Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 grudnia 2013r.

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy II Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie:

Przewodniczący SSO Barbara Jankowska - Kocon

Sędziowie SO Tomasz Adamski (spr.)

SO Aurelia Pietrzak

Protokolant sekr. sądowy Tomasz Rapacewicz

po rozpoznaniu w dniu 12 grudnia 2013r. w Bydgoszczy na rozprawie

sprawy z powództwa Stowarzyszenia (...) z siedzibą w

P. działającego na rzecz Z. S. (1)

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego
od wyroku Sądu Rejonowego w Bydgoszczy
z dnia 18 lutego 2013r. sygn. akt. I C 2668/12
I oddala apelację,
II zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1200 zł (jeden tysiąc

dwieście) tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego.

Na oryginale właściwe podpisy

Sygn. akt II Ca 365/13

UZASADNIENIE

Stowarzyszenie (...) w P. wniosło o zasądzenie od (...) S.A. w W. na rzecz Z. S. (2) kwoty 35.000 zł z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 17 lipca 2009 r. do dnia zapłaty oraz o zwrot kosztów procesu, ^ako podstawę zgłoszonego roszczenia wskazano krzywdę doznaną przez Z. S. (2) w związku ze śmiercią w wypadku samochodowym jego syna P. S. (1). Sprawca wypadku ubezpieczony był u pozwanego w zakresie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych.

W odpowiedzi na pozew zakład ubezpieczeń wniósł o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie na jego rzecz od powoda kosztów procesu według norm przepisanych.

Sąd Rejonowy w Bydgoszczy wyrokiem z dnia 18 lutego 2013 r. zasądził od (...) S.A. z siedzibą w W. na rzecz Z. S. (2) kwotę 20.000 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 17 lipca 2009 r. do dnia zapłaty /pkt 1/, oddalił powództwo w pozostałym zakresie /pkt 2/, zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 328,69 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania /pkt 3/, nakazał pozwanemu, aby uiścił na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego w Bydgoszczy kwotę ł.251,66 zł tytułem części brakujących kosztów sądowych /pkt 4/ i odstąpił od ściągnięcia z roszczenia zasądzonego w pkt 1 sentencji pozostałej części brakujących kosztów sądowych i obciążył tymi kosztami Skarb Państwa /pkt 5/.

Sąd Rejonowy rozpoznający niniejszą sprawę w I instancji, oparł swoje rozstrzygnięcie w przedmiotowej sprawie, na następujących ustaleniach faktycznych:

W dniu 7 grudnia 2007 r. 26 - letni P. S. (1) - syn Z. S. (2) zginął w wypadku komunikacyjnym, którego sprawcą był kierujący samochodem marki M. (...) o nr rej. (...), ubezpieczony w zakresie odpowiedzialności cywilnej u pozwanego. Pomiędzy P. S. (1). a Z. S. (2) istniała bardzo silna więź emocjonalna, byli oni ze sobą bardzo zżyci.

l

Mieszkali wspólnie z resztą rodziny we wsi P.. Obaj wykonywali zawód elektromechanika i interesowali się naprawą samochodów. Przez pewien okres Z. S. (2) i P. S. (1) pracowali w tym samym zakładzie. Razem chodzili do pracy i razem wracali. Wspólnie spędzali również czas, naprawiając samochody. Z. S. (2) bardzo przeżył śmierć syna. Stał się po tym wydarzeniu nerwowy i pojawiła się u niego bezsenność, mocno schudł. Trudno było się z nim porozumieć. Do dziś odczuwa negatywne konsekwencje psychiczne tragicznego wypadku. Z. S. (2) bardzo często wspomina syna P., robi się wówczas nerwowy. Od chwili śmierci syna nie lubi wracać do domu. Jedynym sposobem na poradzenie sobie z problemem jest dla niego praca. Tam dzięki zajęciu nie myśli on o tej tragedii. Z. S. (2) przestało mu zależeć na kontaktach z rodziną. Natomiast często odwiedza grób syna, przeważnie w soboty lub niedziele.

U Z. S. (1) po tragicznej śmierci syna wystąpiła reakcja żałoby, objawiająca się m.in. pogorszeniem ogólnej sprawności fizycznej. Dolegliwości psychiczne występujące u niego na skutek tego zdarzenia nie spełniały kryterium choroby lub zaburzeń psychicznych i nie spowodowały uszczerbku na zdrowiu. Aktualnie prawidłowo on funkcjonuje, nie leczy się psychiatrycznie i nie wymaga takiego leczenia.

W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Rejonowy stwierdził, że zgłoszone przez powoda roszczenie znajduje podstawę prawną w art. 448 kc w zw. z art. 23 kc. Sąd podkreślił, że w orzecznictwie i piśmiennictwie przyjmuje się zgodnie, że ochroną przewidzianą w art. 23 i 24 kc objęte są wszelkie dobra osobiste rozumiane jako pewne wartości niematerialne związane z istnieniem, funkcjonowaniem i osobowością człowieka, które w życiu społecznym są uznane za doniosłe i zasługuj ą z tego względu na ochronę prawną. Do katalogu tych dóbr zaliczyć należy również prawo do życia w rodzinie. W ocenie Sądu spowodowanie śmierci osoby bliskiej może zatem stanowić naruszenie dóbr osobistych członków rodziny zmarłego i uzasadniać przyznanie im zadośćuczynienia na podstawie art. 448 kc.

Sąd I instancji nie zaaprobował stanowiska pozwanego, że bliscy osoby zmarłej w wypadku komunikacyjnym nie są bezpośrednio poszkodowanymi tym zdarzeniem, gdyż takim poszkodowanym jest sam zmarły. Sąd podkreślił, że jakkolwiek to na P. S. (2) skupiło się działanie sprawcy czynu niedozwolonego powodując utratę jego życia, to jednocześnie ten sam czyn niedozwolony wyrządził krzywdę różnym osobom, w

2

tym członkom jego rodziny poprzez naruszenie ich dobra osobistego w postaci zerwania więzi emocjonalnej z członkiem rodziny i pozbawienia ich tej osoby. W związku z tym także członek rodziny ofiary wypadku może dochodzić naprawienia własnej krzywdy, doznanej poprzez naruszenie jego własnego dobra osobistego.

Sąd Rejonowy zwrócił uwagę na ugruntowane stanowisko obowiązujące w orzecznictwie Sądu Najwyższego, zgodnie z którym najbliższemu członkowi rodziny zmarłego przysługuje na podstawie art. 448 kc w związku z art. 23 i 24 kc zadośćuczynienie za doznaną krzywdę, gdy śmierć nastąpiła na skutek deliktu, który miał miejsce przed dniem 3 sierpnia 2008 r. JPodkreśla się, że art. 446 § 4 kc po jego wejściu w życie nie uchylił poprzednio już obowiązującego art. 448 kc, jego dodanie było natomiast wyrazem woli ustawodawcy zarówno potwierdzenia dopuszczalności dochodzenia zadośćuczynienia na gruncie obowiązujących przed jego wejściem w życie przepisów, jak i zarazem skonkretyzowania i ograniczenia kręgu osób uprawnionych do zadośćuczynienia wyłącznie do najbliższych członków rodziny.

W ocenie Sądu Rejonowego powód wykazał, że doszło do naruszenia dobra osobistego Z. S. (2) w postaci prawa do życia rodzinnego i utrzymania tego rodzaju więzi z synem P. S. (1), w wyniku czynu niedozwolonego oraz że Z. S. (2) poniósł wskutek tego krzywdę. Nie budziło wątpliwości Sądu, że pomiędzy P. S. (1), a Z. S. (2) istniała bardzo silna więź. Ojciec i syn widywali się codziennie, razem pracowali, mieszkali, pomagali sobie wzajemnie w licznych obowiązkach domowych. Obecnie przejawem silnych więzi emocjonalnych łączących ojca i syna jest w pewnym sensie częstotliwość z jaką Z. S. (2) odwiedza grób syna - co sobotę lub niedzielę, czyli kiedy tylko nie pracuje i w związku z tym dysponuje czasem wolnym. Nie zdołał on oswoić się z rzeczywistością po śmierci syna, ciągle czuje pustkę, wspomina go, a na skutek przeżyć związanych z jego śmiercią zmienił się, stał się przygnębiony, nerwowy, skupiony zdecydowanie bardziej na wykonywanej przez siebie pracy aniżeli żonie i pozostałych przy życiu dzieciach. Przez długi czas cierpiał z powodu bezsenności i schudł.

Sąd Rejonowy w oparciu o opinię biegłego stwierdził, że wszystkie ujemne przeżycia Z. S. (2) opisywane przez niego i świadka B. S. nie przekroczyły reakcji żałoby. W ocenie Sądu przyznana Z. S. (1) kwota zadośćuczynienia w wysokości 20.000 zł stanowi adekwatną do jego krzywdy rekompensatę za naruszenie jego dobra osobistego na wskutek śmierci syna, za którą odpowiadał kierujący

3

pojazdem ubezpieczony przez pozwanego w zakresie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych, a w konsekwencji pozwany jako jego ubezpieczy ciel. Jednocześnie Sąd stwierdził, że nie było podstaw do zasądzenia na rzecz powoda całej kwoty dochodzonej na jego rzecz pozwem, gdyż po śmierci syna wystąpiła u niego klasyczna reakcja żałoby, a nie jak podnoszono w pozwie choroba psychiczna lub zaburzenia psychiczne.

Mając na uwadze powyższe Sąd na podstawie art. 822 § i i 4 k.c. w zw. z art 448 k.c. i z art. 34 ust. 1, art. 35 i art. 36 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych (...) orzekł jak w punkcie I i II wyroku. O odsetkach Sąd orzekł zgodnie z żądaniem pozwu w oparciu o art. 481 kc w zw. z art. 455 kc od dnia 17 lipca 2009 do dnia zapłaty. Orzekając o kosztach procesu w punkcie III wyroku Sąd kierował się dyspozycją art.. 100 kpc. Natomiast w punktach IV i V wyroku Sąd na podstawie art. 113 ust. 2 pkt. 3 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (t.j. Dz. U. Nr 90 z 2010 r., póz. 594 ze zm.) i art. 100 kpc nakazał pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa 57 % brakujących kosztów sądowych w postaci opłaty sądowej od pozwu, której powód na podstawie art. 96 ust. 1 pkt. 6 tej ustawy nie miał obowiązku uiszczać w kwocie 1.750 zł oraz kosztów opinii biegłego w kwocie 445,90 zł, co dało łącznie 1.251,66 zł. W pozostałym zakresie Sąd, na podstawie art. 113 ust. 4 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (t.j. Dz. U. Nr 90 z 2010 r., póz. 594 ze zm.) postanowił odstąpić od ściągnięcia pozostałej części brakujących kosztów sądowych z roszczenia zasądzonego w punkcie I sentencji i obciążyć nimi Skarb Państwa z uwagi na charakter dochodzonego roszczenia.

Apelację od tego wyroku wniósł pozwany zaskarżając go w całości. Postawił Sądowi Rejonowemu zarzut naruszenia:

1.  art. 448 kc w związku z art. 24 § 1 kc polegającego na zasądzeniu tytułem zadośćuczynienia kwoty 40.000 zł, pomimo, że powodowi nie przysługują bezpośrednio roszczenia z tytułu przestępstwa drogowego zaś według orzecznictwa, osoba najbliższa pokrzywdzonemu, który poniósł śmierć w związku z popełnionym przestępstwem może, w ramach obowiązku naprawienia szkody, dochodzić jedynie roszczeń, które jej bezpośrednio przysługują z tytułu przestępstwa (występku), którego następstwem była śmierć pokrzywdzonego,

2.  art, 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i (...) Biurze

4

(...) (Dz.U. z dnia 16 lipca 2003r. nr 124. póz. 1152 ze zm.) w związku z art. 822 kc przez zasądzenie zadośćuczynienia za naruszenie prawa do życia w rodzinie i ból spowodowany utratą najbliższej osoby jako naruszenia dobra osobistego zaliczanego do katalogu otwartego art. 23 kc pomimo, że według powołanych przepisów - z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, będącą następstwem śmierci, uszkodzenia ciała, rozstroju zdrowia bądź też utraty, zniszczenia lub uszkodzenia mienia, zatem katalog dóbr podlegających ochronie gwarancyjnej w ramach zawartej umowy ubezpieczenia wylicza enumeratywnie chronione dobra, nie przewidując obowiązku odszkodowawczego za takie dobro jak naruszenie prawa do życia w rodzinie i ból spowodowany utratą najbliższej osoby,

3.  art. 5 kc poprzez jego niewłaściwe zastosowanie polegające na jego pominięciu w ustalonym w sprawie stanie faktycznym, podczas gdy działanie powoda polegające na dochodzeniu zadośćuczynienia za śmierć osoby najbliższej, gdy w chwili powstania krzywdy brak było norm szczególnych do skutecznego domagania się takiego świadczenia, stanowi czynienie ze swego prawa użytku, który jest sprzeczny ze społeczno-godpodarczym przeznaczeniem tego prawa oraz zasadami współżycia społecznego, a przez to nie powinno być przez Sąd uważane za wykonywanie prawa oraz nie powinno korzystać z ochrony,

4.  naruszenie prawa materialnego poprzez przyjęcie daty początkowej naliczenia odsetek poprzez zastosowanie art. 481 kc w zw. z art. 455 kc polegające na błędnym przyjęciu, że obowiązek spełnienia zadośćuczynienia powstaje po wezwaniu dłużnika i od tego momentu należą się odsetki za opóźnienie, podczas gdy datą początkową naliczania odsetek ustawowych ze względu na określony ustawowo fakultatywny charakter przyznania przez sąd zadośćuczynienia pieniężnego wynikający z art. 448 kc powinien być dzień wyrokowania 20 listopada 2012r.,

5.  naruszenie przepisów procedury cywilnej, w tym art. 233 § 1 kpc poprzez przekroczenie zasady swobodnej oceny dowodów, poprzez ocenę materiału dowodowego sprzecznie z zasadami doświadczenia życiowego i w sposób

5

niekorzystny dla pozwanego.

W oparciu o tak sformułowane zarzuty skarżący domagał się zmiany zaskarżonego wyroku w całości i oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenia od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu według norm przepisanych, ewentualnie, na wypadek uznania, że Sąd 1 instancji nie rozpoznał istoty sprawy lub że zachodzi konieczność przeprowadzenia postępowania dowodowego w całości, wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi 1 instancji do ponownego rozpoznania, pozostawiając temu Sądowi rozstrzygnięcie o kosztach postępowania apelacyjnego według norm przepisanych.

Powód złożył odpowiedź na powyższą apelację domagając się jej oddalenia oraz zasądzenia na jego rzecz od pozwanego kosztów postępowania apelacyjnego według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja pozwanego nie jest zasadna.

Sąd Rejonowy dokonał szczegółowej, wnikliwej i wszechstronnej analizy zgromadzonego w niniejszej sprawie materiału dowodowego oraz wykładni przepisów prawa mających zastosowanie do ustalenia istnienia po stronie Z. S. (1) roszczenia względem pozwanego o zapłatę zadośćuczynienia pieniężnego w związku z jego odpowiedzialnością za krzywdę, jakiej ten pierwszy doznał na skutek tragicznej śmierci swojego syna P. S. (1).

Nie można podzielić postawionego przez skarżącego zarzutu, że Sąd I instancji przy rozpoznaniu tej sprawy dopuścił się przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów.

W judykaturze ugruntowane jest stanowisko, że skuteczne postawienie zarzutu naruszenia przez sąd przepisu art. 233 § 1 kpc wymaga wykazania, że sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego, to bowiem może być jedynie przeciwstawione uprawnieniu sądu do dokonywania swobodnej oceny dowodów. Nie jest natomiast wystarczające przekonanie o innej niż przyjął sąd wadze (doniosłości) poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie, niż ocena sąd. - wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 9 maja 2013 r. VI ACa 1379/12, podobnie wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 5 lutego 2013 r.

6

Tylko w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo-skutkowych, to przeprowadzona przez Sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona. - wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z 6 lutego 2013 r. III AUa 997/12, podobnie Sąd Apelacyjny w Warszawie w wyroku z 29 maja 2013 r. VI ACa 144/12.

W ocenie Sądu Okręgowego argumentacja przedstawiona w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku jest logiczna i zgodna z zasadami doświadczenia życiowego, natomiast podważające ją zarzuty podnoszone przez pozwanego stanowią wyłącznie polemikę opartą na dowolnej ocenie zakresu jego odpowiedzialności jako zakładu, w którym ubezpieczony był sprawca wypadku z dnia 7 grudnia 2007 r.

Jako chybiony należy ocenić postawiony przez skarżącego zarzut, że ze względu na fakt, iż do przedmiotowego zdarzenia doszło przed wejściem z życie nowelizacji Kodeksu cywilnego z dnia 30 maja 2008 r. wprowadzającej do tej ustawy art. 446 § 4, nie jest możliwe zasądzanie na rzecz członka rodziny ofiary wypadku zadośćuczynienia za cierpienia psychiczne związane z utratą bliskiej osoby. Sąd Okręgowy w pełni aprobuje obowiązujący w judykaturze i nauce prawa cywilnego pogląd przeciwny do prezentowanego przez pozwanego w apelacji. J. przytoczone przez Sąd 1 instancji stanowią doskonały przykład jednolitej linii orzeczniczej w tym zakresie. Sąd Okręgowy nie widzi potrzeby ich powtarzania. Ze względu na fakt, że orzeczenia te są jednoznaczne w swojej wymowie zbyteczne jest również dokonywanie ich komentarza.

Jak słusznie zauważył Sąd I instancji nie może budzić wątpliwości, że powód w związku z nagłą śmiercią syna doznał silnych cierpień psychicznych. Utracił on osobę, z którą był bardzo blisko związany uczuciowo. Od lat wspólnie mieszkali i spędzali czas wolny. Mieli wspólne zainteresowania. O zakresie doznanej przez niego krzywdy świadczyć może chociażby fakt, że stał się przygnębiony, nerwowy, zaczął stronić od kontaktu z innymi osobami, w tym członkami rodziny. Chwile zapomnienia daje mu wyłącznie praca. O sile więzi łączącej go z synem może świadczyć to, że często odwiedza jego grób na cmentarzu. Bezpośrednio po zdarzeniu cierpiał na bezsenność i bardzo schudł.

Nie można zaaprobować postawionego przez pozwanego zarzutu, że wydając zaskarżony wyrok Sąd Rejonowy dopuścił się naruszenia art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22

7

maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze (...) (Dz.U. z 2003 r., Nr 124, póz. 1152 ze zrn.) w zw. z art. 822 kc poprzez zasądzenie zadośćuczynienia za naruszenia prawa do życia w rodzinie i ból spowodowany utratą najbliższej osoby, pomimo że ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych nie przewidują obowiązku odszkodowawczego za naruszenie takiego dobra osobistego. Należy w pełni podzielić pogląd wyrażony przez Sąd Apelacyjny w Katowicach w wyroku z dnia 7 lutego 2013 r. I ACa 992/12, że skoro posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem pojazdu szkodę, której następstwem jest między innymi śmierć, to w ramach zawartej umowy ubezpieczenia ubezpieczy ciel przejmuje odpowiedzialność sprawcy, taka jest bowiem istota ubezpieczania się od odpowiedzialności cywilnej (art. 9 ust. 1 ustawy z 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze (...), art. 822 k.c). Nie można interpretować art. 34 ust. 1 tej ustawy w ten sposób, że odpowiedzialność ubezpieczyciela za szkodę w postaci naruszenia dóbr osobistych osób najbliższych osoby zmarłej, wywołane śmiercią na skutek wypadku spowodowanego przez kierującego pojazdem mechanicznym, za którą on sam ponosi odpowiedzialność byłaby wyłączona. Krzywdą wyrządzoną zmarłemu jest utrata życia, dla osób mu bliskich zaś jest to naruszenie dobra osobistego poprzez zerwanie więzi emocjonalnej, szczególnie bliskiej w relacjach rodzinnych. Trudno też różnicować krzywdę osoby bliskiej, w związku ze śmiercią członka rodziny, w zależności od tego czy zadośćuczynienie wypłacane przez ubezpieczyciela znajduje oparcie w art. 446 § 4 k.c, czy też w art. 448 k.c. Takie różnicowanie nie znajduje uzasadnienia. Nie sposób też podzielić poglądu, że zadośćuczynienie na podstawie art. 448 k.c. przyznane być może jedynie wtedy, gdy więź między zmarłym a powodem jakoś szczególnie przekraczać musi przywiązanie, jakie rodzi się zwykle między członkami rodziny. Podobne zapatrywania wyraziły m. in.: Sąd Apelacyjny w Gdańsku w wyrokach z dnia 28 lutego 2013 r. I ACa 922/12 i z 6 marca 2013 r. I ACa 769/12 i Sąd Apelacyjny w Białymstoku w wyroku z dnia 27 lutego 2013 r. I ACa 864/12.

Także nie miał racji pozwany zarzucając Sądowi Rejonowemu, że przy rozstrzyganiu o roszczeniu zgłoszonym przez powoda oparł się na przepisach, które jeszcze nie obowiązywały w chwili tragicznego wypadku, w którym zginął P.

8

S.. W tym miejscu jeszcze raz należy odwołać się do zaprezentowanych przez Sąd I instancji poglądów judykatury w kwestii dopuszczalności dochodzenia zadośćuczynienia na podstawie art 448 kc w zw. z art. 23 kc. Zauważyć trzeba, że spośród wspomnianych przepisów od czasu uchwalenia Kodeksu cywilnego w dniu 23 kwietnia 1964 r. nowelizowany był jedynie art. 448 i nastąpiło wspomnianą już ustawą z dnia 28 grudnia 1998 r. W związku z tym przyjąć należy, że oba te przepisy posiadały taką samą treść jak obecnie również w dniu 7 grudnia 2007 r.

Również nie jest zasadny postawiony przez skarżącego zarzut naruszenia przez Sąd Rejonowy przepisu art. 481 kc w zw. z art. 455 kc poprzez przyjęcie daty początkowej naliczania odsetek za zwłokę w wypłacie zadośćuczynienia od dnia zgłoszenia roszczenia w tym przedmiocie. Sąd Okręgowy podziela ugruntowany w judykaturze pogląd, że wyrok zasądzający zadośćuczynienie nie ma charakteru konstytutywnego, lecz deklaratywny -wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 22 stycznia 2013 r. VI ACa 1001/12, podobnie wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 7 czerwca 2013 r. I ACa 229/13 i wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 28 marca 2013 r. I ACa 27/13. Z powyższego wynika, że roszczenie o zadośćuczynienie staje się wymagalne nie z chwila wydania orzeczenia, którym zostało ono przyznane przez sąd, a już z chwilą jego zgłoszenia przez uprawnionego. W związku z tym Sąd Rejonowy słusznie przyznał powodowi odsetki od zasądzonej kwoty 20.000 zł już od dnia 17 lipca 2007 r, uwzględniając fakt przedprocesowego wezwania do zapłaty. Sąd odwoławczy podkreśla przy tym, że dokonane w toku postępowania ustalenia faktyczne jednoznacznie wskazują na to, że krzywda doznana przez powoda w rozmiarze odpowiadającym zasądzonemu zadośćuczynieniu istniała już w dacie zgłoszonego żądania wobec pozwanego, zatem mógł on spełnić swoje świadczenie w terminie określonym przez ustawę, nie zaś oczekiwać na rozstrzygnięcie sądu.

W konsekwencji powyższych ustaleń należy przyjąć, że Sąd Rejonowy słusznie przyznał powodowi od ubezpieczyciela zadośćuczynienie w kwocie 20.000 zł za doznaną krzywdę. Wysokość tego świadczenia spełnia wymóg adekwatności do poziomu przeżytego cierpienia i niewątpliwie nie doprowadzi do nieuzasadnionego wzbogacenia Z. S. (2).

Wobec powyższego Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 kpc oddalił apelację powoda.

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono na podstawie art. 108 § 1 kpc

9

w zw. z art. 98 § 1 kpc i § 12 ust. 1 pkt 1 w zw. § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu .