Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 maja 2024 roku

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: sędzia Agnieszka Stachurska

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 28 maja 2024 roku w W.

sprawy M. G.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych(...) Oddział w W.

o wysokość kapitału początkowego i wysokość emerytury

na skutek odwołania M. G.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...)Oddział w W.

z dnia 26 września 2023 roku, znak: (...)-2004

z dnia 27 września 2023 roku, znak: (...)

oddala odwołania.

UZASADNIENIE

M. G. w dniu 13 października 2023r. wniósł odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z dnia 26 września 2023r., znak (...)-2004, oraz od decyzji z dnia 27 września 2023r., znak (...), w którym wskazał, że w 2018 roku, gdy ukończył 60 lat i złożył wniosek o emeryturę wcześniejszą, to pojawił się taki sam problem, jak obecnie. W decyzji z 27 września 2018r. nie przyznano mu emerytury, tylko emeryturę pomostową wraz z ustaleniem kapitału początkowego z art. 185 ustawy emerytalnej. W związku z tym okres składowy wzrósł z 294 miesięcy do 354 miesięcy. Dalej ubezpieczony wskazał, że 12 września 2023r. ukończył 65 lat, a kilka dni wcześniej złożył wiosek o ponowne przeliczenie emerytury i kapitału początkowego. Decyzja o wysokości świadczenia została wydana z datą 27 września 2023r., natomiast decyzja o przeliczeniu kapitału początkowego z datą 26 września 2023r. Ubezpieczony nie zgadza się z powyższymi decyzji i nie rozumie, dlaczego nie przeliczono emerytury zgodnie z ustawą z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z ZUS, tj. art. 40, art. 43 ust. 2, art. 50, art. 183, art. 184, art. 185. Jako pracownik kolejowy nabył prawo do emerytury w dniu 12 września 2023r., przepracował ponad 41 lat, a według przelicznika za pracę w szczególnych warunkach i szczególnym charakterze dochodzi jeszcze 5 lat, bowiem jako maszynista przepracował ponad 36 lat (odwołanie, k. 3 a.s.).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. wniósł o oddalenie odwołania, a uzasadniając swe stanowisko przywołał treść art. 185 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, wskazując, że M. G., ur. (...), od 12 września 2018r. miał przyznaną emeryturę wcześniejszą zgodnie z art. 184 ustawy. Wobec tego organ rentowy przeliczył kapitał początkowy poprzez dodanie do udowodnionych okresów składkowych okresu równego różnicy pomiędzy wiekiem emerytalnym 67 lat a faktycznym wiekiem przejścia na emeryturę (60 miesięcy – 5 lat). W dniu 17 sierpnia 2023r. ubezpieczony złożył wniosek o emeryturę w wieku powszechnym. Decyzją z 27 września 2023 r., znak (...), organ rentowy przyznał wskazane świadczenie w powszechnym wieku emerytalnym, przyjmując do obliczenia jego wysokości kapitał początkowy ustalony na podstawie decyzji z dnia 26 września 2023r., znak (...) (...)- (...)-2004. W tej sytuacji nie ma zastosowania art. 185 ustawy o emeryturach i rentach z FUS. Z brzmienia tego przepisu wynika, że ma on zastosowanie tylko do emerytur nabywanych w zw. z art. 184 ustawy. Ponadto organ rentowy zauważył, że zgodnie z art. 25 ust. 1b ustawy, jeżeli ubezpieczony pobrał emeryturę częściową lub emeryturę na podstawie art. 46, 50, 50a, 50e, 184, to emeryturę, o której mowa w art. 24, ustaloną zgodnie z ust. 1, pomniejsza się o kwotę stanowiącą sumę kwot pobranych emerytur w wysokości przed odliczeniem zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych i składki na ubezpieczenie zdrowotne (odpowiedź na odwołanie z dnia 8 listopada 2023r., k. 7 a.s.).

Pełnomocnik ubezpieczonego w piśmie z 11 grudnia 2023r. wskazał, że M. G. od 18 lipca 1977r. do 31 marca 2016r. wykonywał pracę na stanowisku maszynisty pojazdów trakcyjnych, tj. pracę w warunkach szczególnych. Art. 43 ust. 2 ustawy o emeryturach i rentach z FUS przewiduje, że każdy pełny rok zatrudnienia na kolei na parowym, spalinowym lub elektrycznym pojeździe trakcyjnym, w drużynach konduktorskich oraz na stanowiskach manewrowych lub ustawiaczy liczy się jako 14 miesięcy zatrudnienia na kolei. Przepis ten ma zastosowanie nie tylko przy obliczaniu okresów zatrudnienia wymaganych dla ustalenia prawa do emerytury kolejowej, lecz także dla ustalenia prawa do emerytury ogólnej. Przyjęcie odmiennego poglądu oznaczałyby akceptację dla nierównego traktowania tego samego okresu zatrudnienia w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych. Okres zatrudnienia na kolei, wymieniony w art. 43 ust. 2 ustawy emerytalnej, należy uwzględnić także przy ustalaniu kapitału początkowego, co potwierdza wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z 8 października 2013r. (III AUa 496/12) oraz pismo Ministerstwa Pracy i Polityki Społecznej z 18 lutego 2010r. (znak: (...)505-159-BB/09) (pismo z 11 grudnia 2023r., k. 19-20 a.s.)

W kolejnym piśmie procesowym z 7 marca 2024r. pełnomocnik ubezpieczonego wskazał, że M. G. wnosi o:

1.  zmianę decyzji z dnia 26 września 2023r., znak: (...)-2004 poprzez zobowiązanie organu rentowego do ponownego ustalenia kapitału początkowego z uwzględnieniem, że okres składkowy wynosi łącznie 336 miesięcy (z uwzględnieniem wynikającego z 43 ust. 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych preferencyjnego przelicznika zatrudnienia, gdzie pełny rok wykonywania pracy przez w okresie od 18 lipca 1977r. na spalinowym i elektrycznym pojeździe trakcyjnym, liczony jest jako 14 miesięcy zatrudniania na kolei);

2.  zmianę zaskarżonej decyzji z dnia 27 września 2023r., znak: (...) poprzez zobowiązanie organu do przeliczenia emerytury z uwzględnieniem ustalonego jak wyżej kapitału początkowego;

3.  zasądzenie od organu rentowego na rzecz ubezpieczonego zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych (pismo procesowe z 7 marca 2024r., k. 35-36 a.s.).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

M. G., ur. (...), w okresie od 18 lipca 1977r. do 31 marca 2016r. zatrudniony był w przedsiębiorstwie (...), w (...) S.A. i w (...) S.A. – Zakład (...) w W. i wykonywał pracę kolejno na stanowiskach: rzemieślnika, młodszego maszynisty pojazdów trakcyjnych, maszynisty pojazdów trakcyjnych , starszego maszynisty pojazdów trakcyjnych i maszynisty pojazdów trakcyjnych (świadectwo pracy z 31 marca 2016r., k. 13 tom I akt ZUS). Pracodawca w dniu 15 marca 2016r. wystawił ubezpieczonemu zaświadczenie, w którym potwierdził, że ubezpieczony wykonywał pracę w warunkach szczególnych zgodną z punktem 5 załącznika nr 2 do ustawy o emeryturach pomostowych w okresach: od 1 maja 1979r. do 31 stycznia 1984r. jako młodszy maszynista pojazdów trakcyjnych, od 1 lutego 1984r. do 30 kwietnia 1995r. jako maszynista pojazdów trakcyjnych, od 1 maja 1995r. do 31 grudnia 2010r. jako starszy maszynista pojazdów trakcyjnych oraz od 1 stycznia 2011r. do nadal jako maszynista (zaświadczenie z 15 marca 2016r., k. 21 tom I akt ZUS). Ponadto w tej samej dacie zostało wystawione świadectwo wykonywania pracy w warunkach szczególnych poświadczające, że M. G. od 18 lipca 1977r. do 31 grudnia 2008r. wykonywał pracę w szczególnych warunkach oraz że okres ten jest zatrudnieniem na kolei w rozumieniu przepisów o zaopatrzeniu emerytalnym pracowników kolejowych i ich rodzin i zalicza się do okresu zatrudnienia w szczególnych warunkach, o którym mowa w § 4 ust. 3 rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego oraz wzrostu emerytur i rent inwalidzkich dla pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8 poz. 43 ze zm.) (świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach z 15 marca 2016r., k. 25 tom I akt ZUS).

W dniu 31 marca 2016r. M. G. złożył wniosek o emeryturę pomostową i takie świadczenie zostało mu przyznane od 1 kwietnia 2016r. do dnia poprzedzającego osiągnięcie wieku 67 lat (decyzja z 29 kwietnia 2016r. o przyznaniu emerytury pomostowej w kwocie zaliczkowej, k. 69-71 tom I akt ZUS; decyzja z 27 września 2016r. o przyznaniu emerytury pomostowej, k. 81-83 tom I akt ZUS).

Ubezpieczony w dniu 4 września 2018r. złożył wniosek o emeryturę (wniosek z dnia 4 września 2018r., k. 1-6 tom II akt ZUS). Decyzją z dnia 26 września 2018r., znak: (...)-2004, organ rentowy ponownie ustalił wartość kapitału początkowego. Do obliczenia podstawy wymiaru kapitału początkowego oraz obliczenia wskaźnika tej podstawy przyjęto przeciętą podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne z 10 kolejnych lat kalendarzowych, tj. od dnia 1 stycznia 1983r. do 31 grudnia 1992r. Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru kapitału początkowego wyniósł 122,61%. Podstawę wymiaru kapitału początkowego ustalono w wyniku pomnożenia wskaźnika wysokości podstawy wymiaru wynoszącego 122,61% przez 1.220,89 zł, tj. kwotę bazową. Ponadto przyjęto okresy składkowe w łącznym wymiarze 24 lat, 6 miesięcy, 14 dni, tj. 294 miesięcy i okresy nieskładkowe wynoszące 1 miesiąc, 5 dni, tj. 1 miesiąc, a także współczynnik proporcjonalny do wieku oraz okresu składkowego w wysokości 71,40% oraz średnie dalsze trwanie życia w wymiarze 209 miesięcy. Kapitał ustalony na dzień 1 stycznia 1999r. wyniósł 143.557,92 zł (decyzja ZUS z 26 września 2018r., k. 39 akt kapitałowych). Z kolei w decyzji z 17 września 2018r., znak: (...)-2004, organ rentowy – w związku ze zgłoszonym przez M. G. wnioskiem o przyznanie emerytury na podstawie art. 184 ustawy o emeryturach i rentach z FUS – przeliczył kapitał początkowy ustalony na dzień 1 stycznia 1999r. poprzez dodanie do udowodnionych okresów składkowych okresu równego różnicy pomiędzy wiekiem emerytalnym 67 lat a faktycznym wiekiem przejścia na emeryturę. Dodany okres wyniósł 5 lat (60 miesięcy), w wyniku czego kapitał początkowy po przeliczeniu stanowił kwotę 163.893,62 zł (decyzja ZUS z 27 września 2018r., k. 45 akt kapitałowych).

Decyzją z dnia 28 września 2018r., znak:(...)a następnie w decyzji z 7 listopada 2018r., znak: (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych(...) Oddział w W. przyznał ubezpieczonemu emeryturę na podstawie art. 184 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, począwszy od 12 września 2018r., najpierw w kwocie zaliczkowej, a potem ustalił jej ostateczną wysokość, która została obliczona zgodnie z zasadami określonymi w art. 26 ustawy emerytalnej i wyniosła 3.751,38 zł. Do emerytury przysługiwał ekwiwalent za deputat węglowy kolejowy w kwocie 126,75 zł (decyzja ZUS z 28 września 2018r., k. 11-13 tom II akt ZUS; decyzja ZUS z 7 listopada 2018r., k. 15-17 tom II akt ZUS).

M. G. w dniu 17 sierpnia 2023r. złożył wniosek o emeryturę w związku z osiągnięciem powszechnego wieku emerytalnego (wniosek z 17 sierpnia 2023r., k. 1-3 tom III akt ZUS). Organ rentowy decyzją z dnia 26 września 2023r., znak (...)-2004, ponownie ustalił wartość kapitału początkowego na dzień 1 stycznia 1999r. Do ustalenia wartości kapitału początkowego organ rentowy przyjął podstawę wymiaru kapitału początkowego w kwocie 1.496,93 zł ustaloną w decyzji z 27 września 2018r. o ponownym ustaleniu kapitału początkowego, okresy składkowe w łącznym wymiarze 24 lat, 6 miesięcy, 14 dni, tj. 294 miesięcy, okresy nieskładkowe wynoszące 1 miesiąc, 5 dni, współczynnik proporcjonalny do wieku oraz okresu składkowego w wysokości 71,40% oraz średnie dalsze trwanie życia w wymiarze 209 miesięcy. Kapitał początkowy ustalony na dzień 1 stycznia 1999r. wyniósł 143.557,92 zł (decyzja ZUS z 26 września 2023r., k. 54-55 akt kapi).

Decyzją z dnia 27 września 2023r., znak: (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. przyznał ubezpieczonemu prawo do emerytury od 12 września 2023r., tj. od osiągnięcia wieku emerytalnego. Wysokość świadczenia została obliczona zgodnie z zasadami określonymi w art. 26 ustawy emerytalnej i wyniosła 5.789,50 zł. Wraz z emeryturą ubezpieczonemu przysługuje ekwiwalent za deputat węglowy kolejowy w kwocie 384,64 zł miesięcznie (decyzja ZUS z 27 września 2023r., k. 4 tom III akt ZUS).

Powyższy stan faktyczny, który nie był sporny między stronami, Sąd ustalił na podstawie powołanych dokumentów, których wiarygodność nie budziła wątpliwości stron.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Rozpoznanie sprawy w analizowanym przypadku nastąpiło na posiedzeniu niejawnym. Taką możliwość daje art. 148 ¹ § 1 k.p.c. (tekst jedn. Dz. U. z 2023r., poz. 1550), który przewiduje, że sąd może rozpoznać sprawę na posiedzeniu niejawnym, gdy pozwany uznał powództwo lub gdy po złożeniu przez strony pism procesowych i dokumentów, w tym również po wniesieniu zarzutów lub sprzeciwu od nakazu zapłaty albo sprzeciwu od wyroku zaocznego, Sąd uzna – mając na względzie całokształt przytoczonych twierdzeń i zgłoszonych wniosków dowodowych – że przeprowadzenie rozprawy nie jest konieczne. W przedmiotowej sprawie okoliczności istotne w sprawie zostały wyjaśnione i ostatecznie ustalone poprzez dowody przeprowadzone na posiedzeniu niejawnym. Nie było więc potrzeby wyznaczania rozprawy, tym bardziej że strony o to nie wnosiły. W tych okolicznościach Sąd na podstawie powołanego przepisu ocenił, że wyznaczenie rozprawy nie jest konieczne, co w konsekwencji pozwoliło na rozpoznanie sprawy i wydanie rozstrzygnięcia na posiedzeniu niejawnym. O takim sposobie załatwienia sprawy Sąd wcześniej uprzedził strony, udzielając stronom tygodniowego terminu na złożenie pism procesowych prezentujących ich ostateczne stanowiska w sprawie (k. 41 a.s.).

W rozpoznawanej sprawie w niespornym stanie faktycznym istota sporu sprowadzała się do wykładni przepisów ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ( tekst jedn. Dz. U. z 2023r., poz. 1251, dalej jako ustawa emerytalna) w zakresie zastosowania preferencyjnego przelicznika, określonego przepisem art. 43 ust. 2 ww. ustawy do ustalenia wartości kapitału początkowego. Wskazany przepis, umieszczony w ustawie emerytalnej w rozdziale „Emerytura dla ubezpieczonych urodzonych przed dniem 1 stycznia 1949 r.” stanowi w ust. 1, że za okresy zatrudnienia na kolei uważa się okresy pozostawania w stosunku pracy w kolejowych jednostkach organizacyjnych, w czasie których pracownik pobierał wynagrodzenie lub zasiłki z ubezpieczenia społecznego: chorobowy, macierzyński lub opiekuńczy. Natomiast zgodnie z brzmieniem ust. 2 tego przepisu, każdy pełny rok zatrudnienia na kolei na parowym, spalinowym lub elektrycznym pojeździe trakcyjnym, w drużynach konduktorskich oraz na stanowiskach manewrowych lub ustawiaczy liczy się jako 14 miesięcy zatrudnienia na kolei.

Odnośnie interpretacji zaistniałego w sprawie zagadnienia judykatura jest bogatsza niż przedstawił to organ rentowy, powołując uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 4 grudnia 2013r. (II UZP 7/13, OSNP 2014 Nr 4, poz. 57). Uchwała ta wskazuje, że przy ustalaniu prawa i wysokości emerytury kolejowej, okresy zatrudnienia na kolei uwzględnia się z przelicznikiem, o którym mowa w art. 43 ust. 2 ustawy emerytalnej, brak jednak przepisu pozwalającego na przeliczenie stażu pracy na kolei przy ustalaniu kapitału początkowego, a także prawa do tzw. emerytury powszechnej. Wobec tego, że do wyliczenia kapitału początkowego przyjmuje się staż ogólny, nie ma możliwości uwzględniania okresów pracy na kolei z przelicznikami. Tak więc wykładnia językowa przedstawionych przepisów nie budzi wątpliwości i sprzeciwia się stosowaniu tzw. preferencyjnych przeliczników, między innymi pracy kolejowej do ustalania kapitału początkowego. Ten kierunek wykładni jest powszechnie aprobowany również w najnowszym orzecznictwie Sądu Najwyższego (zob. wyrok z dnia 1 grudnia 2016r., I UK 454/15, LEX nr 2188784). Problematyką preferencyjnych zasad uwzględniania okresów pracy na kolei zajął się Sąd Najwyższy w wyroku z 13 kwietnia 2023r. ( (...) 158/21), rozważając wcześniej występujące w orzecznictwie rozbieżności. Ostatecznie Sąd Najwyższy rozstrzygnął je w uchwale składu siedmiu sędziów z dnia 23 listopada 2022r. (III UZP 5/22, OSNP 2023r., Nr 5, poz. 54), gdzie w tezie wyjaśnił, że przewidziany w art. 43 ust. 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych sposób liczenia okresu zatrudnienia na kolei nie ma zastosowania przy ustalaniu okresu składkowego i nieskładkowego, o którym mowa w art. 184 ust. 1 pkt 2 tej ustawy. Wyrażając ten pogląd, Sąd Najwyższy w powiększonym składzie, stwierdził równocześnie, że:

1)  okres zatrudnienia na kolei jest okresem pracy w szczególnych warunkach w rozumieniu art. 184 ustawy emerytalnej, a więc 15 lat zatrudnienia na kolei osiągnięte do dnia 1 stycznia 1999r. spełnia przesłankę nabycia prawa do wcześniejszej emerytury w związku z pracą w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze;

2)  oprócz tego do nabycia prawa do takiej emerytury wymagane jest jednak jeszcze osiągnięcie odpowiedniego okresu składkowego i nieskładkowego (co najmniej 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn). Przy spełnieniu tego warunku nie stosuje się jednak specjalnego sposobu liczenia stażu emerytalnego według zasady pełny rok zatrudnienia jako 14 miesięcy, gdyż taki sposób liczenia dotyczy wyłącznie przesłanki nabycia prawa do emerytury kolejowej (art. 43 ust. 2 w związku z art. 40 pkt 2 ustawy emerytalnej), a wyjątków nie należy interpretować rozszerzająco (exceptiones non sunt extendendae);

3)  nie jest więc potrzebny przepis zakazujący stosowania art. 43 ust. 2 ustawy emerytalnej przy liczeniu innych staży ubezpieczeniowych lub ustalaniu prawa do innych świadczeń. Odwrotnie, aby przepis ten stosować nie tylko przy liczeniu stażu do emerytury kolejowej, niezbędny byłby przepis odsyłający (a takiego brak);

4)  okres zatrudnienia na kolei liczony jako zwykły okres zatrudnienia przy obliczaniu okresów składkowych i nieskładkowych nie traci charakteru okresu pracy w szczególnych warunkach, bo cecha takiej pracy nie ma w tym przedmiocie żadnego znaczenia. Nie jest to przypadek nierównego traktowania tego samego okresu, gdyż dotyczy różnych (odmiennych, nierelewantnych) sytuacji prawnych. Wręcz odwrotnie, przyjęcie tego sposobu wykładni (liczenie pełnego roku zatrudnienia jako 14 miesięcy okresów składkowych i nieskładkowych) prowadziłoby do nadmiernego (nieuzasadnionego) uprzywilejowania (faworyzowania) osób zatrudnionych na kolei, co oznaczałoby naruszenie zasady równego traktowania;

5)  przepis art. 43 ust. 2 ustawy emerytalnej stanowi niezawierające uzasadnienia aksjologicznego odstępstwo od zasady równego traktowania ubezpieczonych, które mogłoby być stosowane do ustalenia 25-letniego okresu składkowego i nieskładkowego, o którym mowa w art. 184 ust. 1 pkt 2 tej ustawy, tylko na podstawie jednoznacznego przepisu ustawy. Również wykładnia teleologiczna, systemowa, historyczna oraz komparatystyczna sprzeciwiają się wykładni o zastosowaniu art. 43 ust. 2 ustawy emerytalnej do ustalenia przesłanek (stażu zatrudnienia) innych świadczeń z ubezpieczeń społecznych czy też oceny zaistnienia innych stanów prawnych;

6)  art. 43 ust. 2 i art. 40 pkt 2 ustawy emerytalnej należy łącznie odczytać normę, według której przy ustalaniu prawa do emerytury kolejowej wymagane jest 15 lat zatrudnienia na kolei, przy czym każdy pełny rok zatrudnienia na kolei na parowym, spalinowym lub elektrycznym pojeździe trakcyjnym, w drużynach konduktorskich oraz na stanowiskach manewrowych lub ustawiaczy liczy się jako 14 miesięcy zatrudnienia na kolei. Jest to więc norma identyczna w konstrukcji, jak z art. 50d ust. 1 ustawy emerytalnej. Brak jest natomiast przepisu o zastosowaniu takiego przelicznika do ustalenia stażu ubezpieczeniowego (okresów składkowych i nieskładkowych).

Powyższe prowadzi do wniosku, iż stanowisko ubezpieczonego prezentowane w przedmiotowej sprawie jest niesłuszne. Umiejscowienie art. 43 ust. 2 ustawy emerytalnej wskazuje, iż przepis ten miał zastosowanie tylko do ustalania prawa do emerytur kolejowych. Został on zamieszczony w Rozdziale 2 Działu II ustawy emerytalnej, poświęconym problematyce emerytur dla ubezpieczonych urodzonych przed dniem 1 stycznia 1949r. Ubezpieczeni urodzeni po tej dacie nabywają prawo do emerytury na ogólnych zasadach, z wyjątkami określonymi w przepisach Rozdziału 3 Działu II ustawy (art. 46 i następne), odnoszącymi się do niektórych ubezpieczonych urodzonych po dniu 31 grudnia 1948r., a przed dniem 1 stycznia 1969r., jeżeli warunki do uzyskania emerytury na preferencyjnych zasadach spełnią najpóźniej do dnia 31 grudnia 2008r. W stosunku do pozostałych ubezpieczonych prawo do emerytury nabywanej według uprzywilejowanych zasad zostało wygaszone (z wyjątkami określonymi w art. 50a i następnych oraz w art. 184 ustawy emerytalnej). Oznacza to, że dla ubezpieczonych urodzonych po dniu 31 grudnia 1948r., którzy nie spełnili przed dniem 1 stycznia 2009r. warunków nabycia prawa do emerytury, nie jest już możliwe ustalanie okresu uprawniającego do emerytury przy zastosowaniu uprzywilejowanych zasad, w tym z uwzględnieniem preferencyjnego przelicznika okresu zatrudnienia na kolei przewidzianego w art. 43 ust. 2 ustawy emerytalnej. Preferencyjnych przeliczników pracy na kolei (art. 43 ust. 2) nie można wykorzystać również przy ustalaniu kapitału początkowego zgodnie z przepisem art. 174 ust. 2 pkt 1 ustawy emerytalnej (postanowienie Sądu Najwyższego z 29 września 2021r., (...) 239/21).

Rację ma ubezpieczony akcentując, że wskazywana przez ZUS uchwała Sądu Najwyższego z dnia 4 grudnia 2013r., sygn. akt VII UZP 7/13, jak i inne orzeczenia, na które Sąd wskazał, nie mają mocy wiążącej w niniejszej sprawie, lecz zauważyć należy, że wykładnia w nich przedstawiona może być stosowana w analizowanym przepadku. Sąd Okręgowy, podzielając tę wykładnię, nie znajduje podstaw do nieuwzględnienia jej i obliczenia wysokości kapitału początkowego na takich samych zasadach jak emerytury kolejowej.

Jeśli chodzi natomiast o orzeczenia przywołane przez pełnomocnika ubezpieczonego - wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 8 stycznia 2013r. w sprawie o sygn. akt III AUa 496/12 oraz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 czerwca 2004r. w sprawie o sygn. akt II UK 412/03 – to, jak już wcześniej zostało wskazane, Sąd Najwyższy zauważył rozbieżności w orzecznictwie dotyczące analizowanej problematyki, co stało się podstawą do przekazania sprawy składowi powiększonemu SN, który w przywołanej i streszczonej uchwale składu siedmiu sędziów omówił wszystkie wątpliwości. Sąd Okręgowy, podzielając poglądy w niej przedstawione, mające bezpośrednie przełożenie na stan faktyczny analizowanej sprawy, przyjął więc, że ma racji M. G., przyjmując, że sposób liczenia stażu pracy wskazany w art. 43 ust. 2 ustawy emerytalnej ma takie samo zastosowanie we wszystkich sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych. Z powodów, które zostały przedstawione tak nie jest, dlatego brak jest podstaw do zastosowania przelicznika zatrudnienia na kolei, o którym mowa w art. 43 ust. 2 ww. ustawy, przy ustalaniu wartości kapitału początkowego, a tym samym wysokości przyznanej ubezpieczonemu emerytury. Ich wysokość ZUS ustalił zgodnie z obowiązującymi przepisami. Wyliczając kapitał początkowy prawidłowo wyliczył staż pracy, nie stosując art. 185 ustawy emerytalnej, który ma zastosowanie tylko w przypadku przyznania emerytury w oparciu o art. 184. Długość okresów składkowych i nieskładkowych, przyjęta do obliczenia kapitału początkowego, zasadnie nie została więc zwiększona o różnicę między wiekiem emerytalnym a faktycznym wiekiem przejścia na emeryturę, jak również słusznie nie zastosowano przelicznika z art. 43 ust. 2 ustawy emerytalnej.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. oddalił odwołania od obu zaskarżonych decyzji.