Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 lutego 2024 r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący Sędzia SO Renata Gąsior

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 21 lutego 2024 r. w Warszawie

sprawy T. Ś.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział we W.

o odsetki od zasiłku chorobowego

na skutek apelacji wniesionych przez obie strony

od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Północ w Warszawie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 5 czerwca 2023 roku sygn. akt VI U 309/21

1.  zmienia zaskarżony wyrok w zakresie pkt 1) w ten sposób, że oddala odwołanie,

2.  oddala apelację odwołującego T. Ś..

Sędzia SO Renata Gąsior

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 5 czerwca 2023 r. Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi-Północ w Warszawie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w sprawie o sygn. akt VI U 309/21 T. Ś. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział we W. o odsetki od zasiłku chorobowego na skutek odwołania T. Ś. od decyzji z dnia 24 sierpnia 2021 roku nr (...) w punkcie 1. zmienił zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział we W. z dnia 24 sierpnia 2021 roku nr (...) w ten sposób, że przyznał odwołującemu się T. Ś. prawo do odsetek ustawowych za opóźnienie w wypłacie zasiłku chorobowego wynikającego z wyroku Sądu z dnia 12 sierpnia 2008 roku sygn. akt VI U 72/08, tj. za okres od 1 grudnia 2008 roku do dnia 27 sierpnia 2022 roku; w punkcie 2. w pozostałym zakresie oddalił odwołanie.

Sąd I instancji ustalił, że wyrokiem z dnia 12 sierpnia 2008 roku, sygn. akt VI U 72/08 tut. Sąd na skutek odwołania T. Ś. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział we W. z dnia 8 kwietnia 2008 r., nr (...) zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznał T. Ś. prawo do zasiłku chorobowego z ubezpieczenia wypadkowego w wysokości 100% za okres od 7 września 2004 r. do 5 grudnia 2004 r.

Wykonując ww. wyrok z dnia 12 sierpnia 2008 r. sygn. akt VI U 72/08 organ rentowy w dniu 31 października 2008 r. wydał decyzję znak (...) przyznającą pozwanemu prawo do zasiłku chorobowego z ubezpieczenia wypadkowego w wysokości 100% za sporny okres.

Kwota 2.209,50 zł tytułem należnego odwołującemu się zasiłku chorobowego została mu przekazana przez komornika sądowego w dniu 28 sierpnia 2020 roku.

Wyrokiem z dnia 8 lutego 2021 r., sygn. akt VI U 376/18 tut. Sąd oddalił odwołanie ww. ubezpieczonego od decyzji ZUS odmawiającej mu odsetek od zasiłku chorobowego z ubezpieczenia wypadkowego za okres od dnia 7 września 2004 roku do dnia 5 grudnia 2004 roku, motywując to upływem terminu przedawnienia. Jednocześnie postanowieniem z tego samego dnia Sąd ten sprawę w zakresie roszczenia o wypłatę odsetek od zasiłku chorobowego z ubezpieczenia wypadkowego za okres od dnia 6 grudnia 2004 roku do dnia zapłaty postanowił przekazać do rozpoznania do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział we W..

Powyższy stan faktyczny Sąd I instancji ustalił na podstawie faktów znanych mu z urzędu oraz na podstawie ww. dokumentów, które nie były kwestionowane przez strony i Sąd co do ich prawdziwości.

Sąd Rejonowy uznał, że odwołanie zasługiwało na częściowe uwzględnienie.

Zgodnie z art. 61 ust. 1 Ustawy zasiłkowej (Ustawa z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa, tekst jedn. Dz.U. 2022 poz. 1732 ze zm.) prawo do zasiłków określonych w ustawie i ich wysokość ustalają oraz zasiłki te wypłacają: 1) płatnicy składek na ubezpieczenie chorobowe, którzy zgłaszają do ubezpieczenia chorobowego powyżej 20 ubezpieczonych, z zastrzeżeniem pkt 2 lit. d; 2) Zakład Ubezpieczeń Społecznych: a) ubezpieczonym, których płatnicy składek zgłaszają do ubezpieczenia chorobowego nie więcej niż 20 ubezpieczonych, b) ubezpieczonym prowadzącym pozarolniczą działalność i osobom z nimi współpracującym, c) ubezpieczonym będącym duchownymi, d) osobom uprawnionym do zasiłków za okres po ustaniu ubezpieczenia, e) ubezpieczonym podlegającym ubezpieczeniu chorobowemu w Polsce z tytułu zatrudnienia u pracodawcy zagranicznego.

Zgodnie z art. 64 ust. 1 Ustawy zasiłkowej płatnicy składek, o których mowa w art. 61 ust. 1 pkt 1, wypłacają zasiłki w terminach przyjętych dla wypłaty wynagrodzeń lub dochodów, a Zakład Ubezpieczeń Społecznych na bieżąco po stwierdzeniu uprawnień. Zasiłki te wypłaca się nie później jednak niż w ciągu 30 dni od dnia wyjaśnienia ostatniej okoliczności niezbędnej do ustalenia prawa do zasiłku.

Zgodnie z art. 85 ust. 1 Ustawy systemowej (Ustawa z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych, tekst jedn. Dz.U. 2023 poz. 1230) jeżeli Zakład - w terminach przewidzianych w przepisach określających zasady przyznawania i wypłacania świadczeń pieniężnych z ubezpieczeń społecznych lub świadczeń zleconych do wypłaty na mocy odrębnych przepisów albo umów międzynarodowych - nie ustalił prawa do świadczenia lub nie wypłacił tego świadczenia, jest obowiązany do wypłaty odsetek od tego świadczenia w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie określonych przepisami prawa cywilnego. Nie dotyczy to przypadku, gdy opóźnienie w przyznaniu lub wypłaceniu świadczenia jest następstwem okoliczności, za które Zakład nie ponosi odpowiedzialności.

Sąd Rejonowy wskazał, że w sprawie niniejszej organ rentowy niezasadnie powoływał się na wyrok tut. Sądu z dnia 8 lutego 2021 roku, sygn. akt VI U 376/18 z uwagi na to, że podstawą tamtego rozstrzygnięcia było uznanie przez Sąd wywiedzionego przez ZUS zarzutu przedawnienia. Tymczasem w sprawie niniejszej zarzut taki formalnie nie został podniesiony, organ rentowy powoływał się jedynie na wcześniejszy wyrok dotyczący odsetek.

Zdaniem Sądu I instancji samo zaś roszczenie o odsetki było uzasadnione. Nie stanowiło sporu, że wykonując wyrok z dnia 12 sierpnia 2008 r. sygn. akt VI U 72/08 organ rentowy w dniu 31 października 2008 r. wydał decyzję znak (...) przyznającą pozwanemu prawo do zasiłku chorobowego z ubezpieczenia wypadkowego w wysokości 100% za sporny okres. Wypłata nastąpiła zaś dopiero dnia 28 sierpnia 2020 roku. Organ rentowy nie wykazał, by opóźnienie w przyznaniu lub wypłaceniu świadczenia było następstwem okoliczności, za które Zakład nie ponosi odpowiedzialności.

W realiach niniejszej sprawy przyjąć więc należało, że wskazany termin 30 dni biegnie od dnia następnego po dniu decyzji wykonującej wyrok tj. od dnia 1 listopada 2008 roku. W konsekwencji odsetki należało się liczyć od dnia 1 grudnia 2008 roku i żądanie zapłaty za okres wcześniejszy nie było z tych względów uzasadnione. Skoro zapłata nastąpiła dnia 28 sierpnia 2020 roku to odsetki należały się do dnia 27 sierpnia 2020 roku. Sąd podając w wyroku datę 27 sierpnia 2022 roku popełnił oczywistą omyłkę merytoryczną, która jednak nie podlegała sprostowaniu w trybie art. 350 k.p.c. Z podniesionych względów Sąd Rejonowy orzekł jak w sentencji na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. (wyrok z dnia 5 czerwca 2023 r. – k. 68; uzasadnienie – k. 79-82).

Apelację od powyższego orzeczenia wywiódł organ rentowy, zaskarżając go w części co do punktu I wyroku. Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

1.  naruszenie prawa materialnego, tj. art. 85 ust. 1 ustawy z dnia 13.10.1998r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 2021r. poz. 423) przez przyznanie wnioskodawcy prawa do wypłaty odsetek ustawowych za opóźnienie w wypłacie zasiłku chorobowego wynikające z wyroku tut. Sądu z dnia 12.08.2008r. sygn. akt VI U 72/08, tj. za okres od 01.12.2008r. do 27.08.2020r. i uznanie zawinienia organu rentowego w nieterminowym wypłaceniu świadczenia;

2.  naruszenie prawa materialnego, tj. art. 67 ust. 4 ustawy z dnia 25.06.1999r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (Dz. U. przez przyznanie wnioskodawcy prawa do wypłaty odsetek ustawowych za opóźnienie w wypłacie zasiłku chorobowego wynikające z wyroku tut. Sądu z dnia 12.08.2008r. sygn. akt VI U 72/-08, tj. za okres od 01.12.2008r. do 27.08.2020r., gdy tymczasem roszczenie w przedmiocie wypłaty odsetek uległo przedawnieniu, gdyż zostało zgłoszone po upływie trzyletniego terminu, co także zostało potwierdzone prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi- Północ w Warszawie z dnia z dnia 08.02.2021r. sygn. akt VI U 376/18;

3.  naruszenie prawa procesowego, tj. art. 365 § 1 k.p.c. w zw. z art. 366 k.p.c. poprzez przyjęcie, że wnioskodawca ma prawo do odsetek ustawowych za opóźnienie w wypłacie zasiłku chorobowego, gdy tymczasem kwestia prawa do odsetek ustawowych za opóźnienie w wypłacie zasiłku chorobowego została już rozstrzygnięta prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi- Północ w Warszawie z dnia z dnia 08.02.2021r. sygn. akt VI U 376/18, który to wyrok jest wiążący dla Sądu I instancji oraz organu rentowego i ma powagę rzeczy osądzonej;

4.  naruszenie przepisów prawa procesowego, tj. art. 350 § 1 k.p.c., poprzez niesprostowanie sentencji wyroku w pkt I w zakresie daty końcowej prawa do odsetek mimo popełnienia przez Sąd I instancji oczywistej omyłki pisarskiej, która podlega sprostowaniu;

5.  naruszenie przepisów prawa procesowego, tj. art. 233 § 1 k.p.c. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów i błędną ocenę mocy i wiarygodności materiału dowodowego, a to poprzez przyjęcie, iż opóźnienie w wypłacie świadczeń z ubezpieczenia społecznego jest następstwem okoliczności, za które organ rentowy ponosi odpowiedzialność, podczas gdy prawidłowa i logiczna ocena całokształtu materiału dowodowego wskazuje, iż organ rentowy nie dopuścił się jakiejkolwiek zwłoki w wypłacie ubezpieczonej ww. świadczeń, a ponadto nieuwzględnienie przy ocenie materiału dowodowego treści wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi- Północ w Warszawie z dnia 08.02.2021r. sygn. akt VI U 376/18.

Wskazując na powyższe apelacji organ rentowy wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w pkt I oraz oddalenie odwołania w całości.

W uzasadnieniu swojego stanowiska wskazał, że nie zgadza się z dokonaną przez Sąd I instancji wykładnią przepisu art. 85 ust 1 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych i pominięciem art. 67 ust. 4 ustawy o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa. Organ rentowy podniósł, że materiał dowodowy zgromadzony w aktach sprawy wskazuje, że prawidłowo i z należytą starannością wykonał wszystkie czynności w stosunku do wnioskodawcy. Nie można bowiem przyjąć, że opóźnienie w wypłacie przyznanego świadczenia, było następstwem błędu oddziału ZUS. Ponadto organ rentowy wskazał, że roszczenie o odsetki uległo przedawnieniu w myśl art. 67 ustawy zasiłkowe z uwagi na upływ 3-letniego terminu. Po dacie 5 grudnia 2004 r. wnioskodawca nie pobierał świadczeń z ZUS, zatem biorąc pod uwagę literalne brzmienie art. 85 ust. 1 ustawy zasiłkowej prawo do odsetek nie przysługuje, a prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Północ w Warszawie z dnia 8 lutego 2021 r. sygn. akt VI U 376/18 oddalono odwołanie od decyzji odmawiającej prawa do odsetek (apelacja organu rentowego z dnia 16 sierpnia 2023 r. – k. 88-91 a.s.).

W odpowiedzi na apelację organu rentowego, T. Ś. wniósł o oddalenie apelacji organu rentowego. Odwołujący się podniósł, że nie ma racji organ rentowy stwierdzając, że roszczenie w przedmiocie wypłaty odsetek uległo przedawnieniu, bowiem zostało zgłoszone po upływie trzyletniego terminu. Płatnik w październiku 2004 r. został powiadomiony o nieprawidłowościach w wypłacie zasiłku chorobowego. Na pisma odwołującego się nie odpowiadał. W połowie 2005 r. organ rentowy został zawiadomiony pisemnie o nieprawidłowościach wypłaty zasiłku chorobowego wypadkowego przez płatnika. Organ rentowy otrzymywał korespondencję za pośrednictwem ZUS L. za potwierdzeniem odbioru. Korespondencja z ZUS W. za pośrednictwem ZUS L. trwała przez okres do złożenia pozwu w Sądzie Pracy i Ubezpieczeń Społecznych. Na żadne jego pismo ZUS W. nie odpowiadał (odpowiedź na apelację – k. 108 a.s.).

Apelację od powyższego orzeczenia wywiódł również odwołujący się T. Ś., zaskarżając wyrok w zakresie pkt II. Odwołujący wniósł o przyznanie odsetek za okres od 6 grudnia 2004 r. do 1 grudnia 2008 r. W uzasadnieniu apelacji wnioskodawca powołał się na art. 61 ust. 1 oraz art. 64 ust. 1 ustawy zasiłkowej. Podniósł, że płatnik składek otrzymał orzeczenie Lekarza Orzecznika w ustawowym czasie i tym samym świadczenie należało wypłacić w wysokości 100% podstawy wymiaru, nie zaś w wysokości 80% podstawy wymiaru. Płatnik składek nie reagował na pisma wnioskodawcy w tej sprawie. Wnioskodawca zwrócił się kilkukrotnie do organu rentowego o wypłatę świadczenia, organ rentowy także nie odpowiedział na pisma. Zdaniem wnioskodawcy nie było podstaw do wyjaśnienia ostatniej okoliczności niezbędnej do ustalenia prawa do zasiłku i należało wypłacić świadczenie w ciągu 30 dni. Sąd Rejonowy w dniu 12 sierpnia 2008 r. ustalił, że świadczenie przysługiwało w wysokości 100 % podstawy wymiaru. Wnioskodawca podnosi, że mimo otrzymania wyroku przez organ rentowy nie wypłacono środków i zaistniała potrzeba wszczęcia postępowania egzekucyjnego. Wnioskodawca podniósł, że przysługuje mu prawo do odsetek za okres od grudnia 2004 r. do grudnia 2008 r. (apelacja z dnia 28 sierpnia 2023 r. – k. 97-98 a.s.).

W odpowiedzi na apelację wnioskodawcy, organ rentowy wniósł o oddalenie apelacji wnioskodawcy w całości. W uzasadnieniu swojego stanowiska podtrzymał argumentację wskazaną w apelacji organu rentowego złożonej co do treści pkt I skarżonego wyroku Sądu I instancji. Organ rentowy wskazał, że Sąd I instancji poprawnie ustalił stan faktyczny i prawny w zakresie pkt II skarżonego wyroku, a zarzuty podniesione w apelacji wnioskodawcy i skierowane do pkt II wyroku jawią się jako nieuzasadnione, apelacja wnioskodawcy winna być oddalona (odpowiedź na apelację – k. 117-118 a.s.).

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja organu rentowego zasługiwała na uwzględnienie, z kolei apelacja odwołującego się jako bezzasadna podlegała oddaleniu.

Zgodnie z art. 378 § 1 k.p.c. Sąd drugiej instancji rozpoznaje sprawę w granicach apelacji. Sąd drugiej instancji rozpoznaje w postępowaniu apelacyjnym „sprawę”, a nie „apelację”, co stanowi wyraźne odróżnienie postępowania apelacyjnego od kasacyjnego. Obowiązkiem sądu drugiej instancji jest rozpoznanie sprawy w granicach apelacji, wydanie orzeczenia na podstawie materiału procesowego zgromadzonego w całym dotychczasowym postępowaniu, oraz danie temu wyrazu w treści uzasadnieniu wyroku (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 stycznia 2015 r. II PK 65/14). Sąd odwoławczy ma więc nie tylko uprawnienie, ale obowiązek rozważenia na nowo całego zabranego w sprawie materiału oraz jego własnej oceny, przy uwzględnieniu zasad wynikających z art. 233 § 1 k.p.c. (por. uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 11 kwietnia 2006 r., I PK 169/05). Oznacza to, że sąd drugiej instancji ma z jednej strony pełną swobodę jurysdykcyjną (bo rozpoznaje „sprawę”), z drugiej natomiast ciąży na nim obowiązek rozważenia wszystkich zarzutów i wniosków podniesionych w apelacji oraz zgłoszonych w pismach procesowych składanych w toku postępowania apelacyjnego. Rozpoznanie apelacji sprowadza się więc do ponownego rozpatrzenia przez sąd drugiej instancji sprawy, w sposób potencjalnie nieograniczony, co oznacza że sąd ten jeszcze raz bada pod kątem merytorycznym i faktycznym sprawę rozstrzygniętą przez sąd pierwszej instancji. W konsekwencji może, a jeżeli je dostrzeże - powinien, naprawić wszystkie naruszenia prawa materialnego, niezależnie od tego, czy zostały wytknięte w apelacji, pod warunkiem, że mieszczą się w granicach zaskarżenia (por. treść uchwały 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 31 stycznia 2008 r., III CZP 49/07). Jedynymi ograniczeniami rozpoznania sprawy w postępowaniu odwoławczym są więc granice zaskarżenia, każdorazowo wytyczane w poszczególnych przypadkach przez sformułowanie konkretnych zarzutów podniesionych w treści wniesionej apelacji. Z tych też względów zaskarżenie rozstrzygnięcia Sądu Rejonowego przez strony w konsekwencji prowadziło do rozpoznania niniejszej sprawy w pełnym zakresie.

Zgodnie z art. 85 ust. 1 Ustawy systemowej (Ustawa z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych, tekst jedn. Dz.U. 2023 poz. 1230) jeżeli Zakład - w terminach przewidzianych w przepisach określających zasady przyznawania i wypłacania świadczeń pieniężnych z ubezpieczeń społecznych lub świadczeń zleconych do wypłaty na mocy odrębnych przepisów albo umów międzynarodowych - nie ustalił prawa do świadczenia lub nie wypłacił tego świadczenia, jest obowiązany do wypłaty odsetek od tego świadczenia w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie określonych przepisami prawa cywilnego. Nie dotyczy to przypadku, gdy opóźnienie w przyznaniu lub wypłaceniu świadczenia jest następstwem okoliczności, za które Zakład nie ponosi odpowiedzialności.

Zgodnie z art. 61 ust. 1 Ustawy zasiłkowej (Ustawa z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa, tekst jedn. Dz.U. 2022 poz. 1732 ze zm.) prawo do zasiłków określonych w ustawie i ich wysokość ustalają oraz zasiłki te wypłacają: 1) płatnicy składek na ubezpieczenie chorobowe, którzy zgłaszają do ubezpieczenia chorobowego powyżej 20 ubezpieczonych, z zastrzeżeniem pkt 2 lit. d; 2) Zakład Ubezpieczeń Społecznych: a) ubezpieczonym, których płatnicy składek zgłaszają do ubezpieczenia chorobowego nie więcej niż 20 ubezpieczonych, b) ubezpieczonym prowadzącym pozarolniczą działalność i osobom z nimi współpracującym, c) ubezpieczonym będącym duchownymi, d) osobom uprawnionym do zasiłków za okres po ustaniu ubezpieczenia, e) ubezpieczonym podlegającym ubezpieczeniu chorobowemu w Polsce z tytułu zatrudnienia u pracodawcy zagranicznego.

Zgodnie z art. 64 ust. 1 Ustawy zasiłkowej płatnicy składek, o których mowa w art. 61 ust. 1 pkt 1, wypłacają zasiłki w terminach przyjętych dla wypłaty wynagrodzeń lub dochodów, a Zakład Ubezpieczeń Społecznych na bieżąco po stwierdzeniu uprawnień. Zasiłki te wypłaca się nie później jednak niż w ciągu 30 dni od daty złożenia dokumentów niezbędnych do stwierdzenia uprawnień do zasiłków.

Jeżeli płatnik składek nie wypłacił zasiłku w terminie, o którym mowa w ust. 1, jest on obowiązany do wypłaty odsetek od tego zasiłku w wysokości i na zasadach określonych w ustawie o systemie ubezpieczeń społecznych (ust. 2).

Zgodnie z art. 67 ww. ustawy, roszczenie o wypłatę zasiłku chorobowego, wyrównawczego, macierzyńskiego oraz opiekuńczego przedawnia się po upływie 6 miesięcy od ostatniego dnia okresu, za który zasiłek przysługuje (ust. 1). Jeżeli niezgłoszenie roszczenia o wypłatę zasiłku nastąpiło z przyczyn niezależnych od osoby uprawnionej, termin 6 miesięcy liczy się od dnia, w którym ustała przeszkoda uniemożliwiająca zgłoszenie roszczenia (ust. 3). Jeżeli wypłacenie zasiłku w całości lub w części było następstwem błędu płatnika składek, o którym mowa w art. 61 ust.1 pkt 1, albo Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, roszczenie o wypłatę zasiłku przedawnia się po upływie 3 lat (ust. 4).

Na wstępie wskazać należy, że wykonując wyrok z 12 sierpnia 2008 r., sygn. akt VI U 72/08 organ rentowy w dniu 31 października 2008 r. wydał decyzję znak: 470000/6000/1/2008/Dz/S/Z przyznającą pozwanemu prawo do zasiłku chorobowego z ubezpieczenia wypadkowego w wysokości 100% za sporny okres Wypłata nastąpiła dnia 28 sierpnia 2020 roku. Na rozprawie w dniu 8 lutego 2021 r. wnioskodawca zgłosił roszczenie o wypłacenie odsetek od zasiłku chorobowego za okres od 6 grudnia 2004 r. do chwili zapłaty. W ocenie Sądu II instancji, słusznie organ rentowy podniósł w apelacji, że w omawianej sprawie nie można zgodzić się z dokonaną przez Sąd I instancji wykładnią przepisu art. 85 ust. 1 ustawy o systemie ubezpieczeń i pominięciem art. 67 ust. 4 ustawy o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa. Zdaniem Sądu Okręgowego, wbrew stanowisku Sądu I instancji, roszczenie o odsetki ustawowe za opóźnienie w wypłacie zasiłku chorobowego wynikającego z wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Północ w Warszawie z dnia 12 sierpnia 2008 r., sygn. akt VI U 72/08, tj. za okres od 1 grudnia 2008 r. do dnia 27 sierpnia 2020 r. uległo przedawnieniu z uwagi na upływ 3-letniego terminu. Nadto, wskazać należy, że po dniu 5 grudnia 2004 r. odwołujący się nie pobierał świadczeń z ZUS, zatem mając na uwadze art. 85 ust. 1 ustawy zasiłkowej prawidłowo organ rentowy podniósł, że wnioskodawca nie ma prawa do ustalenia odsetek za ten okres. Zaakcentować należy, że prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Północ w Warszawie z dnia 8 lutego 2021 r., sygn. akt VI U 376/18 oddalono odwołanie od decyzji odmawiającej prawa do odsetek. Odnosząc się do apelacji T. Ś. wskazać należy, że słusznie Sąd I instancji uznał, że należało przyjąć, że termin 30 dniowy biegnie od dnia następnego po dniu decyzji wykonującej wyrok, tj. od dnia 1 listopada 2008 r. i w konsekwencji odsetki należało liczyć od 1 grudnia 2008 r. i żądanie zapłaty za okres wcześniejszy nie było uzasadnione, zatem w tym zakresie odwołanie należało oddalić.

Uwzględniając apelację organu rentowego Sąd Okręgowy na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. zmienił zaskarżony wyrok w zakresie pkt 1) w ten sposób, że oddalił odwołanie T. Ś. od decyzji z 24 sierpnia 2021 roku nr (...), o czym orzekł w punkcie 1. sentencji wyroku. Z kolei apelacja odwołującego się T. Ś. jako bezzasadna na podstawie art. 385 k.p.c. podlegała oddaleniu, o czym Sąd orzekł w punkcie 2. sentencji wyroku.

Sędzia Renata Gąsior