Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 27 czerwca 2023 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. po rozpatrzeniu wniosku S. M. z dnia 6 czerwca 2023 roku odmówił mu prawa do przeliczenia świadczenia, uznając, że przedłożone przez ubezpieczonego dokumenty wraz z wnioskiem z dnia 6 czerwca 2023 roku były już rozpatrywane i uwzględnione w decyzji o ponownym ustaleniu kapitału początkowego z dnia 27 sierpnia 2021 roku, od której ubezpieczony odwołał się do sądu, a następnie wycofał odwołanie.

(decyzja – k. 89 załączonych do sprawy akt organu rentowego)

S. M. odwołał się od powyższej decyzji wskazując, że organ rentowy błędnie przyjął, iż nie ujawnił nowych okoliczności mających wpływ na wysokość jego kapitału początkowego. Odwołujący twierdził, że w związku z postępowaniem przed Sądem Okręgowym w Łodzi, sygn. akt VIII U 2352/21 ustalono dodatkowe okresy składkowe w jego pracy w latach 1971-1977 na podstawie załączonych wydruków list płac, zatem złożony przez niego ponowny wniosek o przeliczenie emerytury uznać należało za w pełni uzasadniony. (odwołanie – k. 3)

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie. W uzasadnieniu wskazał, że po uprawomocnieniu się decyzji ZUS z dnia 16 marca 2023 roku nie zostały przedłożone nowe dowody, ani nie ujawniono okoliczności istniejących przed wydaniem tej decyzji, które mają wpływ na prawo do ponownego ustalenia wysokości emerytury. (odpowiedź na odwołanie – k. 5-5 verte)

Na rozprawie w dniu 13 lutego 2024 roku pełnomocnik wnioskodawcy wniósł o uwzględnienie stażu pracy wnioskodawcy w ilości 26 lat 3 miesięcy i 11 dni okresów składkowych w kapitale początkowym zgodnie z hipotetycznym wyliczeniem ZUS dokonanym w sprawie o sygn. akt VIII U 2352/21 w piśmie z dnia 21 października 2021 roku. (oświadczenie złożone na rozprawie w dniu 13 lutego 2024 roku e-protokół (...):12 – 00:10:03 – płyta CD – k. 37)

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

S. M. urodził się w dniu (...). (okoliczność bezsporna)

Decyzją z dnia 27 sierpnia 2021 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. na podstawie ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2016 r. poz. 887) ponownie ustalił wartość kapitału początkowego wnioskodawcy na dzień 1 stycznia 1999 roku. Do ustalenia wartości kapitału początkowego organ rentowy przyjął podstawę wymiaru kapitału początkowego w kwocie 1396,94 zł ustaloną w decyzji z dnia 18 grudnia 2020 roku o ponownym ustaleniu kapitału początkowego.

Przyjęto łącznie 24 lata, 3 miesiące, 6 dni, tj. 291 miesięcy okresów składkowych oraz 4 miesiące, 23 dni, tj. 4 miesiące.

Współczynnik proporcjonalny do osiągniętego do dnia 31 grudnia 1998 roku wieku oraz okresu składkowego i nieskładkowego wyniósł 72,93%. Średnie dalsze trwanie życia wyrażone w miesiącach dla osób w wieku 62 lat przyjęto w ilości 209 miesięcy. W związku z powyższym wysokość kapitału początkowego ustalona na dzień 1 stycznia 1999 roku wyniosła 137 388,24 złotych. Kapitał początkowy wraz z rekompensatą wyniósł 176.709,94 zł.

Do ustalenia wartości kapitału początkowego ZUS nie uwzględnił okresów:

- od 6 października 1976 roku do 12 października 1976 roku, ponieważ ubezpieczony nie podjął pracy po zakończeniu służby wojskowej;

- od 25 listopada 1994 roku do 6 grudnia 1994 roku,

od 26 stycznia 1995 roku do 5 lutego1995 roku,

od 29 marca 1995 roku do 3 kwietnia 1995 roku,

gdyż w tych okresach ubezpieczony przebywał na urlopie bezpłatnym.

(decyzja – k. 17-17 verte załączonych do sprawy akt organu rentowego)

Decyzją z dnia 30 sierpnia 2021 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. odmówił S. M. przeliczenia emerytury na podstawie art. 114 ust. 1 ustawy emerytalnej. (decyzja – k. 79 załączonych do sprawy akt organu rentowego)

S. M. odwołał się od powyższej decyzji wskazując, że organ rentowy niezasadnie nie uwzględnił do ustalenia wysokości jego emerytury okresu zatrudnienia w (...) w S. od 1971-1973. (okoliczność bezsporna)

Prawomocnym postanowieniem z dnia 5 grudnia 2022 roku wydanym w sprawie o sygn. akt VIII U 2352/21 Sąd Okręgowy w Łodzi, VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych po rozpoznaniu sprawy S. M. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. w skutek odwołania S. M. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. z dnia 27 sierpnia 2021 roku o wysokość kapitału początkowego oraz od decyzji z dnia 30 sierpnia 2021 roku o wysokość emerytury umorzył postępowanie w sprawie na podstawie art. 355 k.p.c. w związku z art. 203 k.p.c. (cofnięcie odwołań). (postanowienie – k. 118 w aktach o sygn. VIII U 2352/21 załączonych do sprawy)

W sprawie o sygn. akt VIII U 2352/21 ZUS analizował nowe dokumenty – karty wynagrodzeń celem rozważenia przyjęcia do stażu pracy wnioskodawcy okresu jego pracy w (...) w S. od 29 września 1971 roku do 31 marca 1974 roku oraz wynagrodzenia za lata 1971-1974. (poświadczone kserokopie list płac i list zaliczek – k. 58-100 w aktach o sygn. VIII U 2352/21 załączonych do sprawy)

Wysokość kapitału początkowego wnioskodawcy z uwzględnieniem złożonych do opisywanej sprawy list płac za lata 1971-1977 wyniosła 188.726,08 złotych, wymiar stażu pracy uległ zwiększeniu do 26 lat, 3 miesięcy i 11 dni okresów składkowych. (pismo – hipotetyczne wyliczenie – k. 109 w aktach o sygn. VIII U 2352/21 załączonych do sprawy)

Decyzją z dnia 16 marca 2023 roku organ rentowy odmówił wnioskodawcy prawa do ponownego ustalenia wysokości kapitału początkowego w trybie art. 114 ustawy emerytalnej. (decyzja – k. 88 załączonych do sprawy akt organu rentowego)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o zebrany w sprawie materiał dowodowy w postaci dowodów z dokumentów, w tym w szczególności tych znajdujących się w załączonych do akt niniejszej sprawy aktach o sygn. VIII U 2352/21.

W ocenie Sądu Okręgowego nie może budzić wątpliwości, że ustalenia dokonane w innym postępowaniu, nie stanowią ani środka dowodowego, ani też nie mogą stanowić podstawy do dokonywania ustaleń w trybie domniemań faktycznych. Sąd bowiem w oparciu o znane Kodeksowi postępowania cywilnego środki dowodowe ustala fakty wynikające z dowodów przez siebie przeprowadzonych i na podstawie tak ustalonych faktów - jeśli zachodzi taka potrzeba – wnioskuje o innych faktach (domniemania faktyczne). Co do zasady nie jest jednak wyłączona możliwość zaliczenia w poczet materiału dowodowego w postępowaniu cywilnym dowodów zgromadzonych w innym postępowaniu, jednakże oczywistym jest, że nie może to jednak zostać dokonane w sposób całościowy, gdyż narusza zasadę bezpośredniości (art. 235 k.p.c.).

Dopuszczalne jest natomiast, zdaniem Sądu i pozostaje w zgodzie z art. 235 k.p.c. zaliczenie w poczet materiału dowodowego poszczególnych, ściśle określonych dokumentów. Tylko przy takim trybie postępowania strony mają możliwość ustosunkowania się do zaliczenia poszczególnych dokumentów w poczet materiału dowodowego (vide orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 10 listopada 1966 r. II PK 269/66 z notką M.P., NP 1967, nr 6).

Reasumując, Sąd Okręgowy podziela stanowisko Sądu Najwyższego, zgodnie z którym ustaleń faktycznych nie można opierać na dowodzie z akt innej sprawy, a w szczególności na treści rozstrzygnięcia i motywach jego wydania. Dowodem mogą być nie akta sprawy, ale znajdujące się w nich dokumenty (wyrok SN z dnia 13 stycznia 2011, III CSK 94/10, wyrok SN z dnia 01 grudnia 2010 roku, I CSK 91/10).

W niniejszej sprawie pełnomocnik wnioskodawcy wniósł o uwzględnienie stażu pracy wnioskodawcy w ilości 26 lat 3 miesięcy i 11 dni okresów składkowych oraz uwzględnienia tego stażu w kapitale początkowym zgodnie z hipotetycznym wyliczeniem ZUS dokonanym w sprawie o sygn. akt VIII U 2352/21 w piśmie z dnia 21 października 2021 roku.

Zdaniem Sądu Okręgowego, przedmiotowe wyliczenie kapitału początkowego wnioskodawcy za lata 1971-1977 przy uwzględnieniu dokumentów - poświadczonych kserokopii list płac i list zaliczek dokonane w sprawie o sygn. VIII U 2352/21 dot. przeliczenia emerytury wnioskodawcy, a zatem w sprawie tego samego rodzaju co sprawa rozpoznawana, mogło zostać wykorzystane jako dowód, tym bardziej, że żadna ze stron nie zgłaszała co do niego zastrzeżeń i nie żądała ponownego przeliczenia w toczącym się postępowaniu.

Tak więc, w świetle powyższego, dokonywanie ustaleń faktycznych na podstawie hipotetycznego wyliczenia kapitału początkowego wnioskodawcy sporządzonego w aktach o sygn. VIII U 2352/21, nie mogło być poczytywane w kategoriach uchybienia procesowego.

Sąd Okręgowy w Łodzi zważył, co następuje:

Odwołanie jest zasadne.

Stosownie do treści art. 114 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz.U. z 2023r., poz.1251) w sprawie zakończonej prawomocną decyzją organ rentowy, na wniosek osoby zainteresowanej lub z urzędu, uchyla lub zmienia decyzję i ponownie ustala prawo do świadczeń lub ich wysokość, jeżeli po uprawomocnieniu się decyzji zostaną przedłożone nowe dowody lub ujawniono nowe okoliczności istniejące przed wydaniem tej decyzji, które mają wpływ na prawo do świadczeń lub ich wysokość.

Z cytowanego przepisu wynika, iż warunkiem ponownego ustalenia prawa do świadczeń jest uzyskanie nowych dowodów lub ujawnienie okoliczności, które istniały przed wydaniem decyzji, a nie były znane organowi w chwili orzekania i mają wpływ na prawo do tych świadczeń lub ich wysokość (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 sierpnia 1999 r., II UKN 231/99 - OSNAPiUS 2000 nr 19 poz. 734; uchwała Sądu Najwyższego z dnia 5 czerwca 2003 r. III UZP 5/03 - OSNAPiUS rok 2003, Nr 18, poz. 442).

Zwrot "przedłożenie nowych dowodów" oznacza zgłoszenie każdego prawnie dopuszczalnego środka dowodowego, stanowiącego potwierdzenie okoliczności faktycznych istniejących przed wydaniem decyzji, a mających wpływ na powstanie prawa do świadczenia lub jego wysokość. Natomiast użyte w art. 114 ust. 1 ustawy emerytalnej pojęcie "ujawnienie okoliczności" oznacza powołanie się na fakty dotyczące ogółu wymagań formalnych i materialnych związanych z ustaleniem przez organ rentowy prawa do świadczenia lub wysokości świadczenia. Są to określone w przepisach prawa materialnego fakty warunkujące powstanie prawa do świadczenia lub jego wysokości np. staż pracy, wiek, niezdolność do pracy, ale także uchybienia przez organ rentowy normom prawa procesowego lub materialnego, wpływające potencjalnie na dokonanie ustaleń w sposób niezgodny z ukształtowaną z mocy prawa sytuacją prawną osoby zainteresowanej (tak m.in. Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 3 lutego 2014 r., I UK 322/13, LEX nr 1444596 oraz Sąd Apelacyjny w Łodzi w wyroku z dnia 11 grudnia 2015 r., III AUa 1087/15, LEX nr 1979499).

Organ rentowy bez przedstawienia nowych dowodów nie ma prawa do zmiany decyzji pierwotnej, jedynie na podstawie odmiennej oceny dowodów. Natomiast przedstawienie nowych dowodów, aby mogło być skuteczne, to jest aby mogło doprowadzić do przyznania prawa do świadczenia, powinno prowadzić do zmiany dokonanych poprzednio ustaleń faktycznych. Na podstawie nowych dowodów powinno dojść do uzupełnienia okoliczności faktycznych o nowe, nieprzedstawione - nierozważane uprzednio lub zmiany poprzednich ustaleń, poprzez ponowną ocenę dowodów. Wzruszenie poprzedniego rozstrzygnięcia może nastąpić w sytuacji przedstawienia nowych dowodów, podważających wiarygodność uprzednio zgromadzonego materiału dowodowego.

Mając powyższe na uwadze należy podkreślić, że skoro przedmiotowe postępowanie zostało wszczęte w oparciu o wniosek z art. 114 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, to obowiązkiem organu rentowego, a następnie Sądu orzekającego, była w pierwszej kolejności ocena, czy wystąpiły określone w tym przepisie przesłanki umożliwiające merytoryczne rozpoznanie wniosku.

Zgodnie z art. 24 ust. 1 ustawy emerytalnej, ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku emerytalnego wynoszącego co najmniej 60 lat dla kobiet i co najmniej 65 lat dla mężczyzn, z zastrzeżeniem art. 46, 47, 50, 50a, 50e i 184.

Zgodnie z art. 25 ust. 1 ustawy emerytalnej, podstawę obliczenia emerytury, o której mowa w art. 24, stanowi kwota składek na ubezpieczenie emerytalne, z uwzględnieniem waloryzacji składek zewidencjonowanych na koncie ubezpieczonego do końca miesiąca poprzedzającego miesiąc, od którego przysługuje wypłata emerytury, zwaloryzowanego kapitału początkowego określonego w art. 173-175 oraz kwot środków zewidencjonowanych na subkoncie, o którym mowa w art. 40a ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych, z zastrzeżeniem ust. 1a i 1b oraz art. 185.

Na mocy art. 26 ust 1 ustawy emerytalnej emerytura stanowi równowartość kwoty będącej wynikiem podzielenia podstawy obliczenia ustalonej w sposób określony w art. 25 przez średnie dalsze trwanie życia dla osób w wieku równym wiekowi przejścia na emeryturę danego ubezpieczonego, z uwzględnieniem ust. 5 i art. 183. Ponadto stosownie do ust. 2 i 3 w/w przepisu wiek ubezpieczonego w dniu przejścia na emeryturę wyraża się w ukończonych latach i miesiącach, a średnie dalsze trwanie życia ustala się wspólnie dla mężczyzn i kobiet oraz wyraża się w miesiącach.

Zgodnie z treścią art. 173 ust.1 ustawy emerytalnej, dla ubezpieczonych urodzonych po dniu 31 grudnia 1948 roku, którzy przed dniem wejścia w życie ustawy opłacali składki na ubezpieczenie społeczne lub za których składki opłacali płatnicy składek, ustala się kapitał początkowy. Kapitał początkowy stanowi równowartość kwoty obliczonej według zasad określonych w art. 174 pomnożonej przez wyrażone w miesiącach średnie dalsze trwanie życia ustalone zgodnie z art. 26 ust. 3 dla osób w wieku 62 lat (art.173 ust.2 ww. ustawy). Wartość kapitału początkowego ustala się na dzień wejścia w życie ustawy (art. 173 ust. 3 ww. ustawy).

Zgodnie z treścią art. 174 ust. 1, 2 i 3 ww. ustawy, kapitał początkowy ustala się na zasadach określonych w art. 53, z uwzględnieniem ust. 2-12. Przy ustalaniu kapitału początkowego przyjmuje się przebyte przed dniem wejścia w życie ustawy:

1.  okresy składkowe, o których mowa w art. 6,

2.  okresy nieskładkowe, o których mowa w art. 7 punkt 5,

3.  okresy nieskładkowe, o których mowa w art. 7 punkt 1-4 i 6-12, w wymiarze nie większym niż określony w art. 5 ust. 2.

Podstawę wymiaru kapitału początkowego, w myśl ust. 3 art.174 ww. ustawy, ustala się na zasadach określonych w art. 15, 16, 17 ust. 1 i 3 oraz art. 18, z tym że okres kolejnych 10 lat kalendarzowych ustala się z okresu przed 1 stycznia 1999 roku.

Jak stanowi § 21 ust. 1 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11 października 2011 roku sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe (Dz. U. Nr 237, poz. 1412) środkiem dowodowym stwierdzającym wysokość wynagrodzenia, dochodu, przychodu oraz uposażenia przyjmowanego do ustalenia podstawy wymiaru emerytury lub renty są zaświadczenia pracodawcy lub innego płatnika składek, legitymacja ubezpieczeniowa lub inny dokument, na podstawie którego można ustalić wysokość wynagrodzenia, dochodu, przychodu lub uposażenia.

Orzeczenia Sądu Najwyższego jakie zapadły jeszcze na gruncie cytowanego powyżej rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku są zgodne co do tego, że ograniczenie co do środków dowodowych wynikające z § 20 tego rozporządzenia obowiązujące w postępowaniu przed organem rentowym nie ma zastosowania w postępowaniu sądowym w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych. Wysokość zarobków, której pochodną jest podstawa wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne, jest faktem mającym istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 227 k.p.c.), który w postępowaniu przed sądem może być udowadniany wszelkimi środkami dowodowymi, które sąd uzna za celowe i pożądane.

W orzecznictwie Sądu Najwyższego wskazano, iż w postępowaniu sądowym nie obowiązuje ograniczenie co do środków dowodowych stwierdzających wysokość zarobków lub dochodów stanowiących podstawę wymiaru emerytury lub renty określanych w § 20 Rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983 roku (wyrok Sądu Najwyższego z 25 lipca 1997 r., II UKN 186/97, Lex nr 32696).

W sprawach emerytalno – rentowych wyliczenie wysokości świadczenia może nastąpić jedynie na podstawie zarobków faktycznie otrzymanych i to tych, od których istniał obowiązek odprowadzania składki na ubezpieczenie społeczne, co wynika jednoznacznie z treści art.15 ww. Ustawy o emeryturach i rentach z FUS. W postępowaniu cywilnym przed sądem pracy i ubezpieczeń społecznych w sprawie o przeliczenie wysokości emerytury możliwe jest dopuszczenie i przeprowadzenie wszelkich dowodów, w tym także dowodu z zeznań świadków lub przesłuchania samego ubezpieczonego lub innych pracowników. Nie jest jednak możliwe przeliczenie wysokości emerytury w oparciu o jakąś hipotetyczną uśrednioną wielkość wynagrodzenia uzyskiwanego przez ubezpieczonego, bowiem uśrednione obliczenie wysokości wynagrodzenia nie może oddać indywidualnych cech właściwych dla danego stosunku pracy (wyrok Sądu Najwyższego z 4 lipca 2007 r., I UK 36/07, Lex nr 390123).

Co za tym idzie, zasada obliczania świadczeń w oparciu o rzeczywiste zarobki nie może zostać zastąpiona domniemaniem wynagrodzenia w danym roku kalendarzowym. Zgodnie zaś ze stanowiskiem wyrażonym przez Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z 9 stycznia 1998 r. (II UKN 440/97, Lex nr 34199), przepisy z zakresu ubezpieczeń społecznych są normami bezwzględnie obowiązującymi i nie zawierają unormowań pozwalających na ustalenie wynagrodzenia w sposób przybliżony lub prawdopodobny. Prymat nadany dokumentacji pracowniczej prowadzi do gradacji mocy dowodowej polegającej na tym, że dokumentacja ta stanowi podstawę weryfikacji pozostałych dowodów przedłożonych przez strony.

Wysokość uzyskiwanego uposażenia może być zatem ustalana także przy pomocy innych pisemnych środków dowodowych pochodzących od pracodawcy, czy też nawet dowodów pośrednich, nie wyłączając zeznań świadków - aczkolwiek wskazujących wprost na wysokość wynagrodzenia zainteresowanego (wyrok Sądu Najwyższego z 25 lipca 1997 r., II UKN 186/97, Lex 32696; wyrok Sądu Najwyższego z 14 czerwca 2006 r., I UK 115/06, Lex 303869), przy czym nie jest możliwe obliczanie wysokości emerytury wyłącznie na podstawie twierdzeń ubezpieczonego; twierdzenia te muszą być udowodnione.

Sąd Okręgowy rozpoznający przedmiotową sprawę podziela cytowane poglądy podobnie jak stanowisko wyrażone przez Sąd Apelacyjny w Krakowie w wyroku z 3 września 2013 roku, III AUa 303/13 (Lex nr 1366097), że Sąd nie może ustalać wysokości zarobków na podstawie przypuszczeń i uśrednień. Do ustalenia podstawy wymiaru świadczeń emerytalno-rentowych może być bowiem uwzględnione tylko wynagrodzenie faktyczne uzyskane przez zainteresowanego w danym okresie. Jego wysokość musi być niewątpliwa i bezwarunkowa. Podkreślić bowiem należy, iż stosunek pracy ma zawsze charakter indywidualny, a określone warunki zatrudnienia mają charakter niepowtarzalny, ponieważ zostały wyznaczone pomiędzy pracodawcą a jego konkretnym pracownikiem.

Rzeczą sądu w sprawach o wysokość emerytury jest dokładne ustalenie wysokości wynagrodzenia otrzymywanego przez ubezpieczonego w danym okresie. Zarobki za poszczególne miesiące i wybrane lata kalendarzowe wykazane muszą być w sposób nie budzący wątpliwości w ściśle określonej kwotowo wysokości i co do odprowadzonych od nich składek na ubezpieczenie społeczne. Nie można natomiast przyjmować wysokości wynagrodzenia opartego wyłącznie na przypuszczeniach, czy też twierdzeniach ubezpieczonego, jak też dowodach niejasnych. Przepisy prawa ubezpieczeń społecznych są normami bezwzględnie obowiązującymi i nie zawierają unormowań pozwalających na ustalanie wynagrodzeń w sposób przybliżony. ( tak trafnie w wyroku SA w Łodzi z dnia 19.10.2016, III AUa 2185/15 LEX nr 2152862).

Odnosząc się do kwestii spornych w niniejszym postępowaniu wskazać należy, że w sprawie o sygn. akt VIII U 2352/21 organ rentowy analizował nowe dokumenty – karty wynagrodzeń, pozyskane w trakcie opisywanego postępowania celem rozważenia przyjęcia do stażu okresu pracy wnioskodawcy w (...) w S. od 29 września 1971 roku do 31 marca 1974 roku oraz wynagrodzenia za lata 1971-1974 i w konsekwencji pozwalające przeliczyć kapitał początkowy i emeryturę wnioskodawcy.

Podkreślić w tym miejscu należy, że fakt umorzenia postępowania w sprawie o sygn. akt VIII U 2352/21 nie może przekreślać możliwości ubiegania się przez wnioskodawcę w dowolnym czasie ponownego ustalenia wysokości kapitału początkowego i związanych z tym wyliczeniem innych świadczeń, bowiem nadal złożone w tamtej sprawie listy płac stanowią nowe dla niniejszej sprawy okoliczności, które mają wpływ na wysokość kapitału początkowego.

Ponieważ ZUS skutecznie nie zakwestionował w żaden sposób w niniejszym postępowaniu dokumentów dotyczących wynagrodzeń za lata 1971-1974, to jest poświadczonych kserokopii list płac oraz list zaliczek, przeciwnie - w odpowiedzi na odwołanie od zaskarżonej decyzji ZUS z dnia 27 czerwca 2023 roku wprost wskazał, że w związku z postępowaniem przed Sądem Okręgowym w Łodzi, sygn. akt sygn. VIII U 2352/21 ustalono dodatkowe okresy składkowe w pracy wnioskodawcy w latach 1971-1977, Sąd, mając na uwadze dyrektywę nakazującą na wszechstronne zbadanie sprawy, przyjął wyliczenie kapitału początkowego dokonane przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych w sprawie o sygn. akt VIII U 2352/21 (dokonane w piśmie z dnia 21 października 2021 roku), które odpowiada treści przepisów ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych z dnia 17 grudnia 1998 roku.

Do sporządzenia wyliczenia wysokości kapitału początkowego odwołującego w tamtej sprawie organ rentowy dysponował źródłową dokumentacją w postaci wymienionych wyżej poświadczonych kserokopii list płac oraz list zaliczek.

W ocenie Sądu Okręgowego, zgromadzone dowody, pozwoliły na korzystniejsze ustalenie kapitału początkowego wnioskodawcy na dzień 1 stycznia 1999 roku - po doliczeniu stażu za okres 29 września 1971 roku – 31 marca 1974 roku wymiar stażu pracy wnioskodawcy uległ zwiększeniu do 26 lat, 3 miesięcy i 11 dni okresów składkowych, zaś wysokość kapitału początkowego wyniosła 188.726,08 zł i okazała się ona wyższa od dotychczas przyjmowanej przez organ rentowy w decyzji wnioskodawcy z dnia 27 sierpnia 2021 roku.

Dlatego też Sąd, na podstawie art.477 ¹⁴§ 2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, że ustalił wartość kapitału początkowego S. M. na dzień 1 stycznia 1999 roku na kwotę 188.726,08 złotych.

SSO Paulina Kuźma