Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 czerwca 2014 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim, Wydział V Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący SSO Beata Łapińska

Protokolant stażysta Bożena Sobczyk

po rozpoznaniu w dniu 4 czerwca 2014 roku w Piotrkowie Trybunalskim na rozprawie

sprawy z wniosku J. P.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o prawo do emerytury

na skutek odwołania J. P.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

z dnia 27 lipca 2012 r. sygn. (...)

oddala odwołanie.

Sygn. akt VU 888/12

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 27 lipca 2012 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. odmówił wnioskodawcy J. P. prawa do emerytury.

Od decyzji powyższej wnioskodawca odwołał się w dniu 20 sierpnia 2012 roku. Wniósł o przyznanie żądanego prawa z uwagi na to, że przepracował wymagane 15 lat w warunkach szczególnych, albowiem pracował w takich w trakcie zatrudnienia w Fabryce (...) w R. na stanowisku ślusarza-mechanika.

ZUS wnosił o oddalenie odwołania.

Sąd Okręgowy ustalił co następuje:

J. P., urodzony w dniu (...), złożył w dniu 18 czerwca 2012 roku wniosek o przyznanie emerytury.

(dowód: wniosek o emeryturę k. 1-5 w aktach ZUS)

Na dzień 1 stycznia 1999 roku skarżący udowodnił staż pracy wynoszący ponad 25 lat. ZUS nie zaliczył wnioskodawcy do pracy w warunkach szczególnych żadnych okresów zatrudnienia. W dacie złożenia wniosku o emeryturę J. P. miał rozwiązany stosunek pracy.

Wnioskodawca nie przystąpił do otwartego funduszu emerytalnego.

(okoliczności niesporne)

W okresie od 19 marca 1974 roku do 31 maja 2009 roku wnioskodawca pracował stale i pełnym wymiarze czasu pracy w Fabryce (...) w R., która od dnia 1 sierpnia 1994 roku przekształciła się w Fabrykę (...) S.A. w R.. W świadectwie pracy wystawionym wnioskodawcy pracodawca podał, że był on zatrudniony na stanowisku ślusarza.

(dowód: świadectwo pracy k. 11 w aktach ZUS)

FON zajmowała się produkcją mostów napędowych do pojazdów, osi do silników i skrzyń biegów do maszyn budowlanych. Wnioskodawca pracował w ww. zakładzie pracy jako ślusarz-monter w oddziale montażu. Dział montażu zajmował się montażem wyrobów gotowych oraz pracami przygotowawczymi do montażu. W oddziale tym pracowali spawacze, monterzy, malarze i pracownicy stacji prób.

Wnioskodawca zajmował się montażem mostów napędowych oraz podzespołów do mostów napędowych, z których składał się most, tj. montażem piast, szczek hamulcowych, tarcz hamulcowych i przekładni do mostów. Wnioskodawca przygotowywał powierzchnie odlewów poprzez ich szlifowanie, przygotowanie powierzchni do szpachlowanie oraz malowanie ręczne farbą podkładową miniową. Praca przy montażu szczęk polegała na wierceniu płytek, które były przymocowane do płyty hamulcowej wykonanej z azbestu lub wierceniu otworów w okładzinach do szczęk. Praca przy montażu piasty polegała na wbiciu łożyska w piastę, a następnie połączeniu piasty z bębnem przez jej przykręcenie śrubami i zespawanie nakrętki ze śrubą. Wnioskodawca wkładał korpus przekładni na stanowisko montażu przy pomocy suwnicy. Korpus przekładni przed jego montażem wnioskodawca mył benzyną i odtłuszczał rozpuszczalnikiem, szlifował i uzupełniał ubytki żywicą. Elementy podzespołów wnioskodawca malował minią. Wnioskodawca dokonywał też sprawdzenia mostu na stacji prób. Próba mostu polegała na wlaniu do niego oleju, podpięciu do silnika, celem wymuszenia pracy mostu, a następnie obserwacji jego pracy.

(dowód: zeznania świadków J. G., R. K. k. 28-30, k. 27, J. S. (1) k. 44, 45, zeznania wnioskodawcy k. 237, 238 w zw. z k. 12 w aktach sprawy)

W okresie od 19 marca 1974 roku do 31 grudnia 1998 roku wnioskodawca wykonywał następujące prace zaliczone do prac w warunkach szczególnych:

– prace związane ze szlifowaniem elementów metalowych z użyciem ręcznych szlifierek z napędem pneumatycznym – wymienione w wykazie A, Dziale III poz. 78 stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8 poz. 43 z późn. zm.);

– prace malarskie z użyciem farby ołowiowej – minii – wymienione w wykazie A, Dziale III, poz. 72;

– prace z użyciem suwnicy – wymienione w wykazie A, Dziale III, poz. 86

W spornym okresie wnioskodawca wykonywał jednocześnie następujące prace, które nie są zaliczone do prac w warunkach szczególnych zgodnie z wykazem A:

– prace związane z montażem elementów przekładni i mostów napędowych;

– prace związane z kontrolą pracy zmontowanego mostu i przekładni;

– prace związane z obróbką okładzin ciernych zawierających azbest polegające na wierceniu otworów w gotowym wyrobie zawierającym azbest, a nie zaś na przetwarzaniu azbestu (tj. nadawaniu mu innej formy).

(dowód: opinia biegłego z zakresu bezpieczeństwa i higieny pracy W. K. k. 62-67 z opiniami pisemnymi uzupełniającymi k. 166-175, k. 187-191, k. 210-214 w aktach sprawy)

Wyrokiem z dnia 29 maja 2012 roku, wydanym w sprawie IV P 112/12, Sąd Rejonowy w Radomsku zobowiązał Fabrykę (...) S.A. w R. do wydania wnioskodawcy świadectwa wykonywania pracy w warunkach szczególnych.

(dowód: odpis ww. wyroku k. 16 w aktach ZUS)

W oparciu o powyższy wyrok Fabryka (...) S.A. w R. wystawiła wnioskodawcy świadectwo wykonywania pracy w warunkach szczególnych, w którym wskazała, że pracował on w takich warunkach w okresie od 19 marca 1974 roku do 31 maja 2009 roku stale i w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku ślusarz-mechanik wymienionym w Dziale XIV, poz. 25, pkt 1, wykazu A, określonym w załączniku Nr 1 do Zarządzenia Nr 3 Ministra Przemysłu, Hutnictwa i Przemysłu Maszynowego z dnia 30 marca 1985 roku w sprawie stanowisk pracy, na których wykonywane są prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w zakładach pracy resortu hutnictwa i przemysłu maszynowego (Dz. Urz. MHiPM Nr 1-3, poz. 1).

(dowód: odpis ww. wyroku k. 16, świadectwo wykonywania pracy w warunkach szczególnych k. 15 w aktach ZUS)

Zatrudniony wraz z wnioskodawcą w spornym okresie w Fabryce (...) w R. na tym samym stanowisku i wykonujący takie same czynności co wnioskodawca – J. S. (2) wystąpił w sprawie VU 920/12 tut. Sądu o zaliczenie okresu zatrudnienia na stanowisku ślusarza-mechanika do stażu pracy w warunkach szczególnych. Wyrokiem z dnia 28 marca 2013 roku wydanym w ww. sprawie Sąd Okręgowy w Piotrkowie Tryb. oddalił odwołanie J. S. (2) od decyzji ZUS z dnia 25 lipca 2012 roku odmawiającej mu przyznania prawa do emerytury uznając, że nie ma podstaw do zaliczenia okresu pracy na powyższym stanowisku do prac w warunkach szczególnych. Wydając wyrok Sąd Okręgowy miał na uwadze treść opinii biegłego z zakresu (...), który uznał, że nie wszystkie czynności wykonywane przez J. S. (2) były pracami w warunkach szczególnych. Apelacja J. S. (2) od powyższego wyroku została oddalona przez Sąd Apelacyjny w Łodzi wyrokiem z dnia 13 marca 2014 roku wydanym w sprawie III AUa 973/13.

(dowód: opinia biegłego z zakresu (...) k. 35-49 z opinią pisemną uzupełniającą k. 70-88, k. 108-110, wyrok Sądu Okręgowego w Piotrkowie Tryb. z dnia 28 marca 2013 roku k. 211 z uzasadnieniem k. 215-229, wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 13 marca 2014 roku k. 252 z uzasadnieniem k. 259-266 w aktach VU 920/12)

Sąd Okręgowy zważył i ocenił co następuje:

Odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z treścią art. 32 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz. U. z 2009r. Nr 153, poz. 1227 ze zm.) ubezpieczonym urodzonym przed dniem 1 stycznia 1949 roku, będącym pracownikami, o których mowa w ust. 2-3, zatrudnionymi w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, przysługuje emerytura w wieku niższym niż określony w art. 27 pkt 1 (tj. poniżej 65 lat dla mężczyzn). Ustęp 4 art. 32 stanowi zaś, że wiek emerytalny, o którym mowa w ust. 1, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie których osobom wymienionym w ust. 2 i 3 przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych.

Stosownie do art. 184 ust. 1 wskazanej wyżej ustawy ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 roku przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy (tj. w dniu 1 stycznia 1999 roku) osiągnęli:

1)  okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat – dla kobiet i 65 lat – dla mężczyzn oraz

2)  okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

Emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa oraz rozwiązania stosunku pracy – w przypadku ubezpieczonego będącego pracownikiem (ust. 2). Od 1 stycznia 2013 roku dla przyznania emerytury nie jest już konieczne uprzednie rozwiązanie stosunku pracy.

Żądanie wnioskodawcy należało zatem rozpoznać w aspekcie przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8 poz. 43 z późn. zm.). Z treści § 4 tego rozporządzenia wynika, iż pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

1.  osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn,

2.  ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Ten „wymagany okres zatrudnienia” to okres wynoszący 20 lat dla kobiet

I 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczalnymi do okresów zatrudnienia (§ 3 rozporządzenia), natomiast pracą w warunkach szczególnych jest praca świadczona stale i w pełnym wymiarze na stanowiskach wskazanych w załączniku do tegoż aktu (§ 1 i § 2 rozporządzenia).

Okresy pracy w warunkach szczególnych, stosownie do § 2 ust. 2 rozporządzenia, stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia, lub w świadectwie pracy. Brak takiego świadectwa nie wyklucza jednak dokonania ustalenia zatrudnienia w warunkach szczególnych innymi środkami dowodowymi w toku postępowania sądowego. Stanowisko takie wielokrotnie zajmował również Sąd Najwyższy, który między innymi w wyroku z dnia 2 lutego 1996 roku, II URN 3/95, OSNAP 1996/16/239 stwierdził, że w postępowaniu przed sądami pracy i ubezpieczeń społecznych okoliczności mające wpływ na prawo do świadczeń lub ich wysokości mogą być udowadniane wszelkimi środkami dowodowymi, przewidzianymi w kodeksie postępowania cywilnego. Ograniczenia dowodowe zawarte w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe i zasad wypłaty tych świadczeń (Dz. U. Nr 10, poz. 49 ze zm.), obecnie rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11 października 2011 roku w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe (Dz. U. Nr 237, poz. 1412), dotyczą wyłącznie postępowania przed tymi organami. Dodatkowo wskazać należy, że z cytowanego wyżej § 2 rozporządzenia nie wynika, aby stwierdzenie zakładu pracy w przedmiocie wykonywania przez pracownika pracy w warunkach miało charakter wiążący i nie podlegało kontroli organów przyznających świadczenia uzależnione od wykonywania pracy w szczególnych warunkach. Świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach nie jest bowiem dokumentem urzędowym w rozumieniu art. 244 § 1 i 2 k.p.c., a tylko dokumenty wystawione przez te organy stanowią dowód tego, co zostało w nich urzędowo zaświadczone. Natomiast omawiane świadectwo traktuje się w postępowaniu sądowym jako dokument prywatny w rozumieniu art. 245 k.p.c., który stanowi dowód tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie. Dokument taki podlega kontroli zarówno co do prawdziwości wskazanych w nim faktów, jak i co do prawidłowości wskazanej podstawy prawnej. Sąd, a także organ rentowy, są zatem uprawnione do weryfikacji danych zawartych w świadectwie wykonywania prac w warunkach szczególnych, wystawionym przez pracodawcę. Jeżeli świadectwo to zawiera dane, które nie są zgodne z prawdą, nie mogą na jego podstawie dokonać ustaleń, od których uzależnione jest prawo do świadczeń emerytalnych. To samo dotyczy ujawnienia okoliczności, że wskazane w zaświadczeniu pracodawcy stanowisko pracy wykonywanej w szczególnych warunkach nie figuruje w wykazie powołanym w tym zaświadczeniu (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 23 listopada 2004 roku, I UK 15/04, OSNP 2005/11/161).

Spór pomiędzy stronami, w związku z zarzutami podniesionymi przez wnioskodawcę w odwołaniu, ograniczał się do faktu, czy ma on wymagany 15-letni okres zatrudnienia w szczególnych warunkach. Spełnienie pozostałych przesłanek nie było przedmiotem sporu, a jednocześnie nie budzi żadnych wątpliwości – wnioskodawca ma wymagany okres zatrudnienia, to jest 25 lat, a w dniu 11 czerwca 2012 roku ukończył 60 lat, nie przystąpił do otwartego funduszu emerytalnego i na dzień złożenia wniosku o emeryturę miał rozwiązany stosunek pracy.

W ocenie Sądu Okręgowego zebrany w sprawie materiał dowodowy nie daje podstaw do ustalenia, iż wnioskodawca stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał w pracę w warunkach szczególnych.

Odnosząc się do będącej przedmiotem sporu okoliczności wskazać należy, że warunek wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy jest spełniony tylko wówczas, gdy pracownik w ramach obowiązującego go pełnego wymiaru czasu pracy na określonym stanowisku pracy nie wykonuje czynności pracowniczych nie związanych z tym stanowiskiem pracy, ale stale wykonuje prace, o jakich mowa w rozporządzeniu (por. Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 15 listopada 2000 roku, II UKN 39/00, OSNAP 2002/11/272).

Dokonując ustaleń w zakresie rodzaju prac wykonywanych przez wnioskodawcę w okresie od 19 marca 1974 roku do 31 grudnia 1998 roku w Fabrykę (...) S.A. w R. Sąd oparł się na zeznaniach świadków J. G., R. K. i J. S. (1) oraz zeznaniach samego wnioskodawcy. Okres zatrudnienia wnioskodawcy w FON w R. przypadający po dniu 31 grudnia 1998 roku nie był objęty przedmiotem rozpoznania Sądu, albowiem zgodnie z treścią cyt. na wstępie art. 184 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS staż pracy w warunkach szczególnych bada się na dzień 1 stycznia 1999 roku.

Z zeznań świadków i wnioskodawcy wynika, jakie konkretnie prace wnioskodawca wykonywał w ww. okresie. Będąc zatrudnionym na stanowisku tokarza wnioskodawca wykonywał mianowicie prace polegające na szlifowaniu elementów metalowych, prace malarskie z użyciem farby ołowiowej – minii, prace z użyciem suwnicy, prace związane z montażem elementów przekładni i mostów napędowych, prace związane z kontrolą pracy zmontowanego mostu i przekładni oraz prace związane z obróbką okładzin ciernych zawierających azbest.

W celu ustalenia natomiast, czy rodzaj prac wykonywanych przez wnioskodawcę w okresie od 10 maja 1974 roku do 31 grudnia 1998 roku to prace w warunkach szczególnych Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego z zakresu (...).

Biegły ten stwierdził ostatecznie, iż nie wszystkie prace wykonywane przez wnioskodawcę w spornym okresie były pracami w warunkach szczególnych. Stanowisko swe biegły uzasadnił wyczerpująco w opiniach pisemnych uzupełniających, w których odniósł się do zarzutów podniesionych zarówno przez organ rentowy, jak i pełnomocnika wnioskodawcy.

W ocenie biegłego do prac w warunkach szczególnych można zaliczyć wykonywane przez wnioskodawcę prace związane ze szlifowaniem elementów metalowych z użyciem ręcznych szlifierek z napędem pneumatycznym –(wykaz A, Dziale III poz. 78), prace malarskie z użyciem farby ołowiowej – minii – wymienione (wykaz A, Dziale III, poz. 72), prace z obsługą suwnic (wykaz A, Dziale III, poz. 86). Jednocześnie biegły uznał, że w spornym okresie wnioskodawca wykonywał także prace, które nie są zaliczone do prac w warunkach szczególnych, a mianowicie prace związane z montażem elementów przekładni i mostów napędowych, prace związane z kontrolą pracy zmontowanego mostu i przekładni oraz prace związane z obróbką okładzin ciernych zawierających azbest, które polegały na wierceniu otworów w gotowym wyrobie zawierającym azbest, a nie zaś na przetwarzaniu azbestu (tj. nadawaniu mu innej formy).

Opinię biegłego, po jej uzupełnieniu w toku postępowania, Sąd uznał za jasną, pełną i szczegółowo uzasadnioną. Opinia ta nie została przy tym w sposób skuteczny zakwestionowana przez pełnomocnika wnioskodawcy.

W opiniach uzupełniających biegły odniósł się do zarzutów podniesionych przez pełnomocnika wnioskodawcy w pismach procesowych z dnia 7 stycznia 2014 roku, 28 stycznia 2014 roku oraz na rozprawie w dniu 6 lutego 2014 roku i podtrzymał swoje stanowisko, że wnioskodawca nie wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy jedynie prac w warunkach szczególnych.

W opinia tych biegły wskazał, że wbrew odmiennemu stanowisku pełnomocnika wnioskodawcy, montażu urządzenia nie można utożsamiać szlifowaniem, gradowaniem, dłutowaniem, frezowaniem, malowanie, czy też operowaniem suwnicą. Montaż polega bowiem na wykonywaniu czynności polegających na łączeniu gotowych części w funkcjonalną całość, w przedmiotowej sprawie w mosty napędowe. Zdaniem biegłego wprawdzie wnioskodawca częściowo sam przygotowywał sobie niektóre elementy do montażu, jednakże większość elementów otrzymywał w formie gotowej, niewymagającej obróbki (osie, koła zębate, łożyska). Utożsamiane więc montażu mostów z obróbką elementów użytych do jego złożenia jest nietrafione. Ponadto biegły wyjaśnił, że z materiału dowodowego wynika, iż wnioskodawca nie miał stałego kontaktu z azbestem, a jedynie dorywczo wykonywał obróbkę mechaniczną elementów zawierających azbest, potrzebnych do złożenia mostu napędowego, który montował. Prace te polegały na wierceniu otworów w gotowych wyrobów zawierających azbest (np. okładzin ciernych), a nie zaś przetwarzaniu azbestu, a jako takie nie mogą zostać uznane za prace wymienione w wykazie B, Dziale IV, poz. 1 stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze

Biegły wskazał dodatkowo, że zmiana wniosków postawionych w opinii wynikła z tego, że sporządzając opinie uzupełniające dysponował szerszym materiałem dowodowym, aniżeli przy sporządzaniu opinii pierwotnej. Dalej wyjaśnił, że okoliczność, iż wnioskodawca otrzymywał dodatek za pracę w warunkach szkodliwych nie musi oznaczać, że pracował on w warunkach szczególnych. Jedynie bowiem praca w warunkach szczególnych, a nie praca w warunkach szkodliwych jest kategorią prawną, uprawniającą pracownika do określonych świadczeń.

Do zakwestionowania opinii biegłego W. K. nie mogą prowadzić dalsze zarzuty podniesione przez pełnomocnika wnioskodawcy w piśmie procesowym z dnia 4 marca 2014 roku, które stanowią w istocie powtórzenie wcześniejszych zarzutów, do których biegły odniósł się już w opinii pisemnej uzupełniającej. W ocenie Sądu wskazane zarzuty pełnomocnika stanowią przy tym jedynie bezskuteczną próbę polemiki z prawidłowymi i wyczerpująco umotywowanymi wnioskami postawionymi przez biegłego.

W odniesieniu do tych zarzutów należy wskazać dodatkowo, iż z zebranego w sprawie materiału dowodowego wynika jednoznacznie, że wnioskodawca w spornym okresie świadczył częściowo pracę w warunkach szczególnych, gdyż wykonywał tę pracę w części czasu pracy obowiązującym na jego stanowisku pracy, podczas gdy reszta tego czasu wykorzystywana była na pracę nie będącą praca w szczególnych warunkach.

Wnioskodawca w spornym okresie nie wykonywał przy tym prac wymienionych w wykazie A dział XIV poz. 25 polegających na bieżącej konserwacji agregatów i urządzeń oraz prac budowlano-motażowych i budowlano-remontowych na oddziałach będących w ruchu, w których jako podstawowe wymienione są prace wymienione w wykazie, gdyż jego praca polegała na wytwarzaniu maszyn (mostów napędowych i podzespołów do mostów). Bieżąca konserwacja agregatów i urządzeń jest to zaś czynność związana z obsługą tych maszyn w trakcie ich eksploatacji, w zakresie dokonywania przeglądów stanu technicznego poszczególnych podzespołów, w zakresie przestrzegania terminów smarowali tych podzespołów oraz w zakresie wymiany podzespołów, zgodnie z zapisami w dokumentacjach techniczno-ruchowych tych maszyn.

Wobec stanowczych wniosków płynących z opinii biegłego z zakresu (...), nie było potrzeby dalszego mnożenia opinii uzupełniających, ani powoływania kolejnych biegłych na okoliczności, które zostały już dostatecznie wyjaśnione. Opinię tę (po jej uzupełnieniu w toku postępowania) należało bowiem, przy uwzględnieniu treści art. 233 § 1 k.p.c., ocenić jako fachową, rzetelną oraz pełną. Mając powyższe na uwadze Sąd nie uwzględnił wniosku pełnomocnika skarżącego o dopuszczenie dowodu z kolejnej opinii uzupełniającej biegłego, jak i z opinii innego biegłego z zakresu bezpieczeństwa i higieny pracy. Potrzeba powołania innego biegłego winna bowiem wynikać z okoliczności sprawy, a nie z samego niezadowolenia strony z dotychczas złożonych opinii (por. Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 4 sierpnia 1999 roku, I PKN 20/99, OSNP 2000/22/807). Zdaniem Sądu wniosek dowodowy pełnomocnika wnioskodawcy zmierzał przy tym jedynie do przedłużenia postępowania w sprawie dostatecznie dojrzałej do ostatecznego rozstrzygnięcia.

W świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego nie sposób zatem przyjąć, że wnioskodawca wykonywał w spornym okresie stale i w pełnym wymiarze czasu pracy prace warunkach szczególnych, zaś wystawione przez pracodawcę wnioskodawcy świadectwo wykonywania pracy w warunkach szczególnych było nieprawidłowe. Bez wpływu na powyższe pozostaje okoliczność, że świadectwo to zostało wydane w wykonaniu prawomocnego wyroku Sądu Rejonowego w Radomsku 29 maja 2012 roku w sprawie IV P 112/12. Wyrok ten zobowiązywał bowiem jedynie pracodawcę do wystawienia wnioskodawcy świadectwa określonej treści. Wyrok taki korzysta z powagi rzeczy osądzonej w myśl art. 366 k.p.c. tylko między tymi samymi stronami, a to oznacza, nie korzysta on z powagi rzeczy osądzonej w niniejszej sprawie, albowiem ta toczy się pomiędzy innymi stronami. W konsekwencji wyrok w sprawie IV P 112/12 nie przesądza charakteru wykonywanej przez wnioskodawcę pracy.

Także podnoszona przez pełnomocnika skarżącego okoliczność, że innym pracownikom zatrudnionym w Fabryce (...) w R., na takim samym jak wnioskodawca stanowisko, przyznano decyzją organu rentowego lun sądu prawo do emerytury, pozostaje bez wpływu na rozstrzygnięcie w sprawie niniejszej. W przedmiotowej sprawie decydujące znaczenie miało bowiem ustalenie, czy wnioskodawca, a nie inni pracownicy FON, posiada co najmniej 15-letni staż pracy w szczególnych warunkach.

Dodać należy, iż wyrokiem z dnia 28 marca 2013 roku wydanym w ww. sprawie Sąd Okręgowy w Piotrkowie Tryb. oddalił odwołanie J. S. (2), pracownika zatrudnionego wraz z wnioskodawcą w spornym okresie w FON w R. na tym stanowisku i wykonującego te same czynności co wnioskodawca, od decyzji ZUS z dnia 25 lipca 2012 roku odmawiającej mu przyznania prawa do emerytury uznając, że nie ma podstaw do zaliczenia okresu pracy na powyższym stanowisku do prac w warunkach szczególnych. Apelacja J. S. (2) od powyższego wyroku została oddalona przez Sąd Apelacyjny w Łodzi wyrokiem z dnia 13 marca 2014 roku wydanym w sprawie III AUa 973/13.

Niezależnie od powyższego wskazać należy, iż w uzasadnieniu wyroku z dnia 26 marca 2013 roku, wydanego w sprawie I UK 549/12, Legalis, Sąd Najwyższy wskazał, że co prawda nie jest uzasadnione pozbawienie prawa do emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach pracowników, których pełny wymiar czasu pracy wypełnia wykonywanie nie jednego, ale kilku rodzajów pracy w szczególnych warunkach, wymienionych w wykazie A do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku, lecz nie jest możliwe uznanie za wykonywaną w szczególnych warunkach pracy, której charakter i czynności nie wypełniają w całości żadnej z prac wymienionych w załączniku do rozporządzenia. Z taką zaś sytuacją mamy do czynienia w przedmiotowej sprawie.

Biorąc pod uwagę powyższe uznać należało, iż w toku procesu wnioskodawca nie wykazał, by spełnił przesłankę wykonywania pracy w warunkach szczególnych w ilości co najmniej 15 lat. Fakt ten skutkował koniecznością przyjęcia, że nie spełnia on wymaganych prawem warunków do uzyskania prawa do emerytury zgodnie z art. 32 ust. 1 w zw. z art. 184 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

Z tych też względów, Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. orzekł jak w sentencji.