Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 27 lipca 2023 roku Sąd Rejonowy w Bydgoszczy (sygn. akt VIII GC 664/23upr) zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 31 401,93 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w transakcjach handlowych od kwot:

a) 3 373,95 zł od dnia 21 września 2021 r. do dnia zapłaty;

b) 3 426,62 zł od dnia 21 października 2021 r. do dnia zapłaty;

c) 3 434,21 zł od dnia 23 listopada 2021 r. do dnia zapłaty;

d) 3 434,21 zł od dnia 21 grudnia 2021 r. do dnia zapłaty;

e) 3 015,40 zł od dnia 21 stycznia 2022 r. do dnia zapłaty;

f) 2 931,64 zł od dnia 22 lutego 2022 r. do dnia zapłaty;

g) 2 931, 64 zł od dnia 22 marca 2022 r. do dnia zapłaty;

h) 2 951,42 zł od dnia 21 kwietnia 2022 r. do dnia zapłaty;

i) 2 951,42 zł od dnia 21 maja 2022 r. do dnia zapłaty;

j) 2 951,42 zł od dnia 21 czerwca 2022 r. do dnia zapłaty.

W punkcie II wyroku rozstrzygnięto o kosztach procesu – zasądzono od pozwanego na rzecz powoda kwotę 5188 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie.

W uzasadnieniu wyroku wskazano m.in., że w dniu 17 lipca 2009 r. strony zawarły umowę kompleksową dostarczania ciepła. Na podstawie § 4 ust. 1 i 3 pozwany zobowiązał się do użytkowania ciepła zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa i warunkami określonymi w umowie, w tym terminowego regulowania należności. Na opłaty określone przez umowę, które zobowiązał się uiszczać pozwany, składały się:

• miesięczna rata opłaty za zamówioną moc cieplną – iloczyn zamówionej mocy cieplnej [MW] i 1/12 ceny rocznej za zamówioną moc cieplną [zł/MW],

• opłata za dostarczone ciepło - iloczyn ilości dostarczonego ciepła [GJ] i 1/12 ceny ciepła [zł/GJ],

• opłata za nośnik ciepła – iloczyn ilości ciepła [m3] i ceny nośnika ciepła [zł/m3],

• miesięczna rata opłaty stałej za usługi przesyłowe – iloczyn zamówionej mocy, cieplnej [MW] i 1/12 ceny rocznej za zamówioną moc cieplną [zł/MW],

• opłata zmienna za usługi przesyłowe – iloczyn dostarczanego ciepła [GJ] i stawki opłaty zmiennej za usługi przesyłowe [zł/GJ].

Zgodnie z art. § 5 ust. 3 zamówiona moc cieplna została ustalona przez odbiorcę co najmniej na okres 12 miesięcy. Strony ustaliły, że zmiana wielkości zamówionej mocy cieplnej następuje na podstawie pisemnego wniosku odbiorcy złożonego u dostawcy w terminie do 30 czerwca danego roku, zmieniona wielkość miała obowiązywać od 1 stycznia następnego roku.

Pozwany określił zapotrzebowanie na moc cieplną na 0,4 MW. Rozwiązanie umowy możliwe było zgodnie z § 9 umowy z zachowaniem dwunastomiesięcznego okresu wypowiedzenia, który liczy się od pierwszego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym wypowiedzenie zostało złożone. Pozwany został zaliczony do odbiorców grupy G-1.1. Integralną część umowy stanowiła taryfa dla ciepła. Zgodnie z taryfą dla ciepła, część IV pkt 1.1. pozwany będący w grypie G-1.1. winien dokonać opłaty rocznej w wysokości 106.581,63 zł za każdy MW co przekłada się na ratę miesięczną w wysokości 8.881,80 zł za 1 MW. Pismem, złożonym u powoda w dniu 2 czerwca 2021, pozwany wypowiedział umowę kompleksową dostarczania ciepła nr (...) zawartą w dniu 17 lipca 2009 r. z zachowaniem umownego terminu wypowiedzenia na usługę. Pismem z 9 czerwca 2021 r. powód poinformował o przyjęciu wypowiedzenia umowy, podając, że zgodnie z § 9 umowy rozwiązanie jej nastąpi 30 czerwca 2022 roku. W dniu 8 września 2021 r. powód przesłał pozwanemu aneks do łączącej ich umowy, w którym to zaktualizowany został nowy adres pozwanego – z ul. (...), (...)-(...) B. na (...), (...)-(...) D.. Pozwany nie podpisał przesłanego aneksu. Pismem z dnia 16 września 2021 roku poinformował powoda, iż w jego ocenie podpisywanie aneksu jest bezprzedmiotowe z uwagi na zaprzestanie realizacji na rzecz pozwanego jakichkolwiek świadczeń na podstawie umowy wskutek zmiany odbiorcy. (...) pismem z dnia 1 października 2021 r. poinformował o zmianie wysokości opłat. Pismem z 5 października 2021 r. powód odpowiedział na pismo pozwanego, wskazując, że zgodnie z łączącą strony umową rozwiązanie jej nastąpi 30 czerwca 2022 r. W związku z zawarciem umowy z nowym właścicielem nieruchomości przy ul. (...) w B. i deklaracją przez niego poboru mocy na poziomie 0,200 MW naliczanie opłat sporządzane było dla wielkości mocy zadeklarowanej przez pozwanego (0,400 MW) pomniejszonej o moc zamówioną przez nowego odbiorcę. Pismami z 16 listopada 2021 r. i 22 grudnia 2021 r. pozwany oświadczał, że nie uznaje zobowiązania do zapłaty należności na rzecz powoda na podstawie umowy, która została rozwiązana. Powód wystawiał faktury za zamówioną moc cieplną oraz opłatę za usługi przesyłowe za okres od września 2021 roku do czerwca 2022 roku na kwoty:

• 3373,95 zł za miesiąc wrzesień 2021 roku, z terminem płatności określonym na dzień 20 września 2021 r.,

• 3426,62 zł za miesiąc październik 2021 roku, z terminem płatności określonym na dzień 20 października 2021 r.,

• 3434,21 zł za miesiąc listopada 2021 roku, z terminem płatności określonym na dzień 22 listopada 2021 r.,

• 3434,21 zł za miesiąc grudzień 2021 roku, z terminem płatności określonym na dzień 20 grudnia 2021 r.,

• 3015,40 zł za miesiąc styczeń 2022 roku, z terminem płatności określonym na dzień 20 stycznia 2022 r.,

• 2931,64 zł za miesiąc luty 2022 roku, z terminem płatności określonym na dzień 21 lutego 2022 r.,

• 2931,64 zł za miesiąc marzec 2022 roku, z terminem płatności określonym na dzień 21 marca 2022 r.,

• 2951,42 zł za miesiąc kwiecień 2022 roku, z terminem płatności określonym na dzień 20 kwietnia 2022 r.,

• 2951,42 zł za miesiąc maj 2022 roku, z terminem płatności określonym na dzień 20 maja 2022 r.,

• 2951,42 zł za miesiąc czerwiec 2022 roku, z terminem płatności określonym na dzień 20 czerwca 2022 r. Powód wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 31 401,93 zł.

Sąd Rejonowy zważył, że roszczenie powoda zasługiwało na uwzględnienie w całości, strony łączyła umowa kompleksowa o dostarczanie ciepła, pozwany wypowiedział umowę w czerwcu 2021 roku, a zgodnie z § 9 ust. 1 umowy umowa ulegała rozwiązaniu z zachowaniem dwunastomiesięcznego okresu wypowiedzenia, który liczył się od pierwszego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym wypowiedzenie zostało złożone. Przedmiotem sporu pozostawał natomiast obowiązek regulowania należności z tytułu zamówionej mocy cieplnej i opłaty stałej za usługi przesyłowej na podstawie zawartej umowy za okres od września 2021 roku do czerwca 2022 roku. W ocenie Sądu I instancji strony łączyła umowa sprzedaży, art. 535 k.c. wskazuje, że przedmiotem umowy sprzedaży mogą być rzeczy. Wobec takiego ujęcia przepis ten nie może być wprost stosowany do sprzedaży innych obiektów występujących w przyrodzie. Do niektórych z tych przedmiotów – energii, wody i praw – przepisy o sprzedaży znajdą odpowiednie zastosowanie na mocy art. 555 k.c., sprzedaż energii cechuje się niewątpliwie specyfiką odróżniają ją od sprzedaży rzeczy, czego wyrazem są przede wszystkim przepisy szczególne - ustawa z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne. (tj. Dz.U. z 2022 r. poz. 1385 ze zm.) oraz akty wykonawcze wobec niej. Strony związane były umową kompleksową o dostarczanie ciepła. Zgodnie z art. 5 ust. 3 prawa energetycznego - dostarczanie paliw gazowych lub energii może odbywać się na podstawie umowy kompleksowej zawierającej postanowienia umowy sprzedaży i umowy o świadczenie usług przesyłania lub dystrybucji tych paliw lub energii; umowa kompleksowa dotycząca dostarczania paliw gazowych może zawierać także postanowienia umowy o świadczenie usług magazynowania tych paliw, a w przypadku ciepła, jeżeli jest ono kupowane od innych przedsiębiorstw energetycznych, powinna także określać warunki stosowania cen i stawek opłat obowiązujących w tych przedsiębiorstwach. Na podstawie umowy kompleksowej z dnia 17 lipca 2009 r. powód zobowiązany do dostarczania ciepła zgodnie z obowiązującymi przepisami oraz postanowieniami umowy, a pozwany do użytkowania ciepła zgodnie z obowiązującymi przepisami oraz postanowieniami umowy i terminowego regulowania należności. Na opłaty określone przez umowę składały się poza opłatami, które zależne były od ilość pobranego ciepła, miesięczne raty za zamówioną moc cieplną i rata opłaty stałej za usługę przesyłową (§ 7 ust. 3 umowy). Te właśnie należności – raty, były dochodzone przez powoda w niniejszym procesie za okres wypowiedzenia umowy. Należy także zaznaczyć, iż zgodnie z § 5 ust. 3 umowy, zamówiona moc cieplna jest ustalona przez odbiorcę co najmniej na okres 12 miesięcy. Zmiana wielkości zamówionej mocy cieplnej następuje na podstawie pisemnego wniosku odbiorcy złożonego u dostawcy w terminie do 30 czerwca danego roku, zmieniona wielkość będzie obowiązywać od 1 stycznia następnego roku. Okres tego zamówienia, a także rodzaj opłat wynika także wprost z § 33 rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 17 września 2010 r. w sprawie szczegółowych zasad kształtowania i kalkulacji taryf oraz rozliczeń z tytułu zaopatrzenia w ciepło. W przedmiotowej sprawie, pozwany powoływał się wyłącznie na wypowiedzenie umowy łączącej stron w czerwcu 2021 roku. Opłaty, które naliczył powód pozwanemu za okres wypowiedzenia umowy stanowiły w istocie raty należności ustalonej na początku danego roku, na podstawie ilości zamówionej mocy cieplnej. Sąd Rejonowy wskazał, że jak wyjaśnił Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 10 lutego 2005 r. (sygn. akt IV CK 472/04, LEX nr 179849), do cen i taryf ustalanych na podstawie ustawy Prawo energetyczne nie stosuje się ustawy o cenach. W obecnym brzmieniu art. 5 Prawa energetycznego wyraźnie różnicuje pojęcie ceny oraz stawek opłat, co świadczy o tym, że stawki opłat nie są składnikiem ceny i naliczane są niezależnie od niej. W umowie sprzedaży energii z reguły następuje odesłanie do taryf, a te - zgodnie z art. 45 ust. 4 tej ustawy - również odrębnie określają ceny i stawki opłat stałych. Podobnie kwestia ta jest uregulowana w mającym zastosowanie w sprawie rozporządzeniu taryfowym z dnia 17 września 2010 r. Nie można zatem uznać, że stawki opłat stanowią składnik ceny i dzielą jej los, nawet bowiem w sytuacji, w której energia nie jest dostarczana, może istnieć obowiązek ponoszenia opłat stałych. W literaturze przedmiotu wskazuje się, że nawet przy wypowiedzeniu umowy możliwe jest pobieranie opłaty stałej bez obniżenia jej wysokości do końca roku w przypadku zmiany mocy zamówionej, a wniosek taki wynika z rozporządzenia taryfowego, który odnosi miesięczne raty stawek opłat stałych do zamówionej mocy cieplnej. Jednolite określenie tej wielkości w skali roku obrotowego stanowi bowiem podstawę planowania przez przedsiębiorstwo energetyczne wielkości produkcji, kosztów utrzymania przedsiębiorstwa, a co za tym idzie, także podstawę kalkulacji taryfy, co także potwierdzili swoimi zeznaniami świadkowie. Nie bez znaczenia pozostaje specyfika działalności przedsiębiorstwa energetycznego, polegająca na tym, że dostawa ciepła następuje tylko w trakcie tzw. sezonu grzewczego, a więc przez kilka miesięcy w roku, natomiast koszty wytworzenia, magazynowania, przesyłania ciepła, konserwacji sieci ponoszone są przez przedsiębiorstwo w ciągu całego roku, przedsiębiorstwo musi więc mieć zapewniony dopływ środków w skali całego roku. Z drugiej strony, w interesie odbiorców leży rozłożenie opłat za ciepło na okres całego roku i z tych przyczyn w rozporządzeniu taryfowym określa się, że ceny za najwyższą zamówioną moc cieplną i stawki opłaty stałej za usługi przesyłowe ustalane są w odniesieniu do całego roku, a pobierane w 12 ratach miesięcznych (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 7 marca 2017 r., sygn. V ACa 252/16, LEX nr 2268921). Nie można zatem przyjąć, że żądanie zapłaty pozostałych do uiszczenia opłat stałych za okres, na który zamówiono ciepło, stanowiło po stronie powodowej nadużycie prawa (art. 5 k.c.) czy stanowiło nienależne świadczenie. Strony wyraziły zgodę na takie postanowienia poprzez akceptację zapisu w § 7 ust. 3 umowy, a nadto należności stanowiły raty opłaty, które zostały już wcześniej ustalone. W ocenie Sądu bezzasadny był podnoszony przez pozwanego zarzut, iż rata opłaty za zamówione ciepło, jak i rata opłaty abonamentowej, o których mowa w § 7 umowy, nie są oderwane od rzeczywistej wielkości świadczenia wzajemnego, jakim jest ilość dostarczanego i pobranego ciepła przez odbiorcę końcowego. Powód wystawiał bowiem faktury tylko za dwa rodzaje opłat, które stanowiły w istocie raty miesięczne za zamówioną moc cieplną i za usługi przesyłowe. Jedynie pozostałe składniki zależne były od ilości dostarczonej energii cieplnej, która nie były naliczane pozwanemu. Warto przy tym podkreślić, iż powód w związku z zawarciem umowy z nowym właścicielem nieruchomości przy ul. (...) w B. i deklaracją przez niego poboru mocy na poziomie 0,200 MW, naliczył pozwanemu wskazane opłat pomniejszonej o moc zamówioną przez nowego odbiorcę, a więc za 0,200 MW, a nie 0,400 MW. Przyczyniło się to do obniżenia o połowę wysokości należności z tytułu miesięcznych rat opłat stałych. Bezzasadny był także zarzutu pozwanego, zgodnie z którym skorzystał on z uprawnienia z art. 365 ^{( 1)} k.c. w zw. 384 ^{( 1)} k.c. po tym jak powód pismem z dnia 1 października 2021 r. powiadomił o zmianie Taryf dla Ciepła.W myśl art. 384 ^{( 1)} k.c. wzorzec wydany w czasie trwania stosunku umownego o charakterze ciągłym wiąże drugą stronę, jeżeli zostały zachowane wymagania określone w art. 384, a strona nie wypowiedziała umowy w najbliższym terminie wypowiedzenia. Należy przede wszystkim zaznaczyć, iż przepis art. 384 k.c., określający przesłanki związania drugiej strony treścią wzorca, nie może bowiem znajdować zastosowania w sytuacji, w której tożsama przedmiotowo materia uregulowana została odmiennie w przepisach szczególnych, którymi niewątpliwie są normy objęte treścią art. 47 ustawy z 10.04.1997 r. – Prawo energetyczne. Ustawowy obowiązek przedsiębiorstwa energetycznego poddania się procedurze wprowadzania taryfy zgodnie z wymogami art. 47 prawa energetycznego jest obowiązkiem o charakterze publicznoprawnym, przesądzającym zarazem o terminie stosowania nowych stawek taryfowych zatwierdzonej taryfy, a w każdym razie zakazującym stosowania stawek wyższych (tak w: Komentarz do kodeksu cywilnego art. 384 ^{( 1)} k.c., pod red. Ciszewski Jerzy, Nazaruk Piotr; wyrok SN z 7.07.2005 r., V CK 855/04, M. Praw. 2006/23, s. 1281). Oba wskazane powyżej przepisy mówią o najbliższym terminie wypowiedzenia ustawowego bądź umownego. Nie można się było zgodzić z twierdzeniem pozwanego, iż umowa nie określała terminu wypowiedzenia w przypadku skorzystania przez odbiorcę z tego uprawnienia, bowiem zgodnie z § 9 umowy, rozwiązanie umowy następuje z zachowaniem 12 miesięcznego okresu wypowiedzenia. Braku zawartego w umowie terminu wypowiedzenia na podstawie określonych skutków nie można uznawać za tożsame z niewłaściwością zastosowania ogólnego terminu wypowiedzenia. Podano też, że nie jest zasadne twierdzenie pozwanego, iż w związku z zawarciem nowej umowy z obecnym właścicielem obiektu przy ul. (...) w B. powód dokonując korekty naliczeń obciążających pozwanego do zera, potwierdził przejście uprawnień do użytkowania dostarczanej mocy cieplnej na nowego właściciela i braku obowiązku pozwanego do dalszego regulowania opłat związanych z ciepłem dostarczanym do nieruchomości. W warunkach cywilnoprawnych nie jest możliwe zastosowanie automatyzmu przejścia praw i obowiązku strony umowy na podmiot trzeci. Godzi się przy tym zauważyć, że to pozwany dokonując sprzedaży nieruchomości niedostatecznie zadbał o swój interes, bowiem miał on możliwość chociażby zmniejszenia mocy zamówionej na rok 2022, czego nie uczynił. Mając zatem na uwadze powyższe ustalenia faktyczne oraz rozważania prawne, na podstawie art. 5 ustawy prawo energetyczne w zw. z 555 k.c. w zw. z 535 k.c. oraz zawartej umowy Sąd Rejonowy uwzględnił żądanie pozwu. Sąd I instancji wskazał, że o odsetkach orzeczono na podstawie art. 481 § 1 k.c.

Wyrok Sądu Rejonowego zaskarżył apelacją (k.170-179) pozwany w całości.

Zarzucił mu naruszenie:

1) art 233 § 1 Kodeksu postępowania cywilnego poprzez sprzeczną z zasadami logiki i doświadczenia życiowego ocenę:

- dowodu z zeznań świadka J. B. i zeznań świadka M. K. w zakresie, w jakim zeznawali oni co do możliwości korygowania przez powoda zamówionej mocy cieplnej w trakcie trwania danego roku, na który moc ta była zamówiona i w konsekwencji przypisania przez Sąd wskazanym dowodom walory C wiarygodności, podczas gdy świadek M. K. odmiennie od świadka J. B. zeznał, iż w trakcie sezonu powód ma możliwość korygowania zamówionej mocy cieplnej, a konsekwencji dostosowywania się do aktualnego zapotrzebowania odbiorców, co w konsekwencji winno skutkować przyjęciem przez Sąd I Instancji, iż zeznania świadków co najmniej w tym zakresie się wykluczają, a powód miał możliwość dostosowania opłaty stałej do zapotrzebowania sygnalizowanego przez odbiorcę, co zaś winno przekładać się na możliwość skorygowania opłaty stałej,

- dowodu z dokumentu w postaci umowy kompleksowej dostarczania ciepła nr (...) z dnia 17.07.2009 r. w zakresie, w jakim Sąd I Instancji ustalił, iż na mocy przedmiotowego dokumentu strony zgodnie umówiły się na stosowanie 12-to miesięcznego okresu wypowiedzenia do sytuacji, w której wypowiedzenie jest dokonywane jest przez odbiorcę na podstawie art. 3841 k.c. w zw. z art. 3651 k.c., podczas gdy w/w umowa w § 9 zawierała zamknięty katalog sytuacji, w których okres ten miał mieć zastosowanie i nie odnosiła się do wypowiedzenia dokonanego na wskazanej wcześniej podstawie,

2) art. 233 § 1 Kodeksu postępowania cywilnego wyrażające się w sprzeczności istotnych ustaleń Sądu I Instancji z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego, a także brak wszechstronnego rozważenia tego materiału poprzez chybione przyjęcie przez Sąd I Instancji, iż „ W przedmiotowej sprawie, pozwany powoływał się wyłącznie na wypowiedzeniem umowy łączącej stron w czerwcu 2021 roku. ”, podczas gdy pozwany powoływał się także na wypowiedzenie dokonane w październiku 2021 r., co wobec całokształtu treści uzasadnienia wyroku Sądu I Instancji prowadzi do uznania, iż nie doszło do wszechstronnego rozważenia skutków każdego z tych oświadczeń,

3) art. 232 zd. 1 Kodeksu postępowania cywilnego w zw. z art. 6 Kodeksu cywilnego

poprzez przyjęcie przez Sąd I Instancji roszczenia powoda za udowodnione zarówno codo zasady, jak i wysokości, podczas gdy w postępowaniu niniejszym powód w ogóle nie wykazał zasadności swojego roszczenia, albowiem nie wskazano na czym miała polegać gotowość powoda do dostarczania ciepła pozwanej w okresie od września 2021 r. do czerwca 2022 r. w sytuacji, w której powód na obiekt przy ul. (...) zawarł umowę o dostarczanie ciepła z nowym odbiorcą i już na jego rzecz w tym okresie dostarczał ciepło, a nadto sam powód nie wykazał, iż obowiązująca taryfa w takiej sytuacji uprawniała go obciążania opłatami dwóch podmiotów na raz,

4) art. 365 ¹ Kodeksu cywilnego w zw. z art. 384 ¹ Kodeksu cywilnego w zw. z art. 47 ust 1, 4 i 5 Ustawy z dnia 10.04.1997 r. - prawo energetyczne poprzez ich błędną wykładnię polegającą na chybionym przyjęciu przez Sąd I Instancji, iż odbiorcy ciepła nie przysługuje uprawnienie do natychmiastowego wypowiedzenia wzorca umownego po zmianie taryfy ciepła w sytuacji, gdy umowa nie reguluje terminu wypowiedzenia mającego zastosowanie do tego przypadku, a konsekwencji odmówienie skuteczności oświadczeniu woli pozwanej z dnia 20.10.2021 r. złożonym w tym trybie, podczas gdy możliwość taka wprost wynika z ustawy i wobec braku odmiennego uregulowania umownego i ustawowego winna być uznana za dopuszczalną, a oświadczenie woli pozwanej - za skutecznie złożone wobec powoda,

5) art. 555 Kodeksu cywilnego w zw. z art. 535 § 1 Kodeksu cywilnego i art. 5 ust. 1 Ustawy z dnia 10.04.1997 r. - prawo energetyczne poprzez ich błędne zastosowanie wyrażające się w uznaniu przez Sąd I Instancji, iż pozwana jest zobowiązana do zapłaty na rzecz powoda należności z tytułu opłat stałych za okres od września 2021 r. do czerwca 2022 r., dla których źródło stanowi wiążąca strony umowa sprzedaży, podczas gdy w tym okresie na skutek wcześniejszego przejęcia przez nowego odbiorcę obiektu przy ul. (...) nie odbywała się na rzecz pozwanej jakakolwiek sprzedaż, odpadła wzajemność świadczenia i niemożliwym było wykonywanie przez powoda umowy wzajemnej na rzecz pozwanej, co w konsekwencji winno skutkować oddaleniem powództwa o wykonanie takiej umowy pozbawionej waloru wzajemności,

6) art. 4 pkt 1 w zw. z art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 2013 r. o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom w transakcjach handlowych poprzez błędną kwalifikację przez Sąd I Instancji roszczenia powoda jako roszczenia, którego przedmiotem jest transakcja handlowa i w konsekwencji orzeczenie przez Sąd I Instancji o odsetkach ustawowych za opóźnienie w transakcjach handlowych, podczas gdy roszczenie dochodzone w niniejszej sprawie przez powoda nie wypełnia definicji transakcji handlowej, albowiem powód nie świadczył odpłatnie usługi dostawy ciepła na rzecz pozwanej w okresie od września 2021 r. do czerwca 2022 r., co w konsekwencji winno skutkować oddaleniem powództwa także w tym zakresie,

7) art. 410 § 2 Kodeksu cywilnego w zw. z art. 411 pkt 1 Kodeksu cywilnego poprzez ich błędną wykładnię wyrażającą się w przyjęciu, iż świadczenie powoda rzekomo spełniane na rzecz pozwanej nie było świadczeniem nienależnym, a w konsekwencji uznaniu przez Sąd I Instancji, iż powód nie spełniał na rzecz pozwanej świadczenia nienależnego w warunkach świadomości braku obowiązku jego spełnienia, podczas gdy powód niezwłocznie po opuszczeniu przez pozwaną obiektu przy ul. (...) rozpoczął dostawę ciepła na rzecz nowego odbiorcy, od niego pobierał wszystkie opłaty ustalone taryfą i do dostawy ciepła na jego rzecz były wykorzystywana infrastruktura sieci, wobec czego rzekoma próba jednoczesnego spełniania świadczenia na rzecz pozwanej do obiektu, którego nie jest ona właścicielem, winna być uznana za świadczenie nienależne,

8) art. 405 Kodeksu cywilnego w zw. z art. 5 Kodeksu cywilnego poprzez jego błędną wykładnię i uznanie, że w niniejszej sprawie nie doszło do nadużycia prawa przez powoda wobec pozwanej, polegającego na obciążaniu opłatą stałą na raz dwóch kontrahentów za jeden obiekt, podczas gdy ten pierwszy z nich zdał drugiemu nieruchomość, do którego jest dostarczane przez powoda ciepło, a ten niezwłocznie zawarł umowę na dostarczanie ciepła z powodem i w rezultacie została zachowana ciągłość dostaw za pomocą tych samych urządzeń przesyłowych, co w sytuacji prawidłowego zastosowania przez Sąd I Instancji omawianych norm prawnych winno skutkować uznaniem, iż powód bezpodstawnie wzbogacił się kosztem pozwanego obciążając go opłatami za świadczenie, którego sam nie mógł na jego rzecz spełnić,

9) art 484 § 1 Kodeksu cywilnego w zw. z art 415 Kodeksu cywilnego poprzez ich niezastosowanie i uznanie, że powód dochodzi od pozwanego roszczenia z tytułu zawartej umowy sprzedaży, odpowiadającego zastrzeżonej kwocie opłaty stałej pomniejszonej o połowę, podczas gdy sposób sformułowania roszczenia, okoliczności sprawy a także fakty podniesione przez stronę powodową jasno dowodzą, iż powód dochodzi od pozwanego swoistego odszkodowania za fakt, iż nowy nabywca obiektu przy ul. (...) nie zawarł z powodem umowy na dostawę takiej samej ilości ciepła, co pozwana, co przy żądaniu pozwu mającym źródło w wykonaniu umowy a nie w roszczeniu odszkodowawczym winno skutkować oddaleniem powództwa jako bezzasadnego, z uwzględnieniem reguł postępowania gospodarczego.

W kontekście sformułowanych zarzutów pozwany wniósł o:

1. zmianę zaskarżonego wyroku w punktach I i II poprzez oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powódki na rzecz pozwanej kosztów postępowania przed Sądem I Instancji, w tym kosztów zastępstwa procesowego pełnionego przez radcę prawnego według norm przepisanych,

2. zasądzenie od powódki na rzecz pozwanej kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego pełnionego przez radcę prawnego według norm przepisanych,

3. na podstawie art. 25b ust. 2 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych zaliczenie na poczet opłaty od apelacji uiszczonej opłaty od uzasadnienia w/w orzeczenia w kwocie 100 zł,

ewentualnie o:

4. uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I Instancji, pozostawiając mu rozstrzygnięcie o kosztach postępowania. Uzasadnienie apelacji (k.174 i n.) zawiera rozwinięcie sformułowanych zarzutów.

W odpowiedzi na apelację (k. 199 -200) pozwany wniósł o oddalenie apelacji powoda w całości oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja pozwanego nie była zasadna i jako taka podlegała oddaleniu.

Prima facie należy wskazać, że mając na uwadze treść art. 382 k.p.c., Sąd odwoławczy ma obowiązek rozważenia na nowo całego zebranego w sprawie materiału oraz dokonania własnej, samodzielnej i swobodnej oceny, w tym oceny zgromadzonych dowodów (vide trafne postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 17 kwietnia 1998 r., II CKN 704/97, OSNC 1998 Nr 12, poz. 214). Sąd II instancji nie ogranicza się zatem tylko do kontroli Sądu I instancji, lecz bada ponownie całą sprawę, a rozważając wyniki postępowania przed sądem I instancji, władny jest ocenić je samoistnie. Wykonując ten obowiązek Sąd Okręgowy dokonał własnej oceny przedstawionego pod osąd materiału procesowego i w jej wyniku stwierdził, że rozstrzygnięcie Sądu Rejonowego odpowiada prawu, jest trafne. Nie ma podstaw do przyjęcia, że Sąd ten przeprowadził nieprawidłowo postępowanie dowodowe. Poczynione ustalenia faktyczne zasadniczo nie są wadliwe. Granice działania Sądu Apelacyjnego zakreślają art.378 § 1, art. 383 i 384 k.p.c. Skutkiem przeprowadzonego postępowania jest jedno z kilku orzeczeń przewidzianych w art. 385 i 386 k.p.c.. Należy przy tym wskazać, że do oddalenia apelacji dojdzie nie tylko wtedy gdy sąd I instancji prawidłowo zastosował właściwą normę prawa materialnego, a żaden z zarzutów naruszenia prawa procesowego nie okaże się uzasadniony, ale także w sytuacji, że będzie uzasadniony, lecz ostatecznie wadliwości procesowe, których dopuścił się sąd I instancji zostaną sanowane przez sąd apelacyjny, lub okazały się nie mieć wpływu na treść rozstrzygnięcia. Sąd II instancji zastosuje również art. 385 k.p.c, gdy zaskarżony wyrok okazał się w ostatecznym rezultacie trafny, tyle tylko, że na innej podstawie prawnej - prawo materialne sąd I instancji stosuje z urzędu. W krańcowych wypadkach sąd apelacyjny oddali apelację nawet w sytuacji, w której nie podzieli ustaleń faktycznych sądu I instancji, lub jego oceny prawnej ( vide trafnie Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz, 2019 r., pod.red. A.Marciniaka, Legalis). Z kolei naruszenie art. 328 § 1 k.p.c. tylko w skrajnej postaci - gdy uniemożliwia kontrolę wyroku - może stanowić skuteczną podstawę zarzutu apelacyjnego. Jeśli bowiem uzasadnienie sądu I instancji jest dotknięte tego rodzaju brakami, które uniemożliwiają ustalenie podstawy faktycznej i prawnej rozstrzygnięcia, nasuwa się ocena, że doszło do nierozpoznania istoty sprawy w rozumieniu art. 386 § 4 k.p.c. W ocenie Sądu Odwoławczego taka sytuacja ad casum nie zachodzi – istota sprawy została rozpoznana i nie występują tego rodzaju wadliwości, które miałaby wpływ na trafność wydanego rozstrzygnięcia.

Sąd II instancji wskazuje, na zasadzie art.387§2 ¹ k.p.c., że podzielił ustalenia stanu faktycznego oraz ocenę prawną co do zasadności powództwa wywiedzione przez Sąd a quo. Konstatacja ta czyni celowym ograniczenie ram niniejszego uzasadnienia do rozpatrzenia zasadności zarzutów apelacyjnych, z uwzględnieniem ustawowego wymogu sporządzania uzasadnień orzeczeń sądowych w sposób zwięzły ( art.327 ¹§2 k.p.c.).

Wobec znacznej liczby zarzutów apelacyjnych należy też wskazać, że choć w uzasadnieniu sąd odwoławczy powinien odnieść się do wszystkich zarzutów zawartych w apelacji (vide m.in. post. SN z 21.8.2003 r., III CKN 392/01, OSNC 2004, Nr 10, poz. 161; wyr. SN z 19.8.2010 r., IV CSK 80/10, Legalis; post. SN z 14.11.2013 r., IV CSK 145/13, Legalis; wyr. SN z 16.5.2014 r., II PK 226/13, Legalis i post. SN z 29.5.2014 r., V CSK 386/13, Legalis), to jednak przyjmuje się trafnie w orzecznictwie, że z ustanowionego w art. 378 § 1 k.p.c. obowiązku sądu rozpoznania sprawy w granicach apelacji nie wynika konieczność osobnego omawiania przez sąd w uzasadnieniu wyroku każdego podniesionego w apelacji argumentu. Wielokrotnie wywody zawarte w części motywacyjnej apelacji powielają kilkakrotnie w różnym ujęciu jedne i te same zarzuty. Wobec tego, co istotne, Sąd odwoławczy powinien dać wyraz w uzasadnieniu, że rozważył zarzuty w całości przed wydaniem orzeczenia ( wyr. SN z 24.7.2009 r., I PK 38/09, Legalis; post. z 23.2.2017 r., I CSK 578/16, Legalis).

W odniesieniu do zarzutu naruszenia zasady oceny dowodów należy wskazać, że przepis art. 233 k.p.c. daje wyraz obowiązywaniu zasady swobodnej oceny dowodów. Ocena wiarygodności i mocy dowodów jest podstawowym zadaniem sądu orzekającego, wyrażającym istotę sądzenia, a więc rozstrzygania kwestii spornych w warunkach niezawisłości, na podstawie własnego przekonania sędziego, przy uwzględnieniu całokształtu zebranego materiału (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 lutego 1996 r., II CRN 173/95, Lex nr 1635264). Normy swobodnej oceny dowodów wyznaczone są przy tym wymaganiami prawa procesowego, doświadczenia życiowego oraz regułami logicznego myślenia, według których sąd w sposób bezstronny, racjonalny i wszechstronny rozważa materiał dowodowy jako całość, dokonuje wyboru określonych środków dowodowych i ważąc ich moc oraz wiarygodność, odnosi je do pozostałego materiału dowodowego (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 czerwca 1999 r., II UKN 685/98, OSNAPiUS 2000/17/655). Swobodna ocena dowodów ujęta jest w ramy proceduralne, tzn. musi odpowiadać pewnym warunkom określonym przez prawo procesowe. Oznacza to, po pierwsze, że sąd może oprzeć swe przekonanie jedynie na dowodach prawidłowo przeprowadzonych, z zachowaniem wymagań dotyczących źródeł dowodzenia oraz zasady bezpośredniości. Po drugie, ocena dowodów musi być dokonana na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału dowodowego. Sąd musi ocenić wszystkie przeprowadzone dowody oraz uwzględnić wszelkie towarzyszące im okoliczności, które mogą mieć znaczenie dla oceny mocy i wiarygodności tych dowodów. Po trzecie, sąd zobowiązany jest przeprowadzić selekcję dowodów, tj. dokonać wyboru tych, na których się oparł, i ewentualnie odrzucić inne, którym odmówił wiarygodności i mocy dowodowej. Skuteczne postawienie zarzutu naruszenia przez sąd art. 233 § 1 k.p.c. wymaga wykazania, że sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego, to bowiem jedynie może być przeciwstawione uprawnieniu sądu do dokonywania swobodnej oceny dowodów. Nie jest natomiast wystarczające przekonanie strony o innej, niż przyjął sąd, wadze (doniosłości) poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie niż ocena sądu (tak Sąd Najwyższy w orzeczeniu z dnia 6 listopada 1998 r., II CKN 4/98, niepubl.; por. również wyroki Sądu Najwyższego z dnia 10 kwietnia 2000 r., V CKN 17/00, OSNC 2000/10/189 i z dnia 5 sierpnia 1999 r., II UKN 76/99, OSNAPiUS 2000/19/732). Temu obowiązkowi powód nie sprostał, poprzestając jedynie na przedstawieniu własnej wersji doniosłości poszczególnych dowodów, czego jednak nie sposób uznać za wystarczające. Sąd Rejonowy w sposób zasadniczo właściwy ustalił stan faktyczny sprawy, wskazując na jakich dowodach się oparł i szczegółowo uzasadnił z jakich względów w tym zakresie dał im wiarę, a polemika w tym zakresie nie jest przekonująca - nie znajdowała uzasadnienia w udostępnionym Sądowi materiale dowodowym sprawy. Powód poprzestał w istocie na przedstawieniu własnej wersji doniosłości poszczególnych dowodów, czego jednak nie sposób uznać za wystarczające. Należy podkreślić, że zdaniem Sądu Odwoławczego – wbrew twierdzeniom powoda - Sąd Rejonowy w sposób właściwy ustalił stan faktyczny sprawy, wskazując na jakich dowodach się oparł i szczegółowo uzasadnił z jakich względów dał im wiarę, ocena dowodów miała zaś charakter kompleksowy z uwzględnieniem zasad logiki i doświadczenia życiowego . Ewentualne rozbieżności - oceny świadków B. i K. dotyczące korygowania zamówionej mocy cieplnej w trakcie trwania danego roku o tyle są bez znaczenia, że zagadnienie to zostało jednoznacznie uregulowane przez strony w zawartej umowie – jak wskazano słusznie w ustaleniach faktycznych - Zgodnie z art. § 5 ust. 3 zamówiona moc cieplna została ustalona przez odbiorcę co najmniej na okres 12 miesięcy. Strony ustaliły, że zmiana wielkości zamówionej mocy cieplnej następuje na podstawie pisemnego wniosku odbiorcy złożonego u dostawcy w terminie do 30 czerwca danego roku, zmieniona wielkość miała obowiązywać od 1 stycznia następnego roku. Pozwany określił zapotrzebowanie na moc cieplną na 0,4 MW. Sąd I instancji poddał pełnej ocenie kwestię wypowiedzenia umowy ( oświadczenie pozwanego z 2 czerwca 2021 r.) i w konsekwencji jej rozwiązania z upływem okresu wskazanego w §9 ust. 1 umowy. Nie jest przy tym zasadny zarzut z punktu 2) gdyż całościowa lektura pisemnych motywów wydanego wyroku jednoznacznie prowadzi do wniosku, że Sąd odniósł się i ocenił oświadczenie pozwanego z października 2021 r. dotyczące wypowiedzenia. Expresis verbis Sąd I Instancji wskazał, że bezzasadny był zarzutu pozwanego, zgodnie z którym skorzystał on z uprawnienia z art. 365 ¹ k.c. w zw. 384 ¹ k.c. po tym jak powód pismem z dnia 1 października 2021 r. powiadomił o zmianie Taryf dla Ciepła . Sąd II instancji w pełni podziela przytoczone przez Sąd Rejonowy poglądy doktryny i judykatury co do tego, że – przede wszystkim z racji uregulowania szczególnego z art.47 ustawy Prawo energetyczne- art. 384 ^{( 1 )}k.c. nie ma zastosowania do będących wzorcami umów taryf ustalanych przez przedsiębiorstwo energetyczne i zatwierdzanych przez Prezesa URE ( tu także - SN: z 10.11.2005 r., III CK 173/05, OSNC 2006, Nr 9, poz. 151; z 7.7.2005 r., V CK 855/04, Legalis; z 16.3.2007 r., III CSK 388/06, Legalis; wyr. SOKiK z 22.9.2006 r., XVII Ama 90/05, Legalis; por. także W. Popiołek, w: K. Pietrzykowski, Komentarz KC, t. 1, 2020, art. 384 ^{( 1)}, Nb 8 i A. Pyrzyńska, w: M. Gutowski, Komentarz KC, t. 2, 2019, art. 384 ^{( 1)}). W odniesieniu do przytoczonego w uzasadnieniu apelacji stanowiska Sądu Najwyższego, wyrażonego w wyroku z 16 marca 2007 r. ( sygn. akt III CSK 388/06), pełna lektura tego judykatu nie prowadzi do wniosku reprezentowanego przez skarżącego jakoby pozwanemu przysługiwało ad casum prawo do wypowiedzenia umowy w trybie art.384 ^{( 1 )}k.c. Skarżący przytoczył fragment uzasadnienia Sądu Najwyższego, gdzie przedstawiono stanowisko Sądu Apelacyjnego „ Taryfa ta od chwili wprowadzenia obowiązuje strony umowy o dostawę energii, chyba że odbiorca, który jej nie akceptuje wypowiedział umowę, stosownie do regulacji art.384 ^{( 1 )}k.c.”. Stanowisko Sądu Najwyższego było jednak jednoznacznie inne – w dalszej części uzasadnienia cytowanego wyroku SN wskazano m.in., że pogląd Sądu Apelacyjnego był nietrafny w tym zakresie – „Zasadnie więc Sąd Apelacyjny uznał, niezależnie od nietrafnego poglądu o zastosowaniu art.384 ^{( 1 )}k.c. (…)”. Treść uzasadnienia przedstawianego orzeczenia nie daje przy tym podstaw do przyjęcia, że materia będąca przedmiotem omawianego rozstrzygnięcia ograniczała się do wskazywanego przez skarżącego mechanizmu. Sąd Najwyższy podał bowiem m.in., że „Powszechnie przyjmuje się, że zatwierdzona przez Prezesa URE taryfa cen energii stanowi wzorzec umowny w rozumieniu art. 384 KC, którym strony są związane. Również jednolicie w doktrynie i orzecznictwie przyjmuje się, że jeżeli nowa taryfa wchodzi w życie w trakcie obowiązywania umowy o dostawę energii, o tym od kiedy wiąże strony decydują przede wszystkim postanowienia umowy. Doszło natomiast do rozbieżności stanowisk co do tego, czy przy braku postanowień umownych stosować należy art. 384 ¹ w zw. z art. 384 KC, czy też art. 47 ust. 4 Prawa energetycznego” (podkreślenie własne). Następnie Sąd Najwyższy przedstawił orzeczenia w których opowiedziano się za pierwszym stanowiskiem po czym kategorycznie stwierdził, że „Ostatecznie w uchwale składu siedmiu sędziów z dnia 15 lutego 2007 r. III CZP 111/06 (jeszcze nie publikowanej). Sąd Najwyższy opowiedział się za drugim ze wskazanych stanowisk stwierdzając, że zatwierdzona przez Prezesa URE i opublikowana taryfa zmieniająca ceny energii w czasie trwania stosunku prawnego wynikającego z umowy sprzedaży energii wiąże odbiorcę w terminie określonym w umowie, w granicach przewidzianych w art. 47 ust. 4 Pr. energ.”. Nie są trafne także zarzuty pozwanego co do naruszeń prawa materialnego w zakresie braku wzajemności świadczenia ( brak sprzedaży przez powoda na rzecz pozwanej w okresie od września 2021 r. do czerwca 2022 r., w szczególności zarzut z punktu 5 apelacji – naruszenia art.555 k.c. w zw. z art. 535§1 k.c. i art. 5 ust.1 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. Prawo energetyczne poprzez ich błędne zastosowanie. Zarzuty w tym obszarze nie uwzględniają specyfiki przedmiotu umowy zawartej przez strony ( dostarczanie ciepła), do której znajdują zastosowanie nie tylko normy kodeksu cywilnego ale także przepisy wskazanej ustawy Prawo energetyczne oraz aktów wykonawczych do niej. Słusznie wskazano w tym zakresie w cytowanym już uzasadnieniu wyroku Sądu Najwyższego ,sygn. akt III CSK 388/06, że „Bez wątpienia stosunek prawny łączący dostawcę i odbiorcę energii cieplnej ma charakter cywilnoprawny. Jednak z uwagi na uregulowania zawarte w Prawie energetycznym, swoboda stron tego stosunku ulega pewnym ograniczeniom. W szczególności z art. 47 Prawa energetycznego wynika, że ceny energii podlegają reglamentacji w sposób określony w tym przepisie. Przedsiębiorstwa energetyczne posiadające koncesję ustalają taryfy opłat energii, które podlegają zatwierdzeniu przez Prezesa URE, a następnie ogłoszeniu w sposób określony w art. 47 ust. 3. Zgodnie z art. 47 ust. 4 przedsiębiorstwo energetyczne wprowadza taryfę do stosowania nie wcześniej niż po upływie 14 dni i nie później niż do 45 dnia od dnia jej opublikowania.” Także w wyroku SN 15 lutego 2007 r. III CZP 111/06 stwierdzono, że zgodnie z art. 3 pkt 17 oraz art. 47 Pr. energ. stawki określone w taryfach zatwierdzonych przez Prezesa URE mają charakter wiążący strony umowy o sprzedaż energii i ustalanie cen energii nie jest pozostawione swobodzie stron. Także wejście w życie stawek taryfowych i związanie nimi stron takiej umowy nie jest pozostawione całkowitej swobodzie stron, bowiem art. 47 ust. 4 Pr. energ. określa ustawowe granice tej swobody. Również charakter cen określonych w taryfach zbliża je raczej do cen sztywnych niż maksymalnych skoro ustalenia cen energii nie pozostawiono swobodnej decyzji stron, a cena energii dla określonej grupy taryfowej odbiorców powinna być jednakowa. Wszystkie te regulacje Prawa energetycznego sprawiają, jak stwierdził Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 26 października 1999 r. K 12/99 (OTK 1999, Nr 6, poz. 120), że w znacznym stopniu przekreślony został cywilnoprawny charakter relacji pomiędzy odbiorcami a przedsiębiorstwami energetycznymi, ponieważ jeden z najistotniejszych elementów takiej umowy, jakim jest cena, kształtowany jest w drodze decyzji administracyjnej wydawanej w oparciu o regulacje prawa powszechnie obowiązującego, z wyłączeniem autonomii decyzji stron.

Zgodnie przy tym z umową pozwany zobowiązał się do uiszczania opłat, w a w ich ramach m.in. miesięczną ratę opłaty za zamówioną moc cieplną i miesięczną ratę opłaty stałej za usługi przesyłowe. Słusznie Sąd I instancji wskazał na trafne stanowisko SN ( wyrok z 10.02.05 r., IV CK 472/05, Legalis) co do tego, że opłata stała za usługi przesyłowe nie stanowi składnika ceny za energię cieplną, a art. 5 Prawa energetycznego z dnia 10 kwietnia 1997 r. (t.j. Dz.U. z 2003 r. Nr 153, poz. 1504 ze zm.) wyraźnie różnicuje pojęcie ceny oraz stawek opłat, co świadczy o tym, że stawki opłat nie są składnikiem ceny i naliczane są niezależnie od niej. Zasadnie też zwrócono uwagę na trafność tego rozstrzygnięcia Sądu Najwyższego co do tego, że nawet w sytuacji, w której energia nie jest dostarczana, może istnieć obowiązek ponoszenia opłat stałych, nawet przy wypowiedzeniu umowy możliwe jest pobieranie opłaty stałej bez obniżenia jej wysokości do końca roku w przypadku zmiany mocy zamówionej, a wniosek taki wynika z rozporządzenia taryfowego, który odnosi miesięczne raty stawek opłat stałych do zamówionej mocy cieplnej. Jednolite zaś określenie tej wielkości w skali roku obrotowego stanowi bowiem podstawę planowania przez przedsiębiorstwo energetyczne wielkości produkcji, kosztów utrzymania przedsiębiorstwa, a co za tym idzie, także podstawę kalkulacji taryfy. W judykacie tym wskazano też, że nie bez znaczenia pozostaje specyfika działalności przedsiębiorstwa energetycznego, polegająca na tym, że dostawa ciepła następuje tylko w trakcie tzw. sezonu grzewczego, a więc przez kilka miesięcy w roku, natomiast koszty wytworzenia, magazynowania, przesyłania ciepła, konserwacji sieci ponoszone są przez przedsiębiorstwo w ciągu całego roku, przedsiębiorstwo musi więc mieć zapewniony dopływ środków w skali całego roku. Nadto -z drugiej strony, w interesie odbiorców leży rozłożenie opłat za ciepło na okres całego roku i z tych przyczyn w rozporządzeniu taryfowym określa się, że ceny za najwyższą zamówioną moc cieplną i stawki opłaty stałej za usługi przesyłowe ustalane są w odniesieniu do całego roku, a pobierane w 12 ratach miesięcznych. Skoro ad casum strony wyraziły w umowie zgodę na takie właśnie rozwiązanie to nie ma podstaw aby dochodzone przez powoda żądanie, roszczenie z umowy za niezapłacone opłaty – raty za zamówioną moc cieplną i raty opłaty stałej za usługę przesyłową dotyczące okresu wypowiedzenia – stanowiło po stronie powodowej nadużycie prawa ( art. 5 k.c.). W konsekwencji nie zachodzi też w omawianej sprawie przypadek nienależnego świadczenia ( art. 410 k.c.). Przenoszenie rozważań na tę płaszczyznę jest nieuprawnione wobec dochodzenia przez powoda roszczenia z umowy, z uwzględnieniem jej przedmiotu, specyfiki i przedstawionego charakteru zobowiązania pozwanego w zakresie opłat, co tym samym nie daje podstaw do przyjęcia zasadności zarzutu pozwanego w zakresie błędnej wykładni art. 410§2 k.c. w zw. z art.411 pkt 1 k.c. W odniesieniu zaś do zarzutu z punktu 6 apelacji skoro roszczenie powoda dotyczy żądania z umowy o przedmiocie wskazanym w art. 4 pkt 1 ustawy z dnia 8 marca 2013 r. o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom w transakcjach handlowych, zawartej przez strony w związku z wykonywaną działalnością gospodarczą, mamy do czynienia z transakcją handlową i powodowi jako wierzycielowi przysługiwały odsetki ustawowe za opóźnienie w transakcjach handlowych. W kontekście poczynionych uwag, jak też w odniesieniu do uznania za trafne ustaleń Sądu I instancji w zakresie stanu faktycznego oraz poglądów wyrażonych przez ten sąd w odniesieniu do wyjaśnienia podstawy prawnej wydanego rozstrzygnięcia żaden z podniesionych przez skarżącego zarzutów nie mógł prowadzić do uznania jego słuszności i zmiany czy uchylenia zaskarżonego wyroku.

Ad casum nie było jednocześnie podstaw do uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania ( art. 386 § 4 k.p.c.) gdyż nie zaszła sytuacja nierozpoznania istoty sprawy- Sąd I instancji orzekł bowiem merytorycznie o żądaniach. Wydanie wyroku przez Sąd II instancji nie wymagało ponadto przeprowadzenia postępowania dowodowego w całości. Mając powyższe okoliczności oraz rozważania na względzie, Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację pozwanego.

O kosztach postępowania apelacyjnego (pkt II wyroku) orzeczono na podstawie art. 98 § 1,1 ¹ i 3 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c. Zasądzona od pozwanego na rzecz powoda kwota 1800 zł stanowi koszty zastępstwa pełnomocnika pozwanego ustalone na podstawie § 2 pkt 5 w zw. z § 10 pkt 1 ust. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 w sprawie opłat za czynności adwokackie.