Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 listopada 2023 r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: sędzia Monika Rosłan-Karasińska

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 7 listopada 2023 r. w Warszawie

sprawy M. O.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W.

o rentę z tytułu niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy

na skutek odwołania M. O.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W.

z dnia 15 grudnia 2021 r. znak (...)

oddala odwołanie.

Sygn. akt VII U 184/22

UZASADNIENIE

M. O. w dniu 27 grudnia 2021 r. złożyła odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z dnia 15 grudnia 2021 r. znak (...) i wniosła o jej zmianę poprzez przyznanie jej prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy.

W uzasadnieniu swojego stanowiska podniosła, że 22 marca 2021 r. miała wypadek w pracy, po którym jej stan zdrowia się pogorszył w stopniu znacznym. Lekarz stwierdził, że jej leczenie będzie trwało dożywotnio. Natomiast lekarz orzecznik ZUS stwierdził, że częściowa niezdolność do pracy powstała 8 stycznia 2019 r., z kolei odwołująca po tej dacie wykonywała pracę. Z kolei na zaświadczeniu od lekarza prowadzącego jest napisane, że to wypadek z 22 marca 2021 r. przyczynił się do trwałej niezdolności do pracy. W ocenie odwołującej rezonans magnetyczny z 2019 r. , nie pokazuje takich zmian jak rezonans z 2021 r. wykonany po wypadku w pracy (odwołanie, k. 3 a.s.).

W odpowiedzi na odwołanie Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. wniósł o jego oddalenie.

Uzasadniając swe stanowisko powołał się na treść art. 6 ust. 1 pkt 6 oraz art. 17 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych oraz wskazał, że w dniu 10 grudnia 2021 r. komisja lekarska ZUS wydała orzeczenie, w którym uznała M. O. częściowo niezdolną do pracy od 8 stycznia 2019 r. do 30 września 2023 r. bez związku z wypadkiem przy pracy. W oparciu o powyższe orzeczenie organ rentowy odmówił ubezpieczonej prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy (odpowiedź na odwołanie, k. 4 a.s.).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

M. O. urodzona (...), z zawodu jest sprzedawcą, ostatnio pracowała jako sprzątaczka. W dniu 7 kwietnia 2007 r. ubezpieczona w trakcie zatrudnienia na stanowisku sprzedawcy w (...) s.c. (...), (...) w N. zmywała podłogę w sklepie, poślizgnęła się upadając na lewą nogę. Skutkiem tego wypadku było rozwarstwienie części centralnej łękotki stawu kolanowego lewego i zerwanie części włókien więzadeł. Zdarzenie z 7 kwietnia 2007 r. zostało uznane za wypadek przy pracy (pismo ZUS (...) Oddział w W. Wydział Zasiłków z 27 sierpnia 2008 r. – a.r., protokół nr (...) z ustalenia okoliczności i przyczyn wypadku przy pracy z załącznikami -a.r.).

W związku z wypadkiem z 7 kwietnia 2007 r. M. O. wystąpiła do ZUS z wnioskiem o rentę z tytułu niezdolności do pracy. Decyzją z dnia 30 września 2009 r. ZUS (...) Oddział w W. przyznał ubezpieczonej prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy w związku z wypadkiem od 21 lipca 2009 r., tj. od zaprzestania podbierania świadczenia rehabilitacyjnego. Decyzją z dnia 8 marca 2012 r. organ rentowy przyznał ubezpieczonej rentę do dnia 30 września 2012 r. (decyzja ZUS z 30 września 2009 r., decyzja ZUS z 8 marca 2012 r. -a.r.).

W dniu 16 marca 2012 r. M. O. przebyła leczenie operacyjne - rekonstrukcję ALC z wykorzystaniem sztucznego implantu neoligament (karta informacyjna z leczenia szpitalnego z 20 marca 2012 r. – a.r.).

Po zakończeniu pobierania renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy w związku z wypadkiem ubezpieczona pracowała w 2014 r. jako pokojowa, na przełomie 2014 i 2015 r. jako pracownik obsługi – pomoc nauczyciela, w 2016 r. jako opiekun w ośrodku pomocy społecznej (świadectwa pracy: z 30 kwietnia 2014 r., z 26 stycznia 2015 r., z 26 czerwca 2015 r., z 2 stycznia 2017 r. – a.r.).

W dniu 19 września 2017 r. ubezpieczona złożyła wniosek o rentę z tytułu niezdolności do pracy. Decyzją z dnia 13 grudnia 2017 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. odmówił ubezpieczonej prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, ponieważ lekarz orzecznik ZUS orzeczeniem z dnia 17 października 2017 r., orzekł że M. O. nie jest niezdolna do pracy (wniosek o rentę z 19 września 2017 r., decyzja ZUS z 13 grudnia 2017 r. – a.r.).

W dniu 22 marca 2021 r. M. O. będąc zatrudniona na stanowisku pracownika serwisu sprzątającego uległa wypadkowi w pracy. W dniu 22 marca 2021 r. rozpoczęła pracę o godzinie 8:00 i zajmowała się odkurzaniem, wynoszeniem śmieci, myciem podłóg i wycieraniem kurzy. W trakcie podejmowania czynności zmierzających do mycia podłogi na korytarzu trzymając w jednym ręku mopa do mycie podłogi, poślizgnęła się i upadła całym ciężarem ciała na lewą stronę, na lewe kolano. Po wypadku ubezpieczona została przyjęta w Szpitalnym oddziale SOR, gdzie wykonano RTG, na kolano założono ortezę, ubezpieczona otrzymała zwolnienie lekarskie od 23 marca 2021 r. do 2 kwietnia 2021 r. Zespół powypadkowy stwierdził, że przyczyną wypadku było poślizgnięcie się na podłodze, podczas przemieszczania się z urządzeniem typu mop do wykonania czynności mycia podłogi. Zdarzenie zostało uznane za wypadek przy pracy (protokół nr (...) z ustalenia okoliczności i przyczyn wypadku przy pracy z załącznikami -a.r.).

M. O. w dniu 4 października 2021 r. zwróciła się do organu rentowego z wnioskiem o rentę z tytułu niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy. Orzeczeniem z dnia 10 grudnia 2021 r. Komisja Lekarska ZUS uznała, że odwołująca jest częściowo niezdolna do pracy do 30 września 2023 r., z datą powstania częściowej niezdolności 8 stycznia 2019 r. i ustaliła, że częściowa niezdolność do pracy nie pozostaje w związku z wypadkiem przy pracy. W oparciu o powyższe orzeczenie organ rentowy decyzją z dnia 15 grudnia 2021 r. znak (...) odmówił ubezpieczonej prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy (wniosek z 4 października 2021 r., orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS z 10 grudnia 2021 r., decyzja ZUS z 15 grudnia 2021 r. -a.r.).

Postanowieniem z dnia 4 kwietnia 2022 r. Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego ortopedy na okoliczność ustalenia czy odwołująca się jest całkowicie lub częściowo niezdolna do pracy, a jeżeli tak, to czy niezdolność ta powstała w związku z wypadkiem przy pracy oraz czy jest to niezdolność trwała czy okresowa, a jeżeli okresowa to na jaki okres (postanowienie, k. 11 a.s.).

W opinii z dnia 22 czerwca 2022 r. biegły sądowy ortopeda i traumatolog M. G. rozpoznał u ubezpieczonej stan po licznych urazach kolana lewego, z uszkodzeniem wiezadłowo – łakotkowym, stan po licznych artroskopiach kolana lewego, dyskopatię kręgosłupa. Analiza przedstawionej dokumentacji, zebrany wywiad, przeprowadzone badanie, pozwoliły biegłemu stwierdzić, że ubezpieczona nie utraciła zdolności do pracy. Biegły wskazał, że przebyła liczne urazy stawów kolanowych i wymagała z tego powodu leczenia operacyjnego, jednak w chwili obecnej uzyskano dobry wynik leczenia, maksymalnie możliwy do uzyskania efekt leczenia. Biegły zaznaczył, że wyprost obu stawów kolanowych jest pełen i prawidłowy, a zgięcie kolan zdecydowanie przekracza kąt prosty, nie występują objawy niestabilności, a siła mięśniowa i masa mięśniowa jest dobrze zachowana, nie występują objawy stanu zapalnego stawów czy objawy łąkotkowe, bądź objawy blokowania. W zakresie kończyn górnych nie występuje dysfunkcja. Ruchy w stawach i siła mięśniowa są prawidłowe, chwytność jest prawidłowa nie występują objawy stanu zapalnego stawów. Biegły stwierdził, że ubezpieczona jest zdolna do pracy zgodnie z kwalifikacjami i umiejętnościami (opinia biegłego ortopedy M. G., k. 16-19 a.s.).

Do powyższej opinii zastrzeżenia wniosła odwołująca się, wskazując, że opinia ta jest sprzeczna z opinią lekarza prowadzącego i lekarza orzecznika ZUS, którzy stwierdzili częściową niezdolność do pracy z ogólnego stanu zdrowia, ponadto wskazała, że zgodnie z najnowszym orzeczeniem lekarza medycyny pracy nie została dopuszczona do pracy z uwagi na stan zdrowia, ubezpieczona wniosła o ponowne przeprowadzenie badania przez biegłego (k. 30-30v. a.s.).

Postanowieniem z dnia 23 września 2022 r. Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego ortopedy z wyłączeniem biegłego M. G. na okoliczności jak w postanowieniu z 4 kwietnia 2022 r. (postanowienie, k. 40 a.s.).

W opinii z dnia 28 listopada 2022 r. biegły sądowy ortopeda P. R. po analizie dokumentacji medycznej z dotychczasowego leczenia oraz po zbadaniu ubezpieczonej stwierdził, że jest niezdolna częściowo do pracy z powodów ortopedycznych, a niezdolność do pracy powstała w związku z wypadkiem przy pracy w 2007 r. i ma charakter trwały. Biegły uzasadniając swoje stanowisko wskazał, że wypadek w pracy w 2007 r. spowodował uszkodzenie / zerwanie więzadła krzyżowego przedniego lewego kolana, była to pierwotna i bezpośrednia przyczyna dalszych problemów związanych z niewydolnością lewego kolana, a powikłania związane z leczeniem skutkowały koniecznością wielokrotnych operacji lewego kolana. Od 2007 r. ubezpieczona stale się leczyła z powodu niewydolności lewego kolana i stale była częściowo niezdolna do pracy. Mogła okresowo podejmować pracę fizyczną, jednak każda aktywność zawodowa nie mogła być kontynuowana z powodu ograniczenia funkcji lewego kolana i potrzeby wykonania kolejnych zabiegów operacyjnych. Z kolei w dniu 22 marca 2021 r. ubezpieczona doznała urazu skrętnego kolana lewego, który nie przyczynił się do pogorszenia zdrowia, ponieważ nie wywołał żadnych trwałych ani długotrwałych dysfunkcji lewego kolana. Natomiast uszkodzenie kolana z 2007 r. jest trwałe i pomimo leczenia, w tym wielokrotnych zabiegów operacyjnych nie odzyskała pełnej zdolności do pracy. Uraz który miał miejsce 8 stycznia 2019 r. był następstwem pośrednim urazu z 2007 r., dlatego też zasadne jest uznanie częściowej zdolności do pracy od 8 stycznia 2019 r. do 30 września 2023 r., jako następstwa wypadku z 2007 r. Wszystkie powyższe okoliczności prowadzą do wniosku, że ubezpieczona jest częściowo niezdolna do pracy od 2007 r. z przerwami okresowymi, kiedy podejmowała pracę w sytuacji krótkotrwałych okresów poprawy po poszczególnych zabiegach operacyjnych, co potwierdza m.in. opinia lekarska ZUS z 8 lutego 2022r. , w której wskazano, że kolano lewe do wypadku w 2021 r. było cały czas niestabilne (opinia biegłego ortopedy P. R., k. 49-52 a.s.).

Do powyższej opinii zastrzeżenia zgłosił organ rentowy, który wniósł o dopuszczenie dowodu z innego biegłego sądowego ortopedy (k. 63). Postanowieniem z dnia 30 stycznia 2023 r. Sąd na podstawie art. 235 ² § 2 i 5 k.p.c. pominął wniosek o dopuszczenie dowodu z innego biegłego sądowego ortopedy, jako zmierzający do przedłużenia postępowania, mając na uwadze, że wszelkie okoliczności związane ze stanem zdrowia ubezpieczonej z punktu widzenia ortopedycznego zostały już wyjaśnione. Z uwagi na konieczność ustalenia, czy odwołująca się jest całkowicie lub częściowo niezdolna do pracy, a jeżeli tak, to czy niezdolność ta powstała w związku z wypadkiem przy pracy oraz czy jest to niezdolność okresowa od 8 stycznia 2019 r. do 30 września 2023 r. bez związku z wypadkiem przy pracy, Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego z zakresu medycyny pracy (postanowienie, k. 86 a.s.).

W opinii z dnia 23 maja 2023 r. biegła sądowa z zakresu medycyny pracy D. S. stwierdziła, że schorzenia i stopień ich zaawansowania spowodowały u ubezpieczonej częściową niezdolność do pracy zgodnej z poziomem kwalifikacji od 8 stycznia 2019 r. do 30 września 2023 r. bez związku z wypadkiem przy pracy z dnia 22 marca 2021 r. Ubezpieczona jest zdolna do pracy jak dla osób z orzeczonym stopniem niepełnosprawności. Wypadek przy pracy z 22 marca 2021 r. nie spowodował uszczerbku na zdrowiu, a istniejące dysfunkcje narządu ruchu występowały przed wypadkiem z 22 marca 2021 r. (opinia biegłego z zakresu medycyny pracy, k. 135-138 a.s.).

Powyższy stan faktyczny Sąd Okręgowy ustalił na podstawie dowodów z dokumentów zawartych w aktach sprawy i aktach rentowych odwołującej. Zdaniem Sądu powołane wyżej dokumenty, w zakresie w jakim Sąd oparł na nich swoje ustalenia są wiarygodne, wzajemnie się uzupełniają i tworzą spójny stan faktyczny. Nie były one przez strony kwestionowane w zakresie ich autentyczności i zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy, a zatem okoliczności wynikające z treści tych dokumentów należało uznać za bezsporne i mające wysoki walor dowodowy.

Jednocześnie w toku sprawy, Sąd Okręgowy dopuścił dowód z opinii biegłych sądowych lekarzy specjalistów z zakresu ortopedii i medycyny pracy celem ustalenia, czy odwołująca się jest całkowicie lub częściowo niezdolna do pracy, a jeżeli tak, to czy niezdolność ta powstała w związku z wypadkiem przy pracy. Sąd nie oparł się na opinii biegłego z zakresu ortopedii M. G., bowiem biegły nie uzasadnił wystarczająco z jakich powodów uznał, że ubezpieczona jest zdolna do pracy zgodnie z kwalifikacjami i umiejętnościami. Biegły w swojej opinii nie uwzględnił szeregu istotnych okoliczności związanych m.in. z licznymi wypadkami przy pracy i licznymi operacjami, którym była poddana ubezpieczona.

W realiach rozpoznawanej sprawy, Sąd oparł się na opiniach biegłych ortopedy P. R. i biegłego z zakresu medycyny pracy D. S. w zakresie jakim stwierdzili, że częściowa niezdolność do pracy ubezpieczonej nie ma związku z wypadkiem przy pracy, który miał miejsce 22 marca 2021 r. Biegli opiniowali odwołującą na podstawie dostępnej dokumentacji medycznej oraz bezpośredniego badania. W swoich opiniach biegli uwzględnili także najnowszą dokumentację medyczną dotyczącą ubezpieczonej. Biegli rozpoznali u M. O. częściową niezdolność do pracy od 2007 r., kiedy miał miejsce wypadek w pracy, który spowodował uszkodzenie / zerwanie więzadła krzyżowego przedniego lewego kolana. Biegli byli zgodni co do tego, że była to pierwotna i bezpośrednia przyczyna dalszych problemów związanych z niewydolnością lewego kolana, a powikłania związane z leczeniem skutkowały koniecznością wielokrotnych operacji lewego kolana. Niezdolność do pracy od 2007 r. była częściowa, bowiem miały miejsce przerwy w tej niezdolności, kiedy ubezpieczona podejmowała pracę w sytuacji krótkotrwałych okresów poprawy po poszczególnych zabiegach operacyjnych. W konkluzji Sąd oparł się na opinii biegłego z zakresu medycyny pracy, który podzielił wnioski biegłych z zakresu ortopedii, co do tego, że schorzenia i stopień ich zaawansowania spowodowały u ubezpieczonej częściową niezdolność do pracy zgodnej z poziomem kwalifikacji od 8 stycznia 2019 r. do 30 września 2023 r. bez związku z wypadkiem przy pracy z dnia 22 marca 2021 r.

Na tej podstawie, Sąd doszedł do przekonania, że analizowane opinie biegłych stanowią rzeczowe i wartościowe źródło ustaleń faktycznych w sprawie, tym bardziej, że ostateczne wnioski wynikające z opinii biegłych były zgodne i spójne. Wskazać również należy, że ww. biegli są specjalistami w swoich dziedzinach, posiadają bogate doświadczenie zawodowe oraz jak już zostało wskazane wyżej zapoznali się z całokształtem dokumentacji medycznej dotyczącej ubezpieczonej, jak też przeprowadzili jej badanie. W sposób przekonujący przedstawili również uzasadnienie swoich wniosków oraz rzetelnie i logicznie odpowiedzieli na postawione w tezie dowodowej pytania. Wobec tego sporządzone przez nich opinie nie pozostawiają żadnych wątpliwości. Wobec powyższego Sąd Okręgowy ocenił ww. opinie biegłych na równi z innymi środkami dowodowymi, a w szczególności ze znajdującą się w aktach sprawy i aktach organu rentowego kompleksową dokumentacją medyczną i uznał, że zgromadzony w sprawie materiał dowodowy stanowił wystarczającą podstawę do uznania, że opinie ww. biegłych spełniają wymogi przewidziane dla tego rodzaju środków dowodowych, które zostały określone w art. 278 k.p.c. i 285 k.p.c., a także w art. 12-14 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1251). Zastrzeżenia strony odwołującej stanowiły jedynie polemikę z prawidłowo przeprowadzonymi opiniami i były subiektywnymi ocenami jej stanu zdrowia, wobec czego nie zasługiwały one na uwzględnienie.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie M. O. podlegało oddaleniu.

Spór w przedmiotowej sprawie dotyczy prawa M. O. do renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy. Zgodnie z art. 6 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (tekst jedn. Dz. U. z 2022 r. poz. 2189 z późn. zm. – dalej jako ustawa wypadkowa) ubezpieczonemu, który stał się niezdolny do pracy wskutek wypadku przy pracy lub choroby zawodowej przysługuje renta z tytułu niezdolności do pracy. Natomiast w myśl art. 17 ust. 1 ustawy wypadkowej, przy ustalaniu prawa do renty z tytułu ubezpieczenia wypadkowego, do ustalenia wysokości świadczeń oraz ich wypłaty stosuje się odpowiednio przepisy ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1251 – dalej jako ustawa emerytalna) z uwzględnieniem przepisów ustawy wypadkowej. Świadczenia, o których mowa w ust. 1, przysługują niezależnie od długości okresu ubezpieczenia wypadkowego oraz bez względu na datę powstania niezdolności do pracy spowodowanej wypadkiem przy pracy lub chorobą zawodową (ust. 2).

Powyższe odesłanie do przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS sprawia, że przy ocenie niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy znajdują zastosowanie przepisy art. 12 i art. 13 ustawy emerytalnej. Zgodnie z art. 12 ust. 1 tej ustawy niezdolność do pracy jest kategorią ubezpieczenia społecznego łączącą się z całkowitą lub częściową utratą zdolności do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu bez rokowania jej odzyskania po przekwalifikowaniu. Powyższy przepis rozróżnia dwa stopnie niezdolności do pracy – niezdolność częściową oraz całkowitą. Osobą częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji (ust. 3). Z kolei całkowita niezdolność do pracy polega na utracie zdolności do wykonywania jakiejkolwiek pracy (ust. 2). Jednocześnie, zgodnie z treścią art. 13 ust. 1 ustawy emerytalnej, przy ocenie stopnia i trwałości tej niezdolności oraz rokowania co do jej odzyskania uwzględnia się zarówno stopień naruszenia sprawności organizmu, możliwość przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, jak i możliwość wykonywania pracy dotychczasowej lub podjęcia innej oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne ubezpieczonego. Przy tym niezdolność do pracy orzeka się na okres dłuższy niż 5 lat, jeżeli według wiedzy medycznej nie ma rokowań do odzyskania zdolności do pracy; gdy zaś takie rokowania istnieją, orzeka się okresową niezdolność do pracy (ust. 2 i 3).

W rozpatrywanej sprawie bezsporne jest, że M. O. uległa wypadkowi przy pracy 22 marca 2021 r., w wyniku którego doznała urazu skrętnego kolana lewego, uraz ten nie przyczynił się do pogorszenia zdrowia, ponieważ nie wywołał żadnych trwałych ani długotrwałych dysfunkcji lewego kolana. W zaskarżonej decyzji organ rentowy odmówił przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy, powołując się na orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 10 grudnia 2021 r., która uznała, że ubezpieczona że odwołująca jest częściowo niezdolna do pracy do 30 września 2023 r., z ogólnego stanu zdrowia.

Ocena niezdolności do pracy w zakresie dotyczącym naruszenia sprawności organizmu i wynikających stąd ograniczeń możliwości wykonywania zatrudnienia wymaga z reguły wiadomości specjalnych. W sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych dotyczących prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, do dokonywania ustaleń w zakresie oceny stopnia zaawansowania chorób oraz ich wpływu na stan czynnościowy organizmu, uprawnione są osoby posiadające fachową wiedzę medyczną, a zatem okoliczności tych można dowodzić tylko przez dowód z opinii biegłych sądowych, zgodnie z treścią art. 278 k.p.c. Opinia biegłego ma na celu ułatwienie sądowi należytej oceny zebranego materiału dowodowego wtedy, gdy potrzebne są do tego wiadomości specjalne. Dlatego też opinie sądowo – lekarskie sporządzone w sprawie przez lekarzy specjalistów, mają zasadniczy walor dowodowy dla oceny schorzeń występującego z wnioskiem o świadczenie rentowe (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 11 lutego 2016r., III AUa 1609/15).

Mając na względzie powyższe, Sąd Okręgowy przeprowadził postępowanie dowodowe z uwzględnieniem dokumentacji medycznej ubezpieczonej, której analizę zlecił biegłym sądowym. Biegły sądowy ortopeda P. R. i biegły z zakresu medycyny pracy D. S., wskazali w swoich opiniach, że M. O. jest częściowo niezdolna do pracy zgodnej z poziomem kwalifikacji do 30 września 2023 r. bez związku z wypadkiem przy pracy z dnia 22 marca 2021 r. Odnosząc się do zastrzeżeń ubezpieczonej, zgłoszonych wobec tychże opinii, zdaniem Sądu, należało przyjąć, iż brak jest podstaw do aprobaty stanowiska odwołującej oraz zarzutów zgłoszonych względem opinii biegłych ww. specjalności. Biegli dokładnie przeanalizowali dokumentację medyczną ubezpieczonej i przeprowadzili badania, na podstawie których stwierdzili, że od 2007 r. ubezpieczona stale się leczyła z powodu niewydolności lewego kolana i stale była częściowo niezdolna do pracy. Mogła okresowo podejmować pracę fizyczną, jednak każda aktywność zawodowa nie mogła być kontynuowana z powodu ograniczenia funkcji lewego kolana i potrzeby wykonania kolejnych zabiegów operacyjnych. Z kolei w dniu 22 marca 2021 r. ubezpieczona doznała urazu skrętnego kolana lewego, który nie przyczynił się do pogorszenia zdrowia, ponieważ nie wywołał żadnych trwałych ani długotrwałych dysfunkcji lewego kolana. Natomiast uszkodzenie kolana z 2007 r. jest trwałe i pomimo leczenia, w tym wielokrotnych zabiegów operacyjnych nie odzyskała pełnej zdolności do pracy. Również uraz który miał miejsce 8 stycznia 2019 r. był następstwem pośrednim urazu z 2007 r. Ostatecznie biegli ww. specjalności byli zgodni co do tego, że schorzenia i stopień ich zaawansowania spowodowały u ubezpieczonej częściową niezdolność do pracy zgodnej z poziomem kwalifikacji od 8 stycznia 2019 r. do 30 września 2023 r. bez związku z wypadkiem przy pracy z dnia 22 marca 2021 r. Zastrzeżenia odwołującej się nie zdołały podważyć rzetelnych i spójnych opinii biegłych, którzy posiadają odpowiednią wiedzę w swoich dziedzinach.

Mając na względzie kompleksowy i rzetelny charakter sporządzonych opinii biegłych, Sąd podzielił ich wnioski w całości. Opinie zostały wydane na podstawie właściwych przesłanek, w tym dokumentacji medycznej odwołującej, a także badań przedmiotowych. Podkreślenia wymaga, że dowód z opinii biegłego jest przeprowadzony prawidłowo, jeżeli sąd uzyskał od biegłych sądowych wiadomości specjalne niezbędne do merytorycznego i prawidłowego orzekania, a tylko brak w opinii fachowego uzasadnienia wniosków końcowych, uniemożliwia prawidłową ocenę jej mocy dowodowej. Sąd nie może natomiast czynić ustaleń sprzecznych z opinią biegłego, jeśli jest ona prawidłowa i jeżeli odmienne ustalenia nie mają oparcia w pozostałym materiale dowodowym (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia: 18 września 2014r., I UK 22/14; z dnia 24 czerwca 2015r., I UK 345/14; z dnia 30 czerwca 2000r., II UKN 617/99; także wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 14 września 2017r., III AUa 258/17).

Z tych też względów, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c., odwołanie M. O. od zaskarżonej decyzji podlegało oddaleniu, o czym orzekł Sąd w sentencji wyroku.