Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 13 lipca 2023 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł., po rozpatrzeniu wniosku z dnia 23 maja 2023 roku, odmówił G. I. prawa do renty z tytułu wyższego stopnia niezdolności do pracy. W uzasadnieniu organ rentowy wskazał, że orzeczeniem Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 10 lipca 2023 roku uznano, że wnioskodawczyni nie jest całkowicie niezdolna do pracy, brak zatem podstaw prawnych do zmiany wysokości pobieranego świadczenia.

(decyzja – k. 41 akt ZUS)

Uznając powyższą decyzję za krzywdzącą, G. I. wniosła od niej odwołanie w dniu 31 lipca 2023 roku. Skarżąca wniosła o zmianę decyzji poprzez ustalenie, że jest ona całkowicie niezdolna do pracy i przyznanie jej prawa do renty z tego tytułu. W uzasadnieniu wnioskodawczyni podniosła, że operacja serca, którą przeszła była ciężka i wyklucza możliwość powrotu do sprawności, wniosła o wydanie opinii przez biegłego lekarza kardiologa.

(odwołanie – k.3)

W odpowiedzi na odwołanie, z dnia 11 sierpnia 2023 roku, Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. wniósł o jego oddalenie wskazując argumenty tożsame, jak w zaskarżonej decyzji.

(odpowiedź na odwołanie – k. 4)

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

G. I. urodziła się (...) chyba 25 listopada 1966 r.. Z wykształcenia jest prządką i pracowała na linii produkcyjnej jako pakowaczka do maja 2023 roku. Wnioskodawczyni pobiera od 28 lipca 2017 roku rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy, przyznaną na stałe od dnia 15 grudnia 2021 roku.

(okoliczności bezsporne)

W dniu 23 maja 2023 roku G. I. złożyła wniosek o ustalenie prawa do renty z tytułu wyższego stopnia niezdolności do pracy.

(wniosek – k. 21 akt ZUS 210000/40999/2020-SER-2)

Orzeczeniem lekarza orzecznika ZUS z dnia 19 czerwca 2023 roku G. I. nie została uznana za całkowicie niezdolną do pracy zarobkowej. W opinii lekarskiej rozpoznano u wnioskodawczyni: kardiomiopatia nie-niedokrwienna w okresie niewydolności (...)*, z obniżeniem EF LK=34%. Stan po implantacji układu (...) w 2018r i po wymianie urządzenia: 05.2023r. Niedoczynność tarczycy suplementowana. Otyłość. Nadciśnienie tętnicze kontrolowane. Przebyty T. w 09.2022r. Zaburzenia depresyjne w wywiadzie.

(orzeczenie lekarza orzecznika – k. 22 akt ZUS 210000/40999/2020-SER-2, opinia lekarska – k. 43-44 dokumentacji medycznej teczka II)

Na skutek wniesionego w dniu 16 czerwca 2023 roku sprzeciwu od powyższej decyzji, orzeczeniem Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 10 lipca 2023 roku, podtrzymano decyzję lekarza orzecznika ZUS. Komisja Lekarska, po analizie dokumentacji medycznej i badaniu własnym, nie stwierdziła takiego naruszenia sprawności organizmu, które powodowałoby całkowitą niezdolność do pracy u wnioskodawczyni. W zakresie rozpoznania potwierdzono ustalenia lekarza orzecznika ZUS.

(sprzeciw – k. 46 dokumentacji medycznej teczka II, orzeczenie komisji lekarskiej ZUS – k. 23, opinia lekarska – k. 47-49 dokumentacji medycznej)

Z punktu widzenia kardiologicznego rozpoznano u wnioskodawczyni:

- przewlekłą niewydolność serca w II/III klasie czynnościowej wg (...),

- ciężką dysfunkcję skurczową mięśnia lewej komory (frakcja wyrzutowa EF-34%) – obraz kardiomiopatii nie-niedokrwiennej,

- łagodną niedomykalność zastawki mitralnej i aortalnej

- stan po implantacji kardiostymulatora resynchronizujacego tj. układu resynchronizującego (* (...)=P) - 08.2018r.,

- stan po wymianie w/w układu resynchronizującego (* (...)=P) - 15.05.2023r z powodu wyczerpywania się baterii,

- utrwalony blok lewej odnogi pęczka H.

- nadciśnienie tętnicze wyrównane,

- niedoczynność tarczycy (w dacie 05.2023r opis ciężkiej niedoczynności tarczycy),

- stan po przebytym epizodzie T. tj. przejściowego niedokrwienia mózgu - 09.2022r.

- przebyte zakrzepowe zapalenie żył,

- przewlekłą zakrzepowo-zatorową niewydolność żylną,

- WZW t. B w wywiadzie,

- zaburzenia depresyjne w wywiadzie.

Obecny stan kliniczny wnioskodawczyni- to nawracające objawy kliniczne (mała tolerancja wysiłku, duszności) - co sugeruje niestety brak poprawy i utrzymywanie się, a nawet nasilenie objawów. Dodatkowo podczas hospitalizacji w maju 2023r (podczas wymiany stymulatora) - rozpoznano ciężką niedoczynność tarczycy, co pogarsza stan wnioskodawczyni. To ważne dla oceny orzeczniczej. U wnioskodawczyni występuje ciężkie uszkodzenie mięśnia sercowego, ciężkie upośledzenie funkcji skurczowej lewej komory, rozległe zaburzenia kurczliwości z obniżeniem frakcji wyrzutowej do EF-32-34%, objawy niewydolności serca do III wg (...). Dodatkowo jest ona po niedawnej wymianie kardiostymulatora. Tego typu terapia jest zarezerwowana tylko dla pacjentów z najcięższym uszkodzeniem mięśnia sercowego przy czym takie leczenie (implantacja stymulatora resynchronizującego) nie leczy uszkodzenia mięśnia sercowego, a jedynie poprawia funkcję. Tego typu schorzenia kardiologiczne są schorzeniami o bardzo złym rokowaniu, skarżąca jest z tego względu w grupie wysokiego ryzyka nagłego zgonu sercowego.

Niezależnie jednak od przyczyny tej kardiomiopatii oraz wysokiego ryzyka sercowo-naczyniowego, faktem pozostaje ciężkie uszkodzenie mięśnia sercowego, które obecnie warunkuje całkowitą niezdolność do pracy. Z punktu widzenia biegłego kardiologa wnioskodawczyni jest całkowicie niezdolna do pracy z powodów kardiologicznych od daty wniosku do dnia 31 maja 2024 r..

(pisemna opinia biegłego sądowego kardiologa R. G. – k. 13-15)

W piśmie procesowym z dnia 22 listopada 2023 roku organ rentowy podniósł zarzuty co do opinii biegłego kardiologa wskazując, że biegły nie wziął pod uwagę całej dokumentacji dostępnej w aktach sprawy, a opinia zawiera sprzeczne wnioski, które nie zostały wyjaśnione w treści uzasadnienia. Zakład wskazywał także, że biegły niepoprawnie sklasyfikował stan czynności układu krążenia u wnioskodawczyni, a także źle ocenił wpływ niedoczynności tarczycy na stopień niezdolności do pracy u wnioskodawczyni.

(pismo procesowe ZUS k. 25)

W uzupełniającej opinii biegłego kardiologa wskazano, że wnioskodawczyni ma bardzo małą tolerancję wysiłku, duszność do spoczynkowej włącznie, jak podaje często robi jej się słabo. Męczy się nawet po przejściu 300-500m. Występowanie tego typu objawów jest w pełni uzasadnione schorzeniami kardiologicznymi wnioskodawczyni, są to objawy wtórne do uszkodzenia mięśnia sercowego.

Faktycznie wnioskodawczyni przebyła zabieg polegający wymianie układu resynchronizującego (* (...)=P) - 15.05.2023r z powodu wyczerpywania się baterii. Układ ten działa i działał poprawnie, nie zmienia to jednak faktu obecności ciężkiej niewydolności serca na tle dużej dysfunkcji skurczowej mięśnia lewej komory serca - frakcja wyrzutowa EF-34%. U wnioskodawczyni jest rozpoznanie kardiomiopatii nie-niedokrwiennej. Właśnie to stanowi o głównych tezach opinii biegłego, biegły nie podnosił w opinii, że układ działa nieprawidłowo.

Biegły, jeśli chodzi o stopień zaawansowania niewydolności serca, oszacował jako II na III tj. II/III. Same zaś parametry typu NT-proBNP są prawidłowe. Ale tak duże uszkodzenie mięśnia sercowego istotnie ogranicza zdolności wysiłkowe wnioskodawczyni (mimo obecności układu resynchronizującego * (...)=P). Natomiast, jak wskazał biegły, to czy układ istotnie poprawia czynność mięśnia sercowego jest mocno dyskusyjne (to rodzaj dyskusji akademickiej co kto rozumie poprzez istotnie poprawia).

Jeśli chodzi o dodatkowe rozpoznanie niedoczynności tarczycy to podczas hospitalizacji w maju 2023r (podczas wymiany stymulatora) - rozpoznano ciężką niedoczynność tarczycy. Samo w sobie to schorzenie poddaje się leczeniu i nie daje podstaw do orzekania o całkowitej niezdolności do pracy. Nie mniej jednak należy to dodatkowe schorzenie rozpatrywać w całości stanu klinicznego tj. co pogarsza stan wnioskodawczyni, ale rozpatrując łącznie z innymi schorzeniami jak już biegły wyżej omawiał. Biegły podtrzymał swoją poprzednią opinię w całości.

(pisemna opinia uzupełniająca biegłego sądowego kardiologa R. G. – k. 28-29)

Pismem procesowym z dnia 18 stycznia 2024 roku organ rentowy wniósł o przeprowadzenie dowodu z opinii innego biegłego kardiologa, wskazując, że nie zgadza się z biegłym w zakresie oceny wydolności układu krążenia u wnioskodawczyni i sposobu oceny dodatkowego schorzenia jakim jest niedoczynność tarczycy.

(pismo procesowe ZUS k. 37)

Sąd Okręgowy dokonał powyższych ustaleń w oparciu o załączone akta organu rentowego, dokumenty oraz opinie biegłego kardiologa.

W ocenie Sądu opinia biegłego jest w pełni wiarygodna. Została sporządzona przez biegłego o specjalności właściwych z punktu widzenia schorzeń wnioskodawczyni. Biegły zapoznał się szczegółowo z całą przedłożoną dokumentacją lekarską z przebiegu chorób i leczenia wnioskodawczyni i na podstawie tej dokumentacji oraz badania bezpośredniego wydał opinie, która jest wewnętrznie spójna, logiczna i kompletna. Opinia w sposób jednoznaczny i przejrzysty obrazuje stan zdrowia odwołującej i w oparciu o aktualne wskazania wiedzy medycznej kategorycznie rozstrzyga kwestię wpływu stwierdzonych u niej schorzeń na zdolność do pracy, przy uwzględnieniu kwalifikacji zawodowych wnioskodawczyni.

Sąd pominął wniosek dowodowy organu rentowego o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego kardiologa.

W toku postępowania, wobec zgłoszonych przez organ rentowy zarzutów do opinii biegłego, Sąd przeprowadził także opinię uzupełniającą. Sąd uznał, że w opinii uzupełniającej biegły wyjaśnił w sposób wyczerpujący wszelkie wątpliwości odnośnie stwierdzonej całkowitej niezdolności do pracy zarobkowej ubezpieczonej, zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami zawodowymi.

Jak wyjaśnił biegły kardiolog wnioskodawczyni ma bardzo małą tolerancję wysiłku, duszność do spoczynkowej włącznie, jak podaje często robi jej się słabo. Męczy się nawet po przejściu 300-500m. Występowanie tego typu objawów jest w pełni uzasadnione schorzeniami kardiologicznymi wnioskodawczyni, są to objawy wtórne do uszkodzenia mięśnia sercowego. Podniósł, że wnioskodawczyni przebyła zabieg polegający wymianie układu resynchronizującego (* (...)=P) z powodu wyczerpywania się baterii i układ ten działa poprawnie, nie zmienia to jednak faktu obecności ciężkiej niewydolności serca na tle dużej dysfunkcji skurczowej mięśnia lewej komory serca - frakcja wyrzutowa EF-34%. To rozpoznanie kardiomiopatii nie-niedokrwiennej stanowi o głównych tezach opinii biegłego, który nie podnosił w opinii, że układ działa nieprawidłowo. Z kolei jeśli chodzi o stopień zaawansowania niewydolności serca, biegły oszacował ją jako II na III, choć same parametry typu NT-proBNP są prawidłowe. Ale tak duże uszkodzenie mięśnia sercowego istotnie ogranicza zdolności wysiłkowe wnioskodawczyni (mimo obecności układu resynchronizującego * (...)=P). Natomiast, jak wskazał biegły, to czy układ istotnie poprawia czynność mięśnia sercowego jest mocno dyskusyjne. Jeśli chodzi zaś o dodatkowe rozpoznanie niedoczynności tarczycy to biegły przypomniał, że podczas hospitalizacji w maju 2023r (podczas wymiany stymulatora) - rozpoznano ciężką niedoczynność tarczycy. Wskazał jasno, że samo w sobie to schorzenie poddaje się leczeniu i nie daje podstaw do orzekania o całkowitej niezdolności do pracy, ale należy to dodatkowe schorzenie rozpatrywać w całości stanu klinicznego, łącznie z innymi schorzeniami, co pogarsza stan wnioskodawczyni.

Sąd uznał, że powyższe opinie biegłego są jak najbardziej wiarygodne. W świetle zebranego w sprawie materiału Sąd nie znalazł podstaw do odmowy wiary tym opiniom. Wszelkie wątpliwości, w ocenie Sądu, zostały wyjaśnione w sposób nie budzący wątpliwości interpretacyjnych. Z opinii wynika jednoznacznie, że występujące u wnioskodawczyni schorzenia czynią ją osobą całkowicie niezdolną do pracy. Z tych też powodów, Sąd Okręgowy w pełni podzielił wnioski wynikające z opinii sądowo – lekarskich i uznając je za pełnowartościowe dowody oparł na nich ustalenia faktyczne w sprawie.

Jeżeli opinia biegłego jest przekonująca i zupełna dla sądu, który swoje stanowisko w tym względzie uzasadnił, to fakt, iż opinia taka jest niepełna dla stron procesowych, nie jest przesłanką dopuszczenia w sprawie kolejnej opinii (zob. wyrok SN z 6.05.2009 r., II CSK 642/08, L., postanowienie SN z 6.06.2012 r., I UK 113/12, L.). Dowód z opinii biegłego ma szczególny charakter, nie mogą więc tutaj mieć zastosowania wszystkie zasady o prowadzeniu dowodów, a w szczególności art. 217 § 1 k.p.c. W konsekwencji nie można przyjąć, że Sąd obowiązany jest dopuścić dowód z kolejnych opinii biegłych w każdym wypadku, gdy opinia złożona jest niekorzystna dla strony (zob. wyrok SN z 15.02.1974 r. II CR 817/73, LEX nr 7404), co potwierdza również późniejsze orzecznictwo (zob. wyrok SN z 6.05.2009 r., II CSK 642/08 LEX nr 511998, wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 25.06.2009 r. V Ca 139/09 LEX nr 551993, postanowienie SN z 19.08.2009 r., III CSK 7/09 LEX 533130, wyrok SN z 16.09.2009r., I PK 79/09 LEX nr 5543670, wyrok SN z 30.05.2007 r., IV CSK 41/07 LEX nr 346211). Ponadto, w orzecznictwie podkreśla się także, że o ewentualnym dopuszczeniu dowodu z opinii biegłego nie może decydować wyłącznie wniosek strony, lecz zawarte w tym wniosku konkretne uwagi i argumenty podważające miarodajność dotychczasowej opinii lub co najmniej miarodajność tę poddające w wątpliwość, w przeciwnym wypadku wniosek taki musi być uznany za zmierzający wyłącznie do nieuzasadnionego przedłużenia postępowania, co powinno skutkować jego pominięciem (art. 217 § 2 k.p.c.) – (tak wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 5.06.2002 r., III AUa 811/02 opubl. OSA 2003/9/35).

Kierując się zatem wyżej przytoczonymi rozważaniami Sąd Okręgowy uznał, że wszystkie istotne w sprawie okoliczności zostały wyjaśnione na podstawie przeprowadzonych dowodów z opinii biegłego powołanego w niniejszej sprawie, a co za tym idzie nie ma potrzeby przeprowadzania dodatkowych dowodów. Sąd nie znalazł podstaw do kwestionowania opinii biegłego kardiologa, zaś organ rentowy nie przedstawił argumentów merytorycznych, które w kontekście opinii głównej i uzupełniającej, podważałyby wartość omawianych opinii.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

W świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego odwołanie wnioskodawczyni G. I. jest zasadne i zasługuje na uwzględnienie.

Stosownie do art. 57 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 1251) o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełni łącznie następujące warunki:

⚫

jest niezdolny do pracy całkowicie lub częściowo,

⚫

ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy,

⚫

oraz niezdolność do pracy powstała w okresach wskazanych w pkt 3 art. 57
w/w ustawy, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Przedmiotem sporu w niniejszej sprawie była okoliczność, czy wnioskodawczyni jest całkowicie niezdolna do pracy.

Zgodnie z treścią przepisu art. 12, przywołanej już ustawy, niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy. Częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Niezdolność do pracy orzeka się na okres nie dłuższy niż 5 lat, natomiast jeżeli według wiedzy medycznej nie ma rokowań odzyskania zdolności do pracy przed upływem 5. lat, niezdolność do pracy orzeka się na okres dłuższy niż lat 5 (art. 13 ust. 2 i 3 ustawy).

Upośledzenie organizmu w znaczeniu medycznym nie jest równoznaczne z niezdolnością do pracy w rozumieniu przepisów ubezpieczeniowych. Z medycznego punktu widzenia, chorą jest osoba niesprawna fizycznie lub psychicznie w związku z wystąpieniem zdarzenia losowego, skutkującego powstaniem stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu. Termin ten przeniesiony do języka prawniczego zostaje zawężony poprzez warunek wpływu niesprawności na wykonywanie zatrudnienia, co najmniej zgodnego z poziomem kwalifikacji. Stąd przepisy ustawy wyróżniają całkowitą niezdolność do pracy i niezdolność częściową. Zatem niezdolność do pracy na gruncie prawa ubezpieczeń społecznych jest połączeniem czynnika medycznego (stanu organizmu) oraz czynnika ekonomicznego (zdolności do zarobkowania). Podstawę ubiegania się o świadczenie rentowe stanowi wykazanie istnienia stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu o takim natężeniu, które istotnie ogranicza możliwości zarobkowania.

Podnieść należy, że poziom posiadanych kwalifikacji, wyznacza zakres pracy, do której można odnosić ocenę zdolności do pracy w rozumieniu art. 12 i 13 ustawy. Inaczej mówiąc, ochrona ubezpieczeniowa służy temu kto utracił zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji, choćby w stopniu częściowej niezdolności do pracy. Należy zatem przy ocenie częściowej niezdolności do pracy odnosić się do poziomu posiadanych kwalifikacji, przy czym w każdym przypadku należy zważyć posiadane wykształcenie oraz charakter dotychczasowego zatrudnienia ubezpieczonego i okres tego zatrudnienia. Nie sposób bowiem dokonać oceny posiadanych kwalifikacji, odnosząc się w sposób alternatywny z jednej strony do posiadanego wykształcenia, a z drugiej, do zatrudnienia wykonywanego przez ubezpieczonego.

Przy ocenie stopnia i przewidywanego okresu niezdolności do pracy uwzględnia się, stosownie do art. 13 ust 1 ustawy stopień naruszenia sprawności organizmu, możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne.

Na gruncie powyższego przepisu Sąd Najwyższy wielokrotnie w swych orzeczeniach wskazywał, że warunki określone w art. 12 ustawy emerytalnej są spełnione wówczas, gdy naruszenie sprawności organizmu jest tego rodzaju, że stanowi przeszkodę do wykonywania pracy. Samo zaś naruszenie sprawności organizmu nie skutkujące niemożnością wykonywania pracy, lecz możliwe np. do leczenia w warunkach zwolnień lekarskich, nie jest wystarczające (wyrok SN z 19 grudnia 2000, II UKN 160/00 OSNP 2002/16/396).

Możliwość uznania całkowitej niezdolności do pracy jest wykluczona przy zachowaniu choćby ograniczonej zdolności do pracy, ale w tzw. normalnych warunkach. Przesłanka niezdolności do jakiejkolwiek pracy odnosi się do każdego zatrudnienia w innych warunkach niż specjalnie stworzone na stanowiskach pracy odpowiednio przystosowanych do stopnia i charakteru naruszenia sprawności organizmu /wyrok Sądu Najwyższego - Izby Pracy z dnia 20 kwietnia 2017 roku, I UK 172/16, LEX nr 2294417/. Stanowiąc o całkowitej niezdolności do pracy, ustawodawca w art 12 ust. 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227, ze zm.), posłużył się określeniem "jakakolwiek praca”. Dokonując analizy pojęcia „całkowita niezdolność do pracy” należy brać pod uwagę zarówno kryterium biologiczne (stan organizmu dotkniętego schorzeniami naruszającymi jego sprawność w stopniu powodującym całkowitą niezdolność do jakiejkolwiek pracy), jak i ekonomiczne (całkowita utrata zdolności do zarobkowania wykonywaniem jakiejkolwiek pracy) - art. 12 i art. 13 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Osobą całkowicie niezdolną do pracy jest zatem osoba, która spełnia oba te kryteria, a więc jest dotknięta upośledzeniem biologicznym i ekonomicznym /wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 16 września 2014 roku, III AUa 851/14, Opublikowano: LEX nr 1511613/.

W myśl ogólnych zasad postępowania cywilnego na wnioskodawczyni spoczywał ciężar udowodnienia faktów uzasadniających jej roszczenie, a na stronie przeciwnej obowiązek udowodnienia okoliczności uzasadniających jej wniosek o oddalenie odwołania. (art. 6 k.c.)

Także z treści art. 232 k.p.c. wynika, że strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Powyższego nie zmienia możliwość prowadzenia przez Sąd postępowania dowodowego z urzędu.

Ustalenia dokonane w toku postępowania uzasadniają zmianę zaskarżonej decyzji i stanowią podstawę do przyznania G. I. prawa do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy.

Z punktu widzenia kardiologicznego rozpoznano u wnioskodawczyni przewlekłą niewydolność serca w II/III klasie czynnościowej wg (...), ciężką dysfunkcja skurczowa mięśnia lewej komory (frakcja wyrzutowa EF-34%) – obraz kardiomiopatii nie-niedokrwiennej, łagodną niedomykalność zastawki mitralnęj i aortalnęj. Stan po implantacji kardiostymulatora resonchronizujacego tj układu resynchronizującego (* (...)=P) - 08.2018r. Stan po wymianie w/w układu resynchronizującego (* (...)=P) - 15.05.2023r z powodu wyczerpywania się baterii. Utrwalony blok lewej odnogi pęczka H.. Nadciśnienie tętnicze wyrównane. Niedoczynność tarczycy (w dacie 05.2023r opis ciężkiej niedoczynności tarczycy). Stan po przebytym epizodzie T. tj. przejściowego niedokrwienia mózgu - 09.2022r. Przebyte zakrzepowe zapalenie żył. Przewlekłą zakrzepowo-zatorową niewydolność żylna. WZW t. B w wywiadzie. Zaburzenia depresyjne w wywiadzie.

Obecny stan kliniczny wnioskodawczyni- to nawracające objawy kliniczne (mała tolerancja wysiłku, duszności) - co sugeruje niestety brak poprawy i utrzymywanie się, a nawet nasilenie objawów. Dodatkowo podczas hospitalizacji w maju 2023r (podczas wymiany stymulatora) - rozpoznano ciężką niedoczynność tarczycy, co pogarsza stan wnioskodawczyni. To ważne dla oceny orzeczniczej. U wnioskodawczyni występuje ciężkie uszkodzenie mięśnia sercowego, ciężkie upośledzenie funkcji skurczowej lewej komory, rozległe zaburzenia kurczliwości z obniżeniem frakcji wyrzutowej do EF-32-34%, objawy niewydolności serca do III wg (...). Dodatkowo jest ona po niedawnej wymianie kardiostymulatora. Tego typu terapia jest zarezerwowana tylko dla pacjentów z najcięższym uszkodzeniem mięśnia sercowego przy czym takie leczenie (implantacja stymulatora resynchronizującego) nie leczy uszkodzenia mięśnia sercowego, a jedynie poprawia funkcję. Tego typu schorzenia kardiologiczne są schorzeniami o bardzo złym rokowaniu, skarżąca jest z tego względu w grupie wysokiego ryzyka nagłego zgonu sercowego. Niezależnie jednak od przyczyny tej kardiomiopatii oraz wysokiego ryzyka sercowo-naczyniowego, faktem pozostaje ciężkie uszkodzenie mięśnia sercowego, które obecnie warunkuje całkowitą niezdolność do pracy.

W tym stanie rzeczy Sąd Okręgowy uznał, że wnioskodawczyni jest całkowicie niezdolna do pracy do dnia 31 maja 2024 r..

G. I. spełnia także pozostałe przesłanki warunkujące przyznanie prawa do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy, które to przesłanki wynikają z powołanych wyżej przepisów, co nie było kwestionowane przez organ rentowy w toku niniejszego postępowania.

Na mocy art. 129 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, świadczenia wypłaca się poczynając od dnia powstania prawa do tych świadczeń, nie wcześniej jednak niż od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek lub wydano decyzję z urzędu.

Mając zatem na względzie wymienione wyżej okoliczności Sąd Okręgowy w Łodzi, uznając odwołanie wnioskodawczyni za zasadne na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c., zmienił zaskarżoną decyzję i orzekł jak w sentencji.