Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 3 lipca 2023 roku, Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. po rozpatrzeniu wniosku P. P. z dnia 15 czerwca 2023 roku, odmówił mu prawa do świadczenia przedemerytalnego. W uzasadnieniu wskazano, ubezpieczonemu nie przysługuje prawo do świadczenia przedemerytalnego ponieważ nie przyjął nowych warunków zatrudnienia zawartych przez pracodawcę I. (...) R. S. w wypowiedzeniu z 31 sierpnia 2022 roku, co stanowi rozwiązanie stosunku pracy lub stosunku służbowego nie nastąpiło z przyczyn dotyczących zakładu pracy. Jednocześnie ZUS wskazał, że wymagany 35 letni okres stażowy w przypadku ubezpieczonego został spełniony.

(decyzja – k. 39 -40 plik II załączonych do sprawy akt organu rentowego)

Odwołanie od w/w decyzji wniósł P. P., zarzucając jej naruszenie art. 2 ust 1 pkt 2 ustawy o świadczeniach przedemerytalnych, poprzez niezasadne przyjęcie, że rozwiązanie z nim przez pracodawcę stosunku pracy, nie nastąpiło z przyczyn dotyczących zakładu pracy.

(odwołanie – k. 3-7)

W odpowiedzi na odwołanie, organ rentowy wniósł o jego oddalenie, podtrzymując dotychczasowe stanowisko w sprawie.

(odpowiedź na odwołanie – k. 10-10 verte)

Na rozprawie w dniu 11 października 2023 roku, wnioskodawca poparł odwołanie, zaś, pełnomocnik ZUS wniósł o jego oddalenie.

(końcowe stanowiska stron – rozprawa z dnia 11 października 2023 roku e-protokół (...):23:47 – 00:23:52 – płyta CD – k. 90)

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

P. P. urodził się w dniu (...).

(okoliczność bezsporna)

W dniu 15.06.2023 r., wnioskodawca złożył do ZUS wniosek o świadczenie przedemerytalne.

(wniosek – k. 1-2 plik II załączonych do sprawy akt organu rentowego)

Wnioskodawca legitymuje się stażem pracy, wynoszącym ponad 35 lat.

(okoliczność bezsporna)

Wnioskodawca zarejestrowany jest w Powiatowym Urzędzie Pracy w Ł. od dnia 7 grudnia 2022 roku jako bezrobotny. Wnioskodawca nie odmówił, bez uzasadnionej przyczyny, propozycji odpowiedniego zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej, bądź zatrudnienia w ramach prac interwencyjnych lub robót publicznych w rozumieniu ustawy o świadczeniach przedemerytalnych.

(zaświadczenie - k. 6 plik II załączonych do sprawy akt organu rentowego)

Wnioskodawca zatrudniony był w firmie (...) w okresie: od dnia 28.10.2008 r. do 28.10.2010 r.; od dnia 15.03.2012 r. do 31.03.2014 r.; od dnia 03.08.2015 r. do 03.02.2017 r.; 01.03.2020 r. do 31.08.2020 r., a także od dnia 2.11.2021 r. do 30.11.2022 r. - w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku montera instalacji elektrycznych. Stosunek pracy ustał w wyniku rozwiązania umowy o za wypowiedzeniem art. 30 par.1 pkt 2 k.p. w związku z art. 42 § 3 k.p. ze strony pracodawcy.

(świadectwo pracy – k. 9 -18 plik II załączonych do sprawy akt organu rentowego, karty ewidencyjne czasu pracy – k. 18-20, orzeczenie lekarskie – k. 22, kwestionariusz – k. 23, k. 26-26 verte, umowa o pracę – k. 25, pismo – k. 27, zakres obowiązków – k. 28, oświadczenia – k. 29-34, karta szkolenia wstępnego – k. 35-36, świadectwo pracy – k. 41-42, listy obecności – k. 44-56)

Wynagrodzenie wnioskodawcy w okresie od 11/2021 r. do 11/2022 r. kształtowało się w następujący sposób:

- listopad - 2800 zł brutto – wynagrodzenie zasadnicze;

- grudzień - 2800 zł brutto – wynagrodzenie zasadnicze;

- styczeń – 3010 zł brutto - wynagrodzenie zasadnicze;

- luty - 3010 zł brutto - wynagrodzenie zasadnicze;

- marzec - 3010 zł brutto - wynagrodzenie zasadnicze;

- kwiecień - 3010 zł brutto - wynagrodzenie zasadnicze;

- maj - 3010 zł brutto - wynagrodzenie zasadnicze;

- czerwiec - 3010 zł brutto - wynagrodzenie zasadnicze;

- lipiec - 3010 zł brutto - wynagrodzenie zasadnicze;

- sierpień - 3010 zł brutto - wynagrodzenie zasadnicze;

- wrzesień - 3010 zł brutto - wynagrodzenie zasadnicze;

- październik - 3010 zł brutto - wynagrodzenie zasadnicze;

- listopad - 3010 zł brutto - wynagrodzenie zasadnicze.

(listy płac – k. 57-69, historia przelewów – k. 74-76)

W/w pracodawca, w dniu 31.08.2022 r. , wypowiedział pisemnie, wnioskodawcy, warunki umowy o pracę, zawartej w dniu 2.11.2021 r., w zakresie wymiaru etatu i wynagrodzenia brutto z zachowaniem 3-miesięcznego okresu wypowiedzenia, który upływał 30.11.2022 r. Po upływie tego okresu wypowiedzenia, czyli w dniu 1.12.2022 r. pracodawca zaproponował wnioskodawcy nowe warunki pracy, tj. w zakresie wymiaru etatu – ¼ i wynagrodzenia brutto – 752,50 zł. Pozostałe warunki pracy nie ulegały zmianie. Pracodawca wskazał, że przyczyną wypowiedzenia wnioskodawcy warunków umowy o pracę była: pogarszająca się sytuacja finansowa firmy, ograniczenie kosztów firmowych, wprowadzenie nowych zasad wynagradzania dot. grupy pracowników do której należał wnioskodawca. Ponadto, pracodawca wskazał, że jeżeli przed upływem połowy okresu wypowiedzenia, tj. do dnia 14.10.2022 roku wnioskodawca nie złoży oświadczenia o odmowie przyjęcia nowych warunków umowy o pracę, będzie to równoznaczne z wyrażeniem zgody na proponowaną zmianę warunków umowy. Dalej pracodawca wskazał, że w razie odmowy przyjęcia nowych zaproponowanych warunków umowy o pracę ta rozwiąże się z upływem 3 miesięcznego okresu wypowiedzenia tj. z dniem 30.11.2022 r. Pracodawca poinformował także wnioskodawcę, że w terminie 21 dni od daty doręczenia tego pisma ma prawo wnieść odwołanie do sądu pracy.

(pisemne oświadczenie o wypowiedzeniu warunków umowy o pracę - k. 19-20 plik II załączonych do sprawy akt organu rentowego, k. 37-38, zeznania wnioskodawcy na rozprawie w dniu 11 października 2023 roku e-protokół (...):22:17-00:23:46 w związku z 00:02:18-00:07:45 – płyta CD – k. 90)

W dniu 13.10.2022 roku wnioskodawca złożył pracodawcy oświadczenie o odmowie przyjęcia zaproponowanych mu w dniu 31.08.2022 r. w w/w wypowiedzeniu warunków umowy o pracę.

(oświadczenie – k. 21 plik II załączonych do sprawy akt organu rentowego, k. 39, zeznania wnioskodawcy na rozprawie w dniu 11 października 2023 roku e-protokół (...):22:17-00:23:46 w związku z 00:02:18-00:07:45 – płyta CD – k. 90)

Powodem wypowiedzenia przez pracodawcę wnioskodawcy umowy o pracę była pogarszająca się sytuacja finansowa firmy, mniej zleceń w okresie pandemii. R. S. nie chciał definitywnie kończyć współpracy z żadnym zatrudnianym przez siebie pracownikiem, dlatego zdecydował się wręczyć im wypowiedzenia zmieniające. Obecnie nie zatrudnia żadnej osoby na podstawie stosunku pracy, jedynie w oparciu o umowy zlecenia, sam również wykonuje w firmie pewne czynności.

(zeznania świadka R. S. na rozprawie w dniu 11 października 2023 roku e-protokół (...):10:29 – 00:21:30 – płyta CD – k. 90)

Przyjęcie przez wnioskodawcę zaproponowanych mu przez pracodawcę nowych warunków pracy, o których mowa w pisemnym wypowiedzeniu warunków umowy o pracę doprowadziłoby do pogorszenia jego warunków płacy i w konsekwencji sytuacji życiowej.

(zeznania wnioskodawcy na rozprawie w dniu 11 października 2023 roku e-protokół (...):22:17-00:23:46 w związku z 00:02:18-00:07:45 – płyta CD – k. 90)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie powołanych dokumentów, których autentyczności nie kwestionowała żadna ze stron. Ustalając stan faktyczny, w niniejszej sprawie, Sąd oparł się także na zeznaniach świadka R. S., prowadzącego firmę (...) czyli pracodawcy – P. P., oraz wnioskodawcy, które są z tymi dokumentami, w całości, koherentne, wzajemnie się uzupełniając. Dodać należy, że ZUS nie podważył wiarygodności zeznań świadka, który szczerze podał przyczyny rozwiązania stosunku pracy z wnioskodawcą. Sąd uznał, że zeznania świadka relacjonują faktyczne przyczyny rozwiązania stosunku pracy – stron umowy o pracę; nadto - świadek jest osobą obcą dla stron i nie ma merytorycznych, uzasadnionych, powodów, aby składać zeznania korzystne dla jednej z nich. Zeznania tego świadka sąd ocenił jako wiarygodne, albowiem znajdujące potwierdzenie w dokumentach osobowo- płacowych ubezpieczonego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie jest zasadne.

W rozpoznawanej sprawie przedmiotem sporu było, czy wnioskodawca spełnił przesłanki do nabycia prawa do świadczenia przedemerytalnego określone w ustawie z dnia 30 kwietnia 2004 r. o świadczeniach przedemerytalnych (Dz.U.2023.0.779).

Zgodnie z art. 2 ust. 1 powołanej ustawy prawo do świadczenia przedemerytalnego przysługuje osobie, która:

1) do dnia rozwiązania stosunku pracy lub stosunku służbowego z powodu likwidacji pracodawcy lub niewypłacalności pracodawcy, w rozumieniu przepisów o ochronie roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy, u którego była zatrudniona lub pozostawała w stosunku służbowym przez okres nie krótszy niż 6 miesięcy, ukończyła co najmniej 56 lat - kobieta oraz 61 lat - mężczyzna i posiada okres uprawniający do emerytury, wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, lub

2) do dnia rozwiązania stosunku pracy lub stosunku służbowego z przyczyn dotyczących zakładu pracy, w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U. z 2022 r. poz. 690, z późn. zm.), zwanej dalej "ustawą o promocji zatrudnienia", w którym była zatrudniona przez okres nie krótszy niż 6 miesięcy, ukończyła co najmniej 55 lat - kobieta oraz 60 lat - mężczyzna oraz posiada okres uprawniający do emerytury, wynoszący co najmniej 30 lat dla kobiet i 35 lat dla mężczyzn, lub

3) do dnia ogłoszenia upadłości prowadziła nieprzerwanie i przez okres nie krótszy niż 24 miesiące pozarolniczą działalność, w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 2022 r. poz. 1009, z późn. zm.), zwanej dalej "ustawą o systemie ubezpieczeń społecznych", i za ten okres opłaciła składki na ubezpieczenia społeczne oraz do dnia ogłoszenia upadłości ukończyła co najmniej 56 lat - kobieta i 61 lat - mężczyzna i posiada okres uprawniający do emerytury, wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, lub

4) zarejestrowała się we właściwym powiatowym urzędzie pracy w ciągu 30 dni od dnia ustania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, pobieranej nieprzerwanie przez okres co najmniej 5 lat, i do dnia, w którym ustało prawo do renty, ukończyła co najmniej 55 lat - kobieta oraz 60 lat - mężczyzna i osiągnęła okres uprawniający do emerytury, wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, lub

4a) zarejestrowała się we właściwym powiatowym urzędzie pracy w ciągu 60 dni od dnia ustania prawa do świadczenia pielęgnacyjnego lub specjalnego zasiłku opiekuńczego, o których mowa w ustawie z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych (Dz. U. z 2023 r. poz. 390), lub zasiłku dla opiekuna, o którym mowa w ustawie z dnia 4 kwietnia 2014 r. o ustaleniu i wypłacie zasiłków dla opiekunów (Dz. U. z 2020 r. poz. 1297), pobieranych nieprzerwanie przez okres co najmniej 365 dni, jeżeli utrata prawa do nich była spowodowana śmiercią osoby, nad którą opieka była sprawowana, i do dnia, w którym ustało prawo do świadczenia pielęgnacyjnego, specjalnego zasiłku opiekuńczego lub zasiłku dla opiekuna, ukończyła co najmniej 55 lat – kobieta oraz 60 lat – mężczyzna i osiągnęła okres uprawniający do emerytury, wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, lub

5) do dnia rozwiązania stosunku pracy z przyczyn dotyczących zakładu pracy, w rozumieniu przepisów ustawy o promocji zatrudnienia, w którym była zatrudniona przez okres nie krótszy niż 6 miesięcy, posiada okres uprawniający do emerytury, wynoszący co najmniej 35 lat dla kobiet i 40 lat dla mężczyzn, lub

6) do dnia 31 grudnia roku poprzedzającego rozwiązanie stosunku pracy lub stosunku służbowego, z powodu likwidacji pracodawcy lub niewypłacalności pracodawcy, w rozumieniu przepisów o ochronie roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy, u którego była zatrudniona lub pozostawała w stosunku służbowym przez okres nie krótszy niż 6 miesięcy, posiadała okres uprawniający do emerytury wynoszący co najmniej 34 lata dla kobiet i 39 lat dla mężczyzn.

Stosownie do treści art. 2 ust. 3 wyżej wymienionej ustawy świadczenie przedemerytalne przysługuje osobie określonej w ust. 1 po upływie co najmniej 180 dni pobierania zasiłku dla bezrobotnych, o którym mowa w ustawie o promocji zatrudnienia, jeżeli osoba ta spełnia łącznie następujące warunki:

1) nadal jest zarejestrowana jako bezrobotna;

2) w okresie pobierania zasiłku dla bezrobotnych nie odmówiła bez uzasadnionej przyczyny przyjęcia propozycji odpowiedniego zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej, w rozumieniu ustawy o promocji zatrudnienia, albo zatrudnienia w ramach prac interwencyjnych lub robót publicznych;

3) złoży wniosek o przyznanie świadczenia przedemerytalnego w terminie nieprzekraczającym 30 dni od dnia wydania przez powiatowy urząd pracy dokumentu poświadczającego 180 - dniowy okres pobierania zasiłku dla bezrobotnych.

Osoba ubiegająca się o świadczenie przedemerytalne musi spełniać łącznie przesłanki wymienione w art. 2 ust. 1 i ust. 3 powołanej ustawy.

Wskazane w poszczególnych punktach art. 2 ust. 1 ustawy warunki sprowadzają się do osiągnięcia przez osobę ubiegającą się o świadczenie określonego stażu, wieku, a także do pozostawania bez pracy ze względu na wymienione enumeratywnie przyczyny.

Sąd ma obowiązek zbadania wszystkich przesłanek nabycia prawa do świadczenia przedemerytalnego, co w okolicznościach niniejszej sprawy oznaczało konieczność zbadania przesłanek, o których mowa w art. 2 ust. 1 pkt 5 ustawy o świadczeniach przedemerytalnych.

W realiach n/n sprawy bezspornym było, że wnioskodawca spełnił przesłankę stażu wskazaną w przepisie art. 2 ust. 1 pkt 5 ustawy.

Bezspornym było również, że ubezpieczony nadal jest zarejestrowany jako bezrobotny, złożył wniosek o przyznanie świadczenia przedemerytalnego w terminie nieprzekraczającym 30 dni od dnia wydania przez powiatowy urząd pracy dokumentu poświadczającego 180 - dniowy okres pobierania zasiłku dla bezrobotnych. Ponadto bezspornym jest że wnioskodawca ma staż pracy wynoszący ponad 35 lat.

Konieczne jest, jednak, także, rozwiązanie stosunku pracy z przyczyn dotyczących zakładu pracy, w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz.U.2023.0.735) i w tej jedynie części koncentrował się spór między stronami.

Użyte w przepisie art. 2 ust. 1 pkt 5 ustawy sformułowanie "rozwiązania stosunku pracy z przyczyn dotyczących zakładu pracy", przemawia za przyjęciem, iż do rozwiązania stosunku pracy musi dojść albo na skutek jednostronnego oświadczenia woli pracodawcy, albo na skutek porozumienia stron. Przepis ten, jak każda norma prawna z zakresu ubezpieczeń społecznych, musi być wykładany ściśle, co oznacza w zasadzie prymat dyrektyw wykładni językowej w odniesieniu do pozostałych metod wykładni, w tym wykładni systemowej i wykładni historycznej lub celowościowej.

Przepisy art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy o świadczeniach przedemerytalnych oraz art. 2 ust. 1 pkt 29 lit. b ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy nie wskazują bowiem sposobu rozwiązania umowy o pracę, lecz stawiają wymaganie, by przyczyny rozwiązania umowy o pracę leżały po stronie pracodawcy.

W myśl art. 2 ust. 1 pkt 29 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy przyczyny dotyczące zakładu pracy, to:

a) rozwiązanie stosunku pracy lub stosunku służbowego z przyczyn niedotyczących pracowników, zgodnie z przepisami o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników lub zgodnie z przepisami ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 2022 r. poz. 1510, 1700 i 2140 oraz z 2023 r. poz. 240), w przypadku rozwiązania stosunku pracy lub stosunku służbowego z tych przyczyn u pracodawcy zatrudniającego mniej niż 20 pracowników,

b) rozwiązanie stosunku pracy lub stosunku służbowego z powodu ogłoszenia upadłości pracodawcy, jego likwidacji lub likwidacji stanowiska pracy z przyczyn ekonomicznych, organizacyjnych, produkcyjnych albo technologicznych,

c) wygaśnięcie stosunku pracy lub stosunku służbowego w przypadku śmierci pracodawcy lub gdy odrębne przepisy przewidują wygaśnięcie stosunku pracy lub stosunku służbowego w wyniku przejścia zakładu pracy lub jego części na innego pracodawcę i niezaproponowania przez tego pracodawcę nowych warunków pracy i płacy,

d) rozwiązanie stosunku pracy przez pracownika na podstawie art. 55 § 1 ¹ ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy z uwagi na ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków wobec pracownika.

Z komplementarnej analizy przepisów art. 2 ustawy o świadczeniach przedemerytalnych wynika, że prawo do świadczenia przedemerytalnego przysługuje nie tylko pracownikom, z którymi rozwiązano stosunek pracy z powodu likwidacji pracodawcy lub niewypłacalności pracodawcy, lub z przyczyn dotyczących zakładu pracy, w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, ale także osobom, które prowadziły pozarolniczą działalność gospodarczą, zakończoną ogłoszeniem upadłości. Celem tych unormowań jest zapewnienie wsparcia socjalnego osobom, które utraciły źródło utrzymania nie ze swojej winy, a z uwagi na wiek nie są w stanie skutecznie konkurować na rynku pracy - do dnia nabycia przez te osoby uprawnień emerytalnych (por. uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 2 lipca 2013 r., w sprawie III UZP 2/13, OSNP 2013 nr 21-22, poz. 256).

Oczywiście ustawa nie pozwala na przyznanie tego świadczenia pracownikom, którzy zaprzestali zatrudnienia nie z powodu rzeczywistych przyczyn dotyczących zakładu pracy, a tym bardziej leżących po ich stronie.

Wadliwie jednak, zdaniem Sądu, Zakład utożsamił formę rozwiązania stosunku pracy z jej przyczynami. Nie jest bowiem decydująca dla rozstrzygnięcia wniosku odwołującego forma rozwiązania jego stosunku pracy, a jedynie faktyczne przyczyny utraty zatrudnienia – tj. czy istotnie leżały one po stronie pracodawcy. Użyte w art. 2 ust. 1 pkt 5 ustawy o świadczeniach przedemerytalnych sformułowanie „rozwiązanie stosunku pracy z przyczyn dotyczących zakładu pracy”, przemawia za przyjęciem, że do rozwiązania stosunku pracy musi dojść albo na skutej jednostronnego oświadczenia woli pracodawcy, albo na skutek porozumienia stron. Według art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników, przepisy ustawy stosuje się w razie konieczności rozwiązania przez pracodawcę stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników, w drodze wypowiedzenia dokonanego przez pracodawcę, a w tym także na mocy porozumienia stron.

Przyjmując taką wykładnię analizowanego przepisu Sąd uznał, że w realiach badanej sprawy do rozwiązania stosunku pracy z wnioskodawcą doszło z przyczyny dotyczącej zakładu pracy. Zebrany w sprawie materiał dowodowy, w tym w szczególności zeznania świadka R. S. potwierdzają, że pisemne wypowiedzenie zmieniające warunki umowy o pracę zawartej w dniu 2.11.2021 r. w zakresie wymiaru etatu i wynagrodzenia brutto wnioskodawcy zostało dokonane z przyczyn ekonomicznych, które skłoniły R. S. do wprowadzenia zmian organizacyjnych w firmie.

Zgodnie z utrwalonym, w judykaturze, stanowiskiem, rozwiązanie stosunku pracy, w następstwie odmowy przyjęcia, przez pracownika, warunków, zaproponowanych mu, w wypowiedzeniu zmieniającym, nie wyklucza uznania, że stosunek pracy uległ rozwiązaniu z przyczyn, niedotyczących pracownika, zaś ocena, czy odmowa przyjęcia nowych warunków pracy i płacy, stanowi współprzyczynę rozwiązania stosunku pracy, należy do sądu, rozpoznającego sprawę i jest kwestią ustaleń faktycznych. Dokonując takiej oceny, sąd powinien wziąć pod uwagę interes pracownika i zakładu pracy, rozważyć, czy w danych okolicznościach zaproponowane pracownikowi nowe warunki pracy są usprawiedliwione sytuacją pracodawcy i czy rozsądnie rzecz biorąc osoba znajdująca się w takiej sytuacji, jak zainteresowany pracownik, powinna tę ofertę przyjąć, a także mieć na uwadze, że jeśli występują przyczyny uzasadniające wypowiedzenie stosunku pracy z przyczyn niedotyczących pracownika, pracodawca nie ma obowiązku proponować mu dalszej pracy na zmienionych warunkach. Rozwiązanie umowy o pracę, na skutek odmowy przyjęcia, proponowanych warunków zatrudnienia, może stanowić współprzyczynę tego rozwiązania. Zasadnicze znaczenie ma, w tej sytuacji, ocena, czy proponowane warunki były na tyle niekorzystne, że można było z góry zakładać, iż pracownik ich nie przyjmie (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 12 kwietnia 2012 r., I PK 144/11, LEX 1219488, z dnia 12 sierpnia 2009 r., II PK 38/09, nr LEX 560731, z dnia 20 marca 2009 r.; uchwała składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 18 czerwca 2009 r., III PZP 1/09, LEX nr 499597; wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 26 listopada 2014 r., III AUa 1557/14).

Powołując się na orzecznictwo Sądu Najwyższego z dnia 21 sierpnia 2008 r. II PK 67/08 LEX nr 785526, z dnia 4 lipca 2001 r. I PKN 521/00, OSNP 2003 nr 10 poz. 244 można stwierdzić, że odmowa przyjęcia przez pracownika warunków pracy i płacy zaproponowanych mu w trybie wypowiedzenia zmieniającego, które pogarszają jego warunki pracy, nie stanowi współprzyczyny rozwiązania stosunku pracy i wówczas przyjmuje się, że stosunek pracy nie został rozwiązany do przyczyn niedotyczących pracownika.

Zaproponowane ubezpieczonemu, w wypowiedzeniu zmieniającym, wynagrodzenie brutto i wymiar czasu pracy niewątpliwie były dla niego bardzo niekorzystne, co potwierdził ona sam w toku swych zeznań przed tutejszym sądem. Jego zeznania korespondują zresztą z zeznaniami świadka złożonymi w niniejszej sprawie. W sprawie nie można przyjąć, iż wypowiedzenie zmieniające było korzystne dla ubezpieczonego, skoro zakład pracy zaproponował mu radykalne, bo o ponad 50% obniżenie wynagrodzenia i odpowiednio do tego zmniejszenie wymiaru czasu pracy. Proponowane warunki były na tyle niekorzystne, że można było z góry zakładać, iż pracownik - ubezpieczony ich nie przyjmie. W przedmiotowej sprawie, wnioskodawca odmówił przyjęcia zaproponowanych mu nowych warunków umowy o pracę - z pewnością niekorzystnych finansowo. Tym samym, w ocenie Sądu Okręgowego, odmowy przyjęcia nowych warunków zatrudnienia, przez wnioskodawcę, nie należy uznawać za współprzyczynę rozwiązania stosunku pracy. W konsekwencji, uznać należało, że rozwiązanie stosunku pracy z wnioskodawcą nastąpiło z przyczyn niedotyczących pracowników, zatem, wnioskodawca spełnia wszystkie warunki do przyznania prawa do świadczenia przedemerytalnego.

Stwierdzając powyższe, Sąd Okręgowy w efekcie, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c., zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał wnioskodawcy prawo do świadczenia przedemerytalnego od następnego dnia od dnia złożenia wniosku.