z braku wiedzy na temat zmiany wysokości wynagrodzenia przez pozwaną i braku poinformowania o tym powódki. Tym samym Sąd przyjął, że kwotowe rozszerzenie w toku procesu roszczeń w zakresie wysokości wynagrodzenia nie stanowiło zgłoszenia nowego żądania opartego na innej podstawie faktycznej lub wykraczającego poza podstawę wskazaną w pozwie, lecz doprecyzowanie żądania pozwu, którego rozmiary nie były możliwe do określenia w chwili wytaczania powództwa. Inaczej trzeba traktować późniejsze kwotowe rozszerzenie powództwa w przypadku, gdy pracownik w pozwie jednoznacznie wyraża wolę uzyskania całego przysługującego mu wynagrodzenia, ale podane przezeń kwoty należności mają orientacyjny charakter, a dla precyzyjnego ich określenia konieczne jest zapoznanie się z dokumentacją prowadzoną przez pracodawcę. Wobec powyższego roszczenia powódki w części, o jaką powódka rozszerzyła żądanie pozwu w toku procesu, nie uległy przedawnieniu z uwagi na przerwanie biegu terminów przedawnienia w dacie wniesienia pozwu. W tych okolicznościach zarzut przedawnienia został oceniony jako niezasadny.

Wobec powyższego Sąd przystąpił do merytorycznego rozstrzygnięcia sprawy, której przedmiotem jest roszczenie powódki o zasądzenie na jej rzecz wynagrodzenia za pracę.

Bezsporne w sprawie było to, że powódka O. C. w okresie od 1 stycznia 2003 r. do 31 lipca 2020 r. była pracownikiem pozwanej spółki. Sporne w niniejszej sprawie było to, czy powódka otrzymała należne wynagrodzenie za pracę za okres od lipca 2017 roku do czerwca 2020 roku w wysokości 4.200 zł brutto miesięcznie.

Zgodnie z art. 78 k.p. wynagrodzenie za pracę powinno być tak ustalone, aby odpowiadało w szczególności rodzajowi wykonywanej pracy i kwalifikacjom wymaganym przy jej wykonywaniu, a także uwzględniało ilość i jakość świadczonej pracy (§1). W celu określenia wynagrodzenia za pracę ustala się, w trybie przewidzianym w art. 77 ¹ - 77 ³, wysokość oraz zasady przyznawania pracownikom stawek wynagrodzenia za pracę określonego rodzaju lub na określonym stanowisku, a także innych (dodatkowych) składników wynagrodzenia, jeżeli zostały one przewidziane z tytułu wykonywania określonej pracy (§2).

Jak wynika art. 80 k.p., wynagrodzenie przysługuje za pracę wykonaną. Za czas niewykonywania pracy pracownik zachowuje prawo do wynagrodzenia tylko wówczas, gdy przepisy prawa pracy tak stanowią. Wynika to bowiem z tego, iż umowa o pracę jest umową wzajemną, którą pracownik zobowiązuje się do świadczenia pracy, a pracodawca wypłacenia za nią wynagrodzenia. Jeżeli pracownik nie wywiązuje się ze swego zobowiązania, nie świadcząc pracy, pracodawca nie jest zobowiązany do wypłaty świadczenia wzajemnego, tj. wynagrodzenia z wyjątkami określonymi przez prawo (W. Muszalski (red.), Kodeks pracy. Komentarz. Wyd. 12, Warszawa 2019). Zgodnie z powyższym, aby pracownikowi przysługiwało wynagrodzenie za dany okres, musi on faktycznie w tym czasie pracę świadczyć.

W myśl art. 85 § 1 k.p., wypłaty wynagrodzenia za pracę dokonuje się co najmniej raz w miesiącu, w stałym i ustalonym z góry terminie. Wynagrodzenie za pracę płatne raz w miesiącu wypłaca się z dołu, niezwłocznie po ustaleniu jego pełnej wysokości, nie później jednak niż w ciągu pierwszych 10 dni następnego miesiąca kalendarzowego (art. 85 § 2 k.p.).

Pracodawca jest obowiązany terminowo i prawidłowo wypłacać wynagrodzenie za pracę (art. 94 pkt 5 k.p.). Powyższy obowiązek został skonkretyzowany w przepisach rozdziału Ia i rozdziału II działu III Kodeksu pracy, w których uregulowano zasady wypłacania wynagrodzenia za pracę oraz ochrony tego wynagrodzenia.

Podkreślić należy, że w razie sporu co do faktu zapłaty wynagrodzenia za pracę ciężar dowodu, że zobowiązanie w postaci wypłaty należnego wynagrodzenia za pracę zostało wykonane, spoczywa na dłużniku, a więc pracodawcy (art. 6 k.c. w związku z art. 300 k.p.).

W ocenie Sądu pozwana nie wykazała ani faktu wypłaty należnego powódce wynagrodzenia, ani braku podstaw do jego wypłaty. Pomimo szerokiego wachlarza możliwych środków dowodowych, strona pozwana nie wykazała okoliczności uzasadniających jej stanowisko.

W tym miejscu należy wskazać, że w myśl art. 149 § 1 k.p. pracodawca prowadzi ewidencję czasu pracy pracownika w celu prawidłowego ustalenia jego wynagrodzenia i innych świadczeń związanych z pracą. Jeżeli pracodawca nie prowadzi dokumentacji ewidencjonującej czas pracy pracowników, to jej brak obciąża właśnie pracodawcę (Sąd Najwyższy z dnia 16 listopada 2000 r., sygn. akt I PKN 80/00).

Jak wynika z ustalonego stanu faktycznego, strona pozwana - mimo ustawowego obowiązku - nie prowadziła ewidencji czasu pracy pracowników, na podstawie której możliwe byłoby ustalenie dni, w których pracownicy świadczyli pracę i w jakim wymiarze. Strona pozwana nie wykazała w żaden sposób, aby pracownicy podpisywali listy obecności.

W związku z tym powódka mogła skutecznie powołać się na wszelkie dowody na poparcie swojego żądania, w tym na okoliczność świadczenia przez nią pracy w spornym okresie.

Z okoliczności niniejszej sprawy wynika, że czas pracy powódki nie był w żaden sposób ewidencjonowany. Powódkę obowiązywał zadaniowy czas pracy, potwierdziły to w szczególności zeznania powódki O. C. oraz zeznania świadka M. C.. Powódka wykonywała pracę w okresie od lipca 2017 roku do czerwca 2020 roku, w różne dni oraz w różnych godzinach, na zmiany z pozostałymi członkami rodziny, którzy byli zatrudnieni w spółce. Po zakończeniu pracy powódka opuszczała biuro i zgodnie z kolejnością i swoją zmianą pracowała kolejnego dnia w drugim biurze. Jej obowiązki nie zmieniały się, wykonywała zadania związane z rozliczaniem kierowców oraz składaniem pieniędzy w sejfie, a w pracujące soboty rozliczała zyski i dzieliła je między współwłaścicieli. Taką samą pracę wykonywali pozostali członkowie rodziny, których czas pracy także nie był ewidencjonowany. Praktyką w pozwanej spółce był zadaniowy czas pracy dla członków rodziny współwłaścicieli spółki. Okoliczności te potwierdzili świadkowie, którzy widywali powódkę w dwóch siedzibach biura pozwanej spółki, w szczególności świadek M. C., który wykonywał taką samą pracę jak powódka, a ich czas pracy był zadaniowy i nie był ewidencjonowany ani w formie rejestracji elektronicznej wejść i wyjść ani w formie list obecności.

Skoro więc dla powódki nie była prowadzona ewidencja czasu pracy, to jak już wcześniej wspomniano, jej brak obciąża właśnie pracodawcę (Sąd Najwyższy z dnia 16 listopada 2000 r., sygn. akt I PKN 80/00).

W związku z tym powódka mogła skutecznie powołać się na wszelkie dowody na poparcie swojego żądania, co też w niniejszej sprawie miało miejsce. Jeżeli chodzi o spór co do faktu zapłaty wynagrodzenia za pracę ciężar dowodu, że zobowiązanie w postaci wypłaty należnego wynagrodzenia za pracę zostało wykonane, spoczywa na dłużniku, a więc pracodawcy (art. 6 k.c. w związku z art. 300 k.p.). W niniejszej sprawie pozwana spółka będąca pracodawcą nie przedstawiła w toku sprawy żadnych dowodów świadczących o wypłacie powódce należnego wynagrodzenia za sporny okres. Nie zostały przedstawione potwierdzenia przelewów, mimo że to właśnie w taki sposób, powódka otrzymywała wynagrodzenie w 2016 r. Nie przedstawiono również dokumentów takich jak podpisane przez powódkę upoważnienie do odbioru należnego jej wynagrodzenia dla M. C.. Nie przedstawiono podpisanych przez powódkę pokwitowań odbioru wynagrodzenia w formie gotówkowej przez nią samą. Jeżeli chodzi o przedstawione przez pozwaną dokumenty w postaci podpisanych nazwiskiem powódki pasków wynagrodzeń miesiące: kwiecień 2018 r., maj 2018 r., lipiec 2018 r., to Sąd nie uwzględnił tych dokumentów, jako mających potwierdzić wypłatę wynagrodzenia za ww. miesiące. Powódka zaprzeczyła aby rzeczywiście tak było, natomiast samego faktu podpisu i okoliczności w jakich przedstawiono jej do podpisu ww. dokumenty nie pamiętała. Powódka owszem przyznała, że mogła podpisać takie dokumenty, ponieważ podpisywała w trakcie pracy wiele dokumentów, jednak zaprzeczyła, aby jej podpisy na ww. dokumentach stanowiły potwierdzenie odbioru wynagrodzenia w gotówce. Poza tym pozwana nie przedstawiła pisemnej dyspozycji powódki, co do dokonywania wypłaty wynagrodzenia w gotówce. Świadek P. Z. jako osoba, która zajmowała się wypłatą wynagrodzeń pracownikom spółki, nie potwierdził, aby wypłacał powódce wynagrodzenie w takiej formie. Również zeznania przesłuchanych w sprawie świadków nie potwierdziły okoliczności wypłaty przez pozwaną spółkę należnego powódce wynagrodzenia za sporny okres. W tych okolicznościach Sąd przyjął, że powódka faktycznie nie otrzymała należnego jej wynagrodzenia za pracę za sporny okres, a jej roszczenie w tym zakresie zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Powódka przedstawiła wyliczenie swojego wynagrodzenia za okres od lipca 2017 roku do czerwca 2020 roku. Sąd uznał, że nie było podstaw do odmowy wiarygodności tym wyliczeniom i uznał, że na ich podstawie powódka skutecznie wykazała, w jakim wymiarze wykonywała swoje obowiązki pracownicze w spornym okresie oraz ile wynosiło należne jej wynagrodzenie za pracę. Pozwana z kolei w żaden sposób nie udowodniła, aby powódce wypłacono należne wynagrodzenia za pracę. Wobec powyższego zasadnym było przyjęcie stawki 4.200 zł brutto miesięcznie za sporny okres od lipca 2017 roku do czerwca 2020 roku zgodnie z żądaniem powódki w tym zakresie, wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie. Odnośnie odsetek Sąd miał na uwadze, że zgodnie z art. 85 ust. 2 k.p. wynagrodzenie za pracę płatne raz w miesiącu wypłaca się z dołu, niezwłocznie po ustaleniu jego pełnej wysokości, nie później jednak niż w ciągu pierwszych 10 dni następnego miesiąca kalendarzowego. Wobec tego wynagrodzenie za pracę powinno być płatne najpóźniej do 10 dnia następnego miesiąca za miesiąc poprzedni. Tym samym odsetki są należne od dnia następującego po dniu przypadającym na termin płatności wynagrodzenia, czyli od 11 dnia każdego miesiąca zgodnie z art. 481 k.c. W kontekście odsetek wymaga podkreślenia, że naruszenie zasady terminowości wypłaty wynagrodzenia daje pracownikowi możliwość dochodzenia odsetek przed sądem pracy. Jeśli ich wysokość nie została ustalona między stronami, należne będą odsetki ustawowe, począwszy od terminu płatności wynagrodzenia wynikającego z przepisów wewnątrzzakładowych (art. 481 k.c. w zw. z art. 300 k.p.). Wobec powyższego Sąd Okręgowy zasądził na rzecz powódki żądane przez nią kwoty tytułem wynagrodzenia za okres od lipca 2017 roku do czerwca 2020 roku po 4.200 zł brutto miesięcznie wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od 11 dnia każdego miesiąca do dnia zapłaty, zgodnie z jej stanowiskiem procesowym.

Sąd Okręgowy nadał wyrokowi rygor natychmiastowej wykonalności, do kwoty 4.200 zł, zgodnie z art. 477 ² § 1 k.p.c.

W kwestii kosztów postępowania Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. W niniejszej sprawie powódka wygrała proces w całości. W konsekwencji Sąd obciążył stronę pozwaną kosztami zastępstwa procesowego powódki w wysokości 4.050 zł. Wysokość kosztów zastępstwa procesowego ustalono na podstawie § 9 ust. 1 pkt 2 w związku z § 2 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie.

W zakresie pozostałych kosztów sądowych Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 113 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych i nakazał pobrać od pozwanej spółki na rzecz powódki kwotę 7.560,00 zł tytułem opłaty od pozwu, którą uiściła powódka najpierw w kwocie 5.940,00 zł a następnie tytułem opłaty uzupełniającej w kwocie 1.620,00 zł, tj. łącznie 7.560 zł.

Mając na uwadze całość powyższych rozważań Sąd Okręgowy orzekł jak w sentencji wyroku.

Sędzia SO Renata Gąsior