Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 kwietnia 2024 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie XXIII Wydział Gospodarczy Odwoławczy i Zamówień Publicznych w składzie:

Przewodniczący: sędzia Monika Skalska

po rozpoznaniu w dniu 15 kwietnia 2024 r. w Warszawie

na posiedzeniu niejawnym, w trybie art. 374 k.p.c.

sprawy z powództwa Przedsiębiorstwo Usługowo – Handlowe (...)” spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w M.

przeciwko (...) spółce akcyjnej w W.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego dla m.st. Warszawy w Warszawie

z dnia 31 marca 2023 r., sygn. akt XVII GC 2689/20

uchyla zaskarżony wyrok w całości i znosi postepowanie przed Sądem Rejonowym dla m. st. Warszawy w Warszawie począwszy od rozprawy w dniu 1 marca 2023 roku, oraz przekazuje sprawę Sądowi Rejonowemu dla m. st. Warszawy w Warszawie do ponownego rozpoznania, pozostawiając temu Sądowi rozstrzygnięcie o kosztach postępowania apelacyjnego.

sędzia Monika Skalska

Sygn. akt XXIII Ga 1550/23

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 31 marca 2023 r. Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie w pkt I zasądził od pozwanego (...) S.A. w W. na rzecz powoda Przedsiębiorstwo Usługowo – Handlowe (...)” sp. z o.o. w M. kwotę 8 314,64 zł wraz z

- odsetkami ustawowymi za opóźnienie w transakcjach handlowych od dnia 22 października 2019 r. do dnia zapłaty od kwoty 4 452,60 zł,

- odsetkami ustawowymi za opóźnienie w transakcjach handlowych od dnia 14 listopada 2019 r. do dnia zapłaty od kwoty 3 690 zł

- odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 3 września 2020 r. do dnia zapłaty od kwoty 172,04 zł; w pkt II oddalił powództwo w pozostałym zakresie; w pkt III zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 2317 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Powód Przedsiębiorstwo Usługowo-Handlowe „(...) Sp. z o.o. z siedzibą w M. zawarł w dniu 19 czerwca 2017 r. z pozwanym (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. umowę wsparcia sprzedaży oraz umowę prowizyjną. Na mocy umowy wsparcia sprzedaży powód oświadczył ze kupuje produkty (...) w celu ich dalszej odsprzedaży Dystrybucja miała się odbywać m.in. poprzez sprzedaż bezpośrednią do osób fizycznych oraz rolników indywidualnych, który są odwiedzani przez przedstawicieli handlowych(...). Pozwany natomiast zobowiązany był do zapewnienia wsparcia sprzedaży we wszystkich punktach sprzedaży (dystrybucji) zwanych dalej POS poprzez wypłatę dodatkowej premii (bonusu) na rzecz (...) w kwocie 10,00 PLN za zakup 1 palety (40x25 kg, 1000 kg) produktu E. (...), op. 25 kg, kod (...). Premia (bonus) miała być wypłacana przez (...)na rzecz (...) na podstawie faktury VAT sporządzonej na podstawie rozliczenia o którym mowa w pkt 4 ppkt a umowy w terminie 30 dni od daty wystawienia i doręczenia (...) faktury. Na mocy umowy prowizyjnej dystrybutor oświadczył ze kupuje produkty(...) w celu ich dalszej odsprzedaży. W przypadku dokonania w danym roku kalendarzowym przez Dystrybutora zakupów produktów (...)o łącznej wartości netto równej lub wyższej od poziomów określonych w Załączniku nr 1 do niniejszej Umowy (...) zobowiązał się do wypłaty bezpośrednio na rzecz Dystrybutora premii pieniężnej (zwanej dalej „bonusem”). Wysokość bonusu dla poszczególnych produktów przy osiągnięciu minimalnej wartości zakupu netto w danym roku kalendarzowym określona była w Załączniku nr 1 do Umowy. Bonus miał być rozliczany w terminie 30 dni po zakończeniu danego okresu rozliczeniowego i wypłacany na podstawie faktur wystawianych przez Dystrybutora bezpośrednio na rzecz (...) w terminie 45 dni do daty wystawienia danej faktury.

Powód wystawił (...) S.A. fakturę VAT nr (...) na kwotę (...) netto tj.(...) zł brutto z terminem płatności określonym na dzień 20 października 2019 r. oraz fakturę VAT nr (...) na kwotę (...) netto, tj.(...) zł brutto z terminem płatności określonym na dzień 13 listopada 2019 r. Faktury zostały zaksięgowane przez pozwanego.

Pismem z dnia 26 listopada 2019 r. Przedsiębiorstwo Usługowo-Handlowe (...)” Sp. z o.o. z siedzibą w M. wezwała (...) Spółkę Akcyjną w W. do zapłaty kwoty 8 124,60 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w transakcjach handlowych od terminów wymagalności do dnia faktycznej zapłaty włącznie. W terminie 5 dni pod rygorem skierowania sprawy na drogę postępowania sądowego.

Sąd Rejonowy pominął dowód z zeznań pozwanego wobec jego nieusprawiedliwionego niestawiennictwa na rozprawie. Nadto w ocenie Sądu zeznania pozwanego były nieprzydatne dla ustalenia okoliczności spornych, albowiem wszystkie te okoliczności zostały dostatecznie udowodnione w drodze innych dowodów.

Zdaniem Sądu I instancji powództwo podlegało uwzględnieniu w całości w zakresie należności głównej oraz w przeważającym zakresie co do roszczenia odsetkowego.

Sąd Rejonowy wskazał, że powód dostatecznie udowodnił powództwo. Wystawione faktury były zgodne z zestawieniami sprzedaży węgla z podziałem na poszczególnych przedstawicieli handlowych (bonus z umowy wsparcia sprzedaży) oraz z zestawienia wartości netto produktów zakupionych przez powódkę (bonus z umowy prowizyjnej) a więc zgodnie z ustalonymi regułami współpracy stron co wprost wynika z zeznań świadka P. S.. Świadek ten zeznał m. in., że handlowcy mieli wyliczane premie na podstawie obrotów ilościowych; każdego miesiąca powód sporządzał szczegółowe wyliczenie zakupionego i sprzedanego węgla i przesyłał to wyliczenie pozwanemu. Rozliczenia premii i bonusów odbywały się każdego roku na podstawie tych właśnie zestawień sprzedaży. Zgodnie z zeznaniami świadka, ta zasada obowiązywała przez cały okres współpracy i pozwany nigdy jej nie kwestionował. Pozwany w żaden sposób nie podważył danych widniejących w omawianych zestawieniach; w szczególności nie przedstawił dowodu, że dane tam zawarte były nieprawidłowe, Powód wystawiał faktury VAT wyłącznie w oparciu o dane pochodzące z zestawień. Z tych względów załączone do pozwu zestawienia (k. 21 - 23) Sąd I instancji ocenił jako wiarygodne dowody uzasadniające powództwo.

Świadek zeznał również, że pozwany przed wytoczeniem powództwa nigdy nie kwestionował spornych faktur. Nadto, wobec niewykonania przez pozwanego pkt. 6 zobowiązania Sądu (k. 97), przyjął należało, że pozwany ujął te faktury w księgach podatkowych. Uznać więc należało, że faktury odzwierciedlały rzeczywisty przebieg operacji gospodarczych i jako takie stanowiły dowód na istnienie wierzytelności po stronie powoda.

Ponadto powód przedstawił korespondencję kierowaną do pozwanej spółki w której przesłano zestawienie sprzedaży węgla za miesiące styczeń - sierpień 2019 r. Pozwany nie kwestionował zawartych w nim wyliczeń.

Apelację od powyższego rozstrzygnięcia wywiodła strona pozwana, zaskarżając wyrok w części tj. pkt 1 oraz 3 wyroku, zarzucając naruszenie:

1. art. 233 § 1 k.p.c. polegającego na dowolnej, a nie swobodnej ocenę materiału dowodowego polegającą na uznaniu wbrew zasadom doświadczenia życiowego za miarodajne zeznania świadka P. S., który zeznał m.in., że wystawione faktury były zgodne z zestawieniami sprzedaży węgla z podziałem na poszczególnych przedstawicieli handlowych (bonus z umowy wsparcia sprzedaży) oraz z zestawienia wartości netto produktów zakupionych przez powódkę (bonus z umowy prowizyjnej) a więc zgodnie z ustalonymi regułami współpracy stron, podczas gdy istotą umowy pomiędzy stronami (umowy wsparcia sprzedaży) było uzgodnienie, że przedmiotowe wsparcie sprzedaży należne jest wyłączne za aktywną sprzedaż poprzez ich przedstawicieli handlowych (handlowców) do podmiotów trzecich oraz do klientów końcowych (rolników) - co potwierdziłaby strona pozwana (zeznania prezesa zarządu pozwanej spółki);

2. art. 232 zd. pierwsze k.p.c. oraz art. 299 k.p.c. w zw. z art. 227 k.p.c., art. 235 ² § 2 k.p.c. oraz art. 302 § l k.p.c. poprzez pominięcie dowodu z przesłuchania strony pozwanej - brak było bowiem podstaw do pominięcia dowodu z przesłuchania strony pozwanej z uwagi na niestawiennictwo, podczas gdy sprawa została wywołana oraz wydano przedmiotowe postanowienie (pominięcie dowodu) przed upływem terminu wyznaczonego na stawiennictwo strony pozwanej. Ponadto strona pozwana nie otrzymała w sposób prawidłowy linka do sprawy, a także w oznaczonym przez Sąd czasie połączyła się lecz nie została dopuszczona do udziału w rozprawie (strona pozwana złożyła zastrzeżenia w trybie art. 162 k.p.c.);

3. art. 233 § 1 k.p.c. polegający na przekroczeniu granic swobodnej oceny dowodów, poprzez dokonanie oceny dowodów w sposób sprzeczny z zasadami doświadczenia życiowego, niewszechstronny i nasuwający zastrzeżenia z punktu logicznego rozumowania, co skutkowało sprzecznością istotnych ustaleń Sądu z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego i miało znaczący wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie przyjęciem za udowodnione, że istotą umowy wsparcia sprzedaży nie było uzgodnienie, że wsparcie sprzedaży należne jest wyłączne za aktywną sprzedaż poprzez ich przedstawicieli handlowych do podmiotów trzecich oraz do klientów końcowych (rolników),tymczasem powodowa spółka domaga się wypłaty bonusu przy sprzedaży w punktach handlowych, co nie było istotą umowy.

W konsekwencji powyższego apelujący wniósł o zmianę wyroku poprzez oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów procesu na rzecz pozwanego za obie instancję. Ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania. Ponadto apelujący wniósł o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z przesłuchania strony pozwanej.

W odpowiedzi na apelację powód wniósł o oddalenie apelacji, zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania wg norm przepisanych oraz o pominięcie wniosku dowodowego apelującego.

Sąd Okręgowy ustalił i zważył, co następuje:

Apelacja strony pozwanej okazała się uzasadniona i jako taka doprowadziła do uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania.

Przed przystąpieniem do rozważań prawnych Sąd Okręgowy wskazuje przebieg zdarzeń które legły u podstaw wydania orzeczenia kasatoryjnego.

Po pierwsze pozwany członek zarządu, wezwany na rozprawę na dzień 1 marca 2023 r. nie otrzymał przed terminem rozprawy (w każdym razie bark potwierdzenia w aktach sprawy) linku do połączenia się na rozprawę zdalną. Dopiero jego pełnomocnik w trakcie rozprawy przesłał mu swój link do połączenia z Sądem. Przewodniczący zarządził przerwę do 12:20. Uruchomiono rejestrację dnia 2023-03-01 o godz. 12:18:49. O godz. 12:19:06, tj. 17 sekund od ponownego wywołania sprawy (które to wywołanie nastąpiło jeszcze przed upływem czasu wyznaczonego na przerwę) Sąd wydał postanowienie o pominięciu dowodu z zeznań strony pozwanej. Ponadto jak wynika z fotografii wykonanej o godz. 12:21 (k. 135v), przedstawicielowi pozwanego odmówiono dostępu do rozprawy. Zaznaczenia wymaga, że pełnomocnik pozwanego informował Sąd I instancji, że M. T. będzie próbował łączyć się na rozprawę. Jednocześnie na nagraniu rozprawy znajdującym się w aktach widoczna jest próba połączenia się przez członka zarządu pozwanej z Sądem podczas rozprawy i fakt, że Przewodniczący składu orzekającego odmawia mu dostępu do rozprawy.

Kwestią podlegającą rozstrzygnięciu było to, czy doszło do nieważności postępowania poprzez pozbawienie strony pozwanej możności obrony jej praw. Przepis art. 378 § 1 k.p.c. stanowi, że sąd drugiej instancji rozpoznaje sprawę w granicach apelacji; w granicach zaskarżenia bierze jednak z urzędu pod uwagę nieważność postępowania.

Zgodnie z art. 379 pkt 5 k.p.c. nieważność postępowania zachodzi jeżeli strona została pozbawiona możności obrony swych praw. Stwierdzenie nieważności postępowania w przypadku pozbawienia strony możliwości obrony swych praw zapewnia stronie konstytucyjne prawo do sądu i prawo do obrony. W orzecznictwie podnosi się, iż pozbawienie strony możności obrony swych praw w rozumieniu art. 379 pkt 5 k.p.c. zachodzi wówczas, gdy z powodu uchybienia przez sąd przepisom postępowania strona wbrew swojej woli została rzeczywiście pozbawiona możliwości działania w postępowaniu lub jego istotnej części, jeżeli skutków tego uchybienia nie można było usunąć przed wydaniem orzeczenia w danej instancji ( orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 10 czerwca 1974 r., II CR 155/74, OSPiKA 1975, nr 3, poz. 66; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 czerwca 2002 r., V CKN 1057/00, Lex nr 55517). Pozbawienie strony możności obrony należy oceniać biorąc pod uwagę konkretne okoliczności sprawy. Uczestnictwo w procesie, podejmowanie czynności procesowych i udział w rozprawach jest prawem strony, a nie jej obowiązkiem, zaś obowiązkiem sądu jest zapewnienie stronie możliwości realizowania jej praw. Jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 11 października 2012 r., III CSK 12/12, jeżeli nastąpiło naruszenie przepisów postępowania, miało ono wpływ na możność działania strony w procesie i nie mogła ona realizować swoich uprawnień do zakończenia postępowania w danej instancji, to należy przyjąć zaistnienie przesłanek nieważności postępowania określonych w art. 379 pkt 5 k.p.c. Utrwalony jest też pogląd, że zasada sprawiedliwości proceduralnej obejmuje prawo do rzetelnego procesu, w tym uprawnienie do bycia wysłuchanym i przedstawienia swojego stanowiska w spornych kwestiach faktycznych i prawnych ( wyroki Sądu Najwyższego z dnia 16 lipca 2009 r., II PK 13/09, nie publ., z dnia 3 lutego 2010 r., II CSK 404/09, nie publ., z dnia 2 grudnia 2011 r., III CSK 136/11, nie publ., z dnia 11 października 2012 r., III CSK 12/12, nie publ.). Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Sądów, aby pozbawienie strony możności obrony swych praw, mogło stanowić przyczynę nieważności, musi być całkowite i w sposób bezwzględny wyłączyć możność obrony ( tak Sąd Najwyższy min. w wyroku z dnia 11 kwietnia 2003 r„ VCK 38/02). O nieważności postępowania z omawianej przyczyny można mówić wówczas, gdy strona została pozbawiona uprawnień procesowych wskutek wadliwego postępowania sądu, a nie wtedy, gdy strona na skutek własnego działania z uprawnień tych nie skorzystała. Określone środki procesowe, także te, które mają na celu zagwarantowanie stronom ich praw, winny być przez strony wykorzystywane w sposób właściwy i służący rzeczywiście realizacji tych praw ( postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 8 marca 2002 r„ III CRN 461/99).

W ocenie Sądu Odwoławczego powyższy zbieg zdarzeń i decyzji podjętych przez Sąd Rejonowy pozbawiły strony pozwanej możliwości obrony swoich praw poprzez aktywne uczestnictwo w rozprawie. Niezrozumiałym dla Sądu Okręgowego jest działanie Sądu I instancji, który to zarządził przerwę, wiedząc, że przedstawiciel pozwanego chce wziąć udział w rozprawie i próbuje połączyć się na zdalną rozprawę, a następnie odmówił dostępu M. T. udziału w rozprawie, nie wpuszczając go z linku udostępnionego przez jego pełnomocnika. Takie działanie Sądu I instancji jest jawnym pozbawieniem strony możliwości obrony swoich praw.

Wyjaśnić przy tym należy, że zgodnie z art. 9 k.p.c. rozpoznawanie spraw odbywa się jawnie, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej. Strony i uczestnicy postępowania mają prawo przeglądać akta sprawy i otrzymywać odpisy, kopie lub wyciągi z tych akt. Przepis statuuje zasadę jawności, która znajduje swoje umocowanie w art. 45 Konstytucji RP, stanowiącym, że rozpoznawanie spraw przed wszystkimi sądami Rzeczypospolitej Polskiej odbywa się jawnie. Według art. 45 ust. 2 Konstytucji RP wyłączenie jawności rozprawy może nastąpić ze względu na moralność, bezpieczeństwo państwa i porządek publiczny oraz ze względu na ochronę życia prywatnego stron lub inny ważny interes prywatny. Wyrok ogłaszany jest publicznie. Również art. 42 § 2 prawo o ustroju sądów powszechnych stanowi, że sądy rozpoznają i rozstrzygają sprawy w postępowaniu jawnym, § 3 tego przepisu zaś – że rozpoznanie sprawy w postępowaniu niejawnym lub wyłączenie jawności postępowania jest dopuszczalne jedynie na podstawie przepisów ustaw. Jawność postępowania cywilnego stanowi jedną z gwarancji bezstronności sędziego, a w konsekwencji gwarancji rzetelnego prowadzenia procesu. Przez jawność postępowania cywilnego należy rozumieć jawność wobec uczestników postępowania oraz jawność wobec osób postronnych.

Zdaniem Sądu Okręgowego, Sąd Rejonowy miał obowiązek dopuścić przedstawiciela pozwanego do udziału w rozprawie w dniu 1 marca 2023 r. Po pierwsze rozprawa odbywała się jawnie, po drugie pełnomocnik pozwanego wcześniej w toku postępowania zawnioskował o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z zeznań M. T.. Sąd Okręgowy pragnie wyjaśnić, że gdyby przedmiotowa rozprawa odbywała się stacjonarnie w budynku sądu, to niedopuszczenie przez Sąd Rejonowy do udziału w rozprawie przedstawiciela pozwanego byłoby jednoznaczne z zamknięciem drzwi stronie i niewpuszczenie na salę rozpraw. W przypadku kiedy to jawność rozprawy nie jest wyłączona, sąd ma obowiązek dopuścić do niej wszystkie strony i pozwolić im się wypowiedzieć, jak również Sąd ma obowiązek wpuścić osoby trzecie, które przyszły na rozprawę w ramach publiczności. Tymczasem w niniejszej sprawie odmówiono dostępu do udziału w sprawie członkowi zarządu pozwanej stronie, czyli jej reprezentantowi. To strony zaś są gospodarzami postępowania i to dla nich prowadzone jest postępowanie przed sądem, w szczególności rozprawa. Podkreślić należy, że strona (osoba występująca w jej imieniu w przypadku osoby prawnej, jak w niniejszej sprawie) ma prawo stawić się na rozprawę, nawet jeśli spóźniła się, nawet jeśli jest reprezentowana przez pełnomocnika, bo w każdym momencie postępowania (w tym podczas rozprawy) może tego pełnomocnika odwołać lub też zająć nawet inne stanowisko niż przedstawiane jest przez pełnomocnika.

Sąd Okręgowy pragnie ponownie podkreślić, że zasada jawności jest nie tylko jedną z najważniejszych zasad rządzących wymiarem sprawiedliwości, ale także przykładem zasady, która znajduje pełne odzwierciedlenie w Kodeksie postępowania cywilnego. Zgodnie z powyższym wyróżnia się dwa rodzaje jawności: jawność wewnętrzną – czyli jawność wobec stron i uczestników postępowania oraz jawność zewnętrzną – jawność wobec osób trzecich. Jawność zewnętrzna w praktyce oznacza, że każdy może uczestniczyć w postępowaniu jako obserwator oraz ma prawo wysłuchać ogłoszenia wyroku, co jest równoznaczne z wolnym wstępem na salę rozpraw. Jawność wewnętrzna odnosi się natomiast do swobodnego dostępu stron i uczestników postępowania do akt rozpoznawanej sprawy, jak również do otrzymywania odpisów, kopii lub wyciągów z akt sprawy.

Ponadto, w niniejszej sprawie przytoczyć należy wyrok Sądu Najwyższego z dnia 1 grudnia 2022 r., sygn. akt II CSKP 725/22, gdzie wyjaśniono, że art. 316 § 1 k.p.c. wyraża jedną z podstawowych zasad orzekania, nakazującą sądowi uwzględnienie stanu faktycznego i prawnego (stanu rzeczy) istniejącego w chwili zamknięcia rozprawy (stan sprawy może bowiem w toku procesu ulegać zmianom). Jeżeli po zamknięciu rozprawy ujawniła się potrzeba przeprowadzenia jakiekolwiek dowodu nie wymienionego w art. 224 § 2 k.p.c., to - zgodnie z art. 316 § 2 k.p.c. - rozprawa powinna być otwarta na nowo. Przeprowadzenie po zamknięciu rozprawy dowodu nie objętego dyspozycją art. 224 § 2 k.p.c. jest niedopuszczalne bez otwarcia - stosownie do art. 316 § 2 k.p.c. - rozprawy na nowo i stanowi nie tylko naruszenie tych przepisów, lecz powoduje nieważność postępowania w rozumieniu art. 379 pkt 5 k.p.c., bowiem poprzez bezpodstawne odstąpienie od zasady jawności rozpoznawania spraw zagwarantowanej art. 9 k.p.c., pozbawia strony możności obrony swych praw. Ponadto zwrócić należy uwagę na wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 lipca 2002 r., sygn. akt II CKN 822/00, gdzie wskazano, że jeżeli strona na skutek wadliwości procesowych sądu nie mogła uczestniczyć i nie uczestniczyła w rozprawie bezpośrednio poprzedzającej wydanie wyroku, to zachodzą podstawy, by przyjąć, że strona ta została pozbawiona możności obrony swych praw.

Reasumując powyższe, poprzez fakt, iż przedstawiciel strony pozwanej M. T. nie został dopuszczony do rozprawy oraz nie wysłano mu odpowiedniego linku do łączenia się na rozprawę zdalną, Sąd Okręgowy doszedł do przekonania, że doszło do naruszenia art. 379 pkt 5 k.p.c. tj. strona została pozbawiona możności obrony swoich praw.

W konsekwencji powyższego Sąd Okręgowy przyjął, że od dnia 1 marca 2023 r. zaszła nieważność postępowania, bowiem w tym dniu Sąd Rejonowy przeprowadził rozprawę uniemożliwiając jednocześnie stronie pozwanej czynny udział w tymże posiedzeniu.

Przy ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd I instancji powinien w pierwszej kolejności wyznaczyć termin kolejny termin rozprawy, z zaznaczeniem formy w jakiej rozprawa ta będzie się odbywała – celem umożliwiania wszystkim stronom zajęcia stanowisk procesowych, a następnie ustosunkować się do dotychczas nierozpoznanych wniosków dowodowych stron i wydać rozstrzygnięcie w sprawie.

Mając na uwadze powyższe, Sąd Okręgowy na podstawie art. 386 § 2 w zw. z art. 379 § 5 k.p.c. orzekł jak w sentencji.

O kosztach procesu Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 108 § 2 k.p.c., pozostawiając Sądowi I instancji rozstrzygnięcie o kosztach postępowania apelacyjnego w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.

sędzia Monika Skalska